Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Soms moest het kwaad geschied worden om plaats te maken voor betere tijden. Zo dacht Michael er in ieder geval over. Hij en Naylene moesten een aantal dingen doen om er voor te zorgen dat zij, en hun beste vriendin, nooit meer lastig zouden worden gevallen door een verschrikkelijke vampier die ronduit als irritant en vervelend kon worden bestempeld. Het erge was dat het zelfs een vampier was die Michael fysiek aan zou moeten kunnen, maar zelfs Naylene had moeite met Rhi en dat gaf wel aan dat ook dit geen gemakkelijke klus zou worden.
Ze waren nu echter al zo ver gekomen dat ze wisten waar de weerwolven zich bevonden. Sterker nog: ze wisten waar de belangrijkste weerwolf zich schuilhield. Ze hadden genoeg om hem te verzwakken en hem mee te nemen, weg van hier. Michael wist dat Naylene nog op een extra plan zat te broeden. Dat kon hij altijd aan haar zien. Hij vertrouwde haar daarin, maar hij hoopte ook dat ze niet teveel van zichzelf zou vragen.
‘Ik kan niks beloven, Nay. Als één van die wolven op mij of jou afkomt, dan houd ik er geen rekening mee,’ waarschuwde Michael haar. Ze hadden er een flinke discussie over gehad. Michael was van mening dat ze het zogenaamde leger van Rhi nu al moesten kortwieken. Hoe meer wolven ze nu al uit zouden schakelen, hoe beter. Naylene had echter gevonden dat het Rhi alleen maar woedend zou maken en ze had benoemd dat er vanzelf nieuwe wolven zouden worden gemaakt. Wellicht nog wel meer, omdat dit blijkbaar niet voldoende was geweest om anderen tegen te houden. Naylene wilde niet de aandacht van Rhi trekken. Nog niet. Ze wilde enkel Calum meenemen en het daar bij laten.
‘De meesten zullen nog niet eens bij zinnen zijn, Mike. Ze hebben geen reden om ons aan te vallen.’ Michael haalde zijn schouders op. Hij wist dat de wolven een zware nacht achter de rug hadden gehad. Volgens Naylene was de volle maan een behoorlijk heftige geweest en had dat invloed gehad op de wolven, waardoor ze nu een lage energie hadden en langer de tijd nodig hadden om bij te komen, wat zou betekenen dat ze allemaal in een diepe slaap zaten. Vooral de wolven die voor het eerst waren veranderd.
‘Kom, laten we gaan. Hier zitten en wachten heeft ook geen zin.’ Michael kwam overeind. Naylene had een kaart waarop ze Rhi in de gaten kon houden en die was, zoals te verwachten, ver weg van alle weerwolven. Ze zou het immers niet riskeren om zelf een beet op te lopen. Calum was een stuk dichterbij en met een beetje geluk zou het hen geen eens moeite kosten om hem te verrassen. Echt pijn zouden ze hem niet kunnen doen, te wijten aan de spreuk van Desh, maar dat was ook niet nodig. Zolang ze hem maar ver weg van Rhi zouden kunnen krijgen.
Samen liepen ze door het bos, terwijl ze hun omgeving goed in de gaten hielden. Door het bloed wat ze op hadden, was het een stuk gemakkelijker om alle geluiden te onderscheiden en hen inzicht te geven in wat er om hen heen gebeurde. Zo hadden ze al verschillende weerwolven gehoord, die een eind verderop of net wakker waren geworden, of nog altijd in een diepe slaap waren.
Plotseling was het de had van Naylene die er voor zorgde dat Michael stopte met lopen. Haar hand rustte op zijn borstkas en Michael greep meteen naar één van de wapens die hij in zijn jas had verstopt. ‘We zijn niet meer alleen, Mike.’
Het waren slechts vijf wolven die tevoorschijn kwamen. Erg dreigend zagen ze er niet uit, wat vast kwam door de afgelopen nacht. Naylene en Michael zouden ze met gemak aan kunnen.
‘We zijn hier niet om voor problemen te zorgen,’ zei Michael meteen. ‘Niet veel, tenminste. Als jullie je gedeisd houden.’
‘Er is ons verteld om iedereen die hier niet thuis hoort, te verwijderen. Op wat voor een manier dan ook.’ Aan de keuze van woorden en de manier waarop er werd gesproken had Michael al door dat Rhi haar dwang los had gelaten op de wolven. Erg slim, aangezien wolven daar wel vatbaar voor waren en Rhi op die manier haar eigen hondenslaafjes had gecreëerd.
‘Dat lijkt me dan duidelijk.’ In een flits van enkele seconden was Michael de vijf weerwolven af gegaan en had hij hun nek omgedraaid. Aangezien ze net zo snel heelden als vampiers, zouden ze niet dood gaan en was er vrijwel niks aan de hand.
‘Michael!’
‘Wat? Ze waren overduidelijk gedwongen om iemand tegen te houden en waarschijnlijk zouden ze net zo lang doorgaan totdat één van ons dood zou zijn, dus dan is dit beter. En we moeten Calum vinden!’ Daar hadden ze veel meer tijd voor nodig. Calum was ondertussen een wolf met ervaring, dus wie weet was hij ook beter bestand tegen de kracht van de volle maan.
‘Dan hoeven jullie niet lang te zoeken.’ Michael draaide zich om en zag Calum staan. Hij leek iets helderder te zijn dan de wolven die hij net uit had geschakeld, maar het was zeker niet zijn beste tijd. Michael wist dat het slechts een kwestie van minuten zou zijn voordat ze Calum op de grond hadden gewerkt, zeker met Naylene haar magie. Hij was echter ook van mening dat ze eerst af zouden moeten wachten wat Calum te zeggen had. Wellicht zat daar nog iets bruikbaars bij.
‘Rhi is hier niet, overduidelijk,’ zei Calum. ‘Maar jullie hebben niet voor niets deze dag uitgekozen.’ Calum leek echter niet op te geven voordat er een gevecht had plaatsgevonden, want hij nam de positie aan om te vechten. Michael deed hetzelfde, wetend dat het gevecht waarschijnlijk al zou stoppen voordat het überhaupt had plaatsgevonden.
De ogen van Calum verkleurden en de wolf, al was hij in zijn menselijke vorm, dook richting Naylene. Michael ging snel dezelfde kant op en wist Calum aan de kant te duwen en vervolgens op de grond te trappen.
‘Nu!’ riep hij naar Naylene, die met een simpele spreuk zonder woorden de wolf over de grond van het bos bewoog, totdat hij tot stilstand kwam bij een boom. Nog een spreuk volgde, die er voor zorgde dat Calum voor een lange tijd niet bij zou komen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een lichaam dat niet meewerkte met wat het hoofd wilde, het was iets waar Calum al jarenlang ervaring mee had. Wat hij nu voelde, was echter nog zoveel anders dan het moment dat hij voor het eerst was veranderd. Hoe hij zich soms gevangen in een lichaam dat van een ander was. Nu voelde hij echter aan alles dat hij tegen alles in moest gaan. Tegen de pijn in zijn lichaam die hij nog voelde van de volle maan, maar ook alles wat in zijn aderen werd gespoten, dat terwijl zijn hoofd hem naar plaatsen was waar hij zelf helemaal niets meer van begreep.
De bossen in Australië bleven ver achter hem. Hij was terug in het huisje in Boise. Een plaats die hij had gedeeld met goede vrienden, waar hij zich goed had gevoeld. Een hele pack waar ze op aankonden, mensen die ondanks alles achter hen stonden. Het huis voelde leeg, alsof al het leven er jaren uit was.
Calum liet zijn vingers over het behang gaan. Hij kon zich nog goed herinneren hoe ze dit huis samen op hadden gebouwd. Het geraamte had er gestaan, er was echter weinig aantrekkelijks aan geweest. Met de hele groep hadden ze de boel een make over gegeven. Nieuw behang. Nieuwe meubels. Ze hadden er samen voor gezorgd dat het een gezellige plaats was geworden. Meer hadden ze niet nodig gehad. Elkaar. De laatste tijd begon hij het steeds meer en meer te missen.
Vanaf beneden hoorde hij geluid, dat terwijl hij had gedacht dat hij in zijn eentje was geweest. Natuurlijk ging hij op onderzoek uit en vond hij beneden de man die hij enkele weken geleden nog op had gezocht.
“Desh?” vroeg hij voorzichtig. Ondertussen wist Calum niet meer of dit in zijn hoofd was of dat het echt was. Het voelde allemaal zo echt. Alsof hij echt in het huis was, Desh nooit was vertrokken, want vanaf dat moment was alles bergafwaarts gegaan.
“Is dit echt?” vroeg Calum, omdat hij het antwoord zelf gewoon niet wist. Hij had geweten dat hij in het bos had gelegen, hij kon zich vaag iets herinneren over Michael en Naylene, maar of dat alles de waarheid was, dat kon hij niet onderscheiden.
“Nee en ja.” Vertelde Desh, door de toon wist Calum helemaal niet meer wat hij moest denken. Het hielp hem nergens naar toe. Toch kon hij niet anders dan zich rustig voelde, een uitwerking die Desh vaker op mensen had gehad.
“Je bent op een plaats die ik voor je heb gemaakt om de pijn die anderen je op het moment aandoen, niet te hoeven voelen.” Nu pas had Calum door dat zijn lichaam inderdaad geen pijn meer deed. De botten die een paar uur geleden nog waren gebroken voelden niet eens meer pijnlijk aan. De aderen waren het monnikskap doorheen stroomde, voelde niet anders dan normaal. Alsof er helemaal niets aan de hand was.
“Desh?! Wat is dit?! Breng me terug naar mijn lichaam?!” Calum begreep dat het magie was en dat Desh hem probeerde te helpen. Dat hij ervoor wilde zorgen dat hij geen pijn had. Iets wat werkte. Een plaats als deze was echter niet goed. Het betekende dat hij ver weg was van zijn lichaam. Ergens in zijn hoofd vast zat. Daardoor kon hij moeilijk inschatten wat er echt om zich heen gebeurde.
“Dit is voor je eigen bestwil.” Desh liep weg en Calum wilde achter hem aanrennen, maar zijn lichaam leek te zijn verdwenen, opgelost, alsof hij er nooit was geweest. Calum sloeg met zijn vuisten op het aanrecht, waardoor de splinters er vanaf vlogen.
“Cal. Dude. Chill.” Tot zijn verbazing hoorde hij de stem van Liam. Iemand die hier helemaal niet hoorde te zijn. Desh kon hij nog begrijpen, als de man echt iets met magie had gedaan, dan kon de heks naar hem toekomen wanneer hij dat maar wilde.
“Wat heeft Desh gedaan?”
“Desh heeft je in je eigen hoofd vastgezet, zodat je de pijn niet hoeft te voelen.” Calum snapte niet waarom Liam er dan ineens was.
“Wat doe jij hier?” Calum wilde niet ondankbaar klinken, maar alles wat er de afgelopen jaren was gebeurd, had er toch voor gezorgd dat hij en Liam niet meer de band hadden die ze ooit hadden gehad.
“Je eigen hoofd. Je hebt me hier zelf naar toegebracht Calum. Dus ik denk dat je zelf na moet denken waarom je me graag wilde zien.” Daar kon Calum helemaal niets meer. Al dit heksengedoe was helemaal niets voor hem, juist omdat hij er zo weinig van had geweten.
“En ik denk dat het tijd is om hiervoor open te staan. Tijd dat het er eindelijk iets in je hoofd veranderd.”
“Hoe the fuck wil je dat ik dat doe, Liam?! Ik ben god weet ik waar, in de buurt van twee fucking bloedzuigers en ik kan zelfs helemaal geen fuck. En waarom?! Omdat iemand me op heeft gesloten in mijn eigen hoofd!”
Calum kon niets anders doen dan in paniek raken. Hij kon zichzelf niet verdedigen, er was niemand om hem heen die dat wel kon, er waren vijf wolven neergegaan.
Calum sloot zijn ogen, in de hoop dat hij ze open deed en hij weer in de echte wereld zou komen. Er moest toch een manier zijn om terug te komen. Het enige wat hij voor zich zag waren de vijf wolven. Vijf onschuldige mensen die neer gingen. En ondanks dat hij hun gezichten duidelijk had gezien, leken ze één voor één te veranderen in die van de mensen die veel voor hem betekende. Lennnon. Lotus. Michael bracht de nek van beide vrouwen. Liam, hij leek niet eens de strijd aan te kunnen gaan met de man, want hij viel ook al snel op de grond. Zelfs Desh. De man die Calum altijd onder zijn hoede had genomen, maar af had gestoten alsof het helemaal niets was geweest. Maar voordat Calum er iets aan kon doen, veranderde hij zelf in de laatste weerwolf en werd ook zijn nek gebroken. Alles werd donker. Zijn leven was open.
Geschrokken opende hij zijn ogen. Niet om terug te zijn in een de keuken, waar hij op hoopte. Maar hij bevond zich in een kelder, omringt door stenen. Toen hij op probeerde te staan, voelde hij hoe zijn armen vast waren gebonden in een paar boeien.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Sinds haar aanvaring met Ashton was er een hoop veranderd. Brayan, Edyn en Luke namen het alle drie ontzettend serieus dat er een vampier was die uit was op Frankie, met name de magische krachten die ze in zich had. Brayan was vaak degene die bij haar bleef, waarvan hij verzekerde dat het nodig was. Hij was de enige vampier die het in zich had om Ashton te verslaan. Als Frankie daar tegenin bracht dat ze Ashton al een keer van zich af had weten te gooien, benoemde Brayan dat het lang niet altijd zou lukken en dat het ook geen garantie was dat ze het gevecht zou winnen.
Frankie had gereageerd op de enige manier waarop ze, in haar ogen, had kunnen voorbereiden. Ze had geprobeerd zich in te lezen in alles wat ze over heksen in haar bezit had gehad. En toen dat niet genoeg was geweest, had ze geprobeerd andere bronnen te raadplegen. Geen van dat alles vertelde haar echter wat er aan de hand was. Ze had nergens iets gelezen over mensen die zelf geen magische krachten hadden, maar ze wel over konden nemen. Het maakte haar wanhopig, omdat ze niet de antwoorden kon vinden die ze nodig had. Daarnaast zat ze al weken in haar eigen appartement, of was ze bij Edyn en Brayan. Werken lukte haar nog wel, maar ze wist dat Brayan of Edyn altijd in de buurt was om haar in de gaten te houden en daar werd ze langzamerhand wel gek van. Het was al zeker een maand geleden dat Ashton haar aan had gesproken en sindsdien had hij zich niet meer laten zien. Dat stelden de anderen echter niet gerust.
Frankie had zich op een rustige dag wederom teruggetrokken met haar laptop, opzoek naar oude krantenartikelen en data die ze had verzameld. Brayan zat een eindje verderop, ook aan het werk. Hij was geen vervelend gezelschap, maar ondertussen voelde het meer als een gedwongen aanwezigheid in haar huis dan een vrijwillige vriend die voorstelde om samen aan het werk te gaan.
De bel deed beiden opkijken en Brayan was, natuurlijk, de snelste die overeind was gekomen om naar de deur te lopen. ‘Het is Luke!’ liet hij weten aan Frankie, waarna ze hoorde dat de deur geopend werd en iemand binnen kwam.
Luke kwam zo nu en dan overdag langs om haar gezelschap te houden. Brayan had immers genoeg andere dingen te doen en hij had ook zijn relatie met Edyn om over na te denken. Zolang Luke en Frankie binnen zouden blijven en niet op prikkels van buitenaf zouden reageren, dan was de kans dat er iets zou gaan gebeuren klein. Het was immers altijd al zo gegaan en Frankie ging er niet vanuit dat het ooit anders zou gaan.
‘Hé Franks!’ Luke liep de kamer in en hij kwam tot stilstand voor de bank. Hij pakte de laptop uit haar handen en zette die aan de kant, waarna hij zijn armen spreidde. Frankie glimlachte en kwam overeind, waarna ze haar armen om Luke heen sloeg. Ondanks dat hij hier deels was voor haar bescherming, koesterde ze de momenten met Luke het meeste. Hij kon altijd een oprechte glimlach op haar gezicht plaatsen en die ging er dan ook vaak niet meer af voor de rest van de dag.
‘Ik ben maar een paar uur weg, jongens. Ik zog dat ik na het eten weer terug ben,’ zei Brayan, terwijl hij zijn spullen inpakte.
‘Zou Edyn het niet fijn vinden als je ook weer eens bij haar blijft slapen?’ vroeg Frankie. Ze hoopte dat ze een keer een avond voor haarzelf zou kunnen hebben. Eentje waarop ze echt alleen was. Brayan schudde echter meteen zijn hoofd. ‘Edyn wil, net als wij allemaal, dat jij veilig bent. Dus daar doen we alles voor. Tot straks.’
Frankie zuchtte en wachtte tot Brayan weg was. Zodra ze de deur dicht hoorde gaan, praatte ze Brayan na met een irritante stem en liet ze zich op de bank zakken. ‘Ik weet dat hij het goed bedoelt, Luke. Jullie allemaal, maar ik zit al een maand binnen!’
‘Laten we dan naar buiten gaan?’ stelde Luke zachtjes voor. Frankie veerde overeind van de bank. ‘Dat meen je niet, toch?’
‘Eigenlijk was dat al mijn plan voor vandaag.’ Luke knielde voor haar neer en nam haar handen vast. ‘Niemand moet zolang opgesloten zitten, Franks. En je hebt gelijk: Ashton is al zo lang uit het zicht gebleven. Wie zegt dat hij nog in de stad is? Misschien is hij wel heel ergens anders en heeft hij het al lang opgegeven. Er zijn vast meer heksen die voor hem kunnen doen wat hij nodig heeft.’
‘Weten Edyn en Brayan dit?’ Misschien hadden ze it van tevoren al wel afgesproken en was dit een soort verrassing. Luke schudde echter zijn hoofd. Dat betekende dat ze dit volledig buiten hun weten om. Iets waar ze het vast niet mee eens zouden zijn, maar Frankie zag de twinkeling in zijn ogen en ze moest toegeven dat het aanstekelijk werkte.
‘Oké,’ besloot Frankie. ‘Ik pak een paar dingen en dan gaan we. Maar wat gaan we doen?’ Als Luke dit van tevoren had bedacht, dan had hij vast ook bedacht waar hij haar mee naar toe wilde nemen. Frankie verzamelde een aantal dingen die ze in haar tas stopte en vervolgens pakte ze haar jas, zodat ze het buiten niet te koud zou krijgen.
‘Ik zat te denken om overal en nergens wat te eten te halen. Alles proberen. We zouden zelfs een cursus kunnen doen om sushi te leren maken! Al moeten we dan misschien iemand iets liever aankijken.’ Frankie schudde lachend haar hoofd om Luke zijn ideeën. ‘Het klinkt allemaal geweldig.’ Ze liep naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen. Ze had vertrouwen in Luke. Hij zou haar beschermen als het nodig was. En voor haar gevoel was Ashton erg ver weg van hen, dus hij zou de vrijheid die Luke voor haar probeerde te creëren, niet zomaar af kunnen pakken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Iemand opsluiten in een woningen was niet de oplossing. Luke wist maar al te goed hoe het was om een hele tijd binnen te zitten. Toen hij net naar Japan was gekomen, was dat hetgeen wat er van hem was gevraagd. Iets wat hij begreep. Later had hij immers zelf besloten dat een tijd binnen blijven het juiste was. Ondanks dat hij bang was geweest om naar buiten te gaan, had hij begrepen dat hij op een gegeven moment wel had gemoeten.
Bij Frankie was het anders. Ze kwam dan wel buiten, maar alleen naar haar werk en zelfs dat ging onder begeleiding. Overal waar ze ging was ze opgesloten, terwijl ze het niet verdiende. Haar veiligheid ging dan wel voor alles, maar op deze manier zal ze haarzelf alleen maar gek maken. Luke kon het aan haar zien, hoe ze er langzaam aan onderdoor ging. Dagen in boeken, op internet, alleen maar om meer te leren. Een dagje naar buiten kon echt geen kwaad, helemaal niet als Ashton zich al weken niet meer had laten zien. Het leek alsof hij was verdwenen nadat hij Frankie aan had gevlogen in het café. Misschien was hij dat ook wel, had hij door dat hij van Frankie niet veel zou krijgen omdat ze nog niets wist van magie.
Frankie had aangegeven dat ze zich nog even op had willen frissen voordat ze weg zouden gaan, iets waar Luke haar de kans voor had gegeven. Toen ze eenmaal klaar was geweest, zag Luke weer de vrouw die vol leven zat. Het was maar iets kleins, maar het had nu al zo’n goede uitwerking.
Iets wat alleen nog maar meer werd toen ze eenmaal samen over de straat heen liepen. “Dit voelt zo fijn. Even helemaal niemand die me in de gaten houdt en me het liefst meteen weer naar binnen wil brengen. Ik weet dat Brayan het goed bedoelt, maar soms is het zo verstikkend.”
“Dat kan ik me voorstellen. Ik zou willen dat er een andere oplossing was.” Luke had er wel met Brayan over proberen te praten. Er moesten oplossingen zijn. Er was hem echter verzekerd dat Ashton niet zou stoppen voordat hij had wat hij wilde hebben. Luke had duidelijk gemaakt dat het niet Frankie was wie hij wilde, maar Naylene. Ondanks dat Luke niet wilde dat Linn daarmee degene was die in gevaar zou komen, hoopte hij stiekem dat ze Ashton in de richting van Naylene konden sturen. De andere vampier kon hem sowieso aan. Daarbij was ze misschien wel de enige die Frankie nu kon helpen. Want Cameron had tot nu toe niet gereageerd op de berichtjes die Luke hem had gestuurd. Edyn had hem verteld dat het voor hem even had moeten landen. Dat hij zijn eigen tijd moest hebben, voordat ze weer vrienden konden zijn. Het irriteerde Luke een beetje, dit ging niet over hem of wat hij had gedaan. Dit ging over een geweldige vrouw, die het niet verdiende om in een situatie als deze te zitten. Als er één iemand was die haar nu kon helpen, was het Cameron, of misschien Ellie wel. Zijn vriend, vertikte het echter.
“Maar daar gaan we nu niet aan denken. We zijn buiten en gaan iets leuks doen.” Vertelde Luke. Nu ze even weg waren, konden ze er voor zorgen dat ze het er ook van namen. Ze zouden zelfs ergens binnen zijn, waar ze waarschijnlijk niet eens heel erg opvielen.
“Hier is de cursus die ik heb gevonden.”
“Weet je zeker dat we naar binnen kunnen?”
“Ja ik denk het wel.” Het was voor Luke een tijdje geleden dat hij zijn dwang had gebruikt, maar zelfs de eerste was het voor hem vanzelf gegaan, alsof het helemaal niet moeilijk was geweest. Hij had mensen alles kunnen laten doen. Soms was hij zelfs bang geweest dat hij hetzelfde bij Frankie kon doen. Ergens was hij wel blij dat Brayan hem had verteld dat zoiets nu niet meer kon omdat ze een magisch kantje had. Andere bovennatuurlijke wezens konden immers niet gedwongen worden.
Luke liep naar binnen, waar een meisje met een lijst stond met de mensen die meer zouden doen. “Luke en Frankie.”
“Sorry meneer dat staat niet op de lijst.”
Luke keek diep in de ogen van de vrouw voor hem, probeerde niet te denken aan de keren dat hij dit had gedaan om aan bloed te komen. “Weet je dat zeker? Ik denk dat je nog een keer goed moet kijken. Luke en Frankie, we staan op de lijst.”
“Oh ja hier staan jullie. Sorry voor het ongemak. Neem wat te drinken en zoek een plekje, de cursus begint over tien minuutjes.”
Luke begeleidde Frankie verder het gebouw in, waar inderdaad wat te drinken klaar stond. “Sake?” Hij gaf één van de glazen aan Frankie en pakte er zelf ook eentje.
“Ik kan niet bedenken hoe dat nou precies werkt.” zei Frankie bedenkelijk. Luke snapt er zelf ook niet heel erg veel van. Hij wist dat het kon, maar hoe het kon, dat was voor hem ook een onduidelijk.
“Deze hele wereld is niet echt te begrijpen.” Een paar jaar geleden had Luke er niets van geweten en nu zat hij er midden in. Alles kon in zo’n korte tijd veranderen, net zoals bij Frankie was gebeurd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie had Luke nog nooit zijn dwang zien gebruiken. Ze wist dat hij het een lange tijd had misbruikt, door mensen te manipuleren en op die manier aan hun bloed te komen. Wat hij nu deed, was onschuldig. Ze deden enkel mee aan een cursus waar ze niet voor hadden betaald. Waarschijnlijk verdienden deze mensen behoorlijk wat geld aan alle toeristen die echt authentieke sushi wilden leren maken, dus twee cursisten die niet betaalden, was vast ook geen ramp.
‘En dan te bedenken dat ik er zo goed als een deel van ben,’ verzuchtte Frankie. Tenminste, daar leek het wel op. Ze was er altijd al een deel van geweest. In ieder geval sinds ze Edyn en Brayan had leren kennen, en ook Luke had haar meer kennis laten maken met de wereld van het bovennatuurlijke, maar ze had nooit verwacht dat ze er zelf ook in thuis zou horen. Al was het haar nog niet duidelijk wat haar rol was. Daar was ze juist al weken naar opzoek, maar nergens waren er antwoorden voor haar. En ze wist da ze die ook niet zou vinden in een maki-rol. ‘Maar daar wil ik het niet over hebben. Ik wil drinken, sushi leren maken en veel plezier hebben.’
Frankie tikte haar glas met sake tegen dat van Luke en nam er vervolgens een slok van. Ze leken de laatsten te zijn die zich bij de groep hadden moeten voegen. Waarschijnlijk moest er nog het één en ander klaar worden gezet in de ruimte waar ze aan de slag zouden gaan, want voor nu leek iedereen druk in gesprek te zijn en genieten van het gratis drankje dat bij de cursus kwam kijken.
Al snel werd het sein gegeven dat ze de keuken in mochten. Per tweetal mochten ze een werkbank kiezen en samen met Luke ging Frankie voor eentje in het midden, zodat ze goed konden opletten, maar ook niet het zicht voor iedereen zouden wegnemen.
‘Ik hoop echt dat we een paar lekkere dingen leren maken, die we dan ook zelf thuis kunnen uitproberen,’ zei Frankie. Op de werkbank stonden al een hoop ingrediënten klaar. Zo lagen er nori-vellen, maar leek ook alles aanwezig te zijn om de rijst te maken én het te vullen met verschillende soorten vis en groenten.
Tijdens de uitleg en het maken van de rijst hadden Luke en Frankie moeite om zichzelf altijd in te houden met lachen. Ze genoten erg van de tijd die ze hadden en er kwamen van beide kanten genoeg grapjes over hun lippen, met name hele flauwe grapjes die lang niet iedereen om hen heen kon waarderen. Dat maakte hen echter niks uit, want ze hadden de tijd van hun leven. Vooral Frankie, toen Luke had gezegd dat hij “no more mr. Rice guy” was geweest toen de rijst voor de zoveelste keer over had gekookt.
Toen de rijst eenmaal klaar was en de verschillende groenten en vis was gesneden, was het tijd om hun eerste rol te maken. Het was de bedoeling dat ze eerst de rijst eerlijk verdeelden over het zeewier, zolang er aan de bovenkant maar een dunne strook leeg bleef, zodat er genoeg ruimte was voor het rollen en het vouwen van de sushi. Ook moest de verschillende soorten vulling in een lijn worden neergelegd.
‘Ik weet niet of ik hem zo straks opgerold krijg hoor,’ zei Frankie lachend. Ze hadden het net wel voorgedaan, met het matje van bamboe en de manier waarop het had moeten gaan, maar Frankie zag nog niet in hoe ze dat ook zou kunnen doen.
‘Hier, dan doen we het samen.’ Luke ging achter haar staan en legde zijn handen over die van haar. Het besef dat hij wel heel dicht bij haar stond, bekroop Frankie opeens. De manier waarom hij zijn armen over die van haar liet rusten en hoe zijn vingers samen met die van haar de rol goed vast hadden gepakt, bracht haar even van stuk.
‘Klaar?’ vroeg Luke, waardoor Frankie weer de wereld in werd getrokken. Snel knikte ze. ‘Ja, laten we het maar proberen!’ Samen vouwden ze het eerste stuk om, zodat ze een begin hadden voor de rol. En elke keer als ze een stuk hadden gedraaid, probeerden ze het zo strak mogelijk te trekken. Uiteindelijk bleven ze over met iets wat nog best leek op een goede sushirol.
Aan het einde van de avond hadden ze meerdere soorten sushirollen gemaakt en hadden ze zich ook nog gewaagd een verschillende soorten nigiri. Ondanks dat ze tussendoor ook al hier en daar wat hadden geproefd, hadden ze het meeste ingepakt en meegenomen in verschillende bakjes. Frankie had al geopperd dat Luke een deel aan Edyn en Brayan zou geven, aangezien ze allebei meerdere gemiste oproepen hadden gehad van hun twee vrienden. Frankie had echter nog niet willen reageren, zodat ze nog even had kunnen genieten van haar vrijheid.
Samen met Luke liep ze door de straten van Tokyo. Het was ondertussen al donker en ze waren onderweg naar haar appartement. Luke had één van de bakjes met sushi uit Frankie haar tas gehaald om daar van te eten, en ook met Frankie te delen.
‘Ik heb echt een hele leuke avond gehad,’ zei Frankie glimlachend, terwijl ze al lopend nog een sushiroll uit het bakje pakte. ‘Ik was vergeten hoeveel leuke dingen je hier kon doen.’
‘De volgende keer gaan we naar een karaoke-bar,’ zei Luke vastbesloten.
‘Echt niet, ik kan helemaal niet zingen!’ Frankie schudde haar hoofd en zwaaide ook met haar handen, zodat het duidelijk was voor Luke dat het niet zou gaan gebeuren.
‘Met een beetje geluk hoef je je daar straks helemaal geen zorgen meer over te maken, lieverd.’ Geschrokken stopte Frankie met lopen, omdat het niet Luke zijn woorden waren die ze zojuist had gehoord. Ze draaide zich om en zag dat achter hen twee vrouwen hun kant op kwamen lopen. Toen ze zich weer omdraaide, kwamen er ook twee mannen aan.
‘Franks,’ zei Luke zacht en hij gaf haar tas aan haar terug, waarmee hij er tegelijkertijd ook voor zorgde dat Frankie veilig achter hem stond.
‘Maak je maar geen zorgen. Als we ons antwoord krijgen, dan gebeurd er helemaal niks.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Zowel Frankie als Luke hadden genoten van hun avond samen. Ze hadden zich helemaal gegeven aan de sushi, die uiteindelijk ook nog eens eetbaar was geworden ook. Er had heel wat gelach geklonken en dat was het belangrijkste geweest. Een dag waar Frankie niet hoefde te denken aan alles wat er om haar heen aan het gebeuren was. Waar ze niet bang hoefde te zijn.
Nooit, maar dan ook echt nooit had Luke gedacht dat ze op de weg terug mensen tegen zouden komen die hun avond kwamen verpesten. Ashton misschien, maar die leek er niet bij te zijn. Toch had Luke er meteen voor gezorgd dat Frankie achter hem stond, zodat hij haar kon beschermen waar het dan ook tegen was.
“Wat willen jullie? Wie heeft jullie gestuurd?” Luke wist dat antwoord eigenlijk wel: Ashton. Ondanks dat hij zich koest had gehouden de afgelopen weken, betekende blijkbaar niet dat hij het zomaar op had gegeven. Iets wat Luke niet begreep, er leken genoeg heksen op de wereld te zijn. Ieder ander had hem kunnen helpen, daar had hij Frankie niet voor nodig.
“Wij zijn degenen die hier de vragen stellen.” Luke keek naar de vrouw die voor hen stond, met haar handen in haar zij. Uit haar stem had hij kunnen halen dat ze uit Australië kwam, nu hij daar over nadacht had hij dat bij de man net ook kunnen horen, iets wat niet logisch was.
“Dus vertel, waar is Linn?” Door de naam van zijn ex-vriendin raakte Luke een beetje afgeleid. Hij snapte niet waarom het ineens over Linn ging. Ashton wilde Frankie hebben om bij Naylene te komen, dat was in ieder geval wat Luke er van had begrepen. Daar was Naylene was, was Linn waarschijnlijk ook, maar als hij de één niet kon vinden, dan was de andere waarschijnlijk ook onvindbaar.
Doordat Linn ineens in zijn hoofd spookte, merkte Luke niet zo heel erg snel dat er iemand naar Frankie toe was gelopen om haar vast te pakken. Luke schoot naar de man toe en wist niet hoe snel hij zijn nek om moest draaien. Normaal zou hij dat niet zomaar doen, het was echter wel duidelijk dat deze man geen gewone man was, maar een vampier. Voor Luke was het echter een verrassing dat hij het voor elkaar kreeg om de man zijn nek zo makkelijk om te draaien, aangezien hij lang niet zo sterk of snel was als de meeste vampiers.
“Gaat het?” vroeg Luke aan Frankie, terwijl hij met zijn hand over haar arm heen ging. Heel veel tijd had hij echter niet, want één van de vrouwen kwam naar hem toe. Luke stak zijn arm uit, zodat hij haar schouder vast kon pakken, waar hij zo hard in kneep dat hij de botten onder zijn vingers voelde breken. Ook dit snapte Luke niet helemaal. Normaal gesproken zou zijn arm zo weg moeten worden gedrukt. Hij kon zich nog goed herinneren hoe het was toen hij Ashton ter lijf ging.
“Wat is dit?” Vroeg hij aan de vrouw voor zich.
“Vertel ons gewoon waar Linn is, dan hoeven we jou of je kleine vriendinnetje hier ook helemaal niets aan te doen.”
“Want dat gaat tot nu zo goed?” Luke wist dat hij die woorden niet moest gebruiken, omdat hij zo alleen maar iets uitlokte wat er tot nu toe helemaal niet was geweest. Hij kon het echter niet laten, want hij snapte het gewoon niet.
De twee vrouw trok Frankie ineens uit zijn armen en had haar zo omgedraaid zodat ze haar tanden in de hals van de vrouw kon zetten. Voordat Luke iets kon doen, hoorde ze de vrouw al gillen, waardoor ze Frankie losliet. Het was wel duidelijk dat wat ze ook bij Ashton had gedaan, nu weer gebeurde.
Luke liet er geen gras over groeien en omdat hij de ene vrouw nog vast had, kon hij ook redelijk simpel haar nek breken waardoor ze op de grond viel. Vervolgens rende ze naar de volgende vrouw, die Frankie nog steeds vast had. Hij kreeg haar met gemak tegen de muur aan en zijn hart vond al snel een greep om haar hart. De vierde persoon was zo verdwenen.
“Dus ga je me vertellen wat je hier doet? Dan bespaar ik je je leven misschien nog.” Het was niets voor Luke om iemand zijn leven zomaar te ontnemen, niet meer in ieder geval. Dit voelde dan ook best wel verkeerd. Dit was echter geen onschuldig mens, maar een vampier die zijn beste vriendin aan had willen vallen.
“Wat ik al zei, we zijn op zoek naar Linn. Wie de fuck het ook mag zijn. Zij is het duidelijk niet.” De vrouw knikte naar Frankie. Iets waardoor Luke de greep op het hart alleen nog maar strakker vast hield. Hij maakte zich ergens wel zorgen om de man die net weg was gerend, maar het leek alsof hij de vampiers aan konden.
“Vertel me. Wie heeft je gestuurd? Wat moet je met Linn?”
“Weet ik veel! Dit was wat Rhi wilde, ze zei dat je wel mee zou werken omdat je een fucking softie bent.” Door de naam Rhi, kon Luke zich niet meer inhouden en trok het hart van de vrouw er uit.
Daardoor was de man al snel weer terug. Luke voelde hoe er een staak in zijn rug werd gestoken, waardoor hij wel even naar adem moest snakken. Al was het lang niet dicht bij zijn hart om echt schade aan te richten. Luke kreeg het voor elkaar om zich om te draaien. Hoe voelde meteen hoe Frankie hem te hulp schoot en de staak uit zijn rug trok. De ze hem vervolgens aangaf. De man werd ook tegen de muur aangeduwd en Luke kreeg het voor elkaar om de staak in zijn buik te duwen.
“Bel Rhi.” Vertelde hij de man. “Bel haar en vertel haar dat ze niemand meer hoeft te sturen, want niemand weet waar de fuck Linn is en dat ze denkt dat ze baby vampiers kan sturen om mij of mijn vrienden te bedreigen, ze dan heel erg mis zit.” Het was wel duidelijk dat alle vampiers hier veel jonger waren dan Luke zelf was. Het was lui. Rhi had hier zelf kunnen komen en heel wat schade kunnen aanrichten, zoals Ashton laatst had gedaan. Ze deed het echter niet.
“Bel haar!” Luke kom hem moeilijk dwingen, maar hij wilde dat Rhi wist dat dit niet de manier was. Dat ze hem niet meer lastig hoefde te vallen, want hij wist zelf ook niet waar Linn was. Luke wist echter meteen wat dit betekende. HIj was zelf niet veilig. Niet zolang Rhi dacht dat Linn om hem gaf, want het betekende dat ze op een makkelijke manier Linn uit kon lokken. Hem bedreigen, totdat ze er uiteindelijk op af kwam.
De man deed wat Luke van hem vroeg. De stem van Rhi aan de andere kant van de telefoon, zorgde dat hij misselijk werd. Er was zoveel gebeurd. Nadat alle woorden waren gesproken die nodig waren, haalde Luke de staak uit de maag van de man, die met opluchting naar hem keek. Niet wetend dat enkele seconden later de staak terecht zou komen in zijn hart.
Luke sleepte de twee levenloze lichamen bij elkaar, samen met de twee andere vampiers van wie hij de nek had gebroken. In zijn zak ging hij op zoek naar een aansteker, die hij er in had gegooid om enigszins bescherming te hebben van Ashton. Nu gebruikte hij het om de vier lichamen te verbranden.
De telefoon die de man had gebruikt om Rhi te bellen, pakte Luke van de grond af, misschien hadden ze daar nog wat aan.
Vervolgens liep Luke naar Frankie, die wit weg was getrokken. Het was veel, dat vond Luke ook. Alles wat net in het steegje was gebeurd, het leek haast uit een film te zijn gekomen. Het was echter de werkelijkheid en misschien had Luke er nooit voor moeten kiezen om Frankie naar buiten te nemen. Het enige wat hij nu kon doen was naar haar toe lopen en haar in zijn armen nemen en zo goed mogelijk vasthouden, terwijl de vreselijke geur van verbrande lichamen, zijn neus binnen drong.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Soms leek het haast te zijn alsof Luke niets meer dan een mens was. Een goede vriend. Iemand die Frankie voor haar gevoel al jaren kende. Ze had het wel gezien, de moeite die hij soms had gehad in grote groepen mensen. Ze had hem zelfs wel eens bloed zien drinken uit een glas. Toch bleef het concept van Luke als vampier nooit lang in haar hoofd hangen, zelfs ook al had Luke alles eerlijk aan haar verteld. Al het erge wat hij had gedaan, hoe hij had gehandeld. Het had allemaal ver weg geklonken.
Nu had Frankie het voor haar eigen ogen zien gebeuren. Luke had gevochten. De andere vampiers die hem, en haar, aan hadden geprobeerd te vallen hadden geen kans gehad. Luke had ze de kans niet gegeven. Hij had hun nek omgedraaid en als dat niet genoeg was geweest, had hij hun hart eruit getrokken. Slechts één had hij overgelaten, om de boodschap naar Rhi duidelijk te maken. Hij wist niet waar Linn was en hij waardeerde het niet dat ze zomaar vampiers op hem en zijn vrienden afstuurden, in de hoop iets te weten. De vampier die de boodschap door had gegeven, had echter ook niet lang geleefd.
Het had haast geleken alsof ze naar een film had gekeken. Een deel van Frankie was overspoeld door bewondering en waardering voor Luke. Hij had gevochten om haar te beschermen en een vreemd gevoel borrelde in haar lichaam. Een gevoel dat er voor zorgde dat ze op hem af wilde lopen en hem wilde zoenen als dank voor wat hij voor haar had gedaan. Er was echter ook nog het deel dat zo geschrokken was van de gehele situatie dat ze niet kon reageren op wat er voor haar gebeurde. Zelfs niet toen Luke de lichamen bij elkaar had gelegd en in brand had gestoken.
En dan leek het nog alsof ze haar handen voelde gloeien. De vampier die haar vast had gepakt had geschreeuwd, wat betekende dat ze iets had gedaan. De vampier was echter niet door de steeg gevlogen, zoals Ashton dat toen wel had gedaan. Het was een vreemd soort energie die Frankie niet kon beschrijven.
Luke was naar haar toe gelopen en had haar beschermend in zijn armen genomen. Ze verstopte haar gezicht in zijn hals en sloot haar ogen, zodat ze de vlammen van het vuur niet hoefde te zien. De geur kon ze echter niet negeren.
‘Franks, je bent aan het bloeden,’ merkte Luke op. Frankie ging met haar hand langs haar hals, ze had niet eens gevoeld dat de vampier haar had gebeten. Zelfs niet op het moment zelf. ‘Het is niet diep,’ fluisterde ze, terwijl ze haar hand op de wond drukte, in de hoop dat het niet te moeilijk zou zijn voor Luke om nu bij haar in de buurt te zijn.
Luke bracht zijn eigen arm al naar zijn mond en duwde de mouw van zijn jasje aan de kant, maar Frankie legde snel haar hand op zijn arm. ‘Dat hoeft niet, Luke. Het gaat wel.’
‘Jawel, ik wil niet dat je blijft bloeden.’ Frankie wist dat hij bezorgd om haar was en er voor wilde zorgen dat het goed ging met haar, maar ze bedacht zich dat dit misschien ook wel een handeling was die hij voor zichzelf zou moeten uitvoeren, om er voor te zorgen dat er niet nog meer bloed zou vloeien. Daarom knikte ze en liet ze zijn hand los, zodat hij zelf een wond kon maken met zijn tanden en zo wat bloed verzamelde op zijn pols. Dit bood hij aan Frankie aan.
Twijfelend legde ze haar lippen op zijn pols, niet wetend wat ze precies aan het doen was. Toen ze weer aan haar nek voelde, merkte ze echter wel dat er geen vers bloed meer bij was gekomen en dat het niet anders voelde dan normaal.
‘We moeten hier weg, kom.’ Luke pakte haar hand vast en nam haar mee uit het steegje. Frankie wierp nog een blik op de brandende lichamen in de steeg en schudde haar hoofd. Gelukkig was Tokio zo groot dat niemand het op leek te merken of vraagtekens had. Doordat het donker was, viel het ook niet op dat Luke bloed aan zijn handen en op zijn kleding had, en zij in haar hals.
Voor haar appartement zocht Frankie in haar tas naar de sleutels van het complex, maar et leek net alsof ze verdwenen waren. Vloekend gooide ze er een aantal dingen uit, die Luke nog net op wist te wangen. Ze vond haar sleutels en deze kreeg ze met moeite in de eerste deur van het complex. Nu zouden ze alleen nog maar naar boven moeten en dan zouden ze veilig zijn. Want ondanks dat Luke van de vier vampiers af was gekomen, voelde het voor Frankie alles behalve rustig.
Allebei liepen ze snel de trappen op. Halverwege het trappenhuis werden ze tegengehouden door de stem van Edyn. ‘Frankie? Luke?!’ Het duurde niet lang voordat hun vriendin voor hen stond. Heel even dacht Frankie dat Edyn hen om de hals zou vliegen, of dat ze boos zou worden om wat er was gebeurd. Ze deed echter geen van beide. Ze staarde naar het tweetal en het bloed dat te zien was.
‘Kom, naar boven. Brayan en ik waren op jullie aan het wachten.’ Edyn nam van zowel Frankie als Luke een hand vast en nam de twee mee naar boven. In Frankie haar appartement stond Brayan te wachten. Frankie wist dat de twee zich zorgen hadden gemaakt om haar. Om hen allebei. En nu was er ook nog eens een reden om hen gelijk te geven.
‘Wat is er gebeurd?!’ vroeg Brayan meteen toen hij de twee zag. Frankie voelde zijn ogen op haar branden en ze probeerde haar nek te verbergen door haar haren er voor te draperen, maar Brayan was binnen een seconden bij haar en hield haar tegen. ‘Luke, heb jij dit gedaan? Eerst neem je haar mee naar buiten, zonder dat wij het weten en nu komen jullie terug en is ze gewond?!’
‘Brayan, stop!’ riep Frankie en ze gebaarde met haar handen, waardoor één van de lampen in de keuken sprong. Geschrokken keek iedereen van de keuken naar Frankie. Niet dat zij precies wist wat er zojuist was gebeurd. Wat ze wel wist, was dat dit niet Luke zijn schuld was.
‘Luke heeft dit niet gedaan! Het was niet zijn schuld! We waren onderweg hier naar toe en opeens waren er vier vampiers die ons omsingelden! Eén van hen had me vast en als Luke er niet was geweest, dan had ik hier nu niet gestaan.’
‘Vier vampiers? Dat waren zeker Ashton zijn hulpjes, of niet? Ik wil haast zeggen dat jullie nog geluk hadden dat Ashton er zelf niet bij was, maar kijk naar wat er is gebeurd! Als Luke je niet mee naar buiten had genomen-‘
‘Brayan, ik zei dat je moest stoppen!’ riep Frankie gefrsutreerd. De andere lamp in de keuken sprong ook, maar de gehele lamp liet los van het plafond en viel op de grond. ‘Stop met schreeuwen en stop met Luke de schuld geven van dit alles! Hij heeft me gered! Als hij er niet was geweest, dan was het allemaal anders afgelopen! Dus waag het niet om nog één keer te zeggen dat het Luke zijn schuld is!’
Ondanks alles bleef het onrustige gevoel in Frankie haar lichaam aanhouden. Ze liet zich op de grond zakken en begon te huilen. ‘Ik weet niet wat er aan de hand is. Ik raakte die vampier aan, of zij mij, en-en… Nu heb ik Luke zijn bloed en ik zou me beter moeten voelen, maar het is allemaal erger!’
‘Luke zijn bloed? Wat?’ Frankie zag niet meer wat er gebeurde, maar het klonk alsof iemand iets naar Brayan gebaarde. Ze gokte dat het Edyn was, want niet veel later voelde ze de twee armen van Edyn om zich heen. Edyn was naast haar op de grond komen zitten. Toen Frankie haar ogen open deed, waren Luke en Brayan verdwenen naar een andere kamer.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke had niet verwacht dat hun terugkomst in het appartement gepaard was gegaan met knuffels, thee en koekjes. Wat er gebeurde toen ze de deur door waren gegaan, was echter iets wat hij niet kon bedenken. Hij had buiten al wel gezien dat Frankie een van de vampiers enigszins van haar af had weten te houden, door hetzelfde te doen wat ze met Ashton had gedaan. Nu leek de magie er later uit te komen, iets wat ze allemaal nog niet eerder te zien.
Het deed hem pijn om Frankie zo te zien, het liefst wilde hij naar haar toe lopen, zijn armen om haar heen slaan en zeggen dat het wel goed zou komen. Dat was echter niet hoe alles nu in elkaar stak. Brayan was nog niet klaar met de tirade die hij al klaar had staan, die hij nu blijkbaar door moest laten gaan, terwijl Frankie in de andere kamer in elkaar leek te storten.
“Heb je haar je bloed gegeven? Weet je niet hoe idioot dat is Luke! Dat is een open uitnodiging voor Ashton om haar te komen vermoorden!” De vraag was maar of Ashton überhaupt nog in de buurt was, Luke ging er vanuit dat het niet zo was.
“Wat moest ik anders Brayan! Eén van de vampiers had haar in haar hals gebeten en ondanks dat het geen diepe wond was, was het er wel eens, iets waar ze niet mee rond moest lopen!” Daardoor was ze een rondlopend uithangbord voor andere vampiers die in de buurt waren geweest, daarbij had Luke het zelf ook moeilijk gevonden. Bloed was moeilijk, nog steeds.
“Je had haar gewoon niet mee moeten nemen! Het is niet voor niets dat we af hebben gesproken dat ze veiliger was hier binnen.”
“Wil je haar opsluiten als een vogeltje in een kooitje?! Dat kun je niet maken Brayan! Ze ging er aan onderdoor en ik snap dat het goed is bedoelt, maar op deze manier hoort het niet! Ze hoort de vrijheid te hebben om iets te kunnen doen, als iemand met haar meegaat die haar beschermd.” Al was Frankie daar zelf ook niet verkeerd in. De vorige keer had zij er juist voor gezorgd dat Luke niets was overkomen en ook nu had ze aangetoond dat ze echt wel iets kon doen. Iets waar ze nu wel door brak.
“En hoe goed gaat dat als Ashton zijn vampiers op haar af stuurt. Heb je niets geleerd van wat er net is gebeurd?” Brayan praatte met Luke alsof hij het tegen zijn zoon had, iets wat de man vreselijk irriteerde, zeker nu hij de tranen van Frankie maar bleef horen in de woonkamer, Edyn haar sussende woorden waren er ook bij, maar het zorgde niet voor rust. Luke wilde daar in helpen, maar in plaats daarvan zat hij hier opgesloten met een man met wie hij niet normaal kon praten, niet op dit moment.
“Het was niet Ashton!” Bracht Luke geïrriteerd uit. Hij vond het vreselijk wat er net was gebeurd, helemaal omdat ze niet voor Frankie waren gekomen. De vampiers hadden hem willen hebben en ze hadden het voor elkaar gekregen ook, alleen maar omdat Luke er voor had gekozen om naar buiten te gaan. Gelukkig waren het vampiers geweest die zeer onervaren waren. Luke wist haast wel zeker dat ze niet eens overdag naar buiten konden.
“Hoezo, het was niet Ashton?”
“Zoals ik zeg! Het was Ashton niet. Het waren vampiers van Rhi.” Verzuchtte Luke, terwijl hij met zijn handen door zijn haar heen ging. De naam van de vrouw alleen al deed genoeg bij hem. Ze had hem veel aangedaan, maar in de meeste dingen was hij zelf meegegaan. Waarvoor? Alleen om Linn te laten zien dat hij het kon. Hij had perfect meegewerkt aan alle plannetjes van Rhi, iets waarvoor hij zichzelf nog steeds haatte.
“Ze wilden van me weten waar Linn was. Ze waren er niet voor Frankie. Dus ja, ik heb Frankie in gevaar gebracht, maar niet omdat ik haar naar buiten heb laten gaan, maar gewoon door mezelf te zijn. Door ooit voor de stomme praatjes van Rhi te zijn gevallen en haar heb laten zien hoeveel ik om Linn geef en zij om mij.” Luke vond het niet eerlijk. Dit had niets met Frankie te maken, dus ze had hier niet in mee moeten worden getrokken. Maar dat was ze al, in alles. Iets wat bij Luke ook ooit was gebeurd en daarvoor ook met Edyn. Het leek alsof niemand er echt onderuit kon komen.
Brayan begon heen en weer te lopen. Luke kende hem een beetje en hij wist dat de man normaal zich niet echt liet gaan. Er kwamen niet snel vloek of scheldwoorden over zijn lippen en het kwam niet vaak voor dat hij zijn stem verhief. Nu had hij dat wel gedaan, wat betekende dat hij echt om Frankie was gaan geven, maar hij kon ook zien dat hijzelf daar ook onder viel. De zorgen straalden van het gezicht van Brayan af.
“Dit is echt een mess.” Mompelde Brayan. “Nog even en niemand kan weer naar buiten. We weten niet wanneer er iemand ons op stond te wachten. We hadden hier nooit in mee moeten worden getrokken.”
“Frankie helemaal niet. Ze verdient dit niet. Jij en Edyn ook niet. Ik heb mijn eigen keuzes gemaakt, waar ik nu de consequenties van moet aanvaarden.” Brayan schudde met zijn hoofd. “We hebben beiden die keuzes gemaakt, Luke. Edyn en Frankie, die konden er niets aan doen. Die zijn hier in mee getrokken. Wij wisten waar we aan begonnen. Vriendschap met vampiers, betekent vaak ook dat je alle negatieve dingen erbij krijgt. Ik was er misschien niet bij toen alles tussen Linn en Rhi gebeurde, maar ik heb erna er ook niets aan gedaan.”
Luke besefte zich nu maar al te goed dat hij zelf niet alleen op kon worden gewacht door vampiers. Natuurlijk was het makkelijk voor Rhi om het via hem te proberen, dan kon ze Linn uitlokken. Maar het zou best kunnen dat ze het ook via Edyn zouden proberen. Misschien dat Ashton dat wel deed, om Frankie uit te lokken.
“Dit is echt een puinhoop.” Verzuchtte Brayan. “Ik ben het nog steeds niet eens met wat je hebt gedaan. Je had Frankie nooit mee naar buiten moeten nemen en daar moeten we ook echt nog over praten, zeker ook over het bloed, want dat was echt een stomme keuze. Maar we komen hier waarschijnlijk alleen met z’n allen uit, wat kan betekenen dat jij je de komende tijd ook koest moet houden.”
“Fijn. Huisarrest.” Luke rolde met zijn ogen, hij was echt net een kind. Al snapte hij Brayan ook wel.
“Ik denk dat ik Linn moet bellen.” Mompelde Luke er achteraan. Als ze echt gevaar liep, omdat Rhi naar haar op zoek was, dan kon Luke haar alleen maar waarschuwen. Dan wist ze in ieder geval dat ze er iets aan moest doen.
"En jij zou je excuses aan Frankie aan moeten bieden. Dat van net, dat was echt niet oké Brayan." Frankie had er zo gebroken uitgezien, geklonken. Iets wat Brayan in hem had getriggerd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hoe helpend de sussende woorden van Edyn ook bedoeld waren, het was niet genoeg voor Frankie om zich daadwerkelijk kalm te voelen. Ze was boos op Brayan, dat hij aannames had gedaan en zo tekeer was gegaan tegen haar en Luke. Dat terwijl Luke haar daadwerkelijk had beschermd. Tegelijkertijd was er het logische gedeelte in haar hersenen, dat zich bedacht dat Edyn en Brayan alleen maar het beste met haar voor hadden en niet wilde dat er iets met haar zou gebeuren. Daarom hadden ze zo gereageerd, en dan met name Brayan. Er was echter nog iets aan de hand en Frankie kon haar vinger er niet op leggen. Het voelde zo onrustig in haar. Ze wist dat het niet door al haar gevoelens kwam. Het was iets anders. En het gevoel was niet minder geworden toen door haar doen, vermoedde ze, de lampen kapot waren gegaan en waren gevallen.
‘Kom, dan gaan we naar de badkamer en dan maken we alles een beetje schoon,’ zei Edyn voorzichtig, die ondertussen ook door had dat haar lieve woorden lang niet genoeg voor Frankie deden. Ze liet zich maar meevoeren, maar haar hoofd was er totaal niet bij. Vooral niet toen ze hoorde dat Brayan alsnog zijn preek aan het af maken was, maar niet zonder protest van Luke.
Edyn had Frankie op het toitlet gezet en had een handdoek gevonden, die ze even onder de warme kraan had gehouden. Ze had Frankie haar haren voorzichtig aan de kant gelegd en was zo begonnen aan het schoonmaken van haar hals. ‘We maakten ons zo zorgen, Franks. We dachten echt dat er iets heel ergs was gebeurd, maar we wisten niet wat we moesten doen! Ik wilde jullie gaan zoeken, maar Brayan zei dat dat geen goed idee was. De stad is veel te groot.’
Frankie hoorde Edyn haar woorden wel, maar ze drongen niet tot haar door. Ze zag alles wat er net was gebeurd nog voor zich en ondertussen jeukten haar handen om iets te doen, maar ze wist niet wat. Daarom had ze haar handen stevig tussen haar benen geklemd en wachtte ze stilletjes af totdat Edyn klaar was. Al ging Edyn veel verder dan alleen haar hals schoon maken. Edyn bond haar haren bij elkaar door middel van een haarband en de warme handdoek gleed over haar gezicht, om zo ook de tranen weg te vegen.
‘Wil je alsjeblieft wat zeggen, Franks?’ vroeg Edyn, toen ze Frankie haar gezicht volledig had schoongemaakt en zelfs nog een crème er op had gesmeerd. Frankie haalde voor het eerst dat ze in de badkamer was diep adem. ‘Als je graag iets had willen doen, dan had je dat toch kunnen vragen? Dan hadden we misschien allemaal wel mee gekund.’
‘Ik wilde me gewoon even weer normaal voelen,’ bekende Frankie zacht. ‘Ik was alleen maar hier, of op werk en ik was zo bezig met alles wat er aan de hand was. Ik heb vanmiddag zo erg gelachen met Luke en we hadden zoveel lol. Dat heb ik echt in een hele lange tijd niet meer gehad. En natuurlijk hadden we samen kunnen gaan, maar ik wil niet dat elk uitje als een soort beschermingsmissie voelt, omdat er iets kan gebeuren.’ Zo was het tot nu toe wel geweest. Er had altijd iemand moeten zijn die haar in de gaten had gehouden, zodat Ashton niks had kunnen doen. Nu was Ashton niet eens het grote gevaar van de avond geweest. Het was dan wel niet ideaal, maar als ze de tijd terug kon spoelen en Luke zou haar vragen om mee naar buiten te gaan, zou ze dat zo weer doen.
‘We bedoelen het echt niet verkeerd? We willen je alleen maar helpen en er voor zorgen dat Ashton niets kan doen.’
‘Niemand kan me écht helpen.’ Het kwam er harder uit dan dat Frankie het bedoelde, maar het was wel degelijk waar. Edyn en Brayan konden haar misschien veilig houden, maar niemand kon haar helpen met wat er met haar aan de hand was. Dat hadden ze net wel weer bewezen. ‘Het houdt me dagen bezig, Edyn. Hoe ik dit kan, wat er aan de hand is. Waarom ik net mijn eigen meubilair heb verpest? Niemand heeft daar een antwoord op. En als er wel ergens een antwoord is, dan kan ik het niet vinden. Maar Luke heeft vandaag een punt gemaakt. Ik kan me daar niet door tegen laten houden? En ook niet door Ashton, of andere vampiers.’ Frankie schudde haar hoofd en keek vervolgens naar Edyn. ‘Ik houd van jullie allemaal, echt waar. En ik waardeer het heel erg wat jullie allemaal proberen te doen, maar ik kom zo niet verder?’
‘Je hebt meer nodig dan dat.’ Geschrokken door de stem van Brayan keek Frankie op. Brayan was bij de twee vrouwen in de badkamer gekomen, wat vast betekende dat zijn preek voor Luke klaar was. ‘Je hebt Cameron nodig. Hij probeert Luke te negeren, maar als één van ons langs gaat, dan kan hij er niet meer omheen.’ Edyn knikte meteen op de woorden van Brayan. Zij kenden de heks goed genoeg. Al betwijfelde Frankie of Cameron haar echt kon helpen, en of hij dat wel wilde.
‘Luke zei dat ik mijn excuses aan moest bieden. En daar heeft hij gelijk in. Ik had niet zo naar jullie, jou, mogen schreeuwen. En we hadden het één en ander anders aan moeten pakken.’ Brayan liep naar Frankie toe en knielde voor haar neer. ‘Maar we willen echt alleen maar het beste voor je. En we dachten dat dit het was, maar het is wel duidelijk dat het anders moet. Voor ons allemaal.’ Frankie knikte. Ze was nog te boos op hem om hem te vergeven en hem in de armen te vallen, maar ze was blij dat hij wel door leek te hebben dat het zo niet ging.
‘Waar is Luke? Is hij naar huis?’ vroeg ze, in plaats van in te gaan op Brayan zijn excuses.
‘Hij is nog hier. Hij probeert Linn te bellen.’
‘Oh,’ bracht Frankie verslagen uit. ‘Linn, natuurlijk. Ze moet weten wat er aan de hand is.’ Frankie wist dat de vampier op de hoogte moest worden gebracht wat er was gebeurd, wat iemand haar aan probeerde te doen en wat diegene daar voor over had, maar toch bekroop een jaloers gevoel haar. Iets wat volkomen onredelijk van haar was, dat wist ze zelf ook. En dat maakte dat ze zich nog slechter voelde dan dat ze al deed.
‘Ik ga denk ik op bed liggen.’ Frankie liep de badkamer uit naar haar slaapkamer en ging daar op haar bed liggen. Ze trok de dekens over zich heen en pakte één van de kussens, die ze in haar armen sloot.
Ze zag de deur open gaan. Edyn kwam naar binnen. Ze zei niets, maar kwam enkel achter haar liggen, om haar zo te kunnen knuffelen. Zuchtend sloot Frankie haar ogen, terwijl ze probeerde niet te denken aan hoe het telefoongesprek tussen Luke en zijn ex zou verlopen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Sinds ze voor het laatst voor zijn deur had gestaan, had Luke de stem van Linn niet meer gehoord. In het begin had hij het moeilijk gevonden om een leven zonder haar te leiden. Misschien had hij dat voor een lange tijd gedaan, zelfs de weken voordat hij haar had gezien. Toch was het idee dat het over was, er eentje die Luke pijn had gedaan. Hij had het begrepen, heel erg goed zelfs. Zelf had hij ook niet meer in een relatie willen zitten met zichzelf, als er zo tegen hem was gelogen. Linn had het recht om ergens anders een leven te beginnen met haar vrienden.
In het begin had Luke vaak genoeg met de telefoon in zijn handen gestaan om Linn te bellen en haar te vragen hoe het met haar ging, waar ze was en of hij daar ook ooit naar toe had mogen komen. Ondanks dat de hunkering naar haar wel was gebleven, had Linn ook gemerkt dat het steeds minder was geworden, waarom dat precies was, wist hij ook niet. Misschien de tijd, de vrienden die hij hier had. Een leven waar hij best van kon genieten.
Het maakte het gek dat hij nu haar telefoonnummer aan het opzoeken was in zijn mobiel. Een nummer waarvan hij niet eens meer wist of het nog wel bestond. Er was een kans dat hij over een paar minuten een stem aan de lijn kreeg die hem vertelde dat het nummer niet meer in gebruik was, misschien wel een heel ander persoon die nu gebruik maakte van het nummer.
Ergens was het hij het meeste bang dat ze de telefoon wel zelf op zal nemen, dat hij haar stem te horen zal krijgen en hij niet meer wist wat hij met zichzelf aan moest. Dit ging echter niet om hem. Niet om wat hij voelde voor Linn. Hij wilde haar spreken om haar te waarschuwen voor Rhi, dat was de reden dat hij ook op bellen drukte.
Nadat de telefoon een paar keer over was gegaan, klonk de stem van Linn aan de andere kant. “Luke?” ze leek verbaasd te zijn, iets wat Luke ook was, want hij had niet verwacht dat ze zo makkelijk haar telefoon aan zou nemen als ze zijn naam had zien staan.
“Hey Linn. Sorry dat ik zo uit het niets bel.” Waarschijnlijk had hij ook heel erg verward naar zijn telefoon gekeken als hij haar naam had zien langs flitsen.
“Nee dat is oké.” Luke probeerde niet te veel over die woorden na te denken. Het gevoel dat hij haar kon bellen wanneer hij dat maar wilde, was aanlokkelijk. Toch was het niet hoe het hoorde, ze hadden afscheid genomen en Luke had met zichzelf afgesproken dat hij Linn de plaats en ruimte gaf om haar eigen leven te leiden. Dat ging niet lukken als hij om het minste en geringste aan de telefoon hing.
“Ik belde je eigenlijk om je te waarschuwen.” Begon Luke voorzichtig. Hij vond het moeilijk om met Linn te praten, dan was het makkelijker om hetgeen te vertellen wat nodig was. Voordat ze een gezellig gesprekje zouden voeren over hoe het met de ander ging. Natuurlijk wilde hij dat ook wel weten, niets liever dan dat, maar het zou het niet beter maken. Alles behalve dat.
“Ik ben vanavond op straat aangevallen door vier jonge vampiers die wilden weten wat jij was. Vampiers van Rhi.” Ondanks dat Luke wel door had gegeven dat Rhi niet bij hem moest zijn om Linn te vinden, wist hij niet of ze zich koest zou houden. Hij moest op zijn hoede zijn, dat wist hij maar al te goed.
“Gaat alles goed?!” Vroeg Linn geschrokken. Luke kon al voor zich zien hoe ze aan de andere kant van de lijn zou zitten. Ogen vol bezorgdheid. Als ze bij hem in de buurt was geweest, had ze haar armen vast om hem heen gelegd.
“Ja, ja. Het gaat wel goed.” Luke was er wel een beetje van geschrokken, maar hij had het enger gevonden om Frankie op de manier te zien hoe de vampiers haar achter hadden gelaten. Het had niet veel gescheeld of er was echt iets heel ergs met haar gebeurd. Natuurlijk had ze hetgeen gedaan wat er ook met Ashton was gebeurd, maar ze had er geen controle over en het kon zomaar eens zo zijn dat ze het de volgende keer niet kon doen.
“Ze wilden weten waar jij was.” Fluisterde Luke. Ergens was hij wel blij dat hij niet wist waar Linn zich bevond. Niet dat hij het had verteld, maar nu kon hij er ook niet mee gechanteerd worden.
“Dus ik wilde je bellen om te vertellen dat je voorzichtig moet zijn. Ik weet niet wat ze van plan is, maar het is wel duidelijk dat ze niet alleen is. Vier jonge vampiers zonder daglichtringen is één ding, maar ik weet niet wat ze allemaal nog meer in de planning heeft.” Rhi kennende was het heel erg veel. Ze had al vaak genoeg geprobeerd om Linn iets aan te doen, haar helemaal naar beneden te halen. Iets wat haar ook nog eens heel erg goed gelukt was. Ze had nooit gekregen waar ze naar verlangde en het was wel duidelijk dat ze nu wraak wilde. Rhi zou niet stoppen voordat ze die kreeg.
“Ze wilden weten waar je was en heel veel meer heb ik eigenlijk niet uit ze gekregen.” Waarschijnlijk wisten de mensen niet eens wat ze deden en waarvoor precies. Ze speelden net zoals hij zelf ooit had gedaan, een pion in een heel groot spel wat Rhi had bedacht.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Edyn haar armen waren troostend bedoeld, maar ze hielpen Frankie niet. Het enige waar ze aan kon denken, was hoe het gesprek tussen Luke en zijn ex zou gaan. Dit was de eerste keer dat hij haar weer zou spreken. Ze vroeg zich af wat er gezegd zou worden. Of ze aan elkaar zouden bekennen dat ze de ander hadden gemist, of dat één van de twee misschien wel verder was gegaan met zijn of haar leven. Misschien zou het gesprek wel een starpunt zijn voor hen om het over hun relatie te hebben. Wie weet zou Luke over een paar uur wel het vliegtuig pakken naar een onbekende plek en zou zij hem nooit meer zien, omdat hij weer terug zou kunnen naar Linn. Ondanks dat ze Luke alle liefde van de wereld gunde, vond ze het een naar idee dat er misschien wel een kans bestond dat ze hem kwijt zou raken. Hij had haar vanavond dan wel beschermd, maar ze wist zeker dat als hij Linn zou kunnen beschermen door bij haar te zijn, hij naar haar toe zou gaan.
‘Je hoeft je nergens zorgen om te maken, Franks. Luke is sterk genoeg om het gesprek aan te gaan,’ fluisterde Edyn zacht. Frankie opende haar ogen. Ze voelde zich betrapt. Ze wist niet hoe Edyn er achter was gekomen waar ze aan dacht. Misschien was het wel overduidelijk. Misschien dacht Edyn wel aan hetzelfde als dat zij deed en was ook zij bang dat deze actie meer los zou maken bij Luke.
‘Ik maak me geen zorgen.’ Frankie wist dat het alles behalve overtuigend klonk, maar dit was niet het moment om in te gaan op de gevoelens die ze wel of niet voor Luke had. Het irriteerde haar nu alleen maar dat ze er waren, want juist die gevoelens zorgden er voor dat ze jaloers was op de aandacht die Linn nu kreeg, ondanks dat het volkomen logisch was dat Luke zijn ex wilde waarschuwen voor hetgeen wat er kon gebeuren.
Frankie en Edyn lagen een tijdje in stilte. Frankie had haar ogen weer gesloten en had zichzelf af geprobeerd te leiden met de leuke gesprekken die ze met Luke had gehad en de sushi die ze hadden gemaakt, al lag dat allemaal nu op de grond in het steegje waar ze waren aangevallen. Toen de kamerdeur weer open ging en Edyn wat verschoof, opende Frankie haar ogen weer. Ze kwam iets overeind en draaide zich om. Het was Luke die binnen was gekomen.
‘Ik wilde weten of alles wel goed ging,’ gaf hij zachtjes aan. Edyn kroop al van het bed en liep langs Luke de kamer uit, maar niet voordat ze bij hem stil had gestaan om hem een korte knuffel te geven. Frankie liet zich weer terug zakken in het bed.
Luke liep naar haar bed toe en kroop er voorzichtig op. Het matras veerde onder zijn gewicht. Voorzichtig kwam hij achter haar liggen en legde hij een arm rond haar middel. ‘Is dit oké?’
Frankie knikte. Vreemd genoeg voelden de armen van Luke beter dan die van Edyn. Ze zuchtte en pakte zijn hand vast, waarna ze hun vingers met elkaar verstrengelde. ‘Hoe was het met Linn?’
‘Geschrokken dat Rhi zo ver kan gaan,’ bekende Luke eerlijk. ‘Maar ik wil niet over Linn praten.’ Frankie knikte en drukte haar lippen voor even op elkaar. Luke had veel over Linn verteld. Als hij zijn hart had moeten luchten, dan had hij dat vaak bij haar gedaan. Daardoor vroeg Frankie zich af wat er precies in het gesprek tussen de twee was gezegd. Was het juist beter en wilde Luke Frankie beschermen tegen haar eigen gevoelens, of had Linn toch iets heel naars gezegd? Waarschijnlijk zou ze er nooit achter komen.
‘Ik wil ook niet echt praten,’ bekende Frankie. Ze zou ook niet weten waarover. Dat terwijl ze samen een hele leuke dag hadden gehad en ze voor een lange tijd echt niet stil hadden kunnen blijven. Zuchtend kwam Frankie overeind en keek ze rond in haar kamer. Ze wist dat ze hier veilig was, maar toch voelde het niet alsof dat echt waar was.
Om zichzelf gerust te stellen, en hopelijk ook het vreemde gevoel wat ze in zich had wat te verminderen, sloot ze haar ogen en legde ze haar handen met haar palmen naar boven gericht op haar knieën. Zachtjes prevelde ze één van de spreuken die ze had gelezen. Ze had het vaak genoeg geprobeerd, maar toen was er niks gebeurd. Nu voelde ze echter wel iets. Er was iets in haar lichaam veranderd en het leek haast alsof ze de energie voelde stromen.
Ze stopte en opende haar ogen. Haar plafon was veranderd in een prachtige sterrenhemel. Eentje waar ze maar al te graag naar staarde. Normaal deed ze dat voor haar werk, maar ze kon het ook zeker waarderen als iets wat haar kon kalmeren.
‘Wow,’ fluisterde Luke zacht. Hij ging op zijn rug op het bed liggen en staarde naar boven. Frankie deed hetzelfde. Ze legde haar handen onder haar hoofd en keek bedenkelijk naar boven. Er was een hoop aan de hand momenteel en ondanks dat ze nog genoeg vragen had, over Luke en Linn, over Ashton en of ze ooit nog wel echt veilig zouden zijn nu er blijkbaar nog iemand was die Luke voor haar eigen plannen wilde gebruiken, vond Frankie het makkelijker om zich te focussen op wat ze boven zich zag. De sterren zouden niet zomaar veranderen. Dat was iets waar ze zich altijd toe kon wenden en ze zou weten dat ze hetzelfde zou zien. Voor nu maakte dat haar rustig. Ondanks dat alles leek te veranderen, was dit nog steeds hetzelfde.
Zo nu en dan merkte ze dat Luke zijn ogen naar haar keken. Ze wist niet of hij haar in de gaten hield, of dat hij benieuwd was of ze al sliep. Soms keek ze terug, soms liet ze het ook maar gebeuren. Ze was blij dat hij hier was en het nu ook liet gebeuren. Dat er niks gezegd hoefde te worden om te weten dat ze blij waren met elkaars aanwezigheid en dat het een hele geruststelling voor hen beide was.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Dat het eerste gedeelte van hun plan goed was verlopen, betekende niet meteen dat ze lui mochten worden. Ze moesten op hun hoede zijn, klaar zijn voor een gevecht. Daardoor hadden Naylene en Michael er ook voor gekozen om te oefenen voor hetgeen wat er zal gaan komen. Nu ze wisten dat Rhi niet alleen een leger van vampiers maar ook weerwolven had, moesten ze wel zeker weten dat ze voor de volle honderd procent klaar voor worden. Met het neerhalen van hun leider, hadden ze de weerwolven namelijk nog niet onder controle. Daarbij wist Naylene gewoon zeker dat Rhi haar vampiers de manier van vechten zal leren die ze zelf ook gewend was.
Met die reden hadden ze een plaats gevonden waar ze voor een tijdje konden overnachten, maar waar ze ook druk bezig konden met het oefenen, maken van wapens die ze wellicht nodig hadden en waar ze soms ook hun rust konden pakken, al kwam van dat laatste niet heel erg veel. Naylene vond het moeilijk om de rust te zoeken en soms ook te vinden. Ze bleef liever bezig met de ideeën en het oefenen.
Vandaag hadden ze een afgelegen plaats gevonden in de bossen, aangezien Rhi dit ook als haar schuilplaats had gekozen, wat verderop, moesten ze er wel op voorbereid zijn dat het grootste gedeelte van hun gevechten zich er ook in zouden gaan afspelen.
Ondanks dat het haast niet haalbaar was dat de vampiers hen fysiek aan zouden kunnen, waren Naylene en Michael wel begonnen met sparren. Een klein gevecht om te kijken of ze nog wel de juiste reflexen hadden. Hoe ouder ze werden, des te beter het moest gaan. Echt gevonden hadden ze beiden in jaren niet. Zoals het nu zou gaan worden, misschien zelfs wel nooit. Twee tegen een hele groep, het was haast niet haalbaar. Dat zal het wel gaan worden, daar deden ze alles aan.
Het gevecht tussen hen beiden, was eerder een warming up. Ze kenden elkaar waarschijnlijk te goed, om te weten wat de volgende stap zou zijn. Wanneer Naylene haar linke vuist in de richting van Michaels gezicht schoot, wist hij die makkelijk te weren. Wanneer ze hem proberen uit balans te brengen door zich op zijn benen te richten, trok hij haar zo mee en had ze er zelf ook moeite mee.
Ondanks dat het iets serieus was, leken ze het beiden leuk te vinden. De grijns op de gezichten van hen beiden werd groter met iedere stoot, schop of uithaal, die de ander tegen kon houden. Zo makkelijk zou het nooit gaan worden met Rhi, maar het was goed dat ze het oefenden.
Naylene concentreerde zich met haar magie, op de staken die ze mee hadden genomen, daardoor kreeg ze het voor elkaar dat ze naar haar toe vlogen. Ze kon ze beiden vangen, maar haalde met eentje meteen uit, zodat ze Michael kon overvallen. Het was oneerlijk, maar dat was precies hoe Rhi ook zou gaan spelen.
“Nasty.” Zei Michael, licht lachend, terwijl hij de staak vastpakte en probeerde om te draaien. Iets wat hem lukte, toen hij haar een knietje gaf en haar liet wankelen op haar benen, lukte het hem de staak van haar af te pakken. Naylene stak de andere meteen uit, waardoor hij tegen de buik van Michael aan had, al had ze zelf de staak tegen de borstkas aanliggen.
“Wil je het nog een keer proberen?” daagde Michael, Naylene uit. “Kijk uit.” zei ze lachend terug. Ze hadden het misschien goed naar hun zin, iets wat ze beiden belangrijk vonden. Toch wisten ze beiden ook de ernst van dit anders.
Naylene stapte terug van Michael, zodat ze zo weer hun posities aan konden nemen. Ze waren al een tijdje bezig, maar dit konden ze nog een tijdje doen.
“Wil je oefenen met de magie?” vroeg Naylene voorzichtig. Ze had wel wat dingen onderzocht en het zou hen heen erg kunnen helpen als ze haar magie kon gebruiken om tegen de groep te vechten. Natuurlijk kon ze in het begin proberen om zoveel mogelijk mensen hun nek om te laten draaien. Daar ging het nu niet om, ze wilde proberen om met haar magie, Michael ook een voorsprong te kunnen geven. Hem zetjes te geven, die hij soms misschien nodig had. Ze hadden ze afgesproken om de magie te gebruiken die Naylene normaal gebruikte om iemand ergens met alle kracht van haar af te drukken, om Michael juist het momentum te geven om iemand aan te kunnen vallen. Het was iets wat ze nog niet eerder hadden geoefend en misschien kwamen ze er ook niet ver mee, maar het was de moeite waard om het te proberen.
“Ja, kom maar op.” Michael leek het helemaal niet eng te vinden. Naylene was bang dat het mis kon gaan, ze toevallig iets anders gebruikte en Michael pijn deed. Toch was dat niet iets wat ze de overhand moest laten voeren. Daarom oefenden ze het ook.
“Oké, eerst een klein beetje. Laat je gewoon meevoeren door de magie.” Als hij er tegenin zou gaan, werd het alleen maar moeilijker. Het betekende echter wel dat Michael volledig op haar moest vertrouwen.
Naylene concentreerde zich op de lucht om haar heen en stelde zich voor dat er zich langzaam vloedgolven aan luchtstromingen aankwamen. Hoe ze vanuit haar naar Michael heen liepen en hem mee kon laten voeren. Iets waardoor hij langzaam naar achteren ging. Het ging echter iets sneller dan gedacht, waardoor hij met zijn rug tegen de boom aan stuitte.
“Fuck, sorry Mike.”
“Geeft niet. Doe het nog een keer.” Ze moesten het ook oefenen, daarom waren ze hier.
Iets waar ze dan ook in door gingen. Het ging niet meteen goed. Verre van zelfs, het ging zelfs best wel vaak mis, waardoor Michael op de grond terecht kwam, of de boom raakte. Iets wat uiteindelijk ook de bedoeling was, maar niet op die manier. Naylene wilde bijna opgeven, omdat het niet de bedoeling was om Michael zo af te zwakken en het zelf ook te doen.
“Nog één keer Nay. Kom op, we kunnen dit.” Het kwam vaak voor dat het andersom ging. Ze had Michaels woorden echter nodig, om te weten dat het goed ging. Dat hij het nog aan kon. Van zichzelf wist ze dat het wel ging.
Weer stelde Naylene zich voor dat de lucht tussen hen beiden kon bewegen, zich opstapelde en er zo voor zorgde dat Michael door de lucht heen vloog. Hij kreeg het voor elkaar om zich af te zetten tegen de boom. Daardoor sprong hij naar voren. Naylene pakte de staak die op de grond lag en gooide hem op naar Michael, die hem moeiteloos ving. Door de kracht vloog hij in haar richting en kreeg hij haar met gemak tegen een andere boom aan gedrukt, met de staak al in de aanslag.
Naylene was trots dat het na het oefenen was gelukt. Het was nog lang niet perfect, maar het vertrouwen zat er en ze wist zeker dat het Michael heel erg kon helpen in een gevecht.
“Dat was echt awesome.”
Naylene keek naar de staak die ook deze keer tegen haar borst aan lag, om vervolgens naar Michael te kijken. De adrenaline gierde door zijn lichaam en dat was aan alles te zien. Ondanks dat het misschien nodig was, kon hij er ook van genieten, wat op sommige momenten misschien ook wel belangrijk was.
Naylene wilde van alles zeggen. Michael eigenlijk tegen zich aantrekken, omdat ze blij was dat het was gelukt, terwijl ze er toch wel enkele uren mee bezig waren geweest. De beltoon van Michael zijn telefoon gaf echter aan dat iemand anders hem nodig had en Naylene kon wel raden wie het was.
Michael had zijn mobiel er al snel bij gepakt. “Linn. Wat moet ik doen?” Hij leek haar een beetje in paniek aan te kijken.
“Pak maar op. Ik denk dat het ook opvalt als we al haar telefoontjes blijven negeren.” Linn had hen nog niet veel gebeld, maar er waren wel veel berichtjes gekomen. Iets waarop ze af en toe iets hadden geantwoord. Het moest ook niet te veel op gaan vallen dat ze liever niet met haar wilde spreken. Het kwam niet door Linn, maar Naylene wilde gewoon dat ze hier zo min mogelijk van af wist.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Hé, Linnie!’
‘Mikey, eindelijk! Weet je hoe vaak ik jullie al geprobeerd heb te bellen? Of te appen? Echt meer dan duizend keer! En zeg maar tegen Nay dat als ik haar laat weten dat ik haar móet spreken, dat ook echt moet en dat ze niet kan reageren met dat ik naar Andy moet gaan! Want Andy weet het al lang en hij vindt ook dat ik jullie op de hoogte moet houden hiervan!’
‘Linn, Linn. Chill,’ zei Michael. Hij kon nauwelijks nog bijhouden wat ze precies aan het zeggen was. Hij had wel meegekregen dat Linn om veel meer aandacht had gevraagd dan de afgelopen paar weken, maar zowel hij als Naylene hadden besloten er niet op te reageren. Hoe vaker ze dat zouden doen, hoe gemakkelijker ze zichzelf zouden kunnen verraden. En dat was niet de bedoeling.
Michael liep naar een boomstam en ging daar op zitten. Zijn ogen kruisten met die van Naylene. Hij wist dat ze meeluisterde. ‘Wat is er precies aan de hand?’
‘Veel!’ riep Linn gefrustreerd uit. ‘En dat zouden jullie weten als jullie eens een keer de telefoon op zouden nemen als ik bel. Ik snap dat jullie aan jullie relatie willen werken, maar dit is echt te belangrijk om te negeren! Misschien lopen jullie wel gevaar!’
Michael trok zijn wenkbrauwen op en keek vragend Naylene haar kant op, aangezien ook zij alles kon horen wat Linn te vertellen had. Naylene geaarde dat hij moest blijven praten met Linn en het verhaal vooral van haar kant moest laten komen. Zo zou het haast niet mogelijk moeten zijn dat hij zich zou verspreken. ‘In gevaar?’
‘Ja! Ik weet niet waar ze is, maar Rhi is ergens mee bezig. Het is overduidelijk dat ze iets van plan is! Ze heeft zelfs een paar baby-vampiers naar Japan gestuurd om Luke op te sporen om er achter te komen waar ik ben. Hij is aangevallen, door Rhi! En als ze dat bij Luke kan doen, dan gaat ze dat misschien ook wel bij jullie proberen.’
Het nieuws dat Rhi ergens mee bezig was, was voor Michael en Naylene niet onbekend. Daarom waren ze immers in de bossen. Omdat ze wisten dat Rhi hier ook in de buurt was en dat ze haar vroeg of laat zouden confronteren met hetgeen wat ze aan het doen was. Dat Rhi niet wist waar Linn was, was alleen maar gunstig. Dat betekende dat Naylene haar spreuken goed werkten. Het was jammer dat ze het via Luke had geprobeerd, maar zelfs Luke kon een paar pas veranderde vampiers wel aan.
‘Michael? Ben je er nog?’ vroeg Linn aan de andere kant van de lijn.
‘Ja, ik ben er nog,’ antwoordde hij, niet echt wetend wat hij moest zeggen. Dit moest voor hem ook nieuws zijn, maar hij had het gevoel dat als hij er te overdreven op zou reageren, Linn door zou hebben dat er iets aan de hand was. Daarom keek hij weer naar Naylene, die iets gebaarde wat waarschijnlijk doelde op magie. Michael knikte meteen.
‘Nay zegt dat geen van ons gevaar loopt. De spreuken die ze over het huis heeft uitgesproken toen we weg gingen, doen hun werk en ook hier hebben we een aantal spreuken waardoor we niet zomaar gevonden kunnen worden,’ verzekerde hij Linn. ‘Rhi kan ons, of jou, niks doen. Het spijt me dat ze wel bij Luke is gekomen. Dat had niet mogen gebeuren. Heb je met hem gepraat?’ Naylene stak haar duim op, als teken dat het een goede zet was om door te gaan op Luke. Dat terwijl het van Michael niet eens een tactiek was. Als zijn beste vriendin daadwerkelijk had gepraat met haar ex, dan wilde hij weten hoe het met haar ging.
‘Ja, hij belde me een paar dagen geleden om me te waarschuwen voor Rhi.’ Michael merkte meteen dat er iets veranderde in hoe Linn praatte. Net had ze enigszins geïrriteerd geklonken, maar ook bezorgd om haar vrienden. Nu het over Luke ging, leek het haast zo te zijn alsnog er een verdrietige ondertoon in haar woorden verstopt zat. ‘Hij vertelde dat het goed ging. Dat de vampiers geen serieuze schade hebben gedaan, maar ik merkte dat hij zich alles behalve comfortabel voelde met de situatie. Hij heeft daar ook mensen om zich heen en ondanks dat nieuwe vampiers hem misschien niet veel kunnen doen, zijn er daar wel mensen die wel gevaar lopen.’
Michael knikte. Hij begreep wel waarom Luke zich zo voelde. Al maakte het hem vrij weinig uit hoe de vampier in Japan zich precies voelde. Hij vond het belangrijker hoe Linn zich voelde. ‘Hoe was het om hem weer te spreken?’
‘Gek,’ antwoordde Linn zachtjes. ‘Ik weet dat hij met geen enkele romantische bedoeling belde, maar het idee dat hij toch wil dat ik veilig ben en dat hij me enigszins wil beschermen is zo lief? En het was zo fijn om even weer naar zijn stem te luisteren. Het liefst wilde ik gewoon naar hem toe om hem een knuffel te geven en hem ervan te verzekeren dat Rhi nooit meer zoiets zou kunnen doen.’
‘Mis je hem?’ vroeg Michael, al wist hij daar het antwoord eigenlijk wel op. Linn en Luke hadden niet hun relatie beëindigd omdat er geen gevoelens meer hadden gezeten. Als het zo simpel was geweest, dan hadden ze dit gesprek nu niet hoeven voeren. Er was teveel gebeurd om zomaar weer iets op te kunnen bouwen, maar Michael had wel geweten dat Linn altijd een plekje in haar hart zou hebben voor Luke. Op welke manier dan ook.
‘Natuurlijk mis ik hem. Elke dag. En eigenlijk alleen nog maar meer sinds ik hem heb gesproken. Ook omdat jullie er niet zijn. Andy is hier dan wel zo nu en dan, maar dat is niet hetzelfde.’ Michael liet zijn hoofd iets hangen. Hij wist dat het hun schuld was dat ze Linn alleen hadden gelaten. Ze had dan nog wel Andy, een goede vriend van Naylene, maar dat was anders. En ondanks dat zowel hij als Naylene wisten dat Linn hen soms nodig had, kozen ze er toch bewust voor om haar te negeren. Gelukkig kon hij nu even met haar praten.
‘Wij missen jou ook, Linnie. Maar het is goed dat we hier zijn. Wat we hier doen, is belangrijk. Voor ons allemaal.’ Michael vond dat hij het redelijk globaal had gehouden, maar hij voelde de ogen van Naylene op hem branden. Hij haalde enkel zijn schouders op naar haar. Hier kon Linn nooit iets achter zoeken. Als hun zogenaamde relatie zou verbeteren, zou dat ook alleen maar voordelen hebben voor haar.
‘Dat weet ik wel,’ verzuchtte Linn. ‘Heb je nog updates? Hoe gaat het tussen jullie? En waar zijn jullie? Misschien kunnen Andy en ik een keer langskomen.’
Naylene gebaarde meteen dat Michael het gesprek moest afkappen, voordat hij iets zou zeggen waaruit zou blijken waar ze waren. Omdat Linn meerdere vragen had gesteld, was er maar één ding wat er bij Michael op kwam om te zeggen: ‘We hebben bijna gezoend net, twee keer.’ Met een grijns op zijn gezicht keek hij naar Naylene, die hem met een nog bredere grijns even aankeek.
‘Bijna gezoend? Bijna? Wat hebben jullie in de afgelopen maand gedaan? Handjes vastgehouden?!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Met gemak kon Naylene het gesprek van beide kant volgen. Zij en Michael hadden er bewust voor gekozen om zoveel mogelijk afstand te nemen van Linn. Als ze ook maar voor één seconde door had dat er iets niet klopte, dan zal hun vriendin er alles aan proberen te doen om erachter te komen wat er aan de hand was. Mocht ze iets te weten komen over hun plan, dan zou ze er een stokje voor gaan steken, waardoor zij het misschien niet eens meer tot uitvoering konden brengen.
Wat verveeld was Naylene tegen één van de bomen aan gaan zitten, had één van de staken gepakt en was die zo aan het bewerken, zodat de punt ervan scherper werd. In hun schuilplaats hadden ze genoeg wapens liggen, een deel waarvan ze niet meteen konden oefenen, omdat ze bijvoorbeeld onder waren gedrenkt in verbena. Toch had Naylene ook monnikskap meegenomen, voor de wolven die ze tegen zouden komen.
Ondanks dat Naylene moest grijnzen op de woorden van Michael, wist ze ook dat hij zijn volgende woorden zo voorzichtig mogelijk moest kiezen. Het was al gek genoeg dat ze een maand weg waren en voor Linn klonk alsof er nog niets tussen hen was gebeurd. Naylene gebaarde naar Michael dat ze veel hadden gepraat. Hopend dat Linn dat aan zou nemen.
“We hebben veel gesproken. Echt heel erg veel, maar we hebben ook gewoon leuke dingen gedaan. Gegamed, samen gelezen. We proberen het zo rustig mogelijk aan te doen.” Naylene vond het wel goed klinken, het klonk als hen. Al wist ze ook dat het gewoon gek was dat het allemaal zo langzaam ging.
“Het is maar goed dat ik een vampier ben, want op deze manier was ik er al niet meer geweest als jullie ooit hadden besloten om weer bij elkaar te zijn.”
“Je bent alsnog een oma.” Zei Michael lachend. Linn had altijd een hekel gehad aan dat woord, als je het goed bekeek, dan was het wel zo. Naylene kon er ook wel een beetje om lachen en ze hoorde dat Linn dat aan de andere kant van de telefoon ook deed. Toch leek het haar beter als dit niet te lang door zou gaan, daarom tikte Naylene ook op haar pols, om Michael aan te geven dat het tijd was. Linn leek daar echter nog niet hetzelfde over te denken.
“Maar serieus Michael. Dit is wel echt heel traag, zeker voor jullie. Misschien moet je Nay verrassen. Een leuke date voor jullie beiden bedenken, samen echt iets leuks doen. Een romantisch gebaar maken.” Naylene vertrok haar gezicht een beetje, want zelfs als ze echt bezig waren geweest met hun relatie, was dat niet de manier waarop Michael haar had moeten benaderen. Misschien dat ze de date nog wel had kunnen waarderen, het grote romantische gebaar niet. Het was de romanticus in Linn die sprak, de kant die de afgelopen dagen na had gedacht over Luke en het feit dat ze graag bij hem in de buurt wilde zijn. Het enige waar Naylene op kon hopen, was Andy die haar tegen zou houden als ze echt op het vliegtuig naar Japan wilde stappen.
“Ik zal er over nadenken.” mompelde Michael. Ondertussen was Naylene nog steeds bezig met het feit dat het gesprek nu wel heel erg lang duurde. Michael moest er een eind aan breien, maar dat leek hij zelf niet echt te kunnen doen.
“Als je tips wil, kun je altijd bellen. Eigenlijk zouden jullie dat sowieso wat vaker moeten doen. Ik snap dat jullie druk bezig zijn met de gesprekken en duidelijk ook met het gamen.” Zei Linn lachend vanuit de andere kant van de telefoon. “Maar vergeet alsjeblieft niet dat dit om meer gaat dan dat.”
“We doen ons best, we willen het niet haasten.”
“Dat weet ik wel. En dat is ook niet erg. Ik denk dat ik gewoon een beetje verdrietig ben door alles. Door Luke en het klinkt niet alsof jullie voor Kerst thuis zijn, dat maakte me een beetje sad. Ik had gewoon gedacht dat we samen alles konden versieren en lekkere dingen konden maken, films kijken. Alles zoals het normaal hoort.” Het was nu al een paar jaar niet op die manier en Naylene snapte dat Linn daar behoefte aan had. Zelf had ze niet heel erg veel met feestdagen, maar ze kon de knusheid van Kerst soms wel waarderen. Toch bracht de feestdag soms ook drama met zich mee. Ze hadden vorige jaar een gezellige dag gehad, maar vanaf daar was het ook snel misgelopen.
“Ik vind het echt heel erg jammer Linn. Ik had gewild dat het anders was. Dat we daar konden komen met Kerst.” Naylene stond op, omdat het op deze manier echt niet meer goed ging. Linn had al gesproken om naar hen toe te komen, samen met Andy. Als Michael nu langer zou blijven praten, dan kon het niet anders dan dat hij uiteindelijk in zou stemmen, ze kende hem. Nu ging dat echter gewoon niet.
“Ik moet ophangen. Maar Linn. Je hoeft je geen zorgen te maken om Rhi, die wordt wel bezig gehouden.” Naylene rende naar Michael toe en pakte de telefoon uit zijn handen. Ze wilde Linn nu van alles zeggen, maar als ze nu paniekerig zou gaan lopen doen op die woorden, viel het alleen maar meer op. Ze rukte de telefoon uit Michael zijn hand en drukte op het knopje om het gesprek te beëindigen.
“Ben je helemaal gek geworden Mike?!” Vroeg ze toen ze zag dat het gesprek afgelopen was. “Dat kun je toch niet zeggen! Dat val fucking op! Ze wordt bezig gehouden!? Hoe de fuck zou jij dat moeten weten en door wie?!” Naylen gaf Michael een duwtje, omdat ze echt wel een beetje pissed was. Hij had niet nagedacht over zijn woorden, iets wat hij wel had moeten doen. Juist! Hij had over ieder woord twintig keer na moeten denken en zelfs daarna had hij goed na moeten denken of het wel het juiste was.
“Wat moest ik dan?! Ze maakte zich zorgen!”
“Ze had het over Kerst! Dat gedoe over Rhi was ze al lang weer vergeten! Je kon toch ook aan haar horen dat het meer om eenzaamheid ging dan over zorgen. Fucking idioot.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael voelde zich schuldig tegenover Linn. Niet dat het een nieuw gevoel was. Het bestond al een hele tijd. Al vanaf het moment dat hij tegen haar en Naylene had gelogen. Dat hij zichzelf was verloren in het aanbod van bloed en dat hij Luke er in mee had getrokken, wat een behoorlijk effect had gehad op Linn haar relatie met hem. Hij voelde zich schuldig dat Linn hem had vergeven en haar best had gedaan om hem te helpen, maar dat hij waarschijnlijk iets had verpest wat nooit meer te redden viel. En nu had hij haar alleen gelaten. Ze had behoefte aan vriendschappelijke aandacht. Aan iemand die haar eventjes knuffelde en samen met haar een film wilde kijken. Iemand die naar haar wilde luisteren terwijl ze het had over Luke en een uitgebreide analyse gaf van hun telefoongesprek. Michael wilde graag die persoon voor zijn beste vriendin zijn, nu nog meer dan ooit. Juist door die schuldgevoelens.
Hij kreeg er echter de kans niet voor. Naylene had gevonden dat hij te ver was gegaan in zijn woorden en had ze had de telefoon afgepakt. Daardoor kon hij zijn gesprek met Linn niet eens afmaken, laat staan dat hij er voor haar kon zijn.
‘Ik ben geen fucking idioot!’ riep Michael uit. Als hij daadwerkelijk iets had gezegd dat Linn zou laten vermoeden dat hij en Naylene achter Rhi aan zaten, dan zou hij die mening met Naylene delen. Naar zijn mening had hij dat echter niet gedaan. Alsof Linn er iets achter had gezocht. Natuurlijk niet. Linn was er heilig van overtuigd dat hij en Naylene ergens waren om aan hun relatie te werken. Dat hij had gezegd dat Rhi bezig werd gehouden, had haar waarschijnlijk niks gedaan. Dat het gesprek zomaar was afgelopen, zonder dat ze afscheid hadden genomen, deed waarschijnlijk veel meer met Linn.
‘Wat ik zei viel echt niet op! Je zegt net zelf dat Linn met heel andere dingen in haar hoofd zat en jij hebt het waarschijnlijk nog erger gemaakt! Ze gaf aan dat ze verdrietig en eenzaam is, Nay! En dat komt omdat wij er niet zijn en de enige andere persoon waar ze om geeft aan de andere kant van de wereld zit!’ Michael snapte maar al te goed waar Linn vandaan kwam. Ze had het de afgelopen twee jaar niet gemakkelijk gehad en nu waren de twee mensen van wie ze het meeste hield en bij wie ze het liefste in de buurt wilden zijn, er niet eens om haar enigszins wat aandacht te geven. ‘Zomaar ophangen was echt een bitchy move, Nay. We negeren haar al een hele tijd en als we dan eindelijk eens met haar praten, is het zomaar voorbij. Ze heeft het al zo moeilijk gehad en dat heeft ze nu nog steeds.’
‘We hebben het allemaal moeilijk, Mike!’ riep Naylene uit.
‘Linn is bijna dood gegaan!’ riep Michael uit. ‘En ik heb er voor gezorgd dat haar vriend in een verschrikkelijk persoon veranderde en daardoor is ze hem kwijt geraakt! En nu hoort ze dat Rhi nog steeds achter haar aan zit en het enige wat ze wilde was ons waarschuwen en even praten over wat haar dwars zat.’
‘Wil je fucking lijstjes opnoemen?!’ vroeg Naylene geïrriteerd en ze draaide zich om, zodat ze van hem weg kon lopen. Halverwege zette ze echter haar hielen de bossige ondergrond en hief ze haar vinger. ‘Ik ben door de hel heen gegaan, Michael! Ik ben haar bijna verloren, jou. Iedereen waar ik iets om gaf! En ik probeer nu diezelfde mensen te beschermen! En de enige manier waarop ik dat kan doen, is als jij je fucking mond houdt tegenover Linn en niet zomaar domme dingen loopt te verkondigen!’
‘Oh, shut up!’ riep Michael uit. Hij kon het niet meer aanhoren. Wellicht was het niet verstandig van hem om te doen alsof Linn het meeste te verduren had gekregen, want ze hadden allemaal wel hun portie drama voor de komende eeuw gehad. Maar Naylene was zo gefocust op waar ze nu mee bezig waren, dat ze niet eens meer reëel leek te kunnen denken. ‘Je was net een bitch tegen Linn en nu tegen mij, dus shut the fuck up!’
‘Make me!’ riep Naylene gefrustreerd terug. Op dat moment wist Michael geen andere manier om Naylene haar mond te laten houden. Hij snelde naar voren en duwde haar tegen een boom aan. Ze zat vast tussen de bast en zijn eigen lichaam. Zijn ogen gleden over haar gezicht en zonder twijfelde duwde hij zijn lippen op die van haar.
Hij had verwacht dat het zou werken. Hij anticipeerde er dan ook niet op dat Naylene hem met twee handen van zich af zou duwen. Zo hard dat hij zelfs op de grond terecht kwam. Verslagen en in stilte keek hij op naar Naylene.
‘Michael! Dit is niet het moment! Dat was het net ook niet!’ Michael schudde zijn hoofd. Dit was inderdaad niet het moment, maar hij wist niet wat hij anders kon doen. Naylene voelde nu als een heel ander persoon aan. Er waren maar weinig momenten geweest waarop hij haar op deze manier had gezien. Hij had vaak genoeg de frustratie bij haar geproefd. Vaak kwam er ook genoeg magie bij kijken. Iets wat nu nog uitbleef en iets vertelde Michael dat Naylene alles op alles zette om de controle te behouden.
Driftig begon Naylene te ijsberen. Hetgeen waarvan Michael eerst nog had gedacht dat het nog uit zou kunnen blijven, zat er nu aan te komen. Als Naylene ging ijsberen, dan probeerde ze haar gedachten op een rijtje te zetten. En als ze daar in zou verzinken, dan zou het niet lang duren voordat de magie los zou komen. Dan zou ze haarzelf pijn kunnen doen.
‘Nay, wacht.’ Michael klom overeind en liep naar haar toe. Toen hij haar vast probeerde te pakken, draaide ze echter snel om. ‘Nay, Nay!’ Michael was niet zo snel als haar, maar hij kreeg het voor elkaar om voor haar te staan en zijn handen stevig op haar schouders te leggen. ‘Nay, je moet nu even rustig doen. Straks bezeer je jezelf nog.’
‘Ik moet rustig doen? Hoe the fuck wil je dat ik rustig doe? Dat kan ik nu helemaal niet!’ riep Naylene woedend naar hem, maar Michael hoorde nog iets anders in haar stem. Of het verdriet of angst was, kon hij niet helemaal plaatsen. ‘En laat me los, voordat ik je pijn doe.’
‘Jij kunt me geen pijn doen,’ zei Michael steevast. Naylene had vaak genoeg zijn magie afgetapt. Soms bewust, op andere momenten was het per ongeluk gegaan. Het had dan wel fysiek pijn gedaan, maar dat had Michael nooit iets gedeerd. ‘Niet op die manier in ieder geval.’
‘Ik ben gewoon bang, Mike,’ gaf Naylene toe, veel zachter dan dat ze net had gepraat. ‘Bang dat dit mis gaat en dat ik je kwijtraak, of dat we uiteindelijk Linn kwijtraken. Bang dat ik haar hiermee nog meer pijn doe, of jou.’ Het klonk alsof Naylene nog wel even door kon gaan met haar opsomming. Zuchtend sloeg Michael zijn armen om haar heen, al lang niet meer boos om wat ze zojuist had gedaan.
‘Als je bang bent, dan moet je me dat vertellen,’ fluisterde Michael. ‘En het niet opkroppen of je dieper in dit alles begraven. Want je doet dit niet alleen. Je doet dit met mij.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld