Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Constrained

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux's gedachten raasden terwijl ze worstelde om het vonnis te verwerken. Ze kon niet geloven dat na al het harde werk, na alles wat ze voor de koninklijke familie had gedaan, dit de manier was waarop ze haar terugbetaalden. Ze voelde een diep gevoel van verraad, alsof het systeem haar in de steek had gelaten.Terwijl ze naar hem luisterde, voelde ze het gewicht van zijn woorden, elk als een hamerslag op haar toch al kwetsbare gemoedstoestand. Ze wist dat hij gewoon zijn werk deed, maar dat maakte het er niet makkelijker op. Ze probeerde kalm te blijven, haar emoties onder controle te houden, maar het was een verloren strijd. Ze voelde een overweldigend gevoel van frustratie, van hulpeloosheid. Ze had met hart en ziel aan haar reputatie gewerkt, dan is het des te frustrerender om te zien hoe het allemaal verliep. Ze vroeg zich af of het allemaal voor niets was geweest, of ze haar tijd en energie had verspild aan iets dat nooit tot bloei zou komen. Maar toen keek ze op en zag de pijn in zijn ogen. Ze besefte dat ook hij worstelde, om zijn plichten en zijn gevoelens in evenwicht te houden. Het was een delicate dans, die hij elke dag moest uitvoeren. Ze voelde zich schuldig dat ze zo snel oordeelde, dat ze zo hard was in haar woorden. Terwijl hij sprak, probeerde ze met een open geest te luisteren, de dingen vanuit zijn perspectief te zien. Ze besefte dat het niet alleen om haar ging, dat er veel andere factoren in het spel waren. Het was geen kwestie van goed en kwaad, maar een complex web van politiek en traditie. Margaux haalde diep adem en probeerde haar zenuwen te kalmeren. Ze wist dat ze sterk moest zijn, om deze uitdaging aan te gaan. Ze kon dit haar niet laten verslaan, niet na alles wat ze had meegemaakt. Ze keek naar hem op en knikte, een stille bevestiging van zijn woorden. "Bedankt voor je eerlijkheid," zei ze zachtjes. "Ik weet dat dit moeilijk voor je is, en ik waardeer je openhartigheid." Ze pauzeerde even om haar gedachten te ordenen. "Ik ben het misschien niet eens met het vonnis, maar ik begrijp dat je gewoon je werk doet. En daarvoor respecteer ik je."

Margaux voelde het gewicht van de wereld op haar drukken, en ze kon het niet meer houden. Zonder na te denken ging ze met haar armen over Torrance's bureau liggen en drukte ze haar voorhoofd tegen het koude bureau. Ze voelde haar hart in haar borst kloppen en elke bonk herinnerde haar aan de frustratie die ze voelde. Margaux sloot haar ogen en haalde een paar keer diep adem, in een poging zichzelf te kalmeren. Ze herinnerde zichzelf eraan dat ze haar emoties onder controle moest houden, dat ze het zich niet kon veroorloven nu haar kalmte te verliezen. Langzaam ging ze weer zitten, haalde haar armen van Torrance's bureau en wreef met haar handen over haar gezicht. Ze haalde nog eens diep adem, liet de lucht haar longen vullen en ademde toen langzaam uit. Margaux draaide zich naar Torrance, terwijl ze nog steeds probeerde haar emoties onder controle te houden. Ze voelde zich een beetje overweldigd en onzeker over de volgende stap. "Ik weet niet wat ik moet doen," gaf ze toe, met een aarzelende stem. "Maar ik weet dat ik onschuldig ben, en dat komt vroeg of laat wel uit." Ze stond op van haar stoel en liep naar het raam, waar ze uitkeek over de uitgestrekte weilanden rondom het kasteel. Even stond ze daar, in gedachten verzonken. Terwijl ze de serene schoonheid van de weelderige groene velden in zich opnam, stelde Margaux zich vragen over haar toekomst. Ze was altijd zo zeker geweest van zichzelf, maar nu leek alles zo vaag.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Ik ook niet," zuchtte Torrance. Uit vermoeidheid leunde hij tegen de vensterbank van één van de ramen in de ruimte. Hij was het immers daadwerkelijk niet eens geweest met het vonnis, gezien er voor Margaux zelf weinig veranderde, maar de last op de schouders van haar hulpeloze vader zou te komen. Torrance had met zijn eigen ogen aanschouwd hoe de man kreupel van de ene plek naar de andere wandelde, de pijn in zijn rug verbeet om geen zorgen op te wekken ten opzichte van zijn dochter. Een beetje waardeloos zat hij erbij terwijl hij zag hoe Margaux half over zijn bureau ging liggen. Er vochten verscheidene emoties doorheen zijn lichaam. Verwarring, woede, frustratie, wanhoop, teleurstelling. De velerlei gemoedstoestanden vormden een innerlijk gevecht in hem en de manier waarop zijn gevoelens voor Margaux hadden ontwikkeld, brachten hem nog in een grotere tweestrijd. Evenals zij, wist Torrance niet wat te doen. Hij voelde zich even radeloos, ook al mocht hij het niet zijn situatie noemen. "Er is niks dat je kan doen, alles dat je zegt kan tegen je worden gebruikt. Op dit moment kan je jezelf best een beetje koest houden en gewoon meewerken, ook al voelt dat niet als het juiste. De waarheid komt vroeg of laat toch aan het licht, of jij het nu daadwerkelijk gedaan hebt of niet," zei Torrance, waarna hij een onderbreking inlaste. Hij was op de hoogte van Margaux' vurige karakter en de manier waarop ze haar mening steeds uitte. Het was iets dat hem zorgen baarde, maar waarbij hij hoopte dat ze die eigenschap komende periode voor zichzelf kon houden, al was het voor haar vader. "Probeer je gedeisd te houden voor je vader, want alles wat hier nu misloopt komt evenals op zijn schouders terecht. Naast het onderhandelen in groenten en fruit zal hij nu ook beginnen met handel in brood en banket en ik heb hem aangewezen als nieuwe leverancier binnen het hof, iets waar ik wel de bevoegdheid voor had. De koningen weten hier niet van en ik hoop dat zo te houden. Hij moet er wel voor werken, maar op die manier komt hij sneller aan het bedrag. Ik vrees dat dat alles is wat ik momenteel voor hem kan doen. Ik zat er zelfs aan te denken hem het geld gewoon te geven, zodat hij het kon betalen aan koning Dubois, maar dat zou te opvallend zijn." De nadruk had hij gelegd op het feit dat hij de gunst verleende voor haar vader, niet voor haar. Torrance wist niet hoe hij zich moest voelen ten opzichte van Margaux. Enerzijds had hij het gevoel haar beter te kennen dan wie dan ook en had hij het gevoel dat iets niet leek te kloppen. Anderzijds was hij op de hoogte van de sluwheid die vrouwen bezaten, gezien de wijze waarop zijn eigen verloofde handelde. Had Margaux hem louter gebruikt om haar in te dekken, wanneer haar geheim zou uitkomen?

Het was een tijdje stil geweest tussen hen beide. Er hing een spanning. Een geladenheid die hij niet plaatsen kon en van zich weg wilde. Na alles dat zich de afgelopen tijd had voortgedaan tussen hen, wist hij niet hoe hij zich moest gedragen. "Ik kies geen kant, maar ik kan mij niet inbeelden wie anders met een aansteker met jouw initialen op zou rondlopen. Ik kan het gewoon niet vatten," zei hij, zonder haar aan te kijken. Torrance vond het lastig, wanneer zijn blik de hare ving. Wanneer hun ogen elkaar kruisten. Het bracht hem terug naar de momenten waarop ze zich compleet aan elkaar overgaven en hij de beheersing over zijn eigen doen en laten verloor. Hij verachtte het aan zichzelf dat dat momenten waren die niet mochten gebeuren, maar hij nog steeds naar verlangde. De verwarring die de misdaad in hem naar boven bracht, wisten die gedachten echter van hem weg te halen. Hij wist dat de woorden die hij dacht haar wellicht zouden kunnen beledigen, maar het was een idee dat hem doorheen zijn hoofd bleef spoken. Goud, zeker in die mate van zuiverheid, bevatte een behoorlijke prijskaartje. Hij begreep niet hoe ze aan het object was gekomen en hoe ze het geld ervoor bij elkaar had gehaald. Normaal voor een dorpeling was het niet. "Maar wat ik mij afvraag, is hoe een dorpeling aan een negentig procent zuiver gouden aansteker komt? Ik begrijp het niet." Hij bleef verder nadenken. Het was een gepersonaliseerd object, eentje die er overigens vrij nieuw uitzag. Het deed hem beseffen dat de maker van de aansteker, die zich inmiddels nog in zijn hand bevond, vast een factuur diende te hebben. "Wacht. Jij kent het dorp beter dan ik want jij bent hier opgegroeid. Ik insinueer niet dat jij het hebt gekocht en dit is geen strikvraag, maar waar zou je hier zoiets kunnen kopen?"

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux zat stil en staarde naar haar voeten terwijl Torrance sprak. Ze begreep de ernst van de situatie en wist dat het verstandig was zich gedeisd te houden, maar dat ging tegen haar natuur in. Ze was een vurige, assertieve vrouw die altijd haar mening gaf, en het was moeilijk voor haar om zich in te houden, vooral als ze zich onrecht aangedaan voelde. Maar ze wist dat ze moest doen wat het beste was voor haar vader, en als dat betekende dat ze op haar tong moest bijten en haar mond moest houden, dan was dat maar zo.
Toen Torrance zei dat haar vader harder moest werken om de schuld af te betalen, voelde Margaux zich schuldig. Ze wist dat de last op hem rustte door haar toedoen, en het deed haar pijn hem te zien lijden. Maar ze wist ook dat er op dit moment geen andere manier was. Ze zou alles doen om haar vader te beschermen, zelfs als dat betekende dat ze haar eigen trots moest opofferen.
Toen Torrance naar de gouden aansteker vroeg, fronste Margaux haar wenkbrauwen in gedachten. Ze had nog nooit zoiets gezien, en ze kon zich niet voorstellen wie de vaardigheid zou hebben om zoiets ingewikkelds en waardevols te maken. Maar ze was vastbesloten het uit te zoeken.
"Ik heb eerlijk gezegd geen idee waar iemand zo'n aansteker vandaan kan halen," zei Margaux, terwijl ze opkeek naar Torrance. "Maar ik zal wat graven. Misschien weet iemand in het dorp er iets van. Het lijkt me alleen vreemd dat een dorpeling zoiets zou hebben, vooral zo'n zuivere. Het is zeker het onderzoeken waard."
Margaux zuchtte, gefrustreerd dat ze niet meer antwoorden had. Ze had geen idee wie de aansteker had kunnen maken, maar één ding wist ze zeker - er was niemand in het dorp die goud verwerkte. Dat betekende dat het waarschijnlijk iemand uit een grotere stad was die de aansteker had gemaakt. Het leek weer een dood spoor in haar zoektocht om haar naam te zuiveren.
"Ik weet het eerlijk gezegd niet," zei Margaux, zich verslagen voelend. "Er is niemand in het dorp die goud verwerkt, dus het moet iemand uit een grotere stad zijn. Het kan eigenlijk iedereen zijn."
Margaux's geest raasde van de vragen. Wie kan dit gedaan hebben? Waarom zouden ze haar erin willen luizen? En vooral, hoe kon ze haar onschuld bewijzen?
"Ik wou dat er een manier was om te bewijzen dat ik het niet gedaan heb," zei Margaux, haar stem vol frustratie. "Ik heb het gevoel dat niemand naar me wil luisteren, en ik zit hier vast, niet in staat om iets te doen om mijn naam te zuiveren."
Margaux's gedachten dwaalden af naar de mogelijkheid dat de aansteker een valstrik was, opgezet door iemand die haar wilde laten opdraaien voor een misdaad die ze niet had begaan. Ze kreeg het gevoel dat de adellijke familie die haar beschuldigde erachter zat. Maar ze wilde geen beschuldigingen uiten zonder concreet bewijs.Margaux zuchtte en leunde achterover in haar stoel. Ze voelde zich gefrustreerd en gevangen, onzeker over wat haar volgende stap moest zijn. Ze wist dat ze haar naam moest zuiveren, maar ze wist ook dat het niet gemakkelijk zou zijn. Het bewijs was tegen haar, en de adellijke familie had veel invloed in het dorp.Maar Margaux deinsde niet terug voor een uitdaging. Ze was vastbesloten haar naam te zuiveren en haar onschuld te bewijzen, wat er ook voor nodig was. Ze moest alleen uitzoeken hoe.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De woorden die hij van Margaux verwachtte te horen liet Torrance aan zich voorbij gaan. Het was voor hem onzeker of ze ontkende de makerij van de aansteker te weten uit hoop om op die manier onschuldig te lijken, of dat ze het oprecht onwetend was. In volle concentratie bestudeerde hij het met schitterend goud omhulde object dat in zijn handen zat. Het kleine logo dat zich op de onderkant bevond, naast de aanduiding van de gradatie goud waaruit het bestond, kwam hem vaag bekend voor.
"Het is niet erg," zei Torrance. "Ik zoek het zelf wel uit en zal het vinden ook," zei hij vastberaden. De woorden die hij vervolgens naar de buitenwereld wou brengen, blijven kort aarzelend in zijn keel achter. Desondanks er een 'schuldig tot het tegendeel bewezen wordt'-maatschappij heerste, was dat voor Torrance niet het geval. Sterker nog, hij vond het lastig iemand van zulke gruweldaden te beschuldigen met zulke kleine hoeveelheden van bewijs. Iedereen kon een gouden aansteker laten graveren met de initialen van iemand anders. Doch, kon Torrance niet inbeelden wie Margaux zulke schade wilde berokkenen. "Maar als je iets te binnenschiet of je me het nu niet durft zeggen uit angst dat ik je zal verdenken, is het de beste optie om toch eerlijk te zijn," zei hij vervolgens, toch iet of wat voorzichtig.
"Ik luister naar je. Vergeet niet dat ik je met mijn eigen ogen gezien heb toen ik je uit die stal haalde. Ik zou niet weten in welk opzichte jij jezelf, noch de paarden in zulk gevaar zou brengen," zei Torrance. Hij begreep de eenzaamheid die ze wellicht voelde. Desondanks de aanzien en macht die hij bezat, maakte hij het dagelijks mee dat beslissingen werden genomen achter zijn rug om. Zelden werd er naar hem geluisterd of had hij de mogelijkheid zijn mening te uiten. Louter omwille zijn genialiteit betreffende economie mocht hij sporadisch zijn stem doen weerklinken. "Maar ik hoop dat je geen misbruik maakt van mijn vertrouwen, want dan kan ik je garanderen dat dit allemaal nog ernstiger afloopt." Emotieloos hadden zijn woorden geklonken, terwijl hij de dame naast hem kort een blik had gegund. Torrance was de laatste persoon die iemand bewust schade wilde berokkenen, tenzij het een wederzijdse zaak was en iemand misbruik van hem maakte.
"Ik stel voor dat je probeert wat te slapen, ook al zal het wennen zijn om te overnachten bij de rest van het personeel. Er komen morgen gasten langs dus er zal werk genoeg zijn," zei Torrance. Het was voor hen beide beter indien ze de avond afsloten en zich zouden klaarstomen voor de dag die op hen wachtte. De dag zou immers voor hen beide bestaan uit hard werk. Bovendien had Torrance tijd voor zichzelf nodig, om op die manier alles op een rijtje te zetten voor zichzelf. "Dan zoek ik morgen uit waar deze aansteker gemaakt en aangeschaft is."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Het was stil in de ruimte waar Margaux en Torrance zich begaven. De spanning drukte hen beide op de schouders en het was een uitdaging om positief te blijven. Desondanks Torrance mild met haar omging, voelde Margaux zich nog steeds als een kind dat op het matje geroepen werd. Het was alsof alles wat ze zei, tegen haar gebruikt kon worden. Ze betrapte zich er op constant op haar woorden te letten.
"Maar als je iets te binnenschiet of je me het nu niet durft zeggen uit angst dat ik je zal verdenken, is het de beste optie om toch eerlijk te zijn.” Hoorde Margaux Torrance zeggen. Ze knikte instemmend. Ze was onschuldig, meer dan dat had ze niet mee te delen. Alles wat ze kon zeggen om haar onschuld te bewijzen had ze al gedaan. Het feit dat Torrance Margaux had gered uit de stap was het enige wat in haar voordeel kon spelen. Hij had gezien hoeveel pijn ze leed en hoe ze de daaropvolgende dagen het lastig vond om lang in de stallen te blijven. Het terugdenken aan de feiten zorgt er al weer voor dat Margaux rillingen over de rug kreeg. “Dat zou ik nooit doen, dat weet je,” zei Margaux nadat Torrance haar waarschuwde niet met zijn vertrouwen te spelen. Zo keken ze elkaar een poos aan, zonder verder een woord te zeggen.
Dat ze er ‘maar aan moest wennen’ kwam demotiverend over, alsof Torrance het al had opgegeven. Margaux schudde die gedachte uit haar hoofd. Hij zou deze ernstige beschuldiging niet zomaar laten varen. Uit alle mensen die zich in het kasteel bevondden had Margaux nog het allermeeste vertrouwen in Torrance om haar onschuld op te helderen. “Ik denk dat je gelijk hebt,” had Margaux gezegd. Verder in discussie gaan had geen nut; het zou enkel een verspilling aan tijd en energie zijn. Ze friemelde nog kort met haar vingers en zuchtte diep. “Een goede nachtrust gewenst,” zei ze, haar stem hees. Zonder er nog iets aan toe te voegen draaide Margaux zich om, en verliet ze Torrance’s bureaukamer, al de deur achter zich zachtjes sluitende.
Margaux bleef nog even in de gang staan, voor de deur. Ze marineerde in de sereniteit van de leegte in de gangen, hopende dat dit zich ook naar de chaos in haar hoofd zou vertalen. Niets was minder waar. Ze liep de trappen af, het getrippel echode tegen de muren, en kwam dan uiteindelijk aan in de slaapzaal. Toen ze de deuren opende, zag ze dat de meeste personeelsleden intussen in hun bed lagen. Sommige waren nog een het praten; anderen lazen liever een boek. Het duurde niet lang voor ze bij haar eigen bad stond, waar alles nog lag zoals ze het had achtergelaten. Ze opende de deur van het kleine nachtkastje en haalde daar haar nachtkleed uit. Met een toilettas vol gezichtsproducten, tandenborstel en tandpasta in hand, wandelde ze naar de gemeenschappelijke badkamers. Eenmaal aangekomen moest ze kort in de rij staan, waarna het eindelijk haar beurt was om haar avondritueel te beginnen, beginnende met het poetsen van haar tanden. Ze stapte daarna onder de douche. Ze draaide de kraan open en wachtte tot het water warm werd. Maar het werd niet zo warm als in haar eigen kamer, wat haar enigszins teleurstelde. Toch ging ze onder het lauwe water staan om het vuil en zweet van de dag af te spoelen. Terwijl ze zich schrobde met zeep, viel haar oog op de slechte staat van de gemeenschappelijke badkamers. De tegels waren gebarsten en verkleurd, en de douchekop was verstopt met minerale aanslag. Het was een schril contrast met de weelde van de privévertrekken van de adellijke familie. Dit is iets wat ze zichzelf verplichtte te bespreken met Torrance, eenmaal alle spanningen waren verdwenen. Na haar douche droogde Margaux zich af en smeerde zich in met gezichtscrème. Ze bekeek zichzelf in de spiegel en fronste. De donkere kringen onder haar ogen waren prominenter dan normaal, een bewijs van de stress en slapeloze nachten die ze had gehad. Maar ze weigerde de valse beschuldigingen haar te laten verslaan. Ze zou vechten tot de waarheid aan het licht kwam. Margaux verliet de gemeenschappelijke badkamer en liep terug naar haar slaapzaal. De stafleden mompelden nog steeds met elkaar, maar hun stemmen waren nu stiller. Ze klom in haar bed en sloot haar ogen, in de hoop dat de slaap snel zou komen. Terwijl ze in slaap viel, dacht ze aan de gouden aansteker en wie die mogelijk had kunnen maken. Haar gedachten raasden over mogelijkheden, maar ze wist dat ze meer informatie nodig had voordat ze conclusies kon trekken. In de verte hoorde ze de klokken middernacht slaan.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zuchtend had Torrance zich achterover op zijn bed laten ploffen nadat Margaux zijn kamer verliet. Zijn hoofd had louter uit chaos bestaan; duizenden gedachten die hij niet plaatsen kon en woekerden door zijn brein, hem van zijn rustige zelve ontdaan. Hij begreep niet hoe de situatie zodanig had kunnen escaleren, hoe zijn simpele leven was vervormd tot een uit elkaar gevallen puzzel, waarbij de puzzelstukjes niet meer in elkaar leken te passen. Bovendien wist hij dat hij de situatie zou uitzoeken tot op het bot, hij wilde Margaux de gerechtigheid bieden die ze verdiende. Echter, wist hij niet voor wie hij gerechtigheid zocht. Voor Margaux, of voor zichzelf, gezien Torrance niet met zichzelf kon leven indien de affaire, of wat het ook was, wellicht deel was van een list. Met die gedachte had hij de resterende uren van de nacht achter zijn bureau vertoeft, schetsen gemaakt op zijn papier met lukraak enkele steekwoorden. Hij schematiseerde elk scenario dat hij zich over de avond van de brand kon inbeelden, terwijl de gouden aansteker in zijn vizier lag te pronken, schitterend door het kaarslicht.

TS.

Een enkel papier bleef aan Torrance's rechterwang plakken toen hij rechtop ging zitten. Het gesjirp van de vogels en de enkele zonnestralen die zijn kamer binnenvielen verraadden dat het inmiddels klaarlichte dag was in Frankrijk. Zijn zakhorloge nam hij uit zijn broekzak om de tijd te achterhalen. Kwart over acht. Het ontbijt was allang bezig. Normaliter had Margaux allang aan Torrance's deur gestaan om hem te waken, hoewel hij doorgaans zelf wakker werd. Hij gokte dat haar takenpakket wellicht strenger was geworden sinds men haar verdacht van de brand in de stallen, enkel dienen als Torrance's dienstmeid was niets in tegenstelling tot de resterende klusjes die voor het personeel te wachten stond. Uitbundig strekte hij zichzelf uit, nadat hij opstond van zijn houten stoel. Enkele krakende geluiden werden hoorbaar. Gehaast had hij zichzelf gewassen en zich in zijn kleren gehijst, om vervolgens zijn gezicht even te laten zien in de eetzaal.
"Torrance! Wat ben je laat, mijn jongen!" merkte Torrance's vader op, die nog aan de ontbijttafel zat, vergezeld door Eleanor en haar vader. Zijn blik viel op Margaux die druk in de weer was met de ontbijttafel af te ruimen en orders opvolgde van de koningen. Het verwonderde hem niets dat ze inderdaad als slaafje van zijn vader werd gebruikt, daar kende hij hem goed genoeg voor.
"Geen wonder. ik heb klaarblijkelijk geen dienstmeid meer, dus dan moet ik alles zelf doen. En dat kost tijd," zei Torrance simpel. Met zijn hand greep hij een appel uit de fruitschaal, waar hij nonchalant een hap uit nam. Torrance zag er bovendien ook nonchalant uit. Zijn haren zaten ietwat in de war en zijn normaliter gladde wangen waren ongeschoren. Stoppels hadden zich over zijn huid gevormd. Torrance verzorgde zichzelf wel, maar hij had belangrijkere dingen aan zijn hoofd dan zichzelf tot in de puntjes klaar te maken voor de dag. Het was een uitzicht dat zijn vader zorgden baarde, iets dat hij deed verklappen door de diepe frons op zijn gelaat.
"Mevrouw Toussaint. Ik heb je de order gegeven om harder te werken, niet om je job als dienstmeid voor mijn zoon te verwaarlozen," zei Torrance's vader streng. Het viel hem op hoedanig de koning Margaux in een ongemakkelijke, vervelende positie wist te brengen. Desalniettemin gaf Torrance haar de mogelijkheid noch de kans niet om haar excuses te laten uitspreken. Ze was hem geen verontschuldiging schuldig. Bovendien had Torrance een idee dat hij zo snel mogelijk wilde uitvoeren.
"Ik denk dat Margaux haar taak voor jullie erop zit? Of moet ik tegenwoordig al toestemming vragen om toegang te krijgen tot mijn eigen dienstmeid? Ik vind het maar niks om mijn eigen hemden te moeten kiezen," zei Torrance. Hij vond het heerlijk om zijn sarcasme in de strijd te gooien en hiermee de negatieve karaktertrekken van de rest van de koninklijke familie belachelijk te maken. Hij beeldde de luiheid van zijn vader uit, de mate waarin hij zodanig bijdehand was en voor elk karwij iemand nodig had die het voor hem deed.
"Natuurlijk niet, jongen," zuchtte zijn vader. "Hup, Toussaint. Je hebt hem gehoord. Aan het werk!" zei Torrance's vader streng. Na die woorden gehoord te hebben, draaide Torrance zich om, aanstalten gemaakt om zijn weg te banen naar de gangen van het paleis.
"Torrance, liefje! Wacht, ontbijt eerst even met me!" Torrance hoorde hoe Eleanor hem nariep, hem bijna smeekte om zijn aandacht en aanwezigheid, iets dat hij de afgelopen dagen wederom uit het oog was verloren. Desondanks Torrance, ondanks zijn zwakkere periode met Margaux, voor zijn huwelijk met Eleanor had gekozen en hij nu daadwerkelijk haar van aandacht verschuldigd was, moest hij zeker zijn van wie er gestraft moest worden. Hij moest de stad in, nu hij wist waar de aansteker mogelijks geproduceerd werd. Doch, voelde hij zich ietwat schuldig over de mate waarin hij was vreemdgegaan en hoe hij zijn verloofde verwaarloosde in de strijd met zijn gevoelens voor zijn eigen dienstmeid.
"Straks, beloofd. Ik moet nu weg. Ik regel wel wat voor vanavond," zei Torrance. Nadat Eleanor teleurgesteld, maar met een blik gevuld met begrip knikte, wandelde hij de dinerruimte uit, vergezeld door Margaux, die ietwat gehaast zijn snelle passen probeerde te volgen. Hij sprak pas een woord nadat ze de muren van het kasteel hadden verlaten.
"Ik herkende een logo op de aansteker en ik heb een hele nacht in het papierwerk van geregistreerde bedrijven gezocht naar een bedrijf dat werkt onder dat logo en iets met goud doet," zei Torrance terwijl hij verder wandelde. "Ik denk dat ik weet waar de aansteker is gemaakt," ging hij verder. "Ik heb voor mezelf een toelatingsbevel geschreven zodat ik toegang krijg tot de factureringen van dat bedrijf, dus het is een kwestie van uitzoeken welk factuur bij de aansteker hoort en dan hoop ik dat ik erachter kom wie de het heeft gekocht." Torrance stopte met wandelen en nam met zijn hand de bovenarm van Margaux zachtaardig vast, zodat ook zij zou stoppen met wandelen. "Ik wil je niet vals beschuldigen, echt niet. Zolang jij zegt dat je er niets mee te maken hebt, geloof ik je," zuchtte hij. "Maar als jij het was, wil ik het echt liever van jou horen dan dat ik zo zwart op wit zie dat er een factuur op jou naam staat voor een aansteker die die brand heeft aangestoken. En als jij het was wil ik zelfs proberen te begrijpen waarom. Misschien was het wel per ongeluk. Ik weet het niet. Maar ik geef je nog één kans om de waarheid te vertellen," zei Torrance. "Jouw waarheid."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
De gang waarin Margaux en Torrance liepen, leek langer dan ooit, elke stap weerkaatsend tegen de stenen muren, die koud en onverbiddelijk aanvoelden onder het zwakke flikkeren van de fakkellichten. De schaduwen dansten sinister langs de vloeren en wanden, als stille getuigen van de spanning die tussen hen hing. De lucht voelde dik aan, geladen met een mengeling van angst en verwachting, en Margaux's ademhaling leek bijna de enige geluidsbron, naast het zachte geritsel van hun kleding terwijl ze zich voortbewogen. Het spaarzame licht tekende scherpe lijnen op Torrance's gezicht, waardoor hij er harder uitzag dan ze zich herinnerde, en elk van zijn uitgesproken gelaatstrekken accentueerde..Terwijl Torrance sprak, voelde Margaux de zwaarte van elk woord, als hamerslagen die nagalmden in haar toch al fragiele gemoedstoestand. Hoewel zijn stem normaal gesproken een bron van comfort was, leek het nu alsof elke klank een oordeel velde. Ieder woord dat hij uitsprak, legde meer gewicht op haar schouders; elke zin een extra steen in de last die ze al droeg. Zijn woorden, bedoeld om gerust te stellen, klonken in haar oren als een voorbode van een oordeel dat nog uitgesproken moest worden. Margaux staarde naar de grond terwijl ze naast hem liep, haar gedachten een wirwar van angst en verwarring. Ze was onschuldig, dat wist ze, maar hoe kon ze verwachten dat iemand haar geloofde, zelfs Torrance niet, met zulke overtuigende bewijzen tegen haar?
Terwijl ze naast Torrance liep, voelde Margaux een mengeling van ongeloof en vastberadenheid door haar heen stromen. Hoe had haar situatie zo snel kunnen keren, van een iets of wat gerespecteerde positie naar een beschuldigde van een misdaad die ze niet begaan had?Toen Torrance stopte en haar bij de arm nam, keek ze op. Zijn gezicht was ernstig, de zachtheid die ze gewend was nu vervangen door een zoekende blik, die leek te proberen de waarheid in haar ogen te lezen. Hij gaf haar nog een kans om haar waarheid te spreken. Margaux's hart bonsde hevig. Dit was het moment waarop ze moest beslissen: vechten voor haar onschuld of bezwijken onder de druk. Met moeite slikte ze, haar keel voelde droog en haar stem was bijna onhoorbaar toen ze antwoordde. "Ik heb het niet gedaan, Torrance," begon Margaux, haar stem trillend van verontwaardiging, maar doordrongen van een vurige vastberadenheid. "Denk je echt dat ik in staat zou zijn om zoiets te doen? Om alles waar ik om geef in gevaar te brengen?" Haar ogen flitsten vuur, reflecterend de diepte van haar gevoelens. "Iemand heeft die aansteker daar neergelegd, Torrance, iemand die wil dat ik de schuld krijg. En geloof me, ik zal erachter komen wie. Ik zal niet rusten totdat ik mijn naam heb gezuiverd." Haar handen balleden zich tot vuisten, een fysieke manifestatie van haar innerlijke strijd en vastberadenheid. "Ik ben misschien maar een dienstmeid in de ogen van velen hier, maar ik heb mijn trots en mijn principes. Ik zou nooit zulk een lafhartige daad plegen. En het feit dat dit gebeurt net nu ik mijn plek hier begin te vinden, voelt als een messteek in mijn rug." Margaux kon alleen maar hopen dat haar woorden enige twijfel bij hem hadden gezaaid, dat ze genoeg waren om hem aan haar kant te houden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Torrance had Margaux diep in de ogen aangekeken, gewacht op enig blijk van antwoord op zijn onzekerheid; hij wist immers niet meer wat hij al dan niet geloven kon. Verscheidene verhalen werden naar zijn hoofd toe geworpen, vereisten een mening die hij niet vormen kon omdat er geen kant en klare bewijzen waren, voor geen enkele waarheid dan ook. Torrance aanschouwde hoe de woorden ik heb het niet gedaan Margaux' lippen verlieten, hoe ze standvast leek te zijn van zichzelf en haar verhaal. Haar waarheid, zoals hij die aan haar had gevraagd. Om die reden knikte Torrance; dat waren de woorden die hij nodig had om haar te geloven. Het was datgeen dat vereist was om het besef in hem op te wekken dat Margaux nooit met opzet de paarden, noch zichzelf in gevaar zou brengen. Het was absurd om plotseling een zelfmoordmissie van dat kaliber op te starten, voor wat? Neen, het was onlogisch en dat besefte hij nu.
"Ik geloof je, Margaux," zei Torrance tegen haar, hopend dat zijn woorden een gevoel van geruststelling konden veroorzaken. Op die manier wist ze dat ze er niet alleen voor stond, dat ze op zijn steun kon rekenen en dat ook hij de zaak niet zou laten rusten vooraleer dat er echte bewijzen waren, zwart op wit, zoals het hoorde. "Ik geloof je en je kan op mijn hulp rekenen. We vinden wel wie hier achter zit, oké? Dat beloof ik je," vertelde hij haar. Torrance mocht dan wel niet de man en macht hebben zoals de koningen dat hadden, waardoor het altijd hun woord tegen het zijne bleef, maar als hij op de één of andere manier het bewijs onder ogen kon komen dat het iemand anders was dan Margaux, zou dat heel wat teweegbrengen in het hof. "Voor mij ben je niet zomaar een dienstmeid." Torrance kon het niet horen, hoe ze haar bestaansrecht naar beneden haalde, hoe de wanhoop ondanks haar standvastigheid toch in haar ogen stond omdat het in haar positie - als simpele dienstmeid - moeilijk was om haar mannetje te staan, voor zichzelf op te komen en haar onschuld te bewijzen. Na alles wat ze samen hadden doorstaan; de ruzies, de momenten van affectie en intimiteit, maar ook in de positie van haar toekomstige koning, kon hij haar niet aan haar lot overlaten.
"Laten we eerst kijken waar die aansteker vandaan komt en kijken of de verkoper daar voor je kan getuigen."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Margaux voelde een golf van opluchting, gemengd met een voorzichtige hoop, door haar heen stromen toen Torrance zijn geloof in haar onschuld uitsprak. "Bedankt, Torrance," fluisterde ze, haar stem zacht maar met een ondertoon van vastberadenheid. Ze besloot haar waardering kort te houden. Hoe pijnlijk het ook was, Margaux wist niet meer wie ze kon vertrouwen, zelfs Torrance niet. De realiteit drong tot haar door – zou hij echt zijn beloftevolle toekomst aan het hof op het spel zetten voor haar? In haar ogen was de zaak rond het gestorven paard misschien een tragedie, maar voor de adel kon het worden gezien als een klein ongemak. Zijn carrière en sociale status stonden op het spel. Er woedde duidelijk een innerlijke strijd binnenin Margaux. Een zucht ontsnapte haar lippen terwijl deze gedachten door haar hoofd spookten. Ze moest zich focussen op het heden, op wat nu het belangrijkste was: haar naam zuiveren, wat het ook mocht kosten. Ondanks zijn steun, begreep Margaux dat de uitdagingen die voor hen lagen enorm waren. Ze moesten sluitend bewijs vinden dat haar onschuld onomstotelijk zou bewijzen. De aansteker, met zijn onbekende herkomst, was tegelijkertijd een bron van hoop en vrees. Wie had het in zich om haar zo te manipuleren, en met welk motief?"Misschien moeten we beginnen met het nagaan van alle lokale goudsmeden," stelde Margaux voor, terwijl haar gedachten koortsachtig naar oplossingen zochten. "Wie kan zo'n uniek item maken? We moeten alle mogelijke verkooppunten bezoeken, spreken met handelaren, en kijken of er onlangs speciale bestellingen zijn gemaakt. Misschien heeft iemand gezien wie de aansteker heeft gekocht, of nog beter, zijn ze zich bewust van de koper."Terwijl ze naast Torrance verder liep, weerklonken hun voetstappen hol in de lange, echoënde gangen, als een sombere symfonie die haar vastberadenheid begeleidde. Buiten raasde een onverwachte herfststorm, waarbij de wind fluitend door de openstaande ramen gierde. Margaux dacht na over de geruchten die ze had gehoord op de markt, over een nieuwe ambachtsman wiens werk het praten waard was. Misschien was daar een beginpunt voor hun zoektocht, een eerste draad om te volgen in het web van intriges dat zich rond haar had gesponnen. Ze moest scherp en alert blijven, klaar om elke nieuwe ontdekking of tegenslag die op hun pad kwam, het hoofd te bieden. “We moeten voorzichtig zijn, Torrance,” herhaalde ze, haar stem nu een mengeling van angst en waakzaamheid. “Wie dit ook heeft gedaan, is duidelijk slim en gevaarlijk. We kunnen niemand vertrouwen.”
De koude stenen van het kasteel, die eens zo statig en verwelkomend hadden geleken, waren nu stille getuigen van haar strijd. De echo’s van hun voetstappen in de lange gangen leken een sombere symfonie te spelen, die haar vastberadenheid begeleidde. Margaux wist dat de komende dagen zowel een mentale als een fysieke test zouden worden. Ze moest scherp en alert blijven, klaar om elke nieuwe ontdekking of tegenslag die op hun pad kwam, het hoofd te bieden. "Torrance," begon Margaux voorzichtig, terwijl ze haar woorden zorgvuldig koos, "ik waardeer je hulp enorm, maar we moeten praktisch zijn over onze volgende stappen. Als we samen naar het dorp gaan en je wordt herkend, kan dat alles veel gecompliceerder maken." Haar stem was zacht, bijna fluisterend, alsof het uitspreken van haar zorgen hen op een of andere manier werkelijkheid zou maken. "Jouw aanwezigheid zou aandacht kunnen trekken die we niet kunnen gebruiken. Mensen praten, en geruchten verspreiden zich snel. We kunnen ons geen extra schijnwerpers veroorloven als we discreet willen blijven." Ze keek hem direct aan, haar ogen zoekend naar begrip. Margaux beet op haar lip, terwijl ze nadacht over de beste aanpak. Ze wist dat de kasteelwachters haar nooit alleen zouden laten vertrekken, vooral nu haar bewegingen zo nauwlettend werden gevolgd. "Misschien is het beter als we iemand van het dorp hierheen halen, iemand die we kunnen vertrouwen." Ze pauzeerde, zoekend naar bevestiging in zijn ogen. "We kunnen een betrouwbare dorpsbewoner uitnodigen om naar het kasteel te komen onder het mom van een andere reden, misschien als leverancier of voor een klus. "Haar plan was minder direct, maar het zou hen de nodige dekking bieden. "Op deze manier kunnen we de nodige vragen stellen zonder dat jij of ik het kasteel hoeven te verlaten en opgemerkt worden. Het verkleint het risico om gezien te worden en houdt jouw identiteit veilig." Margaux hoopte dat Torrance de logica in haar plan zag. Het was een omweg, maar onder de huidige omstandigheden leek het haar de veiligste manier om aan de benodigde informatie te komen zonder onnodige aandacht te trekken.
Margaux liet haar blik door de ruimte dwalen, nadenkend over wie ze konden vragen voor deze delicate taak. Het moest iemand zijn die geen directe connecties had met haar of haar situatie. Even overwoog ze haar vader, maar schudde toen haar hoofd. "Het kan niet iemand zijn die te dicht bij ons staat," legde ze uit aan Torrance. "Mijn vader zou te persoonlijk betrokken zijn, en dat geldt ook voor Henry. Hun emoties kunnen ons werk in de weg staan en onbedoeld de aandacht op ons vestigen." Ze ademde diep in, terwijl ze de lijst van mogelijkheden in haar hoofd doorliep. "We hebben iemand nodig die neutraal genoeg is, iemand die niet direct geassocieerd wordt met mijn zaak of onze families. Iemand wiens bezoek aan het kasteel niet meteen vragen oproept."De realisatie dat dit geen eenvoudige taak zou zijn, drukte zwaar op haar. Het kiezen van de juiste persoon was cruciaal, en ze zou geen overhaaste beslissingen nemen. Het succes van hun missie hing af van hun vermogen om slim en discreet te handelen, minstens even slim en discreet als de dader.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Terwijl Torrance naar de gefluisterde woorden van Margaux luisterde, welde er een golf van emoties in hem op. Haar dankbaarheid was voelbaar, haar vastberadenheid duidelijk, maar toch kon hij het zeurende gevoel van twijfel dat van binnenuit aan hem knaagde niet van zich afschudden. Hij geloofde met elke vezel van zijn wezen in haar onschuld, maar de ernst van hun situatie drukte zwaar op zijn geest."Margaux," begon hij, zijn stem nauwelijks luider dan een ademteug, "ik zal alles doen wat nodig is om je te helpen je naam te zuiveren." De woorden voelden ontoereikend, onvoldoende om de diepgang van zijn toewijding aan haar zaak over te brengen. Maar hij hoopte dat ze de oprechtheid in zijn ogen kon zien, de onwrikbare vastberadenheid die in hem brandde.Terwijl ze zij aan zij door de galmende gangen van het kasteel liepen, kon Torrance niet anders dan voelen hoe zwaar hun hachelijke situatie op hen drukte. De sombere symfonie van hun voetstappen leek de onrust in zijn hart te weerspiegelen, een voortdurende herinnering aan de uitdagingen die ons te wachten stonden. Het voorstel van Margaux om een vertrouwde dorpeling bij hun onderzoek te betrekken, leidde tot een sprankje hoop bij Torrance. Het was een praktische oplossing, een oplossing die het risico minimaliseerde dat ongewenste aandacht op de zaak werd gevestigd. En terwijl hij over haar woorden nadacht, kon hij niet anders dan haar vindingrijkheid bewonderen, haar vermogen om helder te denken ondanks tegenslag.
"Ik ben het ermee eens, Margaux," zei hij met een vastberaden toon in zijn stem. "We moeten voorzichtig te werk gaan." Hij wierp een geruststellende blik in haar richting, in de hoop zijn onwankelbare steun over te brengen. Terwijl er potentiële kandidaten voor hun delicate taak door zijn hoofd vlogen, voelde Torrance een gevoel van urgentie van binnenuit aan hem knagen. Tijd was van essentieel belang, en ze konden het zich niet veroorloven hun onderzoek nog langer uit te stellen. Ze moesten snel en resoluut handelen als ze enige hoop wilden hebben de waarheid aan het licht te brengen en terwijl hij Margaux in de ogen keek, wist hij dat hij alles zou doen om haar te beschermen, om haar in de ogen van de wereld te rechtvaardigen. Want ze was meer dan alleen een dienaar voor hem: ze was een vriend, een vertrouwelinge, een geestverwant in een wereld vol bedrog en verraad. "Het hof heeft enkele privé-detectives, en ik vermoed als ik er eentje flink betaal, dat de werkelijkheid snel genoeg naar boven komt. Maar ik weet niet of zo'n onpersoonlijke aanpak iets is wat je zoekt."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld