Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het werd steeds moeilijker voor Michael en Naylene om hun plan geheim te houden voor Linn. Michael was er heilig van overtuigd dat Linn door had dat er iets aan de hand was, want ze leek hen meer in de gaten te houden dan anders. Toen Michael dit bij Naylene neer had gelegd, had zij gezegd dat hij zich aan had gesteld en er alleen maar meer op lette omdat hij bewust iets geheim wilde houden voor Linn. Dat was een psychologisch effect, had ze hem verteld. Psychologisch of niet, Michael had echt het idee dat Linn het niet helemaal vertrouwde.
Toch was het Michael en Naylene al gelukt om een plan op te zetten. De volle maan van november, de jachtmaan, kwam steeds dichterbij. Het eerste gedeelte van hun plan zou dan ook snel in gang worden gezet. Naylene wist, dankzij Desh, dat Calum van Sydney weg was getrokken en zich nu bevond in Melbourne. Dat was deels goed, omdat het betekende dat Rhi Linn nog lang niet op het spoor was. Zij bevonden zich in het noordelijke gedeelte van Australië, waar vrijwel geen grote steden waren en zelfs de kleine dorpen uit niet veel inwoners bestonden. Het was een nadeel voor Michael en Naylene dat Calum zo ver weg was, maar Naylene had al meerdere keren benadrukt dat dat nog zou kunnen veranderen.
Alles was klaar om Calum op te sluiten in de kelder onder de stallen. Naylene had al het voorbereidende werk al gedaan. Er was een spreuk over de kelder uitgesproken waardoor het niet te horen was dat er iemand binnen was. Michael had het zelf mogen ervaren. Naylene had in de kelder gestaan en al het geluid gemaakt wat ze had gekund, hij had niks gehoord. Dat zou betekenen dat Linn hem ook niet zou kunnen horen. En door de andere spreuk, die over hun gehele land was uitgesproken, zou niemand hem kunnen vinden.
Met Calum uit de weg, zouden de twee door kunnen naar Rhi. Ze was jonger dan hen, ze zouden haar fysiek aan moeten kunnen. En ze hadden Naylene. Met haar spreuken zouden ze voor eens en altijd een einde moeten kunnen maken aan de vampier die het leven van Linn, en van hen, zo ondragelijk had gemaakt voor een veel te lange tijd.
Michael en Naylene hadden zich opgesloten in de badkamer. Dit was puur uit veiligheid, zodat als Linn opeens thuis zou komen en de spreuken niet voldoende zouden werken, ze alleen het stromende water van de kranen zou horen. Michael vond het niet erg. Hij wilde ook niet dat Linn er achter zou komen. Want als dat zou gebeuren, dan zou ze hen een hele preek geven over hoe dom het wel niet was wat ze van plan waren, en dat haar leven dat niet waard was. Dat was echter net het punt waar hun meningen in verschilden.
Michael had de wc-klep naar beneden gevouwen en was daar op gaan zitten. Naylene was blijven staan. ‘Dus, wat wilde je bespreken?’ vroeg Michael aan Naylene. Het was de roodharige vampier geweest die hem had verteld dat ze iets aan hem wilde vertellen. Aan haar blik had hij kunnen zien dat het iets belangrijks was geweest. Dat was ook niet veranderd, want ze had nog steeds dezelfde blik in haar ogen. Zorgelijk, maar ook vastberaden.
‘Ik wil een optie creëren voor als het mis gaat,’ zei Naylene. Michael slikte, omdat hij de serieuze toon in haar stem hoorde. Hij wist dat ze met hun levens aan het spelen waren. Naylene misschien niet zo erg als hij, maar er bestond een kans dat ze dood zouden gaan. Dat ze Calum niet in bedwang konden houden, of dat Rhi hen aan zou vallen. Dat ze Naylene als eerste uit zou schakelen, zodat er geen magie meer in het spel zou zijn. Ze waren een gevaarlijk spel aan het plannen en het uitspelen zou nog zoveel erger worden.
‘Waar zat je aan te denken?’ Michael kwam overeind van de wc en liep naar Naylene toe. Naylene wendde haar gezicht af en sloeg haar armen over elkaar. Michael wilde niet benadrukken dat Naylene alles aan hem kwijt kon, want dat wist ze al. Wat ze ook had bedacht, het was moeilijk voor haar. Hoe kon het dat ook niet zijn. Het idee dat één van hen het niet zou redden, of zij allebei. Dat was verschrikkelijk.
‘Nay,’ drong Michael aan.
‘Benj,’ piepte Naylene.
‘Benj?’ herhaalde Michael. ‘Wat wil je doen? Benjamin is dood.’ Ze zouden hem niet tot leven kunnen wekken voor Linn. Als dat wel had gekund, dan hadden ze dat jaren geleden al gedaan. Dan was hij hier met hen. Dan had hun leven er heel anders uitgezien.
‘Ik kan mijn leven aan zijn ziel linken. En als ik dat doe, dan zal zijn ziel terug gaan naar zijn lichaam. En mocht er dan iets gebeuren…’ Naylene maakte haar zin niet af, maar dat hoefde ook niet. Michael begreep waar het naar toe ging. Als Naylene dood zou gaan, dan zou haar magie er voor zorgen dat Benjamin weer wakker zou worden. En dan zou hij naar Linn kunnen. Dan zou ze er iemand anders voor terug krijgen.
‘Kan dat echt?’ vroeg Michael verbaasd. Naylene knikte en ging op de rand van het bad zitten. Michael kwam naast haar zitten en sloeg zijn arm om haar middel. ‘Het is heel dapper dat je dat wil doen, en heel nobel. Dat je Linn niet wil achterlaten en haar Benjamin terug wil geven,’ fluisterde Michael.
Naylene kreeg geen kans om daar op te antwoorden. Haar ogen werden wijder, net als die van Michael. Er klonk geluid in het huis. Een deur die open en dicht ging, vervolgens de stem van Linn die meldde dat ze thuis was.
‘Jongens?!’ riep Linn, dit keer al van dichterbij. Michael reageerde binnen een seconde en bracht zijn gezicht naar dat van Naylene, zodat hij zijn lippen op die van haar kon leggen. Hij trok Naylene dichter tegen zich aan en balanceerde hen beide op de rand van het bad.
‘Michael, wat doe je?’ Michael schudde zijn hoofd en gebaarde dat ze stil moest zijn, waarna hij Naylene weer zoende.
De deur vloog open en Linn stond in de badkamer. ‘Oh mijn god, you guys! Alweer?!’ riep ze uit. Michael trok zich terug van Naylene. Ondanks dat dit enkel een plan was geweest om Linn af te leiden van hetgeen wat ze misschien eerder had gehoord, voelde hij de schaamte door zijn hele lichaam trekken. Daar zorgde de blik van Linn wel voor.
‘Ik kan jullie echt niet geloven! Ik dacht dat jullie alleen vrienden waren? En nog niet toe waren aan het opbouwen van een relatie, en nu dit!’ Linn schudde haar hoofd en keek haar twee vrienden afwachtend aan. ‘Hebben jullie nog iets te zeggen over jullie belachelijke gedrag?!’
‘Ik weet het ook niet, Linnie! Nay was opeens all over me!’ zei Michael en hij stak onschuldig zijn handen op.
‘Bullshit Mikey, dit heeft jouw naam erop staan!’ zei Linn. Ze beende naar hem toe en trok hem aan zijn trui omhoog. ‘En dan gaan we het nu over hebben.’
‘Linnie!’ klaagde Michael, terwijl hij mee werd getrokken door Linn. Hij wist zich nog snel om te draaien naar Naylene en haar een knipoog te geven, doelend op dat het gelukt was om Linn af te leiden van alles. Daarnaast vond hij het stiekem ook niet erg dat hij na een lange tijd weer de kans had gekregen om Naylene te zoenen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Zelfs voor Naylene was de actie van Michael als een grote verrassing gekomen. Ondanks dat het duidelijk zijn doel had beoogd, was zij diegene die enigszins verward achter was gebleven in de badkamer. Nog onder de indruk van de lippen die op de hare hadden gelegen en vooral de knipoog die Michael daarna had laten zien. Vooral omdat ze het niet helemaal kon lezen. Het was deels omdat hij Linn af had kunnen leiden, maar Naylene dacht dat ze er ook iets meer in had kunnen lezen.
Naylene was teruggelopen naar de gang, waar ze bang had staan, waar ze zichzelf op had laten zakken. Vanaf daar kon ze Linn en Michael prima horen. Linn kennende had ze dat bewust gedaan omdat een deel van de woorden die ze in haar gedachten had, ook aan haar gericht waren.
“Denk je echt dat dit de beste optie is?” Naylene kon de twee misschien niet zien, maar ze wist zeker dat Michael zijn schouders ophaalde op die woorden, misschien nog wel met dezelfde grijns die hij net ook op zijn gezicht had gehad. Ondanks dat ze net iets heel serieus hadden besproken, had ze net ook een sprankeling gezien, die ze al een tijdje niet meer bij Michael had gezien. Eentje die aangaf dat hij tot het uiterste kon gaan.
“Was je überhaupt aan het nadenken?!”
“Nou ja zeg Linn, nu doe je alsof ik nooit nadenk.” In sommige gevallen had ze daar wel gelijk in. In de meeste andere gevallen was Michael juist diegene die alles overdacht, te veel. Hij kon maar in zijn hoofd blijven malen en malen. Op het moment was Naylene blij dat hij uit was gegaan van zijn eerste ingeving.
“Waarom zou je het anders doen? We weten allemaal dat het beter is om daar nu niet naar toe te gaan, om er niet in te duiken. Zoiets heeft tijd nodig. Nay heeft tijd nodig. Jij ook.” Daar had Linn gelijk in. Naylene zou nu niet weer in de relatie kunnen duiken. Dat had op het moment ook helemaal geen prioriteit. Als ze Rhi uit hadden geschakeld zouden ze wel kunnen kijken wat er van kwam. Het was maar de vraag of ze daar beiden uit zouden komen, zoals Naylene dat net al bij Michael aan had gegeven.
“Maar Linn.”
“Nee niets geen gemaar!”
“Maar Linn, Nay is hot!” Michael wist duidelijk dat Naylene aan het meeluisteren was en op het moment wilde hij er alles aan doen om bij haar hets schaamrood op de wangen te krijgen. Iets wat hem goed lukte ook.
“Ja Nay is hot, dat vind ik ook wel, maar dat betekent niet dat ik haar de hele dag probeer te zoenen.”
“Dat is anders!”
“Is it now?!” Het was alsof Linn haar vinger opstak, ten teken dat Michael zijn mond echt even moest houden, iets wat hij verbazingwekkend ook nog eens deed.
“We weten allemaal dat het geen goed idee is en het een hele vriendschap kan gaan verpesten. We zijn hier net weer samen. Alles loopt goed. We willen toch niet dat het ineens weer wordt zoals een paar maanden geleden. We hebben dan allemaal wel onze rust gehad in ons eentje, maar we moeten ook de rust vinden met z’n drieën. Dat gaat niet als jullie ineens ergens in gaan springen.” daar had Linn wel gelijk in en dat was ook hetgeen wat Naylene met haar had besproken, want ondanks dat ze ergens wel wilde dat er iets gebeurde, ooit, wist ze ook dat er de tijd voor moest zijn en op het moment was dat het zeker niet.
“En als dit weer gebeurd, dan wil ik dat je je in houd. Desnoods ga je maar onder een koude douche staan. Alléén!”
“Oké.” Mompelde Michael, al was zelfs daar nog een grijns in te horen, waardoor Naylene vanzelf even haar hoofd schudden.
“Nou ga je excuses aanbieden aan Nay en laat me dit voorlopig niet weer zien!” De toon van Linn was geweldig, waardoor Naylene echt moest lachen.
“Ja moeder.”
“Michael!”
“Oh ja, grootmoeder.”
“Weg jij!” Naylene kon voor zich zien dat Linn haar hoofd schudde, haar ene hand op haar heup had staan en met de andere een gebaar maakte naar binnen. Al snel waren de voetstappen van Michael dan ook te horen, ze kwamen in haar richting. Daardoor stond Naylene dan ook op.
Nog voordat Michael nog iets kon zeggen, had Naylene hem tegen de muur aangedrukt. Waarvan ze al snel spijt had toen ze het gezicht van Michael zag. Het kwam waarschijnlijk heel anders over dan ze in haar hoofd had gehad. Ze wilde het verhaal zo geloofwaardig mogelijk laten lijken en Michael dan ook aanspreken over zijn gedrag. Al had ze het niet erg gevonden. Linn moest even denken van wel.
“Wat was dat?!”
“Ik wil het nog wel een keer voordoen, maar het leek me wel dat je begreep wat het was Naylene. Ik kon wel voelen dat je er zelf ook iets in gooide.”
“We gaan niets meer voor doen Michael! Heb je niet geluisterd?!” Was van beneden te horen. Natuurlijk konden ze nu niet praten over hetgeen waar het eigenlijk over ging, maar Naylene wilde best even hier in mee gaan.
“Ik kan er niets aan doen dat Nay mij ook wil?!”
Naylene schudde lachend met haar hoofd. De manier waarop Michael met haar en Linn om ging, vond ze leuk. Het was een lange tijd dat ze Michael op deze manier had gezien. Het betekende dat hij ondanks alles, goed in zijn vel zat. Alsof ze niet over een paar weken iets heel groots zouden ondernemen, misschien juist ook wel daardoor. Alsof alles er even uit moest.
“You can’t do stuff like that!”
“Hot.” Michael bewoog wel met zijn lippen en het woord was ook duidelijk gevormd, maar niemand in het huis kon het horen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael genoot erg van de situatie die hij zelf had gecreëerd. Hij had de lippen van Naylene gemist. Sterker nog, hij had alles gemist aan de relatie die ze ooit hadden gehad. Zelf wist hij ook maar al te goed dat het niet nodig was om nu de relatie weer voort te zetten. Dat zou voor hen beide een heel slecht idee zijn. Daar had hij de preek van Linn ook niet voor nodig gehad. Het liet hem echter niet minder goed voelen. Hij had Naylene gezoend en hij had gemerkt dat ze, ondanks de verrassing, er ook niks op tegen had gehad. Dat had de preek van Linn iets minder gemaakt. Hij had er zelfs een beetje om kunnen lachen. En ook nu Naylene voor hem stond, die deed alsof er iets ergs aan de hand was, vond Michael het alleen maar hilarisch.
Naylene sloeg met een vlakke hand tegen Michael zijn borstkas, waardoor hij enkel moest lachen. ‘Kinky, Nay,’ grapte hij. Hij merkte dat ook Naylene het niet erg vond. Er was een twinkeling in haar ogen te zien. Eentje die Michael nu ook in zijn eigen ogen had. Het was een lange tijd geleden dat ze zoveel lol hadden kunnen hebben om zoiets. Daarnaast bewees het voor Michael dat de vonk er nog steeds was.
‘We kunnen oma ditchen en ergens anders naar toe gaan?’ stelde Michael voor, wetend dat Linn het zou horen. Dat was juist hetgeen waar hij het nu om deed.
‘Nee! Niet dus!’ riep Linn van boven. Dit zorgde er voor dat ook Naylene in lachen uitbarstte en zich tegen Michael aan liet vallen. Michael nam van het moment gebruik door zijn armen om Naylene heen te slaan en haar stevig vast te houden. Hij wist dat er nu niks zou gaan gebeuren. Niet omdat Linn in de buurt was, of omdat Naylene niet wilde. Het was niet de juiste tijd.
Naylene kwam weer iets overeind en hun ogen kruisten elkaar voor een paar seconden. Michael glimlachte door het aanzien van de vertrouwde blik in Naylene haar ogen. Ze had door de jaren heen op zoveel verschillende manieren naar hem gekeken. Soms in medelijden, of woede. He grootste gedeelte had ze hem echter altijd aangekeken met onvoorwaardelijke liefde in haar ogen. Of dat nou vriendschappelijk was geweest of meer dan dat, het was er altijd al geweest.
‘Ik ga zo naar Linn,’ vertelde Naylene op een fluisterende toon. Michael wist niet waarom ze dat deed, maar ook hij had het gevoel dat hij zacht moest praten. ‘Maar wat vind je van het idee. Voor het avondeten?’
Michael trok zijn wenkbrauwen op, niet begrijpend waar Naylene op doelde. Toen ze hem een veelbetekenende blik schonk, snapte hij dat ze het niet over het avondeten had, maar over hetgeen wat ze had geopperd voordat Linn thuis was gekomen. Het idee om haar ziel aan die van Benjamin te linken, wat zou betekenen dat er in ieder geval nog één iemand zou zijn om Linn op te vangen en voor haar te zorgen, als Michael en Naylene daar niet in zouden slagen.
‘Als je er zelf ook achter staat,’ zei Michael zacht. Dat was het belangrijkste. Naylene moest honderd procent zeker weten dat ze dit wilde doen. Dat ze bereid was om het gevaar aan te gaan en eventueel zelfs dood te gaan, en daardoor Benjamin terug te geven aan Linn. Michael zou niet weten wat hij zou moeten doen als dat moment daar zou komen. Ergens hoopte hij dat hij dan al dood zou zijn, zodat hij de dood van Naylene niet mee zou krijgen. ‘Ik denk dat je het moet doen,’ besloot Michael. ‘Voor de zekerheid.’
Naylene knikte. Ze begreep wat hij bedoelde en ze leek er zelf ook zo over te denken. Michael vroeg zich af of ze dan nog terug zou moeten reizen naar Amerika, omdat Benjamin daar begraven was. Of dat ze het ook hier zou kunnen doen. Ook vroeg hij zich af wat er dan zou gebeuren op het moment dat Naylene dood zou gaan. Zou Benjamin dan magisch voor de deur van Linn verschijnen? En zou hij alles nog weten? Waarschijnlijk had Naylene ook geen antwoord op al die vragen. Dit soort spreuken waren geen dagelijkse kost voor een heks, zelfs niet een sterke heks als Naylene.
Naylene boog zich naar voren en gaf Michael een kus op zijn wang. Michael grijnsde en opende al zijn mond om iets te zeggen, maar de waarschuwende ogen van Naylene weerhielden hem er van om zijn woorden hardop uit te spreken. Naylene draaide zich om en liep van hem weg, terug naar Linn.
Michael stak zijn handen in zijn zakken en leunde tegen de muur aan, terwijl hij Naylene nakeek. Hij had haar altijd al een badass gevonden. Hoe ze af had gerekend met al het vervelende gekibbel van alle vrouwen die haar vreemd aan hadden gekeken omdat ze hem te hulp was geschoten, tot aan hetgeen wat ze voor hem over had gehad. Ze had zelfs een keer een huis laten afbranden toen ze er achter was gekomen dat de mannelijke bewoner Michael aan had gevallen.
Naylene ging door het vuur voor haar vrienden. Dat was één van de vele, aantrekkelijke eigenschappen die ze bezat en Michael vond het geweldig om dat aan haar te zien. Ondertussen hoorde hij Naylene over koetjes en kalfjes praten met Linn. Over wat de dag hen had gebracht, al kon Linn het niet laten om er nog tussendoor te laten vallen dat het echt geen goed idee was om nu iets te beginnen met Michael, zoals Naylene zelf ook al eerder aan haar had verteld.
Met een tevreden glimlach op zijn gezicht liep Michael naar zijn eigen kamer, waar hij het stripverhaal pakte dat Naylene enkele weken geleden voor hem mee had genomen. Zolang ze dit soort dingen voor elkaar beleven doen, en zolang iedereen in dit huis wist dat er nog iets tussen hen speelde, zat het wel goed. En voor Michael voelde het ontzettend goed om dat ook te kunnen benoemen. Dat het weer goed ging. En het zou goed blijven gaan. Daar zouden hij en Naylene samen voor zorgen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het leven in Japan voelde voor Frankie nog lang niet vanzelfsprekend. Ze wist ook niet of het dat ooit zou gaan doen. Soms voelde het alsof ze in een fantasieland was. Een plek die volledig af was gezonderd van de rest van de wereld. En dan mocht ze ook nog eens werken aan verschillende onderzoeken die zij als ontzettend belangrijk achtte. Het voelde allemaal als een grote droom, waar ze na een jaar nog steeds niet van was ontwaakt. Toch was het wel degelijk de realiteit. Ze had een groep vrienden om haar heen die dat konden bewijzen.
Edyn benoemde vaak hoe goed ze het vond dat Frankie een wetenschapper was. Hoe speciaal dat wel niet was. Het was echter ook Edyn die haar soms herinnerde dat ze niet altijd hoefde te werken en dat er ook tijd moest worden vrij gemaakt voor andere zaken, zoals het eten met vrienden en andere leuke dingen. Edyn nodigde haar dan ook vaak genoeg uit, of zocht haar op. Soms kwam ze zelfs op Frankie haar werk met bakjes eten, zodat ze wist dat haar beste vriendin niet verhongerde terwijl ze naar verschillende computerschermen tuurde.
Naast Edyn was er nog Luke. Iemand die ze de afgelopen maanden langzaam maar zeker een beetje had zien opbloeien. Hij was duidelijk goed op zijn plek bij Edyn, waar hij met haar hondjes kon spelen en ook met die van hem. Aan het begin was hij wat schuw geweest, maar Frankie had gezien dat hij steeds meer had gedurfd. Hij durfde alleen met haar te zijn en samen met haar door de stad te wandelen. Daarnaast had hij ook weer verschillende hobby’s opgepakt, zoals het maken van muziek. Als Frankie dan iets mocht horen wat hij eerder die week had geschreven, voelde ze zich altijd erg vereerd.
Vandaag had frankie zich teruggetrokken in één van haar favoriete cafeetjes. Het was haar vrije dag en die besteedde ze graag buiten haar appartement en het liefst nog met wat lekkers te drinken naast zich. Ze had zich in een hoekje genesteld en had een boek voor zich over de verschillende wetenschappelijke meningen over het ontstaan van sterren en de zwarte gaten die zich in het heelal bevonden.
‘Spoiler, ze gaat dood aan het einde.’ De woorden klonken zo plotseling naast haar, en in het Engels, dat Frankie verward opkeek van het boek. Voor haar tafeltje stond een lange man met zwarte haren en lichte ogen. Zijn lange vingers rustten op de rand van haar tafeltje en op zijn gezicht stond een glimlach, al was het nog nader te bepalen of de glimlach ook oprecht was.
‘Wie gaat dood?’ vroeg Frankie verward aan de man. Hij wees naar het boek. ‘De hoofdpersoon. Ik heb de film gezien.’
Frankie draaide haar boek om en trok haar wenkbrauwen op. Ze vroeg zich af of de man een grap maakte, of dat hij serieus dacht dat ze een romantisch tienerverhaal aan het lezen was. Er was nauwelijks iets uit zijn gezicht af te leiden. De manier waarop zijn ogen stonden, waarop hij haar bekeek. Er was iets aan dat alles waardoor ze zich meteen ongemakkelijk voelde.
‘Er gaat niemand dood in dit boek. Het is een verzameling van wetenschappelijk werk,’ vermeldde ze de man. Ze hield het boek omhoog.
‘Oh, dat wist ik wel!’ Ze had geen schaamte of verwarring in zijn ogen gezien, ondanks dat het overduidelijk was dat hij niet bekend was met wat ze precies aan het lezen was. Deze man wist duidelijk wel waar hij mee bezig was en hij leek niet van plan om haar met rust te laten. Frankie had echter niet veel interesse in degene die tegenover haar stond.
‘Wat lees je nu precies?’ De man ging zitten en wees naar het boek. Frankie zuchtte en klapte haar boek dicht. ‘Het werk van S.L. Cooper.’ Ze was zich er volledig van bewust dat ze nu een fictief karakter benoemde. Ze vroeg zich af of hij dat ook wist.
‘Ik heb zijn werk ook gelezen! Erg interessant,’ zei hij, alsof hij er verstand van had. Dat bleek van niet, anders had hij geweten dat Frankie een karakter uit haar favoriete sitcom had genoemd. ‘Ik ben trouwens Ashton. Kan ik je nog wat drinken inschenken?’ Voordat Frankie hem ervan kon weerhouden, had hij haar beker al gepakt en bekeek hij haar naam. ‘Frankie, I like that. Ik ben zo terug.’
Het was overduidelijk te moeilijk om hem tegen te houden. Hij, Ashton, was al verdwenen naar de barrista om haar van een nieuwe beker koffie te voorzien. Frankie besefte zich dat ze nog lang niet van hem af zou zijn, als ze niet snel iets zou regelen.
Ze pakte haar telefoon en zocht het nummer van Luke op. Het laatste wat hij had gestuurd was een foto van zichzelf en Bee, die hij ergens op had moeten halen voor Edyn. Met een beetje geluk was hij in de buurt.
‘Luke, kun je hier naar toe komen? NU? Er is hier een gast en he is creeping me out,’ typte Frankie, waarna ze het bericht verstuurde met haar locatie erbij. Ashton was ondertussen al teruggekeerd met twee bekers vol koffie. Snel legde ze haar telefoon weg, zodat hij niet zag wat ze zojuist naar Luke had gestuurd.
‘Alsjeblieft.’ Ashton wierp haar een verleidelijke glimlach en legde zijn vingers even op haar arm. Wat het was wist ze niet, maar het voelde als een waarschuwing. Alsof iets in haar haar probeerde te vertellen dat haar voorgevoel klopte. Het maakte haar nog ongemakkelijker dan dat ze eerst was geweest.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het had veel gekost om alle negatieve gevoelens die Luke de laatste tijd had gevoeld, weg te krijgen. Net op het moment dat hij enigszins gewend was geweest aan het vampier zijn, had hij iets heel moeilijks mee gemaakt. Iets waar hij als mens waarschijnlijk dagen door van slag was geweest. Hij had Linn laten gaan, het was nog steeds iets waar hij achter stond, maar het was wel moeilijk geweest. In het begin had hij iedere seconden van de dag aan haar gedacht. Had hij er goed aan gedaan om haar te vertellen dat hij wilde dat ze gelukkig was, ook als dat zonder hem was. Had hij haar misschien tegen moeten houden? Het waren zijn woorden geweest die er uiteindelijk voor hadden gezorgd dat ze de deur uit was gelopen en hem achter had gelaten. Terwijl andere woorden er misschien wel voor hadden gezorgd dat ze was gebleven.
Dagen lang had Luke zich afgevraagd of hij verkeerd was geweest. Daarna was het over gegaan in intens verdriet omdat Linn weg was. Gevoelens die hij helemaal nog nooit op die manier had gevoeld. Het was steeds moeilijker geworden om het bloed dat hij bij Edyn en Brayan kreeg, als enige bloed in te nemen. Soms had hij terug gedacht aan de dagen die hij samen met Michael had beleefd. Was het niet veel makkelijker om daar naar toe te gaan? Misschien had hij dan sterker in zijn schoenen gestaan? Op de momenten dat hij die gedachten had gehad, was Frankie echter iedere keer geweest. Het waren haar verhalen over haar werk. De vraag of hij samen met haar en de hondjes had willen wandelen of dat ze samen misschien een serie hadden kunnen kijken, die er voor hadden gezorgd dat hij het niet op had gegeven. Hij had zijn best gedaan om zijn gevoelens op een manier te verwerken die normaal was. Hij was haar zo dankbaar dat ze e altijd voor hem was geweest.
In de moeilijke tijd hadden zijn oude en twee nieuwe vrienden hem echt geholpen. Frankie was echter wel hetgeen wat hij soms het meest nodig had gehad. De manier waarop ze hem met beide benen op de grond kon zetten. Dat ze er voor kon zorgen dat hij zich een mens voelde, alleen maar door er te zijn. Hem aan te geven dat ze niet bang voor hem was en dat hij ook vertrouwen in zichzelf moest hebben. Het waren allemaal dingen die er samen voor had gezorgd dat hij Frankie als een goede vriendin was gaan zien. Een klein beetje licht in een donkere tijd. Hij had alles voor haar over.
Dat was ook de reden dat Luke meteen was gestopt met lopen toen hij het berichtje van Frankie binnen had zien komen. Al was hij aan de andere kant van de stad geweest, dan nog zou hij hebben geprobeerd om zo snel mogelijk bij haar te zijn. Zijn snelheid had daar wel voor gezorgd. Gelukkig was hij nu niet ver uit de buurt geweest, want met Bee in zijn armen was het toch wel iets anders. Nu liep hij op een rap, maar redelijk normaal tempo, door de juiste straten. In zijn hoofd bedacht hij al wat hij moest zeggen of doen. Waarschijnlijk zou het de man het meest afschrikken als hij dacht dat Frankie al een relatie had. Dan zou hij wel afdruipen.
Met dat idee liep Luke het café binnen. Door het perzikkleurige haar van Frankie, viel ze al snel op tussen de rest van de mensen. Al vond Luke sowieso wel dat ze het deed. De man die tegenover haar zat, leek dat ook te vinden. Hij zat dan wel aan de andere kant van de tafel, maar de manier waarop hij er overheen leunde zei genoeg. De blik op Frankie haar gezicht echter ook.
Door de kleur haar van de man, herkende Luke hem niet meteen. Maar toen hij eenmaal bij het tafeltje stond, viel alles op zijn plaats. De man die Frankie lastig viel was niet zomaar iemand, het was Ashton! Ashton die genoeg shit had verpest, voor hem, voor Michael, maar ook voor Linn en Naylene. Door de vampier aan de tafel, was Edyn uiteindelijk een vampier geworden! Hij was niet te vertrouwen. Gevaarlijk zelfs.
“Frankie.” Zei Luke om haar aandacht te trekken. Ze voelde zich duidelijk ongemakkelijk. Misschien had Ashton al laten weten wie hij precies was, wat hij deed. Misschien had hij zelfs al wel geprobeerd op zijn dwang op haar te gebruiken. Want ondanks dat Brayan het voor had gesteld, was Frankie er op tegen geweest om Verbena te dragen of te slikken. Ze had het niet nodig gevonden bij hen in de buurt. Een teken van vertrouwen. Bij Ashton in de buurt was het echter iets wat alleen maar gevaarlijk uit kon pakken.
“Kom we gaan.” Drong Luke aan, terwijl hij zijn hand op haar schouder legde. Er zat ernst in zijn stem, en dat voelde hij ook helemaal. Ze moesten hier weg, voordat Ashton iets zou proberen. Iets wat hij vast niet kon doen in het midden van een café. Als het nodig was zou hij zelfs met Frankie op zijn rug naar huis rennen, want daar zou Ashton niet naar binnen komen.
Het enige wat over Ashton zijn lippen heen kwam, was een hele hoop gelach. Dat terwijl hij zich nog iets verder naar voren boog, zodat hij zijn hand op de arm van Frankie kon leggen.
“Ik denk niet dat we ergens naar toe gaan. Frankie en ik hebben het net zo gezellig. We zijn elkaar wat beter aan het leren kennen. Wel leuk dat jij ook even komt, Luke.”
“Frankie, kom. Je kan gewoon mee toch. Hij heeft nog niets op je gebruikt?” Luke wist dat het een stomme vraag was, want zelfs als Ashton het wel had gedaan, was het voor Frankie waarschijnlijk niet iets wat ze bewust zou hebben gevoeld. Dus dan wist ze niets van haar dwang.
“Je kent hem?”
“Ja, daarom moeten we nu gaan.” Drong Luke aan. Al was het niet eens nodig, want Frankie pakte haar spulletjes al bij elkaar op en stond op van haar stoel. Luke legde zijn arm om haar middel heen, omdat hij van plan was om haar naar buiten te begeleiden.
“Dacht je dat echt Luke?” Vroeg Ashton lachend. “Dat het zo makkelijk ging. Hier naar binnen komen en je vriendinnetje ophalen.”
“Je gaat toch geen scène schoppen, midden in een café.”
“De rest van je vriendjes hebben je duidelijk nog niet genoeg over me verteld.”
Luke besloot dat hij niet verder naar Ashton wilde luisteren en liep met Bee in zijn ene arm en Frankie aan zijn andere, in de richting van de deur. Maar voordat hij het goed en wel door had, was het Ashton die voor hen beiden stond. Waardoor Frankie hoorbaar een beetje schrok, maar de rest van het café leek er helemaal niets op uit te doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Frankie ging het haast te snel om er op te kunnen reageren, laat staan het te verweken. Luke bleek de man te kennen, wat niet veel goeds kon betekenen. De man ging met Luke om alsof ze vrienden waren, maar er was iets in zijn stem wat hem verraadde. Er was iets aan de hand en Luke probeerde haar er tegen te beschermen. Zijn bescherming leek echter niet genoeg te zijn, want de man had hen al tegengehouden toen ze het café hadden willen verlaten. En wat nog vreemder was, was dat niemand er iets op uit deed. Iedereen in het café ging door, zonder op of om te kijken.
‘Ik weet meer dan genoeg,’ zei Luke tegen Ashton. ‘Frankie, blijf achter me.’ Frankie had zich al deels verscholen achter haar vriend, maar ze had niet het idee dat het iets uit zou halen. Niet omdat ze geen vertrouwen had in Luke zijn kunnen, maar omdat Ashton al praatte alsof hij al gewonnen had. Daarnaast wist Frankie genoeg van vampieren om te kunnen concluderen dat Ashton zijn dwang op heel het café had gebruikt. Haar vraag was enkel: waarom. Want dat had hij dan al vooraf gedaan, nog voordat er spraken was geweest van dat Luke hier naar toe zou komen. Dus hij zou het voor haar moeten hebben gedaan, maar Frankie kon zich niet indenken waarom. Behalve de meest voor de hand liggende reden.
‘Luke,’ zei Frankie zacht. ‘Wat is er aan de hand? Wie is hij precies?’
‘Hij heeft Edyn veranderd!’ de paniek in de stem van Luke was goed hoorbaar, wat Ashton alleen maar deed lachen. Frankie bleef Luke stevig vasthouden, een arm om zijn middel. Ze stond nu oog in oog met de man die Edyn haar hele leven had veranderd. Die had haar gedood.
‘Weet je dat wel zeker, Luke? Ik zou het zelf niet zo zeggen,’ sprak Ashton. ‘Ik heb haar natuurlijk wel vermoord, want ik had dorst. Maar het was Michael die zijn bloed aan haar had gegeven. Als het aan mij had gelegen, was ze gewoon dood gebleven.’ De woorden van Ashton lokten Luke zodanig uit dat Bee in Frankie haar handen werd gedrukt en Luke naar voren schoot.
In een flits van een seconde hoorde Frankie een harde klap en deinsde ze naar achteren. Ashton had Luke met gemak naar de andere kant van het café gegooid, waar hij nu op de grond lag. Frankie wilde naar hem toe rennen om te helpen, maar Ashton hield haar tegen door de weg voor haar te blokkeren.
‘Niet zo snel, Frankie.’ Ashton nam haar stevig bij de arm vast en draaide haar naar Luke, wie zichzelf ondertussen weer overeind had weten te krijgen. Luke kwam dichterbij, maar Ashton pakte een lege stoel met één hand vast en gooide hem richting de grond, waardoor één van de poten afbrak. De houten punt van de poot wees hij naar Luke.
‘Dat was nog maar een voorproefje van wat er kan gebeuren als ik niet krijg wat ik wil. En zoals je misschien al merkt, ben ik gewend om mijn zin te krijgen.’ De stem die Ashton opzette, zinde haar niet. Hij praatte tegen haar, tegen hen, alsof ze twee kinderen waren en hij de baas was. Frankie was echter te bang om er op te reageren of om hem te laten weten dat ze er niet van gediend was. Eén verkeerde beweging en zij en Luke zouden allebei gewond kunnen raken. Of misschien wel erger.
‘Ik heb een heks nodig die iemand voor mij kan vinden. En om de één of andere reden is er opeens geen heks meer hier te vinden. Tenminste, geen heks die ik kan overtuigen dat het beter is als ze doet wat ik van haar vraag.’ Frankie keek vragend naar Luke. Ze snapte niet wat Ashton wilde, waarom hij hier was. Luke was geen heks, zij ook niet. En Luke kende, voor zover Frankie wist, geen heksen.
‘Ga dan een heks zoeken en laat ons met rust!’ riep Luke uit.
‘Ik heb mijn heks al gevonden,’ zei Ashton en hij trok Frankie verder naar zich toe. ‘Ze staat hier.’
Frankie schudde meten haar hoofd. ‘Ik ben geen heks! Echt niet!’ Hoe Ashton bij die informatie kwam, wist ze ook niet, maar ze had nooit beschikking gehad over magische krachten. Ze was niet zoals de heksen waar ze verhalen over had gehoord, waar ze over had gelezen. De enige heks in haar familie was aangetrouwd geweest, pas nadat zij geboren was. Dus het was onmogelijk dat zij een heks was.
‘Bullshit!’ Het hondje in Frankie haar armen schrok zo erg dat ze zich los wist te maken uit de armen van Frankie en door het café heen rende. ‘Je hoeft je niet van de domme te houden, Frankie. Zeker niet voor mij. Ik heb al veel ervaring met heksen en jij bent daar geen uitzondering in. Je hoeft maar één spreuk voor me te doen en dan kunnen jij en Luke weer verder met jullie dag.’
Frankie schudde haar hoofd. Ze kon geen spreuken doen. Daar was ze niet toe in staat. Zelfs als zou ze het kunnen doen om haarzelf en Luke dit alles te besparen, dan zou het nog niet lukken. ‘Al is het natuurlijk maar de vraag of je je dag wel echt met hem door wil brengen. Heeft hij je wel verteld wat hij een paar maanden geleden allemaal heeft uitgespookt? Ik denk dat je beter af bent bij iemand die zich wat meer in kan houden.’
Als Ashton doelde op wat er met Luke was gebeurd, en hoe hij in de verleiding was gekomen, daar wist Frankie alles van. Zij was vaak de eerste persoon die hij opbelde als hij het ergens moeilijk mee had. ‘Ik weet alles,’ zei ze tegen Ashton. ‘Net zoals dat ik ook weet dat ik geen heks ben. Dus wat je ook van me wil, ik kan het je niet geven!’
Ashton liet Frankie met een duw los. ‘Blijkbaar heb je wat meer motivatie nodig om aan het werk te gaan.’
‘Luke, pas op!’ gilde Frankie, maar Luke leek geen partij te zijn voor Ashton. Ondanks dat hij snel weg was gevlucht, had Ashton hem zo te pakken en duwde hij hem met zijn bovenlichaam op een tafel. De afgebroken stoelpoot balanceerde gevaarlijk boven de rug van Luke.
‘Als ik in één keer goed steek, dan kan ik zijn hart zo raken,’ waarschuwde hij Frankie. ‘Dus als ik jou was, zou ik maar eens luisteren.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke had Ashton zelf misschien één keer eerder ontmoet, toen hij ineens in het appartement had gestaan wat hij en Linn hadden gedeeld. Op dat moment was hij niet helemaal zichzelf geweest, maar nadat hij heel wat verhalen over de man had gehoord, had hij nooit spijt gehad dat hij er voor had gekozen om Michael op dat moment te beschermen. Dat gevoel had hij nu ook bij Frankie. Ashton had vreselijke dingen gedaan en Luke wist wel zeker dat hij daar niet zomaar mee zou stoppen.
Door alles wat er was gezegd, begon Luke zich echter wel af te vragen wat de vampier hier echt deed. Hij leek echt in zijn hoofd te zitten dat Frankie een heks was. Luke had wel eens gehoord over haar aangetrouwde grootouder, die wel degelijk bovennatuurlijk was geweest. Frankie was dat zelf echter niet. Het was aan de andere kant van de familie geweest. Misschien dat Ashton daar achter was gekomen, maar dat hij het zelf niet goed had onderzocht, omdat hij wel een man leek die van het een naar het andere vloog.
Op het moment kon Luke daar echter niet heel erg goed over nadenken. Ashton had hem zo tegen een tafel aan geworpen, waar hij nu met zijn wang tegen aan lag. Door de impact voelde hij kleine splinters in zijn wangen prikken. Ashton had het hout dicht tegen zijn lichaam aangedrukt, maar zelfs nu leek Luke alleen maar aan Frankie te kunnen denken. Want zelfs al zou hij op het moment de staak door zijn hart heen steken, Frankie liet hij niet met los. Ze moesten het Ashton aan het verstand krijgen dat Frankie niet was wat hij dacht.
"Stop! Niet doen!" Natuurlijk probeerde Frankie hem tegen te houden. Luke hoorde haar voetstappen, maar daarbij voelde hij ook meteen hoe de staak achter in zijn rug drukte. Hij gilde het uit van de pijn. Het leek alsof zijn ribben verscheurd werden door het hout. Ashton drukte het langzaam een beetje dieper, waardoor Luke moeite kreeg met adem halen.
"Als je wil dat hij blijft leven, kom je niet dichterbij en doe je wat ik zeg. Ik ben het klaar met jullie domme spelletjes. Als je wil spelen, laat de mensen dan spelen, die dat kunnen doen. Als je verder gaat, dan laat ik zien wat spelen is Frankie, en dat wil je toch niet?" Luke wilde roepen dat ze niet naar Ashton hoefde te luisteren. Hij zat misschien in een benarde situatie, maar het was voor haar net zo gevaarlijk om de aandacht nu op haar te vestigen, zeker met hetgeen wat Ashton van haar wilde. Dat was iets wat ze nooit aan hem kon geven.
"Je hebt het verkeerd." Mompelde Luke, maar natuurlijk was Ashton daar ook niet blij mee. De staak drong zich verder in zijn lichaam. Luke merkte wel dat hij hem met opzet verder van zijn hart had geplaatst. Hij voelde echter precies hoe het langs zijn longen heen ging, waardoor hij naar adem begon te happen.
"Stop! Stop! Ik help je wel!" Luke kon het niet laten om op proberen te kijken naar Frankie, want hoe lief het ook was dat ze wilde helpen, dat ze dit wilde voorkomen, was er geen manier waarop ze dat kon doen. Ze was geen heks. Ze zou Ashton nooit kunnen helpen met hetgeen wat hij van haar vroeg!
"Zo mag ik het horen. Maar moet het zo moeilijk? Als je in het vervolg gewoon netjes luistert, dat scheelt heel wat gedoe." Voordat Ashton van de tafel wegliep, bewoog hij echter de staak nog een beetje bij, waardoor Luke in zijn eentje niet overeind kon komen. Daardoor begon hij zachtjes te vloeken. Ashton wist precies wat hij deed. Waarschijnlijk had hij hier zelfs op gerekend. Er was zelfs een grijns op zijn gezicht te zien. Natuurlijk was die er. Dit was de man waar Luke genoeg verhalen over had gehoord. De een was nog erger dan de andere. Dat hij hier op de tafel lag, was misschien nog iets kleins. Ashton was namelijk overal toe in staat. Daarom wilde hij ook niet dat hij bij Frankie in de buurt kwam.
“Maar alleen als je hem verder met rust laat.”Gaf Frankie aan. Haar stem klonk veel dichterbij, wat betekende dat ze bij hen stond. Luke baalde van alles wat er net was gebeurd. Hij had haar moeten beschermen en daarvoor in plaats was hij meteen neer gegaan en kon hij helemaal niets doen.
“Luke blijft hier nog even liggen, zolang hij zich nog niet kan gedragen en doet wat ik van hem vraag, blijft hij hier liggen.”
“Als je wil dat ik je help, dan doen we het op mijn manier.” Luke keek op naar Frankie om te zien of ze aan het bluffen was. Op het moment dat Ashton de staak weer vast wilde pakken, zag hij echter hoe Frankie haar hand om zijn arm heen legde. Iets wat helemaal geen slim idee was, Ashton was zoveel sterker. Niet dat hij haar iets aan zou doen, als hij nog iets van haar nodig had. Zelf al was het niet echt.
Wat Luke niet had verwacht om te zien was de arm van Ashton die langzaam van kleur veranderde. Asgrijs nam zijn arm over. Zijn aderen leken op zijn arm op te drogen. Alsof alle magie uit zijn lichaam heen ging. Daardoor liet hij echter wel de staak los, waardoor Luke weer iets adem kon halen.
“You fucking bitch.” Mompelde Ashton, die zijn arm weg probeerde te trekken en Frankie vervolgens aan probeerde te vallen, terwijl hij van alles riep, onder ander dat ze niet had moeten liegen en dat dit nog heel anders was. Maar voordat Luke het allemaal kon volgen, hij lag immers nog steeds vast op de tafel, was het Ashton die door het café heen vloog. Wat haast betekende dat Frankie dat had gedaan. Op het moment kon Luke er niet over nadenken, maar hij snapte er echt helemaal niets van. Hij hoorde Frankie een paar keer angstig ademhalen.
“Franks. Kun je me helpen? We moeten hier zo snel mogelijk weg.” In hun huis kon Ashton niet naar binnen, daar waren ze veilig. Vanaf daar zouden ze dan wel een plan moeten bedenken. Op het moment ging echter alles door elkaar heen, want Frankie had net magie gebruikt. Iets wat ze uit Ashton leek te hebben gehaald.
Met trillende vingers, trok Frankie uiteindelijk de staak uit de rug van Luke, waardoor hij overeind kon komen. HIj voelde zich dan wel zwak, maar daar hadden ze op het moment geen tijd voor.
“Kun je op mijn rug? Dan houd ik Bee vast en kunnen we zo snel mogelijk ergens naar toe.” Luke hoopte dat hij nog zo snel mogelijk kon rennen.
“Ben je gek? Je rug!”
“Dat is al genezen.” Luke leek geluk te hebben dat de staak geen splinters achter had gelaten. “We moeten nu weg. Ik weet niet wat je met Ashton hebt gedaan, maar ik wil niet wachten totdat hij bij kwam.” Luke pakte de spullen bij elkaar en ging op zoek naar Bee, die zich ergens onder een tafeltje had verscholen.
Frankie bleef haar hoofd schudden. “Ik weet niet wat dit was Luke!”
“Dat komt later wel Franks! Ik snap dat het in je hoofd zit, maar alsjeblieft we moeten hier nu weg.” Drong Luke aan. “Als hij bijkomt dan is hij vast boos en daar willen we niet bij zijn!” Ashton was tot alles in staat, daar wilde Luke geen getuige van zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zelf kon Frankie niet bevatten wat er zojuist was gebeurd. Ze had het met haar eigen ogen gezien, maar het voelde alsof ze naar een film had gekeken. Het kon niet zo zijn dat zij de oorzaak was geweest dat Ashton door het café was gevlogen, of dat zijn arm grijs was gekleurd. Maar het was ook niet Luke zijn toedoen geweest en niemand in het café had zich kenbaar gemaakt. Dus het logische deel in haar kon niet anders dan concluderen dat het wel haar schuld was. Dat zij dit had gedaan. Het was echter hetzelfde, logische deel die daar hard op tegensprak. Want zij was niet magisch. Zij was niets meer dan een mens, normaal. Niet zoals Edyn, of Luke.
Omdat Frankie te lang twijfelde, trok Luke haar op zijn rug. Geschrokken greep ze zich aan hem vast, bang om te vallen. Haar ogen gleden naar het gat in zijn jasje, waar enkele minuten geleden nog een stoelpoot had gezeten. Lang had ze niet om er bij stil te staan, want Luke had Bee al gevonden en zette het op een lopen. De wind gierde langs haar heen en de wereld was niks meer dan een schim van vormen en kleuren. Ze verstopte haar gezicht in zijn rug, hopend dat het snel voorbij zou zijn.
Plotseling bedacht ze zich dat als ze Ashton pijn had kunnen doen, ze dit ook bij Luke zou kunnen doen. Of Edyn. Het was nog nooit eerder gebeurd, maar het kon dus wel. Frankie balde haar handen tot vuisten, bang om Luke ook iets aan te doen. En dat terwijl hij haar nu juist hielp en weghaalde uit een gevaarlijke situatie.
Luke stopte met rennen en Frankie keek langzaam op. Over zijn schouder zag ze de ingang van haar appartement. Trillend liet ze zich van zijn rug afglijden. In haar tas ging ze opzoek naar haar sleutel, het haastige gevoel nog altijd in haar lichaam. Ze schoof van alles aan de kant, maar haar sleutels kwamen niet naar boven.
‘Franks, schiet op! Straks is hij ons gevolgd!’ Frankie schudde haar hoofd. Dat kon niet. Tenminste, dat dacht ze. Ze wist niet hoe snel Ashton was, of hij wist waar ze woonde. Eindelijk vond ze de sleutels, maar het bleek al lastig genoeg om ze met een stevige hand vast te houden, laat staan de deur te openen. Zodra ze de deur van het slot had gekregen, trok Luke haar mee naar binnen en duwde hij de deur weer dicht.
‘Hij is hier nooit geweest toch? Hij kan niet naar binnen als hij niet is uitgenodigd door jou.’
‘Nee, niet dat ik weet.’ Frankie probeerde het langs te gaan in haar hoofd, of ze ooit iemand zoals Ashton binnen had gelaten. Ze kon het zich niet bedenken, maar wie zei dat Ashton daar niet voor had gezorgd? Aan de andere kant, als hij haar al eens aan had gesproken bij haar thuis, dan had hij haar ook hier aan kunnen spreken. Dan had het niet zo publiekelijk gehoeven.
Zuchtend liep Frankie weg. Het liefst wilde ze gaan zitten, maar haar hoofd liet het haar niet toe. Er was teveel aan de hand. Ashton was niet zomaar iemand. Hij was overduidelijk een sterke vampier die gewend was zijn zin te krijgen. En hij had Edyn vermoord, veranderd zelfs. En hij had haar hulp gewild, want volgens hem was ze een heks geweest. Dat had ze net nog ontkend, maar nu wist ze het niet meer zeker. Want wat ze net had gedaan, wat er net was gebeurd, dat was alleen maar daar naar te herleiden.
‘Je had het me kunnen vertellen.’ Luke zijn woorden haalden haar uit haar gedachten, al snapte ze niet goed wat hij bedoelde. Er viel niks te vertellen. Tenminste, niet naar haar weten. In haar ogen had ze alles eerlijk verteld aan Luke. Alles over haar menselijke leven, want dat was het geweest. Ze had dan wel verhalen gedeeld over haar familieleden, of over Edyn en Brayan, maar meer dan dat was er ook niet geweest. Ze was altijd gewoon Frankie geweest. Niet meer dan dat.
‘Luke, ik-‘
‘Ik heb jou zoveel verteld.’ Hij schreeuwde niet naar haar, gelukkig. Dat had ze nu niet aan gekund. Maar ze vond het misschien wel erger dat hij zo verslagen klonk. Alsof dit het einde was van hun vriendschap. Alsof hij eerlijker naar haar was geweest dan zij naar hem. Dat leek hem pijn te doen. En dat raakte haar. Want als er één persoon was in haar leven die ze absoluut geen pijn wilde doen, dan was dat Luke. ‘Weet Edyn het wel?’
Frankie schudde haar hoofd. Edyn wist het niet, maar hoe kon dat ook? Ze had het zelf niet eens geweten. Frankie ging op de grond zitten en staarde naar haar handen. Handen waar ze haar hele leven al genoeg mee had gedaan, maar nog nooit had ze gezien dat ze meer had gekund dan dat. Ze had niet eens geweten hoe. Ze begreep dan ook niet wat er zojuist was gebeurd. Waarom Ashton zo plotseling door de ruimte was gevlogen.
‘Ik weet niet wat er aan de hand is, Luke,’ fluisterde Frankie. Ze wist niet waarom, maar ze voelde de behoefte om heel hard te huilen. Waarschijnlijk was het een combinatie van alles bij elkaar, wat er voor zorgde dat ze de tranen in haar ogen voelde prikken. ‘Ik weet niet hoe dat net is gebeurd? Ik snap niet of ik degene was die daar voor heeft gezorgd? En hoe? Ik ben helemaal geen heks! Ik kan dat soort dingen niet.’
Al kon ze blijkbaar een deel wel. Anders hadden ze niet de kans gekregen om weg te rennen. Het was haar echter nog nooit eerder gebeurd. En Ashton had ook iets geweten. Hij had haar niet zomaar opgezocht. Hij had ergens informatie vandaan gehaald en hij was bij haar uitgekomen. Maar wat kon hij nou weten en zij niet? En hij had het overduidelijk fout gehad, want ze was geen heks. Wat hij van haar had gewild, had ze hem nooit kunnen geven. De enige reden dat ze er in mee was gegaan, was om Luke te beschermen. Niet dat dat goed uit had gepakt.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Alles wat in het café was gebeurd,was haast niet te bevatten. Luke snapte niet wat Ashton ineens van hen had gemoeten, zeker niet van Frankie. Zijn woorden waren gek geweest, maar uiteindelijk leek hij precies te hebben geweten waar hij het over had. Iets wat de situatie alleen nog maar vreemder maakte.
Vreemd, maar ook heel erg pijnlijk. Want ondanks alles wat Luke, Frankie had verteld, leek het er op alsof ze een heel deel van haar leven had verzwegen. Het gesprek waarom ze zo makkelijk had gedaan over het feit dat hij, Edyn en Brayan vampier waren, was voornamelijk gegaan over haar aangetrouwde familie, waar heksen heel erg normaal waren geweest. Het leek alsof ze daaruit had verzwegen dat ze zelf ook krachten bezat. Luke was niet boos, maar het deed hem wel heel erg veel pijn.
Al leken de tranen van Frankie, zijn hart al meteen week te maken. Ze had verdriet, was verward, had misschien wel pijn, allemaal door hetgeen wat er net allemaal was gebeurd. Ondanks dat Luke zelf ook niet wist wat er aan de hand was en wat hij er mee moest doen, ging hij naast Frankie zitten en sloeg zijn armen om haar heen.
Ondanks dat Frankie het er niet helemaal mee eens leek te zijn, liet ze zich toch tegen Luke aantrekken. Voor hen beiden was het iets heel erg geks. Er was net zoveel gebeurd en Luke wist niet waar ze moest beginnen om het allemaal te ontrafelen, hoe ze een gesprek moesten voeren om het allemaal boven water te krijgen, want wat ze moesten ze precies uit zien te vinden? Daarbij moesten ze ook nog eens uitvinden wat Ashton van haar wilde hebben.
Door hun contact leek Frankie alleen nog meer te moeten huilen. Het was de afgelopen maanden vaak voorgekomen dat Luke diegene was met tranen in zijn ogen. De kwetsbare die dan tegen Frankie aan was gekropen om zich te laten troosten. Hij had zichzelf altijd voorgenomen om net zo sterk te zijn als zij een keer met hetzelfde gevoel bij hem was gekomen. Iets wat hem op het moment gewoonweg niet lukte. Langzaam slopen de tranen ook over zijn wangen. Er was angst geweest, zoveel angst dat Ashton haar iets aan had gedaan. Verwarring omdat Luke had gedacht dat Frankie tegen hem had gelogen, een gevoel dat, ondanks dit alles, nog steeds niet helemaal weg was. Hij zag echter een vriendin die het moeilijk had en natuurlijk moest hij die zo goed mogelijk proberen te troosten, ondanks dat hij de tranen over zijn eigen wangen voelde stromen.
Ondertussen bleef Frankie zachtjes mompelen dat ze het niet had gedaan, dat ze geen heks was en dat ze het niet snapte. Soms was deze wereld niet logisch, dat was iets wat Luke al had al lang had geleerd. Het was makkelijk je ergens in mee te laten trekken. Misschien had Frankie altijd al wel krachten gehad, maar hadden ze er nog nooit uit hoeven komen, omdat ze nooit in een dreigende situatie was geweest. Misschien was er wel een hele andere reden. Misschien was het ook wel gewoon toneel en deed ze nog steeds alsof, om iedereen pijn te besparen. Luke wist het op het moment niet. Toch deed hij zo goed mogelijk zijn best om Frankie te troosten, door zachtjes over haar rug heen te wrijven en haar zachtjes te vertellen dat het goed zou komen. Ook Bee leek haar best er voor te doen, door op Frankie haar schoot te kruipen.
Na een tijdje samen te hebben gezeten, was het voor Luke nog steeds niet duidelijk wat er precies wat gebeurd. Daarbij had hij de rest willen waarschuwen dat Ashton er was. De man had veel aangericht. Door hem was Edyn een vampier. Wie wist dat iemand nog veilig was. Zeker niet nu hij een heks nodig leek te hebben. Wie weet dat hij Cameron hierna wel op ging zoeken.
Met dat idee in zijn hoofd, had Luke contact gezocht met Brayan. Die op zijn beurt weer met Edyn had gebeld en ze hadden Cameron tevens ingelicht, die aan had gegeven dat hij het huis extra zou beveiligen en dat Ellie voor de rest van de dag binnen zou houden, om vervolgens naar oplossingen te zoeken wanneer het mogelijk was.
Brayan had verzekerd dat hij Edyn aan het einde van hun dag op zal halen en samen naar het appartement van Frankie zou komen.
Het was niet eens heel erg veel later toen de bel ging. Zo voorzichtig mogelijk probeerde Luke te kijken of het niet Ashton was die voor de deur stond of hij misschien zelfs Edyn en Brayan had gevolgd. Toen hij daar honderd procent zeker van was, liet hij zijn twee vrienden in het appartement. Omdat ze er beiden al eerder waren geweest, was er gelukkig geen probleem.
Edyn liep meteen door naar de woonkamer, waar ze al snel haar armen om Frankie heen had gegooid. Ondanks dat de tranen al een tijdje geleden weg waren getrokken en Frankie en Luke zelfs even thee hadden kunnen drinken en zich een beetje op hadden kunnen frissen, leken de tranen meteen weer te beginnen toe Edyn haar armen om haar vriendin had geslagen.
“Gaat het lieverd?” Fluisterde Edyn, waarop Frankie knikte. “Ja. Hij heeft vooral Luke pijn gedaan.” Waardoor Edyn omkeek en haar armen uitstak naar Luke, ten teken dat hij er ook bij moest komen zitten. Zelfs als Luke het niet had gewild, dan was tegen Edyn haast niet op te boksen en daarom kroop Luke ook bij Edyn op de bank. Brayan ging tegenover hen op de stoel zitten.
“Ik weet dat jullie vast heel erg geschrokken zijn, maar kunnen jullie misschien vertellen wat er precies is gebeurd?” Luke knikte, met hem ging het wel. De pijn was weg. Hij was alleen nog geschrokken van wat er was gebeurd, maar niet zoals Frankie, die was nog steeds wit weggetrokken en ze zag er uit alsof ze een geest had gezien. Iets wat misschien ook wel een beetje zo was. Zelfs toen Luke aan had gegeven dat ze misschien iets had moeten eten.
Voorzichtig begon Luke aan het verhaal. Al kende hij het niet van het verhaal. Frankie leek er echter niet toe in staat te zijn, dus hij hoopte dat hij de juiste kant op ging. Hij probeerde alles zo goed mogelijk te vertellen. Zeker hetgeen wat hij Frankie had zien doen. Waar zowel Edyn en Brayan behoorlijk door geschrokken leken te zijn, Frankie was echter degene die het het ergste vond, want er kwam weer een snik over haar lippen.
“Dus Ashton zijn arm werd grijs en toen heb je hem omver geblazen?” Vroeg Edyn voorzichtig, waarna ze ook even vragend opkeek naar Brayan, zeker toen Frankie knikte.
“Dat klinkt als Ellie.” Fluisterde ze.
“Je bedoelt dat ze misschien wel krachten heeft, maar die alleen van andere kan krijgen?” vroeg Luke verbaasd.
“Kan dat Brayan?”
“Ja dat zal kunnen. Maar het is wel gek dat er nooit eerder iets is gebeurd. Of dit is toeval en er is iemand anders in de buurt geweest. Of je hebt gelijk, en dat lijkt me logisch, maar dat betekent dat Frankie het onbewust altijd onder controle heeft gehad, wat me ook heel erg moeilijk lijkt. Maar niet onmogelijk.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er was iets rustgevends aan samen in tranen zitten. Weten dat er nog iemand anders was die net zoveel pijn had, of misschien nog wel meer, maakte het verdraagzamer. Het had Frankie niet alleen laten voelen, want Luke was naast haar geweest en hij had haar pijn met haar gedeeld. Hij had haar laten mompelen en praten over iedere gedachte die door haar hoofd was gegaan en hij had de hulptroepen ingeschakeld in de vorm van Edyn en Brayan. Edyn had zich meteen over haar ontfermd en Frankie haar tranen, die even weg waren geweest, waren weer teruggekeerd op het moment dat Edyn haar armen om haar heen had geslagen.
De verhalen over het kleine meisje, Ellie, had Frankie al vaak gehoord. Edyn had verteld over één van haar favoriete leerlingen, de dochter van een mannelijke heks die ook hier in Japan was gaan wonen. Volgens Edyn was het altijd een vrolijk en lief meisje geweest, en heel bijzonder. Met name omdat ze geen heks was zoals haar vader, of een weerwolf zoals haar moeder. Toch had ze wel magie in zich gehad. Ook Luke had met veel lof over dit meisje gesproken, omdat het de dochter was van één van zijn beste vrienden; de kok die had gewerkt in zijn bar.
Hoe dat meisje echter aan haar magie was gekomen, kon Frankie nog verklaren. Een heks als vader, een weerwolf als moeder. Daar moest wel een kruising van magie hebben plaatsgevonden. Bij haar was dat onmogelijk, voor zover zij wist. En toch was het net gebeurd. Ze had Ashton pijn gedaan, hem door de ruimte laten bewegen alsof hij een propje papier was geweest.
‘Maar als ik Ashton pijn kan doen…’ Frankie keek door de tranen heen naar haar handen en vervolgens naar Edyn, die haar al de gehele tijd vast had gehouden. Plotseling voelde ze zich niet meer zo veilig. Ze kwam snel overeind, er voor zorgend dat elk lichamelijk contact met Edyn werd verbroken. Frankie probeerde haar handen in elkaar te verbergen. ‘Dan kan ik jullie allemaal pijn doen!’
‘Franks, dat doe je niet!’ zei Edyn meteen, maar Frankie schudde haar hoofd. Het was een optie. Als ze het bij Ashton had gekund, dan was het ook mogelijk bij Luke of Edyn. Zelfs bij Brayan. Nu haar magie een uitweg had gevonden, zou het misschien wel vaker gebruiken. Ze kon haarzelf niet vertrouwen in de buurt van haar vrienden. Straks ging het te ver. Edyn leek daar echter niet aan te denken. ‘Ellie heeft ons ook nooit pijn gedaan. Misschien een klein schokje, maar dat is het!’
‘Ellie is een kind!’ riep Frankie uit. ‘Als Brayan gelijk heeft en ik het al die tijd al in me heb gehad, wie weet hoe sterk het dan is! Luke heeft gezien wat er is gebeurd met een vampier! Dat kan net zo goed één van jullie zijn!’
‘Frankie, ik weet dat het moeilijk is, maar je moet nu even goed naar ons luisteren. Naar mij.’ Brayan was voor haar komen staan en had haar schouders vast gepakt. Frankie probeerde hem weg te duwen. ‘Brayan! Straks doe ik je pijn!’
‘Frankie!’ Brayan zijn stem galmde door de ruimte en geschrokken stond ze stil. ‘Je hebt Ashton pijn gedaan omdat hij dat ook bij jou wilde doen. Je hebt gehandeld omdat er gevaar op de loer lag. Omdat Luke het moeilijk had. Je zou ons nooit zomaar pijn kunnen doen. Jij niet.’
Brayan sprak met veel vertrouwen over haar. Voor Frankie was dat echter niet genoeg. Niet meer. Ze wist niet meer wat echt was en wat niet. En als zij echt was zoals dat kleine meisje, hoe kon het dan dat het nooit naar buiten was gekomen? En als ze magie in zich had, dan had Ashton het ook bij het rechte eind gehad. Dan had hij zijn heks gevonden. Een heks die zich geen raad wist, maar desalniettemin een heks.
‘Ik snap dat je bang en verward bent, maar probeer eens na te denken. Je hebt ons nog nooit pijn gedaan. Geen van ons. En hoe vaak hebben we elkaar al aangeraakt? Als er iets kon gebeuren, dan was dat al gebeurd.’ Brayan probeerde de relativeren, maar Frankie was er niet zeker van of het zou gaan werken. ‘En als je inderdaad net als Ellie bent, dan kan je het onder controle houden. Wat je misschien al wel je hele leven hebt gedaan. Dat zou me niet verbazen, wat kijk eens hoe goed je alles altijd bij elkaar weet te houden.’
Frankie schudde enkel haar hoofd, maar Brayan was nog niet klaar. ‘Als er iets is wat ik heb geleerd in al mijn jaren als vampier, is dat iedere heks weer anders is. Magie lijkt misschien hetzelfde voor iedereen, maar dat is het niet. En als er iemand is die zoiets onder controle kan houden, dan ben jij het wel, Franks.’
Frankie haalde rillerig adem. Ze keek naar Luke en Edyn, die stilletjes knikte en elkaar nog altijd vasthielden. ‘We gaan je er mee helpen, Franks. Met dit alles. Ik kan bij je blijven, zodat Ashton niks kan veroorzaken hier.’
‘Wij kunnen ook blijven!’ Het was Luke die het opperde en hij werd al snel bijgevallen door Edyn. ‘Ja, we kunnen allemaal blijven! We kunnen de hondjes hierheen halen en zorgen dat er niks gaat gebeuren.’
‘Ik ken Ashton,’ merkte Brayan op. Iets wat voor Frankie als verrassing leek te komen en ook Luke leek dit voor het eerst te horen. ‘Ik ben voor een lange tijd bij Linn en Naylene geweest. Ik was erbij toen Naylene hem aan ons introduceerde, ik heb hem vanaf het begin meegemaakt als het monster dat hij is. Ik weet hoe hij denkt en hoe hij vecht. Ik kan hem aan. Meer dan jullie.’
‘Maar Brayan-‘
‘Hij heeft gelijk, Luca,’ suste Edyn de jongste vampier. Al zat er nauwelijks verschil tussen Luke en Edyn, wist Frankie. ‘Franks is het meest veilig als Brayan bij haar blijft. Dat betekent niet dat we nu meteen weg moeten. We kunnen er voor zorgen dat ze zich wat beter voelt, maar Brayan is nu de beste optie die we hebben.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De laatste voorbereidingen waren in gang gezet. Naylene en Michael hadden alles zo goed mogelijk proberen te regelen. Ieder klein detail waar ze op waren gekomen, hadden ze aan proberen te pakken, te overzien en van te voren al aan proberen te pakken. Linn haar veiligheid had voorop gestaan. Het was echter moeilijk geweest om te bedenken wat er allemaal door Rhi haar hoofd heen ging. In wat voor kronkels ze zich zou werken om hun vriendin aan te pakken. Hopelijk hadden ze nu alles aangepakt. De spreuken die over Linn heen rustten, hielpen in ieder geval om haar zo veel mogelijk in het onbekende te laten.
Het laatste wat ze hadden moeten testen was de ruimte onder de stallen om te weten of het sterk genoeg was om een weerwolf te houden en er ook nog eens voor te zorgen dat alles zo geluidsdicht mogelijk was.
Beiden hadden ze hun beurt genomen om in de ruimte te staan en te proberen om alles bij elkaar te schreeuwen. Zowel Naylene als Michael hadden geprobeerd om de verschillende verzegelingen open te krijgen, waar ze Calum aan vast zouden maken. Beiden hadden ondervonden dat de maatregelen die Naylene had getroffen voor nu voldoende zouden zijn.
“Waar was dit al die tijd geleden?” vroeg Michael lachend, waardoor Naylene hem even vragend aankeek.
“Eindelijk een plek waar we ongestoord seks kunnen hebben zonder dat Linn het hoort.”
Naylene moest lachen om de woorden van Michael. Er was de afgelopen weken zichtbaar iets aan hem veranderd. Sinds ze hadden besloten dat ze achter Rhi aan zouden gaan, zelfs een eind aan haar leven wilde maken, was er iets verandert verandert in zijn gedrag. Het waren momenten als deze waarop Michael liet weten dat hij er klaar voor was, maar dat hij ook nog zoveel mogelijk probeerde te genieten van de tijd die hij had.
“Kijk uit Michael, met die woorden verleid je me nog.” Naylene liet haar hand langs de arm van Michael heen glijden, om uiteindelijk zijn hand vast te pakken.
“Blijf daar maar in, dan komen we geloofwaardig over naar Linn toe.” Ondanks dat de twee hadden besloten dat ze op het moment beter af waren als vrienden, zou Linn hen sowieso geloven als ze haar vertelden dat ze weggingen om aan hun relatie te werken. Diep van binnen had Naylene misschien wel gewild dat het de reden was waarom ze weg zouden gaan. Het klonk makkelijk, simpel, terwijl ze nu weg zouden gaan om een einde te maken aan het leven van de meest gevaarlijke vampier die ze kenden.
“Ik kan niet geloven dat het echt zo ver is.”
“Ik ook niet.” Hier hadden ze weken naar toegewerkt. Ze hadden geprobeerd om zoveel mogelijk dingen mee te nemen. Alles wat Rhi kon doen. Maar ook hoe ze Linn hier achter zouden laten. Haar veiligheid stond voorop, er waren dan ook genoeg discussies geweest of dit wel de juiste de plaats was om Calum achter te laten. Ondanks dat de wolf verzwakt zou zijn door de volle maan en niet veel kansen had om aan te sterken.
“Kom.” Nadat ze de kelder goed af hadden gesloten, liep ze terug naar de woning, waar Linn bezig was met het uitpakken van het eten wat ze mee had genomen. Omdat Naylene en Michael hadden geweten dat ze snel weg hadden willen gaan, hadden ze Linn gevraagd of ze deze avond met z’n drieën door konden brengen met een barbecue in de achtertuin. Daar had ze zich duidelijk helemaal op gestort.
“Linn?” Naylene probeerde de aandacht van haar vriendin zo voorzichtig mogelijk te trekken. Ze wist dat hetgeen wat ze zou zeggen, haar zwaar zal gaan vallen. Hoe kon het ook anders? Ze waren een paar maanden geleden met z’n drieën naar Australië verhuisd om echt tijd met elkaar door te kunnen brengen. Om met elkaar verder te gaan. Nu ze hier een beetje gesettled waren, konden ze juist genieten van de tijd samen. Aan hen was nu dat Linn ging geloven dat ze dat pas echt konden doen als de problemen tussen Naylene en Michael op waren gelost.
“Oh god, wat moet jullie me vertellen?” Linn gooide een krop sla net iets te hard op de tafel en draaide zich om naar Naylene en Michael.
“Hebben jullie me weer uit het huis weten te krijgen, alleen maar zodat jullie seks konden hebben?!”
“Best seks ever. Altijd leuk in een nieuwe plaats. Nieuwe plekken om te kunnen ontdekken.” Naylene stootte met haar elleboog in de zij van Michael, omdat de woorden niet zouden helpen.
“Guys!”
“Linn, Linn. Mike maakt maar een grapje, toch?” Naylene gaf Michael een duidelijke blik dat hij verder zijn mond moest houden, want anders zou Linn het nooit goed vinden. Niet dat ze iets te vinden had. Ze moest hen geloven. Het idee hadden dat ze echt aan iets probeerden te helpen.
Gelukkig knikte Michael op de woorden van Naylene, wat haar de kans gaf om verder te praten. “We wilden eigenlijk iets met je bespreken.” ze gebaarde naar de stoelen, waar ze zelf ook op ging zitten.
“Wat is er?” Linn hoorde duidelijk dat het ernstig was en gelukkig maar dat ze dat op had gevangen.
“Mike en ik. We hebben goed gepraat en we hebben een paar beslissingen genomen.” Fluisterde Naylene. Het leek haar beter om het woord te doen. Michael was soms een softie en wie weet dat een paar zielige woorden van Linn er al voor konden zorgen dat hij zo om zou slaan. Ondanks dat Michael stellig volhield dat het niet zo was.
“En we willen gaan werken aan onze relatie. Het is alleen niet iets waar we meteen in willen duiken. We weten niet eens of dat al willen. En het leek me niet gezond om het hier te doen. Dit moet juist de plaats zijn waar we ons veilig voelen. Dit is een plaats waar we voor een lange tijd willen wonen en het is niet de bedoeling om dat te besmetten met nare gedachten, vervelende gesprekken of juist hele mooie, maar sowieso zware.”
“Jullie willen hier weg?” de manier waarop Linn het zei, deed Naylene zelfs pijn.
“Niet voor altijd. Gewoon voor een paar maanden. Om te kijken wat er zit? We zitten er nu nog altijd tussen in en ik merk gewoon dat het niet gezond is, voor helemaal niemand.”
“Een paar maanden? Maar dat betekent dat jullie weg zijn met Thanksgiving, Kerst en misschien zelfs Nieuw Jaar!” Naylene knikte, ze wist dat het niet goed gekozen was. De maan in november zal hen echter kunnen helpen, dus het moest nu wel gebeuren.
“Ik bedoel. Ik ben blij dat jullie dit doen, het is goed. We kunnen niet rond blijven lopen met die hormonen die jullie hoofden soms op hol brengen, zonder dat jullie ook de gevoelens eindelijk eens erkennen.” Naylene moest lachen, terwijl ze naar het ongemakkelijke gezicht van Michael keek. Ze wist niet hoe de komende maanden zou lopen, maar waarschijnlijk was er nog niet veel opgelost als ze weer terug zouden komen. Linn zou dan echter het hele verhaal weten, dus dat was niet iets waar ze zich zorgen over moesten maken.
“Maar moet het echt nu?”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In Australië leek alles nu op zijn plek te vallen. Linn ervaarde een soort rust die ze in een lange tijd niet had gevoeld. Zelf wist ze dat die rust maar schijn was. Er speelde genoeg in de wereld, er speelde zelfs genoeg rondom de mensen die haar iets aan hadden willen doen en andersom. En dan was er nog haar mislukte relatie met Luke, aan wie ze vaker dacht dan dat ze wilde toegeven. Ze wist dat hij het goed deed in Japan. Hij had mensen om zich heen die om hem gaven en die hem hielpen en ze was er zeker van dat hij daardoor zou opbloeien en nog meer de man zou worden die hij altijd al had willen zijn. Het deed haar echter pijn dat zij daar nu niet bij kon zijn en dus ook niet meer de vrouw in zijn leven was voor wie hij het goed wilde doen.
Gelukkig had ze Michael en Naylene, met wie ze genoot van de prachtige, oude boerderij die ze samen hadden gekocht. Linn voelde zich er thuis, wat ook zeker kwam door het paard wat Naylene haar cadeau had gedaan. Ze had Brython al een hoop verhalen verteld over haar verleden en alles wat ze samen met haar vrienden, of alleen met Naylene, mee had gemaakt. Ze wist dat haar paard de woorden niet begreep, maar het was fijn om met hem vrijuit te kunnen praten over alles wat er was gebeurd en soms ook over hetgeen wat haar dwars zat.
Vanavodn was een avond die ze door wilde brengen met haar vrienden. De avond had echter al een andere sfeer gekregen toen Naylene had laten vallen dat ze iets hadden willen bespreken. Linn had meteen gedacht dat haar twee vrienden weer met elkaar in bed waren gedoken, maar Naylene had dat ontkend. Al betekende dat tegenwoordig niks meer. Hetgeen wat ze echter wel had verteld, kwam voor Linn als een grote verrassing en ze voelde zich dan ook ontdaan door de woorden van haar vrienden.
Dat er iets aan de hand was met Michael en Naylene, had Linn al wel door gehad. Ze kende haar vrienden erg goed en het was haar opgevallen dat de twee erg veel tijd samen hadden doorgebracht. Linn wist niet of dat altijd zo was, maar als zij uit ging rijden met Brython, dan vond ze Michael en Naylene vaak samen ergens zittend. Daarbij rekende ze ook nog het akkefietje in de badkamer, waar Linn ze zoenend had betrapt. Iets waar Linn niet gecharmeerd van was, met name omdat het nu beter leek te gaan met Michael en ze wilde niet dat een mislukte poging tot een relatie daar verandering in zou brengen, of een afwijzing van Naylene.
Dat de twee zelf de verandering op hadden gemerkt en er zelfs wat mee wilden doen, kwam voor Linn als een verrassing. Het was iets wat ze niet kenden van haar vrienden, niet op deze manier. Ze hadden het idee haar behoorlijk zeker gepresenteerd
‘Ja, het moet echt nu,’ meldde Michael. Hij liep naar Linn toe en sloeg zijn armen troostend om haar heen. ‘Je hebt gemerkt hoe we naar elkaar toe zijn. Als we nu geen actie ondernemen en ons samen afzonderen om dit te bespreken, dan vervallen we straks weer in oude patronen en daar wordt helemaal niemand blij van.’ Wat Linn niet zag, was dat Michael een “zie je wel” blik naar Naylene wierp, om aan te geven dat hij wel degelijk alles onder controle had en zich niet liet beïnvloeden door het verdriet dat bij Linn duidelijk aan de oppervlakte lag.
Linn zuchtte en legde haar hoofd tegen Michael zijn borstkas. Het klonk inderdaad logisch. Als Michael en Naylene nog langer zouden wachten met het bespreken van hun gevoelens en het werken aan hun relatie, of dat nou een vriendschappelijke relatie was of meer dan dat, dan zouden ze misschien weer op het punt komen dat ze voor het grootste gedeelte van de tijd alleen maar vrienden waren en zou de seks er af en toe bij in sluipen. Dat was iets waar Linn zich in ieder geval niet in kon vinden en ze snapte dat ook Michael en Naylene het nu niet wilden.
‘Ik snap dat jullie het idee hebben dat dit nu moet,’ bekende Linn. Ze liet Michael los en keek van hem naar Naylene. ‘Maar ik had al zoveel leuke dingen bedacht voor de feestdagen. Het zou onze eerste kerst in een lange tijd zijn dat we het weer met z’n drietjes zouden kunnen vieren. Ik wilde barbecueën op het strand, en misschien wel naar Sydney met oud en nieuw om daar de vuurwerkshow te zien. Dat kan nu waarschijnlijk niet.’ Ze kon niet teleurgesteld zijn in haar vrienden, die juist het volwassen ding wilden doen en hun relatie uit wilden vogelen, maar ze vond het wel jammer dat ze nu voor een groot deel van de feestdagen alleen zou zitten en dat ze Michael en Naylene niet naast zich zou hebben om het samen met hen te vieren.
‘Het spijt me, Linnie. Misschien kun-‘
‘Mike.’ Naylene kwam tussen de woorden van Michael, waardoor Linn haar wenkbrauwen optrok. Ze wilde echter niet weten wat er precies aan de hand was en waarom Naylene het nodig vond om Michael te onderbreken, dus schudde ze haar hoofd enkel.
‘Wanneer willen jullie weg?’
‘Over twee dagen, misschien drie,’ antwoordde Naylene.
‘Dan al?!’ Linn had verwacht dat er minstens nog een week tussen zou zitten. Dat zou haar de kans hebben gegeven om nu nog iets te kunnen plannen, zodat ze een goede afsluiter zouden hebben met elkaar. Zeker als het een paar maanden zou duren voordat ze elkaar weer zouden zien. Nu leek dat niet eens een mogelijkheid te zijn, want Michael en Naylene hadden haast om te vertrekken. ‘Dan hebben we nauwelijks nog tijd om afscheid te nemen! Nu hebben we geen eens een moment samen, terwijl ik jullie dan misschien pas weer in het nieuwe jaar zie!’
‘We hebben vanavond?’ zei Michael voorzichtig. Hij wees naar de voorbereidingen waar Linn al mee bezig was. ‘We kunnen de hele avond barbecueën als je dat graag wil. We kunnen alles doen waar je maar zin in hebt, Linnie. Dan zorgen we er voor dat we nu al een mooi afscheid hebben. En we kunnen altijd contact houden? Het is niet alsof Nay en ik van de aardbodem verdwijnen. We kunnen je gewoon bellen.’
‘Als dat lukt,’ vulde Naylene aan. Ze liep naar Linn toe en legde haar arm rond haar schouders. ‘Maar Michael heeft gelijk. We hebben vanavond nog en we kunnen alles doen waar je maar zin in hebt. We verdwijnen heus niet zonder goed afscheid te nemen van je.’ Linn knikte en legde haar arm rond Naylene haar middel. Haar vrije hand stak ze uit naar Michael, zodat ze zijn hand vast kon nemen.
‘Ik ga jullie wel erg missen. Ik was net gewend aan hoe we hier met z’n drietjes wonen en hetgeen wat we hier op proberen te bouwen. En ik gun jullie alle tijd die jullie nodig hebben, maar het wordt wel een stuk stiller als ik hier alleen ben straks.’
‘Wij gaan jou ook missen, Linnie,’ zei Michael. ‘Maar we hebben die tijd voor ons samen wel nodig. En we komen hoe dan ook samen terug. Wat we nu hebben, gaat niet veranderen,’ beloofde hij haar, wat voor Linn een reden was om haar twee beste vrienden in een knuffel te trekken. Ze hoopte dat Michael gelijk had en dat hun tripje samen inderdaad niks zou gaan veranderen. In ieder geval niet op zo’n drastische manier dat ze haar vrienden kwijt zou raken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Afscheid nemen was nooit prettig. Zeker niet als je niet wist voor hoe lang het precies was. Naylene had aan Michael kunnen merken dat hij het er moeilijk mee had gehad. Zelf had ze dat ook. Linn achterlaten was niet makkelijk, vooral niet als ze zich bedacht wat er de afgelopen jaren allemaal was gebeurd. Als ze zich vervolgens echter had bedacht dat ze dit juist deed om al een eind te maken aan al die nare dingen, voor eens en altijd.
Met die gedachten was ze ook in het vliegtuig gestapt, maar niet voordat ze alles thuis had geregeld. Al een tijdje geleden had ze aan Andy gevraagd of hij iets voor haar had willen doen. Nu hij in Australië aan was gekomen, was dat een hele geruststelling. Andy zou haar kunnen helpen als het nodig was. Zeker omdat er ook een gevaar zat aan Calum onder de stallen op te sluiten. Ook omdat ze daar ongezien terug moesten komen en Naylene er voor moest zorgen dat ook hij niet kon worden opgespoord met een spreuk.
Voor nu was hun grootste zorg dat ze Calum zelf konden vinden, daarom waren Naylene en Michael afgereisd naar net onder Sydney, waar Desh en Lennon zich bevonden. De makkelijkste manier om Calum te zoeken was door iemand van zijn pack te gebruiken. Van te voren had Naylene wel gevraagd of Desh gewillig was geweest om mee te werken, anders hadden ze de reis niet hoeven te maken. Gelukkig was hij dat inderdaad, maar had hij er wel voor willen zorgen dat Lennon uit de buurt was geweest op het moment dat ze elkaar hadden ontmoet.
Iets wat ook zo was gebeurd. In een leegstaand pand, wat ooit een bibliotheek was geweest, hadden de drie afgesproken. Naylene had er al voor gezorgd dat er niemand naar binnen kon en Desh had haar geholpen om er voor te zorgen dat niemand hen af kon luisteren. Toch had Naylene het ook niet kunnen laten om even om zich heen te kijken, alle hoge boekenkasten die leeg waren. Dit soort beelden deden haar pijn. Dat was niet iets waar ze nu echter bij kon staan.
Naylene was bij Desh op de grond gaan zitten en ook Michael had zich bij hen gevoegd, klaar om het bloed van Desh te gebruiken om Calum op te kunnen sporen. Michael had Desh zelfs al een mes gegeven.
“Wacht.” Desh legde het mes naast hem neer.
“Wat is er Desh?” Naylene wist dat ze nu geduldig moesten blijven. Desh was niet alleen een vriend, maar ook nog eens de sleutel naar het belangrijkste wat ze nu nodig hadden. Als ze de eerste stap al niet uit konden voeren, zal het helemaal moeilijk worden om de rest te regelen.
“Ik wil jullie helpen, dat weet je. Maar ik wil wel eerst een paar dingen bespreken en regelen.”
“Had je dat niet eerder…” Naylene legde haar hand op de arm van Michael. “Nee hij heeft gelijk. We mogen niet zomaar van alles van anderen verwachten.” Natuurlijk had ze ook liever gehoord wat Desh zijn voorwaarden waren, voordat ze hier naar toe waren gekomen. Op het moment was het echter niet anders.
“Ik wil dat jullie verzekeren dat er niets met Calum overkomt. Ook niet met Lennon, mocht ze er ooit achter komen wat er aan de hand is.”
Ondanks dat Naylene eigenlijk niet meteen kon beloven dat Calum niets overkwam, snapte ze wel waar Desh vandaan kwam. “Het is nooit onze bedoeling geweest om Calum iets aan te doen. We willen alleen dat hij uit de buurt blijft van Rhi.” Rhi was in haar eentje al gevaarlijk genoeg, een weerwolf erbij was helemaal erg. Naylene had de beet van Linn misschien ooit weg kunnen halen, maar ze wist niet of ze dat nog een tweede keer kon en al helemaal niet of ze zichzelf er tegen zou kunnen beschermen.
“En dat wil ik ook. Niets liever dan dat. Calum is niet meer zichzelf sinds dat wijf bij hem in de buurt is gekomen. Maar ik weet hoe hij is en hij kan zich in de nesten gaan werken voor haar en dat wil ik niet. Ik wil dat jullie doen wat je zeggen, hem ergens opsluiten, prima, maar dan wel zo dat hem verder niets over kan overkomen.”
Naylene vond het bijzonder dat Desh nog steeds zo loyaal was aan Calum. Waarschijnlijk had dat wel iets te maken dat de band van hun pack nog steeds bestond. Daarbij was ze ook echt onder de indruk van de manier waarop Desh was veranderd, alleen maar te goede. Het werd tijd dat hij voor zichzelf opkwam.
“Ik vind je voorwaarden heel redelijk Desh en ik ben echt onder de indruk.” Desh en zij waren al een tijdje goede vrienden geweest en ze was alleen maar blij voor hem dat hij zich nu zo goed voelde. Dat hij klaar was met naar mensen luisteren, er zouden meer mensen moeten zijn die zoiets hadden.
“We kunnen een spreuk gebruiken die jullie de komende tijd beschermd. Ik wilde Calum sowieso al verhullen nadat we hem hadden gevonden, zodat andere heksen hem niet meer kunnen vinden. Als je het wil, kunnen we hetzelfde doen met jou en Lennon?”
Desh leek na te denken over het voorstel. Voor Naylene was dit het meeste wat ze toe wilde geven. Ze vond het niet erg dat ze Calum niets aan kon doen, hetzelfde met Lennon en natuurlijk wilde ze Desh al helemaal niets aandoen. Wat er echter in de kelder zou gaan gebeuren, was aan Calum, als hij het zelf naar maakte, dan kon er zeker wel iets gebeuren. Zeker als hij probeerde te ontsnappen.
Als antwoord maakte Desh een sneedje in zijn hand en liet hij het bloed op de kaart druppelen. Naylene gaf hem een doek die ze mee hadden genomen en zodra zijn hand schoon was, pakte ze zijn handen vast. Een locatiespreuk was niet heel erg moeilijk, maar samen ging het beter. Helemaal omdat Desh in zijn hoofd en hart nog zo dicht bij Calum stond. En op die manier werkte ze de eerste spreuk af.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
iEr was een tijd dat zijn pack echt alles was geweest. Desh had zich er op zijn gemak gevoeld, hij had vrienden gemaakt. Er was een hoop gebeurd en Calum had zeker een aandeel gehad in het vertrek van Desh, maar Calum bleef ook iemand aan wie hij trouw zou zijn als het nodig was. Op het moment dat Naylene aan Desh had gevraagd of hij zijn bloed ter beschikking had willen stellen, had hij al bedacht dat hij de alfa van zijn pack wilde beschermen. Calum was afgezakt naar een donkere plek. Eentje waar hij een paar jaar geleden nooit zou zijn beland. Het was Rhi die op hem in had gepraat, hem beloftes had gedaan en zijn afkeer voor vampiers had gebruikt om haar zin te krijgen. Desh wilde niets liever dan Calum bevrijden van Rhi en dat zou alleen kunnen als hij Michael en Naylene hun gang liet gaan. Daar stond voor hem echter wel tegenover dat ze Calum geen pijn zouden doen. Het was al erg genoeg dat ze hem op zouden sluiten.
‘Phasmatos Tribum Nas Ex Veras, Sequita Saguines, Ementas Asten Mihan Ega Petous.’ Het was één van de eerste spreuken die Desh had geleerd van Rain. Ze had hem uitgelegd dat het bloed nodig was als het ging om een familielid, maar dat het ook mogelijk was om iemand te vinden aan de hand van een foto of een object. Daarvoor waren de woorden in de spreuken echter net iets anders. Desh had geen directe bloedlink met Calum, maar een band tussen twee wolven was haast net zo sterk. Wellicht nog sterker.
Het bloed dat Desh op de kaart had laten druppelen verspreidde zich langzaam over de kaart. Dat Rhi en Calum al waren vertrokken uit de omgeving had Desh al geweten. Hij had het zelf in de gaten gehouden, om er zeker van te zijn dat Rhi geen gekke dingen zou proberen.
Desh opende zijn ogen en keek naar de kaart. Naylene deed hetzelfde, maar het was Michael die als eerste de locatie benoemde. ‘Coopracambra National Park. Hoe moeten we daar komen?!’
‘We kunnen er naar toe vliegen. Een vliegtuig huren,’ stelde Naylene voor. Ze veegde het bloed van Desh van de kaart en omcirkelde de locatie. Vervolgens vouwde ze de kaart op en gaf ze deze weer aan Michael. ‘Niet kwijtraken.’
‘Kunnen jullie vliegen?’ vroeg Desh verbaasd aan de twee. Naylene knikte, alsof het niets was. Desh schudde zijn hoofd. Soms vergat hij hoe lang Naylene al op de aarde rond liep. Met alle tijd die ze had, had ze vast wel eens een paar jaar genomen om te leren hoe een vliegtuig werkte en hoe ze die moest besturen.
‘Als we dat willen regelen, dan moeten we zo gaan,’ zei Michael, die alle spullen al in begon te pakken. Desh schudde zijn hoofd en hield zijn hand op. ‘Naylene heeft me beloofd dat we Calum beschermen, en Lennon. Dus jullie gaan niet weg voordat dat ook gebeurd is.’ Hij twijfelde niet aan Naylene haar belofte, maar wel aan Michael zijn vermogen om het één en ander te onthouden.
‘Hij heeft gelijk, Mike. Het duurt niet lang. We hebben alleen het één en ander nodig.’ Naylene kwam overeind om de spullen bij elkaar te zoeken voor de spreuk. Zelf had Desh lang niet genoeg bezittingen om de magie te beoefenen die Naylene nu wilde gebruiken, maar hij vond het ook niet nodig. Hij kon zichzelf beschermen als het nodig was, evenals Lennon. Al had ze vaak geen moeite om te vechten voor haar eigen leven als dat nodig was. Wat hij wel nodig had, was iets van Lennon, zichzelf en Calum.
Spullen van zichzelf en Lennon had hij al snel gevonden. Iets wat ooit van Calum was geweest, had hij echter niet. Hij hoopte dat zijn link met Calum sterk genoeg was voor de spreuk.
Ondanks dat het voor Desh belangrijk was dat ze Calum niks aan zouden doen, vond hij het minstens net zo belangrijk dat ook Lennon veilig zou zijn. Als ze er achter zou komen wat er met Calum zou gebeuren, zou ze achter de twee vampiers aan kunnen gaan. Van iedereen was Lennon verreweg het langste trouw gebleven aan Calum. Ze zou hem beschermen als dat zou moeten en Desh wilde voorkomen dat ze bijkomende schade zou worden.
Toen Naylene en hij beide weer op de grond zaten, nam Desh haar handen weer vast. ‘Er is nog wel iets wat ik aan jullie moet vertellen, Nay. Zodat jullie niet voor een grote verrassing komen te staan als jullie daar zijn.’ Rhi en Calum waren naar Desh en Lennon toegekomen voor hun hulp, maar die hadden ze niet willen geven. Voor Rhi was dat enkel een reden geweest om haar weerwolven ergens anders vandaan te halen.
‘Het is al lang niet meer alleen Calum en Rhi. Rhi wilde meer weerwolven om haar heen, en het zou me niks verbazen als ze ook meer vampieren bij zich wilde. Dus ze zijn opzoek gegaan naar jonge mensen die het weerwolf-gen in zich hadden, maar ook anderen die ze gemakkelijk kon veranderen in een vampier. Ze bouwt een leger op.’
‘Een onervaren leger,’ zei Michael meteen. ‘Nieuwe vampiers zijn nauwelijks een gevaar. Waarschijnlijk kunnen ze niet eens overdag naar buiten.’
‘Maar elke nieuwe weerwolf is een weerwolf die jullie kan bijten,’ wees Desh hem terecht. Zelfs al zou diegene pas een paar uur een weerwolf zijn, dan nog zou hij een gevaar zijn voor Naylene en Michael. ‘En als Rhi of Calum hetgeen is wat voor hen het meest in de buurt komt van een leider, dan zullen ze niet twijfelen als ze jullie zien.’
‘Het is goed dat je ons waarschuwt, Desh,’ zei Naylene. ‘En je hebt gelijk. Als de nieuwe wolven Calum of Rhi als leider zien, dan zullen ze ongetwijfeld hun best doen om ons te hinderen. Daarom gaan we na de volle maan. Dan hebben we de meeste kans dat we er onder kleerscheuren vanaf komen.’ Desh knikte. Hij en Lennon wisten allebei dat de volle maan van november een heftige zou zijn en dat ze de volgende dag waarschijnlijk uitgeput zouden zijn. Dat zou ook gelden voor alle andere wolven, zeker als het voor velen de eerste keer zou zijn dat ze zouden veranderen in een wolf.
‘Laten we de spreuken doen,’ besloot Desh. ‘Ik wil niet dat Lennon terugkomt en jullie hoort.’ Hij wist dat het niet goed was om tegen Lennon te liegen, maar op dit moment had hij geen andere keuze. Als ze door zou krijgen wat er stond te gebeuren, dan zou ze er voor zorgen dat Calum op de hoogte zou worden gesteld en als hij het zou weten, zou het binnen enkele seconden ook bij Rhi komen. Dan zou het volledig misgaan en dat was iets wat niemand wilde.
Naylene knikte en nam de handen van Desh wat steviger vast. Ze gaf hem een seintje, dat hij mocht beginnen met de spreuken. Hij had het voorwerk al gedaan en hij was blij dat Naylene hem de spreuken liet starten die hij zelf uit had gekozen, zodat een andere heks er niets aan kon veranderen. Zo was hij er zeker van dat hij zijn eigen veiligheid, maar vooral die van Calum en Lennon, vaststelde.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Dankzij Desh hadden Naylene en Michael geen moeite gehad met het vinden van hun volgende bestemming. Ook de reis er naar toe had niet heel veel moeite gekost. Waar Naylene normaal tegen het overmatig gebruik van dwang was, had ze het nu niet erg gevonden om voor elkaar te krijgen wat ze nodig hadden. Dit was de tijd waarop principes opzij moesten worden gezet. Er was één doel en dat moesten ze verwezenlijken.
Ze waren dan ook al snel uitgekomen bij het grote natuurpark in het zuiden van Australië. Vanaf daar hadden ze een veilige plaats gevonden om zich voor te bereiden op de volle maan die er aan zat te komen.
Door de waarschuwing van Desh, was er echter iets veranderd in het plan dat Naylene en Michael op hadden gezet. Ze hadden voorzichtig moeten zijn. Eén wolvenbeet was al erg genoeg, maar omsingeld worden door een hele groep wolven, kon hen hun hoofd kosten, letterlijk. De vampiers deed hen weinig, Naylene in ieder geval.
Al leek het Michael ook allemaal weinig uit te maken. Hij had Naylene tot nu toe wel laten weten dat hij niet van hun plan had willen afwijken. Calum zou met hen meegaan, of dat nou op een goede manier ging of niet. Ondertussen zou Naylene weinig schade kunnen aanrichten bij Calum, door de spreuk van Desh. Wanneer de rest in hun weg zou staan, wist ze echter niet wat ze zou doen.
Deze ochtend nog hadden Naylene en Michael het lokale ziekenhuis bezocht, zodat ze zich op hadden kunnen laden met genoeg bloed. Al waren er niet genoeg bloedzakken die hen konden helpen in de strijd die ze aan zouden gaan. Helemaal niet omdat Naylene die middag nog aan had gegeven dat ze wilde kijken waar ze tegen moesten vechten. Michael was het niet met haar eens geweest, omdat het tot gevaar kon leiden. Toch had Naylene hem weten overtuigen dat het beter was om te weten wat de plannen van de groep waren en nog belangrijker, hoe de groep er precies uitzag. Als er vampiers waren die de wolven tijdens hun verandering moesten beschermen, hoe gevaarlijk dan ook, zal dat voor hen betekenen dat het moeilijker was om dicht bij Calum te komen.
Gelukkig hadden zowel Naylene en Michael heel wat jaren voor op Rhi en zeker op haar nieuwe groep met aanwinsten. Wat betekende dat hun gehoor vele malen beter was dan wie van hun tegenstanders dan ook. Ze hadden dan ook op een veilige afstand kunnen blijven, terwijl Naylene in de gaten hield waar Rhi precies was geweest.
Door hun bezoekje aan de bos, had ze de ophef tussen de wolven goed kunnen horen. Ze waren zich aan het voorbereiden geweest voor de volle maan. Een maan die heftiger zal zijn dan welke dan ook. Er had een beetje angst geheerst, het was duidelijk geweest dat het voor een paar van de wolven de eerste keer was dat ze moesten veranderen. Iets wat goed was om te weten, nieuwe wolven waren misschien nog wel het meest gevaarlijk, omdat ze uit hun pijn vreselijke dingen konden doen. Shit wat ze zelf ook niet in de hand hadden. Voor Naylene had het echter alleen maar aangegeven hoe ver Rhi en Calum heen waren. Om mensen door zoiets vreselijks heen te laten gaan, alleen maar om er zelf beter door te worden. Dat hoorde niet.
Ondertussen was hetgeen wat ze in de bossen hadden gezien al een hele tijd geleden. Ze hadden de plannen er om heen kunnen maken. De maan was in volle glorie opgenomen en had over het natuurpark gehangen. Van alle kanten hadden kreten van pijn geklonken. De vampiers van Rhi waren, zoals ze die middag ook al hadden gehoord, ver weg getrokken van de bossen. Zo had Naylene ook kunnen zien op de kaart, die precies in de gaten hield waar Rhi was. Zelf waren ze in de buurt gebleven, maar Naylene had er voor gezorgd dat ze op een veilige plaats waren en vanuit daar hadden ze gewacht totdat de maan hun macht over de wolven los had gelaten.
“Het is tijd.” Naylene had uit het raam gekeken, de duisternis begon langzaam weg te trekken. Dat betekende echter nog niet dat de verandering uit de lichamen was van de wolven. Ze zouden misschien terug zijn in hun menselijke vorm, maar de wolf in hen zou aan het huilen zijn om hen te verlossen van de pijn. De vermoeidheid zal inslaan en dat was de juiste tijd om toe te slaan.
“Laten we dan gaan.” Michael stak nog een paar van de zilveren voorwerpen die ze voor hadden bewerkt met monninkskap, in de binnenzakken van zijn jas. Naylene hoopte dat ze het niet nodig hadden, niet op de weerwolven die verder geen keuze hadden gehad. Ze waren gedwongen tot dit leven, door Rhi. Mochten ze echter in de weg staan, hadden ze verder geen keuze en moesten het leven van de onschuldigen
“Zoals afgesproken Mike, richt je vooral op Calum. Meer hebben we niet nodig voor nu.” Michael had er een iets andere mening over gehad dan Naylene. Hij had aangegeven dat wanneer ze nu een deel van de wolven uit zouden schakelen, ze dat niet meer hoefden te doen als ze voor Rhi terug kwamen. Naylene was het daar niet mee eens geweest, het zal alleen een boel woede op de hals halen. Er voor zorgen dat Rhi haar leger nog groter zou maken. Als ze het goede speelden, konden ze er misschien zelfs voor zorgen dat Rhi er vanuit ging dat Calum zelf weg was gegaan. Naylene had zelfs in haar hoofd dat ze misschien één van de wolven dat ik kon planten met haar magie, zodat diegene het door kon vertellen aan Rhi.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld