Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Constrained

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Trouwplannen?" grinnikte Torrance. "Hm, wat zou het fijn zijn om keuze te hebben in het huwelijk waar ik in de eerste instantie al geen keuze bij had." Zijn woorden klonken sarcastisch, al had het evenzeer geleken op een vorm van zelfspot. Dat was altijd al één van Torrance's copingsmanieren geweest. "Nee, ik ben de hele dag bezig geweest met de rest van de stallen te controleren, omdat het in principe niet normaal is dat een stal zo snel brand. De rest leek in orde te zijn, dus verder is er nog een onderzoek gaande naar wat er exact mis was met die ene stal. Het zou wel eens kunnen dat iets anders dan de bliksem de aanleiding had van de brand," legde Torrance uit. "Ik hoop dat ze iets bruikbaar vinden, zodat we incidenten in het vervolg kunnen vermijden," zei Margaux. De brand kon verschillende redenen hebben; veroudert hout dat niet in orde was, eventueel opzet,... Doch, wilde geen bezorgdheid opwekken bij Margaux, gezien ze genoeg aan haar hoofd had. "Ik hoop het ook, maar daar hoef jij je verder ook geen zorgen over te maken."
Een glimlach kon Torrance niet onderdrukken toen hij haar ondersteboven aan zijn bedrand aantrof. "Hey hey, raak jij maar niet te gewend aan mijn bed. Want mijn macht heeft het bovendien ook weer voor elkaar gekregen dat jij weer in je eigen bed kan slapen vanaf nu," zei Torrance, terwijl hij om haar te plagen op een zachtaardige manier één van de kussens naar haar hoofd gooide. Met de macht die hij aanhaalde had hij grappend gedoeld op de eerdere preek die Margaux hem gaf over hoe hij zogenaamd 'verzonken was geraakt in zijn macht en daar misbruik van maakte'. "Sleur jij me hier dan uit?" had ze hem terug geplaagd. "Absoluut niet," was zijn antwoord geweest, waarna hij zonder schaamte plaatsnam in het bed, naast Margaux. Het was tenslotte zijn eigen bed geweest en uit de afgelopen nacht had hij begrepen dat zij daar geen ernst in had.
Het was een tijdje stil geweest tussen hen beide. Zelfs een speld had men kunnen horen vallen in de kamer. Desalniettemin was het een stilte die Torrance waarderen kon, een stilte die louter bestond uit rust en vrede. Geen wrok of frustratie had hij gevoeld, de situaties die hen uit elkaar hadden gedreven, inclusief zijn broer, was hij voor even vergeten. "Ik was echt bang dat ik je kwijt was," begon hij na een tijdje te vertellen. "En het is misschien hypocriet op de één of andere manier he, maar het idee alleen al dat je het misschien niet had gehaald, wetende dat ons laatste gesprek een ruzie was..." Tijdens hij zijn woorden uitsprak, had hij haar niet aangekeken. Normaliter sprak Torrance zijn gevoelens niet zomaar uit, gezien het überhaupt geeneens de bedoeling was dat hij die bezat. Mensen van adel dienden hard te zijn voor elkander persoon die niet van hun stand waren. Zo was het hem aangeleerd. Uiteindelijk had Torrance zich toch naar Margaux gekeerd, haar aangekeken. "Dat had ik mezelf denk ik nooit kunnen vergeven." Met dat idee had hij zijn volledige moreel aan de kant geschoven en alles op alles gezet om haar uit de brand te redden. Hij besefte dat hij zijn reddingsactie niet louter voor Margaux had uitgevoerd, maar evenzeer voor zichzelf. Het zou leeg gevoeld zijn zonder haar. Hij wist wel dat er een tijd aankwam dat ze het kasteel mocht verlaten, om weer thuis te wonen. Het was een kwestie van tijd geweest vooraleer de koningen en Eleanor besloten dat ze haar straf had uitgezeten. Voorlopig wilde hij enkel nog op een goede manier van Margaux' aanwezigheid genieten.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux lag diep in gedachten over de brand. Ze vroeg zich af of ze dit had kunnen voorkomen. Ze was altijd waakzaam geweest als het om de stallen ging, vooral met haar taken als halve stalknecht. Ze wist dat het veroorzaakt kon zijn door iets eenvoudigs als verouderd hout of defecte apparatuur, maar ze kon het gevoel niet van zich afschudden dat het misschien iets sinister was. Ze dacht eraan dat het misschien met opzet was aangestoken, maar dat verwierp ze snel, omdat ze niet wilde geloven dat iemand zoiets zou doen. Een andere theorie die ze had was dat het veroorzaakt kon zijn door een blikseminslag, maar omdat het onderzoek nog gaande was, kon ze daar niet zeker van zijn. Ze wilde er niet langer bij stilstaan, het was sowieso een tragisch ongeluk en ze wilde er kost wat kost voor zorgen dat het niet weer gebeurde.Toen Torrance zei zich er verder geen zorgen over te maken, glimlachte ze. Ze wist dat hij haar probeerde te beschermen en dat kon ze waarderen. "Bedankt," zei ze zacht, "dat je zo vaak rekening met me houdt."
Toen Torrance naast haar op zijn bed ging zitten, kreeg Margaux een gevoel van troost in zijn aanwezigheid. De stilte tussen hen was vredig en ze was dankbaar voor dit korte moment van rust na de chaos van de afgelopen dagen. "Ik maakte me echt zorgen om je," begon Torrance en verbrak daarmee de stilte. "Toen ik van de brand hoorde en je nergens te vinden was, kon ik me niet aan het gevoel onttrekken dat ik je misschien kwijt was." Zijn woorden waren oprecht en Margaux voelde zich ontroerd door zijn bezorgdheid. Ze dacht terug aan de brand en alles wat er gebeurd was. Het was een angstaanjagende ervaring geweest en ze was dankbaar dat ze nog leefde. Ze wist dat ze veel had om dankbaar voor te zijn, waaronder Torrance's moed om haar te redden. "Ik denk niet dat ik mezelf dat ooit had kunnen vergeven," ging Torrance verder. Margaux zag het ernst van zijn woorden in zijn uitdrukking. "Ik ben gewoon blij dat je in orde bent," zei ze, terwijl ze een hand op zijn arm legde in een gebaar van dankbaarheid. "Meer nog, ik ben dankbaar voor alles wat je voor me gedaan hebt."
Margaux draaide zich om naar Torrance, haar uitdrukking uitdagend. "Ik weet zeker dat er snel een nieuw dienstmeisje aangenomen zou worden en je rommel snel achter je zou opruimen," zei ze, haar toon speels. "Geloof me, je zou mijn afwezigheid niet eens merken." Ze vouwde haar armen over elkaar en liet haar hoofd erin rusten terwijl ze Torrance bleef aanstaren, haar ogen op de zijne gericht. De sfeer tussen hen was fragiel, alsof ze de enige twee mensen in de wereld waren. Het was een vreemd gevoel voor Margaux, eentje die ze niet zo goed kon duiden. Was het een gevoel van kameraadschap? Vertrouwen? Wat het ook was, ze voelde zich veilig en begrepen. Ze vroeg zich af hoe anders het zou zijn als ze Torrance onder andere omstandigheden had ontmoet, als ze hem in haar dorp had ontmoet, voordat ze als dienstmeisje was meegenomen. Maar anderzijds kon ze niet anders dan dankbaar zijn voor het leven dat ze nu had, de mensen die ze had ontmoet en de ervaringen die ze had opgedaan. Ze wist dat wat er in de toekomst ook zou gebeuren, ze Torrance altijd zou herinneren als de persoon die haar door alles heen had geholpen. Ze kon haar dankbaarheid misschien niet in woorden uitdrukken, maar ze wist dat haar daden meer zeiden dan woorden. Ondanks de ingewikkelde dynamiek tussen hen was hij er altijd voor haar geweest, en ze wist dat ze altijd op hem kon rekenen. Terwijl ze naar hem keek, voelde ze een plotselinge drang om zijn hand te pakken. Ze wilde hem zonder woorden laten weten hoezeer ze alles waardeerde wat hij voor haar had gedaan. De sfeer in de kamer was intiem en kwetsbaar, en ze wilde die niet verbreken met woorden. In plaats daarvan schoof ze iets dichter tegen hem aan en stak ze voorzichtig haar hand uit. Ze nam zijn hand in de hare en kneep er zachtjes in. Ze keek in zijn ogen en glimlachte, om hem te laten weten dat ze hem oprecht dankbaar was voor alles wat hij voor haar had gedaan. De stilte tussen hen was comfortabel en gevuld met onuitgesproken emoties. Het was een moment van begrip en verbondenheid, iets wat Margaux’s hartje vulde met warmte. Het was fijn te weten dat ze iemand als Torrance in haar turbulente leven had. Op dat moment wist ze dat, wat de toekomst ook zou brengen, ze de band met Torrance altijd zou koesteren. Ze wist dat ze altijd op hem kon rekenen, wat er ook gebeurde. Dus sloot ze gewoon haar ogen en genoot van het moment, terwijl ze de warmte en geborgenheid van zijn hand in de hare voelde.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Geloof me, je zou mijn afwezigheid niet eens merken." Het waren woorden geweest die Torrance deden grinniken, gezien het hem verbaasde hoe ze haar waarde voor hem onderschatte. "Hm, denk je dat echt?" vroeg hij haar. "Het lijkt misschien niet zo, maar je bent wel meer dan iemand die mijn kamer opruimt." Haar ogen had Torrance in die tijd niet losgelaten, alsof zijn blik aan de hare vast hing, zoals twee magneten elkaar aantrokken. Evenals de warmte van haar hand, die naar de zijne reikte, gaf hem een gevoel dat hij niet plaatsen kon. Tintelingen hadden ontstaan op zijn huid. Een gevoel dat zich verspreidde over zijn arm en leek door te trekken tot zijn ruggengraat. Het deed hem denken aan hoe hij haar dichtbij had gevoeld bij het boogschieten en haar dichtbij hem vasthield nadat hij haar redde uit de brandende stal. Het deed hem denken aan alle keren dat ze dichtbij hem was geweest en hij niet de moed had om in te zien wat hij van har wilde. De moed om haar nog dichterbij haar te hebben dan dat hij op deze manier kon. Het enige wat hij wilde was de kleine afstand tussen hen beide verbreken en proeven van de lippen die hij al zo vaak uitvoerig bekeken had. Wat voor schandaal het ook was, het kon hem niets schelen.
Een fractie van een seconde had het Torrance geduurd om op te staan en zijn plaatst naast Margaux te verlaten bij de binnenkomst van zijn vader. Bedenkelijk, maar met een veel te vrolijke blik had hij in de deuropening gestaan. "Ik euhm...," ratelde Torrance ongemakkelijk, onwetend wat hij moest doen. Hij wilde Margaux niet nog meer problemen brengen door het onderonsje dat tussen hen had plaatsgevonden. "Ze voelde zich niet zo goed door wat er vannacht gebeurde dus euhm, ik liet haar even hier rusten omdat." Zijn woorden werden echter afgekapt door zijn vader, die zich volledig richtte op Margaux. Alsof het niets was had hij de uitleg van zijn zoon compleet genegeerd.
"Het spijt ons ten zeerste wat er vannacht is gebeurt, mevrouw Toussaint. Ik wil u daarom uitnodigen voor het diner vanavond, om te bekomen van wat je is overkomen en als blijk van dank voor het harde werk dat u hebt geleverd voor ons. Het zou ons vreugde brengen indien u dit voorstel accepteert." Met opgetrokken wenkbrauwen had Torrance naar het aanbod van zijn vader geluisterd, sceptisch over welke plannen de man nu weer bezat. Het leek hem onwaarschijnlijk dat zijn vader het licht had gezien en Margaux zonder reden een leuke avond wilde bieden. "Hebt u daar problemen mee, mijn zoon?" vroeg de koning vervolgens aan Torrance.
"Nee hoor, gaat u gang," zei Torrance, hoewel hij nog steeds sceptisch was. Desalniettemin gunde hij Margaux een fatsoenlijke maaltijd en zou hij simpelweg een oogje in het zeil houden tijdens het diner.
"Dus, mogen we u aan tafel verwachten, mevrouw Toussaint?" Hoopvol keek zijn vader naar Margaux.
"Euhm, ja, natuurlijk, uwe majesteit," zei Margaux, met dezelfde verwardheid in haar stem die ook Torrance had ervaren. Het had als een vreemd plan geklonken, een plan dat hij niet vertrouwde. "Perfect, ik geef het door aan de keuken!" zei de koning enthousiast, waarna hij de ruimte verliet. Nadien keerde Torrance zich weer tot Margaux.
"Nou, ga je maar klaarmaken dan," zei Torrance tegen haar. "Voorlopig kan ik mijn eigen rommel wel opruimen," zei hij plagend, doelend op wat ze eerder zei over hoe vervangbaar ze was en louter diende om zijn rommel op te ruimen. "En mijn vader houdt niet zo van wachten."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Toen de koning haar uitnodigde, voelde Margaux zich ongemakkelijk. Ze wist dat het incident in de stal geen goede indruk zou maken op de buitenwereld, en het was logisch dat de koning haar welzijn wilde verzekeren. Maar het belang dat aan haar en haar herstel werd gehecht, leek ongewoon. Het leek alsof dat er meer achter deze uitnodiging zat. Terwijl ze een verdachte blik deelde met Torrance, vroeg ze zich af of het diner voor de koning een manier was om het imago van het paleis naar buiten toe te verbeteren. Het voelde alsof het niet meer was dan een publiciteitsstunt. Ze was vastbesloten om op haar hoede te blijven en zich bewust te zijn van eventuele verborgen motieven achter het diner. Tegelijkertijd wist ze dat het belangrijk was er op haar best uit te zien en een goede indruk te maken op de koning. Het zou de eerste keer zijn dat Zijne Majesteit haar zonder uniform zou zien, en ze wilde er zeker van zijn dat ze er op haar best uitzag. Eenmaal de koning weer weg was keek ze Torrance aan met een pruillip waarbij ze haar schouders ophaalde. Een teken om te zeggen dat ze ook geen flauw idee had wat er net was gebeurd en wat haar te wachten stond. Hierna trippelde ze uit zijn kamer en haastte ze zich naar haar eigen, aangezien ze de koning niet te lang wou laten wachten.

Toen Margaux haar kledingkast opende en tussen alle keuzes keek, besefte ze dat haar mogelijkheden nogal beperkt waren. Ze had alleen een paar exemplaren van haar uniform en nachtkleding, niets dat geschikt zou zijn voor een diner met de koning. Verzonken in haar gedachten hoorde ze geklop op haar deur. Eleanors hoofd stak door de deuropening en het lichaam van de blondine volgde spoedig. Ze hield een prachtige zilveren jurk vast. "Hiermee zul je zijn waardering zeker kunnen winnen," zei Eleanor. Margaux wist niet helemaal waar ze op doelde, maar de jurk was te prachtig om af te staan. Ze bedankte Eleanor twijfelachtig, en de kroonprinses vertrok al snel zonder er nog woorden aan vuil te maken.Margaux kreeg het gevoel dat de jurk niet zomaar een geschenk was, het leek een test. Probeerde de koning te zien of ze bij de adel zou passen? Probeerde hij een manier te vinden om van haar af te komen? Toen Margaux haar haar goed in model bracht door er even een borstel doorheen te halen, voelde ze zich een beetje nerveus. Haar lokken en franjes lagen nu goed, in zachte golven langs haar schouders. Ze wist dat uiterlijk belangrijk was, vooral voor iemand als zij die in dienst was van de koninklijke familie. Ze deed vluchtig natuurlijke make-up op, bracht zorgvuldig een dun laagje foundation aan om haar huidskleur te egaliseren en een vleugje mascara om haar ogen te accentueren. Ze pakte haar flesje parfum en spoot het voorzichtig op haar polsen en hals. De geur van lavendel en vanille vulde de kamer en gaf haar een extra elegante uitstraling. Ze deed een stap terug om zichzelf in de spiegel te bekijken. Apetrots was ze toen ze zag hoe mooi ze eruit zag.

Margaux snuffelde in haar kledingkast, op zoek naar het perfecte paar schoenen bij haar jurk. Haar blik viel uiteindelijk op een paar zilveren stiletto's die al maanden achter in haar kast stonden te verstoffen. Ze had nooit de gelegenheid gehad ze te dragen, maar vanavond voelde als het perfecte moment. Ze trok ze aan en voelde het bekende knellende gevoel bij haar tenen. Ze haalde diep adem, herinnerde zichzelf eraan dat schoonheid en comfort niet altijd samengaan, en stond op om zichzelf in de grote spiegel te bekijken.De stiletto's voegden een vleugje elegantie toe aan haar uiterlijk, en ze moest glimlachen om de manier waarop ze haar benen langer en slanker deden lijken. Ze draaide een rondje en bewonderde de manier waarop de jurk om haar heen vloeide terwijl ze bewoog. Ze voelde een gevoel van vertrouwen dat ze lang niet had gehad, en ze wist dat het deels te danken was aan de manier waarop ze eruitzag. De zilveren stiletto's waren de kers op de taart, en ze wist dat ze de perfecte afwerking van haar outfit waren.Ze wierp een laatste blik in de spiegel en was blij met wat ze zag. Ze voelde zich een ander mens, zelfverzekerd en mooi. Ze wist dat de avond vol onbekende dingen zou zitten, maar ze was vastbesloten er het beste van te maken. Ondanks haar twijfels wist Margaux dat ze een dapper gezicht moest opzetten en het beste uit deze gelegenheid moest halen. Ze mocht haar zenuwen niet de baas worden. Ze zou de koning laten zien dat ze meer was dan een eenvoudig dienstmeisje, ze was een sterke, capabele vrouw die het verdiende om met respect behandeld te worden. Ze was klaar voor wat het diner ook zou brengen.
Terwijl Margaux nerveus haar kamer uitliep, bonkte haar hart in haar keel. Ze liep de marmeren trap af, het geluid van haar hakken galmde door de gangen. Ze zag hoe haar collega's haar met open mond aankeken, hun ogen wijd open van verbazing. Sommigen liepen zelfs zenuwachtig weg, verbijsterd door haar plotselinge transformatie. Terwijl ze door de gang liep, had ze het gevoel dat alle ogen op haar gericht waren. De jurk die Eleanor haar had gegeven omhelsde haar rondingen op alle juiste plaatsen en ze had zich nog nooit zo mooi gevoeld. Ze had extra moeite gedaan om er op haar best uit te zien, en dat leek zijn vruchten af te werpen. Toen Margaux de grote deuren van de eetzaal naderde, voelde ze een vlaag van zenuwen in haar maag. Ze friemelde even met de ketting die Henry haar had gegeven en die nog steeds om haar hals hing. Ze haalde diep adem en knikte naar de portiers, die per direct de deuren voor haar openden.
Binnen zag ze de koning en Henry zitten aan een tafel voor drie personen. Toen ze binnenkwam, ontmoetten Henry's ogen de hare, en ze kon de verwarring en verrassing erin zien. Hij stond op van zijn stoel om haar stoel te halen, zodat ze kon gaan zitten. Zo gracieus als ze kon wandelde Margaux naar de tafel waarna ze plaatsnam tussen de koning en Henry. Toen ze de kamer rondkeek, viel haar oog op de grootsheid van het paleis. De eetzaal was versierd met bladgoud, sierlijke kroonluchters en ingewikkelde fresco's op het plafond. De tafel was gedekt met het mooiste porselein en kristal, en de lucht was gevuld met het verleidelijke aroma van de maaltijd die zou komen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

Henry

Ongeduldig wachtte Henry aan de alvast gedekte tafel. Het was echter niet het eten geweest waarop hij wachtte. Hetgeen waarvoor hij zoveel ongeduld bezat was de komst van Margaux, die zijn vader, op Henry's verzoek, had uitgenodigd bij het diner. Een diner zonder Torrance's aanwezigheid, om precies te zijn. Henry had vanaf het eerste moment dat hij zijn ogen op Margaux gevestigd had gezien hoe Torrance haar voor zichzelf probeerde te houden, iets dat overigens iedereen had doorgehad. Desalniettemin had Henry ook ingezien dat hij enigszins achterstand had opgelopen, gezien Torrance en Margaux elkaar al velen langer kende. Idealiter dan het plan dat Henry voor ogen had kon het niet om die schade voorgoed van de baan te vegen; eerst de romantische picknick en nu het diner.
Hoopvol had Henry naar de deuren gekeken die zich openden. Schitterend, alsof ze meer was dan een dienstmeid ooit kon zijn kwam Margaux door de deuren gewandeld. Een gevoel van vreugde verwarmde zijn hart bij het aanzien van de ketting, die evenzeer om haar nek fonkelde als enkele uren geleden. Het had als prachtig detail geleken bij de jurk, die evenals uit een prachtige paarse kleur bestond, zoals de kleur van de ketting dat ook deed. De jurk omsloot haar lichaam alsof hij voor haar gemaakt was en had uitermate dienst geleverd om de rondingen die ze bezat, onmisbaar te maken. Elke andere man had kunnen dromen van het aanzicht dat Henry en zijn vader hadden.
"U ziet er prachtig uit, Margaux," zei Henry. Het bedankje dat hij kreeg zorgde ervoor dat een glimlach zijn lippen omsloot. Het was een glimlach die de rest van de avond niet van zijn gelaat te krijgen was. Meermaals had hij zijn ogen laten vallen op het prachtige gedaante dat bij hem aan tafel zat. Een groot deel van de avondmaaltijd hadden ze al met veel smaak opgegeten, vooraleer zijn vader, de koning, het voorval van de vorige nacht nogmaals aanhaalde.
"Ik hoop dat de kamer die we voor u hebben laten klaarzetten naar wens was?" vroeg zijn vader aan Margaux, terwijl hij zijn mond afveegde aan de witte servet, gemaakte van een uitermate zachte, zijden stof.
"Absoluut. Ik zal straks als een roos slapen," zei Margaux. De blik op haar gelaat verklapte al dat ze opgelucht was om haar nachten verder te zetten in een echte slaapkamer, in plaats van een stal. "Dan ben ik vast ook meer uitgerust om voor de kroonprins te werken."
"Mevrouw Toussaint, maak je daar maar niet druk op," zei de koning met een brede glimlach op zijn gelaat. "Mijn zoon heeft nog velen andere dienstmeiden die hem graag willen helpen. U mag best wat meer vrije tijd nemen." De blik die op Margaux gelaat ontstond verklapte de argwaan die ze bezat. Desalniettemin had de koning daar geen rekening mee gehouden.

Torrance

Enkele uren hadden zich verstreken. Ongeduldig zat Torrance te wachten in zijn kamer, wachtend tot één van de dienstmeiden hem kwam halen voor het diner, waar zijn vader het eerder over had. Hij wilde de drijfveren achter zijn vaders uitnodiging van Margaux weten. Torrance vertrouwde de man voor geen haar, aangezien hij meermaals had bewezen zijn vertrouwen niet te verdienen. Omdat het wel heel lang leek te duren, besloot Torrance zelf maar eens te kijken wat er aan de hand was en waarom niemand hem kwam halen. Normaliter was het avondmaal dagelijks stipt om achttien uur, niet vroeger niet later. Inmiddels was het al anderhalf uur na dat tijdstip geweest. Vastbesloten stond Torrance op van de stoel die achter zijn bureau stond en verliet hij zijn kamer. Nadien had hij zijn weg gebaand naar de eetzaal, waar ze doorgaans dineerden met zijn allen.
"Ik heb ervoor gezorgd dat ze de hele dag niet heeft moeten denken aan wat er haar overkwam vannacht," had hij Henry met een grote mate van trotsheid in zijn stem horen zeggen. Het aanblik van Margaux, vergezeld door louter zijn vader en broer had hem echter doen kuchen. Het had ervoor gezorgd dat Torrance de aandacht van het drietal had mogen ontvangen. Zonder gene begaf hij zich naar de tafel.
"Vertel maar verder hoor, Henry," zei Torrance, met de meest neppe glimlach die hij kon opzetten terwijl hij zijn broer een aanmoedigende schouderkop had gegeven. De zin die hij iets eerder zei had zijn aandacht getrokken en herhaalde zich enkele keren doorheen zijn hoofd. "Ik heb ervoor gezorgd dat ze de hele dag niet heeft moeten denken aan wat er haar overkwam vannacht." Torrance wilde weten wat Henry met die woorden had bedoeld. Onbeschaamd nam hij uiteindelijk plaats aan tafel.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux voelde zich niet op haar plaats aan de eettafel toen het gesprek ging over zaken die duidelijk boven haar stand lagen. Ze had nooit deelgenomen aan discussies over de rijkdom van de familie, afspraken met bondgenoten, of het functioneren van het koninklijke leger. Ze kon niet anders dan een gevoel van onbehagen voelen toen ze luisterde naar hoe de koning en Henry met gemak over deze onderwerpen spraken, terwijl zij alleen maar kon zitten en knikken en enkel kon doen alsof ze het begreep.Ze deed haar best om bij te dragen aan het gesprek, maar had moeite om het technische jargon en de politieke nuances die werden besproken bij te houden. Echter, toen het gesprek overschakelde naar een probleem dat het koninkrijk had met een van hun bondgenoten, kon Margaux niet anders dan aandachtig luisteren. Ze was altijd al geïnteresseerd geweest in politiek en had zich vaak afgevraagd wat er zich achter de gesloten deuren van het paleis afspeelde. Terwijl de koning en Henry mogelijke oplossingen bespraken, gaf Margaux haar eigen gedachten over de zaak.
Tot haar verrassing leek de koning oprecht geïnteresseerd in haar inbreng, en hij leunde dichter tegen haar aan. Ze stelde een diplomatieke aanpak voor, in plaats van een militaire, en stelde voor een delegatie naar het koninkrijk van de bondgenoot te sturen om een vreedzame oplossing uit te werken. De koning knikte, onder de indruk van haar snelle denken en nuchterheid. Hij ging zelfs zover om te zeggen dat hij haar eerder had moeten raadplegen. Dit moment leek een keerpunt te markeren in het beeld dat de koning van Margaux had. Tot nu toe was ze gewoon een dienstmeisje dat in het paleis werkte, maar nu begon hij haar als meer dan dat te zien. Ze was intelligent, bedachtzaam en had een scherp gevoel voor strategie. Iets wat ze altijd al had verborgen gehouden achter haar strakke blik.Naarmate het diner vorderde, raakte Margaux steeds meer betrokken bij het gesprek. Ondanks haar aanvankelijke zenuwen merkte ze dat ze waardevolle inzichten en oplossingen kon aandragen voor de verschillende problemen die werden besproken. Vooral de koning leek onder de indruk van haar intelligentie en begon meer aandacht aan haar te schenken.
Net toen ze op het punt stonden aan hun dessert te beginnen,, gingen de deuren van de eetzaal plotseling open en kwam Torrance binnen. Hij had een strenge blik in zijn ogen terwijl hij de kamer afspeurde en de sfeer bestudeerde. Margaux kon niet anders dan een gevoel van spanning te hebben toen ze hem zag, zich afvragend wat hem hier had gebracht.
Terwijl Henry opgewonden begon te vertellen over de picknick die hij voor Margaux had gepland, voelde ze de spanning in de kamer toenemen. Haar hart zonk toen ze besefte dat dit niet het juiste moment was voor zo'n gesprek, niet met Torrance erbij. Ze kon de jaloezie op zijn gezicht lezen terwijl Henry sprak, en ze voelde zich schuldig dat ze nog niet een moment had genomen om dit zelf te vertellen. Ze probeerde Torrance's blik te vangen, in de hoop haar excuses over te brengen zonder woorden, maar hij ontweek haar blik standvastig. Ze kon de pijn en de woede in zijn ogen zien, en ze wist dat ze hem gekwetst had. Ze wou dat ze haar aanvaarding van Henry's uitnodiging kon terugnemen, maar dat was nu te laat, veel te laat.Terwijl het gesprek voortduurde, voelde Margaux het gewicht van Torrance's aanwezigheid in de kamer.
De sfeer aan tafel was gespannen, en Margaux voelde haar hart bonzen van angst. Henry glimlachte toen hij zijn verhaal over de picknick afmaakte: "En het hoogtepunt van de dag was natuurlijk toen ik Margaux deze prachtige halsketting gaf. Het is een familiestuk dat al generaties lang wordt doorgegeven en een grote sentimentele waarde heeft. Ik was zo trots dat ik het haar kon geven en de blik van verbazing op haar gezicht kon zien." Hij raakte voorzichtig de ketting aan die nu rond Margaux’s' hals hing. "Het is echt onbetaalbaar en ik ben blij dat het in goede handen is." Torrance's uitdrukking werd grimmiger terwijl hij naar Henry's woorden luisterde, duidelijk niet blij met het geschenk en het sentiment erachter. Margaux voelde een golf van ongemak over zich heen komen toen de twee mannen in haar leven naar de ketting staarden, elk met hun eigen gedachten en gevoelens erover.
Terwijl Henry bleef praten over de picknick en de ketting, kon Margaux het ongemak en de woede op Torrance's gezicht zien. Henry kon niet anders dan genieten van het feit dat hij Torrance zo kon laten voelen. "Dus Torrance, hoe zit het met jou? Heb jij Eleanor al oprechte affectie kunnen tonen? Ik bedoel, ik weet dat ik maar een gewone man ben, maar ik probeer wel moeite te doen voor de vrouw om wie ik geef," zei Henry op sarcastische toon, zijn blik gericht op Torrance terwijl hij wachtte op een reactie.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Ik kon haar natuurlijk niet zomaar de brokstukken laten opruimen, dat zou haar alleen maar meer leed bezorgen," begon Henry te vertellen, gedaan alsof hij daadwerkelijk iets om Margaux gaf. "Dus ik ben een ritje met haar gaan maken en heb haar kennis laten maken met de geschiedenis van Frankrijk. Ik heb je mooie plekjes laten zien, of niet soms, Margaux," zei Henry. De trotsheid in zijn stem maakte Torrance misselijk. Zijn kaken had hij strak tegen elkaar aangeklemd. "Ze wist natuurlijk niet dat ik van te voren een picknick voor haar had geregeld. Sorry vader, ik heb hiervoor wel één van de flessen wijn uit de wijnkelder moeten halen. Dat vind je vast niet erg, toch? Ik had een wijn nodig die de dag alleen maar mooier zou maken." Ongelovig had Torrance er gezeten, voor de rest niemand meer aankeken. Hij kon het niet aan hoe zijn broer er vol lof over hun afspraakje zat te vertellen, iets dat Margaux voor hem verzwegen had. Zijn eigen leven had Torrance geriskeerd voor een leugenaar. "En het hoogtepunt van de dag was natuurlijk toen ik Margaux deze prachtige halsketting gaf. Het is een familiestuk dat al generaties lang wordt doorgegeven en een grote sentimentele waarde heeft." Nadat hij Henry deze woorden hoorde uitspreken, vielen Torrance's ogen op Margaux hals. Een gouden hanger met daarin een paarse edelsteen was te vinden rondom haar nek. Torrance kon zijn ogen niet geloven. Desalniettemin zou hij niet laten zien dat het hem iets deed. Hij besloot ze terug te pakken met exact hetgeen dat zij hem gaven.
"Hm, klinkt inderdaad als een ontzettend zware dag, hé Margaux?" zei Torrance uiteindelijk, de sarcasme hoorbaar in zijn stem. Met die woorden doelde hij op het feit hoe ze haar dag eerder als 'zwaar' had beschreven. Doch hij haar de kans had gegeven om te vertellen wat ze had gedaan, had Margaux besloten niets te zeggen. Hij had zijn leven geriskeerd, ervoor gezorgd dat ze haar vader kon bezoeken én bovendien haar bijna gesmeekt om uit de buurt van Henry te blijven. Toch had ze besloten een mes in zijn rug te steken. Iets wat hij haar niet kon vergeven.

"Dus Torrance, hoe zit het met jou? Heb jij Eleanor al oprechte affectie kunnen tonen? Ik bedoel, ik weet dat ik maar een gewone man ben, maar ik probeer wel moeite te doen voor de vrouw om wie ik geef." Deze woorden deden Torrance sarcastisch lachen. "Ja, goed dat je het zegt, Henry. Ik was door je leuke verhaal helemaal vergeten dat ik op weg was naar Eleanor. Het klonk hier zo gezellig binnen dat ik enkel even gedag wou komen zeggen, maar ik ben te lang aan het plakken. Ze is wellicht al op me aan het wachten," zei Torrance, waarna hij zijn blik even had gevestigd op Margaux die onaangeroerd op haar stoel zat. Zijn opmerking had Henry echter doen lachen. "Ja, je zal haar waarschijnlijk eerst moe moeten gaan maken vooraleer ze kan slapen," grinnikte Henry terwijl hij Torrance een knipoog gaf. Het was een knipoog die meer bijbedoelingen uitstraalde dan dat Torrance wilde weten. "Dat je dat maar weet," was Torrance's antwoord geweest, wetende dat evenzeer zijn vader als Margaux ook in de ruimte aanwezig waren. Vervolgens deed Torrance aanstalten om de ruimte te verlaten. "Laat haar een beetje heel, hé casanova!" riep Henry hem nog na. Die opmerking had Torrance echter genegeerd, om vervolgens zijn weg naar zijn kamer te banen, niet naar die van Eleanor zoals hij het drietal in de eetzaal voorgelogen had. Met een klap gooide hij de deur achter zichzelf dicht, zijn best gedaan om niet nogmaals zijn kamer overhoop te halen gezien de woede die in zijn lichaam zat.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux's gedachten raasden terwijl ze de implicaties van Henry's woorden probeerde te begrijpen. Ze voelde zich ongemakkelijk toen ze dacht aan de mogelijkheid dat Torrance iets serieus met Eleanor had. Ze moest denken aan de tijd dat Eleanor en Torrance samen een paar dagen op missie waren geweest. Ze had een verandering in hun relatie opgemerkt toen ze terugkwamen, een verbondenheid die er eerder niet was geweest, of toch was dat wat ze uit Eleanor’s verhalen kon afleiden. Ze vroeg zich af of er in die tijd iets tussen hen was gebeurd, wat betekende dat Eleanor niet aan het liegen was zoals Margaux had verondersteld. Ze kon het niet helpen dat ze een steek van jaloezie voelde bij die gedachte, en het maakte haar doen ineenkrimpen. Het geluid van de stoel die Torrance geïrriteerd naar achteren schoof weerklonk tegen de muren. "Misschien wacht ze al op me," zei hij. Het deed Margaux huiveren. Ze keek hem met gepierde ogen vol ongeloof aan.
Ze vond het moeilijk zich op het gesprek te concentreren nadat Torrance de ruimte had verlaten, en verdween naar de achtergrond. Het dessert waar ze zo dol op was, chocolade, had ze nauwelijks aangeraakt.Toen de klokken negen uur luidden, besloten de heren dat het laat was geworden. Het drietal stond op en Henry ging naast Margaux staan. Hij sloeg zijn arm om haar middel terwijl ze beiden naar de koning keken. Margaux kon de warmte van Henry's hand door haar jurk en in haar huid voelen sijpelen. Het was alsof zijn aanraking een brandijzer was dat haar als zijn bezit markeerde. Ze voelde zich gevangen en verstikt door zijn greep, en het enige waaraan ze kon denken was hoe wanhopig ze wilde ontsnappen. Haar hart ging tekeer en haar handpalmen begonnen te zweten terwijl ze daar stond, niet in staat om te bewegen of te spreken. Ze wilde niets liever dan zich van hem losmaken en zo ver mogelijk wegrennen, maar ze voelde zich verlamd door zijn aanraking en de intense gevoelens van schuld en verraad die door haar heen stroomden.Na dat Margaux de koning, uit beleefdheid, uitvoerig gedag zei en verder een prettige avond wenste, wandelde ze samen met Henry uit de eetzaal. Toen ze de gang bereikten, stelde Henry voor met haar naar haar kamer te lopen, maar Margaux weigerde snel. "Het is een zware avond voor me geweest, Henry. Ik denk dat ik gewoon wat tijd alleen nodig heb," zei ze, in een poging het ongemak in haar stem te verbergen. Henry keek haar aan met een mengeling van verwarring en teleurstelling. "Weet je het zeker? Ik wil gewoon zeker weten dat je in orde bent," zei hij. Margaux forceerde een glimlach en knikte. "Ik weet het zeker. Bedankt voor je begrip," zei ze, terwijl ze probeerde zo oprecht mogelijk te klinken. Ze kon zien dat Henry niet blij was met haar beslissing, maar dat kon haar niet schelen. Het enige wat ze wilde was alleen zijn, of althans niet bij hem.Terwijl ze naar haar eigen kamer liep, kon Margaux het ongemakkelijke gevoel van het diner niet van zich afschudden. De grote gangen van het paleis voelden eenzaam en leeg, en ze kon niet anders dan denken aan de dingen die tijdens het diner waren gezegd. Toen ze haar eigen kamer naderde, viel haar oog op het licht dat uit Torrance's kamer kwam. Haar hart ging tekeer toen ze zich afvroeg of Eleanor naar zijn kamer was gekomen, of hij gewoon het licht uit was vergeten. Ze wilde daar niet te lang blijven, bang voor wat ze zou kunnen horen. Ze kon zich niet anders voorstellen dan dat ze zouden lachen en praten, of erger, dat ze samen intiem zouden zijn. De gedachte deed haar maag draaien en ze liep snel weg, in een poging de beelden uit haar hoofd te duwen. Het geluid van haar hakken weerklonk in de gang, een herinnering aan haar eenzaamheid in het grote paleis.

Margaux slaakte een diepe zucht terwijl ze, eenmaal in haar kamer, met haar rug tegen de deur leunde en het gewicht van de gebeurtenissen van de avond op haar voelde drukken. Ze wist dat ze met Torrance moest praten, de lucht moest klaren en uitleggen wat er eerder die dag was gebeurd. Maar de gedachte om een potentieel romantisch moment tussen hen beiden te onderbreken deed haar aarzelen, meer nog, het deed haar bijna kokhalzen. Ze schopte haar hakken uit en voelde de opluchting dat ze geen strakke schoenen meer aanhad. Ze liep naar haar bed en ging zitten, haar gedachten en emoties raasden door elkaar. Margaux voelde zich rot toen ze zich uitkleedde, haar zilveren jurk uittrok en op de grond liet vallen. Haar gedachten werden verteerd door gedachten aan Torrance en Eleanor en de mogelijkheden waar ze momenteel mee bezig zouden zijn. Ze had niet eens de energie om haar nachtkleding aan te trekken, in plaats daarvan kroop ze onder haar donsdeken in de hoop snel in slaap te vallen.Maar slaap kwam niet gemakkelijk voor haar. Ze woelde en draaide, haar gedachten raasden door elkaar. Maar de slaap kwam niet gemakkelijk. Ze woelde en draaide, haar gedachten raasden door elkaar. Ze was vastbesloten met Torrance te praten zodra ze wakker werd, om de lucht te klaren en hopelijk haar schuldige geweten te sussen. Ze wist dat het niet gemakkelijk zou zijn, maar ze was klaar om de gevolgen van haar daden onder ogen te zien.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het was voor Torrance onmogelijk geweest te vatten hoe Margaux hem zo had kunnen behandelen, als 'bedankje' voor hetgeen dat hij heeft gedaan. Eindeloos veel moeite had hij moeten doen om niet nogmaals alle kleding uit zijn kasten te hallen en alles wat hij in de ruimte bezat, te vernielen. De manier waarop Margaux hem oneerlijk had behandeld, maakte een woede in hem los. Een woede die hij niet beschrijven kon en alleen maar werd versterkt door de manier waarop zijn broer, Henry, zijn woorden had uitgebracht. De grijns op zijn gelaat had Torrance er willen afslaan. Bovendien had hij de ketting om Margaux nek met alle brute kracht die hij bezat van haar nek willen afhalen om deze te verpulveren in duizenden kleine stukjes, totdat er niets meer van het juweel overbleef. Torrance tobberde een beetje rond in zijn kamer. Hij wist geen blijf met zichzelf. Zijn lichaam bestond louter uit teleurstelling en woede. Hoeveel moeite hij ook deed; hij wist zichzelf niet kalm te krijgen. De voetstappen in de hal, hadden zijn aandacht echter getrokken. Torrance hoopte dat het Margaux was, die kwam zeggen dat alles wat Henry had gezegd een grote leugen was. Dat ze inderdaad een zware dag had en nooit tegen hem gelogen had. Desalniettemin zou ze geen verklaring gehad hebben voor de halsketting die blonk om haar nek, alsof ze die van een geliefde gekregen had. Het was onduidelijk of de teleurstelling net groter of kleiner werd, toen de voetstappen verder en verder hoorbaar waren. Indien had Margaux was, was ze wellicht naar haar eigen kamer gegaan.
In de hoop dat de frustratie zou verminderen, besloot Torrance een douche te nemen. Een kokend hete douche. Hij zette het water zodanig warm dat het amper te verdragen was. Nadien ontdeed hij zich van zijn kleding, om vervolgens zijn huid contact te laten maken met het hete water. Het was zodanig warm dat de kleine brandwonden op zijn huid pijn deden en nog meer leken te branden dan de dag van te voren. Desalniettemin leek de pijn hem goed te doen. Hij genoot ervan. Hij genoot van hoe het warme water zijn wonden dieper en dieper leken te branden. Doch, was dat louter een gevoel geweest, gezien de wonden niet daadwerkelijk aangetast raakten door de warme waterstralen. Het hielp hem alleszins om stoom af te blazen, hoe ironisch dat ook was gezien de hoeveelheid stoom door de warmte er in zijn kamer hing. Toen hij besloot genoeg water te hebben verspild, stapte hij de douche uit en droogde hij zich af. Eenmaal hij zich in een nieuw setje, nonchalantere kleding had gekleed besloot hij zijn impulsieve zelf, zijn lichaam te laten leiden. Ongegeneerd hoe hij er bijliep, met zijn ongedane, warrige haren, was hij op weg geweest naar Margaux' kamer. Zijn plan was onberedeneerd, iets dat hijzelf, maar wellicht ook Margaux, niet zou hebben verwacht.
Eenmaal aangekomen klopte Torrance aan. Semi geduldig had hij gewacht totdat ze teken deed dat de persoon aan de deur binnen mocht komen. Hij had uiteindelijk ook niet langer gewacht om de deur te openen.
"Het zal vast een teleurstelling zijn dat ik niet ben wie je hoopte dat er aan de deur zou staan, hé?" vroeg hij, desondanks het geen vraag was waar hij perse een antwoord op verwachtte. Torrance had besloten haar de pijnigen met zijn vriendelijkheid, omdat hem uit zijn tent lokken het enige was dat Henry had gewild. Torrance zou hem niet geven wat hij wilde en hij wist dat hij Margaux evenzeer een naar gevoel kon brengen door simpelweg zijn aardige zelf te zijn. "Ik kwam slaapwel zeggen, want ik gok dat je wel een goede nachtrust kan gebruiken, na zo'n zware dag," zei Torrance, hoewel hij zijn toon niet kon onthouden van sarcasme. "Als er iets is, weet je me te vinden," zei hij nadien nog.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Net toen Margaux op het punt stond in slaap te vallen, werd ze verrast door een klop op de deur, waardoor haar ogen open schoten. Een lichtstraal van de gang viel haar kamer binnen en verlichtte het silhouet van Torrance, die voor haar deur stond. Ze kon de zweem van sarcasme in zijn stem horen toen hij sprak: "Het moet een teleurstelling zijn dat ik niet ben wie je hoopte dat er aan de deur zou staan, toch?", verwijzend naar het feit dat ze waarschijnlijk wilde dat Henry degene was die op dit tijdstip aan haar deur stond. Margaux voelde een schuldgevoel toen ze besefte dat Torrance waarschijnlijk had nagedacht over hoe Henry zich tegenover haar had gedragen en haar gevoelens verkeerd had geïnterpreteerd. Margaux ging rechtop zitten in haar bed, haar hart ging tekeer. Ze hield haar donzen dekbed stevig tegen zich aan, omdat ze niet wilde dat hij haar zag in haar huidige staat van naaktheid. Ze voelde haar wangen blozen toen ze hem nerveus voorstelde, bijna smeekte, om in haar kamer te blijven en dichter bij haar te komen. Ze verschoof zich lichtjes in haar bed, klopte op het donzen dekbed naast haar en gebaarde hem om te komen zitten.
Margaux vroeg zich af wat Torrance in deze toestand had kunnen brengen. Zijn haar was nat en onverzorgd, en de waterdruppels kleefden nog aan zijn shirt, waardoor het aan zijn huid plakte. Ze kon niet anders dan staren en proberen te achterhalen wat er met hem gebeurd kon zijn. Was hij in de regen gaan wandelen met Eleanor? Hadden ze een duik genomen in het meer? Of was er iets vulgairder aan de hand, iets waar Margaux niet eens over denken wou. De vragen raasden door haar hoofd, maar ze kon geen bevredigend antwoord vinden. Terwijl ze naar hem keek, merkte ze dat hij afstandelijk leek, in gedachten verzonken.Margaux voelde haar hart sneller kloppen toen ze dichter tegen Torrance aanleunde, haar blote rug nu volledig blootgesteld aan de kou van de kamer. Het viel haar op hoe warm zijn huid aanvoelde, alsof hij net een intense inspanning had geleverd of een warme douche had genomen.
Ze wilde zoveel dingen tegen hem zeggen, maar er leken zich geen woorden te vormen in haar hoofd. Ze wilde hem niet meer pijn doen dan ze al had gedaan, en ze was vastbesloten voorzichtig te zijn. Ze wilde niet het verkeerde zeggen en het nog erger maken tussen hen. Ze haalde diep adem en probeerde haar zenuwen te bedwingen voordat ze eindelijk de moed verzamelde om te spreken.

Margaux' stem verbrak de zware stilte die in de kamer hing toen ze begon te spreken, haar woorden nauwelijks hoorbaar terwijl ze worstelde om de juiste woorden te vinden. De kamer werd zwak verlicht door het zachte schijnsel van de nachtlamp, die schaduwen wierp op de vermoeide uitdrukking op haar gezicht. Ze verschoof nerveus in haar bed, de koelte van de lakens deed kippenvel op haar blote rug rijzen." Ik weet dat je onverschillig wilt lijken, Torrance," begon ze, haar stem nauwelijks hoger dan een fluistering, "maar ik ken je lang genoeg om te weten hoe je je echt voelt." Ze aarzelde en verzamelde de moed om verder te gaan. "Ik wil uitleggen waarom ik met Henry naar de picknick ging. Ik had geen idee dat dit allemaal zou gebeuren. Ik zou nooit zijn gegaan als ik de gevolgen had geweten." Het schuldgevoel en de spijt waren voelbaar in haar stem terwijl ze sprak, haar ogen gericht op die van Torrance, in stilte smekend om begrip. De spanning in de kamer was hoog, terwijl ze daar in stilte zaten, het enige geluid in de kamer was het zachte tikken van de klok aan de muur. "Ik weet dat ik je pijn heb gedaan, en het spijt me zo," Margaux's stem kraakte toen ze sprak, het gewicht van haar schuldgevoel was bijna te zwaar om te dragen. "Het was nooit mijn bedoeling dat dit zou gebeuren, en ik zou alles doen om het goed te maken." Ze keek naar hem op met smekende ogen, haar hart zwaar van wroeging. "Alsjeblieft, laat me het goedmaken," fluisterde ze, de sfeer in de kamer was zwaar van onuitgesproken emoties.
Margaux kon niet anders dan verlangen voelen toen ze naar Torrance keek die naast haar zat. Ze wilde niets liever dan hem vastpakken, hem stevig vasthouden en nooit meer loslaten. Ze wilde dat hij begreep hoeveel hij voor haar betekende en hoeveel ze om hem gaf. Elk gesproken woord dat de ruimte vulde was zwaar beladen. Margaux had een diep gevoel van dankbaarheid tegenover Torrance voor alles wat hij voor haar had gedaan en kon de gedachte niet verdragen dat hij door haar gekwetst was. Margaux voelde immense spijt en schuld voor de rol die zij speelde in het veroorzaken van Torrance's pijn. Ze wist dat Henry de oorzaak van het probleem was en ze wilde zijn naam niet noemen, nu niet en nooit niet. Ze wilde Torrance niet herinneren aan de pijn die hij voelde en ze wilde hem geen reden meer geven om van streek te zijn. In plaats daarvan wilde ze zich richten op het rechtzetten van hun relatie. Ze wilde hem laten zien hoeveel ze om hem gaf en hoe dankbaar ze was voor alles wat hij voor haar had gedaan. Ze wilde zijn pijn wegnemen en hem zich geliefd en gewaardeerd laten voelen.
Margaux nam Torrance's hand in de hare en greep hem stevig vast terwijl ze diep in zijn ogen keek. Ze zag de pijn en de pijn weerspiegeld in zijn blik en het brak haar hart. "Ik weet dat ik je pijn heb gedaan en het spijt me zo, het was nooit mijn bedoeling dat dit zou gebeuren," trilde haar stem terwijl ze haar tranen bedwong. "Ik zou alles doen om het goed te maken, ik kan de gedachte niet verdragen dat je door mij gekwetst wordt." Ze kneep zachtjes in zijn hand en keek hem smekend aan, hopend dat hij de oprechtheid in haar ogen kon zien. "Laat me het alsjeblieft goedmaken," smeekte ze hem.Margaux keek neer op hun verstrengelde handen en begon te spreken, haar stem trillend van emotie. "Je moet begrijpen dat het wrak van de stal traumatische gevoelens bovenhaalde. Het voelde alsof ik aan de grond genageld was, alsof ik me niet kon bewegen of iets kon doen om te helpen. En op dat moment, toen ik me zo kwetsbaar voelde, kwam Henry naar me toe en vroeg hij me iets samen te doen. Ik wilde gewoon ontsnappen aan die grimmige sfeer en alle kansen grijpen om te ontsnappen." Ze keek weer naar hem op, haar ogen gevuld met wroeging. "Ik weet nu dat het een vergissing was.”

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Lichtelijk afwezig had Torrance haar woorden in zich opgenomen, gedaan alsof hij de moeite deed om oprecht te luisteren. Desalniettemin kon hij haar leugens niet langer aanhouden; het maakte de pijn slechts erger. Haar woorden brandden harder dan de warme stralen eerder nog op zijn brandwonden deden. Als lood kwamen de woorden op zijn schouders terecht, een zwaarte had zich daar bevonden. Deze zwaarte begon hem te omarmen, ervoor gezorgd dat zijn ademhaling moeizamer en moeizamer ging. Nooit eerder had Torrance zich op die manier gevoeld en hij wist dat dat exact de reden was waarom hij zich op een afstand hield. Hoe goed hij een mens ook inschatte; ze waren allemaal uit op zijn macht en de gunsten die hij hen kon bieden.
"Ik ben niet gekwetst," loog Torrance. Op zijn gelaat was geen enkele emotie te zien. Na wat ze hem had aangedaan, en hoe ze hem had voorgelogen alsof hij niets anders was dan slechts een nummertje, wilde hij haar niet de eer geven om te denken dat het hem wat deed. Vanaf nu zou hij haar daadwerkelijk behandelen als een dienstmeid, evenals hoe Eleanor had gedaan. Bovendien zou hij zich meer met Eleanor gaan bezighouden. Tenslotte was zij altijd diegene die achter Torrance stond en hoezeer ze zijn keuzes afkraakte, altijd aan zijn zijde stond om hem op te vangen wanneer de werkelijkheid zich wederom voortdeed. Uiteindelijk was zij de enige geweest die nog nooit een mes in zijn rug had gestoken, voor zover Torrance wist.
"Je had de blik op je vaders gezicht moeten zien, toen ik hem persoonlijk vertelde dat je niet kon komen omdat je nergens te bespeuren was," vertelde Torrance. Zijn woorden waren hard, maar weken niet af van wat de werkelijkheid die dag was geweest. In zijn optiek waren de harde woorden alles geweest wat ze verdiende. "De paniek die hij had omdat hij dacht dat er iets mis met je was, de teleurstelling omdat hij helemaal naar hier moest komen voor zijn dochter, om er daarna geen glimp van haar kunnen op te vangen." Tijdens hij zijn woorden uitsprak had hij niet de moeite gedaan haar aan te kijken, hij wilde haar niet zien. "Maar jij hebt een leuke dag gehad, hé? Dat is natuurlijk wat telt, de rest doet er niet toe." Na die woorden gezegd te hebben stond Torrance op en wandelde hij richting de deur. Zijn laatste woorden van die avond uitgesproken waarna hij haar kamer verliet. "Het is al laat en we vertrekken morgen al vroeg naar het dorp om je vader te bezoeken." Zijn woorden had hij gebruikt om haar te laten zien dat, ondanks wat ze hem had aangedaan, hij zijn afspraken toch nakwam. Eerder die dag had hij haar beloofd haar vader te bezoeken, haar wederom een gunst verleend die ze niet verdiende. Torrance had eigenlijk willen vragen of ze niet liever had dat zijn broer haar zou vergezellen, maar hij besloot dat hij te vermoeid was voor een discussie.
Torrance zette zijn passen naar zijn eigen kamer. Hij voelde zich energieloos, alsof elk beetje leven dat hij in zich had uit zijn lichaam was gezogen. Datzelfde gold voor zijn emoties. Hij wist niet of hij boos, gekwetst, teleurgesteld of verdrietig was. Hij had bovendien gewenst dat de situatie hem minder zou doen, dat hij alles wat er gebeurt was simpelweg uit zijn geheugen kon wissen. Doch, dacht hij alleen maar aan hoe ze hem had uitgescholden, om vervolgens het weer goed te willen maken en waarna Torrance haar leven redde. Evenzeer aan het moment dat ze gingen boogschieten en hoe ze uren geleden nog samen in zijn bed lagen. Het was iets dat Torrance niet vatten kon, hoe Margaux zich gedroeg tegenover hem. Met die gedachten betrad hij de warmte van zijn bed en probeerde hij slaap te vatten. Desalniettemin bleef hij louter wat woelen en draaien in zijn bed, de situatie speelde zich als een film opnieuw en opnieuw af in zijn hoofd. Onrust en slapeloosheid overtroffen hem.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux kwam langzaam uit bed, haar lichaam voelde zwaar aan en haar geest was nog steeds beneveld door de gedachten aan de vorige nacht. Ze strekte haar armen en benen uit en probeerde de aanhoudende gevoelens van verdriet en schuld van zich af te schudden. Toen ze over haar gezicht wreef, voelde ze de korrels opgedroogde tranen op haar wangen, een herinnering aan hoe moeilijk ze in slaap kon vallen door het verdriet. Ze zat daar nog een tijdje, met haar gezicht in haar handen begraven, terwijl ze de gebeurtenissen van de vorige nacht in haar hoofd naspeelde. Ze herinnerde zich hoe ze had geprobeerd haar gedrag uit te leggen, half smekend om vergiffenis, maar Torrance had gedaan alsof het hem allemaal niets uitmaakte.

Maar toen de klokken buiten begonnen te luiden en de hanen begonnen te kraaien, wist Margaux dat het tijd was om zich klaar te maken. Vandaag was het hoogdag en zou ze eindelijk, na maanden, haar vader weer zien. En dat allemaal dankzij Torrance. Ze liep naar haar raam en opende het, zodat de warme zonnestralen haar lichaam omhulden. Ze haalde diep adem en liet de frisse ochtendlucht haar longen vullen. Margaux wandelde sleterend haar badkamer binnen waarna ze meteen de douche binnenwandelde, aangezien ze toch geen kleren meer had om uit te doen. Ze zette de douche aan en liet het warme water over haar heen spoelen terwijl ze in gedachten verzonken stond. Terwijl ze haar haar en lichaam waste, moest ze denken aan Torrance en de manier waarop hij naar haar had gekeken, de pijn in zijn ogen. Het was een beeld dat ze nooit meer zou vergeten, echter ging ze ook haar best doen om het nooit meer zo ver te drijven.Na haar douche wikkelde ze zich in een handdoek en liep naar de spiegel. Ze bekeek zichzelf goed en zag de vermoeidheid in haar ogen. Ze wist dat ze het moest verbergen, ze wilde namelijk niet dat iemand wist dat ze zo een zware nacht erop had zitten. Ze bracht snel wat make-up aan, om de donkere kringen te verdoezelen en bracht blush aan om haar wangen wat kleur te geven. Daarna trok ze haar jurk aan, een lichte en vloeiende jurk waarin ze zich gemakkelijk kon bewegen, en een paar comfortabele sandalen waar haar netjes witgelakte teennagels in te zien waren.

Margaux griste aandachtig een rugzak van op de vloer en begon die te vullen met snuisterijen die ze aan haar vader wilde geven. Ze selecteerde zorgvuldig een paar kleine beeldjes die haar aan hem deden denken, een dichtbundel waar hij altijd van gehouden had, en een mooie sjaal die ze zelf gemaakt had. Ze deed er ook wat van het beetje geld bij dat ze had gekregen als vergoeding voor haar werk in het paleis. Ze wilde er zeker van zijn dat haar vader wist hoeveel ze om hem gaf en hem miste. Samen met deze snuisterijen voegde ze wat essentiële zaken toe, zoals schone kleren, toiletartikelen en een paar snacks voor onderweg. Toen ze klaar was met inpakken, voelde ze een gevoel van opwinding en nervositeit over het feit dat ze haar vader eindelijk weer zou zien. Ze wist dat het een emotioneel weerzien zou worden, maar ze was er meer dan klaar voor.Margaux wandelde uit haar kamer, die ze zorgvuldig op slot deed en liep naar de binnenplaats, waar ze tegen een muur leunde en geduldig wachtte op Torrance, die elk moment kon komen. Ze frunnikte aan haar rugzak en controleerde of alles op zijn plaats zat.
De zon begon net op te komen en wierp een warme oranje gloed over het kasteelterrein. Vogels tjilpten en fladderden van boom tot boom, en ze kon de tuinmannen de bloemen en struiken zien verzorgen. De geur van verse aarde en bloeiende bloemen vulde de lucht. Ze zag hoe de stalknechten de paarden naar buiten leidden voor hun ochtendgymnastiek, en ze hoorde het geluid borden en bestek die collega’s aan het klaarzetten waren voor het ontbijt. De drukte van het kasteel en de dagelijkse routine was een geruststellende afleiding terwijl ze op Torrance wachtte. Ondanks de schoonheid en rust van de ochtend konden haar gedachten niet anders dan teruggaan naar de vorige nacht en het gesprek met Torrance. Ze kon het gevoel van schuld en spijt dat zwaar op haar borst drukte maar niet van zich afzetten. Ze haalde diep adem en duwde de gedachten weg, zich concentrerend op het huidige moment en haar aanstaande bezoek aan haar vader.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het was tegen zijn zin geweest, hoe hij zich naar het buitenplein bevond waar hij had afgesproken met Margaux. De neiging om alles af te blazen en haar teleur te stellen met het nieuws dat ze ze haar vader niet zouden bezoeken was groot. Hoe dan ook wist Torrance zich volwassen te houden en besefte hij dat, indien hij die keuze zou maken, evenzeer haar onschuldige vader de dupe zou zijn. Hij zou haar deze laatste gunst verlenen voor haar vader, niet meer niet minder.
De irritatie liep hoog op toen hij Margaux zag staan in de verte. Met zijn paard aan de hand had hij zich naar haar begeven, hopend dat de dag snel voorbij zou gaan. Er bestond een kille stilte, volkomen bestaand uit ongemakkelijkheid tussen hen beide. Doch, was het een stilte geweest die Torrance niet wilde of kon verbreken. Hoe sterk hij ook achter zijn mening stond dat hij zijn laatste belofte zou nakomen; hij kon er simpelweg niet vriendelijk, liet staan vrolijk bij doen.
Ongezien had Torrance met zijn ogen gedraaid bij het aanzien van Henry die met enthousiasme naar hen toeliep, Torrance volledig genegeerd om zich vervolgens naar Margaux te richten. Een beetje ongelovig stond hij erbij, verafschuwd de andere kant op gekeken, gezien hij niets van het tweetal wilde opvangen. "Als je wil, kan ik meegaan in plaats van Torrance, hé?" vroeg Henry aan haar, alsof Torrance nooit naast hen had gestaan. "Oké, wat jij wil. Ik zie je straks als je terug bent. Veel plezier en doe je vader de groetjes van me," zei Henry met een glimlach op zijn gelaat. Haar handen had hij vast genomen en op één hand hij een kus gedrukt. Het liefst had Torrance de glimlach van Henry's gezicht gehaald, hardhandig met zijn vuist. Desalniettemin besloot hij zich in te houden, om vervolgens hun moment te verstoren door even te kuchen.
"Het is tijd," zei Torrance, kort en simpel. "Kom je?" Eenmaal Margaux in zijn buurt kwam, zijn persoonlijke cirkel doorbrak alsof het ook de hare was, hielp hij haar op het paard nadat hij op het paard had plaatsgenomen. Ondertussen had zijn blik gevallen op haar hals, waar wederom de halsketting die Henry haar gegeven had, te vinden was. Het verbaasde hem lichtelijk, hoe Margaux de vorige avond hem bijna had gesmeekt om vergiffenis om de volgende dag ongegeneerd met de ketting, die de boosdoener van het alles was, te dragen alsof het niks was. Vervolgens had hij het paard in de richting van de grote poort geleid, die meteen werd opengedaan door de wachters. De stilte had hij verdergezet op de weg naar het dorp. De hele rit naar het dorp, waarvan hij wist dat het niet ver was, maar toch eeuwen leek te duren, had Torrance geen woord uitgebracht, evenals toen ze het dorp betraden. De locatie waar alles begon, enkele maanden geleden.
Flashbacks van hoe hij Margaux voor de eerste keer zag en de manier waarop hij haar integreerde met haar doen en laten speelden zich af voor haar ogen. Hoe ze hem deed lachen door in te gaan tegen Eleanor die nog nooit eerder dat soort tegenspraak had gekend, hoe ze voor haar rechten was opgekomen. Of sterker nog; de manier waarop ze zich tegen Torrance had verzet, hem erop had gewezen hoe stevig haar haat voor de koninklijke familie was en hoe ze zich naar hem keerde om dit te laten merken. Normaliter hing elk andere vrouw aan zijn lippen, wetende dat hij veel geld ter beschikking had, evenals macht. Vanaf het begin had het gevoeld alsof dat voor Margaux niet van belang was. Desalniettemin had hij zich in haar vergist.
Het paard had hij laten stoppen bij de locatie waarvan Margaux aangaf dat het haar ouderlijke woonst was, deze vervolgens vast gehangen om te voorkomen dat ze wegliep en ze later die dag te voet naar het paleis zouden moeten.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux wipte zonder een woord te zeggen gracieus op Torrance's paard, een majestueuze zwarte hengst met een glanzende vacht en sterke spieren. Torrance volgde zijn voorbeeld en nam voor haar plaats, waarbij zijn brede schouders en sterke armen Margaux houvast boden. Het paard verschoof nerveus onder hun gewicht, de spanning tussen de twee ruiters voelend. Torrance streelde de nek van het paard en fluisterde zachtjes om hem te kalmeren voordat ze aan hun reis begonnen.
De rit naar het dorp was gespannen en stil, met als enige geluid de hoeven van het paard die de zandweg raakten. De vredige weiden waar ze doorheen reden, leken de spanning tussen Margaux en Torrance alleen maar te verhogen. Het paard liep in een rustig tempo, met zijn manen en staart wapperend in de wind. Ze passeerden velden met wilde bloemen, waarvan de kleuren zich vermengden in een prachtige reeks roze, gele en paarse kleuren. De zon scheen en wierp een warme gloed over het landschap. Ze passeerden een kleine vijver waar een familie eenden zwom, de ouders leidden hun eendjes in een rij. Toen ze dichter bij het dorp kwamen, veranderde het landschap in huisjes die uit een schilderij leken te komen en kleine boerderijen, met rook uit de schoorstenen. Ondanks het pittoreske uitzicht bleef de sfeer tussen Margaux en Torrance zwaar en gespannen, geen van beiden sprak een woord.
Toen ze het dorp naderden, herkende Margaux in de verte haar ouderlijk huis. Ze gebaarde Torrance in die richting te gaan, en hij leidde het paard er gehoorzaam naartoe. Het dorp was nog vrij rustig, de meeste mensen sliepen half, en ze beseften niet meteen dat hun toekomstige koning in hun midden was. Torrance had zich als prins van Engeland nog niet regelmatig genoeg aan de mensen laten zien om hem te herkennen. Toen ze het kleine huisje naderden, voelde Margaux een mengeling van emoties, enorm veel gezonde spanning, en ook ontroering. Het idee dat ze haar vader weer zou zien liet haar hartje sneller slaan. De hoeven van het paard kletterden tegen de geplaveide straten tot ze net voor hun voortuin halt maakten.Toen Margaux van het paard sprong, overviel haar een golf van opwinding. Ze trok haar rugzak dichter tegen zich aan en wilde hem, door de spanning, geen moment loslaten. Ze draaide zich om naar Torrance, met een blik van dankbaarheid in haar ogen, voordat ze naar de deur liep. Haar hart bonkte toen ze de deur naderde, haar hand trilde lichtjes toen ze die ophief om te kloppen. Ze aarzelde even voordat ze eindelijk de moed verzamelde om aan te kloppen. Het geluid galmde door het stille dorp, waardoor een paar vogels verbaasd opvlogen. Ze wachtte angstig op antwoord, haar hart ging ondertussen tekeer van verwachting. Het was pas twee maanden geleden dat ze vertrokken was, maar het voelde als een eeuwigheid. Ze had haar vader zo gemist en kon niet wachten om hem weer te zien. De deur kraakte open en haar vader, Jean, verscheen voor haar. Zijn ogen werden groot van verbazing en er verscheen een glimlach op zijn gezicht. "Margaux!" riep hij uit en trok haar in een stevige omhelzing.
"Papa," riep ze uit terwijl ze hem stevig omhelsde. "Mijn kleine meid," antwoordde Jean, terwijl hij haar stevig vasthield. "Ik heb je zo gemist." Tranen van vreugde stroomden over Margaux' gezicht terwijl ze haar vader stevig omhelsde. Ze had hem zo gemist en weer thuis zijn voelde als een droom die uitkwam. "Het spijt me zo dat ik niet eerder naar huis kon komen," zei ze, haar stem verstikt door emotie. "Het geeft niet," antwoordde haar vader, "het enige dat telt is dat je nu hier bent."
Toen ze zich terugtrokken uit hun omhelzing, draaide Margaux zich om om Torrance aan haar vader voor te stellen. "Papa, dit is Torrance. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik langs kon komen." "Dank je," zei Jean en schudde Torrance de hand. "Ik ben je eeuwig dankbaar voor je vriendelijkheid."
Margaux ze hoopte dat Torrance zijn irritatie even opzij kon zetten en kon genieten van dit speciale moment met haar. Ze wou dat hij wist hoeveel het voor haar betekende en ze wilde dat hij er deel van uitmaakte.
Toen ze het huis binnenkwamen, verwelkomde Margaux's vader hen hartelijk. Op weg naar de eetkamer zag Margaux hoe haar vadervader de kleine eettafel gedekt met allerlei lekkernijen. Er waren koffiekoeken van de beste bakker in het dorp, pralines, warme thee en koffie, alles wat hij in het kleine dorp kon vinden om op tafel te zetten. Hoewel de keuzes veel beperkter waren dan wat Torrance in het paleis gewend was, kon Margaux de moeite waarderen die haar vader voor hen had gedaan. Ze wist dat deze kleine gebaren haar vader veel moeite hadden gekocht, en ze was meer dan dankbaar.
Ze gingen rond de tafel zitten, en Margaux' vader begon hen kopjes hete thee en koffie in te schenken. Ze smulden ondertussen van al het lekkers. De spanning tussen haar en Torrance was verdwenen, en ze genoot volop van het moment. Margaux greep in haar rugzak en haalde er de kleinigheden en het geld uit die ze voor haar vader had meegenomen, en zijn ogen lichtten op van dankbaarheid. Hij bedankte haar en trok haar naar zich toe voor een warme knuffel. Ze kon de tranen in zijn ogen zien opwellen terwijl hij haar liefdevol en trots aankeek. Ze voelde een warmte in haar hart, wetende dat ze haar vader gelukkig had gemaakt. De rest van de ochtend brachten ze door met bijpraten, herinneringen ophalen en samen lachen. Het was een bitterzoet moment voor Margaux, want ze wist dat ze binnenkort zou moeten vertrekken, maar ze was dankbaar dat ze deze tijd met haar vader had gehad.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Werkt u hier alleen?" Torrance's woorden werden als onverwacht en plots ervaren door zijn gezelschap. De ruimte waarin ze zich bevonden had zicht op de gigantische velden die zich achter hun woonst hadden bevonden. Klaar om geoogst te worden, maar rommelig lagen ze erbij. Desalniettemin had het Torrance eerder al opgevallen dat Margaux' vader, die zich eerder al voorstelde als Jean, ietwat krom liep en al mankend wandelde. Vermoeidheid straalde hij uit, desondanks hij zijn best deed om deze te verdoezelen voor zijn dochter. Zijn handen trilden, wellicht ontstaan uit beginnend reuma. Jean was niet in dezelfde fysieke staat geweest als zijn eigen vader, of Eleanors vader. Torrance kon zich inbeelden hoe hard hij zijn hele leven lang al diende te werken om op te bouwen wat ze hadden en hoe hard hij nog steeds diende te werken om op die manier te kunnen overleven. Elk voorwerp dat Jean in zijn huis bezat, had hem veel uren werk gekost. Dat terwijl alles dat Torrance tot zijn bezitting had, geld was dat hij zo goed als gekregen had. Ondanks ook hij hard moest werken, en men onderschatte hoe het was om een kroonprins te zijn, zag hij in hoe uitputtend het leven van Jean wellicht had moeten zijn.
"Ja, mijn velden oogsten zichzelf natuurlijk niet," grapte Jean. Het was Torrance opgevallen hoe sterk het karakter van Margaux op dat van haar vader leek. Desalniettemin merkte hij dat Jean niet bestond uit achterbaksheid, maar dat hij het daadwerkelijk goed met iedereen voor had. Zelfs zichzelf zou hij aan de kant schuiven om anderen te helpen. Het was een eigenschap waar Torrance van kon leren, hoewel hij dat zelf zo vaak mogelijk probeerde toe te passen. "Normaal kreeg ik hulp van mijn dochter. Al is dat uiteraard niet mogelijk sinds ze verblijft in het paleis," antwoordde haar vader. De angst dat hij iets verkeerd had gezegd ontstond op zijn gelaat, hopend dat Torrance zijn opmerking niet verkeerd opvatte. "Niet dat dat een erge zaak is hoor, sire. Het lukt me wel alleen." De woorden die Jean uitsprak, had hij verder genegeerd. Nadenkend had hij zijn blik wederom naar de velden, die vroegen om geoogst te worden, gericht. Minuten had hij in stilte doorgebracht, nadenkend was hij kon doen om de man te helpen. Enige tijd later besloot Torrence weer gebruik te maken van zijn stem.
"Ik zal vanaf morgen enkele mannen uit het kasteel hierheen sturen om je te helpen," zei Torrance. Verbaasd had de man hem aangekeken, gezien het, voor iemand uit een adelijk gezin, wellicht een zeer gracieus aanbod was.
"I-ik ben vereerd over het aanbod, sire. Heel erg zelfs, maar ik kan geen werkmannen betalen," zei Jean, lichtelijk beschaamd en bedroefd.
"Oh, nee. Ze worden betaald vanuit het kasteel, dus ze vragen u geen verloning. Die krijgen ze van ons," had Torrance hem verzekerd. Bovendien had hij gedaan alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Wederom geen enkele emotie had hij getoond, evenals hij de hele tijd al had gedaan. Ongelovig had Jean zijn dochter aangekeken, sprakeloosheid had hem overgenomen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld