Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Toen Jack dat zei, bedacht ze zich dat ze beter niets meer kon zeggen. Alles wat ze zei interpreteerde hij negatief terwijl het helemaal niet negatief bedoeld was. Kon ze dan niets goed doen? Ze deed haar best om aardig te zijn en toch was het niet goed genoeg voor hem. Misschien deed hij het wel expres. Wie weet vond hij het juist leuk om negatief na te denken over dingen. Ieder had zijn eigen manier natuurlijk, maar hij had dan wel een heel negatieve manier om door het leven te gaan. Het kon niet fijn zijn om te leven zoals hij dat deed, om alles negatief te bekijken. Hij moest het weten, als hij dat wilde moest hij vooral zo verder doen. Al geloofde ze er niet in dat iemand dat fijn kon vinden. Het was niet fijn om zo gemeen te doen tegen mensen. Addison was ook liever aardig dan dat ze gemeen was. Ze probeerde aardig te zijn, alleen zag Jack dat niet in. Dan had het ook geen zin meer voor haar en hoefde ze er geen moeite meer voor te doen. Het was niet haar bedoeling om Jack te commanderen. Ze kon horen dat zijn hartslag enorm snel ging en ze had er geen zin in dat hij ging neervallen door zijn hartkloppingen, dan had ze ongetwijfeld nog meer problemen. Ze zei het uit een soort van bezorgdheid, niet om te commanderen. Ze werd er gefrustreerd door dat hij zo tegen haar deed. Normaal gaf ze nooit om zulke dingen, maar het begon toch vervelend te worden.
Ze zag dat hij weer rechtop ging staan. Aan zijn hartslag kon ze horen dat hij al iets rustiger was geworden. Gelukkig. Misschien ging hij dan ook minder chagrijnig reageren als ze wat zei. Ze wist dat hij deels zo chagrijnig was door de dood van het meisje, maar Addison had het gevoel dat het niet alleen daar aan lag. Werd hij chagrijnig van haar gedrag? In haar ogen deed ze niets verkeerd, alleen dacht Jack daar ongetwijfeld anders over. Aan te weinig slaap kon het niet liggen aangezien hij de afgelopen nacht best veel had geslapen in tegen stelling tot Addison. Addison was die hele nacht wakker geweest. Haar slaap had ze wel in kunnen halen terwijl ze dood was, dus moe was ze niet. Ze had best veel energie, ook al was ze nog niet lang ontwaakt uit haar dood. Ze voelde zich er best vreemd bij, maar misschien mocht ze van geluk spreken dat ze weer tot leven was gekomen. Oké, het was niet positief dat ze een meisje had vermoord. Toch kwam er vast wel weer wat positiefs in haar leven. Misschien kon ze binnenkort weer ontsnappen en kon ze naar haar familie toe. Dat wilde ze zo graag. Ze was nog niet heel erg lang in het gebouw, toch mistte ze haar familie en vrienden heel erg.
Ze merkte op dat Jack naar haar toe begon te wandelen tot er maar een meter afstand tussen hen in stond. Wat was hij van plan? Hij was iets van plan. Addison wist niet wat, ze wist alleen dat hij iets van plan was. Ze vertrouwde het niet, als hij iets van plan was, was het vast niets goeds. Addison wist ondertussen wel dat Jack niet echt een persoon was die ze zomaar kon vertrouwen. Ze was nooit heel erg wantrouwend, maar ze wist dat ze niemand in het huis kon vertrouwen. Zelfs Crystal niet, ook al was ze de dag van te voren best aardig voor Addison. Geen enkele haar op haar hoofd dat er aan dacht om iemand in het huis te vertrouwen. Dat was het domste dat ze kon doen. Als de mensen te vertrouwen waren, was ze vast iemand geweest die haar naar buiten liet gaan. Natuurlijk besefte ze zich dat er ook niemand was die haar vertrouwde al gaf ze daar niets om. Ze hoefde haar niet te vertrouwen. Ze vertrouwde zichzelf niet eens dus ze vond het begrijpelijk dat niemand haar vertrouwde.
Ze voelde hoe Jack haar over zijn schouder gooide. "W-wat ga je doen?" vroeg ze aan hem. Natuurlijk was het niks voor hem om Addison zo te dragen. Addison was niet zo zwaar, dus kon Jack haar met gemak tillen. Ze had al lang door dat Jack best sterk was, al was Addison dat ook door één of ander mirakel. Ze wist nog steeds niet wat haar zo sterk had gemaakt. Echter, dacht ze daar op dat moment niet aan, ze had wel andere dingen aan haar hoofd. Bijvoorbeeld wat Jack van plan was met haar. Omdat ze over zijn schouder hing, kon ze niet zien waar ze heen werd gebracht. Ze kon alleen de vloer zien.
Ze voelde dat Jack stopte met wandelen. Het leek alsof hij voor een kamer stond. Ze hoorde hem roepen op iemand, op iemand met de familie naam Kowalski. Ze wist niet wie het was, al had ze het gevoel dat ze daar snel genoeg achter ging komen. Ze hoorde Jack zeggen dat de persoon die zich in de kamer bevond de deur open moest doen omdat hij werk te doen had. Addison begreep er niets van. Wat was Jacks bedoeling dat er met Addison ging gebeuren? Ze vertrouwde het echt totaal niet. Ze kon echter niet weg, daarvoor had Jack haar te stevig vast.
Ze hoorde de deur open gaan, dat kon ze horen doordat de deur een beetje piepte. Waarschijnlijk was dat omdat de deuren al redelijk oud waren, dan kon zoiets wel gebeuren.
Ze voelde dat ze weer werd neergezet. Ze kon zien wie de persoon was die Jack nodig had. Ze zag een jongen staan met blond haar en blauwe ogen. Naja, echt blond waren zijn haren niet, eerder donkerblond, bijna lichtbruin. Hij was in ieder geval niet zo blond als Addison was. Addisons haren waren bijna wit, zo blond waren haar haren. Het leek er op dat hij een paar jaar ouder was dan haar. Een jaar of drie/vier.
Ze keek even verward op toen ze Jack "Leef je maar uit. She's all yours for today." hoorde zeggen. Wat bedoelde hij daar mee? Ze begon lichtelijk in paniek te geraken, niet dat ze dat liet merken. Ze liet het nooit merken als ze bang was, dan dacht ze dat mensen dachten dat ze zwak was en dat was ze niet. Addison was geen zwak meisje. Alleen werd ze een beetje angstig omdat ze niet wist wat er met haar ging gebeuren. Ze wilde zekerheid hebben over de situatie en die zekerheid had ze niet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Grijnzend keek Vince naar het meisje voor zijn neus. Hoezeer hij Jack nooit echt gemogen heeft, kon hij hem voor haar dankbaar zijn. Martelen was geen saai werk om te doen, maar hij kon niet ontkennen dat een mooi gezichtje hem meer goed deed dan een standaard persoon. De mannen die hem eerder gebracht werden begonnen hem flink te vervelen. Daarbij kwam ze als geroepen; hij had geen flikker te doen.
Langzaam liet hij zijn ogen over haar lichaam glijden. Ze had een perfect figuur, haar kleding zat haar zowat als gegoten ondanks de bloedvlekken die zijn aandacht zo nu en dan trokken. Hij kon nooit begrijpen hoe mensen zo rond konden lopen. Hijzelf had zich dan allang omgekleed of tenminste wat moeite gedaan. Hetgeen wat het meisje leek te ontbreken. Verder kon het hem vrij weinig boeien, zijn werk was duidelijk. Het was hem zonder de daadwerkelijke woorden overgekomen wat hem te wachten stond. Inmiddels zagen zijn dagen er sowieso hetzelfde uit. Langzamerhand was hij er zo aan gewend geraakt dat hij amper meer het geduld nam om af te wachten tot Jack uit het zicht was verdwenen, en het meisje gelijk met zich meetrok naar binnen.
"Ik heb het je gezegd, Gilinsky," zei hij hem stug na, voor hij de deur met een klap achter zich sloot. Plezierig was hij zeker sinds zijn avond nu opgevuld kon worden. Ook kon hij de tijd voor alles nemen, het was niet dat het meisje ergens heen moest. Ze zou de rest van haar dagen hier door moeten brengen. Weinig verandering, laat staan redenen voor Vince om zich aan een bepaald limiet te moeten houden. Hij volgde enkel de ongeschreven regels waarin stond dat hij kon doen wat hij wilde. Zolang hij ze flink liet lijden en er geen zou vermoorden, was er simpelweg niets waar ze hem voor konden laten boeten.
"So.. you decided to kill one of ours, huh?" Hij sprak het bespottelijk voor zich uit, terwijl hij zich bijdraaide tot hij precies in haar ogen kon kijken. De grijns nog altijd op zijn gezicht, wellicht niet al te gemeend meer vergeleken met eerder. Voor hem was het een gewoonte geworden om zich zo op te stellen tegenover buitenstaanders. Grotendeels vanwege de lol die hij eruit kon halen om mensen dwars te zitten, maar misschien was het deze keer het idee aan wat hij haar allemaal kon maken, wat hem vrolijker maakte dan normaal. Zachtaardig was hij in tegenstelling tot de rest niet meer. Hij ging het haar betaald zetten, hij had geen tijd om rustig aan te doen.
"Weet je," begon hij te spreken, zijn stappen voortzettend naar haar toe. "De meesten leren het na een dag wel hoe het er hier aan toe gaat. Ze weten dat ze zich gedeisd moeten houden om te overleven."
Zodra ze binnen zijn handbereik terechtkwam liet hij zijn kalmte deels varen, zijn kracht gezet op haar bovenlijf waardoor hij haar omver duwde richting de muur. In vergelijking met de rest was zijn kamer groter. Veel groter. Maar het was vanwege andere redenen waarom hij het voor elkaar had gekregen om zich van de andere krotten vandaan te houden. En zij stond op het punt om uit te vinden vanwaar hij in de bende was gekomen.
"Maar jij.. Jij bent een héél ander geval, nietwaar?"
In alle rust greep hij de ketenen van de grond, zakkend door zijn knieën op enkele centimeters van haar vandaan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Honestly? Dat was het ook voor Vince. Nonchalant begon hij haar stevig vast te ketenen aan de twee ringen die in de muur gestoken waren. Omstandigheden waaruit niemand kon ontsnappen, zeker geen meid als deze. Mocht ze het voor elkaar krijgen, dan had ze alsnog een lange weg om te gaan. Genoeg mannen om haar tegen te houden om het gebouw te kunnen ontvluchten. Hij voelde dan ook geen zorgen en knikte voldaan wanneer ze vastzat op de plek waar hij haar wilde hebben. Let's get this party started.

---

Voor een ogenblik bleef hij op zijn plek staan, onbewegend. Hij schonk hem een doordringende blik en besloot dan dat het tijd was om te gaan. Zijn opdracht was tenslotte voltooid. Vince liet hij zonder enige bedenken of moeite achter met Addison, hetzelfde met zijn kamer vol met martelwapens. Hij overwoog voor geen moment om hem nog wat te zeggen, het leek hem duidelijk waar hij naar opweg was. Wederom voelde Jack zich alsof hij momenten geleden een marathon had afgelopen. Alles voelde zwaar, zowel zijn hoofd als zijn lichaam en spieren. Elke beweging koste hem meer moeite dan hij nu op prijs kon stellen. Vince's opmerking had hij wel degelijk gehoord, al ondernam hij geen actie om terug te reageren. Ja, hij had inderdaad gelijk gehad. Sommige zaken vroegen om strenge maatregelen. Zeker nu ze over de duivel in levende lijve spraken; de moordenares in hun omgeving. Addison, die nu een onschuldige had vermoord. Normaal gesproken zou hij nog afkeer voelen wanneer hij mensen naar Kowalski bracht, enkel al vanwege de gereedschappen die hij gebruikte om ze een les te leren. Maar nu? Nu voelde hij niets, op de vermoeidheid na die bij hem terugkeerde. De gevolgen van zijn uitbarstingen, wist hij uit ervaring te zeggen. Het ene moment kon hij te veel energie hebben om ermee om te gaan, dan kon het omdraaien tot hij een groot tekort had. Het duurde dan ook niet lang voor hij zich terugtrok in zijn kamer om slaap in te halen.
Zuchtend kleedde hij zich om tot zijn joggingbroek, zijn shirt uitgetrokken vanwege de hitte die er heerste in zijn kamer. Niemand die het kon zien en zijn lelijke littekens kon aanschouwen. Kortom gezegd waren er geen aanwezigen om zich eraan te kunnen storen of het te kunnen zien. Zijn verzameling was door de jaren heen gegroeid tot de vervreemde plekken rond zijn borstkas, strepen en schrammen. Velen weggetrokken tot kleine verkleuringen op zijn getinte huid, lichtelijk zichtbaar ondanks de verstreken tijd. Sommige letsels ernstiger dan anderen, een paar vers van het gevecht van gisteren. De rest vormde een vreemd beeld van patronen op zijn huid waar hijzelf nooit graag tegenaan keek. Enkel de warmte dwong hem om zo te slapen, anders had hij het verdomd.
Na nog wat slokken flinke slokken vodka naar binnen te hebben gewerkt om zijn gedachten weg te laten gaan, liet hij zich dan eindelijk zakken op het bed. Zijn ogen sneller gesloten dan hij verwacht had, zijn lichaam afgewend van de gesloten deur. Ademhaling zacht en opnieuw regelmatig zoals het hoorde. Het lawaai op de achtergrond verplaatste zich steeds verder van zich af. Jack had genoeg op om zich er niet door af te laten lijden. Sterker nog, binnen de kortste keren viel hij in de diepe slaap die hij de afgelopen dagen gemist had.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison wist nog steeds niet wat er ging gebeuren. Ze vertrouwde de gehele situatie voor geen meter. De jongen zag er alles behalve veilig uit, vond ze. Ze kon aan hem merken dat hij gevaarlijk was. Zeker door de grijns die hij op zijn gezicht had terwijl hij naar haar keek. Toen Addison de deur achter haar met een klap dicht hoorde gaan keek ze even naar de deur. Jack was weg. Ze was alleen in een gesloten kamer met een volledig onbekende persoon die ze totaal niet vertrouwde. Fijn. Ondanks dat was ze toch blij dat Jack weg was, ze werd behoorlijk gefrustreerd door zijn vervelende gedrag. Waarschijnlijk frustreerde iedereen zich aan het gedrag dat Jack had, al leek hij op iemand die zich meestal terug trok van de mensen om hem heen. Trok hij zich ook maar terug van Addison, dan hoefde Addison zich ook niet zo te frustreren in dat rot gedrag van hem. Alles deed ze verkeerd. Hij moest eens denken aan wat voor dingen hij gedaan had. Als hij zich zo aan haar irriteerde kon hij haar ook gewoon met rust laten, al deed hij dat niet. Jack liet haar niet met rust.
Ze keek even om zich heen in zijn kamer. De kamer was groot. Heel groot. Groter dan de kamer waar Addison moest verblijven. De kamer die ze bij haar thuis had was ook heel erg groot dus het was nog een beetje wennen voor haar om opeens in zo'n kleine kamer te moeten slapen. Ze was dan ook niet van plan om lang in die kleine kamer de verblijven, ze vond ongetwijfeld een manier om weg te kunnen glippen uit het huis. Wat ze in de jongen zijn kamer deed wist ze niet. Ze wist niet wat er ging gebeuren, al wist ze niet eens of ze wel wilde weten wat er met haar ging gebeuren. Positief ging het in ieder geval niet worden, daar was ze zich bewust van. In haar kamer lagen een hele boel messen, op sommige messen waren nog een aantal bloedrestjes te vinden. Voor de rest lagen er nog meerdere wapens. Dat zorgde er voor dat ze hem nog minder vertrouwde dan dat ze al deed.
Ze keek weer naar hem toen ze hem hoorde praten. Ze zuchtte even toen hij haar herinnerde aan haar moord. Ze bleef er maar aan herinnerd worden, ze wilde dat het liefst vergeten. Nu was ze even van Jack af die haar er aan bleef herinneren, begon die gast er ook al over. Ging het dan voor altijd zo gaan? De jongen klonk heel erg bespottend, iets waar Addison niet tegen kon. Hij kwam er snel genoeg achter dat er met Addison niet de spotten viel. Ze kon de grijns die hij op zijn gezicht had duidelijk opmerken. Het was zo'n grijns die ze het liefst van zijn gezicht wilde slaan, al hield ze zich gedeisd. Ze had al problemen genoeg. Ze wist hoe woedend Jack over de moord van het meisje was, ook al moest hij eerst nadenken over zijn eigen daden. Bovendien had Addison meer recht om boos te zijn op hem. Hij had Addison ook vermoord. Tegenover Jack zag de jongen bij wie ze zich in de kamer bevond er heel erg rustig uit, hij was ook rustig. Zijn hartslag was vele malen rustiger dan die van Jack. Ze kreeg de bange blik van het meisje voor ze werd vermoord niet uit haar hoofd. Addison wist precies wat er omging in haar hoofd terwijl ze werd vermoord. Ze was bang en voelde zich machteloos. Zo voelde Addison zich ook toen zij vermoord werd door Jack, alleen had Addison het geluk om weer te ontwaken en dat had het meisje niet. "Het was niet de bedoeling," zei Addison op wat de jongen tegen haar zei. Ze wist niet of de jongen Addisons woorden wel geloofde, al maakte het haar niet uit. Het boeide haar niets wat de jongen voor haar over haar dacht. Ze gaf niets om zijn mening. Ze vond het natuurlijk niet fijn om niet geloofd te worden en te weten dat de mensen haar haatte en bang voor haar waren, maar toch wist ze dat het haar niet uit hoefde te maken. Ze kon toch niets aan de situatie veranderen. Het was zoals het was. Het was niet slim van het meisje om rond de neuzen in de kamer terwijl Addison daar dood lag, ook al kon het meisje niet weten dat Addison wakker kon worden en haar ging vermoorden.
Addison hoorde dat de jongen voor haar weer begon te praten. Hij zei dat de mensen na één dag wel wisten hoe het er aan toe ging en dat ze wisten dat ze zich gedeisd moesten houden, maar dat Addison een ander geval was. Dat had Addison zelf ook al door. Ze had het gevoel dat ze zich niet gedeisd moest houden, ze was voor niemand bang. "Waarschijnlijk komt dat doordat ik me niet zomaar laat doen door iemand en de rest wel," zei Addison. Dat klopte. Addison liet zich niet zomaar doen door mensen en zeker niet door iemand zoals Jack. Door hem liet ze zich zeker niet doen. Ze was dan ook totaal niet bang voor de bedreigingen van Jack, zeker nadat ze erachter kwam dat ze onsterfelijk was. Hij kon haar niets maken.
Ze voelde hoe de jongen haar omver duwde op de grond. Ze kwam op de koude vloer terecht. Ze zat op de grond met haar rug tegen de muur aan. Ze zag dat hij ketenen vast nam en haar vast ketende aan de ringen die zich aan de muur bevonden. Ze probeerde er even aan te trekken in de hoop dat het los kwam, net als de stalen handboeien die ze de vorige dag stuk maakte. Helaas waren de ketenen te sterk. Ze zat vast. "Wat ben je van plan?" vroeg Addison een beetje wantrouwend. Ze wilde weten wat de jongen met haar van plan was. Misschien ging hij iets doen met de messen of andere wapens die hij in zijn bezit had? Hij kon haar neersteken zoveel hij wilde, ze ging er niet dood van. Toch kon het haar heel veel pijn doen als hij met die messen in haar stak. Ze had dan wel versterkte zintuigen, maar ze kon nog steeds pijn aanvoelen zoals mensen deden. Haar gevoelens werden wel versterkt. Als ze boos was, werd ze extra boos, maar als ze blij was, was ze blijer dan dat ze was. Dat was ook een symptoom dat vampiers hadden. Ze begon meer en meer op een vampier te lijken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar antwoorden waren te verwachten. Iedereen achtte zich onschuldig voor elke daad die ze pleegden, dachten na over de situaties waarin ze er zo goed mogelijk uitkwamen. Waarbij ze het zo over konden brengen dat ze, en daarbij Vince zelf, het haast begon te geloven dat ze het echt niet kon helpen. Echter was hijzelf net zoals hij Addison net had beschreven een heel ander geval dan de anderen. Hij bracht zichzelf over als schuldige voor zijn daden. Hij wist dat wat hij deed slecht was, dat hij het niet kon maken tegenover mensen. Maar wat was bij hem het verschil? Het geweten dat hij toch al een dood man was. Er was geen enkel iets wat hij kon doen om voor zijn verleden op te maken. Om alles terug te draaien. Voor hem was het een gewoonte geworden om anderen te pijnigen, zover zelfs dat hij zich besefte dat er geen manier was om het goed te maken. He was goin' to Hell anyway. He might as well enjoy the life he has, for how long it'll last.
Elke uitspraak negeerde hij, gericht op de spullen van de grond. De collectie wapens op de harde ondergrond uitgestald, genoeg keuze om uit te kunnen beslissen. Uiteindelijk bedacht hij zich waarmee hij kon beginnen; de traditie.
"Vroeger waren mensen veel trouwer aan hun leefgroepen," sprak hij voor zich uit, zonder zich voor een moment te keren naar het meisje. Reikend naar de ijzeren vorm met een veiligheidshandvat, die hij gefascineerd in zijn hand nam. "Hoorden ze ergens bij, dan was het voor het leven. Mocht je het nog niet gemerkt hebben; hier hebben we het overgenomen. Zodra je een voet hierbinnen zet is er geen weg meer terug."
Hij haalde een brander uit een van de ladekasten vandaan en hield deze voor enkele seconden voor zijn eigen ogen, de knop ingedrukt om het vuur te bewonderen. Zijn grijns was in het niets verdwenen en had plaats gemaakt voor een doodserieuze blik, starend voor zich uit. Langzaam maar zeker bracht hij het naar het ijzer toe, nog altijd zijn stem door de kamer.
"Wanneer je je in de onderwereld bevind is er geen uitgang meer. Een oneindige tunnel leidend naar niets anders dan de verdere diepte. Hoe langer je je erin waagt, hoe dieper je zakt. Soms vraag ik me echt af wat ik me in mijn hoofd haalde, 7 jaar geleden."
Even zweeg hij, kijkend naar het metaal wat voor zijn ogen rood kleurde. De warmte van de brander voelde hij zelf ook tegen zijn huid branden. En hij hield het nog van een afstandje van zich af. Geen wonder dat velen het uitschreeuwden van de pijn zodra hij het op hun lichaam drukte.
Ergens voelde hij medelijden. Diep binnen in. Tot hij zich in een handomdraai terugkeerde naar zijn normale positie en vechtmodus tevoorschijn kwam. Het had geen zin om zich te bekommeren om een onbekende, ze was immers net zo slecht als hij was. Ze had een daad gepleegd, ze moest ervoor worden gestraft. Net als elk normaal persoon moest ondergaan.
Naar zijn tevredenheid haalde hij niet veel later de brander weg, uitgezet, en legde deze terug. Volgend door zijn passen naar haar lichaam toe. Hij keek op haar neer met een barbaarse blik. Wetende dat ze nu ook geen enkele uitweg had. Stevig pakte hij haar hand om haar arm stil te kunnen houden. Door zijn knieën gezakt zodra hij haar bereikt had, het ijzer steeds dichter tot haar huid gebracht tot het in aanraking kwam met de binnenkant van haar rechterpols. Nadat hij zijn woorden guur gesproken had.
"Dat terzijde; het is tijd om de traditie voort te zetten. Welcome to the Solntsevskaya Bratva."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison probeerde nog een aantal keren aan de ketenen te trekken in de hoop dat ze los kon komen, maar het lukte niet. Ze gaf het maar op aangezien als ze de hard trok, ze diepe wonden kon krijgen door het harde ijzer van de ketenen. Ze kon het later opnieuw proberen als ze weer wat meer kracht en energie had. Het dood gaan en weer tot leven komen had haar niet veel goeds gedaan, alhoewel het bloed van het meisje haar toch iets energieker had gemaakt. Ze voelde zich nog steeds een klein beetje zwak doordat ze weer wakker werd van haar dood, dat was ook normaal. Misschien dat ze het gewend werd als het vaker gebeurde en dat ze zich daarna dus ook niet meer zwak ging voelen. Niet dat ze nog een keer dood wilde gaan, dat was ze niet van plan. Ze wilde toch even blijven leven voor ze misschien opnieuw vermoord werd.
Ze wist niet of ze moeite moest doen om te ontsnappen uit de sterke ketenen. Misschien liet de jongen haar na een paar uurtjes weer vrij. Dat hoopte ze. Ze haatte het om vastgeketend te zitten terwijl ze geen kant op kon. Die handboeien kon ze gemakkelijk openbreken, maar de ketenen waren een ander verhaal. Een heel ander verhaal. Het was dikker en veel steviger dan de handboeien. Nog steeds was het gek dat ze de handboeien kon openbreken aangezien normale mensen zoiets niet konden doen. Echter, Addison kon dat wel. Nog steeds wist ze niet wie haar die krachten gegeven had. Was het zelfs wel iemand die ze kende geweest? Het kon evengoed een onbekende persoon zijn geweest die het nodig vond om een vampier te maken van iemand. Ze begreep nog steeds niet waarom Addison juist een vampier moest worden. Waarom zij? Addison was blij met haar leven als een gewoon menselijk wezen. Ze had geen bovennatuurlijk krachten nodig om gelukkig te zijn. Als ze die bovennatuurlijke krachten niet had, had ze dat gebeuren in dat steegje niet kunnen horen. Dan had ze niet kunnen horen dat Jack op het punt stond om iemand te vermoorden en had haar nieuwsgierigheid haar niet overgenomen. Die krachten hadden haar tot nu toe eigenlijk alleen in de problemen gebracht. Stomme bovennatuurlijke krachten... Heel haar leven ging er waarschijnlijk door veranderen. Kon ze überhaupt wel in het openbaar verschijnen zonder iedereen om haar heen te vermoorden? Ze moest iets vinden waardoor ze zichzelf onder controle kon houden, al kon dat nog best moeilijk worden voor Addison.
Ze hoorde dat hij wat tegen haar begon te vertellen. Hij vertelde dat de mensen vroeger veel trouwer waren aan hun leefgroepen. Wat boeide haar dat? Addison ging niet trouw worden aan de mensen die ook in het huis leefden, ze wilde niet zo iemand worden. Hij vertelde haar ook dat hun het hadden overgenomen en als je een voet binnen zette in het huis, je er niet meer uit kwam. "Geloof me, ik geraak hier wel weg," zei Addison dan. Hij moest niet van haar verwachten dat zij ook zo'n meisje was dat bang was om te ontsnappen. Addison was niet bang voor de gevolgen nadien, ze was onsterfelijk dus als ze haar probeerde te doden, lukte het toch niet. Dan was er toch één voordeel verbonden aan haar bovennatuurlijke krachten. Ze hoorde hem ook nog zeggen dat hij zich soms af vroeg wat hij in zijn hoofd haalde zeven jaar geleden. Was hij al zeven jaar in het huis? Ze kon het zich niet voorstellen. Hoe kon iemand het zo lang vol houden in dat stinkende, rommelige huis? Waarschijnlijk was Addison de enige die zich ergerde aan de rommel die door het hele huis verspreid lag en de vieze geur van alcohol en sigaretten. De rest kende het woord 'opruimen' vast niet eens. Addison had de neiging om heel het huis eens goed op te ruimen en schoon te maken, maar dat kon niet als ze vast gehouden werd door die ketenen.
Ze volgde de jongen met haar ogen. Ze zag dat hij een brander in zijn handen nam en die aanstak. Wat was hij ermee van plan? Aan de grijns die hij op zijn gezicht had, kon ze zien dat het gene wat hij van plan was, niet goed was. Toch stelde ze er geen vragen over, hij ging er ongetwijfeld niet op antwoorden. Ze had al meerdere vragen gesteld aan hem en hij reageerde daar ook niet op. Ze zag hoe hij het tegen een stuk ijzer hield, het ijzer kleurde vrijwel meteen vuurrood door de extreem hoge temperatuur van het vuur dat uit de brander kwam. Een tijdje later zag ze dat hij de brander van het stuk ijzer weg hield. Was dat het? Ze vond het een beetje raar. Waarom verwarmde hij dat stuk ijzer?
Nog steeds volgde ze de jongen met haar ogen terwijl hij de brander weer terug zette. Al snel ging hij weer neer Addison toe. Ze voelde dat hij haar hand vastnam, waarschijnlijk zodat ze haar arm stil hield, al wist ze nog steeds niet waarom. Ze zag dat hij het ijzer steeds dichter en dichter naar haar huid bracht waardoor ze haar hartslag steeds voelde versnellen. Hij ging toch niet dat ijzer tegen haar huis aanhouden? Ze voelde dat hij het stuk ijzer tegen haar rechter pols hield waardoor ze op de binnenkant van haar wang beet om niet te gaan schreeuwen van de pijn. Ze balde haar handen tot vuisten door de pijn die ze had. Er ontstonden diepe brandwonden op haar pols. Ze had niet alleen pijn, ze voelde de woede ook in haar opborrelen. "Ik maak je af als je daar niet meteen mee stopt," zei Addison dan. Ondanks de pijn kon ze nog wel praten. Dat kwam doordat de woede de pijn overheerste. Ze had opnieuw de neiging om iemand te vermoorden. Deze keer niet uit honger, maar uit woede. Als ze boos werd, leek er een soort van monster in haar op te komen. Een moordlustig monster.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn blik leek door alles heen te kijken, het moment waarop het ijzer haar huid raakte en het begon te gloeien. Rook kwam ervanaf, de geur van verbrand vlees en het rode wat langzaam maar zeker het symbool zichtbaar maakte. Ondanks dat Vince het pas een paar minuten, hooguit 2, boven de brander had gehouden werkte het zeker. Zijn jaren hier hadden bepaalde omstandigheden beter gemaakt voor hem. Zo werd hij vertrouwd, ookal was zijn vertrouwen in de rest miniem, en was hij gewend aan de situaties. Nog altijd was het geen prettig gezicht om de brandwonden bij haar huid te zien, zelfs al was hijzelf degene wie ze aanbracht, echter kon hij het aanzien. Ze was een pittig type, precies zoals zijn verwachtingen. Zoals de opmerkingen geluid hadden wanneer ook hij het verhaal van Lissa's moord aanhoorde. Een schande dat een meisje als zij van de aardbodem werd verwijderd als een of ander beest.
"Je zelfvertrouwen is bewonderenswaardig, echt waar," sprak hij met een glimlach. Het ijzer haalde hij langzaam weer weg bij het zien van het nu overduidelijke symbool. De kleuren van de wond maakten het zichtbaar tegenover haar bleke, haast sneeuwwitte huid. Onmenselijk, bedacht hij zich. Voor zover hij kon zien had dit meisje de dagen van haar leven besteed in een donkere kelder zonder enige zon.
"Mocht het je lukken, respect. Maar ze zullen erachter komen. Wanneer je verdwijnt ben je ten dode opgeschreven, hoe dan ook. Het is slechts een kwestie van tijd voor ze je vinden."
Haar dreigingen maakten niets bij hem los, op zijn vermaak na dan. Hij kon het zo nu en dan niet laten om een grijns te laten zien. Slechte gewoontes van iemand zoals Vince. Zijn humeur was vaak anders dan hij toonde; zo liet hij vaak niet merken of hij geïrriteerd was of simpelweg vrolijk. Zolang er een grijns te bekennen was, was het neutraal. Nu was het moeilijk te zeggen met de neigingen van de jongedame om zich zo tegen hem te verspreken.
"Dit alles zal het er niet beter voor je maken. Ik zou maar oppassen," zei hij hoofdschuddend tegen haar. "Mijn bedenkingen over jouw plaats op de aardbol doen er niet toe. Er zijn genoeg anderen die zonder twijfel toe zullen geven aan hun haat voor je daden, alleen al wanneer je ze verkeerd aanspreekt."
Hij haalde een doosje munitie tevoorschijn uit al zijn spullen, dit keer zonder een wapen. Die kwam later wel tevoorschijn, dacht hij bij zichzelf. Eerst had hij andere dingen om te doen.
De patronen liet hij langzaam door zijn hand glijden, geconcentreerd in wat hij zich in zijn hoofd uitstippelde. Er was een gemakkelijke, verdraagbare manier en.. well.. een zeker pijnigende manier om het te doen. Hijzelf had een voorkeur naar de tweede keuze, waardoor het niet lang duurde voor hij ze allemaal wegstopte op één na. Het had Vince altijd al geïnteresseerd hoe wapens in elkaar zaten. Wat ervoor zorgde dat er zo'n immense kracht achter een kogel zat, hoe het kon dat het dodelijk was. Intussen was hij veel opgestoken over zowel de geneeskunde als het omgaan met wapens. Grote voordelen brachten ze met zich mee, zo ook nu wanneer hij werk had om te doen.
In een snelle beweging brak hij het in stukken, het buskruit in zijn handen terechtgekomen. De stof waardoor alles van start ging, zijn interesse in wapens had versterkt. Het was ongelooflijk hoe zoiets kleins zoiets dodelijks kon veroorzaken, zelfs voor hem.
Geamuseerd liet hij zijn andere hand reiken naar een van de messen die hij uit een lade haalde. Zijn collectie was met de jaren groter geworden, al was het niet uit noodzaak. Hij moest zijn geld ergens kwijt en gezien hij weinig kon veranderen aan de omstandigheden in het huis, zag hij geen redenen waarom hij het niet daaraan uit kon geven. Sloten zaten er echter wel op om misbruik te voorkomen. Voor even liet hij het rusten in zijn hand, hoewel hij snel terugstapte naar het meisje en zich verlaagde tot haar niveau; door zijn hurken gegaan om haar normaal te kunnen aanschouwen.
"Ik twijfel niet aan je vermogen om te moorden. Maar je zou ook niet aan de mijne moeten twijfelen."

---

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
NAddison vond de geur van haar brandende huid niet prettig, al was het gevoel dat ze erdoor kreeg nog minder prettig. Het verwarmde stuk ijzer deed meer pijn dan dat je je verbrande aan bijvoorbeeld kokend water of een stijltang. Veel meer pijn. Het deed zo veel pijn dat ze bijna ging schreeuwen, maar toch kon ze zichzelf inhouden. De tranen stonden in haar ogen, maar ook die kon ze inhouden. Gelukkig. Ze keek even naar haar pols en ze zag dat er een soort symbool op haar pols ontstond. Had hij haar gebrandmerkt? Ze was een mens, geen één of ander beest dat je zomaar kon brandmerken. Hij was gek. Er hing wat rook rond in de kamer. Dat kwam doordat hij haar huid aan het verbranden was, een prettig gezicht was het niet en een prettig gevoel was het ook totaal niet. Hij ging nog wat meemaken als Addison zich los kon krijgen. Ze had zin om haar tanden diep in de huid bij zijn nek te zetten en zijn bloed gulzig leeg te drinken. Dan kon hij rotten in de hel waar mensen zoals hij thuis hoorde. Eigenlijk mocht Jack blij zijn dat ze hem gespaard had, ze kon hem even goed ook vermoorden aangezien ze zich ergerde aan zijn idiote gedrag. Al leek het wel of ze zich aan alles ergerde in het huis, ze wilde gewoon naar haar familie toe. Was dat dan te veel gevraagd? Addison was een meisje van net achttien jaar. Ze was nog geen twee weken geleden achttien geworden en was net klaar met de middelbare school. Ze had nog zoveel plannen. Ze wilde gaan studeren zodat ze een goede job kon krijgen en gelukkig kon worden met een lieve man en kinderen in een mooi huis. In de plaats zat ze in een huis dat net op een stort leek met allemaal chagrijnige mensen. Ging dat haar toekomst worden? Ze ging er voor zorgen dat ze ooit uit dat huis kwam, al wist ze nog niet precies hoe. Ze wist zelfs geeneens of het haar ooit wel ging lukken. Ze kon er alleen op hopen dat het wel ging lukken.
Ze zuchtte eventjes opgelucht toen ze voelde dat de jongen het ijzer van haar huid verwijderde. Er was duidelijk een teken op haar huid te zien. Rond dat teken zaten nog wat andere brandwonden, alleen die verdwenen al snel. Ze heelden. Het symbool op haar pols daarin tegen heelde niet, misschien gebeurde dat later nog wel. De pijn was al een stuk minder geworden. Het brandde nog een heel klein beetje, maar dat was niet zo heel erg. Daar kon ze tegen. Addison was sowieso iemand met een hoge pijn grens, dus ze klaagde niet snel als iets pijn deed, alleen als het heel erg veel pijn deed. Het teken dat hij erin had gebrand was niet heel erg pijnlijk. Zeker minder pijnlijk dan toen hij het ijzer tegen haar pols hield, dat was duizend maal pijnlijker.
Ondanks de pijn langzaam verdwenen was, was haar woede nog steeds niet verdwenen. De jongen mocht van geluk spreken dat Addison vast geketend zat, anders had ze hem allang wat aangedaan. Dan leefde hij ongetwijfeld geeneens meer. Addison kon nog een keertje proberen om de ketenen los te trekken, al wist ze niet of haar dat ging lukken. Ze ging eerst afwachten tot hij haar weer wat probeerde te doen. Dan kon het misschien een soort verrassingsaanval zijn en kon ze meteen haar tanden in zijn nek zetten zonder hij er wat van verwachtte. Alhoewel het haar ook leuk leek om hem eerst bang te maken en hem dan pas te vermoorden. Het leek haar beiden leuk, ze wilde hem laten leiden. Dat verdiende hij wel nadat hij haar gebrandmerkt had.
Ze volgde hem opnieuw met haar ogen toen ze zag dat hij weer wat ging pakken. Hij nam een doosje. Ze wist maar al te goed wat er in het doosje zat. Munitie. Het gene dat nodig was om met een vuurwapen te schieten. Wat was zijn plan? Ging hij haar gewoon neerschieten? Nut had het niet, Addison ging er niet dood van. Het zou alleen pijn doen, dat zeker. Of het meer pijn ging doen dan het verwarmde ijzer dat tegen haar huid gedrukt werd wist ze niet. Misschien wel, misschien niet. Ze zag dat hij het openbrak in stukken en er een bepaalde stof uit kwam. Buskruit. Waarom dat hij het buskruit eruit wilde hebben wist ze niet. Zo kon hij er niet mee schieten. Wat ging hij dan wel doen? Ze merkte op dat hij een mes nam. Wat hij ermee ging doen wist ze niet. Wilde ze het wel weten? Waarschijnlijk wilde ze dat niet eens. Het ging niets goeds zijn, dat kon ze al raden.
Ze nam eventjes diep adem en probeerde alle kracht en energie bij elkaar te rapen. Ze trok zo hard al ze kon aan de ketenen waarmee de jongen haar vastgeketend had aan de muur. Ze probeerde om de ketenen los te trekken. Het moest haar lukken. Net zoals ze het al verwacht had, lukte het haar niet. Fuck... Opnieuw begon ze eraan te trekken. Ze ging niet opgeven. Ze bleef eraan trekken tot dat ze het open kon breken, net zoals ze bij de handboeien had gedaan. Ze trok er zo hard als ze kon aan, tot ze de ketenen eindelijk kapot had getrokken en ze los was geraakt. De stukken van de ketenen vlogen de kamer rond.
Ze stond meteen op en liep naar de deur toe. Ze voelde even aan de deurknop, al merkte ze dat de deur op slot was. Fijn, dat had zij weer... "Als je slim bent, geef je me nu meteen die sleutel van de deur," zei Addison dan tegen de jongen. Als er iet of wat verstand in het hoofd van de jongen zat, gaf hij haar de sleutel. Als hij dat niet had... Ja, dan had hij pech en kon hij een verder leven op de wereld wel vergeten. Ze had er geen erg in om hem te vermoorden, maar toch gaf ze hem de keuze. Als hij haar de sleutel gaf, was er geen probleem. Deed hij dat niet, was hij er binnen een paar minuten of zelfs wel seconden aan. De keuze lag aan hem. Addison had geen medelijden met hem. Waarschijnlijk wist hij niet dat ze hem zonder problemen ging vermoorden en was hij er van overtuigd dat hij sterker was dan het meisje dat bij hem in de kamer stond. Dan had hij het mis. Hij wist namelijk niet wat Addison was geworden. Ze was een moordlustige vampier als ze boos was en ze was ook boos. Ze was woedend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een aantal bewegingen nam hij bij haar waar. Het gerammel van de ketenen was geen geluid wat voor Vince te vermijden was. Het was hem wel duidelijk geworden hoe ze haar inspanningen inzette om zich te bevrijden uit de grepen van het ijzer. Zeker geen onbegrijpelijke actie; wanneer hij zich in haar schoenen had bevonden had hij precies hetzelfde geprobeerd. Het huis was nou eenmaal geen leuke plaats om zijn tijd door te moeten brengen. Het liet voor Vince geen twijfel achter of het voor het meisje hetzelfde zou zijn. Ze was een groentje hier, een nieuweling zonder de kennis die hij tot noodzakelijk achtte om er te overleven. Hij vond het allesbehalve slim van haar om zich zo op te stellen. Het waren immers niet alleen drugsdealers die hun leven er spendeerden. Merendeel waren moordenaars, klaar voor een karwei op elk moment van de dag. Of het een mooi gezichtje was of niet; het zou ze weinig deren zodra het moment eraan zat te komen.
De harde klap die er volgde was daarentegen wel opmerkelijk, gezien de sterkte van het materiaal. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij toe hoe het meisje hem pal voorbij liep naar de eerste beste deur. In dit geval de enige ingang naar de kamer waar ze opgesloten zat. Ongelooflijk hoe ze nog altijd hun adviezen niet opgevolgd had. Had ze dan werkelijk een doodswens?
"Als ik slim ben?" zei hij haar sarcastisch, ondanks dat het geen moment was om zijn humor te laten blijken. Impulsiviteit was normaal bij hem geworden. Met een lichte grijns keerde hij zich tot haar, ergens bewonderd naar hoe ze het voor elkaar had gekregen, al was er weinig bij hem af te lezen dan de ergernis.
"Look, in case you still don't seem to get it; I'm dead once I open that goddamn door. Same for you, idiot."
Het mes in zijn handen verplaatste hij tot een andere positie, waarna hij het zonder enige waarschuwing op haar worp. Natuurlijk haar hart vermeden, hij gunde haar geen makkelijke dood. Ze zou er probleemloos vanaf komen wanneer hij zich aan zijn drang toe zou geven. Met veel kracht kwam de punt terecht net naast haar nek, precies in de deur gestoken. Op een haar gemist van een van haar slagaders die Vince wist te herkennen.
"Dus doe geen moeite, over mijn lijk dat je die sleutel krijgt. En wat laat je denken dat je ver komt, huh?"
"Maar ik wil je je heldhaftige momentje niet afnemen, dus ga gerust door als je denkt dat het zin heeft. Vroeg of laat zullen ze hier allemaal voor je komen."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zelfs Addison was een beetje verbaasd dat ze er echt in was geslaagd om de stevige stalen ketenen los te trekken. Er lagen onderdeeltjes van de ketenen verspreid over heel de kamer. Niet dat ze van plan was om het op te ruimen. Dat mocht hij zelf doen als hij zijn kamer netjes wilde houden. Al wist ze niet of hij de tijd had om het op te ruimen. Als het aan Addison lag, had ze hem al lang vermoord, maar ze wilde nog eventjes wachten. Het leek haar leuk om hem een beetje te verwarren en bang te maken en dat ze hem daarna ging doden. Dat werd haar plan. Het was gemeen, maar hij verdiende het. Jack verdiende het eigenlijk ook, toch spaarde ze Jack. Waarom wist ze niet. Ze had het gevoel dat hij er nog lol aan kon hebben als ze hem in leven zou laten. Ze had ergens het gevoel dat er een normale en aardige jongen in hem verscholen zat, onder dat masker van één of andere moordenaar dat hij had en achter de onzichtbare muur die hij om zich had gebouwd. Over de jongen bij wie ze in de kamer stond wist ze dat er niets goeds in hem verscholen zat, ook al wist ze niets over hem. Ze wist alleen zijn familienaam. Kowalski. Ze wist niet eens wat zijn voornaam was en eigenlijk hoefde ze dat niet te weten. Nut had het niet aangezien de laatste minuten van zijn leven waren begonnen. Als hij haar de sleutel niet gaf zoals ze net gevraagd had, moest ze die zelf bij hem gaan halen en dat werd zijn dood. Alhoewel dat als hij haar de sleutel gaf, ze hem alsnog zou doden. Ze wilde zijn levenloze lichaam op de grond zien liggen. Ze wilde het bloed dat door zijn slagaders stroomde proeven. Dat was het enige waar ze aan kon denken. Doden en bloed. Ze dacht niet aan het schuldige gevoel en aan de medelijden die ze nadien kon hebben. Dat ging ze ook niet hebben, hij brandmerkte haar ook zonder medelijden te hebben. Bovendien was hij waarschijnlijk gewoon verder gegaan met het martelen als ze de ketenen niet los had kunnen trekken. Waarom moest ze zich dan inhouden? Waarschijnlijk werd Jack woedend als hij merkte dat ze ook die jongen had gedood, maar het boeide haar niets. Helemaal niets. Hij mocht boos zijn zoveel hij wilde, Addison had er geen erg in. Hij kon haar niets maken.
Ze hoorde zijn sarcastische opmerking. Tijd voor humor was het niet, al mocht hij voor haar part grappig proberen te zijn als hij daar zin in had. Het was de laatste keer dat hij gebruik zou maken van zijn sarcastische opmerkingen. Al wist hij nog niet wat ze van plan was. Hij wist niet waartoe Addison in staat was en wat ze in haar mars had. Addison was sowieso al een pittig meisje, al was dat nog versterkt nadat ze een vampier werd. Ze was geen slecht mens, maar als mensen haar slecht behandelde, moesten ze geen goede behandeling terug verwachten van haar. Waren mensen aardig tegen haar, dan was Addison zelf ook hartstikke aardig. You can get wat you give. Zo dacht Addison erover. Dat had ze altijd al toegepast en dat was ook het meest eerlijke. Ze hoefde zich niet aardig te gedragen als iemand dat niet was voor haar. Waarom zou ze? Addison vond het niet fijn om zich als een bitch te gedragen, al vond ze het in de situatie waarin ze zich bevond niet zo erg eigenlijk. Ze wilde hem ook eventjes laten afzien. Ze wist nog niet of ze hem meteen ging doden of dat ze hem nog even pijn ging laten leiden, maar dat bekeek ze wel als ze hem eenmaal gebeten had.
Ze zag hoe de jongen het mes dat hij in zijn handen had tot een andere positie verplaatste. Ze zag hoe hij het in haar richting gooide. Het lande net naast haar nek in de deur. Ze moest even zacht lachen. "Wauw, erg stoer van je hoor, ik ben onder de indruk," zei Addison met een lichte sarcastische toon in haar stem. Ze vond het lachwekkend hoe onwetend de jongen die een aantal meter voor haar stond was. Hij dacht dat hij haar aankon, alleen kon hij dat niet. Daar ging hij snel genoeg achter komen. Hij dacht dat hij er zo maar vanaf kon komen, maar ze zou het met hem afrekenen. Ze kon niet wachten om haar scherpte vampieren tanden in zijn nek te zetten en hem misschien wel te horen schreeuwen van de angst en pijn. Het zou als muziek in Addisons oren klinken, dat wist ze. Zeker na dat hij haar gebrand merkt had en van plan was om haar nog verder te martelen. Wie dacht hij wel niet wie hij was?
Addison hoorde hem zeggen dat ze geen moeite moest doen voor de sleutel aangezien ze die toch niet zou krijgen en niet ver zou komen. Hij moest eens weten hoe ver ze kon komen als ze de moeite deed. "Je hebt echt geen idee waartoe ik in staat ben, he?" vroeg Addison aan hem. "Maar dat geeft niet, veel mensen schatten me verkeerd in. Weet je, het is eigenlijk best lachwekkend hoe onwetend sommige mensen zijn," voegde ze er nog met een lichte grijns aan toe. Ergens beviel het haar wel, dat gemeen zijn. Niet dat ze zo door het leven zou gaan, maar voor eventjes vond ze het best leuk. Zeker omdat ze er naar uitkeek om hem dood neer te zien vallen als ze hem gebeten had. Net als bij het meisje van een tijdje geleden. Alleen had ze bij haar wel een schuldig gevoel, iets wat ze niet zou hebben als ze de jongen zou vermoorden. Het meisje was onschuldig, hij niet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hoe ze tegen hem deed sprak hem voor geen seconde aan. Sterker nog; hij verafschuwde het hoe ze dacht hem te onderschatten. Gezien haar kracht was hij niet van overtuiging dat hij met gemak zou kunnen winnen. Hij was niet achterlijk. Echter, hij vroeg zich af hoe ze kon denken dat hij zich over zou geven zonder een gevecht. Veel andere keuzes had Vince niet, het zag er voor hem hetzelfde uit. Aan haar sinistere blik was te zien dat ze hem zeker aan zou pakken. Deed hij de deur open, was hij dood. Nu hij het haar weigerde waarschijnlijk ook. Het had voor hem geen enkele zin om aan een van die opties toe te geven. Hoe dan ook zou het voor hem slecht af gaan lopen.
Hij zette een grijns op, weliswaar gefaket vanwege het feit dat hij zich wel degelijk stoorde. Hij hield ervan om de controle over de situaties te hebben. Het was zijn streven om wat te zeggen te hebben. Geen vreemde reactie dat hij, wanneer ze hem opnieuw op een bespottende toon aansprak, het hem enkel meer de aanleiding gaf om zich hetzelfde op te stellen.
"Weet je, ik kan me bedenken hoe je Jack tot zijn grenzen hebt gekregen," gromde hij haar toe. "Die jongen heeft zo overduidelijk zijn problemen, maar het verbaast me nog steeds dat je niet doorhebt dat je het alleen maar erger voor jezelf maakt."
Hij ondernam de moeite om wat naar haar toe te stappen, hoewel hij een afstand van enkele meters tussen hen hield om haar uitvoerig te observeren. De situatie was geenszins geschikt om onderzoek te doen maar hij kon het niet laten. Zijn interesse in de medemens reikte tot een bepaald punt, echter kon hij zijn neigingen om erachter te komen wat er precies anders was aan dit meisje niet onderdrukken. Nieuwsgierigheid, zoals altijd.
"Oh, dat is me wel duidelijk geworden hoor," zei hij haar strak toe. "Het hele huis is het zowat duidelijk geworden bij je daden. Het echte lachwekkende is het feit dat je jezelf aanziet als de ster van de wedstrijd."
Een lach rolde over zijn lippen, kijkend naar haar ogen. Ergens was het grappig om haar aan te zien, aan te horen. Ze was er pas een dag en had nu al wat gewoonten overgenomen; haar valse blikken alleen al spraken meer dan de woorden die ze binnenhield.
"Je bent slechts een pion in een groter geheel. Alles reikt verder dan je je ooit kan voorstellen," sprak hij haar stug toe, zijn pupillen onafgewend van de hare. "Mijn advies zou zijn om te vluchten, maar dan zou ik liegen. Er is geen plaats op de aarde waar ze geen mannen hebben staan om je op te wachten."
Vermaakt keek hij op haar neer, de grijns nog altijd op zijn gezicht zichtbaar. Zijn mondhoeken vals omhoog gekruld terwijl hij haar gefascineerd aanstaarde, afvragend wat het was wat haar anders maakte dan de rest. De geruchten hadden hem zo ook bereikt, maar hij kon zich niet bedenken waarom ze ten eerste ontsnapt kon zijn. Had ze een gave waar niemand wat van wist?
"Maar zoals ik al zei; voel je niet verplicht om het kleine beetje advies op te volgen. Ga vooral je gang, uiteindelijk zal je wel merken dat ik gelijk heb."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ze zag die grijns opnieuw op zijn gezicht. Echter, zei ze er niets van, het was toch de laatste keer dat hij die grijns op zijn gezicht kon hebben. De laatste minuten begonnen te tellen. Ze hield zich nog even in, al ging haar dat niet lang lukken. Hij had vast zelf wel door dat het einde van zijn leven eraan kwam. Wat hij aan zijn leven had gehad wist ze niet, hij was een hele lange tijd in het huis geweest, iets wat Addison niet fijn leek. Ze gunde hem geen beter leven. Als haar dat niet werd gegund, gunde ze dat andere mensen ook niet. Voor Addisons part, kon iedereen in het huis doodvallen. Natuurlijk ging ze niet iedereen vermoorden, zo erg was Addison ook niet. Ze vond gewoon dat het tijd was dat hij eens voelde wat hij andere mensen aandeed. Iemand zoals hem verdiende geen leven. Ze kon hem net zoals hij bij haar deed, hem martelen, dat was pijnlijker geweest. Toch doodde ze hem liever, natuurlijk ook op een pijnlijke manier. Ze wilde hem horen schreeuwen van de pijn, daar deed ze het voor. Hij had toch niets aan zijn leven in het huis. Niet dat zij de persoon was die daar over hoorde te oordelen, toch deed ze dat. Het maakte haar niet uit wat de mensen dachten als ze weer iemand vermoorde. Haar reputatie kon toch niet erger. De mensen haatte haar en waren bang voor haar, erger kon het niet.
Ze hoorde hem zeggen dat dat hij zich kon bedenken hoe ze Jack tot zijn grenzen had gekregen en dat ze het alleen nog erger maakte voor zichzelf. "Wat verwacht je dan? Dat ik hier wat aardig ga lopen doen?" vroeg Addison aan hem. De mensen verwachtte van haar dat ze aardig ging doen. Kon het nog lachwekkender? Eerst ontvoerde Jack haar en daarna werd ze ook nog eens vermoord door hem. Waarom zou zij dan aardig moeten doen? Ze trok zich niets aan van wat de jongen voor haar zei, hij kon proberen om zichzelf uit de situatie te redden, ook al ging het niet helpen. Haar besluit stond vast, hij moest dood. Hij verdiende het om weg te rotten in de hel, net als de rest van de mensen die zich ook in het huis bevonden. Sommigen hadden Addison niets aangedaan, maar ze wist wel de gedachtes die ze over haar hadden. Ze vroeg zich af hoe Jack zou reageren als hij erachter kwam dat ook de jongen vermoord werd door Addison. Het maakte haar niet uit of hij slecht ging reageren. Ze zou zich niets aantrekken van de gevolgen.
Hij zei dat als ze zou vluchten, er overal op de aarde mannen zouden staan om haar op te wachten. "En ik zou er geen erg in hebben om ook die mannen hun dood in te leiden," zei Addison. "Luister, dat jij je zou laten doen als je ontvoerd zou worden, moet jij weten. Maar ik laat me niet zomaar doen. Bovendien kan er niets gebeuren, het lukt niemand om me te doden. Dat heeft Jack vanochtend ook al geprobeerd en ik ben er gewoon weer," zei Addison. Het klonk ongetwijfeld krankzinnig in zijn oren, ook al was het de pure waarheid dat ze zei. Jack had een mes recht in haar hard gestoken. Ze was echt dood aangezien haar hart stopte met kloppen, tot ze weer ontwaakte. Het was dus onmogelijk om haar met een mes of geweer te vermoorden. Er was vast iets anders wat dodelijk was voor haar, maar dat wist waarschijnlijk niemand.
Ze voelde dat haar vampieren tanden groeien, dus het was vast ook zichtbaar voor de jongen. Ze kon ze niet inhouden, als ze aan bloed dacht en zich focuste op het geluid van stromend bloed door iemands aders. Hij was de tweede die haar scherpe vampier tanden kon zien, ze wilde die eigenlijk aan niemand laten zien, maar het maakte niet uit aangezien hij binnen een paar minuten toch dood was. Misschien was de gave die ze had toch niet zo erg. Ze wilde geen onschuldige mensen meer vermoorden, alleen mensen die anderen wat aandeden. Slechte mensen. Jack liet ze nog een tijdje met rust, hij leed er meer aan als ze dat gedrag vertoonde bij hem. Ze spaarde hem nog een tijdje van de dood. Ze was er nog niet over uit hoe lang ze hem ging sparen, het kon lang duren of misschien doodde ze hem binnenkort ook gewoon. Natuurlijk ging ze er toch even mee wachten, ze wilde niet even slecht zijn als Jack was. Zo ver liet ze het net niet komen. Ze was eigenlijk al een slecht mens geworden, toch wilde ze die naam niet krijgen. Ze kon dan wel een slecht mens zijn in de ogen van verschillende mensen, het maakte haar niet uit, ze wist dat ze dat niet was. Bovendien kon ze er zelf niets aan doen dat ze bloed nodig had. Het monster in haar moest gevoed worden met bloed.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Nee, ik verwacht dat je je verstand voor een keer gebruikt en inziet dat je de hel zelf maakt."
Het leven in het huis was geen pretje. Integendeel. Vince kon er alles van weten sinds zijn 7 jaar die hij hier kwijt was, maar veel was hem duidelijk geworden. Ze herinnerde hem aan hoe hij was geweest zodra ze hem hierbinnen hadden gebracht. Onschuldig en te naïef om te zien hoe ze het voor zichzelf aan het verpesten was. Hij had zich hevig verzet wanneer hij doorkreeg waar het echt om ging hier, tevergeefs. Meer dan verwondingen, doodsbedreigingen en de namen van zijn geliefden op de Blacklist had het niet opgeleverd.
Semion was de perfecte zakenman geweest; ijzersterk in zijn punten waarom hij zich erbij moest aansluiten. Hem werd een leven van rijkdom, onderdak en familie beloofd in ruil voor zijn diensten. In de tijd waarin hij zich op een dieptepunt had bevonden en ze hem van de straat hadden gehaald. Natuurlijk had Vince niet geweigerd, wat moest hij anders? De man had op een manier zijn leven gered en gelijkertijd opnieuw in groter gevaar dan ooit tevoren gebracht. Sinds hij zich er gewaagd heeft en zijn opdrachten uitgevoerd had, was het hem opgevallen dat het heel anders in elkaar stak dan hem verteld was. Een kans om te ontsnappen had hij niet; de Solntsevskaya Bratva was als een volledig gesloten labyrint. Eeuwenlang kon hij er rondzwerven zonder enige kans op ontsnapping.
Uitdagend begon hij te lachen bij het aanschouwen van haar koppigheid. Precies zoals ze beschreven werd door de rest van de mannen, die langzamerhand ook wel in hadden gezien hoe het er in haar hart aantoe was. Haar uiterlijk sprak haar duivelse innerlijk tegen. Such a shame.
"Het zit hem niet in het overgeven aan het leger van maffiosi. Het zijn de consequenties die eraan vast zitten waar je je zorgen over zou moeten maken."
Vince stak zijn handen in zijn broekzakken, al stond hij nog altijd scherp voor elke onverwachte beweging. Zijn blik aangetrokken door die van haar. Vastgeketend alsof ze hem aan een lijntje had, hoewel Vince wist dat het werkelijk andersom was. Hij genoot enkel van haar nutteloze gevoel van macht die ze over hem dacht te hebben.
"Nee, maar denk je dat het hem of de anderen ervan zal weerhouden om je voor een dagje terug te sturen naar de wereld van de doden?" sprak hij grijnzend. "I bet they'll be thrilled to send you back, over and over again, when necessary." Zijn ogen werden onderhand getrokken naar een ongebruikelijke verschijning tussen haar lippen door. Twee kleine, witte puntige tanden kwamen voor een deel tevoorschijn. Het liet hem ontsteld achter over wat hij zojuist opgevangen had. Vampire. She was a vampire..
Voor een paar seconden was hij sprakeloos, niet wetend of wat hij zag verbeeld was of werkelijkheid. Hij had er veel over gehoord, gelezen, maar altijd tot de onmogelijke zaken gehouden. Ze bestonden niet. Het waren fabels, mythes, wat dan ook. Maar nu? Nu begon hij alles wat hij eerder tot de waarheid achtte te betwijfelen. Hoe was dit mogelijk?
Hij herpakte zich snel, niet willen laten blijken hoe ze hem van de wijs had gebracht. Zijn stem schuw door de kamer klinkend. "Je mag dan wel een vampier zijn, zogenaamd onsterfelijk, het zal ze weinig tot niet deren. Vroeg of laat zal er een moordwapen boven water komen om je terug te sturen naar de plaats waar je hoort."
Hij zette opnieuw een grijns op, naar haar toegestapt om de verschijning beter te kunnen bekijken. Beangstigend, toch geïnteresseerd in het aparte geval voor hem.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Ik gebruik mijn verstand ook, en mijn verstand zegt dat ik me door niemand mag laten doen," zei ze op het gene wat hij tegen haar zei. Ze was er van overtuigd dat ze zich door niemand mocht laten doen. Dat ging ze ook niet laten doen. Addison was niet alleen fysiek heel krachtig, qua persoonlijkheid kon ze ook heel krachtig zijn. Zeker als het aankwam op serieuze zaken. Het was geen spelletje waarin ze zat zoals hij het uitlegde, het was echt, de realiteit. Addison ging er alles voor doen om haar vrijheid weer terug te krijgen. Alles. Ook al konden er doden vallen. Ze pleegde alleen moorden als het echt nodig was en ook in de situatie waar ze zich bevond was het nodig. Het was jammer voor de jongen dat zijn laatste minuten bijna verstreken waren, maar hij had beter moeten nadenken voor dat hij haar ging martelen en brandmerken. Toen ze even naar haar pols keek, zag ze dat het brandmerk nog steeds niet weg was. Het helen duurde langer dan de andere wonden die ze had. Zij had tenminste het geluk dat het geen litteken kon worden. Normale mensen hielden er ongetwijfeld een litteken van over. Echter, heelde het bij Addison helemaal en bleef er niets van over. Daar had ze geluk mee. Ze wist niet waarom hij haar had gebrandmerkt, het had toch geen nut. Volgens haar dan toch. Misschien was het een soort van teken dat ze in het gebouw hoorde en dat ze haar terug konden vinden als ze ontsnapt was. Als iemand haar ontsnapping verstoorde, moest ze die persoon helaas tot de dood leiden. Dat kon niet anders. Niemand mocht in haar weg staan. Niemand.
De jongen dacht waarschijnlijk net hetzelfde over haar als de rest van de mensheid die zich op de aardbol bevond. Iedereen zag haar als een lief meisje dat geen vlieg kwaad zou doen, een meisje dat niemand wat aan durfde te doen. Hij dacht in ieder geval heel verkeerd over haar. Ze was niet bang voor hem. Ze voelde zich zekerder sinds ze een vampier was geworden. Ze kon meer aan dan dat ze eerst kon. Veel meer. Ze hoefde niet bang te zijn, ze hoefde zich niet meer te laten doen. Het voelde alsof ze alles aankon. Natuurlijk kon ze dat niet, maar het was toch fijn dat ze zich even zeker zou voelen. Al ging dat machtige gevoel na een tijdje wel weg als ze iemand tegen kwam die toch krachtiger was. Er was vast iets of iemand dat krachtiger was dan haar. Een oudere vampier of een vampier jager bijvoorbeeld. Vampier jagers hadden speciale uitrustingen waar vampiers niet tegen konden, al ging Addison daar niet aan denken. In het huis ging ze geen vampier jager tegenkomen.
"Consequenties? Niemand kan me wat maken, dus er zijn geen consequenties. Voor normale mensen misschien, maar niet voor mij."
Addison vond het ergens grappig dat hij dacht dat hij op kon tegen haar. Dat kon hij niet. Hij kon haar martelen, al hield het niets uit. Hij had haar alleen boos gemaakt en haar een reden gegeven hem te doden. Dat was het gene dat hij bereikt had. Hij had zichzelf de dood bezorgd.
"Vergeet niet dat ik krachtiger ben dan een normaal menselijk wezen," zei ze. "Ze mogen gerust proberen om me te doden, ik kan ze wel aan. Ze maken geen schijn van kans." Ze kon zien dat zijn ogen haar scherpe vampieren tanden opgemerkt hadden. Het was heerlijk om te zien hoe sprakeloos de jongen voor haar was. Veel mensen wisten van het bestaan van vampiers af, in films dan. Ze wisten niet dat de bloeddorstige wezens in het echte leven ook bestonden. Dat wist Addison zelf ook niet, tot ze erachter kwam dat ze een vampier was tenminste. Ze was er nog steeds niet over uit of ze blij moest zijn met haar bovennatuurlijke krachten of niet. Ergens was ze er blij mee, al haatte ze het eigenlijk ook.
Ze stapte langzaam dichter naar hem toe, tot dat ze maar een paar centimeter van hem verwijderd was. Ze kon zijn hartslag heel luid horen aangezien ze zo dicht bij hem stond. Ze kon horen dat zijn hartslag een beetje versneld was. Ze wist niet of het uit woede en frustratie of uit angst was. Ze hoopte op de laatste optie. Angst. Ze hoorde het bloed door de slagader in zijn nek stromen. Ze vond dat geluid geweldig. Honger had ze niet, maar ze had wel zin in een lading bloed. Mensen konden ook zin hebben in iets, zo konden vampiers ook zin hebben in bloed en dronken ze het zonder het nodig te hebben. Ze had ergens gelezen dat het drinken van alcohol de drang naar bloed kon verminderen, toch ging ze niet met alcohol beginnen.
Ze kwam langzaam dichterbij met haar hoofd bij zijn nek. Ze wist niet of hij probeerde te ontsnappen als ze op het punt stond haar tanden in zijn nek te steken. Ze kon hem toch tegenhouden als hij dat probeerde. Dat maakte het eigenlijk alleen erger voor hem. Toen ze met haar gezicht bij zijn nek aangekomen was, opende ze haar mond en zette ze haar tanden diep in zijn nek. Even haalde ze haar tanden uit zijn nek om de afdruk van haar tanden te zien. Ze keek even naar hem, ze kon de pijnlijke blik in zijn ogen zien. "Zie je, ik zei toch dat je niet moet onderschatten waartoe ik in staat ben?" zei ze waarna ze haar tanden opnieuw in zijn nek zette en dit keer zijn bloed wel begon te drinken. Toen ze klaar was met zijn bloed te drinken, liet ze hem los waardoor zijn levenloze lichaam op de grond neer viel. Ze voelde niets, buiten haar voldoening. Geen schuldig gevoel. Niets.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij wilde antwoord geven op al haar uitspraken. Haar laten weten dat ze toch echt bij het verkeerde eind zat, of tenminste haar eerdere woorden nog een keer zou moeten overwegen. Allesbehalve slim van haar om zich mee te laten slepen in haar voordelen van het vampirisme. Ooit, ooit zou ze het misschien beseffen. Het besef wat waarschijnlijk erg lang op zich zou laten wachten, in vergelijking met hoe hij het inzag. Hij hoopte dat het tot haar door zou dringen, uiteindelijk, anders waren zijn laatste pogingen om haar nog wat bij te brengen voor niets geweest.
Pijn schoot door zijn nek, abrupt en onvermijdelijk. Een kerm van de pijniging rolde over zijn lippen, zijn gezicht betrokken terwijl hij zijn ogen voor geen seconde van de hare afhaalde. Vince wilde dat zijn blik het laatste zou zijn wat ze voor zich zou zien, in zijn laatste momenten als levend wezen. Om zeker te zijn dat het haar zou achtervolgen en wellicht in de toekomst dwars zou zitten. Hij gunde het haar niet om er gemakkelijk vanaf te komen, simpelweg gezegd.
Opnieuw voelde hij de steken terugkeren, enkel dit keer was er geen stoppen meer aan. Het leven werd letterlijk uit hem gezogen. Hij voelde zich machteloos, al wist hij tussen het gekreun door zijn boodschap over te brengen. Zijn stem zacht en schor, hoewel de zwarte vlekken zich voor zijn zicht verspreidden en hij de wanhoop in zich op voelde komen.
"You just bought yourself a ticket to Hell," wist hij moeizaam uit te brengen. "Remember that I'll be waiting for you on the other side. Every time they kill you, I'll be there."
Hij hapte naar adem, zijn ogen wegdraaiend van alles om zich heen. Een licht gevoel voelde hij door zijn lichaam passeren. Zijn hart met de seconde langzamer kloppend. Met alle kracht die hij in zich had sprak hij zijn laatste woorden uit. Haast onhoorbaar maar toch doordringend, vooraleer hij zich op de grond voelde vallen en alles om hem heen verdween tot een zwart gat.

"What goes around comes back around, Cinderella. I promise you, it will."

---

Wat hem tot ontwaken had geleidt?
Wederom een van de sukkels die hem dacht te moeten storen tijdens zijn, well.. nu dus, noodzakelijke slaap. Erdoorheen slapen was een optie geweest. Wanneer ze niet net zo lang door bleven bonzen op de deur tot hij op zou komen dagen. Goddamn idiots.
Lichtelijk geërgerd, maar voornamelijk slaperig en daardoor totaal overdonderd, opende hij de deur. Zijn zicht waziger dan hij tot prettig ervaarde. Zijn hoofd voelde licht aan, en daarbij waren zijn gedachten overal dan waar ze zouden moeten zijn; zoals gewoonlijk. Desondanks weerhield het hem er niet van om gelijk tot het punt te komen en ze aan te spreken op het feit dat ze hem alweer durfden lastig te vallen.
"What is it this time, Gabriel."
"Je hebt die chick toch naar Kowalski gestuurd, of niet soms?" werd hem gelijk gevraagd. De beste jongen zag er voor een keer niet al te blij uit, waar Jack op momenten als deze dankbaar voor was. Hij kon zijn grijns niet langer aanzien en bovendien was het vast wel duidelijk dat hij geenszins de inspanning nam om zich anders voor te doen dan hij zich voelde. Hij trok een wenkbrauw op, knikkend als antwoord. "Uh-uh. So?"
"Ik weet niet of je de klap daarnet hebt gehoord, maar het zou me niets verbazen als ze onderhand haar tweede slachtoffer heeft gevonden."
"Kan Vince dan niet een keer voor zijn eigen handel zorgen?" mompelde hij chagrijnig voor zich uit. Hoewel hij het voornamelijk ongemakkelijk vond om zich in enkel zijn joggingbroek rond het huis te laten zien, kon het hem op dit moment gestolen worden samen met zijn werk erbij. Addison kon wat beleven als hij erachter zou komen dat ze gelijk hadden deze keer. Ze had nog geen flauw idee wie ze nu allemaal tegen haar op had gezet, in zo'n korte tijd.
Hij rolde met zijn ogen en duwde de jongen dan opzij, volgend door het snelle tempo waarin hij zich naar de kamer van Vince leidde. Zijn stem mopperend door de gangen weerklinkend, die nu anders dan normaal leeg waren. "Ik ben haar babysitter niet."
De kamer bleek gesloten te zijn, zodra hij zijn hand rondom de deurklink vestigde en probeerde zijn vermoeidheid wat achter zich te laten. De kracht en energie die hij eerder in overvloed had kwam hij nu tekort. In grote mate, naar zijn mening. Jack haatte het om zich machteloos te voelen, wat maakte dat hij het afsloeg om zich eraan over te geven. Nu ze de deur gesloten hielden had hij een goede reden om het in te trappen. Zijn eigen weg naar binnen schoppen was immers een kans die hij niet elke dag aangereikt kreeg.
Met een paar flinke trappen wist hij de een ingang te maken naar de kamer, de deur met een harde knal tegen de muur gekomen. Normaal gesproken was het de vraag hoe men erop zou reageren wanneer ze de chaos aanschouwden. Datgeen wat Jack later ongetwijfeld moest bezuren. Enkel was het dit keer een heel ander geval.
"Really?!"
Zijn ogen liet hij vallen op het lichaam op de grond, ondertussen wrijvend om zijn zicht terug te brengen naar hoe het was geweest. Een gaap wist hij te met moeite te onderdrukken. Opnieuw een bloedbad, na wat? Een paar uur? Überhaupt was het voor hem al een raadsel geweest hoe ze het voor elkaar had gekregen. Nog niet eens meegerekend hoe ze het in haar hoofd kon halen om de mensen - waar ze tenslotte mee opgesloten zat - uit te moorden. Op één van de vragen kreeg hij al snel een antwoord. Vlugger dan hij eigenlijk in gedachten had gehad. Het moment waarop hij zijn hoofd omhoog hefte en zijn blik bij haar liet hangen, vielen hem twee puntige tanden op. Dikke, rode vloeistof druipend langs haar mondhoeken. Jack had altijd geloofd dat het fantasie was van mensen wie gewoon hoopte dat er andere wezens bestonden dan de mensheid alleen. Wellicht had hij het dan beter moeten doordenken bij al haar ongelooflijke acties.
"Serieus? Ga je nu iedereen uitm-" Hij onderbrak zijn woorden met een diepe zucht, gevolgd door een korte stilte. Jack nam geen enige moeite meer om haar er opnieuw mee te confronteren. Hij leed aan slaaptekorten, uitputting die hij nooit eerder ervaren had. Simpelweg had hij er geen energie meer voor om tegen haar te schreeuwen.
Droog keerde hij zich van haar af, zijn lichaam een klein beetje bijgedraaid om zo ook de gang te kunnen zien. Zijn 'vriend' stond er nog altijd te wachten voor zijn kamerdeur, de nieuwsgierigheid gebrand op zijn gezicht. Wat hij hem meedeelde was noch wat de jongen verwacht had. Een ongebruikelijke keuze; zeker naar aanleiding van roekeloze acties, gepleegd door een nieuweling.
"Call Mogilevich. Tell him it's time to switch plans."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison hoorde hem kermen van de pijn, net zoals ze het al had verwacht, klonk het als muziek in haar oren. Hij zei nog tegen haar dat hij op haar wachtte aan de andere kant en dat hij daar was, elke keer als ze vermoord werd. "Je doet maar," mompelde ze. Alsof ze nog vaak vermoord werd. Ze had de krachten om iemand tegen te houden, dus als ze vermoord werd hield ze die persoon wel tegen. Dat kon ze best aan.
Ze keek even naar het levenloze lichaam dat voor haar voeten lag. Ze wist niet of ze zich later nog schuldig zou voelen over haar daad, misschien wel, misschien niet. Het gaf haar een soort voldoening, al wist ze niet precies of het een voldoening bleef. Toch had ze een ander gevoel dan dat ze bij het meisje had. Bij de moord op het meisje voelde ze zich meteen schuldig. Bij de jongen niet. Eigenlijk boeide het haar zelfs niets dat hij dood was. Het was bovendien zijn eigen schuld, hij haar niet zo mogen behandelen. Addison kon het ook niet helpen dat hij haar woede naar het maximum gedreven had en dat ze daardoor moordneigingen kreeg. Het was eigenlijk een win win situatie. Addison zou een tijdje niemand meer vermoorden aangezien ze even genoeg bloed gedronken had. Ze zat overvol dus zin in meer bloed had ze niet. Ze voelde zich net alsof ze te veel gegeten had omdat ze het eten zo lekker vond. Zoiets had ze wel vaker gehad dus ze kon de twee gevoelens precies met elkaar vergelijken.
Ze keek even de kamer rond. Er lagen stukken van de ketenen verspreid over heel de vloer van de kamer. Het bloed stroomde nog steeds uit de nek van de jongen waardoor het één groot bloedbad werd. Het bloedbad dat Addison het veroorzaakt. Alweer. Ergens voelde ze een kleine steek van schuldgevoel door haar lichaam gaan. Het monster in haar had even rust genomen dus de normale Addison kwam weer naar boven. Het leek alsof ze twee verschillende personen was geworden. Het ene moment was ze een gemeen, moordlustig monster en het andere moment was ze gewoon een aardig meisje dat niemand wat wilde aandoen. Het was gek dat zoiets kon en eigenlijk wilde ze het niet eens, maar er was niets tegen te doen. Als ze boos werd, nam het monster Addison over, ook al was het Addison zelf die de moorden pleegde. Iets schakelde de knop om in haar hersens. De knop van het aardig meisje dat ze was, naar de bloeddorstige vampier. Waarschijnlijk ging het ook wel eens gebeuren dat als ze bloed rook, ze de neiging kreeg om te moorden, maar dat was nog niet gebeurd. De keren dat ze een moord had gepleegd kwam het één keer omdat ze de kracht nodig had en één keer omdat ze boos werd.
Ze hoorde dat de deur achter haar opengaan. Ze wist meteen wie de deur opendeed. Jack. Hij was natuurlijk degene die haar in de gaten moest houden. Ze had geen babysitter nodig, dus ze begreep niet waarom het zo nodig was dat hij haar in de gaten hield. Ze vond het al erg genoeg dat hij haar had ontvoerd, dus het ergerde haar zeker en vast dat hij de hele tijd bij haar moest zijn om haar in de gaten te houden.
Ergens vroeg ze zich af wat zijn reactie erop was. Ging hij boos zijn? Waarschijnlijk wel, ze kende hem niet anders als een boos persoon. Het was natuurlijk niet de bedoeling om hem boos te maken als hij dat dacht, natuurlijk wilde ze dat niet. Addison wilde niemand boos maken, zelfs Jack niet. Ze moest toegeven dat hij zich al woedend genoeg had moeten maken door haar. Zeker door het gedrag dat ze vertoonde. Addison was zichzelf niet, maar dat kwam omdat er ook niemand was die aardig was voor haar. Tegen Crystal deed Addison bijvoorbeeld wel heel aardig omdat Crystal ook aardig voor haar was. Als er aan Crystal gevraagd werd of Addison aardig kon zijn, was zij degene die kon bevestigen dat haar persoonlijkheid niet eens zo gemeen was en dat ze ook aardig kon zijn. Als bijvoorbeeld Jack ook aardig tegen haar was, was zij ook aardig voor hem. Helaas was hij niet aardig. In ieder geval niet voor haar. Gedroeg hij zich bij iedereen zo?
Ze zag dat hij zich probeerde kwaad te maken, al leek het alsof hij er geen zin in had. Ze had geluk. Hij vroeg wat aan haar, al maakte hij zijn zin niet af. Natuurlijk wist ze wat hij wilde vragen. Hij wilde vragen of ze iedereen ging uitmoorden. "Niet iedereen. Alleen de mensen die mij wat willen doen," zei ze. Ze ging geen onschuldige mensen vermoorden. Dat had ze al gedaan en dat was de grootste fout die ze ooit had kunnen maken. Als ze zich in kon houden vermoorde ze niemand, al kon dat niet als mensen haar kwaad maakte. Dan kon ze zich helaas niet meer inhouden. Ze voelde dat haar vampieren tanden weer verdwenen waren. Ze veegde ook even met haar arm over haar mond om de restjes bloed van haar mond af te vegen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld