Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Anoniem
 Hey, everybody!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O| Lord, forgive me for the things I’ve done
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Doordat Naylene en Linn elkaar al jaren kenden, wisten ze precies hoe de andere kon reageren. In sommige gevallen was dat goed, in dit geval werd het alleen maar tegen hen gebruikt. Naylene had vanaf het begin geweten dat Linn niet had gewild dat ze haar werk voor haar op zou knappen. Achter Rhi aangaan was niet geheel zonder risico en Linn had het nooit toegestaan als ze met dat idee waren gekomen. Het was dan wel Michael geweest die het had geopperd, maar ze hadden er bewust samen voor gekozen om het te verzwijgen van Linn. Hoeveel pijn dit hun vriendin ook had op kunnen leveren. 
Voor Naylene was het een makkelijke keuze geweest. Zeker nu ze de laatste jaren zoveel ellende door hadden gemaakt. Linn verdiende de rust, meer dan ieder van hen drie. Dat was waren het niet moeilijk was geweest om weg te gaan en het hele plan op te zetten. Ze wist echter ook dat Linn dat niet zomaar zou accepteren en dat ze daar het grote recht toe had. Het toegeven was echter nog niet zo makkelijk. Zeker niet nu ze zo tegen elkaar stonden. Michael moest zijn arm voor haar houden, om er voor te zorgen dat ze niet nog een keer in de aanval ging en ook omdat hij haar weg kon trekken als Linn dat wel deed. 
Door Michael zijn woorden was het echter wel even stil. Zowel Naylene als Linn bleef hem even aankijken. De woorden waren van diep van binnen gekomen. Natuurlijk wilde ze elkaar niet kwijt raken. Geen van hen. Daarom had Naylene haar eigen maatregelen getroffen. Daar kwam de woede van Linn vandaan. Michael legde er echter nog zoveel meer in. Ze voelden het beiden. 
“Goed. Nu het stil is. Het wordt tijd dat jullie praten! Praten, niet schreeuwen en al helemaal niet met elkaar vechten. Want dat levert echt helemaal niets op.” 
Michael stapte naar Linn toe, die nog het dichtst bij de ingang van de camper stond. Hij legde een hand op haar rug, om haar naar binnen te begeleiden. Hij keek nog wel even om naar Naylene om te zien of ze niet ineens weg zou rennen. Naylene klopte haar kleding schoon, haalde diep adem en liep ook naar binnen. Daar zag ze dat Linn al was gaan zitten, maar met haar armen over elkaar en een norse blik die eigenlijk al wel genoeg vertelde.
Naylene schoof op de tegenover Linn, door de kleine ruimte zaten ze nog behoorlijk dicht bij elkaar. Ze vroeg zich wel even af of het goed zou gaan. Wanneer Linn boos was, kon Naylene daar ook behoorlijk op reageren en voor hetzelfde geld zou alles uit het bos zich hier nog een keer herhalen omdat ze zich zo dicht bij elkaar bevonden.
“Wie wil beginnen?” 
“Ik wel.” Het was Linn die aangaf dat ze wilde beginnen met praten. “Hoe de fuck halen jullie je dit in godsnaam in je hoofd?! Het is niet iets wat ik ooit van jullie zou vragen en dat weten jullie maar al te goed, want anders hadden jullie het niet op deze manier gedaan!” 
“We hoeven niet alles ter goed keuring aan jou voor te leggen, Linn! We kunnen doen wat we willen.” 
“Ja dat merk ik. Weer fucking hard tegen mij liegen! Alsof jullie niet anders gewend zijn. Wat natuurlijk ook zo is. Misten jullie de leugens zo erg dat jullie er nu maar weer een paar verzonnen? Windt die shit jullie op of zoiets?!”
“Ach houdt je bek! Je weet niet waar je over praat.”
“Hoe kan ik ook?! Als jullie me toch nergens in meenemen.” 
Een doffe knal liet de beide vrouwen stil vallen. Michael zijn hand op de tafel voor hen liet weten dat hij er klaar mee was. Het was met zulk geweld gegaan dat er zelfs wat barsten in het blad te zien waren.
“Ik zei praten. Praten. Niet schreeuwen. Niet met verwijten gooien. Daar hebben we helemaal niets aan.” Michael keek van Linn naar Naylene en weer terug. Er klonk een zware zucht over zijn lippen heen.
“Jullie houden van elkaar. Dat is waarom jullie op deze manier reageren. Linn, ik snap maar al te goed dat we je pijn hebben gedaan.” Linn wilde wat zeggen, waarschijnlijk met een sneer gooien, Michael zijn hand was echter goed genoeg om dat tegen te houden. “We hebben je pijn gedaan en je mag je er kut over voelen. Maar Nay heeft dit alleen maar gedaan omdat ze zo van je houdt. Ze wil dat je een normaal leven krijgt. Eentje zonder de dreiging van Rhi en we hebben je hier niet in meegenomen omdat jij het meest gevaar loopt.” 
Michael draaide zich wat bij, nog steeds bleven de twee vrouwen stil. “En Nay. Linn maakt zich alleen maar zorgen. Ook omdat ze van jou houdt. Ze wil niet dat je gewond raakt, of zelfs erger dan dat. Ze weet precies hoe je in elkaar zit.” 
Naylene keek op naar Linn en zuchtte zachtjes. Natuurlijk wisten ze van elkaar hoe de andere in elkaar zat. Precies. Ze wisten hoe ze de andere konden raken, maar ook konden troosten. Ze wisten alles van elkaar. Konden perfect op elkaar ingespeeld zijn als dat nodig was. 
“Het spijt me Linn.” Fluisterde Naylene. Dat had ze altijd al wel gedaan. Ze was zeker geweest van dit alles. Ze had het echter ook wel moeilijk gevonden om tegen Linn te liegen. Ondanks dat het niet zo zichtbaar was geweest als bij Michael. “We hadden hier niet over moeten liegen. Maar ik zag geen andere manier waarop dit had gekund. Je had dit ons nooit laten doen.” 
“Natuurlijk niet. Ik wil niet dat jullie iets overkomt. En nu is dat toch al gebeurd. Jullie hebben geluk dat het daar bij is gebleven.” 
“Het was niets.” Naylene probeerde Linn vooral gerust te stellen. 
“Dat was het wel!” Bracht Michael verbaasd uit. 
“Ik ben hier nog en daar gaat het om toch?” Ze had het uiteindelijk overleefd en daar ging het om. Ze zou Linn niet vertellen wat er zou zijn gebeurd als ze dat niet had gedaan. Ze wist dat haar vriendin daar op het moment echt niet op zat te wachten en ze weer geschreeuw uit zou lokken. 
“Michael heeft gelijk. Ik houd van je Nay. Het idee alleen al dat je hier in pijn hebt gelegen is vreselijk.” 
“Ik houd ook van jou Linn.” 
22
Posts: 4865
Datum: 02-05-2020 09:41
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Michael had controle genomen over de situatie en had de twee vampiers naar binnen geleid. Linn had willen beginnen met haar verhaal, maar de boosheid had haar ervan weerhouden om ook maar te luisteren naar wat Naylene had willen zeggen. Verwijten waren over de tafel gevlogen en hun stemmen hadden zich al snel weer verheven. Als Michael niet op de tafel had geslagen om hun aandacht te trekken, had het nog wel eens mis kunnen gaan. Nu zaten de twee enigszins rustig tegenover elkaar en werden er belangrijke woorden uitgesproken.
Het belangrijkste wat er werd gezegd, was dat Naylene spijt had. Ondanks dat niet alles was wat Linn wilde horen, was het een begin. Toch bleef ze met haar armen gekruist zitten, denkend over haar volgende woorden. Natuurlijk betekende het wel iets dat Naylene haar een spijtbetuiging gaf, maar dat veranderde niks aan hetgeen wat ze had gedaan. Er was weer gelogen en wederom waren anderen er weer in meegenomen. Andy, Desh, waarschijnlijk nog wel meer mensen die ze allebei kenden. Naylene en Michael waren tegen iedereen eerlijk geweest, behalve tegen haar en voor Linn kwam dat teveel overeen met een andere situatie, waar ze al eens eerder in hadden gezeten.
‘Linn?’ vroeg Michael. ‘Naylene zegt dat het haar spijt en dat ze van je houd.’ Hij probeerde duidelijk aan te geven dat Linn daar op moest reageren, maar Linn wist niet of ze dat nu al wilde. Hoe lief en fijn het ook was om Naylene dat te horen zeggen, het was nog niet goed. Het was niet voldoende. Er was nog zoveel meer aan de hand en als Michael dacht dat het met een paar naïeve woorden was opgelost, dan had hij overduidelijk geen idee waar het haar nu echt om ging.
‘Weet ik,’ zei Linn, waarna ze haar armen op tafel legde en haar handen in elkaar bracht. ‘Maar ik ben nog niet kaar met dit gesprek. Ik wil het hebben over Calum. Over Andy en over ieder ander die jullie wel in vertrouwen hebben genomen. En ik wil dat jullie je voorstellen hoe het moet voelen als je er achter komt dat iemand er alleen maar is om op jou te passen, zodat iets niet uit komt.’ 
‘Andy was er niet om op jou te passen,’ zei Naylene meteen.
‘Nee, hij was er ook om toevallig een weerwolf in leven te houden die in de kelder zat. Hoor je dan niet hoe fucked up dat is?’ vroeg Linn. Niet alleen aan Naylene, maar ook aan Michael. Ze hadden hier allebei schuld aan en het was voor Linn al duidelijk dat ook Michael achter al deze acties stond. Naylene had hem niet meegetrokken. Niet zoals Linn had gedacht in ieder geval.
‘We moesten Calum weghalen bij Rhi, Linn. Jij weet als geen ander hoe gevaarlijk hij was in Rhi haar handen. Door hem bij haar weg te halen, werd haar voordeel al kleiner,’ legde Naylene uit. Linn was ook geen idioot. Ze snapte dat Calum een stuk gevaarlijker was geweest dan Rhi, maar waarom ze hem dan vast hadden moeten houden en Andy hadden moeten inschakelen om hem te verzorgen, was een ander verhaal.
‘Hij is nu vrij,’ zei Linn enkel, waardoor zowel Naylene als Michael haar geschrokken aankeek.
‘Wat?! Linn, dat is echt heel gevaarlijk! Wat als hij je had aangevallen? Of wat als hij weer terug gaat naar Rhi?’ vroeg Michael aan haar. Linn schudde haar hoofd. Ze had er alle vertrouwen in dat Calum niet terug zou gaan naar Rhi.
‘Hij zat er doorheen. Hij had daar dood kunnen gaan en het had hem niks uitgemaakt. Maar ik ging weg en ik kon hem daar niet alleen laten. Dus ik heb Desh gebeld,’ legde Linn uit. Haar ogen gleden naar Naylene. ‘Die was overigens doodsbang voor me, omdat jij hem in vertrouwen had genomen en hij bang was dat hij iets zou laten doorschemeren.’ Linn vond dat Naylene moest weten wat voor effect al haar acties hadden op de mensen die ze mee had getrokken in haar gehele verhaal.
‘En zonder Calum was ik hier niet geweest. Dankzij hem wist ik waar ik moest zoeken.’ Met magie was het niet gelukt. Heksen hadden hen niet kunnen vinden, maar zo ver was Linn niet eens gekomen. Geen enkele heks had haar willen helpen.
‘Ik snap dat we andere mensen wel in vertrouwen hebben genomen en ik weet hoe dat kan overkomen,’ zei Naylene tegen haar. ‘Maar jij weet toch ook dat als we dit aan jou voor hadden gesteld, je dit nooit had goedgekeurd.’
‘Natuurlijk had ik dat niet,’ verzuchtte Linn. ‘Maar hebben jullie er niet over nagedacht dat ik uiteindelijk van gedachten had kunnen veranderen? Dat ik mee had willen helpen? Jullie zeggen het zelf al: Rhi heeft mij het meeste aangedaan. Dus waarom zou ik daar niet iets mee willen doen? Zeker na wat ze Luke heeft geflikt in Japan.’ Ondanks dat Luke niet langer haar geliefde was, gaf ze nog wel om hem. Dat Rhi vampiers op hem af had gestuurd en hem, en iemand om wie hij veel gaf, in gevaar had gebracht, keurde Linn niet goed. Evenmin als de wonden die Michael en Naylene hadden opgelopen door het gevecht wat ze hadden gevoerd.
‘Niet dat dat nog iets uitmaakt. Nu ik hier ben, vraag ik jullie nog één keer om hiermee te stoppen. Je bent gewond geraakt, Nay. Je kunt wel doen alsof dat niks uitmaakt, maar ik merk aan Michael dat het behoorlijk ernstig was en ik wil niet dat zoiets nog een keer gebeurd. We kunnen er nu voor kiezen om met z’n drietjes naar huis te gaan en op een later moment weer in de aanval te gaan. Maar niet nu.’ Linn sloeg haar armen weer over elkaar en keek afwachtend naar de twee. Ze wist dat ze er niet mee in zouden stemmen, maar daarvoor had ze nog een troef achter de hand.
18
Posts: 17081
Datum: 02-05-2020 11:26
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
“Nee.” Zei Naylene stellig. Er was geen haar op haar hoofd dat er aan dacht om het nu op te geven. Ze waren al zo ver gekomen. Een groot deel van het leger van Rhi was neergehaald, als ze nu zouden stoppen, gaven de vampier haar zin. Iets wat er bij haar gewoon niet in kwam.
“Nay.” Wees Michael haar terecht, waarschijnlijk omdat hij niet wilde dat er weer een ruzie zou ontketen. 
“Alsof jij het er niet mee eens bent?” 
“Jawel, maar we zijn hier net goed aan het praten. Om woorden dan op deze manier uit te spreken, om zo stellig te zijn zonder verder uitleg te geven, dat gaat niet helpen. We willen elkaar niet meer in het harnas jagen.” 
Naylene had best moeite met dit alles. Om hier zo te zitten en alles zo over haar heen te laten komen. Ze had misschien spijt van de manier waarop alles was gegaan, dat ze Linn pijn had gedaan. De waarheid was echter dat ze het zo weer zou doen als ze er de kans voor kreeg. Om dat nou in Linn haar gezicht te gooien leek haar geen goed idee. Het was echter wel de waarheid. 
“Ik snap dat je het wil Linn, echt waar.” Benoemde Naylene als eerste. “Maar het is niet wat iets wat we op het moment kunnen doen. We zijn al zo ver gekomen.” Natuurlijk hadden ze gehoopt dat dit bij de eerste aanval al af zou zijn. Dat ze Rhi hadden gevonden en er voor hadden kunnen zorgen dat de vrouw uit werd geschakeld. Jammer genoeg ging het niet zo in het leven. Niet alles werd ineens voor je gegooid en Naylene wist maar al te goed dat het soms nodig was om door te blijven vechten. Zeker als je iets wilde. 
“Maar het moet juist wel nu.” Probeerde Naylene Linn nog een keer te verzekeren. Ze wist niet hoeveel informatie ze Linn wilde geven. Ergens was ze bang dat wanneer ze alsnog op aanval over wilden gaan, Linn er een stokje voor wilde steken. Dat ze de plannen wilde dwarsbomen om er voor te zorgen dat ze niet zouden gebeuren. Toch wist Naylene ook dat Linn door had dat het gevaarlijk kon zijn.
“We hebben het grootste gedeelte van Rhi haar leger uit weten te schakelen .En ja ik ben gewond geraakt, maar door dat alles hebben we nu wel de locatie van Rhi. We weten dat er een groot deel weerwolven niet meer is, waarschijnlijk het grootste gedeelte en zo lang het nog geen volle maan is, kan ze geen nieuwe maken.” Zo simpel was het eigenlijk. “De tiende. Dan is het weer volle maan.” Het leek alsof Linn op had gezocht wanneer het was en ze had ook gelijk, daarom knikte Naylene ook.
“Dus sorry Linn. Ik kan niet mee. Ik wil dit afmaken. Wat Michael wil, is aan hem natuurlijk.” Naylene keek opzij naar Michael, ze wist het antwoord eigenlijk al wel. Ze waren dit samen begonnen dus ze zouden het ook samen afmaken. Het was Michael geweest die met het idee was gekomen. Hij zou dit ook niet zomaar weggooien.
Michael schudde met zijn hoofd, ten teken dat hij het ook niet wilde. “Het spijt me Linn.” Fluisterde hij. 
Naylene had heel veel verwacht. Een nieuwe uitbarsting van Linn. Dat ze hen mee wilde trekken terug naar huis. Echt van alles, behalve hetgeen wat ze vervolgens zei. “Ik doe mee.” 
“Wat?!” Brachten Naylene en Michael in koor uit. Beiden konden hun oren haast niet geloven.
“Ja. Jullie hebben mij vreselijk onderschat. Zoals ik net al zei, als jullie naar mij waren gekomen, dan had ik er misschien op een gegeven moment anders op gereageerd.” Naylene kon zich niet indenken dat ze het er bij Linn in hadden gekregen dat ze iets moesten doen. Zeker niet op deze manier. Misschien dat het verhaal met Luke alles anders had gemaakt, maar zelfs dit alles kon ze niet echt geloven. 
“Jullie onderschatten mij.” Linn leunde iets verder naar voren. De manier waarop ze keek. Naylene kende de zekere blik maar al te goed. Ze meende de woorden die ze zojuist had gezegd. Iets wat ze haast niet kon geloven. Daarom schoof ze zelf ook iets verder naar voren. Ze wilde hier geen kracht spelletje van maken, helemaal niet zelfs. Er moesten echter nog wel wat woorden uit.
“Linn. Ik weet wat je kan.” Natuurlijk wist ze dat. Linn was de sterkste vrouw die ze ooit tegen was gekomen. Nog zoveel sterker dan Naylene zelf was. Niet alleen fysiek maar ook mentaal had ze genoeg tegenslagen gehad en ze zat hier wel. Linn was sterk. Maar Naylene wist ook dat sterk zijn soms niet genoeg was. 
“Je bent sterker dan wie dan ook. Fysiek, mentaal en daarin zal ik je nooit onderschatten. Maar jij onderschat wel hoeveel Rhi je haat.” In haar leven had Naylene genoeg mensen gezien die een hekel hadden gehad aan anderen, om welke reden dan ook. Er waren hele oorlogen ontketend met redenen die nergens op sloegen. Rhi had ergens wel echt een reden om Linn te haten en dat was het enige waar de vrouw op gefixeerd was. Wanneer ze Linn in haar buurt zou zien, zou ze er alles aan doen om haar neer te halen. Om een einde te maken uit het leven. Dat was waarom ze Linn uit dit alles willen houden. 
“Haat kan sterk zijn. Maar zijn dingen die sterker zijn dan dat.” Wees Linn haar terecht. Waarop Naylene er bijna uit wilde gooien dat ze niet zo sappy moest doen. Waarschijnlijk zou ze liefde uitroepen. Iets wat Naylene een paar dagen geleden ook nog bij Michael had gedaan en natuurlijk was het sterk. Liefde kon echter ook maar tot op een zekere hoogte beschermen. Ze hadden zelf gezien dat ze niet onaantastbaar was, zelfs niet als magie aan hun zijde was en hun liefde versterkten. 
“En ten eerste. Je krijgt dit niet uit mijn hoofd. Als jullie er op staan om dit te doen, dan doe ik dit ook. Er is geen andere weg. Of jullie gaan mee naar huis of we doen dit samen. Geen andere plannetjes, niets. Alleen plannen voor ons drieën.” Linn leek er echt heel erg zeker van te zijn. Naylene wist dat ze er wel tegenin kon gaan, maar het niet lukte.
“Daarbij, bedenk je hoe Rhi zou reageren als ze mij ziet.”
“Dan zal ze er alles aan doen om je te vermoorden.” Zei Michael bezorgd. 
“Ja, precies! De perfecte afleiding toch?” 
Naylene dacht even na over dit alles. Ze wist dat ze er niet zomaar waren, dit was niet zomaar een plan. Ze konden Linn niet zomaar voor de leeuwen gooien en maar hopen dat ze er iets van konden maken. 
“We moeten het hier nog over hebben.” Naylene knikte. Dat Linn mee wilde doen, vertelde Naylene echter al genoeg. Ze wilde vechten. Ze was het misschien niet eens met de manier waarop alles was gegaan, maar ze was wel bereid om zich neer te leggen bij dit alles, om er samen voor te zorgen dat het goed kwam. 
Naylene stond op en liep om de tafel heen, zodat ze haar armen naar Linn uit kon steken en haar er in vast kon nemen. Niet snel daarna had Michael zijn armen ook om hen beiden heen geslagen.
“Maar als we hier klaar zijn. Dan moeten we hier wel aan werken. Want wat er allemaal gebeurd. Dat gaat niet. Dit kan nooit meer gebeuren. En dit betekent echt nog niet dat het vergeven is. Ik ben echt nog pissig, op jullie allebei.” 
22
Posts: 4865
Datum: 02-05-2020 17:06
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het was makkelijker vergaan dan Linn in eerste instantie had verwacht. Ze had gedacht dat Naylene meer overtuiging nodig zou hebben gehad om haar hier te laten verblijven. Naylene had dan nog niet volledig ingestemd met het idee, maar Linn had kunnen zien dat ze weinig in had weten te brengen tegen haar argumenten. Rhi zou verrast zijn met haar aanwezigheid. En Rhi kennende zou ze weten dat Linn te sterk was voor al haar jonge vampiers. Dus dat zou een goede afleiding zijn. Die tactieken waren echter voor later. Voor nu was Linn er tevreden mee dat ze hier kon blijven en haar vrienden kon helpen, al was het maar om hen weer veilig thuis te brengen.
‘Nay, mag ik het vertellen?’ vroeg Michael, terwijl de drie nog verstrengeld waren in de knuffel die Naylene had gestart. 
‘Ik weet niet of dat nu een goed idee is, Mike. De timing?’ Linn hoefde niet lang naar Naylene te kijken om haar duidelijk te maken dat er vanaf nu geen geheimen meer waren. Als Michael iets wilde vertellen, dan moest hij dat doen. Hadden ze net niet en heel gesprek gehad over alle leugens die waren verteld en hoe Linn zich daar bij voelde?
‘Please, Nay? Ze verdient het om te weten en ik wil het echt heel graag vertellen!’ Aan Michael zijn toon te horen was het goed nieuws. Hij klonk vrolijk en zijn hele lichaam leek die inschatting met hem te delen. Zijn ogen glommen en hij leek moeite te hebben met het onderdrukken van een glimlach.
‘Wat vertellen?’ vroeg Linn nieuwsgierig. Ze keek van Naylene naar Michael en weer terug. Naylene leek zich verslagen te voelen en knikte daarom ook, maar ook bij haar bespeurde Linn een kleine glimlach en een tevreden blik in haar ogen.
‘Yes, oké. Schuif eens op.’ Met wat moeite wisten ze met z’n drietjes op de kleine bank te passen. Linn vond het vreemd, maar ze wachtte geduldig af. Ondertussen probeerde ze zich te bedenken wat Michael aan haar kon vertellen. Het leek haar niet te gaan over Rhi of haar vampiers en weerwolven. Er was iets anders aan de hand, maar zelf kon ze niet bedenken wat.
‘Nay heeft me verteld dat als dit alles voorbij is, ze wil trouwen,’ vertelde Michael trots. ‘En ondanks dat het nog niet over is, gaan we het sowieso doen! We gaan trouwen!’ De blijheid in Michael zijn stem was aandoenlijk. Linn wist dat hij dat al voor een lange tijd had gewild. Dat hij zelfs een heel aanzoek in zijn hoofd had gehad, maar dat er van alles was gebeurd en daardoor was het niet meer aan de orde geweest. Ondanks dat Linn hem altijd in die beslissing had gesteund en er zeker op had gehoopt dat ze de bruiloft tussen haar twee vrienden nog had kunnen zien, voelde het dubbel om blij te zijn. Ze was nog steeds boos op hen, om alles wat ze hadden gedaan. Tegelijkertijd borrelde de vreugde toch in haar lichaam, omdat de liefde tussen haar twee beste vrienden nu zo duidelijk te zien was.
Niet wetend wat ze met haar gevoelens moest doen, gaf ze Michael een stomp tegen zijn arm. Iets wat gelach opleverde van Naylene.
‘Au, waar was dat voor!?’ Met een pijnlijk gezicht wreef Michael over zijn arm. Ondanks dat het voor Linn haar doen niet hard bedoeld was, kende ze soms haar eigen kracht niet.
‘Omdat ik niet weet of ik nu boos of blij moet zijn voor jullie! Ik zei net nog dat ik pissed was en nu kom je met heel goed nieuws en ik weet niet wat ik er nu mee moet!’ Natuurlijk was ze wel blij voor hen. Het was wat Michael graag had gewild. En Linn wist zeker dat ook Naylene het zo wilde, maar het nam niet weg dat ze nog steeds boos was om hetgeen wat ze hadden gedaan. ‘Maar dan hebben jullie tenminste nog een soort van aan jullie relatie gewerkt. En beter laten jullie mij de bruiloft plannen,’ waarschuwde ze haar vrienden.
‘We hoeven geen groot feest,’ zei Naylene meteen, waarop Linn haar aankeek.
‘Ik ben geen idioot. Ik ken jullie. Maar hoe of wat jullie ook willen, het wordt geen korte afspraak op het gemeentehuis. Dat sta ik niet toe.’ Ze wist dat Naylene al tevreden zou zijn met een ambtenaar in het stadhuis. Geen feest, geen jurk, geen taart. Linn snapte dat ze geen groot gedoe wilde, maar ze zou het niet voorbij laten gaan. Haar twee vrienden waren nog nooit getrouwd geweest in de tijd dat Linn ze had gekend. Waarschijnlijk zouden ze voor een lange tijd niet weer trouwen, dus deze keer moest het perfect worden en Linn wilde daar bij helpen.
‘Je maakt er vast iets moois van,’ zei Michael. Het vertrouwen weerklonk in zijn stem.
Linn knikte. Voor even bleef ze nog zitten in de verstrengeling van armen, omdat het best fijn aanvoelde om weer tussen haar vrienden in zitten. Toch maakte ze zich uiteindelijk los. ‘Ik zal mijn test opzetten buiten.’
‘Wat? Nee, je kan gewoon hier binnen slapen!’ zei Michael meteen. ‘We kunnen deze banken ook nog omtoveren tot een bed. We hebben ruimte genoeg. Je hoeft echt niet in een tent te slapen, Linnie.’
‘Weet ik, Mikey. En dat is heel erg lief van je. Maar ik zou het wel fijn vinden om gewoon in de tent te kunnen slapen. Misschien dat ik na een paar dagen hier kom slapen, maar voor nu is de tent prima,’ verzekerde Linn. Het was nog niet allemaal goed tussen hen en Linn wilde voorkomen dat er weer een bom zou ontploffen als ze allemaal te lang in dezelfde ruimte zouden zitten.
Michael leek er niet blij mee te zijn, maar uiteindelijk knikte hij. ‘Heb je nog hulp nodig?’
‘Nee hoor, maar dankjewel.’ Linn stond op en liep naar buiten, waar ze haar rugzak pakte. Ze haalde de benodigdheden voor haar tent eruit en zocht een goed stuk grond waar ze haar tent zou kunnen opzetten.
Die avond hadden de drie vampiers nog samen gegeten. Voorzichtig hadden ze gesproken over Linn haar tijd alleen. Wat ze allemaal had gedaan. Linn had verteld over haar dagen met Andy, die voor het voorval best leuk waren geweest. Ook had ze verteld over de gesprekken met Luke en dat hij nu hoogstwaarschijnlijk een nieuwe vriendin had in Japan, maar dat ze daar vrede mee had.
Na een lange avond had Linn zich teruggetrokken in haar tent. Ze probeerde niet mee te luisteren naar de gesprekken in de camper, maar dat was lastiger dan ze dacht.
‘Ik denk nog steeds dat Linn gewoon hier kan slapen,’ hoorde ze Michael zeggen.
‘Je hebt haar gehoord, Mike. Ze wil liever in de tent slapen. En ik snap het wel. Ze is nog niet klaar voor een logeerpartijtje.’ Oh, de wijsheid van Naylene. Linn moest er stiekem om grinniken.
‘Nou en! Ik heb haar gemist.’ Michael zijn woorden werden bijgevallen door veel gerommel en geschuif met dekens en niet veel later hoorde Linn zijn voetstappen en de camperdeur die open en dicht ging. Michael kwam dichter bij de tent en opende de rits. Zonder iets te zeggen kroop hij naast haar op het luchtbed. Hij trok de dekens over zich heen en sloeg zijn arm om Linn heen. Linn kneep haar ogen iets dichter en legde haar hand voorzichtig op de arm van Michael. Er was altijd iets speciaals aan Michael zijn knuffels geweest. Het voelde altijd alsof hij zich helemaal over je kon ontfermen.
‘Ik weet dat je je alleen hebt gevoeld, Linnie. En dat is onze schuld. Maar je bent niet meer alleen. Nu al helemaal niet meer,’ fluisterde Michael haar toe.
Voor een lange tijd lagen ze zo, tot de tent weer opnieuw open werd geritst. ‘Hebben jullie nog plek voor iemand?’
Linn knikte en sloeg haar deken iets open, zodat Naylene naast haar kon liggen. Ondanks dat Naylene veel langer was, leek ze het holletje bij Linn te kunnen vinden en kroop ze dicht tegen haar aan. Linn sloeg op haar beurt haar arm om Naylene heen. 
Michael had gelijk. Voor het eerst in een lange tijd, voelde ze zich niet meer alleen.
18
Posts: 17081
Datum: 03-05-2020 10:01
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Langzaam aan was de rust weer een beetje teruggekeerd. Ergens had dat alles te maken met de gevoelens die Luke aan zichzelf toe had gegeven. Niet alleen dat, maar ook aan Frankie. Waardoor ze nu aan het begin van hun relatie stonden. Doordat het al een tijdje rustig was, geen Ashton en ook geen vampiers van Rhi, was Brayan ook niet meer zo vervelend als het ging om wat ze konden en mochten doen. Zowel Frankie en Luke mochten vaker naar buiten, alsof ze echt huisarrest hadden gehad. Frankie kon weer normaal naar haar werk, waarna Luke haar soms op kwam halen.
Vandaag was zo’n dag. Frankie had redelijk lang moeten werken, wat nog niet eens zo heel erg raar was voor Japanse begrippen. Luke had wel gemerkt dat alles anders was dan in Boise en ergens begon hij dat alles wel te missen. Hij vond het jammer dat hij niet meer achter de bar kon staan. Mensen kon vermaken met praatjes. Vaste gasten had, met wie hij een goede band op kon bouwen. Ondanks dat hij nu wel bezig was met een baan zoeken, was het niet zo gemakkelijk. Hij probeerde er echter zo weinig mogelijk over te klagen. De mensen om hem heen hadden het goed naar hun zin en uiteindelijk ging het om een gezamenlijk geluk. Luke wist zeker dat hij zijn plaats nog wel zou vinden. Tot die tijd probeerde hij zoveel mogelijk om handen te hebben. 
Zoals vanavond. Luke had Frankie opgewacht bij haar werk en had haar meegenomen naar een restaurantje waar ze samen konden eten. Ondanks dat alles de betere kant op leek te gaan, wist Luke maar al te goed dat het voor Frankie helemaal niet zo was. De situatie waar ze in zat was er niet een waar ze ooit had gedacht had in te zitten. Het lichaam waar ze altijd in had gezeten, leek ineens heel anders te zijn. Het kon vol komen te zitten met krachten, mocht ze dat willen. Dat was eng. Luke kon zich niet eens voorstellen hoe het was. Hij kon door zijn eigen situatie wel enigszins inzien hoe het moest zijn. Zijn lichaam was ineens zoveel sneller dan hij zich ooit voor had gesteld te kunnen zijn. De dorst die door zijn lichaam heen trok was weer iets heel anders. Ondanks dat alles wat beter ging, was het nog steeds niet iets waar hij aan gewend was. En hij had veel meer maanden gehad om er aan te wennen. Hij snapte maar al te goed dat het voor Frankie nog allemaal veel moeilijker was, het was vers.
Luke probeerde Frankie zoveel mogelijk te helpen in de situatie waar ze in zat. Samen probeerden ze zoveel mogelijk boeken te verzamelen over hetgeen wat Frankie door maakte. Het probleem was echter dat ze niet zomaar te krijgen was. Gelukkig hadden ze nog een andere hoop. Luke had het tijd gevonden dat hij en Cameron alles weer bij zouden leggen. Hij snapte maar al te goed dat Cameron boos op hem was geweest en dat hij niet had gewild dat hij als vampier bij Ellisyn in de buurt was gekomen, omdat hij een gevaar voor het kleine meisje was geweest. Gelukkig leek Cameron nu ook te begrijpen dat Luke zijn leven wilde beteren. Of dat kwam door hetgeen wat Edyn hem had verteld of dat Cameron hem zelf een kans had willen geven, of zelfs omdat Lotus weer in beeld was geweest, wist Luke niet. 
Luke vond het echter wel prettig dat hij zijn dagen ook iets meer op die manier door kon brengen. Dat hij af en toe bij Cameron op visite kon gaan en dat ze ook echt konden praten zoals het vroeger was geweest. Stiekem waren er al weer plannen gemaakt voor een eigen plaats die ze samen op konden zetten. Of dit de juiste plaats was om dat alles te doen, wist Luke echter niet. 
“Ik was vanmorgen bij Cam.” Vertelde Luke, terwijl hij samen met Frankie door de strapen van Tokyo liep. Ze hadden net de metro genomen in de richting van het huis waar Luke samen met Edyn en Brayan woonden. Ze hadden al heerlijk gegeten. 
“Hoe ging het met hem?” Vroeg Frankie oprecht geïnteresseerd. Dat was iets aan Frankie wat Luke echt kon waarderen. Als ze iets vroeg, dan kreeg hij ook echt de volledige aandacht. Ze wilde weten hoe het met hem ging en wat hij ergens van vond.
“Goed. We hebben het zelfs even over een eigen plaatsje gehad dat we samen op kunnen zetten. Maar dat zijn voor nu natuurlijk gewoon dromen.” Luke vond het geen prettig idee om hier iets te beginnen. Het was niet zijn stad. Hij kende de taal amper, ondanks dat hij die wel aan het leren was. Daarbij was het eten hier heerlijk en vroeg Luke zich af of de mensen wel geïnteresseerd waren in het soort eten dat hij en Cameron op tafel wilde zetten.
“Je moet je dromen volgen Luke.” Frankie kneep zachtjes in zijn arm. 
“Ik weet het. Maar soms voelt het ook gewoon…” Luke zuchtte eventjes. “Ik weet het niet? Gewoon heel erg egoïstisch? Want ik heb dit al een lange tijd kunnen doen. Ik heb de kansen al gehad.” Hij had het allemaal al gehad en nu miste hij het. Het waren zijn eigen keuzes geweest dat hij het allemaal achter had gelaten en hij zou het zo nog een keer doen. 
“Iets willen is niet egoïstisch. Dromen hebben is juist heel erg goed. Ook al heb je het misschien al een keer gedaan. Het is iets wat je wil, in je hart zit. Hoe kan dat verkeerd zijn?” 
Luke stopte even met lopen, zodat hij Frankie dicht tegen zich aan kon trekken en haar een kus kon geven. Het waren dingen zoals dit die hij geweldig aan haar vond. Ze wist precies wat ze moest zeggen, zonder dat ze dat ze het deed omdat ze dacht dat het moest. Helemaal niet zelfs, dit soort dingen kwamen echt uit haar hart.
Luke trok zich iets trok. “Edyn en Brayan zijn vanavond weg. Dus we hebben de plaats voor onszelf.” Zei Luke, met een veelbetekenende grijns. 
22
Posts: 4865
Datum: 04-05-2020 11:17 | Aantal keer gewijzigd: 1
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het gevaar van Ashton leek geweken te zijn. Althans, zo voelde het voor Frankie. Hij had haar niet meer lastig gevallen. Zij had het idee dat als hij dat nog had gewild, dat hij daar wel een manier voor had gevonden. Daardoor had Frankie hoop dat de vampier opzoek was gegaan naar de volgende geks. Wie weet had die hem wel geholpen bij hetgeen wat hij nodig had gehad. Zij was af van zijn dreigementen en daardoor hadden Brayan en Edyn haar wat meer veiligheid gegund, die ze dankbaar aan had genomen. Ze kon echter niet zeggen dat haar leven weer terug was gebracht naar hoe het al die jaren was geweest. Haar angst was dat ze die zin nooit meer uit zou kunnen spreken.
Haar lichaam leek een opslagplaats te zijn voor magie. Zelf kon ze het niet oproepen of creëren, zoals andere heksen dat konden. Zodra ze echter in aanraking was gekomen met magie, leek het zich in haar lichaam te nestelen en had ze het tot haar beschikking. Tenminste, dat was wat ze van een aantal kleine paragrafen in haast onleesbare boeken had begrepen, en van Cameron. Een oude vriend van Luke. Luke hielp haar erg goed in het zoeken naar antwoorden en ze waardeerde al zijn harde werk. Wat ze echter nog meer waardeerde, waren avonden zoals deze.
Avonden waarop hij haar meenam om ergens samen wat te eten en momenten waarop hij haar vertelde over zijn dromen. Ze had zijn ogen zien glimmen toen hij had genoemd dat hij en Cameron het weer hadden gehad over een plek die ze samen op konden zetten. Frankie wist hoe Luke was geweest voordat hij ooit in aanraking was gekomen met vampieren. Hij had een bar gehad en had daar met veel plezier gewerkt. Hij had er van genoten. En ondanks dat hij datzelfde werk hier in Japan kon doen, wist Frankie al lang dat dit niet Luke zijn plek was. Er was teveel mis gegaan in Japan om het nog een thuis te kunnen noemen, ondanks dat hij dat niet zo liet merken.
Het gesprek over Luke zijn dromen was echter gestaakt voor een kus, die haast net zoveel impliceerde als de woorden die Luke daarna sprak. Edyn en Brayan waren niet thuis, wat betekende dat ze het rijk voor hen alleen zouden hebben. Een kans die niet vaak voorkwam. Frankie wist precies waar Luke aan dacht en ze kon hem geen ongelijk geven. Sinds de avond dat ze hadden gezoend, wilde Frankie ook niets liever dan het huis voor henzelf hebben.
‘Jij bent wel erg zeker van je zaak,’ zei Frankie lachend, waarna ze hem nog een kus gaf. ‘Maar wie weet hoe lang we de plaats echt voor onszelf hebben. Dus laten we er maar zoveel mogelijk gebruik van maken.’ Nu er niemand in de buurt zou zijn die hun momenten samen op zou kunnen vangen, zouden ze daar gebruik van moeten maken. Dat Luke dat met zoveel zekerheid had uitgesproken, vond ze alleen maar aantrekkelijk.
Haar woorden hoefden niet herhaald te worden, want Luke had haar hand vastgenomen en was al weer begonnen aan hun terugtocht naar het appartement waar Luke samen met de twee andere vampiers woonde. Ze hadden van tevoren al afgesproken dat Frankie zou blijven slapen en het appartement was simpelweg dichterbij.
Aangekomen in het gebouw, stonden ze voor de voordeur. Luke zocht naar zijn sleutels en Frankie was achter hem gaan staan. Ze had haar armen even om zijn middel geslagen en zacht had ze een aantal kusjes in zijn hals gedrukt. Zodra Luke de deur had geopend, had hij zich omgedraaid om haar mee naar binnen te nemen en een zoen te starten. De drie honden waren nog wel thuis, maar Luke wist te voorkomen dat ze toeschouwers zouden worden door zichzelf en Frankie snel naar zijn slaapkamer te verplaatsen.
‘Je bent zo hot als je dit soort pakken draagt,’ liet Luke haar weten. Grijnzend leunde Frankie tegen de muur aan, terwijl ze toekeek hoe Luke zijn handen over de stof van haar jasje gleden. Zelf liet Frankie haar handen door Luke zijn haren gaan, pas geverfd. Waarom hij ervoor had gekozen om zijn donkerblonde lokken te bleken, wist ze niet. Zelf was ze echter erg tevreden met het eindresultaat. Vooral omdat het zijn blauwe ogen nog beter uit liet komen.
Luke bracht zijn lippen weer op de haren en duwde met een simpele beweging haar blazer van haar schouders. Frankie legde haar armen rond zijn hals, zodat ze hem dichter naar haar toe kon trekken. Het was niet de eerste keer dat ze verloren waren geraakt in elkaars zoenen en aanrakingen, maar het was wel de eerste keer dat het zou leiden tot meer.
Tijdens de zoen voelde Frankie zijn handen afglijden om haar lichaam te verkennen. Ze kon het hem niet kwalijk nemen, want zij deed precies hetzelfde. Even lagen zijn handen rond haar billen, maar al snel verschoven ze zich weer naar haar heupen. Luke leek hun lichamen nog dichter bij elkaar te willen brengen en daar had ze geen protest tegen, totdat ze merkte dat hij meer kracht zette met zijn handen en het onaangenaam werd.
‘Luke.’ Door zijn naam te zeggen probeerde ze hem te laten weten dat het harder ging dan dat ze wilde, maar het leek alsof hij haar niet had gehoord. Zijn vingertoppen duwden in haar zij, zo hard dat ze wist dat er een kans bestond dat er blauwe plekken zouden vormen. Haar handen zochten die van Luke en ze pakte hem stevig vast bij zijn polsen, in de hoop dat ze op die manier zijn aandacht kon trekken. ‘Luke, stop!’
‘Au, fuck!’ Luke had zijn handen weg getrokken en geschrokken trok Frankie haar eigen handen ook naar achteren. Haar blik voel op de polsen van Luke en voor even leek zijn huid grijs. Het duurde echter niet lang voordat zijn huid weer terug was gekeerd naar de oorspronkelijke kleur. Ondanks dat het nog nooit op deze manier was gebeurd, wist Frankie wat ze had gedaan. Ze had onbewust een klein beetje magie van hem afgenomen, maar daarmee had ze hem wel pijn gedaan.
‘Shit, sorry, Luke.  Dat was niet mijn bedoeling, echt niet! Je had me zo stevig vast dat het pijn deed en ik wilde je alleen maar laten weten dat het niet fijn was en…’ Hulpeloos bracht Frankie haar handen omhoog. Het was niet haar bedoeling geweest om hem pijn te doen. Net als dat het vast ook niet zijn bedoeling was geweest om dat bij haar te doen. ‘Sorry.’
18
Posts: 17081
Datum: 09-05-2020 09:43
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Wat er allemaal gebeurde, het was haast niet te bevatten. Luke was zo in het moment geweest dat hij niet meer na had gedacht over wat hij had gedaan. Het enige wat hij had gewild, was Frankie dicht tegen zich aan. Door zijn hoofd was helemaal niet heengegaan dat hij haar pijn had kunnen doen. Hetgeen wat normaal altijd in zijn hoofd zat. Dat hij voorzichtig moest doen met mensen om zich heen. En nu, nu had hij dat niet gedaan. Iets wat meteen in zijn hoofd ging zitten.
“Fuck Frankie, sorry!” Luke voelde zijn vingers dan wel tintelen, alsof er even geen gevoel meer in zat. Maar was dat zo belangrijk? In zijn ogen op het moment niet. Het was alles wat hij had verdiend door hetgeen wat hij had gedaan. Het was een reactie geweest op zijn acties. Hij had haar pijn gedaan en dat deed heel erg veel met hem. 
Luke wist zichzelf niet zo heel erg goed een houding te geven. Het liefst wilde hij zijn armen om Frankie heen slaan. Haar vertellen hoeveel spijt hij had dat en dat het nooit meer zou gebeuren. Maar hij wist niet eens of hij dat wel kon. Hij wit niet eens of hij haar nu wel vast kon pakken, haar kon troosten. Aan haar te zien had ze het ook heel erg moeilijk, maar misschien meer met hetgeen wat ze zelf had gedaan.
“Het spijt me zo erg.” Fluisterde Luke. Hij wist niet wat hij moest zeggen, gewoon echt niet. Het liefst wilde hij zijn armen om haar heen slaan, haar vertellen dat het allemaal goed was. Maar hij durfde niet. Alles in zijn buik keerde zich om. Het was allemaal zo slecht, dit had niet moeten gebeuren en Luke snapte ook niet heel erg goed waarom het precies was gebeurd. Waarom had hij alle gedachten die hij nu al maanden lang in zijn hoofd had gehad, ineens weg laten vagen. Alsof ze er niet meer toe deden, terwijl dat juist wel zo was. 
Luke wist niet eens wat hij moest doen. Hij liet zijn handen in zijn haren glijden. Wanhoop. Dat was het enige wat hij op het moment voelde. Hij kon aan het gezicht van Frankie zien dat ze hetzelfde voelde. Haar gezicht, alles was er op van af te leiden. Hij kreeg er tranen van in zijn ogen. De vrouw die hij de laatste tijd op een hele andere manier had mogen leren kennen. Hij had haar pijn gedaan, terwijl hij haar juist had willen laten zien dat hij gek op haar was. “
“Luke kom, we moeten even zitten.” Fluisterde Frankie. Ze ging hem voor naar de woonkamer waar ze op de bank ging zitten. Luke sloop voorzichtig achter haar aan en ging zo ver mogelijk van haar weg zitten. Bang dat hij haar weer pijn deed. Nu kon hij zijn hoofd in zijn handen laten liggen.
“Dit was niet de bedoeling.” Luke kon er niets aan doen, zijn tranen kwamen er weer doorheen. Hij voelde zich zo slecht. 
“Dit had nooit zo moeten gebeuren. Niet op deze manier.” Luke voelde zich zo slecht. Hij wilde er niet eens aan denken hoe Frankie zich voelde, dat ze pijn had, dat de komende dagen er blauwe plekken zouden ontwikkelen. Daar mochten ze dan al blij zijn, hij wilde er niet eens over nadenken wat er allemaal had kunnen gebeuren of misschien zelfs al had. Misschien dat er zelfs wel iets gebroken of gekneusd was. 
“Luke.” Frankie probeerde het, maar de manier waarop ze praatte zei Luke al wel genoeg. Ze voelde zich niet goed. Alles zat ook in haar hoofd. 
“Ik wil je geen pijn doen. Nooit. En nu heb ik dat wel gedaan. Wie weet wat ik had kunnen doen. Ik had het gewoon niet door.” Hij had gedacht dat hij aan zijn nieuwe situatie gewend was. Hoe hij om moest gaan met vampier zijn. Het bloed, dat ging. Hij kon zich inhouden. Zelfs nu wist hij dat echter niet zeker, straks kwam er een dag waarop hij het niet kon. 
“En wat als het vaker gebeurd. Dat het erger is dan dit?” Luke wist niet eens of het betekende dat ze wel een relatie met elkaar konden hebben. Hij was gek op Frankie, maar hij wist niet eens of hij haar nu wel dicht tegen zich aan durfde te trekken voor een knuffel. Dat was wel hetgeen wat hij zocht in een relatie. Iemand die hij dicht bij zich kon hebben. Iets wat misschien niet eens meer kon. Hij nu niet durfde. 
“Ik wil er niet eens aan denken? Maar ik weet dat ik het nu moet.” 
“Luke.” 
“Er kan van alles gebeuren en ik snapte niet waarom ik daar niet eerder over na heb gedacht.” 
“Luke!” Frankie trok nu wel zijn aandacht, waarop hij even omkeek.
“Ik heb jou ook pijn gedaan.” Fluisterde ze. 
“Maar dat kwam omdat ik jou pijn deed.” Luke snapte maar al te goed dat ze daar op had gereageerd. Hij vond het erg dat hij haar tot het uiterste had gedreven. Dat hij er voor had gezorgd dat haar lichaam geen uit meer had gevonden dan zijn magie afnemen en terecht. 
“En dat is al weer over.” Luke keek naar zijn vingers, waarvan de topjes nog een klein beetje grijs waren maar ook daar leek langzaam weer bloed in te trekken. 
22
Posts: 4865
Datum: 16-05-2020 11:49
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
De situatie waar ze zich nu in bevonden was niet ideaal. Frankie was niet naïef geweest. Ze had geweten dat een relatie met een man zoals Luke het één en ander met zich mee zou brengen. Luke was een vampier. Hij was sterker en sneller dan haar. Eigenschappen die haar zeker al eens hadden gered van een traumatische ervaring, maar het kon ook nadelig werken. Dat zijn kracht soms groter was dan dat hij zelf door had, was nu wel gebleken. Ze wist dat hij het niet bewust had gedaan. Natuurlijk niet. Hij gaf zoveel om haar en hij leek er kapot van te zijn dat dit was gebeurd. Het was echter een risico wat bij hun relatie kwam kijken en ze zouden een manier moeten vinden om er mee om te kunnen gaan. Zij allebei.
Luke leek zo in zijn eigen gedachten te zitten dat Frankie meerdere keren zijn naam had moeten noemen om zijn aandacht te trekken. Het deed haar pijn om hem op deze manier te zien. Zo ver van haar af, zo bang dat hij haar opnieuw pijn zou kunnen doen. Ze snapte de angst echter wel. Zij had die ook. Ze had net onbewust iets magie afgenomen. Een klein beetje, maar het was genoeg geweest om zijn handen te laten verkleuren. Als ze door was gegaan, had ze Luke nog veel meer kunnen pijnigen. Luke kon dan wel verleid worden door haar bloed, maar ook zij had een krachtig wapen wat ze zonder haar weet kon gebruiken.
‘Dit gaat ook wel over,’ beloofde ze hem. Haar hand gleed langs haar zij. Er zouden zeker blauwe plekken vormen, maar meer dan dat was er vast niet aan de hand. Ze zou er wel overheen komen en de pijn zou ze kunnen negeren. Dit was maar een klein iets. Luke had haar niet gebeten en voor zover Frankie wist, was het ook niet in hem opgekomen. Als hij dat had gedaan, waren ze nog veel verder van huis geweest.
‘We hadden allebei beter moeten nadenken over de risico’s die deze relatie met zich meebrengt,’ zei Frankie voorzichtig. Ze probeerde het woord ‘allebei’ te benadrukken. Want ook zij had hier een rol ingespeeld. Ze wist niet eens wat er aan de hand was, waarom haar lichaam nu deed wat het deed. Ze bleef het onderzoeken, vaak zelfs samen met Luke, maar de antwoorden waren vaag en haast niet te vinden. Dat hadden ze allemaal in acht moeten nemen toen ze hadden besloten met elkaar te daten en te onderzoeken wat er tussen hen was. ‘En je bent simpelweg niet gewend om dit te doen met iemand die menselijk is? Je bent een vampier gewend.’
Frankie wilde niet zijn ex opbrengen, maar er was een groot verschil tussen haar en de vampier. Ondanks dat op het eerste gezicht iedereen zou zeggen dat Linn een stuk breekbaarder was, was iets minder waar. Een oudere vampier was sterker, kon tegen meer pijn. Zeker meer dan een mens. Dus misschien had Luke niet anders gehandeld dan anders, maar was het voor zijn ex nooit pijnlijk geweest.
‘Moeten we dit dan niet meer doen? Want ik snap het wel als je het niet wil. Kijk wat ik heb gedaan, of wat ik nog kan doen!’ Alles in zijn woorden gaf aan dat Luke wanhopig was. Dat hij het echt niet meer wist en daardoor leek hij te twijfelen aan ieder woord wat Frankie uitsprak. Ze durfde niet dichterbij te schuiven, omdat ze wist dat ook Luke de afstand nu nodig had. Ze wilde hem niet bang maken. 
‘Ik wil het niet uitmaken, Luke.’ Daar was ze zeker van. Ze gaf teveel om hem. Ze had op hem gewacht, totdat hij haar had gezien. Dit was misschien een tegenslag, maar het was er eentje die ze samen zouden kunnen overwinnen. Hoe dat precies moest, was nog maar de vraag. Frankie kende geen andere vampiers die een relatie hadden gehad met een mens. Maar niet alleen Luke kon hier aan werken. Zij kon dat ook.
‘Als ik je echt een keer pijn doe…’ Luke leek in een negatieve spiraal te zitten en haar woorden niet eens te horen. Alsof er een muur voor hem was gebouwd die alle woorden tegenhield. Frankie zuchtte en haalde een hand door haar haren, waarna ze haar knieën optrok. Ze vouwde haar armen er omheen en staarde naar haar handen. Haar hele lichaam schreeuwde erom dat de magie zou worden gebruikt, maar haar hart en hoofd wisten dat er nu iets anders aan de hand was.
‘Je zou dat niet laten gebeuren,’ fluisterde ze zacht. Luke zou zich nooit toelaten in hetgeen waar hij het nu over had. Hij had haar nu te hard vastgenomen. Een actie die had kunnen gebeuren en het was er eentje die Frankie voor lief wilde nemen, want ze wist dat het niet zijn bedoeling was geweest. Maar Luke zou zichzelf nooit zo ver laten zakken dat hij haar zou bijten. Daar had ze alle vertrouwen in. ‘Maar als je je nu niet goed genoeg voelt om hier over te praten… Als je bang bent dat het nu is kan gaan, dan moet ik misschien toch naar huis gaan.’
18
Posts: 17081
Datum: 16-05-2020 13:24
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Luke haatte alles aan deze situatie. Er was zoveel gebeurd in een hele korte tijd. Er was misschien een tijd geweest waarop hij het niet idee van een vampier zijn nog niet zo gek had geklonken. De manier waarop Rhi had het omschreven, het had geleken alsof er niets beters was geweest in de wereld. 
Vanaf het moment dat hij wakker was geworden en voor de keuze was gelegd door Michael en Naylene, was het vreselijk verkeerd gegaan. Linn die ook haar doodsbed had geleken, de dorst die er continu was geweest en alleen maar erger was geworden door op jacht te gaan. Linn die was vertrokken. Nu was er iets moois in zijn leven, maar zelfs dat kon hij met gemak verpesten. Door zoiets kleins. Maar dat was het nou juist. Het was niet klein. Hij had zichzelf niet in de hand gehad, had niet nagedacht hoe hij Frankie vast had kunnen houden, waardoor hij haar pijn had gedaan. Dit keer was het daar bij gebleven, maar misschien deed het de volgende keer niet? 
Frankie had aangegeven dat er over praten niet hoefde, dat ze weg kon gaan als dat beter was. In Luke zijn hoofd zorgde dat er voor dat het alleen nog meer erger werd. Hij wilde haar geen pijn doen. Iets wat zomaar kon nu ze hier bleef. Hij wist het niet, had zichzelf totaal niet in de hand. Wat als er wel iets gebeurde.
“Ik weet niet. Ik weet niet of ik het wel kan.” Fluisterde Luke. Niet omdat hij het niet wilde proberen. Natuurlijk wilde hij dat wel. Hij en Frankie waren altijd eerlijk tegen elkaar geweest, hadden redelijk goed met elkaar kunnen praten. Ze had precies geweten wat hij van zichzelf had gevonden door alles wat hij mensen aan had gedaan. Door dat alles had hij nu echter ook de angst dat hier wat kon gebeuren en hij wist niet of hij daar op het moment wel over kon praten. Veel te bang dat alle gevoelens niet meer in te houden waren. Dat waren ze nu al amper! Hoe meer gevoelens, des te meer de oergevoelens van een vampier naar boven kwamen. Zijn hoofd werd licht, had behoefde aan bloed. 
“Mijn hoofd. Het is zo vol. Ik kan alleen maar denken aan de slechte dingen en ben bang dat het er uiteindelijk uit komt. Dat ik mezelf niet meer in de hand heb en dat er meer gebeurd dan alleen wat pijn.” Het laatste wat hij wilde was haar bijten, maar zodra hij er over na dacht kon hij het ook niet meer uit zijn hoofd halen.
“Ik haat dit. Ik haat dit zo erg! Al dit gedoe wat door mijn lichaam heen gaat. Mijn hoofd die soms alleen maar aan bloed kan denken! Het feit dat ik niet eens door heb hoeveel kracht ik gebruik en dat ik jou daardoor pijn doe.”
Luke stond op van de bank en keek om naar Frankie. Hoe ze er zat, hij vond het vreselijk om te zien. Want ondanks alles leek het alsof ze hem nog gewoon een kans wilde geven. Hem zijn tijd wilde geven om het uit te leggen, er over te praten. Nog meer dan dat, leek ze er voor te willen zorgen dat hij zich beter voelde. Iets wat hij totaal niet verdiende. 
“Ik kan dit nu niet.” Luke schudde met zijn hoofd, hij kon hier niet over praten. Hoe graag hij dat ook wilde, zijn lichaam was te onrustig om alles in zijn hoofd op een rijtje te brengen. Niet terwijl Frankie hier was en er van alles kon gebeuren! 
Frankie stond op van de bank. “Het hoeft ook niet nu gebeuren. Ik ga naar huis. Wanneer je je wat rustiger voelt, wil je me dan bellen? We hoeven niet te praten, maar ik wil wel weten hoe het met je gaat.” 
Ondanks dat de woorden heel erg lief waren bedoeld voelde het voor Luke niet zo. De duisternis in zijn hoofd zorgde er voor dat het riep dat Frankie dacht dat hij misschien wel dingen zou doen die hij niet hoorde te doen. Hetgeen wat hij afgeleerd was. Luke wilde niet gemeen doen tegen Frankie, dat verdiende ze niet. Daarom knikte hij ook en liep hij zelf de ruimte uit, om naar zijn kamer te gaan.
Tot nu toe had hij de aanwezigheid van de honden nog niet opgemerkt. Petunia was echter de eerste die naar hem toe kwam toen hij zijn kamer in kwam, ze liep naar het einde van het bed waar hij naast haar ging zitten.
“Ik heb alles opgefuckt.” Mompelde Luke. Dat had hij echt. Het was ook niet iets wat hij nu meteen beter kon maken. Misschien wel nodig. Hij was gedoemd tot dit lichaam. Een geest die soms met hem speelde alsof het helemaal niets was. Dagen zoals deze gaven hem alleen maar aan dat hij er echt nog niet klaar voor was.
Vanaf beneden was te horen hoe de deur in het slot viel, wat betekende dat Frankie de woning had verlaten. Ondanks dat het diep van binnen heel erg veel pijn deed, was Luke ook ergens wel opgelucht.
22
Posts: 4865
Datum: 17-05-2020 13:42
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het was niet de afspraak die ze hadden gemaakt. Samen, of helemaal niet. Dat was zelfs van Linn haar kant gekomen. Linn had echter gemerkt dat Naylene haar soms, wellicht onbewust, buiten probeerde te houden. Dat terwijl Linn een aantal goede punten en ideeën had gehad. Zelfs Michael was het daar mee eens geweest. Linn had zelf besloten dat het niet verder kon op deze manier. Ze konden niet nog langer met z’n drieën afwachten totdat er een gunstig moment kwam. Ze zouden zelf een gunstig momenten moeten creëren en Linn was van plan om dat te laten gebeuren.
Michael was op de hoogte van haar plan. Hij had Naylene nu waarschijnlijk al ingelicht over wat er ging gebeuren. Linn was van mening dat ze Rhi kon benaderen. Dat was immers de grootste verrassing. Rhi verwachtte haar niet hier te vinden en dat gaf Linn een voordeel. Eén moment van verbazing zou genoeg zijn om Rhi te kunnen overmeesteren. Daarom was Linn ook onderweg naar het gebied waar Rhi verbleef. Michael had haar enkele aanwijzingen gegeven en Linn haar zintuigen waren sterk genoeg om de vampieren te kunnen vinden. 
Het risico van haar plan was dat Naylene woedend op haar zou zijn. Ze hadden immers samen besloten dat het genoeg zou zijn met het achterbakse gedoe en de leugens. Ze zouden het samen moeten doen. Iets wat nu niet gebeurde. Voor haar gevoel mocht Linn echter ook een keer aan Naylene laten voelen hoe het daadwerkelijk was om iets als laatste te horen en bewust buiten iets te worden gehouden.
Ze had hem al aan horen komen. Ze had de voorzichtigheid in zijn bewegingen gehoord, maar hij was lang niet voorzichtig genoeg om haar in stilte te besluipen. Toch deed Linn net alsof ze de snel naderende vampier niet had gehoord en liet ze zich gewillig, en met een harde gil, op de grond werken.
‘Wie ben je en wat doe jij hier?’ De jongen hield haar met zijn handen op haar schouders op de grond. Linn bleef verslagen liggen, alsof ze net als hem nog maar enkele maanden een vampier was en onmogelijk zou kunnen winnen.
‘Ik ben hier niet om jullie aan te vallen, echt niet!’ Linn wist dat ze oprecht kon klinken. Dat ze het geluk had een man tegen het lijf te lopen, maakte het nog beter. Ze wist zeker dat ze voldoende op hem in zou kunnen spelen en dat hij haar zo naar Rhi toe zou leiden. ‘Ik hoorde van jullie groep en ik ben hier omdat ik me er bij aan wil sluiten!’
‘Je bent een vampier?’ De jongen trok zijn wenkbrauwen op en liet haar los. ‘Bewijs het.’
Linn keek om zich heen en vond een scherpe steen. Deze nam ze tussen haar vingers en bracht ze naar haar arm, die ze in zijn zicht hield. De steen sneed in haar huid en een dunne snee was te zien, waar enkele bloeddruppels in opwelden. Al snel was de snee weer verdwenen en leek het alsof het er nooit was geweest. 
‘Ik ben natuurlijk nog niet zo sterk als jou. Jij bent vast al jaren een vampier,’ voegde ze toe aan haar acties. Hij wist overduidelijk niet wie hij voor zich had. Rhi had er geen werk van gemaakt om haar vampiers in te lichten wie Linn precies was en hoe ze eruit zag. Waarschijnlijk had ze daar nog geen rede toe gehad, maar dat maakte dat Linn hier vrij rond kon lopen en kon doen alsof ze iemand anders was.
‘Hoe langer je een vampier bent, hoe sterker je wordt,’ legde de jongen aan haar uit. Hij stak zijn hand naar haar uit, zodat hij haar overeind kon helpen. Met een dankbare glimlach nam ze zijn hand aan.
‘Ben jij de leider?’ vroeg Linn, wetend dat het niet zo was. Hoe meer ze hem echter zou vleien, hoe gemakkelijker hoe het zou worden om haar zin te krijgen. Wie weet zou hij haar zo naar Rhi brengen, zonder te weten wie hij precies met zich mee had genomen. 
De jongen lachte en schudde zijn hoofd. ‘Nee, dat niet. Maar ik ben zo goed als haar rechterhand.’ Linn betwijfelde of hij haar de waarheid vertelde, of dat hij nu probeerde een goede indruk te maken. Het maakte haar vrij weinig uit. Als hij zichzelf zo hoog inschatte, dan was dat aan hem. Al wist Linn ook maar al te goed dat Rhi geen hoge eisen had aan haar bondgenoten. Als ze maar deden wat ze van haar vroegen.
‘Kom, dan neem ik je mee. Rhi kan altijd een nieuw iemand gebruiken.’ Linn knikte gewillig. Natuurlijk probeerde Rhi nieuwe vampiers te werven. Ze had een hoop weerwolven en vampiers verloren door de aanval die Michael en Naylene hadden gepleegd.
Linn volgde de jongen, terwijl ze luisterde naar zijn verhalen over de groep en over Rhi. Zo nu en dan stelde ze een vraag of gaf ze hem een compliment. Bij iedere positieve opmerking zag ze zijn zelfverzekerdheid groeien. Hij was haast aan het stralen tegen de tijd dat Linn andere vampieren had opgemerkt. Ze waren duidelijk het gebied van Rhi binnengetreden. 
‘Het spijt me, babe,’ fluisterde Linn tegen de jongen. Ze hoopte dat hij dit alles zou overleven. Als Linn op Michael kon vertrouwen, dan zou dat gebeuren. Vliegensvlug pakte ze de staak uit haar jas en duwde ze deze in de onderrug van de jongen. Ze sloeg haar arm om hem heen en trok hem stevig tegen zich aan.
‘Rhi?!’ Linn haar ogen gleden rond de omgeving. Linn wist dat Rhi niks zou geven om de jongen die ze nu vast had. Rhi zou hem dood laten gaan als het haar goed uit kwam. Ze wilde enkel de aandacht trekken en dat leek goed gelukt, want iedere vampier en weerwolf had zich op haar gericht. Niemand leek echter iets te doen. Allemaal wachtten ze af. ‘Ik ga je naam niet nog een keer noemen! Je vraagt je vast af of je het goed hebt gehoord, maar kom vooral kijken. Dan kun je het met je eigen ogen zien.’
18
Posts: 17081
Datum: 22-05-2020 17:36
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
“Dit is belachelijk!” Naylene kon haar eigen oren haast niet geloven. Ze waren bezig geweest met een plan! Eentje die zo goed als waterdicht had moeten zijn, omdat geen van hen een herhalingen hadden gewild van hetgeen waar zij en Michael door heen waren gegaan. De ideeën die Linn daarin aan had gevoerd waren dan wel doeltreffend geweest, Naylene had echter ook geweten dat het niet allemaal zo makkelijk zou verlopen als ze in haar hoofd hadden. Ze had Linn willen beschermen en dat had niet gekund als ze zelf op Rhi af had willen stappen. Iets wat ze nu wel had gedaan.
“Je hebt zelf gezien wat die groep kan! Wat voor trucjes ze hebben. We konden ze met z’n tweeën niet aan en ze denkt dat ze het allemaal in haar eentje wel even kan klaren? Waarom heb je haar alleen laten gaan Michael?” Ze kon er nog in komen dat Linn op het idee was gekomen. Zij hadden ook gedacht dat ze het ook wel even op hadden kunnen lossen. Maar dat ging niet! En zij hadden nog niet eens de mensen gezien die het dichtst bij Rhi hadden gestaan, die hield ze echt wel bij haarzelf.
“Nay. Ik snap dat je boos bent, maar we moeten nu gaan, dan kunnen we haar er in helpen.” 
“Als jullie het allebei zo goed weten, moeten jullie het misschien maar zelf doen!” Naylene vond de gevoelens die door haar lichaam heen stroomden heel erg confronterend. Ze durfde te wedden dat Linn dit alles op deze manier aan had gepakt om haar eens een koekje van eigen deeg te geven. Daarvoor had ze echter haar eigen leven niet op het spel hoeven te zetten.
“Daar meen je helemaal niets van.”
“Natuurlijk meen ik daar helemaal niets van! Maar dat is wel wat jullie verdienen! Ze hoeft haar fucking leven niet te wagen, alleen maar om haar punt over te brengen. Ik begrijp het oké!” Naylene was er vanuit gegaan dat ze het voor nu even achter zich hadden gelaten en dat ze er over zouden praten als dit alles over was. 
Naylene voelde een hand op haar schouder en haar eerste reactie was om die weg te drukken, net zoals Michael zelf, hij verdiende het. Hij had Linn meegeholpen. Ergens had ze nog liever gezien dat hij met haar mee was gegaan. Nu wisten ze beiden niet wat er gebeurde en ze konden niet zomaar ingrijpen als het nodig was! 
“Als we nu gaan zijn we niet zo heel erg ver achter haar, dan kan ze Rhi van haar pad afbrengen en dan kunnen wij er voor zorgen dat de rest gebeurd.” De manier waarop Michael er over sprak, maakte Naylene wel duidelijk dat ze hier goed over na hadden gedacht. Dat stond haar nog minder aan. Ze wist echter ook dat ze hier niet kon blijven staan en niets doen. Zij en Michael moesten Linn gaan helpen, voordat dit echt allemaal de verkeerde kant op ging. 
“Je moet je er even overheen zetten. Dit is een goed idee. Een eng idee, maar ook een goed idee, dus we moeten er nu in meegaan, voordat haar echt iets overkomt.” 

Door het aandringen van Michael, was Naylene uiteindelijk. Ze had de hele weg duidelijk proberen te maken hoe belachelijk ze het vond dat ze deze stap hadden gezet. Het was gevaarlijk. Ze wisten niet wat ze aan zouden treffen als ze aan zouden komen en daardoor was de paniek in Naylene haar lichaam wel wat toegenomen. Ondanks dat ze het liefst nog allerlei woorden naar Michael zijn hoofd had willen gooien, hadden ze ook een plan moeten maken voor als ze aan waren gekomen. Daarom was dit alles ook zo belachelijk geweest. Ze wisten niet wat er aan zat te komen. 
Toen Naylene stemmen hoorde, stopte ze met lopen en maande ze Michael dat ook te doen. Ze kon het redelijk goed horen, wat betekende dat Michael dat ook zou moeten doen. De vampiers van de andere kant zouden dat niet kunnen, Linn waarschijnlijk wel. 
“Ik kan niet geloven dat je hier bent gekomen, in je eentje Jij lost je problemen toch nooit zelf op, Linn? Heb je weer een jager voor me meegenomen?” 
“Ik los mijn problemen niet zelf op?” Bracht Linn lachend uit. “Wat doe je zelf Rhi? Je laat alles door iedereen opknappen. Het verbaast me nog dat je hier naar buiten bent gekomen.” 
Naylene gaf Michael een duwtje. “Ga naar ze toe. Leidt Rhi nog iets meer af. Ik ga via de andere kant.” 
“Nay.”
“Kom op. Jullie hebben jullie ding kunnen doen, geef me het vertrouwen. Je hebt Linn ook alleen laten gaan.” Naylene wist maar al te goed dat Linn dit alles ook zou horen. Wat goed was, want het zou haar aangeven dat ze niet meer alleen was en dat ze kon doen wat ze zelf wilde doen. Ze kon Rhi nog een beetje meer uitlokken als ze dat nodig vond, of rustig afwachten totdat ze er waren. Naylene zelf zou voor het laatste gaan. Ze wilde dat het nu afgelopen was. Nu ze Rhi hadden gevonden, wilde ze dat er zo snel mogelijk een einde aan kwam. 
“Heeft Luke je trouwens nog de groetjes gedaan? Ik hoorde dat hij er een klein potje van heeft gemaakt in Japan. Misschien had ik toch iets meer invloed op hem dan ik had gedacht.” 
Rhi was afgeleid genoeg voor Naylene en Michael om dichterbij te komen. 
“Dat is wat je graag wil he? Denken dat je alles kan verzieken, maar dat lukt je niet. Er zijn zoveel dingen in het leven sterker dan de haat die jij rondzaait.” 
“Oh fun, het liefde gezeik. Als je hiervoor bent gekomen Linn, bespaar me die shit. Ik wil niet meteen in slaap vallen. Ik wil genieten van het feit dat iedereen je hier aan stukken rijdt als ik dat zeg. Maar misschien moet ik toch maar eerst om een weerwolfbeet vragen, omdat je die de vorige keer zo leuk vond?” 
“Nu.” Fluisterde Naylene. Waardoor Michael tevoorschijn kwam op de open ruimte die Naylene ook in haar ogen had.
“Oh daar is je eerste minion. Natuurlijk doe je dit niet alleen. Waar is de heks.” 
Voor Naylene gaf dat de ruimte om haar magie te gebruiken en Rhi op de grond te krijgen. Het knappen van de bloedvaten in het hoofd was misschien een klassieker, maar hij werkte dan ook heel erg goed. Rhi viel gillend op de grond. Het leek haar echter veel minder te doen dan een gemiddelde vampier, zeker iemand van die leeftijd, want ze kreeg het best snel voor elkaar om weer op te staan. Ze had vast een hoge tolerantie aan pijn opgebouwd door de jager.
“Pak de heks!” Het was het eerste wat Rhi opdroeg aan de rest van de vampiers en meteen kwam iedereen in beweging. Ondanks dat Naylene de eerste aanval nog kon voorkomen door weg te springen en ze een paar mensen op de grond kreeg. Werd ze al snel vastgepakt door een vampier. Eentje die ze normaal gesproken makkelijk van haar afkreeg, maar voordat ze het echt door had werden haar handen geboeid.
“What te fuck?!”
22
Posts: 4865
Datum: 23-05-2020 11:05
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Rhi deed alsof ze niet bang was voor wat er ging komen. Linn vond het bijzonder om te zien dat ze dacht nog te kunnen winnen. Naylene en Michael hadden al zoveel schade gedaan, terwijl ze maar met z’n tweetjes waren geweest. Nu hadden ze haar erbij. Toch leek Rhi nog altijd over al haar zelfvertrouwen te beschikken. Waarschijnlijk omdat ze van plan was te vluchten zodra ze het teken zou geven om een gevecht te starten. Linn zou het echter niet laten gebeuren. Ze had haar blik op de vrouw gericht en ze zou haar niet ontkomen. Niet meer. 
Wederom ging Rhi eerst voor de persoon die in haar ogen de sterkste was van de drie: Naylene. De andere vampiers werd opgedragen om Naylene vast te grijpen. Michael en Linn probeerden het te stoppen, maar ze hadden Naylene haar handen vrij snel vastgepakt en het leek zelfs alsof ze er iets om hadden gevonden.
‘Nu is het tenminste een eerlijk gevecht,’ zei Rhi lachend.
‘Wat bedoel je daar nou weer mee?’ Linn duwde de staak iets verder in de rug van de jongen die ze nog altijd vast had. Hem doden ging haar nog steeds te ver voor nu, maar ze wilde wel weten wat er aan de hand was. Wat ze hadden gedaan met Naylene. Want de boeien waren niet normaal. Ze moesten een eigenschap hebben die er voor zou zorgen dat ze Naylene zouden houden.
‘Jij hebt een heks, maar ik heb er genoeg. En deze boeien zorgen er voor dat er geen magie kan worden gebruikt. Nu kan ze geen trucjes uithalen,’ legde Rhi uit. Linn keek tussen de vampiers naar Naylene, om te zien of ze nog altijd oké was. Het leek er niet op dat ze gewond was. Dat ze haar magie kwijt was voor nu, maakte Naylene dan wel zwakker dan normaal, maar ze as nog altijd een vampier van meer dan vijfhonderd jaar oud. Zelfs met haar handen geboeid zou ze nog meer kans hebben om te winnen van de nieuwe vampiers.
‘Ik dacht echter dat ik het alleen op hoefde te nemen tegen hem.’ Rhi haar ogen gleden naar Michael. De glinstering in haar ogen en de grijsn op haar gezicht lieten Linn weten wat ze van plan was. ‘Rechts van je, Mikey!’
Een vampier was naar Michael gerend, maar Michael had snel gereageerd en had zijn hand uitgestoken. Door de snelheid van de naderende vampier had Michael haar hart vast weten te grijpen en uit haar borstkas gerukt. ‘Je zult beter je best moeten doen, Rhi.’
‘Er is nog veel meer waar dat vandaan kwam.’ Rhi haalde haar schouders op. ‘Mijn punt was enkel dat ik dacht snel klaar te zijn. Al moet het niet veel moeite kosten om drie vampiers af te slachten in plaats van twee.’
Linn rolde met haar ogen en trok de staak uit de rug van de jongen. Hij belandde voor haar op de grond. Ze draaide de staak tussen haar vingers, klaar om hem naar Rhi te gooien als het nodig was. Waar ze het allemaal over eens waren geweest, was dat ze zouden kiezen voor een snelle manier. Rhi had haar tijd gehad. Ze hadden haar opgesloten en dat had niet gewerkt. Ze had een manier gevonden om te ontsnappen en daardoor had ze wederom mensen kunnen raken om wie Linn veel gaf. Het moest hier stoppen. Vandaag.
Linn keek van Michael naar Naylene. Ze wist dat er ieder moment een startsein gegeven zou kunnen worden. Het was Rhi haar keuze. Wederom keek Linn naar haar beste vriendin. Naylene leek behoorlijk rustig onder de hele situatie en Linn meende iets in haar ogen te zien. Iets wat duidde op de volgende woorden: het kwam wel goed. Dat deed Lin vermoedden dat de handboeien misschien niet helemaal werkten zoals Rhi dacht dat ze werkten.
‘Geef gewoon toe dat het over is, Linn. We hebben jullie omsingeld en we zijn met veel meer. Jullie kunnen nog wel doen alsof er een gevecht te vechten valt, maar als je je nu overgeeft, dan beloof ik je dat je mag toekijken hoe ik je beste vriendjes langzaam maar zeker vermoord.’ Linn wist dat Rhi haar aan het uitlokken was en ze haatte het. Wat ze nog meer haatte, was dta ze de woede in haar lichaam wel degelijk op voelde borrelen. 
‘Daar zul je de kans niet voor krijgen,’ waarschuwde Linn haar.
‘Oh, Linnie. Je weet best dat ik die kans al zo vaak heb gekregen. Weet je dat dan niet meer? Michael hier was al bijna overleden in de bar en ik kan het zo weer laten gebeuren.’
‘Fucking hell!’ riep Linn uit, klaar met alles wat Rhi probeerde te verzinnen om haar uit te lokken. ‘Gaan we hier alleen nog maar staan, of gaan we daadwerkelijk vechten?’
‘Wil je vechten, Linn? Weet je het zeker?’ Rhi wachtte haar antwoord niet af en maakte met een klein gebaar duidelijk dat het gevecht was begonnen. Linn was haar echter te snel af en rende op de vampier af. Met de staak die ze nog had, duwde ze iemand aan de kant die haar ervan probeerde te weerhouden.
‘Let op Nay, Michael! En zorg dat we Rhi dicht in de buurt van haar krijgen!’ Iets in Linn wist dat Naylene nog volledig kon functioneren. Dat er niks aan de hand was. Rhi leek daar anders over te denken en dat was nu in hun voordeel.
Linn had de achtervolging in gezet. Rhi bewoog tussen de bomen door, maakte sprongen en deed er werkelijk alles aan om er voor te zorgen dat Linn haar niet in zou halen. Tussen haar en Linn zat echter vierhonderd jaar en dat zorgde er voor dat zelfs met de hoeveelheid bloed die Rhi vermoedelijk dronk, Linn haar kon inhalen en op de grond kon duwen.
‘Als je denkt dat je het niet verdient om dood te gaan voor wat je mij hebt aangedaan, dan ben je net zo schijnheilig als je eruit ziet!’ Rhi probeerde Linn van zich af te duwen. ‘Die weerwolfbeet had je al van deze aarde moeten laten verdwijnen! Die fucking heks van je had je gewoon dood moeten laten gaan. Ze gaat nu immers dood voor jou.’
‘Je hebt veel praatjes voor iemand die op het punt staat om te verliezen,’ siste Linn. Hoe graag ze ook een einde aan dit alles wilde maken, dit was niet wat ze had afgesproken. Rhi moest naar Naylene. Want dan zou er een einde aan komen. 
18
Posts: 17081
Datum: 23-05-2020 18:40
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Zo lang Naylene zich kon herinneren hadden mensen manieren proberen te vinden om heksen tegen te houden. Er was een tijd geweest waarop het extreme vormen aan had genomen, iets wat ze zelf op eerste hand had ondervinden. Dat zoiets bestond als boeien om magie tegen te houden, had ze wel eens meegekregen. Eén ding was echter zeker: op het moment had ze dat soort boeien niet om. Haar magie had nog steeds vrij spel, dat was echter iets wat Rhi niet wist. Dat moesten ze in hun voordeel gebruiken. 
Na heel wat woorden, leek Rhi haar woorden eindelijk na te komen. Er ontstond een gevecht. Meer doordat Rhi en Linn samen wegrenden. Dat was waarschijnlijk de bedoeling geweest van Rhi. Wegrennen, dat was iets wat ze van haar gewend waren. Ze had de rest op willen lossen door de vampiers. Iets waar Michael nog wel in zat en ondanks dat Naylene met haar boeien omstond, zij ook.
Natuurlijk waren de vampiers haar niet vergeten. Er kwamen iemand op haar afgerend, met een trap kon ze diegene nog van haar afkrijgen. Hij vloog door de lucht en landde een paar meter voor haar tegen een boom aan. Ze wist dat ze haar magie ook kon gebruiken, maar ze wilde niet door de mand vallen. Doen alsof ze in een benarde positie zat, zodat iedereen haar onderschatte, was veel beter.
Zoals Rhi net al wel een beetje aan had gegeven, was de grootste focus nu op Michael gelegd. Van alle kanten leken vampiers en misschien ook wel wolven te komen, die hem probeerden aan te vallen. Het leek alsof Naylene helemaal niet bestond, nu ze niet veel kon doen. 
Michael probeerde een horde aan vampiers van zich af te houden, maar Naylene kon ook zien dat het druk werd. Ze wist nog één vampier van haarzelf af te krijgen, voordat ze contact zocht met Michael.
Ze knikte, ten teken dat hij één van de vampiers in haar richting kon duwen. Wat hij ook nog leek te begrijpen ook. Soms was Naylene verbaasd over de band die ze met Michael en Linn had. Ze wist ook haast wel zeker dat Linn net door had gekregen dat er iets niet klopte met Rhi haar plan. 
Naylene kreeg de vampier tegen haar aangeduwd. Ze gebruikte de handboeien om de vrouw iets dichter bij te trekken, door het om haar hals heen te gooien. 
Door haar handen wat bij elkaar te trekken, verstevigde de grip om de hals heen. Een paar bewegingen en daarmee hoorden ze de botten onder haar kraken. Normaal had ze misschien nagedacht over de vampier die nu voor haar stond, ware het niet dat de vrouw haar had geboeid en dat door dat alles Linn nu uit zicht was. Naylene wist zeker dat ze het wel op kon nemen tegen Rhi, toch vond ze het niet eng. Haar vriendin die verder op in het bos was. Door al die gedachten had ze het hoofd van de vrouw van de romp afgetrokken. Door de kracht vloog het door de lucht, terwijl de romp op de grond viel. Er waren enkele vampiers voor haar die haar aankeken.
“Who is next?” Ze moest toegeven dat het goed voelde, veel te goed. Door alle gevechten, alle spanning die ze de laatste tijd had gevoeld en de woede die Rhi net op hen had gegooid, al was het alleen maar door Michael zijn situatie naar boven te houden, was er iets in Naylene losgekomen. Ze zouden dit afmaken en als de vampiers en weerwolven zich niet over wilden geven, dan zorgden ze er wel voor dat ze hen niet meer tot last waren.
Samen met Michael kreeg ze het voor elkaar om nog een paar van hun tegenstanders op de grond te werken. Toen Naylene een gaatje vond, rende ze zo snel mogelijk weg van de plek. Dit ging om Rhi. Rhi was diegene die hier voor moest boeten en als er anderen in de weg kwamen, dan was het zo. Het was echter niet de bedoeling dat Rhi er van af kwam terwijl de rest er voor moest boeten.
Op zowel het lichaam van Linn als Rhi was bloed te zien. Ze hadden elkaar al behoorlijk toe proberen te takelen. Rhi had een grote stok in haar handen, die ze duidelijk als staak wilde gebruiken. Linn leek haar echter geen kans te geven om het hout bij haar in de buurt te krijgen, door het telkens af te blokken. 
Natuurlijk was door hun verdwijning bij de open vlakte een hele vlucht ontstaan door iedereen die achter hen aanrende. Ze waren echter veel minder snel. Naylene kon ze nog achter haar rennen. Maar ze waren te laat. Veel te laat. Voordat ze aan zouden komen, konden ze Rhi niet meer helpen. Daar hoopte Naylene in ieder geval op. Toch hoopte ze dat niet ineens haar magie haar in de steek liet.
“De mensen om je heen moet je zorgvuldig uitkiezen Rhi. En iets zegt me dat je dat niet hebt gedaan.” 
Met een ruk, kreeg Naylene haar boeien van elkaar af, wat met magische boeien waarschijnlijk niet zou lukken. Ondanks dat de boeien misschien nog aan beide kanten bungelden, werd geen magie tegen gehouden. 
“Weet je Rhi.” Naylene liet haar handen in het lichaam van Rhi glijden. “De meeste heksen zijn trouw naar elkaar toe. Zeker als ze geen band hebben met iemand die iets idioots van ze vraagt.” 
Zoals Naylene, Linn en Michael af hadden gesproken, ze zouden dit niet onnodig uitrekken. Rhi had iedere keer weer voor elkaar gekregen om te ontsnappen, dat zou nu niet meer gebeuren. 
Naylene focuste zich op het lichaam van Rhi en alle magie die daar doorheen stroomde. Met gemak kon ze de magie langzaam wegnemen. Om haar heen gebeurde alles. De vampiers die probeerde die bij Rhi te komen, werden tegen gehouden door Michael en Linn, terwijl Naylene haar gang kon laten gaan. 
Door de magie weg te nemen, zou Rhi terug komen op het moment dat ze een mens was en dood ging. Ergens was Naylene wel benieuwd hoe dat was gegaan. Iedereen had hun eigen verhaal. De een was dramatischer dan de andere. Naylene wist zeker dat Rhi geen goed persoon was geweest en dat ze dat meer had genomen in haar nieuwe leven als vampier. 
22
Posts: 4865
Datum: 24-05-2020 12:56
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het gevecht tussen haar en Rhi was van kwaad tot erger gegaan. Linn was sneller en sterker geweest, maar zoals verwacht had Rhi achterbaks gevochten. Ieder stuk hout waar ze naar had kunnen grijpen had ze geprobeerd om te gebruiken als een wapen. Linn had dan ook een paar klappen moeten incasseren, maar niet zoveel als Rhi. Linn dan ook geroepen dat Rhi lang niet zoveel was zonder haar wapens en haar zogenaamde leger. Niemand had genoeg om haar gegeven om achter haar aan te rennen. Ze hadden haar allemaal gelaten voor wat het was. Niemand zou het iets deren als ze hier uiteindelijk zou sterven. Ze was in haar eentje een vampier geworden en zo zou ze ook de wereld uit gaan. Alleen.
Ondanks dat Linn nog wel de energie had gehad om door te vechten, was ze blij geweest dat Michael en Naylene hen hadden gevonden. Wat haar nog blijer maakte, was dat ze het goed had ingeschat. Naylene had kunnen vechten, zelfs met de boeien om. Sterker nog, de boeien hadden haar niet eens iets gedaan. Waar Rhi het ook vandaan had gehaald, de heksen hadden haar genept.
Zoals afgesproken lieten Michael en Linn hun beste vriendin haar werk doen. Het plan was simpel. Naylene kon de magie uit Rhi haar lichaam halen. Langzaam maar zeker zou ze terugkeren naar haar menselijke vorm. Het was echter de magie die haar leven had gered. Zonder de magie zou ze opnieuw doodgaan. En ditmaal zou er geen andere optie zijn. Geen uitweg. Niemand die haar bloed zou geven. Op wat voor een manier ze ook een vampier was geworden, ze zou het opnieuw herleven.
Het was Linn haar taak, samen met Michael, om iedereen op afstand te houden. Dat lukte met hun vaardigheden redelijk goed. Het leek er ook op dat de magie van Naylene de aandacht trok. De wind zette op en het werd donkerder om hen heen. Linn wist dat dit veel van Naylene vroeg en dat de magie die ze van Rhi afnam onmogelijk iets goeds kon bevatten.
‘Wat gebeurt er?!’ vroeg één van de weerwolven. De wind maakte het lastiger om te vechten. Sommigen waren zelfs gestopt. 
‘Als jullie niet opletten, zijn jullie de volgenden!’ waarschuwde Linn ze. ‘Het zal niet moeilijk zijn om jullie veranderingen terug te draaien, aangezien geen van jullie nog langer dan een jaar leeft.’ Ze wist dat het bluf was. Naylene zou het onmogelijk voor iedere vampier aanwezig kunnen doen, maar dat was wederom iets wat alleen zij en Michael wisten. Misschien dat Rhi er nog een inschatting op kon maken, maar die was nauwelijks aanspreekbaar.
Voor het eerst richtte Linn zich op degene die ze de afgelopen jaren haar vijand had genoemd. Naylene haar greep was sterk en hield de vrouw stevig op de grond. Linn hoorde de overgeefgeluiden en besefte zich dat het Rhi was die haar lichaamsinhoud er uit gooide. De anderen vampiers leken hun afstand te behouden, wat er voor zorgde dat Linn naar Naylene en Rhi toe kon lopen. 
Met een opgetrokken neus boog ze zich over de vrouw heen. In het braaksel waren verschillende pillen te zien. Linn schudde haar hoofd. Ze had nooit gedacht dat Rhi aan zoiets gestorven was. Natuurlijk kende ze de context van het verhaal niet, maar het was duidelijk dat ze was overleden aan ofwel de pillen, ofwel het braaksel wat in haar keel was gestokt. 
‘Wat… Gebeurt…Er?’ Hoestend probeerde Rhi weg te kruipen, maar Naylene haar greep en haar magie was te sterk. Linn knielde voor haar neer. Ze zag in Rhi haar ogen dat ze niet lang meer zou leven. ‘Je wordt weer een mens. En omdat je lichaam niet kan functioneren zonder de magie, zal je weer overnieuw dood gaan. Zoals het de eerste keer ook is gebeurd.’
Dit was een moment dat triomfantelijk aan zou moeten voelen. Verlossend. Toch had Linn geen plezier in het toekijken hoe Rhi langzaam wegkwijnde. De zure lucht, het idee van een brandende keel. Ze had het allemaal verdiend. Alles wat ze had gedaan, ieder mens dat ze had gepijnigd of had veranderd. Iemand zoals Luke, die door Rhi nu vast zat aan een eeuwig leven. Iets waar hij niet voor was gemaakt. 
‘Ik hoop dat je dit nog hoort. Want wat je mij hebt gedaan, en alle mensen van wie ik houd, is onvergeeflijk. Mensen zijn dood gegaan door jou, voor jou. Je hebt mensen een lot gegeven waar ze niet om hebben gevraagd en je hebt gestookt tussen ons allemaal. Maar dat is nu voorbij.’ Het liefst wilde Linn er voor zorgen dat Rhi met al die vreselijke beelden in haar hoofd zou vertrekken uit de wereld.
Linn hoorde hoe het hart van Rhi stopte met kloppen. Haar longen hadden zich gevuld met het braaksel en haar spieren begaven het. Ze zakte in elkaar op de grond en Linn stapte naar achteren. Ze wist wat dit betekende, maar het bracht een leeg gevoel met zich mee. Op een andere manier wist ze het niet te omschrijven.
Michael kwam naast haar staan en legde een arm om haar middel, zodat hij Linn naar zich toe kon trekken. Dankbaar maakte Linn gebruik van de knuffel. Het was eindelijk over. Rhi zou hen niet meer kunnen teisteren. Ze zou niemand anders nog kunnen pijnigen. Nooit meer. 
18
Posts: 17081
Datum: 24-05-2020 16:24 | Aantal keer gewijzigd: 1
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene had eerder kleine stukjes magie van anderen afgenomen. Meestal was het geheel per ongeluk gegaan. Uit woede of verdriet. Ze kon nog voor zich zien hoe Michael zijn vingers grijs weg waren getrokken. Hoe ze het weerwolfgif uit het lichaam van Linn had kunnen krijgen door de verdriet die ze had gevoel. Enkele keren had ze bewust de magie uit iemand gehaald. Ashton had het in haar ogen verdiend, maar niet op deze manier. Ondanks dat ze er over had gelezen, had ze nooit in kunnen denken dat ze iemand terug kon brengen tot het moment waarop ze dood waren gegaan. Jaren geleden.
Langzaam had haar lichaam zich echter gevuld met de magie uit Rhi haar lichaam. Niet een klein beetje, maar alles. Al het vampierbloed, alles wat er bij kwam kijken. Ieder moment waarop Rhi sterker was geworden, Naylene had het in een paar minuten weg kunnen trekken. Tot aan het moment dat de magie er niet meer was geweest en Rhi opnieuw haar dood had moeten beleven. 
Ergens kon Naylene niet geloven dat het daar mee was gedaan. Dat de vrouw die voor haar op de grond lag, echt dood was. De jaren ellende, die waren voor het grootste gedeelte aan haar te danken. Nu zou het ophouden. Naylene wist niet eens wat het voor hen allemaal zou gaan betekenen. Ze hoopte rust. Dat had ze nodig, veel rust.
Naylene zag hoe Michael en Linn elkaar vast hadden gepakt. Ze ving de blik van Michael op, die haar wenkte. Voorzichtig schudde ze met haar hoofd. Op het moment wist ze niet wat ze zou doen als ze bij hen in de buurt kwam, ze was echter bang dat het niet heel erg goed zou gaan. Er ging zoveel door haar heen. Niet alleen in haar hoofd. Haar hele lichaam leek te tintelingen, zoveel magie had nog nooit in haar lichaam gezeten. Alle slechte energie van Rhi was daarmee echter in haar getrokken. 
“Kunnen jullie met de weerwolven praten? Ze over Desh vertellen?” Naylene wist dat Desh open stond tot het helpen. Hulp die hij zelf nooit echt van zijn eigen roedel had gekregen. Ze gunde hem een groep die hij niet alleen zelf kon helpen, maar ook mensen die hem konden vertellen. 
“Maar doe alsjeblieft voorzichtig. Ik weet niet in welke toestand ze zijn.” De meeste mensen die hen hadden achtervolgd waren er niet meer, zodra ze door hadden gekregen dat het een onwinbare strijd was geworden voor Rhi, waren ze er vandoor gegaan. Misschien zouden ze hele rare stappen ondernemen als ze door hadden dat ze hen zouden benaderen. Daarbij ging Naylene er vanuit dat Linn en Michael wel zouden zorgen voor het lichaam. Dat konden ze hier niet zomaar laten liggen.
Naylene draaide zich af en ze was van plan om weg te roepen totdat ze Michael hoorde. “Nay?” Ze wierp nog een blik over haar schouder. Ze knikte. “Ik doe voorzichtig.” Ze snapte ook wel dat zowel Michael als Linn er het liefst voor haar had willen zijn, het was echter niet verstandig. De magie moest er uit en Naylene wist niet of ze haarzelf in de hand had als ze er eenmaal uit kwam. Ze voelde al hoeveel invloed Rhi haar energie op haar had. 
Zo snel als ze kon rende ze ver weg van de plaats. Haar lichaam voelde niet zoals het hoorde te doen. Zwaar. Er was van alles wat haar naar beneden leek te willen trokken. Alsof Rhi nog in haar hoofd zat en haar tegen probeerde te werken om dit laatste beetje van haar vampierleven nog in stand te houden. 
Op een plaats waar Naylene zeker wist dat er niemand in de buurt was, nam ze plaats en keek ze naar het kleine beetje blauwe hemel wat net tussen de bomen te zien was. Het ergste was nog wel dat ze op moest passen met wat ze deed, aangezien Michael bij een nationale ramp had veroorzaakt door de boel de vorige keer in de fik te steken. 
Om haar heen begon een wind op te zetten, zoals het zojuist ook had gedaan. Met haar handpalmen naar boven gericht, probeerde Naylene zich zo goed mogelijk te richten op de omgeving om haar heen. Ze wilde de natuur terug geven voor wat ze van haar hadden genomen, ze wist echter niet of het ging met de slechte energie. Ergens vervloekte ze haar zelf omdat ze niet wat beter onderzoek had gedaan. 
De lucht boven haar bepakte zich met donkere wolken. Dit was het moment. Met een gil liet ze alle overtollige energie in haar lichaam er uitglijden. Het begon te donderen. Iets verderop leek de bliksem in te slaan in een boom, een die omviel. Daar had ze misschien moeten stoppen, het gaf al genoeg aan. De natuur was hier niet bij gebaad. Toch kon ze niet stoppen, het voelde te goed om de energie los te laten, die niet bij haar hoorde. 
Naylene voelde de spetters uit de lucht uit haar huid vallen. Steeds meer druppels, die zich langzaam vermengden met de tranen die Naylene door alles ook liet gaan. Toen ze naar haar handen keek had ze pas door dat er geen regen uit de lucht viel, zoals ze had gedacht, maar dat er bloed op haar vingers leek te kleven. Iedere kleine druppel, het was geen regen maar bloed. De narigheid in haar lichaam werd alleen nog maar meer en er kwam nog een schreeuw over haar lippen heen. Meer druppels vielen naar beneden. Ze doordrenkten haar. Haar benen leken haar niet meer te houden en ze liet zich dan ook op haar knieën vallen.
Ondanks dat het vreselijk voelde, bleef ze doorgaan. Alles moest eruit. Al het slechte, alle narigheid die ze de afgelopen jaren had moeten voelen door de vrouw. Hoeveel pijn Rhi, Linn had gedaan. Hoe Rhi, Ashton helemaal naar haar eigen hand had gezet en hij Michael bijna dood had gekregen. Er was zoveel gebeurd. Iets wat nooit zo was als de vrouw er niet was.
Langzaam voelde Naylene het laatste beetje slechte energie haar lichaam uitgaan. Ze keek naar haar handen, die onder het bloed zaten. Er bleef nog steeds regen uit de lucht te vallen. Nu ze nogmaals keek, leek het de plakkerige rode substantie van haar handen af te spoelen. Het was eruit! Het was over. Iets wat haar lichaam ook leek te voelen. Er was rust. Ze was kapot, maar ze voelde wel rust. Langzaam liet ze haar handen door haar haren heen glijden, om ieder klein beetje bloed eruit te krijgen. Iets wat haast onmogelijk leek. Toch maakte het haar op het moment niet uit. Het was goed zo. 

Een hele tijd had Naylene zo gezeten. Gewacht totdat de regen uiteindelijk op was gehouden, alles weg was gespoeld. Toch zou dat nooit gebeuren. Dit waren gebeurtenissen die hen allen altijd bij zouden blijven, maar soms was dat niet zo slecht als het klonk. 
Toen haar benen het toelieten stond Naylene op. Ze moest zich op de omgeving focussen om te bekijken waar ze precies was. De vermoeidheid zorgde er echt voor dat het allemaal wat langer duurde voordat ze wist in welke richting ze moest om terug te komen bij de camper. 
Op een gegeven moment gaven de stemmen van Linn en Michael echter precies aan welke kant ze op moest. Ze liet zich leiden door het gesprek wat de twee hadden. Naylene kon horen dat ze plannen aan het maken waren over wat ze de komende tijd wilden doen. Rust zoeken. Dat was hetgeen wat Naylene zelf wilde. Weken samen op de boerderij, zonder dat ze verder nog iets hoefden of ze zich ergens zorgen over hoefden te maken. Ze genieten van haar vriendschap met Linn, die weer opbouwen tot waar die was geweest en de liefde met Michael, waar ze nog veel over te ontdekken hadden. 
Bij de camper aangekomen, voelde het goed. Haar lichaam leek niet meer te kunnen, maar dat maakte niets uit. Ze had tijd genoeg om bij te komen. Belangrijker was dat ze de tijd zou hebben om van alles te genieten zonder bang te zijn. Ze konden weer alles doen. 
Binnen zag Naylene dat Michael en Linn op het bed waren gekropen. Michael lag in de armen van Linn, die iets verder rechtop zat. “Dit is de enige plaats waar ik nu wil zijn.” Fluisterde Naylene, terwijl ze zich op het bed liet vallen en voorzichtig tussen de twee inkroop. Het maakte haar niets uit dat haar kleren nog nat waren, of misschien wel vies. Het maakte allemaal niets uit. Dat soort kleine dingen in ieder geval niet. Haar vrienden, die deden er pas echt toe. 
22
Posts: 4865
Datum: 30-05-2020 11:04
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS