Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Constrained

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Torrance genoot van de warme stralen die contact maakte met zijn lichaam. Het veroorzaakte een huivering, gezien het contrast met zijn eigen, ijskoude lichaam. Het leek alsof hij onmogelijk opgewarmd raakte nadat hij in het meer terecht gekomen was. Ook toen hij de doucheknop dichtdraaide en zich buiten de douchecabine begaf, had zijn warmte plaatsgemaakt voor een ijzige koude. Vluchtig had Torrance zichzelf afgedroogd om vervolgens zijn lichaam te bedekken met warme kleding. Het hielp, maar bood hem nog steeds niet genoeg warmte. Desalniettemin probeerde hij het koude gevoel te negeren en besloot hij terug te keren naar zijn kamer, waar Margaux zich wellicht nog steeds bevond. Het aanbeeld van het ontbijt dat Margaux voor hem had klaargemaakt, bracht irritatie in hem naar boven. Wederom had ze niet naar hem geluisterd.
"Ik zei toch dat-," wou Torrance zeggen, maar alvorens hij zijn zin kon afmaken, besloot hij zijn irritatie voor zichzelf te houden en haar moeite te waarderen. Doch, kon hij niet ontkennen dat het dubbel aanvoelde; het leek alsof ze het op die manier goed probeerde te maken en het ertoe wou leiden dat Torrance haar vergaf. "Laat maar. Bedankt," zei hij in de plaats van zijn ongenoegen uit te spreken. Het zou de zaak louter vermoeiender maken indien hij zich openbaar uitsprak over de twijfels die hij achter haar daden zag. Torrance trok de tweede stoel aan de tafel achteruit, om Margaux vervolgens uit te nodigen om samen met hem te eten. Wederom was het één van Torrance's impulsieve beslissingen geweest. "Eet op zijn minst met me mee dan," stelde hij voor. "Alsjeblieft?" Hij wachtte geduldig tot ze zijn verzoek aangenomen had en op de stoel ging zitten die hij haar aanbood.
Toen ze een tijdje in het ontbijt vervat waren geraakt en Torrance toch zijn best had gedaan, vestigde hij zijn aandacht op voetstappen die hij hoorde in de hal. Zijn deur was ondertussen niet gesloten geweest, gezien Margaux in de kamer was geweest. Dat was iets dat hij als blijk voor Eleanor deed, gezien haar wantrouwen en aantoonde dat dit gevoel ten opzichte van hem en Margaux onterecht was. Zijn oog viel op zijn verloofde die met een opgeheven hoofd zijn kamer voorbij wandelde en het Torrance niet eens gunde naar hem te kijken. Alsof ze de koppigheid zelve was, had ze hem genegeerd. Het tafereel had hem zijn ogen doen neerslaan en desondanks hij het niet vertellen zou, een vreemd gevoel in zijn hartstreek doen ontstaan. Het deed hem pijn, dat zelfs de persoon die normaliter alles van hem zou verdragen, teleurgesteld of zelfs boos op hem was. Nooit had Torrance de bedoeling gehad om haar belachelijk te maken, hoe sterk hij het huwelijk waarin hij verplicht was ook verachtte. Ze was de veiligheid geweest die Torrance nodig had, iemand waarvan hij wist dat hij er steeds op terug kon vallen. Al die tijd had ze haar best gedaan een goede echtgenoot voor hem te zijn terwijl hij te druk bezig was met zichzelf om dat in te zien.
"Henry en ik waren, al zou je het niet zeggen, echt beste vrienden voordat hij hierheen kwam. Alles was goed toen we nog in Engeland waren," zei Torrance, Margaux niet aangekeken gezien de beschuldiging die hij impliceerde dat zij de dader was geweest achter het verwoesten van hun band. Torrance frunnikte wat zenuwachtig aan het tafelkleed. "Maar dat komt wel weer, hij kan niet onder me uit want ik ben zijn broer," zei hij vervolgens om de gespreksstof ietwat luchtiger te maken. Een zucht verliet Torrance's lippen. "Maar het feit dat zelfs Eleanor niet meer met me wil praten...," zuchtte hij. Torrance was ten einde raad geweest. "Ik heb haar echt voorschut gezet terwijl zij de enige was die, wat ik ook deed, achter me stond." Tijdens hij zijn woorden uitsprak, deed hij weer de moeite om Margaux aan te kijken. Niemand kon ontkennen dat Eleanor de enige was geweest die volledig achter zijn daden had gestaan, hem altijd vergeven had voor de manier waarop hij haar steeds van zich wegduwde. Dat, terwijl Margaux en Henry hem de rug hadden toegekeerd, terwijl Torrance van zichzelf wist dat hij zoiets nooit verdiend had. Daarnevens wist hij dat zijn emoties voortkwamen uit hoe hij werd behandeld. Hij liet zich erin meeslepen en dat keurde hij niet goed van zichzelf, maar hij wist waar de oorspong van zijn handeling zich bevond. "I-ik weet niet meer wat ik moet doen," zei Torrance. Hij was teneergeslagen, wanhopig. "Jij bent een vrouw. Als je je even in haar schoenen zou verplaatsen, wat zou je dan willen dat ik voor je deed om het goed te maken?" Torrance haatte het om deze vraag aan de dame voor hem te stellen, wetende dat hij de basis was geweest van zijn problematiek met Eleanor. Doch, wist hij dat het zijn laatste hoop was.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Toen Torrance tegenover haar aan het tafeltje zat, voelde Margaux een bron van medeleven ontstaan, maar tegelijk ook teleurstelling. Hij vroeg haar om advies over hoe hij de relatie met Eleanor kon verbeteren, terwijl hij een week geleden nog zijn al zijn aandacht aan Margaux besteedde en zich niets aantrok van zijn relatie met Eleanor. Ze vond het maar een vreemde situatie, een beetje oneerlijk zelfs.
"Ik denk niet dat ik de juiste persoon ben om je advies te geven over hoe je dingen met Eleanor oplost," zei Margaux, haar stem getint met een vleugje bitterheid. "Maar als ik in haar schoenen stond, zou ik willen dat je verantwoordelijkheid neemt voor je daden en de gevolgen van je gedrag begrijpt. En ik zou willen dat je eerlijk bent tegen jezelf en haar over je gevoelens en bedoelingen."
"Ik weet dat het niet makkelijk is," ging ze verder, haar toon verzachtend. "Maar het beste wat je kunt doen is eerlijk zijn tegen jezelf en je omgeving. Neem de tijd om na te denken over je daden en zoek uit wat je echt wilt. Als je dat gedaan hebt, zorg je ervoor dat je je verontschuldigt en het goedmaakt met degenen die je gekwetst hebt."
Margaux kreeg gevoel van onbehagen dat ze nooit eerder had ervaren. Terwijl ze naar het bord met koffiekoeken voor haar staarde, kon ze het niet helpen deze vreemde en ongemakkelijke sfeer te vergelijken met de comfortabele en gemakkelijke gesprekken die ze eerder met Henry had gedeeld.
Het feit dat Torrance van haar verwachtte dat ze gesprekken zou aangaan over zijn relatie met Eleanor, en advies zou geven over hoe het beter kon, vond Margaux vreemd. Ze kon niet begrijpen waarom hij bij haar om advies zou komen, zeker niet na de manier waarop hij haar een week geleden nog had behandeld, toen hij zich niets aantrok van zijn relatie met Eleanor en zijn aandacht uitsluitend voor Margaux voorbehield.Margaux vroeg zich af of hij haar echt volledig opzij had gezet, of dat hij haar alleen gebruikte als rebound nadat hij zag hoe goed ze overeen kwam met Henry. Ze had geen zin om aan dit gesprek deel te nemen, of zich zelfs maar te bekommeren om zijn problemen met Eleanor, en wenste dat ze zich gewoon kon verontschuldigen en de kamer kon verlaten. Maar ze wist dat dat niet kon, ze was nog steeds zijn dienstmeid en moest er voor hem zijn. Maar het was moeilijk voor haar om de schijn op te houden als ze zich zo onverschillig voelde voor zijn problemen. Terwijl Torrance sprak over zijn relatie met Eleanor, had Margaux moeite haar uitdrukking neutraal en aandachtig te houden. Ze wist dat ze zich als vrouw zou moeten inleven in Eleanor en advies zou moeten geven, maar iets in Torrance's houding gaf haar het gevoel dat hij geen advies van haar verdiende. In plaats daarvan gaf ze vage suggesties, zonder al te veel van zichzelf in dit gesprek of zijn problemen te willen investeren.
Margaux keek dromerig uit het raam, alsof ze probeerde zich af te leiden van het ongemakkelijke gesprek dat plaatsvond. De zon scheen fel en wierp zijn warme stralen op haar gezicht. Ze sloot haar ogen, liet de warmte in haar huid sijpelen en voelde een gevoel van rust over zich heen komen.
Toen ze haar ogen opende, keek ze terug naar de lekkernijen op tafel, die nog grotendeels onaangeroerd waren. Teleurstellend was het, want ze had zoveel moeite gedaan om dit ontbijt speciaal voor hem klaar te zetten. Ze richtte haar blik op Torrance, die in gedachten verzonken leek.
"Ik hoop dat je snel beter bent," zei Margaux met een vleugje sarcasme in haar stem. "Want je bent maar saai zo." Ze kon niet anders dan een kleine grinnik laten horen, in een poging de stemming te verlichtenTerwijl ze sprak, liet ze haar haar losvallen voordat ze het weer in een paardenstaart stak. Daardoor kwam de geur van haar shampoo vrij, een geur die dankzij de vorige nacht inmiddels ook vermengd was met Henry's cologne. Margaux besefte dat ze dit beter niet had gedaan, maar die gedachte drukte ze zich al weer snel van zich weg. Het leek toch alsof het Torrance geen moer meer zou uitmaken, aangezien zijn focus klaarblijkelijk weer volledig op Eleanor gericht was.
“Ik zal de chefs doorgeven dat ze iets lekker voor je moeten koken vanavond, wat had je graag?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De manier waarop Margaux hem aansprak, sprak Torrance alles behalve aan. Het stoorde hem, hoe verbitterd ze was tegenover hem. Hij wist dat hij fouten had gemaakt, maar hij wist ook dat zijn fouten gegrond waren en dat de oorsprong van zijn fouten bij de relatie tussen haar en Henry en Torrance's verplichtingen lag. Het mocht dan wel geen excuus zijn, maar hij had op meer begrip gehoopt. "Ik weet waarom ik al die dingen gezegd en gedaan heb, Margaux. Ik weet dat ik heb overdreven, maar ik begrijp niet waarom niemand de moeite doet om zich ook eens in mijn standpunt te verplaatsen," zei Torrance. Ondanks de emoties die hem nogmaals overspoelden, wist hij zichzelf kalm te houden. Hij wist zichzelf te beheersen. De enige manier waarop hij volwassen zijn boodschap kon overbrengen en serieus genomen zou worden, was door zich kalm op te stellen en geen bedreiging te vormen. "I-ik.... Het is gewoon oneerlijk dat..." Torrance had klaarblijkelijk moeite met zijn woorden uit te brengen. Nooit had het Torrance's kwaliteit geweest om over emoties te praten, al helemaal niet wanneer het over de zijne gingen. "Ik wil gewoon het beste voor iedereen en als ik dan voor één keer aan mezelf denk, haat iedereen me."
"Stel je voor, dat er iets is waarvan je weet dat je het heel graag wil en dat het moeilijk is om te functioneren zonder datgene, maar je ook weet dat het iets is dat je onmogelijk kan hebben," begon Torrance te vertellen. "En dat elke keer als datgene dichterbij je bezittingen komt, het steeds veel verder van je wordt weggehouden en het steeds onmogelijker wordt het te hebben," zei hij vervolgens. "Wat zou je zelf doen?" Hij had zijn woorden zodanig doen klinken dat het betrekking had op hoe hij zich voelde tegenover Margaux, maar zij nooit zou doorhebben waarover hij het daadwerkelijk had. Het had kunnen gaan over eender welk object of eventueel zelfs doen lijken alsof zijn woorden over Eleanor ging. Desalniettemin deed het hem goed om zich écht te uiten tegenover Margaux. Ondanks zijn oudere broer van hem afgenomen had waar hij naar begeerde. Het was uiteindelijk ook zijn eigen schuld geweest; hij had sneller moeten zijn. Hij had zijn voeten moeten vegen aan de wet en moeten denken aan wat hij wou voordat zijn broer een stap binnen het paleis had gezet.
"Die moeite hoef je niet voor me te doen, Margaux. Bovendien vrees ik dat mijn eetlust vandaag toch niet meer echt gaat opkomen, dus dat zou verloren moeite zijn." Het laatste wat Torrance zichzelf gunde was eisen stellen en zich laten verzorgen door een ander. "Dus... Henry, hé?" zei Torrance met een zwakke glimlach, geprobeerd om de spanning tussen hen ietwat te laten zakken. "Iedereen zijn ding natuurlijk, maar denk eraan, oud brood is ook maar taai," grinnikte hij. Ondanks zijn slechte humeur en hoe pijnlijk het ook voor hem was, probeerde hij zichzelf te zijn, voor hoelang hij dat kon laten duren. Met zijn opmerking had hij gedoeld op het leeftijdsverschil tussen hem, of Margaux, of eender wie van hun leeftijd, en Henry. Henry was een tiental jaren ouder dan Torrance zelf was, wat voor een heus leeftijdsverschil tussen hen zorgde. Torrance had dat echter nooit erg gevonden, gezien Henry naast zijn broer, ook als een soort tweede vader die hij nooit had, had geweest. Torrance was opgestaan van zijn stoel. "Nee, euhm. Hij is anders. Ik hoop dat dat door jou komt," zei Torrance nog. "Ik ga kijken of er daadwerkelijk tuinmannen naar je vader zijn gestuurd, ik ruim het hier zometeen wel weer op. Ga maar euhm, iets doen dat je leuk vindt." Na die woorden uitgesproken te hebben, verliet Torrance zijn slaapkamer.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:

Eleanor

Eleanor zat voor de spiegel en koos zorgvuldig haar outfit voor vandaag. Ze ging met haar vingers over de stoffen, voelde de gladde zijde en het ruwe linnen. Ze moest terugdenken aan de gebeurtenissen van de afgelopen dagen en hoe diep teleurgesteld ze was in het gedrag van Torrance. Hij was altijd al tegendraads geweest, maar deze dagen, vooral sinds Margaux in het paleis was gaan werken, was het van kwaad tot erger gegaan. Ze kon niet anders dan zich zorgen maken over zijn vermogen om niet één, maar twee grote landen te leiden - Engeland en Frankrijk.
Ze dacht terug aan het diner dat haar ouders hadden bijgewoond, waar Torrance haar ten overstaan van iedereen in verlegenheid had gebracht. Ze had zijn gedrag tegenover hen moeten goedpraten, en ze weigerde dat nog een tweede keer te doen. Ze wist dat ze moest ingrijpen en hem even moest doen beseffen wat zijn rol in het koningschap werkelijk was. Het voelde alsof ze een kind aan het opvoeden was, maar ze wist dat deze inspanning noodzakelijk was.
Ze herinnerde zich hoe hij zich bij Margaux had gedragen, en hoe hij zich belachelijk had gemaakt door achter haar aan te lopen en een spektakel van zichzelf te maken. Ze wist dat Margaux niet in hem geïnteresseerd was, en dat hij dat moest begrijpen en verder moest gaan. Eleanor kon het ook niet helpen te bedenken hoe hij Henry, zijn eigen broer, had gekwetst. Hij was altijd al egoïstisch geweest, maar dit bracht het op een heel nieuw niveau.Eleanor wist dat ze een ernstig gesprek met Torrance moest voeren en hem de ernst van zijn daden moest doen inzien. Ze kon niet toekijken hoe hij niet alleen zijn eigen leven, maar ook dat van zijn omgeving verwoestte. Ze kon hem niet alles laten weggooien waar ze zo hard voor gewerkt hadden, en ze was vastbesloten hem dat te laten inzien.
Terwijl ze zich aankleedde, haalde Eleanor diep adem en bereidde zich voor op het gesprek dat haar te wachten stond. Ze wist dat het niet gemakkelijk zou zijn, maar ze wist ook dat het nodig was. Ze kon niet zomaar toekijken hoe Torrance alles wat ze samen hadden opgebouwd zou vernietigen. Ze hield van hem, maar ze wist ook dat tough love soms nodig was om iemand van zijn ondergang te redden.

Eleanor, gekleed in een frisse, witte blouse en een marineblauwe kokerrok, liep door de gang naar de vergaderzaal. Ze was op weg om een nieuwe handelsovereenkomst met het buurland te bespreken, en toen ze langs Torrance's slaapkamer liep, zag ze hem in de deuropening staan, verward en in gedachten verzonken. Zonder aarzelen stopte Eleanor en keek ze hem in de ogen. "Torrance," zei ze streng, "ik moet je spreken." Hij keek naar haar op, verrast door de toon van haar stem. "Volg mij," beval ze, en zonder op antwoord te wachten, draaide ze zich op haar hielen om en liep naar de vergaderzaal. Toen ze de geluiddichte ruimte binnengingen, sloot Eleanor de deur achter zich en draaide zich naar Torrance. "Ik kan niet blijven toekijken hoe jij je zo onverantwoordelijk blijft gedragen," begon ze, haar stem streng maar niet onvriendelijk. "Je bent een prins van twee grote landen, en je daden weerspiegelen niet alleen jezelf, maar ook Engeland en Frankrijk. Je kunt je niet als een kind blijven gedragen, driftbuien krijgen en jezelf en anderen in het openbaar voor schut zetten." Eleanor haalde diep adem voordat ze verder ging. "Je rol als prins is niet alleen een voorbeeldfiguur te zijn, maar om leiding te geven en beslissingen te nemen die je volk ten goede komen. En als je verloofde is het mijn plicht je te begeleiden en ervoor te zorgen dat je jouw verantwoordelijkheden als heerser nakomt. Ik zal niet toekijken hoe je je toekomst vergooit en de reputatie van onze landen aantast." Ze liep naar hem toe, ging recht voor hem staan en keek hem in de ogen. "Ik weet dat je de laatste tijd veel hebt meegemaakt, en ik begrijp dat je je verloren en overweldigd voelt. Maar je moet jezelf vermannen en je herinneren wie je bent. Je hebt een plicht tegenover je volk en je mag je oordeel niet laten vertroebelen door je persoonlijke gevoelens en emoties." Eleanors stem werd zachter en ze pakte zijn hand. "Ik ben hier om je te steunen, maar je moet verantwoordelijkheid nemen voor je daden. Ik geloof in je, en ik weet dat je een groot heerser kunt zijn. Maar nu is het moment om juiste beslissingen te nemen.”

Eleanor schoof dichter naar Torrance toe, haar gezicht centimeters verwijderd van het zijne. Ze voelde zijn adem op haar lippen en zag de verwarring en verrassing in zijn ogen. Ze wist dat ze hem hard had aangepakt en dat hij eraan herinnerd moest worden wat er op het spel stond. "Torrance," zei ze zacht. "Je hebt een plicht en een verantwoordelijkheid voor je positie. Je bent de toekomstige koning van twee landen en daar moet je naar handelen." Ze pauzeerde even, voordat ze verder ging. "Maar ik ben niet alleen je plicht, ik ben de vrouw met wie je zult trouwen. En ik wil dat je dat onthoudt." Daarmee leunde ze voorover en drukte haar lippen tegen de zijne. Het was een verleidelijke kus, een die ze hem nooit eerder had gegeven. Ze wilde hem herinneren de passie en het vuur dat ze zoveel jaren terug voor hem voelde, en hoe ze alles konden bereiken als ze samenwerkten. Eleanors plan was om hem voor zich te winnen, om hem te laten inzien dat ze een team waren en dat ze samen macht en succes konden bereiken. Ze zou er alles aan doen om ervoor te zorgen dat hij zich volledig zou inzetten voor hun toekomst samen, en dat ze zij aan zij zouden kunnen regeren.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Als een orkaan had hij de preek van Eleanor aan zich voorbij laten gaan, haar laten razen tot ze klaar was met haar zegje te doen. Alsof het niks was had ze haar woorden op hem uitgespuwd, hem aangepakt op de manier waarop hij het verdiende. Op dat moment had hij haar eerlijkheid gewaardeerd. Ze zette hem immers met zijn voeten op de grond en dat was een eigenschap in een vrouw die hij nodig had. Die zaken zorgden er niet voor dat Torrance haar zag als zijn droomvrouw, of dat zijn hart bij haar lag, maar hij waardeerde haar en haar passie voor het lot dat haar was voorbestemd. Daar kon Torrance veel van leren.
Het ervaren van de kus die Eleanor hem gaf, overviel hem. De man die hij was, liet dat echter niet aan zich voorbij gaan en vergezelde haar met de dans die ze met elkaars lippen uitvoerden. Doch, kwam hij relatief snel weer bij rede en verbrak hij de zoen. Haar beide handen had hij in de zijne genomen, haar oprecht in de ogen aangekeken.
"Ik besef dat ik te ver ben gegaan en jou voorschut heb gezet en dat spijt me," zei Torrance. Wederom had hij zijn kalmte kunnen bewaren bij de woorden die hij uitsprak. Nervositeit was wellicht betrokken geweest bij zijn doen en laten, maar dat haalde niet weg dat hij zeker was dat, het plan in zijn hoofd het juiste was. Dat dat was wat hij moest doen om hun landen van gevaar te redden. "Maar het spijt me nog meer dat ik nooit heb beseft wat ik aan jou heb en hoe ik over ons huwelijk heb gedacht," vervolgde hij zijn excuses. "Dat wat ik met Margaux had, stelde niets voor. Ik heb me laten vangen door haar vriendelijkheid en het feit dat ze me afleidde van het werk dat ik heb. Dat was dom, want ik weet dat dat alles behalve is wat ik nodig heb. Dus wat dat ook betekende, dat is voorbij nu en zal nooit meer gebeuren." Torrance had even een pauze genomen om adem te nemen en na te denken hoe hij zijn excuses diende te vervolledigen, zodat hij kon rechtzetten wat hij stukgemaakt had. "Ik besef nu meer dan ooit dat ik je nodig heb. Dat we elkaar nodig hebben en ik ga ervoor zorgen dat onze namen later in de geschiedenisboeken zullen staan," ging hij verder. Eén van haar handen had hij losgelaten, om vervolgens haar te charmeren door een verdwaalde lok haar achter haar oor te strelen. "Jij en ik." Wederom had hij Eleanor doordrongen aangekeken.
Hetgeen wat hij vervolgens van plan was, bracht hem in iets meer nervositeit. Torrance wist dat, wat hij zou doen, zijn leven voorgoed zou veranderen. Onwetend of die verandering een betekenis in de goede zin zou krijgen, raapte hij alle moed die hij bezat bij elkaar en voerde hij het idee dat hij had uit.
"Ik zat er zelfs aan te denken om wat meer vaart achter de bruiloft te zetten en het te vervroegen. Waarom zouden we nog wachten tot er iets met één van onze vaders gebeurt? Hoe vroeger we dat geregeld krijgen, des te beter we ons kunnen voorbereiden om het samen heersen," zei hij, nonchalant, alsof het de normaalste zaak van de wereld was en zijn mening nooit anders was geweest. "Wat denk je ervan?" vroeg hij. Na die woorden gezegd te hebben, nam Torrance een doosje, omhuld met zwart fluweel uit de zak van zijn blazer. Vervolgens plaatste hij zichzelf op zijn linkerknie, terwijl hij het ringendoosje opende. Een zilveren ring met een pronkend, dure diamant schitterde door het zonlicht dat erop scheen. "Ik had dit eigenlijk iets romantischer ingepland, zodat je het aanzoek zou krijgen dat je verdient," begon Torrance te vertellen. "Maar, Eleanor Dubois, wil je me mijn fouten vergeven en met me trouwen?" vroeg hij.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Eleanor was verrast door Torrance's plotselinge verandering in houding en gedrag. Ze had verwacht dat hij haar woorden zou negeren en door zou gaan met zijn onverantwoordelijke gedrag. Maar tot haar verbazing had hij naar haar geluisterd en haar woorden ter harte genomen. Ze kon de oprechtheid in zijn ogen zien toen hij zich bij haar verontschuldigde, en ze kon niet anders dan een gevoel van opluchting voelen. Ze had zich zorgen gemaakt over hem en zijn vermogen om leiding te geven, maar nu had ze het gevoel dat er misschien toch nog hoop voor hem was.
Terwijl hij verder sprak, volgde Eleanor elk woord van hem op. Hij sprak over hun toekomst samen, en hoe hij hun relatie naar een hoger plan wilde tillen. Hij stelde zelfs voor om hun huwelijk te versnellen en te vervroegen. Eleanor kon niet geloven wat ze hoorde. Ze had altijd al geweten dat hun huwelijk een verstandshuwelijk was, maar ze had nooit verwacht dat hij er ook zo over zou denken.Toen hij op één knie ging zitten en een doosje met ringen tevoorschijn haalde, sloeg Eleanors hart een slag over. Dit was het moment waarop ze had gewacht. Hij opende het doosje en onthulde een prachtige zilveren ring met een grote diamant in het midden. Hij was prachtig, en ze voelde een traan over haar wang rollen. "Ik had dit eigenlijk wat romantischer gepland, zodat je het aanzoek zou krijgen dat je verdient," begon Torrance uit te leggen. "Maar, Eleanor Dubois, wil je me mijn fouten vergeven en met me trouwen?" Eleanor kon geen woorden vinden om uit te drukken hoe ze zich voelde. Het enige wat ze kon doen was haar hoofd knikken en een stille "ja" fluisteren toen hij de ring om haar vinger schoof. Dit was het, het begin van hun reis samen als een powerkoppel.
Eleanor kon niet anders dan de ring bewonderen die nu aan haar vinger prijkte. Het was een grote, fonkelende diamant in een zilveren band. De grootte van de diamant was een aangename verrassing voor haar, want zoiets groots had ze nooit verwacht. Ze voelde zich een echte prinses toen ze naar de ring keek. Het was een symbool van hun toewijding aan elkaar en een weergave van de band die ze deelden.Terwijl ze naar de ring keek, moest Eleanor denken aan hoe Margaux's aanwezigheid voor onrust in hun relatie had gezorgd. Ze had altijd geweten dat Torrance gevoelens had voor Margaux, en dat het slechts een kwestie van tijd was voordat hij daarnaar zou handelen. Maar op een vreemde manier had het hen dichter bij elkaar gebracht. Het had Torrance doen beseffen dat Eleanor de juiste keuze voor hem was en dat zij prioriteit had. Eleanor wist altijd al dat zij de juiste keuze was geweest voor Torrance. Zij was degene die hem het meest begreep en die wist hoe ze met hem om moest gaan als hij moeilijk deed. Ze was er altijd voor hem geweest, zelfs toen hij haar had weggeduwd. En nu, toen ze naar de ring om haar vinger keek, wist ze dat hij zich dat eindelijk had gerealiseerd. Eleanor kon niet anders dan een gevoel van voldoening voelen toen ze dacht aan hoe ze zijn hart had weten te veroveren. Ze had altijd al geweten dat hij de ware voor haar was, en nu had ze hem dat eindelijk ook laten inzien. Ze wist dat hun relatie in de toekomst op de proef zou worden gesteld, maar ze was er klaar voor. Ze was klaar om hem bij te staan en hem te steunen in alles wat hij deed. Samen zouden ze niet te stoppen zijn.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Uren waren verstreken nadat Torrance zich op zijn linkerknie voor Eleanor had gezet en ze hem het ja-woord gaf. De resterende uren had hij afstand genomen van iedereen om op die manier de zaken die hij op orde moest brengen, dan ook in orde te maken. Torrance had immers een gretige berg achterstand opgelopen op de zaken die hij diende te regelen. Zo diende hij enkele brieven te versturen naar onder andere de autoriteiten, diende hij zich mee te ontfermen over enkele rechtszaken die ondertussen vertraging hadden en diende hij als tussenpersoon van verscheidene mensen en zijn vader, de koning. Desalniettemin had hij zijn rol niet goed vervuld afgelopen tijd en besloot hij alles op alles te zetten en zich volledig op het werk te storten.
Inmiddels was het klokslag zes uur geweest, wat wilde zeggen dat Torrance aan het avonddiner werd verwacht. Zoals gewoonlijk zouden zowel zijn vader, als Eleanors ouders, als Henry aanwezig zijn. Voor Eleanor zou dat wellicht de perfecte gelegenheid vormen om het grote nieuws van hun officiële verloving te vermelden. Het was dan ook nooit de verwachting geweest dat Torrance daadwerkelijk op zijn knie zou gaan voor haar, gezien ze in principe al verloofd waren op papier. Desalniettemin deed Torrance het voor zichzelf; op die manier gaf hij zichzelf de illusie dat het toch zijn keuze was, wat hem hielp met de acceptatie ervan.
Torrance had zijn weg naar de eetzaal gebaand, de dienstmeiden die hem zagen en roddelden, wellicht over zijn eerdere dagen, had hij genegeerd. Alsof het hem niet deren kon wandelde hij de eetzaal in. Wederom had zijn vader hem niet aangekeken, koppig hield hij zich louter bezig met de koning van Frankrijk, Eleanors vader dus, en Henry. Hij was immers nog steeds teleurgesteld in Torrance's gedag geweest, maar daar trok hij zich niets van aan. Hij wist dat daar vanavond verandering in zou komen.
Torrance had plaatsgenomen naast Eleanor, zijn inmiddels officiële verloofde. Het viel hem op dat ze geluk had uitgestraald en haar ring geen enkele seconde uit het oog verloren had. Desondanks hij nog relatief met twijfels zat over het plan dat hij eerder die dag had uitgevoerd, had hij het gevoel het juiste gedaan te hebben. Hij kon dan wel zichzelf niet tevreden maken, maar hij maakte op die manier zijn vader en de rest trots. Uiteindelijk zou hij op die manier ook zichzelf tevreden stellen. Dat hoopte Torrance tenminste.
"Hebben jullie het goede nieuws al gehoord? Torrance heeft me ten huwelijk gevraagd vandaag," zei Eleanor trots, terwijl ze haar hand met de ring trots omhoog hield zodat iedereen de grote diamand rond haar vinger kon zien schitteren. In een fractie van een seconde stond zijn vader op uit pure enthousiasme. "Is dat zo, mijn zoon. Wat ben ik trots op je!" riep hij met een grote glimlach op zijn gelaat. De trotsheid van zijn vader zorgde ervoor dat Torrance's gevoel werd bevestigd; hij had de juiste keuze gemaakt. Desalniettemin had hij niet veel te zeggen. Ook Eleanors moeder, de nu nog koningin van Frankrijk, had zich inmiddels ook al tot haar dochter gericht om de ring om haar vinger te bewonderen. "Wauw, heb je die ring zelf uitgezocht, Torrance?" vroeg de koningin.
"Soort van. Ik heb gezocht naar de grootste diamant die ze hadden en uit die opties hebben ze me laten kiezen en ik ken Eleanor goed genoeg om uit te zoeken welke zij de mooiste zou vinden," zei Torrance, een lichte vorm van trotsheid hoorbaar in zijn stem. Hij had Eleanor dikwijls horen praten over hoe haar droom verlovingsring, waarvan ze nooit verwacht had die te krijgen, eruit zag. Desondanks zijn ongeïnteresseerde houding had hij daadwerkelijk wel geluisterd. "Hij is prachtig, echt," zei de koningin nadien nog.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux bevond zich 's avonds in de keuken, waar ze zorgvuldig het menu voor het diner voorbereidde. De koks hadden haar belangstelling voor het dagelijks geserveerde eten opgemerkt en hadden haar de gelegenheid gegeven in de keuken te helpen. Ze had besloten een klassieke Franse maaltijd te maken, te beginnen met een lichte en smaakvolle uiensoep als voorgerecht. Ze karamelliseerde de uien zorgvuldig in boter en voegde er een scheutje witte wijn aan toe, zodat de smaken perfect samensmolten.Voor het hoofdgerecht had ze gekozen voor een traditionele Coq au Vin, een gerecht met kip gekookt in rode wijn, spek, champignons en uien. Het vlees was mals en sappig, doordrenkt met de rijke smaken van de wijn en het spek. Ze had ook een bijgerecht bereid met geroosterde groenten, waaronder wortels, spruitjes en aardappelen, die een mooi contrast vormden met de rijke smaken van het hoofdgerecht.Om de maaltijd af te sluiten had ze een klassiek Frans dessert gemaakt, een Crème Brûlée. De vla was zacht en romig, met een gekarameliseerde suikerkorst die bij elke lepel bevredigend kraakte. Ze had het dessert gegarneerd met een snufje vers geraspte nootmuskaat en een takje munt voor een extra vleugje elegantie. Bij het bereiden van elk gerecht besteedde Margaux veel zorg aan de opmaak en de presentatie, zodat elk bord een kunstwerk was. Ze rangschikte de gerechten op grote schalen en garneerde ze met kruiden en eetbare bloemen voor een vleugje kleur. Ze was trots op haar creaties en kon niet wachten tot de gasten ervan konden genieten.

Terwijl Margaux de borden met dessert op tafel zette, viel haar oog op de grote diamanten ring aan Eleanors vinger. Haar hart zonk toen ze besefte wat het betekende. Eleanors stem doorbrak plotseling haar gedachten toen ze de tafel aankondigde: "Torrance heeft me ten huwelijk gevraagd!" Margaux's ogen verwijdden zich en keken de tafel rond. Ze kon niet geloven wat ze hoorde. Haar blik ontmoette die van Henry en ze kon de schok op zijn gezicht zien. Margaux probeerde haar emoties te verbergen, maar het was voor iedereen duidelijk dat ze niet blij was met het nieuws. Margaux was erg sceptisch over de plotselinge verloving. Ze besefte dat Torrance impulsief was en handelde zonder na te denken, echter zeker in zijn huidige staat. Ze dacht na over haar eigen relatie met hem en besefte dat het misschien ook gewoon een product was van zijn impulsieve aard. Ze vroeg zich af of deze verloving ook gewoon een bevlieging van het moment was en of het echt het beste was voor Eleanor en Torrance. Terwijl ze daar stond en het feest om zich heen zag ontvouwen, kreeg Margaux het gevoel dat er iets niet klopte. Ze vroeg zich af of Torrance wel klaar was voor de verplichtingen en verantwoordelijkheden die horen bij een vervroegd huwelijk. Ze was quasi zeker dat deze verloving een overhaaste beslissing was, eentje die in de toekomst gevolgen zou kunnen hebben. Ze kon niet begrijpen hoe Torrance zo'n grote beslissing zo impulsief kon nemen, zonder erover na te denken. Terwijl ze terugliep naar de keuken, voelde Margaux haar frustratie opborrelen. Ze trok haar schort uit en gooide het met een luide plof op het aanrecht. Ze kon het gevoel niet van zich afschudden dat dit een domme beslissing van Torrance was, één waar hij duidelijk niet goed over had nagedacht. Ze vroeg zich af of dit iets te maken had met zijn bijna-doodervaring van de vorige avond. Misschien was het zijn manier om zich vast te klampen aan iets tastbaars in als contrast tegen zijn eigen sterfelijkheid. Maar Margaux wist dat dit niet de manier was om belangrijke beslissingen te nemen, zeker niet als het ging om zoiets belangrijks als een huwelijk. Ze dacht terug aan hun tijd samen en hoe zij altijd een afleiding voor hem was geweest, een manier om te ontsnappen aan de realiteit van zijn plichten en verantwoordelijkheden als prins. Ze besefte dat ze misschien, diep van binnen, altijd al had geweten dat wat zij hadden tijdelijk was en dat hij uiteindelijk iemand zou zoeken die geschikter was voor zijn positie, zoals Eleanor. Maar ondanks dit besef kon ze niets doen aan het gevoel van teleurstelling en pijn dat haar overviel. Ze had oprecht om Torrance gegeven en had zelfs gedacht dat ze misschien, heel misschien, een toekomst samen hadden. Maar nu leek het allemaal slechts een vluchtig moment in zijn leven, een stipje op de radar van zijn plicht aan zijn koninkrijk.Terwijl ze ijsbeerde, dacht ze ook aan de toekomst, hoe het huwelijk van Torrance en Eleanor het koninkrijk en hun relatie met Frankrijk zou beïnvloeden. Ze wist dat dit een politieke zet was, die beide landen macht en stabiliteit zou brengen, maar tegen welke prijs? Margaux kon het gevoel niet van zich afschudden dat dit alles voor hen slechts een spel was, een manier om controle en macht te krijgen, terwijl zij met een leeg gevoel achterbleef.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

Henry time again

Het nieuws van Torrance had Henry, net zoals de meesten in de ruimte, met stomheid geslagen. Ontkennen dat hij blij was voor zijn jongere broer deed hij niet, sterker nog; Henry was trots op hem. Trots dat hij zowel nuchter aan de eettafel zat als deed wat goed was voor het koninkrijk dat hij zou moeten overnemen indien er iets met hun vader gebeurde. Doch, had Henry er een apart gevoel bij. Nooit eerder had hij geweten dat Torrance het huwelijk dat hem van jongs af aan voorgelegd werd accepteerde, dat hij zich zomaar bij zijn lot zou neerleggen. Voor de jaren die Henry hem gekend had, kende hij zijn broer als iemand die vocht voor wat hij wilde en koste wat het kost, de juiste keuzes te willen maken, zonder zichzelf te verliezen in de druk die hun vader hem oplegde. De manier waarop Torrance als de wind in een andere richting was geblazen, baarde Henry zorgen; het was geen keuze die Torrance maakte uit vrije wil, het diende om de fouten die hij had gemaakt recht te zetten. Desalniettemin besloot Henry zich niet te moeien. Torrance had immers de stap gezet om Eleanor ten huwelijk te vragen en zou moeten leven met de gevolgen. Bovendien zouden ze uiteindelijk toch moeten trouwen en de manier waarop hij de situatie in handen nam, maakte het misschien zelfs wel dragelijker. Ook had hij op die manier geen blokkade tussen hem en Margaux meer bezorgd, iets dat Henry ten zeerste geruststelde en hem een soort van vrede bezorgde; hoe egoïstisch dat ook was.
Na het tweetal gefeliciteerd te hebben en het dessert afgelopen was, besloot Henry opzoek te gaan naar Margaux. Hij had het sterke vermoeden dat zij zich in de keuken bevond, die hij uiteindelijk ook betrad. Met zijn hoofd had hij geknikt naar het ander keukenpersoneel, hen duidelijk gemaakt dat hij alleen wilde zijn met Margaux en ze de ruimte dienden te verlaten. Ondanks Henry geenszins gezag bezat in het paleis en die louter bevoegd was voor het koningspaar van Engeland, zijn vader en Torrance, maakte Henry gretig gebruik van het feit dat men wegens zijn vader, ook de orders van Henry opvolgden.
"De wonderen zijn de wereld nog niet uit," zei Henry tegen Margaux. "Gisteren zat hij nog als een schandaal aan te tafel en beëindigde hij bijna zijn leven en vandaag vraagt hij Eleanor ten huwelijk." Zijn woorden klonken ongelovig, onwetend of hij droomde of dat wat hij had aangetroffen de werkelijkheid was. "Torrance kan zich soms erger voordoen dan de midlifecrisis van onze vader." Met zijn woorden probeerde Henry te verbloemen dat er daadwerkelijk iets met zijn kleine broer aan de hand was, iets dat hem anders maakte dan normaal en de vechter die in hem zat deed verdwenen. "Je bent zo stil?" vroeg Henry aan Margaux terwijl hij leunde tegen het grote keukenblok dat zich in het midden van de keuken bevond. "Is er iets? Ik dacht dat je blij zou zijn dat het weer beter zou gaan met Torrance," zei Henry.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Terwijl Margaux in de keuken stond, omringd door de restanten van de voorbereidingen voor het diner, overviel haar een gevoel van ongeloof. Torrance's plotselinge verloving met Eleanor was een schok voor haar, en ze kon niet anders dan zijn motieven en daden in twijfel trekken. Ze kon het gevoel niet van zich afschudden dat dit allemaal een overhaaste beslissing was, een die genomen was zonder er goed over na te denken. Ze wist dat ze geen recht had om zich zo te voelen, zij en Torrance hadden tenslotte nooit een romantische relatie gehad, maar de waarheid was dat ze niet anders kon dan een vleugje teleurstelling voelen. Ze had Torrance altijd bewonderd, niet alleen om zijn positie, maar ook om zijn intellect en zijn gedrevenheid om het beste te doen voor hun land. Echter begon ze die eigenschappen in twijfel te trekken.Terwijl ze in gedachten verzonken was, kwam Henry de keuken binnen. Hij benaderde haar bezorgd en vroeg: "Is er iets mis? Ik dacht dat je blij zou zijn dat het weer beter ging met Torrance." Margaux haalde diep adem voordat ze antwoordde: "Ik ben blij dat Torrance stappen zet in de richting van zijn toekomst, maar het lijkt alsof dit allemaal een overhaaste beslissing is. Ik maak me zorgen om zijn mentale gezondheid. Ik hoop oprecht dat hij er goed over heeft nagedacht.
Henry knikte begrijpend en voegde eraan toe: "Ik weet wat je bedoelt. Torrance kan soms impulsief zijn, maar ik vertrouw erop dat hij het beste met ons land voor heeft. We moeten gewoon vertrouwen in hem hebben en hem steunen in zijn beslissingen."
Henry kon de ontreddering op Margaux's gezicht zien toen ze daar in de keuken stond en wezenloos voor zich uit staarde. Hij stapte dichter naar haar toe en legde zijn hand op haar kin, waarbij hij haar hoofd omhoog kantelde om hem aan te kijken. Hij wist dat hij iets moest doen om haar te helpen haar zorgen te vergeten, al was het maar voor even. Zonder aarzelen leunde Henry voorover en drukte zijn lippen op de hare. Margaux werd eerst verrast, maar toen ze de warmte van zijn lippen en de zachte druk van zijn kus voelde, kon ze niet anders dan erin versmelten. Even vergat ze Torrance en Eleanor en de chaos om hen heen. Ze was verloren in de kus en het gevoel verzorgd te worden.
Henry verdiepte de kus, zijn armen om haar middel wikkelend en trok haar dichter naar zich toe. Margaux voelde de passie en intensiteit tussen hen toenemen en even liet ze zich erin verliezen. Maar hoe graag ze ook al het andere wilde vergeten, ze wist dat ze niet door konden gaan. Ze waren nog steeds in de keuken en iedereen kon elk moment binnenkomen. Ze trok zich voorzichtig van hem af en haar ogen ontmoetten de zijne. "We kunnen dit hier niet doen, Henry. De mensen mogen ons zo niet zien," fluisterde ze, haar lippen nog nat van de kus. Henry knikte en begreep haar bezorgdheid. "Je hebt gelijk. Het spijt me, ik wilde je gewoon alles even laten vergeten." Margaux glimlachte naar hem, haar hart ging nog steeds tekeer van de kus. "Het werkte, maar we kunnen het niet weer laten gebeuren. Niet hier," zei ze.Henry knikte, wetend dat ze gelijk had. Ze konden hun gevoelens voor elkaar niet laten leiden tot speculaties en schandalen.
Toen ze de keuken uitliepen, voelde Margaux zich licht teleurgesteld dat hun moment voorbij was. Ze had genoten van de kus, maar wist dat het niet tot meer mocht leiden. Henry daarentegen leek een ander idee te hebben. Toen ze de gang bereikten, stak hij speels zijn hand uit en gaf haar een klets tegen haar kont, ze hadden geluk dat er net niemand te zien was. "Wanneer kom je mijn kamer eens opruimen?" zei hij met een grijns.
Margaux rolde met haar ogen en keek hem uitdagend aan. Ze wist dat Henry gewoon zijn gebruikelijke flirterige zelf was, maar de manier waarop hij naar haar keek gaf haar het gevoel dat er meer aan de hand was. Ze vroeg zich af hoe ver zijn gedrag haar zou drijven. "Ik zal erover nadenken," zei ze met een knipoog. Henry leunde dichterbij, zijn adem warm in haar oor. "Doe dat," fluisterde hij voordat hij wegliep.

Toen Margaux de gang uitliep, dacht ze nog na over de gebeurtenissen van die dag. Torrance's plotselinge verloving met Eleanor had haar verrast, en ze kon niet anders dan een gevoel van teleurstelling voelen. Ondanks beter weten had ze zichzelf toegestaan gevoelens voor hem te ontwikkelen, en de gedachte dat hij, officieel, met iemand anders was, was moeilijk te accepteren.Toen ze de stallen bereikte, werd ze begroet door de stalknechten die haar hadden gevraagd een handje te helpen. Margaux nam haar tijd in de stallen, controleerde elk paard en zorgde ervoor dat ze allemaal goed verzorgd werden. Ze besteedde extra tijd aan de verzorging van haar favoriete hengst en praatte zachtjes tegen hem terwijl ze zijn manen borstelde. Het ongemakkelijke en traumatische gevoel dat ze van de stallen kreeg verminderde met de dag, en de paarden boden haar een vorm van troost en steun. Toen ze klaar was en terugging naar het paleis, moest ze denken aan Torrance en hoe haar leven had gered. Ze besefte dat ze hem daar nooit naar behoren voor had bedankt en besloot dat ze vanavond iets speciaals voor hem zou doen om het goed te maken.
Eenmaal terug in het paleis ging ze naar de zolder, een gezellige en afgelegen ruimte waar ze altijd van gehouden had. Ze begon het nog comfortabeler te maken voor de avond die ze in gedachten had en legde zachte dekens en donzige kussens op de grond. Ook zette ze een tafeltje in de hoek en plaatste ze er een fles rode wijn en een bord kaas en crackers op. Ze stak wat kaarsen aan om een warme sfeer te creëren en plaatste ze rond de kamer. Ze zette zelfs wat zachte achtergrondmuziek op om een ontspannen sfeer te creëren.Toen ze klaar was, zette ze een stap naar achteren om haar werk te bewonderen. De zolder zag er nu uit als een kleine oase, perfect voor een ontspannen avond met iemand waar ze om gaf. Ze kon niet wachten om het Torrance te laten zien en de blik op zijn gezicht te zien. Ze wist dat hij de laatste tijd veel had meegemaakt en ze wilde iets doen om hem beter te laten voelen. Ze wilde hem bedanken voor het redden van haar leven en hem tegelijk de kans geven zich te ontspannen. Ze kon niet wachten om de avond met hem door te brengen, met zijn tweeën, genietend van elkaars gezelschap in de gezellige ruimte die ze had gecreëerd. Een beetje zoals ze wel vaker deden, voor dat alles hectisch werd.

Margaux sloop de trappen af en haastte zich naar Torrance’s kamer, haar hart klopte wild van opwinding. Ze wilde dat dit een geheim was, iets alleen voor hen tweeën, om het des te opwindender en specialer te maken. Ze mistte het om iets rebels te doen met Torrance, het was oprecht te lang geleden.
Enthousiaster dan ooit klopte ze op zijn deur, met een grote glimlach van oor tot oor en fonkelende oogjes.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het had een enige tijd geduurd voordat het Torrance was geslaagd de eetzaal te verlaten. Vragen over de ring en hun huwelijksdatum had hij naar zijn hoofd gegooid gekregen, evenals vragen over zijn motieven. Het waren zaken geweest waarvan hij besefte dat hij er niet lang over had nagedacht, dingen die hij deed uit impulsiviteit gezien hij toch op de één of andere manier de trotsheid van zijn omgeving wilde verwekken. Na de tegenslagen die Torrance had gekend en de manier waarop hij zich onbegrepen had gevoeld, kon hij geen andere opties meer opbrengen. Het was en is zijn lot, dat zou nooit veranderen. Echter, probeerde hij die kortzichtige redenatie te verbloemen achter een mooi verhaal waarin hij uiteindelijk de liefde voor 'zijn' Eleanor had gevonden, hoe ze naar elkaar waren toegegroeid en hoe hij plots het licht had gezien. De scène die hij die hele avond had moeten opzetten, had hem vermoeid achtergelaten.
"Wat heb je gedaan, Torrance?" mompelde hij bijna onverstaanbaar tegen zichzelf. "Wat heb je gedaan?" De hoofdpijn van zijn vorige relatief avontuurlijke avondje, was nog geeneens weggeëbd en hij gaf zichzelf een nieuwe reden om zichzelf te kwellen. Elk scènario dat hem die dag was overkomen had hij wederom laten afspelen in zijn hoofd. De manier waarop hij, alsof hij weer opstond uit de dood in de ziekenboeg wakker werd. Verscheidene verpleegsters om hem heen die hem het liefst niet zagen vertrekken en hem eraan deden herinneren hoe slecht en onverzorgd hij eruit zag. De manier waarop hij zichzelf vervolgens volledig in de armen van zijn oudere broer smeet, smekend om er even voor hem te zijn. Het was een gedachte die hem deed beseffen dat Henry amper aanwezig was nadat Eleanor het nieuws van hun verloving vertelde. Het stak tegen, dat zijn broer weinig positiviteit tegenover hem kon opbrengen. Vervolgens dacht hij aan het ontbijt dat hij had gedeeld met Margaux, hoe ze ongemakkelijk tegenover elkaar hadden gezeten terwijl ze een bittere discussie voerden. De manier waarop hij hem niet helpen wou, waardoor hij niets beter kon bedenken dan zijn eigen, impulsieve oplossing. De wijze waarop Torrance had genegeerd hoeveel het hem dwarsboomde dat de band die ze hadden, compleet van de aardbodem leek te zijn. Hoe het verbloemen van zijn gevoelens tegenover haar hem verder van haar had weggeduwd dan dat hij zelf in de eerste instantie de bedoeling was. En dan ten slotte nog; het huwelijksaanzoek. Een beslissing die hij stak op het redden van het koninkrijk, om de veiligheid ervan te waarborgen. "Het was een actie van een goede troonopvolger." Zo had zijn vader het uitgesproken eerder die avond. Torrance besefte dat hij misschien wat ver ging met het bewijzen van zijn kunnen aan zijn vader. Desalniettemin had hij het gevoel vast te zitten, niet meer het onderscheid te zien tussen goed of slecht en zichzelf en zijn lot. Het feit dat zijn vader hem wijsmaakte dat de keuze die hij gemaakt had, de juiste was, gaf hem voldoening. Desalniettemin bezorgde het wederom een gigantische last op zijn schouders, een vermoeidheid die aan hem vast bleef klampen.
Dat waren de gedachten geweest die door zijn hoofd tobden onderwijl hij zijn weg baande naar zijn kamer. De locatie waar hij zich tot zichzelf kon keren, een poging kon wagen om de rust in zijn hoofd terug te vinden. Torrance was nog niet zeker of hij dat ging doen doormiddel van een tekening, of simpelweg zich neer te ploffen op zijn bed en er niet meer uit te komen. Eenmaal hij zijn kamer betrad, koos hij voor de tweede optie. Vermoeid had hij zich achterover op het bed laten ploffen en had hij zijn kussen hardhandig tegen zijn gezicht aangeklemd, gehoopt dat zijn kussen op de één of andere manier zijn vermoeidheid kon absorberen. Zijn ogen had hij ondertussen gesloten gehouden en hij genoot van de stilte.
De vrede in hem werd langzaamaan uit hem gezogen bij het horen van geklop op de deur. Het was hem opgevallen hoe Margaux een specifieke manier van kloppen had, wat ervoor zorgde dat hij meteen wist wie er voor zijn deur stond. Het kussen dat hij op zijn gezicht had gedrukt haalde hij weg, waarna hij zichzelf rechtzette.
"Kom maar binnen, Margaux!" riep hij, luid genoeg zodat ze het horen kon, maar niet te luid zodat de omgeving niet kon meegenieten van wat hij zei. Vermoeid had hij haar enthousiaste zelf ontdekt in zijn deuropening. De blik die op haar gelaat verschenen was, sprak boekdelen. "Wat ben je van plan?" vroeg Torrance.
"Ik heb een voorgevoel dat je wat ontspanning nodig hebt," zei Margaux op haar eigen, enthousiaste manier.
"Hangt er van af welk idee je nu weer in je hoofd hebt," grinnikte hij.
"Vertrouw me nu toch eens," zei Margaux lachend. "Kom, doe je ogen dicht." Alvorens hij de kans kreeg, werd hij zijn eigen kamer uit gesleurd door Margaux. "Voorzichtig, er komt een trap aan," hoorde hij haar de instructies geven, die hij uiteindelijk ook sceptisch opvolgde.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Toen Torrance de deur opendeed gebaarde ze hem zijn ogen te sluiten. Ze pakte zijn hand en leidde hem zachtjes uit zijn kamer naar de zolder. Ze waarschuwde hem voorzichtig te zijn terwijl ze de trap opliepen, en ze voelde zijn verwarring en nieuwsgierigheid met elke stap toenemen. Eindelijk bereikten ze de zolder en Margaux opende de schuurdeuren en onthulde de verrassing die ze voor hem had voorbereid. De geur van snacks en geurkaarsen overviel hen. Margaux keek Torrance grijnzend aan en gaf hem het groene licht om zijn ogen te openen. Terwijl hij de aanblik in zich opnam, liep ze naar de kussens op de grond en plofte ze zich erop neer, hem uitnodigend om bij haar te komen zitten."Ik weet dat het een paar zware dagen voor je zijn geweest," zei Margaux. "Ik wilde iets aardigs voor je doen, om je te bedanken voor het redden van mijn leven. Dus laten we even ontspannen en van elkaars gezelschap genieten." Margaux had veel moeite gedaan om de zolder gezellig en uitnodigend te maken. De kamer werd dof verlicht door een verzameling kaarsen, waarvan de warme gloed een zacht licht over de ruimte wierp. De kaarsen waren strategisch in de kamer geplaatst en creëerden een gevoel van intimiteit en afzondering. De geur van lavendel en vanille van de kaarsen zweefde door de lucht en droeg bij aan de ontspannende sfeer. De vloer was bedekt met een pluche, rood tapijt dat zacht en warm aanvoelde onder de voeten. In het midden van de kamer lag een grote, pluizige deken uitgespreid, omringd door een reeks kussens in verschillende tinten rood en goud. De deken en de kussens waren uitnodigend, perfect om op te luieren en je op je gemak te voelen.In een hoek van de kamer stond een tafeltje met een fles wijn en een selectie hapjes. De tafel was versierd met een rood tafelkleed en in het midden stond een vaas met wilde bloemen. De wijnflessen, rood en wit, stonden klaar om genuttigd te worden. De muren van de zolder waren versierd met schilderijen en wandtapijten, elk met een andere scène uit de natuur. De schilderijen waren prachtig gedetailleerd, en de gebruikte kleuren waren levendig en opvallend. De tapijten voegden een vleugje elegantie toe aan de ruimte, en de ingewikkelde patronen en ontwerpen waren betoverend. Margaux had zichzelf overtroffen door de perfecte omgeving te creëren waarin zij en Torrance konden genieten van een rustige, ontspannen avond samen. Ze wilde niets liever dan genieten van dit moment en de ongemakkelijke gebeurtenissen van de dag vergeten, en hopelijk zou de alcohol kanten van elkaar naar voren brengen die ze nog niet kenden. Margaux draaide voorzichtig de kurk uit de fles rode wijn, het bevredigende geluid vulde de lucht. Ze schonk de donkere vloeistof in een kristallen wijnglas, het kaarslicht verlichtte de dieprode kleur en liet die op haar gezicht dansen. Ze beet geconcentreerd op haar onderlip toen ze haar eigen glas vulde, het aroma van de wijn vulde haar zintuigen. Hetzelfde deed ze voor Torrance's glas. Ze nam het hare vast aan de lange steel en bracht trots het omhoog.

“Op ons”.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Toen Margaux hem het teken gaf, besloot Torrance zichzelf niet langer in spanning te houden en zijn ogen te openen. Wat hij zag overviel hem en drong als iets zeer onverhoeds tot hem door. Zijn ogen vielen in de eerste instantie op de tafel: aangekleed met een donkerrood tafellaken en daarop enkele flessen wijn. Zijn neus werd doordrongen door de geur van verschillende snuisterijen die deel uitmaakten van Margaux' idee. Bovendien waren ook de kaarsjes die ze door de gehele zolderruimte had verspreid hem op. In synchronie verlichtten ze de ruimte en vormden ze tekeningen op de muren, veroorzaakt door de schaduw van henzelf en de objecten die zich in de zolderkamer bevonden. Kussentjes hadden een deel van de vloer bekleed, evenals een deken, gekleurd in rood en goud.
"Margaux, dit hoefde je toch helemaal niet te doen," zei hij met een flinke portie dankbaarheid in zijn stem. "Je hoeft me niet te bedanken om je leven te redden, ik zou het zo nog een keer doen als het moest," zei Torrance nadien nog. Het redden van Margaux uit de brandende stal was wederom een ondoordacht idee geweest, een plan waarbij zijn impulsiviteit in de gang schoot. Zijn instinct had het op dat moment overgenomen en ervoor gezorgd dat hij niet stilstond bij het riskeren van zijn eigen leven. Desalniettemin wist hij dat, indien het gevaar Margaux weer op zou zoeken, hij er alles aan zou doen om haar in veiligheid te brengen. Hoe diep ze het mes ook in zijn rug had geduwd, het haalde niet weg hoe hij zich tegenover haar had gevoeld. "Maar het zou zonde zijn om er niet van te profiteren nu je dit toch allemaal geregeld hebt, dus ik denk dat ik dat maar even ga doen," plaagde hij vervolgens. Desondanks hij vond dat zijn daden geen liefdadigheid vereisten, kon hij wél een avond voor zichzelf te gebruiken en deze met Margaux spenderen, desondanks de gemixte gevoelens die hij voor haar bezat, leek hem alles behalve het einde van de wereld. Ze had hem immers in de steek gelaten, het tegenovergestelde gedaan van wat hij vroeg. Doch, besefte Torrance dat liefde niet te bevelen was en dat dat niet tot zijn macht behoorde; hij moest vroeg of laat accepteren dat het zijn broer was die haar hart had gewonnen en niet Torrance. Hij had meer moeten doen, zich meer moeten distantiëren van de wetten die hem waren opgelegd, hoe negatief de gevolgen dan ook waren geweest. Wellicht had de leegte in zijn hart op die manier minder sterk geweest.
Na die gedachten van zich af te schudden had Torrance plaatsgemaakt bij haar op de kussens en het glas wijn dat ze hem inschonk en met haar mee geklonken.
"Is dat je plan? Wachten tot ik mezelf weer bijna laat verdrinken zodat jij me deze keer kan redden en we even staan met het 'heldhaftig zijn ten opzichte van elkaar'?" vroeg Torrance plagend aan Margaux. Iedereen wist dat zelfspot bij zijn copingsmechanismen toebehoorde, en dat hij graag de zaken die hij verkeerd deed, op die manier luchter maakte.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux kon niet anders dan zachtjes lachen om Torrance's woorden en nam een slokje van haar wijn voordat ze antwoordde. "Nee, ik wilde gewoon iets aardigs voor je doen na alles wat er gebeurd is," zei ze, haar stem verzachtend. Terwijl ze verder praatten en kaartten, stelde Margaux zich open voor Torrance op een manier die ze nooit eerder had gedaan.
Naarmate de avond vorderde en de wijn vloeide, werd Margaux steeds nieuwsgieriger naar Torrance.
Ze was altijd beducht geweest om te dicht bij hem te komen, wetende dat hun relatie werd bemoeilijkt door het feit dat hij verloofd was met Eleanor en zij gewoon een bediende was in het paleis. Maar terwijl ze lachten en verhalen uitwisselden, besefte ze dat haar interesse voor hem verder gingen dan gewone vriendschap. Ze kende hem ondertussen al maanden, maar er waren nog zoveel dingen die ze niet van hem wist. Ze was altijd te bang geweest om het te vragen, maar nu, met de wijn en de ideale sfeer, had ze het gevoel dat ze eindelijk dapper genoeg kon zijn om hem iets te vragen. "Hé Torrance, ik heb een idee," zei Margaux, een sluwe glimlach die over haar gezicht kroop. "Laten we 20 vragen spelen. We kunnen elkaar alles vragen, zonder restricties." Torrance keek haar sceptisch aan, maar had uiteindelijk niet veel overtuiging nodig. De alcohol die zij beiden hadden genuttigd had hun vermogen om "nee" te zeggen tot een absoluut minimum gebracht.Terwijl ze begonnen te spelen, dacht Margaux na over alle vragen die ze kon stellen. Ze wilde alles van hem weten, van zijn diepste angsten tot zijn waanzinnigste dromen. Ze wilde hem vragen naar zijn tijd in de oorlog, of naar zijn relatie met zijn vader. Ze dacht zorgvuldig na over haar vragen, omdat ze meer wilde weten over hem als persoon en niet alleen als prins. Ze wilde zijn gedachten en gevoelens begrijpen, en zich op een dieper niveau met hem kunnen verbinden. Maar uiteindelijk besloot ze met iets luchtigers te beginnen. "Oké, mijn eerste vraag," zei Margaux, terwijl ze een slokje van haar wijn nam. "Als je eens een week had met nul verantwoordelijkheden, hoe zou je je dagen dan opvullen?" Toen ze haar eerste vraag stelde, hoopte ze dat dit spel hen dichter bij elkaar zou brengen, en dat ze zichzelf konden zijn zonder alle formaliteiten van hun respectieve rollen in het paleis.
Naarmate de nacht vorderde en de glazen wijn verder werden bijgevuld, voelde Margaux haar remmingen langzaam wegglijden. De warme gloed van de kaarsen en de sfeer deden haar ontspannen en zorgeloos voelen. Het was alsof alle formaliteit en fatsoen van het paleis waren weggesmolten en alleen zij tweeën overbleven, twee vrienden die het naar hun zin hadden.
Maar toen ze naar Torrance keek, die met hem lachte en grapjes maakte, besefte ze dat ze zich meer en meer aangetrokken tot hem voelde. Margaux wist niet goed of het door de drank werd dat haar hormonen zo tekeer gingen, maar het tegenhouden kon ze niet, wou ze niet. De alcohol zorgde ervoor dat ze het uitermate warm kreeg waardoor ze voorzichtig haar uniformvest uittrok, waardoor het zwarte zijden doorschijnend hemdje dat ze eronder droeg zichtbaar werd. Dat had ze nooit in het openbaar durven dragen, maar in de beslotenheid van de zolder voelde ze zich comfortabel genoeg.
Toen ze dichter naar Torrance toe leunde om een nieuwe fles wijn te openen, kon ze het niet helpen dat zijn blik bleef hangen op haar blootgelegde sleutelbeenderen en het vleugje decolleté dat door de losse knoopjes zichtbaar was. Ze voelde een golf van opwinding en anticipatie en vroeg zich af of hij hetzelfde als haar voelde. Ze wist dat ze zo niet moest denken, maar op dat moment kon ze er niets aan doen. Ze voelde zich tot hem aangetrokken op een manier die ze nooit eerder had gevoeld, en het langer ontkennen kon ze niet.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"20 vragen?" vroeg hij bedenkelijk. "Ik ben niet zo van de spelletjes, ik weet niet," antwoordde Torrance op Margaux' voorstel. Doch, keerde zijn mening over het spelen van een spel met de wind. Wat kon het kwaad? Bovendien kon hij een beetje afleiding gebruiken en was hij maar al te nieuwsgierig naar hoe Margaux in elkaar zat. "Ach ja, waarom ook niet." Torrance luisterde geduldig naar de vraag die Margaux hem stelde.
"Ik denk dat ik die week alleen al nodig zou hebben om in te plannen wat ik allemaal zou willen doen," zei Torrance grappend, maar begon daarna oprecht na te denken. Het lastige aan constant onder druk staan was dat hij nooit de mogelijkheid had gekend om na te denken wat hij écht wilde. Een dag vrij behoorde niet in Torrance's planning, wat ervoor zorgde dat hij niet wist wat hij leuk vond en hoe hij een vrije dag zou spenderen. Desalniettemin besloot hij erop te vertrouwen dat zijn hart het antwoord uiteindelijk zou uitbrengen. De woorden die in hem opkwamen sprak hij uit zonder er nadien nog over na te denken. "Ik zou vooral weglopen, echt heel ver weg. Met een speciaal iemand die ik heb ontmoet," begon Torrance zijn verhaal. Hij had gemerkt dat de woorden die hij uitsprak haar aandacht trokken, dat het iets was dat ze niet verwachtte. Wellicht was het huwelijksaanzoek dat hij eerder die dag aan Eleanor had gedaan één van de oorzaken daarvan geweest. "Ik zou haar laten zien wie ik ben, naast de persoon die ik binnen deze muren en haar het romantische cliché geven dat je wel eens in die van die boeken leest," begon Torrance zijn uitleg te vervolledigen. Doch, besefte hij dat hij op die manier verklapte boeken te lezen die normaliter niet voor mannen waren voorbestemd. Het was zijn manier geweest om toch te kunnen meegenieten van de liefde van een ander, om op die manier toch te kunnen voelen hoe het was om samen te zijn met de persoon waartoe je hart begeert. Het was de enige manier geweest waarop dat voor hem mogelijk was, zeker nu zijn verloving definitief was. "Niet dat ik die gelezen heb hoor," loog hij, al wist Margaux wellicht beter. Desalniettemin was Torrance een slechte leugenaar geweest. Hij probeerde het van zich af te schudden. "Ik zou haar de dagen van haar leven bezorgen, denk ik. Ik zou met haar gaan zeilen om haar de vrijheid te laten ervaren van gewoon, met zijn tweeën te zijn, op een grote blauwe vlakte, ver weg van alles en iedereen. Geen geluid meer, buiten enkel het geruis van de zee," zei Torrance. Zijn woorden klonken dromerig, alsof hij diep in gedachten verzonken was en zich het beeld van hem en Margaux daadwerkelijk inbeelde. "Ik zou voor haar koken terwijl zij, in haar mooie zelve, gewoon toekijkt. Met haar naar de sterren kijken en haar alles vertellen wat ik erover weet." Torrance lastte even een stilte in. Het besef dat dat was hoe hij wilde leven in plaats van het leven waarin hij verkwikt zat, drong tot hem door. "En dat allemaal om haar gewoon, oprecht, gelukkig te zien. Want dat is het enige wat mijn zorgen kan weghalen," voegde hij nog aan zijn verhaal toe. "Je snapt het wel denk ik," grinnikte Torrance. "Mijn fantasie is cliché." Na die woorden uit te spreken vroeg Torrance zich af welke vraag hij aan Margaux kon stellen. Hij besefte zich amper iets van haar te weten. "En nu mijn vraag aan jou...," dacht Torrance luidop na. Ondertussen nam hij een slok van zijn wijn, de zoveelste van die avond. Hij was de tel kwijtgeraakt. "Wat is jouw favoriete jeugdherinnering?" vroeg hij. Torrance kon zich inbeelden dat haar jeugd er anders had uitgezien dan de zijne. Hij wist dat, luisteren naar haar herinneringen, hem het dichtste bij een normale jeugd konden brengen.
Een krop in zijn keel had ontstaan toen hij waarnam hoe Margaux zich van haar uniformvest ontdeed. Onderwijl was zijn fantasie op hol geslagen bij het zien van het vrouwelijke silhoutte dat zich voor hem bevond. Onmogelijk kon hij zien wat er zich onder haar kledij bevond, maar hij kon er zich iets bij inbeelden door hetgeen dat hij wél voor ogen kreeg. Zijn adem kwam kort tot stilstand toen hij haar dichterbij zag komen, maar de teleurstelling slaakte in toen ze net aan hem voorbij ging om de fles wijn te nemen. Onderwijl hadden zijn ogen kort gegleden over de ontblote delen van haar lichaam dat hij te zien kreeg, hoe weinig het ook was. Het zien van haar huid en de manier waarop hij haar onderwijl inbeeldde met nog minder stof rondom haar lichaam, bracht een gevoel dat hij niet plaatsen kon in hem los. Een gevoel waarvan hij zich afvroeg of zij dat ook ervaarde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld