Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ U got me.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hij voelde hoe het gedaante van Maggie naast hem kwam liggen in het bed, net zoals hem onder de lakens gekropen om de koude lucht te breken en het op die manier warm te krijgen. Zijn rug had ze naar haar gekeerd sinds hij dat idee ietwat fijner vond. “Huh?” vroeg hij even verward toen Maggie hem bedankte voor iets dat hij vandaag had gedaan, al duurde het slechts een halve minuut vooraleer hij doorhad waarover ze het had. “No problem,” mompelde hij waarna hij zijn ogen vermoeid sloot. Het kostte hem weinig moeite om weer in een slaap te belanden als voorheen. Sterker nog, voor zijn gevoel waren slechts een vijftal minuten verstreken vooraleer hij weer in zijn onderbewustzijn terecht kwam.

Ts >>> The next morning...

Langzaamaan ontwaakte Diego uit zijn diepe slaap, voor een keer niet door zijn baas die hem besloot te bellen, maar gewoonweg uit zichzelf, iets dat ontzettend prettig aanvoelde naar zijn gevoel. Zijn aandacht vestigde hij naar de warmtebron die in zijn armen lag al had hij geen idee wat het was aangezien zijn ogen nog gesloten waren. Toen hij zijn ogen uiteindelijk toch opende, zag hij een slapende Maggie in zijn armen liggen wat hem enigszins verbaasde aangezien hij geen idee had hoe ze naast hem terecht kwam. Hij voelde hoe ze zich helemaal tegen hem aan genesteld had. Of hij het nou ongemakkelijk of juist fijn vond wist hij niet zeker. Het was lang geleden dat er nog een meisje in zijn bed of überhaupt in zijn armen had gelegen. Toen werd alles wat duidelijker. Hij herinnerde zich hoe Jack haar lastig had gevallen en dat Maggie hem om hulp had geroepen. Diego herinnerde zich evenzeer hoe hij Jack geslagen had als poging om de jongeman weg te krijgen, wat overigens ook gelukt was. Desondanks hij het toch een beetje ongemakkelijk vond om het meisje dat hij ontvoerd had in zijn armen te hebben liggen, bleef hij zo stil als hij kon liggen. Maggie lag overduidelijk nog rustig te slapen en Diego had geen zin om haar slaap te verstoren sinds hij het evenzeer irritant vond wanneer mensen dat bij hem deden. Hij kon niets anders dan wachten tot ze ontwaakte.

Account verwijderd

schreef:
'Dad!', de gedaante van haar vader werd zichtbaar. Zijn lieve gezicht kon ze voor het eerst in lange tijd zien. Wallen waren te zien onder zijn ogen en zijn haar en zijn baard waren niet onderhouden. De politiepak die hij altijd aanhad mistte, in plaats daarvan had hij een oude shirt aan en een oude broek met verschillende gaten. Hij keek om zich heen, niet wetend waar het geluid vandaan kwam. 'Maggie?', zijn stem klonk verbaasd. Blij begon ze te zwaaien, maar het leek alsof hij haar niet zag. Ze besloot om zijn kant op te gaan, hopend dat hij haar zou opmerken. Toch stopte ze met lopen wanneer er een bekend persoon tevoorschijn kwam. Zijn donkere haren zaten wild en in zijn rechterhand had hij een pistool geklemd. Een grijns danste rondom zijn mond, haar vader bekijkend. Zijn hand tilde hij op, de pistool op haar vader richtend. Wanneer hij de trekker over liet gaan, draaide haar vader zich om. Net op dat moment hoorde ze een schot en viel de man levenloos op de grond. Diego's donkere ogen vestigden zich op haar wanneer een schreeuw uit haar mond ontsnapte. Haar hand had ze voor haar mond geslagen om geen geluiden te produceren. Het geweer richtte hij op haar, zijn vinger langzaam de trekker ingedrukt gehouden. Een schot was het laatste wat ze had gehoord.

Het was warm, te warm. Maggie's ademhaling was onregelmatig en de warmte zorgde ervoor dat ze wakker werd. Haar ogen had ze geopend, waarna ze om zich heen keek. Een onbekende kamer was het eerste wat ze zag. Flashbacks van de vorige avond speelden zich in haar hoofd af, waarna ze zich herinnerde van wie deze kamer was. Wanneer ze haar ogen op een arm focuste, fronste ze. Zo was ze niet in slaap gevallen. De tatoeages en de aderen op de arm kon ze makkelijk herkennen. Met een vreemde blik draaide ze zich om, Diego aankijkend. Haar droom kon ze zich weer herinneren wanneer ze zijn donkere ogen ontmoette. Toch was zijn blik nu anders dan met haar droom. In haar droom waren ze moordlustig, nu zag ze dat helemaal niet. Haar ogen had ze weer op zijn arm gefocust, nadenkend wat die in hemelsnaam probeerde. 'Did you tried to do something?', vroeg ze wantrouwig. Zo snel mogelijk als ze kon schoof ze van hem weg, wat ervoor zorgde dat zijn arm weer op het matras viel. Ze ging aan de rand van het bed zitten, haar hoofd voor even in haar handen leggend. 'I'm so stupid..', mompelde ze in zichzelf. Hoe kon ze hem geloven? Zonder na te denken stond ze op, met de intenties om de kamer te verlaten.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
“No? I just woke up like this and I didn’t want to wake you,” vertelde hij, onwetend waar haar beschuldigende bui plotseling vandaan kwam, zeker doordat ze wist wat er gebeurde als ze een grote mond had. Hij had haar in zijn bed laten slapen en dat was wat hij ervoor terugkreeg? Dacht zou nou echt dat hij wat zou gaan proberen bij haar? “Not all guys in this house are rapists, though,” meldde Diego haar vervolgens nog. Het meisje kwam ontzettend ondankbaar over voor hetgeen dat hij voor haar had gedaan waardoor hij spijt had dat hij Jack niet gewoonweg zijn gang had laten gaan. De jongeman had haar lesje vast wel geleerd, maar in plaats daarvan had Diego voor de tweede keer zijn goed hart aan haar getoond door haar te helpen uit de handen van de verkrachter die Jack was. “But hey, next time Jack tries something you don't have to ask my help 'cause I won't help you again.” Hij zag geen reden om de jongedame uit haar leiden te verlossen terwijl het enige wat hij kreeg verwijten waren. Eerder die dag had hij haar uit de handen van zijn baas die een hoer van haar wilde maken gered, een feit waarmee hij ook zijn eigen leven op het spel zette en om het nog mooier te maken, had hij Jack weggejaagd en het enige wat Maggie deed was het aanzien als een moordenaar en verkrachter. Een moordenaar was hij zeker, maar een verkrachter? Daarnevens had hij eerst een reden nodig voordat hij iemands leven stal. “Oh and tell him right away that he can better do it safe, this house isn’t a good place for a baby.”

Account verwijderd

schreef:
Zijn woorden geloofde Maggie niet. De droom die ze had gehad herinnerde haar eraan wat voor een persoon hij was. Ze wist dat ze voor hem moest uitkijken. Het ergste was dat ze hem voor even vertrouwde dat hij niks zou doen. Ze was bijna vergeten wat voor een persoon hij werkelijk was. Die eigenschap haatte ze aan zichzelf. Altijd probeerde ze het goede in mensen te zien en hetzelfde had ze ook bij Diego geprobeerd. Het was dom van haar dat ze hem had gevraagd of ze bij hem kon slapen. Waarschijnlijk had hij gedacht dat ze hem toestemming had gegeven om aan haar te zitten. Ze wilde dat dit allemaal niet was gebeurd en dat ze hulp van iemand anders zou hebben gekregen. Het was een fout die zij had gemaakt, dus ze gaf hem geen schuld hiervan. Toch reageerde ze zich op hem af, onwetend wat ze van deze situatie moest denken. Haar benen leidden haar richting de deur, haar hand vervolgens de deurklink gegrepen.
Haar bewegingen stopten bij het horen van zijn woorden. Het zorgde ervoor dat ze zich vernederd voelde. Normaal gesproken negeerde ze zulke onderwerpen, ermee laten zien dat ze zich er niet gemakkelijk over voelde om erover te praten. Haar hand had ze strak rondom de deurklink geklemd, boos om wat hij net had uitgesproken. Hij liet duidelijk merken hoe hij over deze situatie dacht. Ze had zich omgedraaid, de liggende jongen boos aangekeken. 'You're disgusting, you really are. How can you talk like that? You have to learn some manners', de deur had ze opengemaakt wanneer ze zich weer omdraaide. Vervolgens stapte ze uit de kamer, de deur achter zich dichtgegooid. Het geluid echode door de gang, maar dat negeerde ze. Nog nooit had iemand haar zo vernederd. Haar weg vervolgde ze naar haar kamer, proberend gisteravond te vergeten.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
“I don’t care, darling, I hear that every day,” vertelde Diego nog voordat Maggie zijn slaapkamer verliet. Vermoeid ging hij weer wat beter liggen en sloot hij zijn ogen voor elke seconden. Desondanks hij die nacht, nadat ze hem gestoord had, nog redelijk goed had geslapen, bleef de vermoeidheid in hem zitten. Zijn ogen leken wel elke moment dicht te kunnen vallen, iets dat hij alles behalve erg zou vinden aangezien hij ontzettend veel slaap had in te halen. Hij mistte zijn eigen kamer in het huis waar hij met zijn gezin woonde, verlangde naar zijn eigen bed en de rust die in het vertrouwde huis te vinden was, maar het was verleden tijd. Het bendehuis was zijn nieuwe thuis gevonden, de plaats waar hij de rest van zijn leven zou doorbrengen. Het leek wel alsof hij langzaamaan in slaap begon te vallen, al was de rust hem niet gegund geweest doordat iemand hem probeerde te bereiken. Zuchtend nam hij zijn rinkelende mobiele telefoon op bij het verschijnen van Darren’s naam op zijn schermpje.

Diego: “What is it this time?”
Darren: “Don’t be so rude, Diego, I’m your boss remember?”
Diego: “I’m not in the mood for a big conversation so just tell the important things, please.”
Darren: “You have to fight for me on the prizefights.”
Diego: “Why? That’s Parkinson’s job?”
Darren: “Well… Not anymore. He’s dead.”
Diego: “What do you mean?”
Darren: “Don’t you understand English or something? Someone shot him down, but he didn’t survived it.”
Diego: “Can’t you just find someone else?”
Darren: “You’re my best fighter that I’ve left, so you have to do it. You can earn a lot of money…”
Diego: “Okay, I’ll do it.”
Darren: “I didn’t doubt that. Don’t disappoint me.”

Zuchtend legde Diego zijn mobiel weer op het nachtkastje naast het bed neer en haalde hij vermoeid zijn hand even over zijn gezicht heen. Hij was gewoonweg gesloopt en het feit dat hij vanaf nu zijn leven op het spel moest zetten bij de prize fights waar hij alles behalve zin in had, maakte dat enkel en alleen maar erger. Wat hij met Maggie moest doen was onzeker. Het meisje viel naar zijn gevoel niet te vertrouwen en was zodanig ongehoorzaam dat hij haar niet zomaar in het huis kon laten. Er was geen andere optie dan haar meenemen, al zou ze ronduit getraumatiseerd zijn door de dingen die er zouden gebeuren. Vermoedelijk zou hij bedekt onder het bloed terugkeren,als hij überhaupt die kans kreeg sinds hij onwetend was wat voor iemand hij tegen kreeg.

Account verwijderd

schreef:
Zuchtend opende Maggie de deur van haar kamer, die vervolgens achter haar sluitend. Ze was blij dat ze onderweg naar haar kamer niemand tegenkwam. Waarschijnlijk moesten de meesten aan het werk en was het voor nu zo rustig in het huis. Op dit moment hoopte ze niemand te zien, ze had zelfs geen zin in Aryana. Het bendehuis bracht het negatieve in haar naar boven, terwijl ze altijd een persoon was die positief was. Ze probeerde altijd een aardig persoon te zijn, maar hier leek het moeilijk te lukken. Nog nooit had iemand haar zo vernederd en daardoor voelde ze zich niet goed. Het was iets wat ze zal blijven onthouden en waar ze dagen aan zou kunnen denken. Hoewel beledigingen hem niks uitmaakten, was dat juist het tegenovergestelde voor haar. Het zorgde ervoor dat ze zich onzeker voelde over zichzelf. Haar weg baande ze naar haar bed, om er vervolgens op te liggen. Haar ogen waren gefocust op het vieze plafond boven haar. Een bekend geluid vanuit haar buik vulde haar oren. Honger had ze zeker. Enkele uren geleden had ze voor het laatst gegeten. Ze wist niet zeker of ze zomaar naar de keuken moest om iets te pakken. Waarschijnlijk hadden ze hier ook niet iets wat eetbaar was. Toch besloot ze om een gok te wagen en de keuken op te zoeken. Ze had niks anders te doen en ze wilde niet in bed liggen en te pieken over wat er de afgelopen paar uren was gebeurd.
Langzaam stond ze op en liep ze uit haar kamer, om vervolgens op zoek te gaan naar een keuken. Wanneer ze de trap had afgelopen, keek ze de woonkamer in. De geur van rook, wiet en alcohol vulde haar neusgaten. Enkele mensen zaten op de bank, maar die leken haar niet op te merken. De geuren negerend, liep ze richting de keuken. Haar blik had ze langs de keuken laten glijden. Het zag er vreselijk vies uit, niemand die de intenties had om het schoon te maken. Toch zocht ze de keuken af, op zoek naar voedsel die enigszins normaal leek. Haar handen grepen naar een muesli reep, blij dat ze iets eetbaars had gevonden. De reep maakte ze ondertussen open wanneer ze richting haar kamer liep.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een tijdje bleef Diego doelloos op het bed liggen, simpelweg doordat hij net zoals anders nergens zin in had. Het kwam zeer weinig voor dat hij een dagje vrij kreeg, en ook vandaag was het niet het geval aangezien hij zijn leven moest riskeren bij de prize fights, een activiteit waar hij liever niet aan deelnam sinds de kans om te sterven groter was dan dat hij het zou overleven. Net zoals anders had het grote prijskaartje hem blind gemaakt, hem overhaalt om die avond te vechten voor zijn leven sinds degene die er eerder aan deelnam om zijn baas te promoten, overleden was. Bang was Diego niet, dat was hij nooit. Hij vertoonde geen verachting voor de dood, aangezien hij geen reden had tot leven. Zijn familie was kilometers van hem verwijderd en hij had alles behalve het gevoel alsof hij gemist werd. Het denken aan zijn vroegere leven, dat door zijn eigen keuze afgelopen was, pijnigde hem, bracht hem zodanig in sombere buien dat hij niets anders kon dan radeloos voor zich uit staarde en niets wist om zich af te leiden. Eenmaal hij doorhad hoe zielig hij bezig was, stond hij op en trok hij een simpele joggingbroek aan gecombineerd met een basic shirt, de standaard outfits waarmee Diego door het leven ging. Vervolgens trok hij ook nog snel zijn schoenen aan en vertrok hij naar de kleine sportruimte die zich in het bendehuis bevond. Normaliter verkoos hij de sportschool, maar sinds hij geen tijd had om daarheen te gaan en toch moest oefenen voor het gevecht dat die avond zou plaatsvinden, was het de hele dag stilzitten zeer ongunstig. Hij wist dat er vrijwel niemand in de ruimte kwam wat hem evenzeer de kans gaf om in volle rust zijn frustraties te uiten, iets dat hij zeker van plan was aangezien hij veel stoom had af te blazen.

Account verwijderd

schreef:
De kamer die voor Maggie was bestemd kwam in haar zicht. Wanneer ze de deur achter zich had gesloten, ging ze op het bed zitten. Haar rug kwam in aanraking met de vieze muur, om als een rugleuning te dienen. Ze begon ondertussen aan de reep te eten, wat haar hielp om de honger te stillen. Het was geen grote maaltijd, maar ze was blij dat ze tenminste iets had gevonden om te eten. Het lege papiertje had ze op het nachtkastje naast haar gelegd, waarna ze normaal ging liggen. Ze verveelde zich. Normaal had ze altijd een boek bij zich wat ervoor zorgde dat ze altijd iets te doen had. Haar blik focuste ze op de kleding die ze van het meisje had gekregen. Ze besloot om ze allemaal in de kast die zich in de kamer bevond te leggen. Het was geen grote kast, maar toch wist ze dat de kleding erin zou passen. Langzaam stond ze op en pakte ze het stapeltje met kleding. Één voor één begon ze de kleding in de kast te leggen. Ze had niet te veel kleding uitgekozen, maar precies genoeg om twee weken ermee door te kunnen. Binnen enkele minuten was ze al klaar met de kleding. Wanhopig keek ze om zich heen, nadenkend wat ze anders kon doen. Schoonmaken kon ze niet, daar had ze geen middelen voor. Zuchtend leunde ze tegen de kledingkast aan. Uiteindelijk besloot ze om op zoek te gaan naar enkele boeken die haar zouden helpen met haar verveling. Ze liep uit haar kamer, die vervolgens achter zich sluitend. Het was geen fijn idee om te weten dat iemand elk moment in haar kamer kon lopen. Misschien dat ze ook ergens een slot kon vinden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Eenmaal hij zich bezighield met de boksbal die zich in de sportruimte van het bendehuis bevond, vergat hij alles om zich heen. Geen gevoel kon hij nog waarnemen, geen blijdschap, geen verdriet, geen honger, geen dorst, geen frustraties… Enkel agressie kwam in hem te boven en zorgde ervoor dat er een beest loskwam, een moordlustig iets dat alles behalve bang was om zijn leven op het spel te zetten, al was dat hoe hij altijd was. De onderwereld had hem zo gemaakt, hem bekeerd tot een rasechte huurmoordenaar die kickte op het vloeien van bloed. Hij wist wat zijn familie zou denken wanneer ze erachter kwamen. Wellicht zou hij gewoonweg niet meer bij de familie horen, buitengezet alsof hetgeen wat hij allemaal had gedaan nooit voor hen was. Normliter had het hem iets uitgemaakt, maar nu hij sloeg tegen de boksbal alsof zijn leven ervan af hing, maakte niks hem nog uit. Zo ging hij nog een tijdje door, zichzelf voorbereidend voor zijn activiteit die later zou doorgaan. Toch dacht hij na over wat hij moest aanvangen met Maggie. Ze had geen andere keuze dan met hem meegaan want wat als ze ontsnapte en niemand haar in het oog hield? Misschien konden ze vooraleer de prize fights zouden doorgaan ergens wat te eten halen sinds niemand boodschappen deed in het huis wat maakte dat er niks in de kasten van het huis lag. Haar uithongeren zou namelijk te ver gaan en aangezien hijzelf ook stevig gegeten moest hebben was het nog geen slecht idee.
Ongestoord ging Diego verder met het slaan tegen de boksbal in de sportruimte. “Goddamnit,” vloekte hij binnenmonds toen hij per ongeluk een verkeerde beweging maakte terwijl hij tegen de boksbal aan het slaan was. Voor even draaide hij wat met zijn pols om de pijn weg te drijven en uit woede stampte hij even met mijn voet, waar hij gelukkig een schoen omheen had, tegen het voorwerp aan vooraleer hij weer ongestoord verderging met wat hij bezig was, of hij nou pijn had of niet. Hij stelde zich voor dat de boksbal zijn tegenstander was, een zeer effectieve manier van voorbereiden voor Diego. Op die manier zat hij er helemaal in en liet hij zich niet afleiden door zijn omgeving of enkele geluiden die hij uit de woonkamer kon horen.

Account verwijderd

schreef:
Maggie's zoektocht ging niet goed. Elke keer kwam ze in verkeerde kamers, waarbij mensen meerdere malen boos op haar werden. Geïrriteerd maakte ze een volgende deur open. De kamer leek leeg te zijn, maar aan de kleren op de grond was er te zien dat er hier iemand sliep. Toch liep ze de kamer binnen en keek ze om zich heen. Een grote boekenkast sierde de wand. Verschillende boeken lagen op de planken, schreeuwend om gelezen te worden. Blij liep ze naar de kast, om op zoek te gaan naar paar boeken. Er zaten zeker weten goede boeken bij. Ze werd nieuwsgierig naar de eigenaar van deze kamer, maar ze zou niet gaan wachten totdat de eigenaar zou terugkomen. Vijf boeken had ze gepakt, wetend dat ze ze voor enkele dagen haar verveling ermee kon doden. Wanneer ze klaar zou zijn, zou ze deze terugzetten en nieuwe pakken. Ze hoopte niet dat de persoon boos zou worden.
Blij liep ze de kamer uit, maar een geluid zorgde ervoor dat ze stopte met lopen. Aan het einde van de gang was een deur, waar geluiden vandaan kwamen die erop leken dat iemand iets sloeg. Nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat haar benen haar automatisch naar het einde van de gang verplaatsten. Voor even bleef ze voor de deur staan, luisterend naar de geluiden die van de andere kant van de deur vandaan kwamen. Zo zacht mogelijk opende ze deur, vervolgens voorzichtig naar binnen gelopen. Haar ogen liet ze langs de ruimte glijden. De kamer was groot en het diende waarschijnlijk voor sport en training. Sport rekwisieten waren te zien. Hardloopbanden, crosstrainers, dumbells... Er waren veel machines te vinden die hielpen om mensen in vorm te houden. Haar ogen liet ze glijden naar het einde van de zaal, om vervolgens tegen iemands rug aan te kijken. Zijn donkere haren en zijn postuur kon ze makkelijk herkennen. Diego's vuisten kwamen hard in aanraking met de boksbal voor hem. Zijn huid glom door het zweet dat op zijn huid stond. Hij leek steeds harder te slaan. Ze wist dat ze hier niet hoorde te zijn. De agressiviteit waarmee hij tegen de boksbal aan sloeg was bijna angstaanjagend. Ze besloot om zijn handelingen te bekijken, aangezien ze toch nieuwsgierig was. Haar heup leunde tegen een stapel dumbells. Door het gewicht kantelden de zware rekwisieten naar de rechterkant. Snel ging ze rechtop staan en probeerde ze de dumbells tegen te houden. Helaas was ze te laat en vielen ze allemaal met een hard geluid op de zwarte vloer.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zwetend trok Diego zijn shirt over zijn hoofd heen om het vervolgens een willekeurige kant op te gooien zodat het niet meer in de weg lag. Desondanks het in het algemeen redelijk wat moeite kostte om het zweet bij hem doen uit te breken, rolden ditmaal de zweetdruppels over zijn voorhoofd heen met het intensieve oefenen als oorzaak. Gulzig dronk hij enkele slokken uit het flesje water dat hij had meegebracht, het nadien weer dicht gemaakt en ergens in de ruimte gezet zodat het niet in de weg zou staan. Als een gek begon hij weer tegen de boksbal te slaan zoals voorheen, geen kostbare tijd verspild aangezien er heel wat werk voor de boeg stond vooraleer hij klaar was voor de grote avond, een moment van leven of dood. Bloed zou vloeien, dat was zeker, of het nou dat van hem of van zijn tegenstander zijn, of van beiden. Boos trapte Diego tegen de boksbal aan met zijn linkervoet toen hij alweer diezelfde hand pijnigde door een verkeerde beweging te maken tijdens het slaan.
“Goddamnit Diego, you’re fucking useless,” vloekte hij kwaad tegen zichzelf. Ondanks iedereen dacht dat Diego zeer hooguit was tegenover zichzelf, was dat alles behalve waar. Tegen niemand was hij zo kritisch als tegen zichzelf, zeker als het om iets serieus als vechten ging. Zijn agressie had hij van zijn vader geërfd, de man die hem de knepen van het vak had geleerd, onwetend dat Diego daadwerkelijk van plan was er zijn beroep van te maken op een negatieve manier. Ook zijn vader was een veeleisend man met boordevol kritiek als het om zijn bloedeigen zoon ging, een feit waardoor hij over een minderwaardigheidscomplex bezat, maar hem al bij al ook zeer dankbaar voor was. Het had hem hoe dan ook geholpen tot hoe hij was en wat hij kon doen om zijn familie te helpen.
Geschrokken en verward keek hij achterom bij het horen van allerlei dumbells die met veel lawaai op de grond terecht kwamen. Wellicht was er iemand in de ruimte die ze had laten vallen, van zichzelf konden ze onmogelijk bewegen. Zijn gelaat veranderde daar verbaasd bij het aanzicht van het meisje naast de gevallen dumbells. “Maggie? What the hell are you doing here?” vroeg Diego, onwetend wat ze er te zoeken had en hoe ze überhaupt de sportruimte gevonden had.

Account verwijderd

schreef:
Zonder de sportende jongen aan te kijken begon Maggie de dumbells meet veel moeite op te rapen. Ze hoopte dat hij het niet had gehoord, maar dat leek haar sterk. Zijn stem vulde de kleine ruimte, daarmee een kort echo achterlatend. Voor even bleef ze stil om te nadenken wat een logische antwoord was op zijn vraag. Niks leek logisch. Ze kon niet zomaar zeggen dat ze hier al enkele minuten stond, hem bekijkend wanneer hij tegen een bokszak aansloeg. Waarschijnlijk zou die denken dat ze een soort stalker was en dat wilde ze niet. Ongemakkelijk zette ze de eerste dumbell in het rek, hem vervolgens aankijkend. 'I was... searching for books', vertelde ze. Ze hoopte dat ze geloofwaardig klonk, maar het was op een manier wel waar. Aan het begin was ze inderdaad aan het zoeken naar boeken, maar daarna niet meer. Haar ogen focuste op de boeken die ze op de grond had gelegd. 'You know... I was bored and I wanted to read a book', legde ze uit. Ze bleef stil, aangezien het voelde alsof ze het voor zichzelf steeds meer ongemakkelijk maakte. Ze vond het vreemd om hem aan te kijken, aangezien hij halfnaakt was. Waarschijnlijk was het voor hem normaal, maar voor haar helemaal niet. Ze wist zich in deze situatie geen raad te geven, toch wilde ze niet weg. Ze was nieuwsgierig naar waarom hij trainde. Het was niet dat ze het niet van hem had verwacht, maar omdat het plotseling was. Misschien moest ze er niks achter zoeken en trainde hij enkel om in vorm te blijven. Toch had ze hem aangekeken, proberend om haar ogen op zijn gezicht te focussen. 'I'll leave you alone after I clean this mess up', zei ze. Haar handen grepen naar een dumbell, die ze vervolgens weer in het vak zette. Ze wilde weggaan, maar voordat ze dat deed wilde ze de rotzooi eerst opruimen. Nooit had ze veel kracht bezat en het kostte haar ook veel moeite om de zware dingen te tillen en op hun plek te zetten. Toch was het haar gelukt, maar het had haar wel veel energie gekost. Ze liep richting de boeken die ze vervolgens van de grond raapte. Diego had ze voor even aangekeken, nadenkend of ze iets moest zeggen. De korte discussie van vandaag zorgde ervoor dat ze niet wist hoe ze tegen hem moest doen. 'I'll go back, I think', vertelde ze.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"You're not gonna find books in here, just sayin'," maakte Diego haar duidelijk. Desondanks ze evenzeer een bewoner van het huis was, kon ze niet elke ruimte zomaar binnenwandelen sinds het individuen zou storen tijdens hun activiteiten. Wellicht zou ze bij de verkeerde terecht komen, iemand die zich iets minder afstandelijk gedroeg als Diego. Hoewel ze angst leek te vertonen voor de waarheid, was Diego alles behalve de extreemste crimineel in het bendehuis; er waren nog ergere gevallen. "Yeah, that's for the best," bracht hij uit bij de melding van haar vertrek. Eenmaal het meisje de kamer had verlaten, ging hij verder met hetgeen dat hij bezig was; zijn tegenstander projecteren op de boksbal, doende alsof hij hem verrot sloeg en elk greintje leven uit hem haalde.

TS >>> A couple of hours later...

Met tegenzin klopte hij aan bij Maggie's slaapkamer, hopend dat het meisje geen koppig gedrag zou vertonen. Hoe dan ook, had ze geen andere keuze dan meegaan aangezien ze niet te vertrouwen was. Eenmaal ze de kans kreeg om te ontsnappen, greep ze die, iets wat niet alleen het leven van haar en haar vader, maar ook dat van hem zou kosten. Hij was verantwoordelijk voor haar. Zonder te wachten op antwoord opende hij haar kamerdeur. "We have to go," vertelde Diego haar kort. "And don't try to escape this time when we're outside." Voor enkele seconden wachtte hij tot ze opstond en eenmaal hij zeker was dat ze hem volgde, baande hij zijn weg naar de trap, die afgelopen om vervolgens zijn sleutels te nemen en naar buiten toe te gaan. Hij had het gevoel dat Maggie hem wel zou gehoorzamen, vermoedelijk een gevolg van de eerdere discussie die dag die haar wellicht beangstigd had. Vermoedelijk was het een aanpak die hem vaker zou helpen. Mensen bang maken en bedreigen had vaker voordelige gevolgen. Buiten drukte hij net zoals altijd op het knopje van zijn sleutel waardoor zijn koplampen eventjes flikkerden. Hij wandelde de richting van het voertuig uit, erin plaatsgenomen nadat hij de deur voor zichzelf had geopend.

Account verwijderd

schreef:
Ondertussen was Maggie al op bladzijde honderdachttien van het boek die ze uit een willekeurige kamer had gepakt. Het hielp tegen haar verveling en het zorgde ervoor dat ze voor even vergat dat ze in een bendehuis vol met criminelen zat. Ze leek ontspannen te zijn, totdat geklop haar in de realiteit bracht. Haar ogen had ze van de zinnen afgehaald, waarna ze zag dat Diego haar kamer was binnen gelopen. Hoe onaangenaam ze zijn verschijning ook vond, ze wist dat ze geen andere keuze had dan meegaan. Het boek had ze naast haar gelegd, nadat ze een klein blaadje tussen de bladzijdes in had gelegd. Langzaam duwde ze zichzelf van het bed af, om vervolgens op beide benen te staan. Ze wist niet wat hij nu wilde doen, maar daar zou ze hopelijk snel achter komen. Zonder iets te zeggen liep ze achter hem aan nadat ze haar kamerdeur achter zich had dichtgedaan. Het idee dat mensen zomaar haar kamer konden binnenlopen was niet aangenaam, maar ze kon er weinig aan doen. De discussies van dezelfde dag gingen door haar hoofd, haar met een ongemakkelijke gevoel achterlatend. Hij leek er haast geen last van te hebben. Nonchalant liep hij naar de Range Rover, hem vervolgens opengemaakt om in te stappen. Ook zij had hem gevolgd om vervolgens aan de passagierskant in te stappen. Haar gordel had ze zoals altijd dicht geklikt. Ongemakkelijkheid verspreidde zich door haar lichaam wanneer ze samen met hem in de grote auto zat. Niet wetend wat ze moest doen, pulkte ze aan haar nagels. De nagellak die ze er een aantal dagen erop had gelakt was ondertussen lelijk geworden. Grote stukken waren er al vanaf, daarmee een grote deel van haar nagel blootgesteld. Wanneer de auto begon te rijden was het haar nieuwsgierigheid wat de stilte deed stoppen. 'Where are we going?', vroeg ze hem.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Door middel van zijn stuur een kwartslag naar rechts te draaien en de gaspedaal een beetje in te drukken, draaide hij zijn Range Rover de baan op. De muziek die de autoradio voor hen uitgekozen had, speelde zeer zachtjes op de achtergrond wat maakte dat het niet volledig stil was in de wagen. Het zou onnatuurlijk aanvoelen om zonder achtergrond muziek in de auto te zitten, simpelweg doordat hij in jaren tijd geen volledige stilte meer had mogen waarnemen. Met zijn ogen op de weg gericht drukte hij op de gaspedaal en maakte hij af en toe enkele afslagen om naar de locatie te gaan waar hij vaker zijn voedsel haalde. Het was een simpele plek, niet super chic, maar verder wel gewoon net genoeg om normaal te eten.
"First we're going to eat something and after that, we have to go to the prizefights. At least I have to go, you can stay in the car if you want," vertelde Diego. Het zou hem verbazen moest Maggie na al die tijd nog geen honger hebben sinds voedsel nogal moeilijk te vinden was in het huis, gewoonweg omdat de meesten, inclusief hijzelf, meestal buitenhuis aten tussen de missies door. Wat Maggie vervolgens zou doen moest ze zelf weten. Ze mocht mee naar binnen gaan wanneer hij moest vechten, al zou het vermoedelijk alles behalve een prettig zicht zijn waardoor de kans dat ze liever in de auto bleef groter was. De auto zou hij echter wel op slot doen, hij kon het meisje geen tweede ontsnappingspoging laten wagen. Verder verliet geen enkel woord zijn mond nog, wat moest hij zeggen? Diego was niet het persoon om gezellige gesprekken mee te voeren, tenminste, dat persoon was compleet verdwenen en had plaatsgemaakt voor een stil, afstandelijk iemand met een torenhoge muur om zich heen.
De weg kende hij intussen compleet vanbuiten sinds hij zich ontzettend vaak in het eetzaakje bevond. Zonder haast nam hij de laatste afslag en reed hij rechtdoor tot ze aangekomen waren bij de eindlocatie. Vervolgens parkeerde hij zijn auto op de kleine parking waar zo te zien weinig wagens waren, wat aantoonde dat er weinig klanten waren vanavond.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld