Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ Unfortunate gifts schrijftopic

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Samen met Rex en Rose liep Freya over de gangen van het instituut heen. Ze veranderde haar pas zodat ze rustig met de twee mee kon lopen terwijl ze naar het gesprek luisterde. Ze glimlachte even lichtelijk. "Ja het is hier wel een redelijk doolhof ja, maar zodra je weet waar je eigen kamer en de eetzaal is zal het wel meevallen" zei ze. Toch dacht ze er nog even bij dat het zonder haar gave een stuk makkelijker zou zijn. Freya kon namelijk niet zomaar een kamer in lopen zonder dat ze overweldigd werd door het aantal mensen die er waren. Ze kon ook niet een hal in lopen zonder zo dicht mogelijk bij de muur te blijven en naar de grond te kijken, in de hoop dat ze haar gave onder controle kon houden. Dat deed Freya nu ook -- alhoewel ze met haar groepje liep, liep ze in de buurt van de muur en maakte ze geen oogcontact met de langslopende mensen. Het was puur voor de veiligheid van haarzelf. Daarom spendeerde ze ook nog redelijk wat tijd in haar eigen kamer of op de rustigste plekjes, puur zodat ze ervoor kan zorgen dat ze zichzelf niet gek maakt. Als ze dat deed dan kon ze weer een dag bij de psycholoog vermijden.
Tijdens de rondleiding wees Freya een aantal dingen aan die wel belangrijk waren om te weten, zoals waar de begeleiders leven en andere belangrijke kamers. Freya keek even snel naar Rex en wilde hem gerust stellen. "Maar geen zorgen, het komt vast altijd goed. En anders dan willen wij vast wel helpen, toch Rose?" vroeg ze met een glimlachje op haar gezicht. Toen Rose het had over het zwembad beurde Freya lichtelijk op. "Oh ja, we hebben inderdaad een zwembad. Dat is een fijne plek om te zijn als je wat rust wilt hebben." zei ze met een glimlach, "En er is ook een bibliotheek, dat is ook wel een fijne plek. Als je rustige plekjes nodig hebt kan je altijd naar mij komen" voegde ze nog toe en ze stak haar duimen op, waarna ze ze snel weer naar beneden deed.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
Een speelse grijns verscheen er rond zijn lippen toen ze aan hem vroeg wat hij had gedaan. Uiteraard had hij die vraag wel verwacht. Het zou eerder gek zijn als hij die vraag niet had gekregen, nadat hij had aangegeven dat hij niet naar buiten mocht. Zijn grijns werd enkel breder toen ze zei dat hij het haar maar moest vertellen tijdens de rondleiding. Al verbeterde ze zichzelf door te zeggen dat ze het ook over iets anders konden hebben. Blijkbaar had hij wel degelijk een goede indruk op haar gemaakt, aangezien ze nog meer tijd met hem opgescheept wilde zitten. Al had hij eigenlijk ook niet anders verwacht; hij wist van zichzelf dat hij geen verkeerd gezelschap was. Hij bleef wel praten en dingen vertellen die soms totaal niet relevant waren.
Felix begon dan ook te lopen en besloot als eerste richting de trainingsruimtes te gaan. Omdat hij wist dat Lily graag naar buiten had gewild, maar er nu voor had gekozen om toch met hem mee te gaan, besloot hij haar toch een stukje van buiten te geven. Hij wist dat het niet netjes was, maar zonder toestemming kroop hij voorzichtig in haar geest. Het eerste wat hij voelde was angst en dan geen angst voor hem, maar voor zichzelf. Het deed hem verschillende dingen afvragen, maar hij besloot die angst gewoon te negeren. Voor enkele seconden plaatste hij beelden, zijn eigen herinneringen, van de omgeving van Golden Oak in haar geest. Hij liet haar het bosrijke gebied zien en een prachtige open plek met hoog gras en wilde bloemen, waar de zon weerkaatste in de vochtdruppeltjes op de grassprietjes. Een beeld dat hij had opgeslagen toen hij een keer op de vroege ochtend naar buiten was gegaan met een begeleider, met het excuus dat hij zich niet goed voelde en echt even frisse lucht nodig had. Nadat hij haar de beelden had laten zien, trok hij zich ook snel weer terug uit haar geest. "Zo nu en dan vind ik het leuk om mijn gave op andere mensen te gebruiken, iets wat natuurlijk niet is toegestaan. Vaak kom ik er wel mee weg, maar af en toe word ik wel eens betrapt. De begeleiders weten dat ik het fijn vind om naar buiten te gaan en daarom word me dat altijd ontnomen,'' vertelde hij haar.
Inmiddels liepen ze langs het zwembad, waar het tot zijn verbazing behoorlijk druk was. Zijn oog viel op Erin die op dat moment het water in liep. Een van de weinige mensen waarmee hij het goed mee kon vinden in dit instituut. Verder bevonden Josie en Asa zich ook in het water, maar met hen had hij niet echt contact. Verder stonden er ook nog wat anderen, van wie hij niet iedereen herkende. "Hier is het zwembad, waar we ook altijd in mogen. Het is een heerlijke ontspanning na een drukke dag. Meestal is het hier niet zo druk, maar goed, we kunnen wel even naar binnen gaan en dan stel ik je aan wat andere mensen voor als je dat goed vindt, tenminste.''

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Rex fronste diep. Zie je wel, het was hier een doolhof. Dat ging nog leuk worden dan. Natuurlijk, hij wist nu waar ze kamer en de eetzaal waren, maar op die manier ging hij echt de dag niet doorkomen. Laat staan weken, maanden of zelfs jaren.
Even had hij geaarzeld om Freya te vragen waarom ze zo bij de muur bleef en haar blik afgewend hield, maar hij besloot er tegen. Hij was niet langer de enige die zich in moest houden - verre van zelfs. En gaves waren iets persoonlijks, dus zijn mond hierover houden was in zijn ogen het beste nu.
'Dank je,' antwoordde hij Freya met een lichte glimlach, toen ze zei dat zij en Rose hem wel helpen wilden. Dat scheelde al een hoop. Daarbij was het ook wel eens fijn om op goede voet te beginnen met iemand. Twee iemanden, in dit geval.
Rex trok echter zijn neus op toen Rose over een zwembad begon - iets waar Freya maar al te graag op in haakte. 'Oh, echt?' vroeg hij dan ook in een poging geïnteresseerd te klinken. Hij was echter alles behalve weg van het idee. Verdrinken stond niet op zijn to-do-list hier.
Rustige plekken klonken hem echter een stuk beter in de oren; rust was vaak wel iets waar hij behoefte aan had, dus het feit dat Freya wel wat plekken met Rex wilde delen vond hij wel fijn. 'Dank je, ik zal het onthouden,' beloofde hij haar dan ook.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De blik in Erin haar ogen toen Drew zijn excuses aan Adam aanbood deed hem best pijn. De minachting en ergenis. Inmiddels was hij eraan gewend. Zelfs voor hij wist wat zijn gave was, toen hij nog dacht dat hij bewusteloos was tijdens het gebeuren, keken mensen hem zo al aan als er weer eens een ongeluk was gebeurd. Hier op Golden Oak ontkwam hij al helemaal niet aan de blikken. Zelfs nieuwelingen keken hem zo aan, als ze op de hoogte waren gebracht van zijn gave door hemzelf of door anderen. Er was slechts een enkeling die hem niet zo aankeek. Een enkeling die begreep dat hij er niets aan kon doen. Dat hij het ook niet wilde. Dat waren eigenlijk de mensen met net zulke gaven als de zijne. Een rank vijf die geen controle hadden. Die ook in afzondering leefden om anderen te beschermen. Die wisten wat voor last sommige gaven waren. Toch had Drew inmiddels geleerd hoe hij die blikken moest negeren. Hij was zoals hij was en was niet de enige met een rottige gave. In een zielig hoekje gaan kruipen en zichzelf zielig vinden had geen zin. Hij moest proberen zijn gave te leren beheersen. Zich daar op concentreren en hopen dat het op een dag beter zou gaan.
Met die gedachten kleedde Drew zich dan ook in de kleedkamer om. Normaal deed hij dat altijd in zijn slaapkamer als hij naar het zwembad zou gaan, maar nu dat Asa hem had opgehaald had hij dat niet gedaan. Terwijl hij zijn kleren netjes opvouwde en op de hoek van het bankje in de kleedkamer had gelegd en zijn zwart met felblauwe zwembroek had aangetrokken haalde Drew even zijn hand door zijn haren heen en keek in de spiegel. Zijn haren moest hij nodig eens weer bijverven. Het nadeel was dat hij niet heel vaak naar buiten mocht om nieuwe verf te kopen of zo. Soms vroeg hij zich af waarom hij het steeds verfde. Het was zijn manier geweest om aan zijn verleden te ontsnappen toen hij in Golden Oak terecht kwam. Een nieuwe Drew, maar in werkelijkheid was er niets nieuws aan hem. Behalve zijn haarkleur dan. Zijn gave zorgde nog steeds voor slachtoffers en het verleden bleef hem achtervolgen. Toch vond hij het wel wat hebben en bleef hij het regelmatig verven.
Even schudde Drew zijn hoofd. Hij raakte afgeleid. Na nog een blik in de spiegel te hebben geworpen, naar zijn zonnebril dacht hij na. Zou hij hem op houden of afzetten? Hij haatte het dat zijn zonnebril nat werd in het zwembad, maar aan de andere kant durfde hij de zonnebril ook niet af te zetten. Niet zo kort na een aanval tenminste. Om die reden besloot Drew zijn zonnebril op te houden en liep vervolgens de kleedkamer uit, weer richting het zwembad waar hij Asa in het water naar Josephine zag zwemmen. Zelf liep hij naar de rand van het zwembad en liet zich er langzaam en voorzichtig in zakken, zonder zijn bril nat te maken. Normaal dook hij er gewoon in. Dat ging sneller en was hij er ook sneller door heen. Een voordeel aan Josephine was echter dat het water wel lekker warm was. Warmer dan normaal in elk geval dus er echt doorheen komen hoefde nu niet. Op dat moment hoorde hij over een drankavond en glimlachte even zwak. "Een drankavond? Leuk, al was dat de vorige keer niet zo'n succes" zei Drew lachend. Meestal eindigden de drankavonden voor veel leerlingen in de isolatie of in kamerarrest. Toch kon Drew wel wat afleiding gebruiken en hij zat liever in kamerarrest of isolatie voor een leuke maar verboden avond dan dat zijn gave uit de hand zou lopen. Zelf had zijn gave geen effect op alcohol. Het leek wel alsof hij juist meer kon hebben als hij alcohol op had.
"Als het mag zou ik ook graag willen komen, al ga ik mijn gave niet gebruiken om ons uit de problemen te halen als we betrapt worden" zei Drew rustig en haalde een hand door zijn gekleurde haren. Een paar maanden geleden was er ook een drankavond geweest. Toen ze betrapt waren dacht een nieuweling die van zijn gave had gehoord wel dat hij de problemen zou oplossen en de begeleiders zou bevelen weg te gaan. Toch weigerde Drew wat hem behoorlijk wat haat had opgeleverd. Echter ze hadden er zelf voor gekozen om naar de drankavond te komen, kenden de risico's en Drew had geen zin om de controle over zijn gave te verliezen en slachtoffers te maken om zoiets kleins. Wie niet in de isolatie wilde komen, moest niet naar dat soort feestjes gaan. Zo gemakkelijk was het in zijn ogen.

Account verwijderd

schreef:
Lilith keek nieuwsgierig naar Felix. Er ontstond een grijns rond zijn lippen na haar vraag en die leek alleen groter te worden. Het stelde haar wel op haar gemak en ze streek een pluk haar weg achter haar oor terwijl ze wat verlegen terug glimlachte en Felix' stappen volgde zodat ze hem niet kwijtspeelde in de gangen. Er waren hier meer gangen dan verwacht. Het enige probleem was dat ze allemaal op elkaar leken, veel licht, maar ook veel beton en staal en allemaal met dezelfde deuren erin.
Halverwege de gang waar ze door liepen, werd haar zicht wazig. Verward bracht ze een hand naar haar voorhoofd en bleef middenin de gang staan omdat ze niet meer wist waar ze heen ging. Om niet om te vallen, steunde ze met haar andere hand tegen de muur aan en probeerde zich niet druk te maken over wat Felix dacht. Over een paar seconden was dit weer over, ze had vast gewoon al teveel gedaan voor vandaag. Dit was niet haar gewoonlijke schema.
"Het gaat wel, je moet me niet helpen," wou ze uitbrengen, maar ze kreeg de woorden er niet uit.
Dat was haar enige zorg, dat ze flauwviel of dat hij haar nu al te hulp schoot en zichzelf bezeerde ook al was er vrijwel geen huid van haar bloot.
Toen veranderde alles rondom haar en voor ze het goed en wel besefte stond ze buiten. Écht buiten. De wind speelde met haar haren en voelde fris aan op haar huid. Rondom haar schoten bomen uit de grond en torenden hoog boven haar uit met een pallet aan kleuren dat ze zich bijna niet meer kon herinneren. Net voor ze een stap kon zetten de wijde wereld in, draaide alles weg en maakte plek voor een grasveld vol hoog gras bezaaid met de meest kleurrijke bloemen. De zon stond hoog aan de hemel en verwarmde haar huid met een warme gloed. Op het gras lagen druppels water die schitterden in het zonlicht, maar alles verdween als ze er één over haar vinger wou laten glijden.
Plots stond ze terug in de kale gang vol grijs beton dat koud aanvoelde onder haar vingers. Het licht was er helder, maar koel. Het duurde even voor ze goed en wel besefte wat er net gebeurd was. Felix praatte er luchtig over, alsof het weinig inhield en stapte verder vooruit. De volgende deur leek naar het zwembad te leiden waar hij halt hield en haar opnieuw aankeek.
Lily liet sloom haar hand van haar voorhoofd zakken en veegde gehaast onder haar oog. Waarom ze op het punt stond om te huilen, daar kon ze moeilijk een vinger op leggen. Het voelde als verdriet omdat ze dat allemaal zo lang had moeten missen, maar tegelijkertijd had ze zich nog nooit zo oprecht gelukkig gevoeld.
"Bedankt," zei ze zacht.
"Ik vind je gave prachtig, ik wou dat die van mij ook een mooie kant had," bracht ze nog ontzet uit.
Snel herpakte ze zichzelf, haalde diep adem en sloeg haar ogen even ten hemel omdat dat hielp om de tranen tegen de houden. Met veel plezier toverde ze een oprecht glimlach tevoorschijn en knikte bij zijn voorstel.
"Het lijkt me fijn om anderen te ontmoeten, dankje om me te willen voorstellen," zei ze en haalde nogmaals diep adem.
Dit zou wel lukken, ze kon het aan om anderen te ontmoeten ze vonden haar vast aardig. Iets nerveus, maar gesterkt door Felix' aanwezigheid, stapte Lily naar Felix toe, klaar om de rest te ontmoeten.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Op een rustig uurtje zwemmen hoefde ze deze ochtend niet te hopen. Doorgaans trof ze het zwembad op vroege ochtenden zoals deze verlaten aan, wanneer de meeste mensen ofwel bij een les zaten of nog in bed lagen. Het grootste deel van de tijd had ze er geen problemen mee om zich tussen de mensen te begeven en sociaal te zijn, maar haar zwemuurtje beschouwde ze altijd als tijd voor zichzelf. En hoewel ze de andere mensen simpelweg zou kunnen negeren, was het toch anders dan wanneer ze alleen was. Ze kon het niet helpen dat ze luisterde naar de gesprekken om haar heen, dat andere mensen haar uit haar eigen bubbel van rust trokken, of ze dit nu bewust of onbewust deden.
Erin trok een paar baantjes door het water, dat aangenaam lauwwarm aanvoelde. Terwijl ze zich gewichtloos door het water voelde glijden, bleef ze in gedachten hangen bij het gesprek met Adam. Hij had het zo achteloos gehad over ontsnappen, had het laten klinken alsof Golden Oak slechts een klein obstakel was op de weg naar vrijheid. Ze had er in het begin vaak aan gedacht, aan ontsnappen. Als ze weg had weten te komen uit het circus, zou ze toch zeker ook moeten kunnen uitbreken uit een instituut als dit? Met haar gave zou dat een fluitje van een cent moeten zijn. Diep vanbinnen wist ze echter wat haar tegenhield. De angst dat ze haar nog een keer zouden vinden. Niet Golden Oak, maar de zoekers van het circus. En wat zou ze in godsnaam met haar leven aanmoeten in vrijheid? Ze had daar bijna geen ervaring mee.
Erin was bezig aan haar baantje terug richting de trap uit het water toen de deuren opnieuw open en dicht gleden. Lichte ergernis vonkte door haar ogen. Nog even en ze zou mensen met haar gave dwingen rechtsomkeert te maken. Toen haar ogen de personen ontmoetten die naar binnen liepen, verzachtte haar uitdrukking iets. Haar mondhoeken krulden zich omhoog tot een flauwe grijns op het moment dat Felix’ blik de hare kruiste. Erin had geen idee wie het meisje was dat onzeker achter hem aan naar binnen stapte, maar daar zou ze gauw genoeg achterkomen.
Erin hees zichzelf op de kant, wrong het water uit haar haren en ging vlug met de handdoek over haar natte huid, waarna ze op het tweetal afliep.
‘Felix’, begroette ze hem, ditmaal met een glimlach met een charmant randje. ‘Ik zou haast zeggen dat het zwembad al te vol is naar mijn mening, maar voor jou wil ik wel een uitzondering maken.’
Ze grijnsde en keek daarna onderzoekend en geringschattend naar het meisje aan zijn zijde. ‘En wie is deze nieuwe vriendin van je?’ Geamuseerd ging Erin met een hand door haar natte lokken. Het was weinig nieuws voor haar dat Felix zijn pijlen regelmatig op een ander meisje richtte - vrijwel nooit met erg goede intenties. Het was amusant om te zien hoelang ieder het volhield.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
Felix haalde zijn schouders op toen Lily zijn gave prachtig noemde. Daar waren de meningen op Golden Oak over verdeeld. De meesten hier zouden zijn gave niet op die manier omschrijven, maar zij wisten vaak ook niet dat hij er ook positieve beelden mee kon tonen. Het was gewoon veel aantrekkelijker om mensen angst aan te jagen. Althans dat vond hij dan. Hij wist ook dat hier genoeg jongeren waren die bang waren voor wat hun gave kon aanrichten. Eigenlijk kon je wel stellen dat ze bang waren voor hun eigen gaven en hij had het gevoel Dat Lily ook zo iemand was. Hoewel hij begreep dat sommige gaves vernietigende effecten hadden, was hij alsnog van mening dat iedereen ze gewoon moest omarmen. Als ze dat zouden doen dan zouden ze vast ook beter worden in het onder controle houden ervan. “Vergeleken met andere gaves, is die van mij ook wel een beetje saai,’’ zei hij met een lichte grijns.
Voordat hij Erin kon wenken om naar hen toe te komen, was de jongedame al uit het water gekomen en op hen afgestapt. De grijns die hij eerder rond zij lippen had, werd nu alleen maar breder bij het zien van haar. Zodra ze voor hen stond, bekeek hij haar dan ook van top tot teen. Natuurlijk zag hij haar regelmatig, maar niet zo vaak in badkleding, dus daar moest hij nu wel even gebruik van maken. “Maak je geen zorgen, ik kom hier niet om een duik te nemen,’’ reageerde hij op haar woorden, ook al had ze gezegd dat ze voor hem een uitzondering maakte. Hij had niet zo de behoefte om nu een duik te nemen in het zwembad. Wat hem betreft was het ook een beetje te druk. Al speelde niet alleen de drukte een rol. Zijn blik gleed namelijk naar de rest van de mensen die aanwezig was in de ruimte. Eén voor één scande hij ze en de verleiding om in sommige hoofden te kruipen was groot. Zijn aandacht werd echter weer opgeëist door Erin, waardoor hij zijn blik weer op haar richtte. Ze kende hem goed, misschien een beetje te goed. Ze wist dat hij een zwak had voor onzekere meisjes en daardoor wist hij ook precies wat ze met haar vraag insinueerde. Felix had nog niet voor zichzelf besloten wat hij van plan was met Lily, dat was iets waar hij nog even over na moest denken. Tot nu toe irriteerde ze hem nog niet, iets wat de meeste meiden wel deden. Dat was in haar voordeel, maar de tijd zou leren of dat zo zou blijven.
“Dit is Lily, ze is hier nieuw en ik dacht: laat ik maar zo aardig zijn om haar aan wat mensen voor te stellen. We weten allemaal hoe lastig het is als je hier pas net bent,’’ antwoordde hij uiteindelijk op haar vraag, waarna hij zich weer op Lily zelf richtte. “Lily, dit is Erin. Een goede vriendin van mij,’’ stelde hij de jongedame aan haar voor. Met een speelse grijns rond zijn lippen knipoogde hij naar Erin. Ze was een van de weinige hier die zijn gave wel kon waarderen en daarom gingen ze veel met elkaar om. Hij vond het ook leuk om met haar te trainen, omdat ze een van de weinige meiden was die het wel lukte om weerstand te bieden.

Account verwijderd

schreef:
Er was niets fascinerender dan menselijke interactie bestuderen. Heel zelden had Lily bewakers of onderzoekers kunnen bestuderen en het had haar altijd geboeid hoe anderen met elkaar omgingen. Veel van de dingen begreep ze niet, of herkende ze wel, maar kon ze niet thuisbrengen. Het korte gesprek tussen Felix en Erin was er zo een.
De jonge vrouw waarvan ze er later achter kwam dat ze Erin noemde, staakte haar bezigheid omdat Felix en zij blikken kruisten. Even vroeg Lily zich af of dat een goed of een slecht teken was. Dat Erin zo nonchalant en zelfzeker op hen afstapte, liet haar op haar hoede zijn. Echter voelde het nog steeds wat alsof haar hoofd vol watten zat na die trip naar een zweepje van de realiteit die Felix haar net getoond had. Hierdoor was ze allerminst in staat om onverwachts te reageren met haar gave.
Erin voegde zich naast hen en Lily kruiste haar armen voor haar borst door haar handen op haar bovenarmen te leggen. De houding die de blondine voor haar aannam, was wat uitdagend en als ze haar hand door haar haren haalde terwijl ze Lily bekeek, wist Lily echt niet hoe ze zich daarbij moest voelen. Geflirt herkende ze wel, maar het voelde bizar om in het middelpunt van een gesprek met die gevoelswaarde te staan. Ergens had het een negatieve connotatie de manier waarop Erin naar haar vroeg. Waarom? Daar kon Lily alleen naar gissen.
Voordat ze officieel aan elkaar werden voorgesteld, kon Lily haar blik moeilijk van Felix afhouden. Ongegeneerd scande hij Erins lichaam, net zoals hij bij de eerste kennismaking bij Lily zelf had gedaan, echter was het grote verschil dat Erin hier weinig verhuld stond en er zich duidelijk niet aan stoorde aan haar houding tegenover hen te zien.
Alleszins sprak Felix ondertussen woorden uit die haar geruststelden. Hij had compleet gelijk, iedereen was hier ooit nieuw geweest en ze wisten allemaal hoe dit voelde. Hopelijk redeneerden er meer zoals hem en zeker Erin. Waarom wist ze niet, maar ze straalde zoiets zelfzekers uit dat Lilith alleen naar haar kon opkijken. Een gave zo gevaarlijk dat ze hier belandde en toch zo tevreden met haarzelf en vlot in de omgang. Van zo'n persoonlijkheid kon zij alleen dromen.
"Hey Erin, fijn om je te leren kennen," zei Lily wel beleefd, omdat ze nu wel iets moest zeggen.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Een geheim maakte Felix niet van het feit dat hij zijn ogen langs haar lichaam liet glijden, en misschien had ze dat zelf ook wel een beetje uitgelokt door haar handdoek over de stoel te laten hangen in plaats van de stof om haar lichaam te slaan. Felix zou echter liegen als hij zou beweren dat hem dat niet aanstond - dat wisten ze allebei.
‘Hm, toch jammer, ondanks de drukte’, reageerde Erin schouderophalend. Waar hij het geen probleem vond haar in badkleding te zien, gold andersom precies hetzelfde. Maar zolang hij dat meisje aan zijn zijde geplakt had, zou ze toch niet echt met hem kunnen praten, waarbij het praten meestal uitliep op andere dingen.
Erin bracht haar blik terug naar de jongedame naast hem, die tot nu toe nog geen woord had gezegd. Het meisje kwam haar niet bekend voor en Felix’ uitleg verklaarde veel: ze was nieuw.
‘Lastig is een understatement’, antwoordde ze, terwijl ze kort met haar ogen rolde. Ze kon zich nog goed herinneren hoe overweldigend Golden Oak was geweest in het begin, hoewel dat vooral kwam door het feit dat ze vastzat tussen de muren van het instituut. Erin had het geluk gehad haar gave bij haar aankomst hier al aardig goed onder controle te hebben, al maakte haar gevangenschap hier dat aan de andere kant er enkel zuurder op. Adams woorden dreven opnieuw naar boven in haar gedachten. Ontsnappen uit Golden Oak - Erin durfde te wedden dat Felix daar ook wel oren naar zou hebben. Alleen zou ze dat alleen onder vier ogen met hem bespreken, zonder oren voor wie dat gespreksonderwerp niet bestemd was.
Erin voelde haar mondhoeken vanzelf omhoog bewegen bij de knipoog die Felix toevoegde aan zijn woorden. Goede vrienden - daar was niets van gelogen. Hoogstens was er wellicht een klein detail weggelaten.
‘Ook leuk om jou te ontmoeten’, antwoordde ze met een klein glimlachje, die maar een klein beetje nep was. Erin draaide gedachteloos een lok van haar natte haren om haar vinger en nam het meisje nogmaals in zich op.
‘Vertel, welke gave brengt jou hier?’ Ze had eromheen kunnen draaien, kunnen trachten om op een subtielere manier het antwoord op die vraag te achterhalen, maar in dit geval prefereerde ze de snelle, directe weg. Bovendien schroomde ze er zelf niet voor om te vertellen wat haar gave was. Ze schaamde zich er niet voor, haatte haar gave niet - niet zo erg als menig andere leerling althans - maar was er juist tevreden over. Erin had haar gave bijna tot in de puntjes onder controle. Ze wist dat juist dat haar gevaarlijk maakte en die reputatie beviel haar eigenlijk wel. Daarnaast zou Lily anders snel genoeg van iemand anders horen wat haar gave was, zodat ze zou weten waarvoor ze op moest passen.
Met een kleine fonkeling van amusement en nieuwsgierigheid in haar grijze ogen, keek Erin naar het nieuwe meisje.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Josephine zag langzaam hoe het zwembad vol begon te stromen met haar leeftijdsgenoten. Ze kende volgens mij bijna iedereen die zich in het zwembad bevonden. Daarnaast leek iedereen uitgenodigd te worden voor de drankavond en dat was op zich niet zo erg, want hoe meer mensen er zouden zijn, hoe gezelliger. Maar aan de andere kant moest zij wel even haar kamer gaan verbouwen als er zo veel mensen zouden gaan komen. Iedereen moest wel zo comfortabel kunnen zijn als er een feest georganiseerd werd op haar kamer. Ze zwom naar de rand van het zwembad en hees haarzelf op de kant. Ze droog zich snel af en pakte al haar spullen bij elkaar. Voordat ze wegging, sprak ze iedereen nog even toe. "Guys?" riep ze om iedereens aandacht te trekken. "Iedereen komt vandaag neem ik aan?" Anders waren ze bij deze uitgenodigd. "Vanavond. Tien uur. Mijn kamer. Neem extra alcohol mee. Zorg voor zo min mogelijk vuur..." Ze pauzeerde even, terwijl ze nadacht over wat nog meer belangrijk was om te vermelden. "Degene die ervoor zorgt dat we gepakt worden moet de volgende keer drie flessen extra meenemen." De regels waren eigenlijk altijd hetzelfde en als de drankavond op haar kamer gehouden werd, was de vuurregel ook in werking. Haar extra gevoelige rookmelder was een bitch en ze wilde niet gepakt worden doordat iemand een molotov-cocktail in haar kamer zou gooien. Ja, ze zag sommigen ervoor aan om dat te doen. Ja, een molotov-cocktail was een permanente ban voor de drankavond. Ze keek iedereen even aan, om te kijken of ze het allemaal begrepen hadden. "Okay! Tot later dan!" riep ze iedereen na, terwijl ze het zwembad zelf uitliep.

De rest van de dag was zij alleen maar bezig met het verbouwen van de kamer. De kasten werden aan de kant geschoven, het bureau werd heen en weer geschoven, om zo veel mogelijk zitruimte te creëren en ze haalde overal en nergens kussens vandaan om op te zitten. Hiervoor moest zij niet alleen maar haar eigen kamer leegroven, maar ook die van anderen en zelfs nog een paar kussens van de louncheruimte meenemen. Ze had geprobeerd om de rookmelder uit te schakelen, maar blijkbaar kon dat niet, dus dat moest Josephine maar gaan accepteren. Uiteindelijk was de kamer fatsoenlijk versierd, stonden er al drankflessen en chipszakken op het bureau en lagen er allemaal kussens en dekens verspreid over de vloer, waardoor je overal neer kon ploffen. De zitzak, die meestal zich in de louncheruimte bevond, stond ook weer in de kamer. Daarnaast had ze een paar dienbladen, kaartspellen en dobbelstenen neergelegd en waren er veel bekertjes te vinden voor bierpong. In principe kon je alles doen wat je wilde doen, alleen was het nog steeds een slaapkamer en waren er nog steeds restricties qua ruimte.

Net toen Josie de laatste details aan haar kamer klaarmaakte, werd er op haar deur geklopt. Ze keek even op haar klok, die precies op dat moment naar tien uur sprong. Ze sprong naar de deur, omdat de kussens het moeilijk maakte om fatsoenlijk te kunnen lopen. Ze deed haar deur vrolijk open. "Welkom! Neem plaats, neem wat te drinken en pak gerust wat!"

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'En mijn deur staat ook altijd voor je open,' voegde Rose nog toe aan Freya's woorden. Rex hoefde nog niets te weten over haar gave, want anders zou ook hij misschien niet eens langs willen komen, waar ze met Freya maar geluk mee had.
Rex leek niet echt enthousiast te reageren toen Rose over het zwembad begonnen was, al probeerde hij het wel, maar Rose wist wel wel beter. Zo was ze zelf liever niet op hele drukken plekken, zoals een pretpark, om maar een voorbeeld te noemen. Véél te gevaarlijk, want stel haar gave kwam in actie dan was er een groot probleem daar.
Rose besloot daarop om de rondleiding gewoon door te zetten, want er was wel meer dan het zwembad alleen. 'De bibliotheek is inderdaad een fijne plek om rust te hebben,' glimlachte ze licht. 'Ik ben daar zelf vaak te vinden en lezen vind ik ook leuk, dus dat is dan mooi meegenomen.' Onderhand was de bibliotheek haar 'tweede thuis' geworden, want als ze niet op haar kamer dat, dan zat ze 9 van de 10 keer wel in de bieb.
De rondleiding zorgde er echter wel voor dat de tijd snel leek te gaan en de drankavond kwam steeds dichterbij, waarop Rose dan ook even naar de tijd keek. 'Oh, de tijd vliegt als je bezig bent,' lachte ze zacht. 'Ik weet niet wat jullie doen, maar ik denk dat ik mij even ga omkleden voor de drankavond van straks. Hopelijk tot straks en anders tot morgen,' glimlachte ze en vertrok richting haar kamer.

Eenmaal in haar kamer aangekomen, ging Rose nog even douchen, passende kleding aantrekken, snel een beetje make-up op haar gezicht, zocht nog even naar wat drankflessen ergens en vertrok toen richting Josie, die snel de deur open had gedaan toen zij aanklopte. 'Dankjewel en dat komt wel goed,' glimlachte ze en liep naar binnen toe. 'Ik heb nog wat kunnen vinden aan drank, dus dat zet ik er wel even bij,' zei Rose en deed vervolgens dus dat. 'Ik heb er al wel zin in.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Steeds meer mensen kwamen het zwembad binnen. In feite merkte Asa de groeiende groep niet eens op totdat hij zijn baantjes had getrokken en uitgeput op de rand van het zwembad leunde. Josie was ondertussen al naar haar kamer vertrokken. Hij moest ook maar eens gaan eten en zichzelf klaarmaken voor vanavond. "Drew dan zie ik je vanavond" zei hij tegen de jongen waarna hij in het voorbijgaan ook nog snel afscheid nam van Erin, Adam en het groepje dat bij hen stond.
Eenmaal omgekleed ging Asa op zoek naar Charlotte. Haar gave was het creëren van illusies. Voor een prijsje bood ze haar diensten aan. Hoewel hem veel verboden werd, mocht Asa toch alcohol nuttigen. Het was de reden dat ze hem te pakken hebben kunnen krijgen en alles wat de demonen zwakker maakte werd door Golden Oak toegejuicht. Voor vele andere inwoners was het nuttigen van alcohol ten strengste verboden. Meestal had het niet de beste effecten op iemands gave. Tijdens het eten zocht hij Charlotte op en sloten ze een deal. Hij gaf haar een fles rode wijn en zij zou een illusie zetten op Josephines deur zodat bewakers die de deur openden een lege kamer met een slapende Josephine zouden zien. Jammer genoeg was het wel zijn laatste fles alcohol. Het was al een tijd geleden dat hij zijn voorraad kon aanvullen. Al hoopte hij morgen op het tripje naar de stad een kans te krijgen om wat nieuwe flessen te kopen.
Asa kwam als tweede gast aan. "Hey sorry dat ik met lege handen aankom, maar Charlotte. Je weet wel Charlotte Greendale, heeft een illusie op de deur geplaatst. Zo moeten we ons minder zorgen maken over ongenode gasten." Hij nam plaats op één van de kussens en keek naar de drankflessen die voor hem uitgestald stonden. Misschien kon hij beter nog even wachten met drinken tot de anderen gearriveerd waren.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew zijn blik volgde Josie toen ze het water verliet om het drankfeest voor te bereiden. Hoewel Drew niet vaak bij de drankavonden aanwezig was, keek hij er vanavond wel erg naar uit. Hij wist niet waarom, maar iets trok hem er vanavond naar toe. Het was altijd wel gezellig, tot iemand de controle over zijn gave verloor. Drew wist van zichzelf dat zijn gave niet tegen alcohol kon, dus moest hij voor zichzelf frisdrank meenemen. Waarschijnlijk zou hij wel gewoon een paar kleine slokjes nemen voor de smaak, maar verder ook niet. Hij was altijd een beetje bang geweest voor alcohol, ondanks dat hij zijn kamer in het geheim helemaal vol had gestopt met alcohol. Meestal gaf hij die flessen mee aan mensen die wel naar de drankavonden gingen, zodat ze wat meer konden genieten. Zolang hij hier vast zat kon hij toch weinig met zijn geld doen, dus kon hij de levens van de andere studenten beter wat leuker maken.
Toen ook Asa het zwembad uitging, knikte Drew even. "Zie je vanavond wel" zei hij met een glimlach en trok zichzelf ook rustig uit het water. Het had weinig zin om hier te lang te blijven zwemmen. Zeker na wat er net was gebeurd, nam hij liever geen risico's. Rustig liep hij terug naar de kleedkamer en kleedde zich snel weer aan, waarna hij afscheid nam van Erin, Adam en de rest en naar zijn kamer liep.
De bewakers die hij tegen kwam, hielden hem even kort maar streng in de gaten. Echter deden ze niets. Vroegen niet waarom hij zijn kamer uit was of vertelden hem dat hij weer terug moest. Het gebeurde wel vaker dat hij vrijgelaten werd, maar later weer terug gestuurd. Omdat hij te kort opgesloten was of zo. Of gewoon omdat de bewakers hem wilden pesten. Sommige waren echt een ramp.
Onderweg naar zijn kamer, kwam Drew een meisje tegen die regelmatig drank van hem kreeg. "Heb je toevallig wat voor vanavond?" vroeg ze en keek Drew even aan, die knikte.
"Ja hoor. Ik kom zelf vanavond ook, maar kom maar even mee" zei Drew en liep zijn kamer in, waarna hij zijn kledingkast opende en de kleding aan de kant duwde.
Rustig keek hij in zijn kast. Zijn voorraad begon aardig te krimpen, maar gezien het feit dat hij steeds aanvallen kreeg als ze een dagje uit Golden Oak mochten en hij dus steeds moest blijven, was het ook wel logisch. Rustig pakte hij een fles witte wijn en wat plastic wijnglazen voor het meisje en gaf die aan haar. "Hier, ik zie je vanavond wel" zei Drew met een glimlach en het meisje bedankte hem, waarna ze de fles in haar tas liet verdwijnen.
Zelf gooide Drew zijn zwemspullen in zijn wasmand en pakte zelf ook een tas. Daar deed hij eerst een paar kussens in, om te voorkomen dat de flessen tegen elkaar aan zouden knallen. Vervolgens pakte hij een fles pasoa uit zijn kledingkast, 10 flesjes bier, een halve fles malibu, 1 pak sinaasappelsap en een fles cola uit zijn kast. Dit moest wel genoeg zijn voor het feest. Toen hij die spullen uit zijn kast haalde, pakte hij nog wat plastic bekertjes en verstopte de overige flessen weer achter zijn kleding. Niet dat er nog veel te verstoppen was. Vervolgens liep hij naar zijn bureau waar hij een grote zak nootjes en een zak chips uit roofde, waarna hij zich rustig verder klaar maakte voor het drankfeest.
Vlak na Asa kwam Drew aan bij de kamer van Josie. Zo kort erna dat hij hoorde wat Asa zei. "Geen zorgen, ik heb best veel mee kunnen nemen" zei Drew met een zwakke glimlach. Eigenlijk voelde Drew zich nu wel schuldig. Hij had een ideale gave om hen uit de problemen te krijgen als ze betrapt zouden worden, maar weigerde die te gebruiken. In plaats daarvan moest Asa zijn laatste fles drank uitgeven aan iemand anders zodat ze uit de problemen bleven.
Toch schudde Drew die gedachten denkbeeldig van zich af. Diegene die wisten wat er met zijn gave mis kon gaan, zouden het niet erg vinden. Asa had het net nog zelf gezien. Daarbij had Drew ook genoeg bij zich en als het niet genoeg was, kon hij altijd terug gaan naar zijn kamer voor meer. Rustig liet hij zichzelf in een van de kussens zakken en haalde de flessen drank, bekertjes en snacks uit zijn tas.
"Er komt straks ook nog een fles witte wijn aan, ik hoop dat dit genoeg is. Anders haal ik straks wel wat extra" zei Drew met een zwakke glimlach.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld