Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG| Sometimes by losing a battle, you find

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dit was het. Dit was het moment waarop ze eindelijk de grot zouden verlaten, het moment waarop er niet meer met hun hersenen zou kunnen worden gespeeld. Phyre zou niet meer hoeven twijfelen aan wat echt was en wat niet, ze zou niet meer na hoeven denken bij elke beweging die ze maakte. Haar hand zou niet meer in die van Dwayne hoeven liggen om er zeker van te zijn dat hij nergens naar toe zou gaan, dat ze elkaar niet kwijt zouden raken. Als ze de grot eenmaal zouden hebben verlaten, zou alles wat er daar binnen was gebeurd slechts nog een herinnering zijn. Sommigen prettiger dan anderen.
Dwayne vroeg haar om hem te vertrouwen. Phyre had nog nooit zo erg iemand vertrouwd als dat ze nu deed. Ze had elk woord dat Dwayne uit had gesproken geloofd, ze had er niet eens aan getwijfeld. Ook de heks die hun toe had gesproken, had ze meteen vertrouwd. Iets wat misschien niet het meest doordachte was wat ze ooit had gedaan, maar Phyre had het brandende verlangen om de grot te verlaten niet meer kunnen negeren. Ze had er alles aan willen doem om er zo snel mogelijk uit te komen. En dit, hier staan met Dwayne, met beide een kristal in hun hand, dit… Dit was het moment. Phyre durfde Dwayne volledig te vertrouwen en ze volgde zijn voorbeeld door haar eigen kristal ook in de muur te drukken.
Niet veel later voelde ze zijn sterke armen om haar heen. Hij beschermede haar tegen de kracht die was ontstaan. Tegen het sterke licht dat van de kristallen af kwam en de magie die hen omringde. Phyre had haar armen op haar beurt stevig om Dwayne zijn middel geslagen en ze had zich overgegeven aan zijn bescherming. Ze wist niet wat er om haar heen gebeurde. Of ze het juiste hadden gedaan en er een opening zou worden gecreëerd, of dat ieder moment de grot in zou kunnen storten omdat één van hen het verkeerde kristal had gepakt.
Het licht werd steeds feller en Phyre moest haar ogen dichtknijpen. Ze verstopte haar gezicht in Dwayne zijn borstkas. Voor heel even leek het alsof de wereld stilstond. Alsof er niets meer was. Geen grot, geen kristallen, alleen zij en Dwayne. Er was niets meer te horen. Zelfs het kloppende hart van Dwayne leek ze niet te kunnen horen.
Het eerste wat ze hoorde was Dwayne zijn hart, kloppend in zijn borstkas. Het tweede waren de krakende takken onder haar voeten toen ze Dwayne los liet en ze een stap naar achteren had gezet.
Phyre moest wennen aan haar omgeving. Ze zag de grijze lucht, de dode bomen en de onvruchtbare grond. Ze had nooit gedacht dat ze zo blij zou zijn om deze troosteloze omgeving te zien.
‘We zijn er uit…’ sprak ze zacht uit verbazing. Ze waren uit de grot. Het was hen gelukt. Ze hadden alle proeven overleefd en ze stonden weer buiten. De grot was nergens te bekennen, alsof het een hersenspinsel van hen beide was geweest. Al had Phyre absoluut niet de hersens om alles wat ze had gezien en had gehoord te verzinnen.
Plotseling leek het verhaal van Dwayne en de heks tot haar door te dringen. Zij en Dwayne waren de uitverkorenen. Zij moesten de oorlog stoppen, maar hoe kon iemand erop toevertrouwen dat twee mensen een gehele oorlog zouden kunnen stoppen? Ze hadden elkaars verschillen misschien geaccepteerd en ze hadden elkaar nauwelijks als vijanden gezien, maar zij waren maar met z’n tweeën. De legers van Corderian en Neveah waren immens groot en men zou nooit luisteren naar een duo dat zichzelf de uitverkorenen zou noemen.
‘Die heks,’ begon Phyre, waarna ze haar hoofd schudde. ‘We kunnen dit niet doen? Wie gaat er nou naar ons luisteren? Waarom zouden ze naar ons luisteren? Als we alleen al zouden beginnen over het opheffen van de spreuk, wat zou betekenen dat iedereen zijn krachten zou verliezen, dan gaat niemand naar ons luisteren!’ De paniek sloeg toe bij Phyre nu ze zich realiseerde wat voor druk er op haar schouders was komen te liggen. Zij kon de oorlog niet beëindigen, ze kon niemand overtuigen dat het een goed idee was om niet te vechten, zeker niet als dat zou betekenen dat alle krachten zouden verdwijnen, haar eigen kracht meegerekend. Phyre haar kracht was zo sterk, maar ook zo belangrijk voor haar. Het was iets waar ze zichzelf mee kon verdedigen, maar ook hetgeen waar ze haar neefje mee kon vermaken. Ze wist niet of ze dat wel kwijt wilde, laat staan dat ze anderen zou moeten overtuigen om te stoppen met vechten en hun krachten los te laten.
‘Ik denk niet dat ik dit kan doen, Dwayne!’ riep Phyre, terwijl ze begon te ijsberen tussen de dode bomen door. Ze wist eigenlijk vrijwel zeker dat ze dit niet kon. ‘Ik kan niet twee hele volken overtuigen om hun krachten op te geven en te stoppen met vechten? E-en wat als het niet lukt? Wat als die heks besluit dat ze de verkeerde uitverkorenen heeft gekozen? Wat dan?!’ Phyre wist niet veel van dit soort verhalen, maar ze gokte dat als een uitverkorene haar taak niet zou uitvoeren, er een grote kans bestond dat de heks een einde aan haar leven zou maken.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Even stond Dwayne perplex voor zichzelf uit te staren. Ze waren weer terug. De grot was verdwenen als sneeuw voor de zon. De verstikkende wanden hadden plaats gemaakt voor het bos. Nog steeds was het bos even dood en dor als voorheen, maar nog nooit was hij zo blij geweest om het terug te zien. Hij was zelfs dankbaar dat hij de grauwe, grijze lucht weer kon bekijken. Nog nooit eerder had hij het zo heerlijk gevonden om weer in de open lucht te zijn. Als hij langer in die grot was geweest dan was hij vast en zeker gek geworden, dat realiseerde hij zich nu maar al te goed. Niet alleen omdat de grot spelletjes speelde met zijn hoofd, maar ook omdat hij geen ruimte had gehad. Hij had geen vrijheid gehad en hij had op moeten letten met wat hij deed. Nu kon hij weer overal heen. Zijn vrijheid was terug en daar was hij maar al te dankbaar voor.
Het moment van dankbaarheid duurde echter niet al te lang. Hun missie drong hem weer binnen. Zij waren de uitverkorene en het was hun taak om een einde aan deze oorlog te maken. Hij had verwacht dat het angstgevoelens bij hem op zou roepen, maar die waren er nog steeds niet. Er was alleen de zekerheid, de zekerheid dat ze dit samen konden doorstaan. Dat hij en Phyre samen deze wereld weer konden herstellen. Dat de lucht weer zou kleuren en dat het veilig was. Dat alle kinderen veilig op konden groeien, zonder de dreiging dat ze op hun zestiende verjaardag naar het slachtveld moesten. De wereld zal weer in harmonie zijn.
Hij hoopte dat Phyre hetzelfde voelde, dat zij ook dacht dat ze alles aan konden wat er op hun pad kwam, als ze maar samen waren. Dit was echter totaal niet het geval. Hij zag hoe Phyre steeds meer begon te stressen en hoe de angst in haar ogen en lichaamstaal te zien was. Haar woorden spraken onzekerheid en wanhoop uit. Het was pijnlijk om te zien hoe veel zorgen ze zich maakte.
Ergens had ze natuurlijk gelijk gehad, ze hadden nog lang niet uitgevogeld hoe ze dit zouden doen, maar hij wist wel dat dat goed zou komen. Alleen hoe kon hij haar dat duidelijk maken?
Terwijl hij bekeek hoe ze als een kip zonder kop aan het ijsberen was tussen de dode bomen door, wist hij dat ze er niet in geloofde. Ze geloofde niet net zoals hem in de hoop dat ze dit samen wel aan konden. Ze vertrouwde niet op hun gezamenlijke kracht, ze geloofde niet dat ze nog iets kon zijn zonder haar krachten. Ze geloofde niet dat ze iedereen zou kunnen overtuigen en ze geloofde niet dat zij echt de uitverkorenen waren. Het brak zijn hart om te zien hoe weinig hoop ze had en hoeveel hoop hij had. Er was een onzichtbare muur tussen hen die hij moest verbreken. Dit was hun missie en hij had hoop. Nu alleen Phyre nog.
Zonder nog verder na te denken over zijn volgende actie, liep hij naar Phyre toe. Met zijn rechterarm pakte hij haar schouder beet en draaide hij haar naar zich toe. Het laatste wat hij zag, voordat hij zijn ogen had gesloten, waren de prachtige hemelsblauwe ogen van Phyre en haar perfecte witte haar. Nog nooit eerder was hij zo dicht met zijn gezicht bij haar gezicht geweest. Hij voelde hoe hij zijn lippen op die van haar drukte en het gevoel dat het met zich meebracht. Zijn hart klopte sneller dan ooit en het voelde alsof hij in brand stond. Nog nooit eerder was de passie, het vuur dat hij voelde zo sterk geweest. Even dacht hij dat hij een explosie veroorzaakte, toen hij plotseling voelde hoe er een kalmte ontstond in zijn lichaam. Het gevoel spreidde zich vanaf Phyre's zachte lippen naar zijn lippen en door zijn gehele lichaam heen. Het was alsof de elektriciteit die Phyre bezat, verspreidde door zijn lichaam heen. Nooit eerder had hij verwacht dat elektriciteit en vuur goed samen zouden gaan, maar nu voelde hij dat de twee krachten perfect bij elkaar pasten. Hij wilde voor altijd in dit moment blijven, hij wilde Phyre nooit meer loslaten. Hij wilde haar en dat zou voor altijd genoeg zijn geweest.
Hij trok Phyre dichter tegen zich aan alsof hij haar een deel van hem kon maken. Zijn rechterhand lag op haar onderrug en zijn linkerhand streelde haar wang en volgde de contouren van haar perfecte gezicht. Altijd al had hij gehoopt dat hij dit ooit kon doen, misschien had hij het al gewild vanaf het moment dat hij zijn ogen op haar had laten rusten. Alles wat hij ooit in zijn leven miste, leek compleet te zijn. Hij voelde hoe de muur die hij voor zichzelf had opgebouwd, langzaam afbrokkelde tot er niks van over was. De grote lege plek in zijn hart was verdwenen. Het enige wat hij nu voelde, was geluk, hoop en pure liefde. Aan alles voelde hij dat dit het juiste was, Phyre en hij hoorde bij elkaar. Als twee puzzelstukjes klikte ze, ze waren één en dezelfde ziel. Samen konden ze dit aan en samen zouden ze de wereld weer herstellen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Niets in haar leven was zo verrassend geweest als de zoen van Dwayne. Phyre kon zich niet eens herinneren hoe hij was ontstaan. Ze had zijn sterke hand rond haar schouder gevoeld en plotseling hadden ze tegenover elkaar gestaan. Zij, ademloos tegenover hem. Hij, geheel vastberaden van wat hij op het punt stond om te doen. Ze kon zich nog herinneren dat zijn gezicht dichterbij was gekomen, maar ook dat was slechts nog een vage herinnering die niet eens meer leek te bestaan in haar wereld.
Hun lippen waren verstrengeld in een zoen passievol, zo erg gevuld met energie dat het een geheel nieuwe plek had gecreëerd. Voor Phyre haar gevoel stond ze niet meer in het grauwe bos. Ze had het gevoel dat ze niet eens meer aanwezig was op de aarde. Dwayne zijn kalmte en hoop palmde haar volledig in, maar haar hart ging niet langzamer kloppen. Het leek juist nog veel sneller te gaan, alsof het de zoen niet bij kon houden. Phyre haar hart probeerde dat van Dwayne te volgen. Zijn hart, gevuld met hoop, magie en liefde kon niet tippen aan dat van Phyre, maar ze kon voelen hoe zijn gevoelens langzaam haar lichaam binnendrongen. Ze namen alles over. Elke spier, elke zenuw, elke hersencel die ook maar enige twijfel had aan de gehele situatie.
Dwayne zijn hand lag op haar onderrug en drukte haar nog dichter tegen zijn lichaam aan. In de eerste paar seconden had Phyre zich te verrast gevoeld om echt te reageren, maar dat was iets goeds geweest. Nu ze zich meer bewust werd van Dwayne zijn lichaam, dat zo zorgvuldig en beschermend om haar heen was gesloten, kon ze niet anders dan haar zwaard op de grond laten vallen en zich over te geven aan alle gevoelens die ze tot nu toe voor Dwayne had gehad. Beelden van de vorige dag vlogen door haar hoofd. Elke flirterige opmerking, elke halve grijns die hij haar had geschonken, maar ook hoe ze samen hadden gedanst. Hoe ze hem zonder twijfel had gevolgd.
Phyre had willen ontkennen dat er iets tussen hen was geweest. Eerst uit principe, later omdat het niet praktisch was geweest. Haar hele lichaam en geest hadden het tegen willen gaan, maar nu ze zijn lippen eindelijk op die van haar voelde, besefte ze zich dat er niets meer tegen viel te gaan. Dit klopte. Dit was wat er had moeten gebeuren. Of dat aan de heks had gelegen, of aan de grot, wist ze niet, maar het klopte. Het voelde alsof haar lippen op die van Dwayne hoorden. Alsof er niemand was die hem ooit nog mocht zoenen, omdat diegene nooit meer zou kunnen geven dan dat zij op dit moment aan hem gaf.
Phyre stond op haar tenen en haar armen hingen stevig rond zijn gespierde lichaam zodat ze zichzelf staande kon houden. Er zou een moment kom’en waarop de zoen voorbij zou zijn, maar ze wilde er nog niet aan denken. Ze wilde hem blijven zoenen, het gevoel tussen hen beide vast blijven houden. Toch trok ze na enkele minuten, maar het hadden voor haar uren mogen zijn, haarzelf terug. Met beide voeten belandde ze weer op de grond, maar haar armen bleven rond Dwayne liggen. Phyre voelde zich levendiger dan ooit en aan Dwayne zijn glimmende, bruine ogen te zien, voelde hij precies hetzelfde.
De zoen had alle twijfel weggehaald. Waarom wist Phyre niet, maar nu had ze het gevoel dat ze dit aan kon. Dat zij en Dwayne de juiste personen om de rest van hun twee rijken te overtuigen, als ze het maar samen zouden doen.
Van onder haar wimpers keek ze naar de jongen, terwijl haar borstkas nog zachtjes op en neer rees van de inspanning die ze had geleverd tijdens de zoen. Het was zo stil tussen hen, maar tegelijkertijd was er al zoveel gezegd. Phyre wist wat dit was. Dit was geen willekeurige zoen geweest. Dit was Dwayne zijn manier om te laten zien dat hij er wel vertrouwen in had. In haar, maar ook in hen samen. Hij had al geweten dat ze dit samen konden doen en nu had hij ook Phyre weten te overtuigen.
‘Je hebt gelijk,’ wist Phyre eindelijk uit te brengen. ‘Er is een reden dat wij hier voor uit zijn gekozen. Als jij erin gelooft, moet ik dat ook doen.’

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Het had voor hem uren mogen duren. Eeuwen zelfs, hij had altijd zo kunnen blijven doorgaan. Echter kwam de realiteit al snel toen Phyre zich langzaam van hem losmaakte. Voor even kon hij niks anders dan haar aan staren, verdrinken in haar blauwe ogen, totdat ook dat verstoord werd door de woorden van Phyre.
Hij knikte kort en liep toen een eindje weg van haar. Zijn oriëntatie was altijd goed geweest, maar op dit moment had hij geen idee van tijd en ruimte. Hoe laat was het eigenlijk? In de grot was natuurlijk geen licht geweest, ze wisten niet wanneer het dag of nacht was. Ze zouden misschien al wel vele dagen vast hebben gezeten in die grot, zonder dat te weten.
"We moeten ons volgende plan maken," zei hij toen heel feitelijk, terwijl hij tussen de dode bomen doorliep. Hij zocht naar iets wat hij zou kunnen herkennen, er moest iets zijn wat hem het idee gaf waar hij was en waar ze hierna heen konden gaan.
Zijn blik viel toen op twee witte puntjes die zichtbaar waren tussen de bomen door. Die puntjes, dat waren bergtoppen. Bergtoppen met eeuwige sneeuw, het waren de bergtoppen van Neveah. Het feit dat hij ze kon zien, was een aanduiding dat ze dichter bij Neveah waren dan bij Corderian. Hij had ze vaker gezien, maar hij was nog nooit dichterbij geweest. Het was gevaarlijk voor een Corderiaan om dichtbij het land van Neveah te komen, maar hoe dan ook had dat hem er nooit van weerhouden om toch op onderzoek uit te gaan. Hij was er altijd nieuwsgierig naar geweest en nu zou eindelijk de dag komen dat ze erheen zouden gaan. Hun missie stond nog steeds vast, ze moesten de rijken overhalen en ze moesten ergens beginnen. Eigenlijk kwam het ook mooi voor hem uit dat Neveah op dit moment dichter bij was, aangezien hij nog niet klaar was om Lucy onder ogen te komen. Hij had amper aan haar gedacht, maar nu de realiteit steeds dichterbij kwam, wist hij dat hij haar ook een uitleg verschuldigd was. Als ze naar Neveah zouden gaan, dan zou dat hem nog wat tijd geven om over een uitleg na te denken.
"Je kunt hier de bergtoppen van Neveah zien," zei hij, waarna hij met zijn vinger wees naar de bergtoppen. Phyre had ze sowieso moeten herkennen. "Ik denk dat we daar eerst heen moeten gaan," zei hij vervolgens. "Ik hoop maar dat jouw familie een beetje begripvol is. Bij jou ging het vertrouwen ook niet al te snel," zei hij met een grijns.
Hij had het heerlijk gevonden om weer een opmerking richting haar te kunnen maken. Het was alsof er iets tussen hen was veranderd en ook weer totaal niet. De band, hun connectie was echter wel sterker dan ooit. Ze vertrouwde elkaar volledig en zeker na de kus was het duidelijk dat hun relatie meer dan vriendschap en vertrouwen was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat hun zoen onwijs veel magie had bevat, leek alles weer terug te zijn bij het oude. Misschien kwam het ook wel omdat de chemie tussen hen er al vanaf het begin was geweest. De zoen tussen hen was bijzonder geweest, maar er leek niets te zijn veranderd. Alsof de zoen niks had betekend, maar Phyre wist zelf wel beter. Er was wel iets veranderd. Dit was echter niet het moment om het te bespreken. Ze hadden een taak te doen. Iets wat geen enkel ander persoon gedaan zou kunnen krijgen. Dit was iets voor hen twee en Phyre wist dat ze het serieus moesten nemen.
Ze volgde de blik van Dwayne en zag inderdaad de witte bergtoppen van Neveah. Zelf was er nog nooit geweest. Ze had enkel verhalen gehoord over de bergen en de verhalen die zich daar af hadden gespeeld. Het leek echter alsof de bergen haar enige weg terug waren naar haar thuis.
‘Het is ook compleet normaal om erop te vertrouwen dat je twee gehele rijken kan overtuigen om te stoppen met vechten,’ zei Phyre, al zei ze het met een grote lach op haar gezicht. Het was iets normaals tussen hen. Dwayne die een opmerking naar haar maakte en zij die er dan iets op terug probeerde te verzinnen. Zijn opmerkingen waren altijd al plagend geweest en nu ze gezoend hadden, durfde Phyre wel aan haarzelf toe te geven dat ze graag geplaagd werd door hem. Zijn opmerkingen hadden de sfeer, tot nu toe, rustig en luchtig gehouden. Ze was blij dat hij die opmerkingen nog steeds durfde te maken. Dat hij zich niet liet tegenhouden nu ze elkaar hadden gezoend.
Phyre voelde zich echter precies hetzelfde als Dwayne. Ze moesten verder. Er was iets wat ze moesten doen en nu Dwayne haar wat moed in had gepraat, of eerder in had gezoend, was ze er iets zekerder van dat ze dit samen zouden kunnen. Ze zouden echter nergens komen als ze in de bossen zouden blijven. Dwayne had de bergtoppen van Neveah gezien, waardoor het haar ook logischer leek om eerst richting Neveah te trekken.
‘Dus we gaan naar Neveah?’ vroeg ze aan Dwayne. Hij was degene die de bergtoppen had gezien, maar Phyre was er haast van overtuigd dat ze naar Neveah zouden gaan. Ze zag in de verste verte niets wat op Corderian leek, al moest ze ook toegeven dat ze niet heel goed wist hoe Corderian eruit zag. Ze kende het enkel van verhalen. Ze wist dat er een groot meer was. Iets wat altijd in het voordeel van Corderian had gewerkt, want daardoor kon niemand het rijk vanaf de achterkant aanvallen. De bergen van Neveah waren echter ook een plek waar velen gesneuveld waren. Sommigen door gevechten, maar anderen door de koude sneeuwstormen die er plaats konden vinden.
‘Als we door de bergen willen, dan moeten we in de avond wel proberen om goede, beschutte plek te vinden om te overnachten. Jouw lichaam gloeit misschien, maar ik ben niet van plan om je te gebruiken als kachel,’ zei Phyre grijnzend.
Ze raapte haar zwaard weer op van de grond en plaatste hem in haar houder, die er speciaal voor was gemaakt. Mochten ze nog vijanden tegen komen, dan zou ze hen met gemak aan kunnen. Dwayne waarschijnlijk ook. Ze had gezien waar hij toe in staat was. Ze waren beide twee sterke magiërs. Jammer genoeg zouden die krachten verdwijnen, als ze de vloek zouden verbreken. Of ze dat echter ook zouden doen, was voor Phyre nog een groot raadsel. Eentje die ze nog lang niet had opgelost.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
"Weet wel wat voor een kans je nu afslaat," zei hij met een grijns. "Als jij daar kou zit te lijden, dan zit ik tegenover je zonder shirt, met mijn goddelijke lichaam, te gloeien als de zon," zei hij waarna hij Phyre een knipoog schonk. Uiteindelijk wist hij ook wel dat ze dan toch wel bij hem zou gaan liggen en niet alleen omdat ze zo graag in leven wilde blijven. Die kus had dat compleet veranderd. Vanaf nu zouden er geen ongemakkelijke momenten meer zijn tussen hen, het was alsof de muur was doorbroken en ze een soort van overeenkomst hadden gesloten.
"Maar goed, het wordt dus de grot?" vroeg hij, terwijl hij al voor haar uit liep richting de bergtoppen van Neveah. Hij was erg nieuwsgierig naar Neveah. Behalve de bergtoppen, had hij alleen maar tekeningen en verhalen gezien en gehoord van het rijk. In de meeste verhalen werd Neveah natuurlijk als het vijandige land neergezet. Er waren zelfs verhalen dat Neveah in het bezit was van een van de oudere monsters. Niemand had de monsters ooit gezien, maar iedereen wist wel te vertellen dat Neveah er eentje had. Natuurlijk waren mensen er erg goed in om verhalen uit te breiden en dramatischer te maken. Dat wist hij ook wel, dus geloofde hij natuurlijk maar weinig van deze verhalen. Hij zou het in ieder geval binnenkort met zijn eigen ogen kunnen aanschouwen. Hij vroeg zich af of de Neveanen hem zouden herkennen als een Corderiaan. Zonder uniform zou hij namelijk best een Neveaan kunnen zijn. Het enige kenmerk wat hij niet bezat, was een aparte of een felle haarkleur. Alle Neveanen hadden dat namelijk, dat was ook duidelijk wanneer je naar Phyre keek. In Corderian had iedereen ongeveer dezelfde haarkleur, meestal bruin en heel soms blond. Hij had nooit echt geweten waarom dat zo was. Beide rijken stamde van een en dezelfde tweelingbroer af dus het was raar om te bedenken dat er in die lijn een eigenschap van een aparte haarkleur is ontstaan. Hoe dan ook, ze moesten daar nog wel iets op vinden voordat hij Neveah zou binnen treden.
"We moeten wel bij de bergen aankomen voordat het donker wordt en we moeten een slaapplek vinden, dus we zullen moeten door lopen," zei hij vervolgens terwijl hij Phyre aankeek, die naast hem liep. Ze had weer dezelfde vechtlust in haar ogen. Hij was blij dat ze er hoe dan ook toch in ging geloven en dat hij daar voor de reden was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Zo goddelijk is je lichaam anders niet hoor,’ had Phyre met een zo strak mogelijk gezicht geantwoord op Dwayne zijn plagerijtje. Ze wist echter dat het een grote leugen was. Ze had zijn lichaam die ochtend kunnen bekijken en ze had toen al de conclusie getrokken dat hij, zoals hij zelf ook al had gezegd, een goddelijk lichaam had. Ze had niet alles kunnen zien, war ze ergens wel blij mee was, maar ze had kunnen zien hoe hij door het water had bewogen. Hoe zijn lange, sterke armen de slagen hadden gemaakt. Ze had de spieren in zijn rug kunnen zien bewegen en vreemd genoeg was dat juist hetgeen geweest waardoor ze had moeten blijven kijken. Als ze nu alleen al terug dacht aan hoe zij daar had gestaan, terwijl Dwayne naakt in de warme bron had gezwommen, voelde ze de kriebels in haar buik. Kriebels die ze nu niet kon gebruiken. Tenminste, ze gokte dat Dwayne de kriebels in zijn buik ook aan de kant had geduwd en zij moest hetzelfde doen.
Het was niet dat Dwayne kritiek had op de snelheid waarop ze nu liepen, maar hij meldde wel dat ze sneller door moesten lopen. Ze moesten voor het donker in de bergen zijn, het liefst nog met een slaapplek. Dat laatste zou lastig worden, dat wist Phyre wel zeker. De bergen van Neveah waren al honderden jaren niet meer bewoond. Enkel soldaten kwamen er nog, vaak van Corderin, in de hoop het rijk van Neveah aan te vallen vanuit een richting die ze niet zouden verwachten. Waar zij en Dwayne dan zouden moeten slapen wist ze niet, maar ze wist wel dat zijn aanbood om tegen zijn warme lichaam aan te kruipen, een stuk verleidelijker klonk nu ze er over na had gedacht. Ze schudde die gedachte echter snel van zich af.
‘Dan moeten we ons tempo verhogen,’ zei Phyre enkel, waarna ze grotere stappen zette en sneller begon te lopen. Ze had een behoorlijk goede conditie. Daarnaast was haar snelheid een stuk hoger dan het gemiddelde persoon. Een voordeel van haar kracht. Ze wist echter niet in hoeverre Dwayne haar bij zou kunnen houden. Daarom probeerde ze haar tempo zo te houden dat Dwayne haar nog bij zou houden. Ze was nog niet aan het rennen, maar dat zou ze met gemak kunnen doen. Op die manier zou ze zeker voor het donker in de bergen zijn. Ze was echter met Dwayne. Ze waren een team en dat betekende dat ze beide heelhuids bij de bergen zouden moeten aankomen.
De tocht naar de bergen duurde ongeveer een halve dag. Dwayne en Phyre hadden beide genoeg energie opgedaan, waardoor ze een hele tijd door hadden kunnen stappen zonder een pauze te nemen. Op een gegeven moment hadden ze besloten om hun rust te pakken, maar lang had het niet geduurd. De dorre, dode omgeving was langzaam veranderd in grote, grijze rotsen. De paden waren steiler geworden, de lucht ijler en de temperatuur kouder.
Phyre merkte aan haar lichaam dat de tocht haar begon op te breken, in combinatie met de kou. Ze waren nog lang niet op het punt waar de sneeuw zich bevond en ze was daar behoorlijk dankbaar voor. Toch merkte ze dat haar energie langzaam aan het verdwijnen was. Haar benen waren moe en veel had ze niet gegeven, waardoor ze begon te verlangen naar een wafel zo goddelijk als degene die ze die ochtend had gehad.
‘Ik hoop dat we snel iets kunnen vinden waar we de nacht door kunnen brengen.’ Het begon namelijk al donkerder te worden. Phyre hoopte dat ze het ooit weer zou kunnen zien schemeren. Dat oranje, roze en gele tinten de lucht zouden kleuren. Nu werd het enkel steeds grijzer en zou het uiteindelijk overgaan in een donker, deprimerend zwart.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De tocht naar de witte bergen van Neveah was lang geweest, maar vanwege de energie die ze op hadden gedaan hadden ze er niet langer over gedaan dan een uur of 6. Tegen de tijd dat de lucht begon te veranderen van het grauwe grijs naar het donkere zwart, waren ze al bij de bergen aangekomen. Nu moesten ze heel voorzichtig zijn, het was bekend dat er veel soldaten en andere wezens verbleven in de bergen van Neveah. Het was goed mogelijk dat er achter elke hoek wel gevaar leek te dreigen.
Hij keek even opzij naar Phyre, die naast hem liep en zag dat haar lippen al langzamerhand blauw aan het worden waren. Het was duidelijk dat ze probeerde om de kou te negeren, maar hij wist dat ze het op ten duur niet maar aan zou kunnen. Ze hadden allebei nog steeds de kleren aan die ze uit de kast in de grot hadden gepakt. De kleren waren niet echt warm, de stof was dun en ze hadden allebei een shirt met korte mouwen aan. Dwayne had nooit last van kou, dus een kledingstuk meer of minder maakte voor hem weinig uit.
"Je rilt, wil je mijn shirt aan?" vroeg hij toen aan haar terwijl hij haar een oprechte glimlach schonk. Het zou vast lijken alsof hij weer een mogelijkheid zocht om met een bloot bovenlichaam rond te lopen, maar dat was niet de bedoeling. Hij wilde gewoon dat Phyre het niet koud had en al was een extra shirt niet veel, het was iets. Zijn shirt was ook wel een aantal maten groter dan haar shirt, dus misschien dat het haar wel meer warmte zou kunnen geven. Hij had het toch niet echt nodig, dus dan zou hij het beter aan haar kunnen geven.
Hoe verder ze de bergen in liepen, hoe kouder het werd. Het was niet zo zeer dat hij de kou voelde, hij voelde gewoon dat zijn lichaam steeds meer vuur door zijn aderen liet stromen. Zijn lichaam moest meer moeite doen om zijn lichaamstemperatuur ver boven de buitentemperatuur te houden. De normale mens had een lichaamstemperatuur van 37,5 graden, maar dat was voor hem al veel te laag. Als hij zijn krachten zou willen gebruiken dan zou zijn lichaamstemperatuur zeker boven de 60 graden moeten liggen en dat was zelfs al laag voor hem.
Na nog een aantal uren gelopen te hebben door de bergen, wist hij dat de kans klein was dat ze een slaapplek zouden vinden. Ze zouden zelf een vuurtje moeten maken en daar bij moeten slapen. Voor zijn eigen onderkoeling was hij niet bang, maar hij was er wel bang voor dat Phyre het niet zou trekken.
Op een gegeven moment leek het wel of hij in de verte een klein houten huisje zag staan tussen de rotsen door. Toen ze dichterbij kwamen zag hij dat dit inderdaad het geval was. Het huisje zag er onbewoond en vervallen uit, waarschijnlijk had niemand er ooit normaal in kunnen leven onder deze omstandigheden. Het was niet veel, maar het was een dak boven hun hoofd en muren om hen heen. Dat zou helpen tegen de koude wind en de eventuele sneeuw die zou kunnen vallen.
"Het lijkt me beter als we daar overnachten, het ziet er toch onbewoond uit," zei hij terwijl hij zich tot Phyre keerde.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De kou had alle energie van Phyre uit haar getrokken. Alsof de koude grond haar lichaamswarmte meer nodig had gehad dan zijzelf. In eerste instantie had ze nog eigenwijs gedaan over het shirt van Dwayne. Ondanks dat ze had geweten dat de jongen met gemak zonder rond had kunnen lopen, had ze niet gewild dat ook hij het kouder zou krijgen. Uiteindelijk had Dwayne zijn handen op haar schouders gelegd en was hij voor haar gaan staan, waardoor ze had moeten stoppen met lopen. Vervolgens had hij zijn shit uit getrokken en hem bij haar aan gedaan. Ze had toe moeten geven dat het heel fijn was geweest. Ondanks dat het geen warme jas was geweest, had zijn lichaamswarmte, die nog een tijdje in zijn shirt had gehangen, haar stukje bij beetje op kunnen warmen.
Toch had het shirt van Dwayne haar na een tijdje geen warmte meer kunnen bieden. De stof had rond haar lichaam gehangen en op sommige momenten had ze haar armen door de mouwen naar binnen willen trekken, zodat ze als het ware een klein kacheltje van haar eigen lichaam en het shirt had kunnen maken, maar ze had tegelijkertijd ook aan Dwayne willen laten zien dat ze het wel had volgehouden. Ze had misschien geen bloedheet lichaam zoals hij, maar ze was vastberaden genoeg geweest om de tocht vol te houden, zeker omdat ze onderweg waren naar Neveah.
Soms had de zoen tussen haar en Dwayne in haar hoofd rondgespookt. De zoen had zoveel kracht en passie in zich gehad, dat Phyre op sommige momenten had getwijfeld of het wel echt was geweest. Ook omdat er nauwelijks affectie was getoond voor de rest van de dag. Niet dat ze had in hand door de bergen had willen lopen, maar toch vroeg ze zich af hoe het nu verder zou gaan tussen hen. Dit was echter niet het moment om daar een gesprek over te beginnen. Ze hadden een opdracht gekregen. Eentje die ze goed uit moesten voeren. Daarna zou wel aan bod komen wat er precies tussen hen speelde en hoe ze daar mee om wilden gaan.
Ook Phyre had het huisje gezien. Ze had er echter niks van gezegd totdat ook Dwayne het inde gaten had gekregen. Na alles wat er was gebeurd in de grot, vertrouwde ze haar eigen ogen niet meer al te goed. Al had Dwayne misschien wel hetzelfde. Misschien vertrouwde hij zijn eigen zicht ook niet meer. Toch leek het huisje wel degelijk te bestaan. Het was oud en vervallen en Phyre had het idee dat de koude wind met gemak tussen de spleten en kieren door zou kunnen komen, maar stiekem hoopte ze dat ze tegen Dwayne aan zou kunnen kruipen, zodat hij haar een beetje op zou kunnen warmen.
‘Beter iets dan niets, toch?’ Het zag er inderdaad onbewoond uit, wat betekende dat ze daar vast een nachtje zouden kunnen slapen. Ze hadden al geluk dat ze zoiets tegen waren gekomen. Anders hadden ze misschien wel onder een rots-overkapping moeten slapen. Phyre wist niet of haar lichaam dat op dit moment wel aan zou kunnen. Niet dat ze echt een keuze had.
Phyre nam de laatste paar stappen naar het huisje. Daar duwde ze, met veel moeite, de zware, houten deur open. Ook van binnen was het huisje vervallen. Er stonden nog een aantal meubels, maar veel waren ze niet meer waard. De stoelen leken ieder moment uit elkaar te kunnen vallen, de verf was volledig van de tafel afgebladderd en iets had aan de poten geknaagd. In de hoek van de kamer, bij het raam, stond een bed. De stoffen lakens waren aan vervanging toe en Phyre had het idee dat het alles behalve gezond voor hen zou zijn als ze er op zouden liggen, maar dit was waar ze het mee moesten doen.
Voorzichtig stapte ze naar voren. Ze ging op de rand van het bed zitten. Het kraakte onder haar gewicht, maar het was steviger dan ze had verwacht. Ze keek rond, om het huisje nog eens goed in haar op te nemen. ‘Volgens mij heeft hier al in geen tijden iemand meer gewoond. De bergen zijn wel de laatste plek waar Neveanen vrijwillig naar toe gaan.’

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Hij had nog nooit kou gevoeld, altijd al had de lava die door zijn aderen had gestroomd ervoor gezorgd dat hij warm was. Naarmate de buiten temperatuur kouder werd, leek het wel of er binnen in zijn lichaam olie op het vuur werd gegooid. Het kostte hem weliswaar veel energie om zichzelf constant op de juiste, hoge lichaamstemperatuur te houden, maar het zou hem sterk houden. Als zijn lichaamstemperatuur alleen al zou dalen naar de 'normale' lichaamstemperatuur van 37 graden, dan zou hij niet in staat zijn om zijn krachten te kunnen gebruiken. Aangezien zijn krachten datgene waren waar hij nu op dit moment de enigste macht over leek te hebben, wilde hij dat koste wat kost in stand houden. Hij haatte het om machteloos te zijn, maar die gevoelens had de opdracht, de missie weliswaar, wel bij hem losgemaakt. Ook de gepassioneerde zoen die hij had gedeeld met de vrouw die nu met hem samen het huisje inliep, had hem toch een beetje van slag gemaakt. De passie die er eerder was geweest had nu plaatsgemaakt voor een zekere afstandelijkheid. Het leek alsof er een brug was tussen hen, waarbij ze zich allebei aan een andere kant van de brug bevonden. Zij kijkend naar hem vanaf de overkant. Hij wist niet hoe hij deze afstand zou moeten overbruggen en of hij degene was die dat zou moeten doen. In de eerste instantie was hij begonnen haar te zoenen. Hij besloot nu maar dat hij op haar zou wachten. Hij wilde niks opdringen en op dit moment was hun missie het belangrijkste.
Het huisje zag er verlaten uit. Hij vroeg zich af waarom iemand ooit in hemelsnaam had gedacht om dit huis te bouwen. Je moest wel veel van de kou houden en een kluizenaar zijn, wilde je hier gelukkig leven. Iets wat niet voor hem was weggelegd. Hij was altijd al een sociaal persoon geweest, hij vond het fijn om mensen om zich heen te hebben. Echter, moesten die mensen dan niet te persoonlijk met hem verbonden worden, dan hij de neiging zich al snel weer terug te trekken. Het was iets wat altijd al in zijn karakter had gezeten, zodra iemand dichterbij kwam en dreigde die muur om hem heen te slopen, dan zette hij het op zijn lopen.
"Niet echt een droomstulpje, nee," antwoordde hij terwijl hij de fundering van het huisje eens goed bekeek. Hij wilde niet dat het misschien wel plotseling zou instorten terwijl zij hier binnen waren.
Over het algemeen leken de houten palen, waarop het dak steunde, goed in tact. Het leek wel alsof dat het enige was wat niet vervallen was.
Dwayne nam plaats op een versleten bank. Het leek wel alsof er allerlei muizen aan geknaagd hadden, zoveel gaten zaten er in de bank en in de bekleding.
"Jij mag wel op het bed slapen, dan slaap ik hier," zei hij vervolgens waarna hij zichzelf een beetje comfortabel maakte op de bank. Het lag vreselijk, maar dat liet hij niet merken. Het bed was veel te klein voor hun tweeën, ze zouden er alleen passen als ze lepeltje lepeltje zouden liggen. Natuurlijk had hij daar geen moeite mee, maar hij wilde haar niet te veel druk opleggen. Ze was een grote meid, als ze had gewild dat hij bij haar kwam liggen, kon ze dat zelf ook wel zeggen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Neveah lag achter de bergen. Phyre hoopte dat ze, na een goede nachtrust, morgen tegen de middag het rijk binnen zouden lopen. Hoe ze daar precies verder gingen, wist ze nog niet. Zij en Dwayne hadden de opdracht gekregen om hun rijken te laten stoppen met vechten, maar Phyre wist dat niemand hun wapens en krachten zouden negeren, en al helemaal niet opgeven. Zij en Dwayne zouden ook dat nog moeten bespreken, want Phyre had wel het idee dat ze deze opdracht uit moesten voeren, alsof er iets slechts zou gebeuren als de twee rijken niet zouden stoppen met het voeren van oorlog.
‘Wat? Waarom?’ vroeg Phyre verbaasd, doen Dwayne zei dat zij op het bed zou mogen slapen en hij zelf wel op de bank plaats zou nemen. Het bed was niet heel erg groot, maar Phyre wist zeker dat als zij en Dwayne iets dichter naar elkaar toe zouden schuiven, er niets aan de hand zou zijn en dat ze samen een goede nachtrust zouden hebben. Het zou waarschijnlijk een betere nachtrust worden dan die van de vorige avond. Tenminste, Phyre hoopte dat ook dit huisje niet betoverd was door een heks die hen op allerlei vage manieren zou proberen te laten merken dat ze speciaal waren, uitverkoren zelfs.
Toch voelde Dwayne op dit moment het meest normale aan. Er was niet meer over de zoen gesproken, of over wat het voor hen betekende. Ze hadden beide andere zaken aan hun hoofd gehad en een koude bergtop was ook niet de perfecte plek geweest om het er opeens over te hebben. Toch wilde Phyre niets meer dan zich normaal voelen en vreemd genoeg had ze het idee dat Dwayne er bij zou kunnen helpen, maar dan zou hij wel bij har moeten komen liggen.
Ze bekeek hoe de jongeman zich op had gevouwen op het bankstel. Ten eerste zag het bankstel er al uit alsof het aan was gevreten door wat voor dieren hier dan ook rondliepen, ten tweede leek het alsof het ieder moment zou kunnen bewijzen onder het gewicht van Dwayne. Ondanks dat hij probeerde te doen alsof de bank lekker lag, was het haar overduidelijk dat het alles behalve comfortabel was.
‘Je kan me niet vertellen dat je daar écht lekker ligt,’ zei ze dan ook, terwijl ze naar Dwayne keek. Ze schopte haar schoenen uit en schoof vervolgens iets naar achteren op het bed. ‘En eerlijk gezegd: ik kan de warmte wel gebruiken.’
Ondanks dat ze nu beschut en beschermd waren tegen de kou, was het nog steeds niet aangenaam. Uit ervaring wist Phyre dat zijn lichaam warm was, ze hadden immers al eens samen in een bed gelegen, maar nu was die warmte welkom. Misschien wel meer dan ooit. Daarnaast zou ze het ook niet erg vinden om Dwayne naast zich te hebben. Ze besefte zich echter nu pas dat hij dat misschien wel helemaal niet wilde en dat hij daarom aan had geboden om apart te slapen.
‘Als je dat wil, natuurlijk. Je mag ook daar blijven liggen.’

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Op de een of andere manier kon hij een lichte grijns niet onderdrukken toen hij hoorde dat Phyre toch zijn warmte nodig had. Ze bracht het heel casual maar hij hoorde dat er meer achter zat. Hij had haar nu onderhand best wel in de gaten. Sinds dat ze allebei in die grot terecht waren gekomen hadden ze geen van beiden nog met iemand anders contact gehad, als je de heks tenminste niet mee zou rekenen. Zij was het enige gezicht, het enige levende wezen dat hij de laatste tijd zag. Plotseling was hij er zich bewust van dat hij al lang niet meer aan zijn leven voor haar had gedacht. Weliswaar dacht hij wel eens aan zijn moeder, maar dat leek lang niet zo vaak te zijn als vroeger. Zelfs Lucy doemde niet meer op in zijn hoofd, terwijl zij het laatste was wat hij in zijn hoofd had toen hij wegging. Nooit gedacht dat wanneer hij voet zou zetten op het slagveld, hij uiteindelijk hier terecht zou komen. Hij had weliswaar niet verwacht dat hij dood zou gaan, daarvoor schatte hij zijn kansen hoog in. Hij wist wat hij kon en waar hij toe in staat was en hij kende de meeste krachten van zijn mede soldaten ook en hij wist dat ze lang niet zo goed waren als hij. Zijn krachten waren sterker en vol passie. Zijn kracht was een deel van wie hij was, zonder het was hij een heel ander persoon geweest. De meeste mensen hadden enkel een kracht, hij was eigenlijk zijn kracht.
Langzaam stond hij op van de bank, hij wilde niet dat het ding onder zijn kracht zou bezwijken. Heel rustig liep hij naar Phyre toe, die op het bed zat.
"Weet je het héél zeker?" zei hij terwijl hij haar naderde. "Je had een heel bed voor jezelf kunnen hebben, ik ben er niet verantwoordelijk voor dat je vannacht opeens naast het bed eindigt," zei hij met een brede grijns.
Hij kon het gewoon niet meer laten, zijn eigen flirterige zelf kwam als automatisch gewoon weer naar boven toen hij naast haar ging zitten op het bed.
"Houd je mijn shirt dan nog? Ik heb het in principe toch niet nodig en jij ziet nog steeds blauw van de kou," zei hij ietwat bezorgd. "Ik kan ook wel een vuurtje maken maar dan moet ik wel zorgen dat er hier niks afbrand, want dan hebben we nog niks," zei hij met een kleine, oprechte glimlach.
Nu ze zo blauw zag van de kou, vond hij haar nog steeds erg mooi. Op de een of andere manier sierde het haar, er zal weinig zijn wat haar niet zou staan dacht hij toen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dwayne kwam langzaam van de bank, alsof hij bang was dat het ding in zou storten als hij te snel op zou springen. Phyre haar lichte ogen hielden hem nauwlettend in de gaten en een glimlach verscheen op haar gezicht toen hij voor haar kwam staan met een plagende twinkeling in zijn ogen. Hun toch door de bergen was redelijk stil geweest, serieus. Ze hadden beide laten bezinken wat er allemaal met hen was gebeurd en wat ze nu zouden moeten doen. De zoen was niet meer ter spraken gekomen, maar ze was blij om te zien dat Dwayne nog steeds zijn flirterige zelf was. Dat zou ze namelijk niet willen missen.
‘Heel zeker,’ antwoordde Phyre, terwijl ze Dwayne zijn blik vast bleef houden. ‘En als je me uit bed duwt, dan klim ik er weer terug in en duw ik jou er daarna net zo hard uit,’ grapte ze. Ondanks dat ze sterk was, wist ze zeker dat ze Dwayne zijn sterke lichaam niet zomaar van het bed zou kunnen duwen.
Toen Dwayne opmerkte dat ze nog altijd blauw zag van de kou, sloeg ze haar ogen neer en wreef ze over haar eigen armen om het iets warmer te krijgen. Het was hun gehele tocht al koud geweest, maar toen had Phyre nog rond kunnen lopen en zo een beetje warmte voor haarzelf kunnen creëren. Nu ze stil zat op een bed, was die warmte volledig verdwenen. Het shirt van Dwayne zou ze dan ook zeker nodig hebben. Daarnaast was het een leuke bijkomstigheid dat als zij zijn shirt aan had, hij met een ontbloot bovenlichaam rondliep en ze er zo nu en dan naar kon staren. ‘Als je hem zelf echt niet nodig hebt, dan houd ik liever je shirt aan.’
Het idee van een vuurtje klonk aanlokkelijk, maar ze zaten in een oud huisje wat waarschijnlijk voor een groot deel bestond uit droog, oud hout wat zo in de brand zou vliegen als er niet goed op het vuur werd gelet. Nu ging Phyre er wel vanuit dat Dwayne goed op zou letten, ondanks dat hij graag flirterige opmerkingen haar kant op gooide, maar ze wist niet zeker of het een goed idee was. Hij had de hele dag in de zon gelopen, maar zijn krachten waren minder sterk op het moment dat de zon weg was, wat nu het geval was.
‘Als jij het vuur onder controle kan houden, dan zou dat wel fijn zijn,’ gaf ze toe. Ze zou zelf ook een vuurtje kunnen maken. Haar elektrische vonken zouden genoeg zijn om het hout in lichte laaien te zetten en zo een vuur te laten ontstaan, maar stiekem vond ze het wel fijn dat Dwayne haar met een bezorgde blik aankeek en voor haar leek te willen zorgen. Dat was namelijk al in tijden niet meer gebeurd.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Hij keek haar bedenkelijk aan, hij zou een vuur kunnen maken maar hij was bang dat hij door zo'n koude dag van vandaag niet genoeg controle zou hebben over het vuur.
Zuchtend kroop hij naast haar waarna hij haar naar zich toe trok en de deken over haar heen trok.
"Ik denk toch dat dit de beste oplossing is," zei hij toen. Met een kleine glimlach keek hij haar aan en gaf haar vervolgens een kus op haar voorhoofd.
Net op dat moment hoorde hij het kraken van de voordeur. Uit een reflex ging hij rechtop zitten en duwde hij Phyre achter zich om haar te beschermen voor wat er misschien wel aan stond te komen.
In de deuropening verscheen een man, of iets wat leek op een man. Het wezen had het postuur van een man die in zijn jaren twintig was maar hij had oren die leken op die van een kat. Zijn gezicht was versierd met talloze zwarte tekentjes die leken op tatoeages. Zijn ogen stonden eerder verbaasd dan boos.
"Oh hier zijn jullie dus," zei de man waarna hij met zijn handen over zijn grijze baard heen streek. "Ik heb jullie overal lopen zoeken, om er achter te komen dat jullie mij hebben opgezocht!" zei de man verontwaardigd.
Vragend keek Dwayne de man aan. "Ehm? En wie mag jij dan wel niet zijn?" vroeg hij toen terwijl hij langzaam opstond van het bed.
"Ik? Vraag je dat nou echt jongeman?" antwoordde de man met een teleurgestelde blik op zijn gezicht. "Zonder mij zijn jullie nergens hoor. Dachten jullie nou echt dat jullie het volk kunnen overhalen zonder wapens en speciale... hoe noem ik ze? Gadgets."
De man oogde een beetje verstrooid maar verder kreeg Dwayne geen verkeerd gevoel bij de man. Hij was weliswaar een beetje vreemd, maar hij had hen nog niks geks misdaan, maar niets is wat het lijkt herinnerde hij zichzelf. In het begin had de grot ook heel onschuldig geoogd maar het bleek alles behalve onschuldig te zijn.
"Oh ik heb me nog helemaal niet voorgesteld!" zei de man toen, waarna hij zijn hand uitstak. "Ik ben Malafidus, jullie mogen me ook wel Fidus noemen, zo noemen ze me allemaal."
"Ik ben Dwayne en dit is..."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Phyre,’ vulde ze Dwayne zacht aan, nog volledig in verbazing over de man die plotseling het huis binnen was gekomen. Phyre had niet veel begrepen van wat hij had gezegd, nog minder van hoe hij er uit had gezien. Blijkbaar was hij opzoek geweest naar hen. Misschien was hij deel van het plan van de heks, maar na de bloedmooie vrouw die ze in de grot hadden gezien, was deze man bijzonder… Vreemd. Met oren als die van katten en tatoeages op zijn gezicht was het niet iemand op wie je snel af zou stappen, maar zijn stem klonk nog redelijk vriendelijk.
‘Ik weet wie jullie zijn! Natuurlijk weet ik wie jullie zijn!’ sprak de man, die zich voor had gesteld als Fidus. Ondanks dat hij had geweten wie hij voor zich had gehad, schudde Fidus hen de hand. Behoorlijk enthousiast, als je het aan Phyre vroeg. Haar hele arm bewoog op en neer.
‘Oh kind, je moet wel warm blijven. Deze bergen staan er bekend om dat ze honderden Neveanen de das om hebben gedaan vanwege het koude weer!’ Zonder verder nog iets te zeggen, gebaarde Fidus met zijn hand en liet hij een zwevende vlam ontstaan. Hij bleef op gepaste afstand van Phyre, maar ze voelde de warmte meteen over haar koude huid trekken en ze moest toegeven dat het behoorlijk aangenaam was.
Het was een vreemde man, maar hij leek het beste met haar en Dwayne voor te hebben. Hij had het zelfs gehad over wapens en gadgets om hen te helpen bij het overtuigen van het volk. Phyre had haar zwaard en ze was er van overtuigd dat ze geen beter wapen zou kunnen krijgen dan hetgeen wat ze al een aantal jaar bezat, maar ze was zeker nieuwsgierig naar wat de man mee had genomen.
De tovenaar leek zijn eigen vuurtje ook wel te waarderen, want hij had zijn handen al uitgestoken om ze zo een beetje te warmen.
Phyre kuchte. ‘Dus… Fidus,’ begon ze. Het liefst wilde ze graan slapen, want ze was moe van de reis en die paar seconden dat ze naast Dwayne had gelegen hadden heel erg goed gevoeld, maar slapen zou nu niet meer gebeuren. Dus ze kon beter achterhalen wat Fidus hier precies deed en of hij van plan was om te blijven.
‘Je weet van onze missie?’ vroeg ze aan de vreemde man, zonder te veel te zeggen over wat zij en Dwayne precies moesten doen.
‘Wie weet níet van jullie missie?!’ riep de man, alsof het algemeen bekend was dat er twee uitverkorenen waren die de oorlog moesten beëindigen. Phyre had de verhalen nooit gehoord, al waren verhalen niet echt een ding in Neveah. Toch had Dwayne er ook nooit van gehoord, ook niet van het verhaal van de twee koningen. Dus waarom Fidus dacht dat hun verhaal algemeen bekend was, wist Phyre ook niet.
‘We wachten al jaren op jullie! En nu is het eindelijk zo ver!’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld