Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Constrained

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux kon niet anders dan zich geraakt voelen door Torrance's voorstel om haar vader te helpen met de tuinmannen. Ze wist hoe graag haar vader zijn tuin verzorgde, maar ze wist ook dat hij op zijn oude dag niet meer in staat was het werk te doen dat hij jarenlang had gedaan. Ze had gemerkt dat het onkruid de bloemen begon te overwoekeren en dat de heggen overwoekerd raakten. De gedachte aan hulp om de tuin te onderhouden en weer mooi te maken, bracht tranen in haar ogen. Ze wist hoeveel dit voor haar vader zou betekenen, niet alleen als praktische hulp, maar ook om iets te kunnen blijven doen waar hij van hield. Ze keek Torrance dankbaar aan en waardeerde zijn bedachtzaamheid en vrijgevigheid. Ze wist dat deze kleine daad van vriendelijkheid de wereld voor haar vader zou betekenen en iets zou zijn dat hij zich altijd zou herinneren. Margaux's blik ontmoette die van Torrance, en ze voelde zich ongemakkelijk. De Torrance die tegenover haar aan tafel zat was niet dezelfde man waar ze om was had leren geven. Zijn uitdrukking was onleesbaar, zijn blik emotieloos. Ze had het gevoel dat dit de stilte voor de storm was. Haar gedachten raasden over wat hij zou kunnen denken en voelen. Had hij spijt dat hij hier met haar was gekomen? Margaux kon niet anders dan een vleugje teleurstelling voelen toen ze naar Torrance's stoïcijnse uitdrukking keek. Ze had gehoopt dat ze op een tijdstip konden komen waarop hij beter gehumeurd was, zodat hij ook meer kon genieten van het gezelschap en het tedere moment dat ze konden delen. Ze wist dat zijn emoties waarschijnlijk nog rauw waren van de vorige avond, maar ze kon niet anders dan wensen dat hij ze even opzij kon zetten, in ieder geval lang genoeg om te genieten van dit speciale moment met haar en haar vader. Ze probeerde deze gedachten opzij te schuiven en zich op het heden te concentreren, maar ze bleven in haar achterhoofd hangen en overschaduwden de vreugde van deze hereniging met haar vader. Het uur vloog voorbij en bij het luiden van de klokken werd Margaux een beetje sip.. Ze had gehoopt dat ze langer konden blijven, om te genieten van het gezelschap en de gezellige momenten die ze met haar vader deelden. Maar ze wist dat ze terug moesten naar het kasteel, en dat de plicht riep. Bij hun vertrek omhelsde Margaux haar vader stevig en beloofde haar snel weer op bezoek te komen. Jean omhelsde haar terug, zijn ogen mistig van emotie. "Ik ben zo blij je nog eens gezien te kunnen hebben, mijn liefste," fluisterde hij. Torrance nam ook afscheid, schudde Jean de hand en bedankte hem voor het warme welkom. Jean bedankte hem voor het thuisbrengen van Margaux en voor zijn aanbod te helpen met de velden.Terwijl ze teruggingen naar het paleis, voelde Margaux een de droefheid over haar heen komen. Ze wilde zo graag dat dit bezoek goed zou verlopen, dat zowel zij als Torrance van het moment zouden kunnen genieten en een leuke tijd met haar vader zouden hebben. Maar Torrance deed vaker dan niet afstandelijk, en dat deed haar hart pijn. Ze liet haar hoofd tegen zijn rug rusten terwijl het paard haar heen en weer wiegde en voelde de warmte van zijn lichaam tegen haar voorhoofd. Een tijdje zei ze niets, in gedachten verzonken. Maar uiteindelijk verzamelde ze de moed om te spreken. "Dank je, Torrance," zei ze, haar stem nauwelijks hoorbaar. "Bedankt dat je me naar mijn vader hebt gebracht en dat je hebt aangeboden hem te helpen. Het betekent meer voor me dan je je kunt voorstellen." Ze kon voelen hoe hij lichtjes opspande bij haar woorden, maar hij antwoordde verder niet.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Torrance had niet geantwoord op Margaux' blijk van dank. Het was immers voor Jean, haar vader, dat hij de moeite had gedaan zijn plichten aan de kant te zetten en haar het dorp te laten zoeken. Evenals de tuinmannen die hij later zou aanstellen om hem te helpen met zijn tuin, had ze voor de man gedaan. Hij was onschuldig geweest en moest niet boeten voor de daden van zijn dochter. Omwille van die reden kon Torrance geen waardering bieden voor haar dankbaarheid. Het had hem niets geïnteresseerd. Het gewicht van haar hoofd, die ze tegen zijn rug aan deed leunen duwde hij zelf, door met zijn schouders te bewegen een beetje van hem weg. Het irriteerde hem, hoe dichtbij ze bij hem moest zitten, maar haar de gunst verlenen van een eigen paard te mogen berijden, wetende dat dat één van de dingen was die ze ontzettend graag wou, deed Torrance niet. "Torrance?" vroeg hij haar vervolgens. Haar doen blijken dat de vriendschap die tussen hen had geheerst vanaf nu onbestaand was en ze niet meer het recht had om hem met zijn voornaam te noemen. "Nogal ongepast om mij zo te noemen denk ik." Op die manier had Torrance zijn bedoeling extra duidelijk gemaakt. Desondanks hij niet graag had dat mensen hem aanzag voor meer dan dat hij daadwerkelijk was, had het geleken alsof Margaux zijn hart uit zijn borst had gehaald. Het was voor Torrance onmogelijk geworden om haar iets van vriendelijkheid te gunnen.
Wederom na een rit die veel te lang had geduurd naar zijn gevoel, kwamen ze aan bij het paleis. De aankomst van de kroonprins had de bewaking alert gemaakt en het tweetal weer binnen gelaten. Buigend hadden de mannen plaatsgemaakt om Torrance door te laten gaan en hem te verwelkomen in het paleis. Een opgeluchte zucht had zijn lippen verlaten bij het besef dat hij kon stoppen met het toneel dat hij speelde en hij niet langer moest doen alsof alles goed ging tussen hen. Hij was er klaar voor om haar voor de rest van de dag te vermijden. Nadat Torrance een stukje verder was gereden, stopte hij het paard en stapte hij er van af. Vervolgens besloot hij alsnog zijn woede opzij te zetten en stak hij zijn hand uit naar Margaux, haar van het paard af te helpen dat aanzienlijk groter was als zijzelf. Het zou de situatie alleen maar sneller voorbij laten gaan.
"Zet jij hem even weg?" vroeg Torrance, al was het eerder een bevel geweest. "Ik gok dat Henry ook in de stallen te vinden is. Hij staat vast te popelen om je weer terug te zien," zei Torrance nadien, de spot herkenbaar in zijn stem. Zijn ogen had hij nogmaals laten glijden over de halsketting die ze nog steeds, vol trots, om haar hals droeg. Alsof ze het leuk vond om het in zijn gezicht te wrijven hoe Henry haar een schitterend juweel cadeau had gedaan, wederom één van zijn slechte plannetjes. Zonder Margaux een blik te gunnen gaf hij het touw, waarmee ze het paard kon vervoeren naar de stallen, een plaats waarvan hij wist dat ze er niet graag was door hetgeen dat haar was overkomen. Normaliter had hij het zelf gedaan, maar het liefste dat hij deed was zichzelf ontdoen van haar aanwezigheid en haar wegsturen.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux voelde een scherpe teleurstelling toen Torrance haar de teugels van het paard gaf en zijn sarcastische opmerking over Henry maakte. Ze begreep waar zijn frustratie en verbittering vandaan kwamen, maar het deed toch pijn om aan de ontvangende kant ervan te staan. Ze kon niet anders dan zich schuldig voelen voor de pijn die ze hem had aangedaan, en wenste dat ze de tijd kon terugdraaien en andere keuzes kon maken. Ze probeerde de negatieve gevoelens weg te drukken en zich te concentreren op de positieve aspecten van de dag, zoals haar het terugzien van haar vader en de hulp die Torrance hem had aangeboden. Terwijl ze naar de stallen liep, wilde ze haar emoties niet op haar gezicht laten zien. Ze wilde geen scène maken tegenover het paleispersoneel, dat al op de hoogte was van de spanning tussen haar en Torrance. Margaux liep naar de stallen, haar hart zwaar van het besef dat Torrance haar met opzet daarheen had gestuurd. Ze voelde het gewicht van het trauma van de stalbrand nog steeds op haar drukken, en de gedachte omringd te zijn door paarden en herinneringen aan die nacht deed haar maag draaien. Daar aangekomen gaf ze het paard over aan een van de stalknechten, die het zou verzorgen en voeren. Terwijl ze terug door de stallen liep, merkte ze dat de andere stalknechten haar leken te vermijden, hun blikken afgewend en hun gesprekken verstomd als ze voorbij liep. Margaux kon hun voorzichtigheid niet kwalijk nemen, want ze wist dat ze niet helemaal zichzelf was. Ze was echter dankbaar voor de stilte en afzondering, want op dat moment wilde ze toch alleen gelaten worden.
Toen Margaux op weg ging naar de ingang van het paleis, zag ze Henry al van veraf. Hij stond klaar om naar haar toe te komen, en ze kon de gretige blik op zijn gezicht zien. Maar Margaux kon niet anders dan diep zuchten, want ze had absoluut geen behoefte aan zijn gezelschap of zijn aanhankelijke gedrag. Ze wist dat Henry het aan haar blik kon aflezen, en ze zag hoe hij stopte, zijn vuisten balde en naar Torrance keek. Margaux vermoedde dat Henry doorhad dat Torrance hem bij haar weg wilde houden, en dat wilde hij koste wat kost voorkomen. Ze zag de overduidelijke spanning tussen de twee mannen toenemen, en ze wist dat ze moest ingrijpen voordat het uit de hand zou lopen. Ze naderde Henry en legde een hand op zijn arm, in een poging hem te kalmeren. "Alsjeblieft, Henry, laat het rusten. Ik wil gewoon even alleen zijn," zei ze zachtjes, haar stem amper hoorbaar. Henry keek haar aan met een mengeling van teleurstelling en woede, maar uiteindelijk knikte hij en draaide hij zich om. Margaux zag hem gaan en zuchtte opgelucht. Ze wist dat dit niet het einde was, en dat ze er uiteindelijk met Henry een gesprek over moest hebben. Maar voor nu wilde ze alleen zijn, om alles wat er was gebeurd te verwerken en te proberen het allemaal te begrijpen.Margaux besefte dat haar vrije dagje voorbij was, en dat ze terug haar dienstmeid-rol moest opnemen. Dit zorgde ervoor dat ze, alhoewel ze eerst aarzelde, naar Torrance liep. Ze haalde diep adem en draaide zich naar Torrance toe, op van de zenuwen. Ze wist dat de spanning tussen hen voelbaar was en ze kon zich niet aan de indruk onttrekken dat het haar schuld was. Ze rechtte haar schouders en dwong een kleine glimlach op haar gezicht. "Als je me nog ergens voor nodig hebt, laat het me dan weten, Sire," zei ze. Ze zag een flikkering van emotie op Torrance's gezicht, maar ze kon niet goed lezen wat het was. Was het woede, teleurstelling of misschien een mix van beide? Ze boog haar hoofd en wachtte kort op een antwoord, maar ze verwachtte er niet al te veel van.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Torrance had niet ver van zijn plaats afgeweken, onderwijl Margaux zijn paard had weggezet. Echter had hij amper de tijd gekend om zich naar de binnenkant van het kasteel te begeven. Vooraleer hij een voet weg kon zetten, stond Margaux alweer voor zijn neus. Haar opmerking had hij echter genegeerd, aanstalten gedaan om weg te wandelen, naar binnen. Doch stopte hij zijn passen en deed hij zijn stem weerklinken.
"Weet je nog, hoe je me van de week duidelijk maakte hoe de macht naar mijn hoofd gestegen was en hoeveel beter ik me volgens jou voel dan de rest?" vroeg Torrance haar. Met zijn rug stond hij naar haar toe terwijl hij zijn woorden uitsprak, maar hij besefte dat zijn woorden meer indruk zouden maken indien hij haar aankeek. Dat was ook wat hij uiteindelijk besloot te doen. Torrance draaide zich om en had de afstand tussen hem iets verkort, maar nog steeds voldoende plaats tussen hen beide gelaten. "Die macht die mij mijn menselijkheid heeft afgenomen?" vroeg hij vervolgens met de sarcasme hoorbaar in zijn stem. Exact op de manier waarop zij hem toen had aangesproken, had hij de woorden uit zijn mond laten vloeien. "Ik heb vandaag normaal gedaan voor je vader, omdat hij niet de dupe mag zijn van het gedrag van zijn dochter, maar ik geloof geen enkel woord meer van wat je zegt." Torrance was woedend geweest, maar zijn stem verheffen deed hij niet. Nog niet.
"Je bent net zoals de rest hier, Margaux," zette hij zijn verhaal verder, haar doordrongen in de ogen aangekeken. "Natuurlijk, wordt maar vrienden met de kroonprins om hem dan vervolgens van alles voor je te laten regelen, omdat hij de macht heeft om dat te doen. Maak maar misbruik van zijn goedgelovigheid," vervolgde hij zijn woorden, nog steeds zo sarcastisch als hij maar kon zijn. "Net zoals jij profiteer jij alleen maar van de macht die je oh zo hard haat. Maar misschien ben jij degene die de macht in haar hoofd heeft laten stijgen." Hij zag de blik op Henry's gelaat veranderen, hoe hij naar Torrance toekwam om hem te kalmeren.
"Dit is hier niet de juiste plek voor, Torrance. Laten we naar binnen gaan," zei zijn broer, lichtelijk ongemakkelijk door het schouwspel dat zich afspeelde op het buitenplein van het paleis. Het enige dat Torrance kon doen was zijn broer simpelweg van hem wegduwen. "Laat me, Henry." Zijn blik had hij ondertussen niet van Margaux weggehaald.
"Ik heb mijn leven geriskeerd om je uit die stal te halen, Margaux. Besef je dat wel? Ik heb je verdomme in mijn bed laten slapen! En dan doe je de dag nadien alsof dat allemaal niets was en steek je nogmaals een mes in mijn rug." De opmerking over het feit dat Margaux in zijn bed had mogen slapen, had Henry doen fronzen. Desalniettemin kon het Torrance niet schelen wat hij ervan dacht. Torrance was woedend geweest, zodanig dat zijn ogen er ietwat nat van werden. De tranen liet hij echter niet tot uiting komen, de woede zorgde ervoor dat ze louter in zijn ogen bleven prikken.
"Maar hey het geeft niet, jij en Henry verdienen elkaar. Ik hoop dat hij jou niet behandelt zoals de rest van de vrouwen die hij heeft gehad en hij daadwerkelijk verandert is. Kom achteraf niet bij mij huilen," zei Torrance nog tegen Margaux. Het kon hem weinig baat brengen dat zijn woorden misschien te hard of ongepast waren. Het was hoe hij zich voelde, de frustraties die hij in zich droeg sinds vorig avond.
"I-ik," zei Torrance, maar het lukte hem niet om zijn zin af te maken wegens de chaos die in zijn hoofd was ontstaan. Hij schudde zijn hoofd. Onwetend hoe hij de teleurstelling die hij bezat nog beter naar buiten kon brengen. "Het was dom om te denken dat je op iets anders uit was dan enkel de gunsten die ik jou heb verleend. Hopelijk besef je ook dat het hier ook bij blijft en dat je niets meer bent dan een simpel persoon dat voor me werkt." Zijn woorden klonken koel, ontdaan van woede. Het had hem deugd gedaan om de woorden uit te spreken die op het puntje van zijn tong lagen. Het bloed dat in hem kookte was echter nog steeds aan het borrelen.

"Wat is er aan de hand?" hoorde hij Eleanors stem vanop een kleine afstand zeggen. Verward had ze hen aangekeken, onwetend wat er aan het gebeuren was. Torrance keek echter niet om, nog steeds vijandig zijn ogen op Margaux gericht. "Helemaal niks," zei hij, hoewel elk ander persoon die zich in hun buurt bevond de snijdende spanning kon voelen. Wellicht was zelfs de warmte van zijn woede waarneembaar voor de omgeving. De manier waarop Margaux hem had behandeld, bracht zodanig veel woede in hem naar boven dat een impulsieve drijfkracht hem naar Eleanor had laten gaan. Met een stevige pas had hij zich naar haar begeven, haar gezicht in zijn beide handen genomen om nadien zonder na te denken over de gevolgen, zijn lippen op de hare te drukken. Ongegeneerd dat het hun eerste kus was en misschien ook wel de eerste kus die zij ooit had mogen ontvangen.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Toen Torrance sprak, zonk Margaux's hart; zijn woorden kwamen hard aan. Het was nooit haar bedoeling geweest om hem te kwetsen met haar opmerkingen, maar eerder om hem te laten inzien dat zijn daden de mensen om hem heen beïnvloedden. Ze spande zich in en kon niet reageren toen hij verder ging, met zijn woede en verdriet duidelijk in zijn stem. Toen Torrance's opmerkingen Margaux raakten als een baksteen, werd Margaux's bloed ijskoud. Ze wist dat ze hem gekwetst had, maar ze had nooit verwacht dat hij zo zou reageren. Ze zag de woede en het verdriet in zijn ogen en voelde zich vreselijk en vernederd.Ze voelde tranen in haar ooghoeken prikken terwijl ze naar hem luisterde, maar ze vocht om ze tegen te houden. Ze wilde hem niet het genoegen gunnen haar te zien huilen. Het voelde alsof ze vastzat in een nachtmerrie, met de persoon om wie ze veel gaf die zich tegen haar keerde en haar wegduwde.Margaux kon niet geloven wat ze zag toen Torrance Eleanor kuste. De ziekte die in haar was opgekomen was nu bijna ondraaglijk. Haar lichaam voelde aan alsof het op het punt stond het op te geven. Ze deed een paar stappen achteruit, in een poging zoveel mogelijk afstand te nemen van het schouwspel voor haar. Torrance, wist ze, deed dit alleen om haar te kwetsen, om vergelding te krijgen voor de manier waarop ze hem had behandeld. Hij gebruikte Eleanor duidelijk als speelbal in zijn spel, en het idee maakte dat Margaux zich minderwaardig voelde. Torrance trok zich terug van Eleanor, met een grijns op zijn gezicht terwijl hij Margaux aanstaarde. Haar hart deed pijn toen ze de triomf en voldoening in zijn ogen zag. Zo had ze hem nog nooit gezien, en hij was duidelijk drastisch veranderd. Hij was niet langer de aardige en zorgzame persoon die ze kende, hij was nu iemand die verteerd werd door woede en wraak.
Ze wist dat ze hem nooit meer op dezelfde manier zou aankijken, en dat de liefde die ze ooit voor hem had gehad was vervaagd en vervangen door afkeer en vervreemding. Ze wist dat ze hem nooit zou kunnen vergeven dat hij haar in bijzijn van iedereen had vernederd.Margaux keek toe hoe Henry voor haar ging staan en haar afschermde van Torrance's blik. Hij stond stevig voor haar, zijn afkeuring duidelijk op zijn gezicht getekend terwijl hij Torrance aansprak. "Wat is er mis met je, Torrance?" zei Henry, zijn stem stevig. "Zo hoort een koning zich niet te gedragen." Het was duidelijk dat Henry zich gedwongen voelde in te grijpen, niet alleen om Margaux te beschermen, maar ook om te voorkomen dat de situatie verder zou escaleren. Terwijl ze naar de interactie tussen de twee broers keek, zag Margaux de afkeer en teleurstelling op Henry's gezicht. Hij had dit kunnen zien als een kans om bij de koning op een goed blaadje te komen, of als een mogelijkheid om dichter naar Margaux toe te groeien, aangezien hij niet meer moest rekening houden met Torrance, maar zelfs hij was getroffen door de scène die zich zojuist had afgespeeld. Margaux kon zien dat hij oprecht aangedaan was door Torrance's acties.Terwijl ze de twee broers zag ruziën, werd Margaux misselijk. De afkeer en het verraad dat ze voelde tegenover Torrance was overweldigend, en ze kon het niet langer verdragen in zijn aanwezigheid te zijn. Zonder een woord te zeggen draaide ze zich om en liep weg, haar hart zwaar van teleurstelling en zeer. Ze wist dat ze afstand moest nemen van Torrance en zijn toxische gedrag, maar de gedachte om het paleis en alles wat ze had gekend te verlaten vervulde haar met angst. Ze kon alleen maar hopen dat de wonden die ze door Torrance's gedrag had opgelopen mettertijd zouden genezen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Verbaasd had hij Eleanor achtergelaten na de innige kus die Torrance haar gegeven had, zomaar uit het niets. Vervolgens besloot hij zich op zijn broer, Henry te richten, die op die zich op zeer glad ijs bevond. Het was onverstandig geweest om Torrance op dat moment op die toon aan te spreken. Het maakte de woede die hij al voelde louter erger.
"Oh, natuurlijk wil Henry zich weer gedragen als de held van het verhaal. Wat ben je toch goed in altijd het goede te doen, hé?" lachte Torrance uit. Wederom had zijn woede de sarcastische zelf in hem naar boven gebracht. Het had ervoor gezorgd dat alle frustraties die hij bezat, stuk voor stuk naar de buitenwereld werden gebracht. Beetje bij beetje vormde het een persoon die hij niet was. Iemand onherkenbaar, zelfs voor zichzelf. "Altijd doen wat je zelf wil zonder om te kijken naar een ander, elke week met een andere vrouw in bed kruipen en toch maar een beetje profiteren van het aanzien dat je krijgt omdat je mijn broer bent," zei Torrance, met zijn stem vol afgunst. Evenzeer Henry's gelaat had op onweer gestaan. Iets dat Torrance maar al te grappig vond. "Wacht, jij dacht echt dat mensen jou leuk vinden om wie je bent. God, Henry, je bent nog naïever dan ik dacht." Voor zover Torrance hem kende, had hij altijd geprofiteerd van het aanzien dat zijn broer had. Hij maakte gretig gebruik van de familie waarin hij geboren was, ook al was hij slechts een bastaard zoon geweest. Niets anders. "Wat had je nu zelf gedacht? Dat jij iets voorstelt zonder mij, hé? Pas maar op Henry, ze houdt van macht. Dat is aaaaal waar Margaux op kickt blijkbaar. Dus voor je je te speciaal gaat voelen, herinner haar er even aan dat het de macht die jij hebt pure schijn is en jij eigenlijk helemaal niets te zeggen hebt hier." Torrance's woorden klonken gemeen, wederom vol afschuw. Desalniettemin wist Henry zichzelf rustig te houden, onwetend hoe hij zijn broer kon kalmeren gezien het nog nooit eerder was voorgevallen dat Torrance zich zo verloor in zijn woede. Normaliter was Torrance de kalmte zelf geweest en liet hij alles aan zich voorbij gaan. Nooit eerder had hij zijn frustratie op die manier geuit.
"Praat niet zo over haar, Torrance. Je gaat te ver," zei Henry. Desalniettemin wekte het alles behalve een schuldgevoel bij hem op. Margaux gedrag had hem op die manier over hem laten denken. Ook die opmerking had Torrance grappig ontvangen.
"Ik ga te ver? Ik weet niet of het tot je doordrinkt, maar ik heb verdomme mijn eigen leven aan de kant gezet om het hare te redden en jij moet maar een goedkope ketting om haar nek hangen en ze hangt al helemaal aan je voeten," zei hij vervolgens. Nog steeds was hij gericht op Henry, die Torrance's woorden over zich heen liet lopen, alsof ze niet gemeen waren geweest. "Alles was normaal hier, tot dat jij besloot op te duiken, terwijl je in godsnaam niks met onze hele familie te maken hebt. Ik weet niet of je het beseft, maar het feit dat je de zoon van de koning bent stelt niets voor als je evenzeer de zoon bent van een vrouw die hij uit medelijden van de straat geplukt heeft." Torrance kon de woede in Henry's ogen zien nadat hij zijn woorden uitsprak, hoe hij zijn handen gebald had tot vuisten en zich in moest houden om hem wellicht niet te slaan. Een vorm van schuldgevoel had zich voortgedaan toen Torrance zich had uitgesproken over zijn moeder, die zelf een arm leven had geleid op de straat. Doch, won zijn woede het van zijn schuldgevoel en zat er niks meer in hem dat zijn excuses wilde aanbieden.
"Torrance, het is genoeg!" hoorde hij Eleanor roepen. Zijn blik liet hij vervolgens naar het blonde individu achter hem glijden. Met een blik vol onbegrip had Torrance haar aangekeken. "Je bent boos en je zegt dingen die je niet meent, Tor. Ik neem het zeker niet op voor Margaux, maar zo kan je niet tegen je eigen broer doen." Een teleurgesteld gevoel had zich gespreid doorheen zijn gehele lichaam. Hij voelde zich alleen, in de steek gelaten.
"Wat? Keer jij nu ook al je rug naar me toe?" vroeg hij ongelovig. Hoewel hij haar eigenlijk voor het eerst gelijk moest geven, kon hij het niet. Hij had iemand nodig die er voor hem was en hem steunde, desondanks hoe hij zich gedroeg. Vervolgens keerde hij zich tot ze allemaal. "Goed bezig allemaal, echt." Na die woorden uitgesproken te hebben vervolgde hij zijn weg naar binnen.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux was van plan weg te gaan, om zoveel mogelijk afstand te nemen van Torrance en zijn giftige gedrag. Maar toen ze zijn uitval naar Henry hoorde, stond ze met beide benen vastgenageld aan de grond. Ze kon niet geloven wat hij zei, en het was duidelijk dat dit haar te ver ging. Ze had Torrance altijd gezien als een aardig en kalm persoon, maar nu zag ze hem in een heel ander licht. De woede en venijn in zijn woorden had ze nog nooit eerder gezien of gehoord. Ze keek toe hoe Henry probeerde kalm te blijven, ondanks de lelijkste uitspraken die hem werden toegeworpen. Ze kon de woede en de pijn in zijn ogen zien, maar hij deed zijn best om het onder controle te houden. Ze kon niet langer toekijken. Zonder na te denken rende ze naar Henry toe en greep hem bij de arm, trok hem naar zich toe om ervoor te zorgen dat de situatie niet zou escaleren.
Terwijl ze hem dicht tegen zich aan trok, voelde ze zijn spieren aanspannen onder haar aanraking. Hij was duidelijk tot het uiterste gedreven, maar dat was nauwelijks te zien aan zijn gezichtsuitdrukking. Hij deed zijn best om zijn kalmte te bewaren, maar het was duidelijk dat Torrance's woorden hem diep hadden geraakt. Margaux kon zijn hart voelen kloppen en wist dat hij moeite had zijn emoties onder controle te houden. Ze kon zijn woede en pijn voelen, iets dat haar haar hart deed breken. Margaux kreeg de impuls om Henry te willen beschermen, en ze wist dat ze alles moest doen om ervoor te zorgen dat hij niet langer gekwetst zou worden door Torrance's uitbarsting. Ze besefte dat Torrance's gedrag onaanvaardbaar was en dat ze niet kon toekijken hoe hij de mensen om wie ze gaf pijn deed.
Toen sprak Eleanor, haar woorden sneden als een mes door de spanning. "Torrance, het is genoeg!" Margaux was verbaasd dat Eleanor het voor hen opnam, en voor het eerst stond ze volledig achter Eleanors reactie. Het was wat Eleanor zei dat Torrance weer even weer met beide benen op de grond zette en hem uit de donderwolk haalde dat zijn rust had verstoord. Het werd duidelijk dat iedereen vond dat hij te ver was gegaan. Margaux keek Eleanor aan, haar ogen vol dankbaarheid. "Dank je, Eleanor," zei ze. "Het lijkt alsof jij de enige bent die hem tot rede kan brengen." Toen wendde ze zich tot Henry, met een stevige stem. "We moeten weg hier, nu.."Margaux nam Henry's hand en leidde hem weg van het toekomstige echtpaar. Ze wist dat hij nog steeds overstuur was, maar ze wist ook dat hij van paardrijden hield en ze hoopte dat een ritje hem zou helpen kalmeren. Terwijl ze liepen, hield ze zijn hand stevig vast, omdat ze wist dat hij haar steun nu meer dan ooit nodig had. Margaux dacht dat het hem goed zou doen om even te gaan paardrijden, aangezien ze kon herinneren hoe veel plezier het Henry bezorgde had toen ze gingen picknicken.
Terwijl Margaux en Henry naar de stallen liepen, kwam er geen enkel woord uit Henry's mond. Hij was in gedachten verzonken, zijn kaken op elkaar geklemd terwijl hij de gebeurtenissen verwerkte die zojuist waren gebeurd. Margaux zag de woede en frustratie op zijn gezicht gegrift. Toen ze eenmaal bij de stallen waren, begon Henry het paard klaar te maken voor het rijden. Hij bewoog zich mechanisch, zijn gedachten duidelijk elders. Margaux zag dat hij nog steeds aan het bijkomen was van Torrance's uitbarsting, maar ze wilde hem er niet toe aanzetten erover te praten. Eindelijk waren ze klaar om te rijden. Ze bestegen samen het paard en begonnen in een langzaam tempo. De zon scheen en het weer was perfect voor een ritje. Terwijl ze reden, voelde Margaux de spanning in Henry's lichaam langzaam verdwijnen. Ze wist hoeveel hij van paardrijden hield en ze was blij dat ze het had voorgesteld. Maar zodra ze het bos bereikten, schopte Henry het paard in galop. Het paard bewoog bliksemsnel en Margaux moest haar armen strak om Henry's middel slaan om te voorkomen dat ze eraf zou vallen. De wind blies door hun haren terwijl ze door het bos galoppeerden, het landschap werd een waas toen ze voorbij vlogen. De hoeven van het paard die tegen de grond bonkten, de wind in hun gezicht en het gevoel van vrijheid dat gepaard ging met het rijden in zo'n hoog tempo, alles werkte om Henry's hoofd leeg te maken. He was alsof de woede en frustratie langzaam verdwenen en, vervangen werden door een gevoel van kalmte en sereniteit.
Terwijl ze reden, zag Margaux de schoonheid van het bos, de bladeren ritselden in de wind, de zingende vogels in de bomen. De zon scheen door de takken en wierp een gevlekt licht op de bosbodem. De geur van dennen en aarde hing sterk in de lucht. Ten slotte bracht Henry het paard tot stilstand toen ze een brug tegenkwamen en stegen ze af. Henry wendde zich tot Margaux en glimlachte, de eerste echte glimlach die ze op zijn gezicht had gezien sinds het incident met Torrance. “Dank je,” zei hij. "Dat was precies wat ik nodig had." Margaux glimlachte terug, blij dat ze hem op de een of andere manier kon helpen. Hij draaide zich naar haar om en legde geruststellend zijn arm rond haar schouders terwijl ze naar het water keken.. 'Het is gewoon broederlijk vechten, Margaux. Je hoeft je nergens zorgen over te maken,' zei hij in een poging haar te kalmeren. Margaux keek naar hem op, verrast door zijn kalmte. Ze had verwacht dat hij meer aangedaan zou zijn door Torrance's woorden, maar hij leek het allemaal rustig aan te doen. Ze vond het enorm moedig van hem was om zo kalm te blijven, vooral in tegenstelling tot Torrance, die ondertussen haar respect had verloren. “Ik weet dat het gewoon broederlijk vechten is, maar de manier waarop hij tegen je sprak, was onaanvaardbaar,” zei Margaux, de bezorgdheid duidelijk hoorbaar in haar stem.. Henry glimlachte naar haar, "Ik weet dat het zo was, maar ik heb geleerd dit soort dingen gewoon over me heen te laten gaan. Torrance haalt gewoon uit omdat hij pijn heeft. Uiteindelijk komt hij wel weer bij", zei hij, terwijl hij haar haar streelde met zijn hand, in een poging haar te kalmeren. Margaux boog zich naar hem toe en voelde zich getroost door zijn woorden. Ze wist dat hij gelijk had en dat Torrance's gedrag een weerspiegeling was van zijn eigen pijn, maar dat maakte het niet draaglijker. Ze kon niet anders dan dankbaar zijn voor Henry's begrip en steun. Hij was er voor haar geweest en ze wist dat ze op hem kon rekenen.Terwijl ze middenin de brug gingen staan, nam Henry Margaux's hand in de zijne en keken zwijgend toe hoe de golven onder hen beukten en de vissen in het water zwommen. De spanning van het incident verdween langzaam terwijl ze de vredigheid van hun omgeving in zich opnamen. Margaux kreeg een gevoel van troost en veiligheid in Henry's omhelzing. Voor het eerst had ze niet het gevoel dat hij haar probeerde te winnen met zijn affectie, maar dat ze op dat moment elkaar gewoon nodig hadden, niet meer en niet minder. Alles wat hij deed voelde oprecht en het leek alsof zijn facade als casanova langzaam wegsijpelde. Terwijl ze kort daarna elkaar in de ogen keken, streelde Henry haar wang en zei hij: 'Ik weet dat je een lange dag hebt gehad en ik weet hoeveel Torrance moeilijk kan zijn, dus ik wil ervoor zorgen dat je vanavond de kans krijgt om te ontspannen. Laten we terug gaan, ik zal ervoor zorgen dat je een avond vrij hebt, zodat je kunt doen wat je wilt. Wat dacht je van een lekker bad en een goed boek?"
Margaux voelde zich aangenaam geraakt door Henry's attentheid en aandacht voor haar welzijn. Ze realiseerde zich dat dit een kant van hem was die ze nog nooit eerder had gezien, en ze wilde deze Henry graag beter leren kennen. Ze knikte met een grote glimlach instemmend, waarna ze, om elkaar verstrengeld, terugwandelden naar de hengt die geduldig op hen wachtte. Tijdens de rit terug was het stil, echter voelde de stilte nu vreedzaam aan. Ze sloot haar ogen en voor ze het wist kwamen ze weer aan in het paleis. Daar sprong Henry behendig van het paard af, en nam hij Margaux met zijn handen vast rond haar taille, waarna hij haar ook van het grote paard afhielp. Met een brede glimlach en een fijne ervaring rijker, namen ze afscheid.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Nadat Torrance een poging had gewaagd om af te koelen in zijn kamer, had hij besloten om actie ondernemen om zijn frustraties écht van zich kwijt te kunnen. Zijn eigen spiegelbeeld had voor hem iets onherkenbaar geweest, had zijn eigen gezicht afgebeeld alsof hij niets anders dan de duivel was. Uit furieusiteit had hij naar zijn spiegelbeeld geslagen, ervoor gezorgd dat zijn spiegel in scherven uiteen viel en enkele wonden op zijn knokkels hadden ontstaan. Hij moest wat aan zijn emoties doen, dat wist hij. Hij besloot een ritje te maken op zijn geliefde hengst, die hij eerder al uit de stallen had gehaald en wellicht stond te popelen om nog eens te mogen galopperen door de weide. Zijn paard was immers het enige wezen geweest dat hem daadwerkelijk accepteerde en hem steun bood wanneer hij zich vol frustratie had gevonden. Hij wist dat het hem zou kalmeren.
"Torrance, waar ga je heen?" Eleanors stem weerklonk door de gangen van het kasteel, een galmend geluid veroorzaakt. Bezorgd had zijn verloofde hem aangekeken.Zijn woede voor Eleanor was hij echter als eerste kwijtgespeeld, gezien ze hem louter van zijn eigen acties had gered. "Ik ga even een ritje maken, ik ben niet lang weg," zei hij, relatief kortaf. "Dat wat je daarnet buiten deed, je weet wel, dat was toch niet om haar jaloers te maken he?" vroeg Eleanor Torrance onzeker. Het was overduidelijk dat Torrance in de war was geweest als het ging om zijn gevoelens. Voor hem was Eleanor op dat moment de enige persoon die hij nam voor wie hem was en hem waardering gaf. Doch, was hij er niet zeker van of zijn plotseling goede gevoel bij haar oprecht waren of dat het een overblijfsel van zijn woede en jaloezie was. Desondanks de twijfel, besloot Torrance zichzelf in een veilige positie te zetten, ervoor te zorgen dat, net zoals Henry nu aan Margaux had, Torrance evenzeer iemand aan zijn zijde had die hem door en door steunen zou. Om zijn act staande te houden, beantwoordde Torrance haar vraag door wederom zijn lippen met die van haar te verbinden en haar op die manier een kus te geven. "Absoluut niet," zei hij nadien, om zijn antwoord te versterken. Onwetend waar hij zelf mee bezig was had hij haar losgelaten. "Wees voorzichtig he," zei Eleanor nog, voordat Torrance aanstalten maakte te vertrekken. Hij had louter geknikt, al kon hij haar dat niet beloven. Zich van niets anders aangetrokken, was Torrance op weg naar de stal waar hij zijn paard zou vinden. Echter, trof hij iets aan dat hem niet hielp. Het aanzien van Margaux en Henry die elkaar innig omhelsden, bracht wederom afgunst in hem naar boven. Hoe ze elkaar vasthadden alsof er tussen hen niets anders dan liefde was. De manier waarop Margaux hem behandelde alsof hij het slachtoffer van alles was geweest. Torrance kon zich inbeelden wat ze aan hem vertelde en hoe ze het hadden over hoe kwaadaardig Torrance wel niet was geweest. Het gaf hem een gevoel van jaloezie die hij niet plaatsen kon. Iets waardoor zijn volledige lichaam pijn leek te doen, of een gevoel waardoor hij wou dat zijn lichaam daadwerkelijk pijn deed. Omdat hij zichzelf niet zover kon drijven het stel te negeren en simpelweg zijn paard te gaan halen, besloot hij te vertrekken en hun onderonsje te laten voor wat het was. Wederom begaf hij zich naar de ingang van het kasteel, zijn lichaam laten leiden zonder na te denken waarheen hij ging. enkele trappen had hij naar beneden genomen, onderweg geweest naar de wijnkelder waar zowel verscheidene soorten wijnen lagen te rijpen, alsof sterke dranken. Uit pure frustratie had Torrance gezocht naar een fles die hem aanstond, onnadenkend of hij het lekker zou vinden of niet. Zijn oog viel op één van de peperdure flessen whisky uit zijn vaders verzameling. Het had hem slechts enkele seconden gekost om de fles te nemen, ergens in een donker hoekje neer te ploffen en de fles te openen. Gretig had hij zijn lippen aan de teut van de fles gezet en gevoeld hoe de alcohol op een brandende wijze in contact kwam met zijn keel. De vieze smaak had hij genegeerd. Hij genoot van de pijn die de alcohol bezorgde in zijn droge keel, ontstaan uit het geschreeuw dat hij had uitgebracht eerder die dag.

Een flinke portie whiskey later besloot Torrance dat hij, net zoals de rest, aanwezig moest zijn op het diner. Strompelend had hij zichzelf rechtgetrokken aan één van de houten rekken die dienden als houder voor de dure wijnen. Het had als gevolg gehad dat enkele flessen op te grond vielen. Enkele spetters rode wijn hadden zich op zijn witte blouse bevonden, eruit gezien alsof het bloed was geweest. Mensen konden denken dat het iets te maken had met de wonden die zich op zijn handen hadden bevonden door zijn spiegel, enige tijd geleden, in flarden te slaan. Doch was dat iets waar Torrance niet aan kon denken op dat moment. Het kostte hem moeite om zijn evenwicht te bewaren toen hij zijn weg vervolgde naar de grote eetkamer. De gangen leken assymmetrisch en langer dan ooit tevoren. Bovendien duurde het hem ook langer dan normaal om de eetkamer te vinden. Met een klap deed hij de grote deuren van de eetzaal open, wat ervoor had gezorgd dat alle blikken op hem gericht waren.
"Wat, kijk niet zo," zei Torrance nonchalant. "We weten allemaal dat de betere broer allang aan tafel zit," zei Torrance sarcastisch. De afgunst in zijn stem tegenover zijn broer had hij verduidelijkt door middel van sarcasme. Strompelend en chaotisch nam hij plaats op één van de stoelen.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:

Henry

Terwijl Henry het kasteel weer binnenliep, dwaalden zijn gedachten af naar de paardrijtocht die hij zojuist met Margaux had gemaakt. Ondanks de pijn en de woede die hij ten opzichte van zijn broer Torrance voelde, probeerde hij zich sterk te houden, omdat hij geen zwakte wilde tonen tegenover de werknemers en de bewoners van het kasteel. Hij wist dat de woorden van Torrance voortkwamen uit jaloezie en afgunst, maar dat maakte ze niet minder kwetsend. Hij wou ervoor te zorgen dat Torrance zou boeten voor zijn daden op een manier die hij nooit zou zien aankomen.Terwijl hij verder terugdacht aan de rit, voelde hij een gevoel van kalmte over zich heen komen. De snelheid waarmee ze door het bos galoppeerden, de serene rust van de natuur, het hielp allemaal om zijn geest leeg te maken. Hij besefte ook dat hij Margaux voor het eerst niet meer als een speeltje zag, maar als iemand die hij echt kon vertrouwen. Hij waardeerde de manier waarop ze hem had gesteund tijdens de confrontatie met Torrance en hoe ze hem had weggetrokken om te gaan paardrijden. Hij was dankbaar voor haar aanwezigheid in zijn leven en voor de manier waarop ze hem had geholpen de dingen te relativeren.
Toen hij in zijn kamer ging zitten, kon hij niet anders dan nadenken over hoe anders zijn leven was geworden sinds hij Margaux had ontmoet. Hij begon te veranderen van een zorgeloze playboy in iemand die begon na te denken over zijn toekomst en de mensen om hem heen. Hij wist dat hij nog een lange weg te gaan had, maar met Margaux aan zijn zijde had hij het gevoel dat hij alles kon bereiken. Hij had zich nog nooit zo tevreden en vredig gevoeld, en hij wist dat het allemaal dankzij haar was.
Hij moest zich opfrissen na de paardenrit, zowel lichamelijk als geestelijk dus maakte hij een detour naar zijn badkamer waar hij de kraan liet lopen. Het koude water veroorzaakte een schok voor zijn systeem toen hij zijn gezicht spatte, maar het hielp ook om zijn geest leeg te maken. Hij leunde zelfs op de wastafel en liet het water over zijn gezicht lopen om de restanten van de natuur en de herinneringen aan de rit weg te wassen. Hij moest denken aan Torrance en de uitbarsting van daarnet. Hij wist dat hij boos en gekwetst zou moeten zijn, maar in plaats daarvan voelde hij alleen maar verdriet voor zijn broer. Hij was er altijd voor Torrance geweest, zelfs als hij niet verdiende, en hij zou nu ook niet stoppen daarmee. Terwijl zijn gezicht droogde en hij schone kleren aantrok, kreeg Henry het gevoel dat er iets aan Torrance's gedrag moest worden gedaan. Hij kon het niet zomaar voorbij laten gaan en doen alsof alles in orde was. Maar hij wist ook dat een directe confrontatie de zaken alleen maar erger zou maken. Hij concludeerde dat het beste was om de confrontatie zoveel mogelijk te vermijden en te proberen het gesprek naar neutralere onderwerpen te leiden. Op weg naar de eetzaal kreeg Henry een gevoel van angst bij de gedachte aan dat hij aan dezelfde tafel als Torrance zou moeten zitten. Maar hij wist dat het nodig was, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor zijn kleine broertje.
Terwijl Henry aan de eettafel zat, zag hij Eleanors bezorgde uitdrukking, met een vleugje schaamte op haar gezicht. Hij wist dat ze zich schuldig voelde over Torrance's uitbarsting van daarnet. Terwijl hij daar zat, in gedachten verzonken, hoorde hij rumoer bij de ingang van de eetzaal. Hij draaide zich om en zag Torrance naar binnen strompelen, verfomfaaid en beschonken. Henry's hart zonk toen hij zag hoe zijn broer eraan toe was, en hij durfde niet naar zijn vader, de koning, te kijken uit angst voor diens reactie. Henry wist dat de koning hoge verwachtingen had van zijn zonen, en Torrance's uitbarsting eerder had niet alleen de familie in schaamte gebracht, maar ook het imago van de koninklijke familie aangetast. Henry wilde de situatie niet meer onder de aandacht brengen en hoopte dat zijn vader er tijdens het eten niet over zou beginnen. Hij wist dat dat niet de manier was om met de situatie om te gaan en hij zou een manier moeten vinden om Torrance te helpen voordat het te laat was. Hij zou zijn broer zichzelf niet laten vernietigen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Schaamteloos had Torrance plaatsgenomen naast zijn verloofde, Eleanor die hem een bezorgde blik schonk. Hij voelde hoe ze zijn hand voorzichtig had vastgenomen en er kort, bemoedigend in kneep. Torrance besliste echter dat hij geen steun nodig had en haalde zijn hand uit die van Eleanor. Speels had hij zijn hand op haar bovenbeen gelegd, weliswaar boven de stof van haar jurk en er een zacht klopje op gegeven.
"Dat is voor straks," zei Torrance grinnikend, doende alsof ze niet aan tafel zaten met zowel zijn vader als Eleanors ouders. Desondanks de schaamte die Eleanors gelaat kleur gaf, kon Torrance in zijn ooghoek zien hoe ze bezorgd naar Henry keek, die haar het tegen gaf dat hij ook geen idee had van wat er allemaal aan de hand was. De stilte zette zich voort aan tafel, iets waarmee Torrance het niet eens was. De stilte verveelde hem en zorgde ervoor dat hij piekerde.
"Jullie doen alsof er iemand gestorven is," dacht Torrance luidop. Het was een opmerking die hij zelf erg humoristisch vond, waardoor hij het uitbarstte van het lachen. Zijn emoties gingen op volle toeren en Torrance had ze allang niet meer zelf in bedwang gehad. "Stelletje zuurpruimen. Kom, ik zal de sfeer wat verhogen," zei hij nadien, waarna hij rechtop stond om vervolgens de fles wijn van tafel nam en zijn glas daar overmatig mee vulde. Ondertussen had hij het lege glas van Eleanor omgestoten, met als gevolg dat het in duizenden stukjes uit elkaar viel.
"Torrance, let nu toch eventjes op," siste Eleanor zacht, zodat enkel Torrance het horen kon. Vervolgens richtte ze zich op de rest aan tafel. "H-het was een vermoeiende dag voor hem," verontschuldigde Eleanor zich in zijn plaats. Gretig had Torrance zijn glas rode wijn leeggedronken, alsof hij dagen geen enkele vloeistof in zijn lijf had gekregen en hij dringende hydratatie nodig had. Bruut duwde hij de stoel waarop hij zat naar achter en besloot hij wederom zijn familie met stomheid te slagen. "Het is warm hier," zei Torrance simpelweg waarop hij wederom al strompelend de ruimte probeerde te verlaten. Echter, miste hij de juiste afslag, waardoor hij een kastje met daarop een bloempot gevuld met een plant op de grond liet vallen. "Oeps," grinnikte hij vervolgens. Zijn aandachtspanne voor het gevallen object had zich louter kortstondig voortgedaan, gezien hij opnieuw, en ditmaal succesvol, zijn weg baande naar de deuren die de uitgang naar de hal zouden bieden. Slenterend en met hier en daar nog enkele brokstukken achter te laten, doordat hij nonchalant en onoplettend door de gangen liep, liep Torrance naar buiten toe. Desalniettemin had hij ditmaal een doel voor ogen gehad. Het meer. Onnadenkend had hij zijn weg vervolgd naar het meer dat zich aan het kasteel bevond, een locatie waarvan men ook al eens gebruik maakte indien men wilde zwemmen. Dat was exact Torrance's bedoeling geweest. Opgelucht had hij gezucht toen hij eindelijk het water zag, mooier dan ooit tevoren gezien de maan er in zijn volle glorie in reflecteerde. Daarnevens kon hij eveneens zijn spiegelbeeld waarnemen. Zichzelf herkennen deed Torrance niet, hij had geen besef van de man die hij zag in het water. Zijn haren helemaal in de war, zijn ogen haast dichtgeknepen door het dronkenschap, wiebelend op zijn benen. Mentaal wist hij dat hij zichzelf niet was, maar het was onmogelijk geweest om te bedenken wie hij wél was. Vervolgens had hij zich, met kleding en schoenen nog aan, laten vallen in het water. Torrance voelde hoe hij geaccepteerd werd door het ijskoude water, hoe het zijn lichaam omsloot zoals geen enkel kledingstuk ooit had gedaan. Hij hield zichzelf onderwater, iets dat hem vrede bracht in de chaos waarin hij verzeild was geraakt.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Henry keek vol afschuw en teleurstelling toe hoe zijn broertje Torrance de eetkamer binnenstrompelde en zich roekeloos gedroeg. Hij kon de gêne op Eleanors gezicht zien toen Torrance speels haar dij aanraakte en hoe hij zich probeerde te verontschuldigen voor zijn gedrag. Henry voelde een knoop in zijn maag toen hij zag hoe Torrance opstond, de fles wijn pakte en zijn glas overvloedig vulde, en vervolgens Eleanors glas omstootte en het in duizend stukjes brak.

Terwijl Torrance de eetkamer uitliep, zag Henry de teleurstelling op zijn vaders gezicht. Hij wist dat dit niet de eerste keer was dat Torrance zich zo gedroeg. Hoewel hij altijd al een beetje een wild kind was geweest, werd zijn gedrag nu steeds verontrustender. Henry maakte zich steeds meer zorgen om zijn jongere broer en vroeg zich af waardoor hij zich zo gedroeg.
Toen Torrance naar het meer liep, besloot Henry hem te volgen. Hij keek van een afstand toe hoe Torrance zich in het water liet vallen, volledig gekleed en de schoenen nog aan. Hij voelde zijn hart zakken toen hij zag hoe Torrance zich onder water hield, alsof hij aan iets probeerde te ontsnappen.
Terwijl hij toekeek hoe Torrance een eeuwigheid onder water bleef, vreesde Henry voor de veiligheid van zijn broer. Hij wist dat het water ijskoud was, en dat hoe langer Torrance onder water bleef, hoe gevaarlijker het kon worden. Hij deed een stap naar voren, klaar om in het water te springen om zijn broer te redden als dat nodig was. Maar net toen hij de sprong wilde wagen, kwam Torrance snakkend naar lucht uit het water.Henry keek vol verontrusting toe hoe Torrance worstelde om boven water te blijven; zijn dronken toestand maakte het hem moeilijk zich drijvend te houden. Het was duidelijk dat het gewicht van zijn kleren hem te veel werd en hij was nauwelijks in staat zijn hoofd boven water te houden. Zonder aarzelen schopte Henry zijn schoenen uit en trok hij snel zijn t-shirt uit, voordat hij zonder pardon in het ijskoude water sprong om zijn broer te redden.
Het water was ijskoud en ontnam Henry de adem toen hij naar Torrance toe zwom. Hij zag dat zijn broer nu helemaal onder water was en wist dat hij snel moest handelen. Hij bereikte Torrance en greep hem bij de kraag van zijn shirt en trok hem naar de oppervlakte. Torrance sputterde en hoestte, het water stroomde uit zijn mond terwijl hij op adem probeerde te komen.
Henry sloeg een arm om Torrance's borst en ondersteunde hem terwijl ze terugzwommen naar de kust. Hij voelde hoe het gewicht van Torrance's kleren hem naar beneden trok en het zwemmen bemoeilijkte. Hij schopte zijn benen harder en duwde ze vooruit terwijl hij tegen de stroming in vocht. Hij zag de kust steeds dichterbij komen en wist dat ze er bijna waren.
Toen ze de kust bereikten, hielp Henry Torrance uit het water. Hij zag dat zijn broer rilde en zijn tanden klapperden van de kou. Snel sloeg hij zijn eigen t-shirt om Torrance's schouders, in een poging hem op te warmen. Hij zag dat Torrance nog steeds dronken was en wist dat hij hem terug naar het kasteel moest brengen, waar hij wat rust kon krijgen.
Toen ze de oever bereikten, zag Henry de verpleegsters van het kasteel in volle vaart op hen afrennen. Ze begonnen onmiddellijk Torrance te verzorgen en probeerden hem terug op een normale temperatuur te krijgen.. Ze stelden Henry vragen, maar hij was in shock en kon niets horen. Hij zag de verpleegsters naderen om hem te helpen, maar hij duwde ze weg. Hij kon niet tegen het lawaai en de commotie om hem heen. Zelfs Henry raakte overprikkeld en hij had nood aan stilte.
Toen Henry het kasteel binnenliep, kon hij het gewicht van alle ogen op hem voelen. Het gefluister en gemompel van de menigte volgde hem, maar hij schonk er geen aandacht aan. Hij moest alleen zijn, om te verwerken wat er zojuist was gebeurd en hoe hij het leven van zijn broer had gered. Zijn kleren waren doorweekt en kleefden aan zijn lichaam, zijn haar was hing voor zijn gezicht, het water droop van zijn kin en kletterde tegen de vloer. Hij liep het trappenhuis op, zijn voetstappen galmden door de gangen.
Toen hij de top van de trap bereikte, zag hij Margaux haar kamer verlaten. Haar ogen stonden vol onrust toen ze hem aankeek, en even voelde hij een gevoel van warmte door zijn lichaam gaan. Het was een gevoel dat hij op dat moment nodig had, gezien zijn onderkoelde temperatuur door de onderdompeling in het ijzige water."Henry," zei Margaux, haar stem vol bezorgdheid. "Ben je in orde? Wat is er gebeurd?”
Henry slaakte een zucht en haalde een hand door zijn natte haar. "Het is Torrance," zei hij, zijn stem zwaar van bezorgdheid. "Hij was dronken en sprong volledig gekleed in het meer. Ik moest erin springen om hem te redden." Margaux's ogen werden geschokt groot. "Is hij in orde? Komt het goed met hem?"
Henry knikte: "Hij leeft, maar hij is er niet goed aan toe. De verpleegsters verzorgen hem nu." Margaux stapte dichter naar hem toe en raakte met haar hand zijn arm aan. "Je rilt," zei ze, bezorgd op haar gezicht. "Kom, laten we je afdrogen en iets warms aantrekken."

Eenmaal in Henry's kamer hielp ze hem zijn natte kleren uit te trekken en gaf hem een handdoek om zich af te drogen. Daarna ging ze naar zijn kleerkast en haalde een vers, warm setje kleren voor hem tevoorschijn. Zonder een woord te zeggen ging ze naar zijn bed, trok ze de dekens terug en gebaarde hem erin te stappen. Henry hoefde het niet twee keer te horen en klom in het bed, nog steeds rillend. Margaux klom naast hem, trok de dekens over hen heen en sloeg haar armen rond hem. Ze voelde hem eerst verkrampen, maar toen ontspande hij zich in haar omhelzing en slaakte een diepe zucht. "Het is goed," fluisterde ze, terwijl ze in kalmerende cirkels over zijn rug wreef. "Wat het ook is, het komt goed."
Henry sloot zijn ogen en voelde zich voor het eerst sinds uren weer rustig worden. Hij wist dat hij haar moest bedanken, maar hij had er de energie niet voor. In plaats daarvan concentreerde hij zich op de warmte van haar lichaam tegen het zijne en het geluid van haar ademhaling.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het laatste dat Torrance zich herinnerde was hoe zijn zuurstof langzamerhand verminderde en zijn ledematen het opgaven. Alsmaar dieper werd zijn lichaam door de bodem van het meer aangetrokken. Torrance had vrede met het lot waarin hij zichzelf verwacht had en het idee dat hij, na dit incident, wellicht nooit meer een stap op de aardbodem zou zetten. Hij voelde hoe de pijn langzaam wegebde, hoe hij verder en verder bij de realiteit werd gehaald. Torrance voelde zich gedistantieerd van zijn lichaam en voelde niets meer van de koude die eerder nog tot hem, door zijn beenderen heen, had doorgedrongen. Hij kon zijn eigen lichaam zien drijven in het troebele water. Doch, werd hij uit die trance gehaald. De zwaarte waarmee hij naar beneden werd gedreven, verdween. Alsof een tegenkracht hem weer naar de aardbodem trok, werd hij aan de kant van het meer getrokken. Oog in oog had hij gestaan met zijn broer, Henry. Wazig had hij zijn broer zien rechtstaan en Torrance achterliet met mensen die hij nog nooit eerder zag. Verder had hij niets meer opgevangen van wat er met hem gebeurde.

Het was inmiddels de volgende ochtend geweest. Een hoofdpijn, erger dan hij ooit had ervaren, had al zijn lichaamsfuncties overgenomen. De woede die eerder in zijn lichaam aanwezig was geweest, was er nog steeds. Desalniettemin was de bron van deze emotie verandert; hij was boos omdat niemand hem zag en niemand zijn schreeuw om hulp wou zien. Niemand had door hoe eenzaam Torrance zich had gevoeld, hoe Margaux voor enkele maanden het licht in zijn duisternis had gevormd, om nadien de duisternis nog groter te maken dan het voorheen was. Hij voelde zich verraden, maar hij wist dat hij dat evenzeer bij zijn broer had gedaan. Normaliter was hun band hecht geweest. Niet perfect, maar ze zouden voor elkaar door het vuur gaan, wat er ook gebeurde. Het was een belofte geweest die zijn broer hem de vorige avond had getoond, maar Torrance wegens zijn koppigheid niet kon terug bieden. Zijn teleurstelling in Margaux kon hij niet aan ontkomen en hij vond deze gevoelens ten opzichte van haar nog steeds terecht. Doch diende zijn broer niet voor haar fouten op te draaien; elke andere man had immers diezelfde kans genomen om met haar om te gaan.
"Uwe majesteit, is het niet beter als u blijft liggen?" Bezorgd had een verpleegster haar focus op hem gelegd toen Torrance het krakkemikkige bed in de ziekenboeg verliet. Hij hield zich echter even vast aan het frame, gezien zijn beeld troebel werd uit duizeligheid. "Ja, het gaat wel. Bedankt voor de goede zorg, ik vraag mijn vader voor een extra vergoeding," zei hij, lichtelijk afwezig. Ditmaal niet wegens dronkenschap, maar omdat hij zich zo miserabel voelde, strompelde hij naar de uitgang van de ziekenboeg. Eenmaal hij uiteindelijk de deur gevonden had, voelde hij zichzelf iets helderder worden. Elke gebeurtenis die zich de vorige dag had plaatsgevonden speelde af in zijn hoofd. De manier waarop Margaux zich uit de situatie wilde praten, de manier waarop Torrance zijn broer met de grond gelijk had gemaakt, hoe Torrance zich dronken had gezopen en nadien zichzelf en Eleanor belachelijk maakte door zijn gedrag in de eetzaal. De gedachten die de meeste aandacht trok, was dat Henry hem gered had van de dood. Dat, terwijl Torrance had gedacht dat Henry hem liever kwijt dan rijk was, omdat hij altijd dacht dat hij hem zag als een boosdoener.
Het was Torrance's bedoeling geweest om zijn weg naar zijn kamer te vinden, om daar vervolgens te rusten gezien hij zich uitermate belabberd voelde. In de weerspiegeling van de ramen had hij zijn slechtziende uiterlijk al gezien. Bovendien zat zijn hele hoofd vol slijmen, wellicht door de opgelopen verkoudheid die hij kreeg door het koude water uit het meer. Het was echter het aanzien van zowel Margaux als Henry die zijn aandacht trok. Onbedoeld had hij oog in oog met het tweetal gestaan, slechts enkele meters van hen af. Onwetend wat hij moest doen stond Henry naar hem te kijken, zich wellicht afgevraagd of hij weer één van Torrance's driftbuien diende te ondergaan. Doch, tegen iedereens en ook zijn eigen verwachtingen in had hij het stoere imago dat hij wilde hooghouden aan de kant geschoven en Henry in een omhelzing getrokken. Uiteindelijk was Torrance, tegen iedereens verwachtingen in, ook slechts een mens. Iemand die zijn grote broer nodig had. Iemand die voor hem zorgde.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux werd wakker van het getjilp van vogels buiten het raam, de zon scheen fel door de gordijnen. Ze voelde een warme omhelzing om zich heen en besefte dat ze in Henry's armen lag. Hij leek al een tijdje wakker te zijn, maar gaf geen krimp om Margaux de rust te geven die ze nodig had. Margaux voelde de liefde in zijn omhelzing, wat ervoor zorgde dat ze haar ogen iets langer sloot.
Henry keek haar met een dromerige uitdrukking aan, zijn hand streelde zachtjes door haar haar. "Goedemorgen," zei hij nonchalant, met een kleine glimlach om zijn lippen. Margaux kon het niet helpen, maar voelde een vlindertje in haar buik toen ze weer in zijn ogen keek. "Sinds je de stallen bent ontsnapt, heb je precies alleen met mannen gelegen 's nachts. Ga je alle dieren in het kasteel af?" grijnsde hij, een vleugje sarcasme in zijn stem. Margaux kon niet anders dan lachen om zijn opmerking. Margaux voelde echter toch een schuldig gevoel haar overvallen toen ze terugdacht aan de avond ervoor, waar ze eerst had genoten van Torrance’s gezelschap, en nu bevond ze zich in Henry's omhelzing. Ze kon het gevoel niet van zich afschudden dat er iets niet klopte en dat ze afstand moest nemen van beide broers. Henry voelde haar ongemak en probeerde haar gerust te stellen, maar ze kon het niet helpen dat ze het gevoel had dat ze een fout had gemaakt. “Ik weet wat je denkt,” zei Henry terwijl hij zachtjes over haar haar streek. “Maar je hoeft je niet schuldig te voelen. We maken allemaal fouten, en wat er tussen jou en Torrance is gebeurd, is nu verleden tijd.” Echter deed dit niet Margaux van gedachten veranderen.”'Ik denk dat het het beste is als ik terugga naar mijn eigen kamer,” zei ze zacht. "Voor iedereen’s bestwil." Henry keek haar begrijpend aan en knikte. “Waar jij je het beste bij voelt,” zei hij terwijl hij haar een kus op het voorhoofd gaf. “Maar weet dat ik de weg naar je kamer ken.” vervolledigde hij met een knipoog.
Toen ze de warmte van het dekbed verlieten, voelden Henry en Margaux allebei de kilte van de ochtendlucht op hun huid. Henry, nog steeds zonder shirt, pakte snel een vers overhemd uit zijn kast en begon zich om te kleden in het bijzijn van Margaux. Margaux merkte dat ze in slaap was gevallen in haar outfit van de avond ervoor en voelde zich niet al te fris. “Ik ga even een kleine douche nemen in mijn kamer,” zei Margaux terwijl ze zich uitrekte. Henry knikte instemmend. “Wacht nog een minuutje, dan kunnen we samen vertrekken.” zei hij terwijl hij naar een flesje cologne griste om deze in twee keer in zijn nek en op tijd borst te spuiten. Een bekende geur vulde de ruimte, eentje waar ze de hele nacht van heeft kunnen genieten. Margaux keek toe hoe hij zich door de kamer bewoog, zijn spieren golvend onder zijn shirt. Toen Henry klaar was met zich klaarmaken, wendde hij zich tot Margaux en schonk haar een warme glimlach, waarmee hij aangaf dat hij klaar was om de kamer te verlaten. Samen liepen ze de slaapkamer uit, de gang in. Toen ze de hoek omsloegen, kwamen ze oog in oog te staan met Torrance. Hij zag er slordig en moe uit, met donkere kringen onder zijn ogen en een onverzorgd uiterlijk. De sfeer tussen hen was gespannen, maar tot ieders verbazing stapte Torrance naar voren en trok hij Henry in een dikke knuffel.

Terwijl Margaux de broers zag omhelzen, besefte ze dat Torrance's gedrag van de vorige avond niet zomaar een dronken uitbarsting was, maar een schreeuw om hulp. Hij worstelde duidelijk met iets, en ze wist dat ze daarop moest reageren.
Ze stapte voorzichtig op hem af en probeerde het moment tussen hem en Henry niet te verstoren. "Torrance, gaat het?" vroeg ze zachtjes. Hij keek naar haar op met wazige ogen, en ze kon zien dat hij nog steeds de effecten voelde van de alcohol van de vorige avond. "Ik ben in orde," mompelde hij, maar Margaux kon zien dat hij dat niet was. Ze wachtte geduldig tot het moment voorbij was en nam Torrance toen voorzichtig bij de arm, zodat hij op haar kon leunen. "Laten we je aankleden en klaarmaken voor het ontbijt," zei ze, in een poging zo vrolijk mogelijk te klinken. Torrance knikte, maar bleef verder stil.

Margaux hielp Torrance voorzichtig zijn kamer in, zijn gewicht voelde zwaar op haar schouders terwijl ze zijn struikelende pas ondersteunde. Het was moeilijker dan ze had verwacht, maar ze knarste haar tanden en hield vol. Toen ze eenmaal binnen waren, leidde ze hem voorzichtig naar zijn bed en liet hem er met een zucht op vallen. Ze nam even de tijd om op adem te komen en de kamer te overzien. Het viel haar op dat de kamer in een staat van wanorde verkeerde: kleren en lege flessen lagen lukraak verspreid. Ze wist dat ze hem moest helpen zich op te frissen en aan te kleden, dus liep ze naar zijn kledingkast om iets gemakkelijks en warms voor hem te zoeken. Terwijl ze de kleren voorzichtig op zijn bed legde, voelde ze zich verdrietig over de toestand waarin hij verkeerde. Hij zag er zo verloren en kwetsbaar uit, zo ver verwijderd van de zelfverzekerde en zorgeloze broer die ze had gekend. Ze wist dat ze hem moest helpen, en dus liep ze naar de badkamer om de douche voor hem aan te zetten. Maar toen ze de deur opendeed, zag ze een schokkend tafereel. De spiegel was verbrijzeld, de glasscherven lagen verspreid over de wastafel en de vloer. Haar hart zonk toen ze snel naar Torrance’s knokkels keek en de wonden zag, een duidelijke indicatie van de beroering die hij doormaakte. Ze wist dat dit slechts het topje van de ijsberg was, en dat er nog veel meer onder de oppervlakte lag waar ze niets van wist. Ze wist dat ze er voor hem moest zijn, om hem te helpen met wat hem dwars zat. Met een zwaar gemoed zette ze de douche aan en liep terug naar zijn bed waar ze zich voorzichtig naast hem zette. "Hé," fluisterde Margaux zachtjes, in een poging Torrance's aandacht te trekken. Hij keek naar haar op, zijn ogen wazig en bloeddoorlopen van het drinken van de vorige avond. "Zware nacht, hm?" vroeg ze, haar ogen dwalend naar de donkere kringen die zich rond zijn ogen hadden gevormd. "Maar maak je geen zorgen, er wordt straks een heerlijke ontbijttafel voor je gedekt. Probeer ervan te genieten, en kom dan terug naar je kamer om tot rust te komen," adviseerde ze hem, terwijl ze een zachte hand op zijn schouder legde. "Je hebt het nodig," voegde ze eraan toe.
Margaux wist niet zeker of haar woorden tot hem doordrongen, maar zwijgen kon ze niet. Terwijl ze hem aankeek, voelde ze een schuldgevoel. Als ze de tijd kon terugdraaien, zou ze alles gedaan hebben om dit te voorkomen. "Het spijt me," zei ze, haar stem vol emotie. Haar ogen begonnen te branden van onuitgebluste tranen, maar ze vocht om ze tegen te houden. Ze wilde hem niet nog meer belasten dan ze al had gedaan. Voorzichtig nam ze zijn hand in de hare en onderzocht de wonden op zijn knokkels. Ze waren rauw en rood, een bewijs van de gebeurtenissen van de vorige nacht. "Ik wou dat ik alles kon terugnemen wat ik heb gezegd en gedaan om je zo te kwetsen," zei ze, haar stem nauwelijks hoorbaar. "Het was nooit mijn bedoeling je zoveel pijn te doen." Ze liet zijn hand los en verschoof, om hem wat ruimte te geven. Ze wilde hem niet verdringen of hem ongemakkelijk laten voelen. Ze wilde alleen dat hij wist dat ze er voor hem was en dat ze veel om hem gaf.
“Verfris je, kleed je om en ga, ik zorg er wel voor dat het hier gezelliger wordt” zei Margaux, doelend op de chaos in zijn kamer. Het leek echter meer op een bevel. “Alsjeblieft… Sire” voegde ze eraan toe.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Je moest eens weten," mompelde hij vermoeid, desondanks het mogelijk was om de humor van zijn eigen stommiteiten in te zien. Een zwakke, bijna onbestaande, glimlach had hij Margaux gegeven. "Had Henry me maar laten liggen," zuchtte hij nadien nog, iets harder dan dat hij bedoelde omdat het niet zijn bedoeling was dat Margaux zijn verontrustende woorden hoorde. Doch, hadden zijn woorden louter en alleen uit bestaan uit hoe hij de werkelijkheid zag. Torrance had geen behoefte aan een nieuwe dag, liet staan meerdere.
Het horen hoe Margaux beschreef dat hij zometeen zou moeten ontbijten had Torrance's hoofd doen schudden, waar hij meteen spijt van had gezien het zijn knallende hoofdpijn louter verergeren. "Ik heb geen honger," zei hij vastberaden. Het denken aan een ontbijt deed zijn maag omslaan, gaf hem het gevoel dat hij het er nadien op de één of andere manier toch weer zou moeten uitgooien. Zijn maag lag overhoop door de hoeveelheid alcohol die hij naar binnen had gewerkt op een vrijwel lege maag. "En ik heb nog minder zin om mijn vader onder ogen te komen. Hij haat me." Ondanks hij net niet toegeven wou, voelde hij zich angstig om zijn vader onder ogen te komen. De koning was altijd al steng voor zijn zonen geweest en voor Torrance immers iets strenger omdat hij de kroonprins was en zowel Frankrijk en Engeland op hem rekende. Hoe hij zich de vorige avond gedroeg, sloeg nergens op en paste niet bij de rol die hij diende te vervullen. Het had hem zijn kwetsbaarheid laten zien, de mate waarin hij zich liet meevoeren door zijn emoties. Emoties die voor iemand zoals Torrance verboden waren.
Margaux spijtbetuiging deed Torrance vrij weinig. Desalniettemin had hij haar aangekeken terwijl ze haar woorden uitsprak, maar evenzeer de blik die hij in haar ogen kon terugvinden konden hem geen overtuiging brengen. "Het spijt mij, maar ik geloof je niet," antwoordde Torrance, ditmaal oprecht. "Het is niet van niet willen, maar.... Ik geloof je gewoon niet." Hij wilde haar geloven. Het zou hem immers ook beter doen voelen als hij kon geloven dat Margaux hem niet met voorbedachte raden had gekwetst, dat haar neiging naar zijn broer haar per ongeluk overkomen was en dat ze Torrance niet expres had ingeruild. "Het feit dat het niet je bedoeling was, haalt niet weg dat je het wel hebt gedaan," zei hij vervolgens na een enige stilte tussen hen beide. "Ik heb ook fouten gemaakt, daar ben ik me van bewust. Iedereen maakt fouten. Maar het is oneerlijk dat ik altijd iedereens zondebok ben," legde hij uit, zo rustig als hij kon. Dat was tenslotte niet moeilijk geweest gezien hij zich uitermate vermoeid voelde. "Ik heb je één ding gevraagd en net dat ding besloot je boven mij te zetten." Hij kon simpelweg niet vatten hoe ze hem dat had kunnen aandoen, net nadat hij haar uit de brand had gered en daarvoor zowel zijn leven als een opvolger voor de troon op het spel zette. Hij schudde de lastigheid van de situatie van zich weg.
"Het maakt ook niet uit. Mijn werk doet zichzelf niet. Dit is makkelijker, jij en Henry haten me, ik doe mijn werk zoals het moet zonder afleiding en ik trouw binnenkort met Eleanor. Zo hoort het. Uiteindelijk zijn enkel Eleanor en ik nodig om onze landen draaiende te houden. De rest is bijzaak," zei Torrance. Zo had het er in zijn familie steeds aantoe gegaan. Hij had uit zijn fouten geleerd door zijn hart aan iemand te geven en deze gebroken terug te krijgen. Hij had ervaren hoe het was om een messteek in de rug te krijgen nadat hij zijn uiterste best had gedaan het leven van iemand draaglijker te maken. Torrance had zijn plicht op de harde manier onder ogen gekomen. Het was makkelijker als zijn broer en Margaux, die voorlopig nog aangesteld was als zijn dienstmeid, afstand van hem namen en hem verachten. Die band had eveneens zijn vader gehad met zijn broer en iedereen die voor hem had gewerkt. De omstandigheden begonnen Torrance langzamerhand te kneden tot een evenbeeld van zijn vader.
Met alle energie die hij in zich had stond hij op en pakte hij de stapel kleding die Margaux voor hem klaarlegde op. "En ik verdien die titel niet," zei hij nog, vooraleer hij haar verliet door de badkamer te betreden. Hij voelde zich gefaald in de dingen die hij deed, in de verplichtingen die hij droeg als kroonprins. Torrance zag zichzelf niet meer als iemand die het waardig was om de troon op te volgen, al zou hij vanaf nu alles uit de kast halen om te doen wat zijn plichten hem vertelden.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Toen hij de badkamer inliep, overviel Margaux het gevoel van verdriet en schuld. Ze wist dat haar daden Torrance diep hadden gekwetst, en het feit dat hij haar verontschuldigingen niet eens kon geloven maakte het nog pijnlijker. Ze besefte dat hij zich altijd de zondebok voelde en dat het gewicht van zijn taken en verantwoordelijkheden als kroonprins zwaar op zijn schouders rustte. Hij leek zich erbij neer te leggen dat zijn relatie met zijn broer en hemzelf er een van afstand en afkeer zou zijn, en dat zijn toekomst met Eleanor het enige was dat telde in het grote geheel. Toen ze de douche aan hoorde gaan, voelde Margaux zich hopeloos. Ze wist dat ze het verleden niet kon veranderen, maar ze wenste dat ze iets kon doen om het goed te maken. Ze wist dat Torrance een moeilijke weg te gaan had, en dat hij een manier moest vinden om met zijn emoties en verantwoordelijkheden om te gaan. Ze hoopte alleen dat hij haar op een dag zou kunnen vergeven, en dat ze verder konden gaan op een manier die voor allen gunstig was.
Margaux kon niet anders dan denken dat Torrance's woorden "En ik verdien die titel niet," het meest hartverscheurende was dat ze hem had horen zeggen. Ze wist dat hij zoveel te bieden had als leider en als persoon, maar dat hij dat niet in zichzelf zag. Ze hoopte dat hij op een dag zijn eigen waarde zou kunnen inzien en dat hij zijn rechtmatige plaats als koning zou kunnen innemen.

Margaux voelde zich overweldigd door het gewicht van de situatie en de negatieve gedachten die haar overvielen. Ze wist dat ze er even tussenuit moest en besloot haar energie op iets anders te richten. Het was haar opgevallen hoe rommelig Torrance's kamer was, met overal verspreide kleren en lege flessen op het nachtkastje. Ze wist dat opruimen haar een gevoel van voldoening zou geven en een tijdelijke ontsnapping zou zijn aan haar gedachten. Ze liep naar de kast en begon de kleren op te rapen die op de grond lagen, vouwde ze netjes op en legde ze terug in de kast. De vuile kleren gooide ze in de wasmand die klaar stond om naar de wasruimte te gaan. Daarna ging ze naar het nachtkastje, raapte de lege flessen op en deed ze in een vuilniszak. Ze besloot de zak naar het washok van die vleugel van het kasteel te brengen. Toen ze naar de wasruimte liep, merkte ze dat de gang leeg was, dus maakte ze van de gelegenheid gebruik om wat schoonmaakspullen te pakken. Ze vond een emmer, een spons en wat schoonmaakmiddel en bracht het terug naar Torrance's kamer. Ze vulde de emmer met warm water en voegde het schoonmaakmiddel toe. Ze hoopte dat ze daarmee de bloedplekken van de vloer en de wastafel zou krijgen. Ze wist dat Torrance nu op zijn kwetsbaarst was, en dat hij het niet verdiende dat anderen zagen wat hij zichzelf had aangedaan door de spiegel kapot te slaan. De vuilnisbak die voor de scherven waren zette ze aan de badkamerdeur, klaar om gevuld te worden met de restanten van Torrance’s uitbarsting van zodra hij klaar was met douchen.

Toen Margaux de kamer van Torrance proper aan het maken was, voelde ze een gevoel van rust over zich heen komen. Het deed haar goed om Torrance op deze manier te kunnen helpen, wetende dat een propere ruimte ook zijn hoofd hopelijk meer op orde zou kunnen brengen. Ze liep naar zijn bureau en toen ze het wilde afstoffen, stootte ze op een halfopen lade. Nieuwsgierig opende ze de lade en vond een verzameling papieren vol tekeningen. Toen ze beter keek, besefte ze dat dit niet zomaar tekeningen waren, maar een weerspiegeling van Torrance's innerlijke onrust. Donkere lijnen, trieste uitdrukkingen en personages die rechtstreeks uit een horrorfilm leken te komen, waren in houtskool op de bladzijden weergegeven. Haar bezorgdheid voor Torrance werd groter toen ze de tekeningen uitvoerig bekeek. Hij worstelde duidelijk met iets en ze had geen idee hoe ze hem kon helpen. Ze wist dat ze er met Henry over moest praten, ze nam aan dat hij, als grote broer, zou weten wat te doen. Ze legde de tekeningen voorzichtig terug in de la en maakte een mentale memo om er later met Henry over te praten. Ze ging door met schoonmaken, maar haar gedachten gingen nu uit naar Torrance en hoe ze hem kon helpen. Ze wist dat ze voorzichtig moest zijn en hem niet te veel moest pushen, maar ze kon niet zomaar toekijken hoe hij leed. Ze moest een manier vinden om hem te steunen.

Margaux wist dat hij de vorige avond zwaar had gedronken, en dat hij waarschijnlijk kampte met barstende hoofdpijn. Ze wilde iets doen om hem te helpen, en daarom besloot ze de keuken in te sluipen om wat koffiekoeken voor hem te stelen. Ze wist dat hij die ochtend waarschijnlijk niet zelf aan tafel zou zitten, en dus dacht ze dat hem ontbijt op bed brengen de perfecte manier zou zijn om hem te laten zien dat ze om hem gaf. Op weg naar de keuken probeerde Margaux zo onopvallend mogelijk te blijven. Ze wist dat de koks en ander keukenpersoneel druk bezig zouden zijn met het ontbijt voor de rest van het kasteel, en ze wilde geen aandacht trekken. Ze glipte ongemerkt de keuken in en pakte snel een paar koffiekoeken van de toonbank. Ze merkte dat haar collega's begrijpend knikten toen ze langsliep, wat haar een geruststellend gevoel gaf.Met een glazen bokaal vol lekkers, een bord en bestek haastte Margaux zich terug naar Torrance's kamer. Ze wist dat hij waarschijnlijk nog aan het douchen was, en dus besloot ze de tafel te dekken en de kamer er zo uitnodigend mogelijk uit te laten zien. Ze zette het bord met koffiekoeken op een tafeltje dat net groot genoeg was om er comfortabel op te eten. Ze schikte het bestek en de beker met lekkernijen zodanig dat Torrance gemakkelijk alles kon vinden wat hij nodig had.
Terwijl ze de tafel dekte, vulde de geur van het ontbijt de kamer. Margaux voelde een gevoel van hoop toen ze naar de tafel keek. Ze wist dat de aanblik van een warm ontbijt en de geur van versgebakken koffiekoeken iets van zijn stress zou wegnemen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld