Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ Unfortunate gifts schrijftopic

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew wist niet wat het met deze jongen was. Hij was zo zeker van zijn zaak, terwijl hij het hier nog niet eens kende. Als het echt zo makkelijk was om hier weg te mogen of naar buiten te gaan, dacht hij dan niet dat meer mensen het allang gedaan hadden? Hier weg komen was bijna onmogelijk. Zelfs voor hem zou het moeilijk worden en hij kon iedereen beheersen als hij dat wilde. Er waren genoeg mensen met een veel veiligere gave dan hij, maar ook zij zaten hier vaak nog. Je zat hier niet alleen om je gave te leren beheersen. Absoluut niet, eigenlijk leerde je dat hier niet. Je zat hier voor je eigen veiligheid, zodat de buitenwereld je niet kon misbruiken. Maar ook zodat je je gave niet tegen onschuldigen zou gebruiken. Er misbruik van zou maken.
Drew merkte wel dat Adam geen interesse had in een uitgebreide rondleiding. Iets wat hij ook niet erg vond. Hoe eerder hij hier vanaf was, hoe beter. Hij vertrouwde zichzelf nog steeds niet goed genoeg om met anderen rond te hangen. Er hoefde maar iets te gebeuren en hij zou de controle verliezen tenslotte. Toen Adam zei dat hij graag wilde weten waar het zwembad en de trainingszaal waren, knikte Drew rustig. “Het zwembad wordt vaak gebruikt door een meisje met vuurgave. Als een manier om haar gave te testen. Het kan dus zijn dat het water of helemaal verdampt is of heel warm is” zei Drew tegen Adam en keek op toen Erin en even vriendelijk naar hem glimlachte.
“Hey” begroette Drew haar rustig. Drew had niet heel veel contact met Erin, maar mocht haar op zich wel als hij haar tegen kwam. Hoe erg hij zijn best ook deed om mensen te ontwijken, op deze kleine plek ging dat bijna nooit. Zelfs als hij zich de hele dag zou opsluiten in zijn kamer was hij nog niet van de andere leerlingen af. Erin was echter wel een van de mensen waar hij het minste moeite mee had om die tegen te komen. Ze wist hoe zijn gave werkte en was altijd wel vriendelijk. Daarnaast was haar gave ook wel een handige gave om in de buurt te hebben als zijn gave de mist in ging. Ook zij kon mensen beheersen, zei het door bloedsturen. Wat inhield dat als Drew iemand de opdracht gaf om zichzelf te doden of te martelen, Erin het zou kunnen tegenhouden tot Drew weggehaald was of gekalmeerd zodat hij het bevel kon terugdraaien. Het was ook al een paar keer voorgekomen dat Erin dat moest doen. Drew was Erin er dankbaar voor en had veel respect voor haar gekregen in de jaren dat hij hier op Golden Oak zat.
Al snel werd Drew uit zijn gedachten getrokken door een klap op zijn schouders. Een klap die hoewel hij merkte dat Adam zijn gave inhield, nog verrassend hard was. Even kneep Drew zijn ogen stijf dicht en haalde een paar keer diep adem aangezien hij merkte dat hij zichzelf begon te verliezen in zijn andere persoonlijkheid.
“Kijk weg, snel” zei Drew snel en een aantal mensen die rondom hen liepen renden snel alle kanten uit door de gang heen.
Toen verloor Drew zichzelf in zijn andere persoonlijkheid en keek Adam aan. “Sla jezelf zo hard als je kunt” zei Drew met stem die Adam waarschijnlijk niet zou herkennen als de zijne. Zijn blik achter zijn zonnebril was ook veranderd, maar dat was gelukkig niet te zien. Door zijn zonnebril had Adam geen last van zijn gave. Als Drew zichzelf later weer in de hand kreeg, zou hij zich afvragen waarom zijn andere persoonlijkheid zijn zonnebril niet af had gedaan. Iets waar hij ook wel blij mee zou zijn.

Account verwijderd

schreef:
Lilith knikte even. Het was een terechte opmerking. Tien jaar was lang, maar nu ze terugblikte op die tijd voelde het alsof tijd voorbij vloog en ze tien jaar van haar leven verbazingwekkend snel had verspild. Het zorgde voor een kleine zucht, het besef dat ze haar tijd zoveel beter had kunnen besteden als ze niet potentieel dodelijk was. Misschien moest ze niemand hier ooit over vertellen.
"Ja, maar nu ik hier zit, besef ik hoe snel de tijd voorbij is gegaan," merkte ze nog luid op in de hoop het gesprek aan de gang te houden.
Op zich schrok ze van zichzelf. Zo lang geen alledaagse gesprekken meer gehouden en toch was ze in staat om dit gesprek gaande te houden. Weliswaar ging het over koetjes en kalfjes, wat oppervlakkig heden, het was een begin. Dat Felix uit de hele zaal haar eruit had gekozen, daar was ze hem dankbaar voor. Het feit dat iemand haar zag staan, liet haar lage zelfvertrouwen een beetje opflakkeren.
"Ik train niet graag, ik vind het moeilijk om mijn gave gericht te gebruiken. Ik snap ook niet waarom we zoiets moeten kunnen, het makkelijkste zou zijn dat ze het gewoon leerden wegstoppen. Dan kunnen ze ons laten gaan en nieuwe proefkonijnen ergens zoeken," zei Lilith en keek Felix even in de ogen aan.
"Gaat er hier trouwens ooit iemand weg? En dan bedoel ik weg naar de buitenwereld en niet spoorloos vermist," vroeg ze.
Steeds opnieuw kwamen dezelfde mensen in naburige cellen terecht in isolatie. Af en toe ving ze zelfs een gesprek op over een geliefde die verdween en nooit meer contact opnam. Dat zorgde ervoor dat Lilith op zoek was naar hoop. Dit alles, weg uit isolatie, bracht haar hoop mee. Maar in haar achterhoofd sluimerde nog steeds de gedachte dat ze hier nooit levend weg zou raken.
"Want ik hoor verhalen, over mensen in isolatie die hier al tijden zitten, ook al zouden ze alles beheersen. En dan zijn er de verhalen over mensen die verdwijnen en nooit contact opnemen. Was er niet een bezoekdag waarop dat normaal mocht?" voegde Lilith er nog fluisterend aan toe terwijl ze even haar blik van hem afwendde om de locatie van alle bewaking te controleren. Niemand was binnen gehoorsafstand.

Account verwijderd

schreef:
Adam keek even om als er een meisje langsliep dat ook Drews oog ving. Terwijl hij haar in zijn zich opnam en zijn blik afzakte naar haar kont in het voorbijlopen, sijpelde traag de herinnering terug naar binnen. Erin. Een flashback haalde hem even weg van de wereld.
Opnieuw kwam alles hem voor de geest, haar bebloede gezicht en open geslagen knokkels. En toch was het enige dat hij had gezien haar smaragd groene ogen, blinkend en vastberaden. Het had hem over de schreef getrokken. De vechtkuil die hij had willen bewaren om een centje bij te verdienen, had hij zonder nadenken betreden om de vuist die op Erin had afgestoven op te vangen met zijn hand. Na de vuist van haar tegenstander verbrijzeld te hebben, had hij zich naar Erin gedraaid en haar een hand aangeboden die ze weg had geslagen.
Dat was het begin van alles. Vanaf hij de keten rond haar enkel zonder moeite kapot trok, was het publiek zich bewust van de aanwezigheid van krachten. Een mes had zich krom gebogen op zijn rug met een ijzig gepiep en gekraak, waarop de mensenmassa in paniek in beweging kwam. Iemand met krachten op de vrije loop was niet alleen gevaarlijk, het boezemde immens angst in onder het gewone volk. Net daarom had het hem zo verbaasd dat Erin achteraf krachten bleek te hebben, die had ze goed verstopt.
Net daarom was hij des te verbaasd om haar hier te zien. Alles had ze onder controle, nog beter dan hem. Hoe was ze in godsnaam hier beland? Zijn lichaam draaide zich al om haar volledig te kunnen nakijken door de gang en even keek hij vanuit zijn ooghoeken naar Drew. Iets aan zijn lichaamshouding was anders, maar hij had andere dingen aan zijn hoofd.
"Ja hoor prima," zei hij afwezig zonder te horen wat Drew écht zei en liep op een drafje achter Erin aan.
"Ik zie je later nog," riep hij over zijn schouder naar Drew en hield Erin tegen op het moment dat ze het zwembad binnenliep. De chloorgeur sloeg in zijn neus en het kabbelende water veroorzaakt door een meisje in het zwembad, leidden hem even af. Daardoor had hij haar plots in zijn armen omdat hij haar omver trok.
"Hey," bracht hij uit en hoopte niet als een gigantische creep over te komen.
Tenslotte hadden ze een tijd samen gereisd en hij had het gevoel wel memorabel te zijn. Al twijfelde hij eraan of Erin met haar sterke karakter ooit iemand tegenkwam die écht indruk op haar maakte.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
Een scheef glimlachje vormde zich rond zijn lippen. “Nou wen er maar aan dat vanaf nu de tijd weer ontzettend langzaam gaat,’’ zei hij tegen haar. Hoewel hij het fijn vond dat hij zelf zijn dag in mocht vullen, zorgde het er ook voor dat sommige dagen ontzettend lang duren. Al was dat sowieso het geval als je op een plek was waar je eigenlijk niet wilde zijn. Maar op sommige dagen had hij gewoon geen zin om iets te doen en dat leek elke minuut wel een uur te duren. Verschrikkelijk vond hij het. Het amuseerde hem dat Lilith een sterke mening had over waarom ze hun gaven überhaupt zouden trainen, als ze deze net zo goed weg konden stoppen. Ze had hem verteld dat hij haar niet aan mocht raken vanwege haar gave. Wat dat betreft kon hij haar standpunt wel gebruiken. Het moest voor haar niet prettig zijn als niemand haar mocht aanraken en zij in principe ook niemand aan kon raken. Of misschien wel. Hij wist het natuurlijk niet precies. “Ik vind het niet erg om mijn gave te hebben en trainen zorgt er alleen maar voor dat ik er beter in wordt hem te gebruiken. Al zorgt dat er niet voor dat ik hier graag ben, het liefst zou ik ook gewoon weggaan,’’ vertelde hij haar. Als hij de mogelijkheid had om gewoon de deur uit te lopen zonder gevolgen, zou hij dat dan ook direct doen. Maar helaas, dan werd je door zoveel mogelijk begeleiders tegengehouden en ook nog een tijdje in de isoleercel gestopt. Op die manier kreeg je uiteraard de mogelijkheid om nog eens goed na te denken over je acties. In zijn ogen was het allemaal ontzettend grappig. Zodra ze aan hem vroeg of er hier ooit iemand wegging, haalde Felix zijn schouders op. Het was iets waar hij niet zeker over was. Doordat hij niet al te populair was hier, kon hij alles wel goed in de gaten houden. Hij wist van veel mensen dan ook hun naam te noemen en daarbij te vertellen welke gave ze hadden, zonder dat hij ooit contact met hen had gehad. Toch had hij nog nooit gemerkt dat ook maar iemand dit instituut had verlaten. Misschien gebeurde het wel in het grootste geheim, maar voor zijn gevoel zaten dezelfde mensen die er vier jaar geleden ook al op zaten, nog steeds hier. Al waren er natuurlijk ook telkens nieuwe bijgekomen. Lilith vertelde dat ze in de isolatie wel eens verhalen hoorde over mensen die verdwenen en verder nooit meer contact opnamen. Ja, dat soort verhalen had hij ook wel eens meegekregen. “Ik heb geen idee. Ik ken mensen die hun gave al heel goed onder controle hebben en nog niet mogen gaan. Er valt altijd wel iets bij te leren. Nog nooit heb ik iemand met zijn koffers de deur uit zien stappen, dus voor mijn gevoel blijven we hier voor altijd. Mits we er zelf iets aan doen natuurlijk, maar waarschijnlijk zijn de meesten hier te bang om in opstand te gaan, omdat we niet weten wat de gevolgen zijn,’’ zei hij. “En inderdaad, elke zaterdagmiddag is er een bezoekmiddag waar vrienden en familie langs mogen komen.’’ Hij was benieuwd of Lilith dan ook mensen zou ontvangen. Zou haar omgeving ervan op de hoogte zijn dat ze uit de isolatie was gehaald? Hij durfde haar er niet naar te vragen, omdat ze al zo fragiel leek. Daarnaast had hij besloten dat hij voor nu nog niet in haar hoofd zou wroeten naar informatie, dat kon altijd nog.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Er niet veel speciaals aan de les, daarom waarschijnlijk dat er niet bepaald veel bewoners opdaagden. De tijd tikte voorbij. Asa maakte zijn opdrachten, voerde enkele proefjes uit en voila een uur was weer voorbij. Zo hield je jezelf bezig, de tijd wegtellend. Hoewel, hij zich initieel had voorgenomen naar de bibliotheek te gaan, had hij na dit lesuur nood aan wat beweging. Josie was misschien al klaar met zwemmen. Wie weet was het water genoeg afgekoeld om er enkele baantjes in de trekken. Hij passeerde zijn kamer om zijn zwemspullen te halen en vervolgde toen zijn weg naar het zwembad. Onderweg zag hij Adam, Drew en Erin staan. Hij wilde naar hen toe gaan, maar hoorde net op dat moment Drew een toch wel vreemde uitspraak doen. Asa kende de jongen al lang genoeg om te weten wat er aan de hand was. Snel draaide hij zich om en zocht naar de dichtstbijzijnde verzorger. "Excuseer. Er is iets aan de hand met Drew Drowntown. Hij heeft één van die momenten." Hij wist niet hoe hij het anders zou moeten verwoorden zonder Drew in een al te slecht daglicht te stellen. "Zouden jullie hem misschien even kunnen meenemen naar een plek waar hij alleen is, gewoon totdat hij terug zichzelf is." Misschien was hij wel geen haar beter dan Joachim en zijn groepje. Toch vond Asa het belangrijker dat Drew's slechte persoonlijkheid eerst werd geneutraliseerd. Hij zou niet willen dat er gewonden vielen, wetende dat hij de verzorgers had kunnen waarschuwen.
"Bedankt Asa, we grijpen meteen in." De vrouw nam contact op via een walkietalkie en zette een zonnebril op. Het personeel hier was professioneel opgeleid om met elke bewoner van Golden Oak om te gaan. Ze kenden ieders gaven en wisten hoe ze deze konden temperen of onschadelijk maken. Al snel liep een groep verzorgers zijn richting uit, allen hadden de ogen bedekt. Waarschijnlijk zou hij hardhandiger worden aangepakt dan nodig. Asa zou later zijn excuses aanbieden. Hopelijk zou Drew begrijpen waarom hij had gedaan wat hij had gedaan.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Wat er om Drew heen gebeurde? Hij had geen flauw idee. Als je hem er later naar zou vragen, zou je het zelfde antwoord als iedereen krijgen. Na de klap op zijn schouder van Adam was hij in een klein, zwart kamertje terecht gekomen. Een kamertje in zijn hoofd, zonder ramen of deuren. Hij had geen idee wat er buiten dat kamertje gebeurde, in de echte wereld. Om hem heen. Welk bevel over zijn lippen was gerold, wie het slachtoffer was geworden en hoe hij later in een andere kamer terecht was gekomen. Drew had eigenlijk nooit herinneringen van wat er gebeurde als hij overgenomen was. Alles wat hij wist, wist hij van verhalen.
Zijn andere persoonlijkheid daarin tegen was zich ten volle bewust van wat er om hem heen gebeurde en was even uit zijn veld geslagen door de opmerking die Adam gemaakt had. Zijn andere persoonlijkheid was veel gewend. Hoe mensen de laatste twee jaar van hem waren weggevlucht zodra hij het lichaam van Drew overnam. Hoe de mensen hem niet aan durfden te kijken, maar hem niet horen? Gewoon nuchter weglopen zonder een reactie van angst of zijn bevel op te volgen? Zo afwezig reageren? Dat was hij absoluut niet gewend. En zeker de laatste opmerking van ‘zie je later nog’ was niet een opmerking die deze kant van Drew vaak zag. De meesten wilden zowel hem als zijn goede kant nooit meer zien.
De schok van de ontdekking dat de jongen Drew geen seconde waardig achtte was echter niet voldoende voor de goede kant van Drew om zijn lichaam weer over te nemen. Hoe hard hij ook vocht, het lukte hem niet om een doorgang te creëren om het zwarte kamertje in zijn hoofd uit te komen en de controle over zijn lichaam weer te verkrijgen. Langzaam liet zijn goede persoonlijkheid zich dan ook tegen een denkbeeldige muur zakken, terwijl zijn slechte persoonlijkheid om zich heen keek, zoekend naar een ander slachtoffer waar hij zijn woede op zou kunnen koelen. Het was vreemd dat zijn andere persoonlijkheid nooit had geprobeerd de zonnebril die Drew zijn gave blokkeerde af te doen. Het was alsof zijn andere persoonlijkheid de link nooit had kunnen leggen tussen zijn zonnebril en zijn gave. Hoewel dat waarschijnlijk slechts een kwestie van tijd was.
Tijd dat zijn andere persoonlijkheid niet echt had, aangezien er een hele groep begeleiders en beveiligers op hem afgestormd kwamen. Allemaal met zonnebrillen of andere oogbescherming op. Sommige waren bezig met de bewoners van Golden Oak te evacueren, voor het geval Drew zijn zonnebril af zou vallen en hij zijn woede op een andere bewoner zou afreageren. De anderen grepen Drew hardhandig vast en draaiden zijn polsen achter zijn rug, grepen hem bij zijn schouders vast en duwden hem door de gangen heen.
Door de jaren heen hadden ze al gemerkt dat een isolatiecel niet geschikt was voor Drew. Het werd wel eens gebruikt hoor, als er een nieuwe begeleider kwam of er iets moest worden aangepast aan zijn kamer, maar een isolatiecel zorgde ervoor dat de andere persoonlijkheid zich langer vastgreep aan Drew. Hem langer in zijn zwarte kamertje gevangen hield. De snelste manier om Drew te kalmeren, was hem gewoon in zijn eigen oude vertrouwde omgeving op te sluiten. In dit geval zijn kamertje, met zijn eigen spulletjes. Eigen geuren en alles er op en eraan. Ruw werd hij dan ook in zijn eigen kamer geduwd, waarna de luiken van zijn kamer dicht en op slot gedaan werden. Op deze manier kon Drew niet naar buiten kijken en mensen vanaf de weg met zijn gave raken, waarna ook zijn slaapkamerdeur op slot werd gedaan. Die zou nog wel een paar uur op slot blijven, tot hij helemaal gekalmeerd was. En ook dan kon hij rekenen op een paar begeleiders die hem in de gaten zouden houden.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Het knagende gevoel liet haar niet met rust, bleef rondspoken in haar achterhoofd. Ze kende die jongen ergens van, dat wist ze bijna honderd procent zeker. Bijna, want het feit dat het haar niet lukte om te zeggen waarvan, maakte dat ze begon te twijfelen. Wellicht leek hij erg op iemand die ze kende of gekend had? Of misschien had ze hem al eens eerder op Golden Oak gezien? Dat laatste betwijfelde ze echter. Ze had hem in de gang niet heel uitgebreid in zich op kunnen nemen zonder totaal onsubtiel te gaan staren, maar dat hij er niet verkeerd uitzag, kon ze al concluderen na één blik op hem. Nee, als ze de jongen eerder had gezien binnen de muren van het instituut, zou ze zich dat herinnerd hebben.
Erin ontspande haar vingers, die ze uit frustratie krampachtig rond de hengsels van haar tas had geklemd. Ze kon het niet hebben dat haar geheugen weigerde de juiste herinnering uit te spugen, maar aan de andere kant – de jongeman zelf had ook weinig blijk van herkenning gegeven.
De warme, benauwde lucht van het zwembad sloeg haar in het gezicht zodra ze het tweede stel deuren door was. Ze ademde de vertrouwde chloorlucht in en meteen voelde ze de spanning iets wegebben uit haar lichaam.
Erin trok het elastiekje uit haar haren en schudde haar blonde lokken los. Ze stond op het punt om de dameskleedkamer in te lopen toen een hand op haar bovenarm haar tegenhield. Door de kracht waarmee de vingers haar arm omklemden en haar zo abrupt stil dwongen te staan, verloor ze haar evenwicht. Terwijl ze met haar ene hand naar haar tas graaide, die van haar schouder af zakte, pakte ze met haar andere hand het enige vast dat zo snel binnen bereik was: degene die haar zo half omver had getrokken.
Zodra ze haar evenwicht hervonden was, haalde ze haar hand van de arm van de persoon achter haar af en draaide ze zich om, klaar om uit te vallen naar hem over dat dat best wat minder ruw had hoeven te gaan. De woorden bleven echter steken in haar keel toen haar blik in het omdraaien langs de arm van de jongen ging. Dolfijnen. De eerste keer dat ze, ze getekend had gezien had ze zich bedacht dat ze de dieren nog nooit in het echt had gezien. Dat moment stond nog glashelder in haar geheugen. De kleurrijke tekening op zijn huid had zo misplaatst geleken destijds, in de sombere en bedrukte sfeer van het circus, tussen de gruwelijkheden van de arena en het kille metaal van ketens en tralies en hangsloten.
Ze had de dolfijnen voor het eerst gezien toen hij de hand van haar laatste tegenstander verbrijzeld had alsof het niets was. En daarna had hij zijn hand aan haar aangeboden, maar ze had het weggeslagen. ‘Ik had het allemaal onder controle!’ had ze gefrustreerd geroepen, maar achteraf was ze opgelucht geweest dat de jongeman uitgerekend op dat moment was verschenen. Dat hij haar ketens opengebroken had en haar had weggehaald uit die godvergeten plaats. Erin wist niet of ze daar nog veel langer overleefd zou hebben.
Verrast schoten haar ogen naar Adams gezicht, haar lippen een stukje uiteen geweken van verbazing. ‘Adam?’ Erin schudde even haar hoofd en zette een stapje achteruit zodat ze hem beter in zich op kon nemen. ‘Ik wist dat ik je ergens van herkende’, zei ze met een klein lachje, triomfantelijk met het feit dat ze eindelijk wist waar ze hem van kende. Hoe had ze dat zo kunnen vergeten? ‘Hoe ben jij hier beland?’

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Een licht glimlachje verscheen op Freya's gezicht. Ze hoopte dat ze Rex een beetje een warm welkom kon geven in het Instituut, omdat haar eigen eerste dag niet geweldig was geweest. De eerste paar dagen vermeed ze mensen over het algemeen omdat ze toch wat te overweldigd was door haar gave, maar daarna ging het langzamerhand beter. Dat had ze toch ook wel een beetje aan Rose te danken, die er voor haar was net zoals Freya er voor Rose was als zij het moeilijk had. Het bleek dat Rex zich wel op zijn gemak voelde, dus dat zorgde al voor veel opluchting bij Freya. Stiekem vond ze het ook wel fijn dat het onderwerp van gaves niet werd besproken, en ze bleek naar niet de enige in te zijn.
Ze keek naar Rose en gaf nog even antwoord. "Alsnog, dat vind ik toch erg lief." zei ze en ze glimlachte nu echt. Ze stond op en keek de twee aan. Het idee van een rondleiding stond hen wel aan, dus dat zouden ze ook gaan doen. "Het lijkt mij leuk om een rondleiding te geven" zei ze en ze keek even rond, "Nou deze plek ken je nu al wel, Rex. Laten we naar de gangen gaan, daar wordt het pas echt lastig" zei ze en ze gaf een een teken dat Rex en Rose konden gaan lopen, waarna Freya de twee zou volgen.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Rex vond het wel prima, allemaal. Hij zat hier voorlopig nog wel even, dus hij kon er maar beter het beste van maken. Of hij daar nu zin in had of niet. Het leek hem in ieder geval beter dan hier in zijn eentje wegrotten. Dat was nu eenmaal gezelliger wanneer je het samen deed.
'Lastig?' vroeg hij fronsend. Oh god, het was hier een doolhof. Hij voelde het nu al aankomen. Hij ging wel tien keer de weg kwijt zijn, en het ging hem kapot irriteren, en voor hij het wist zou hij de volledige sprinkler-installatie in gang gezet hebben. Het was bijna een gave opzicht hoe geweldig hij de toekomst kon voorspellen, misschien.
Hij liep maar gewoon met Rose de eetzaal uit. 'Lastig in welke zin precies?' Misschien waren de gangen gewoon vervelend omdat het er druk was. Omdat iedereen er langs liep. Al zou dat in hetzelfde eindigen als de zoveelste doodlopende gang, dus op welke manier deze hallen ook lastig waren, Rex zou wel een manier vinden om ze een tikkeltje vervelender te doen worden.

Account verwijderd

schreef:
De blik op Erins gezicht sprak boekdelen. Klaar voor de aanval. Echter bleven verwijten en vloekwoorden weg. Hij volgde haar blik die over zijn armen en tatoeages gleed en verder naar zijn gezicht. Adam was zich ervan bewust dat zijn heldere tatoeages memorabel waren. Niet veel mannen durfden kleur te gebruiken en hij had meer dan genoeg kleur op zijn lichaam verwerkt. De rode zonsondergang met de hemelsblauwe dolfijnen en de vogel op zijn sleutelbeen. Dit leek het herkenningspunt voor Erin te zijn.
Met een verbaasde uitdrukking op haar gezicht bracht ze zacht zijn naam uit en hij kon niet anders dan glimlachen. Gelukkig bleek hij memorabel genoeg om een indruk op haar na te laten. Zijn handen lieten haar los zodra ze op eigen benen stond en een stap achteruit zette. Een klein lachje toverde zich op haar gezicht en het deed haar ogen oplichten.
“Ik ben de hulptroepen Erin, het wordt tijd dat je hier wegkomt,” knipoogde hij in eerste instantie.
Was het maar waar. Was hij hier maar met een plan om net zoals tijdens de over allen zich in een mum van tijd binnen en buiten te werken. Helaas zag de toekomst er minder rooskleurig uit dan nogmaals samen naar de noorderzon te verdwijnen.
”Nee eh, ik werd wat overmoedig. En jij? Ik heb je niet helpen wegkomen uit het circus om je dan gewoon hier gevangen te zien zitten?” merkte Adam op en bekeek haar nogmaals.
Erin was alleen nog knapper geworden in tussentijd. Haar lichaam zag er nog steeds afgetraind uit en haar bezoek aan het zwembad verried dat ze nog steeds wegvluchtte van de realiteit met het trainen van haar lichaam. Hi herkende het. Zelf zocht hij ook steeds de grenzen van zijn lichaam op. Al werd die bezigheid nu plots stukken interessanter omdat Erin tot nu toe de enige was die hem ooit had kunnen schenden. Een gigantische bloedneus had hij eraan overgehouden en het helderrode bloed had hij toen voor het eerst uit zijn lichaam zien stromen. Het maakte hem zwak, maar dat intrigeerde hem net. Dit maakte Adams verblijf plots stukken interessanter.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De andere persoonlijkheid van Drew bonsde hard tegen de deur aan, in de hoop dat hij eruit zou kunnen komen. Ergens wist hij wel dat dat niet zou gebeuren, maar deze Drew was niet zo’n type dat zich gemakkelijk gewonnen gaf. Hij zou hier uitbreken, weigerde de goede Drew te laten gaan. Vroeger had de slechte kant vaak de macht over de goede kant, maar de laatste tijd gebeurde het steeds minder. In elk geval niet meer vaak genoeg, al was Golden Oak het daar waarschijnlijk niet mee eens. Nu de slechte kant eindelijk de macht had, wilde hij dat niet verliezen of hier binnen opgesloten zitten.
Toch begon deze Drew langzaam de macht over het lichaam van Drew te verliezen. In het donkere kamertje in zijn hoofd begon langzaam een deurtje te verschijnen. Eerst heel klein, maar langzaam aan steeds groter en groter tot de echte Drew er doorheen kon en zijn lichaam kon terug nemen. Met een harde knal viel Drew op de grond, iets wat altijd gebeurde als hij zijn lichaam terug kreeg. Het gebonk op de deur was gestopt, een teken dat Drew zijn lichaam weer terug had voor de buitenwereld. Dit alles bij elkaar had misschien een half uurtje geduurd, maar voor Drew voelde het als een eeuwigheid. Gevangen zitten in je eigen hoofd, het was iets wat Drew zijn ergste vijand nog niet eens toewenste. Hij vroeg zich af wat er gebeurd was, aangezien hij totaal niet op de hoogte was van wat er om hem heen gebeurde als hij overgenomen was. Welk bevel was er gegeven? Waren er slachtoffers geweest? Had Drew iedereen op tijd kunnen waarschuwen? Of was dat slechts zijn verbeelding? Honderden vragen gingen door zijn hoofd, sommigen herhaalden zich zelfs nog vaker. Vragen waar hij zolang hij opgesloten zat in zijn kamer geen antwoord op zou krijgen, maar hij wist ook dat hij nog even niet naar buiten zou mogen.
Langzaam en met een zucht stond Drew op van de grond, zijn bonzende hoofdpijn negerend en keek om zich heen. Zijn kamer was volledig afgesloten, zoals altijd. Even haalde hij zijn hand door zijn turquoise kleurige haren heen en liep langzaam naar zijn bed toe. Het had geen zin om bij de deur te blijven staan tenslotte. Ook de vragen in zijn hoofd kon hij beter de kop in drukken. In elk geval tot hij de kamer uit mocht en iemand kon zoeken aan wie hij ze kon stellen. Wie zouden er op de hoogte zijn van de gebeurtenissen? Adam? Die zou hem waarschijnlijk niet meer willen zien. Zijn klap op de schouder was de oorzaak dat Drew zichzelf in zijn andere persoonlijkheid verloor. Waarschijnlijk zou hij dan ook de klap van zijn gave hebben opgevangen. De begeleiders zouden zijn vragen niet beantwoorden. Die zouden doen alsof ze van niets wisten, alles om hun falen te ontkennen en in de hoop hem rustig te houden. Echter zou dat hem juist irriteren en dus weer vatbaar maken voor een overname van zijn slechte persoonlijkheid.
Met een zachte kreun liet Drew zich op zijn kussens in zijn bed vallen en keek een tijdje naar het plafond, maar draaide zich toen om naar zijn nachtkastje en haalde daar een oud fotoalbum uit. Een album wat al in dat nachtkastje lag zolang hij in Golden Oak woonde, maar er nooit uit was gekomen. Sinds Drew op de vlucht was en hier gekomen was durfde hij er niet in te kijken. Eigenlijk al veel eerder niet, hoewel hij vroeger alleen de eerste pagina’s vermeed. De pagina’s met de foto’s van zijn biologische ouders. De andere pagina’s vulde hij vroeger met foto’s van zijn vrienden in de pleeggezinnen waar hij later opgroeide. Echter, steeds als er iemand stierf vermeed hij die pagina’s tot het album vol zat.
Vandaag besloot Drew echter om die pagina’s niet te vermijden. Hij wilde zijn ouders zien. Zich zijn ouders herinneren. Om de een of andere reden voelde hij dat hij het nodig had. Langzaam sloeg hij het fotoalbum open en staarde van de ene foto naar de andere. Hoe Drew als baby in de armen van zijn moeder lag, hoe hij samen met zijn vader als peuter de kerstboom versierde, de eerste keer dat Drew leerde fietsen met zijn oma die achter hem aan liep. Het waren jeugdherinneringen die Drew had weggestopt met de bedoeling ze nooit meer te herinneren. In elk geval niet tot hij er aan toe was. Het deed Drew pijn om naar de foto’s te kijken en eigenlijk vroeg hij zich af of hij er al aan toe was. Toch bleef hij door kijken, de pijn negerend. Zijn eerste schooldag op de basisschool, Drew in een net pak voor een of ander feest samen met een ander jongetje. Even beet Drew op zijn lippen. Op de een of andere reden bleef zijn blik hangen op die foto, om precies te zijn dat andere jongetje. Drew herkende hem ergens van. Niet alleen van die tijd, maar hij had het gevoel dat hij de jongen nog niet zo lang geleden had gezien. Toch kon hij niet op zijn naam komen. Even beet Drew op zijn lip, maar haalde toen voorzichtig de foto uit het hoesje en draaide hem om. Zijn moeder had de neiging om achterop alle foto’s een tekst te schrijven. – Drew en Asa …., december 2005 – stond erop en even keek Drew nog eens naar de achternaam van de jongen. Door de jaren heen was de inkt die de achternaam van de jongen vormde vervaagd, maar toen Drew zich beter concentreerde meende hij toch de naam Ford af te kunnen lezen en even fronste Drew zijn wenkbrauwen. Asa?
Even beet Drew op zijn lip, terwijl hij naar de naam bleef staren, maar stopte toen de foto terug in het fotoalbum. Drew had Asa er nooit over horen praten dus hij zou het wel verkeerd gelezen hebben. Er waren genoeg andere Asa's tenslotte en zelf kon hij zich er weinig meer van herinneren. Al had hij die herinneringen ook voornamelijk afgesloten. Het waren gewoon te pijnlijke herinneringen

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het knaagde toch wel aan hem, het verraden van Drew. Al zou hij dankbaar zijn toch, als hij gewoon de situatie uitlegde. Drew zou toch ook niet zomaar mensen willen pijn doen. Hij zou het ook op prijs stellen, moest iemand de verzorgers waarschuwen als de demonen de bovenhand kregen. Op zijn kamer wisselde hij snel zijn gewone broek voor een zwembroek en griste een handdoek mee. Onderweg naar het zwembad passeerde hij Drew's kamer, waarvoor nog steeds twee bewakers stonden, beide met zonnebril op. Hij hield zijn pas in. Asa had zo al genoeg aan de demonen die aan hem knaagden, zijn geweten dat nog eens ging meedoen, nee bedankt. "Excuseer, is er ondertussen niet genoeg tijd gepasseerd?" vroeg hij voorzichtig. Het was nooit een slim idee suggesties te geven aan het personeel. Je kon het altijd proberen, het werd alleen niet echt geapprecieerd.
"Genoeg tijd? Ik denk dat wij zelf wel kunnen beslissen wanneer er genoeg tijd is gepasseerd. Daarbij, moet je met gevallen als deze extra voorzichtig zijn. Je laat ze beter wat langer zitten dan nodig."
"Ja maar hebben jullie al met hem gepraat? Even naar binnen gekeken."
"Ben jij soms een dokter? Bevoegd? Ik dacht het niet. Doe geen moeite hier te blijven staan, hup hup." Asa zuchtte verslagen. In tegenstelling tot zijn vriend die binnen zat, kon hij de wil van mensen niet zomaar naar zijn zin buigen. Hij leunde tegen de muur tegenover Drew's kamer. "Dan wacht ik wel." De bewakers waren niet blij met zijn reactie, maar mochten tevens hun plaats niet verlaten om hem weg te brengen. Ze konden versterking inschakelen, maar in se deed hij niets verkeerd.
'Ugh je weet dat ik me niet verlaag tot het vermoorden van mensen, maar voor deze twee zou ik mijn handen wel willen vuil maken. Al zijn ze mijn handen rond hun nekken niet eens waardig.'
'Ach Lilith geef eerlijk toe, niemand kan weerstaan aan wat verse zieltjes, hoe corrupter, hoe beter.' Enkel Asa zag de twee gestaltes die naast hem stonden. Lilith en Sitri, de eerste demonen die hij ooit had gezien. Ze waren anders dan de rest, wilden net zo goed zijn lichaam overnemen, maar leken zijn gezelschap ook daarbuiten op prijs te stellen. Ze waren bereid tot compromis, dialoog, probeerden hem niet slechts tot waanzin te drijven.
"Hey zou één van jullie even binnen in Drew's kamer willen gaan, gewoon om te kijken of alles ok is?" fluisterde Asa hen toe.
"Wat zit je nou te konkelfoezen. Beter probeer je niets tegen ons, want we steken je zo in de isoleercel." één van de bewakers hield zijn hand op een verdovingswapen. Waarschijnlijk wisten ze wat zijn gave was en dachten ze dat hij elk moment in een demonisch wezen kon veranderen.
"Ik zei niets, niets belangrijk toch." Het was niet verwonderlijk dat ze achterdochtig bleven.
'Ik wil wel even gaan kijken, maar hoeveel tijd krijg ik in de plaats?'
'Tijd, het duurt letterlijk enkele seconden om je hoofd binnen en buiten te steken.' Dit keer was Asa wijs genoeg om de woorden gewoon te denken.
'Arme Asa, je weet zelf toch ook dat enkel de zon voor niets op gaat. Een kwartiertje meer vraag ik niet.'
'10 minuten, niet langer, en je probeert even het licht van zijn kamer te doen flikkeren, deal?' Allicht zou Drew niet de link leggen, maar hey het was het gebaar dat telde.
'Deal' Sitri verdween in de kamer en stond nog geen minuut later weer naast hem. 'Hij ziet er in orde uit. Meer nog ik denk dat ik weet hoe ik mijn tien minuten ga besteden.' Het lachje van de demon voorspelde weinig goeds. 'Sitri we hebben het hier al over gehad. Jij zou niet diegene zijn om...ach je weet wel.'
'Wat ben je toch schattig als je verlegen bent. Hoe dan ook het zijn mijn tien minuten.'
Op dat moment besloten de bewakers toch dat ze genoeg hadden van op wacht staan. Voorzichtig openden ze de deur en checkten Drew.
"Hey, voel je je terug beter?" vroeg Asa toen ze eindelijk waren weggewandeld.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Toen Drew de foto in het plastic hoesje van zijn foto album had gestopt, kon hij de bladzijde om de een of andere manier nog steeds niet omdraaien. Ondanks dat Drew zichzelf had voorgenomen dat het jongetje op de foto een andere Asa moest zijn dan de Asa die nu met hem hier in Golden Oak woonde. Een ander dan zijn huidige vriend, bleef de foto zijn blik trekken. Het lukte hem maar niet om zijn ogen van de foto af te wenden, tot hij opeens geluiden van buiten af hoorde komen. Even keek Drew op en probeerde de geluiden om te zetten in woorden. Hoewel ze redelijk hard spraken kon Drew er geen woorden van maken, enkel stemmen. Was dat Asa niet die tegen de bewakers sprak? Of had hij het toch mis? Even twijfelde Drew of hij dichterbij de deur moest komen en het gesprek moest afluisteren, maar besloot dat niet te doen. Als de deur onverwacht open ging zou Drew er alleen maar problemen mee krijgen. Even keek Drew op de wekker. Hij zat al een tijdje in zijn kamer opgesloten. Over het algemeen was zijn isolatietijd afhankelijk van wat er gebeurd was. Als hij een slachtoffer had gemaakt bleef hij langer opgesloten. Even beet Drew op zijn lip, zou hij een slachtoffer hebben gemaakt? Of waren dit weer van die eikel bewakers die dachten dat ze alles konden maken en hem er gewoon niet uit wilden laten. Dat gebeurde ook nog wel regelmatig. Even zuchtte Drew zacht, maar besloot er niet over na te denken. Hij zou zichzelf alleen maar gek maken en juist nog langer opgesloten raken als hij dat zou doen. Daarom richtte hij zijn blik weer op zijn fotoalbum en dit keer lukte het hem wel om de bladzijde om te slaan. Weer keek hij naar een foto met de zelfde jongetjes. Dit keer in de zomer, aan de zomerse kleren en de felle zon op de achtergrond te zien. Tussen de jongetjes lag een sneeuwwitte kat te slapen en even glimlachte Drew zacht, maar toen begonnen de lichten in zijn kamer te knipperen, waardoor Drew voor de tweede keer met een frons opkeek.
Even wist Drew niet wat er aan de hand was, maar bedacht zich toen dat hij Asa zijn stem op de gang had gehoord. Was hij hier nog steeds? Had hij een demon zijn kamer in gestuurd? Even beet Drew op zijn lip. Hij wist niet heel veel van demonen af, maar wel dat ze nooit iets deden zonder een prijs. Wat zouden ze hiervoor willen? Hoelang moest Asa zijn lichaam hiervoor opgeven? Drew hoopte maar dat het gewoon een stroomstoring was, maar wist wel beter. Als de stroom uitviel had Golden Oak nog wel een noodaggregaat dus zou er niets aan de hand zijn.
Net op het moment dat Drew voor de derde keer in zijn fotoboek wilde kijken, werd hij weer gestoord en ging de deur open. Even keek Drew op en zag hoe de bewakers wegliepen en Asa bij de ingang van zijn kamer ging staan. “Hey” zei Drew met een zwakke glimlach en klapte snel zijn fotoboek dicht, waarna hij die onder zijn kussen verstopte. “Het gaat wel, weet jij wat er precies gebeurd is?” vroeg Drew toen en beet even op zijn lip waarna hij rustig op stond. “Ik heb toch niemand zichzelf laten verwonden he?” vroeg Drew en keek Asa even aan, maar besloot het vervolgens te vragen.
“Waren het trouwens jouw demonen die de lichten in mijn kamer uitdeden net?”

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ongeveer." gaf Asa toe.
"Je was aan het praten met Adam, maar toen ik je zag was je al jezelf niet meer. Je zei iets over dat hij zichzelf in het gezicht moest slaan. Gelukkig droeg je, je zonnebril. Daarna heb ik de verzorgers gewaarschuwd. Het was dus mijn schuld dat je in je kamer werd opgesloten. Ik deed het enkel om jezelf en de rest te beschermen. Niemand raakte gewond. Hopelijk vind je het niet al te erg dat ik heb ingegrepen. Het is nooit leuk als ze je opsluiten, maar als dat de veiligheid van anderen garandeert..." Asa bleef liever niet te lang hangen op alle negatieve aspecten van hun gaven. Langs de ene kant was hij de eerste om heel de tijd melancholisch te doen over hoe hij hier nooit zou wegkomen. Langs de andere kant hier zitten al erg genoeg, je hoefde niet steeds de negatieve kanten en het waarom te benadrukken. De vraag over de demonen beantwoordde hij dan ook snel en omslachtig: "Demon, maar maak je niet druk dat is iets tussen mij en hen, het is geregeld. Zin om mee naar het zwembad te gaan? Louise hangt er ook rond."

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew keek Asa aan toen hij hem vertelde wat hij daarnet gedaan had. Het was maar goed dat hij zijn zonnebril op had, maar hij moest straks wel even langs Adam en hem zijn excuses aanbieden. Als Adam hem tenminste nog wilde zien. Het was dan wel niet zo dat Drew hem iets aan kon doen met zijn zonnebril op, maar hij begreep het voorkomen als hij hem nooit meer zou willen zien. Iets wat nogal lastig ging op deze school, maar goed. Drew moest in elk geval proberen met hem te praten. Dit was niet bepaald een geweldige start tenslotte en ze zouden vast nog wel even met elkaar opgescheept blijven. Eigenlijk verbaasde het Drew nog dat hij vrienden had. Dat Asa de moeite nam om naar hem toe te komen en alles. Zelfs al leken de gaven van Asa en hem tot op bepaalde hoogte nog redelijk op elkaar, het verbaasde hem soms wel. Al was hij er ook heel blij om.
Toen Asa hem vroeg of hij het erg vond dat Asa de verzorgers had gewaarschuwd, schudde Drew zijn hoofd. "Dat zit wel goed. Ik kan beter in kamerarrest geplaatst worden dan dat er slachtoffers vallen" zei Drew rustig. Het was nu eenmaal niet dat hij een kleine gave had zoals gedachtenlezen. Op zich was dat ook een rot gave om het slachtoffer van te worden, zeker als je geheimen had, maar toch. Het was in elk geval beter dan de controle over je eigen lichaam kwijt raken op het bevel van een ander.
Op Drew zijn vraag over de demonen was Asa snel en omslachtig, of terwijl ander onderwerp en die werd direct al aangesneden. Drew voelde zich er niet heel erg prettig bij dat Asa een deal met een demon had moeten sluiten, zeker niet om zoiets maar goed. Het was niet alsof Drew daar nu nog iets aan kon veranderen en Asa wist beter hoe hij met demonen om moest gaan dan wie dan ook. Het enige wat Drew eigenlijk kon doen was Asa steunen wanneer hij die steun nodig had.
"Ja leuk, ik pak even mijn spullen" zei Drew dan ook met een glimlach toen Asa hem vroeg of hij mee ging naar het zwembad. Rustig draaide Drew zich om en pakte zijn zwembroek en een handdoek uit zijn kledingkast, waarna hij de kastdeur gewoon open liet staan. Er kwam toch niemand in zijn kamer als hij er niet was. De meesten waren doodsbang dat hij kwaad zou worden en zijn gave op hen los zou laten. Omkleden zou hij wel doen in de kleedkamer van het zwembad en praten met Adam? Over het algemeen had Drew inmiddels geleerd om diegene even met rust te laten en later zijn excuses aan te bieden. Drew zou hem in de middag of in de avond wel opzoeken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld