Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Constrained

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Terwijl ze luisterde naar zijn antwoord op haar eerste vraag, voelde ze een steek in haar borst. De manier waarop hij sprak over weglopen met een speciaal iemand, voor haar koken en samen naar de sterren kijken was zo romantisch en dromerig. Ze kon niet anders dan zich voorstellen dat hij het over haar had, en ze kon het gevoel niet van zich afschudden dat hij op iets meer zinspeelde.
Margaux nam een slokje van haar wijn en stak een verloren lok achter haar oor terwijl ze zich voorbereidde om zijn vraag te beantwoorden. "Mijn favoriete jeugdherinnering... dat is een moeilijke," begon ze, terugdenkend aan haar jeugd. "Ik denk dat het de zomer zou moeten zijn dat mijn familie en ik gingen kamperen in de bergen. We brachten een week door in een hut, wandelden overdag, en zaten 's avonds rond het kampvuur, vertelden verhalen en roosterden marshmallows."
Terwijl ze sprak, voelde ze een gevoel van verlangen. Die zomers met haar familie waren de beste tijden van haar leven geweest, voordat alles zo ingewikkeld en serieus was geworden. Ze miste het zorgeloze gevoel van die dagen, en ze vroeg zich af of ze dat ooit nog zou kunnen meemaken.
Terwijl ze naar haar glas wijn reikte, kon ze het niet helpen haar vingers op zijn hand te laten rusten terwijl ze hem passeerde. Ze kon de warmte van zijn lichaam voelen en ze kon het niet helpen zich voor te stellen hoe het zou voelen om tegen hem aangedrukt te worden, huid tegen huid. Ze schonk zichzelf nog een glas wijn in, voelde hoe de alcohol door haar aderen stroomde en haar losser maakte.
Margaux ging weer naast hem zitten en ze vroeg zich af of hij hetzelfde voelde, en ze kon het gevoel niet van zich afschudden dat er vanavond iets tussen hen zou gebeuren. Ze kon niet wachten om erachter te komen. Ze leunde dichter naar Torrance toe, haar hand reikte uit om zijn haar aan te raken. Ze had het altijd ongelooflijk aantrekkelijk gevonden, de manier waarop het in perfecte golven viel en zijn gezicht omlijstte. Haar vingers gingen voorzichtig door de strengen, ze voelde hoe zacht het was en de warmte van zijn huid. Ook zag ze de zweetdruppels op zijn voorhoofd, waarschijnlijk door een combinatie van de hitte op zolder en de wijn die ze hadden gedronken. Maar Margaux kon het niet helpen te denken dat er hier iets anders in het spel was, een chemie tussen hen die altijd aanwezig was geweest, maar waar nooit naar was gehandeld.Ze kon zien hoe zijn ogen naar haar lippen gleden, en ze wist dat hij hetzelfde dacht. Ze leunde nog dichterbij, haar adem heet tegen zijn huid. Ze kon het kloppen van zijn hart voelen, hard en snel, en ze wist dat hij net zo getroffen was door dit moment als zij. Haar hand reikte uit om de eerste twee knopen van zijn overhemd te openen, omdat ze de warmte van zijn huid tegen de hare wilde voelen.
Ze fluisterde in zijn oor: "Je bent niet de enige die het warm heeft," haar stem was laag en verleidelijk. Ze kon de hitte van zijn lichaam voelen, en ze kon de drang niet weerstaan om haar vingers zachtjes over zijn borstkas te doen glijden. Ze kon hem voelen verkrampen onder haar aanraking, en ze wist dat hij hetzelfde voelde als zij. De aantrekkingskracht tussen hen was onmiskenbaar, en ze vroeg zich af wat er zou gebeuren als ze eraan zou toegeven.
Torrance's blik ontmoette de hare en ze kon het verlangen in zijn ogen zien. De aantrekkingskracht tussen hen was onmiskenbaar, en Margaux wist dat ze niets liever wilde dan dicht bij hem zijn. Ze kwam nog dichterbij, haar adem warm tegen zijn oor terwijl ze fluisterde: "Mijn tweede vraag is... Wat is het meest gewaagde dat je ooit hebt gedaan?"
Terwijl Margaux zich weer achterover leunde, hield ze haar blik strak op Torrance gericht. De manier waarop hij over dit mysterieuze meisje sprak, de manier waarop hij hun hypothetische avonturen samen beschreef, deed haar hart sneller kloppen. Ze liet haar gedachten laten afdwalen naar hoe het zou zijn om dat meisje te zijn, om degene te zijn die hij wilde meenemen en de wereld wilde laten zien. Ze draaide dromerig de wijn rond in haar glas, in gedachten verzonken. Haar gemijmer werd onderbroken door het tweede antwoord van Torrance. Maar voordat hij kon beginnen, onderbrak zij hem. "Weet je, dat meisje heeft echt geluk," zei ze, haar stem uitdagend. "Ik wou dat een man zo over mij fantaseerde." Ze kon het niet helpen dat het verlangen in haar stem kroop. Ze wilde dat hij wist hoe ze zich voelde, hoe ze wenste dat hij het over haar had.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De jeugdherinnering die Margaux hem vertelde, probeerde hij zich levendig voor te stellen. Het klonk vredig in zijn oren; een familietripje bestaande uit louter vreugde en liefde voor elkaar. Voor Torrance was dat iets geweest dat hij nooit heeft gekend en nooit ervaren zou. De enige familieleden die hij bezat waren zijn vader, de koning, en zijn broer Henry. In zijn optiek leek dat niet het ideale gezelschap om mee te reizen. Bovendien hadden de tripjes die Torrance doorheen zijn leven had meegemaakt, louter bestaan uit politieke of economische redenen. Het waren reizen geweest die in teken stonden van hem op te leiden als ideale troonopvolger, waar hij strategieën aanleerde om te regeren en mensen op te lichten en er nadien voordelig uit te komen. Hoe Margaux haar herinnering naar buiten bracht, veroorzaakte een gevoel van jaloezie. Desalniettemin was het een positieve vorm van jaloezie geweest, geen waarbij hij haar de herinnering misgunde. Het had Torrance simpelweg leuk geleken om ook zo'n herinnering te hebben.
Het gevoel van haar vingers op zijn hand, brachten een soort tintelling in hem naar boven. Deze voelde hij, zelfs nadat het contact van hun vingers verbroken was, nog nazinderen. Als een elektrische schok verspreidde het zich doorheen zijn gehele lichaam en liet het kippenvel achter op zijn huid. Dat desondanks de warmte die in zijn lichaam was ontstaan. De manier waarop Margaux hem uitdaagde en dichterbij hem kwam, haar adem voelbaar tegen zijn huid, deed zijn ademhaling stoppen en daarna weer sneller gaan. De manier waarop ze zich gedroeg zette hem voor een voldongen feit. In een dubio had ze hem achtergelaten, onwetend hoe hij zichzelf diende te gedragen. Zijn blik had hij naar beneden gericht toen ze enkele knoopjes van zijn blouse opende. Torrance werd er sprakeloos van. Hij raakte overspoeld met duizenden gevoelens, waarvan hij de meerderheid niet mocht voelen. "Je maakt het gevaarlijk," fluisterde hij haar terug, hoewel zijn woorden niet klonken alsof hij er erg in had.
De vraag die ze hem vervolgens toeworp, veroorzaakte nog meer twijfels. Zijn leven had louter uit gewaagde taferelen bestaan sinds hij Margaux had ontmoet. De manier waarop ze met elkaar omgingen, elkaar steeds weer aantrokken en afstoten, was niets anders dan gewaagd geweest. Het ging er alles behalve onschuldig aan toe, voor hem en de manier waarop ze zich gedroeg bewees dat het vanuit haar kant evenmin onschuldig was geweest. Het idee dat onophoudend door zijn hoofd spookte, zou hen echter nog schuldiger maken. Schuldig van een misdaad. Een misdaad dat hij riskeerde te begaan omdat ze hem geen andere keus meer gaf. Het glas wijn dat ze in haar handen had, nam hij van haar af om deze vervolgens aan de kant te zetten zodat het niet omgestoten kon worden. Het zou immers zonde zijn om wijn te verspillen.
"Hetgeen dat ik nu ga doen," zei Torrance terwijl hij zijn blik strak op Margaux richtte. Zijn hand gebruikte hij om een verdwaalde lok haar uit haar gezicht te halen. Dat, terwijl hij haar volledige gezicht observeerde. De manier waarop haar ogen hem uitdagend en vol verlangen hadden aangekeken. Haar wangen die lichtjes roze gekleurd waren door de hitte die zich tussen hen beide had doen ontstaan. Haar lippen die leken te smeken om die van hem. De sommatie van deze verscheidene aspecten hadden ervoor gezorgd dat Torrance's hartslag een piek leek te bereiken, alsof het niet lang meer zou duren vooraleer het zijn borstkas uit zou springen. Het enige wat restte was de minimale afstand tussen hen verbreken, haar te kussen op een manier dat hij nooit een andere vrouw had gekust. Eentje die zijn passie en aantrekking tot haar bijna kon evenaren, ook al besefte hij zich dat hij daar meer dan één kus voor nodig had. Het feit dat hij zich op glad eis bevond had hij zeker beseft, maar de manier waarop ze hem naar haar toetrok, had hem van de rede doen verliezen.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Terwijl hun gezichten dichter en dichter bij elkaar kwamen, voelde Margaux de spanning tussen hen toenemen. Ze voelde een druppel zweet van in haar nek helemaal tot tegen haar onderrug rollen, en ze wist dat de hitte op zolder het alleen maar erger maakte. Maar dat kon haar niet schelen, niet nu Torrance haar zo intens aankeek. Uiteindelijk leunde Torrance voorover en drukte zijn lippen op de hare. Margaux voelde een stroomstoot door haar lichaam gaan toen hun lippen elkaar ontmoetten waarna ze zich stevig tegen hem aan drukte. Het was alsof alle opgekropte spanning en verlangen tussen hen eindelijk was losgelaten. Ze sloeg haar armen om zijn nek en trok hem dichterbij, waardoor de kus dieper en intenser werd. Hun tongen ontmoetten elkaar en dansten, Margaux voelde de spanning tussen hen pieken. Ze voelde Torrance's handen op haar lichaam, die op en neer over haar rug gingen en haar steeds dichter naar zich toe trokken. Ze kon het zweet op zijn huid voelen, en ze kon haar eigen huid aan de zijne voelen kleven tegen elkaar aandrukten. De hitte die de ruimte had gevuld maakte het moment des te intenser. Margaux duwde Torrance naar achteren en schoof op zijn schoot terwijl hun lippen geen seconde van elkaar scheidden. Ze drukte haar lichaam dicht tegen hem aan, in de hoop over te brengen hoeveel passie ze voor hem voelde op dat moment. De wijn in haar bloedbaan maakte haar stoutmoediger en ze hield zich niet in, zelfs geen klein beetje. Margaux liet haar handen over zijn borst glijden en trok zijn hemd helemaal open. Ze kon zijn blote huid tegen de hare voelen, het zweet deed hen aan elkaar kleven terwijl ze kusten. Ze waren zelfs zo dichtbij dat ze zijn hart in zijn borst kon voelen kloppen, en ze wist dat hij het hare ook kon voelen. Hun kussen werden heftiger, hun lichamen bewogen samen in een wanhopige poging dichter bij elkaar te komen. Margaux voelde Torrance's handen op haar heupen, die haar dichter naar zich toe trokken terwijl ze kusten. Ze voelde zijn opwinding tegen haar aandrukken, waardoor ze tegen zijn lippen kreunde, hoe hard ze ook probeerde het tegen te houden. Ze was verloren in het moment, de warmte en de alcohol deden haar volledig vergeten waar ze waren en wie ze waren.Toen hun kus eindelijk werd verbroken, voelde Margaux dat Torrance zwaar en onregelmatig ademde. Ze kon de blik van verlangen in zijn ogen zien, en ze wist dat hij hetzelfde voelde als zij. Ze waren verloren in het moment, en het enige wat telde was elkaar.
"We moeten stoppen," zei Torrance, zijn stem ruw van verlangen. "Voordat dit te ver gaat."
Hier was ze, op de zolder met Torrance, beiden volledig in elkaar opgaand in het heetst van de strijd. En nog maar een dag geleden had hij Eleanors hand ten huwelijk gevraagd. Ze vroeg zich af wat er in zijn hoofde speelde, en of dit iets was wat hij al een tijdje voelde.Toen ze in zijn ogen keek, besefte ze dat zij de ware voor hem was. Hij was altijd zo gereserveerd en beheerst geweest, maar bij haar liet hij los en liet hij zijn ware ik doorschijnen. Een gevoel van trots kwam over haar heen, wetende dat haar brutale aard hen tot dit punt had gebracht. Ze was blij dat ze allebei volledig aan elkaar hadden toegegeven en aan de aantrekkingskracht die al zo lang tussen hen bestond.

"Ik wil niet stoppen," zei Margaux, haar stem hees. "Dit voelt te goed."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ongegeneerd had Torrance de contouren van haar lichaam onderzocht met zijn handen. Gretig onderzocht hij elk deel van haar lichaam waar hij toegang toe kreeg. Onverschrokken ging hij tewerk, geprobeerd om haar zo dicht mogelijk bij hem te hebben. Elk object dat zich in hun omgeving bevond verdween, evenals elk individu die zich op dat moment in het kasteel hadden bevonden. Zelfs Eleanor en Henry, die wellicht onwetend elk in hun eigen kamer zaten, denkend dat Torrance en Margaux identiek hetzelfde deden. Ondertussen waren ze niets anders aan het doen dan een ontdekkingstocht over elkaars lichamen creëeren. Alsof er, buiten het zich verliezen aan de verlangens naar elkaar, geen enkel conflict tussen hen had plaatsgevonden. "Wat ben ik aan het doen," mompelde hij tegen haar lippen aan, bijna onhoorbaar. Desalniettemin had hij het niet in zijn hoofd gehaald hun kus te verbreken. Alsof hij een geliefde kuste die hij in jaren niet had mogen kussen of aanraken, had hij haar benaderd.
"We moeten stoppen," had Torrance gezegd, de tegenzin hoorbaar in zijn stem. "Voordat dit te ver gaat." Zijn ademhaling was zodanig versneld, dat deze hoorbaar werd. De vurigheid van hun kus had hem buiten adem gemaakt. Haar tegenspraak had hem echter niets verbaasd, maar het haar kwalijk nemen deed hij niet. "Ik wil ook niet stoppen. Je wil niet weten hoe lang ik hierover heb gefantaseerd, maar dit loopt uit de hand anders," grinnikte Torrance. De wilskracht om het niet verder te laten gaan dan louter de kus die ze hadden gedeeld was bijna sterker dan zijn verstand. Het was echter het idee van hun nuchterheid de volgende dag, die misschien wel voor een soort spijt zou zorgen, dat hem tegenhield. "We stoppen zo, oké? Nog eventjes...," zei hij waarna hij zijn lippen wederom tegen die van haar had gedrukt, alsof hun kus nooit een einde had gekend. Gretig en vol passie had Torrance haar lippen benaderd, wetende dat het na die ene kus echt gedaan moest zijn. Torrance dacht aan de problemen die hen, maar vooral Margaux zouden overkomen indien men hen betrapte. De manier waarop Henry hem nog meer zou haten, gezien Torrance overtuigd was van het feit dat zijn gevoelens van Margaux weliswaar oprecht konden zijn. Er stond ontzettend veel op het spel, en dat was iets dat een deel van hem toch liet tegenhouden. Afgezien hoe sterk hij genoot van de manier waarop ze elkaar aanraakten en kusten. Het had hen zo ver gebracht dat Torrance met zijn rug op de vloer had gelegen, met Margaux bovenop hem. Haar haren had hij aan de kant gestreken, ervoor gezorgd dat deze niet in zijn gezicht zouden belanden.
"Ik weet dat ik heb gezegd dat ik een hekel heb aan verrassingen, maar als dit jouw definitie van een verrassing is vind ik het precies toch wel iets hebben," zei hij terwijl hij dacht aan hoe enthousiast ze was om hem te verrassen met iets enkele uren geleden. Torrance vroeg zich af of dit altijd al haar plan was geweest, of dat dit louter een uitkomst van toevalsfactoren was. "Maar we moeten voorzichtiger zijn, wat dit ook mag zijn heeft je al genoeg problemen opgeleverd." Over die uitspraak waren ze het uiteindelijk beide eens geweest. Torrance en Margaux bezaten beide het verstand dat, wat er gebeurt was, tussen hen moest blijven.
Enige tijd verstreek terwijl ze de rest van de avond gezellig hadden voortgezet. Torrance en Margaux hadden zo lang gepraat over van alles en nog wat dat de eerste kaarsjes uit zichzelf begonnen te doven. Alsof ze niets anders waren dan geliefden die niets anders konden dan van elkaar afblijven, hadden ze de rest van de avond doorgebracht, elkaar nog steeds uitgedaagd en het riskante ervan genegeerd. Doch, hadden ze het niet lang meer volgehouden en vielen ze naast elkaar in slaap vooraleer ze het laatste kaarsje konden zien uitgaan.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux werd de volgende ochtend wakker met barstende hoofdpijn, de restanten van de wijn van de vorige avond zaten nog in haar lichaam. Ze ging kreunend overeind zitten en wreef over haar slapen terwijl ze probeerde de gebeurtenissen van de vorige avond te verwerken. Sommige herinneringen waren wazig, maar het gevoel van Torrance's lippen op de hare lag nog vers in haar geheugen.
Ze keek de zolder rond en nam de rommel in zich op die tijdens hun passionele ontmoeting was gemaakt. Kussens en kledingstukken lagen verspreid, de lucht was dik van de muskusachtige geur van zweet en feromonen. Ze kon het niet helpen terug te denken aan de manier waarop hij naar haar had gekeken, de manier waarop hij haar had aangeraakt, en de manier waarop hij in het heetst van de strijd haar naam had gefluisterd. Ze wist dat dit waarschijnlijk eenmalig was, en dat ze de gevolgen van hun daden onder ogen zouden moeten zien. Vervolgens overviel haar een gevoel van schuld. Ze wist dat Torrance net Eleanor ten huwelijk had gevraagd, en hier zat ze, met hem tussen de dekens. Ze vroeg zich af wat hij dacht en voelde, maar toen ze zich omdraaide om naar hem te kijken, zag ze dat hij nog steeds vast sliep, zijn borstkas gestaag op en neer gaand. Ze nam even de tijd om zijn vredige uitdrukking te bewonderen en voelde een schok in haar borst toen ze zich herinnerde hoe hij haar de vorige avond dicht tegen zich aan had gehouden. Ze wist dat ze met hem moest praten, om de lucht te klaren en erachter te komen waar ze stonden. Maar voor nu kon ze niet anders dan zich koesteren in het nagenieten van hun passionele nacht samen.
Margaux reikte voorzichtig naar zijn borstkas en voelde het stijgen en dalen van zijn ademhaling. Ze voelde zijn hart kloppen onder haar aanraking, een stevig en constant ritme. Ze vroeg zich af wat ze nu moest doen. Moest ze doen alsof er niets gebeurd was en hopen dat hij alles vergeten was? Of moest ze doorgaan met de gezelligheid van de vorige avond en kijken waar het heen ging? Ze wist dat beide beslissingen hun eigen gevolgen zouden hebben, maar ze kon de aantrekkingskracht die ze naar hem toe voelde niet ontkennen. Ze haalde diep adem en slaakte een zucht, nog steeds onzeker over wat de toekomst voor hen beiden in petto had. Terwijl ze hierover nadacht, realiseerde ze zich dat haar shirt half openstond en greep snel naar haar uniformvest, dat ze aantrok om zich te bedekken. Ze keek omlaag naar haar broek, opgelucht dat die nog aan was, wat aangaf dat ze gestopt waren voordat het te ver ging. Ze kon de gedachte niet verdragen de andere vrouw te zijn, die hartzeer en pijn voor iemand anders zou veroorzaken.

Margaux keek verlangend naar Torrance, die naast haar lag, nog steeds slapend. Ze wist dat wat ze gisteravond hadden gedaan niet meer mocht gebeuren. Ze had zich nog nooit zo gevoeld, maar ze wist dat het verkeerd was. Torrance was verloofd met Eleanor en ze kon de gedachte niet verdragen de oorzaak te zijn van pijn voor een van beiden. Met een bitterzoet hart leunde ze dichter naar hem toe en drukte zachtjes haar lippen op de zijne. Het was een manier om haar liefde voor hem te tonen, maar ook als afscheid. Terwijl ze hem kuste, streelde haar hand zachtjes zijn wang. Ze kon de ruwheid van zijn stoppels tegen haar handpalm voelen. Ze wist dat dit de laatste keer was dat ze zich zo zou voelen, de laatste keer dat ze hem zou kussen. Ze stopte met hem te kussen, legde haar voorhoofd tegen het zijne en fluisterde: "Dit was de laatste, dat beloof ik." Ze sloot haar ogen en haalde diep adem, in een poging dit moment in haar geheugen vast te leggen. Ze wist dat dit het einde van hun verhaal zou zijn, maar ze wist ook dat dit het beste was. Het was tijd voor haar om verder te gaan en Torrance zijn leven te laten leiden met Eleanor. Ze wist dat ze de herinneringen aan de tijd die ze samen hadden doorgebracht altijd zou koesteren, maar het was tijd om afscheid te nemen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Met een zwakke glimlach murmelde Torrance iets onverstaanbaar toen hij Margaux lippen tegen de zijne voelde. Half slapend had hij de warmtebron naast haar dichter tegen zich aangetrokken, genoten van de manier waarop haar lichaam de zijne verwarmde. Desalniettemin kickte het besef van wat er gaande was al snel in, wat maakte dat hij haar zachtaardig losliet en met zijn handen voor zijn gezicht op zijn rug ging liggen. "Ik had nooit verwacht dat ik dit zou zeggen, maar ik heb Henry nog nooit zo goed begrepen als nu," grinnikte Torrance zacht. Torrance zag in wat haar zo anders dan de andere maakte, waarom Henry wél de moeite in haar stak die hij niet in een andere vrouw stak. Alsof Torrance geen discipline had gekend, had Margaux hem rond haar vinger kunnen winden. Zijn normen en waarden hadden geen schijn van kans gemaakt tegenover de manier waarop Margaux hem had uitgedaagd. Met tegenzin stond hij op en greep hij naar zijn wit hemd dat inmiddels ergens anders in de ruimte lag. Deze deed hij vervolgens aan om de naaktheid van zijn bovenlichaam te verbergen.
"Ik euhm...," zei hij, onwetend wat de juiste woorden waren geweest voor de situatie. Het laatste dat Torrance wilde was dat Margaux zich gebruikt voelde, maar daar tegenover stond ook dat hij zijn plichten diende na te komen. "Dankjewel, echt, voor alles. Ik vond het heel erg leuk en je was geweldig, maar ik moet gaan nu, want Henry vermoord me als hij hierachter komt." zei Torrance. Het eerste waar Torrance aan dacht was de manier waarop zijn broer hem nog meer zou haten. Afgelopen avond had hij gedacht aan zichzelf en ingezien dat hij Eleanor nooit op die manier zou zien. Desalniettemin wist hij van de gevoelens van zijn broer af, die hij niet wilde kwetsen. Zijn familie ging voor op alles, zelfs zichzelf. "Ik haat het om dit te vragen, maar kan jij het hier even opruimen? Ik beloof je dat je de rest van de dag vrij bent." Verontschuldigend had hij haar aangekeken.
"Het spijt me, ik wou dat ik je meer kon geven, maar...," zei Torrance, maar voordat hij de kans kreeg zijn woorden af te maken, besefte hij dat verdere woorden niet nodig waren en dat Margaux de situatie begreep. Ze zat immers al die tijd al mee in dezelfde situatie verzeild. Ook zij was slachtoffer geweest van de wetten die heersten rond 'goed koningsschap', al had Torrance dit nu pas beseft. "Sorry." Na die woorden gezegd te hebben, verdween Torrance door de deur. Even had hij stilgestaan, onwetend wat hij met zichzelf aanmoest. Hij vroeg zich af dat, hetgeen dat hij had gedaan, te vergelijken was met overspel. Was hetgeen dat hij had gedaan overspel, gezien hij verloofd was. Met zijn hart kloppend in de keel had hij de trappenhal afgerend, hopend dat niemand zou merken waar hij was geweest, of nog erger: met wie hij was. Gehaast liep hij door de gangen, lichtelijk gedesoriënteerd omdat zijn hoofd één grote warboel was. Opluchting overspoelde hem toen hij zag dat iedereen rustig aan het praten was aan tafel en zijn binnenkomt niet eens hadden opgemerkt. Dat dacht hij tenminste.
"Waar was je? Ik ben daarnet in je kamer geweest, maar je was er niet," zei Eleanor. Zijn nervositeit steeg met de seconde. Wederom klopte zijn hard weer als nooit te voren.
"Ik euhm, ik ben gewoon een stukje gaan wandelen. Ik heb vannacht weinig geslapen want ik euhm," zei Torrance terwijl hij even nadacht over een excuus voor zijn afwezigheid. "Ik ben heel zenuwachtig voor die vergadering van deze namiddag. Je weet wel, die eerste officiële vergadering met de overheid. Dat is nogal wat he. Dus ik euhm, ben even gaan wandelen om tot rust te komen," loog Torrance. Een opgeluchte zucht verliet zijn mond toen hij inzag dat Eleanor viel voor de leugens die hij uitsprak.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux luisterde met een zwaar hart naar Torrance's woorden. Ze wist dat wat ze gedaan hadden niet juist was, maar ze kon er niets aan doen dat ze zich zo over hem voelde. Toen hij opstond en naar zijn shirt greep, voelde Margaux een gevoel van verlies over haar heen komen. Ze wist dat dit het einde was van hun korte maar intense momentje samen.
"Ik begrijp het," antwoordde Margaux zacht, terwijl ze de teleurstelling in haar stem probeerde te verbergen. Ze keek toe hoe Torrance zich snel aankleedde en naar de deur liep. "Ik zal hier alles regelen, maak je geen zorgen." Margaux probeerde zo geruststellend mogelijk te klinken, maar van binnen voelde ze zich leeg.

Margaux stond daar even, starend naar de deur waar Torrance net uit was gelopen. Ze voelde een mengeling van emoties, met als meest intense: een gevoel van verlangen naar wat had kunnen zijn, maar ook een gevoel van opluchting dat het niet te ver was gegaan. Ze haalde diep adem en trok snel haar uniformvest aan, zorgde ervoor dat het goed vastzat en bedekte haar halfopen shirt. Ze keek even in de spiegel, streek haar haar glad en zorgde ervoor dat er geen sporen waren van wat er zojuist gebeurd was. Toen liep ze naar het raam en keek naar de prachtige tuin beneden. Ze wist dat ze zich moest vermannen en verder moest gaan.Vervolgens sloop ze naar haar eigen kamer, in de hoop dat niemand haar van de zolder zag komen en ging haar kamer binnen. Ze leunde er even tegenaan en haalde diep adem. Ze begon zich op te frissen en spoot haar gezicht nat met water uit de kruik op haar nachtkastje. Ze droogde haar gezicht af met een handdoek en keek even in de spiegel. De vermoeide en verontruste blik in haar ogen staarde haar terug.Vervolgens pakte ze een borstel uit haar lade en begon ze haar haar te borstelen, in een poging de klitten te verwijderen. Verder nam ze een haarbandje en trok haar haar in een paardenstaart, zodat het netjes zat. Toen pakte ze haar make-up tasje en begon wat lichte make-up aan te brengen, in een poging de donkere kringen onder haar ogen en de bleke huid te verbergen. Ze pakte een lippenbalsem en bracht die aan op haar lippen, zodat ze goed gehydrateerd waren.Tot slot pakte ze een schone blouse en trok die aan. Ze keek even in de spiegel om er zeker van te zijn dat ze er toonbaar uitzag. Ze haalde diep adem, probeerde haar zenuwen te bedwingen, en opende de deur, klaar voor de rest van de dag.

Margaux liep naar de keuken, haar gedachten nog steeds in beslag genomen door de gebeurtenissen op zolder. Ze deed haar best de gedachten opzij te schuiven en zich op haar taak te concentreren. In de keuken was het een drukte van belang terwijl het personeel het ontbijt voorbereidde. Margaux liep naar het aanrecht, waar ze de kokkin, mevrouw Jenkins, het andere personeel zag aansturen. "Goedemorgen, mevrouw Jenkins," begroette Margaux haar. "Waarmee kan ik helpen?". Mevrouw Jenkins keek op en glimlachte naar Margaux. "Goedemorgen, schat. We maken roerei, spek en toast voor het ontbijt. Kun je alsjeblieft beginnen met het maken van de toast?" Margaux knikte en liep naar de broodtrommel, haalde er een brood uit en zette het op het aanrecht. Ze pakte een paar sneetjes en legde die in de broodrooster. Terwijl ze wachtte tot de toast klaar was, moest ze denken aan Torrance en de manier waarop hij naar haar had gekeken voordat hij wegging. Ze schudde haar hoofd, probeerde haar gedachten te wissen en zich op haar taak te concentreren.Toen de toast klaar was, beboterde Margaux ze en legde ze op het bord met het spek en de eieren. Toen merkte ze dat het bord van Torrance leeg was, dus deed ze er een extra plakje toast bij, wetende dat hij het graag knapperig had. Ze glimlachte in zichzelf en dacht eraan dat ze hem zo goed kende.Daarna hielp ze het andere personeel met het serveren van het ontbijt aan de gasten en zorgde ervoor dat alles op rolletjes liep. Ondanks haar persoonlijke onrust zette ze een dapper gezicht op en zorgde ervoor dat de gasten blij en tevreden waren met hun maaltijd. Ze wist dat dit haar werk was en ze kon haar persoonlijke gevoelens niet in de weg laten staan van haar werk.
Toen het ontbijt klaar was, gaf Margaux professioneel iedereen zijn bord en bleef wat langer bij Torrance hangen, met een subtiele glimlach hintend op het extraatje dat ze had toegevoegd.
Vervolgens zette ze Henry's bord voor hem neer. Hij keek haar met zoveel liefde en aanbidding aan dat Margaux zich extra geliefd voelde. Ook al wist ze dat ze niets met Torrance kon beginnen, kon het niet anders dan dat alles uiteindelijk wel goed zou komen.
Net toen ze klaar was met het ontbijt te serveren ging ze in de hoek van de eetkamer staan, daar waar ze goed zicht had om de tafel en waar ze zou kunnen helpen waar nodig. Toen hoorde ze Eleanor aan Torrance vragen waar hij geweest was. Margaux's hart sloeg een slag over en ze voelde een golf van nervositeit over zich heen komen, maar ze kalmeerde snel weer toen ze luisterde naar Torrance's sluwe leugen. Ze keek Torrance aan, hopend zijn blik te kunnen vangen, en knipoogde kort naar hem eenmaal het was gelukt. Ze wist dat het hun geheimpje was en dat ze die ook veilig gingen houden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het was onmogelijk te ontkennen dat het Torrance's hart geen toegevoegde warmte bracht bij het aanschouwen van de extra moeite die Margaux in zijn ontbijt had gestoken. Doch, probeerde hij dat gevoel zo veel mogelijk voor zichzelf te houden, het te verbergen voor iedereen die er niks van weten mocht. Dat was zo goed als iedereen geweest die zich aan de tafel had bevonden. Het was niet louter het feit dat hij de troonopvolger was dat ervoor zorgde dat iets tussen Margaux en hem een schandaal zou maken. Het was een opstapeling van verscheidene factoren. Torrance liet zijn ogen glijden over Eleanor, die naast hem zat en uitgebreid vertelde over de dag die haar tegemoet komen zou. Het was een uitleg die hij niet bewust meepikte. Torrance dacht eraan hoe zij, naast zijn status, een grote reden was waarom een relatie met Margaux geen schijn van kans maakte. Eleanor zou haar met de grond gelijk maken, haar leven ruïneren tot elk beetje levenslust dat Margaux bezat zou verdwijnen. Het feit dat Torrance haar een echt aanzoek had geschonken en de enkele keren dat hij met haar zoende, waardoor Eleanor dacht dat hij daadwerkelijk gevoelens voor haar bezat, had dat slechts verergert. Vervolgens keek Torrance naar zijn broer, Henry, die zoals gewoonlijk met een ochtendhumeur aan de tafel zat, spelend met het ontbijt dat op zijn bord lag. Ook hij was één van de redenen dat iets meer dan een vriendschap, of überhaupt een vriendschap met Margaux niet zou werken. Hij zou Torrance niet meer willen spreken, hem betichten van het afnemen van alles dat hem lief was. Afgezien de meningsverschillen die ze hadden gedeeld, betekende zijn broer veel voor hem. Torrance kon hem dat niet afpakken, hoe graag hij dat nog wilde. Desalniettemin waren dat niet de enige gedachten die doorheen Torrance's hoofd maalden. Hetgeen waar hij het meeste aan dacht was het feit dat de kans bestond dat Margaux zich hetzelfde voelde, dat ook zij hun speciale band had opgemerkt en inzag dat, als hun verschil in status er niet was geweest, het wellicht meer had kunnen betekenen. In Torrance optiek was dat altijd onmogelijk geweest, na alle misverstanden die zich tussen hen hadden plaatsgevonden. Echter, had Torrance gehoopt dat het bij de misverstanden was gebleven; dat had de situatie immers een stuk minder ingewikkeld gemaakt. Hij zat in de knoop met zichzelf en wist zich er niet van te ontkomen.
"Of niet soms, Torrance?" De stem van zijn vader deden hem ontwaken uit de gedachten waarin hij verstrikt was geraakt. Afwezig had hij opgekeken, onwetend waar het gesprek over ging, alhoewel hij doorhad dat het gesprek al een tijd gaande was. De moeite om een verzinsel als antwoord te gebruiken deed Torrance echter niet. Iedereen aan de tafel had doorgehad dat hij er niet met zijn gedachten bij was.
"Ik wil een andere dienstmeid," zei Torrance, geen emotie hoorbaar in zijn stem. Hij had geweten dat Margaux zich in de ruimte had bevonden, en dat het een opmerking was die ze ofwel zou begrijpen ofwel
"Ze doet haar werk prima, Torrance. Ik ga je niet zomaar een nieuwe persoonlijke dienstmeid voor je aanwerven omdat jij denkt dat dat nodig is," was het antwoord van zijn vader, de koning geweest. "Trouwens, ik weet niet of je het je beseft, maar men staat ook niet meer in de rij om jou dienstmeid te zijn, na de scènes die je hebt geschopt afgelopen tijd."
"Ik vind het anders een goed idee! Torrance heeft nog zo zijn best gedaan om zich te herpakken," hoorde hij Eleanor zeggen. Torrance wist echter dat dat louter een uitspraak uit jaloezie naar Margaux toe was geweest, die klaarblijkelijk volledig gegrond bleek te zijn.
"Eleanor, ik wil niet dat je je bemoeit. Dat zijn zaken tussen prins Torrance en de koning Archibald," zei Eleanors vader, de koning van Frankrijk.
"Laat maar, Eleanor. Het is al goed. Ze doet haar werk inderdaad goed," zei Torrance. "Meer dan goed," zuchtte hij erachteraan. In stilte had Torrance verder gegeten van zijn ontbijt, een beetje teleurgesteld dat zijn plan mislukte. Het had makkelijker geweest voor Torrance als Margaux ontslagen werd als zijn dienstmeid. Het leek hem immers een lastige opdracht om in haar buurt te zijn en zijn fouten niet opnieuw te maken, gezien hij ondertussen wist hoe goed het voelde om die fout te maken. Nadat zijn ontbijt op was, excuseerde Torrance zich en richtte hij heel kort zijn blik op Margaux, vooraleer hij de eetzaal verliet. Hij wist geen houding aan te nemen en was nerveus en voor zijn gevoel had iedereen dat doorgehad. Hij kon de schuld dan wel steken op de vergadering die hij die dag, zonder steun van zijn vader, diende bij te wonen. Echter wist Torrance dat dat niet de reden voor zijn spanning was. Het was zijn constante ervaring aan de vorige avond die zich bleef afspelen in zijn hoofd.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux keek toe hoe Torrance tijdens het ontbijt om een nieuwe meid vroeg. Ze voelde een knoop in haar maag vormen toen ze hem die woorden hoorde zeggen, zich afvragend of ze iets verkeerd had gedaan. Deed ze haar taken niet naar zijn genoegen? Was hun kleine avontuur de avond ervoor een grote fout? De gedachten raasden door haar hoofd terwijl ze probeerde te begrijpen wat Torrance's plotselinge verandering in gedrag had kunnen veroorzaken. Ze kon niet anders dan zich teleurgesteld voelen, na alles wat zij voor hem heeft gedaan, tot op het pimpen van zijn ontbijt toe.Aan de ene kant voelde ze zich gekwetst en verbijsterd, terwijl ze zich afvroeg wat ze beter had kunnen doen. Aan de andere kant voelde ze zich gefrustreerd door Torrance's ondoorgrondelijke aard. Hij was altijd zo terughoudend en gesloten, waardoor het voor haar moeilijk was zijn ware gevoelens te ontcijferen. Ze had het gevoel dat hij iets voor haar verborgen hield, dat er meer aan de hand was dan op het eerste gezicht leek.Ondanks haar teleurstelling probeerde Margaux haar kalmte te bewaren en een professionele houding aan te nemen. Ze kon haar emoties niet de bovenhand laten krijgen, niet waar iedereen aan tafel bij was. Ze wist dat dat de situatie alleen maar ingewikkelder zou maken. Maar terwijl ze het ontbijt bleef serveren en de afwas deed, kreeg ze het gevoel dat er iets niet klopte. De blik die Torrance haar had gegeven voordat hij de eetzaal verliet, bleef in haar hoofd hangen, waardoor ze zich afvroeg wat het allemaal betekende. Verbeeldde ze zich dingen, of was er meer aan de hand? Ze had het gevoel dat Torrance een mysterie was dat ze graag wilde ontrafelen.
Zodra ze klaar was met het afruimen van de tafel na het ontbijt, haastte Margaux zich terug naar haar kamer. Ze moest ontsnappen aan Torrance en de situatie, en de enige vrijheid die ze momenteel had, was wanneer hij haar niet nodig had. Ze kleedde zich uit haar dienstkleding en trok haar rijkleding aan, een set die ze van Henry had gekregen. De ruiterkleding was prachtig, bestaande uit een getailleerde zwarte jas, een rijbroek met hoge taille en hoge zwarte laarzen. De kleding was gemaakt van hoogwaardige materialen en voelde luxueus aan tegen haar huid. Ze pakte haar paardrijhelm en liep naar de stallen. Ze verlangde er al een tijdje naar om paard te rijden, en vandaag was geen uitzondering. Margaux wist precies welk paard ze zou kiezen - Torrance's zwarte hengst, Whiskey. De gedachte om Torrance's kostbare bezit te berijden deed haar glimlachen, een kleine daad van rebellie die haar een gevoel van macht gaf in een situatie waarin ze zich hulpeloos voelde. Margaux liep naar Whiskey's stal en begroette hem met een zacht klopje op zijn nek. De zwarte hengst knuffelde haar hand, haar herkennend van hun vele momentjes samen toen ze hem verzorgde. Ze zadelde hem snel op en liep de stallen uit naar de open velden, om te ontsnappen aan de spanning in het huis. Margaux leidde Whiskey naar het bos, de bezorgde blikken van het personeel van het kasteel negerend. Ze wisten allemaal dat Torrance nooit iemand anders toestond zijn paard te berijden, echter maakte het Margaux geen moer uit. Als hij toch pleitte voor een nieuwe dienstmeid, dan zal ze zich niet langer flink aan de regels houden. Ze had niets te verliezen. Toen ze op Whiskey klom, was ze verbaasd hoe het paard geen enkele vorm van verzet toonde. Normaal gesproken zou Whiskey niet toestaan dat iemand anders dan Torrance hem berijdt, maar om de een of andere reden leek hij zich op zijn gemak te voelen bij Margaux. Dit droeg alleen maar bij aan het gevoel van bevrijding dat ze voelde toen ze Whiskey voortdreef, weg van het kasteel en de weelderige bomen in.De wind gierde langs haar gezicht, Margaux sloot haar ogen en haalde diep adem. Het voelde alsof er een gewicht van haar schouders viel toen ze dieper het bos in reed. Met elke stap die Whiskey zette, voelde Margaux zich meer ontspannen en zorgeloos worden. Margaux reed op Whiskey door het bos en voelde een gevoel van vrijheid dat ze lang niet had ervaren. Het paard was sterk en krachtig, maar ook verrassend zachtaardig en gehoorzaam aan haar bevelen. Ze kon niet anders dan bewonderen hoe mooi het paard was, met zijn glanzende zwarte vacht en sterke, gespierde benen. Terwijl ze reden, voelde ze de wind door haar haren waaien en de zon op haar gezicht, en ze kon niet anders dan glimlachen.Whiskey was een natuurtalent in het navigeren door het bos, hij ontweek bomen en sprong met gemak over omgevallen boomstammen. Zijn passen waren lang en sierlijk, waardoor het voelde alsof ze zweefden in plaats van reden. Het was alsof Whiskey precies wist wat ze nodig had, en hij gaf het haar moeiteloos. Terwijl ze reden, dacht Margaux aan het geluk dat ze gekozen was om voor Whiskey te zorgen. Ze besefte dat dit paard bijzonder was, en dat het geen wonder was dat Torrance en zijn familie hem zo hoog waardeerden. Ze was dankbaar voor deze kans en voor het vertrouwen dat Torrance in haar had gesteld om voor zo'n bijzonder paard te zorgen. Zijn zwarte vacht glansde in het zonlicht en zijn manen vloeiden achter hem als een stroom inkt. Margaux had enorme bewondering voor de schoonheid en kracht van dit paard, en ze voelde een diep gevoel van trots dat zij degene was die hem bereed. De rit was alles wat ze nodig had en meer, en ze kon niet anders dan dankbaar zijn voor dit moment van vrede en sereniteit.
Margaux leunde naar voren, sloeg haar armen om Whiskey's nek en kneep hem zacht. Ze was dankbaar voor het paard en de ontsnapping aan alle stress en drama in het kasteel. Terwijl ze hun weg terug vervolgden, haalde Margaux diep adem en probeerde ze haar geest leeg te maken. Ze besloot zich los te maken van alle emoties en gedachten die ze met zich meedroeg over Torrance. Ze wilde niet meer aan hem en zijn veeleisende, complexe gedrag denken. In plaats daarvan concentreerde ze zich op het gevoel van de zon op haar gezicht en de geluiden van de vogels in het bos. Toen ze weer bij het kasteel aankwamen, was ze helemaal ontspannen en klaar voor wat er ook zou komen. Toen Margaux en Whiskey de poorten van het kasteel naderden, gingen de poorten open en reed ze Whiskey terug naar de stallen, waar hij het haar gemakkelijk maakte af te stappen door een lichte buiging te maken. Hoewel het een groot paard was, was hij braaf en gehoorzaam. Toen ze afstapte, gaf Margaux Whiskey een kus op zijn neus en haalde een paar suikerklontjes uit haar zak. Ze wist dat het niet toegestaan was om paarden traktaties te geven, maar ze vond dat Whiskey het verdiende na hun mooie rit samen. De stalknechten brachten Whiskey weg voor verdere verzorging, en Margaux gaf een laatste klopje op zijn nek voordat ze zich in de richting van het kasteel wendde. Terwijl ze liep, voelde ze een gevoel van zelfvertrouwen en onafhankelijkheid dat ze nooit eerder had gevoeld. Haar emoties waren volledig losgekoppeld van Torrance, en ze voelde zich vrij en onbelast terwijl ze de weg terug naar haar kamer aflegde. Met een glimlach op haar gezicht en een veer in elke stap, voelde ze zich steeds zelfverzekerder.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Torrance had ingezien dat hij de verwarring uit zijn hoofd moest laten verdwijnen, indien hij de vergadering met een helder hoofd wilde bijwonen. Het was immers een grote kans om te bewijzen dat hij een waardige troonopvolger was. Hoe slecht hij het ook deed, dat had geen verschil gemaakt, omdat het hoe dan ook Torrance's taak was. Desalniettemin bezat hij de gedrevenheid overal de beste in te willen zijn. Hij wilde een betere versie van zichzelf zijn, zeker nu hij aan tafel zou zitten met mensen die binnenkort onder zijn leiding stonden en hem zouden moeten respecteren. Het was een kans die hij met twee handen wou grijpen; hij wilde hun respect verdienen. Hij had plaatsgenomen achter zijn bureau en trok de lade open waarin zijn tekenblok verstopt zat. Niemand was op de hoogte geweest van Torrance's artistieke kant, louter zijn broer, maar ook hij wist niet dat evenwel diende als manier om zijn gedachten een plaats te geven. Een set bestaande uit houtskool en potloden had hij uit diezelfde schuif gehaald, het leren omhulsel opengeklapt om te bekijken welke formaten van elk hij nodig had. Netjes had hij de juiste potloden en houtskool uit de hoes genomen en deze stuk voor stuk op zijn bureau uitgestald. Voor de rest had hij zijn hart zijn handen doen leiden. Streep voor streep had hij op het papier aangebracht, onderwijl enkele schaduwen aangebracht door met zijn vinger het lood en houtskool uit te wrijven. Alsof het niks was bracht hij de tekening aan op het papier. Langzaamaan begonnen zijn gedachten te verschijnen op de witte vlakte, ontstond er een vorm die hem niets anders had gedaan dan dwarsgezeten, ervoor gezorgd dat hij zichzelf niet was. De last voelde hij langzamerhand van zijn schouders glijden, alsof het in het papier onder zijn handen werd gezogen. De rust keerde hem weer toe, gaf hem de mogelijkheid na te denken en zijn verstand het te doen overnemen van de gevoelens die hij bezat. Onnadenkend had hij de persoon die hem het meest in verwarring bracht op papier gezet, haar afgebeeld in de pure schoonheid die ze bezat. De manier waarop ze hem regelmatig een glimlach had geschonken geaccentueerd, evenals de ketting om haar nek, die hem frustreerde. Het had hem goed gedaan op die manier naar buiten te kunnen brengen wat hem dwars zat; Margaux en alle manieren waarop Torrance haar niet kon hebben.
Geschrokken stopte hij de tekening bij de rest van zijn verzameling, evenals de tekenbenodigdheden toen hij geklop op zijn deur hoorde. De hoop had hij erop gevestigd dat het eender wie was, zolang het Margaux niet was die voor zijn deur stond. Het was oneerlijk van hem, hoe hij haar ontliep, dat wist hijzelf. Hoe dan ook besefte hij zich wat voor vergissing hij was begaan; een vergissing die beter voelde dan elk ander juist ding dat hij had gedaan, maar insloeg als een bom elke keer hij eraan dacht. Doch, was hij genoeg afgekoeld om de rest van zijn dag in kalmte voort te zetten.
"Torrance, ben je klaar? Ze wachten op je," hoorde Torrance zijn vader buiten de deur van zijn kamer zeggen. Geen antwoord had hij gegeven, hij had simpelweg opgestaan om vervolgens de ruimte te verlaten. "Het spijt me dat ik een dubbel geplande afspraak heb. Ik weet dat het een belangrijke vergadering is, maar ik heb vertrouwen in je," zei de koning nog. Het verbaasde Torrance dat zijn vader zijn trots aan de kant had gezet om zichzelf te excuseren voor de stressvolle situatie waarin hij zijn zoon had gebracht. Een vergadering met mannen uit de overheid was niet niks. Een grote druk stond op hem, maar het was diezelfde professionele druk die hij gewoon was en waarmee Torrance makkelijk overweg kon. "Het geeft niet. Ik kan dit wel," zei Torrance. "Ik breng je straks de samenvatting." Na die woorden gezegd te hebben, baande Torrance zijn weg naar de speciale vergaderzaal, een zaal groter dan de andere zaal die men ook wel eens gebruikten voor vergaderingen.
"Prins Blaxhall," hoorde hij één van de overheidsleden zeggen, waarna iedereen voor hem boog. Het was een behandeling waar Torrance aan wennen moest, iets dat in zijn optiek niet hoefde, maar waarvan hij wist dat het nooit zou veranderen. De resterende tijd van de vergadering verliep vlekkeloos. Desondanks het uitermate saai was, en de klok steeds langzamer leek te tikken, deed Torrance zijn uiterste best aandachtig op te letten en hier en daar een innovatief idee naar buiten te brengen. Zijn jeugdige, niet-conservatieve manier van kijken viel in de smaak en bracht enthousiasme bij de hoop oude mannen die vast bleken te zitten in het jarenoude stramien. Uren verstreken, wat maakte dat het niets anders dan opluchting in hem naar boven bracht toen er eindelijk een einde kwam aan de eindeloos lijkende vergadering. Op het laatste nippertje kwam zijn vader de zaal binnengewandeld, ondanks Torrance hem had vermeld dat hij een samenvatting zou doorgeven. De mannen die ondertussen al rechtstonden hadden voor hem gebogen.
"Heeft mijn zoon zich een beetje gedragen?" vroeg zijn vader aan het parlementshoofd, waardoor Torrance ongezien met zijn ogen draaide.
"Maar natuurlijk, koning Archibald. Sterker nog, de prins heeft uitstekende ideeën. Hij is erg intelligent en heeft een grote voeling met economie. U hebt hem goed opgeleid," zei het parlementshoofd, die hij kende als heer Boissevain. Zijn vader schonk Torrance een trotse blik, wat hem het teken deed dat hij zich eindelijk steeds meer begon te bewijzen en voldeed aan zijn vaders strenge eisen.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux's namiddag begon met een lang warm bad in haar badkamer. Ze kleedde zich langzaam uit en gleed in het warme water, terwijl ze voelde hoe de spanning in haar spieren langzaam begon te verdwijnen. De kamer was ruim en gevuld met natuurlijk licht, de ramen keken uit over de kasteeltuinen. De muren waren zachtgeel geschilderd en versierd met delicaat bloemetjesbehang, wat de kamer een gezellige, warme uitstraling gaf. Terwijl ze in het water zakte, sloot Margaux haar ogen en slaakte een zucht van tevredenheid. Het warme water verzachtte haar huid en ze voelde alle zorgen van de dag wegsmelten. Ze waste haar haar met een zachte shampoo en conditioner en liet het geurige schuim in haar hoofdhuid trekken. Ze waste haar lichaam met een zoet geurende zeep, waarbij het schuim over haar rondingen gleed en al het vuil en zweet van de ochtendrit wegspoelde. Na een goed sopje stapte ze uit het bad, met een verfrist en energiek gevoel. Ze wikkelde zich in een zachte, fluffy handdoek en liep naar haar kledingkas. Margaux nam haar tijd om zich aan te kleden, genietend van het gevoel opgetut en goed verzorgd te worden. Ze koos zorgvuldig haar uniform en zorgde ervoor dat het fris en netjes was. Het uniform was een eenvoudig, maar elegant ontwerp, bestaande uit een marineblauwe blazer en bijpassende rok, met daaronder een witte blouse. De blazer paste bij haar vorm en accentueerde haar rondingen, en de rok was net boven de knie gesneden, wat haar een jeugdige en aantrekkelijke uitstraling gaf. Ze trok een paar transparante nylonkousen aan, waarbij ze ervoor zorgde dat ze het niet deed scheuren, en stapte vervolgens in haar zwarte hoge hakken. De schoenen waren comfortabel en stijlvol, de perfecte aanvulling op haar uniform. Daarna bracht ze een beetje lichte make-up aan, net genoeg om haar natuurlijke schoonheid te benadrukken. Met een glimlach borstelde ze haar haar en liet haar lange krullende lokken in zachte golven om haar schouders vallen. Tenslotte ging ze achteruit staan en bekeek zichzelf in de spiegel. Het uniform stond haar onberispelijk, ze was een echte professional, en zo gedroeg ze zich ook. Met een laatste vleugje parfum verliet Margaux haar kamer.

Margaux vulde de rest van haar middag met allerlei taken die de verveling van haar dag leken te verlichten. Ze begon met het opruimen van Torrance's kantoorruimte. Ze begon met wat muziek op te zetten, iets lichts en vrolijks dat haar zou helpen zich te concentreren en in het ritme van haar taken te komen. Ze stofte zorgvuldig alle boekenplanken af en ruimde de stapel boeken en papieren op die over de kamer verspreid lagen. Daarna maakte ze het bureau schoon en zorgde ervoor dat alle vlekken en vingerafdrukken werden verwijderd. Terwijl ze werkte, nam ze de tijd om enkele voorwerpen op het bureau te bekijken, nieuwsgierig naar wat voor werk Torrance deed. Vervolgens ordende ze zijn pennen en potloden, legde ze perfect op een rij en zorgde ervoor dat ze allemaal in dezelfde richting lagen. Ze verwijderde zorgvuldig alle stukjes gum of stof die zich op de pennen en potloden hadden verzameld en veegde ze voorzichtig af met een doekje.Nadat ze tevreden was over de staat van het kantoor, ging ze verder met de rest van het kasteel. Ze nam de tijd om elke kamer schoon te maken en zorgde ervoor dat elk hoekje en gaatje vrij was van stof en spinnenwebben. Ze nam ook de ramen onder handen en veegde alle vlekken en strepen weg die zich op het glas hadden verzameld. Tot slot ging ze naar de eetkamer, waar ze de tafel zorgvuldig dekte en ervoor zorgde dat alles precies goed was. Ze spreidde een wit tafelkleed over de tafel en zette de borden en het zilverwerk op de juiste plaats. Dan zette ze de glazen erbij en legde ze zorgvuldig op één lijn met de rand van de tafel. Vervolgens stak ze de kaarsen aan en zette ze wat bloemen in het midden van de tafel, zodat er een warme en uitnodigende sfeer ontstond. Ze zorgde ervoor dat de servetten netjes opgevouwen waren en in het midden van elk bord lagen. En tenslotte legde ze de laatste hand aan de afwerking, zoals het peper- en zoutstel en het broodmandje. Met een tevreden zucht stapte ze terug van de tafel en bewonderde haar werk. Ze was trots op wat ze had bereikt en nam even de tijd om zich te koesteren in de warme gloed van het kaarslicht. Ze besefte dat zelfs de kleinste taken een gevoel van vreugde en voldoening konden geven, en ze was dankbaar voor de kans om een verschil te maken, hoe klein het ook was. Het zilverwerk schitterde in het kaarslicht, de kristallen glazen glansden, en de delicate porseleinen borden zagen er bijna te mooi uit om te gebruiken. Met een glimlach legde Margaux de naamkaartjes die ze had gemaakt op elk bord, waarbij ze ervoor zorgde dat ze allemaal perfect op één lijn lagen. Ze had veel tijd besteed aan het maken van de naamkaartjes, waarbij ze elke naam zorgvuldig in nette, cursieve letters had geschreven. Voor elk van de gasten had ze een andere kleur inkt gekozen om de gelegenheid nog specialer te maken. Voor Torrance had ze gedurfde zwarte inkt gebruikt die zijn serieuze en zelfverzekerde persoonlijkheid weerspiegelde. Voor de minister van Buitenlandse Zaken had ze een rijke, koninklijke kleur blauw gekozen die paste bij zijn koninklijke gestalte. De penningmeester, die altijd druk en georganiseerd was, kreeg een knisperend groene inkt, en voor Henry had ze een zacht roze gebruikt dat paste bij zijn vriendelijke en zachte aard.Maar voor Henry had ze een extraatje toegevoegd. Na het schrijven van zijn naam had ze een klein hartje, niet groter dan een punt, achter zijn naam gezet. Het was een klein detail waarvan ze zeker wist dat niemand anders het zou opmerken, maar het maakte het naamkaartje speciaal en betekenisvol voor haar. De naamkaartjes gaven het formele diner een persoonlijk tintje, en Margaux was trots op zichzelf dat ze zo'n eenvoudig maar doeltreffend idee had bedacht. Ze kon niet wachten om de blik op ieders gezicht te zien als ze aan tafel gingen en hun naamkaartjes zagen. Het waren deze kleine details die het verschil maakten, en Margaux wilde graag haar persoonlijke stempel drukken op alles wat ze deed.
Margaux ging voor de deuren van de grote eetzaal staan, klaar om elke dag te begroeten bij het binnenkomen. De zaal was prachtig versierd, met kroonluchters en kandelaars die de kamer verlichtten met een warme, uitnodigende gloed.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Als jullie me kunnen excuseren, ik moet nog enkele zaken regelen voordat ik aan het diner van vanavond kan deelnemen," zei Torrance verontschuldigend terwijl hij druk had staan praten met zijn vader en heer Boissevain.
"Ach, natuurlijk, prins Blaxhall. U zal het vast en zeker druk hebben," zei Boissevain met een vriendelijke glimlach op zijn gelaat. Uiteraard kon de man niet anders dan Torrance laten gaan en staan waar hij wilde; Torrance had immers meer te zeggen dan de man voor hem die door zijn 63-jarige leeftijd over veel meer levenservaring beschikte dan Torrance op zijn 26-jarige leeftijd.
"Wat moet je nog regelen, Torrance. Ik heb je verder geen orders gegeven," zei zijn vader, die hem vragend en met een blik vol verwarring had aangekeken.
"Ik moet Raphaël nog naar de autoriteiten sturen om het onderzoek naar de stallen verder te zetten. Ik wil zeker zijn van de aanleiding tot de brand en of de paarden veilig zijn," antwoordde Torrance. Vervolgens wachtte hij op de goedkeuring van zijn vader. Nadat hij deze kreeg, overhandigde hij hem de papieren waarop hij in een net handschrift de vergadering had samengevat. Hij had ervoor gezorgd dat zijn eigen ideeën uitblonken en ze nog beter overkwamen dan hoe hij ze mondeling had uitgesproken. Dat alles om zijn vader trots te maken en de fouten die hij afgelopen tijd had gemaakt recht te zetten. Torrance besefte dat er als koning continu gevaar op de loer lag; de hoeveelheid mensen die hem aanbeden had hij immers ook als vijanden gekend. Het zou zomaar kunnen dat er iets met hem gebeurde en Torrance wou niets anders dat zijn vader op zulke momenten wist dat zijn koninkrijk in goede handen was bij zijn zoon. Triomfantelijk verliet hij de grote vergaderzaal, waar de rest van de mannen nog even besloten bij te praten alvorens het diner van start zou gaan.
Torrance had inmiddels Raphaël, één van de boodschappers van het kasteel, op pad gestuurd om de getekende brief van de koning van Frankrijk, af te leveren bij het onderzoekskorps. Hij hoopte dat het onderzoek de ergens in de loop van de week verder gezet zou worden, maar nog liefst de volgende dag. Net zoals iedereen maakte hij zich zorgen over zijn eigen hengst, Whiskey, die zich in een andere stal vertoefde. Hij wilde uitsluiten dat hij in gevaar liep en de bevestiging hebben dat de brand inderdaad het gevolg was geweest van een natuurramp, in plaats van een situatie met voorbedachte rade of het feit dat de stallen zich in krakkemikkige staat bevonden. Het denken aan het voorval met de brand, bracht hem evenzeer naar Margaux. Al gauw werd de link gelegd tussen haar en de avond die hij de dag voordien beleefde. De manier waarop ze hem kuste en onderwel zachtjes en speels aan zijn haren getrokken had. Hoe ze zich van enkele kledingstukken had ontdaan en de warmte in de ruimte de schuld gaf, terwijl het hem niets verbazen zou dat ze hem louter wilde uitdagen. Het terugdenken aan de avond deed hem zweten, maar ook hijzelf was niet zeker of dat kwam door de zenuwen die voortkwamen uit het erkennen van zijn fouten of de opwinding die in hem naar boven kwam. Om af te koelen en zich te ontdoen van de zonden die hij had begaan, besloot hij een douche te nemen in zijn kamer, ook al betekende dat dat hij het diner zou missen.
Eenmaal in zijn kamer liep hij meteen naar de badkamer, waar hij de douche al aanzette op de hoge temperatuur die hij gewoon was. Al snel vormde zich een damp rondom hem, die de spiegel in zijn badkamer deed beslagen. Of wat er nog overbleef van de spiegel tenminste. Hij had zijn spiegel uit woede immers stukgemaakt en deze nog niet laten vervangen. Torrance zocht de warmte van de waterstralen op en sloot zijn ogen wanneer deze contact maakten met zijn huid. Minutenlang had hij zo gestaan, zonder zich iets aan te trekken van de verplichtingen die hij bezat. Desalniettemin hielp het warme water hem niet om hem te ontdoen van zijn gedachten aan Margaux. Sterker nog, alles wat hij deed herinnerde hem aan haar. Elk object in zijn kamer wist hij te linken met haar aanwezigheid. Hij wist dat hij het vergeten moest zodat het geen afleiding voor zijn werk zou vormen, maar wat als hij dat uiteindelijk zelf niet wou?
Nadat hij lang genoeg onder de douche had gestaan om het diner bijna volledig te missen, besloot hij dat het genoeg was geweest. Torrance verliet de douche en droogde zich af met één van de grote, witte badhanddoeken die netjes opgeplooid in zijn badkamer lag. Vervolgens besloot hij een nieuwe outfit aan te trekken, iets net, maar toch simpel. Een donkergrijs hemd met daaronder een zwarte broek, gekleed met een riem geaccentueerd door een goud/koperen gesp. Eén van zijn favoriete parfums had hij opgedaan en had hem een zwoele geur gegeven. Vervolgens besloot hij toch zijn hoofd nog even te laten zien in de eetkamer. Desalniettemin werd zijn aandacht getrokken door de deur naar de trappenhal die openstond. Het maakte dat zijn verlangen naar de zolder, waar hij zijn vorige nacht had doorgebracht samen met Margaux, sterker werd. Dat was ook de locatie waarheen zijn lichaam hem leidde. Niet de eetzaal waar het diner inmiddels stilaan werd afgerond.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Toen de gasten een voor een arriveerden, begroette Margaux hen met een warme glimlach en wees hen naar hun aangewezen plaatsen aan tafel. De gasten van het diner waren een mix van lokale hoogwaardigheidsbekleders en leden van het koninklijk hof, allen bijeen om belangrijke politieke en economische zaken met Torrance te bespreken. Toen de laatste van de gasten plaatsnam, stond Torrance op van zijn stoel aan het hoofd van de tafel en hief zijn glas, om iedereen tot stilte te manen."Dames en heren," begon hij, "ik wil u allen bedanken voor uw aanwezigheid hier vanavond. Het is een eer om zulke gewaardeerde gasten aan mijn tafel te hebben, en ik kijk uit naar een productieve en plezierige avond." Daarmee begon de maaltijd met een eenvoudig maar elegant voorgerecht van geschroeide coquilles, geserveerd op een bedje van gemengde groenten en overgoten met een citroen-botersaus. De gasten complimenteerden de chef en het gesprek verliep moeiteloos terwijl ze van elke hap genoten.Als hoofdgerecht werd een geroosterd lamsrack geserveerd, vergezeld van knoflookpuree, seizoensgroenten en een saus met rode wijn. Het aroma van het malse lam en de rijke, aardse saus vulde de lucht, en de gasten konden niet anders dan zich verwonderen over de heerlijke smaken.
De gasten bleven met elkaar praten, van hun maaltijd genieten, en bespraken verschillende onderwerpen, van politiek tot recente sociale gebeurtenissen. De sfeer was levendig en ontspannen, en de wijn vloeide rijkelijk. Toen de maaltijd ten einde liep, werd een decadent dessert van donkere chocolademousse geserveerd, samen met vers gezette koffie en een selectie van fijne likeuren.
Terwijl de gasten van hun dessert bleven genieten, kreeg Margaux een discreet signaal van de kok dat ze kon stoppen voor de avond. Opgelucht verontschuldigde ze zich snel en ging op weg naar de bibliotheek, om aan het geroezemoes te ontsnappen en te genieten van een rustig moment. Ze was al talloze keren in de bibliotheek geweest, maar voelde zich altijd aangetrokken tot de rustige en geordende sfeer. De ruimte was van vloer tot plafond bezaaid met boeken, zorgvuldig gerangschikt op categorie en auteur. De geur van in leer gebonden pagina's en oud papier vulde de lucht, en het zachte schijnsel van kaarslicht zorgde voor een warme en uitnodigende sfeer. Margaux bekeek de planken en ging met haar vingers over de ruggen van de boeken, tot haar oog viel op een boek. Het was een oude roman, de kaft versleten en verweerd door jarenlang gebruik. Ze nam het van de plank en sloeg het open, liet haar ogen over de woorden dwalen en raakte verdwaald in het verhaal. Even vergat ze al het andere en ging ze helemaal op in de wereld op de bladzijden.Maar hoezeer ze ook genoot van de bibliotheek, Margaux kon de verleiding niet weerstaan om de zolder nog eens te bezoeken. Ze had zoveel tijd en moeite gestoken in het warm en uitnodigend maken van de ruimte, en ze wilde er nog wat meer tijd doorbrengen. Ze glipte de bibliotheek uit en liep de wenteltrap op, haar hart ging tekeer van opwinding. De deur naar de zolder stond op een kier, en toen ze hem opendeed zag ze tot haar genoegen dat niemand anders de ruimte had verstoord sinds haar laatste bezoek.
De kamer was precies zoals ze hem had achtergelaten, met de zachte gloed van kaarslicht die een warme en uitnodigende sfeer uitstraalde. De leunstoel bij het raam was nog steeds zo geplaatst dat hij de laatste zonnestralen opving, en de kussens waren nog precies zo opgevuld. Ze ging zitten en ademde de muffe geur van oude boeken en oud hout in. Even bleef ze gewoon zitten en liet zich omringen door de warmte en het comfort van de zolder.
Margaux stond even later op uit de leunstoel en liep naar de stapel kussens en dekens waar ze met Torrance had gelegen de laatste keer dat ze op zolder waren. De herinneringen aan die avond stroomden terug - de warmte van Torrance's omhelzing, het geluid van zijn lach, de manier waarop zijn vingers in haar haar verstrikt raakten. Maar die mooie herinneringen werden snel vervangen door frustratie toen ze zich Torrance's recente verzoek om een ander dienstmeisje herinnerde. Ondanks alle tijd en moeite die ze in haar werk had gestoken, vond hij het toch nodig iemand anders in te schakelen om te helpen met de huishoudelijke taken. Ze kon niet begrijpen waarom hij zoiets zou doen. Deed ze haar werk niet goed genoeg? Was ze niet genoeg voor hem? Ze schudde haar hoofd en probeerde de negatieve gedachten te verdrijven. Ze wist dat ze zich daar alleen maar slechter door ging voelen. In plaats daarvan pakte ze haar boek en sloeg het open waar ze gebleven was, gretig om in het verhaal op te gaan en haar problemen even te vergeten. Ze vond troost in de woorden en liet zich door de personages en hun verhalen afleiden van haar eigen zorgen. Terwijl ze las, vervaagde de wereld om haar heen en werd ze meegevoerd naar een nieuwe wereld, waar ze vrij was van de beperkingen van haar leven. Het geluid van de regen die tegen het raam tikte, de warmte van het vuur en de zachte gloed van het kaarslicht zorgden voor een vredige en gezellige sfeer. Margaux verloor de tijd uit het oog terwijl ze las, en voor ze het wist was de kaars opgebrand tot een kleine flikkering. Ze sloeg haar boek dicht, voelde zich tevreden en ontspannen en leunde achterover in de kussens. Ze staarde naar de dakspanten en was dankbaar voor deze kleine ontsnapping aan de werkelijkheid. Even had ze het gevoel dat ze in haar eigen wereld zweefde, waar ze vrij was om te zijn wie ze wilde zijn.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Torrance, wacht!" De stem die hij herkende als die van Eleanor weerklonk als een echo door te hal, weerkaatst tegen de hoge stenen muren. Op een stevig tempo kwam ze naar hem toe gewandeld en plantte ze een korte zoen op zijn lippen, die nog leken te tintelen van de sensatie die ze de avond voordien hadden meegemaakt. "Ik heb je gemist vandaag. Ik heb lovende dingen over je gehoord van tijdens de vergadering, we zijn erg trots op je," zei ze terwijl een oprechte glimlach haar façade sierde. Het leek erop dat hoe het eraan toeging, haar gelukkig maakte. Ze was immers onwetend over wat hij met Margaux had uitgespookt en wellicht nog dromerig over het huwelijksaanzoek dat hij diezelfde dag als zijn misstap had gedaan. Nu hij erover nadacht vond hij zijn acties zelf te absurd voor woorden. Zelfs Torrance had het nooit in zichzelf te zien om een aanzoek te doen en vreemd te gaan op dezelfde dag.
"Het ging inderdaad goed. Die extra lessen economie zijn uiteindelijk toch van pas gekomen. Ik heb het altijd interessant gevonden," zei hij, zijn best gedaan om de zenuwachtigheid die hij bezat voor zichzelf te houden. Nonchalant had hij zich tegen de muur laten leunen, haar de indruk gegeven dat hij geen doel voor ogen had op dat moment. Eleanor mocht immers niet weten waar hij heen ging, gezien de kans bestond dat Margaux hun boeltje van de vorige avond nog niet had opgeruimd.
"Weet je wat ik interessant vind?" vroeg Eleanor hem speels, terwijl ze dichterbij zijn gedaante kwam. Hij voelde hoe ze tegen hem kwam staan en haar armen rond zijn nek sloeg. "Dat luchtje dat je op hebt. Is dat voor een reden?" vroeg ze, waarna ze uitdagend met haar wenkbrauwen wiebelde.
"Misschien," grinnikte Torrance, enerzijds omdat hij het grappig vond hoe ze dacht dat hij zijn parfum had uitgekozen om haar te verleiden, maar anderzijds omdat hij niet wist hoe hij anders reageren moest. "Al vrees ik dat ik je ga moeten teleurstellen," zuchtte Torrance nep triest, in de hoop dat ze niet door had dat hij loog en zich van hem af wilde schudden. "De vergadering was zwaarder dan ik dacht. Ik heb uren moeten luisteren naar mannen die meer dan twee keer zo oud als mij zijn," grapte Torrance.
"Oef, ik begrijp het al. Vermoeiende dag, ik zou niet willen ruilen," lachte Eleanor. "Nee, het is al goed. Ik heb het trouwens druk met afspraken plannen voor het voorbereiden van ons huwelijk. Kijk je morgen even mee? Ik wil niet alles in mijn eentje beslissen." Eleanor had hem lief aangekeken, met puppy-ogen die ze altijd opzette wanneer ze een gunst van hem wou.
"Beloofd," antwoordde Torrance simpel. Hoe min mogelijk woorden hij zei, des te minder hij verkeerd kon zeggen, toch? Hij gaapte even, terwijl hij zijn hand voor zijn mond deed uit beleefdheid. Doch, was het louter een act geweest. Torrance vond het lastig Eleanor onder ogen te komen na zijn misstap en diende het eerst zelf te verwerken en overlopen in zijn hoofd vooraleer hij weer zichzelf kon zijn.
"Ik zal je met rust laten," zei Eleanor met een knipoog. "Alvast slaapwel." Torrance wachtte tot het vrouwelijke gedaante van zijn verloofde ver genoeg was voordat hij de deur van de trappenhal doorwandelde en deze vervolgens achter zijn rug sloot. Vervolgens wandelde hij trede per trede de trappen op, onderwijl eventjes achterom gekeken om te zien dat Eleanor hem zeker niet volgde. Vermoeid strekte hij zijn rug nadat hij alle trappen gedaan had, zelf onwetend wat hij er eigenlijk deed. Het leek alsof zijn lichaam en geest voor een tijdje gescheiden waren geweest en hij de zolder had bereikt voor hij er besef in kreeg. Het kwam vanuit zijn diepste impulsen die hij niet negeren kon. Het aantreffen van een onverwacht individu had hem echter spijt doen krijgen van zijn keuze. De manier waarop ze hem had aangekeken toen hij de deur binnenwandelde irriteerde hem lichtelijk. Torrance begreep niet wat hij deze keer weer verkeerd had gedaan in haar ogen.
"Wat? Stoor ik?" vroeg Torrance sarcastisch. Hij wist immers dat hij voor niemand wijken moest. Zijn ogen liet hij glijden doorheen de ruimte, gekeken naar hoe de meeste rommel van de vorige avond er nog had gelegen. De dekens en kussens lagen nog steeds verspreid over de vloer, alsof het de stiekeme slaapruimte van een dakloos persoon was geweest. Dat, terwijl Torrance haar had verzocht de ruimte op te ruimen. Het leek alsof ze geen besef had van wat er gebeuren zou indien hun onderonsje werd ontdekt.
"Had ik jou niet heel vriendelijk gevraagd om alles op te ruimen?" vroeg hij haar, duidelijk gemaakt dat hij het niet vond kunnen dat ze zijn order niet had opgevolgd. "Of heb je het laten liggen om hier straks exact hetzelfde met Henry te doen? Het zal zoiets wel zijn," zei hij, doelend dat het hem opviel hoe ze tussen de twee broers sprong en hen alsmaar afwisselde. Het leek hem alsof hij louter goed was wanneer Henry haar geen aandacht schonk, maar vanaf het moment dat hij weer in het beeld was, verachtte ze Torrance. Hij haatte het, hoe ze steeds voor Henry koos, ook al wist Torrance al te goed dat hij haar niet kon hebben. Hij was verloofd met een ander, een vrouw die opgeleid was om koningin te worden. De enige met wie hij mocht trouwen. "Ik begrijp dat je veel hebt moeten doorstaan de laatste tijd, maar vergeet je werk niet. Ik neem aan dat je dat liever van mij hoort dan dat je straks weer problemen hebt met Eleanor of één van de koningen."

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux keek weg van haar boek toen ze Torrance's voetstappen de trap hoorde opgaan. Ze wist precies wie het was en een blik van irritatie verspreidde zich over haar gezicht. Toen Torrance eindelijk de kamer binnenstapte, wierp ze hem een puntige blik toe die duidelijk haar ergernis verwoordde. "Heb ik je niet heel vriendelijk gevraagd om alles op te ruimen?" vroeg Torrance, zijn stem druipend van hoogmoed.Margaux trok een wenkbrauw op en antwoordde kortaf: "Vraag dat maar aan je nieuwe dienstmeisje," ze benadrukte het woord "nieuwe" met een vleugje bitterheid. Haar antwoord was een duidelijke aanwijzing voor de reden van haar frustratie.
Torrance's gezicht werd ernstiger toen hij verder sprak: "Ik neem aan dat je dat liever van mij hoort dan dat je binnenkort weer problemen krijgt met Eleanor of een van de koningen."
Margaux's ogen vernauwden zich terwijl ze naar hem luisterde. Ze kon niet geloven hoe brutaal hij was om hier te komen en haar uit te schelden, terwijl het zijn eigen schuld was dat ze zich in deze situatie bevond."Oh, het spijt me zo dat ik vergeten ben de rommel die we gisteravond gemaakt hebben op te ruimen. Ik was druk bezig Eleanors toorn te ontlopen en mijn baan te behouden," zei Margaux met een sarcastische toon en rolde met haar ogen. “Ik ben niet bang voor hen. Ik doe mijn werk naar beste kunnen, maar ik laat me niet aanspreken als een kind dat moet worden berispt."
Ze kon zien dat haar woorden Torrance raakten, maar dat kon haar niet schelen. Hij had een grens overschreden en dat tolereerde ze niet. "En wat Henry betreft," voegde ze eraan toe, "zie ik niet in wat jij daarmee te maken hebt. Dus, waarom ga je niet gewoon terug naar je verloofde en laat je me met rust?"
Margaux stond op van de deken, haar handen op haar heupen terwijl ze Torrance onder ogen kwam.
"Ik begrijp dat je de laatste tijd veel hebt meegemaakt, maar vergeet je werk niet," zei Torrance, en Margaux' ogen schoten vuur zich bij de opmerking. Ze was zich goed bewust van haar werk, en ze had niemand nodig om haar daaraan te herinneren. "Maak je geen zorgen over mijn werk, Torrance. Ik ken mijn verantwoordelijkheden en die neem ik zeer serieus," antwoordde Margaux, haar stem koud en scherp. "Ik heb de laatste tijd misschien veel meegemaakt, maar dat betekent niet dat ik vergeet wat ik moet doen. En ik heb zeker niet iemand als jij nodig om me te vertellen wat ik moet doen."
Margaux's woorden waren bitter, gevuld met wrok en woede. Ze was het beu hoe Torrance tegen haar sprak, alsof ze een soort bediende was die niet vertrouwd kon worden om haar eigen werk te doen. Ze had genoeg van zijn neerbuigende toon en zijn overtuiging dat hij op de een of andere manier beter was dan zij. "En wat de rommel hier betreft, die zal ik opruimen," ging ze verder, terwijl ze naar de verspreide kussens en dekens op de grond gebaarde. "Maar ik doe het in mijn eigen tijd, wanneer ik er zin in heb. Ik laat me door niemand opjagen of onder druk zetten, zeker niet door jou." zei ze kil. “Ik ben trouwens zeker niet degene die herinnerd moet worden aan mijn plichten, gezien het feit dat jij degene bent die verloofd is met iemand anders en stiekem met andere vrouwen rondhangt."
Margaux's woede was nu volledig opgelaaid, en er was geen houden meer aan toen ze haar gedachten en emoties in een stortvloed van woorden liet ontsnappen. Haar woorden waren als een waterval, onstuitbaar, alsof ze de vloed van emoties die zich al zo lang in haar ophoopten niet kon bedwingen. Ze had er genoeg van zijn spelletjes te spelen, en ze had er genoeg van gebruikt te worden als speeltje in zijn strijd met Henry. Het werd tijd dat ze een standpunt innam, haar stem liet horen en Torrance liet weten dat ze niet langer met zich liet sollen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld