Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG| Sometimes by losing a battle, you find

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Dwayne bekeek de man, de tovenaar, met een vragende blik. Hij vond het eigenlijk maar een erg vreemd mannetje. De manier waarop hij ook de hand van Phyre schudde vond hij niks. Alhoewel hij wel duidelijk merkte dat er geen greintje van kwaad heerste in het kleine lichaampje van het mannetje, voelde hij zich niet volledig op gemak bij hem.
Fidus leek meer te weten dan Dwayne en Phyre en ook dat stond hem niet aan. Hij haatte het wanneer mensen meer wisten dan hij en al helemaal als het hemzelf als onderwerp had. De roddels die vaak verspreid werden in Corderian waren niet eens meer te tellen. Meestal groeiden ze uit van kleine probleempjes en ergenissen tot grote ruzies. Mensen namen de roddels vaak gewoon maar aan zonder het nieuws bij de persoon zelf te halen.
Toen de man een vuurtje maakte was Dwayne al helemaal terughoudend geworden. Hij was degene die het vuur moest maken, het was niet de bedoeling dat een een of andere tovenaar hen weer zou helpen. Hij was van mening dat hij het allemaal best zelf kon en daar had hij deze zogenaamde Fidus helemaal niet voor nodig.
"Wees eens even duidelijk," klonk de stem van Dwayne toen, krachtig van toon. Heel rustig legde hij vervolgens zijn hand op de arm van Phyre om haar dichtbij hem te houden. Zodra gevaar zou dreigen kon hij haar beschermen en dat zou hij doen koste wat kost.
Fidus trok als antwoord zijn grijze wenkbrauwen vragend op. Het leek wel alsof hij een beetje beledigd was. Dwayne had bijna gedacht dat het mannetje hen zou aanvallen toen hij vervolgens zijn schouders ophaalde.
"Natuurlijk, Dwayne," begon Fidus vervolgens rustig terwijl hij in een van de kasten begon te zoeken. De kasten zaten vol stof en de planken zagen er vervallen uit, Dwayne kon er niet met zijn gedachten bij dat Fidus daar iets kon vinden.
"Kijk," zei Fidus toen waarna hij een handje vol glimmende steentjes uitreikte naar Dwayne.
"Wat moet ik zien?" vroeg Dwayne vervolgens met een grijns op zijn gezicht.
"Deze zijn voor jou, je moet je in je hand pakken! Dan werken ze pas. Je zult dan begrijpen dat ik jullie alleen wil helpen!" zei Fidus toen vrolijk. Hij stopte de steentjes in Dwayne's vrije hand en ging toen een eindje van hem weg staan.
In het begin voelde de steentjes gewoon aan als simpele, koude stenen tot Dwayne opeens voelde dat de steentjes begonnen te gloeien. Heel sterk maar geleidelijk voelde hij het vuur als lava weer door zijn armen heen stromen, het leek wel alsof het vuur werd aangewakkerd door deze steentjes. Hoe koud hij zich net had gevoeld, des te warmer voelde hij zich nu. De steentjes veranderde langzaam van de grijze, glimmende kleur naar een warmere, rode kleur.
Het was alsof de steentjes zijn krachten weer hadden hersteld. Hij voelde zich herboren.
"Geweldig hé" merkte FIdus toen op met een brede glimlach op zijn gezicht. "Oh en voor jou Phyre heb ik ook nog iets, wacht even."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was Phyre wel duidelijk dat Dwayne het kleine mannetje nog niet helemaal leek te vertrouwen. Iets wat ze hem moeilijk kwalijk kon nemen. Na de grot en de heks, kwam er nu opeens een verstrooide tovenaar in hun midden die beweerde dat hij precies wist wie ze waren en wat ze zouden moeten doen. Het verbaasde Phyre vooral nog dat er meer mensen waren die af wisten van de legende. Zelf had ze er nooit van gehoord, maar ze moest toegeven dat verhalen niet echt gedeeld werden in Neveah. Daar waren ze wat meer gesloten. Werken was belangrijker, een gezin onderhouden ook. Er was geen tijd voor sprookjes gevuld met heksen en tovenaars. Daarom gokte ze dat de tovenaar ook uit Corderian moest komen, ondanks dat ze zich nu in Neveah bevonden.
Dwayne had haar iets meer naar zich toegetrokken, waardoor ze onbewust een glimlach op haar gezicht had gekregen. Ze wist dat ze zichzelf zou kunnen beschermen als het nodig was. Eigenlijk was ze er al van overtuigd dat deze man hen geen kwaad zou doen, maar toch voelde het fijn om te weten dat ze bescherming had als ze die nodig zou hebben.
Nieuwsgierig keek ze toe hoe de man opzoek ging naar iets voor Dwayne. Uiteindelijk kwam hij met een paar grijze steentjes, maar ondertussen had Phyre wel geleerd dat ze het uiterlijk van stenen en alles wat daar mee te maken had, niet meer moest vertrouwen. Er zat vast meer achter, anders zou Fidus de steentjes vast niet aan Dwayne geven.
Toen Dwayne ze eenmaal aan had genomen, merkte Phyre meteen aan hem dat er iets veranderde. Het leek alsof zijn huid meer kleur kreeg, alsof ze de warmte die er van afstraalde haast kon voelen, maar misschien kwam dat ook wel door de zwevende vlam die een spookachtig, maar magisch licht verspreidde in het huisje.
‘Dat is inderdaad geweldig,’ stemde Phyre in met de tovenaar. Tot haar verbazing had Fidus ook nog iets voor haar. Hij dook al weer in de kast, die haast groter leek te zijn dan wat Phyre kon zien, want Fidus gooide het ene na het andere voorwerp er uit. Het was allemaal even eigenaardig en van sommige voorwerpen wist ze niet eens wat het was. Van anderen wilde ze het niet eens weten. Ook was ze blij dat het kleine mannetje niet heel erg ver leek te kunnen gooien, want hij lette niet bepaald op waar de voorwerpen terecht kwam.
‘Gevonden!’ riep Fidus uiteindelijk. Met zijn handen gesloten over elkaar, liep hij weer terug naar het tweetal. Met een bedenkelijke blik, en zijn grijze wenkbrauwen gefronst, keek hij naar Phyre. ‘Als ik je aanraak, ga je me niet een schok geven, toch?’
Phyre schudde lachend haar hoofd. ‘Dat heb ik ondertussen wel onder controle.’
De tovenaar knikte en haalde vervolgens zijn ene hand van de ander. Een armband, gemaakt uit helder, licht kristal was tevoorschijngekomen.
‘Deze zogen voor het pyro-elktrische effect. Iets wat je wel nodig lijkt te hebben,’ zei hij. Hij pakte oznder te vragen de pols van Phyre en schoof de armband rond haar pols. Het leek hetzelfde te doen als wat de steentjes voor Dwayne hadden gedaan.
Fidus had haar pols nog steeds vast, waardoor Phyre zich een beetje ongemakkelijk voelde, ondanks dat hij alleen maar de armband leek te bekijken.
‘Het is een schande dat je deze nog niet had in de grot. Hij zou prachtig hebben gestaan bij die baljurk van je.’

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
De steentjes voelde heel goed aan in zijn handen. Het was alsof ze een deel van hem werden, als een versterking van zijn krachten, die hem helemaal van binnen uit opwarmde. Alhoewel hij het eerder ook niet echt koud had gehad, voelde hij nu wel duidelijk het verschil tussen hoe sterk zijn krachten net waren en hoe ze nu zijn. De lava stroomde weer door zijn aderen heen, hij voelde zich herboren.
Mede om die reden besloot hij Fidus toch het voordeel van de twijfel te geven, ook al stond hij hem nog niet helemaal aan, de heks had eigenlijk nooit iets goeds voor hen gedaan, terwijl Fidus' intenties wel oprecht leken te zijn.
Heel voorzichtig liet hij Phyre meer haar gang gaan, zonder dat hij het gevoel had dat hij telkens moest ingrijpen om haar dichtbij hem te houden.
Nu Fidus een zilveren armband om de arm van Phyre had gedaan, zag hij dat zij ook veranderde. Op de een of andere manier kleurde haar haar witter dan het eerst was. Haar gezicht lichtte op en ze zag niet meer zo blauw als eerst. Ze straalde weer en precies in dat moment wilde hij haar zoenen. Het vuur werd aangewakkerd in zijn hart en hij kon zichzelf gewoon heel moeilijk tegenhouden. Ze zag er zo sterk, zo mooi, zo ontastbaar uit, dat een aanraking hem gewoon al gek zou maken. Het leek wel alsof hij al die tijd zijn mannelijke instinct had weggestopt en haar niet langer meer had gezien als verleidelijk. Misschien omdat ze er eerder zo kwetsbaar had uit gezien en hij haar in dat moment gewoon alleen had willen beschermen. Echter nu ze weer haar sterke zelf leek te zijn, had ze iets woest aantrekkelijks. Hij had zo graag gewild dat Fidus nu even zou verdwijnen zodat zij hun gang zouden kunnen gaan. Een beetje privacy had hij nu wel nodig.
Toen Fidus de baljurk en de grot noemde, stonden Dwayne's antenne's gelijk omhoog. Waarom wist hij daarvan en wat bedoelde hij daar eigenlijk mee? Misschien kon hij deze Fidus dan toch niet vertrouwen, als hij al die dingen al van hen wist. Hij wist van een moment wat verschrikkelijk persoonlijk en intiem was geweest voor hen. Het voelde verkeerd dat Fidus hiervan op de hoogte was.
"Hoezo weet jij daarvan?" vroeg Dwayne toen terwijl hij een stapje naar voren zetten, om intimiderend over te komen. Dit deed hij eigenlijk altijd wanneer hij indruk op iemand wilde maken, zo ontstonden ook vele vechtpartijen.
"Niemand kon daarvan weten, dat was iets-," hij stopte even, moest hij dit wel zeggen? "Iets wat alleen wij wisten," maakte hij zijn zin toen af. Hij had willen zeggen dat het iets speciaals was voor hen, een intiem moment, maar hij kon het niet over zijn lippen heen krijgen.
Met een klein sprongetje deinsde Fidus achteruit. "Oh neem me niet kwalijk!" zei hij toen met een angstige blik in zijn gezicht. "Iedereen weet dat! Dat staat namelijk in de legende, kijk!" zei hij waarna hij een rol papier tevoorschijn haalde. De rol leek in de eerste instantie op een stuk oud papier, maar toen Fidus het uit klapte, zag Dwayne dat het papier glom, maar dat er geen letters op stonden.
"Wat moet ik daar nou m-..." begon hij toen hij opeens voelde dat zijn voeten van de grond getild werden.
Het verhaal van hem en Phyre, precies zoals het in de grot gegaan was, inclusief de beelden die zij toen gezien hebben over de oorlog, kwamen voort. Het leek maar een paar minuten te duren, maar toen het voorbij was, wist hij dat dit de juiste manier was om het verhaal, de legende, op een goede manier over te brengen op de burgers.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De rol van Fidus was perfect. Het nam Phyre en Dwayne volledig mee in alles wat ze al mee hadden gemaakt. Het verhaal van de seks en de legende die zij te horen hadden gekregen, werden nog eens dunnetjes verteld. Ondertussen wist Phyre het wel. Twee koningen, vervloekt door hun eigen moeder. Er was een gevecht om de troon en toen werd het rijk in tweeën gesplitst. Als de rijken weer bij elkaar zouden komen, zou alle magie verdwijnen. Dat laatste baarde haar nog steeds zorgen, maar nu ze de rol had gezien en ze het niet meer zelf zou hoeven vertellen, was ze er al iets opgeluchter over.
Het verhaal eindigde met haar en Dwayne die uit de grot kwamen. Iets waar Phyre heel erg blij mee was, want niemand hoefde de intense zoen te zien die ze samen hadden gedeeld. Die zoen was alleen voor hen, misschien zelfs alleen maar voor haar. Dwayne had er immers niets meer over gezegd tijdens de tocht door de bergen. Hij was dan wel zijn fliterige zelf geweest, maar Phyre was niet het type meisje dat over wat achter zocht, al zou ze dat nu misschien wel willen.
‘Ik laat deze bij jullie achter. Deze gaat vast nog van pas komen,’ zei Fidus, waarna hij de glimmende rol op het bed legde. Toch kon hij er nog niet meteen afscheid van nemen. Het was alsof hij nog even de schoonheid van magie moest aanschouwen, wetend dat het over een paar dagen misschien wel niet meer zou bestaan. ‘Is het niet geweldig?’ vroeg hij zachtjes. ‘Jullie kunnen de wereld redden en tegelijkertijd een film kijken!’
Phyre wist ondertussen wel dat deze tovenaar een rare snuiter was. Hij was niet iemand wie ze snel zou geloven op straat. Misschien dat zij en Dwayne daarom uit waren gekomen om dit te doen. Niet dat ze het idee had dat iedereen in Neveah naar haar zou luisteren als ze er om vroeg. De rol zou echter een grote bijdrage kunnen zijn, aangezien het bewijs was van alles wat zij en Dwayne de afgelopen dagen hadden gehoord.
‘Maar goed, het is bijna tijd voor mij om te gaan,’ zei Fidus, wie zijn handen tegen elkaar plaatste. ‘Maar niet voordat ik jullie nog iets geef!’ Hij haalde zijn handen weer uit elkaar en er verscheen een ronde vorm van wit licht. Phyre moest haast haar ogen dichtknijpen, maar tegen die tijd had de tovenaar al weer iets in zijn handen. Wat hij precies had, wist Phyre niet. Het leken echter op allemaal kleine bliksemschichten.
‘Deze zijn voor jou,’ zei hij, terwijl hij ze allemaal uitstak naar Phyre. Hij ging er vanuit dat het meisje ze wel aan zou nemen en liet ze dan ook haast in de lucht vallen, terwijl hij verder ging met een wapen voor Dwayne. Phyre kon de schichten nog net opvangen. Eentje viel bijna, maar ook die wist ze net tussen twee vingers op te vangen.
‘Voorzichtig!’ riep Fidus uit. ‘In aanraking met jouw vingers zijn ze dodelijk,’ fluisterde hij vervolgens.
Phyre keek naar de schichten in haar hand, die nu volledig waren opgelicht door haar krachten. Ze gokte dat ze die naar haar belagers zou moeten gooien. Volgens Fidus waren ze dodelijk en ergens kon Phyre niet wachten om ze te gebruiken op hen die haar pijn wilden doen.
‘En voor jou, Dwayne, begon Fidus, wie al met twee handschoenen naar Dwayne toe liep. ‘Iets om je vuurballen nog wat meer kracht mee te geven.’

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Aan de ene kant was Dwayne opgelucht dat Fidus was langsgekomen, zonder de rol zou het waarschijnlijk een beetje gekke werk zijn om het verhaal aan de volkeren uit te leggen. Nu hadden ze bewijs, iets magisch wat mensen wel moesten geloven. Alhoewel Fidus hen wel zeker had geholpen, bleef hij het toch een eigenaardig mannetje vinden. Hij zag er niet bepaald uit als een sterke, magiër maar meer als een oude man die een tik voor zijn hoofd had gehad. De manier waarop hij praatte en rondsprong, was zowel eigenaardig als misschien wel een klein beetje aanstekelijk. Het was een vorm van enthousiasme die hij in geen jaren meer had gezien. Niemand in Corderian was meer gelukkig. Altijd al hing de oorlog boven hun hoofden, wachtend om weer toe te slaan, waardoor niemand zijn leven zorgeloos kon leven. Van jongs af aan werd aan kinderen geleerd dat ze moesten vechten voor hun rijk als ze ouder waren. Het was van belang voor hen en voor hun families, je zou de eer van de familie omhoog houden en dat was het allerbelangrijkste. Er werd echter nooit verteld dat slechts een enkeling levend terug kwam. Dan zou je denken dat je jezelf dan gelukkig zou prijzen, maar zelfs dan hadden veel van die overlevende nog last van nachtmerries van de oorlog en wonden, innerlijke wonden die nooit meer geheeld zouden worden. De oorlog was een manier van leven geworden, iedereen wist zijn plaats in het rijk, maar voor de eerste keer zag Dwayne in dat dit niet juist was. Er kon een betere manier van leven zijn, zonder oorlog. Een wereld van vrede. Vrede, hij durfde het woord niet uit te spreken en zelfs in zijn gedachten vond hij het moeilijk om eraan te denken. Vrede was als een mythe, iets wat hopeloos was voor hen om te kunnen bereiken, maar voor de eerste keer dacht hij dat het nu misschien wel mogelijk zou zijn. Het enige waar hij wel voor vreesde, was dat mensen hun krachten misschien niet wilde opgeven. Zelf wist hij maar al te goed hoe veel zijn krachten voor hem betekende, het was een deel van hem. Hij kon zich niet bedenken hoe het leven zou zijn zonder het vuur dat door zijn aderen stroomde. Saai misschien? Maar dan opnieuw, was vrede dan niet saai?
Zijn gedachten werden verstoord door Fidus die plotseling twee handschoenen in zijn handen drukte. Deze zouden hem volgens de tovenaar meer krachtigere vuurballen geven. Hij moest er nog aan geloven, maar het zal wel.
Hij keek even zijdelings naar Phyre en zag dat zij schichten in haar handen had, die oplichtte bij haar aanraking.
"Oké, nu is het denk ik tijd voor mij om te gaan," kondigde Fidus toen aan met een glimlach. Een glimlach waarin zelfs een beetje teleurstelling te zien was. "Er is een tijd van komen en van gaan, mijn lieve uitverkorenen. Ik heb vertrouwen in jullie!" riep hij toen, waarna hij verdween als sneeuw voor de zon. Het was bijna of hij er helemaal niet was geweest.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was voor Phyre nieuw om Dwayne zo stil mee te maken. Bij haar in de buurt was hij alles behalve stil. Zelfs toen ze hem aan had willen vallen, had hij nog een goede comeback gehad. Het leek haast alsof hij de tovenaar niet vertrouwde. Iets wat Phyre wel kon begrijpen, maar het was nieuw voor haar om zijn stem niet te horen. Dat hield haar echter niet tegen om hem te bekijken.
Nu ze de kristallen bij zich droegen, leek ook Dwayne volledig opgeladen te zijn. Zijn huid gloeide, haast zo erg dat ze de warmte in de ruimte kon voelen. Daarnaast zag hij er ook een stuk gezonder uit. Als hij nu zou zeggen dat ze zijn shirt zou moeten dragen in de nacht, als bescherming tegen de kou, omdat hij het niet nodig had, zou ze hem tenminste geloven.
Haar aandacht werd getrokken door Fidus. Het was tijd voor hem om te gaan en Phyre wist niet of ze er blij van moest worden of niet. Nog voordat ze hem kon bedanken voor alles wat hij voor hen had gedaan, was hij al opgegaan in het niets. Hij was net zo snel gegaan als dat hij gekomen was.
‘Wat een… Eigenaardige man,’ mompelde Phyre, toen Fidus in het niets was verdwenen. Ze kon niet ontkennen dat hij hen had geholpen, maar zijn gedrag was ronduit vreemd geweest en als Phyre dacht aan een grote, sterke tovenaar, dan was Fidus wel het laatste persoon wie in haar gedachten naar boven kwam. Tot nu toe had zijn magie echter goed gewerkt en hij had hen juist datgeen gegeven wat ze nodig hadden om hun volkeren te overtuigen te stoppen met vechten. Voor dat was ze hem dankbaar. Dat hij echter precies had geweten wat er in de grot was gebeurd, waaronder het moment waarop ze hadden gedanst, of het moment waarop ze stiekem naar Dwayne had gekeken toen hij was gaan zwemmen, zinde haar niet. Gelukkig had hij daar over zijn mond gehouden.
Phyre keek naar de bliksemschichten in haar hand. Het zou beter zijn om die zo veilig mogelijk op te bergen. Ze wist echter niet hoe ze zouden reageren als ze in een rugzak werden geplaatst. Ze lichtten op in haar handen, dus misschien waren ze wel nutteloos zonder de aanraking van haar huid. Ze keek zoekend om zich heen en zag een oude kist staan.
‘Misschien moeten we onze spullen hier in doen?’ opperde ze, al hadden ze beide niet veel spullen bij zich. Ze liep dan ook naar de kist en knielde er voor neer. Ze legde de bliksemschichten naast zich neer en wreef vervolgens wat stof van de kist. Met wat moeite duwde ze de kist open. Op meer stof na, was de kist volledig leeg. Dat maakte het een perfecte opslagplaats.
Ze plaatste de bliksemschichten er in. Zodra ze het contact met haar huid waren verloren, gloeiden ze niet meer. Dan zou de kist ook niet zomaar vlam vatten door de warmte en elektriciteit die ze af gaven. Ook pakte ze haar overige spullen in. Haar zwaard liet ze echter voor wat het was. Mochten ze midden in de nacht worden aangevallen, dan zou ze in ieder geval iets hebben om zichzelf mee te verdedigen.
‘Wat wil je doen met de rol?’ vroeg ze aan Dwayne. Dat was niet alleen haar bezit, dus ze vond dat ze ook moest overleggen met hem over waar ze die het beste zouden kunnen bewaren. Misschien had hij daar wel hele andere meningen over dan zij.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Nadat Fidus verdwenen was, waren ze weer met zijn tweeën. Hij voelde zich sterker dan eerst en het doel van hun missie was nu duidelijker voor zijn ogen, alleen wist hij nu even niet hoe hij vanaf hier verder moest. Wat was er eigenlijk tussen hem en Phyre, ze hadden niks echt intiems meer meegemaakt samen sinds hun kus. Alhoewel hij merkte dat er iets tussen hen was, voelde het afstandelijker dan het eerst was geweest. Misschien kwam het door de bergtocht en de vermoeidheid. Misschien kwam het wel door Fidus.
"Prima," antwoordde hij op haar vraag of ze de spullen in de kist moesten doen. "We kunnen de kist beter wel op slot doen, je weet maar nooit," zei hij waarna hij zijn handschoenen in de kist legde. Hij bekeek het slot van de kist en zag dat er zelfs nog een sleutel in zat. Alsof Fidus had gewild dat ze daar de spullen veilig in hadden opgeborgen.
In het begin had hij de handschoenen niet aan willen doen, maar toen hij ze net voelde, wist hij dat ze hem meer kracht gaven. Het leek alsof al zijn vuur geconcentreerd en behouden werd in de handschoenen, maar zonder echt warm te worden of te gloeien.
Toen Phyre vroeg wat ze met de rol moesten doen, dacht hij even na. De rol was waarschijnlijk het belangrijkste wat ze van Fidus hadden gekregen. Zonder het zouden ze het nog moeilijk krijgen om de volkeren te overtuigen. Het was dus zeer noodzakelijk dat de rol veilig en in hun handen bleef. Natuurlijk was de kist een goede opberg plek met een slot, alleen zou het moeilijker te verdedigen zijn als al hun spullen erin lagen. De rol moest zo dicht mogelijk bij hen blijven.
"Ik denk dat het beter is dat we de rol bij ons houden, op die manier kunnen we het beter verdedigen. Het is tenslotte het belangrijkste bezit wat we hebben," zei hij toen waarna hij de rol van haar aannam.
Plotseling begon de rol te vervormen. De rol vervormde totdat het slechtjes een klein stukje papier was. Het zag er niet eens meer zo bijzonder uit. Op de voorkant van het papiertje verschenen letters.
"Ik open wanneer ik nodig ben," las Dwayne hardop voor. Hij glimlachte. "Dit maakt het wel makkelijker om het bij ons te houden," zei hij met een grijns, waarna hij het papiertje in zijn broekzak deed.
"Goed, ik denk dat het nu maar het beste is dat we gaan slapen. Dan zoeken we morgen nog wel naar eten," zei hij toen. Hij liep naar het bed toe, waar ze eerder in hadden gelegen, voordat Fidus hen zo ruw onderbroken had. "Ik ben kapot en we hebben nog een hele reis voor de boeg," zei hij. Hij maakte zich comfortabel in het bed en maakte een plaatsje vrij voor Phyre.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De nacht was vrij rustig verlopen.
Na alle avonturen in de grot, de lange tocht door de koude bergen van Neveah en het bezoek van de vreemde, maar zeer opgewerkte, Fidus, was ook Phyre doodop geweest en had het oude bed haast nog uitnodigender en warmer aangevoeld dan het koninklijke bed waar ze in de grot op had geslapen. Met de warmte van Dwayne naast haar had het dan ook niet lang geduurd voordat ze in slaap was gevallen. Dromen hadden zich voorgedaan, maar ze hadden geen zodanige indruk achter gelaten dat Phyre de volgende ochtend nog zou weten waar ze precies over had gedroomd.
Toen het ochtend werd en de zon langzaam door de oude, verrotte luiken piepte, ontwaakte Phyre. Voor een paar seconden bleef ze liggen, met haar ogen nog dicht. Genieten van de warmte en het heerlijke plekje wat ze voor zichzelf had gecreëerd die nacht, kreeg ze het idee om nog een paar uurtjes te blijven liggen. Jammer genoeg realiseerde ze zich al snel dat uitslapen er voor haar niet meer bij zat. Wanneer ze dat wel weer zou kunnen doen, wist ze niet. Vandaag was echter niet de dag.
Langzaam opende ze haar ogen. Het huisje had er in de avond al niet charmant uit gezien, maar nu het licht was, zag ze hoeveel stof er door de lucht dwarrelde en hoe vervallen het eigenlijk was. Toch had ze het nauwelijks koud gehad. Dat was waarschijnlijk gekomen door de jongeman naast haar.
Dwayne leek nog in een diepe slaap te zijn. Zijn lichaam was naar haar toegedraaid, waardoor Phyre hem goed kon bekijken. Zijn lange, donkere wimpers rustten op zijn wangen. Ze kon de haartjes op zijn kaaklijn en net boven zijn roze lippen perfect zien, net zoals de kleine moedervlekken die over zijn huid waren verspreid. Vanaf hier kon ze voelen dat hij het warm had, maar duidelijk niet zo warm dat hij er last van had.
Haar blik bleef op zijn lippen hangen. Lippen die ze de vorige dag nog had mogen zoenen, hoe verrassend zijn actie ook was geweest. Phyre wist niet of het enkel uit blijdschap was ontstaan of dat er meer achter haf gezeten, maar ze moest toegeven dat ze het niet erg zou vinden als hij nog een keer zo op haar af zou stormen om haar vast te nemen en haar de meest intense zoen van haar leven te geven.
Ze zou willen dat ze de hele dag naar hem zou kunnen staren. Kijken naar hoe prachtig hij er uit zag nu het zonlicht steeds iets meer over zijn getinte huid gleed, was zeker gemakkelijker dan nadenken over hoe ze het volk van Neveah zouden overtuigen dat ze iets belangrijks te zeggen hadden. Ze hadden dan nu wel de rol, maar dat betekende niet dat het volk ook meteen naar hen zou willen luisteren.
Voordat ze echter naar Neveah zouden kunnen vertrekken, moesten ze opzoek naar eten. Waar ze dat zouden vinden in de bergen, was voor haar nog een raadsel. Het was niet zo dat Fidus een kast vol met eten voor hen achter had gelaten, voor zover Phyre had gezien.
Zo voorzichtig mogelijk kwam ze overeind, zodat ze Dwayne niet zou wekken. Ze besloot zijn shirt uit te trekken, zodat ze die weer aan kon doen als ze naar buiten zouden gaan. Nu had ze enkel haar hemd om haar bovenlichaam te bedekken, maar veel erg had ze er niet in.
Phyre stapte uit het bed en besloot om toch maar eerst de kastjes te doorzoeken. Als er geen magisch eten in was gelegd door Fidus, zou ze misschien nog een sneeuwrat tegen komen die ze zouden kunnen doden en vervolgens opeten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld