Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Lespoir schreef:
De muziek in zijn kamer had luid gestaan en dat was zeker met voorbedachte raden geweest. Jace was het beu geweest om continu te leven in het geschreeuw van zijn vader en Derek. Desondanks de twee het prima konden vinden met elkaar, was Jace het buitenbeentje geweest, diegene die hun frustraties diende op te lossen, hoe hardhandig dan ook. Amper had hij zich binnenshuis bevonden de afgelopen tijd gezien hij zich gestort had op werken om geld te verzamelen voor zijn studie en het klussen aan zijn auto, die nog steeds niet starten wou. Op dat moment was het één van de weinige keren geweest dat Jace thuis was geweest. Vaag geluid was hoorbaar geweest in een ruimte die hij kon lokaliseren als de woonkamer. Desalniettemin besloot hij het te negeren en liever geen conflict aan te gaan met de twee mannen die zich wellicht amuseerden met de velen flessen drank die zich in het huis hadden bevonden. Een vrouwelijke stem had Jaces aandacht uiteindelijk toch kunnen trekken. Nadat een diepe zucht tussen zijn lippen door was ontsnapt en hij met zijn ogen had gerold, had hij de radio afgezet en verliet hij zijn kamer. Gehaast had hij de trap afgerend, hopend dat het nog niet te laat was geweest en Derek niet de zoveelste vrouw mee naar binnen had genomen.
"Derek, hoe vaak moet ik nog zeggen dat je hier beter geen vrouwen mee naartoe neemt?" Zijn woorden stopten abrupt toen hij zag wat er gaande was. Met een verbaasde blik had Jace het tafereel bekeken. Hoe Ova op de grond lag en doodbang tranen met tuiten huilde. Hoe zijn broer op haar had gelegen, haar hardhandig had aangepakt. Met alle kracht die hij bezat had hij Derek van Ova's gedaante gehaald, zijn afgunst voor haar even aan de kant gezet voor haar eigen veiligheid. Met volle kracht had hij Derek tegen de harde muur, waar het behang voor de helft afgebladderd was geweest door het vocht, gedrukt.
"Lekker vriendinnetje, heb je Jonathan," had Derek met een grijns op zijn gelaat uitgebracht, de nadruk gelegd op zijn eigenlijke naam. Jonathan. Wellicht had Derek geweten dat hij zich ook voor Ova had voorgesteld als Jace, dat ze niet had geweten wat zijn echte naam was geweest, gezien hij die liever voor zichzelf hield. "Wel jammer dat ze zo saai is." Die woorden hadden de stoppen in hem doen losslaan, ervoor gezorgd dat hij niets anders kon dan Derek een vuist met volle kracht in zijn gelaat te bezorgen. Het had een naar zicht geweest, hoe Derek stond te lachen terwijl het bloed aan zijn tanden hing en het bloed uit zijn neus sijpelde als een kraan. Schaterlachend had hij zijn fles weer genomen, ermee op de bank gaan liggen alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Emotieloos had Jace Ova aangekeken die intussen op eigen kracht weer op haar benen was gaan staan. Het interesseerde hem niet, hoe bont en blauw hij geslagen was, hoe heftig zijn wallen waren geweest. Dat zijn haren er ongekamd bij lagen en niks van de Jace die er eerder was, te bespeuren viel. Niets van de vrolijke, ambitieuze en levenslustige Jace die hij eerder was, had nog bestaan. Hij bestond louter nog uit wrok. Geïrriteerd had hij haar bij haar pols vastgenomen, maar zacht genoeg om haar geen pijn te doen. Op die manier had hij haar mee naar zijn kamer gesleurd, de deur achter hen op slot gedaan. Hij wist niet waarom hij haar niet gewoon buiten zette, haar mee naar de kamer nam waar hij zijn schilderijen gemaakt. Verscheidene half afgemaakte werken hadden zich in zijn kamer bevonden, evenzeer werken waarbij Ova zijn inspiratie was geweest. Nooit had hij ze echter afgemaakt. Jace zag er het nut niet van in.
De muziek in zijn kamer had luid gestaan en dat was zeker met voorbedachte raden geweest. Jace was het beu geweest om continu te leven in het geschreeuw van zijn vader en Derek. Desondanks de twee het prima konden vinden met elkaar, was Jace het buitenbeentje geweest, diegene die hun frustraties diende op te lossen, hoe hardhandig dan ook. Amper had hij zich binnenshuis bevonden de afgelopen tijd gezien hij zich gestort had op werken om geld te verzamelen voor zijn studie en het klussen aan zijn auto, die nog steeds niet starten wou. Op dat moment was het één van de weinige keren geweest dat Jace thuis was geweest. Vaag geluid was hoorbaar geweest in een ruimte die hij kon lokaliseren als de woonkamer. Desalniettemin besloot hij het te negeren en liever geen conflict aan te gaan met de twee mannen die zich wellicht amuseerden met de velen flessen drank die zich in het huis hadden bevonden. Een vrouwelijke stem had Jaces aandacht uiteindelijk toch kunnen trekken. Nadat een diepe zucht tussen zijn lippen door was ontsnapt en hij met zijn ogen had gerold, had hij de radio afgezet en verliet hij zijn kamer. Gehaast had hij de trap afgerend, hopend dat het nog niet te laat was geweest en Derek niet de zoveelste vrouw mee naar binnen had genomen.
"Derek, hoe vaak moet ik nog zeggen dat je hier beter geen vrouwen mee naartoe neemt?" Zijn woorden stopten abrupt toen hij zag wat er gaande was. Met een verbaasde blik had Jace het tafereel bekeken. Hoe Ova op de grond lag en doodbang tranen met tuiten huilde. Hoe zijn broer op haar had gelegen, haar hardhandig had aangepakt. Met alle kracht die hij bezat had hij Derek van Ova's gedaante gehaald, zijn afgunst voor haar even aan de kant gezet voor haar eigen veiligheid. Met volle kracht had hij Derek tegen de harde muur, waar het behang voor de helft afgebladderd was geweest door het vocht, gedrukt.
"Lekker vriendinnetje, heb je Jonathan," had Derek met een grijns op zijn gelaat uitgebracht, de nadruk gelegd op zijn eigenlijke naam. Jonathan. Wellicht had Derek geweten dat hij zich ook voor Ova had voorgesteld als Jace, dat ze niet had geweten wat zijn echte naam was geweest, gezien hij die liever voor zichzelf hield. "Wel jammer dat ze zo saai is." Die woorden hadden de stoppen in hem doen losslaan, ervoor gezorgd dat hij niets anders kon dan Derek een vuist met volle kracht in zijn gelaat te bezorgen. Het had een naar zicht geweest, hoe Derek stond te lachen terwijl het bloed aan zijn tanden hing en het bloed uit zijn neus sijpelde als een kraan. Schaterlachend had hij zijn fles weer genomen, ermee op de bank gaan liggen alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Emotieloos had Jace Ova aangekeken die intussen op eigen kracht weer op haar benen was gaan staan. Het interesseerde hem niet, hoe bont en blauw hij geslagen was, hoe heftig zijn wallen waren geweest. Dat zijn haren er ongekamd bij lagen en niks van de Jace die er eerder was, te bespeuren viel. Niets van de vrolijke, ambitieuze en levenslustige Jace die hij eerder was, had nog bestaan. Hij bestond louter nog uit wrok. Geïrriteerd had hij haar bij haar pols vastgenomen, maar zacht genoeg om haar geen pijn te doen. Op die manier had hij haar mee naar zijn kamer gesleurd, de deur achter hen op slot gedaan. Hij wist niet waarom hij haar niet gewoon buiten zette, haar mee naar de kamer nam waar hij zijn schilderijen gemaakt. Verscheidene half afgemaakte werken hadden zich in zijn kamer bevonden, evenzeer werken waarbij Ova zijn inspiratie was geweest. Nooit had hij ze echter afgemaakt. Jace zag er het nut niet van in.
21
