Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Anoniem
 Hey, everybody!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O | Natural. A beating heart of stone
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het had hem niet lang gekost om te achterhalen dat Naylene een bijzondere vampier was. Niet omdat ze magie in zich had, of omdat ze connecties had waar vele anderen jaloers op waren, maar vanwege de manier waarop ze de wereld om haar heen analyseerde. Ze leefde al honderde jaren en leek daarin ook genoeg mee te hebben gemaakt. Ze deelde nu slechts fragmenten uit haar leven, maar Marcel wist dat hij dagen naar haar zou kunnen luisteren als ze dat toe zou staan.
Plots lagen haar vingers op zijn knie. Misschien had hij het aan moeten zien komen. Vanaf het moment dat ze elkaar hadden ontmoet, had er meer spanning in de lucht gehangen dan dat hij had verwacht. Tijdens het feest hadden ze over en weer opmerkingen naar elkaar gemaakt en hij was degene geweest die er op had gestaan het een date te noemen. Met de ontmoeting van Davina er bij, zou dit hun derde date zijn.
‘En wat nog meer?’ vroeg hij nieuwsgierig, aangezien Naylene aan had gegeven dat het niet stopte bij zijn intelligentie.
‘De manier waarop je opkomt voor Davina.’ Naylene haar hand gleed iets omhoog. ‘Dat je niet terugdeinst voor Klaus.’ Ze hield haar hoofd schuin, waardoor net een deel van haar hals voor hem zichtbaar werd. ‘En je bent best leuk om naar te kijken.’
‘Je bent met me aan het flirten.’ Het was geen vraag, maar een constatering. De manier waarop haar hand op zijn been rustte, hoe haar ogen steeds weer met die van hem vonden. Hij was misschien degene die het had geïnitieerd, maar Naylene leek geen enkel probleem te hebben om er in mee te gaan. 
‘Ik wist wel dat je me leuk vond,’ zei hij grijnzend. Ze had Davina in bescherming genomen, maar daarmee ook hem. Niets had haar tegengehouden om zijn geheime wapen met Klaus te delen, met als voorwaarde dat zij Davina in de gaten zou houden. Ze had echter niets gezegd, wat maakte dat een deel van haar genoeg om hem moest geven om zijn geheim te bewaren. ‘Maar zo slecht zie je er zelf anders ook niet uit.’
Hij boog zich naar haar toe, zodat hij kon fluisteren: ‘Wat zou Klaus zeggen over het slapen met de vijand?’
‘Wie zei iets over slapen?’
‘Touché.’ Hij plaatste zijn sigaar in de daarvoor bedoelde asbak zodat hij zijn handen vrij had. Hij plaatste één hand op de leuning van de bank, vlak naast Naylene. De andere zette hij in de zachte kussens, waardoor ze als het ware door hem was ingesloten.
Dat Naylene hem binnen een seconde van zich af zou kunnen werpen, maakte het alleen nog maar beter.
Met een glimlach op haar gezicht leunde ze naar hem toe. Ook haar sigaar verdween naar de zijkant, waarna ze haar vingers onder zijn kind legde.
‘Zoenen, daarentegen…’ 
Marcel zijn blik dwaalde af naar haar lippen, maar keek snel weer op om vervolgens te zien dat ook haar ogen waren afgedwaald.
Wat hij nu wilde doen was misschien wel de meest domme zet die hij kon maken, strategisch gezien. Ergens in zijn achterhoofd wist hij dat het allemaal een opgezet plan kon zijn. Naylene kon hem voorliegen, ze kon haar interesse in hem veinzen. Ze werkte samen met Elijah, en daarmee indirect ook met Klaus. Ze zou al zijn geheimen kunnen doorspelen en hij zou kwetsbaar achterblijven.
Hij duwde al die twijfels weg. Dat was hoe Klaus zou reageren op de situatie. Paranoïde, wantrouwend. Hij had een vrouw voor hem zitten die hem intrigeerde. Iemand zoals haar was hij in meer dan tweehonderd jaar nog nooit tegengekomen en hij was niet van plan haar aan de kant te duwen omdat ze hem misschien zou verraden. Als ze dat wel zou doen, dan zou hij er enkel bewondering voor hebben.
Ze bogen naar elkaar toe, alsof er een startsein was gegeven. Naylene drukte haar lippen op de zijne en Marcel legde zijn hand op haar rug. Hij had toegekeken hoe haar lippen met veel precisie langs de halzen van vreemdelingen waren gegleden, maar wat hij zich daarbij had ingebeeld was niets vergeleken met hoe ze hem nu zoende.
Naylene haar lippen smaakten kruidig, gecombineerd met de scherpte van de drank. Ze zoende hem zo moeiteloos dat het leek alsof het allemaal vanzelf ging. Ze leek nauwelijks na te denken waar ze haar handen plaatste, of wat het effect daarvan zou zijn.
Wat er nu ook tussen hen gebeurde, Marcel vertrouwde er op dat dit tussen de muren van de sigarenbar bleef. Op de toeristen na, die een groot deel van hun bezoek zich niet eens zouden herinneren, was er niemand die zou praten over wat er tussen hem en Naylene speelde. Hij zou hoogstens zijn eigen vrienden achter zich aan krijgen, die hem zouden vertellen dat het niet wijs was om zich op deze manier in te laten met Naylene. Maar hij had het volledig onder controle.
18
Posts: 17081
Datum: 18-04-2022 10:03
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De momenten in de sigarenbar waren fijn geweest. Naylene had echter al snel de realiteit onder ogen moeten zien komen. Op het moment dat ze haar hotelkamer in was gestapt, nadat Marcel haar door de straten van New Orleans had begeleid, had ze Elijah aan de telefoon gehad. 
Zoals afgesproken had ze zich de volgende dag gemeld bij het huis van de Mikaelsons. Waar ze had verwacht dat het huis vol was geweest, in ieder geval met drie van de Mikaelsons, was Klaus de enige die ze had gevonden. 
“Naylene, wat fijn dat je tijd vrij kon maken.” De manier waarop Klaus al tegen haar praatte was al genoeg. Hij wilde iets. Of dat iets van haar was of dat hij iets duidelijk wilde maken, dat kon Naylene niet inzien.
“Waar is Elijah?” Hij was immers diegene met wie ze af had gesproken. 
“Oh mijn broeder zal zich later bij ons voegen, hij is achter één van de sporen aan die jij hem hebt aangedragen.” De avond ervoor was dat precies hetgeen wat Naylene had gedaan. Ze had er voor willen zorgen dat Elijah ergens totaal anders ging zoeken, zodat hij Davina niet op het spoor kwam. Dat plan leek vooralsnog makkelijker te gaan dan gedacht.
“Was het dan nodig dat ik hier zo vroeg ben?” Naylene kon zich niet indenken wat ze hier moest doen.
“Zeker Naylene, ik dacht dat we even gezellig met elkaar konden kletsen.”
“Gezellig kletsen.” Herhaalde Naylene sarcastisch. Ze kon zich niet indenken dat ze ooit gezellig met Klaus had kunnen kletsen. Waar Elijah nog wel eens geïnteresseerd was geweest hoe haar leven er nu voor stond, wilde Klaus alleen met haar praten als hij iets van haar nodig had. Zelfs hun eerste gesprek was op die manier verlopen al die jaren geleden. 
Naylene liep echter achter Klaus aan. Ze was niet bang voor hem, ondanks dat hij dat wel zou willen. 
“Als dit nog steeds om die naald gaat Klaus, zet je er overheen. Het laatste wat ik zal doen, is een kind pijn doen. Ook geen ongeboren kind. Ik had de juiste bedoelingen om hem hier in huis te halen. Zo’n wapen wil je niet in de verkeerde handen hebben liggen.” 
De grijns op Klaus zijn gezicht begon alleen maar groter te worden, een slecht teken wist zelfs Naylene. 
“Er zijn dingen die ik veel interessanter vind om over te praten.” 
Naylene liet zich in één van de stoelen zakken, terwijl ze het gezicht van Klaus in de gaten hield. 
“Vertel me eens Naylene. Waarom breng je zoveel tijd door met Marcellus.” 
Waarschijnlijk hoopte Klaus op een verandering in haar gezicht. Een beweging in haar lichaam die aangaf dat ze betrapt was. Naylene wist echter wel hoe ze alles onder controle moest houden. Daar had ze lang genoeg op kunnen oefenen. Zij en Linn hadden dat op sommige momenten zelfs samen gedaan. 
“Om er achter te komen waar de grimoires zich bevinden, in eerste instantie. Daarna kwamen Elijah en ik er achter dat hij iemand achter houdt die grip heeft op de magie, dus om daar achter te komen.” Loog ze dan ook zonder moeite. 
Klaus ging op de rand van zijn stoel zitten, zodat hij dichter bij haar kwam. Hij leunde zijn hoofd op zijn handen. 
“En vertel me Naylene, heb je dat alles gevonden met je tong in zijn mond?” 
Die woorden zorgden er wel even voor dat Naylene niet wist wat ze moest zeggen 
“Pardon?” 
“Ik hoef je vast niet te herinneren aan de sigarenbar gisteravond.” 
“Ik weet waar ik gisteravond was Klaus.” Beet Naylene terug, ondanks dat ze wist dat het misschien niet het slimste was om te doen. Ze wilde haar houding niet veranderen, dat zou alleen maar verdacht zijn. 
“Dan kun je me vast uitleggen waarom je het zo gezellig had met Marcellus.” Klaus leek klaar te zijn om haar aan te vallen, hij bleef echter wel rustig tegenover haar zitten. De dreigende houding vertelde Naylene al wel genoeg. Waarschijnlijk dacht hij dat hij haar zo aan kon vallen. Naylene was bereid om hiervoor haar magie te gebruiken, mocht nodig zijn. 
“Ik moet toch op de een of andere manier op informatie komen. Ik weet niet of Elijah het je heeft verteld, maar het is ondertussen bijna noodzaak geworden dat ik mijn magie kan gebruiken.” De heksen hadden nu een behoorlijk grote troef in handen doordat Sophie en Hayley met elkaar gelinkt waren. Naylene kon dat ongedaan maken. Iets wat ze zeker noodzakelijk vond. Ze probeerde echter nog een plan te vinden waardoor Elijah haar het zou laten doen, zonder dat ze door liet schemeren dat ze haar magie gewoon kon gebruiken.
“De vijand verleiden voor informatie, dat is meer iets voor Linn, is het niet?” Klaus leek haar niet te willen geloven, de paranoia leek zoals gewoonlijk met zijn hoofd te spelen. Naylene kon hem niet eens ongelijk geven op dit moment. Toch zou ze hem niet tegen gaan werken, ze zou alsnog haar best doen voor Hayley en de baby. Niet voor Klaus zelf. 
Naylene haalde haar schouders op.
“Als de ene weg geen resultaten oplevert, moet je een andere gebruiken. Van de gebaande paden af gaan en een voorbeeld nemen aan iemand die wel weet hoe het moet.” Naylene had het vaak genoeg bij Linn gezien en natuurlijk had ze er zelf ook wel eens gebruik van gemaakt. Hetgeen wat ze gisteravond met de mannen in de sigarenbar had gedaan, was iets uit het boekje van Linn.
Klaus legde zijn handen op de stoel van Naylene, dreigend.
“Luister Naylene. Als ik ook maar één seconden door krijg dat je iets tegen mij doet, dan zal ik er voor zorgen dat je er spijt van krijgt. Het maakt mij niets uit wat het met Linn doet. Werk mij tegen, werk mijn familie tegen en je bent er geweest.” 
Naylene legde haar handen op die van Klaus, om ze weg te duwen. Ze was niet gediend van de dreigementen.
“Luister naar jezelf, Klaus. Die paranoia gaat je nog een keer parten spelen. Ik ben niet je vijand. Zorg er voor dat het zo blijft, want je hebt al genoeg aan je hoofd. Mij zo lopen dreigen, helpt daarin niets. Daarbij doet het mij niets.” 
Klaus moest lachen. “Ooit krijg je daar spijt van.” 
“Zoals jij ooit spijt hebt gekregen van het feit dat je nooit je best hebt gedaan om een normaal gesprek met mij te voeren?” daagde Naylene hem uit.  
22
Posts: 4865
Datum: 24-04-2022 13:20
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Sinds Naylene en Linn neer waren gestreken in New Orleans had Klaus het gevoel dat hij de controle was verloren. Hij wist niet wie had besloten dat Elijah de leiding had, maar zijn broer had die zonder moeite genomen. De ene na de andere order vloog hem om de oren en nadat hij meerdere dagen thuis had gezeten, of Marcel had gevolgd als een nieuwsgierige vriend, was hij er klaar mee. Elijah zijn focus was al lang niet meer zo scherp nu hij en Linn onenigheid hadden. In de tussentijd rende Naylene rond in New Orleans en trok ze haar eigen plan.
Gelukkig had Klaus zijn eigen troeven achter de hand, zoals de jonge Joshua. Hij had er zelf op toegezien dat Josh dood was gegaan met vampierbloed in zijn lichaam en nog voordat Marcel hem had kunnen beïnvloeden, of vol had kunnen stoppen met vervain, had Klaus hem apart genomen en hem opgedragen om Marcel voor hem te bespioneren.
Klaus had echter nooit verwacht dat Josh hem zou vertellen dat hij Naylene en Marcel samen had gezien op een weel heel innige manier. Wat Naylene ook van plan was, hij vertrouwde het niet. En dat ze hem nu uitdaagde, betekende alleen maar dat hij daar alle redenen voor had.
‘Ben ik geen goede gastheer geweest?’ vroeg hij beledigd, in plaats van in te gaan op Naylene haar opmerking over hun verleden. Het zou hem niets verbazen als ze de naam van Finn nog zou noemen. Op de een of andere manier wist ze het altijd op te brengen. Iets waar vrijwel iedereen klaar mee was. 
Klaus gebaarde naar de ruimte om hen heen. ‘Heb ik jullie niet uitgenodigd in mijn stad, in mijn huis?’
‘Dat was Elijah, niet jij. En al had jij er wat over te zeggen, iedereen weet wat jouw beweegredenen zijn.’
‘Ik begin te denken dat mijn broer een ernstige fout heeft gemaakt om jou hier uit te nodigen.’ Hij wees naar Naylene. Ja, toen Elijah had geopperd om Linn en Naylene naar New Orleans te halen, had Klaus gedacht dat specifiek Naylene en aanwinst zou kunnen zijn, maar tot nu toe had ze alleen maar meer chaos gecreëerd. Eerst met het wapen, nu door te hullen met de vijand.
‘De enige die een fout maakt, ben jij. Door mij, en iedereen die je probeert te helpen, te wantrouwen,’ wees Naylene hem terecht. Hij had het altijd al gehaat dat Naylene veel te snel te comfortabel was geworden met haar eerlijkheid. Hij had haar meer gewaardeerd toen ze nog onzeker en bang tegenover hem had gezeten.
‘Want niks laat vertrouwen zien als je tong steken in de mond van degene die alles van mij heeft afgenomen!’ riep Klaus, waarna hij hysterisch lachte. ‘Je bent iets van plan, dat ben je altijd. Het zou me niks verbazen als je meer weet dan je laat blijken. Heb je Elijah echt op pad gestuurd met de juiste informatie, of houd je hem enkel bezig terwijl je je eigen leugens blijft spinnen?’
‘Alles wat ik doe, is uit bescherming,’ siste Naylene. ‘Ik zou hier niet over liegen.’
Klaus stapte naar haar toe en vouwde zijn armen achter zijn rug. Hij keek op haar neer. ‘Zou je dat niet doen?’ vroeg hij, bijna geamuseerd. Hij bestudeerde haar gezicht uitvoerig. Ze behield altijd haar kalme uitstraling, te goed.
‘Je vergeet soms hoeveel we op elkaar lijken, Naylene. Ik weet zeker dat je al lang hebt uitgevogeld dat ik hier niet braaf stil heb gezeten, zoals Elijah dat van me heeft gevraagd. Wat betekent dat ook jij een eigen agenda hebt. Want dat is hoe we te werk gaan.’
Naylene trok haar wenkbrauwen op en sloeg haar armen over elkaar. ‘Het is goed om te weten dat je een eigen agenda hebt, Klaus. Al hoopte ik dat het niet zo was. Ik hoopte dat je, voor het eerst in je leven, het juiste zou doen. Voor jouw kind.’
Gefrustreerd draaide Klaus zich weg. Hij haatte het dat niemand inzag dat dat wel was wat hij deed. Iedereen leek aan hem te twijfelen. Hayley, Elijah, zelfs Rebekah. Alles wat hij deed, was voor het kind. Hij wilde de stad terug voor de baby. Hij wilde hem of haar alles geven en daar hoorde New Orleans bij. Zijn eigen familie twijfelde daar al aan. Daar kon hij de twijfels van Naylene niet bij hebben.
‘Pas op, Naylene. Anders wordt jouw dood toegevoegd als agendapunt.’
‘Dat zie ik je graag proberen,’ beet ze hem toe. 
Ondanks dat Klaus in staat was om haar aan te vliegen en haar hart uit haar lichaam te trekken, wisten ze allebei dat het niet zou gebeuren. Als hij Naylene aan zou raken, zou hij de woede van Linn over zich heen krijgen. En Elijah zou hem hierin niet verdedigen. 
‘Breng me niet in de verleiding,’ siste hij waarschuwend. 
‘Ik was het niet van plan.’ Naylene sprak rustiger, maar de sfeer in de ruimte was nog steeds gespannen. ‘Maar als je wat meer over jouw agenda vertelt, kan ik mijn best doen om er van af te blijven.’
Een lach ontsnapte zijn lippen en hij schudde zijn hoofd. ‘Altijd zo nieuwsgierig.’ Hij was niet van plan om haar ook maar iets te vertellen. ‘Laten we het er op houden dat jij jouw manier hebt om Marcel bezig te houden, al is jouw manier wel erg doorzichtig, en ik de mijne.’
18
Posts: 17081
Datum: 24-04-2022 18:07
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
“Ik wil niet heel onbeleefd zijn Klaus.” Begon Naylene lachend.
“Iets nieuws.” Beet Klaus terug. 
“Het is vast goed dat we dit gesprek hebben gehad. Zodat je me kon laten weten dat je nog steeds geen vertrouwen in mij hebt. Maar ik ben hier niet gekomen om een gesprek te hebben waar we niets mee verder komen. Dus als we klaar zijn met dit gesprek, dan wordt het tijd voor mij om weer ter vertrekken.” Naylene was al opgestaan uit haar stoel. Elijah vergezelde hen echter al snel.
“Dat zal niet nodig zijn, Naylene.” Elijah kwam als geroepen, waardoor Naylene weer op de stoel ging zitten. 
Naylene keek Elijah met geveinsde nieuwsgierigheid aan. Ze wist al lang het antwoord op haar volgende vraag, maar toch stelde ze hem.
“En heeft het iets opgeleverd?” 
Elijah schudde zijn hoofd. “Het was een dood einde.” 
Naylene had Elijah naar het kerkhof gestuurd. De plaats waar het grootste gedeelte van de heksen zich nu nog steeds bevonden. Ze wist zeker dat zij bezig waren met het zoeken van Davina. Het had haar dan ook goed geleken om Elijah die kant op te sturen, om een soort van boodschap te sturen. Natuurlijk had ze wel de hoop gehad dat ze niet met elkaar in gesprek waren geraakt. 
“De kans is groot dat Naylene haar hoofd niet meer helemaal helder had, omdat ze zo druk bezig was met Marcellus.” Naylene wist nu al zeker dat ze dit de komende weken nog zou horen en dat ze zich er aan dood zou irriteren.
“Moet ik hier verder naar vragen?” Elijah leunde met zijn hand tegen het bureau aan dat in de kamer stond. 
“Ik denk dat Klaus nooit over het feit heen gaat komen dat ik Marcel gisteravond heb gezoend.” Sprak Naylene voordat Klaus er weer een heel ding over kon maken. Ze hadden er al over gesproken. Daar hoefde ze ook niet nog een keer Elijah zijn mening overheen. Het boeide haar weinig. 
“Ik moest hem in de gaten houden. Dat is wat ik doe. Op welke manier ik dat doe, is aan mij.” Ging Naylene verder, voordat ze een preek van Elijah zou krijgen. Ze wist zeker dat ze er nog een heel gesprek over moest voeren met Linn. Haar zou ze echter wel vertellen hoe het echt was gebeurd. 
“Het is jammer dat de hint nergens toe leidde.” In het begin had ze het eng gevonden om bij de familie in de buurt te liegen, omdat ze door hadden gehad wanneer ze dat had gedaan. Ondertussen wist ze haar leugens als waarheden.
“Ik zal blijven zoeken, maar ondertussen wil ik iets met je bespreken.” Naylene stond op, zodat ze naar Elijah toe kon lopen. Ze wilde Klaus vooral negeren. Iets wat hem zo gaan irriteren. Dat was alleen maar een pluspunt in haar ogen. 
“Je hebt mijn aandacht.” 
Naylene leunde met beide handen op de tafel, waar ze ook een beetje opschoof. Zo kon ze Klaus ook een beetje aankijken. Hem hopelijk het idee geven dat ze wel echt wilde helpen. Niet dat ze iets naar hem te bewijzen had. Toch wilde ze wel echt helpen, vooral voor Hayley en haar baby.
“Ik weet niet hoe lang het gaat duren voordat we weten wie Marcel helpt.” Elijah knikte, omdat hij dat zelf ook door leek te hebben. Het was logisch dat hij liever vandaag nog wilde weten hoe hij de magie in handen had, dan morgen. 
“Dat terwijl het noodzaak is om Hayley los te krijgen van Sophie.” 
Elijah streek even over zijn voorhoofd, duidelijk dat hij ook aan het nadenken was over het dilemma wat voor hen lag. Als hij zou weten hoe makkelijk het op te lossen was, zou hij Naylene echt iets aan doen.
“Ik kan de spreuk doen.” 
“Je kan geen gevaar lopen, Naylene. Daar hebben we het al eens over gehad. Zodra jij je magie gebruikt weet Marcellus waar het vandaan komt en loop je gevaar.” Naylene zou zich bijna gevleid voelen dat Elijah iets gaf om haar leven. Ze wist echter ook dat het vooral hetgeen was wat Linn er over zou zeggen wat hem bewoog. 
“Dat weet ik. Daarom ben ik aan het nadenken over een spreuk, een loophole.” Naylene wist dat Elijah en Klaus niet veel met magie hadden gehad. Finn en Kol waren daar meer van geweest. Nu kwam dat maar goed uit, ze zou ze alles wijs kunnen maken als ze dat wilde. 
“Ik ben geen deel van de covens van de stad. Mijn magie werkt daarbij anders omdat ik geen volle heks ben. Ik moet een spreuk uit kunnen spreken waardoor die verbinding voor even plat ligt.” 
“En die heb je?” Vroeg Elijah nieuwsgierig. 
“Je kunt ook proberen Marcellus nog verder te verleiden.” Opperde Klaus. Elijah en Naylene wierpen beiden een blik naar hem, maar besloten hem beiden te negeren. 
“Ik ben er nog mee bezig. Ik heb vannacht onderzoek gedaan en heb wel een spreuk gevonden die zou kunnen werken, ik moet echter die zekerheid nog even hebben. Het kan namelijk niet mis gaan.” Zodra de heksen er achter zouden komen, zouden ze proberen om het tegen te gaan. Dit was de enige troef die ze nu nog achter handen hadden. 
“Het lijkt mij een prima oplossing, mochten we er niet op tijd achter komen wat Marcellus achter handen heeft.” 
