Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

9 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Because I love you, it's not hard to be kind to a person you love," gaf ze toe. Addison had over het algemeen zeer weinig moeite met aardig zijn sinds ze altijd het beste in de mens zag, al waren er uitzonderingen. Voor de rest van de mensen die ze had leren kennen in het bendehuis had ze geen één greintje respect en ze wist dat die haatgevoelens wederzijds waren.
Haar hand had ze bij zijn gezicht vandaan gehaald en liet deze naast haar lichaam hangen.
"I don't know a reason why you wouldn't deserve this," antwoordde Addison, zachtjes schouders ophalend. Het viel niet te ontkennen dat hij slechte dingen had gedaan, maar inmiddels had ze hem op een andere manier leren kennen. Ze bekeek hem niet meer als de jongeman die haar had ontvoerd, haar leven helemaal omver had gegooid en haar uiteindelijk ook nog eens vermoord had. Het had presumptief een blijvende plek in haar geheugen, maar het had verder geen enkel verband met vergiffenis. "You're not a bad person." Wellicht deelde hij geen van haar meningen over zijn karakter, al kon ze haar best doen hem het wel te laten geloven door middel van het vaak genoeg tegen hem te zeggen.
Net zoals hem, ontdeed ze zich van haar kleding. Zijzelf was ook wel in voor een warme douche om alle stress van haar af toe spoelen. Hoe dan ook, voelde ze een enige vorm van trots voor zichzelf sinds het sterk houden haar makkelijk afging. Toch wist ze dat het ergste nog moest komen. Addison had amper tranen gelaten sinds de dood van haar jongere broer, maar wist dat dat slechts kwam doordat ze het nog niet met de volle honderd procent besefte. Wanneer ze echt doorkreeg dat Ethan's geest van de aardbodem verdwenen was, zou er een moeilijkere periode aankomen.
Eens haar kledingstukken zich stuk voor stuk op de vloer bevonden, sinds er weinig plek was om het ergens anders te leggen, begaf ze zich naar de douche en draaide ze aan de knop die het water deed stromen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
En daar verstreek dat ene van haar lippen, dat zijn gehele wereld weer op zijn kop zette. Hij bevroor. Zijn bewegingen gestokt in een krampachtige houding waarin hij zich had gezet om zich uit te kleden. De jeans die hij in zijn vingers geklemd had, vond de grond in een lichte vlaag van wind wanneer hij het uit zijn grip glippen liet, daar waar zijn shirt en de rest evenzeer op de vloer gelegen had. Slechts zijn boxers hadden de ondergrond nog niet bereikt. Voor de rest was het zijn blote lichaamshuid die glansde in het beetje licht van de gloeilampen.
In zichzelf gekeerd zocht hij haar op in de schimmen van het licht. "Still can't get used to hearing that." Toch was het een kleine glimlach die zijn lippen verstreek, hoe triest deze er ook wellicht uit heeft moeten hebben gezien.
Met het laatste van zijn kleding dat hij op de grond achterliet, volgde hij haar op naar de douche. Wachtende tot de knop omzette en het water stromen liet om op haar weer te komen, dat waarop niet veel later het geluid van de waterstraal tegen de tegels weerklonk. Hij stapte naar haar toe. Het water op zijn lichaam neer laten komen zoals ook de hare onder de stroom van vloeistof weer te vinden was. Een moment van stilte vulde de douchecabine. Vervolgens was hij het die deze verbrak, door het beetje gefluister dat het geluid neervallende water overtrof.
"I love you too."
Het was een eerste keer dat ze zich zo voor hem blootstelde. Het moment verliep allesbehalve zoals hij het voor haar graag had gewild; hij kon het niet in zich opbrengen zijn gedachten op nul te zetten en zich op haar te focussen, zoals ze verdiende. Maar dat haalde niet weg dat ze er prachtig uitzag.
Hij beet ietwat op zijn lip. "You are so beautiful." Met zijn hand streek hij wat van haar haar langs haar schouder weg, de lokken voelen verzwaren door het water. "I'm sorry for tonight. Wish things would've been different."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het deed haar goed om die glimlach op zijn gezicht te zien verschijnen, desondanks het zeer miniem was. Addison had verder geen flauw idee of er oprechtheid bij betrokken was, het kon evengoed dienen als slechts een geruststellen. Ze zette die gedachte echter van zich af. Om hem volledig te doen kalmeren, mocht ze geen negatieve energie uitstralen, een feit waar ze fel van overtuigd was. Het horen dat hij ook van haar hield bezorgde haar dan weer een glimlach op haar gelaat. Ondanks ze het zonder dat hij er wat over zei, ook wel zou weten, bleef het fijn om te horen.
Ze keek hem aan toen hij tegenover haar in de douchecabine plaats nam. De warmte van de hete douchestralen voelden ontzettend fijn aan op haar koude huid. Desondanks ze de koude niet per se als koudheid ervoer, kon ze warmte nog steeds waarderen. Het voelde anders dan toen ze nog mens was, maar minstens even aangenaam.
Haar hart, voor zover die nog in tact was, leek bijna te smelten bij het aanhoren van Jacks woorden. Ook ditmaal viel een kleine glimlach moeilijk te onderdrukken. Ze vond het ontzettend lief dat hij de moeite deed haar te complimenteren, ondanks de hectische periode waarin ze zich bevonden. "Thank you, that's very sweet of you," bedankte ze hem. Het horen van zijn verontschuldiging bracht echter wel wat teleurstelling in haar naar boven, ondanks het goed bedoeld was. In plaats van de ontgoocheling te laten zien, nam ze simpelweg zijn hand vast. "No, don't apologize. It's okay," was hoe ze hem gerust probeerde te stellen, hem nog steeds in de ogen aangekeken. "It is what it is now and I'm optimistic enough to know that it'll be better."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar ogen bleven bij de zijne, onafgeweken van zijn gedaante dat zich nu op minieme afstand van de hare bevond. Haar blikken spraken boekdelen voor hem zoals ze altijd al hadden gedaan. Echter, het lezen van haar gedachten was en bleef een gave waarover hij niet beschikte. Hij kon niet inzien wat er door haar heen ging tijdens deze toestand, wanneer ze naar hem kijken bleef. Desondanks gaven haar woorden hem helderheid. Ze pakte zijn hand vast, liet het aan hem hun vingers te verstrengelen, al was het uit bemoediging. Iets wat hem normaliter wantrouwig voelen liet in tegenstelling tot nu, dat hij het op een vreemde wijze als steun ervoer.
Zacht trok hij haar iets naar zich toe. "I just imagined it- I wanted it to be different than this. You know, moving out-.." Zijn twijfels waren nooit vergaan geweest als het ging om dat wat hij haar bieden kon. Hij had gehoopt dat het anders zou zijn wanneer ze het bendehuis hadden verlaten, had het zich ingebeeld dat betekende om de duisternis achter zich te laten. Het bleek hem daarentegen te achtervolgen in plaats van dat hij het de rug toe keren kon, een situatie waar hij haar tegelijkertijd in meesleepte. Hij wilde haar gewoon beter kunnen geven.
Hij zuchtte, het warme water over zich heen laten lopen indien zijn ogen zich voor enkele seconden sloten. Haar borsten drukten zacht tegen zijn borstkas. Ze stonden dicht op elkaar, zoals ook enigszins moest wilden ze beide onder dezelfde douche kunnen staan, maar het liet hem geen ongemakkelijkheid voelen. Alleen zijn rode ogen lieten hem van haar wegkijken uit schaamte, het was niet zozeer om het tafereel op zich.
"What is it that you want in the future?" Zijn gemompel rolde gedempt van zijn lippen, een toon van vertwijfeling hoorbaar. "What is your dream?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"How things go now, doesn't mean it'll last forever. Perhabs, one day things will change and maybe come closer to your expectations." Het verbaasde haarzelf hoe ze zelfs in hun situatie nog optimistisch kon blijven nadenken over dingen. Addison had weinig zicht op het beeld dat Jack voor zich had voor ze het bendehuis verlieten vermits ze het nooit hadden over hoe ze hun toekomst voor zich zagen. Plausibel hadden ze geeneens een keuze en konden ze niet meer dan oplossingen bedenken voor lastige situaties die alsmaar opgestapeld leken te worden.
Zijn vraag zorgde ervoor dat ze kort haar schouders ophield als teken dat ze geen enkel idee had. Hoe dan ook hield ze het niet slechts bij een lichamelijke uitdrukking en versterkte haar teken met woorden."I don't know, actually. I'm not really a dreamer anymore, I think," vertelde ze simpel. Alle afgelopen gebeurtenissen hadden haar levensvisie verandert. Ze was zichzelf gebleven, doch ze een andere versie van zichzelf bleek te zijn. "A while ago, I wanted to make a career as a music artist or something. I wanted to live that live everyone dreams about, you know. But I'm not like that anymore. I'm more realistic now."
Na enkele seconden bestaande uit stilte vanuit haar positie, bedacht ze zich lichtelijk. "Actually, I can do whatever I want because of all those super powers I have now, but I rather not to think too much about it. It makes me feel afraid of myself, if that makes sense," begon ze te vertellen. Haar leven was sinds enkele weken al niet meer realistisch, het leek wel alsof alles dat eerst onmogelijk leek te zijn, ineens de realiteit was.
Opnieuw brak er een kort moment van stilte aan, een aantal seconden waarbij ze evenzeer het oogcontact tussen hen beiden verbrak, maar het weer herstelde eenmaal ze haar verhaal afmaakte. "The only thing I that sounds nice to me is just a normal life, but I don't think that's possible."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I had no expectations. Just hoped that.. it meant to me that I had left it all behind. I guess." Het vormde meer gemompel dan daadwerkelijk met overtuiging gesproken woorden, maar dat kon ook niet van zijn insteek gezegd worden omdat hij niet zeker wist waarom hij zo dacht.
Een antwoord zoals hij deze verwacht had, rolde van haar lippen. Zoals ze het hem de laatste keer ook gezegd had. Datgeen waarop hij hetzelfde geantwoord had; hij was geen dromer, was dit nooit geweest sinds hij opgegroeid was en had dit nooit gekend. Het was een ander gedeelte van de toekomst waar hij op had gedoeld. Een gedeelte dat nog nooit ter sprake was gekomen maar nu meer dan ooit van pas kwam, gezien hun positie als vluchtelingen.
Vertwijfelend kantelde hij zijn hoofd enkele millimeters. "I mean like, family stuff. Like-.." Voor even bleef hij stil, zijn ogen wederom gesloten om het water over zich heen te laten stromen. "Where do you want to live? What do you want for life?" Haar thuissituatie had hij vaag meegekregen, maar van haarzelf had hij nooit gehoord wat ze voor ogen had als het ging om samenwonen, het worden van ouders of trouwen. Het kwam niet doordat hij alles wilde overhaasten of dit nu al wilde; hij wilde weten wat zij voor zich zag als ze daarover nadacht.
"What do you see when you think of your future in that way? You know.. because we moved out and gotta find a place to live. To work, to start up life again."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het viel moeilijk te ontkennen dat op die manier over haar toekomst nadenken haar wat deed. Weten dat een gedeelte van haar wensen onmogelijk konden uitkomen, deed pijn, maar dat probeerde ze zo goed mogelijk te verdoezelen. Het duurde echter wel enkele seconden voor ze begon te vertellen. "Well, I've always seen myself as an ordinary woman, you know, married and of course with children when I thought about my future. Never thought about how many, but I'm a family person so I wanted at least one. But I don't think I'm able to have kids because I'm kind of dead. It is sad though, I really love children," vertelde ze. Enigszins viel er een vorm van geluk op haar gelaat te vinden wanneer ze het had over haar kinderwens, maar die gloed veranderde al snel naar teleurstelling eenmaal Addison tot de realiteit kwam en zich bedacht dat het onmogelijk was. "I also always wanted to live simple house, not really in the middle of the city but close so that it's still easily accessible, mostly because of my wish to have children and I know from experience that growing up in a city is not always fun for a child," ging ze verder, doende alsof het feit dat ze onvruchtbaar was haar amper deerde. Wellicht zou ze toch een manier vinden als ze zich wat meer verdiepte in het vampirisme, maar hopen sloot ze uit sinds dat meer teleurstelling teweeg bracht dan nodig was. "But besides that, I think that's still what I want. My vision about that hasn't really changed, I guess." Nu besefte ze zich pas wat voor saai beeld Addison voor ogen had wanneer ze dacht over de toekomst, al was het in haar ogen pure perfectie als het ging om familie.

"What about you?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar beeld bij het hebben van een gezin was er een die hij bij haar vond passen. Ergens had hij het al verwacht dat ze inderdaad graag een 'normaal' leven wilde, omringd door kinderen en het hebben van een huwelijk. De triestheid waarmee ze het vertelde overviel hem echter volledig. Haar vampirisme was een deel van haar waar hij weinig van wist en alhoewel ze hem datzelfde gevoel gaf, bleek dat hij iets over het hoofd had gezien wat zijzelf zich al beseft leek te hebben.
Zijn tanden zonken voor kort weg in zijn lip, er een beetje op gebeten. "Hey, you don't know that for sure just yet." Hij hief haar kin wat op, haar voor het eerst deze avond door eigen wil in zijn ogen laten kijken. "Don't give up on that, if that's what you've wanted all along." Het tegendeel bewijzen van haar aanname over dat ze geen kinderen krijgen kon, kon hij niet, maar dat weerhield hem er niet van haar een beetje te bemoedigen om de onzekerheid niet gelijk tot negativiteit over te laten slaan. Niet als er ook een kans was dat het juist wél mogelijk was.
"Sounds like you got it all thought out well, though. Never looked at it that way." Hoe zij er al over na had gedacht en wist wat ze wilde, had hij tot op dit moment nooit door zijn hoofd laten gaan. Hij had het nooit tot mogelijk gezien dat zo'n toekomst voor hem zou kunnen werken. Als hij niet met haar uit het bendehuis gevlucht was, had dat ook niet gekund. Hij had al die jaren zijn toekomst in de onderwereld gezien omdat dat was waar hij in gevangen zat.
"I don't know what I see. Never thought about it 'till just now." Wat twijfelachtig haalde hij zijn schouders enkele millimeters op. "I think that I'm cool with everything when it comes to marriage. Whether married or not, doesn't have much value to me and wouldn't bother me either way." Een relatie zou volgens hem met of zonder trouwen nog hetzelfde zijn, maar hoe dan ook had hij met geen van beide opties problemen.
"About kids, I'm not sure when I'll be ready for it. If I'll be ready for it. I want to be.. you know, settled. Worked out. I can't be a parent like this." Hij beet verder op zijn lip, voordat hij dit stopte en zich eroverheen probeerde te zetten. Een kleine glimlach verscheen weer. Ditmaal een wat minder overtuigende, al deed hij zijn best. "And for now, living anywhere but the Solntsevskaya Bratva house would be great."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison wist dat de kans groot was dat ze een eenzame toekomst zou hebben. Ze was realistisch. Zijzelf zou niet sterven uit ouderdom in tegenstelling tot anderen in haar omgeving. Toch had ze geen andere keus dan het te accepteren, wellicht viel het al bij al nog mee. Jacks uitspraak veroorzaakte echter wel een zwakke glimlach op haar gelaat. Normaliter was zij diegene die positieve woorden insprak, om men van haar optimistische mening te overtuigen en ditmaal was het omgekeerd. Het verraste haar een beetje.
"It just sounds like it isn't possible. I mean, I never heard about a blood-sucking baby. That's just... Crazy," vertelde ze. Addison had geen idee wat ze zich erbij moest voorstellen. Het leek haar onmogelijk als Addison niets van haar vampirisme zou doorgeven aan een eventueel kind, wat dus wilde zeggen dat het bloed nodig had in plaats van melk waar kinderen doorgaans mee startten. "And I don't know, it also doesn't sounds like a fun way to grow up to me. It would be difficult to play with other children, you know, self-control ain't easy," zei ze ten slotte schouderophalend. Het was iets dat ze niemand gunde. Een immens grote drang om te moorden om er vervolgens een verschrikkelijk schuldgevoel aan over te houden.
Zijn verhaal luisterde ze met volle aandacht, wetende dat serieuze gesprekken over de toekomst niet vaak voorkwamen. Bovendien had hij nooit eerder laten weten wat hij wilde in zijn toekomst, hoewel hij daar klaarblijkelijk zelf nog niet compleet over uit was. Ze nam het hem niet kwalijk, het was menselijk.
"Well, it's your own choice but you could make very beautiful children if they look like you. I can tell you that," bracht ze licht grinnikend uit. Het was een opmerking die ze moeilijk laten kon.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Might be a vampire baby, might not be one." Bedenkelijk keek hij langs haar heen. "All I'm saying is, don't think ahead like that when it might not be the case after all. Waste of thoughts and energy." Het was daarnaast nog niet de tijd voor hen om te beslissen wat ze op dat gebied wilden. Hij wist niet hoe het met haar zat, maar zelf was hij er allesbehalve aan toe om vader te worden op het moment.
Flessen shampoo en doucheschuim had hij weer kunnen vinden op de rekjes aan de muur, er rommelig uitgestald zoals de laatste gast ze hoogstwaarschijnlijk achtergelaten had. Hoe dan ook kon het hem niet deren.
Een van de al gebruikte flessen shampoo griste hij onachtzaam weg van de rest van de collectie, een beetje op zijn hand gedaan die hij vervolgens naar haar haar toe reikte. "Let's not worry about that just yet. Come here." Voorzichtig gleden zijn vingers door haar haar. Hij schuimde het geduldig in, doende dat voor even zijn gedachten er niet toe deden en de gebeurtenissen van net nooit plaats hadden gevonden.
Ze wist wederom een glimlach op zijn gelaat te zetten. Al dan terughoudend gingen zijn mondhoeken wat omhoog, haar weer aangekeken zodra haar woorden tot hem doordrongen. "Are you flirting with me?" Overduidelijk een vraag waar hij geen antwoord op nodig had om dit te beseffen, maar hij kon het uit het beetje vermaak dat hij voelde niet voor zichzelf houden. "I hope that they'll look more like you though."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Yeah, that's true. You're right," gaf ze uiteindelijk toe. Desondanks haar kinderwens, was ze er de eerste jaren zeker nog niet aan toe. Ze was pas achttien en hun situatie liet het alles behalve toe. Een kind moest opgroeien in stabiele omstandigheden, niet op de vlucht of wat dan ook.
Met haar ogen volgde ze zijn beweging naar het rek dat volstond met verschillende doucheproducten. De flacons waren merendeels al half leeg, iets wat men in hotels, zoals zij het gewend was, nooit zou tegenkomen. Meestal, als ze beschikten over doucheproducten in de badkamer, bestond het uit kleine flesjes die ofwel net genoeg, of veel te weinig waren voor het bezoek. In het motel waar ze één nacht zouden doorbrengen was het anders, maar Addison vertoonde er geen problemen voor. Alles was beter dan het bendehuis waar ze zich eerst bevonden. Het bracht herinneringen in haar naar boven. Doucheproducten lagen er ook opgestapeld, hoewel het er in het bendehuis toch iets smeriger aan toe ging. Haar blik viel op de shampoo die hij in zijn hand had en waarvan er al snel een hoeveelheid in haar haren terecht kwam. Het merk dat op de verpakking gedrukt stond kende ze niet, het enige dat ze wist was dat het in een vreemde taal was. Stochastisch was het een goedkoop product uit het buitenland, iets waar haar haren hopelijk niet anders op zouden reageren. "Well, I hope my hair won't get frizzy because of that cheap shampoo. That wouldn't be a charming look," merkte ze op, hoewel het overduidelijk was dat het om een grap ging.
"Oh, yeah, I definitely am flirting with you," antwoordde Addison knikkend. Waarom zou ze er problemen mee moeten hebben om toe te geven dat ze met hem aan het flirten was? Daarnevens leek hij er geen erg in te hebben, iets dat ze op voorhand al wel voorspeld had. Hetgeen dat hij erop antwoordde veroorzaakte opnieuw een glimlach op haar gelaat. Het was simpelweg te lief voor woorden. "That's cute."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het maakte hem ergens kalm om zich zo op iets te kunnen focussen. Het liet zijn gedachten aan zijn thuissituatie zacht maar zeker even wegglippen uit zijn hoofd, de opgestapelde emoties voor even op de achtergrond gehouden voor een gevoel van rust. In lichte mate en allesbehalve dat wat hij nodig had om te vergeten wat er gebeurd was, maar genoeg om zich even ietwat beter te voelen.
Zwijgzaam schuimde hij met de overgebleven shampoo op zijn handpalm zijn eigen haar in, het met de zeep bedekt om het vervolgens wat haastig uit te spoelen. Douchen daarentegen bracht hem geen kalmte. Het was nooit voor hem geweest om er de vredigheid bij te voelen, omdat het vaak een ritueel was dat plaatsvond nadat hij een klus gehad had.
Vaker was het bloed dat zich vermengde met het douchewater om zijn lichaam te verlaten, het beeld dat hij niet langer aanzien wilde dan de paar noodzakelijke minuten.
Hij trok haar voorzichtig wat meer bij hem. Het water bereikte haar als vanzelf, een onverwachte klap die ze waarschijnlijk allesbehalve verwacht had maar hem toch enigszins wist op te vrolijken. Een minieme glimlach verscheen. "Hope it ain't hair paint." Ze wisten beide wel dat dat waarschijnlijk niet het geval zou zijn, maar het denken aan een andere, vreemde en ongewenste haarkleur bij haar vond hij wel een vermakelijke gedachte.
Ondanks dat was het duidelijk dat geen van de doucheproducten echt van kwaliteit waren. Hij betwijfelde of het überhaupt zijn haar echt zou wassen, maar hij was immers niet veel beter gewend vanuit het bendehuis.
"You gonna let me do all the work here?" Hij keek op haar neer, dan wel ditmaal niet met irritatie.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

Ts > after their little shower adventure

Dromerig staarde Addison voor zich uit, kijkend naar de grauwe, gelige muur voor haar neus. Ze had intussen alweer plaats genomen op het bed, ditmaal een zittende houding. De zoete geur van goedkope douchegel was haar neusgaten nog steeds niet ontvlucht, maar het bezorgde haar enigszins een vertrouwd en veilig gevoel. Het was voor even geen bloedgeur die overheerste, wat wellicht vreemd was om als vampier zijnde te zeggen. Het bezorgde haar echter wel een menselijk gevoel en desondanks alles, een gewaarwording gepaard met een lichtelijke vorm van vrede.
Haar ogen richtte ze op haar benen die enkele dagen geleden nog volstonden met diepe wonden, maar nu egaler waren dan ooit te voren. Zachtaardig, raakte ze haar, als fluweel voelende, huid aan. Het was gek dat het gif die haar tot vampier had gemaakt, zelfs de structuur van haar huid had verandert. Hoe dan ook, probeerde ze zich na enkele seconden op wat anders te focussen vooraleer Jack wat doorkreeg en haar als gek verklaarde. Welk normaal individu was er nou zo verwonderd om de structuur van huid? Hoewel, normaal noemde ze zichzelf allang niet meer.
Ze zocht zijn ogen met de hare, de warmte die ze met zijn blik ontvangen zou, omarmd. Normaliter had ze slechts koude gevoeld, maar alles was verandert. Een zwakke glimlach verscheen op haar gelaat bij zijn aanzien. Ze zocht naar een uitvlucht om hem tot bij haar te lokken. Koudheid werkte niet, Addison kon geen vrieskou voelen. Het enige dat ze kon bedenken was simpelweg eerlijk zijn en opbiechten dat ze hem simpelweg bij zich wilde hebben. “Can you come sit here with me?” vroeg ze.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn emoties waren weggezakt geweest. De staat waar hij zich een half uur geleden in had bevonden, had hij afgedwongen voor een zwijgzame bui. Plezier straalde hij echter nog niet uit. Hij kon zijn gelaatsexpressie niet verder brengen dan kilte en somberheid, en zijn blikken bleven stil hangen op elk voorwerp waar hij ze op fixeerde. Haar aankijken deed hij niet. Hij stond simpelweg voor de ladekast in de motelkamer, starend voor zich uit en een shirt in zijn handen, waarvan hij pas na een tijdje in zich opbrengen kon om deze aan te trekken.
De woorden die zacht haar lippen verstreken, verbroken echter zijn trance en zo mede de sereniteit. Ze vulde zijn hoofd wederom met gedachtes. Het geschreeuw van andere gevoelens was inmiddels gedempt, net als gefluister geweest in het gesuis van de wind langs de bomen. Het was haar stem die bleef haken.
Hij draaide zich om en wreef met zijn handen over zijn gezicht, voor hij dan toch haar ogen ontmoette. Hij vond haar daar, wachtend op het bed met een liefdevolle maar tere uitdrukking die ze opbracht. De bedlakens leken onder haar gedaante te draperen in het licht van de maan. Hij knikte, voldaan aan haar verlangens door zijn plaats achter te laten en geleidelijk aan naar haar toe te lopen. Het duurde daarna niet lang voor hij naast haar kwam zitten en zijn lichaam aan haar grensde, om de kou van de hare tegen zijn warme huid te voelen weerkaatsen.
Een enorme vermoeidheid daalde op hem neer. Als een last op zijn schouders bleef het rondom hem hangen, hem nietig en zwak laten voelen vergeleken met dat wat hij anders voelde. Het was alsof hij een zak vol bakstenen aan zijn lijf had hangen en hij beetje bij beetje meer op het bed afdaalde. "I'm so tired.." Als teer gemompel kwam het naar buiten, gevoeld hoe zijn oogleden enigermate begonnen te zakken. De linkerzijde van zijn hoofd begon tegen de hare te leunen. "Everything feels so heavy.."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
In haar optiek straalde hij niets anders uit dan pure vermoeidheid, een gemoedstoestand veroorzaakt door nodige slaap verbijten, iets dat ze met hem verachtte. Addison wist dat hij geloofde dat hij daar beter mee deed, maar uiteindelijk zou zij haar best doen om hem van haar mening te overtuigen; het was slecht.
Eenmaal hij naast haar had plaatsgenomen nadat zij dat van hem had gevraagd, sloeg ze zachtjes een arm om zijn schouders heen. Normaliter was dat nogal lastig aangezien zijn gestalte groter was, maar ditmaal zat Jack ietwat onderuitgezakt waardoor Addison zich iets hoger dan hem bevond. Haar ogen hield ze vooruit gericht, kijkend naar de wellicht door nicotine verkleurde, gelige gordijnen. Aangezien deze niet volledig dicht konden, glipte het maanlicht de kamer in en was het mogelijk om de glimp van enkele sterren op te vangen. Haar aandacht voor deze natuurlijke verschijnselen waren echter maar voor even. Toen enkele seconden later Jacks stem hoorbaar werd, was haar volledige concentratie op hem gericht.
"Then close your eyes and go to sleep, Jack," antwoordde Addison, overtuigend, maar toch zachtjes waardoor het een beetje bemoederend overkwam. Dit deed ze bewust, hopend dat de jongeman doorkreeg dat ze het beste met hem voorhad. Daarnaast wist ze dat hij dit nodig had, ook al zou hij dit hoogstwaarschijnlijk ontkennen, zijn persoonlijkheid kennende. "Just try to clear your head a bit and give yourself some rest."
Met haar hand streelde ze langzaam door zijn klammige haren heen. Ondanks het nog niet volledig gedroogd was van het douchen, bleef ze dat een prettige activiteit vinden.
"Tomorrow when you're rested, we can go. Please stop worrying for a couple of hours," fluisterde ze er nog achteraan. Aan zijn hartslag te horen was hij redelijk kalm, niet volledig rustig, maar minder gestresseerd dan voorheen. Wellicht kreeg hij door de vermoeidheid niet eens de kans om onrustig te worden. Haar hand liet ze weer zachtjes afzakken naar zijn schouder, waar deze enkele minuten eerder nog had gelegen. Een zacht kusje drukte ze tegen de zijkant van zijn hoofd, simpelweg omdat ze dit niet laten kon.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld