Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Anoniem
 Hey, everybody!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O| Lord, forgive me for the things I’ve done
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Aan het einde van de dag was Texas een goede keuze geweest. Ondanks dat Naylene in haar ogen nooit heel goed was geweest met jongeren, vond ze het voor de klas staan wel vernieuwend. De jonge heksen hadden hele eigen ideeën, waardoor het vaak genoeg voor kwam dat Naylene geïnteresseerd op haar bureau zat, om te luisteren naar één van de verhalen. Uiteindelijk was het belangrijk dat de kinderen zich gewaardeerd voelden. Dan zouden ze past op de beste manier hun leven kunnen indelen en ook hun magie gebruiken. Zeker omdat ze te maken hadden met personen die enkel heks waren, was het belangrijk dat ze het wisten te doseren. 
Met hun komst naar de stad en ook de school, had Naylene al wel door gehad dat dit een omgeving was met veel geschiedenis. De school was hier met een reden geplaatst. De stad was gevuld met energieën. Op sommige momenten was dat voor haar overweldigend en probeerde ze dan ook zo voorzichtig mogelijk te doen. Voor ze het wist was ze opgeladen met een magische energie die ze niet zomaar kwijt kwam
Door de geschiedenis was er voor Naylene echter ook genoeg te leren. De school was opgezet zodat de leerlingen er met hun vragen terecht konden. Het bezat dan ook over grimoires van sterke heksen. Naylene had er al wel even in gebladerd, maar ze wilde zich ook niet te veel in verliezen.
Vandaag had ze er dan ook voor gekozen om de bibliotheek in de school te verruilen voor die in de stad zat. Van Andy had ze al wel gehoord dat daar ook genoeg verhalen te vinden waren over de geschiedenis van de stad. Veelal zou het door de mensen die hier woonden, worden beschouwd als fictie.
Naylene wist nog niet precies waar ze naar opzoek was. De omgeving was voor haar al genoeg om zich even in terug te trekken. Natuurlijk had ze ook naar huis kunnen gaan. Ze wist echter dat Michael en Linn er samen met de paarden op uit waren getrokken, zodat Linn terug was gekomen van de school. Ze zouden de komende paar uur nog niet terug zijn. Daarom was de bibliotheek voor nu wel een prettige plaats. 
Vanaf het moment dat ze binnen was gekomen had Naylene echter al een onbehagelijk gevoel gehad. Dat had ze weggestopt als de magie dat overal en nergens vandaan leek te kopen. Ze had het nog niet heel erg gemerkt in de rest van de stad. In dit gebouw hing echter zoveel geschiedenis, wat ze weg kon schrijven aan het verhaal van Andy. Ze moest gewoon op haar hoede zijn, iets wat prima ging nu ze volledige controle had over hoe ze zich voelde. 
Alle zorgen sijpelden langzaam weg toen ze langs de verschillende boeken liep. Het was rustig in de bibliotheek, iets wat Naylene diep van binnen best wel pijn deed. Het deed haar denken aan de jaren dat ze zich zo in had gezet om plaatsen als deze op te bouwen. Om er voor te zorgen dat iedereen beschikking had gehad over de kennis die ze nodig hadden. Nu kon iedereen er bij, maar deden ze er niets mee. Natuurlijk was er internet, maar niets ging boven het gevoel van papier dat tussen je vingers heen gleed, de geur van een oud boek of juist een nieuwe, een goed hoekje in een gebouw als deze. 
Ze liep dan ook langs de kasten, waar ze af en toe een boek uit haalde. Met vijf boeken in haar armen, ging Naylene op zoek naar een perfect plaatsje waar ze zich de komende paar uur terug kon trekken om eens goed door alle boeken heen te bladeren. De aanwezigheid van een man, zorgde er echter voor dat alles wat ze in haar hoofd had gehad, ineens helemaal door elkaar werd gegooid.
“Ashton.” Zijn naam kwam geschrokken over haar lippen heen. De hele situatie zorgde er voor dat ze uit schrik, de boeken uit haar handen liet vallen. Voordat ze het echt door had, stond Ashton voor haar en ving hij de boeken met gemak uit de lucht, voordat ze de grond belanden.
“Voorzichtig. Zo te zien zijn het niet de nieuwste boeken en als iemand mij heeft geleerd dat je daar zo voorzichtig mee om moet gaan, ben jij dat.” De grijns op zijn gezicht was zelfvoldaan. Naylene kon echter nog niet geloven dat de man echt voor haar stond. Ze pakte de boeken dan ook snel uit zijn armen en draaide zich om, zodat ze weg kon lopen. Ze had hier geen zin in. Ze er niet voor niets voor gezorgd dat ze onvindbaar zou worden. Nu was hij toch hier. Natuurlijk was hij dat. 
“Oh kom op Naylene. Dat is geen nette begroeting.” 
“Ik begroet geen mensen, die voor mij niet welkom zijn.” Mompelde Naylene. Op het moment dat ze Michael had gevraagd om te trouwen, had ze ook meteen in haar hoofd gehad dat Ashton niet meer in haar buurt zou komen. Dat hij niet nogmaals zijn weg terug zou gaan wormen naar haar hart. Er waren zeker momenten waarop ze hem miste. Ze kon echter haar leven zonder hem leven. Daar was ze prima toe in staat. Ashton was echter nooit iemand geweest die dat kon accepteren. 
22
Posts: 4865
Datum: 22-11-2020 11:51
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
De heksen in New Orleans hadden de oplossing geboden voor het probleem waar Ashton al een lange tijd mee had gezeten. Het had hem wat moeite gekost om hen te overtuigen, met name de oudste heks. Toch hadden ze uiteindelijk ingestemd en waren ze opzoek gegaan naar de roodharige heks. Uiteraard has Ashton hen ook een dienst moeten verlenen. Ze hadden het niet zomaar willen doen, wat hij had begrepen. Toen hij zijn riskante deel van het plan had voltooid, hadden de heksen hem zonder twijfel de locatie van Naylene gegeven. Ze hadden door haar bescherming heen weten te prikken, wat maakte dat iedereen haar nu had kunnen vinden.
Dat Naylene zich in Texas had bevonden, had Ashton in eerste instantie verrast. Hij had niet verwacht dat ze zo snel terug zou keren naar Amerika. Toen hij de locatie echter beter had bestudeerd, had de impact van de verassing afgenomen. Naylene had zich bevonden bij de school van een heks die ze ook maar al te goed kende. Ashton ook, gezien hij verantwoordelijk was voor de dood van een geliefd familielid van de desbetreffende heks.
Vanzelfsprekend waren Michael en Linn aan haar zijde, maar daar was Ashton zijn interesse al snel in verloren. Hij had enkel moeten wachten totdat Naylene een moment voor haarzelf zou nemen. Hij had altijd al geweten dat hij het meest contact met Naylene kon maken zonder dat er iemand zou zijn die hem tegensprak en haar zou laten twijfelen aan alles. Lang had hij niet hoeven wachten, want Linn en Michael waren vertrokken met hun paarden en Naylene had zich teruggetrokken in een bibliotheek. De perfecte plek om haar te ontmoeten, had Ashton gevonden.
Vanzelfsprekend was Naylene niet blij met zijn plotselinge bezoek. Hij had haar immers weten te vinden, terwijl ze nog zo haar best had gedaan om dat te voorkomen. Toch leek ze ook niet al te geschokeerd dat hij een manier had gevonden om haar magie te omzeilen. Dat was voor Ashton weer een teken om zich niet zo gemakkelijk af te laten poeieren. Het leek eerder alsof Naylene haar best deed om hem meer moeite te laten doen.
‘Iedereen is toch welkom in een bibliotheek?’ hield Ashton vol, terwijl hij achter haar aan liep. Natuurlijk wist hij wel beter. Hij was hier niet welkom, in haar leven. Dat had ze hem al duidelijk gemaakt door hem werkelijk te bannen uit haar omgeving, maar hij zou zichzelf niet zijn als hij het zou accepteren. Ashton wilde laten zien dat Naylene het bij het foute eind had. Hij hoorde hier. Bij haar.
‘Ik wil gewoon met je praten? Je kan het me niet kwalijk nemen dat ik bezorgd om je was, Red. We zouden samen weg gaan en vervolgens laat je me achter? En dat was één ding, maar daarna kon ik je niet eens vinden! Voor meerdere maanden had ik geen idee waar je was!’ Hij wist zeker dat het andersom niet zo was geweest. Dat zij wel in de gaten had gehouden waar hij zich had bevonden. Dat had ze altijd gedaan.
‘Dat was mijn bedoeling. Dat weet je zelf ook.’ Naylene leek van haar intentie om te lezen in de bibliotheek te zijn afgestapt, want ze was naar de balie gelopen waar ze de boeken kon lenen. Het was zelfbediening, wat geen extra personen aan hun conversatie toevoegde. Daar was Ashton blij mee, want dat maakte het des te makkelijker om Naylene tegen te houden van haar vertrek uit het imposante gebouw.
Ashton leunde op de balie en pakte één van de boeken, waarvan hij de barcode al scande. Met een glimlach overhandigde hij het boek aan Naylene. ‘Doe niet alsof je niet een klein beetje blij bent om me te zien, Nay. Dit is hoe we dingen doen. De één zoekt de ander. Zo is het altijd gegaan.’
Naylene negeerde hem. Ze ging simpelweg door met het scannen van haar boeken. Ashton zuchtte luid en keek toe. Het viel hem op dat de ring die ze normaal droeg om haarzelf te beschermen tegen de zon, niet meer rond haar vinger zat. In ieder geval niet degene die hij kende. Het was een ander.
‘Je hebt je ring veranderd?’ Het was geen grote verandering. Ashton wist dat dit een spreuk was die Naylene vaak had gedaan en nog heel vaak zou kunnen doen. Het was echter niks voor haar om het sieraad zomaar te veranderen. Ze gaf daar niet om. En ook al zou zelfs Naylene wel eens iets nieuws willen, het was gek dat ze het zomaar had veranderd.
‘Wat oplettend van je,’ zei Naylene sarcastisch. Ze stopte de boeken in een tas. Ashton nam de gevulde tas snel uit haar handen, zodat hij die kon dragen.
‘We wandelen samen naar huis.’ Het was geen voorstel of een suggestie. Ashton ging er van uit dat hij samen met Naylene terug zou gaan naar de plek waar ze nu woonde.
‘Nee, dat doen we niet.’ Naylene griste de tas terug. ‘Is het niet duidelijk, Ash? Dit,’ ze gebaarde naar hen twee, ‘is al een lange tijd klaar. Ik ben verder gegaan en jij moet dat ook doen.’
‘Af en toe seks hebben met Michael en doen alsof jullie een relatie hebben, is niet verder gaan. Het is de schijn ophouden, zoals je dat al jaren doet,’ hield Ashton vol. Hij kende Naylene haar tactiek maar al te goed. Ze had hem aal vaak genoeg verteld dat er niks meer tussen hen was. Ze had verschrikkelijke dingen met haar magie gedaan om hem te overtuigen dat het over was. Dit was simpelweg een herhaling van woorden die ze uit haar hoofd had geleerd.
‘Michael en ik zijn getrouwd.’ Het kwam er zo koel en beheerst uit dat Ashton eerst dacht dat hij het niet goed had gehoord. Dat de woorden waren verdraaid in de lucht en hij het anders op had gevangen. Naylene en Michael konden niet getrouwd zijn. Dat kon simpelweg niet.
‘Nee,’ zei hij enkel. Nee. Het was onmogelijk. Naylene had veel gedaan in hun leven samen, maar ze zou nooit zo abrupt de touwen van hun relatie doorsnijden. 
18
Posts: 17081
Datum: 28-11-2020 14:00
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Ondanks dat Naylene Ashton hier niet had verwacht, wilde ze hem niet de voldoening geven dat hij haar had gevonden. Ergens vond ze het niet prettig, maar het was niet meer nodig om onder de radar te blijven. Het gevaar dat ze hadden gelopen toen Rhi nog naar hen op zoek was geweest, was nu geweken. Ashton was misschien niet welkom, zeker niet bij Linn en Michael, maar het was lang niet zo erg dat hij diegene was die nu achter haar locatie was gekomen. In Naylene haar ogen zou het dan ook niet lang duren voordat hij zou vetrekken. 
Naylene trok het hengsel van haar tas verder over haar schouder. Diep van binnen was er een hoop dat Ashton haar woorden aan zou nemen en daarmee voor zichzelf ook zou bepalen dat het over was. Ze was doorgegaan met haar leven en ondanks dat er voor haar nu echt niets meer tussen hen was, hoopte ze wel dat Ashton dat ook kon doen. Dat was iets wat ze hem zeker gunde. 
“Luister Ashton.” Begon Naylene voorzichtig, terwijl ze haar woorden nog in haar hoofd bedacht. Ze wist niet welke kant ze op wilde gaan. Het enige wat ze wilde was dat hij haar woorden aan zou nemen. Hij hoefde er nu echt geen vrede mee te hebben, maar ze wilde wel dat hij dat uiteindelijk vond. 
“We kunnen hier lang staan, terwijl je van alles naar mijn hoofd gooit, ik op een gegeven moment terug begin te schreeuwen en dat alles uiteindelijk alleen maar slechter wordt. Of we kunnen hier op een volwassen manier over praten, om vervolgens beiden onze eigen weg te gaan.” Naylene wist dat wat ze vroeg bijna onhaalbaar was. Ondanks dat het gezicht van Ashton nog vol ongeloof stond, wist ze dat hij op een gegeven moment ook zou beseffen dat ze hem niet aan het uitdagen was. Op dat moment zou de bom barsten.
“Feit is, dat Michael en ik een goede relatie hebben. Er is zoveel shit gebeurd, dat we het tijd vonden om er niet meer om heen te draaien. Dus we zijn getrouwd.” Ze was Ashton geen uitleg verschuldigd, ze zou hem ook echt niet vertellen wat er allemaal was gebeurd. Om hem hier weg te krijgen, moest ze er echter wel voor zorgen dat hij haar woorden aan nam. Ze was klaar met wat er tussen hen was geweest. Dit was de eerste keer dat ze die woorden met volle zekerheid kon zeggen. 
“Wat ooit tussen ons is geweest. Dat is over.” Sprak ze dan nog een keer uit. Ondertussen bleef Ashton met zijn hoofd schudden. Alsof de woorden van Naylene niet echt werden gesproken als hij ze maar bleef ontkennen voor zichzelf. 
“Hoor je jezelf wel praten, Red. Wat er ook is tussen ons, het is nooit over. Het is nooit over geweest en dat gaat het ook nooit zijn. Soms is er een tijd dat we elkaar niet zien, maar over? Dat is het echt nooit.” Nog steeds sprak Ashton zijn woorden met dezelfde zekerheid waarop hij ze altijd uit had gesproken. Bij Naylene kwamen ze niet meer hetzelfde aan. Normaal gesproken had het voor een kriebel in haar buik gezorgd. Het had haar verzekerd dat Ashton er altijd was geweest om op terug te vallen. Dat de verliefde tieners die ze soms hadden kunnen zijn, nog steeds diep in hen zaten. Nu voelde ze zich niet zo. Het was over, klaar en dat was beter voor iedereen. 
“Het is Michael. Het is altijd Michael geweest. Dat wij een goede tijd samen hebben gehad, haalt niet weg dat we niet goed voor elkaar zijn.” Ondanks dat Naylene meerde relaties had gehad, was hetgeen wat ze met Michael had het makkelijkst. Ze hoefde niet na te denken, niet bang over pijn wat elk moment naar voren kon komen. Ze konden nu juist genieten van hun levens samen. Voor Naylene was het jaren geleden en ze kon nu juist genieten van de rust. Rust die Ashton haar nooit zou gunnen, zelfs nu niet.
“Nonsens!” Bracht Ashton bruut uit, terwijl hij zijn armen in de lucht gooide. “Weet je wie niet goed voor je is, Nay? Linn! Iemand die vanaf het begin al je leven bepaald. Die het zo in je hoofd heeft weten te krijgen dat wij niet goed voor elkaar zijn, gewoon omdat ze mij niet mag!” 
“Het zijn dit soort dingen die het er niet beter op maken.” Wees Naylene hem terecht. Het was in het begin misschien goed gegaan, maar het had niet lang geduurd voordat Ashton haar van Linn vandaan had proberen te krijgen. Heel haar leven als vampier leefde ze al met Linn, waarom zou ze die band verbreken, zeker voor iemand die ze nog niet eens zo heel lang kende. Nu natuurlijk wel wat langer, maar het was het nooit waard geweest. Linn vulde haar leven aan op een manier waarop geen enkele relatie kon. Ze waren beste vriendinnen en ze hadden elkaar de belofte gemaakt er voor elkaar te zijn, voor elkaar te zorgen, wat er ook gebeurde in hun leven. 
“Ash, maak dit moeilijker voor jezelf dan het al is. Ik snap dat er nu van alles uit komt, alleen maar zodat je niet de werkelijkheid niet in hoef te zien, maar dit helpt geen van ons beiden.” Het zou haar niet helpen om haar gedachten te veranderen, niet dat ze dat überhaupt zou doen. Het hielp Ashton echter ook niet met het afhandelen van alles. Ze gunde hem een goede afsluiting, niet eentje waarbij ze naar elkaar schreeuwden en zij uiteindelijk weg moest lopen, omdat het toch niets uit haalde. 
22
Posts: 4865
Datum: 29-11-2020 11:43
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Ashton weigerde de woorden te accepteren. Het was niet zo. Goed, ze was met Michael getrouwd. Als Naylene het idee had dat dat er voor zou zorgen dat haar gevoelens voor hem langzaam weg zouden kwijnen, dan zou hij haar het tegendeel bewijzen. Als hij een paar jaar zou moeten wachten totdat ze Michael zat zou zijn, dat zou hij er voor over hebben. Maar dat ze hem probeerde te lozen, dat was iets wat hij maar moeilijk kon begrijpen. Zoals hij al had gezegd: het was nog nooit over geweest. Niet echt.
Ze hadden pauzes gehad. Ze hadden jaren soms niet met elkaar gesproken, maar Ashton had altijd geweten dat Naylene er was geweest. En andersom. Zij had geweten dat ze bij hem terecht had gekund. Dat er altijd iemand was geweest die haar zou begrijpen, zoals alleen hij dat kon. Waarom wilde ze dat nu verlaten? Zag ze dan niet in dat ze hem nodig had?
Dat hij uit had gehaald naar Linn, was in zijn hoofd niet meer dan logisch. Het was iets wat voor een lange tijd had gewerkt. Als hij Naylene in had laten zien dat Linn haar vroeg dingen verborgen te houden, haar niet volledig haarzelf niet zien, dan had Naylene hem soms nog geloofd. Nu leek het echter niet zo gemakkelijk te zijn, wat maakte dat Ashton minder goed wist wat hij nu moest zeggen. Als hij Linn en Michael niet naar beneden kon halen, hoe zou hij er dan voor kunnen zorgen dat hij Naylene kon lospeuteren uit haar eigen leven.
‘Je bent gewoon geïrriteerd dat ik je heb weten te vinden.’ Hij negeerde de rest van haar woorden. Het was niet uitzichtloos. Hij kon dit nog altijd goedpraten. Hij moest alleen de juiste woorden vinden om Naylene mee te kunnen overtuigen. ‘Maar niks wat je nu zegt, gaat mij overtuigen dat het hier nu echt eindigt.’
‘Het gaat ook niet om jou, met alle respect,’ zei Naylene tegen hem. Daardoor viel Ashton stil. Natuurlijk ging het wel om hem. Het ging om hen allebei. Om hun relatie samen, die Naylene voor de zoveelste keer wilde afzweren. Hij had het al vaker gehoord. Het was nog nooit zo extreem geweest, met een huwelijk dat tussen hen stond. Het was slechts een obstakel. Een uitdaging, zoals Ashton het zag. Naylene daagde hem uit.
‘Het gaat om mij, wat ik wil. En ik wil dat we dit goed achter ons kunnen laten, zonder onnodige schade.’ Ashton schudde zijn hoofd. Hij wilde dit niet achter zich laten. Begreep ze dan niet hoeveel werk hij had verricht om haar te vinden? Hij had maanden naar haar gezocht! Hij had heksen over de hele wereld gevraagd om hem te helpen, ze geprobeerd te overtuigen. Hij had er wat nare gevechten op overgehouden. Zijn zoektocht naar haar was alles behalve gemakkelijk geweest en nu besloot Naylene hem zo resoluut aan de kant te zetten.
Alles wat Ashton nu deed, was om de pijn te negeren die op zou komen zetten als hij afstand zou nemen. Als hij zou accepteren dat Naylene uit zijn leven zou verdwijnen, dan zou het hem breken. Hij had maar een klein deel van zijn leven zonder haar geleefd. Ze was altijd in zijn hoofd geweest. Haar woorden hadden hem altijd weten te vinden. Hij was er niet klaar voor dat het zomaar zou stoppen.
Wellicht zou het beter werken als hij zich gevoelig op zou stellen. Het was deels een truc, maar de gevoelens die hij had, waren echt. Hij voelde zich verraden door Naylene en het pijnigde hem dat ze dacht dat het zomaar over kon zijn.
‘Dit kan niet, Nay. Ik kan dit niet. Ik heb maanden naar je gezocht, ik was bezorgd. En dan verkondig je dit, alsof het allemaal niks betekent? Ik kan niet geloven dat het opeens voorbij is. Dat jij niet meer om mij geeft en dat je denkt dat ik zomaar kan stoppen. Dat kán niet.’ Dit moest toch iets in haar teweegbrengen?
Hij bestudeerde haar gezicht, hopend om meer emotie te zien. Om te merken dat zijn woorden iets met haar deden. Haar lichte ogen staarden echter zonder emotie terug. In ieder geval zonder de emotie die hij had gezocht. Ze leek eerder medelijden met hem te hebben dan dat haar ogen lieten zien dat ze van hem hield.
Ze meende het echt.
‘Wat kan ik zeggen of doen om je te overtuigen? Om dit niet op te geven?’
18
Posts: 17081
Datum: 29-11-2020 16:15
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene moest voorzichtig zijn met haar woorden. Ieder woord wat Ashton als een beetje hoop zou beschouwen, zou hij op zo’n manier omdraaien dat hij er mee aan de haal ging en dat als zijn enige waarheid zag. Natuurlijk was Naylene zelf ook niet van steen en vond ze het daadwerkelijk vervelend voor de man die over haar stond. Als ze had gekund was het anders geweest. Ze wist echter beter dan dat alles. Hun relatie was niet goed, voor hen beiden niet. Er waren misschien momenten geweest waarop het wel zo was geweest, waarop ze het beste uit elkaar hadden kunnen halen. Ondertussen was dat al lang niet meer zo. 
Natuurlijk deden de woorden van Ashton haar zeker wat. Hij had naar haar gezocht en ze wist zeker dat het niet makkelijk was geweest, daar had ze zelf wel voor gezorgd. Normaal gesproken had ze het romantisch gevonden dat hij zijn best had gedaan. Dat hij koste wat het kost in haar leven wilde zijn. Nu had ze het voor zichzelf afgesloten. Hun relatie, alles. 
“Er zijn geen woorden en daden die dit nog kan veranderen. Ik heb mijn keuze gemaakt met volle overtuigen.” Er was geen twijfeling geweest. Voor Naylene was het huwelijk een stap geweest die ze in al haar jaren nog nooit eerder had gemaakt. Zelfs bij de romantische Linn had ze het nog maar één maal gezien. Het was iets bijzonders, iets waar je hele hart bij moest liggen. Dat was hoe het voor de roodharige vampier nu ook voelde. Zeker nu. Voor haar was het alsof ze echt de juiste keuze had gemaakt. 
“Ik snap dat het een tijd nodig heeft om aan het idee te wennen, maar uiteindelijk zal je ook zien dat dit de beste keuze is. Niet alleen voor mij, maar ook voor jou.” Naylene wist dat Ashton het moeilijk zou hebben om een nieuw leven te kiezen. Toch wist ze dat hij het kon. Dat was het mooie aan hun manier van leven. Het was nooit te laat om het leven opnieuw te beginnen, omdat ze toch een eeuwigheid de tijd hadden om alles te beleven. Ze hoopte dat dan ook dat Ashton die kans aan zou pakken, niet meteen, maar als hij er klaar voor was. Dat kwam wel, dat wist Naylene zeker. 
Met die woorden vond Naylene echter ook dat het gesprek klaar was. Ze had misschien nog genoeg te zeggen, maar ze wist dat het allemaal niet verstandig was om te doen. Ze kon hem niet vertellen dat als de wereld anders was geweest, ze elkaar misschien wel hadden gevonden. Ondanks dat het een gedachten was die ze had, wilde ze Ashton geen hoop meer geven. Daar was ze klaar mee. Ze kon dit niet nog jaren aan. Om iedere keer weer hetzelfde te doen. Dat konden ze gewoonweg niet blijven doen. 
“Het gaat je goed, Ash.” Voor Naylene was het hiermee af. Ashton had haar misschien opgezocht, maar voor haar was het daarmee ook klaar geweest. Ze had deze gesprekken niet eens gewild, dus ze was er nu dan ook klaar mee. Op haar hakken draaide ze zich dan ook om en liep ze van Ashton weg. Hopende dat hij het daar ook mee zou laten. Dat dit echt het einde was. Ergens deed het wel pijn, afscheid nemen van een groot deel van haar leven de afgelopen jaren. Maar het was ook goed. Voor haar was het ook een soort van afsluiting. 
Even dacht ze dat Ashton het op had gegeven. De weg naar haar huis, had ze rustig kunnen bewandelen. Wat ze dan ook had gebruikt om even bij te komen van alle gebeurtenissen de afgelopen half uur. Ook alles wat het betekende. Dat Ashton haar had gevonden was één ding, maar het betekende ook dat zij, Linn en Michael niet meer onder de radar waren. Het hoefde ook niet meer, toch voelde het alles behalve prettig. 
Eenmaal thuis legde Naylene haar tas met boeken weg op het keukeneiland. Met een flinke duw, drukte ze de knop van de waterkoker in, zodat ze zichzelf thee kon maken. Ze wist dat dit de komende dagen nog wel in haar hoofd zou blijven spoken. 
Op het moment dat ze een kopje uit de kast wilde halen, hoorde ze echter zijn stem weer. “Nay.” Ondanks dat haar naam er veel rustiger uit was gekomen dan in de bibliotheek of daar buiten, schrok ze er nu zo erg van dat ze het kopje uit haar handen liet vallen. Ashton was er dit keer niet snel genoeg bij om het kopje op te vangen. Toch stond hij al snel genoeg veel te dicht bij haar. 
“Damn it Ashton. Ik dacht dat ik duidelijk was geweest.” Waar Naylene een paar weken geleden nog had gedacht dat het niet nodig was om het huis te beschermen met spreuken, leek ze daar nu toch wel haar gedachten in te hebben veranderd. Misschien dat ze dat met Michael en Linn moest bespreken. Voor nu moest ze er echter eerst voor zorgen dat Ashton hier weg ging. Ze moest het hem toch duidelijk kunnen maken dat hij niet meer welkom was in haar leven.
Van in de verte hoorde Naylene dat Michael en Linn in de stallen waren, wat betekende dat ze klaar waren met de ronden die ze hadden willen rijden. Linn leek Naylene ook te hebben gehoord, haar woorden. Waardoor ze haar vriendin ook al snel in hun richting hoorde rennen. Ondanks dat Michael niet helemaal leek te begrijpen waarom, stonden ze beiden al snel bij in de kamer. 
“Je bent hier niet welkom.” Sprak Linn duidelijk.
“Dat probeerde ik ook al duidelijk te maken.” Mompelde Naylene. “Maar het is niet alsof hij luistert.” Naar Linn al helemaal niet, dacht Naylene er nog achteraan. Als er iemand was geweest wie Ashton nooit had gerespecteerd was het wel Linn geweest. 
22
Posts: 4865
Datum: 03-12-2020 14:59
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Hij had Naylene wel moeten volgen naar huis. Zij had het daar willen laten eindigen, in de bibliotheek. Hij niet. Om haar de suggestie te geven dat hij wel had geluisterd, had hij echter even gewacht en was hij niet achter haar aan gehaast. Dat had hem het voordeel van een verrassing gegeven. Zeker toen hij had gemerkt dat het huidige huis waar ze in woonde niet eens beschermd was door magie of op een naam stond van een levend persoon. Ze had het hem te makkelijk gemaakt.
Waar hij niet op had gerekend, was dat Linn en Michael zich er mee zouden bemoeien. Hij had gehoopt dat ze nog even weg zouden blijven. Het was moeilijker om Naylene te overtuigen met die twee naast haar. Vanzelfsprekend had Linn hem dan ook al laten weten dat hij hier niet welkom was. Het verbaasde hem dat ze niet meteen op hem af sprong.
‘Waarom zou ik luisteren naar die leugens van je?’ vroeg Ashton. Hij gebaarde naar haar en Michael. ‘Wat dat ook is, het is niet echt. Het is gewoon een bevlieging. Een hopeloze poging van Michael om je te claimen, maar het slaat nergens op.
‘Jij bent degene die haar claimt!’ riep Linn vol verbazing naar hem uit. Ashton schudde zijn hoofd en hield zijn hand op.
‘Bespaar me je drama, Linn.’
Linn opende haar mond om iets te zeggen en beende naar Ashton toe, maar iemand greep naar haar arm. Michael. Ashton zag niet hoe hij precies naar Linn keek, maar Linn stapte gewillig naar achteren. Dat gaf Michael de kans om naar Ashton toe te stappen.
Ashton schoot in de lach. Dacht Michael nou echt dat hij dit klusje wel zou klaren? Ashton had al meerdere keren bewezen dat hij zou winnen in een gevecht. Zelfs als Michael hem in een benarde situatie wist te brengen, vond hij wel een manier om de andere vampier te snel af te zijn. Dat zou ook nu weer het geval zijn. En hij wilde Linn toch niet boos maken? Aan het huis te zien, woonden ze hier nog maar net. Als Michael al haar harde werk te niet zou doen, zou ze alles behalve blij zijn.
‘Dit is een interessante look voor je, Michael,’ zei Ashton, doelend op het lange haar dat Michael had laten groeien. ‘Ga je voor een schoothondje? Nay haar trouwe labrador?’ 
‘Ik ga dit maar één keer zeggen,’ zei Michael. Zijn kaken stonden strak, zijn lichaam was klaar voor iedere aanval die Ashton naar hem zou kunnen gooien. Hij had een soort vastberadenheid in zijn ogen die Ashton nog niet eerder had gezien. Was dat het effect van Naylene eindelijk voor zich te hebben gewonnen? Lang zou het niet kunnen duren.
‘Het maakt me niet uit hoe je Nay hebt gevonden, of wat je daarvoor hebt moeten doen. Het was duidelijk dat ze niet gevonden wilde worden. Dat ze geen behoefte meer had aan jou in haar leven. Waarschijnlijk heeft ze je dat zelf ook al verteld, maar zoals gewoonlijk ben je te eigenwijs en kinderachtig om te luisteren,’ zei Michael. Asthon luisterde met opgetrokken wenkbrauwen. Was dit het beste wat Michael kon doen?
‘Ga je hem dit echt voor je laten uitvechten?’ vroeg Ashton aan Naylene. ‘Ik had je toch wel wat hoger ingeschat dan dat, Nay.’
‘Naar haar luister je niet!’ Michael beende naar voren, zodat hij lijnrecht tegenover Ashton stond. Michael keek recht in zijn ogen en gaf hem niet de kans om weg te kijken. ‘Nay heeft het al gezegd, Linn ook, en ik zeg het nu nog een keer: je bent hier niet welkom. Het is over.’
‘Je klinkt behoorlijk zelfverzekerd voor iemand die nog steeds samenwoont met een derde wiel, Michael. Is dat omdat je niet alleen met Nay durft te zijn? Ben je bang dat ze dan in gaat zien dat ze een grote fout heeft gemaakt en getrouwd is met een angstige vampier die zichzelf niet eens staande kan houden?’ daagde Ashton hem uit. Als Michael een gevecht wilde, dan kon hij dat krijgen. Hij moest echter de eerste klap uitdelen.
‘Je kunt zeggen wat je wil, Ashton,’ zei Michael en hij spreidde zijn armen. ‘Gooi elk woord er maar uit dat je kan bedenken. Weiger aan het idee te wennen dat het voorbij is tussen jou en Nay, doe vooral wat je wil. Maar wat je niet gaat doen, is haar lastig vallen.’
Ashton plaatste zijn handen op Michael zijn schouders en duwde hem naar achteren. ‘Jij bepaalt niet wat ik wel of niet ga doen.’
‘Ik ga niet met je vechten,’ zei Michael waarschuwend. ‘Dat ben je niet waard. Net zoals dat je haar niet waard bent. Iets wat ze nu zelf ook inziet en je heeft verteld. Dat je niet luistert, bewijst alleen maar haar punt.’
18
Posts: 17081
Datum: 04-12-2020 18:05
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene was Michael en Linn dankbaar dat ze niet een heel eind op hun paarden hadden gereden. Om hier nu nog uren te staan met Ashton, was niet iets waar ze op zat te wachten. Toch was het in haar hoofd duidelijk geweest. Haar woorden moesten het doen, niet de acties. Ze kon hem weer pijn doen met haar magie, maar dat had hem nooit tegen gehouden. Daarbij wist ze zeker dat Ashton dat zag als een gaatje, een sprankje van hoop. 
Dat Michael het woord over had genomen was alleen maar goed. Jaren lang had Ashton het gevoel gehad dat hij over de andere vampier heen kon lopen. Ondanks dat Michael vele jaren ouder was, leek Ashton dat verschil altijd om te kunnen keren als ze aan het vechten waren. Dit zou niet op een gevecht uitdraaien, daar zou Naylene zelf voor zorgen. Als het haar echt te ver ging, dan moest ze haar magie wel gebruiken. Toch was dat niet hetgeen wat ze wilde, gewoon omdat ze wist wat de verdere uitwerking daarvan was. 
Gelukkig leek Michael precies zo over te denken. Er zou niet worden gevochten, niet als het aan hem lag, in ieder geval. Dat Ashton zich wel tot dat niveau wilde verlagen lag bij hem.
“En als je ook maar één moment denkt dat je Naylene haar liefde kan winnen door te vechten, bewijst alleen maar dat je haar echt niet goed kent.” Mompelde Linn er achter aan. Naylene keek opzij naar haar vriendin. Ze wist hoe moeilijk ze het vond om dit aan Michael over te laten. Natuurlijk, ze zagen allemaal dat het zijn plaats was. Jaren lang was hij nog wel het meeste geteisterd door de aanwezigheid van de jongere vampier. Ergens voelde Naylene zich schuldig dat ze Ashton ooit op deze manier in haar leven had gelaten. Niet als ze terug dacht aan het begin, maar wel vanaf de momenten waarop de kleine breukjes begonnen te ontstaan. 
“Jij hebt helemaal niets te zeggen.” Beet Ashton in de richting van Linn. “Of ben je vergeten dat ik Naylene haar diepste geheim wel kende en jij niet?” Dit was Ashton ten voeten uit. Iemand proberen te raken waar het het meeste pijn deed. Naylene wist echter dat het goed zat tussen haar en Linn. Eén blik naar haar vriendin vertelde haar dat dan ook meteen. Ondanks dat Linn nu echt haar best leek te doen om niet naar Ashton toe te schieten.
Michael deed echter weer een stap naar voren, alsof hij helemaal niet gedeerd was door de duw die Ashton hem had gegeven. “Dit is nou precies zoals jij bent. Je kan alleen maar winnen als je mensen het zwaarst raakt. Nou ik heb nieuws voor je, Ashton. Dit keer niet. Je gaat niet winnen.” 
Naylene snapte niet waarom Ashton het nog probeerde. Waarom hij hier nog steeds stond, terwijl het zo duidelijk was. Voor haar was het echt over. Ze had een leven waar ze zeker tevreden over was, eentje zonder hem. 
“Dus ik zeg het nog één keer. Je bent hier niet welkom. Niet in dit huis, maar ook niet in het leven van Naylene. Dus doe jezelf alsjeblieft een lol en blijf hier niet zo zielig staan en rot op. Niemand wil je hier en je maakt jezelf nu echt een zielig stuk vreten.” 
“Ik bepaal zelf wel wat ik doe! En ik ga hier niet weg. Niet totdat Naylene verdomme in ziet dat ze idioot bezig is. Het is nooit over tussen ons. Dat weet zij net zo goed als ik dat doe, maar omdat jij er bent gaat ze dat niet zomaar toegeven, maar ik weet zeker dat ze je zo aan de kant zet Michael. Dus ik zou die stomme grijns maar van je gezicht af halen.” 
Naylene stapte naar voren, om de arm van Michael vast te pakken en hem iets naar achteren te trekken. Ze wist dat Ashton nu echt niet meer voor reden vatbaar was. Ze zouden hem niet weg krijgen door woorden en ze gaven hem niet de voldoening om er om te vechten. Naylene ging haar magie gebruiken. De enige andere manier om Ashton nu weg te krijgen, was in haar ogen hem even uit te laten razen. Hem geen aandacht meer geven, in de hoop dat hij dan op een gegeven moment door zou hebben dat dit niet de manier was. 
Voordat Ashton uit kon roepen dat Michael een watje was en dat hij toch Naylene alles uit moest laten vechten, reikte Naylene even naar het gezicht van Michael, zodat ze het dichter bij het hare kon brengen om hem een kus te geven. Ashton zou het vast zien als een andere wanhopige poging. Iets wat hij ook wel uitriep. Voor Naylene was het anders. Ze had niets te bewijzen tegenover Ashton. Ze wilde alleen maar dat Michael wist dat ze trots op hem was. Ashton had tijden in zijn hoofd gespookt. Hij had er zelfs voor gezorgd dat hij op het randje van de dood had gelegen. Dat was iets waar hij vaak genoeg last van had gehad. Nu had hij Ashton in de ogen kunnen kijken en hem kunnen zeggen wat hij vond. Dit was echter ook genoeg.
“Oh kom op, dit gedoe is echt belachelijk!” Riep Ashton nog uit, die uithaalde en zo het kastje wat achter hem stond raakte, waar van alles op wankelde. Er vielen wat dingen op de grond. Waar Linn op reageerde met een geschrokken geluidje. 
Naylene pakte de hand van Linn vast, ten teken dat ze het maar even moest laten. Zelf liep ze de keuken weer in, waar ze net bezig was geweest met de thee. Het kapotte kopje was er nog het bewijs van. “Willen jullie ook thee? Dat hebben jullie vast wel nodig na die rit?” 
Ondanks dat Linn haar verbaasd aan keek, knikte ze wel, ze leek ook wel te begrijpen dat ze nu niet te veel aandacht moesten besteden aan Ashton. 
Toch leek Linn dat niet helemaal te kunnen toen er een vaas kapot spatte tegen een muur. “Mijn vazen!” Bracht ze dan ook uit. Daardoor kreeg ze alleen maar een lach van Ashton. “Ik vind wel dat je dit niets zou vinden Linn.” 
“Luisterde Nox een beetje?” Naylene ging gewoon verder alsof er helemaal niets aan de hand was. Michael leek het een beetje onwennig te vinden.
“Ja, het wordt steeds wat makkelijker. Misschien kunnen we zo nog even samen een stukje rijden?” 
“Natuurlijk Mike.” Antwoorde Naylene. Ze hadden nog niet geprobeerd om samen op het paard te rijden, maar ze wist dat Nox het had gekund. Dat was wat de vorige eigenaar hen had verteld. 
22
Posts: 4865
Datum: 06-12-2020 12:22
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Dit was niet hoe het zou eindigen.
Naylene zou het niet afsluiten door zijn bestaan uit haar leven te bannen. Toch leek ze juist dat te doen. Ze negeerde hem in alle mogelijke manieren. De enige wiens aandacht hij wist te trekken, was de aandacht van Linn. Ashton greep naar iedere vaas met bloemen, ieder schilderij en kussen wat hij maar kon vinden en maakte het kapot. De scherven vlogen in het rond, de vulling van de kussens viel op de grond en toen dat niet genoeg was, trok hij de schilderijen uit elkaar. Toch bleef Naylene met haar rug naar hem toe staan.
‘Je kunt me niet negeren, Nay!’ schreeuwde hij uit. Daar was ze nooit toe in staat geweest. Zelfs al had het zo geleken, was er altijd nog een deel in haar geweest dat naar hem had verlangd. Een deel dat in zijn armen had willen liggen, weg van Linn en Michael. Hoe minder aandacht ze echter aan hem besteedde, hoe minder zeker Ashton van zijn zaak werd. Uit frustratie schopte hij de salontafel omver.
De zekerheid ebde weg en maakte plaats voor iets anders. Een gevoel wat hij nooit had gevoeld in zijn leven. Eentje die hij ook nu niet wilde voelen, maar het leek niet te luisteren naar zijn wil. Het was zijn hart dat langzaam aan het breken was. De scheuren werden groter en veranderden in barsten. Barsten die niet zomaar te repareren waren. Zijn hart was aan het breken en degene die er de oorzaak van was, leek er niet eens om te geven.
‘Je kunt dit niet doen, Nay!’ Waar zijn stem eerst nog emotieloos had geklonken, verraadde het nu zijn emotie. Hij trilde. Ashton haalde zijn handen door zijn haar en probeerde zichzelf te herpakken. Dit was niet aan het gebeuren. Dit kon niet nu afspelen.
Ashton greep de zoveelste vaas die Linn door het huis heen had uitgestald en mikte het naar de keuken. Geen van de drie vampiers die daar stond, verroerde. Zelfs Linn niet, die zo materialistisch was dat ze nu wel eens om zou moeten draaien om te aanschouwen wat Ashton precies met haar huis deed.
‘Luister naar me!’ Ashton eiste de aandacht. Nu niet alleen maar van Naylene, maar van alle drie. Hij wilde dat ze omdraaiden, dat ze met hem vochten. Hij wilde een gevecht, een ruzie. Het gebrek aan aandacht bracht hem steeds verder in zichzelf en de pijn van zijn gebroken hart worstelde zich keer op keer naar boven.
‘Verdomme, Nay!’  Als dit niet werkte, dan zou hij het anders doen. Hij zou grijpen naar Michael zijn hart, naar dat van Linn. Hij zou haar hoofd er af slaan als het zou moeten. Alles om Naylene in te laten zien waar ze mee bezig was en hoe fout het wel niet was.
Ze reageerden niet op zijn naderende stappen. Ze sneden zichzelf nu in de vingers. Door hem te negeren en het vol te houden terwijl hij hen bereikte, waren ze in het nadeel. Ashton haalde uit, maar zijn arm werd tegengehouden door een onzichtbare wand die hem met veel kracht weer naar achteren duwde.
‘Fuck!’ Gefrustreerd volgde er nog enkele scheldwoorden. Naylene had haar magie gebruikt. Ze had hem letterlijk verwijderd uit de situatie door een schuld tussen hen in te brengen. Daarom reageerde niemand meer op zijn vernielingen op zijn woorden. Ze waren hem niet meer aan het negeren. Het was net alsof hij niet bestond.
Verslagen staarde hij naar het trio voor hem. Nu hij echt aandacht voor ze had, zag hij dat ze aan het praten waren. Naylene had haar armen om Michael en Linn geslagen. Linn had een hand rond haar gezicht gelegd en gaf haar een kus op haar wang. Michael leunde tegen haar aan en kneep zachtjes in haar zij. Naylene gaf hem precies wat hij nooit had willen zien. Hoe haar leven zonder hem er uit zou zien.
Hij schudde zijn hoofd. Zijn vuisten waren gebald, zijn knokkels zagen wit. Hij kon niets doen. Hij kon het huis blijven vernielen. Dat zou slechts een kleine kus voor Linn zijn om het weer op te lossen. Hij kon zich uitleven op de paarden buiten. Het zou ze ongetwijfeld raken, maar het zou Naylene niet terugbrengen.
Niets zou dat doen.
Hij wilde zich niet zo voelen. Verdriet en boosheid nam de overhand in zijn lichaam. Samen knepen ze zijn keel dicht, waardoor er geen hatelijke woorden meer uit kwamen. Ze spreidden zich uit als een donkere vlek over zijn gedachten. Iedere mogelijke actie die hij zojuist had gepland, verdween als sneeuw voor de zon. Het haalde niets meer uit. Naylene haatte hem. Ze was klaar met hem. Het was over.
Hij kon zijn gevoelens uit zetten.
Hij kon het eindigen voordat het erger zou worden. Hij hoefde dit niet te voelen. Linn had het gedaan, ze was beter af geweest. Hij zou het kunnen doen. Dan zou alles weg zijn. Zijn gevoelens voor Naylene, die zo intens waren. Zo intens dat ze zorgden voor het meest voelbare verdriet dat hij ooit in zijn leven had ervaren. Nog erger dan toen hij als mens op de wereld had geleefd.
Opnieuw schudde hij zijn hoofd. Dat was niet de oplossing, hoe verleidelijk het ook was. Hij wilde dat gevoel niet kwijt, ook al verstikte het hem nu. Daarvoor hield hij teveel van haar. Hij was een vampier, hij zou er op de normale manier mee dealen. Wellicht zouden de doden haar aandacht nog trekken. Dan zou ze weten dat het haar schuld was. Dat hij zich zo gedroeg door haar. De vraag was echter of ze er genoeg om zou geven om hem er op aan te spreken, zoals ze altijd had gedaan.
Zo stilletjes als dat hij het huis had betreden, verliet hij het weer. Zijn instincten mochten het van hem overnemen. Ze konden de menselijke gevoelens aan de kant duwen, in ieder geval voor even. Hij kon opzoek gaan naar zijn prooi. En naar de volgende. En daarna weer. Net zolang totdat hij dit niet langer zou voelen. 
18
Posts: 17081
Datum: 07-12-2020 13:50
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Het bezoek van Ashton was niet iets waar ze rekening mee hadden gehouden. Toch was het voor Naylene misschien onbewust wel iets geweest waaruit ze heel veel rust had kunnen vinden. Ondanks dat ze het eerder al had gedaan, was dat het moment geweest waarop ze een punt had gezet achter alles wat er tussen hen was. De trotse woorden van Michael en Linn hadden daar ook zeker aan meegeholpen. Ashton had geen greep meer op haar leven en dat voelde als een zucht van verlichting. 
De dagen leken voorbij te vliegen. In de school ging dan misschien het meeste van haar tijd zitten, toch leek ieder van hen hun tijd goed te kunnen balanceren. Zelfs Michael die van plan was om in januari te beginnen met een online opleiding, maar nu nog vaak zijn tijd doorbracht binnen de muren van de school. Soms stond hij bij Naylene in het klaslokaal. Op andere dagen, hielp hij Linn met haar werkzaamheden. 
Vandaag was één van de laatste dagen van het jaar. Waar Linn iedereen al een tijdje geleden had verzameld om de school in kerstsferen te brengen, stond vandaag in het teken van de winter solstice. In een school vol met heksen, was dat een dag wat niet over te slaan was. De langste nacht van het jaar, bracht veel mee. Van wat Naylene mee had gekregen, had Linn vooral geprobeerd om de gezelligheid naar binnen te halen. Een paar uur geleden waren de meeste leerlingen dan ook al vast naar huis gestuurd om zich voor te bereiden op het feest dag avond. Een handje vol was achter gebleven om te helpen met de laatste versieringen op te hangen. 
Naylene zelf was nog bezig met het nakijken van verslagen die in waren geleverd. Voor de feestdagen wilde ze die afkrijgen en ze probeerde ieder van haar leerlingen, naast de feedback, ook woorden van kracht te geven, waardoor ze het nieuwe jaar in zouden kunnen komen. In het begin had ze misschien haar twijfels gehad. Heksen les geven. Dat kon een hand vol zijn. Dat was het vaak ook wel. Toch was ieder van hen welwillend om te leren, niet dat het iedere dag te zien was, maar het zat er wel.
Op de achtergrond had Naylene een tijdje de stemmen van Linn en een paar van de leerlingen gehoord. Ze waren rustig met elkaar aan het praten geweest, er had gelach geklonken en af en toe wat gerommel, afgewisseld met kreten van verwondering. Naylene wist zeker dat Linn helemaal over de top heen ging met de versiering en ze was nu toch wel echt benieuwd naar de uitkomst. 
Het was nu echter al eventjes stil in de gangen van de school, een rust die de leerlingen die hielpen vast verdienden. Er stonden ook al genoeg lekkere dingen klaar, waar ze zo zeker van ging snoepen, als ze zichzelf ook even pauze gunde. 
Meerdere voetstappen gaven aan dat Naylene haar rust voor nu werd verstoord. Waar ze Linn haar trotse gezicht had verwacht, die haar mee zou trekken om haar nieuwe creatie te laten aanschouwen, zag ze één van haar leerlingen staan.
“Hallo Laurie, kan ik je ergens mee helpen?” 
“Er is bezoek en ze vroegen naar u, mevrouw Kimbell.” Ondanks dat Naylene niet echt begreep wie haar op het moment nog zou bezoeken, knikte ze maar. Het kon best dat het ouders waren van één van haar leerlingen. Dat was toch wel het mindere aan haar nieuwe baan. Dat ze ook verantwoordelijkheid af moest leggen aan ouders. Ze probeerde haar best te doen om de leerlingen te leren wat zij nodig achtte. Het kon echter zijn dat er ouders waren die het daar niet meer eens waren. 
“Laat ze maar naar binnen.” Naylene legde de verslagen aan de kant, omdat het niemand anders iets aan ging wat er stond. Ze gaf de leerlingen juist altijd het vertrouwen dat ze alles konden schrijven wat ze maar wilden, omdat zij de enige was die het hoefde te lezen, tenzij ze het niet eens waren met de cijfers die ze kregen. 
Al snel verwelkomende Naylene een wat ouder uitziende vrouw en een vrouw die Naylene een jaar of dertig schatte. “Komt u verder.” 
“Bedankt dat u tijd voor ons vrij kan maken. Ik snap dat u een druk schema heeft, zo voor de feestdagen.”. Ze had met Linn en Michael wel afgesproken om de feestdagen uitgebreid te vieren. Daarvoor had ze al genoeg cadeautjes gekocht, die ze onder de kerstboom zou leggen, op het moment dat ze die op zouden zetten. Hier op school was dit het laatste wat ze nog moest doen. 
“Het is geen enkel probleem. Gaat dit over één van de leerlingen? Uw familie?” Ze zou niet zomaar iets bespreken met een wildvreemde. 
“Nee, we zijn om een andere reden op deze school. Laat ik me even aan u voorstellen. Mijn naam is Naismith. Dit is Martha.” Naylene nam de hand van de vrouw aan, al kreeg ze er niet het beste gevoel bij. Ze kon bij beide vrouwen al wel voelen dat ze krachten bezaten, die ze zelf ook had. Het waren heksen. Wat logisch was, omdat ze niet op zomaar een locatie waren. 
“Misschien kunt u het dan beter bespreken met ons schoolhoofd, de heer Deluca kan u vast beter helpen met u vragen. Ik werk hier nog niet zo lang.” Naylene ging er vanuit dat de vragen over de school zelf gingen. Misschien waren ze wel op zoek naar een school zoals deze, voor een nieuwe leerling. Of zochten ze zelf iets als dit om ook op te zetten. Daarvoor waren al wel meerdere heksen op bezoek geweest, die hetzelfde van plan waren. 
“Dat lijkt me niet noodzakelijk. We zijn echt voor u gekomen, mevrouw Kimbell.” 
“Voor mij?” Vroeg Naylene verbaasd. Ze kon zich niet indenken dat er mensen waren die voor haar kwamen. Iemand die gestuurd was door Ashton misschien. Maar de laatste keer dat ze Ashton had gezien, had ze zeker geweten dat hij er niet meer voor zou kiezen om dat soort wanhopige daden uit te voeren.
“Ja voor u. Is het niet dat u van oorsprong uit Schotland komt?” vroeg de oudere vrouw. Een vraag die Naylene normaal gesproken normaal zou beantwoorden. Ze vond het echter onprettig om dit te bespreken met iemand die ze een paar minuten geleden nog nooit eerder had gezien. Deze vraag was haar wel eens vaker gesteld door de jaren heen en in die tijd had het nog nooit veel goeds betekend. De meeste heksen zaten gebonden aan een coven. Covens die krachten met elkaar deelden. Naylene had voordat ze vampier werd, samen gewerkt met een paar heksen. Maar veel had ze er nooit mee te maken gehad. Ze had niet bij een coven willen horen en daar wilde zich nu zeker niet bij aansluiten, als deze vrouwen dat van plan waren. 
“Ik snap niet waarom dat een relevante vraag is. Kunt u mij misschien eerst uitleggen waarom u hier bent, voordat ik zomaar vragen ga beantwoorden?” Naylene probeerde netjes te blijven, maar nu ze wist dat deze vrouwen hier niet voor de school waren, maar om iets met haar voor elkaar te krijgen, begon ze dat moeilijker te vinden. In haar hoofd had ze haar eigen coven, dat waren Michael en Linn en meer had ze niet nodig in haar leven. Het maakte haar daarin niet uit dat ze haar krachten daarin niet kon delen. Ze kreeg genoeg kracht aan de liefde van de twee die haar altijd hadden gesteund. 
22
Posts: 4865
Datum: 18-12-2020 14:31
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het leven in de nieuwe stad had zich langzaam gevormd rondom de drie vampiers. Linn had toegekeken hoe haar beste vriendin een nieuwe rol als lerares aan had genomen. Gelukkig ging het haar goed af. Ze wist de aandacht van de tieners vast te houden en Naylene kon zoveel vertellen over haar leven en de magie die ze beoefende. Op haar beurt leerde ze ook weer van de leerlingen die ze had. Iets wat Linn graag zag. 
Diezelfde leerlingen sprak Linn vaak genoeg. De heksen hadden dan misschien speciale krachten die Linn niet begreep, maar ze wist wel hoe het was om in een wereld rond te lopen die eigenlijk geen weet had van haar bestaan. In ieder geval niet het grootste deel wat haar maakte tot wie ze was. Dat was voor alle jonge heksen net zo. Ze hadden simpele problemen, die werden veroorzaakt door de geheimen die ze met zich meedroegen. Linn praatte er maar wat graag over. Daarnaast hield ze zich ook graag bezig met de verschillende activiteiten die ze kon organiseren op de school.
Het had Michael meer tijd gekost om iets te vinden wat hij graag had willen doen. Andy had hem dan wel aangeboden om ook te helpen op de school, maar Michael had dat aanbood vriendelijk afgewezen. Het was geen plek voor hem. Iets wat je niet zou zeggen, aangezien hij zijn dagen nu vaak doorbracht bij Naylene in het klaslokaal of ergens anders in het gebouw. In het nieuwe jaar zou hij echter aan een nieuwe, online opleiding beginnen.
Het was de laatste dag voordat iedereen zou gaan genieten van een welverdiende vakantie. Linn had beloofd om de leerlingen met een groots feest naar huis te sturen, dat in het teken zou staan van de Winter Solstice. Voor de heksen was het een belangrijke dag, dus het had niet beter uit kunnen komen. Zelf was Linn al de hele dag bezig met het versieren van de zaal. Door de dag heen waren verschillende leerlingen haar komen helpen en ook Michael was verschenen met de laatste versieringen.
‘Heb je echt nog meer lichtjes nodig?’ vroeg Michael lachend aan haar, terwijl Linn de zoveelste rij met lampjes aan de muur hing. Juist omdat het de kortste dag was van het jaar, zouden ze meer licht dan ooit nodig hebben om de hele zaal te verlichten. Niet alleen met de zwevende kaarsen die de leerlingen al bij het plafond hadden geplaatst, maar ook met de strengen licht die Linn had besteld.
‘Ja, Michael! Natuurlijk,’ zei Linn, alsof Michael niet naar haar had geluisterd toen ze het hele idee van de decoratie en de zaal aan hem uit had gelegd. ‘Als jij ze daar ophangt?’ ze gebaarde naar een muur die nog redelijk leeg was, ‘dan ga ik kijken of Nay ondertussen al klaar is. Dan kan ze ons ook helpen!’
Steeds meer leerlingen gingen naar huis om zich voor te bereiden op het feest. Linn kon het ze niet kwalijk nemen. Als zij dit mee had mogen maken op hun leeftijd, dan had ze ook het liefst thuis voor de spiegel gestaan om de perfecte jurk uit te kiezen en zich op te tutten. Misschien had ze zelfs wel een date gehad, zoals de leerlingen die daar zachtjes over hadden gefluisterd in de wandelgangen.
‘Ze is vast nog onze verslagen aan het nakijken, miss S!’ zei één van de leerlingen, ‘En we willen wel onze feedback voor de vakantie.’
‘Ik zal haar niet te lang storen,’ beloofde Linn de twee leerlingen die bezig waren met het projecteren van de sterrenhemel boven zich. Samen met de zwevende kaarsen vormden ze een mooi, magisch geheel.
Linn liep naar de uitgang van de gymzaal, maar haar lichaam wilde niet verder dan de drempel. Met haar hand testte ze de doorgang maar ook die bleef in de lucht hangen alsof ze hem zojuist op een muur had gelegd. Ze schudde haar hoofd met een kleine glimlach op haar gezicht.
‘Leuk hoor, een laatste grapje voor de vakantie. Sluit de vampieren maar op in gymzaal.’ Het zou niet de eerste keer zijn dat de heksen hun magie hadden gebruikt om grapjes uit te halen. Linn draaide zich om en sloeg haar armen over elkaar. ‘Kan de spreuk nu worden opgeheven?’
De leerlingen gaven elkaar een blik. In totaal waren het er vijf die hen nog hielpen. Linn merkte dat het geen blik was naar elkaar dat ze stil moesten zijn om het geheim niet te verraden. Het was een vragende blik. Uiteindelijk stapte een jongen naar voren. ‘We hebben geen spreuk gedaan, miss S.’
‘Kom op, jongens. Het is toch-‘ Michael was begonnen met zijn zin, maar was gestopt toen Linn haar hand naar hem ophield.
‘Zij zijn het niet, Mikey.’ Linn draaide zich om naar de gang en probeerde in te schatten of er gevaar dreigde, of dat het iemand anders was die een grap met hen uithaalde. Linn was er echter van overtuigd dat de meeste leerlingen al naar huis waren en dat er vrijwel geen ander personeel zich nog in de school bevond.
‘Jongens,’ zei Linn tegen de leerlingen die er nog waren, ‘Kijk of je via de andere uitgang naar buiten kan gaan. Michael en ik maken de rest wel af.’ De sfeer voelde steeds meer gespannen aan. Alsof er iets duisters door de school trok. Als dat het geval was, dan zouden de kinderen zo snel mogelijk weg moeten. Het waren immers maar kinderen.
‘We kunnen wel blijven,’ zei één van de leerlingen. ‘Als jullie hulp nodig hebben?’
‘Nee, ga naar huis. Maak je klaar voor het feest.’ Linn schonk ze een geruststellende glimlach. ‘Ik zie jullie vanavond.’
De leerlingen vertrokken met tegenzin, maar gelukkig wandelden ze allemaal de deur uit die Michael voor ze open hield. Linn luisterde naar de voetstappen die langzaam wegstierven. Daarna zocht ze naar het geluid van haar beste vriendin. Naar iets. Haar voetstappen, het geluid van haar pen die over het papier gleed. Niks.
‘Hoor jij Nay?’ vroeg Linn aan Michael. Hij luisterde, maar schudde zijn hoofd. ‘Nee.’
‘Probeer haar te bellen. Misschien hoort zij ons ook niet.’ Als dat zo was, dan was er iemand die hen bewust van elkaar probeerde te scheiden.
‘Andy?!’ Linn verhief haar stem, hopend dat de directeur van de school hen wel zou horen. Hij hoefde slechts één woord te zeggen, waardoor Linn zou weten dat hij haar hoorde. Ook zijn stem bleef echter uit.
De schreeuw van Michael galmde door de zaal en Linn draaide zich om. Michael zakte op de grond en greep naar zijn hoofd. Een figuur doemde op uit de schaduwen van de zaal, gevolgd door een tweede. 
Een scherpe pijn drong haar hoofd binnen, maar Linn wist zich nog staande te houden. 
‘Jullie zullen beter je best moeten doen dan dat!’ siste Linn. Ze rende op de twee figuren af, maar een spreuk duwde haar lichaam naar achteren en de vloer schoot weg van haar voeten. Ze belandde met een klap op de dansvloer. Boven haar bungelde een kandelaar, maar Linn kon haar lichaam niet overeind duwen. Alsof een groot gewicht haar op haar plek hield.
‘Wat willen jullie!?’ Linn probeerde haar vijanden af te gaan. Rhi kon het niet zijn, Calum ook niet. Ashton zou dit niet doen. Niet op deze manier. Rhett? Ook niet. Wie het ook was, ze waren onbekend voor haar. 
18
Posts: 17081
Datum: 19-12-2020 16:31
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene snapte de plotselinge verschijning van de twee heksen niet. Daarmee voelde het ook gewoon dat het niet te vertrouwen was. Ze wist niet waarom deze twee vrouwen voor haar stonden en ineens naar haar oorsprong begonnen te vragen. Dat waren geen vragen die je een vreemde stelde, ook niet als je duidelijk wist dat zij in hetzelfde schuitje zaten als jij.
Waar Naylene probeerde om zoveel mogelijk van de geluiden op haar heen op te vangen, liet ze dat niet zien. Als dit echt vijanden waren, wilde ze hen niet laten weten dat ze hen door had. Waar ze net nog had gedacht dat Linn, Michael en de leerlingen even pauze hadden genomen, begon ze nu toch wel echt de alarmbellen te zien. Achterdochtig naar wat dit allemaal te betekenen had. Om de heksen nou meteen aan te vallen, leek haar echter ook niet slims. Mochten ze niets slecht in de zinnen hebben, dan zou ze hen ook niet uit moeten lokken. Toch wist Naylene diep van binnen dat het foute boel was. Maar hoe moest ze zich hier uitredden, terwijl ze niet eens wist wat dit precies was. 
“Ik snap dat het wellicht een vreemde gewaarwording is om ineens twee heksen voor u te zien, waarvan u niet weet wat ze hier doen.” De vrouw sprak zo rustig, te rustig in Naylene haar hoofd. Ze wist niet wat ze aan het proberen waren, maar met de seconde raakte ze minder op haar gemak. “Maar ik kom hier uit een goed hart.” Vertelde de oudere heks. 
“Ik weet niet of u daarvoor de juiste dag hebt gekozen. Als ik zo naar u luister kan het nog wel even duren voordat we tot een punt komen, terwijl het vandaag een hele belangrijke dag is voor mijn leerlingen en dat wil ik graag met ze delen.” Natuurlijk zou ze de heksen op deze manier niet weg krijgen. Ze leken heel erg zeker te zijn van hun zaak. Als ze niet op een punt kwamen, dan was het voor Naylene echter heel erg snel afgelopen en bleef ze ook op deze verdedigende manier spreken.
“Niet alleen voor u mevrouw Kimbell. Voor iedere heks zal vandaag een belangrijke dag moeten zijn.” Normaal gesproken had Naylene niets met deze dag gedaan. Er waren heksen die het gebruikten omdat hun krachten dan anders waren dan normaal. Ze konden heel veel kracht kanaliseren en dat gebruikten ze dan ook maar al te graag. Daardoor kreeg Naylene weer het  gevoel dat deze heksen hier niets voor niets waren. 
“Naar wat ik heb vernomen heeft u dus voorouders uit Schotland. Daar liggen mijn roots ook. Onze coven doet veel met de kracht van deze voorouders. Ook die van de rest van de covens. Doordat we heksen van over de hele wereld hebben, kunnen we bij krachten van veel verschillende voorouders.” Naylene vond dat idee een afschrikking. Zoveel kracht had je niet voor niets nodig. Die had je omdat je iets wilde. Om ergens tegen te kunnen vechten, vijanden te maken. Daar wilde ze niets mee te maken hebben. Als ze door haar wilden proberen om nog meer macht te krijgen, krachten die niet van hen waren, dan konden ze echt meteen vertrekken. Dat wilde Naylene nu sowieso.
“Ik ben hier niet in geïnteresseerd. Ik doe het met mijn eigen krachten. Ik werk niet in covens. Daar bind ik me niet aan.” Als een vampier was dat ook moeilijk, omdat je loyaliteit dan altijd op dezelfde plaats zou moeten liggen. Dan zou ze nooit mee rust krijgen, maar altijd bezig zijn met magie. Meer dan normaal. 
“Dat maakt ook helemaal niet uit.” Nu veranderde er iets op het gezicht van de vrouw, waardoor Naylene meteen in de verdediging schoot. De blik in haar ogen vertelde Naylene wel dat ze iets wilde. Dat ze Naylene wilde en misschien niet eens als deel van de coven.
Met wat flinke kracht, liet ze de tafels en stoelen in het lokaal zo bewegen dat ze allemaal in de richting van de twee heksen. Daardoor kon Naylene naar achteren springen en was er een soort van barrière tussen hen beiden. Ze probeerde de magie van haar af te duwen, zodat de twee heksen er niet zomaar door heen konden komen. 
“Andy!” Riep Naylene uit, ten teken dat de heks deze kant op zou moeten komen, wanneer hij haar zou horen. Ze wist echter wel dat het niet makkelijk was voor hem om haar te horen. “Linn, Mike!” Het maakte haar niet zo heel erg veel uit wie er zou komen. Het liefst loste ze dit zelf op. Ze merkte echter nu al wel dat ze deze kracht in haar eentje moeilijk kon houden. Twee heksen die de andere kant aan hun zijde hadden staan.
“Denk maar niet dat je dit in je eentje aan kan. Zelfs niet met die vrienden van je. Al zouden alle heksen in deze school helpen. Je kan niet tegen ons op.” Naylene snapte niet waar deze vrouwen vandaan kwamen. Waarom ze haar moesten hebben. Want het leek wel echt alsof het om haar ging. De vragen. Hetgeen wat ze in de lucht had gegooid. 
Er vloog één gerichte staak in de richting van Naylene haar hart. Met haar magie kon ze die nog afweren. Het bleef in de lucht voor haar hangen. Ze merkte echter dat ze in haar eentje het niet voor elkaar kreeg om hem weer de andere kant op de sturen. Alle magie die ze gebruikte, was niet genoeg om het tegen te houden. 
Ineens leek het toch makkelijker te gaan en viel het stuk hout voor haar op de grond. Naylene keek wat verwilderd in het rond, omdat ze niet wist wat ze moest verwachten. Andy stond echter bij in het lokaal. Wat een soort van verlichting voor Naylene gaf. Ze wist dat hij nog ongedeerd was. Voor hetzelfde geld hadden de heksen de helft van de school vermoord in hun weg naar haar lokaal. 
Andy kreeg het voor elkaar om de heksen op de grond te krijgen en daardoor wist Naylene hem ook te helpen. Ze sprong over de stoelen en tafels heen en liep naar haar vriend, die haar meenam de gang op. 
Op het moment dat Naylene het klaslokaal af wilde sluiten om de heksen op te sluiten, werd ze met een behoorlijke kracht tegen de muur in de gang geworpen. Andy stond stijf naast haar, terwijl er meerdere heksen de gang in kwamen. 
“Ik heb begrepen dat je nog wel eens wil denken dat je zo goed bent.” Lachte de oudere heks, die naar Naylene toe kwam lopen. 
“Misschien is het maar goed dat de wereld eindelijk door kan gaan zonder een gedrocht zoals jij zelf en dat je eindelijk naar de plaats gaat die je altijd hebt weten te ontwijken door dit met jezelf te doen. Het is alleen maar een heel groot pluspunt dat wij gebruik kunnen maken van al de magie die je in de jaren voor jezelf hebt verzameld.” Naylene wilde zoveel zeggen en doen, maar op het moment kreeg ze helemaal niets voor elkaar. Ze voelde zelfs hoe haar benen het onder haar eigen gewicht begaven. Ze had geen pijn, maar het voelde alsof ze ook totaal geen controle meer had over haar eigen lichaam. Alsof ze een marionet was en iemand anders haar bewegingen controleerde. Er was zoveel kracht die haar hele lichaam over nam dat ze zelf niet eens wist wat haar allemaal overkwam. 
22
Posts: 4865
Datum: 21-12-2020 14:25
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Een miljoen gedachten schoten door haar hoofd, maar uiteindelijk kwamen ze allemaal samen bij één persoon: Naylene. Ze was alleen. Zij en Michael waren van haar gescheiden, bewust. Ze konden haar niet horen, wat de heksen vast hadden veroorzaakt. Uit alle macht probeerde Linn overeind te komen. Deze heksen leken echter te weten waar ze aan waren begonnen. Ze konden haar en Michael op de grond houden met hun kracht. Linn was niet van plan om op te geven. Niet als dat betekende dat ze  Naylene in haar eentje zou moeten laten vechten. Ze moest de heksen afleiden. Als ze hun concentratie zouden verliezen, dan zouden zij en Michael kunnen ontsnappen.
‘We hoeven niets met jullie,’ zei één van de vrouwen. ‘Behalve jullie lang genoeg op één plek houden.’
‘Nay!’ schreeuwde Michael. Niet uit pijn, maar uit angst. Angst dat er meer heksen bij haar zouden zijn en dat ze haar zouden overmeesteren. Linn wilde geloven dat Naylene ze aan zou kunnen, maar ze voelde de angst van Michael ook.
Met alle kracht die ze in zich had, wist Linn haarzelf overeind te duwen. Ze ontblote haar tanden en maakte een dierlijk geluid naar de heksen. De vrouwen waren overduidelijk verbaasd door de kracht van de vampier, waardoor de spreuk voor even weg leek te vallen. Michael schoot overeind en rende af op één van de heksen. Hij duwde haar tegen de muur aan. Zijn vingers omsloten haar keel. Nog meer druk zou resulteren in een gebroken nek.
Linn stortte zich op de tweede heks. Bij het zien van haar gezicht zag ze geen enkele gelaatstrek die ze herkende. Het waren complete vreemdelingen die hen aanvielen. Tenminste, voor hen. Ze leken wel te weten wie zij waren. Nog belangrijker: ze wisten wie Naylene was. Wat ze was. Linn had nooit gedacht dat heksen in staat zouden zijn om haar vriendin op te sporen. Met wat voor doeleinden dan ook.
Zonder er bij na te denken draaide Linn haar nek om. Ze had het gevoel dat er levens op het spel stonden. Het leven van Naylene. Als dat het geval was, dan zouden de levens va de heksen er niet toedoen. Voor Linn niet. Niet als er een kans bestond dat haar beste vriendin in haar eentje aan het vechten was voor haar leven. Ze hoopte dat Andy haar gevonden had en haar bij kon staan.
‘Geef antwoord!’ schreeuwde Michael naar de heks, die hij nog altijd tegen de muur hield. De heks mompelde het begin van een spreuk, maar het werd gevolgd door het geluid van brekende vingerbotten.
‘Jullie… Zijn al te laat,’ piepte de heks. Dat leek alles te zijn wat Michael nodig had om dezelfde grens te overschrijden als Linn. De heks viel dood neer op de grond.
Zo snel als ze kon, trok Linn Michael mee naar de gang. De spreuk die hen in had gesloten, was verdwenen. Op de gang hadden ze ook hun gehoor terug. Stemmen van de heksen omsingelden zowel Linn als Michael in talen die samensmolten. Linn probeerde te luisteren naar wat ze zeiden.
‘Linn, wat zeggen ze? Waar is Nay?!’ Michael klonk wanhopig, wat ook weerspiegelde op zijn gezicht. 
‘Schots, Keltisch,’ fluisterde Linn. Dat waren de twee talen die er bovenuit kwamen, maar was nog zoveel meer. Afrikaanse dialecten, Frans, Arabisch. ‘We moeten naar haar toe, Mike. Nu.’
In alle chaos probeerde Linn Naylene te vinden. Ze had gehoopt haar te horen vechten. Een teken dat ze er nog was. Michael leek hetzelfde te zoeken, maar ze vonden enkel elkaars bezorgde gezichten.
Linn rende naar de gang waar Naylene haar kantoor zich bevond. Daar aanschouwde ze misschien wel de grootse groep heksen die ze ooit bij elkaar had gezien. Tussen de mensen door zag ze haar beste vriendin op de grond liggen. Andy was nog staande en leek zijn best te doen haar te verdedigen, maar hij had het moeilijk.
Michael schreeuwde meest met pijn gevulde schreeuw die Linn ooit van hem had gehoord. Hij stortte zich op de groep heksen. Hoe graag Linn hem wilde tegenhouden, wetend dat dit een onveranderlijke zaak was, kon ze niet anders dan haar beste vriend volgen in het gevecht.
‘Andy!’ gilde Linn. Ze wilde dat hij wist dat ze er waren. Dat ze hem en Naylene zomaar zouden opgeven.
‘Breng haar naar haar kantoor. Begin met het ritueel.’ Linn zag niet wie de woorden sprak, maar alles in haar lichaam schreeuwde dat ze deze vrouw tegen moest houden terwijl ze zich door de heksen worstelde. De hoofdpijn dwong haar op de grond, maar Linn vocht om overeind te blijven staan. Ze ontweek staken en trok heksen onderuit. Haar huid brandde van de vervain die ze mee hadden genomen. Naast haar schreeuwde Michael van de pijn. Hij was doordenkt in water, vermoedelijk ook met hetzelfde kruid dat zijn huid liet brandden.
‘Ik kom er aan, Nay! We komen er aan!’ riep Michael. Linn wilde niet weten hoeveel heksen hij al had vermoord. Hoeveel bloed al aan haar handen kleefde. Linn wist bij Andy te komen en trok hem in één beweging overeind. Naylene was nergens meer te bekennen, wat betekende dat ze al in haar kantoor was.
Een staak drong haar lichaam via haar rug binnen. Linn vloekte en draaide zich om. Ze haalde uit naar de heks, maar deze dook weg. Zonder aarzeling graaide Linn naar haar hart en trok ze deze los uit de ribbenkast van de heks. Ze gooide het hart op de grond en reikte naar haar rug, maar ze voelde geen overblijfsel van de staak. Michael leek hetzelfde lot te zijn overkomen.
Een spreuk werd in harmonie gezegd door de overgebleven heksen en zowel Michael en Linn zakten van de pijn op hun knieën. Linn gilde, Michael schreeuwde. Ook Andy leek onder de spreuken van de heksen te bezwijken. 
‘Als ze zo graag willen kijken,’ sprak dezelfde stem die Linn eerder had gehoord. Met betraande ogen keek ze op naar de oudere vrouw. Linn zag de kleine verandering in Michael zijn lichaam. Hij wilde overeind komen, maar de magie hield hem op zijn handen en knieën. ‘Laat ze.’
De drie werden aan hun armen het kantoor van Naylene in getrokken. Linn stribbelde tegen, maar elke beweging voelde alsof glas door haar aderen gleed. Bij het aanzicht van haar beste vriendin verstarde ze echter.
Naylene lag levenloos in het midden van een cirkel, omringd door kaarsen, kruiden en bakken met water en aarde. Eén van de heksen stond bij haar. Een oud, ceremoniaal mes lag in haar hand.
Geen bloed. Ze was nog niet dood. Ze hadden nog een kans. De pijn die zij voelden, was vast niks bij wat Naylene nu door moest maken.
‘Het is bewonderingswaardig dat jullie vechten voor een monster,’ sprak de oudere vrouw. Ze stopte voor Linn en dwong haar met haar magie om omhoog te kijken. ‘Maar je vecht dan ook voor je eigen creatie, is het niet?’
‘Ga naar de hel!’ siste Linn en ze schoot naar voren, maar meteen werd ze naar achteren getrokken.
‘Ik zou voorzichtig doen als ik jullie was. Die staken zitten goed verstopt in jullie lichaam en met iedere beweging kunnen ze dichter naar jullie hart verschuiven.’ Naast haar vloekte Michael.
‘Maak je geen zorgen. Ze verricht een goede daad. Dankzij haar zullen vele heksen nog sterker zijn.’ De oude vrouw gebaarde naar de heks die bij Naylene stond. Ze hief het mes.
De punt glom in het maanlicht en werd omringd door een spreuk, opgezegd door iedere heks om hen heen. 
18
Posts: 17081
Datum: 24-12-2020 12:45
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Er waren duizenden spreuken. Honderden daarvan waren de afgelopen minuten door Andy zijn hoofd waren gespookt. Tientallen had hij over zijn lippen laten komen om zijn beste vriendin te kunnen redden. De heksen om hen heen wisten alles af te weren, ze leken niet eens gedeerd te zijn door hetgeen wat hij probeerde. Alsof zijn spreuken niet eens bestonden. Het hielp niet dat Andy niet begreep wat de spreuken deden die de heksen uitspraken. De woorden van Naylene haar voorouders, er was haast niets tegen te doen. Toch bleef Andy het proberen. Vanuit zijn kant kwamen er genoeg woorden die er voor moesten zorgen dat Naylene werd beschermd. 
Er was echter weinig te doen. Andy voelde zijn kracht afnemen. Hij werd slapper. Hij kon niet door blijven gaan, omdat het er voor zorgde dat hij zijn eigen leven er mee zou bekopen. Toch probeerde hij het. Hij probeerde de grip die hij op zichzelf voelde te doorbreken, hoe meer hij zich er tegen leek te verzetten, des te erger de greep leek te worden. Alsof het hem dieper en dieper meetrok. 
Door de omgeving, maar ook door de woorden begonnen de puzzelstukjes bij Andy op zijn plaats te vinden. Hij had vanaf het begin al geweten dat Naylene een sterke heks was. Ze had kracht als geen andere heks die hij ooit had ontmoet. Ze was minder moordlustig dan andere Heretics waar hij ooit over had gelezen. Ze viel niet op bij heksen zoals deze vrouwen. Tot nu. En nu wilde ze haar gebruiken om daar zelf beter uit te wachten. Er waren covens waarin dit normaal was. Waar opofferingen plaats vonden, om er zo voor te zorgen dat de rest van de heksen er beter van werden. Andy snapte niet hoe ze ooit een connectie met Naylene hadden gevonden, want dat was wel nodig om er voor te zorgen dat ze bereikten wat ze wilden. 
Het maakte ook niets uit hoe dit kwam. Andy moest dit tegen houden. Maar het lukte hem niet. Het enige wat hij kon zien was het levenloze lichaam van zijn vriendin. Ze leefde nog, maar ze probeerde er alles aan te doen om dat zo snel mogelijk af te kappen. Om het ritueel zo snel mogelijk te doen. 
“De solstice.” Mompelde Andy. De kracht die de heksen hadden waren vandaag anders dan normaal. Ze waren versterkt. Het was de duisterste dag van het jaar en dat betekende dat duistere energie krachtiger was. Daarbij waren de planeten ook nog eens perfect om meer uit te halen. Andy wist nu al dat hier niet echt tegen te vechten was. Dat kon hij niet in zijn eentje. Niet samen met Linn en Michael. Daarvoor hadden ze en hele groep heksen voor nodig en het was alsof de heksen hadden geweten dat die op het moment niet aanwezig waren.
Het voelde alsof zijn hart verscheurd werd toen Andy door begon te krijgen dat hij niets meer kon doen. Toch hield hij niet op met proberen. Hij richtte zich op Linn en Michael en probeerde de magie die hen gevangen hield te ontdoen. Alles was te sterk en het was alsof zijn eigen magie minder en minder werd. 
Ondertussen waren de heksen al druk bezig met het ritueel wat ze voor Naylene hadden gepland. Er was misschien nog chaos in de kamer, door de vampiers en de heks van de andere kant, maar daar leek niemand iets op uit te doen. Alsof ze hadden verwacht en al vast in hadden gespeeld op alles wat er kon gebeuren. De heksen waren beter voorbereid dan ook. Een dag als deze kwam niet vaak voor, maar ze leken precies te weten wat ze moesten doen.
De spreuken bleven maar door gaan, maar dat was niet het enige wat te horen was in de ruimte. Linn en Michael lieten duidelijk van zich horen. Linn die de vrouw uitschold voor alle woorden die ze in zich op leek te zien komen. Michael die bleef roepen dat ze hier spuit van zouden krijgen en dat ze dit niet mochten doen. Andy die zijn eigen spreuken zachtjes probeerde uit spreken, omdat hij zich niet neer wilde leggen bij zijn eigen gedachten.
De heksen gingen echter door. Het mes van de heks die duidelijk de leiding had, leek de magie om hem heen op te kunnen nemen. De elementen, aarde, water, lucht en vuur leken één voor één zich in het glimmende voorwerp op te nemen. Een gloed over het mes heen en de blikken van de heksen naar elkaar gaf het aan, dit was het moment. 
De heks om wie het draaide, kreeg alles van een afstandje mee. Ondanks dat haar lichaam er levenloos bij was. Kreeg ze alles mee wat er om haar heen gebeurde. Ze hoorde de stemmen, voelde de pijn. Het leek alsof haar hele lichaam uit elkaar aan het barsten was. Toch leek dat Naylene niet zo’n pijn te doen als het gesmeek van Michael en Linn. Haar vrienden die ze aan het kwijt raken was. Ze wilde schreeuwen, doen wat ze maar kon doen. Maar ze kon niets.
Een scherpe pijn schoot door haar keel heen en voor even kon Naylene weer bewegen. Haar lichaam schoot op, haar ogen opende zich en ze kon zien wat er om haar heen gebeurde. Ze hoorde nog het geschreeuw van de mensen van wie ze het meest hield, terwijl ze langzaam wegzakte. Dit keer niet door een spreuk, maar ze voelde hoe langzaam haar magie weg trok. Hoe het leven uit haar hele lichaam werd getrokken. 
Waar dit maanden geleden ook was gebeurd, was het nu heel anders. Er was geen Benj die haar hielp. Er was geen rustige plaats. Het enige wat Naylene voelde was onrust. Het einde. Ze voelde dat dit het was en ze kon er helemaal niets meer aan doen. Het enige wat ze kon doen was haar lichaam laten gaan, ondanks dat ze daar nog lang niet klaar voor was.  
22
Posts: 4865
Datum: 10-01-2021 13:14
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het geschreeuw van Michael en Linn overstemden elkaar en het sneed door merg en been. Voor hen zakte het lichaam van hun beste vriendin in elkaar. Bloed druppelde langs haar nek naar beneden. Linn balde haar vuisten en sloeg op de grond. De persoon die meer dan vijfhonderd jaar aan haar zijde has gestaan, kon niet opeens verdwijnen. Haar leven kon niet zo gemakkelijk genomen zijn door willekeurige heksen, die ze voor vandaag nog nooit tegen waren gekomen. Het leven was rot en hard en verschrikkelijk, maar zo bruut was het nog nooit geweest. Zelfs toen ze Benj had verloren, had het niet gevoeld zoals nu. Het leek alsof ze een deel van haar eigen ziel van haar af hadden gerukt en voor haar ogen hadden verbrand.
Naast haar kwam Michael overeind. Alsof hij de pijn die door zijn lichaam trok was vergeten. Hij rende naar Naylene toe, verblind door zijn tranen en zijn woeden. Enkele heksen vormden een muur tussen hem en zijn geliefde, maar de heksen waren geen partij meer voor Michael. Overspoeld door onmacht en rouw duwde hij iedere heks aan de kant die hem de weg versperde.
Hij knielde neer voor het lichaam van Naylene. Hij had haar nog nooit zo zwak gezien. Zijn hele leven lang was Naylene de sterke vrouw geweest. Degene naar wie hij op had gekeken. Naylene had hem altijd gerust kunnen stellen met de wijsheid in haar lichte ogen en met een simpele aanraking van haar hand had hij haar geloofd. Het schoot door hem heen dat hij nu zonder dat alles moest leven. Iets wat hij weigerde te doen.
‘Je bent niet dood,’ fluisterde hij tegen haar. Tranen stroomden over zijn wangen terwijl hij haar lichaam in zijn armen nam. Haar bloed deerde hem niet, evenals de pijn die hij minuten geleden nog had gevoeld. Alles voelde anders. Verder weg. Alsof hij een film keek. Zijn eigen gevoelens waren ongrijpbaar. 
‘Je bent niet dood,’ herhaalde hij nog een keer. Hij nam haar steviger vast en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. De vorige keer dat Naylene haar leven in gevaar was geweest, had ze Benjamin gezien. Dat had ze Michael achteraf verteld. Benjamin had haar verteld dat ze terug had moeten gaan. Dat het haar tijd was geweest om te leven, samen met Michael en Linn. Hij zou haar dat weer moeten vertellen. Dan zou ze weer terug komen, zoals dat ook was gebeurd in Australië. 
‘Je hoeft alleen maar je ogen te openen, of mijn hand vast te nemen. Iets kleins,’ smeekte Michael haar. Hoe had hij de vorige keer geweten dat ze het zou redden? Hij probeerde terug te gaan naar die tijd, naar die plek. Alles in zijn hoofd blokkeerde echter. Hij kon niet terugdenken, of vooruit. En ondanks zijn smeekbedes, lag Naylene nog altijd roerloos in zijn armen. Er was geen enkele indicatie dat ze nog leefde, of dat ze probeerde te vechten om haar leven weer terug te krijgen.
‘Andy?!’ riep Michael wanhopig. ‘Andy, we kunnen dit oplossen! We hebben alleen magie nodig. Hele sterke magie! Andy?!’ Zoekend keek Michael om zich heen. Andy was één van haar goede vrienden. Een sterke heks, net als zij. Als er iemand was die Naylene kon helpen, dan was hij dat. Al zouden ze er meerdere heksen voor moeten vinden om hem te helpen. Ze moesten het proberen.
‘Zijn magie is van ons,’ sprak de oude vrouw. Michael was vergeten dat ze zich nog steeds in de ruimte bevond, samen met de andere heksen. Hij keek naar haar op, zijn schouders bewogen hard op en neer door de ingehouden woede en het verdriet. Vol onbegrip keek hij naar haar, terwijl hij Naylene haar lichaam afschermde voor de heks. ‘Er is niks wat hij nog kan doen, of jullie. Het ritueel is voltooid. Het enige wat nu nog moet gebeuren, is dat jullie haar laten gaan zodat ze op een vredige plek kan rusten. Wat gedaan is, is gedaan.’
‘Je bent gestoord als je denkt dat we haar nu laten gaan! Zeker als je denkt dat die vredige plek bij jullie is!’ Wat Michael niet had gezien, zo gefocust was hij geweest op het dode lichaam van zijn vrouw, was dat Linn zich vrij had gevochten en ook zij de heksen aan had gevallen die haar ervan hadden weerhouden om zijn kant op te komen. 
‘Ze hoort bij haar voorouders. Ze maakt nu deel uit van onze coven.’ De oudere vrouw sprak met zoveel kalmte en rust. Niets in haar houding verried dat ze bang was voor de vampiers. 
‘Ze hoort bij haar familie! Bij ons!’ De heksen hadden al veel voor elkaar weten te krijgen. Ze hadden haar beste vriendin afgepakt. Gedood voor haar ogen. Ze zou hen niet weg laten lopen met Naylene. Ze hadden haar krachten al, al haar magie en de kennis die ze op had gedaan. Wat maakte haar lichaam dan nog uit? Naylene verdiende inderdaad om verder te gaan in rust en vrede, maar dat zou ze niet krijgen als de heksen constant haar lichaam zouden uitputten door haar energie over te nemen.
Linn stormde af op de oudere heks. Met een aanloop sprong ze op de vrouw. Haar oude botten zouden al moeten kraken onder Linn haar gewicht en de val die ze samen maakten, maar Linn hoorde niets. Niks gaf aan dat de ze vrouw had bezeerd. Toch gaf ze niet op.
‘Vergeet je niet iets?’ Bij het spreken van de woorden voelde het alsof Linn haar rug in vlammen was gehuld. Ze verbeet de pijn met haar kaken op elkaar, maar de hitte en de brandende pijn trokken door haar hele lichaam, waardoor ze het uitschreeuwde.
‘Michael!’ gilde Linn uit. ‘Wat je ook doet-‘
‘Ik laat haar niet los! Nooit!’ antwoordde Michael. Linn haar lichaam wist haar niet meer overeind te houden en ze rolde van de heks af. Het duizelde haar en voor haar ogen begon ze zwarte vlekken te zien van de pijn.
Linn was Andy uit het oog verloren in haar eigen gevecht. Een wazige gedaante kwam de ruimte binnen. Was het Andy? Ze had moeite om het te zien. Bloed borrelde in haar keel en ze begon te hoesten. Wat ze heksen ook met haar hadden gedaan, ze was er geen partij voor.
Andy begon een spreuk. Linn wist niet hoe, want de heks had gezegd dat Andy geen toegang had gehad tot zijn magie. Maar hij was nog steeds een heks. Dit was zijn school. Er lagen honderden magische objecten en de heksen hadden niet voor niets deze avond uitgekozen. Ook hij zou er kracht uit moeten kunnen halen.
De woorden die Andy uitsprak, kwamen maar nauwelijks tot haar binnen. Ze zweefden ergens boven haar. Linn vocht om haar bewustzijn te behouden, om er zeker van te zijn dat het lichaam van Naylene de school niet zou verlaten.
De grond trilde onder haar en weer voelde ze de hitte van vlammen, maar dit keer leek het naast haar te zijn in plaats van in haar eigen lichaam. Een grote klap, eentje die alleen maar veroorzaakt kon worden door magie, bewoog zich door de ruimte en blies Linn haar lichaam naar achteren. Ze werd gestopt door een ander persoon. Een stevige arm sloeg zich om haar heen.
‘Ik heb je, Linnie.’ Het was de stem van Michael.
Ze zag het rode haar van Naylene, wat betekende dat hij haar ook nog had. Dat was het belangrijkste.
De woorden van Andy stierven weg. Linn kon de kracht niet meer vinden om op te kijken. Haar lichaam was kapot, net als haar gedachten.
‘Ze-ze zijn weg,’ stamelde Michael. ‘Ik weet niet wat Andy heeft gedaan, maar ze zijn er niet meer.’
18
Posts: 17081
Datum: 11-01-2021 17:03
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Ontwaken, het was iets wat iedereen deed, iedere dag weer opnieuw. Met het open van de ogen begon een nieuwe dag. Groot of klein, er was altijd wel iets wat in het verschiet lag. Ontwaken was natuurlijk, het ging vanzelf. Soms schrok je wakker van geluiden om je heen, andere dagen was het je gegund om uren lang te kunnen blijven liggen. Er kwam echter een dag dat de ogen niet meer open gingen. Het lichaam dat op was. Een leven dat verging, wisselde zich vaak af met levens dat net begonnen. In dit geval was het compleet anders. Een leven kreeg een nieuw kans, omdat een andere er niet meer was. 
Op het moment dat zijn ogen zich voorzichtig openden, moest Benjamin langzaam wennen aan zijn omgeving. Gedesoriënteerd schoot hij overeind. Zijn hoofd was het daar echter niet mee eens. Het licht om hem heen was heftig, ondanks dat maar een klein beetje van de ondergaande zon naar binnen scheen. Het leek winter. In zijn hoofd probeerde hij opzoek te gaan naar herinneringen. Hoe hij hier was gekomen? Hoorde hij hier wel. Ondanks dat hij in paniek valt, was er ook een soort van rust over hem heen. Een bekende stem in zijn hoofd, die hem in zijn dromen toe hadden gesproken. Naylene die hem had verteld dat het goed was geweest. Maar ook dromen over dat hij hetzelfde tegen haar had gezegd. 
Het oude bed kraakte onder hem toen hij weer overeind kwam. Denkend aan hetgeen wat er gaande was, liet hij zijn benen over de rand bungelen. Zijn lichaam was klaar geweest. Ziek. Het had hem niet meer kunnen dragen en had het opgegeven. Dat was het laatste wat hij nog had geweten van zijn leven. Daar had het moeten eindigen. Het idee dat het niet zo was, beangstigde hem. Zijn adem werd zwaarder en zwaarder. Vingers gleden door zijn haren, die in waren gevlochten in dreads. 
In zijn hoofd waren stemmen te horen. Die van hemzelf, die van Nay en zelfs die van Linn. Vertellend dat hij rustig moest blijven ademen. Alles kwam goed. Rustig in, langzaam uit. Happend naar adem, probeerde hij die gedachten te herhalen, terwijl hij de omgeving zo goed mogelijk in zich opnam. Een vintage bed. Een oud huis, houten vloer, vervallen raamlijsten. Maar wel veilig. Een plaats waar die hij zich niet kon herinneren, maar niet gek voelde. 
Zijn oog viel op een object dat op het nachtkastje lag. Een brief. Niet vergeeld, maar duidelijk ook niet net neergelegd. De zegel en het perfecte handschrift die zijn naam spelde, verraadde de afzender al: Naylene. 
Ondanks dat zijn vingers trilden, hij nog steeds niets snapte van wat er gaande was, maakte hij de brief voorzichtig open, in de hoop dat het hem duidelijkheid zou verschaffen. Hij hoorde hier niet te zijn. Er was afscheid genomen, niet alleen van zijn geliefden, maar ook van deze wereld. Wat aan de andere kant van het leven was geweest, had hij niet geweten. Toch wist Benjamin zeker dat dit niet hetgeen was. 
Lieve Benj,
Allereerst wil ik mijn excuses aanbieden voor de manier waarop je nu wakker bent geworden. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe gek dit moet zijn. Dit is niet hoe de universum het had gewild en ik weet dat jij dit misschien ook niet wil, maar lieve Benj, je bent nu nodig. Als je dit leest, ben ik er niet meer en dat jij er wel bent, komt omdat ik onze levens aan elkaar heb gelinkt. Ik wilde Linn en Michael niet achterlaten in een wereld waar ze niet iemand anders hebben om op te steunen en feit is, er is niemand die daar beter in is dan jij. Dit is veel informatie en ik vind het vreselijk dat ik je nu niet alles uit kan leggen, Michael weet er meer van. Voor nu is het belangrijk dat jij je veilig voelt en er is maar één plek waar dat kan. Omdat ik van te voren niet in kon schatten waar Linn zich nu bevindt en om haar veiligheid te waarborgen, heb ik een spreuk uitgesproken. Volg je gevoel, dan kon je bij haar, met een klein beetje hulp. 
Wees niet te boos op me. Probeer te genieten van het tweede leven dat je gegeven wordt. Ik weet zeker dat je de wereld nog veel goeds kan brengen. 
Ik ben altijd bij jullie. 
Liefs Naylene. 
De verwarring maakte plaats voor verdriet, voor het verlies van zijn beste vriendin. Al jaren geleden hadden ze afscheid genomen van elkaar. Benjamin was er echter zeker van geweest dat ze nog honderden jaren op deze aarde zou lopen, het beter zou maken op haar eigen manier. Hoe lang ze verder waren, wist hij niet. Dat Naylene haar leven er mee op had genomen, deed hem echter pijn. Daarom had ze hem ook nog eens een kans op een nieuw leven gegeven. Onnatuurlijk, maar voor Naylene wist hij dat met beide handen aan moest worden gepakt. Zeker door de rest in de brief. De twee mensen die hem het meeste nodig hadden. 
De rest van de kamer werd goed bestudeerd. Er stond een klein koffertje. Voorzichtig kwam de man overeind. Zijn benen voelde wankel, wat niet gek was aangezien hij jaren lang had gelegen. Hij had nooit de kans moeten krijgen om weer te kunnen lopen. Hij snapte niet eens hoe zijn lichaam hier was geweest. Met Linn had hij namelijk afgesproken dat hij gewoon een begrafenis had gewild. Naylene haar magie, dat was de enige verklaring die hij had. Alles was mogelijk, dat had hij al snel van haar geleerd. Nu had ze er voor gezorgd. 
In de koffer vond hij kleding en een enveloppe met geld. Nog steeds snapte hij niet wat Naylene had bedoeld met haar hulp. Linn en Michael konden over de hele wereld zijn. Hij kon dat ook. Het was echt niet perfect uitgelijnd dat ze zich in dezelfde stad bevonden dat kon gewoon niet. 
Zo snel als zijn lichaam had toe liet, kleedde Benjamin zich om in het simpele shirt en de broek die voor hem klaar had gelegen. Nog steeds zat de paniek er goed in. Meer misschien nog wel, omdat hij gewoonweg niet kon geloven dat Naylene er niet meer was. Die gedachten liet zijn ogen tranen. Het brak zijn hart. Het maakt echter ook nog meer dat hij Linn wilde zien. Linn en Michael natuurlijk. 
Met die diepe hoop, was het alsof er iets gebeurde. Ineens begonnen er vogeltjes te zingen, alsof zijn naam werd geroepen. 
Was dit het?
22
Posts: 4865
Datum: 14-01-2021 10:15
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS