Forum

Cameron.

Het leek me nogal wat om iemand ook echt mee te nemen in je angsten. Ik wist dat Lotus bij mij mee had kunnen kijken, maar ze was niet mee geweest. Ze had niet naast me gestaan op het moment dat ik boven de Chasm had gehangen, of in het zand was gezakt. Ze had alleen mee kunnen kijken via een scherm. Ik zou nu met haar mee gaan, wat betekende dat ze me ergens toch echt moest vertrouwen, omdat angsten heel erg persoonlijk konden zijn. Ze zou vast niet iedereen meenemen? Dat leek me in ieder geval niet, aangezien we alleen maar in het landschap van Lauren zouden oefenen en niet in die van Lotus! Of van de anderen. Eerlijk gezegd zou ik wel willen weten wat de angsten waren van Eric. Hij moest toch ook ergens bang voor zijn? Ondanks dat hij er niet zo uit zag! ‘Oké. Ik zal proberen om zo snel mogelijk een oplossing te bedenken,’ beloofde ik Lotus. Ik wist natuurlijk niet wat voor soort angsten ze had, hoe lang ik de tijd had om iets te bedenken, maar ze vertrouwde me genoeg om mij uit te laten vogelen wat we zouden moeten doen. Ik had geen idee wat ik op dit moment kon verwachten. Mensen konden voor zoveel dingen bang zijn! Ik had zoveel verhalen gehoord van iedereen! Uriah was achterna gezeten door wilde besten, terwijl Marlene weer doodsbang was geweest dat ze ergens onder had gelegen en er niet meer uit had kunnen komen, waardoor ze uiteindelijk dood was gegaan! Wie weet waar Lotus dan wel niet bang voor was. Ze leek niet ergens bang voor te zijn, op het eerste gezicht, maar iedereen was ergens bang voor. Of ze het nou lieten zien, of niet. Ik liet Lotus het serum injecteren en ik knipperde een paar keer met mijn ogen, voordat ik besefte dat we niet meer in de kamer waren waar we waren begonnen. Deze was kleiner, er stond een bureau en er lagen hier en daar wat kledingstukken op de grond en er was een bed. Nu pas besefte ik me dat ik op de grond stond, dus kwam ik overeind. Ik keek verbaasd naar Lotus, die vroeg of ik kon lopen. ‘Ja, ik kan lopen, denk ik. Jij niet?’ Waarom zou ik niet kunnen staan, of lopen? Ik keek naar Lotus, wie zichzelf omhoog leek te houden met haar armen, terwijl ze op het bed zat. Ze kon echt niet staan! Ik keek om me heen, het leek een beetje op een slaapkamer, dan was het waarschijnlijk de slaapkamer die Lotus had gehad toen ze nog bij haar familie had gewoond. ‘Dus je kunt niet lopen,’ dacht ik hardop. Ik zag aan de andere kant van de kamer een deur. ‘Een Dauntless zou… Een manier vinden om naar die deur te komen?’ Ik wist het ook niet! Het enige wat ik wist, was dat een Dauntless niet op zou geven, dat er altijd een manier zou zijn voor iets. Op dit moment zou er een manier moeten zijn om Lotus naar de overkant te krijgen, ondanks dat ze niet eens kon staan, of lopen. Normaal gesproken zou ik haar gewoon optillen, maar dat was nou niet echt een Dauntless manier om dat te doen, toch? ‘Ik kan je op een stoel zetten en die schuiven? Net zoals een rolstoel?’ Ik wist het ook niet! Haar armen werkten nog wel, maar wat kon ze daar nou mee? Ze kon zichzelf vooruit trekken, ze kon ergens aan hangen. Ik keek omhoog en tot mijn verbazing hingen er een paar koperen buizen aan het plafond. ‘Als ik je optil, denk je dat je dan via die buizen naar de deur kan klimmen?’ Misschien was dat het wel? Haar benen deden het niet, maar haar armen nog wel! Daarmee zou ze kunnen laten zien dat ze alsnog sterk was, nog steeds Dauntless!

Lotus.
Als ik hier langer over na had kunnen denken, had ik er dan voor gekozen om Cameron niet in mijn angsten te laten? Ik wist het niet, maar op het moment vond ik het toch al weer een minder goed idee als ik net had gevonden. Mijn angsten waren alles behalve standaard. Ik was niet bang voor hoogtes of voor rare insecten. Helemaal niet zelfs, ik kon het best wel goed hebben. De angsten die ik had, konden voor iemand die niet heel erg veel van me wist, oppervlakkig overkomen. Het kon zelfs nog zo overkomen als mensen me wel kenden. Natuurlijk was het zo dat ik die dingen niet geweldig vond, maar er zat meer achter. Ik wilde niet uit Dauntless worden gegooid, ik gaf niet de touwtjes uit handen, ik wilde van helemaal niemand afhankelijk zijn. Dat waren de dingen die naar boven kwamen als ik mijn angsten goed analyseerde. Ik had  gehoopt dat ik op die manier er voor had kunnen zorgen dat ze weg gingen, of minder worden, maar dat ging niet. Ik moest er meer leren leven dat dit mijn angsten waren en dat ik er niet af zou komen. Iedereen had angsten en als er angsten weg gingen, dan kwamen er weer nieuwen voor in de plaats. Zo simpel was dat. We moesten er maar mee leren leven. "Nee." Ik wilde niet te geïrriteerd overkomen, maar het was toch behoorlijk duidelijk dat ik niet kon lopen! Ik had geen gevoel in mijn benen. Dit had ik vaak genoeg meegemaakt, deze angst en ik vond het echt vreselijk. Ik kon er gewoon niet tegen! Ik wilde staan en naar die verrekte door te lopen! Normaal gesproken liet ik mezelf van het bed af vallen en kroop ik met mijn handen naar de deur toe. Het was vervelend en pijnlijk, maar op een andere manier ging het niet. Ik vond het idee van Cameron eigenlijk ook nog niet zo slecht. Het tweede dan, het eerste was behoorlijk slecht. Dat was gewoon een rolstoel, daar had je helemaal niets aan? Hoe kon je zo laten zien Ik keek naar het plafond, waar inderdaad buizen waren. Daar had ik nooit aan gedacht, maar normaal gesproken kon ik ook niet overeind komen om echt bij het plafond te komen met mijn armen. Daarvoor moest ik haast al wel gevoel hebben in mijn benen, om overeind te komen. Maar voor Cameron was het een behoorlijke goede oplossing. Ik wist niet wat hij anders had gedaan, maar het was vast iets raars geweest om te laten zien dat het geen angst was. "Dan moet je me wel even helpen, want ik kom zelf echt niet overeind." Dat was gewoon vervelend. Ik kon mezelf omhoog blijven drukken wat ik maar wilde, maar het ging echt niet lukken. Ik vroeg me wel af wat Cameron hier van vond. Vond hij het oppervlakkig omdat hij dacht dat mijn benen alles voor me waren. Ik wilde graag blijven lopen. Ik kon niet in Dauntless blijven als ik niet meer kon lopen? Wat hadden ze dan nog aan mij, helemaal niets. Dan kon ik het helemaal op mijn buik schrijven om ooit de plaats van mijn vader over te nemen. Wie ging nou luisteren naar iemand die in een rolstoel zat? In ieder geval niemand in het leger, echt niemand. Wat kon ik dan gaan doen? Haast niets. Zoveel zittende banen hadden ze hier niet. Dat was precies waarom deze angst me ook echt beangstigde, ik was bang dat dit in het echt kon gaan geboren. Op een ochtend ineens wakker worden zonder dat je echt op kon staan. 

Cameron.

‘Hé, jouw angsten zijn nieuw voor mij, ik weet niet meteen wat er aan de hand is,’ verdedigde ik mezelf tegen Lotus. Ze klonk behoorlijk geïrriteerd, maar ik kon niet in één keer zien wat er aan de hand was? Ik had alleen maar een slaapkamer gezien, dat kon toch van alles betekenen? Ze had op het bed gelegen, ze had net zo goed doodziek kunnen zijn? Dat soort dingen kon ik gewoon niet weten! Zij had de eerste keer bij mij toch ook niet door gehad dat ik bang was geweest voor de Chasm? Al was dat misschien nog duidelijk geweest, maar dat soort dingen zag je gewoon niet meteen! Nu had ik echter wel door wat er aan de hand was. Ze kon niet lopen, of staan. Daar was ze dus bang voor? Dat haar benen niet meer werkten! Het was niet echt een angst die ik had verwacht, maar ergens was het logisch? We zaten in Dauntless, je moest kunnen rennen, jezelf kunnen verweren. Dat ging niet als je je benen niet meer kon gebruiken! Dus in mijn ogen was het niet meer dan logisch dat ze bang was om dat gevoel kwijt te raken. Dan zou ze minder kunnen, misschien was ze dan zelfs wel nutteloos voor Dauntless en dat wilde ze vast niet zijn. Niemand wilde dat zijn. Je kwam hier om ook deel te nemen aan een samenleving en als je dat niet kon doen, dan was dat toch best erg. Ik wist niet of dat de reden was dat Lotus er bang voor was, maar daar hoefden we het nu ook niet over te hebben, toch? Lotus had al gezegd dat ik haar niet te lang moest laten wachten, dus ik kon maar beter doen wat nodig was om hier uit te komen, zodat we naar haar volgende angst zouden kunnen. Tenminste, ik ging er vanuit dat we meerdere angsten zouden zien. ‘Ik help je.’ Ik liep naar Lotus toe en keek bedenkelijk van haar naar het plafond. Ik moest haar daar zien te krijgen, wat betekende dat ik haar op moest tillen, maar dat zou ook nog lastig worden, omdat haar benen niet vanuit zichzelf mee zouden werken! Daar moest ik wel rekening mee houden. Ik zou haar dan wel geen pijn kunnen doen daar, maar ze vond het vast niet fijn als het te lang duurde, of als ik ze aanraakte. Op dit moment moest dat echter wel! Ik tilde haar benen dan ook voorzichtig op en legde ze over de rand van het bed heen, zodat ze naar mij gedraaid was. ‘Sla je armen maar om me heen.’ Het moest me wel lukken om haar op te tillen. Ze was niet heel erg groot, dus heel erg zwaar zou ze ook wel niet zijn? Ik wachtte tot ze me goed vast en tilde haar vervolgens over mijn schouder. ‘Denk je dat als je jezelf nu een stukje omhoog drukt, je er bij kunt?’ Ik liep naar de juiste plek, onder de buizen, en hield Lotus zo goed mogelijk vast. Ze was niet hele zwaar, maar ik wist niet hoe lang ik dit vol kon houden! Ik was hier nog maar een paar weken. Ik had wel getraind en ik had wel aan mezelf gemerkt dat ik meer kracht had in mijn armen, maar iemand dragen was toch een heel ander verhaal! Ik hoopte dat dit zou gaan werken en dat Lotus er bij zou kunnen, zodat ze naar de deur zou klimmen. Het leek me dat ik de deur wel open zou kunnen doen voor haar en als ze dan zou zwaaien, dan zou ze er vanzelf in kunnen, toch? Als ze goed zou zwaaien, tenminste. Ik had geen idee of dit echt de goede bedoeling was, maar als ze er mee instemde, dan leek het me dat ik de goede kant op ging? 

Lotus.
"Doe vooral je best om zo lang mogelijk uit te vogelen wat het precies is. Ik vind het geweldig om mijn angsten te beleven." Dit waren mijn angsten! Ik was hier bang voor! Ik vond het niets om dit mee te maken en Cameron deed alsof het zielig was dat ik hem wat onder de druk zette. Op het moment kon ik het niet gebruiken dat we hier langer over zouden doen dan dat nodig was. Dit was nog niet eens de ergste angst die ik had. Er zouden ergere komen, vooral de laatste en ik wist niet hoe Cameron daar op zou gaan reageren. Als hij daar ook een half uur over na ging denken voordat hij op iets kwam of überhaupt door had wat er aan de hand was, dan werd ik helemaal gek. Gelukkig had hij nu iets bedacht. Ik wist niet hoe dit uit ging pakken, maar we konden het proberen. Het was geen gek idee. Ik kon mijn benen niet gebruiken, maar wel mijn armen. Daardoor kon ik laten zien dat ik niet bang was voor dat stomme gevoel wat niet in mijn benen zat. Al was ik daar nog steeds bang voor, maar ik kon laten zien dat het anders kon. Ik liet Cameron zijn gang gaan. Het was zo vreemd als iemand je benen aanraakte, maar je dat niet voelde. Dat was toch erg? Ik vond het vreselijk en ik hoopte dat ik dit nooit echt hoefde mee te maken. Dit was zo anders dan normaal. Ik vond het nu eigenlijk nog erger. Ik was het me er nu meer van bewust dat het niet meer ging, geen gevoel meer had. Ik hield Cameron zo goed mogelijk vast, zo dat ik niet zou vallen. Ik keek naar boven en knikte. "Dat moet lukken." Ik drukte me met één hand af en reikte mijn andere armen uit, zodat ik de buis kon pakken. Al snel kon ik het ook met de volgende. Dit was best zwaar, maar ik kon dit wel aan. Al snel kon ik van de ene naar de andere buis slingeren, iets wat nog best wel leuk was. Het was moeilijk, omdat ik wel een beetje beweging vanuit mijn middenrif moest hebben om echt naar de volgende buis te komen, maar uiteindelijk kwam ik aan bij de deur. "Ik heb er echt nog nooit aan gedacht om het op die manier te doen." zei ik, voordat ik me door de deur liet slingeren. Dat was het. Dit was de eerste angst, we waren er doorheen. Ik vond het toch nog best wel knap dat Cameron had kunnen bedenken wat ik had moeten doen. Het was een aparte manier, maar het werkte wel, best wel goed. Niet dat ik dit kon onthouden, want het ging niet in je eentje. Ik slaakte een opgeluchte zucht, toen ik op mijn benen kon blijven staan. Ik was in de badkamer, van hetzelfde appartement. Ik wist wel angst dit was. Dit vond ik echt veel erger dan de volgende. Toch moest ik van mezelf in de spiegel kijken. Ik zag het al. Mijn gezicht was niet meer zoals het hoorde te zijn. De blauwe ogen waren amper te zien. Overal zaten striemen, alsof ik verbrand was geweest. Maar er waren ook groeven, alsof er net in was gesneden en nu waren er ook heel wat littekens. Ik streek langs mijn gezicht. Ik voelde gewoon. Het voelde vreselijk, vies. Ik kreeg er rillingen van over mijn rug heen. Ik wilde niet eens dat Cameron me op deze manier zag! Ik was dit eventjes vergeten. Wat stom was, want dit zag er echt niet uit. Ik probeerde mijn gezicht dan ook wat van hem weg te houden en ook van de spiegel, want via de spiegel zou hij me ook kunnen zien! 

Cameron.

Ik zou het ook niks vonden om wakker te worden en te merken dat mijn benen het niet meer zouden doen. Misschien zou ik ook wel panikeren, ik wist het niet! In eerste instantie zou ik er niet echt bang voor zijn, niet in het echte leven in ieder geval. Misschien dat als het gebeuren, ik wel in paniek zou raken, maar in Dauntless had je ook echt je benen nodig! Je moest mensen kunnen achtervolgen, je moest kunnen rennen, springen en klimmen. Zonder benen was je hier haast niks en ik kon me voorstellen dat Lotus dit echt verschrikkelijk vond! Ze had een goede baan, en een reputatie. Die reputatie zou vast wegvallen als ze niet meer zou kunnen lopen, dus ik begreep het echt wel! Volgens mij was elke angst wel logisch. Ik had geen idee wat ik nog meer moest verwachten van Lotus, maar ik kwam er vanzelf wel achter! Ik probeerde haar zo goed mogelijk vast te houden en liet haar uiteindelijk los, zodat ze zelf verder kon gaan. ‘Misschien omdat je normaal niet iemand hebt die er voor kan zorgen dat je er bij kan?’ Normaal was ik hier niet, dus dan zou ze nooit bij het plafond kunnen komen! ‘Je hebt nog de kracht in je armen, dus die zou je moeten gebruiken.’ Dat leek mij het meest logische! Ze was niet totaal machteloos. Ze had haar armen nog en die zou ze dan moeten gebruiken! Dan was ze ook sterk, maar op een andere manier! Ik liep zelf ook de deur door, aangezien Lotus zichzelf al naar binnen had geslingerd. Het verbaasde me een beetje dat ze opeens weer op haar benen stond, dat was gewoon vreemd om te zien, nadat ik haar op had moeten tillen om bij het plafond te kunnen! Ik keek om me heen en herkende de kamer als een badkamer. Ik had geen idee wat we hier deden en ik probeerde naar Lotus te kijken, aangezien dit haar angst was! Zij kende dit, beter dan wie dan ook. Ik wilde het maar al te graag voor haar oplossen, maar dan zou ik wel moeten weten wat er aan de hand was! Ik liep iets naar Lotus toe, waardoor ik in de spiegel net kon zien wat er aan de hand was. Haar bleke huid was verdwenen en was rood. Het had diepe groeven en kapotte blaren. Wat er ook was gebeurd, haar gezicht was volledig verminkt en het was nauwelijks nog Lotus! Ik wist niet of ik hieruit moest concluderen dat ze bang was om haar gezicht te verliezen, of om er echt niet uit te zien, maar daar leek het wel een beetje op? Volgens mij vond ze het heel erg! Het was gewoon te merken aan hoe ze stond. Ze probeerde zich steeds weg te draaien van mij, waardoor ik het niet zou zien. Ik liep naar haar toe en legde mijn handen op haar schouders, zodat ik haar zo voorzichtig mogelijk naar me toe kon draaien. Het zag er alles behalve fraai uit, smerig zelfs, maar het was Lotus. En dit was niet echt. Al zou het echt zijn, dan was het nog altijd Lotus. ‘Je bent en blijft een softie,’ zei ik tegen haar, om het een beetje luchtig te houden. Misschien was dat ook wel wat ik moest doen? Hoe kon je hier Dauntless mee om gaan? Er schijt aan hebben? Ik wist het echt niet! Je kon hier moeilijk om vechten, of jezelf verdedigen. Dat ging gewoon niet! Op dit moment wist ik gewoon niet echt hoe ik haar rustig zou moeten maken. Dit leek mij het enige wat een beetje logisch was, dat ik haar zou laten weten dat dit niet erg was. Dat ze nog steeds gewoon Lotus was en dat ik het niet erg vond dat ze er zo uit zag. Ik had geen idee hoe ze er normaal mee om ging!

Lotus.
Ik kon niet kiezen welke angst ik erger vond. De ergste angst kwam dan wel aan het einde, maar dit vond ik ook heel erg. Het was een vreselijk beeld en het kwam vaak genoeg bij me naar boven als ik lag te slapen. In mijn nachtmerries konden mijn angsten me ook vaak genoeg echt angst aan jagen. Het was zo raar, vroeger had ik niet eens geweten dat ik hier bang voor was geweest. Pas de eerste keer dat ik door dit angstenlandschap was gegaan, was dat mij duidelijk gemaakt. Sindsdien was ik er ook meer over na gaan denken. Ergens had ik gewild dat ik het nooit te weten was gekomen. Het was wel duidelijk dat je er nooit iets aan kon doen. De angsten zouden niet zomaar veranderen, je kon ze niet minder laten worden, ondanks dat je wist waar ze precies over gingen. Het was misschien iets uit Erudite, die konden daar op de een of andere slimme manier aan werken, maar ik kon dat niet. Ik wist dat dit de angsten waren die ik altijd zou blijven houden. Ik probeerde rustig te worden, want dat was de enige manier waarop ik ooit door deze angst was gekomen. Ik wist dat ik op het moment Cameron zijn gang moest laten gaan, maar ik wilde niet eens dat hij dit door had! Ik zag er echt niet uit en ik vond dat echt vreselijk! Ik wilde mijn handen wel op mijn gezicht leggen, maar ik wist hoe het aanvoelde, dat het echt vreselijk was. Het voelde zo vies! Het was ook vies! Lelijk ronduit gezegd. Ik had me nooit lelijk gevoeld en ergens was dit ook wel een letterlijke angst. Ik was bang om lelijk te worden gevonden. Ik schrok van de handen van Cameron. Dat betekende dat hij dichter bij was gekomen en hij draaide me ook nog eens om. Ik probeerde een beetje tegen te stribbelen, maar dat lukte me niet eens! Ik zuchtte en wendde mijn gezicht wat af, zodat ik hem niet aan hoefde te kijken. Op het moment was het alles behalve makkelijk om hem een beetje afzijdig te laten! "Houd je mond." Mompelde ik met een klein lachje, zodat hij in ieder geval wist dat ik het niet zo bedoelde. Al vond ik het niet altijd even fijn om te horen. Ik was niet echt een softie toch? Ik vond dit gewoon echt, maar was dat ook echt soft. Dit was mijn angst! Hij was ook bang voor zijn angsten, dat maakte hem toch ook soft? Dan was iedereen soft! "Heb je hier een oplossing voor?" mompelde ik, want anders moest ik het gewoon op mijn manier doen. Dan stond ik gewoon een tijdje voor de spiegel en vertelde ik mezelf dat ik wel mooi was. Dat ik in ieder geval geweldig was, omdat ik Lotus was. Daardoor werd ik wat rustiger, al geloofde ik mezelf toch niet. Uiteindelijk wist ik ook wel dat er helemaal niemand was die hier graag naar keek. Ik legde mijn handen op die van Cameron en kneep er even zachtjes in. Dit moest nu gewoon afgelopen zijn, nu het liefst. Dit was nog niet eens de raarste angst die ik had. Cameron zou straks vast denken dat ik een oppervlakkig wijf was. Het kon best dat ik dat was, een klein beetje. Cameron mocht er echter niet vervelend over gaan doen, want anders kreeg hij echt problemen, dan kon hij alle hulp wel op zijn buik schrijven. Niemand wilde toch iemand helpen die je uitlachte? Ik had nu wel besloten dat ik Uriah echt niet ging helpen op deze manier. We gingen wel door zijn angsten heen. Al was dat nu helemaal niet belangrijk, mijn gezicht was verminkt! Dat was veel belangrijker, want dat moest gewoon weg! 

Cameron.

Ik begreep niet echt hoe ik hier op een Dauntless manier mee om moest gaan. Het was sowieso vreemd om de angsten van Lotus te zien. Ze was voor bepaalde dingen bang die ik niet zou begrijpen. Zoiets dus! Ze was duidelijk bang om er zo uit te zien, maar ik begreep niet waarom? Lotus was gewoon Lotus. Ik zou ook niet liegen en zeggen dat ze er nog steeds mooi uit zag, want dat was niet zo, maar ze bleef Lotus? Ze was nog steeds degene die mij boven de Chasm had gehangen, maar ook degene die mij had willen helpen, die me wilde beschermen. We waren nu gewoon vrienden en dat zouden we ook blijven, ook als ze er zo uit zou komen te zien en het leek me dat ze zich dat moest gaan realiseren? Hoe zou je hier anders mee om moeten gaan? Een Dauntless dacht meestal niet aan wat anderen van hem dacht, dus dat betekende dat Lotus zichzelf zou moeten overtuigen, dat ze nog altijd even leuk was. Ook als ze er zo uit zag. In mijn ogen was ze ook nog steeds leuk. Haar gezicht was misschien niet zoals ik gewend was, maar ze bleef wel Lotus! ‘Ik dacht, misschien helpt het als ik je een softie noem,’ zei ik lachend. Ze was wel een softie. Ondanks dat ze het misschien niet wilde horen, ze was het wel! Ze wilde mij helpen, ondanks dat het een beetje vreemd tussen ons was gelopen. We waren immers van vrienden naar meer gegaan, toen hadden we nauwelijks met elkaar gepraat en nu waren we weer vrienden. Daar wilde ik het in ieder geval bij houden, want ik wist dat als ik Lotus verder zou laten gaan, ze uiteindelijk echt verder zou gaan, of weer bij Eric zou belanden. Daar zou ik niks aan hebben, dus het was beter om gewoon vrienden te blijven. Ik keek naar Lotus en bleef een tijdje staren. Ik wist zo snel niet echt een oplossing. Het leek me dat dit ging om acceptatie, maar hoe moest ik daar voor zorgen? Hoe liet ik haar weten dat dit niet erg was? Ik had geen idee! Als ze nou bang was geweest voor een monster, dan hadden ze daar tegen moeten vechten, of wij. Dan was het een stuk makkelijker geweest! Dit was behoorlijk lastig, want deze angst was heel anders dan de angsten die ik had gehad. ‘Ik weet het niet.’ Ik haalde mijn schouders op en keek naar Lotus. Vervolgens sloeg ik mijn armen om haar heen en trok ik haar tegen me aan. Ik liet mijn vingers voorzichtig door haar haren glijden en draaide een pluk tussen mijn vingers. ‘Je bent nog steeds Lotus,’ fluisterde ik zacht. Misschien was dat wel hetgeen wat ze moest horen? Dat niet alleen zij, maar ook ik accepteerde dat ze zo was. Iets anders kon ik echt niet bedenken, want ik kon hier niet vechten, springen of klimmen. Dat ging gewoon niet! ‘En voor zover ik weet is Lotus een heel leuk, sterk, en stiekem een beetje een soft, meisje. En een beetje vreemd, maar daar is niks mis mee. Al die dingen ben je nu nog steeds.’ Dat zou ook niet gaan veranderen. Ze was gewoon Lotus en als dit ooit met haar zou gebeuren, dan zou ze iemand nodig hebben die haar dat zou vertellen. Die het niet erg zou vinden en er doorheen zou kunnen kijken, zodat ze het misschien zelf ook zou kunnen. Ik wist niet precies waarom ze hier zo bang voor was, waarom ze dacht dat dit erg was. Ergens zou ik het ook erg vinden als ik er zo uit zou zien, maar of ik er niet mee zou kunnen leven, wist ik niet! Dat zou ik ook alleen maar merken als het zou gebeuren. 

Lotus.
Het duurde zo lang! Het leek alsof we hier al iets van een kwartier stonden. Ik vond het echt vervelend. Ik haatte dit echt! Dit was een angst waar je niet makkelijk door heen kon komen. Hierbij kon ik me niet zomaar op de grond laten vallen en naar de deur kruipen of mezelf uit drijfzand trekken. Dit was heel anders. Ik moest mezelf duidelijk maken dat het niet erg was. Of Cameron moest dat op het moment bij mij doen. Dat voelde toch een beetje alsof ik alles in zijn handen legde. Het was eng. Hij zag me op deze manier. Er was niet echt een moment waarop ik zwakker was geweest dan dit! Cameron leek niet eens te weten hoe hij me rustiger moest maken! Op het moment vond ik het ook vervelend, ik wilde hem wel zeggen wat hij moest doen, maar ik wist het ook niet? Ik wist wat ik zelf deed, maar ik had geen idee of het ging werken als Cameron me die dingen vertelde. Ik zuchtte toen Cameron zich tegen me aantrok. Nu kon ik helemaal niet meer weg. Ik liet mijn gezicht in zijn shirt zakken, wat makkelijk ging, omdat hij toch langer was dan ik. Zo verborg ik het vreselijke uitzicht. Ik voelde de handen van Cameron zachtjes door mijn haar heen glijden. Ik had mijn haar nog, dat zag er nog wel uit, dat was ook heel erg belangrijk. De woorden die hij vertelde waren toch nog veel fijner. Ik was nog steeds Lotus. Hij vond mijn innerlijk duidelijk behoorlijk belangrijk. Ik wist niet of het wel zo belangrijk was. Natuurlijk had je een goed innerlijk nodig, maar echt iedereen keek toch wel als eerst naar hoe je er precies uitzag. Niemand wilde seks hebben met iemand wiens gezicht helemaal verminkt was. Het innerlijk boeide alleen maar als je een relatie wilde hebben met iemand en dat wilde ik nog niet. Jongens zouden niet eens meer bij me in de buurt willen komen als ik er zo uit zou zien. Toch kon ik nu alleen nog maar aan de woorden van Cameron denken. Ik was nog steeds wie ik was, leuk, sterk, een beetje soft. Dat klonk toch wel echt heel erg lief en ergens ging ik het daardoor geloven. Ik was het nog steeds en het maakte helemaal niets uit hoe ik er precies uitzag. Ik liet Cameron voorzichtig weer los en opende mijn ogen. We stonden op een andere plaats. Ik wist maar al te goed waar we waren, natuurlijk, want dit waren mijn angsten, dus ik wist ook wel waarop dit uit zou gaan draaien. Ik voelde de hitte al. Ik zag de vuur aan de rechterkant van de kamer, waardoor ik meteen naar de andere kant rende, maar daar kwam ook al een hele grote vuurzee. Daarom deinsde ik ook weer achteruit. Vuur, ik haatte vuur! Ik wist ook wel dat ik helemaal geen kant meer op kon. De ruimte leek steeds kleiner te worden, zoals gewoonlijk. Niet alleen door het vuur, maar ook gewoon door de muren die op me af kwamen. Ik was misschien niet zozeer alleen maar bang voor vuur, maar vooral het feit dat ik levend verband zou gaan worden. Hoe de vlammen aan je voeten begonnen te likken en steeds verder naar boven kropen. Hoe je broek vervolgens open werkt gereten en de vlammen hun gang gingen met het vlees onder de stof. Ik rilde bij die gedachten. Ik wist dat dat er aan zat te komen. Dat de vlammen zo meteen zo dicht bij zouden zijn, dat ik echt helemaal niets meer kon doen. Natuurlijk kon ik er wel iets aan doen, maar ik moest het Cameron laten doen en ik vond het heel moeilijk. Ik voelde de paniek gewoon steeds verder naar boven komen. Dit was vuur! Hierbij moest je snel zijn! 

Cameron.

In Abnegation ging het niet om uiterlijk. We hadden nooit te lang in de spiegel mogen kijken. Iets waardoor het vreemd was geworden om mezelf te zien. Het was niet vaak gebeurd en daardoor had ik mezelf toch zien veranderen. Nu keek ik vaker in de spiegel, waardoor ik sneller door had gehad wat er was veranderd. Ik was sterker geworden, ik had spieren gekregen. Zo nu en dan had ik een blauwe plek gehad, maar dat was geen ramp geweest. Toch was het nog heel raar om te lang naar mezelf te kijken. Alsof het nog steeds niet hoorde. Misschien dat ik daarom ook wel door dit alles heen kon kijken en Lotus kon vertellen wat ze moest horen. Ze was nog steeds Lotus, in mijn ogen wel. Alles wat ze deed, alles wat ze zei, dat zat niet vast aan haar uiterlijk. Ze voelde zich er misschien wel beter door, dus het had vast wel iets met elkaar te maken, maar al haar acties vloeiden voort uit haar gedachten en dus ook haar innerlijk. Haar innerlijk zat in haar en dat was er nog steeds! Ik bleef Lotus stevig tegen me aan houden en op een gegeven moment zag ik de kamer veranderen. We waren niet meer in een badkamer en toen ik Lotus los liet, zag ik dat ook haar gezicht weer terug was naar hoe het ooit was geweest. Dat was dus de manier geweest! Misschien had het haar gekalmeerd, of had ze het geloofd. Mijn ogen werden groot toen vlammen opeens uit het niets leken op te doemen en ik zette automatisch een stap naar achteren. Om me heen kwamen steeds meer vlammen en er leek nauwelijks een uitweg te zijn, dus hoe zouden we hier dan weg moeten gaan? Het zou logisch zijn om er gewoon doorheen te gaan. Het zou niet erg zijn, want de vlammen waren niet echt, dus we zouden niet echt verbranden. Lotus leek echter behoorlijk bang en ik wist zelf ook niet of ik door die vlammen heen wilde rennen. Ondertussen vormden rookwolken zich voor mijn gezicht, waardoor ik begon te kuchen. Ik pakte mijn beanie en drukte die tegen mijn mond aan, zodat ik mezelf enigszins kon afschermen van de rook. Mijn hand zocht die van Lotus en ik keek zoekend om me heen. Vuur was snel, dus dat zouden wij ook moeten zijn! Anders zouden we hier echt niet weg komen! Ik vond een plek waar het vuur lager was. ‘We moeten springen!’ riep ik naar Lotus. Als er over de vlammen heen zouden kunnen springen, dan zouden we bij de deur komen en dan zouden hier weg kunnen! Als de vlammen niet achter ons aan zouden komen. Ik trok Lotus met me mee, maar ik moest haar uiteindelijk los laten, omdat ik anders niet zou kunnen springen! Ik nam een aanloop en sprong over de vlammen heen. Ik rende naar de deur en draaide me om. ‘Gewoon springen!’ riep ik naar Lotus, waardoor ik weer moest hoesten door alle rook. Ik klemde mijn hand stevig rond de deurknop, zodat ik die open zou kunnen gooien, zodra Lotus hier zou zijn. Tot mijn grote verbazing zag ik dat de vlammen omhoog schoten, waardoor de sprong voor Lotus een stuk moeilijker zou worden, maar ze moest hierheen komen! Ze was dapper genoeg om te springen! Ze was Dauntless! Het leek me dat ze het op die manier moest doen, om maar wat brandwonden te riskeren. Als ze hier zou blijven, dan zou ze waarschijnlijk verbranden! Ik probeerde de deur te openen, maar die gaf niet mee. Hij was op slot! Ik trok er opnieuw aan, maar er was echt geen beweging in te krijgen! Hij leek juist alleen maar vaster te gaan zitten!

Lotus.
Het voelde ergens wel fijn om hier niet alleen door heen te gaan. Net had ik misschien nog wel vervloekt dat Cameron er was geweest, maar nu wist ik ook wel dat het juist de steun was die ik nodig had. Vooral met de vorige angst, zijn woorden hadden me rustig gemaakt. Het was sneller gegaan dan dat ik het normaal zelf voor elkaar kreeg. Het was best moeilijk om jezelf te vertellen dat je er wel goed uitzag, terwijl je zelf ook maar al te goed wist dat dat niet zo was. Het had geleken alsof het helemaal niets uit had gemaakt dat ik er anders uit had gezien dan normaal. Ik was verminkt geweest. Nu was ik dat gelukkig niet meer. Ik ging nog even langs mijn gezicht, zoals ik dat normaal gesproken ook deed, gelukkig was het weer normaal. Ik voelde geen oneffenheden meer. Maar nu was het vuur en er dat kon er zo weer voor zorgen dat ik er helemaal niet meer uit zag. Dat wilde ik niet! Ik wilde niet op worden gevreten door dat vuur! Cameron leek het ook niet geweldig te vinden. Vuur was ook gewoon eng! Het kon je leven om zo’n manier controleren dat je er zelf helemaal niets meer aan kon doen. Je was zelf niet machtig genoeg om er echt iets tegen te doen. Je had al water nodig om er voor te zorgen dat het vuur weg ging en water was hier echt helemaal nergens te vinden! Echt nergens. Ik keek naar de hand van Cameron die de mijne vastpakte. Ik moest hem zijn gang laten gaan. Ik kon niet dood gaan. Dat dacht ik tenminste. Je kon niet doodgaan in het angstenlandschap toch? Nee, vast niet! Dat had ik nog nooit meegemaakt. Je kwam er in ieder geval weer levend uit. Dat moest gewoon. "Springen?!" Bracht ik verbaasd uit. Springen! Over de vlammen heen. Dat klonk heel erg eng! Ik wist niet of het wel goed zou gaan, dan kwamen de vlammen als nog bij je benen en dat deed pijn! Misschien spring ik er wel recht in. Cameron was er al overheen gesprongen en ik keek een beetje bedenkelijk naar het vuur. Was hij gek?! Dit was toch niet normaal, over vuur heen springen. Ik wist niet of het echt Dauntless was. Het was in ieder geval niet typisch Divergent, want dan was hij vast doorheen gelopen. Dat deden we in ieder geval al niet. Ik liep een stukje naar achteren, zodat ik een flinke aanloop kon nemen, maar toen zag ik dat de vlammen alleen maar hoger waren geworden. Ik voelde mijn hart hoog in mijn keel kloppen. Dit was niet normaal! Over vlammen heen springen was niet goed voor een mens! Toch deed ik maar gewoon wat Cameron voor had gesteld, met een flinke aanloop rende ik in de richt van de vlammen. Ik zette mezelf af en sloot meteen mijn ogen. Ik wist dat ik ergens neer moest komen, daarvoor moest ik zien hoe dat precies moest, maar ik durfde het niet. Ik vond dit eng. Vuur was eng! Daarom kwam ik ook mislukt op mijn knieën terecht. Ik voelde de warmte al weer achter me, waardoor ik snel overeind kwam, ik was veel te bang dat er alsnog wat gebeurd. Ik keek naar Cameron, die aan het klungelen was met de deur. "Dat ding moet open!" Ik wist dat hij vast zijn best deed, maar dat was op het moment niet goed genoeg. Dat ding moest open! We moesten hier weg, als dat ding niet open ging, dan kwamen de vlammen dichterbij en ze waren al aan het hijgen in mijn nek. "Cam alsjeblieft!" Ik verloor mijn geduld een beetje en ik kon ook niet meer koel blijven, dit waren mijn angsten! Ik was heir echt bang voor! 

Cameron.

‘Gewoon springen!’ riep ik naar Lotus. Ik wist ook niet wat ze anders moest doen! Normaal zou ik zeggen dat we er gewoon doorheen zouden kunnen lopen, al was het vreemd. Ik voelde hitte van het vuur, de rook prikte in mijn keel. Het leek allemaal behoorlijk echt, maar we wisten beide dat dit niet echt was. Dat er weinig zou kunnen gebeuren, als we het maar goed zouden doen! Ik wist ook niet wat ik op dit moment zou moeten doen om weg te komen van het vuur. We hadden geen water om het te blussen. We hadden helemaal niets. Dus het enige wat we konden doen, was proberen hier weg te komen. Ik wist wel dat als onze kleding in brand zou staan, we dat zo snel mogelijk uit zouden moeten trekken. Anders zouden we hoe dan ook verbanden. De Abnegation hielpen vaak de factielozen en die hadden wel eens een ongelukje gehad met vuur. Vooral de brandwonden waren verschrikkelijk geweest. Vaak trokken ze meteen hun kleding uit, als ze al verbrand waren. Dat moest niet, want dan rukte je de hele huid mee en was het veel handiger om het te behandelen! Ik probeerde de deur opnieuw open te krijgen, terwijl ik mijn ogen gericht hield op Lotus. Ze moest springen! Hoe eng de vlammen haar dan ook leken, ze kon daar niet in haar eentje blijven staan en ik zou nu ook niet zomaar terug kunnen! Uiteindelijk was ze wel gesprongen en stond ze aan mijn kant van het vuur! Ze was echt gesprongen, ze had zich niets van het vuur aan getrokken, in ieder geval voor een paar seconden niet! Ze was nu hier en dat was goed. We waren echter nog niet van het vuur en dat zouden we ook nog niet zijn! ‘Ik probeer hem open te maken, hij zit vast, of op slot!’ riep ik naar Lotus. Ik snapte dat ze hier weg wilde, dat ze bang was, maar ik kon geen beweging krijgen in die deur! Ik probeerde niet achterom te kijken, omdat ik wist dat ik dan een hoop vlammen zou zien, die alleen maar dichterbij zouden komen. Laat staan dat ze al aan Lotus haar huid zouden likken! Ik nam de hand van Lotus stevig vast en trok haar meer naar me toe. Ik wist niet of het iets zou helpen, maar ze was hier niet alleen en dat moest ze ook weten! ‘Ik probeer het, echt waar!’ Ik trok opnieuw aan de deur, maar weer gaf hij niet mee. Stom ding ook! Uit frustratie gaf ik er een trap tegenaan en tot mijn verbazing werkte dat wel, want de deur schoot open. Hij was open! Dat betekende dat we hier weg konden! Ik trok Lotus dan ook meteen weg uit de ruimte en sloot de deur achter ons. Ik keek om me heen, opzoek naar de vlammen en de rook, maar die waren volledig verdwenen. We waren veilig, echt veilig. Veilig voor het vuur. Gek genoeg was elk spoor verdwenen. Ik snapte nog steeds niet hoe dat kon. We waren nu niet eens meer in een kamer en toen ik achter me keek, was de deur weg! We waren buiten, midden in het groen en overal om ons heen waren bomen en planten. Ik wilde een stap naar voren zetten, maar ik merkte dat het niet ging. Ik keek omlaag. Drijfzand! We stonden in drijfzand! Dus dan was Lotus daar dus ook bang voor! Misschien was dat wel de reden dat ze zo vreemd had gedaan toen we die angst hadden gehad. ‘Ik gok dat ik mezelf nu niet kan laten zakken?’ vroeg ik aan Lotus en ik probeerde zo stil mogelijk te blijven staan. Dan ging het langzamer. De vorige keer had ze al gezegd dat het niet op die manier moest. Dus we moesten er uit zien te komen. Op wat voor manier dan ook.

Lotus.
Ik kon gewoon niet geloven dat ik net over het vuur heen was gesprongen! Ik had de vlammen onder me gevoeld, maar het was goed gegaan. Natuurlijk ging dit uiteindelijk goed, omdat het niet echt was, maar dat betekende niet dat de angst niet echt was. Ik voelde de angst echt diep in me en ik kon er niet heel erg veel van maken als ik zo in paniek raakte, dan leek het alleen nog maar erger te worden. Ineens was je het overzicht kwijt en wist je echt niet meer wat je moest. Ik vond het heel erg lastig om het dan ook nog eens uit handen te geven, maar Cameron wist wat hij deed. Hij dacht het in ieder geval te weten. Hij moest goed nadenken voordat we iets deden en dat deed hij toch wel aardig snel. In mijn ogen nog niet snel genoeg, omdat ik dit weer door moest maken en dat was alles behalve fijn. Ik keek naar de deur, die maar niet open leek te gaan. De rook werd echt te erg, ik moest er zelfs een beetje door kuchen. Ik voelde de hand van Cameron en liet me maar gewoon naar hem toetrekken. Het was niet zo heel erg, al ging dit niet helpen in het open krijgen van de deur. Cameron gaf er echter een trap tegenaan, wat wel leek te helpen en al snel waren we de ruimte uit. Het veranderde al snel in een woestenij. Een landschap dat er echt helemaal niet meer uit zag. Overal waren wat plukjes gras, maar lang niet genoeg om het een grasveld te noemen. Voor de rest bestond de vlakte uit een moerassige substantie. Blubber. Ik wist wel beter dan dat, het was drijfzand en nog voordat ik echt een stap kon zetten, voelde ik me al weer wegzakken. Vooral zo weinig mogelijk bewegen, dat was een trucje om niet zo snel te zakken, maar uiteindelijk zakte je toch wel naar beneden. Het rekte alleen een beetje tijd als je helemaal niets deed. Cameron had zich de vorige keer er gewoon in laten zakken, maar zelfs nu ik wist dat het niet echt was, durfde ik dat gewoon niet. Het hele idee dat ik daar in de diepte zakte, omringt door niets anders dan zand. Vies zand dat zich in je keel zou gaan wurmen, waardoor je uiteindelijk geen adem meer kon halen. Dat was toch wel iets wat ik heel erg eng vond. Ik schudde met mijn hoofd, ten teken dat Cameron dat inderdaad niet kon doen. "Je moet iets anders doen om het tegen te gaan, om eruit te komen." Ik keek om me heen en zag een stukje verder op een boom liggen, die om was gevallen. Het was een verdorde tak, maar tot nu toe was het me iedere keer nog gelukt om me daaraan uit het drijfzand te trekken. Het was echter wel zo dat het heel erg veel moeite kostte om er naar toe te komen en uiteindelijk was ik iedere keer al heel erg ver weg gezakt als ik er überhaupt bij in de buurt was. Het was eng, maar misschien had Cameron wel een andere manier om er uit te komen? Niet dat ik me er op het moment eentje kon bedenken, maar er waren net ook allemaal aparte manier door zijn hoofd heen gegaan. Geen vond ik slecht. Het was best wel goed bedacht allemaal. Het was iets wat iemand uit Dauntless ook zou hebben gedaan. Daar ging dit uiteindelijk om, hij hoefde echt niet hetzelfde te doen als ik deed, maar hij moest wel over komen als een ‘normaal’ denkende jongen, het kon gewoon niet opvallen dat hij Divergent was. Dan was hij de dag na de laatste test er gewoon niet meer en dat mocht niet! 

Cameron.

Drijfzand was misschien nog wel het ergste. Zien hoe je steeds meer naar beneden zakte, terwijl je er helemaal niets aan kon doen! We zouden hier uit moeten proberen te komen, maar ik wist niet hoe! Op dit moment wist ik niet eens waar het zand precies ophield, maar het was op dit moment niet de bedoeling dat we in paniek om ons heen zouden kijken. We moesten juist rustig blijven en kijken naar de opties die we hadden! Dat was het hele doel hiervan. Dat we onze angsten aan zouden kunnen. Het was alleen wel lastiger nu ik ook in één van mijn eigen angsten stond, maar dan met Lotus er bij! Dat maakte het ergens nog moeilijker, maar dit was haar angst en niet de mijne. Toch was het niet makkelijk om even na te denken wat ik nu moest doen. Ik wist dat ik mezelf niet moest laten zakken, want dat had ik de vorige keer gedaan en daardoor had Lotus juist door gehad dat ik Divergent was! Dus ik zou het op een andere manier moeten doen. Dit zou me alleen maar helpen in mijn eigen angsten, dus ik wist dat ik het nu ook gewoon goed zou moeten doen. ‘Oké…’ Ik keek om me heen, of ik ergens iets zag waar ik mezelf aan vast zou kunnen houden. Ik keek naar Lotus en ik nam haar hand opnieuw vast. Ik hield hem wel boven het zand, anders zouden we er helemaal niets aan hebben. Ik wilde gewoon niet dat één van ons het hier niet zou redden, of dat de één verder zou zakken dan de ander. Lotus was natuurlijk kleiner dan dat ik was, waardoor ze waarschijnlijk sneller weg zou kunnen zakken dan ik. Iets wat ik al helemaal niet wilde! Mijn blik viel op een tak, iets verderop. Hij kwam van een boom die was omgevallen en hij zag er niet heel erg stabiel uit, maar als dat de enige manier was waardoor we hier uit zouden kunnen komen, dan zouden we dat moeten proberen, toch? Iets anders kon gewoon niet! Desnoods zouden we op de kant kunnen klimmen, maar wie weet waar die kant nou precies was! ‘We moeten naar die tak.’ Ik probeerde zo voorzichtig mogelijk een stap te zetten, maar het ging heel erg zwaar. Het was lastig om vooruit te komen en ik was bang dat als ik een stap zette, ik opeens naar beneden zou zakken. Dan zou mijn hand uit die van Lotus schieten en dan zouden we hier niet samen uit komen. Iets wat ik absoluut niet wilde! Dus daarom hield ik haar hand ook zo goed mogelijk vast. Het leek uren te duren voordat we eindelijk bij de tak aan waren gekomen. Ik keek achter me, naar Lotus, en liet haar uiteindelijk los. Anders zou ik mezelf er niet uit kunnen trekken! Ik klemde mijn handen stevig rond de tak en probeerde er een klein beetje aan te hangen, in de hoop dat hij daar sterk genoeg voor was. Hij brak nog niet, dus dat was een goed iets? Ik probeerde mezelf op te trekken, maar het zand trok aan mijn benen. Het leek onmogelijk om er in één keer uit te kunnen komen. Elke centimeter die ik omhoog probeerde te komen, leken er twee te worden als ik weer naar beneden zakte. Als dit altijd de manier was waarop Lotus het deed, dan was het een wonder dat het haar steeds weer was gelukt! Ze was natuurlijk al kleiner dan dat ik was, dus het was voor haar vast al lastiger geweest om er bij te kunnen komen! Toch was het haar keer op keer weer gelukt, dus dit zou mij ook moeten lukken, toch? Ik was alleen wel zwaarder, dus wie weet zou de tak me wel helemaal niet houden!

Lotus.
Ik was niet de enige die hier bang voor was! Cameron was hier ook bang voor en dat kon er nog wel eens voor zorgen dat we hier een tijdje zouden blijven zitten of zouden hangen, hoe je het ook wilde noemen. Ik vond het geen fijn idee! Helemaal niet zelfs. Ik was hier helemaal niet van. Drijfzand was hardnekkig, alsof het je ieder moment beneden kon trekken, de dood in. Het lag wel aan jezelf. Hoe wilder je deed, des te eerder je naar beneden zakte. Maar wat nou als één van ons wild deed, wat gebeurde er dan met de andere? Ik wist het echt niet! Cameron leek zo rustig te zijn onder dit alles. Er was wel iets van angst in zijn ogen te zien, maar het weerspiegelde lang niet de angst die ik zelf voelde! Misschien was hij wel bang, maar liet hij het niet zien. Hoe kon hij dat doen?! Ik kon het normaal gesproken wel. Ik kon met gemak doen alsof iets me echt helemaal niets deed, maar dat ging op dit soort momenten gewoon niet. Ik vond het heel erg eng. Dit maakte ik normaal gesproken toch ook niet mee? Ik raakte niet iedere dag verstrikt in dit soort natuurrampen, want dat was het wel een beetje. Vuur en drijfzand, had beiden iets te maken met de elementen. Drijfzand was iets wat ik zelf nooit eerder had gezien, maar wat zich misschien wel achter het Hek bevond. Daar zou ik toch nooit komen, dus ergens was het dom om er bank voor te zijn, maar er zat zoveel meer achter. Mensen begrepen in eerste instantie echt helemaal niets van de angsten, maar ze hadden allemaal wel een achtergrond. Cameron was duidelijk ook bang om dingen uit handen te moeten geven. Als het voor hem op hetzelfde sloeg. Ik wist niet eens of dat zo was, het klonk ergens wel logisch. Hij was Divergent en dat was iets wat hij hele erg dicht bij zich moest houden. Hij had helemaal niemand mogen vertellen wat er met hem aan de hand was. Nu had hij dat toch wel gedaan, dus misschien was ik wel een beetje zijn drijfzand? Ik kon er voor zorgen dat zijn geheim prijs werd gegeven of dat het veilig bleef. Ergens leek het me best wel eng om zoiets groots in iemands anders te leggen. Ik was blij dat ik het wist, want anders was hij echt binnen een paar weken dood. Ik keek goedkeurend naar de boomstronk die hij duidelijk ook had gezien. Ik hield de hand van Cameron zo goed mogelijk vast toen we samen in de richting van de tak. Het leek alsof je met z’n tweeën nog sneller naar beneden zakte, dat kwam natuurlijk omdat er nog meer beweging ontstond. Ik keek naar de rand, waar we eindelijk aan waren gekomen. Cameron trok wat aan de tak en ik probeerde hem een beetje omhoog te drukken. Iets wat niet geweldig ging, want ik zakte steeds verder weg! Maar we konden niet allebei tegelijk aan die tak gaan trekken, dan zou hij binnen de kortste keren ook in het drijfzand liggen en hadden we helemaal geen kans meer om hier uit te komen. Cameron moest er gewoon als eerste uit, dan kon hij me desnoods ook op de kant trekken. Hij moest dat maar gewoon doen, helemaal als ik heel erg ver weg was gezakt, want ik ging nu ook steeds verder. Ik was er al bijna tot aan mijn borsten in gezakt! Dat was niet goed, nog even en ik zou echt stikken! Cameron moest gewoon opschieten, want anders werd dit echt helemaal niets meer! 

Cameron.

Ergens was het best vreemd om bang te zijn voor iets wat ik nog nooit had gezien. Drijfzand was niet iets wat ik midden in de stad tegen kwam. Sterker nog, volgens mij bevond het zich alleen maar achter het Hek, ver voorbij Amity. Een plek waar ik nooit zou komen. Ik had er alleen maar over gelezen en toch was ik er bang voor. Dat was ergens echt heel raar, maar ik snapte sowieso niet hoe dit kon werken. Een serum zorgde er voor dat ik in mijn angsten belandde, en iemand kon mee kijken via de computer. Ik zat nu zelfs in de angsten van iemand anders! Dat was alles behalve normaal, het was zelfs heel erg vreemd! Ik had geen idee hoe dat kwam en ik wilde het ook helemaal niet weten. Het waren vast hele ingewikkelde technieken en op dit moment hoorde ik daar ook helemaal niet over na te denken! Ik stond in drijfzand, samen met Lotus! Het belangrijkste was nu dat we er uit zouden komen, allebei! Ik had Lotus haar hand niet meer vast en op dit moment voelde dat heel eng, omdat ik niet wist waar ze precies was. Ik voelde wel dat ze me omhoog probeerde te drukken, en dat betekende dat ze er nog altijd was, maar ik wilde het zeker weten! Ik wilde er zeker van zijn dat er niets met haar aan de hand was en dat ik niet te laat was! Want als dat zo zou zijn, dan zou ik niet weten wat er zou gebeuren! Dan zou zij in het drijfzand zitten en dan zou ze er ook niet meer uit komen! Dat was volgens mij echt onmogelijk. Als je er eenmaal zo diep inzat, dan zou je gewoon stikken. Niemand kon dat overleven! Dat ging gewoon niet! Ik klemde mijn armen beter om de tak en slikte. Op dit moment had ik gewild dat ik mijn armen beter had getraind. Ik had er wel geprobeerd aan te werken, zeker na de Chasm en alles wat daar was gebeurd, maar ik kon mijn eigen lichaam onmogelijk omhoog trekken op dit moment, doordat het zand maar aan mijn lichaam bleef trekken. Dit leek echt onmogelijk! Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar Lotus en ik zag dat ze al een heel stuk naar beneden was gezakt! Ik zag haar schouders nog en haar gezicht, samen met haar armen, omdat ze die boven zich probeerde te houden, maar het ging echt sneller dan dat ik had gedacht! Ik moest opschieten! Ik trok mezelf opnieuw omhoog en langzaam leken mijn benen mee te werken en los te komen van het zand. Zodra één van mijn benen buiten het zand was, zwaaide ik hem om de tak heen en zo kroop ik naar de kant, waar ik mezelf op liet vallen. Hijgend staarde ik naar Lotus en ik sta mijn handen naar haar uit, zodat ik haar beide armen vast kon pakken. ‘Houd me goed vast.’ Wat ze ook deed, ze zou me niet los moeten laten! Als ze dat zou doen, dan zou ze misschien wel helemaal naar beneden zakken! Dan had ik haar niet kunnen redden en dan zou dat mijn schuld zijn geweest! Ik zette me schrap op de grond en trok aan de armen van Lotus. Het voelde heel erg vreemd om dat te doen, omdat het zand zich leek te verzetten. Alsof het haar maar al te graag meetrok naar de bodem. Wie drijfzand ooit had bedacht, was serieus gestoord. Wie wilde dit nou? Gevaarlijk zand, waar je in weg kon zakken en waardoor je dood zou kunnen gaan? Ik bleef aan Lotus haar armen trekken, maar ik merkte dat mijn voeten niet op een veilige plek bleven staan. Het was ook echt heel erg zwaar! Ik probeerde anders te gaan staan en trok opnieuw. Ze moest er gewoon uit!