Naylene knikte. “Het is noodzaak dat Hayley niet meer gelinkt is aan de heks. Eén prik met die naald en ze hadden er voor kunnen zorgen dat de baby iets was overkomen. Ik weet zeker dat ze nog genoeg andere dingen achter handen hebben en als ze stemming grilliger wordt, kan er zomaar iets misgaan.” Daar was wel echt waar Naylene bang voor was. Daarom dat ze de spreuk zelf wilde doen. Ze zou met Davina overleggen wanneer ze hem zou gebruiken, zodat ze er vrijheid genoeg voor zou krijgen. 
22
Posts: 4865
Datum: 27-04-2022 12:40
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het bleek dat alles wat er nodig was om de vijandigheid tussen Linn en Hayley te laten verdwijnen, een nachten in de bayou was. Hayley had al snel haar excuus aangeboden voor haar gedrag op het feest en Linn had haar vergeven. Het was niet gemakkelijk om zwanger te zijn, al helemaal niet in de situatie waarin Hayley zich bevond. Iedereen regelde maar van alles om haar heen en de aandacht van één van de weinige personen die daadwerkelijk begaan was met hoe het met haar ging, was opeens verplaatst. Als Linn in haar schoenen had gestaan, had ze waarschijnlijk ook uitgehaald.
Hayley had haar meegenomen in haar eigen levensverhaal en daarmee ook naar de wolven die ze nu rekende tot haar familie. Sterker nog, onder de wolven bevond zich een jongeman aan wie ze was beloofd. Een vreemde wolventraditie, had Linn het genoemd. Maar het leek wel alsof de wolven achter Hayley stonden en daar was ze blij mee, gezien het feit dat Hayley ieder beetje bescherming kon gebruiken die ze nodig had.
Ook had Hayley verteld over de vloek die over de wolven was uitgesproken. Een heks uit New Orleans was verantwoordelijk voor de spreuk, maar de opdrachtgever was Marcel. Eén van de vele dingen waar ze Marcel op zou aanspreken als ze weer terug zou zijn in de stad. Tijdens één van de vele sms-jes die Naylene haar stuurde om haar op de hoogte te houden van wat er in de stad gebeurde, had ze zich bedacht dat het hoog tijd werd om met hem te spreken zonder de bemoeienissen van anderen.
Tijdens hun verblijf hadden Hayley en Linn besloten om meer onderzoek te doen naar de vloek, en met name de heks die hem uit had gesproken. Als ze daar meer informatie over zouden hebben, zou Naylene misschien mee kunnen denken over hoe ze hem zouden kunnen verbreken.
Linn bladerde door een vergeeld dagboek waarvan de inkt nauwelijks te lezen was, maar alles was een welkome afleiding van haar gedachten over Elijah. Ondanks dat ze hem duidelijk had gemaakt dat ze geen behoefte had aan zijn aanwezigheid, had ze gehoopt dat hij die boodschap zou negeren en voor haar neus zou verschijnen. 
Tot nu toe was dat slechts een hopeloze gedachte.
Ook Hayley was verzonken in een boek. Alles oogde rustig, totdat Linn in de verte gezang hoorde. Heksen die samenhangend een spreuk uitspraken.
Linn veerde overeind en pakte haar telefoon om te controleren of Naylene iets had gestuurd over Davina, maar sinds de vorige avond had ze niets meer ontvangen. Wat betekende dat Davina nog steeds de controle had over de heksen. Waarom haalden ze het dan in hun hoofd om magie te beoefenen en hen op te zoeken?
‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Hayley.
Linn bond haar haren in een staart en gebaarde naar Hayley dat ze moest blijven zitten. ‘Heksen. Ik weet niet wat ze komen doen, maar blijf hier.’
‘Ik kan wel vechten!’ Hayley kwam overeind. ‘Ik ben nog steeds gelinkt aan die Sophie, toch? Dus wat kunnen ze nou echt doen?’
Linn schudde afwezig haar hoofd en schoof een gordijn opzij om naar buiten te kijken. De heksen waren er nog niet, maar hun geluiden naderden. ‘Ze kunnen de baby iets aandoen zonder Sophie echt te pijnigen. Je moet binnenblijven.’
Linn gooide haar telefoon naar Hayley. ‘Stuur Nay een berichtje, voor het geval dat.’ Ze ging er niet vanuit dat ze hulp nodig had, maar ze wilde het niet riskeren. Zeker niet met de baby.
Ze wachtte niet op antwoord van Hayley en rende naar buiten. Hoe verder weg ze de heksen zou ontmoeten, hoe beter.
Ze vond de groep heksen iets verderop. Ze leken niet te schrikken van haar plotselinge verschijning. Sterker nog: het leek alsof ze er op hadden gerekend.
‘Hebben jullie een doodswens?’ vroeg Linn terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. ‘Marcel heeft waarschijnlijk al tien vampiers deze kant op gestuurd.’
‘Ze zullen hier niet op tijd zijn,’ zei een heks die Linn niet herkende. Ze speurde de groep af naar Sophie, maar ze was afwezig. Linn wist niet of dat goed of slecht was.
‘Daar heb je gelijk in,’ zei Linn kalm. Ze hield haar handen op, klaar om te vechten. ‘Jullie zullen dan al dood zijn.’
Eén van de heksen mijmerde een spreuk en Linn voelde een scherpe pijn door haar hoofd. Onprettig, maar niet zo erg als ze gewend was. ‘Ik heb ergere katers gehad dan dit.’
Voordat de heksen konden reageren, stormde Linn op één van hen af. Ze greep een paar haren vast en trok het hoofd van de heks ruw naar achteren, waarna ze haar tanden ontblootte. ‘Weten jullie zeker dat jullie willen vechten?’
‘We willen de baby!’
Linn rolde met haar ogen en zette haar tanden in de hals van de heks. Ze was meegegaan om Hayley en de baby te beschermen en ze zou er voor zorgen dat ze allebei veilig zouden blijven.
Luid gekraak was afkomstig van haar eigen benen en Linn zakte op de grond. De heksen hadden haar botten gebroken.
Grommend trok ze één van de heksen onderuit en draaide ze hem de nek om, waarna ze weer overeind kwam. Ze tikte met haar voet tegen zijn gebroken nek. ‘Het is erg jammer dat jullie botten niet zo snel helen.’
18
Posts: 17081
Datum: 27-04-2022 15:43
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Een oplossing zou er hoe dan ook komen. Daar was Naylene op gebrand. De twee broers die bij haar in de kamer stonden wilden dat ook. Dat het zou komen op een andere manier dan zij hadden verwacht, moesten ze maar accepteren. Naylene wist zeker dat Elijah dat ook wel zou doen. Zijn voornaamste doel was Hayley helpen. Een eigenschap waarvan Naylene vond dat het hem sierde. Klaus daarentegen zou er van balen dat hij Marcel zijn plannen niet dwars kon zitten. Totdat hij iets nieuws had gevonden om het alsnog te doen.
Voor Naylene was het onderwerp hiermee afgerond. Op het moment kon ze wel meteen nieuwe richtingen gaan roepen waarin Elijah kon gaan zoeken. Ze vond het echter ook te opvallend als ze het nu al voor handen had. Daarbij wilde ze zelf controleren of het hem niet zou brengen op Davina. 
“Nu we hier toch zijn.” Naylene gebaarde naar het schaakbord dat zich in de kamer bevond. Ze dacht nog steeds met warme herinneringen terug aan de momenten waarop Elijah had leren schaken. 
“Ga vooral je gang en doe alsof ik hier niet meer ben.” Merkte Klaus op. 
“Van mij mag je best aansluiten.” Naylene haalde haar schouders op. Ze was het van Klaus gewend dat hij op sommige momenten dacht dat hij te weinig aandacht kreeg. Eigenlijk leefde hij zijn leven op die manier. Zelfs al zou hij alle aandacht in de wereld krijgen, was het nog niet genoeg. Want dan zouden mensen voor hem moeten vrezen of een andere domme reden. 
Elijah schoof al een extra stoel bij de schaakset.
“Het is goed om een keer iets anders te doen dan alleen maar vijandig tegenover elkaar te zijn.” Zei hij wijselijk. 
“Je hebt toch wel gehoord wat ik zojuist heb verteld. Of heb je het niet begrepen. Naylene hier slaapt met de vijand.” 
Naylene zette de stukken op het bord, zonder ook maar op te kijken naar Klaus. 
“Een zoen is iets heel anders dan seks hebben. Dat is iets wat ik Marcel ook uit heb moeten leggen.” Ergens vond ze het grappig dat Klaus meteen van het slechtste uit was gegaan. Dat betekende dat hij het belangrijker vond wat ze deed, dan hij liet blijken. 
“Wat er ook is gebeurd, ik denk dat Linn niet kan wachten om er alles over te horen.” 
“En dat krijgt ze. Maar ze hoort het van mij.” Naylene en Linn hadden geen geheimen voor elkaar, dus dit zou ze ook zeker vertellen. Ze zou het niet waarderen als één van de twee het er uit zou flappen.
“Misschien kan ze je nog iets leren over de smaak in mannen.” Klaus leek het ondertussen wel amusant te vinden. 
Naylene verzette het eerste schaakstuk op het bord, terwijl ze geamuseerd naar Klaus keek.
“Want Linn heeft de beste smaak als het gaat om mannen. Elijah is overduidelijk het beste wat je kan krijgen.” Ondanks dat Naylene een grapje maakte, wist ze dat het voor Linn zeker het geval was. In het geval kreeg ze zelfs Klaus oprecht aan het lachen. 
“Het beste…” Mompelde Klaus. “Er is een Mikaelson die overduidelijk een beetje keuze in. Arme Linn dat ze Elijah hier als eerste tegen is gekomen.” Waar de omslag in houding ineens vandaan was gekomen wist Naylene niet. De eeuwige vijandigheid was eventjes gaan liggen. Uiteraard om Elijah op de hak te nemen, maar dat mocht even. 
Dit was daarbij voor Naylene het perfecte moment om te peilen of Elijah nog iets had gedacht met haar woorden en of Klaus klaar was om zijn broer eindelijk het geluk in de relatie te gunnen. 
“Elijah. Het blijft aan jouw kant behoorlijk stil.” 
“Tiener geroddel is niet echt mijn niveau, Naylene. Dat moet je ondertussen toch wel weten.” Elijah zette één van zijn stukken in een goede aanval, waarna hij grijnzend naar Naylene opkeek. 
“Dan heb ik een andere vraag voor je, Elijah.” 
Ook Naylene verzette een stuk.
“Vertel.” 
Weer een verplaatsing.
“Heb je al nagedacht over hetgeen waar we over hebben gesproken.” 
Naylene had de laatste zet gedaan en verwachtte dat Elijah daar weer snel op volgde. De loper die hij tussen zijn vingers klemde bleef echter in de lucht hangen.
“Oh, waar hebben jullie over gesproken?” Vroeg Klaus nieuwsgierig.
Elijah stak zijn vinger op, ten teken dat Naylene er niet aan moest denken om er over te spreken.
Eigenwijs als ze was deed Naylene dat natuurlijk niet. “Linn.” 
Klaus leunde met zijn arm op het schaakbord en liet zijn hoofd daar weer op rusten, zodat hij Elijah goed aan kon kijken. “Heb je behoefte om het verder uit te leggen.” 
“Ik denk dat je toch liever het verhaal van Naylene hoort en het is niet alsof ik een van jullie ooit de mond kan snoeren. Ik snap niet waarom jullie soms zo’n hekel aan elkaar hebben. Jullie kunnen net zo vervelend zijn.” 
“Naylene, vertel.” 
Naylene keek naar Elijah. Die echt klaar leek te zijn met hen beiden. Ze wist echter ook wel dat hij nog diep in gedachten was met zichzelf. Dat terwijl het niet eens zo moeilijk hoefde te zijn. 
“Ik heb je broer uitgelegd dat hij echt een keer voor Linn moet gaan vechten. Haar bij zich moet laten blijven.” 
Klaus ging normaal zitten en keek naar Elijah. “Ik denk dat dit één van de eerste keren dat ik iets geniaals uit de mond van de wonderheks hebt horen komen.” 
Naylene rolde met haar ogen. “Nu je hier toch bent Klaus. Ik ben heel erg benieuwd hoe jij er over denkt.” 
“Linn is een geweldige kandidaat voor mijn broer. Dat heb ik altijd al gevonden.” Er was genoeg wat hij niet vertelde, dat kon Naylene aan hem zien.
“Dus als hij dit keer voor haar wil gaan vechten, dan krijgt hij geen dolk in zijn lichaam?” 
“Het ging ook bijna vijf minuten goed.” Veroordeelde Elijah haar. 
“Luister Naylene. Ik heb gedaan wat ik moest doen in het verleden. Daar ben ik geen uitleg voor verschuldigd. Maar twijfel geen moment dat ik mijn broer alle geluk van de wereld gun.” 
Naylene keek even betekenisvol naar Elijah. Hij moest deze kans aanpakken. Hij moest echt met Linn gaan praten en haar duidelijk maken wat echt in zijn hart lag. 
Er was nog genoeg wat Naylene op dit moment wilde vertellen, maar ze werden verstoord door de telefoon van Elijah. Hij stond dan ook op en viste zijn telefoon uit zijn colbert. Hij liep iets verder de kamer in, terwijl hij opnam. 
Naylene kon aan de geluiden van de andere kant van de telefoon al meteen horen dat het niet goed was. Er werden spreuken gebruikt. Heksen. Ondertussen was de stem van Hayley te horen die in paniek vertelde dat ze omsingeld waren.
“Rustig Hayley. We komen er meteen aan.” 
Nog voordat het telefoongesprek ook maar iets verder was gegaan snelde Naylene, Klaus en Elijah zich uit het huis, eindelijk met een verenigd doel. 
22
Posts: 4865
Datum: 30-04-2022 15:31
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Uit alle kanten leken heksen te komen, waardoor de paniek in Linn haar lichaam begon op te zetten. Een paar heksen kon ze aan, maar ze zou ze niet allemaal tegen kunnen houden. En als ze eenmaal bij Hayley zouden zijn, kon Linn garanderen dat ze veilig zou zijn. Ze hoopte dat Naylene haar snel zou vergezellen.
Zo snel als ze kon, kwam ze overeind. Nu de heksen echter hadden ontdekt dat ze hun krachten moesten bundelen om haar aan te vallen, was het een stuk moeilijker om hun spreuken te weten.
Ze zag één van de heksen richting het hutje sprinten waar ze Hayley achter had gelaten. Spreuken vlogen haar om de oren en Linn voelde het bloed in haar lichaam koken, maar ze dwong haarzelf om achter de heks aan te gaan en hem in te halen.
Het lukte haar om hem de weg te versperren, maar de heks had er op gerekend. Ze liep recht in een houten staak, die door haar buik gleed alsof het ene botermes was. Linn gilde het uit van de pijn en greep de staak vast. Haar benen begaven het en ze zakte op de grond, nog altijd geteisterd door het bloed dat onder haar huid kookte.
‘Je moet ons niet in de weg zitten,’ siste een heks. Met veel moeite wist Linn de staak uit haar lichaam te trekken. Met een woedende blik keek ze op naar de paar heksen die haar hadden omsingeld. ‘We willen alleen de baby.’
‘Wat is er mis met jullie?!’ schreeuwde ze, wat een stekende pijn in haar hoofd opleverde. ‘Het is maar een kind!’
‘Een kind dat het einde zal zijn voor ons allemaal!’
Linn deed haar best om overeind te komen, maar alles in haar lichaam deed pijn. Het gezang van de heksen sneed in haar oren en ze voelde bloed uit haar neus stromen.
Uit het niets klonk het gejank van meerdere wolven en vlak voor haar neus besprong een wolf twee van de drie heksen die haar hadden ingesloten. De spreuken stopten, wat Linn de kans gaf om weer overeind te komen.
De wolf die ze voor haar had gezien, was niet de enige. Er waren er meer tevoorschijn gekomen en enkelen hadden zich beschermend opgesteld naast het hutje, zodat geen enkele heks zomaar naar binnen kon. Linn haar ogen kruisten met de wolf die haar had gered van de heksen. En ondanks dat ze het niet zeker wist, had ze het gevoel dat het dezelfde wolf was die haar wijnglas gul bij had gevuld en haar had gecomplimenteerd voor wat ze had gedaan: Calum.
Linn knikte naar hem, met de stille belofte dat hij nog een biertje van haar tegoed had.
‘Ik begin te begrijpen waarom Marcel jullie onder de duimt houdt,’ mompelde Linn, waarna ze het bloed onder haar neus vandaan veegde. De heksen negeerden haar opmerking en zette een volgende spreuk in. Zonder twijfel greep ze wat kiezelstenen van de grond en mikte ze die op de heksen. Een truc die ze ooit van Elijah had geleerd.
Op hetzelfde moment doken de wolven op de anderen van de groep en toonden ze, net als Linn, geen genade. 
Ze zag een heks met moeite in de richting van het huisje kruipen en ze rende er naar toe. Ze trok het zwakke lichaam overeind en zette haar tanden in de hals van de vrouw om het af te maken.
Het bloed van de heks gleed door haar keel en liet haar automatisch wat beter voelen. Zodra ze het lichaam weg voelde zakken in haar armen liet ze de vrouw met een duw los en keek ze naar het slagveld dat ze samen met de wolven had gecreëerd.
Achter haar klonken snelle voetstappen die ze onmiskenbaar herkende, maar de wolven leken geen onderscheid te maken tussen de heksen en eventuele andere ongewenste bezoekers. Hun vijandige gegrom was slechts een voorbode van wat Elijah, Naylene en Niklaus stond te wachten.
‘Ze zijn hier om te helpen!’ zei Linn, hopend dat de wolven haar zouden geloven. Pas toen ze het trio uit de bosjes zag verschijnen, besefte ze zich dat dit twee mensen meer waren dan waar ze om had gevraagd. En één persoon die ze liever nog niet had willen zien.
‘Wat heeft dit te betekenen?!’ vroeg Klaus en het duurde even voordat Linn zich besefte dat zij degene was die antwoord moest geven, aangezien de daders allemaal op de grond lagen. 
‘De heksen kwamen voor de baby. Als je het mij vraagt zijn ze gek geworden. Ze denken dat de baby een groot gevaar is.’ Linn gebaarde naar het levenloze lichaam van de heks voor haar. ‘Weirdos.’
‘Waar is Hayley?’ vroeg Klaus. Linn gebaarde achter haar, in de hoop dat Hayley naar haar had geluisterd en binnen was gebleven, in plaats van te vluchten.
Klaus knikte en liep langs haar heen naar binnen, wat Linn enigszins verbaasde. Naylene liep op haar af en sloeg haar armen om haar heen.
‘Ik wist wel dat je ze aankon,’ fluisterde ze trost.
‘Ik had wat hulp,’ zei Linn en ze knikte naar de wolven. Zonder hen had ze het misschien niet gered.
Naylene hield haar nog even vast, maar over haar schouder vond Linn de blik van Elijah. En ondanks dat hun onenigheid nog gaande was, deed zijn goedkeurende blik wel iets met haar. 
18
Posts: 17081
Datum: 01-05-2022 14:52
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Vanaf het moment dat Hayley voor had gesteld om naar de bayou te gaan, had Elijah zich er al niet prettig bij gevoeld. Niet in de laatste plaats omdat het geen plaats was voor een zwangere vrouw. Uiteraard had ze er op gestaan. Linn had er nog een schepje bij bovenop gegooid door ook mee te gaan. Geheel bewust dat ze zo ver mogelijk weg van hem had willen zijn, had Elijah er geen woord meer aan vuil gemaakt. Dat ze voorzichtig om zou gaan met haar eigen leven en dat van Hayley was in zijn hoofd geïmpliceerd. De heksen die daar anders over dachten zouden daar snel spijt van krijgen. 
In de bayou was al snel duidelijk dat Linn de heksen met wat hulp aan had gekund. Toch had Elijah had scenario in zijn hoofd waarop het ook geheel mis had kunnen gaan. Zijn broeder die zijn ongeboren kind en de moeder kwijt zou zijn geraakt. Zijn eigen leven dat totaal op de kop had kunnen staan doordat de liefde van zijn leven er uit was verdwenen. 
Door hun ruzie van een paar dagen geleden, wist Elijah zich niet echt een houding te geven. Het was Naylene die als eerste naar haar beste vriendin toe was gelopen en haar zelfs complimenten gaf. Elijah kon niet ontkennen dat hij ook een soort van trots voelde op het moment dat hij om zich heen keek. Sommige van de heksen waren zichtbaar aan stukken getrokken door de wolven. Hij kon echter ook zien dat een deel van hen de dood hadden gevonden door een oud trucje dat hij Linn had geleerd. 
“Ik denk dat het verstandig is als iemand bij Klaus in de buurt blijft.” 
Elijah keek even verwilderd naar het hutje dat over het water heen lag. Vanuit daar hoorde hij hoe zijn broer te keer ging tegen Hayley over hoe ze de baby in gevaar had gebracht. Hij maakte al aanstalten om in de richting te lopen toen Naylene zich na hem omdraaide.
“Ik ga wel.” De manier waarop ze naar hem keek zinde Elijah niet, hij kon er echter weinig over zeggen, want ze snelde al weg. 
Elijah en Linn stonden tegenover elkaar, er waren echter wel meters afstand. Afstand die Elijah ook tussen hen beide voelde. De afgelopen dagen had hij zichzelf druk gehouden maar iedere vrije moment had hij gedacht aan Linn; de woorden van Naylene. Een goede manier om het gesprek aan te vliegen had hij echter nog niet. 
Terwijl hij naar haar toeliep haalde hij de pochet uit zij borstzak en vouwde die voor Linn uit. In haar aanval op de heksen had ze een paar van hen duidelijk aan moeten vallen. Dat had voor wat bloedvlekken gezorgd. 
“Ik ben vast de laatste persoon die je op het moment wilde zien.” Zei Elijah terwijl hij de pochet uitreikte. 
“Vlij jezelf niet te veel.” Linn wees naar de dode heksen om hen heen. 
“Ik denk dat wederzijds is.” Ze zouden er zeker twee keer over nadenken voordat ze Linn wederom zouden onderschatten. 
Linn veegde haar gezicht schoon, terwijl Elijah zich bedacht wat de juiste waren om te gebruiken. De afgelopen dagen had hij verschillende gesprekken in zijn hoofd gehad. Geen van hen had plaats gevonden in de bayou, nadat Linn voor haar leven had moeten vechten. 
“Toen Hayley belde…” Elijah zuchtte even. “Ik maakte me zorgen om je.” Het liefst sloeg hij zijn armen om Linn heen. Vanaf het begin had hij haar grenzen proberen te respecteren en dit was niet het moment om daar verandering in te brengen. Ze hadden immers niet op de beste manier afscheid genomen van elkaar.
“Ik kan mijzelf prima redden.” Wees Linn hem enigszins terecht.
“Oh maar dat weet ik maar al te goed. En als ik dit zo zie…” Elijah keek nogmaals om zich heen.
“Heb je behoorlijk wat geleerd over vechten.” Doelend op zijn tactiek.
Elijah kon zich nog goed herinneren hoe hij Linn voor het eerste keer had leren vechten. Ze had er op gestaan dat ze haar eigen weg had moeten gaan. Aangezien Mikael ook nog ergens rond had gelopen was dat voor haar ook veiliger geweest. Toch had hij haar willen leren vechten. Iets wat ze de eerste jaren iedere keer weer op hadden gepakt. Elijah wist dat Linn en Naylene ook vaak genoeg samen hadden geoefend. 
“Ik hoop dat we in de komende dagen de tijd vinden om met elkaar te praten.” Elijah wilde het hier niet allemaal op de tafel gooien .Ze waren op vreemd terrein. Er waren genoeg oren waarvan Elijah liever niet had dat ze het gesprek op zouden vangen.
“Als ik terug keer naar de stad, zal ik je opzoeken en dan kunnen we spreken.” 
Elijah knikte en stapte naar haar toe. Hij legde zijn hand op Linn haar middel en leunde iets naar haar toe zodat hij haar een kus op haar wang kon geven.
“Ik twijfel nooit over je kunnen Linn. Ik wil gewoon dat je veilig bent. Zorg dat je veilig terugkeert naar de stad.” Het was wel duidelijk dat Linn hier na alles wat er was gebeurd nog wilde blijven. Elijah zou daar niet tegenin gaan. Hij was er haast wel zeker van dat Naylene hier nu ook zou blijven, wat betekende dat haar veiligheid nu gegarandeerd was. 
Linn legde haar hand even op zijn arm, waardoor Elijah zijn hand ook even liet liggen en haar aan bleef kijken. Hij had er spijt van dat ze uit elkaar waren gegaan met ruzie. Zo was het nooit tussen hen gegaan. Zelfs niet als ze voor lange tijden weg waren geweest van elkaar. Te bedenken dat hij haar had kunnen verliezen in deze korte tijd, deed iets met hem waardoor de woorden van Naylene sterker in zijn hoofd zaten dan daarvoor.
Linn wilde de pochet teruggeven, waarop Elijah schudde. Hij wist zeker dat ze er meerdere van hem had. Hij koesterde zelf haar eerste cadeau aan hem ook nog steeds. Die was echter te bijzonder om met hem mee te dragen.
“Ik denk dat we even met Niklaus moeten spreken om Hayley hier te kunnen laten blijven. Hij lijkt zich niet te beseffen dat de wolven jullie juist hebben beschermd en dat de echte bedreiging vanuit de stad komt.” Dat was in ieder geval hetgeen wat hij er van op had gevangen.
22
Posts: 4865
Datum: 07-05-2022 12:15
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Dat Elijah niet zomaar aannam dat alle spanning was verdwenen, enkel omdat hij een poging had gedaan om haar te redden, was prettig. Ondanks dat zijn ruimte het laatste was wat ze wenste, ze wilde immers bij hem blijven, was het wel wat ze nu nodig had. En ze had haar woorden gemeend. Zodra ze weer terug zou keren naar de stad, zou ze hem opzoeken en zou ze hem eerlijk vertellen naar wat ze van hem verlangde.
Linn vouwde de pochet die hij haar had gegeven op en stopte hem in de achterzak van haar broek, waarna ze zich omdraaide en naar het hutje liep. Klaus zijn gebulder was waarschijnlijk voor iedereen in de omgeving hoorbaar. Vampier of niet.
‘Niklaus, gedraag je,’  zei ze, terwijl ze de deur open gooide en naar binnen liep, gevolgd door Elijah. Ze begreep dat hij woedend was, dat was zij ook. Ze had gedacht dat de heksen een bondgenoot waren. Misschien niet een groep die ze konden vertrouwen, maar ook niet een groep die ze meteen tot hun vijand hadden gerekend. En opeens waren ze daar geweest, in staat om een kind te vermoorden dat nog niet eens geboren was. Maar dat de heksen hen hadden gevonden was niet Hayley haar schuld, of die van Linn. 
‘Als Hayley in New Orleans was gebleven, zoals ik voor had gesteld, was dit alles niet gebeurd!’ schreeuwde Klaus.
‘Natuurlijk wel,’  antwoordde Naylene droogjes, terwijl ze snel haar telefoon weer weg stopte. Linn hoefde haar niet aan te kijken om te weten dat ze Marcel en Davina op de hoogte stelde. Davina had vast gemerkt dat er plots veel magie actief was geweest en ondanks dat Linn haar niet kende, wist ze zeker dat het meisje er door in paniek was geraakt.
‘Naylene heeft gelijk. Dit is niet gebeurd omdat we hier zijn. Het had overal kunnen gebeuren. Hier hadden we nog het geluk dat de wolven er waren. Die hebben ons geholpen.’ Het leek Linn juist een stap in de goede richting. De wolven leken om Hayley te geven, en daarmee ook om het kind wat ze droeg. Klaus zou blij moeten zijn met dat er zo’n grote groep achter de moeder van zijn kind stond.
‘Wolven of niet, het lijkt me duidelijk dat ik niet langer toe sta dat mijn kind hier verblijft,’ zei Klaus.
‘Nee!’ Hayley legde haar handen beschermend op haar buik. Linn had kort gesproken over wat de baby zou erven. Met zowel Hayley als Klaus haar afkomst, zou het hoe dan ook een weerwolf worden. ‘Dit is de beste plek voor mij. Voor ons.’ 
‘Ik geloof dat wat Niklaus probeert te communiceren is dat hij zich zorgen om je maakt, Hayley,’  zei Elijah, terwijl hij het kleine hutje in zich opnam. Daarna viel zijn blik op Klaus. ‘Probeer het eens met iets minder geschreeuw.’
Klaus zijn gezicht betrok en Hayley haar mondhoeken trokken iets omhoog.
‘Ik weet niet of je het door hebt, Niklaus,’  zei Linn, terwijl ze naar Hayley liep, ‘maar Hayley is niet degene die rustig gaat zitten en wachten totdat de baby komt. Ze heeft haar eigen plannen, haar eigen mensen om wie ze geeft. Je kunt haar niet opsluiten en verwachten dat ze babysokjes gaat breien.’ 
‘Sinds wanneer zijn jullie zulke goede vriendinnen?’ beet Klaus haar toe, duidelijk niet blij dat Linn op dit moment niet zijn kant koos.
Linn wisselde een blik met Hayley en haalde haar schouders op. ‘Een nachtje kamperen doet wonderen. En als je het nog niet doorhad, ze is een badass.’
‘Dus Hayley blijft hier,’ concludeerde Elijah, voordat Klaus er iets tegenin kon brengen. ‘Samen met Linn, natuurlijk. Ze heeft bewezen dat ze elk dreigement aan kan. En, Naylene?’ 
Linn keek vragend naar Naylene, die knikte naar Elijah. Het voelde anders tussen hen, besefte Linn zich. Minder vijandig. Ze hoopte dat Naylene zou kunnen toelichten wat er precies was gebeurd.
‘Ik blijf ook.’
‘Ik ben het hier niet mee eens,’ mopperde Klaus. ‘Niet dat het iemand iets interesseert.’ 
‘Jij krijgt je zin als jij een baby voor negen maanden in je draagt, Niklaus,’  zei Linn. Ze liep langs hem heen en gaf hem een schouderklopje, waarna ze de deur van het hutje opentrok en naar buiten gebaarde.
Klaus stormde zonder iets te zeggen weg. Elijah, die eerst nog verzekerde dat Hayley zich goed leek te voelen en dat ze niks had opgelopen, stopte in de deuropening.
Linn schonk hem een lichte glimlach en ging op haar tenen staan zodat ze hem een kus kon geven. ‘Ik beloof je dat ik je op zoek over een paar dagen.’
Elijah glimlachte opgelucht en knikte, waarna hij Niklaus snel volgde.
Linn sloot de deur en gebaarde naar haar kleding. ‘Ik ga me opfrissen.’
Ze vertrouwde erop dat Naylene en Hayley zich wel zouden redden. Ze pakte haar tas van de grond en trok zich terug in het kleine badkamertje, waar ze een emmer met water vulde en het bloed van haar lichaam begon te boenen.
Tegen de tijd dat ze terug was, vond ze enkel Naylene in de ruimte, weer op haar telefoon.
‘Gaat alles goed met Davina?’ vroeg Linn, terwijl ze een warmere trui over haar hoofd trok.
‘Ze is erg geschrokken, maar niet meer dan dat,’ antwoordde Naylene, waarna ze haar telefoon weglegde. ‘Hayley is naar Eve.’ 
Linn knikte. Er waren geen heksen meer in de buurt en Hayley kon zichzelf wel redden. Zelf liet ze zich zakken in een houten stoel. Ze sloeg haar armen over elkaar en trok haar wenkbrauwen op. ‘Wat heb je tegen Elijah gezegd?’ 
‘Waarom denk je dat ik iets heb gezegd?’ 
Linn lachte. ‘Ik ben geen idioot, Nay. Wanneer twee mensen waar ik veel om geef een stuk vriendelijker met elkaar omgaan, dan heb ik dat door. En, ik ken jou. Je hebt waarschijnlijk een heel pleidooi gehouden waarin je mij hebt verdedigd.’ 
18
Posts: 17081
Datum: 07-05-2022 19:53
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene kon alleen maar trots zijn op de manier waarop Linn zichzelf had verweerd. Hoewel ze pas aan waren gekomen toen hun hulp al niet meer nodig was geweest. Wist ze vrij zeker dat Linn een deel van de heksen van haar af had weten te schudden.
Nu ze even na had kunnen denken over hetgeen wat de heksen hadden proberen te doen, maakte het haar alleen maar boos. Niet alleen hadden de heksen al het leven van drie jongen meiden opgeofferd, waren ze opzoek naar een vierde, maar wilde ze nu ook achter een baby aan. Ze had dan ook besloten dat ze op het moment dat ze terug zou keren in de stad, er voor zou zorgen dat Hayley en Sophie niet meer aan elkaar zouden zijn gelinkt. Ze was er vrij zeker van dat Elijah het met haar eens zou zijn. Het was enkel nog iets wat ze met Davina moest bespreken .Dat wilde ze er nu echter niet bij bovenop gooien. Uit de berichtjes bleek dat ze al genoeg geschrokken was. 
Naylene liet haar benen op het kleine tafeltje rusten. Ze lachte om de woorden van Linn.
“Voor jou zou ik uren lange pleidooien houden.” Naylene wist het niet aan haar was om de woorden die ze had gebruikt om Elijah zijn ogen te openen, met Linn te delen. Elijah moest dat op zijn eigen manier doen. 
“Elijah en ik hebben voor even onze verschillen aan de kant gelegd.” Naylene kon het nog steeds waarderen dat Elijah haar had meegenomen naar de heksen. Het had haar veel wijzer gemaakt, wijsheid die ze ook met Marcel en Davina had kunnen delen. 
“Je wordt vast blij van het verhaal.” 
Linn schoof iets naar voren en vouwde haar handen onder haar kin. Klaar om te luisteren naar het verhaal.
“Vertel.”
“Elijah heeft me meegenomen naar de heksen.” 
“Heksen.” Linn haar gezicht weerspiegelde hetgeen wat normaal bij Naylene te zien was, verachting tegenover het soort. 
“Ik weet niet of Hayley het je heeft vertelt, maar er schijnt een heks te zijn die aan haar is gelinkt.” Naylene hoefde haar niet te vertellen wat het betekende. Zekere niet na hetgeen wat zich net had afgespeeld.
Linn knikte daarbij ook nog. “Ze heeft er over gesproken.” 
“We hebben ze proberen uit te leggen dat ze ons liever niet als vijand willen.” Wellicht was dat in het verkeerde keelgat geschoten; was de aanval daarvan het resultaat geweest. Naylene wist echter zeker dat Agnes hier niet achter had gezeten. De heks leek haar slimmer dan dat. 
“Dus jullie besluiten het bij te leggen op het moment dat ik weg ben én dan gaan jullie ook nog eens samen bad assess uit lopen hangen.” 
Naylene moest lachen om de woordkeuze van Linn. In de loop van de jaren was het zo veranderd. Waar iemand als Elijah soms nog terug greep naar de verouderde woorden, was Linn altijd meegegaan met de tijd. Soms iets meer dan Naylene er van leek te begrijpen. 
“Ik zag jullie ook wel hier naar toe komen lopen. Je hebt de Mikaelson flair over je heen.” 
“Doe normaal, Linn.” 
Naylene zag hoe haar telefoon oplichtte en pakte hem nog even van de tafel af. Ze stuurde Davina nog een berichtje terug dat Linn en Hayley onaangedaan was. Vervolgens stuurde ze Marcel een berichtje dat het een goed idee was om Davina op te zoeken. 
“Zeker dat alles goed is.” 
“Tijdens ons bezoek aan de heksen, ben ik er achter gekomen dat één van de Oudsten van de heksen nog leeft. Davina maakt zich behoorlijk zorgen. Dat er bij bovenop en ik snap wel dat het een beetje veel wordt. Ik heb Marcel gevraagd of hij naar toe kan gaan.” Naylene wist zeker dat ze daarmee wel gerustgesteld was. Op het moment was ze zelf hier nodig. Daarbij vond ze het wel even fijn om blikken van Klaus niet meer aan te hoeven voelen. 
“Een Oudste?” Vroeg Linn geschrokken. “Dat betekent dat het ritueel afgemaakt kan worden.” 
“Juist.” 
Naylene streek met haar vingers over haar voorhoofd. Blij dat ze ronduit met Linn kon praten, over alles. 
“Vanzelfsprekend wilde Marcel het liefst meteen naar de vrouw op zoek. Ware het niet dat Elijah ondertussen weet dat het niet iets is maar een iemand die de magie in de gaten houdt. Waardoor het zou opvallen als Agnes ineens iets overkomt.” 
De afgelopen dagen had Naylene veel gegeven om beide kanten te spelen. Davina haar veiligheid was haar zeker belangrijk. Ondertussen was Hayley er bijgekomen. Móest Naylene zorgen dat ze het niet tegen haar konden gebruiken.
“Ik heb Elijah verteld dat ik een spreuk heb gevonden die er voor kan zorgen dat het tracken voor even plat wordt gelegd en ik ga er voor zorgen dat Hayley en Sophie niet meer gelinkt zijn. Zeker na hetgeen wat er net is gebeurd.” Zodra ze de kans kreeg, zou ze die nemen. Al leek het haar niet aannemelijk dat de heksen nu meteen iets nieuws zouden proberen, zeker niet zoiets doms. 
“Het klinkt alsof je een paar drukke dagen hebt gehad.” 
“Ik heb me in ieder geval niet verveeld.” Zei Naylene lachend. Sinds ze in New Orleans was geweest had ze niet echt meer tijd voor haarzelf gehad. Iets wat ze ook al wel had verwacht. Voor eventjes in de Bayou zijn kwam dan ook wel als een welkome verademing. Zeker nu ze haar magie zou kunnen gebruiken zonder bang te zijn dat de familie er achter kwam.
“Heb je ook wel een klein beetje plezier gemaakt?” Vroeg Linn, alsof ze iets door leek te hebben. In hun gesprekken was Linn altijd goed geweest om tussen de zinnen te luisteren. 
“Een klein beetje.” Stemde Naylene in. 
22
Posts: 4865
Datum: 07-05-2022 22:00
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
‘En heeft dat plezier ook iets te maken met het feit dat je nu Marcel zijn nummer hebt?’ vroeg Linn nieuwsgierig. Ondanks dat ze blij was dat Naylene en Elijah een gezamenlijk front hadden gevormd en dat Naylene iets tot hem door was gedrongen, waren er aspecten van haar verhaal waar ze meer geïnteresseerd in was. Naylene zou nooit tegen haar liegen, maar ze zou hier en daar nooit het hele verhaal geven als ze niet vermoedde dat het nodig was. En Linn had het gevoel dat Naylene nu iets achterliet over de man die de stad onder zijn duim had.
‘Davina heeft me zijn nummer gegeven.’ Naylene haalde haar schouders op. Linn hield echter haar blik vast, niet klaar om zomaar op te geven.
‘Dat betekent dat je bij haar bent geweest,’  concludeerde ze. ‘En dan zou Marcel er ook moeten zijn geweest, aangezien hij haar niet zomaar alleen laat. Zelfs niet met jou.’
Linn wist dat Naylene moe was. Ze had de afgelopen dagen een hoop gedaan en daarbij had ze ook nog moeten tegen liegen. Niet alleen tegen Elijah en Klaus, maar ook tegen Davina en Marcel. Ondanks dat het Naylene goed af ging en Linn wist dat ze het onder controle had, zag ze de vermoeidheid ook. Ze moest immers constant nadenken over wat ze zei, en tegen wie.
Iets wat ze nu niet hoefde te doen.
‘Ik had beloofd Davina te helpen. En om me te bedanken, heeft Marcel me een drankje aangeboden.’ 
‘En hij heeft je alleen maar bedankt met een drankje?’  vroeg Linn, waarna ze haar hoofd schudde. Ze geloofde het niet. Ze had Marcel zijn nummer misschien opgeslagen om contact te houden over Davina, maar Linn wist dat als Naylene het meisje wilde spreken, ze dat direct zou doen. Daar had ze geen tussenpersoon voor nodig. En ze had gezien hoe Marcel en Naylene naar elkaar hadden gekeken op de avond van het feest. Ze wilde simpelweg niet geloven dat Marcel haar alleen maar een drankje aan had geboden en dat er verder niets was gebeurd.
‘Ik weet niet wat jij suggereert-’
‘Ik denk dat je dat wel weet.’ Linn glimlachte geamuseerd. ‘Of heb ik het fout?’
Naylene bleef stil, wat betekende dat Linn al gewonnen had. Ze vouwde haar handen onder haar kin en bleef haar beste vriendin aankijken, net zolang totdat Naylene het opgaf en haar gezicht weg draaide. ‘Het was maar een zoen.’
‘Jullie hebben gezoend!’ riep Linn uit. ‘Van alle dingen die er gebeuren in de stad, vertel je eerst over jou en Elijah en daarna pas over jou en Marcel? Nay!’
‘Het was niet zo belangrijk? Ik heb zoveel mensen gezoend in mijn leven.’
‘Maar dit is Marcel!’ Linn kwam overeind uit haar stoel. Naylene kon er van alles tegenin brengen, maar Linn was er van overtuigd dat dit niet zomaar een zoen was geweest. De spanning tussen de twee was overduidelijk geweest tijdens het feest en de zoen had die vast niet weggenomen. Sterker nog, waarschijnlijk had de zoen het alleen maar verergerd.
‘Je kunt dat wel zo zeggen, maar dat betekent niks.’ 
‘Natuurlijk wel!’ Linn liep naar haar toe en duwde Naylene haar voeten van het tafeltje. ‘Het betekent dat je een grote hypocriet bent.’ 
‘Pardon?’ Naylene keek vragend naar haar op.
Linn wees beschuldigend met haar vinger. ‘Je geeft me altijd commentaar over de mannen waar ik op val, maar jij bent net zo erg. Je bent nog maar een paar dagen in New Orleans en je zoent één van de meest knappe mannen in de stad.’
‘Het is nog steeds vreemd dat je hem knap noemt.’
‘Niet van onderwerp veranderen!’ Linn ging op het tafeltje zitten tegenover Naylene. ‘Je hebt een ding voor Marcel. Geef maar toe.’ 
‘Ik heb helemaal geen “ding” voor Marcel.’  Naylene maakte aanhalingstekens met haar vingers. ‘Het was maar één zoen.’
Triomfantelijk sloeg Linn haar armen over elkaar. ‘Dus je zou er meer willen?’ 
‘Dat zei ik niet.’ 
‘Je ontkent het ook niet.’ Linn zag niet in waarom Naylene er moeilijk over deed, of waarom ze niet toe wilde geven dat ze meer zag in Marcel. De ruzie tussen hem en Klaus was daar geen reden voor, totaal niet. Linn kende haar goed genoeg om te weten dat Naylene daar niets om gaf en dat ze zich daar ook niet door tegen zou laten houden.
‘Soms mis ik Michael. Die stond tenminste nog zo nu en dan aan mijn kant.’ 
‘Als je denkt dat Michael aan jouw kant zou staan, dan heb je het fout,’ zei Linn lachend. Ze wist zeker dat Michael het met haar eens zou zijn en dat hij Naylene in de richting van Marcel zou duwen als hij daar de kans voor kreeg.
‘En over Michael beginnen gaat ook niet werken.’ Het was slechts weer een poging van Naylene om het gesprek een andere kant op te sturen. ‘Geef maar gewoon toe dat je Marcel ziet zitten. Daar is niks mis mee. Sterker nog, ik denk dat jullie een ontzettend goed stel zouden zijn samen.’ 
‘We hebben één keer gezoend!’ hield Naylene vol. ‘Alleen jij kan dat veranderen in meer dan dat het is.’
‘Ik weet het gewoon zeker,’ zei Linn, waarna ze naar Naylene gebaarde. ‘Jij en Marcel, dat gaat gebeuren.’
18
Posts: 17081
Datum: 08-05-2022 10:59
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene had kunnen verwachten dat Linn de rest als het ware had vergeten op het moment dat ze haar over Marcel had verteld. 
“Loop niet te hard van stapel. En wees niet teleurgesteld als er bij iets eenmaligs blijft.” Naylene moest bijna lachen door de manier waarop ze nu zaten. Ze moest denken aan alle slechte romantische film die Linn en Michael ooit samen gekeken hadden. Hoe een tienermeisje de waarschuwing kreeg van haar moeder. Voor hen was het andersom.
“Ach Nay.” Linn pakte haar handen tussen die van haar en gaf er een klopje op.
“Eigenwijs als altijd.” 
Naylene schudde met haar hoofd.
“Daarom gaat het zo goed passen. Ik zie het al helemaal voor me.” 
“Niet doen.” Fluisterde Naylene, deze keer iets kwetsbare. Iets waardoor Linn wel leek te weten dat ze nu moest stoppen.
“Je verdient net zo goed geluk als ik dat doe Naylene. Het is niet verkeerd om dat hier te zoeken.” Naylene pakte de handen van Linn vast en kneep er eventjes in. Ze kon zich niet voorstellen dat haar geluk zoeken bij iemand die net zoals haar een geschiedenis had met de Mikaelsons makkelijk was. Of dat het waard was. Het was één zoen, bleef ze zichzelf toespreken. Linn kon het anders zien. Op het moment was het voor Naylene niet meer dan dat.
“Ik ben gelukkig.” De afgelopen jaren was het misschien een zoektocht geweest omdat Michael ergens anders was gaan wonen en Naylene had niet altijd de beste keuzes gemaakt. Toch was ze iedere dag gelukkig dat ze haar tijd op aarde door kon brengen. 
“Je weet dat ik het anders bedoel.”
Naylene haalde haar schouders op. Ze liet Linn haar handen los en zakte iets verder onderuit op de stoel. Voor haar was het gesprek klaar. Dit was niet de tijd om het over Ashton te hebben. Het gemis van Michael of al het andere. Het was zelfs niet de tijd om het over Linn en Elijah te hebben. Wat Elijah ook had besloten, dat zou hij met Linn zelf bespreken. Mochten de woorden Naylene achteraf niet aanstaan, zou ze hem daar zeker weer iets over laten weten. 
“Vertel over de tijd hier.” 
Linn staarde even naar buiten. Het hutje was misschien niet veel, zeker niet in vergelijking met de plaatsen waar ze de laatste jaren hadden verbleven, het was echter genoeg. 
“Het voelt prettig. Gemoedelijk.” Naylene knikte, het zag er uit als een deel van een community.
“Er is een groot deel van de pack die hier woont. De mensen die de vloek nog niet hebben getriggerd. In het begin waren ze sceptisch over het feit dat ik hier ook was, maar door Hayley lijkt het alsof ze mij ook hier accepteren.” Naylene knikte, ze kon zich voorstellen dat mensen hier niet happig waren geweest op een vampier in hun midden. Andersom had ze het ook niet prettig gevonden. Naylene had Linn echter met een gerust hart naar de wolven kunnen laten gaan. 
“Hayley verdient dit echt. Je kunt merken dat ze hier thuis hoort. Dat van net gaf eigenlijk al wel aan dat ze voor haar willen vechten.” 
Naylene knikte.
“En je nieuwe vriend heeft daar denk ik ook wel mee te maken.” Ze hadden kort gesproken over de man die naar Linn toe was gekomen op het feest.
“Calum.” 
“Hij zat vast tussen de wolven die je hebben geholpen.” Ze hadden ook enkel Hayley kunnen redden en Linn aan haar lot over kunnen laten. Iets wat ze niet hadden gedaan. Dat had vast een reden gehad. 
“Ik denk dat ik hem een paar extra biertjes schuldig ben met de volle maan.” 
Naylene glimlachte. Het idee dat Linn een nieuwe vriend had gevonden deed haar goed. Ze wist hoeveel ze Michael soms miste. Iemand die in de buurt was met wie ze rond kon hangen en even helemaal niets van hoefde te verwachten. Misschien had ze nu wel weer zo iemand gevonden. Wat maakte het uit dat het een weerwolf was. 
“Ik wil Hayley helpen met het terugdraaien van de vloek.” Sprak Linn, alsof die gedachten net pas in haar hoofd op was gekomen, maar wel zo zeker alsof ze er jaren lang over na had gedacht. Een manier die Linn typeerde, ze ging ergens altijd voor de volle honderd procent voor.
“Dan moeten we uitzoeken wie de originele spreuk heeft gedaan, of er een bindmiddel is gebruikt en wat de gevolgen daarvan zijn.” Voor Naylene was het logisch dat ze Linn mee zou helpen.
“Laat dat maar aan ons over, Nay.” 
“Ik kan best helpen.” 
“Ik kan aan je zien dat moe bent, Nay. Je moet al zoveel ballen hoog houden. Dit is iets wat niet meteen hoeft te gebeuren. We zullen er onderzoek naar doen en natuurlijk betrek ik je er bij, maar je hoeft hier verder niets in te doen.” 
Linn stond en ging voor Naylene staan, terwijl ze haar handen uitstak. Ondanks dat Naylene geen idee had wat Linn precies van plan was, pakte ze de handen van Linn vast en liet ze zich overeind trekken. Voor even voelde ze de armen om zich heen. Armen die haar al eeuwen vast namen en iedere keer weer vol met warmte zaten.
“Ik ben ook gelukkig. Met jou als mijn beste vriendin.” Fluisterde Linn, waarna Naylene een kus op haar wang voelde.
“Nou kom, we kunnen even buiten een plaats in het bos vinden waar je je magie even los kan laten gaan. Hoe lang is het geleden?” 
“Een paar dagen. De magie van Davina erbij.” Mompelde Naylene. Ze had die avond er niet voor gekozen om de magie zijn loop te gaan. Het bloed had geholpen. Marcel had gedaan. Naylene kon echter ook merken dat haar hele lichaam behoefte had om iets met de magie te doen. Linn had die vermoeidheid als ze goede vriendin die ze was, ook al opgemerkt. 
“Daarna gaan we eten. Er is verderop iemand die de beste stukken vlees klaarmaakt. Ik moest nog aan je denken.” 
“Dat had ik toen ik beignets meenam voor Davina en Marcel.” 
“Marcel…” Zei Linn veel betekenend, waardoor Naylene haar een stootje in haar zij gaf.
“Kijk uit, anders ben jij het eerste doelwit van mijn magie.”
“Dan denk je een goede vriendin te zijn en krijg je dit als dank!”
Naylene lachte en sloeg haar arm om Linn heen terwijl ze naar buiten liepen.
22
Posts: 4865
Datum: 08-05-2022 17:17
Demish
Internationale ster



Demish schreef:

Een week in de bayou was precies geweest wat Linn nodig had gehad om alles op een rijtje te zetten. De eerste paar dagen had Naylene haar en Hayley vergezeld en ze had gezien dat ook Naylene de rust van de natuur nodig had gehad. Wellicht hadden ze allebei onderschat hoeveel hun bezoek aan New Orleans van hun zou vragen. Gelukkig had Naylene in een veilige omgeving haar magie kunnen laten gaan, ver weg van de zorgen die de familie had over het gebruiken van haar magie.
Ondanks dat Naylene duidelijk had gemaakt dat er niets speelde tussen haar en Marcel had Linn het niet kunnen laten om hier en daar een plagerige opmerking te sturen, vooral op de momenten dat ze hem had moeten laten weten dat haar magie hetgeen was wat Davina voelde. Dat daarna nog meer berichten over en weer gingen, was volgens Naylene puur zakelijk. Dat terwijl Linn wist dat er niets zakelijks was aan de manier waarop de twee met elkaar omgingen.
Linn had haar tijd besteed aan het onderzoeken van de vloek die de wolven was opgelegd. Samen met Hayley had ze kunnen achterhalen wanneer de vloek was uitgesproken, maar welke heks er precies verantwoordelijk voor was geweest, was hen niet duidelijk. Ook had ze, nog, niets kunnen vinden over hoe de spreuk eruit had gezien en wat er voor nodig was geweest. Veel verder waren ze dan ook niet gekomen.
Toch was het tijd geweest om terug te keren naar de stad. Ondanks de onenigheid die ze met Elijah had, had ze hem ook gemist in de paar dagen dat ze hm niet had gesproken. Hij had geduldig op haar seintje gewacht en, als ze Naylene moest geloven, wist hij dat ze op een belangrijk punt in hun relatie stonden. Hetgeen wat hij haar deze middag zou vertellen, zou hun hele toekomst kunnen vormen.
Omdat ze zoveel mogelijk privacy had gewild, had Linn de eigenaar van een theehuis gedwongen om geen andere gasten toe te staan, ook niet in de botanische tuin die bij het terrein hoorde. Achteraf zou ze de eigenaar wel belonen met een flinke donatie. Mocht alles goed verlopen. 
Linn had haarzelf de taak toegewezen om alles tot in de puntjes voor te bereiden. Ze had een tafel uitgekozen, vlakbij de opengeslagen deuren die uitkeken op de tuin en zijn bijzondere fonteinen. Ook had ze het assortiment aan zoetigheid uitgebreid bekeken en op haar eigen wijze neergezet op de tafel, compleet met een bos bloemen die het lekkers voor haar complementeerden.
Geconcentreerd draaide ze één van de schaaltjes opzij, zodat het mooiste aanzicht van één van de taartjes zichtbaar was. Achter haar hoorde ze een zachte windvlaag; het geritsel van de bloemen en de planten.
Met een glimlach draaide zich om en ontmoette ze Elijah zijn blik. Kort nam ze hem in zich op. De manier waarop hij stond: één hand in zijn zak, de stoppels die zijn kaak sierden, en de intense blik die hij haar schonk. De bloemen en planten op de achtergrond maakten het plaatje compleet. Hij zou er niet zo uit mogen zien als hij van plan was haar hart te breken.
Al had ze niet het gevoel dat hij daarom hier was. Zo wreed was hij niet. Niet naar haar. Nooit naar haar.
‘Elijah,’ begroette ze hem, waarna ze naar hem toestapte. Hij nam haar hand vast en gaf haar daar een kus op.
‘Je ziet er beeldschoon uit, zoals altijd.’ Een zelfvoldane glimlach brak door op haar gezicht. In haar voorbereiding voor vandaag was ze erg zorgvuldig geweest. Daarin had ze haar uiterlijk ook zeker meegenomen. Haar haren los, haar make-up wat natuurlijker en een zomerse jurk waarvan Naylene had bevestigd dat niemand haar iets zou kunnen weigeren als ze hem droeg.
Linn trok hem aan zijn hand naar haar toe, waarna ze met haar vingers langs zijn wang streelde. ‘Je hebt niet geschoren.’
‘Vergeef me,’ zei Elijah, al vermoedde Linn dat hij het niet meende. ‘Het zijn drukke dagen geweest.’
Linn schudde enkel haar hoofd. Hij wist net zo goed als haar dat ze dit ook waardeerde. Misschien nog wel meer dan het propere, perfecte plaatje dat hij altijd presenteerde aan de buitenwereld.
Ze zette een stap naar achteren en gebaarde naar de tafel die ze had gedekt. ‘Laten we gaan zitten.’
‘Jouw oog voor detail blijft me iedere keer weer verrassen,’ zei Elijah, terwijl hij haar naar één van de stoelen begeleidde en deze naar achteren schoof, zodat ze plaats kon nemen.
Zodra hij ook zat, pakte de Linn de theepot en schonk ze voor hen beide wat in de porseleinen kopjes. Ze betrapte haarzelf erop dat ze hem wilde vragen naar de afgelopen dagen, en dat ze hem wilde inlichten over hetgeen waar zij mee bezig was geweest in de bayou, maar daar was nu niet het moment voor. Ze waren hier omdat ze bepaalde woorden van hem wilde horen. Omdat bepaalde woorden gezegd moesten woorden.
Ze legde haar hand op tafel en vanzelf liet Elijah zijn vingers tussen die van haar glijden, precies zoals ze hadden gedaan toen geen van hen zeker was geweest of de ander klaar was geweest voor intimiteit. Het was een vertrouwd gevoel, maar dat was het altijd geweest in zijn buurt.
‘Voordat je begin, wil ik graag wat zeggen,’ gaf ze aan. Elijah knikte, om aan te geven dat ze vrij mocht spreken.
‘Ik houd van je. En ik weet dat je ook van mij houdt. Dat is iets waar ik nooit aan heb getwijfeld.’ Ze draaide haar hand iets, zodat ze de zijne echt vast kon nemen. ‘En de waarheid is dat ik overal op deze wereld zou willen zijn, zolang het maar aan jouw zijde is.’
18
Posts: 17081
Datum: 09-05-2022 18:46
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De plek die Linn uit had gekozen was tot in de kleinste details perfect. Zelfs de kleine imperfecties leken op hun plek te vallen als geen ander. Een symboliek die Elijah terug kon vinden in hun relatie. Perfectie die hij voor een lange tijd na had proberen te jagen. Denkend dat zijn daden het beste waren geweest voor Linn, zonder haar daadwerkelijk voor te leggen wat zij er van vond. Nu wist hij beter. Perfectie was niet na te streven; er zat perfectie in het accepteren van de imperfecties.
Met zijn vrije hand nam Elijah het theekopje vast, waar hij voorzichtig van nipte. De veel te hete thee deed hem weinig. De woorden die Linn uitsprak vulden hem meer met warmte. Dat ze van elkaar hielden was hen beiden duidelijk. Dat ze bij hem wilde zijn, waar dat ook was, behoorde ook geen geheim zijn. Toch was dat hetgeen wat hij nooit van haar durfde te vragen. 
“Vergeef mijn onbeleefdheid…” Elijah nog een slok van zijn thee, waardoor het grootste gedeelte van het kleine kopje al leeg was.
“Zoals altijd heb je de perfecte plaats weten te vinden. De thee smaakt heerlijk. Mag ik je vragen om eerst door de tuinen te vergezellen. Ik heb altijd gevonden dat we tijdens onze wandelingen de beste wandelingen hebben gevoerd.”
“Ik was even bang dat je echt iets onbeleefds zou zeggen.” 
Elijah snapte dat zijn woorden verkeerd over hadden kunnen komen. Alsof hij al haar woorden weg had willen vegen. Hij wilde ze juist bevestigen. De afgelopen dagen had hij dit moment in zijn hoofd afgespeeld. Ieder van die keren hadden ze naast elkaar gelopen. Deze setting deed hem te veel denken aan het restaurant. 
“Vergezel me?” 
“Altijd. Overal.” Verduidelijkte Linn de woorden die ze net ook had gebruikt. 
Elijah hield Linn haar hand vast en met de andere hand schoof hij haar stoel naar achteren zodat ze hem daadwerkelijk kon vergezellen naar buiten. Hun vingers verstrengeld met elkaar. Geheel anders dan het vroeger was geweest, omdat het niet de tijd was geweest om hand-in-hand te lopen. Toch was het ook geruststellend hetzelfde. Er waren vele wandelingen geweest, waar de meest diepe onderwerpen aan bod waren gekomen.
Samen liepen ze door de eerste paden die hen langs rozenstruiken leidde. 
“De woorden die je net gebruikte. Dat je aan mij zijde zou zijn, waar dan ook ter wereld. Dat is mijn verlangen geweest voor honderden jaren.” Zelfs toen Elijah Linn net had gekend had hij er over nagedacht om haar mee te nemen in hun reizen. De gevoelens toen waren anders geweest. De gedachten hetzelfde. Over dat moment kon hij nog redeneren dat het niet veilig voor haar was geweest. Zijn vader die achter hen aan was gekomen, daar had ze Linn niet in mee willen trekken. 
“Waarom heb je die nooit uitgesproken?” 
“Verscheidene redenen.” Fluisterde Elijah. Zelfs enkele dagen geleden had hij die woorden nog op zijn lippen gehad. Bang dat hij Linn voor een keuze had gezet die ze niet had gewild. 
“De eerste keer was vanzelfsprekend. Ik wilde je niet in gevaar brengen en Mikael was destijds een grote bedreiging.” Hij had Linn het leven willen geven wat ze daarvoor niet had gehad. Een leven waar ze niet constant op haar hoede had moeten zijn voor hetgeen wat om de hoek kon loeren. 
“Enkele jaren later, toen je Naylene mee nam, heb ik het weer overwogen.” De woorden waren door zijn hoofd heen gegaan.
“Totdat die ene dag.” Elijah was er zeker van dat Linn precies wist op welke dag hij doelde. Dat verdoemde moment had al hun levens omgegooid. Het had er voor gezorgd dat Linn haar reis enkel met Naylene had voortgezet. 
“De tijden daarna veranderden.” Elijah hoefde niet te spreken over het moment dat hij ineens voor haar neus had gestaan om haar wel mee te krijgen. Hoe dat was afgelopen, had hem achteraf doen inzien dat het geen goede keuze was geweest. Er waren altijd mensen die verwikkeld waren in hun relatie. Keuzes die ze daardoor hebben moeten maken.
“Iedere keer als ik je zag wilde ik het je vragen. Wilde ik je smeken om te blijven en nooit meer weg te gaan. Ieder afscheid begon zwaarder en zwaarder te voelen.” Zijn leven had er wel voor gezorgd dat hij door had gemoeten. Er was altijd wel iets geweest waar hij zich volledig op had kunnen storten. Het gemis van Linn was echter op de voorgrond geweest. 
Elijah stopte met lopen, waardoor Linn ook stopte. “Er kwam een moment waarop je vragen te blijven iets was wat ik niet meer durfde.” 
Linn legde een hand om zijn gezicht heen en streek met haar duim over de stoppels die zijn kaaklijn sierde. 
“Elijah Mikaelson die iets niet durft.” 
“Mijn grootste angst is jou verliezen.” Gaf Elijah toe. 
“En door je weg te laten gaan, had ik het idee dat ik bij mij hield.”
Elijah spiegelde Linn haar bewegingen en liet zijn vingers haar gezicht omsluiten. Voor enkele seconden liet hij zijn voorhoofd tegen de hare aan leunen. De woorden die er zouden komen, waren zo kwetsbaar, alleen de gedachten aan ze uitspreken braken hem al op van binnen. 
“Mijn grootste vrees was je het vragen, omdat ik het antwoord had geweten.” Elijah was zich er volledig van bewust wat voor grip hij op Linn had, andersom had ze die immers ook. Op het moment dat hij haar de vraag had gesteld, had ze er voor gekozen om met hem mee te gaan.
Elijah trok zich een beetje terug, wende zijn blik even af om de juiste woorden te vinden in zijn hoofd. 
“Ik had ingestemd.” Op die woorden knikte Elijah.
“Mijn grootste angst was dat je er mee in had gestemd. Je het leven met Naylene en Michael achter had gelaten. Of juist niet en dat zij mee waren gekomen. We weten echter dat zij op een gegeven moment ongelukkig waren geworden. Of in het andere geval, dat je Naylene zo had gemist dat je onbedoeld een wrok begon te koesteren.” 
“Dat zou nooit gebeuren.” Elijah pakte haar handen vast en kneep er zachtjes in.
“We weten beiden niet wat er zou zijn gebeurt. Ik weet echter wel hoeveel Naylene voor je betekent en ik zou je nooit voor de keuze willen zetten dat je tussen haar en mij moet kiezen.” 
Nog steeds vond hij moeilijk om die woorden uit te spreken. Hij wist namelijk niet wat er ging gebeuren. Elijah en zijn familie had Naylene ook ditmaal niet begroet als goede gastheren en vrouw. De samenwerking ging dan wel goed. Of ze een leven hier op wilde bouwen, wist hij echter niet. Iets wat Linn wel zou doen na dit gesprek .
“Wellicht dat ik ergens bang was dat als je die keuze zou moeten maken dat hij niet op mij zal vallen.” 
Elijah begon weer te lopen, waardoor ze weer naast elkaar waren. 
“Ik hoef er geen geruststelling in. Dat is hetzelfde als je dwingen een keuze te maken en dat zou ik nooit van je vragen.” Hij merkte dat Linn er iets over had willen zeggen. Dat hoefde niet. 
“Wat ik wel van je vraag, is iets wat ik al veel eerder had moeten doen.” 
Elijah stopte iets verderop met lopen in de buurt van een pegola die bedekt was met een plafond van bloemen. Linn had wellicht gedacht dat ze alles zelf had geregeld. Elijah was er echter achter gekomen wat het precies was geweest, waar hij iets aan bij had willen voegen. 
Er begon dan ook muziek te spelen.
Elijah stapte naar voren en draaide zich om, om Linn haar hand te vragen. 
“Ik wil je uitnodigen tot deze dans. De eerste dans tot ons leven samen. Naast elkaar.” 
22
Posts: 4865
Datum: 15-05-2022 11:35
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
 Het was bijna vanzelfsprekend dat ze geen geheim had kunnen houden voor Elijah. Zelfs Naylene had niet geweten wat haar precieze plannen waren geweest, maar hij had zonder moeite haar plannen weten te ontrafelen. Daardoor verraste hij haar met de spontane muziek, al waren het zijn woorden die haar voor altijd bij zouden blijven. Dit was hetgeen wat ze had willen horen, waar ze al die eeuwen naar had verlangd. En nu leek er, eindelijk, niets meer tussen hen in te staan.
Met een grote glimlach op haar gezicht nam ze zijn hand aan, waarna ze zich dichter naar hem toe liet trekken. ‘Ik had moeten weten dat ik Elijah Mikaelson niet zomaar zou kunnen verrassen.’
‘Oh, maar dat heb je wel gedaan,’ gaf hij lachend toe. Zijn hand gleed over haar rug en zijn vingers raakten net de blote huid boven haar jurk. ‘Maar ik wilde zelf ook iets duidelijk maken.’ 
Linn knikte. Het was ook vooral aan hem geweest, maar ze had het niet kunnen laten om haar eigen draai eraan te geven. Om er zeker van te zijn dat deze middag succesvol zou zijn, wat haar nu ook gelukt was.
Ondanks dat ze dagen geleden nog hadden gedanst op het feest, voelde dit anders. Het plafond van bloemen boven hen en de muzikanten deden haar denken aan andere tijden. Aan het moment waarop hij plots voor haar had gestaan en haar, ondanks alle tegenslagen, mee had genomen naar de tuinen om te dansen. Maar ook zijn woorden brachten haar terug naar jaren geleden. Naar een moment wat wellicht de voorganger van nu was geweest, als ze nooit waren onderbroken.
‘Die dag die je noemde…’ Linn sprak er liever niet in detail over. Het was de dag waarop het sprookje van de Mikaelsons voor haar uit elkaar was gevallen. Wat Klaus die dag had gedaan, had ze hem voor een lange tijd kwalijk genomen. ‘Ik vroeg je hoe jij naar de liefde keek. Kun je je dat nog herinneren?’ 
Elijah zijn hand gleed naar haar gezicht, zodat hij haar kin iets op kon tillen. ‘Er zijn weinig momenten met jou die ik me niet herinner.’
Ze glimlachte, omdat het voor haar precies hetzelfde was.
‘Wat ik me ook nog kan herinneren, is dat ik nooit jouw antwoord te horen heb gekregen.’Dat was waarom ze er over was begonnen. Ondanks dat ze hem al lang had laten zien wat de liefde voor haar betekende, wilde ze het hem nu nogmaals vertellen.
‘Ik denk dat het dit is,’ zei ze dan ook. ‘De veiligheid, en zo comfortabel met elkaar zijn. Maar tegelijkertijd ook elkaar weten te verrassen, zelfs na al die jaren. En om geen afscheid meer te nemen.’
Ze wist dat Elijah en zijn familie daar een andere variant op hadden. Eentje die ze op sommige momenten prachtig vond, maar op andere momenten was het ook een herinnering voor haar. In haar leven was niets voor eeuwig en altijd, zelfs niet met haar onsterfelijkheid. Om dan te zeggen dat er niet langer afscheid zou worden genomen, vond ze beter.
‘Dat is prachtig.’ Hij boog zich naar voren en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Vanzelf liet ze haar hoofd tegen zijn schouder aanzakken, zodat ze konden blijven bewegen op de prachtige muziek die hij had geregeld.
Hetzelfde warme en veilige gevoel wat ze altijd ervaarde als ze bij hem was, bekroop haar opnieuw. Het voelde goed om hier te zijn, samen. Om te weten dat, wat er ook zou gebeuren, ze niet meer van elkaars zijde zouden wijken.
Na een aantal nummers in stilte te hebben gedanst, keek Linn naar hem op.‘Ik heb nog wel een paar opmerkingen.’ Linn liet haar vingers over de palm van zijn hand glijden, waarna ze hun vingers weer met elkaar verstrengelde. ‘De eerste is dat, mocht het weer voorkomen dat jij en Naylene op een stel heksen afstormen, ik mee wil. Ik kan niet geloven dat ik dat heb gemist.’ 
‘Vanzelfsprekend.’  Hij kneep in haar hand. ‘De heksen weten wie ze moeten vrezen nu. Met jou erbij zullen ze niet nogmaals iets doms doen.’ 
‘Goed.’ Ze had Naylene en Elijah graag samen zien willen werken.
‘En de tweede?’ 
‘Ik wil bij jou wonen.’
‘Zou je niet liever willen verblijven in het hotel, samen met Naylene?’
Linn schudde haar hoofd. ‘De laatste keer dat we in New Orleans waren, hebben we geweldige tijden beleefd samen. Dat kunnen we nu weer hebben.’ Wellicht op een andere plek, aangezien het voormalige huis van de Mikaelsons nu werd bewoond door Marcel. En Naylene zou haar waarschijnlijk alleen maar aanmoedigen om echt haar geluk op te zoeken. Daar hoorde dit bij.
‘Beschouw het als geregeld.’ 
Ze legde haar handen rond zijn gezicht. ‘En minder vaak scheren. Dit staat je goed.’ 
Elijah lachte en legde zijn handen rond haar polsen. ‘Nog andere eisen?’ 
Linn hield haar hoofd schuin en keek hem onschuldig aan. ‘Mans?’
‘Absoluut niet.’ Ondanks dat het duidelijk was dat hij geen fan was van het woord, wist ze zeker dat hij haar nooit zou corrigeren als ze het zou gebruiken. ‘De wolf die dat bedacht heeft, zal er nog wat over horen.’
‘Ik vind het leuk.’ Ze ging op haar tenen staan en gaf hem een kus. ‘Maar dat is alles. Geen verdere eisen meer. Alleen die vier.’
‘De eerste drie klinken behoorlijk redelijk. Ik vrees dat we voor de vierde moeten onderhandelen.’ 
‘Onderhandelen?’ Linn schudde lachend haar hoofd. ‘Je kunt het proberen, maar ik weet zeker dat je zal verliezen.’
Hij gaf haar een kus. ‘Daar twijfel ik niet aan.’ 
18
Posts: 17081
Datum: 18-05-2022 15:03 | Aantal keer gewijzigd: 1
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS