Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ergens wilde Luke de woorden van Ellisyn en Frankie met alle liefde aannemen. Hij wilde dat ze waar waren. Hij wist echter maar al te goed dat het lang niet altijd zo makkelijk was. Daar zag hij zijn vorige relaties als het levende bewijs voor. Hij was verliefd geworden op Linn, een vampier en had zich daar helemaal voor gegeven. Zo erg zelfs dat hij helemaal gebroken was geweest toen het uit was gegaan. Hij had genoeg andere harten gebroken, toen had hij het altijd wel in zijn hoofd gehad: een relatie was niets voor hem. Hij had vrouwen die het totaal niet hadden verdiend zoveel pijn gedaan. Iemand zoals Edyn. Hij had zich voorgenomen om dat nooit meer toen doen, zeker niet toen hij weer bij Linn was geweest. Op de een of andere manier was dat ook allemaal mis gegaan. Alsof hij alles kapot maakte. Zo voelde het voor Luke nu wel. Alsof alles wat hij aanraakte veranderde in iets slechts. Dat was het laatste wat hij wilde met Frankie. Ergens in zijn hoofd was het dan ook het beste, overal van weg blijven. Nu hij dat niet meer kon, waren de gedachten die bij hem naar binnen kwamen overweldigend. Toch kon hij er niets over zeggen, niet met Ellisyn in de buurt.
Luke knikte dan ook toen Frankie hij vroeg of hij thee wilde hebben. Hij stak zijn kopje naar haar uit, zodat ze wat water in kon schenken, terwijl Ellisyn de blaadjes in een zeefje deed, zodat ze niet door het hele kopje zouden vliegen.
“Papa heeft koekjes gemaakt. Willen jullie er eentje?” Vroeg Ellisyn, al hoefde ze dat al haast niet meer te doen. Edyn kon lekker bakken. Thuis kreeg Luke vaak al de meest lekkere dingen voorgeschoteld. Toch was het eten dat Cameron maakte ook heerlijk, misschien iets avontuurlijker te noemen.
“Je weet dat ik nooit eten van je papa afsla.” Ellisyn liep al naar de keuken en ondanks dat het niet heel erg ver weg was, was het wel een goede afstand om even met Frankie te kunnen praten.
“We moeten hier op een rustig moment even goed over praten.” Fluisterde Luke. Ergens vond hij zijn eigen voorstel heel erg eng. Hij wist niet waar het op uit zou lopen. Hier was hij veilig, hij wist zeker dat Frankie niet zomaar iets aan zou doen. Een paar weken geleden was hij er zeker van geweest dat het nooit zou gaan gebeuren, maar het was wel zo gebeurd.
Gelukkig knikte Frankie. “We kunnen kijken of we vanavond af kunnen spreken?”
Zoals Frankie voor had gesteld, was het ook gegaan. Ze hadden die middag nog een hele tijd bij Ellisyn gezeten. Ze had hen verteld over school, over een gesprek wat ze met Rain had gehad en nieuwe dingen die ze nog graag wilde leren als ze daar de tijd en ruimte voor had. Soms had Luke echt bewondering voor het jonge meisje. Jarenlang had hij niet doorgehad dat ze rond had gelopen met een heel erg groot geheim. Nu hij het wel wist, zag hij alleen maar aan haar hoeveel wilskracht ze had. Soms zou hij willen dat hij er maar een klein beetje van had. Dat hij zich wat zekere kon voelen in alles. Het ging steeds wel beter, maar er waren ook tijden waar hij heel erg terug viel.
Dat alles was nog door zijn hoofd heen gegaan toen hij naar het restaurant toe was gelopen waar hij met Frankie af had gesproken. Ze waren het er beiden over eens geweest dat het makkelijker was geweest om ergens af te spreken. Luke vond het veiliger, waarschijnlijk wilde Frankie er alleen maar voor zorgen dat Luke zich meer op zijn gemak voelde.
Ze hadden beiden net wat besteld, toen Frankie begon te praten. “Ik snap dat het moeilijk voor je is, maar we moeten hier echt over praten. Ik dacht dat je zelf dat ook zou denken en op een gegeven moment wel aan zou geven dat je er klaar voor was. Het deed me pijn.”
Luke knikte voorzichtig, hij wist dat het haar pijn had gedaan. Hem had het ook behoorlijk pijn gedaan hoe alles was gegaan. Dat was zijn eigen fout geweest. Hij had er zelf voor gekozen om Frankie te ontwijken, zelfs op de momenten dat ze met Edyn af had gesproken.
“Het spijt me, dat ik je pijn heb gedaan.” Dat was het laatste wat Luke wilde, hij wilde er alleen maar voor zorgen dat het goed ging met Frankie.
“Ik wilde gewoon…” Luke haalde zijn schouders op en ze met een diepe zucht weer naar beneden zakken. “Ik wil gewoon dat het goed met je gaat? Ik wil je geen pijn doen. Niet op die manier, maar ook zeker niet fysiek en in mijn hoofd was het beter om je niet te spreken, juist door die fysieke pijn.”
Frankie boog iets naar voren, ze leek Luke even te pijlen, maar legde haar hand uiteindelijk op de zijne. Ondanks dat Luke het wat onwennig vond, voelde het wel prettig.
“Dat snap ik Luke, echt. En dat siert je. Maar zoals Ellisyn vanmiddag al zijn, als we overal bang voor zijn. Voor dingen die misschien niet eens kunnen gebeuren, wat is er dan nog aan het leven? Dan kan je straks alleen maar op je kamer zitten en niets meer doen. Je moet juist leven, genieten van alles om je heen, want dat verdien je.”
“Soms voelt dat niet zo?” Luke nam een slok van zijn water. “Soms voelt het gewoon niet alsof ik dat allemaal verdien, gewoon door alles wat ik ooit heb gedaan.”
“Je hebt spijt van die dingen. Dat is meer dan wat heel veel mensen in het leven hebben. Je moet het een plek zien te geven en ik snap dat het niet makkelijk is. Maar ik wil je er graag bij helpen en het doet me gewoon pijn om je zo te zien.”
“Luister nou, je bent echt veel te goed voor mij.” Fluisterde Luke zachtjes terug. Zo voelde hij zich echt. Hij snapte niet waar hij Frankie aan had verdient. Hoe hij haar in zijn leven had gekregen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een avond samen was misschien net wel wat Frankie en Luke nodig hadden. Ondanks dat de bedoelingen van Ellisyn goed waren geweest, hadden ze niet een heel gesprek kunnen voeren in haar bijzijn. Dat was niet netjes tegenover haar geweest en Frankie had zich waarschijnlijk ook heel ongemakkelijk gevoeld als het wel zo was vergaan. Ze was blij dat ze nu tegenover elkaar zaten en eindelijk de tijd hadden om het één en ander te bespreken. Ze wist niet of Luke op al haar woorden zat te wachten, maar er waren een aantal zaken die ze met hem wilde delen. Met name dat het haar pijn had gedaan dat hij niks meer van zich had laten horen. Ze had wel kunnen invullen waarom dat zo was geweest, maar ze had Luke een eerlijke kans willen geven.
De woorden van Luke waren zo fragiel en vol emotie, dat Frankie haar hart voelde breken. Er was zoveel aan de hand, zoveel gebeurd. Frankie had het idee gehad dat ze samen een relatie hadden kunnen opbouwen, maar hoe was dat mogelijk als Luke constant dacht dat hij haar niet verdiende? Als hij zichzelf constant onder haar plaatste, dan zouden ze nooit op een gelijk level kunnen komen. Tenminste, niet als ze daar niet samen
‘Wie zegt dat?’ vroeg Frankie. Waarom was ze te goed voor hem? Wie bepaalde dat? Had Luke dat zichzelf aangepraat? En waarom was zij dan zogenaamd te goed voor hem? Omdat hij een aantal dingen had gedaan? Omdat zijn leven anders was gelopen dan dat hij was gewild? Frankie was blij dat ze zijn hand al vast had, want ze was niet van plan om hem los te laten. ‘Wie bepaald wie elkaar verdient, of wie beter is dan de ander? En jij kan dat wel denken, Luke, maar ik he er ook iets in te zeggen. En ik denk dat ik misschien hetgeen ben wat jij nu juist nodig hebt. En daarom laat ik je ook niet zo gemakkelijk gaan. Ik wil bij jou zijn, met je zijn. Ik weet wat er is gebeurd, wat je hebt gedaan, maar daardoor denk ik niet minder over je. Juist alleen maar meer, omdat je in staat bent om er op terug te kijken en te erkennen dat dat geen goede kant van jezelf was.’
‘Zie je! Dit zijn juist de dingen waardoor jij veel te goed voor me bent!’ zei Luke meteen. ‘Je zegt al die dingen en je bent bereid om van alles te laten voor wat het is. Alles wat ik heb gedaan… Hoe kan je daar nou langs kijken?’ Luke schudde zijn hoofd. Hij leek haar echt niet te snappen. Hij leek niet te begrijpen dat ze om hem gaf, van hem hield zelfs. Ze wist ook wat hij was en wat hij had gedaan. Ze keurde het niet goed, maar Luke had zijn leven gebeterd en wie was zij om dat te negeren? Als ze hem geen kans zou geven, gebaseerd op hetgeen wat hij een jaar geleden had gedaan, dan was dat toch ongelooflijk oppervlakkig?
‘Ik ben niet perfect, Luke. Ik ben verre van dat. Ik heb jou ook pijn gedaan en dat kan ik weer doen. Weet je nog wat er is gebeurd bij Edyn en Brayan?’ Toen ze boos was geworden op Brayan, omdat hij Luke onterecht had beschuldigd van hetgeen wat er was gebeurd, had ze meerdere lampen laten knappen en had ze haar magie niet in de hand gehad. Dat kon weer gebeuren. Het zou zelfs nu kunnen gebeuren, omdat hetgeen wat Luke zei, haar frustreerde. Ze probeerde zich in de hand te houden, ook omdat ze wist dat ze het daarmee niet zou oplossen.
‘Dat is anders,’ wierp Luke tegen, waarop Frankie haar hoofd schudde.
‘Dat is niet anders. Misschien is het grote geheel wel, ja. Maar we weten allebei hoe het is om de controle over iets te verliezen. Om niet meer te weten, of je niet te beseffen, wat je hebt gedaan en waar je soms toe in staat kan zijn.’ Hun ervaringen waren in dat opzicht hetzelfde. Frankie kon net zo gevaarlijk zijn als hem. Misschien op een andere manier, maar ze waren allebei in staat om iemand pijn te doen van wie ze hielden. Frankie wilde er echter voor kiezen om het te proberen en om de angst los te laten, zoals Ellisyn dat ook had beschreven. Met bang zijn zouden ze niet veel verder komen.
Frankie zuchtte en trok haar hand terug, zodat ze haar eigen handen in elkaar kon vouwen. ‘Ik wil dit echt proberen, Luke. Ik heb het idee dat we hier samen sterker kunnen uitkomen, maar als jij dat niet ziet zitten…’ Als het echt niet was wat hij wilde, dan moest hij dat nu aangeven. Want dan zou ze nog weg kunnen gaan. Dan zou ze alles van zich afkunnen laten glijden en zich op iets anders focussen. Dat was niet wat ze wilde, maar als dat was wat Luke nodig had, dan had ze daar respect voor. ‘Als je maar weet dat ik ook van jou houd.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Als het kon had Luke zijn gedachten al lang uitgezet. Er waren dagen waarop hij er echt helemaal gek van werd. Sinds hij was veranderd in een vampier was het alleen maar erger geworden. Ieder klein dingetje kon in zijn hoofd blijven malen. Zeker omdat hij het gevoel kreeg dat hij van alles fout had gedaan in zijn leven als mens en niet heel veel beter deed als vampier. Brayan had hem wel eens verteld dat hij de kans had om beter te doen, dat het soms niet in één keer ging, maar hij had talloze jaren om het goed proberen te doen. De wil was er en Brayan zag dat als een belangrijker punt dan dat het meteen goed ging. Luke was het daar niet altijd over eens en draafde soms door in zijn gedachten. Zeker als hij naar Frankie keek. Er was voor haar zoveel veranderd sinds ze hem had leren kennen. Natuurlijk had de magie altijd in haar gezeten, maar in Luke zijn ogen was het wel heel erg toevallig dat het nu ineens naar boven was gekomen. Hij probeerde het te relativeren dat het door Ashton was gekomen, maar de man was juist in zijn leven door de mensen met wie hij om was gegaan. Het bleef een groot spinsel waar Luke zelf gewoon niet meer uit leek te komen.
“Natuurlijk zie ik het wel zitten.” Fluisterde Luke. Daar zat het hem helemaal niet in. Hij hield ook van Frankie. Voor hem was dit alles zo anders dan wat hij had gevoeld voor Linn. Daar was het ineens hard op komen borrelen Bij Frankie was het langzaam gegaan, hij had haar eerst goed kunnen leren kennen, had deze kanten van haar gezien. Dat was de reden waarom hij voor haar was gevallen.
“Maar er zit angst. Iets wat ik snap en dat is oké. Maar ik denk dat we alleen samen die angst kunnen verlagen. Anders blijf het in de toekomst er nog steeds zitten, wat er ook gebeurd in ons leven.” Het waren dit soort dingen. Frankie was zo verstandig, ze wist zoveel over het leven, maar ook gewoon over al het andere. Alsof zij diegene was die al jaren lang had geleefd, net zoals Brayan.
“Waar haal je toch al die wijsheid vandaan?” vroeg Luke zich hardop af. Hij had vanaf het begin al wel doorgehad dat Frankie dat in haar had. Ze overdacht haar woorden goed, niet te ver zodat het vervelend werd, maar wel goed genoeg dat ze precies wist wat ze voelde en ook wat de woorden op een andere konden doen.
De twee werden onderbroken door het eten dat naar hun tafel werd gebracht. Daardoor bedacht Luke zich weer van alles. Het plan dat hij met Cameron had. Ze hadden nog geen concrete afspraken gemaakt, maar hij wist wel dat hij het zou bespreken met Lotus en misschien ook met Ellisyn.
“Het is niet echt wijsheid, het is je hart volgen. Er over nadenken, maar niet te veel.” Door de woorden moest Luke wel een beetje lachen, want het ging over hetgeen wat hij deed. Te veel. Hij wist het maar al te goed, maar hij kon het ook niet zomaar stoppen.
“Er is nog één ding wat ik wil vertellen.” Fluisterde Luke. Hij wilde het echt wel proberen, maar hij wilde ook open kaart spelen met Frankie, zodat ze wist in welke situatie ze zich bevond. Het kon zomaar zijn dat hij binnen een paar maanden zou vertrekken uit deze plaats.
“Natuurlijk.” Frankie was nog steeds rustig aan het spreken. Ze had ondertussen haar stokjes wel gepakt, om te beginnen aan haar maaltijd. Luke wist niet eens of hij nu een hap door zijn keel heen kon krijgen.
“Er is niets liever dan dat ik dit wil proberen. Ik wil er met over kunnen praten, er samen doorheen komen. Natuurlijk wil ik dat…” Hij was gek op Frankie en ergens wist hij wel dat hij die sprong moest maken, maar het kon zomaar over zijn als Frankie wist wat er stond te gaan gebeuren.
“Maar ik wil wel dat je weet wat er op de horizon staat en…” Luke moest op de goede woorden komen, maar hij wist niet echt hoe.
“Luke.” Alleen de manier waarop ze zijn naam zei, zorgde voor een soort van rust.
“We hebben het hier al eerder over gehad en ik heb er nu ook met Cam over gesproken en er is een hele grote kans dat we samen naar Amerika willen verhuizen voor het restaurant.” Hij had het al eens met Frankie besproken en zij had toen aangegeven dat hij zijn droom moest volgen. Of ze er nu nog zo over dacht, wist Luke niet. Misschien zou het alles veranderen.
Frankie nam zijn hand weer vast. “Je moet doen wat je gelukkig maakt Luke. Ik heb het liefst dat jij gelukkig bent. Als jij naar Amerika wil, is dat prima. We vinden daar echt wel wat op.”
“Echt?” vroeg Luke wat onzeker, waarop Frankie meteen knikte.
Ondanks dat ze midden in een restaurant zaten kon Luke het niet laten om zich, iets wat onhandig, over de tafel heen te buigen en Frankie een kus te geven.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Eindelijk hadden ze echt de rust die ze elkaar hadden beloofd. De dagen van Linn bestonden uit veel gesprekken met Michael en Naylene, paardrijden, de huiselijke taken en veel verschillende hobby’s die ze allemaal weer hadden opgepakt. Lego was daar eentje van geweest, maar Linn was ook weer veel te vinden geweest achter haar kaptafel en Naylene en Michael konden soms uren doorbrengen achter hun spelcomputer. Als het mooi weer was, zaten ze in de tuin en soms aten ze daar. Het was de perfecte rust en stilte waar ze allemaal een lange tijd naar hadden verlangd.
Er was geen enkel naar bericht hun kant op gekomen. Ashton hield zich stil, wat betekende dat ze misschien eindelijk van hem af waren en hij Michael de winst had gegeven, al was het belachelijk om op die manier over Naylene haar liefde te denken. Rhi was er niet meer en haar volgelingen leken hen ook met rust te laten, wat betekende dat er niks of niemand was die hen op dit moment nog iets kon doen.
Linn zat op Michael zijn bed en had haar ogen gesloten, terwijl ze genoot van Michael die haar haren vlocht. Het deed haar denken aan de momenten dat ze samen hun haren hadden geknipt, of hadden geverfd in een gekke kleur. Ze hadden allerlei kleuren van de regenboog gehad. Michael nog meer dan zij.
‘Hebben jij en Nay het al over de bruiloft gehad?’ vroeg Linn nieuwsgierig. Ze had staan springen om haar vrienden te helpen met het plannen ervan, maar Naylene en Michael hadden haar allebei duidelijk gemaakt dat dat niet nodig was. Ze wilden geen groot feest. Voor Linn was dat geen excuus om niet uit te pakken. Ze zouden ook een kleine ceremonie kunnen houden, met alsnog een mooie taart en decoratie. Naylene weigerde echter om haar plannen met Linn te delen. Linn hoopte dat Michael meer los zou laten.
‘Linnie!’ waarschuwde Michael haar lachend. ‘Je weet best dat je niet hoeft te helpen en dat Nay en ik iets kleins willen.’
‘Ik zeg niet dat ik wil helpen!’ verdedigde Linn haarzelf. ‘Maar wanneer willen jullie trouwen? Willen jullie dat hier doen, of misschien in Engeland? We zouden een huisje in het bos kunnen huren, eentje zoals vroeger. Dan zouden jullie in de natuur kunnen trouwen! En dan zouden we een grote taart kunnen bestellen, want je weet dat Nay een grote taart wil.’
‘Linn, shut it!’ Michael liet haar haren los en legde de vlecht over haar schouder. ‘Dit is ook meehelpen.’
‘Jullie vertellen mij niks!’ klaagde Linn. Ze liet zich achterover zakken tegen Michael, die haar lachend op het bed duwde. Linn schudde enkel haar hoofd. ‘En jullie lachen er samen ook nog over!’
‘Je hebt Nay al in een bruidswinkel gekregen. Ik denk dat je de winst maar moet pakken en mee moet nemen naar huis,’ zei Michael tegen haar.
Demonstratief sloeg Linn haar armen over elkaar. In haar ogen was dit de bruiloft van de eeuw. Misschien wel van de komende eeuwen. Geen enkel feest zou hier overheen komen. Naylene en Michael hoorden bij elkaar en ze verdienden een feest dat dat weerspiegelde. Geen snelle ceremonie bij het gemeentehuis. Jammer genoeg leken ze daar zelf heel anders over te denken.
Naylene kwam de slaapkamer binnen en keek lachend naar de twee op het bed. ‘Wat heb je nu weer gedaan, Mike? Te strak gevlochten?’
Linn pakte een kussen en gooide die in de richting van Naylene, maar vanzelfsprekend ving ze deze op zonder moeite en gooide ze hem terug naar Linn. ‘Ik wilde eigenlijk ergens met jullie over praten.’
‘De bruiloft?!’ Linn veerde overeind, maar een teleurgestelde blik gleed over haar gezicht toen Naylene haar hoofd schudde. Naylene kwam vervolgens bij hen op het bed zitten.
‘Ik wilde het hebben over iets wat ik aan Andy heb beloofd.’
‘Ik heb Andy al vergeven, als het daar over gaat.’ Linn haalde haar schouders op. Andy had alleen maar gedaan wat Naylene van hem had gevraagd. Het was niet netjes geweest en ze was wel even boos op hem geweest, maar ze was hem dankbaar geweest voor zijn gezelschap en hij had Calum wel in leven gehouden. Daardoor was de wolf nu vrij om samen met zijn vrienden zijn oude leven weer op te pakken. Dat had niet gekund zonder Andy.
‘Dat mag je hem zelf vertellen,’ zei Naylene tegen haar. ‘Maar dat was niet de belofte waar ik het over had.’
‘Linn heeft de positie van best man, maid of honor, weddingplanner en ceremoniemeester al geclaimd, ondanks dat ze eentje daarvan sowieso niet mag uitvoeren,’ mengde Michael zich in het gesprek. ‘Als Andy een rol in de bruiloft wil, dan mag bij bloemenmeisje zijn.’
‘Ik claim ook die rol!’ zei Linn meteen. ‘We kunnen kersenbloesem gebruiken.’
‘Dat zijn niet eens onze favoriete bloemen, maar die van jou!’
‘Guys!’ Naylene zwaaide met haar handen om de aandacht van haar twee vrienden te trekken. ‘Kom op, dit is serieus.’
Linn knikte en duwde Michael iets aan de kant. ‘Oké, je hebt onze aandacht. Toch, Mikey?’
Michael knikte. ‘Absoluut.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Alle drie genoten ze van de tijd die ze met elkaar en voor zichzelf hadden. Eindelijk kwamen ze echt tot rust. Er was niets meer waar ze zich echt zorgen over hoefden te maken. Ze hadden een prachtig huis in Australië, waar ze zich alle drie thuis voelde. Naylene was bang dat ze die rust zou verpesten door de afspraak die ze met Andy had gemaakt. Wat haar vrienden deden was hun keuze, maar ze kende ze goed genoeg om te weten dat ze er voor zouden kiezen met haar mee te gaan. Nu wisten ze nog helemaal niets van het plan. Naylene wilde ze ook nog even de onwetendheid laten en brak dan ook niet meteen in hun gesprek, dat overal en nergens toe ging.
“Zeker?” Naylene hield haar hoofd schuin, om te kijken of er nog wat uit te lokken viel. Beide hadden ze een grote grijns op hun gezicht, alsof ze ieder moment iets uit konden schreeuwen, toch knikten ze allebei netjes.
“Jullie weten dat Andy nu de controle heeft over de school die Ryan op heeft gezet?” Ryan was altijd gepassioneerd geweest in onderwijs. De school had nog in de kinderschoenen gestaan toen Naylene hem had leren kennen, hij had echter al wel les gegeven aan een universiteit in Texas. Hij had echter ook de mensen die het in zijn ogen het meeste nodig hadden gehad, les geven. De mensen voor wie de magie nieuw of onbeheersbaar was. Van jonge kinderen die het al wisten dat ze het in zich houden, tot pubers die door al hun gevoelens ineens alles naar buiten lieten. Volwassenen die samen wilden zijn met anderen en juist de goede dingen wilden leren.
“Hij hield er maar niet over op! Ik snap dat hij er trots op is, maar hij bleef maar door babbelen en door. Het was alsof ik er zelf elke dag was, maar dan als een leerling die geen zin had in een les!” Klaagde Linn, al was ze wel aan het lachen. Naylene kon echter niet peilen of Linn het wel zou leuk zou gaan vinden als ze vertelde wat precies de afspraak was.
“Andy probeert al jaren om mij zo ver te krijgen om er ook wat lessen te gaan geven.” Naylene had het altijd af weten te houden. Zeker omdat er toen maar weinig mensen hadden geweten dat ze ook een heks was geweest en ze had haar ruiten niet in willen gooien. Deels was het echt ook gekomen omdat het de plaats van Ryan was. Ergens voelde ze zich nog steeds schuldig dat de man er niet meer was. Ashton had hem immers voor haar neus vermoord, om het punt te bewijzen dat hij nog gevoelens voor haar had.
Nu ze er de afgelopen dagen over na had gedacht en zij zelf ook op een veel betere plaats was, zeker als het ging om haar gevoelens tegenover Ashton. Vond ze het juist een mooi idee om iets bij te dragen aan de nalatenschap van Ryan.
“En toen ik hem vroeg om hier te komen, om een beetje op jou te letten…” Naylene keek Linn aan.
“Wat nog steeds belachelijk is, ik ben oud genoeg!”
“Ja je bent een oma…” grapte Michael er nog achteraan, waardoor hij een duw van Linn kreeg.
“Jongens!” riep Naylene voordat Michael in de tegenaanval kon gaan. Ze vond het een serieus gesprek en ze wilde weten wat ervan Linn en Michael dachten. Hoe ze dit het beste aan konden pakken.
“Dit is echt serieus.”
“Ze is echt snel op haar teentjes getrapt vandaag. Wat heb je gedaan, Mike?”
“Linn!” Naylene moest haar best doen om niet te veel te lachen. Ze vond het fijn dat het zo goed tussen hen ging, dat ze dit soort grapjes konden maken. Dat het zo luchtig tussen hen was. Toch wist ze ook dat ze nu iets neer zou gooien wat aan kon komen als een bom. Iets wat het leven van hun alle drie weer zou veranderen. Natuurlijk was het niet de eerste keer dat ze waren verhuisd, maar dit keer was het anders. Nu hadden ze eindelijk een plek gevonden waar ze echt rust hadden.
“Ik heb Andy beloofd om les te gaan geven op de school. Voor een jaar.” Naylene wist ook wel dat hij het gedaan in de hoop dat ze zou blijven, als ze eenmaal zag hoe het allemaal ging en hoe de leerlingen waren.
“Oh shit.” Het was Michael die als eerste sprak en misschien eindelijk een beetje in zag dat het toch wel iets serieus was waar ze het over wilde hebben.
“In Texas?” Naylene knikte. Het was een staat waar ze een hele tijd hadden gewoond en waar ze Ryan dan ook had leren kennen.
“Ik weet dat we het hier goed naar ons zin hebben. En ik wil dat echt niet verpesten. Ik kan wel zeggen dat jullie niet mee hoeven, maar ik ken jullie.” Naylene wist ook wel dat het niet op de manier werkte. Zeker niet nu zij en Michael verloofd waren. Hij zou haar niet zomaar in haar eentje laten gaan en dan volgde Linn vast ook al snel.
“Ik vind het heel erg vervelend om dit weg te gooien. Maar we kunnen dit huis zeker houden en weer terug komen en we kunnen ook iets in Texas vinden. Als jullie mee willen in ieder geval. Zoals ik al zei, ik wil het niet van jullie vragen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn bewonderde Andy en de school die nu onder zijn leiding draaide. Het was een mooi initiatief geweest van Ryan en het was jammer dat hij zelf niet had kunnen zien tot wat voor een succes het was uitgegroeid. Een school waar jonge heksen de magie konden beoefenen in een veilige omgeving en waar mensen klaar voor hen stonden die hen honderd procent begrepen. Dat was iets wat lang niet iedereen had. Linn had er dan wel iets teveel over gehoord in de tijd dat Andy hier was geweest, maar ze vond het nog altijd een mooi iets en ze bewonderde hem dan ook.
Dat hij Naylene had gevraagd om les te geven, vond ze nog niet eens gek. Ondertussen wist Linn wat voor een sterke heks Naylene was. En wie weet waren er wel meer heksen zoals zij aanwezig op die school, wat betekende dat ze hen zou kunnen helpen. Voor Linn betekende het echter dat ze weer zouden moeten verhuizen, terwijl ze eindelijk de rust hadden gevonden. Linn was gaan geven om dit huis en de plek waar ze woonden. Al had Naylene gelijk. Dat alles zou niks meer betekenen als Linn haar vrienden niet had om het mee te delen. Dus natuurlijk zou ze haar beste vriendin volgen naar Amerika.
‘Je hebt mij niet eens verteld dat Andy dat terug had gevraagd!’ riep Michael verbaasd uit, waardoor Linn gniffelde.
‘Dat is toch logisch, Mikey? Heksen moeten altijd balans hebben,’ grapte Linn, al brak ze hiermee nogmaals de belofte aan Naylene die ze had gemaakt. Serieus blijven. Om de één of andere reden lukte haar dat niet goed vandaag, maar Naylene was dat wel van haar en Michael gewend.
‘Ik vroeg heel veel van hem. Hij moest de school achterlaten, zorgen dat een oude vampier-‘
‘Een stokoude vampier,’ vulde Michael aan.
‘-een oude vampier op haar plek bleef en niet achterdochtig werd.’
‘Niet gelukt,’ lachte Linn. Ze had op een gegeven moment door gehad dat er iets niet had geklopt en toen ze eenmaal had ontdekt wat Andy allemaal nog meer had gedaan en wat hij op had gedragen gekregen van Naylene, was ze woedend geweest. Iets wat ze nu allemaal had vergeven, omdat ze hun beweegredenen had kunnen begrijpen. Linn snapte echter ook dat Naylene inderdaad veel van haar vriend had gevraagd en dat hij daarvoor ook iets in ruil had terug gevraagd, namelijk dat een heks zoals zij les zou komen geven op de school die hij leidde.
‘Je hebt het zelf al gezegd, Nay. Natuurlijk gaan we mee. Ik in ieder geval.’ Michael kroop naar Naylene toe, zodat hij zijn armen om haar heen kon slaan. Linn besefte zich dat ze allemaal al klaar stonden om naar Texas te vertrekken als het nodig was. Het zou jammer zijn dat ze dit huis voor een onbepaalde tijd achter zouden moeten laten, maar het zou op hen wachten. Er was echter iets wat niet op hen zou wachten en Linn zou ook niet weggaan voordat dat zou zijn gebeurd.
‘Nee, we gaan niet naar Texas.’
‘Als jij niet wil, Linn, dan is dat ook goed? Dat heb ik net aangegeven,’ zei Naylene. ‘Maar ik ga wel. En Mike wil duidelijk met me mee.’
‘We gaan niet naar Texas, vóórdat jullie getrouwd zijn,’ maakte Linn haar zin af.
‘Wat?!’ vroeg Michael. ‘Oh my god, ik dacht echt dat ze iets anders bedoelde. You’re good, Linnie,’ lachte Michael.
‘We kunnen ook trouwen in Texas?’ stelde Naylene voor, wat precies hetgeen was waar Linn al bang voor was geweest. Linn wist hoe het dan zou gaan. Naylene zou les gaan geven. Zij en Michael zouden allebei een baan zoeken en voor ze het wist waren ze een jaar verder en waren die twee nog steeds verloofd, in plaats van getrouwd. Dat zou Linn niet laten gebeuren. Absoluut niet.
‘Nee, ik weet hoe het dan gaat! Dat zeg je nu, maar dan zijn we daar en dan komen er allerlei verantwoordelijkheden onze kant op. Jullie kant op, vooral! En voordat we het weten zijn we een jaar verder en zijn er nog steeds geen concrete plannen. Nee, absoluut niet. Ik ga met alle liefde mee naar Texas, maar niet voordat jullie getrouwd zijn.’
Linn sloeg haar armen over elkaar en keek haar twee vrienden afwachtend aan. Ze verwachtte weerstand. Dat ze zouden zeggen dat het allemaal wel mee zou vallen en dat ze dit alles niet uit het oog zouden verliezen. Dat ze haar gerust zouden stellen met het idee dat ze ook in Texas een bruiloft zouden kunnen houden, terwijl die plek niet eens iets voor hen betekende! Als er dan al een bruiloft zou komen, wat Linn absoluut niet verwachtte.
‘Je hebt gelijk.’ Het was Michael die het toegaf. Hij draaide zich naar Naylene. ‘Ze heeft een punt. Als we daar eenmaal zijn en we hebben allemaal verplichtingen, dan is het typisch ons om dan te zeggen dat het nog wel een keer komt. En ze heeft haar armen over elkaar geslagen en ze kijkt best wel eng.’ De laatste woorden kwamen er fluisterend uit, al had dat totaal geen effect, aangezien Linn tegenover de twee op het bed zat.
Naylene grinnikte en ging mee in de fluisterende toon. ‘Ik weet het! En als ze zo eng kijkt, dan kunnen we haar maar beter haar zin geven, of niet?’
‘Ik denk het wel. Ze is al oud, straks is dit haar laatste wens,’ grapte Michael. Linn pakte een kussen en sloeg die tegen Michael aan. ‘Stop eens met slaan!’
‘Dus jullie zijn het met me eens?’ vroeg Linn aan ze. ‘Eerst trouwen, daarna pas naar Andy?’
Naylene en Michael knikten allebei. ‘Maar we doen het nog steeds zelf!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het was typisch Linn om eisen te stellen aan hun vertrek naar Texas. Dat Linn wilde dat Naylene en Michael zouden gaan trouwen voordat ze vertrokken, was nog niet eens zo’n heel erg gek idee. Helemaal omdat iedereen wist wat er anders zou gebeuren. Linn schetste het perfect. Ze wisten alle drie dat het op die manier ging gebeuren.
Zowel Naylene als Michael hadden geen haast bij trouwen. Nu ze eenmaal samen waren en beiden ook wisten dat dit hetgeen was wat ze voor de rest van hun leven waren, leek een papiertje om aan te tonen dat ze getrouwd waren, er helemaal niets toe te doen. Naylene had de ring die Michael voor haar had gekocht, om haar vinger, die toonde voor haar genoeg aan.
Toch stemde ze ook in met het voorstel van Linn. Ze wist dat hun vrienden anders eindeloos aan hun hoofd zou blijven zeuren, totdat het uiteindelijk een keer zou gaan gebeuren. Natuurlijk wilde Naylene ook wel echt trouwen. Haar voorstel was misschien een beetje in een opwelling gekomen, maar de gevoelens die ze er bij had gevoeld, waren recht uit haar hard gekomen. Nu ze het er over hadden gehad, vond ze het zelf ook wel bijzonder dat zij en Michael het zouden doen. Ze hoefde er dan wel niet veel poespas bij, maar hetgeen wat ze hadden besproken was wel fijn geweest.
“Kunnen jullie me dan eindelijk iets vertellen over hetgeen wat jullie al geregeld of bedacht hebben! Want het lijkt alsof het echt helemaal niets is!” Naylene lachte, Linn maakte zich zeker drukker over hun bruiloft dan dat zij en Michael dat deden. Toch hadden ze beiden wel hun eigen idee gehad over hetgeen wat ze precies wilden doen. Michael had wat ideeën geopperd en daaraan had ze wel kunnen merken dat de romantische kant van Linn op hem af was gegeven. Hoe kon het ook anders? De keren dat ze de twee voor de televisie vond terwijl er een zoetsappige film op was, kon ze niet eens meer bijhouden.
Naylene keek Michael vertwijfelend aan. Niet omdat ze het niet met Linn wilde delen, maar gewoon omdat ze haar vriendin nu ook gewoon een beetje wilde pesten.
“Oh kom op! Jullie gaan me toch niet vertellen dat we ergens naar een gemeentehuis gaan?”
“Michael en ik zaten te denken aan Las Vegas. Dat komt nu wel goed uit, als we toch naar Amerika gaan, dan kunnen we daar tussendoor ook wel even naar toe.”
“Nee, nee, nee! Dat laat ik niet toe. Vegas! Dat is zo ordinair!”
Linn keek Michael aan, in de hoop dat hij iets anders zou gaan zeggen. De grijns op Michael gezicht, vertelde Naylene echter al wel dat hij mee zou gaan in haar verhaal. Naylene moest haar best doen om er niet om te lachen. Michael en Linn hadden haar net geplaagd door haar niet echt de kans te geven om normaal ergens over te praten, nu kreeg ze die zelf ook niet.
“Nee joh, het is heel erg stijlvol. Misschien kan je zelfs een flapper jurk aan, inclusief hoofd accessoire. Die vond je geweldig toch? En het past heel erg goed!”
Linn keek verschrikt naar Michael. “Willen jullie er een verkleed feest van maken?”
“Absoluut. Als ik iets idioots aan moet, dan iedereen.” Linn had Naylene in een pak weten te krijgen. Iets waar ze zich wel comfortabel in had gevoeld. Het had haar mooi gestaan en daarin was ze dan ook wel verder gaan kijken. Waarschijnlijk zou ze zoiets gaan dragen
“Ik dacht dat je het leuk zou vinden Linnie, je bent altijd zo gek om je weer aan te kleden zoals we dat vroeger deden?”
Naylene wist dat Linn het jammer had gevonden dat ze van de jaren twintig weinig mee hadden gemaakt. Natuurlijk was er de oorlog geweest en daarna was Michael bij hen geweest. Ze hadden moeten vluchten voor een jager, die hen vrienden hadden gedood. Daarna was Michael veranderd in een vampier en had hij daar aan moeten wennen. Dat terwijl er in die jaren zoveel was gebeurd op het gebied van mode. Er waren vrouwen geweest die zich echt af hadden gezet tegen alles wat er toen gebruikelijk was geweest. Iets wat Naylene ook geweldig had gevonden. De vrouwen waren voor zichzelf opgekomen en hadden het heft in eigen handen genomen. Achteraf was er zoveel veranderd en was Naylene blij dat ze stonden waar ze nu deden.
“Niet voor jullie bruiloft! In Vegas! Willen jullie dan ook een Elvis?”
“Zeker!” Linn haar mond leek open te vallen. Al wist Naylene zeker dat ze nu ook wel door moest hebben dat hetgeen wat ze allemaal vertelden, helemaal nergens op sloeg. Het paste helemaal niet bij hen.
Naylene kon haar lach nu niet meer inhouden. “We zitten maar met je te dollen.”
“Oh my god! Jongens dit is niet eerlijk! Ik was echt klaar om alles uit handen te pakken en het allemaal zelf te regelen, want dit klonk als iets waar jullie echt spijt van zouden krijgen.”
“Dat verdiende je!” Ze wilde hen echt te veel mee helpen. Iets wat heel erg lief was. Naylene wilde dit echter zelf doen. Michael nog meer dan dat. Hij echt zijn eigen ideeën en die zouden ze ook wel echt tot leven brengen.
“Maar omdat we je zo hebben laten schrikken. Waarom vertel je niet waar we het willen doen, Mike?” Het was zijn idee geweest, dus Naylene vond ook dat hij het mocht delen. Als hij het echt niet wilde, dan was het ook prima.
“We wilden kijken of we iemand kunnen vinden die ons kan trouwen op de straat in Birmingham, waar we elkaar hebben leren kennen.” Naylene vond het een heel mooi idee. Er had zoveel kunnen gebeuren en ze hadden elkaar nooit leren kennen. Als zij en Linn ergens anders waren gaan wonen, als ze hem nooit geld had gegeven. Er was zoveel afhankelijk van die plaats en het zou als een cirkel voelen die zich sloot, om daar te trouwen.
Dat antwoord leek Linn wel te bekoren, ze had er zelfs tranen van in haar ogen. “Dat is echt heel erg bijzonder.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De twee nietsvermoedende vriendinnen leken hem al lang vergeten te zijn. Ze hadden ook geen reden om te denken dat hij nog aanwezig was, aangezien hij ze voor een lange tijd met rust had gelaten. Hij had wel gemoeten, want zodra bekend was geworden dat hij de heks aan had gevallen, waren ze haar tot in het extreme gaan beschermen. Hij had onmogelijk dichterbij kunnen komen. Ondanks dat Ashton van een uitdaging hield was dat het voor hem niet waard geweest. Hij had anderen dingen gehad waar hij zich mee bezig had kunnen houden, maar nu was hij weer in Tokio en hadden zijn zaken en verlangens hem weer terug gebracht naar Frankie, die dezelfde gave als Naylene had. Ashton was nog steeds overtuigd dat alleen Frankie haar zou kunnen vinden, want tot nu toe was het nog geen andere heks gelukt. En aangezien ze had geoefend met haar magie, was het vast geen probleem meer.
De twee vriendinnen waren gaan winkelen in een groot, overdekt winkelcentrum. Dat maakte het voor Ashton gemakkelijk om ze te volgen zonder zelf al te veel op te vallen. Er waren veel mensen, veel geluiden. Edyn zou hem niet zomaar uit de groep kunnen pikken en Frankie had niet de juiste zintuigen om dat wel te kunnen.
Ergens verbaasde het hem dat een jonge vampier in staat was om door deze grote groep rond te lopen alsof het niets was. Hij was licht onder de indruk, maar het deerde hem niet voor hetgeen wat hij van plan was. Edyn had misschien genoeg controle over haar dorst om zich in te houden, maar hij zou met gemak van haar winnen als het op een gevecht aan zou komen. Daar was hij van overtuigd.
Ashton was het duo een winkel in gevolgd, waar hij langzaam maar zeker iedereen met zijn dwang uit had weten te werken. Zelfs het personeel had hij kunnen overtuigen om even met pauze te gaan. Omdat het een winkel was met meerdere verdiepingen, hadden Edyn en Frankie hem niet in de gaten gehad.
‘Ligt het aan mij, of is het veel rustiger?’ Ashton hoorde de bezorgd stem van Frankie boven zich. Ashton grinnikt een sloeg afwachtend zijn armen over elkaar.
‘Volgens mij zijn er veel mensen weg, maar misschien is het beneden wel wat drukker?’ Nog even naïef als de dag waarop hij haar had ontmoet. Het was nooit zijn bedoeling geweest om Edyn in een vampier te veranderen. Nu was ze dat wel, maar het leek niet alsof het haar ten goede had gedaan. Als ze haar zintuigen had gebruikt, dan had ze al kunnen horen dat er iets gaande was.
Hij besloot om, zoals gewoonlijk, voor de dramatische aanpak te kiezen en sprong bij de roltrappen. Zowel Edyn en als Frankie draaiden zich verschrikt om toen ze oog in oog met hem stonden.
‘Jullie zouden echt wat voorzichtiger moeten zijn,’ sprak Ashton de twee vrouwen toe. Hij zag hoe Frankie naar Edyn toe schuifelde, maar ze hield haar ogen op hem gericht. Net als Edyn, die voor het eerst oog in oog met hem stond. De vorige keer was ze immers niet aanwezig geweest.
‘Maar uiteindelijk is dit vast beter. Jullie kunnen vast beter nadenken dan jullie vriendjes, toch?’ Ashton grijnsde. Het was simpel. Hij had nog altijd een heks nodig om Naylene te vinden en Frankie was daar de juiste persoon voor. Om het gemakkelijker te maken, zou hij haar veranderen in een vampier. Op die manier had ze immers altijd toegang tot haar magie. Nu moest ze het ergens vandaan halen, wat betekende dat ze hem met gemak kon weigeren.
Ashton zette een stap naar voren, waardoor Frankie en Edyn allebei meteen naar achteren deinsden. ‘Luister, ik snap nu dat ik de vorige keer misschien te overhaastig was. Ik was er te vroeg bij, maar ik denk nu dat we op een heel ander punt aan zijn gekomen en redelijk met elkaar kunnen bespreken wat we willen.’ Natuurlijk was er ook nog een andere optie, voor als het minder redelijk zou verlopen. Dan zou hij alleen Edyn weg hoeven te werken, wat geen groot probleem zou moeten zijn. En als Frankie zich een beetje gedeisd hield, dan zou er niks gebeuren.
‘Wat je ook wil, het gaat niet gebeuren,’ zei Frankie.
Ashton schudde lachend zijn hoofd. ‘Kijk eens wie er dapper is geworden. Denk je dat iemand hier je komt beschermen? Edyn kon haarzelf niet eens beschermen toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, toch babe?’ Ashton grijnsde en liep naar Edyn toe, waarna hij een hand land haar gezicht liet glijden. ‘Je had gelukt dat je wat bloed in je had, anders was je gestorven in dat bos.’
‘Edyn… Heeft hij?’ Frankie maakte haar vraag niet af, maar het was duidelijk wat ze bedoelde. Ashton wuifde haar woorden weg.
‘Niet bewust, natuurlijk. Aan Edyn had ik op het moment niks. Het is veel waardevoller om jou te veranderen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Nu ze tijd door kon brengen met Frankie, wilde Edyn dat ook zoveel mogelijk doen. Ze wist van de plannen die Luke had om naar Amerika te verhuizen. Daarin wist ze echter ook dat Frankie het overwoog om mee te gaan. Een baan te zoeken in de buurt van waar Luke naar toe wilde en samen de reis te maken. Ze gunde het haar vrienden om samen gelukkig te worden, ook als dat ergens anders was. Nu probeerde ze echter wel zoveel mogelijk tijd met beide door te brengen. Een dagje shoppen kwam dan ook perfect uit.
Hun dagje werd echter bruut gestoord door een man die Edyn het liefst nooit meer had gezien. Ze had de verhalen gehoord van Luke en Frankie, ze wist precies wat er was gebeurd. Samen met hetgeen wat hij haar aan had gedaan, was dat genoeg om de man niet te mogen. Edyn sprak niet snel van haat, zelfs niet nu haar gevoelens verhoogd waren. Ashton kwam echter dicht bij het woord in de buurt.
Het idee dat hij dichter bij haar en Frankie in de buurt kwam, baarde Edyn zorgen. Haar hele lichaam werd onrustig. Ergens was ze zelfs nog een beetje opgelucht toen ze begonnen over haar verandering tot vampier. Dat betekende dat hij Frankie nu even links liet liggen.
De manier waarop zijn vingers over haar wang heen gleden, bracht haar terug naar het bos. Hoe ze de man de weg had willen wijzen, maar dat niet hetgeen was wat hij had gewild. Het feit dat hij van haar gevraagd had om weg te rennen. De paniek die ze door hem in haar lichaam had gevoeld. En de pijn. Alle pijn die door haar heen was geschoten, niet alleen op het moment zelfs maar zeker ook de tijd erna. Ze had haar hele leven om moeten gooien. Ondanks dat het nu de goede kant opging, was het wel allemaal gebeurd.
Voordat Edyn het door had haalde ze haar hand uit en landde die met een behoorlijke kracht op de wang van Ashton. Edyn schrok van haar eigen handelingen, wat alleen maar gelach opleverde van Ashton. Daardoor schoot haar hand weer uit en pakte ze hem vast bij zijn keel. Edyn wist totaal niet wat er door haar heen ging, ze had zoiets als dit nog nooit gevoeld.
“Je blijft bij Frankie uit de buurt.” Het maakte haar niet uit wat er gebeurde, wat Ashton haar aan kon doen, als hij maar bij Frankie uit de buurt bleef. Ze wist zelf waar Ashton toe in staat was. In één moment was haar hele leven omgegooid. Voor Frankie was er al zoveel veranderd sinds ze had ontdekt dat er onbekende krachten in haar lichaam zat. Ze zou de komende tijd nog zoveel drastische veranderingen door moeten maken. Ashton zou daar geen handje in krijgen.
“Oh Edyn, ik word bijna bang van je. Ik wist niet dat je zo eng kon zijn.” De spot was in Ashton zijn stem te horen. Edyn kon niet geloven dat er mensen waren die uit zichzelf bij de man in de buurt wilden zijn. Ergens vond ze dat heel erg zielig voor hem. Daar had ze nu echter geen tijd voor. Zeker omdat hij maar naar Frankie bleef kijken.
“Geef het op. Ik ga je nooit helpen.”
“Als je hulp van iemand wil, dan moet je in het vervolg misschien proberen aardig tegen mensen te doen. Daardoor krijg je vast eerder voor elkaar wat je wil.”
“Maar ik doe toch aardig? Ik ben hier al de hele tijd geduldig. Ik had jou ook al lang kunnen doden, deze keer echt, maar je staat hier nog. Nou, genoeg gekletst toch?” Zonder pardon voelde Edyn een klap tegen haar zij aan, waardoor ze in een rek kleding viel.
“Nou Frankie, laten wij eens goed met elkaar kletsen. Edyn is een iets te grote babbelkont en ik wil dit als twee volwassenen op kunnen lossen. Het is allemaal heel erg simpel Franks…” Ashton had zijn arm al over de schouder van Frankie heen geslagen, die hem weg probeerde te duwen. Edyn kon echter ook zien, terwijl ze zichzelf tussen de kleding vandaan probeerde te wurmen, dat Frankie haar best probeerde te doen om iets van de magie te krijgen die Ashton in zich had.
Daardoor sprong Edyn overeind en rende ze naar Ashton toe, om hem van Frankie af te trekken en hem weg te duwen. Nu was Ashton degene die door de winkel heel vloog. Edyn rende er echter meteen achteraan. Ze wilde niet dat Ashton nog de kans kreeg om weer naar haar vriendin te komen.
“Dat houdt nu op! Je stopt hiermee! Nu en voor altijd!” Edyn wilde hem niet meer in de buurt hebben, zeker niet bij Frankie. Ashton had van alles in zijn hoofd en dat zou hij als het aan haar lag, nooit voor elkaar krijgen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Was het naïef geweest om te denken dat Ashton echt verder was gegaan met zijn leven? Dat hij een andere heks had gevonden om zijn klusjes te doen? Blijkbaar, want anders had hij hier niet gestaan. Wat Frankie niet had verwacht, was dat Edyn hem aan zou vallen. Ze snapte echter maar al te goed waarom. Wat Ashton haar aan had gedaan, was onvergeeflijk. Edyn had nu dan wel een goed leven, maar ze had er veel voor moeten laten vallen. Haar werk, haar familie. Haar hele leven in Boise was veranderd door wat Ashton haar aan had gedaan. Hij had haar dan niet bewust willen veranderen in een vampier, maar het was wel zijn schuld dat het gebeurd was.
In de tijd dat Ashton naast Frankie had gestaan, had ze geprobeerd magie van hem af te nemen. Doordat Edyn echter zo snel naar hen toe was gekomen, was het Frankie niet gelukt. Ze had in ieder geval niet voldoende om zichzelf en Edyn te beschermen tegen de vampier. Niet dat het er op leek dat Edyn haar hulp nodig had. De manier waarop Asthon door de winkel vloog, reflecteerde in de woede die Edyn nu moest voelen. Frankie was echter bang dat Edyn zichzelf zou overschatten en dat Ashton zich aan zijn eerdere woorden zou houden. Dat hij Edyn zou vermoorden.
‘Edyn, wacht!’ Zo snel als ze kon, rende ze achter Edyn aan. Ze ging af op het geluid van de twee vampiers en dacht ondertussen na over de spreuken die ze zou kunnen gebruiken. Ze had geoefend met Cameron. Zelfs Ellie had haar enkele spreuken geleerd, maar ze wist niet of het voldoende zou zijn om Ashton af te weren. De eerste keer dat ze het had gedaan, was het simpelweg haar magie geweest die had gereageerd op haar angst. Ze had Ashton toen kunnen verrassen, maar hij zag er niet zo dom uit dat hij dat nog een keer zou laten gebeuren.
Frankie kwam aan bij de twee vampiers en sloeg haar handen voor haar mond. Ashton was, natuurlijk, overeind gekomen en hersteld van de gooi van Edyn. Hij had Edyn vast en duwde haar tegen de balustrade aan. Haar blondere hangen bungelden naar beneden, terwijl onder haar de roltrappen langzaam bewogen. Frankie wist dat ze de val wel zou overleven, maar ze wilde niet dat er iets met haar beste vriendin zou gebeuren.
‘Franks, je moet weg gaan! Zoek Luke, of Brayan!’ zei Edyn, terwijl ze Ashton van zich af probeerde te vechten.
‘Franks gaat nergens naar toe. Ze weet dat ik haar kan inhalen.’ Daar had Ashton gelijk in. Hij was hier voor haar. Edyn was slechts een obstakel, maar als Frankie er aan zou denken om weg te rennen, dan zou hij haar volgen en met gemak inhalen. Dan maakte ze geen schijn van kans. Luke of Brayan bellen was ook geen optie, want ook dan zou Ashton te snel bij haar zijn om haar te stoppen.
‘Laat Edyn los!’ zei Frankie. Ze balde haar vuisten. Misschien kon ze Ashton overtuigen dat ze wel degelijk magie in zich had nu. ‘En waarom denk je dat ik je wel kan helpen? Als niemand anders dat kan?’ Ze was absoluut niet de beste heks in de wereld. Dus wat Ashton met haar moest, was haar een raadsel.
Ashton grijnsde. ‘Ik kan Edyn loslaten, geen probleem.’ Met een harde duw liet hij de blondine los. De balustrade brak onder de kracht van Ashton en Edyn viel naar beneden. Frankie rende naar voren en boog zich over de rand om te kijken waar Edyn was geland, maar Ashton trok haar ruw naar achteren. Zijn sterke armen omsloten haar lichaam, wat bewegen een stuk lastiger maakte.
‘Ze overleeft het wel,’ suste Ashton. ‘En wat jou betreft. Jij bent net als degene die ik zoek. Ik weet niet welke connectie er is, maar er moet er eentje zijn. Dus je kan haar vast vinden.’
De enige optie die Frankie nu zag, terwijl ze haar hart vasthield voor Edyn haar leven, was om Ashton aan de praat te houden. Als ze hem lang genoeg zou kunnen afleiden, zou ze zijn magie misschien kunnen afnemen.
‘Misschien wil ze niet gevonden worden,’ beet Frankie hem toe. Als iemand zoals hij achter haar aan zou zitten, dan zou ze er ook alles aan doen om er voor te zorgen dat hij haar niet zou kunnen vinden.
‘Misschien,’ zei Ashton, terwijl hij zijn grip verstevigde. Frankie legde haar handen rond zijn arm en probeerde zich los te trekken. Niet te hard, maar genoeg om bij Ashton de indruk te wekken dat ze niks meer wilde dan ontsnappen. ‘Maar je kent haar niet zoals ik dat doe. Dit zijn het soort spelletjes dat we spelen.’
‘Elke vrouw die meegaat in jouw zieke spelletjes is net zo fucking gestoord. Misschien wel erger,’ siste Frankie. Ze probeerde zich opnieuw los te trekken, door Ashton zijn arm stevig vast te nemen en te doen alsof ze hem wegduwde. In werkelijkheid concentreerde ze zich op de magie die in zijn lichaam zat en probeerde ze deze van hem af te nemen.
Ruw pakte hij haar hand vast. Het krakende geluid van haar botten was nog erger dan de pijn die ze voelde in haar pols en Frankie zakte jammerend van de pijn doe haar knieën. Ashton bleef haar pols echter vasthouden.
‘Dom kind, denk je nou echt dat ik niet weet wat je probeert te doen?’ siste Ashton. ‘Je maakt het alleen maar gemakkelijker voor me. Ik heb toch meer aan je als je ook een vampier wordt.’ Ashton had één hand vrij en deze bracht hij naar zijn eigen mond. Frankie zag een paar rode druppels bloed op de grond vallen.
‘Edyn!’ gilde ze, hopend dat haar beste vriendin nog ergens was. ‘Edyn, alsjeblieft!’ Frankie stribbelde tegen. Ze probeerde overeind te komen, maar dit gaf Ashton alleen maar de kans om haar lichaam stevig tegen het zijne aan te klemmen. Frankie schudde huilend haar hoofd, bang voor wat er zou gebeuren als ze zijn bloed in zich zou hebben.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Op papier had Edyn geen schijn van kans tegen Ashton. Ze was heel wat jaren jonger. De vampier was ook nog eens goed in gemene spelletjes. Hij wist precies wat hij moest doen om zijn tegenstander te krijgen waar hij wilde. Ook als hij daarvoor mensen pijn moest doen. Het tegenovergestelde van Edyn dus.
Door de klap waarmee ze op de grond was gekomen, moest Edyn bijkomen voordat ze weer op haar voeten kon komen. Ze moest wat glas van haar afschudden en haar oren laten wennen aan de geluiden die zich nog steeds om haar heen afspeelde. Daaruit was duidelijk dat Ashton bij Frankie was gekomen. Haar vriendin smeekte zelfs om haar hulp.
Edyn wist hoe snel ze een plan moest bedenken om Ashton te slim af te zijn. Ze had nog nooit een gevecht gehad. Dit was niet het soort vampier dat ze was. Ze had nooit na hoeven te denken hoe ze iemand aan moest vallen. Laat staan een vampier die heel anders met het leven om ging als zij dat deed.
Edyn zag de houten kleerhangers om haar heen liggen. Hout, dat was altijd goed tegen een vampier. Ze wist niet in hoeverre ze Ashton er mee tegen kon houden, maar ze wist nu wel dat ze het niet in haar eentje kon. Haar kracht was niet genoeg en er was niemand anders die hen hier nu uit kon redden. Brayan bellen had geen zin. Tegen die tijd had Ashton al lang wat hij wilde hebben.
Zo snel als ze kon, brak Edyn een paar van de kleerhangers en rende ze de roltrap op. Ashton was bij Frankie op de grond geknield. Ze zag meteen wat er aan de hand was. Ashton wilde haar veranderen! Hij probeerde het bloed bij haar naar binnen te dwingen en dan zou hij zich niet inhouden. Net zoals bij haar, zou hij Frankie vermoorden. Hij wist echter dat ze weer terug zou komen. Edyn wist ook wat er daarna ging gebeuren, dat had ze bij Naylene gezien. Frankie zou altijd bij haar magie kunnen, het betekende wel dat ze vampier werd. Een keuze die ze niet zelf kon maken, zoals Edyn ook had gehad.
Edyn deed haar best om één van de hangers in de rug van Ashton te werpen. Gelukkig had ze vaak meegedaan met de gymlessen van Brayan en lukte het haar aardig goed, haar vampierkracht deed de rest. Daardoor leek Ashton ineen te krimpen van de pijn en Frankie even met rust te laten.
Zo snel als ze kon rende Edyn naar Frankie, zodat ze haar vriendin op kon tillen en naar de andere kant van de winkel te dragen. Omdat ze wist dat het geen goed idee was om nu meteen weg te gaan, omdat Ashton hen dan achterna kwam, rende Edyn dan ook weer terug naar Ashton.
Diep van binnen wist Edyn dat ze hem niet aan kon, maar op het moment maakte het haar helemaal niets meer uit. Hij was hier gekomen om Frankie bewust pijn te doen. Hij had haar willen veranderen in een vampier. Iets wat ze haast niet kon geloven. Zoiets hoorde je niet te doen! Het maakte haar woedend en daardoor vloog ze weer op Ashton.
Ondertussen had de mannelijke vampier het voor elkaar gekregen de kleerhanger uit zijn rug te trekken. Hij keek voor zich, naar Edyn, in zijn ogen was irritatie te zien. Hij probeerde haar van zich af te drukken, maar Edyn liet het niet meer gebeuren. Ze gooide haar hele lichaam in de strijd, beter nog, alle liefde die ze voor haar beste vriendin voelde. Alles wat ze had. Daardoor zou Ashton in haar ogen niet meer kunnen winnen.
“Je blijft bij Frankie uit de buurt!” Met een schreeuw drukte Edyn nog één van de hangers in Ashton zijn lichaam, dit keer was zijn borstkas aan de beurt. Het was alsof ze wit voor haar ogen zag en niet meer goed in de gaten had wat er allemaal gebeurde. Er was zoveel haat opgeborreld in haar lichaam, dit had ze nog nooit gevoeld. Ze was het ook helemaal niet gewend. Ze kende dit niet. Alle instincten legen haar vampierlichaam over te nemen en ze bleef de staak maar dieper en dieper duwen.
Totdat ze zeker wist dat Ashton niet meer goed kon bewegen. Ze bracht haar handen naar zijn hoofd en draaide zijn nek met gemak op. Nog steeds zonder precies te weten wat ze nou aan het doen was. Het was alsof ze naar een film aan het kijken was. Alsof het heel iemand anders was die nu voor haar van alles voor haar deed.
Edyn rende zo snel als ze kon naar Frankie, die ineen was gekropen en haar hand vast hield.
“Kom we gaan naar huis.” Het was belangrijk dat Frankie nu veilig was. Edyn wist niet heel erg goed wat ze moest doen. Ze kon Frankie beter maken met haar bloed, maar het was maar net de vraag of ze dat wel wilde. Misschien moesten ze naar het ziekenhuis. Alles kon. Het was voor nu belangrijk dat ze zo ver mogelijk uit de buurt van Ashton was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton ging niet stoppen. Dat had hij nu wel duidelijk gemaakt. Frankie wist niet in hoeverre Edyn hem uit had geschakeld. Misschien lang genoeg voor hen om weg te komen, maar wie zou zeggen dat hij niet achter hen aan zou komen? Hij was zo intens. Hij had haar willen vermoorden als dat had betekend dat hij zijn zin had kunnen krijgen. Frankie was blij dat ze hem had kunnen ontwijken en dat Edyn net op tijd was gekomen, anders had ze zijn bloed in haar lichaam gehad. Een ongeluk zou dan al genoeg zijn om haar leven te beëindigen.
‘Moeten we naar het ziekenhuis?’ vroeg Edyn, waarop Frankie meteen haar hoofd schudde. Het ziekenhuis was een openbare plek, wat betekende dat Ashton haar daar zou kunnen vinden. Als Edyn, of wie dan ook, haar voor even alleen zou laten, dan zou Ashton zijn slag kunnen slaan. Frankie besefte zich echter ook maar al te goed dat de botten in haar pols, en misschien wel haar hand, waren gebroken. Daar zou ze niet mee door kunnen blijven lopen.
‘Ik breng je naar huis. En je hand?’ Frankie keek met betraande ogen naar haar rechterhand, die slapjes in haar andere hing. Bloed van Edyn zou de oplossing zijn, maar ook dan zou Frankie gevaar lopen. Want als Ashton dan toch achter hen aan zou komen voordat ze een veilige plek zouden bereiken, dan hoefde hij alleen maar haar nek om te draaien. Eén actie zou genoeg zijn om haar om te leggen en te veranderen in de vampier die hij zo graag wilde hebben.
‘Dat komt later wel,’ zei Frankie enkel, niet willen denken aan het risico wat ze zou open als ze nu het bloed van Edyn zou nemen. Als ze veilig in haar eigen huis zou zitten, dan zou Ashton haar niets kunnen doen. In ieder geval niet direct. Hij zou haar appartement niet kunnen binnen dringen. Zelfs als hij iets met de ramen of de deuren zou uithalen, zou ze voor een groot deel veilig zijn.
Edyn tilde haar op. Iets wat gek voelde, maar Frankie was dankbaar dat Edyn de kracht in haar had om hen samen zo snel mogelijk te verwijderen uit de situatie. Terwijl ze haar ogen sloot en de stad om hen heen raasde, dacht ze aan Luke. Wat zou ze aan hem moeten vertellen? Was dat het wel waard? Hij zou het zichzelf waarschijnlijk alleen maar kwalijk nemen dat hij haar niet had kunnen helpen.
Eenmaal bij Frankie thuis zette Edyn haar neer, zodat ze de deur kon openen. Ze bracht Frankie naar binnen en zette haar zo voorzichtig mogelijk neer op de bank. Pas toen Edyn voor Frankie neerknielde, zag ze dat kleine stukken glas nog in Edyn haar haren zaten en dat de gevolgen van het gevecht zichtbaar waren in haar kleding en gezicht. Laat staan at de effecten op haar zouden zijn op emotioneel gebied. Ze had immers haar moordenaar voor zich gehad.
‘Ik kan je bloed geven?’ stelde Edyn voorzichtig voor. ‘Ashton kan hier niet komen.’
‘Ik weet het niet?’ piepte Frankie. Ze wilde niets liever dan genezen. Haar pols deed pijn. Pijn die ze tot nu toe had kunnen verbijten. Maar uiteindelijk zou de pijn wel verdwijnen. Of dat nou door Edyn haar bloed zou komen of niet. Wat niet weg zou gaan, was het besef dat ze in gevaar was. En niet alleen zij. Iedereen om haar heen. De vorige keer had Frankie zichzelf kunnen beschermen, maar dit keer was Ashton haar te snel af geweest. Haar magie had haar in de steek gelaten, alleen al door de manier waarop het werkte.
‘Franks, het is gebroken. Of je moet naar het ziekenhuis, of je neemt bloed. Dat is de enige optie. Je kan het niet negeren,’ zei Edyn. Frankie schudde haar hoofd. Ze kon het inderdaad niet negeren. Net zoals dat ze Ashton niet kon negeren. Iets wat ze wel had gedacht. Ze had verwacht dat hij verder was gegaan met zijn leven. Dat was niet het geval. Hij was voor nu misschien uitgeschakeld, maar wat zou er over een paar uur gebeuren? Of de volgende dag? Ze wilde niet terug naar het gevangen leven wat ze een paar maanden geleden had gehad.
Edyn kwam overeind en liep naar de keuken. Ze kwam terug met een glas, gevuld met een klein beetje van haar bloed. Ze zette het voor Frankie neer. ‘Ik kan bij je blijven, zodat Ashton niet nog iets kan proberen.’
‘Wat als je het niet van hem kan winnen?’ vroeg Frankie. Het was net al met moeite gegaan. Niet dat Edyn daar iets aan had kunnen doen. Ashton was ouder en hij vocht gemeen. Het enige wapen wat Frankie had, kon ze niet eens tegen hem gebruiken. Alhoewel, wie weet zou het bloed van Edyn haar daarin kunnen helpen. Het was immers magisch. Moest ze zichzelf niet voorbereiden, al was het maar voor een klein deel? Als er een kans bestond om zichzelf dit keer wel te kunnen beschermen, en misschien ook Edyn, moest ze die dan niet aannemen? Hoe gevaarlijk het ook was?
‘Ik kan Brayan bellen?’ stelde Edyn voor. Wederom schudde Frankie haar hoofd. ‘Dan laat hij ons nooit meer alleen. Dan wil hij vast niet dat Luke en ik naar Amerika gaan.’ Ze kon dit niet de plannen van Luke laten verpesten.
Frankie haalde diep adem en pakte het glas met bloed. Twijfelend keek ze naar Edyn, waarna ze een slok nam. De pijn in haar hand verlichtte meteen. En wie weet zou het bloed van Edyn genoeg zijn om een goede spreuk uit te spreken. Eentje die er voor zou zorgen dat Ashton haar niets zou kunnen maken.
‘Kun je me de boeken geven die ik van Cameron heb gekregen? Misschien kan ik iets doen…’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In al die jaren dat Naylene leefde had ze deze stap nog nooit durven maken. Er waren wat liefdes geweest in de jaren. Met geen van hen had ze de behoefte gehad om hun liefde te bezegelen met een huwelijk. De liefde die tussen Naylene en Michael zat, hoefde wat hen betrof niet bewezen te worden. Ze hoefden niet te trouwen om aan iedereen te laten zien dat ze voor de rest van hun leven bij elkaar zouden blijven. Toch zou dat vandaag wel gaan gebeuren. Iets waar Naylene meer van genoot dan ze ooit had gedacht.
De reis naar Birmingham alleen al had zoveel herinneringen naar boven gebracht. De stad was in veel opzichten veranderd van hetgeen waar ze het jaren geleden achter hadden gelaten. De oorlogen hadden de stad hard getroffen, daarna was de opbouw begonnen. Gelukkig was de plaats waar Naylene en Michael elkaar hadden leren kennen, wel in tact gebleven.
Ondanks dat de twee stellig hadden beweerd dat ze alles zelf hadden willen doen, hadden ze Linn laten regelen dat ze op de plaats konden trouwen. Linn was dan ook haar gang gegaan en had er voor gezorgd dat de straat rustig was. Voor een dag als deze kon het Naylene ook niet veel uitmaken dat er dwang werd gebruikt. Het ging even om haar en Michael, niet om anderen. Daarom hadden ze er ook voor gekozen dat Linn het huwelijk mocht sluiten. Zo waren ze echt met z’n drietjes, zoals ze eigenlijk altijd waren geweest.
Linn had Naylene geholpen met het haar en make-up, iets wat ze voor vandaag toe had gelaten. Ergens had ze er stiekem wel een beetje van genoten. Dit was een bijzondere dag en ze probeerde alles zo goed mogelijk in zich op te nemen. Toch probeerde ze ook om er voor te zorgen dat het zo dicht mogelijk bij hen bleef. Wat had betekent dat Michael bij hen had gezeten toen ze zich klaar hadden gemaakt. Ze waren geen normaal koppel, dat zouden ze nooit zijn, dus de voorwaarde dat ze elkaar niet mochten zien, vonden ze dan ook beiden belachelijk.
Toen ze eenmaal beiden in pak waren gekleed en Linn ook om was gekleed in de jurk die ze uit had gekozen. Waren ze met z’n drieën, arm in arm naar de juiste plaats gelopen. De wandeling was in alle stilte verlopen. Naylene was in haar gedachten terug gegaan naar al die jaren geleden. Het was een druilige dag geweest, terwijl ze vandaag het geluk hadden dat er nog iets van een zonnetje scheen, ondanks dat het nog wel fris was buiten. Gelukkig zat aan het pak van Naylene een overslag die als mouwen dienden. Linn had een sjaal om, die bij haar jurk paste en ook Michael had een pak aan die voor genoeg warmte zorgde. Al met al was het samen wel een plaatje en trokken ze dan ook wel de aandacht van een aantal mensen aan wie ze voorbij kwamen. Naylene hoorde ze fluisteren. Sommigen zeiden dat het leuk was om eens een pak te zien in plaats van een jurk, of dat ze er goed uitzagen. Normaal deed het haar niet veel, vandaag vond ze de complimentjes als een warm welkom.
Linn stopte hen in haar pas. “Mikey, ga jij maar al vast. Dan is het net zoals vroeger.” Michael gaf Linn een kus op haar wang en liep inderdaad vooruit.
“Om te bedenken dat we hier ooit naar toe zijn gekomen om weer wat dichter te zijn bij waar we vroeger waren en dat we Michael hier hebben leren kennen.” Mijmerde Linn.
“En te bedenken dat jij me vertelde dat ik wel voorzichtig moest zijn, want het kon wel eens iemand zijn die kwaad in de zin had.” Vertelde Naylene lachend. Dat was wel het laatste wat Michael had. Ze hadden Michael beide leren kennen als iemand die juist de vrede wilde bewaren. Hoe vaak de man Naylene wel niet had verteld dat ze eerlijk tegen Linn had moeten zijn.
“Toen wist ik helemaal waar ik het over had en hoe anders Michael was!” Linn haar zorgen waren zeker terecht geweest. Er waren genoeg mensen die kwaad in hun zin hadden gehad. Mensen die geen uitweg meer hadden gezien in hun armoede en hadden geprobeerd mensen te overvallen. Nou was dat bij een vampier haast onmogelijk. Michael had alleen maar goede bedoelingen gehad. Had haar bijna niet aan durven te kijken.
“Jij hebt hem uiteindelijk net zo goed een kans gegeven.” Ondanks dat Naylene er heel erg duidelijk in was geweest dat het haar keuze was geweest. Had Linn er uiteindelijk voor gekozen om Michael ook een kans te geven, hem te leren kennen en hem zelfs uiteindelijk in huis te nemen.
“Ondanks dat Michael je heel erg eng vond.” Dat was wel echt zo. Naylene had ook door gehad dat hij dat in het begin ook wel bij haar had. Linn was echter nog een tandje erger. Ze had behoorlijk wat aanzien gehad in de stad.
“Je hebt me mijn beste vriend gegeven.” Zei Linn.
“Ik mezelf ook.” Fluisterde Naylene terug. Zo voelde Michael wel echt aan. Als haar beste vriend, maar ook als haar geliefde. Dat ze nu zouden gaan trouwen en dat ze zo aan hem mocht laten weten wat hij voor haar betekende, vond ze toch wel bijzonder.
“Kom, dan kan ik je weggeven.” Dat was wat Linn hoorde te doen, al was het natuurlijk heen anders dan gebruikelijk.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een dag waarvan Michael had geweten dat hij er ooit wel zou komen. Voor hem was de belofte van Naylene al genoeg geweest. De woorden die ze midden in een gevecht had geroepen, hadden voor hem meer dan genoeg betekenis gehad. De bruiloft had op zich mogen laten wachten. Ook Naylene had er zo over gedacht. Toch was hij blij dat Linn een streep had getrokken en had geëist dat als ze naar Texas zouden vertrekken, ze daarvoor zouden trouwen. Ondanks dat Michael het had willen ontkennen, had zijn beste vriendin gelijk gehad. In Texas was het er nooit van gekomen. Nu de dag hier was, was hij blij dat ze het niet langer hadden uitgesteld.
Het voelde gek om in zijn eentje naar de hoek van de straat te lopen. Naar de plek die hij lang geleden als een soort huis had gezien. Geen thuis, want dat was het nooit geweest. Hij had niet gedacht dat hij het ooit nog zou zien. In honderd jaar zag de omgeving er compleet anders uit, maar het bracht Michael terug naar alle narigheid die hij er mee had gemaakt. Toch was hij blij met de plek. Want zonder die plek, had hij Naylene nooit ontmoet.
Nerveus nam hij plaats, zijn handen oor zijn lichaam gevouwen. Hij probeerde de stemmen van Naylene en Linn te negeren. Hij wilde niet horen wat de twee aan elkaar vertelden, wetend dat het misschien niet voor hem bestemd was. Hij probeerde zich te focussen op de mensen om hem heen, die nieuwsgierig waren blijven staan om te kijken wat er zou gaan gebeuren. Voor hen was het misschien bijzonder om twee mensen op straat te zien trouwen, maar ze hadden geen idee wat voor een verhaal er achter schuil ging.
Michael kon zich nog goed herinneren hoe het was geweest om Naylene voor het eerst te zien. Ze was imposant geweest, verfijnd. Met de vrouwen om haar heen had ze een perfect beeld geschetst. Michael had gedacht dat ze hem geen blik waardig zou gunnen, maar toch had ze het gedaan. Toen hij haar had gevraagd of ze hem had kunnen helpen, had hij in haar ogen kunnen zien dat het perfect geschetste plaatje allemaal maar schijn was geweest. Dat was niet wie Naylene was geweest en dat had ze hem bewezen door hem veel meer te geven dan waar hij om had gevraagd.
Zijn hele leven had hij gemerkt dat Naylene speciaal was geweest. Ondanks dat hij voor een lange tijd vol had gehouden dat hij enkel vrienden was geweest met Naylene, wist Michael dat die gevoelens er al veel langer hadden gezeten. Diezelfde gevoelens hadden behoorlijk wat testen moeten ondergaan. Niet alleen de zijne, maar ook die van haar. Michael had een hoop fouten gemaakt en er was een tijd geweest dat hij niet had verwacht ooit nog in haar aanwezigheid te kunnen zijn. En nu stond hij hier.
Hij voelde een vreemde balans van zenuwen en kalmte. Hij was niet nerveus om Naylene te zien of zijn leven met haar door te brengen. Dat gedeelte maakte hem juist kalm. Misschien waren het de zenuwen die waren gecreëerd doordat er altijd wel iets mis leek te gaan. Ergens verwachtte hij dat iemand de dag zou verpesten, om wat voor een reden dan ook. Hij wilde daar niet vanuit gaan, maar een klein stemmetje in zijn hoofd vertelde hem dat hij scherp moest blijven.
Hij hoorde de voetstappen van Naylene en Linn zijn kant op komen. Ondanks dat hij beiden al had gezien, was hun schoonheid iets wat hem verraste. Op een goede manier. Naylene deed dit op haar eigen manier, zoals zij het wilde. Het witte pak stond haar prachtig en Linn droeg haar jurk met haar gebruikelijke sierlijkheid.
Linn had Naylene naar hem toe gebracht. Ze gaf Naylene een kus op haar wang en ging vervolgens voor hen twee staan. Michael voelde haar hand in zijn hand en keek toe hoe ze de handen van Michael en Naylene naar elkaar bracht. Linn vouwde haar eigen handen er omheen.
‘Ik wil niet teveel zeggen,’ zei Linn zacht. ‘Ik zou heel veel verschillende speeches kunnen geven en ik heb ze geprobeerd te schrijven, maar bij geen van die zou ik door de eerste paar zinnen kunnen komen zonder te huilen.’
Michael kon zijn lach niet echt inhouden. Hij had wel verwacht dat Linn in tranen bij hen zou staan. Hij had echter ook verwacht dat ze met een groot verhaal zou komen, over wat ze door de jaren allemaal van hen had gezien en hoe vaak ze hen een preek had gegeven als ze hen had betrapt op het hebben van seks. Ergens was hij blij dat dat hen allemaal bespaard bleef.
‘Het gaat vandaag ook niet om mij, of om ons. Het gaat om jullie,’ gaf Linn aan. Michael voelde een kneepje in zijn hand. ‘Dus ik wil jullie vragen om aan elkaar te vertellen wat de ander voor jullie betekent. Ik zal mijn best doen om het droog te houden,’ beloofde Linn met een glimlach.
‘Wie wil eerst?’
‘Nay mag wel eerst,’ zei Michael snel. Hij had wel wat woorden voorbereid, maar hij wist niet goed hoe hij zou moeten beginnen. Als Naylene eerst zou gaan, dan zou hem dat wat denkruimte geven. Wie weet nog inspiratie.
‘Throw me under the buss, will ya?’ vroeg Naylene lachend aan hem, waardoor Michael haar enkel met een brede glimlach aankeek.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene en Michael waren het er over eens geweest dat Linn diegene moest zijn die het huwelijk vertrok. Daardoor waren ze in het kleine groepje waar ze jaren op aangewezen was. Zo werd het alleen maar meer bijzonder.
Ergens had Naylene verwacht dat Linn een heel verhaal klaar had. Toch was het ook heel Linn om hen zelf hun verhaal te laten vertellen. De gevoelens die ze voor elkaar voelden en hoe ze die hadden ontwikkeld. Hoe ze hun toekomst tegemoet zagen. Alles wat ze konden bedenken.
Naylene hield de handen van Michael en Linn zo goed mogelijk vast. Zij mocht beginnen. Iets wat ze zichzelf nu aan hadden gedaan. Als het in tranen zou eindigen, zal zij de schuld niet op zich nemen.
“Ik had nooit gedacht dat deze straten mij zoveel konden geven. In de onzekere tijd dat Linn en ik hier naar Birmingham kwamen, had ik eigenlijk al geen zin om deel te zijn van een gemeenschap.” Helemaal omdat ze had geweten wat het had betekend.
“Ik had nog niet echt mijn huis hier gevonden, maar wist niet echt wat er miste.” In de jaren daarvoor waren Naylene en Linn toch wel overal en nergens geweest. Iedere keer hadden ze het voor elkaar gekregen om een plekje te creëren waar ze zich beiden prettig voelden. Waar ze beiden verder wilden leven. Ondanks dat Naylene hier aan de bibliotheek had kunnen werken, had ze zich nooit echt compleet thuis gevoeld.
“Nu weet ik dat wel. Jij miste. Jij maakt het dat iedere plek als thuis voelt.” Ze hadden de afgelopen jaren veel geprobeerd. Ze waren in Boïse geweest, daarna in Tokyo, waren verhuisd naar Australië en zouden hierna zelfs naar Texas toe gaan. De afgelopen tijd was het haar wel duidelijk geworden dat wanneer Michael er was, zij zich er ook prettig voelde. Ondanks dat ze een tijd voor haarzelf nodig had gehad, zelfs een tijd met Ashton door had gebracht. Het voelde niet zoals het bij Michael wel was.
“Bij jou is het makkelijk.” Ze hoefde niet na te denken over wat ze deed, wat ze zei. Vanaf het begin was ze eerlijk geweest tegenover Michael. Iets wat hij had verdiend. Ze had geweten dat hij haar zou accepteren hoe ze was.
“Als ademhalen.” Lachte Naylene. Zij hoefden natuurlijk geen adem meer te halen. Ze wist niet hoe ze het anders moest uitleggen. Bij Michael zijn, ging vanzelf. Ze hoefde niet haar best te doen. Het hoorde samen. Zij beiden. Met z’n drieën.
“Hier heb ik ook geleerd dat ik je nooit uit mijn leven wil zien lopen.” Naylene wist nog maar al te goed hoe Michael hier had gestaan, haar had gezien en zich zo snel als hij had gekund, om had gedraaid en weg was gelopen. Een beeld wat haar tot de dag van vandaag pijn deed. Ze wilde er niet aan denken dat hij nooit meer in haar leven zou zijn. Dat was de reden dat ze hem had vergeven voor wat er was gebeurd. Voor nu voelde het alsof dat alles niet meer bij hun leven hoorde. Het deed het wel en zou het ook altijd blijven doen. Het maakte ze echter alleen maar sterker. Want van verlies, leerde je juist hoe je iemand dicht bij je moest houden.
“En dat ik dat ook nooit zou laten gebeuren. Soms heeft het misschien wat tijd gekost om dat te bedenken, maar het is zo en zo zou het ook altijd blijven. Jij hoort bij mij, dat weet ik zeker.” Als ze de kans hadden gekregen, dan waren ze eerder een relatie begonnen. Dat het er nu pas was, was misschien wel goed voor hen beiden. Ondanks haar vele jaren, had Naylene nooit echt in een relatie geweest. Misschien had ze Ashton nodig gehad, om te zien hoe het niet hoorde te gaan in haar leven. Daardoor wist ze wel dat Michael er wel op een andere manier hoorde te zijn. Niet alleen als haar beste vriend, maar als haar geliefde.
“Ik weet dat je in je hoofd hebt dat ik je heb gered. Maar Michael, het is zoveel meer dan dat.”
“Jij hebt mij gered. Je hebt ons gered.” Naylene gaf een kneepje in de hand van Linn. Zonder Michael had hun leven er heel erg anders uitgezien. Misschien had Linn haar nooit vergeven voor alles wat er was gebeurd. Michael had hen compleet gemaakt. Hij zorgde ervoor dat ze beter bij elkaar paste. Het klopte op deze manier.
“Mijn leven heeft meer betekenis gekregen met jou er in. Jij bent het missende puzzelstukje, dat alles compleet maakt. Je bent mijn huis, mijn veilige plaats.” Halverwege haar woorden had Naylene al wel gezien dat er tranen in de ogen van Linn waren gekomen. Nu begon haar beste vriendin ook nog eens te snikken, waardoor ze zelf de prop in haar keel ook even weg moest slikken. Dit was zo’n bijzonder moment. Ze had nooit gedacht dat ze zou gaan trouwen. Dat was niet iets wat ze had gewild, of nodig had gevonden. Bij Michael wist ze zeker dat ze dit wilde. Dat ze samen met hem wilde zijn, voor hoe ver hun leven zich uit zou strekken. Over honderden jaren zou ze nog steeds blij zijn met dit besluit.
“Ik houd van je Mike.” Naylene haalde zelf nog diep adem, omdat ze niet meteen wilde gaan huilen. Dit was zo’n bijzonder moment dat ze er zelf ook emotioneel van werd, toch wilde ze de laatste woorden en nog rustig uit krijgen, iets wat haar ook lukte: “You will forever be my always.”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld