Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Toen Jack uiteindelijk bij Addison stond, merkte ze dat de jongen meteen stil werd. Het was best grappig dat Jack hem meteen stil kon krijgen door gewoon wat te zeggen tegen hem. De situatie zag er erg ongemakkelijk uit voor de jongen, al was het zijn eigen schuld. Addison had hem gewaarschuwd dat ze niet alleen was gekomen naar het diner. Ze had wel verzwegen met wie ze er was, het leek haar onnodig om te vertellen dat ze er met Jack was. Bovendien had de jongen er geen zaken mee. Doordat het allemaal erg onverwachts was voor Ryan, werd de situatie nog een stuk ongemakkelijker voor hem. Addison kon aan het gelach van zijn vrienden horen dat ze de situatie erg grappig vonden, hun gelach werd harder en harder. Addison moest toegeven dat zij het ook best grappig vond, ze vond het komisch dat de jongen die zich zonet nog heel erg zelfzeker voelde, zich opeens opeens onzeker en gegeneerd voelde. Ze mocht Jack dankbaar zijn dat hij haar "hielp" met de jongen weg te krijgen, ook al wist ze dat hij het waarschijnlijk deed om de jongen te vernederen. Het bleef alsnog aardig van hem. Iedereen, zelfs zijn vrienden konden zien dat Addison Ryan's aanwezigheid niet apprecieerde, behalve hij. Hij dacht juist dat ze het leuk vond dat hij met haar kwam praten.
Aan Ryan's gedrag te merken dacht hij vast dat Jack haar vriend was als in een relatie. Het was niet zo, maar het kon geen kwaad dat hij dat dacht, zo ging hij tenminste weg. De gedachte om Jack als vriendje te hebben klonk raar in haar gedachtes, het klonk te gek voor woorden. Ze waren geeneens vrienden - volgens haar dan toch-, laat staan dat ze een relatie hadden. Ze wilde er niet aan denken. De reden daarvan was zijn karakter of in ieder geval toch het gedrag dat hij vertoonde op sommige momenten. Zijn uiterlijk daarin tegen vond ze geen probleem, ze zou zichzelf totaal niet schamen om met hem over straat of wat dan ook te lopen. Addison wist dat er veel meer meiden waren die Jack knap vonden, er waren misschien zelfs meiden die hem echt zagen zitten, tot ze wisten wat voor karakter hij had tenminste. Dan waren ze waarschijnlijk snel weer van hem afgeknapt, als ze naar het innerlijke keken in een relatie tenminste. Er waren genoeg mensen die alleen naar het uiterlijk keken, alhoewel het innerlijk ook heel erg belangrijk was. Ja hebt niets aan een knap persoon die uiteindelijk heel erg gemeen blijkt te zijn. Dat was Addison's mening, de meningen van andere mensen konden verschillen.
Aangezien de jongen de situatie vervelend begon te vinden, baande hij zijn weg terug naar zijn groepje vrienden die stonden te lachen. Aan zijn gezicht te doen had hij geen zin om naar hen toe te gaan, wat begrijpelijk was. Het was zijn eigen fout, hij was gewaarschuwd. Addison had hem meermaals verteld dat hij weg moest gaan, op subtiele en minder subtiele manieren. Ze had met duidelijke woorden gezegd dat hij beter naar een ander meisje toe kon gaan, maar hij gaf het spelletje van hem niet op. Jammer voor hem.
"Dankje," zei Addison een beetje opgelucht tegen Jack toen de jongen eindelijk weg was. Hij wist vast dat het bedankje sloeg op dat hij de jongen had weggejaagd. Het was het minste dat ze kon doen, hij had haar uit een vervelende situatie gered.
Ze zag dat Jack tegenover haar ging zitten waardoor ze even kort naar hem keek. Natuurlijk zorgde ze ervoor dat ze hem niet te lang aankeek, anders leek het alsof ze aan het staren was en dat kon nog eens ongemakkelijk worden. In de tijd dat Addison opgescheept zat met Jack was het zelden ongemakkelijk geweest tussen hen waar ze geluk mee had. Dat kwam deels door de ruzies die ze steeds hadden. Ruzies konden moeilijk ongemakkelijk worden. Ze besloot om gewoon een tijdje haar best te doen om normaal te reageren op hem, misschien dat hij automatisch ook normaal tegen haar zou doen? Ze kon het in ieder geval proberen, het was het proberen waard vond ze. Het was vervelend om steeds ruzie te hebben met hem, ze werd er een beetje moe van. Het putte haar uit om steeds gemeen gedrag te vertonen tegenover hem.
Addison richtte haar blik na een tijdje op het glas dat Jack voor haar op het tafeltje had neergezet. Ze had geen idee wat voor spul erin zat. Aan de geur kon ze afleiden dat het drankje verdacht veel naar cola rook, ook al kon ze niet met zekerheid zeggen dat het daadwerkelijk cola was. Ze waagde toch een poging om er een slokje van te nemen, een kleintje tenminste. Aan haar gezicht te merken vond ze het enorm smerig. Het was cola. Addison had altijd al een hekel gehad aan cola, ze vond dat het een erg vieze smaak had, al leek Jack dat ook te vinden. "Cola," zei ze met erg weinig enthousiasme in haar stem toen Jack zich afvroeg wat voor goor spul het was. Net zoals aan Jack te merken was dat hij het smerig vond, was dat ook te merken aan Addison.
Ze vroeg zich af waarover ze een gesprek kon beginnen. Ze moest iets zeggen, anders kon het echt ongemakkelijk worden en dat wilde ze graag vermeiden. Ze wist wat ze aan hem kon vragen, namelijk hoe hij in het huis terecht gekomen was. "Hoe ben jij eigenlijk in het huis terecht gekomen?" vroeg Addison zich luidop af. Ze besefte zich dat de vraag een beetje ongepast over kon komen. Ze had het recht niet om het te vragen aan hem. "Sorry, ik had dat niet mogen vragen. Het zijn mijn zaken niet," verontschuldigde ze zichzelf ondanks ze er echt benieuwd naar was. Toch verontschuldigde ze zich aangezien er anders een kans was dat hij boos werd op haar doordat ze een verkeerde vraag stelde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Langzaam schoof hij het glas wat van zich af. Zijn behoefte om tenminste wat te drinken, ofwel de onbekende drank een kans te geven, was geheel verdwenen. Het was random geweest bij het pakken van beide glazen. De eerste die hij tegenkwam sinds hij wel geloofwaardig over moest komen. Wie kwam er tenslotte bij een diner zonder wat te kopen? Dat was onzin geweest. Zelfs een klein kind had zich dan nog kunnen afvragen wat ze er deden. Ook wilde hij geen onverwachte aandacht trekken, zoals het Addison gelukt was tijdens zijn afwezigheid. Hoe ze het voor elkaar had gekregen vroeg hij zich nog steeds af. Trok ze gewoon problemen aan of was het onschuldig?
"Geen probleem," zei hij rustig terug, zijn ogen van het glas cola afgehaald. Even haalde hij het in haar hoofd om haar in haar ogen aan te kijken. Het was wat hij gewend was, ondanks dat het soms oncomfortabel kon overkomen. Addison bleef daarbij geen straf om naar te kijken. Begrijpelijk waarom de jongen juist haar uitgekozen had om wat bij te proberen, maar nog altijd wist hij niet achter haar vurige karakter te kijken. Momenten waarop ze er rustig bijzat maakten hem ook rustig. Het was wanneer ze zich door haar woede over leek te nemen, hij de drang weer voelde om haar wat aan te moeten doen. Het klonk waarschijnlijk alsof hij gek geworden was - wat dan misschien het geval moest zijn -, noch kon niemand het hem kwalijk nemen. Wat ze hem gaf, kreeg ze terug. Actie, reactie. Hij stond bekend om zijn aangeboren driftbuien. Hoe konden mensen dan denken dat het slim was om zo te doen? Soms schoot het hem te binnen dat hij wel eens de enige kon zijn die wel redelijk goed na kon denken.
Een nieuwe stilte volgde, nog steeds geen die hij aanzag voor ongemakkelijk. Jack was een van die mensen die eerder kon genieten van weinig spreken dan drukke gesprekken. Hij vond het irritant wanneer iemand alsmaar moest praten. Gelukkig was het bij Addison tot nu toe nog niet zo geweest, waar hij blij mee was. Een vriendin kon hij haar niet noemen en dat zal hij vermoedelijk nooit doen of openbaar maken, toch zag hij het als tenminste één goede karaktereigenschap. De rest bleef hij haatdragend vinden. Hij voelde echter al snel weer opkomen om het terug te nemen bij het horen van haar stem. Een van de vragen die Jack wel had kunnen verwachten. Aan haar te merken was ze zeker nieuwsgierig. Zelf leek ze er ook achtergekomen te zijn gezien haar excuses. Jack reageerde er eerst niet op, nadenkend hoe hij het over moest brengen. Hij vond het eigenlijk geen onderwerp om het met haar over te hebben in een diner. Stiekem vond hij het sowieso geen goed idee om het haar te vertellen. Hij vond het schamend om over te vertellen. Het maakte hem zwak, vond hij. Waarom hij het dan ook altijd geweigerd had om ook maar iemand over zijn eerdere leven te vertellen. Maar nu wist hij dat er geen andere weg was. Het zal ooit naar buiten komen, dan kon hij het beter zelf vertellen voor het verdraaid zou worden door omstanders.
"Ik had grote schulden bij de verkeerde mensen," begon hij simpel, zijn blik ontwijkend naar de hare. "Ik had wel werk, maar het betaalde niet genoeg om ze af te kunnen lossen." Vreemd was het niet dat hij eerder weinig geld bezat; hij werkte in een autogarage. Zijn eerdere ervaringen in de vechtindustrie achter zich gelaten om een nieuw leven te kunnen leiden. Verhuisd naar Amerika voor de vele kansen die hem geboden werden. Kansen die hij na alles nooit te zien had gekregen. Een zucht doorbrak zijn korte pauze, stug en zacht hoorbaar. Ze was de eerste uit het huis aan wie hij het überhaupt verteld had, de enige reden omdat hij het haar ergens verschuldigd was om tenminste één van haar vragen te beantwoorden. Hoe graag hij ook zijn mond had gehouden om het niet bekend te maken. "Ze hoorden van mijn eerdere strafblad en verleden, en het was de enige manier om ze terug te betalen. Sindsdien zit ik met die idioten opgesloten." Hij toverde een zwakke glimlach op zijn gezicht, die niet langer duurde dan enkele seconden voor het weer wegtrok. Hoeveel hij er wel niet voor zou doen om alles weer terug te kunnen draaien..

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Nog steeds kon ze de stemmen van het groepje jongens waar Ryan bij hoorde horen. Dat kwam doordat Addison heel erg goed kon horen. Zo te horen waren de jongens hem nog steeds een beetje belachelijk aan het maken wat ze best sneu vond. Addison had het zelf ook een tijdje grappig gevonden, alhoewel dat slechts eventjes duurde. Zo waren jongen, de meesten dan toch. Addison's broertje was af en toe ook zo, al wees ze hem er regelmatig op dat het niet fijn was om met iemand te blijven lachen terwijl de persoon het onaangenaam vond. Het kon voor eventjes, maar het hoefde geen half uur te duren. Een tijdje later gingen ze het diner uit, waarschijnlijk zouden ze ergens anders meiden lastig vallen, zolang ze Addison met rust lieten vond ze het oké. Ze had werkelijk geen idee waarom de jongen precies naar haar toe kwam, er zaten genoeg meiden in korte rokjes in het diner, daar hadden ze vast meer aan aangezien Addison anders was dan hen. Zo viel ze qua kleding ook vaak buiten de boot met haar vriendinnen. Addison droeg vroeger heel vaak jurkjes en haar vriendinnen waren in die tijd blijven hangen terwijl Addison plots heel andere outfits leuk begon te vinden. Ze besefte dat een normale broek veel comfortabeler was dan een kort jurkje of rokje. Natuurlijk deed ze af en toe wel eens een jurkje of rokje aan, dat deed ze namelijk wel eens in de zomer en voor feesten. In de zomer was een luchtig jurkje veel fijner dan een skinny jeans die ze bijna altijd droeg. In de winter vertikte ze het zeker om een jurkje aan te doen, dan waren Addison en haar collectie die bestond uit verschillende skinny jeans onafscheidelijk. Niets was zo comfortabel als een jeans en een simpele trui of shirt. Volgens Addison dan toch. Ze had niets tegen meiden die jurkjes juist comfortabel vonden. Ze bleef bij de mening dat iedereen aan mocht waar hij/zij zich comfortabel in voelde.
Addison hoorde dat hij het verhaal hoe hij in het huis terecht was gekomen na een korte stilte toch vertelde. Dat had ze niet verwacht. Ze had een bot antwoord van hem verwacht waarbij hij zei dat ze er geen zaken mee had, ook al had ze zelf vermeld dat ze er niet naar had mogen vragen doordat het privé was. Ze luisterde aandachtig naar hem toen hij zijn verhaal vertelde, het hele verhaal klonk een beetje onverwachts in haar oren. Ze had hele andere redenen verwacht, ook al kon ze zelf geen andere reden bedenken. Het klonk ondanks alles toch best logisch, het was een logische reden om in het huis terecht te komen. Ze vond het best erg voor hem, als hij geen schulden had gehad, was zijn leven vast heel anders verlopen. Zo zag je wat schulden met je leven konden doen. Volgens hem waren het dan ook nog eens grote schulden wat het voor hem waarschijnlijk nog moeilijker maakte. Schulden moesten afbetaald worden en hij was er vast nog mee bezig. Ze had geen idee hoe lang hij al bezig was met de schulden af te betalen, maar het ging te ver als ze dat zou vragen. De reden waarom hij in het huis terecht was gekomen was al privé, laat staan hoe lang hij al aan het afbetalen was. Ze had dan ook geen antwoord van hem verwacht, maar ergens was ze toch tevreden dat hij het haar vertelde. Zo wist ze ook eens wat over hem. Toch vroeg ze zich af waarom hij het haar ondanks het een ongepaste vraag was, vertelde. Vertrouwde hij haar dan toch een beetje? Waarschijnlijk niet, ze werd door niemand vertrouwd en Jack was degene die haar nog het minst vertrouwde.
Toch kreeg ze een vraag in haar gedachte waar ze erg graag antwoord op wilde. Zou ze een kans wagen om het te vragen? Aangezien hij er heel erg rustig uitzag, kon het vast geen kwaad. Bovendien bleef hij vast rustig als Addison ook rustig bleef. Dat hoopte ze tenminste. "Is er eigenlijk een kans dat je weer weg kan uit het huis? Of is het de bedoeling dat je er voor altijd blijft?" Hij vond het vast geen erge vraag om te beantwoorden. Addison wist dat zij er waarschijnlijk voor altijd zou zitten, zij was er namelijk met de reden dat ze te veel wist. Jack daarin tegen was er door een heel andere reden, dus er was misschien nog een kans dat hij ooit ergens anders kon zijn dan het huis. Ze hoopte het in ieder geval voor hem. Hoe groot haar hekel aan hem ook was, ze gunde niemand een eeuwig leven in het verschrikkelijke huis tussen al die vervelende mensen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gelach van de groep jongens minderde steeds meer. De muziek van de diner klonk eroverheen, waardoor hij zich niet meer af liet lijden door het plezier wat ze leken te hebben. Soms kon Jack het niet laten om zijn blik rond het wegrestaurant te laten gaan. Het liep er storm, zo in de namiddag. Truckers kwamen binnen voor vermaak tijdens hun pauze, bulderend lachend zittend aan de counter waar hij zo nu en dan Kristina voorbij zag komen. Ze glimlachte naar hem, al was het te zien dat ze er niet blij mee was om zijn geld aangenomen te hebben. Vanuit dat punt kon ze net zo goed een van de Gilinksy's zijn; hulp aannemen was ongewoon. Ze hadden altijd al voor zichzelf gezorgd om anderen niet tot last te zijn. Enkelingen zagen het als een teken van machteloosheid. Jack had het eerder ook vertikt om hulp te vragen, noch had hij het uiteindelijk gedaan. En nu was te zien dat het anders uit had gewerkt dan hij gehoopt had. In werkelijkheid vond hij zijn leven erger geworden dan het al was geweest. De dagen op de straat waren slopend geweest, beschamend om aan terug te denken. Maar toendertijd hoefde hij geen anderen van hun leven te beroven om zelf in leven te blijven. Hij baande zich zijn wegen door de grote stad, enkel opzoek naar een slaapplaats voor die nacht. Nu bestond zijn leven uit het uitvoeren van opdrachten waarbij hij geen andere keuze had dan ze uit te voeren. Het gaf hem wel een geruststelling dat het schuldige mensen waren, hoewel het het walgende gevoel niet weg kon halen. Hij bleef zichzelf als een moordenaar zien en eerlijk gezegd haatte hij zichzelf meer dan ooit tevoren.
Ze leek nog altijd nieuwsgierig. Aan haar vragen te horen had ze een eigenschap die hijzelf ook had; eerst praten, dan denken. Dingen waar hij op momenten als deze niets van kon waarderen, gewoonweg omdat hij zaken graag privé wilde houden. Haar negeren zou respectloos zijn, zelfs nu het door zijn hoofd ging om er niet op te antwoorden en het langs hem heen te laten gaan. "Nee," reageerde hij dan ook kortaf op haar vraag. Er was vrijwel geen enkele kans voor hem om weg te kunnen gaan. Hij wist te veel over de bende, over de locaties, werkpunten en gaande zaken. De leden waren bij hem bekend, net als hun klanten en waar ze momenteel plannen voor hadden. Jack had in dat opzicht de informatie om honderden Cold Cases te kunnen sluiten. Onopgeloste moorden waarvoor hij het geweten had om ze op te kunnen lossen. Een prima getuige om ieder lid te kunnen verraden, ook al was het niet iets wat hij aan het plannen was. Hij wist dat hij hoe dan ook zou hangen wanneer hij naar de politie zou stappen. En wat had het voor zin? Tegen de tijd dat hij alles had gedeeld, was hij al spoorloos verdwenen. Mocht het niet zo zijn dan zou hij samen met de rest naar de gevangenis moeten. Jack verloor bij elke beslissing die hij kon maken. Elke optie die hij had, bracht zijn nadelen met zich mee. Voor zover hij het zich kon bedenken, kon hij zich beter nog gedeisd houden en er wat van proberen te maken.
"Ik ben er al te lang om zomaar weg te kunnen. Als er een kans is dat ik weg mag, dan is het in een lijkzak," mompelde hij wat ijzig. Zijn ogen nog altijd ontweken van de hare gebleven, sinds het onderwerp naar boven was gekomen. Geheimen rondom de bende gingen mee in het graf, om de eenvoudige reden dat het niet alleen de baas zou zijn die ten onder zou gaan wanneer alles uit zou komen. Elkander werd meegetrokken de afgrond in bij het instorten van de zaken. Vanaf dan was het puur wachten tot de autoriteiten voor de deur stonden.
Na een tijdje tilde hij zijn hoofd enkele millimeters op, uiteindelijk gestopt wanneer hij normaal in haar ogen kon kijken. Zijn eerdere glimlach verdwenen van zijn gezicht. Hij vond allesbehalve fijn om het er met iemand over te hebben waardoor hij vaak stilviel. Altijd aarzelend of hij het überhaupt wilde vertellen. Natuurlijk wist niemand het hele verhaal - wat hij ook voor zichzelf wilde houden - maar het bleef beschamend. Hij had beter moeten weten toen hij eraan begon. Zuchtend probeerde hij het van zich af te zetten, zijn gedachten ervan af te leiden om het weg te krijgen. Nu hij erover nadacht had hij verder geen idee wat ze die middag moesten doen. Jack had gedaan wat hij moest doen die dag, nu hadden ze nog een hele tijd voor zich. Hij besloot om voor een keer te proberen om aardig te blijven. Hoe lang hij het zou volhouden was iets waar Jack vanzelf achter zou komen.
"Als je nog ergens heen wilt, een winkel ofzo, nu kan het nog. Het zal nog wel een hele tijd duren voor je weer even weg kan."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ondanks Addison wist dat er geen enkele mogelijkheid was om het huis nog te verlaten, hoopte ze dat ze toch ooit nog buiten het huis kon geraken. Ze wilde erg graag ontsnappen en de neiging om gewoon weg te lopen was ze zeker, toch hield ze zich in. Ze moest het accepteren dat ze voorgoed in het huis zat, net zoals de medebewoners van het huis. Hun hadden het waarschijnlijk al lang geaccepteerd, ook al vonden ze het leven daar vast een stuk minder ellendig dan Addison het vond. Aan hun gelach te horen hadden ze het zeker naar hun zin, Addison daarin tegen haatte het huis. Ze werd er geïrriteerd en chagrijnig door. Daardoor werd Jack ook chagrijnig en ontstond er een ruzie die ze al meermaals in de tijd dat Addison er was hadden voorgehad. Het huis had dus geen goede invloed op het gedrag van Addison. Bovendien werd ze gehaat door zowat iedereen. Het leven in de woning waarnaar ze ontvoerd was, zou een hel worden voor haar.
"Ik ben er al te lang om zomaar weg te kunnen. Als er een kans is dat ik weg mag, dan is het in een lijkzak,"
Ze ontwaakte van de gedachtes die door haar hoofd spookten. Hij moest er net zoals Addison voor altijd blijven. "Dat lijkt me echt vreselijk," zei ze. Het leek haar vreselijk om voor altijd in het huis te zijn. Ze had er niets; geen vrienden, geen familie,... Ze had er ook helemaal niets te doen, het enige wat ze kon doen was zich ergeren over het feit dat ze in een huis zat waar ze niemand vertrouwde en iedereen wantrouwde. Als ze thuis was, had ze veel meer dingen te doen. Ze hield er van om gewoon een dagje lui series te kijken of wat te lezen. Ze was zowat verslaafd aan boeken. Dat was ook aan de boekenkast die zich in haar kamer bevond te zien, het was net een kleine bibliotheek. Het lezen deed ze al heel haar leven graag. Niet dat Addison lui aangelegd was, ze deed erg vaak aan sport. Zo ging ze bijna elke dag een aantal kilometers hardlopen met haar broertje, dat deden ze erg graag samen. Ze deden het alleen steeds minder dan eerst doordat hij een vriendinnetje kreeg waar hij vaak bij wilde zijn, maar dat begreep Addison volkomen.
Addison hield uiteindelijk ook op met vragen stellen aan Jack, ze vond het namelijk ongepast om te veel vragen over zijn leven te stellen. Ze had nochtans erg veel vragen, toch hield ze die voor zich. Ze had gemerkt dat hij het onaangenaam vond om over dat onderwerp te praten dus hield ze er ook mee op. Zij vond het zelf ook onprettig om met hem te praten over persoonlijke zaken. Ze vond het bijvoorbeeld ook niet fijn toen de man aan de telefoon de vorige avond begon over haar familie waar Jack en de andere jongen bij was. Zeker omdat hij de affaire van haar vader aanbod had laten komen. Addison schaamde zich ervoor in zijn plaats, het was onacceptabel wat hij haar moeder had aangedaan zonder ze er iets over wist. Ondanks het twee jaar geleden was, wist haar moeder er nog steeds niks over. Haar vader was te laf om het te vertellen, ook al was het misschien beter dat hij zijn mond hield. Zodra er iets over werd gezegd, zou hun gezin uiteen vallen en dat was Addison's grootste angst, ook al kon ze niet bij hen zijn.
Ze haalde haar schouders even op toen Jack zei of ze nog ergens heen wilde naar een winkel of zo aangezien het nog een hele tijd zou duren voor ze weer even weg kon. "Dat hoeft niet, ik heb niets nodig," zei ze op een normale manier tegen hem. Ze probeerde haar best te doen om geen botte reacties te geven op hem, zo zou hij ook rustig blijven. Jack was zo slecht nog niet als hij in een normale stemming was. Hij gedroeg zich niet vrolijk, maar het was in ieder geval beter dan dat hij boos was. Aan zijn hartslag kon Addison bovendien ook horen dat hij rustig was. Ze kon zijn hartslag erg goed horen als ze zich erop focuste. Zo kon ze precies weten wanneer hij boos begon te worden aangezien ze dan zijn hartslag kon horen versnellen. Het kon best handig zijn aangezien ze op die manier kon weten hoe ver ze kon gaan qua reacties geven. Zodra hij boos begon te worden, kon Addison proberen zelf rustig te zijn zodat hij ook zou afkoelen. Zo slecht waren de vampieren krachten nog niet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar medelijden klonk vreemd in zijn oren. De laatste reactie die hij van haar had verwacht, eerlijk gezegd. Addison leek rustiger dan hij van haar gewend was. Geen haterige blikken die zijn kant op gingen, laat staan gesnauw of gezeur. Ze was ook niet vrolijk, maar alles was beter dan de boosheid. Zelf was Jack ook in geen vrolijke bui, wat waarschijnlijk wel te zien was. Toch vond hij het maar raar hoe ze deed. Was het nep om hem aan haar kant te hebben staan? Een truc om hem te verwarren? Het was schijn, dat kon niet anders. Daarbij vond hij het medelijden maar niets. Hij wist prima dat het zijn doodeigen schuld was geweest. Zijn verleden zat hem tot de dag van vandaag nog tegen, zeker voor de tijd van de bende. Vanalles wat had geleidt tot de situatie van nu. Jack wist sowieso dat het een act was; Addison mocht hem niet. Overduidelijk overgekomen vanaf haar binnenkomst. Haar gedrag richting hem vertelde genoeg over haar mening.
"Ik ken niet anders," murmelde hij strak. "En het is mijn eigen schuld."
Mensen keken altijd tegen de slechte dingen aan. Het lawaai was onvermijdelijk irritant, de meeste huisgenoten konden elkaar niet hebben en zo ook de opdrachten waren degene wie niemand tot zich wilde eigenen. Slechts het vuile werk werd hen toegewezen. Het bloed van tientallen mensen kleefde inmiddels aan zijn handen, geenszins uit vrije wil. Echter was het onzichtbaar voor anderen hoe zijn leven een beetje was verbeterd; Jack had nu onderdak, levensmiddelen waarvoor hij eerder moest vechten en well.. afleiding. Soort van. Zijn leven had hij natuurlijk liever anders gezien, maar hij probeerde er het beste van te maken. Bovendien was het geheel zijn fout dat hij er terecht was gekomen. Verkeerde keuzes die hij had gemaakt hadden hem tot zo'n punt als deze gebracht.
Een zucht verliet zijn mond tussen zijn gedachten door, zijn blik teruggebracht bij Addison. Zo ook hij had zijn vragen over haar gehad. Waar ze vandaan kwam, hoe het zat met haar familie en haar verleden. Enkele verwachtingen en vooroordelen spookten door zijn hoofd. Ze leek uit een rijk gezin te komen, althans, naar zeggen van Semion over de telefoon. Haar buitenlandse moeder die waarschijnlijk Spaans was, vader met een minnares en ze had - voor zover hij het zich kon herinneren van die avond - ook een broertje. Hij vroeg zich af of wat zijn baas aan informatie gesproken had de waarheid was geweest. Jack wist dat het wel zo moest zijn, waarom zou Semion anders zo veel moeten vertellen? Ondanks zijn haat hoopte hij ergens dat de man het mis had gehad. Dat alles over haar familie onzin was geweest, één grote leugen. Na alles wist hij inmiddels wel beter van zijn baas. De zakenman vertelde enkel zaken om anderen te manipuleren. Hij had nu zijn nieuwe slachtoffer gevonden.
Hij hield even zijn mond aangezien hij zichzelf niet voorbij wilde praten. Het was begrijpelijk dat Addison haar vroegere leven voor zich wilde houden. Jack wilde het voor het grootste deel ook, dus hij besloot zijn vragen nog binnen te houden. Wellicht kwam het een andere keer wel aan bod. Ook wilde hij haar houden zoals ze nu leek te zijn; kalm. Zo zou Jack zichzelf heel wat vermoeidheid kunnen besparen. Op haar antwoord knikte hij wat afwezig. Haar keuze om dan maar geen gebruik te maken van het kleine beetje vrijheid wat hij haar gaf. Hij vond het dom van haar, al hoorde ze het niet letterlijk uit zijn mond. Hij staarde enkel wat weg door het raam wat zich naast hen bevond. Aandachttrekkend voor hem was alleen niet de omgeving, waar hij lang weg kon kijken. Nee, het was een vreemd gedaante wat verbaasd hun kant op keek. Met een versneld tempo naar de ingang van de diner gekomen, waarna het hem slechts seconden gaf alvorens hij naast hen kwam te staan. Zijn snelle passen onderbroken door een halt terwijl zijn ogen gelijk naar Addison leken te zijn getrokken. Een glimlach staande op zijn gezicht bij het aanzien van, blijkbaar, een bekend persoon.
"Hey Addy, wat doe jij hier?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Aan zijn blik kon ze meteen aflezen wat hij over haar "medelijden" dacht. Hij dacht ongetwijfeld dat het een act was om hem aan haar kant te krijgen. Het was verkeerd gedacht, Addison was oprecht. Het gene wat ze zei was dan ook niet uit medelijden bedoeld, ze zei alleen wat ze van de situatie vond. Vreselijk. Zelf zat ze ook in ongeveer hetzelfde schuitje. Ze zat voor altijd vast in het huis en ze werd na de tweeënhalve dag al gek. Eigenlijk na een paar minuten al. Het huis was dan ook gekmakend, vooral het helse lawaai dat er te vinden was. Het huis op zich viel mee. Het was voorzien van kamers met bedden, een aantal badkamers, een keuken, een woonkamer, verwarming, licht en nog veel meer. Het waren vooral de mensen en de vervelende sfeer die er rondhing dat haar ergerde. De gedachte dat niemand haar mocht en iedereen haar wantrouwde maakte het er niet beter op voor haar. Het was haar eigen schuld, net zoals Jack haar vertelde dat het zijn eigen schuld was dat hij in het huis terecht kwam. Toch vond ze het erg voor hem, niemand verdiende het om zo'n leven te leiden. Behalve de ergste criminelen dan, alhoewel Jack eigenlijk ook een soort crimineel geworden was. Of het een verplichting of een vrije keuze was geweest, wist ze niet. Waarschijnlijk was het een verplichting, anders was hij wel heel gek in zijn hoofd.
"Hey Addy, wat doe jij hier?"
Ze keek op door de stem die haar zeker bekend voorkwam. Ethan. Het werd extra duidelijk gemaakt door de bijnaam 'Addy' waarmee ze enkel door familie en vrienden aangesproken werd. Het kwam zelden voor dat haar broertje haar met de volledige naam die ze gekregen had aansprak. Ze had geen idee wat ze moest antwoorden op zijn vraag, ze moest iets verzinnen aangezien Jack dat duidelijk niet deed. Natuurlijk. Het was haar broertje dus zij moest wat verzinnen. "Datzelfde kan ik ook aan jou vragen, wat doe jij hier?" Het was vooral een beetje om hem af te leiden van zijn vraag. "Omdat ik je zag en ik wilde vragen waarom je opeens niet meer thuis komt," kreeg ze als antwoord van Ethan. Ze zag zijn blik opeens naar Jack gaan. Het zou geen verwondering zijn als hij zou vragen wie hij was. Dat zou zij namelijk ook doen als hij opeens met een vreemd meisje omging. "Wie is dat? Is dat jou vriendje?" vroeg Ethan dan aan haar. Ze had geen idee wat ze daarop moest zeggen. Hij zou het wantrouwend vinden als ze 'nee' zou zeggen, Addison had weinig mannelijke vrienden. Het makkelijkste was als ze gewoon ja zou zeggen, dat zou hij geloven. "Ehm... Ja," zei ze. Waarschijnlijk kon ze een hele preek van Jack verwachten aangezien ze deed alsof hij haar vriendje was. Shit. Hopelijk begreep hij het, hij zou iets anders niet geloven, dus wat moest ze anders zeggen? "En dat kan je thuis niet vertellen?" vroeg Ethan onbegrijpend aan haar. "Je weet hoe mam en pap zijn," antwoordde ze simpel. Ethan wist precies hoe hun ouders waren op het vlak van relaties. Eerst kwam de grote keuring van het vriendje of vriendinnetje dat mee naar huis werd genomen door Addison en Ethan, daarna volgde er een hele boel gênante foto's en verhalen. "Hm... Je hebt gelijk. Maar waarom heb je mij er niets over verteld?" Addison zuchtte even onhoorbaar. Ze wilde het daar niet over hebben, ze wilde vergeten dat ze had toegegeven dat Jack haar vriendje was terwijl ze geeneens vrienden waren en een hekel aan elkaar hadden. "Omdat jij je mond niet kan houden als ik je wat vertel," antwoordde Addison. Ethan wist dat ze gelijk had, Ethan kon zijn mond niet houden als Addison een geheim vertelde. Tegen Ethan kon je beter geen geheimen vertellen, dat liep altijd slecht af.
"Maar waarom kom je opeens niet meer thuis? We waren zo bezorgd om je, we dachten dat er wat ergs was gebeurd."
Addison vond het moeilijk om iets te verzinnen en te liegen tegen haar bloedeigen broertje. Ze wilde het ook niet. Ze wilde zo graag zeggen dat ze dolgraag weer naar huis wilde, maar dat het onmogelijk was. "Omdat ik verandering nodig had," verzon Addison als uitvlucht, ook al klonk het ongetwijfeld vreemd aan in Ethan's oren. "Dus je besluit om zomaar, zonder wat te zeggen en zonder spullen weg te gaan?" vroeg hij ongelovig. "Zoiets ja," antwoordde Addison. "En je plannen om te gaan studeren na de vakantie dan, gaan die nog door?" "Waarschijnlijk niet," antwoordde ze. Aan zijn blik kon Addison zien dat hij het raar vond. Het was begrijpelijk. Addison was van plan om zo lang mogelijk thuis te wonen en te gaan studeren waardoor ze een goede job zou krijgen. "Welk licht heb jij opeens gezien? Je weet toch dat mam en pap heel boos op je worden als ze dit horen, hé?" Natuurlijk zouden haar ouders boos zijn als het echt de reden voor haar 'vertrek' was. Helaas had het een heel andere reden. "Ze hebben geen reden om boos op me te zijn, ik kan er niets aan doen dat ik opeens van gedachten veranderd ben, Ethan."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Addy. Een bijnaam die hij eigelijk niet verwacht had, zeker niet van een of andere jongen die Addison zo noemde. Eentje die ze blijkbaar kende, aan haar ogen te zien terwijl ze wat meer overeind leek te komen. Hijzelf stond ook te kijken alhoewel hij werkelijk geen idee had wie het was. Wel gaf Jack haar een waarschuwende, haast dodelijke, blik vooraleer hij een glimlach opzette. Ze had er alle redenen toe om alles te willen verraden, maar de consequenties stonden zeker vast. Één buitenstaander die van hen afwist stond gelijk aan één familielid die ten onder zou gaan. Enkel was de vraag wie het zou zijn.
Ze bleek hem inderdaad te kennen; het was haar broer. Ofwel broertje, Jack vond de jongen wat jonger lijken dan Addison. De bezorgdheid stond op zijn gezicht, zijn blik toegetrokken naar zijn zus en uiteindelijk bij hem gebleven. Keuring. Niet te missen hoe hij uitvoerig bestudeerd werd. Het was wederzijds, ook Jack kon het niet laten om hem te bestuderen. Hij snapte waar het vandaan kwam, zijn familie was ook erg zo opgesteld. De vertrouwenskring klein om anderen uit de buurt te houden. Beschermend richting elk lid van de Gilinsky's. Het was wel enigszins ongemakkelijk om zo bekeken te worden, wat hij immers ook bij hem deed. In tegenstelling tot Addison had de jongen een licht getinte huid. Zijn donkere haar viel op vergeleken met die van zijn zus, wat erg licht, haast wit, was. Het enige wat ze aan elkaar linkte waren hun ogen, die beide helder blauw waren. Voor de rest hadden ze naar Jack's mening weinig in gemeen qua uiterlijk.
Hij zweeg diep, wachtend op een verklaring van Addison die geen tijden in beslag nam. Echter was het er geen die hij zich had bedacht. Hij kon zich voorstellen dat ze met een onzinnig iets zou aankomen. Het moest wel geloofwaardig overkomen natuurlijk. Maar dat ze voor het hele 'vriendje' verhaal zou kiezen, was voor hem een verassing. Met opgetrokken wenkbrauw keek hij naar Addison. Wat had dit dan weer te betekenen? Wilde ze het echt zo ver laten gaan? Damn.
Het nam een groot deel van zijn zelfcontrole in om haar niet ter plaatse een les te leren. Wellicht opnieuw een enkeltje naar het hiernamaals? Klonk als een behoorlijk goed idee in zijn hoofd. Ze had verdomd geluk dat ze een getuige hadden en.. well, haar vampiergen of hoe het ook genoemd werd. Hij was verdoemd tot haar eeuwige aanwezigheid. De neiging om zijn irritatie maar al te goed te laten blijken liet hij langs zich heen gaan, wederom een grote glimlach opgezet bij het opstaan van zijn plek. Zijn hand uitgestoken om zich beleefd voor te stellen wegens de manieren van 'gewone' mensen. Beide zaten elkaar voor een moment aan te staren, volgend door een aarzelende handschudding. "I'm Jack," sprak hij met een kleine knik. Zijn achternaam liet hij expres achterwege omdat het hem wel eens bekend voor zou kunnen komen. Of hij uiteindelijk een goede reden zou vinden om hem na te trekken. Veel positieve verhalen waren er vast niet over hem te vinden, helaas. Geen waar iemand een geweten van kon hebben, alsnog. Zelfs nu de jongen voor zijn doen een onbekende voor zich had staan, leek hij de zaak niet te vertrouwen. Zijn stem een beetje schor klinkend tussen de conversaties van de andere klanten door. "I'm Ethan, haar broer."
Vervolgens liet hij een groot deel van het gesprek buiten zijn concentratie. Afwezig starend tussen beide door, afwachtend tot er dan eindelijk een einde aan zou komen. Iets wat hem niet gegund leek te zijn. Uitspraken waar hij zich moeilijk in kon mengen, laat staan zich in wilde betrekken, aangezien het over Addison's verleden ging. Hij had de verhalen vaag meegekregen die Semion over de telefoon had gehoord, geen van de dingen die ze nu bespraken kwamen hem bekend voor. Uiteindelijk besloot hij wel om initiatief te nemen en haar tenminste een hand te helpen, voordat ze het voor hen beide zou verpesten. Haar redenen van vertrek waren ongelooflijk doorzichtig geworden.
"Ze was de afgelopen dagen bij mij in het appartement," zei hij traagzaam tijdens een van de stiltes. Dezelfde kleine glimlach herkenbaar rond zijn lippen. Hij moest toch iets verzinnen? Hij kon lastig zeggen dat hij haar ontvoerder was en ze zowat krijgsgevangene werd gehouden. Hij begon uit opties te raken om de situatie geheim te houden. Het was gewoon het eerste wat in hem op was gekomen, waarom geen poging wagen? "Ik ben net hierheen verhuisd en ze bood aan om me te helpen. Ik ben nog niet zo bekend met een stad als New York." Met tegenzin werkte hij wat van het spul genaamd cola naar binnen, hopend om het binnen te houden zonder het te veel te laten blijken dat het te goor voor woorden was. Alles om het plaatje compleet te maken, toch? "Waarom heb je me niet verteld dat je een broer hebt?" vroeg hij lachend aan Addison, doend alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Zijn hand omklemd rondom het glas die hij onderhand weer terug had gezet op het verharde tafelblad.
"Heb je nog plannen of heb je tijd om erbij te komen? Ik kan wel wat bij bestellen?" vroeg hij zo vriendelijk als hij voor elkaar kon krijgen. Hij kon Ethan nu niet wegsturen met een smoes om ergens heen te moeten. Daarbij hadden zijzelf geen andere plannen staan, dus wat kon het kwaad? Zolang hij maar niet de hele middag bleef hangen zag Jack niet in waarom hij zijn rol opzij moest zetten en hem weg moest jagen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ze vond het onprettig dat haar broertje eraan kwam nu Jack er ook bij was. Ze wilde haar familie buiten de situatie houden en doordat Ethan er opeens was, wist Jack wie haar broertje was. Ze was heel erg beschermend als het ging over haar broertje. Waarschijnlijk kon ze er ook nooit overheen komen als er wat met hem gebeurde, hij was de belangrijkste persoon uit haar leven. Het was erg normaal dat ze beschermend over haar was, ook al was hij eigenlijk oud genoeg om voor zichzelf te zorgen. Hij was erg verstandig dus hij had de hulp van zijn zus niet meer nodig als hij in de problemen zat . Toch, bleef ze erg beschermend over hem. Zo was Addison altijd al geweest en Ethan was het gewend. Hij liet haar gewoon beschermend zijn ondanks hij het af en toe vervelend kon vinden. Ethan was ook heel beschermend over Addison ondanks ze zijn oudere zus was. Als er één iemand vervelend deed tegen haar, deed hij meteen wat aan. Hij kon er niet tegen als iemand zijn zus lastig viel.
Ethan en Addison hadden weinig uiterlijke kenmerken met elkaar gemeen. Ethan had donker haar terwijl Addison bijna wit haar had. Zijn huid was ook licht getint dus hij had een bruinere huidskleur dan Addison. Addison was niet overdreven bleek, je kon duidelijk een lichtbruine tint merken in haar huidskleur, maar tegenover haar broertje was ze best bleek. Ethan was bovendien ook langer dan haar, er zat weinig verschil tussen hun qua lengte, maar er was duidelijk te zien dat Ethan zeker vijf centimeter langer was dan haar. Hun oogkleur hadden ze wel met elkaar gemeen. Ze hadden beiden felblauwe ogen. Addison's blauwe ogen werden sterk geaccentueerd door haar blonde haren, maar de ogen van haar broertje werden ook geaccentueerd door zijn donkere haren. Ze was vroeger altijd heel jaloers op de combinatie van zijn donkere haren met zijn blauwe ogen. Ze wilde haar haren dan ook altijd bruin verven. Helaas mocht ze dat vaak niet van haar ouders. Toch had ze haar haren vaker geverfd achter de rug van haar ouders. Ze had verschillende haarkleuren gehad. Bruin, lichtroze en zelfs blauw. Uiteindelijk hield ze het toch op haar natuurlijke lichtblonde haarkleur. Dat stond haar het beste vond ze. Het was in ieder geval duidelijk te merken aan Ethan dat hij een deel van de Spaanse genen van hun moeder over had genomen. Addison daarin tegen zag er totaal niet Spaans uit. Ze had ook weinig weg van haar vader dus ze had geen idee van wie ze haar uiterlijk had geërfd. Toch leek ze meer op haar vader dan dat ze op haar moeder leek.
Aan Jack's blik te merken, waardeerde hij het niet dat Addison deed alsof hij haar vriendje was. Ze wist al dat ze een preek van hem kon verwachten als Ethan weg was. Het zou ofwel heel erg ongemakkelijk worden of ze zou een preek krijgen van hem. Misschien beide. Ze had er geen idee van, Jack was moeilijk in te schatten. Ze wist nooit wat voor reactie ze van hem kon krijgen. Alhoewel bijna alle jongens zo waren. Zo erg was het ook weer niet. Ze kwamen haar broertje waarschijnlijk nooit meer tegen. Wat was zijn probleem dan? Addison wist dat hij een hekel aan haar had, dat was ook wederzijds, maar het gelogen verhaal was geen ramp. Ethan geloofde het. Dat was het voornaamste, toch? Bovendien had Addison het alleen gezegd, hij moest niet echt doen alsof hij haar vriendje was. Hij hoefde haar geen knuffels te geven zoals vriendjes wel deden. Het waren slechts een paar woorden die gelogen waren, niks ernstigs dus.
Addison zag dat Jack zijn hand uitstak en zichzelf aan Ethan voorstelde en dat Ethan hetzelfde deed om beleefd te zijn. Ze kon aan haar broertje zien dat hij Jack wantrouwde, net als de gehele situatie. Ondanks ze weinig dingen qua uiterlijk gemeen hadden, leken ze qua karakter heel erg op elkaar. Ze waren beiden heel erg koppig en het duurde een tijdje voordat ze iemand vertrouwden. Iets wat Addison's hele familie had. Toch vond ze het gek dat hij Jack wantrouwde. Hij deed gewoon aardig en beleefd. Had hij het door dat er iets niet klopte? Waarschijnlijk had hij het door dat Addison loog, Addison was een slechte leugenaar. Ethan kon precies aan haar zien wanneer ze loog tegen hem. Hij kreeg het door dat er iets niet klopte en dat er wat aan de hand was. Shit. Er zou iets ernstigs kunnen gebeuren met hem als hij erachter kwam dat ze ontvoerd was. Ze haatte het om tegen hem te liegen, maar het moest.
Ze voelde een opgelucht gevoel door haar heengaan toen ze Jack hoorde vertellen dat hij pas verhuisd was naar New York en dat ze de afgelopen dagen bij hem in het appartement was en hem hulp aanbood. Ethan keek naar haar om bevestiging te krijgen dus knikte Addison bevestigend zodat hij het zou geloven. Aan zijn gezicht te merken leek hij het verhaal iets meer te geloven, ondanks hij nog steeds een beetje wantrouwend keek. Ze haalde kort haar schouders op toen ze Jack hoorde vragen waarom ze nooit verteld had dat ze een broer had. "Daar heb ik eigenlijk niet aan gedacht," antwoordde ze zodat de situatie toch echt zou lijken. Ze hielp hem immers zogezegd in zijn appartement dus had ze het te druk gehad om hem wat over haar familie te vertellen. Jack wist dat ze een broer had, hij wist het zelfs over de minnares van haar vader. Enkel en alleen door een stom telefoontje met een man die blijkbaar alles over haar familie wist.
Addison zuchtte even onhoorbaar toen Jack aan Ethan vroeg of hij nog tijd had om er even bij te komen. Ze hoopte dat Ethan zo wegging, hij erg ze dat ook vond. Ze wilde hem niet in Jack's buurt. Ik zag dat Ethan op zijn telefoon keek naar hoe laat het was. "Ik moet eigenlijk gaan, maar toch bedankt voor het aanbod," zei hij vriendelijk. Ze zag dat Ethan aanstalten maakte om haar een knuffel te geven zoals hij altijd deed waardoor Addison opstond en hem een knuffel gaf. "Nu moet ik echt gaan, Emily wacht op me," zei Ethan tegen Addison. Emily was Ethan's vriendinnetje waar hij al een lange tijd wat mee had ondanks het af en toe ook weer een tijdje uit was tussen hen. Ach, ze hielden van elkaar, dat was duidelijk. "Is goed, doe haar de groeten van me," zei Addison met een zwakke glimlach. "Zal ik doen. Ik zie je later wel weer," zei Ethan nog waarna hij weg ging en het diner uit wandelde.
Addison ging weer zitten zonder Jack aan te kijken. Ze keek wat naar buiten toe. De reden daarvan was dat ze sowieso een preek kon verwachten en dat het haar ontzettend veel pijn deed dat het waarschijnlijk de laatste keer was dat ze haar broertje kon zien en dat ze tegen hem moest liegen. Het leek wel op een soort afscheid. Addison vond het vreselijk om afscheid van hem te nemen aangezien ze ontzettend veel van haar hield, wat erg normaal was. Hij was haar broertje. Het deed dan ook heel erg veel pijn bij haar dat ze haar ouders waarschijnlijk ook nooit meer zou zien, maar haar broertje was toch net iets belangrijker voor haar.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij bleef de jongen een beetje vreemd vinden. Nouja, vreemd was misschien het verkeerde woord. Paranoïde was beter, afgeleidt van de onderzoekende blikken naar zowel hem als Addison. Ethan, zoals hij noemde, was niet snel om de tuin te leiden. Jack liet niets merken en bleef met dezelfde glimlach zitten, af en toe afgedwaald naar buiten om de boel in de gaten te houden. Onverwacht had Ethan alleen een drukke planning, werd hen verteld. Hij had het over een Emily, wie dan waarschijnlijk zijn vriendin was. Het was ongebruikelijk voor een jongen om een meisje als vriend te hebben, zonder gevoelens. Naar zijn mening was het anders gewoon bullshit geweest.
"Het was leuk je te ontmoeten," zei hij hem nog terug. Deels ongelogen omdat Jack graag nieuwe mensen ontmoette. Zolang de jongen niet doorhad wie er echt voor hem zat, zag hij geen enkel probleem in om zijn rol opzij te schuiven. Met een stalen gezicht keek hij de jongen na, die na een snelle knuffel uit de diner vertrok. Hij voelde zelfs jaloezie opkomen, zelfs al wist Jack prima dat het niet gepast was. Het was moeilijk om te bedenken dat Addison wel degelijk familie had die naar haar opzoek was. Een broertje die bezorgd was over haar welzijn. Beide aan het uitkijken voor elkaar, onderzoekend of ze oké waren. Ze hadden elkaars rugdekking, dat was duidelijk. Datgeen wat je plicht was als broer of zus. Iets wat Jack niet eens kon volbrengen bij zijn eigen familie. Zijn enige opdracht die hij had moeten volbrengen. Nu kon hij enkel denken aan hoe het met zijn zusje zou gaan en wat hij er allemaal wel niet voor zou doen om haar stem te kunnen horen, of het betekende dat het over de telefoon moest of niet.
Hij besloot per direct om biet te beginnen over het hele vriendje-gebeuren. Addison had vast wel doorgehad dat hij het geen goede smoes vond of het accepteerde. Ook vond hij het standaard; welke broer kon er nou intrappen wanneer zijn zus zomaar ervan door was gegaan en een nieuwe vriend had? Hemzelf leek het sterk dat het de waarheid was. Balen dat hij er niets aan kon veranderen. Jack zuchtte diep, waarna hij zijn eigen zwijgen verbrak.
"Your brother seems nice," mompelde hij langzaam voor zich uit. "You're lucky." Zijn blik langs haar heen gegaan naar de auto's die arriveerden op de parkeerplaats. De felle kleuren van Oldtimers schijnend tussen het vage licht van de zon, die intussen al onderging. Het seizoen waar Jack de grootste hekel aan had was zojuist begonnen. Maar het was voor deze keer geen van de klassiekers die zijn aandacht trok. Het was de zilverkleurige Camaro die hij aan zag komen rijden. Het rumoer om hen heen overtroffen door het luide geluid van de motor. Klanken die bij elke autoliefhebber als muziek in de oren klonk. Zowat bij iedereen behalve Jack. Hij wist immers wie aan het stuur zat; iemand die hij moest zien te vermijden. Witte lichten zacht doorgekomen onder de motorkap. Banden scheurend over het verhitte asfalt, de velgen glinsterend zonder enige beschadigingen. Zonder twijfel was het zijn achterneef die het als een diamant behandelde.
"We moeten maar eens gaan," murmelde hij. Voor geen seconde afgeweken van het voertuig. Geparkeerd op een van de gereserveerde plekken voor medewerkers. DJ-Muziek hoorbaar op een laag niveau. Nathan binnen een mum van tijd verschenen vanuit de bestuurdersplek. Voor verre familie leken ze behoorlijk op elkaar. Licht getinte huid en donker bruin, in zekere zin zwart, haar. Alleen hun lengte verschilde een beetje, samen met oogkleur waarbij die van Nathan meer weg had van groen. Genen die dan toch door waren gegeven, bleek het.
"Wat voor eten wil je halen?" vroeg hij, onderwijl hij opstond en zijn blik van de verschijning op de parkeerplaats haalde. Hijzelf wist niet eens hoe laat het was. Wel wist hij dat hij haar elk moment terug zou moeten brengen naar het huis, gezien hij plannen had die avond waar hij Addison niet bij wilde hebben. Wie zijn baantje van babysitter over moest nemen voor die avond moest hij nog bedenken. Genoeg mensen om uit te kiezen, noch te weinig om er gemakkelijk vanaf te komen. Ze vroegen er geld voor, soms andere zaken in ruil voor het 'oppassen'. Daarbij was het bij de meeste gevallen een slechte zaak vanwege het verleden. Sommigen waren enkel geïntresseerd in haar lichaam dan de klus zelf. Hoewel Jack weinig gaf om wat er met haar gebeurde, wilde hij haar dat nou ook weer niet aandoen. Het zag ernaar uit dat hij Crystal over zou moeten halen. Dat allemaal even achterwege; als Addison eten wilde moest het nu. Koken kwam er amper voor, tenzij een van de meiden eraan dacht. Voor de rest was het allemaal hun eigen verantwoordelijkheid om eten binnen te krijgen, of het betekende dat het fastfood werd of een 'normale' maaltijd.
"In het huis serveren ze alleen sterke drank en sigaretten, als je het nog niet gemerkt hebt," zei hij. Zijn hand in zijn zak gestoken waar hij een aantal dollar uithaalde, en deze tussen het tafelblad en een van de colaglazen klemde. Fooi vond hij normaal bij een diner als deze. Uiteindelijk zou het via omwegen alsnog bij Kristina of een van de andere medewerkers terecht komen. Het minste wat Jack kon doen was hen wat geld extra geven om de zaak draaiende te houden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison wist dat Ethan doorhad dat er iets aan de hand was, ondanks het verhaal van Jack dat erg geloofwaardig klonk. Ethan wist precies wanneer er wat met zijn zus aan de hand was, dat merkte hij aan haar gedrag. Ze gedroeg haarzelf niet verdacht, maar ze gedroeg zich duidelijk anders dan anders. Iets wat meestal alleen Ethan kon opmerken. Ze kenden elkaar door en door dus ze wisten precies van elkaar wanneer er wat aan de hand was. Dat was iets dat de situatie nog moeilijker gemaakt had. Gelukkig geloofde hij er toch iets van. Ze mocht van geluk spreken dat Jack goed kon liegen. Addison werd namelijk altijd heel erg nerveus als ze moest liegen. Alhoewel ze kon zien dat Ethan het 'vriendje' verhaal geloofde. Nou ja, wat moest ze anders zeggen? Ethan vroeg of hij haar vriendje was, dus antwoordde ze er 'ja' op. Anders had hij het niet geloofd. Hij wist dat een vriendschap tussen een meisje en een jongen vaak uitdraaide tot gevoelens. Had Addison gezegd dat Jack niet haar vriendje was, had hij niks van de hele situatie geloofd. Ze ging weinig met jongens om dus het was sowieso al raar.
Addison's blik bleef naar buiten gericht ondanks Jack wat tegen haar zei. "Your brother seems nice," hoorde ze Jack zeggen. Dat was hij ook. Ze kon geen beter broertje wensen dan Ethan. "Dat is hij ook," zei ze. Ze had geluk dat ze zo'n broertje mocht hebben. Zoals Addison alles voor hem deed, deed hij ook alles voor haar. Daarom dat Ethan ook zo bezorgd over haar was. De teleurgestelde blik op zijn gezicht was dan ook verschrikkelijk om aan te zien voor Addison, ze wilde hem niet teleurstellen. Natuurlijk wilde hij dat Addison weer naar huis toe kwam. Addison wilde niets liever dan naar huis gaan, maar het was onmogelijk. Ethan had haar bovendien ook laten weten dat haar ouders boos zouden worden om het feit dat ze zonder wat te zeggen weg was gegaan. Iets waar ze een grondige hekel aan had. Ze vond het vreselijk als haar ouders boos waren op haar, ook al kon ze er geen last van hebben doordat ze hen nooit meer kon zien. Toch was het vervelend dat het zo moest lopen. Haar ouders zouden uiteindelijk ook bezorgd worden en contact zoeken met Addison, ook al was dat onuitvoerbaar doordat Jack haar mobieltje vermoord had. Misschien kon ze toch haar vampierenkrachten gebruiken en de mensen dwingen om haar vrij te laten?Nee, dat zou ze niet doen. Anders werden de mensen in het huis een stelletje zombie slaven die Addison gecreëerd had. Het was een mogelijkheid, maar toch haalde ze het uit haar hoofd om te doen. Addison was al egoïstisch genoeg geweest de afgelopen dagen dus dat kon ze beter laten.
Stiekem vroeg Addison zich af wat voor familie Jack had. Zouden ze ook opzoek zijn naar hem? Had hij broers of zussen? Ook dat waren vragen waar Addison geen antwoord op kon krijgen aangezien het ongepast was om te vragen. Het was onbeleefd om hem zomaar te beschieten met allerlei vragen over zijn familie, dat deed Jack namelijk ook niet. Hij had haar broertje ontmoet doordat hij toevallig het diner binnenkwam. Hoewel, hij zei dat hij haar gezien had en hij daardoor het diner binnen kwam. Het gevoel dat haar familie zich zorgen maakte en opzoek was naar haar voelde toch goed aan. Ze kreeg ze het gevoel dat ze om haar gaven, ook al wist ze dat ondertussen wel langer. Aan de andere kant, voelde het vreselijk dat ze zich zorgen maakten over haar. Ze wilde helemaal niet dat ze leefden met een onzekerheid. Addison kwam nooit meer thuis, maar zij bleven natuurlijk dagelijks wachten tot Addison weer verscheen. Er waren manieren waarmee ze kon ontsnappen, maar die manieren zou ze niet uitvoeren. Anders kon er wat vreselijks met een familielid gebeuren. Het klonk vreselijk in haar oren dat misschien haar broertje vermoord werd doordat ze probeerde te ontsnappen. Dan werd het helaas een vreselijk leven in het huis. Alles voor haar familie. Alles.
Addison hoorde Jack zeggen dat ze moesten gaan waardoor Addison recht ging staan. Het was beter als ze zouden gaan, anders zou Addison wellicht opnieuw een bekende persoon tegenkomen. Ze zaten namelijk in een diner in New York, dicht bij de stad dus het zou normaliter zijn als er alweder iemand gekend op zou duiken. Ze zag dat Jack een aantal dollar op de tafel neerlegde. Allicht had Addison het glas cola leeggedronken. Ze vond ze smaak uitermate vies, doch had ze het opgedronken. Het was onbeleefd als ze het glas had laten staan. Addison was erg beleefd opgevoed door haar ouders waardoor ze wist dat ze het leeg moest drinken. Zeker omdat Jack het voor haar had betaald.
Toen Jack vroeg wat voor eten ze wilde halen haalde ze haar schouders even op. "Ik weet het niet, ik heb eigenlijk geeneens honger." Waarschijnlijk klonk het gek in zijn oren. Addison had de afgelopen dagen een enorme lading bloed binnengewerkt waardoor ze ook geen eetlust had. Vampieren aten wel gewoon, maar ze hadden een stuk minder voedsel nodig dan mensen aangezien vampiers hun voedingsstoffen vooral uit bloed haalden.
"In het huis serveren ze alleen sterke drank en sigaretten, als je het nog niet gemerkt hebt."
Die opmerking van Jack klopte daadwerkelijk. Ze had gemerkt dat de mensen er zowat leefden op sterkte drank waarvan Addison de namen geeneens wist en verschillende soorten sigaretten. Er lagen pakjes op de grond van talloze merken. Toch zou Addison zich nooit door de sigaretten laten vangen. Hoe verleidelijk het kon zijn doordat het er voor zorgde dat je er een rustiger gevoel kreeg, vond ze het onnuttig. Ze zou haar gezonde longen niet laten vergassen en zwart laten worden door de vieze rook die sigaret afgaf. Addison was verstandelijk genoeg om te weten dat sigaretten en sterke drank slechte oplossingen waren. Ze had eens ergens gelezen dat alcohol er voor kon zorgen dat vampieren minder zin hadden in bloed, hoewel ze haar bedenkingen erbij had. Hoe kon alcohol ervoor zorgen dat vampieren minder bloed nodig hadden? Het was onlogisch.Ze ging het dan ook nooit uitproberen. Waarom zou ze? Als de mensen het onprettig vonden om in een huis samen met een vampier te leven, moesten ze haar vrijlaten. Problem solved. Ze had geen idee of de andere mensen buiten Jack wisten dat ze een vampier was. Ze dachten ongetwijfeld dat ze gewoon gek was geworden in haar hoofd. Het verhaal dat ze een vampier was klonk dan ook erg raar. De enige die daadwerkelijk gezien hadden dat ze een vampier was, waren het meisje en die jongen die ze vermoord had en Jack. Voor de rest had niemand het gezien, bij haar weten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het wegrestaurant bleef voller worden. Stemmen overschreeuwden de zachte muziek die er gedraaid werd, mensen baanden zich een weg langs hen heen. Enkele plekken waren nog vrij, anderen waren vrijwel bezet zodat er weinig ruimte meer over was. De paden tussen de tafels versperd door voorbijgangers die in de haast nog wat stoelen wilden bemachtigen. Geroep vanuit de keuken werd hoorbaarder naarmate de minuten verstreken. Hijzelf keek zijn ogen uit naar de komende bezoekers. Van arrogante rijke mensen naar de goths van tegenwoordig, met vele piercings en tatoeages zichtbaar op hun huid. Zwarte, onduidelijke tekens teisterden hun lichaam. Nooit had hij begrepen waarom mensen hun lichaam eraan kwijt wilden, nu was Jack er zelf één van. Kleine, Russische tekens getatoeëerd op de binnenzijde van zijn linkerpols. Een soort familiewapen, enkel dan in letters in plaats van een teken. Voor omstanders daardoor haast onmogelijk te lezen tenzij ze kennis van de Russische taal hadden. Voor Jack kinderspel en binnen seconden te ontcijferen.
Vluchtig liet hij zijn tong over zijn lippen glijden, die droog aan begonnen te voelen. Haar woorden bij hem binnengekomen terwijl ook zij opstond van hun plek aan een van de tafels. Ongelooflijk om te horen dat ze geen honger had na een paar dagen amper gegeten te hebben. Nouja, het kon ook aan het vampiergen liggen. Dat kon hij in elk geval niet weten gezien hij 'menselijk' was. "Italiaans wordt het dus," murmelde hij voor zich uit. Zijn schouders lichtelijk opgehaald bij het uitspreken. Dan moest Addison het zelf ook maar weten. Hij had de moeite genomen om haar normaal te behandelen, moest ze het zo afkappen. Het vertelde genoeg over hoe ze werkelijk in elkaar zat. Ze was prachtig om te zien, maar voor de rest was het een en al duisternis. Het was niet alleen haar vampierkant die hij verafschuwde.Hij draaide zijn hoofd enkele millimeters opzij, waar hij Kristina net kon zien achter de counter. Haar concentratie volop naar de geërgerde klant voor de balie gericht. Tenminste, tot ze hem op leek te merken en haar blik de zijne kruisde. Een dankbare glimlach op haar gezicht gezet gepaard met een kleine knik. Iets wat Jack haar teruggaf gezien hij haar voor een lange tijd niet meer zou zien. Het maakte hem vrolijk om haar glimlachend te zien, weliswaar vanwege de sfeer. Vele malen beter dan die in het huis. Daar kon hij tijden wachten voordat er ook maar iemand een goed humeur zou hebben, hij erbij gerekend. Ook was het bij Kristina oprecht vergeleken met anderen die hij rondom hem had gehad de afgelopen paar jaar. Maffiosi deden waar ze hun profijt uit konden halen; ofwel iemand te vriend houden, of als vijand beschouwen. Bij Kristina was het niets meer dan vriendelijkheid en in dit geval dankbaarheid.
Glimlachend wilde hij zich van haar wegkeren. Op het punt staande om het wegrestaurant te verlaten en opnieuw de weg op te gaan, al was het voor deze keer met een voertuig als de zwarte SUV. Het was nóg een bekend gezicht wat zijn aandacht opeiste, en verdere vrije weg richting de uitgang verhinderde. Twee paar bruine, in het licht zelfs groene, ogen die hem doordringend aankeken. Een klein beetje samengeknepen bij het bestuderen van zowel hem als Addison. Het was pas wanneer hij er even stond, dat hij besloten leek te hebben om een woord te zeggen. "Waar was je?"
"Nergens," mompelde hij terug. Voorzichtig zijn hand tegen Nathan's schouder om hem wat opzij te duwen. Een mislukte poging gezien ook zijn achterneef behoorlijk wat spier bezat, en daarbij net als Jack te eigenwijs was om weg te stappen. Met een aantal centimeters opgeschoven te hebben, bleef hij koppig staan. Zijn hoofd wat schuin gehouden bij het opmerken van Addison die schuin achter hem stond in het gangpad. Een frons ontstond op zijn gezicht, wat verbaasd en ergens verward. Jack had nooit iemand meegebracht wat maakte dat hij behoorlijk nieuwsgierig was naar de persoon die er verandering in had gebracht.
"Is dat je vriendin?" vroeg hij gelijk, vervolgens zijn hand uitgestoken om zich voor te stellen. Telkens maar weer werden ze aangezien voor koppel, ondanks dat Jack ze totaal niet bij elkaar vond passen. Wat liet anderen denken dat hij zich over zijn oude gewoonten heen had gezet en zijn leven zou delen met iemand anders? Niemand had het werkelijk uit hem horen komen dat er tenslotte verandering in was gekomen. Toch hield hij zijn kaken op elkaar geklemd, geen enkel geluid ontsnapt als reactie,op zijn gezucht na. Hij wilde hem vermijden, was dat dan nog niet overgekomen? Bovendien kwamen ze naar zijn ongenoegen heel wat bekenden tegen voor alleen een bezoek aan de diner.
"Nathan Belikov," vertelde hij aan Addison. Zijn ogen rechtstreeks naar die van Jack getrokken zodra hij zijn hand terug had genomen. Het was af te lezen hoe hij onder de indruk was van zijn 'vriendin'. Altijd werd hem gezegd hoe ze hem zagen met een andere Russische, maar Addison zag er allesbehalve uit als ieder uit zijn thuisland. Met haar lichte haar, felblauwe ogen en kleine, tengere figuur stond ze zeker uit. Toch hoorde hij Nathan er niet verder op in gaan. Teruggekeerd bij het vorige onderwerp sinds zijn binnenkomst. De kleine, opmerkelijke grijs rond zijn lippen. "Waar werk je nu?"
Geïrriteerd gaf Jack hem een waarschuwende blik voor terug. Stijf en kil, alsmaar hij hem wederom opzij drukte om dit keer het resultaat wat hij zocht te halen. Het gangpad vrij gemaakt voor hen beide om het pand te kunnen verlaten. "Voor mensen waar jij bij uit de buurt moet blijven," zei hij hem schor. Zijn rug naar zijn achterneef en vriendin toegekeerd. Snelle passen voortgezet naar de uitgang, negerend naar de voetstappen die hem achtervolgden. Zijn naam die een aantal keren werd nageroepen deed hem niets. Natuurlijk wilde hij liever blijven en bij zijn familie verblijven. Het kwam allicht hard over, wat moest hij dan? Hij weigerde om ze bij hem in de afgrond te trekken. Zij hadden nog een kans op een goed leven om te benutten, bij hem was het een verspilling van tijd en energie. Afgesloten van al het lawaai om zich heen duwde hij de deur voor hem open. Niet afwachtend tot Addison of Nathan hem zou volgen. Gewaagd in de koude buitenlucht bij het zien van de zonsondergang. Alles in zich opgenomen alsof het de laatste keer was dat Jack het zou kunnen zien. En het zou waarschijnlijk ook zo lopen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Naarmate de mensen binnen kwamen, hoe minder prettig Addison het vond in het wegrestaurant. Ze vond de herrie die er opeens te vinden was erg onaangenaam doordat het geluid voor haar nog harder klonk dan voor een normaal iemand. Dat was een erg groot nadeel van het vampier zijn, de sterke geluiden. Addison ergerde zich aan bijna alle geluiden om haar heen; auto's, luidruchtige mensen, muziek, etc. Haar gehoor was erg gevoelen, maar dat beterde waarschijnlijk wel als ze het vampier zijn gewoon was, als ze het überhaupt gewoon kon worden. Het was geen situatie die dagelijks voorkwam bij mensen, het was helemaal nieuw voor Addison. Ze vroeg zich heel erg af of er een manier was om weer menselijk te worden. Ze was een gevaar voor iedereen; voor de mensen in het huis en voor haar familie. Het was goed dat ze niet thuis kon zijn, anders moordde ze wellicht haar familie uit. Het klink gek, maar ze werd bang voor zichzelf. De vampier in haar kon zomaar naar boven komen zonder dat ze het door had en dan kon het een gevolg zijn dat de hele stad werd uitgemoord. Hopelijk gebeurde dat niet, zoiets zou ze zichzelf nooit kunnen vergeven. Ze wist dat ze ooit nog iemand zou vermoorden, dat kwam doordat ze een vampier was, maar een hele stad ging te ver voor der. Bovendien wilde ze geen onschuldige mensen doden. Ze ging nog liever zelf dood dan dat ze een onschuldig persoon zou vermoorden. Eigenlijk wilde ze gewoon dood zijn, helaas was ze onsterfelijk.
Het diner liep vol met vreemde figuren. Er was een groep met stevige mannen die er alles behalve vertrouwelijk uitzagen. Een groepje met wat mensen die enorm bleek waren, pikzwarte haren hadden, tonnen vol zwarte make-up op hadden en zwarte kleding aanhadden. Bovendien hadden ze erg veel piercings en tatoeages. Addison vond tatoeages niet lelijk, maar degene die de vreemde mensen op hun witte armen hadden waren raar. Ze had geen idee wat voor tekens het waren. Addison vond tatoeages soms best mooi, al hing dat van het ontwerp af natuurlijk. Er waren ook wat mensen met felgekleurde haren en kleding die zelfs stuk leek te zijn. Addison hield van broeken met scheuren, maar dat van hen vond ze overdreven. Over het felgekleurde haar had ze weinig te zeggen, dat vond ze zelfs geeneens heel lelijk. Addison had ook wat felle kleurtjes gehad. Vooral har blauw/groene dat ze had gehad was fel. Het roze daarin tegen was een beetje pastel roze. Felle kleuren stonden haar wel, het zorgde ervoor dat haar huidskleur iets minder bleek werd. Normaal maakte felle haarkleuren huiden juist bleker, alhoewel het bij Addison anders was. Daarom dat ze ook blij was met haar blonde haren, had ze bruin of zwart haar gehad, leek ze nog bleker.
Ondanks de vreemde mensen was de sfeer in het wegrestaurant stukke fijner dan in het huis waar ze ongetwijfeld snel weer zou zijn. Ze wist niet of Jack nog weg moest die avond, maar ergens hoopte ze van wel. Dan had ze tenminste eventjes rust, iets dat ze weinig gekend had in de paar dagen dat ze in het huis verbleef. Het enige moment dat ze zich een beetje rustig en ontspannen voelde was toen Crystal haar hielp met kleding uitzoeken. Ze werd van de gehele situatie afgeleidt en daardoor kon ze ontspannen. Eigenlijk voelde ze zich nog steeds ontspannen, al was het een stuk minder geworden. Hoe dat kwam wist ze niet, Jack deed gewoon normaal tegen haar. Nou ja, wat je normaal kon noemen.
Ze merkte dat er opeens een andere jongen bij kwam staan. Wie was hij nou weer? Waarschijnlijk was hij een kennis van Jack, wie anders? Ze merkte dat ze in een soort van gesprek zaten dus Addison hield gewoon haar mond ook al was ze dat sowieso van plan. Ze vertrouwde de jongen niet, net zoals ze Jack niet vertrouwde. Oké, Addison was veel meer wantrouwend dan anders, maar daar had ze een reden voor. Ze had gemerkt dat veel mensen niet te vertrouwen waren. Jack bijvoorbeeld zag er best normaal en aardig uit, maar zijn karakter was vreselijk. Tegenover Addison dan toch. Ze had geen idee wat ze verkeerd deed aangezien ze haar best deed om normaal tegen hem te zijn. Kwam het door het feit dat ze een vampier was?
Toen de jongen zijn hand naar haar uitstak, nam ze zijn hand niet aan. Hij mocht gerust weten dat ze hem wantrouwde. Bovendien gaf ze er weinig om dat hij haar waarschijnlijk achterbaks vond doordat ze zijn hand niet aannam, hij mocht denken wat hij wilde. "Is dat je vriendin?" vroeg de jongen vrijwel meteen aan Jack naast haar stond. Ze zuchtte even onhoorbaar door zijn vraag. Waarom dacht iedereen dat toch steeds? Ze pasten totaal niet bij elkaar. Ze waren heel anders. Jack had bijvoorbeeld donkere haren, donkere ogen, een getinte huid en was was langer dan Addison. Addison was dan weer bleek, had lichtblonde haren en blauwe ogen. Het enige dat ze bij haar weten gemeen hadden was hun koppige karakter. Het kon zijn dat ze nog andere dingen gemeen hadden, maar Addison kende Jack slechts een paar dagen dus ze wist heel weinig over hem. Addison kon merken dat zelfs Jack geen zin had om erop te antwoorden.
Al snel begon de jongen gewoon verder te praten en stelde hij zichzelf voor als Nathan Belikov. Waren ze familie van elkaar? Het kon wel aangezien ze beide een duidelijk Russische familienaam hadden. Nou ja, of het echt Russisch was kon Addison natuurlijk niet weten, maar het klonk alles behalve Amerikaans zoals Addison's familienaam. Dat was gewoon Hale. Ze had er geen erg in, ze was er blij mee om Amerikaans te zijn. Ook al was ze eigenlijk een deel Spaans, wat echter moeilijk te zien was aan haar. In tegenstelling tot haar moeder kon Addison slechts enkele woordjes Spaans. Haar moeder kon wel vloeiend Spaans spreken. Daarom kon Addison haar moeder ook nooit verstaan als ze met familieleden langs haar kant aan het bellen was.
Toen dat Jack naar de uitgang begon te wandelen volgde ze hem gewoon. Dat was de bedoeling. Addison moest bij hem blijven aangezien hij haar in de gaten moest houden. Een idee wat volgens Addison vreselijk was. Het leek alsof ze een babysitter bij haar had en dat had ze niet nodig. Addison was verstandig genoeg om te weten dat het dom was om te willen ontsnappen. Anders zou een familielid van haar al snel overleden zijn. Dan zou haar allergrootste nachtmerrie werkelijkheid worden. Ze zou het zichzelf nooit vergeven als zij de reden was van de dood van een familielid van haar. Dat leek haar vreselijk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Warmte omringde hem. Evenals bij de rest van de voorbijgangers die in het nu zo warme weer zaten te zwoegen. Enige straatwerkers waren er druk bezig om de weg te verbreden, en naar zijn zeggen de rust behoorlijk te verstoren met de keiharde muziek, afkomstig uit een of andere radio. Het zonlicht scheen fel in zijn ogen en vormde een vreemde gloed langs de horizon. Naar zijn mening liet het de enkele bosgronden, en daarbij het enige natuurgebied wat een plek naast de snelweg bezat, uitblinken. De groene kleuren donkerder uitgevallen, bomen tevoorschijn gekomen vanachter de auto's die kortdurende files op de weg veroorzaakten. In andere gevallen had Jack het wellicht een prachtige stad gevonden. Het bood genoeg mogelijkheden, leuke plekken om heen te gaan en een uitzicht wat hij zich in Novosibirsk nooit had kunnen veroorloven. Nu was het enkel de plek die hij uitermate haatte, en hij geenszins zou twijfelen zodra hij de kans zou krijgen om de bende achter zich te kunnen laten en terug te keren, wat het beeld voor hem creëerde.
"Jack!" hoorde hij iemand roepen. Die iemand, die waarschijnlijk zijn achterneef voorstelde aan het lichte accent wat ze beiden deelden. Zijn stem wat schor geworden sinds hij moeite deed om boven het geluid uit te komen. "Waag het niet om nu weer te verdwijnen." Zuchtend liet hij zijn hand in zijn broekzak glijden, waar hij de autosleutels uitgreep. Onverstoord verder gelopen alsof hetgeen wat hij hoorde, er in werkelijkheid niet eens was. Het geroep langs hem heen gegaan als hij de autoportier opende, en niet veel later met een klap achter hem sloot. Nathan's stem in het niets verdwenen samen met al het geluid waar hij zich aan stoorde. Het waren zijn eigen diepe inhalingen die hij naar binnen werkte, wat hij door de auto hoorde galmen. Nooit was het zijn bedoeling geweest om ze valse hoop te geven. Om Nathan of Kristina te laten denken dat hij weer terug was. De waarheid was dat zijn leven niet op de rit was. Het was nooit normaal geweest, nooit goed genoeg om zich terug te voegen bij familie. Hij zou ze alleen maar pijn en gevaar opleveren waar ze niets aan hadden. Jack zou ze in de weg zitten, nog niet gesproken over de grote risico's van een maffiosi om dierbaren binnen bereik te hebben. Ze waren gemakkelijke doelwitten voor zijn vijanden, die hij over de jaren heen genoeg had gemaakt. Niemand mocht weten van het bestaan van de mensen waar hij van hield. Het beste wat hij kon doen was hun leefomgeving verlaten en hopen dat ze op een dag hem vergeten zouden zijn. Gefrustreerd wreef hij wat door zijn ogen, zijn gezicht voor een moment begraven voordat hij besloot dat hij zich moest vermannen. Het had geen zin om zich te verliezen in de mensen waarbij hij hen de dood in kon jagen, als hij ze niet in de steek zou laten. Het was het beste voor hen allemaal. Slechts een paar seconden tijd gunde hij zichzelf om de muren te laten vallen. Daarna was het een en al ijzigheid wat hij toonde. Zijn blik van het gedaante in de deuropening van het wegrestaurant gehaald om zich te focussen op wat zich dan ook voor hem bevond.
Zwijgend stak hij de sleutels in het contact, volgend door de klanken van de opvoerende motor die zijn oren binnendrong. Ongeduldig wachtte hij op de komst van Addison. Hij dacht dat het wel begrijpelijk was dat het tijd was om te gaan. Zo ook zij moest meekomen, of ze het wilde of niet. Zijn vingers reikten automatisch naar de knop om de radio aan te zetten, zelfs al werd hem niet meer geboden dan de slechte muziek van Rodrigo. Alles om zijn gedachten van zijn familie af te leiden. Zacht neuriede hij wat mee met de tekst die hij wonderbaarlijk genoeg nog leek te kennen.

Right, my yiy just changed
You just buzzed the front gate
I thank God you came
How many more days could I wait?
I made plans with you
And I won't let em fall through
I, I, I, I, I

I think I'd lie for you
I think I'd die for you
Jodeci "Cry For You"
Do things when you want me to
Like controlla, controlla
Yeah, like controlla, controlla

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Toen Addison zich buiten bevond, stond ze even stil doordat het geluid van de trillende drilboren die de straatwerkers gebruikten enorm pijnlijk klonk in haar oren. Moest dat precies wanneer zij in de buurt was? Het leek alsof mensen aanvoelden dat ze een vampier was en expres extra veel kabaal maakten. Het leek alsof ze wisten dat Addison's gehoor veel gevoeliger was geworden. Het was vrijwel onmogelijk dat ze het konden weten, ze hield haar mond erover. Jack wist het en dat vond ze al erg genoeg. Hij was de laatste persoon die iets van de vampier in haar mocht afweten, ook al was het moeilijk om het te verbergen. Hij was zowat ooggetuige geweest toen haar scherpe vampieren tanden zichtbaar waren en het bloed in haar mond hoeken hing. Het was een beeld waarvan Addison hem had willen sparen, het was ongetwijfeld erg onprettig. Zijzelf had ook nooit een vampier willen zien. Addison had zelf geen enkele vampier gezien en dat wilde ze ook zo houden voor een tijdje. Ze wist sinds een paar dagen pas dat iemand haar had laten transformeren tot een vampier en dat was al zwaar genoeg voor haar. In de toekomst kon ze eventueel wel opzoek gaan naar een vampier die wellicht kon helpen met haar beheersing. Die hulp had ze zeker nodig. Ze vond het nog steeds moeilijk om zichzelf onder controle te houden als ze behoefte had aan bloed. Het was vanzelfsprekend dat Addison ooit nog iemand aanviel en vermoordde, daar was ze bewust van, maar toch hoopte ze dat het nog even duurde voordat ze weer iemands leven beëindigde. Twee mensen vond ze in de tussen tijd genoeg. Voor later vond ze vast een oplossing, als ze een manier vond om te ontsnappen tenminste. Ze wist dat er een manier was om een bloed te geraken zonder mensen te vermoorden. Ze kon namelijk naar het ziekenhuis toe gaan en bloed zakjes stelen. Op die manier bleven er gewoon mensen leven en was er geen probleem, voor de mensen dan toch. Addison vond het bloed drinken op elke manier een probleem. Het meisje dat eerst een afkeer had van bloed had moest opeens bloed drinken om te overleven. Het idee klonk enorm vies in haar oren, ook al kon ze er verder niks aan doen. Ze kon geen enkel remedie bedenken dat haar menselijkheid terug kon brengen. In films kon het wel eens voorkomen dat er een soort geneesmiddel bestond waardoor een vampier opnieuw een gewone mens kon worden, maar het was geen film waarin Addison zich bevond. Het was het echte leven, de realiteit. Er was een kans dat er een remedie bestond. Addison vond tegenwoordig bijna niets meer onmogelijk. Ze dacht eerst ook dat er geen vampiers bestonden, tot het tegendeel werd bewezen en ze er zelf één werd. De mensen vonden aannemelijk dat ze weinig te klagen had. Addison was immers erg sterk, had een super goed gehoor, waarschijnlijk heel erg snel, kon mensen dingen dwingen en was onsterfelijk. Toch had ze het liever anders gehad. Ze was liever een gewoon menselijk wezen, ondanks het leven als een vampier veel spannender klonk. Nou ja, erg spannend was het ook weer niet als je in een huis zat met allemaal vreemde mensen en er geen ontsnappingskans was.
Addison zag dat Jack uiteindelijk al weer in zijn auto zat. Hij zag er een beetje ongeduldig uit dus ging ook zij snel naar de auto toe en stapte ze in zoals ze eerder die dag toen ze aan het huis vertrokken had gedaan. Addison deed haar gordel om. Ze was dan wel onsterfelijk, maar ze wilde Jack alsnog geen boete bezorgen doordat Addison haar gordel niet aan had gedaan. Blijkbaar had hij al schulden dus dat wilde ze hem natuurlijk besparen. Zelf had Addison nooit echt problemen gehad met geld, ondanks ze wel hard had moeten werken voor bepaalde materiële voorwerpen zoals haar telefoon. Haar ouders hadden behoorlijk wat geld op hun rekening staan waardoor Addison nooit wat tekort gekomen was. Ze kreeg zelfs meer dan dat ze nodig had. Aan hun huis was ook te merken dat de familie Hale redelijk wat geld in hun bezit had. Verder wilden haar ouders geen verwend nest van haar maken dus moest ze als ze echt iets duurs wilde zonder dat het haar verjaardag, Nieuwjaar of Kerstmis was, moest ze er zelf voor sparen. Daarom had ze dus een tijdje een baantje gehad. Ze had er bovendien geen erg in om te werken. Ze had super lieve collega's en ze vond het fijn om haar eigen geld te verdienen zonder afhankelijk te zijn van haar ouders. Het gaf haar het gevoel dat ze volwassen was, ook al was ze dat gewoon. Addison was onderhand achttien jaar geworden dus in feite was ze volwassen.
Nog steeds schonk Addison Jack geen enkel woord of blik. Ze wilde ongemakkelijke momenten en een preek voorkomen. Ze had in het wegrestaurant aan zijn blik kunnen merken dat hij het miskende dat ze tegen haar broertje zei dat hij haar vriendje was. Eigenlijk was het geeneens haar eigen bedoeling. Ze raakte een beetje in paniek toen haar broertje de vraag stelde en daardoor antwoordde ze gewoon met 'ja'. Jack moest begrijpen dat het meer impulsief was. Toch bereidde ze zich voor op een enorme preek van hem, dat verdiende ze ergens ook wel. Het leek haar ook onbehaaglijk als Jack zou doen alsof ze zijn vriendin was. Bovendien moest Jack weten dat het onserieus bedoeld was. Addison en Jack waren geeneens normale vrienden dus het idee dat ze een stelletje zouden zijn klonk nog naargeestiger.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld