Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ The Purge

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Deze situatie is best verwarrend voor een meisje van net zeventien jaar oud. Niet dat het minder erg zou zijn als ik ouder geweest zou zijn, daar niet van maar ik ben nog nooit zo dicht in aanmerking geweest met de dood. Hoe later het wordt, hoe meer ik het gevoel krijg dat ik de zuivering niet ga overleven, wat een vreselijk gevoel geeft. Ergens geeft het me een heel wanhopig gevoel. Ik bedoel, ik heb nog een heel leven voor mee liggen.. Natuurlijk ga ik me niet laten doen door de mensen die wel meedoen met de zuivering. Ik ga zelf niemand vermoorden maar er moet een manier zijn om dit te overleven zonder iemand te hoeven doden. Alleen moet ik die manier nog weten te ontdekken, niet dat daar veel tijd voor is of zo.
Het heeft wel een beetje geholpen nu ik heb kunnen zien wie hij is. Ik kan niemand vertrouwen zonder te zien wie het is. ik weet dat ik tijdens de zuivering eigenlijk niemand mag vertrouwen aangezien dat gevaarlijk kan zijn maar dit is anders. Hij is anders. Daarbij heeft hij me ook gezegd dat hij me wil helpen en volgens mij zou iemand die me wat aan zou willen doen, me geen hulp aanbieden. Oké, het zou ook een truc van hem kunnen zijn maar dat is nu niet het geval volgens mij. Tijdens de zuivering bedenken de mensen die meedoen geen plannen of strategieën om iemand te kunnen vermoorden. Ze doen het in één keer, ofwel schieten ze je neer of steken ze je neer. Als hij me had willen vermoorden had hij dat al lang gedaan. Hij lijkt me ook niet het type dat mensen gaat vermoorden zonder enige reden. Oké, er zijn nog mensen waarvan je niet zou verwachten dat ze iemand zouden vermoorden terwijl ze het toch doen. Iets in me verteld me gewoon dat hij te vertrouwen is. Ik weet niet hoe het komt dat ik er nu opeens zo zeker van ben dat ik hem kan vertrouwen, het is gewoon zo.
Ik hoor dan zijn antwoord op mijn vraag. Misschien heeft hij wel gelijk. Misschien kan ik het echt niet alleen aan allemaal. Nee, waarschijnlijk niet. Zonder hulp, zou ik het volgende uur geeneens halen. Ik kan maar beter naar hem luisteren, hij lijkt erg zeker van zijn zaak dus ik kan ook maar beter geloven dat wat hij zegt, waarschijnlijk ook zo is. Nog steeds ben ik heel erg bang, ook al bood hij me die hulp aan. Ik ben echt doodsbang. Ook al wilt hij me helpen, dan is er nog een kans dat ik het niet overleef. Ik lijk me ook niet helemaal bewust te zijn van heel dit gedoe. Misschien wil ik me er ook helemaal niet bewust van zijn. Was dit maar een gewone nachtmerrie. Naja, dit is gewoon een nachtmerrie maar dan in het echt. Ik blijf er maar op hopen dat ik dit droom en dat dit geen werkelijkheid is maar helaas is het wel gewoon de werkelijkheid. Ik voel dan dat hij mijn pols vastpakt en dat zegt. Ik merk aan hem dat hij serieus is. De tijd dringt ook echt dus we moeten wel weer terug gaan nu. Zeker als ik niet dood wil gaan. Ik wil hem ook niet in de problemen brengen door mijn koppige gedrag dat ik soms heb. Ik kan soms best koppig zijn maar in deze situatie kan ik dat beter niet zijn. 'Oké oké, ik kom al,' zeg ik waarna ik even onhoorbaar zucht. Ik wil helemaal niet aangezien ik echt doodsbang ben maar er is geen andere keus. Ik zie wel wat er gaat gebeuren. Ik voel me wel iets minder bang nu hij gezegd heeft dat hij me wil helpen, dat wel maar toch, de angst lijkt niet weg te gaan. Helaas. Ik ben zo bang dat mijn hart enorm snel tekeer gaat.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

Een zacht antwoord krijg ik terug. Haar trillende stem, die door de doodstille gangen van het paleis klonk. Die de stilte voor even deed verbreken. Ik haalde opgelucht adem. Nu was er geen poging nodig om haar nog meer over te moeten halen. Zelfs ik was wel een keer door mijn plannen heen. Ik trek haar een beetje met me mee, terug in de richting waar ik vandaan kwam. De precieze weg wist ik zelf ook niet, maar ergens had ik het idee dat ik het wel zou vinden. Het donker maakte het wel wat moeilijker om de weg te vinden. De zaklamp - die ik ondertussen nog aan had laten staan - gaf me iets meer zicht op waar ik heen liep. Toch bleef het een grote uitdaging. Meer dan wat vage vormen kon ik niet zien. Schaduwen van bepaalde voorwerpen, die ik volgde. Een kleine lichtstraal die door een raampje naar binnen viel. Veel hielp het niet, jammer genoeg. Ik knipper een paar keer met mijn ogen, in de poging om wat meer te kunnen zien. Tevergeefs, het blijft een grote waas voor mijn ogen.
Mijn hoofd zit vol met gedachten. Wat ik nu moet doen, nu ik haar gevonden heb. Hoe ik haar kan helpen in mijn slechte positie. Wat ik kan doen om dit geheim te houden. En boven alles: hoe ik deze avond weet te overleven. Ik zucht gefrustreerd, niet wetende wat ik haar moet vertellen. Er is zoveel waar ze nog niets van weet. Informatie die ze ook niet hoort te weten, ondanks de omstandigheden. "Ik breng je weer terug naar het podium" begin ik twijfelend. Daar was ze vast ook allang achter. Waar moest ik haar anders heen brengen? "Doe wat ze zeggen en verzet je niet. Deze mensen zullen je vermoorden zonder ook maar te aarzelen" Ik zie wat voor me en zet snel een stap opzij om het te ontwijken. Haar pols heb ik nog steeds in een losse greep vast. Haar loslaten was misschien nog geen goed idee. Wat als ze probeert te ontsnappen? Dat moet ik wel zien te voorkomen. Het einde van de lange gang kwam in zicht. Althans, voor zover ik dat kon zien in het donker. Er scheen fel licht, wat wees op een deuropening naar de grote zaal. Het luide kabaal, wat net in de zaal nog te horen was, begon weer. Ik kom voor de deur tot stilstand en kijk naar het meisje. Ik zag de bange blik in haar ogen. "Het komt allemaal goed." probeerde ik haar een beetje gerust te stellen. Ik laat haar pols los aangezien er toch geen reden meer was om die nog vast te houden. Het was niet dat ze verder nog ergens heen kon vluchten. Ik knik bemoedigend naar haar en loop dan naar binnen. Deze deur kwam uit op het podium, zoals verwacht. Het werd meteen stil in de zaal. Alle aandacht was op ons gevestigd. De andere mensen zaten geknield op een rijtje. Ze keken achterom, smekend om hun leven. Wat ze nog niet wisten was dat ze zometeen moesten vechten voor hun leven. En nog wel voor de lol van de royals. Voor vermaak, waarvoor ze zelfs bereidt waren om hun geld aan uit te geven. Ik richt me nog een laatste keer tot het meisje. "Ik kom terug voor je" fluister ik nog snel, waarna ik knik naar de guardian die naast me staat te wachten. Nu kon ik weinig meer voor haar doen. Het was gewoon afwachten tot je je mocht opgeven om mee te strijden in de arena. Dat was voor mij de enige manier om haar te kunnen helpen, zoals ik heb beloofd. Zonder nog een woord te zeggen loop ik van het podium af en verdwijn ik in de menigte mensen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Ik wandel maar gewoon met hem mee. Ondanks ik hier zelf heen gerent ben, ken ik de weg terug niet meer. Ik heb echt geen idee welke weg ik genomen heb, deels ook omdat het donker was en ik in paniek was. Ik dacht niet goed na toen ik weg liep van het podium. Het enige waaraan ik dacht was ontsnappen en overleven al was dat niet zo slim van me. Ik kan maar beter gewoon doen wat er gezegd wordt. Het is niet leuk nee maar misschien wel het beste, helaas. Misschien als ik de bevelen opvolg dat ik de hele zuivering wel gewoon overleef al betwijfel ik me dat. Ik weet totaal niet wat er gaat gebeuren. Tijdens dat we de weg terug proberen te zoeken, kijk ik wat om me heen ook al zie ik zo goed als niet door de donkere ruimte. Ik hoor dan dat hij zegt dat hij me weer terug naar het podium brengt. Daar was ik zelf ook al wel achter. Ik begrijp eigenlijk niet echt goed hoe hij me zou kunnen helpen. Zo brengt hij zichzelf ook in gevaar en dan zou ik me alleen maar schuldig voelen. Ik wil geen andere mensen in gevaar brengen of zo, dat is niet mijn bedoeling maar ik weet niet of ik zonder hulp de zuivering wel overleef. Waarschijnlijk niet. Ik voel dat hij mijn pols nog steeds vast heeft wat eigenlijk niet heel nuttig is aangezien ik toch niet zou weglopen of zo. Ik heb gemerkt dat het toch niets zou veranderen aangezien hier alles heel erg beveiligd is dus het is echt onmogelijk voor me om hier weg te kunnen geraken dus er is nog maar één optie voor me, doen wat er gezegd wordt. Als hij zegt dat ik moet doen wat ze zeggen aangezien ze me anders zouden vermoorden zonder te aarzelen, zeg ik gewoon niets. Ik ben te bang om te praten op dit moment. Ik weet heus wel dat ze me zonder te aarzelen zouden vermoorden, dat heb ik wel gezien bij mijn ouders. Het enige wat mijn ouders deden was me beschermen en ze werden gewoon vermoord. Ik krijg het beeld van hun bloedende lijken vol met schotwonden niet meer van mijn netvlies, echt niet. Dat had ik gewoon nooit willen zien. Ik moet me gewoon sterk houden vanavond. Naja, ik ga het toch proberen. Ik moet me focussen op deze avond overleven en niet op mijn ouders ook al is het moeilijk om het uit mijn hoofd te krijgen. Ik bedoel, ik heb helemaal niemand meer nu, niemand... Nooit hebben mijn ouders iemand kwaad gedaan en dan krijgen ze zoiets. Het is gewoon allemaal zo oneerlijk. Ik begrijp helemaal niets van deze onzin. Niet veel later, zie ik een deuropening die waarschijnlijk naar het podium leidt. Ik voel mijn hart tot in mijn keel kloppen van de angst maar ik probeer er niet te veel van te laten merken. 'Ik hoop het...' zeg ik als de jongen zegt dat allemaal goed komt. Ik weet niet zeker of het echt wel goed gaat komen, dat kan niemand met zekerheid zeggen. Voor mijn gevoel is de kans dat het goed komt duizend keer kleiner dan de kans dat het fout gaat aflopen. Ik hoop gewoon zo erg dat ik het ga overleven, wat natuurlijk iedereen hoopt tijdens de zuivering. Ik zie de mensen die op het podium op hun knieën zitten, met een bange blik kijken. Hoe kunnen mensen hier zelfs op kijken? Waarom is er niemand die hier medelijden mee heeft? Het lijkt wel of het hier vol zit met monsters of zo. Dit is gewoon zo wreed dat het onbegrijpelijk is. Hoe kan je een mens zoiets aandoen? Dat kan er bij mij gewoon allemaal niet in. Het is zo vreselijk.. Ik voel dat ik al snel met mijn arm verder op het podium getrokken wordt door iemand en zo goed als op mijn knieën geduwd wordt. Het is natuurlijk logisch dat ik na mijn domme actie extra in de gaten gehouden wordt. Ik probeerde voor we hier binnen waren al te ontsnappen wat ook niet bepaald slim was. Ik begrijp eigenlijk ook niet hoe het komt dat ze me daarnet hebben kunnen laten ontsnappen. Ze waren zo onoplettend dat ik gewoon weg kon glippen. Ik dacht net ook helemaal niet goed na. Er kwam een soort adrenaline op me af waardoor ik niet goed nadacht en ik gewoon weg liep. Ik kon er zelf ook weinig aan doen maar het heeft niets uitgehaald, alleen dat ik nu extra in de gaten gehouden word. Gelukkig is het dat maar, ik had verwacht dat ze me wat zouden doen maar dat is gelukkig niet het geval. Ik heb alleen echt geen idee van wat er nu gaat gebeuren. Het is allemaal een beetje onduidelijk voor me aangezien ik ook nog nooit iets als dit heb meegemaakt. Ik ben nooit echt geconfronteerd geweest met de zuivering omdat het huis waarin we eerst woonde heel goed beveiligd was dus het was bijna onmogelijk om aangevallen te worden maar nu raakte ze gewoon binnen. Ik had eigenlijk nooit gedacht dat er iets met mijn gezin zou gebeuren. Ik dacht eigenlijk altijd dat ze ons wel gewoon over zouden slaan, naja, eigenlijk hoopte ik dat gewoon. De andere jaren heb ik nooit last gehad van de zuivering maar dit jaar is het gewoon verschrikkelijk voor me.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

Met veel moeite wist ik me weer tussen de mensen te wringen, opzoek naar een goede plek om te gaan staan. Vooraan,bij het podium, wilde je al helemaal niet staan. Daar stonden de belangrijkste royals op een rijtje, wachtende op een goede kans om zich op te geven om in de arena mee te strijden. Precies hetgeen wat mij ook te wachten stond deze avond. Mijn vader zal vast wel verbaasd zijn. Ik, die vrijwillig naar de arena ga? Nooit van zijn leven dat hij dat had gedacht. Ik zal dan ook waarschijnlijk in grote problemen komen na vanavond. Als ik het tenminste weet te overleven. Je leven was het moment dat je een voet in de arena zette niet meer zeker. Dat wist ik als een van de beste. Toen ik 16 was, had mijn vader me tegen mijn wil in opgegeven. Ik had het als enige overleefd en heb sindsdien diep gekoesterde haat voor die man. Ik heb mezelf gezworen om er alles aan te doen andere mensen dit te besparen. De trauma's die ik eraan heb overgehouden, toen de lichten in de zaal aangingen en ik zag wat ik allemaal aan had gericht. De lijken die over de grond verspreid lagen. Het bloed, dat overal te bekennen was. Alles zag ik voor mijn ogen flitsen, keer op keer. Helemaal bebloed kwam ik de arena uitgelopen. Starende in de verte. Hopende dat dit allemaal maar een nachtmerrie was, en geen werkelijkheid. Mijn vader had ik voor geen moment aangekeken. Die man verdiende niets. Mijn respect en vertrouwen was hij kwijt, dat was zeker. Vreemd was het dan ook niet dat ik deze dag elk jaar weer vreesde.
De ceremonie ging verder, zoals verwacht. Nu het meisje weer terug was moesten ze wel opschieten. Over een kleine 10 minuten zou het tijd zijn. Dan zou gebeuren waar ik bang voor was geweest. En ik zou weer terugkeren op de meest gruwelijke plaats die ik ooit betreden had. Ik slik en probeer de gedachten van me af te zetten. Het meisje, ik moest haar zien te helpen. Aan de zijkant van de zaal stop ik met lopen. Verder wilde ik niet gaan, dan was ik niet meer zichtbaar vanaf het podium. Ik moest me tenslotte wel opgeven door mijn hand op te steken. Als die niet zichtbaar was dan had dit allemaal geen zin meer. Ik leun wat tegen de muur aan en luister vaag mee naar wat er gezegd wordt. Veel anders werd er niet omgeroepen als even geleden, voordat ik achter het meisje aan moest. Het was allemaal herhaling, waardoor mijn aandacht al snel afdwaalde en ik enkel zwijgend voor me uit keek. Zo ging het een tijdje lang door. Seconden waren voorbij gegaan. Minuten, uren, ik heb geen idee hoe lang. Ik had gewoon geen tijdsbesef meer. Het enige wat door mijn gedachten ging was dat het zometeen allemaal weer overnieuw zou gaan beginnen. En dit keer zal ik er weer aan meedoen.
"Ladies and Gentleman.." Ik schrok op uit mijn gedachten, die me weer eens ver van de werkelijkheid hadden verdreven. Dat was wel vaker het geval geweest. Een slechte gewoonte die ik me niet kon afwennen, helaas. "En nu het moment waar we de hele avond op hebben gewacht" Nu was het zover. De mensen die mee gingen doen aan de zuivering van dit jaar. "De kandidaten van de jaarlijkse zuivering!" Meteen schoten er een aantal handen de lucht in, waaronder de mijne. De vrouw leek mij echter als eerste opgemerkt te hebben. "En wie zullen we daar eens hebben.." Een diepe zucht rolde over mijn lippen. Ik was nooit zo van de toespraken. Al helemaal niet wanneer ze over mij gingen. Vaak waren ze negatief. Dat was tenminste hoe de meeste mensen over mij dachten. "Adrian Ozera, één van de winnaars van de vorige jaren!" Moest dat nou weer hardop gezegd worden? Kon ze het niet gewoon voor zichzelf houden? Ik grijp ongemakkelijk met mijn hand naar mijn nek, duidelijk niet wetend wat ik erop moet antwoorden. "Welkom terug jongen, het ga je goed" voegde ze er nog aan toe, waarna ze gelukkig weer verder ging met de andere mensen die zich aanboden. Hoef ik dat tenminste niet nog langer aan te horen. Ik zie mijn vader vanuit mijn ooghoeken me met een vreemde blik aankijken. Slecht was deze dit keer niet. Het was eerder trots, wat ik in zijn ogen spotte. Dit viel niet vaak bij hem te bekennen. Waarschijnlijk zal dat wel weer snel weggaan, wanneer hij doorheeft wat de echte reden is dat ik weer mee doe met deze vreselijke spelen. Een koude rilling gaat over mijn rug. Wat er toch mis was met die man.. Ik schudde mijn hoofd en richtte mijn blik voor kort op mijn schoenen. Nu was het de vraag of ik deze avond wel zou overleven..

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Ik zacht zuchtje verlaat mijn lippen, deels door de angst. Ik kan me geen moment in mijn leven herinneren dat ik zo bang was als ik nu ben. Natuurlijk ben ik ooit bang geweest voor iets, dat is normaal maar nog nooit ben ik zo bang geweest als nu. Ik ben bang dat ik alsnog dood zou gaan, ondanks die jongen me zou helpen. Ik ben ook vooral bang omdat ik geen idee heb van wat er me te wachten staat maar het zal volgens mij niet meer lang duren voor ik erachter kom wat er gaat gebeuren. Het enige wat ik erover weet is dat het waarschijnlijk vreselijk zal zijn. Naja, niet waarschijnlijk, het wordt sowieso vreselijk. Ergens voel ik me ook een beetje schuldig tegenover die jongen die me wil helpen. Waarschijnlijk brengt hij zichzelf ook mee in gevaar als hij me helpt. Zo ben ik dan wel weer, ik kan me over alles schuldig voelen maar dan ook echt alles. Wat ik helemaal vreselijk zou vinden is als hij het niet zou overleven omdat hij mij wil helpen, dat zou ik mezelf echt nooit vergeven. Ik hoor dan de oude vrouw die er redelijk extravagant uitziet wat door een microfoon praten maar het is niet dat ik er naar aan het luisteren ben, ik ben meer in mijn gedachten bezig. Ik vraag me de hele tijd af wat er zou gebeuren want ik heb er echt totaal geen idee van. Ik weet zelfs niet of ik wel wil weten wat er gaat gebeuren ook al zal ik er zo meteen wel achter komen. Als de vrouw achter de microfoon vraagt achter de kandidaten voor de jaarlijkse zuivering, schieten er een aantal handen de lucht in, ook die van die jongen die me wil helpen. Het is natuurlijk ook wel aardig van hem dat hij me wil helpen maar nog steeds begrijp ik niet zo goed waarom. Hij wil zijn eigen leven in gevaar brengen door een vreemde te helpen.. Dat is niet iets wat veel mensen zouden doen dus het is wel heel erg dapper van hem. Ik hoor dan wat de mevrouw zegt. Wacht, heeft hij dit allemaal al eens meegemaakt? Nu begin ik me nog schuldiger te voelen. Hij heeft dit alles al eens meegemaakt en door mij wordt hij er opnieuw mee geconfronteerd. Had ik dat geweten had ik zijn hulp echt nooit aangenomen hoor. Wie weet overleefd hij de avond wel niet wat dan natuurlijk mijn schuld is. Was ik niet weggerend, moest hij me ook niet komen halen en had hij ook niet besloten gehad om me te helpen. Dit was echt totaal niet mijn bedoeling.. Ik hoor dat de vrouw nog over wat andere deelnemers praat maar daar luister ik zelfs nog niet naar. Ergens ben ik blij dat mijn ouders dit niet hoeven mee te maken als ik. Ik zou het vreselijk vinden om mijn ouders zo bang te zien. Daarstraks zagen ze er al bang uit omdat ze wisten dat er iets zou kunnen gebeuren door de slechte beveiliging in ons huis en dat vond ik al erg. Laat staan dat ze hier bij mij zouden zijn, ik zou hen echt niet zo bang willen zien. Ik vraag me wel af wat er zou gebeuren als ik dit zou overleven. Wat moet ik zelfs doen zonder mijn ouders? Ik kan niet in mijn eentje leven en mezelf onderhouden.. Dat kan ik gewoon nog niet. Misschien zou ik het een weekje alleen vol kunnen houden maar langer dan dat zou ik het ook niet vol kunnen houden. Ik ben zeker nog niet volwassen genoeg om voor mezelf te zorgen maar familie heb ik niet echt meer dus ik sta er dan helemaal alleen voor. Eigenlijk moet ik daar nu nog niet aan denken, ik moet er eerst voor zorgen dat ik dit allemaal ga overleven. Daarna moet ik me pas zorgen maken over wat er gaat gebeuren zonder ouders. Dat is nu nog niet noodzakelijk aangezien het niet zeker is of ik de avond wel overleef. Ik vrees er een beetje voor maar toch laat ik me niet doen. Ik zal mijn best doen om het te overleven. Wat ik ook hoop is dat ik die jongen niet extra in gevaar breng of zo, ik heb hem nu al serieus in gevaar gebracht aangezien hij ook een kans heeft om dood te gaan vanavond en ik wil niet dat dat gebeurd, zeker niet omdat hij zichzelf in gevaar heeft gebracht door mij te helpen. Ik ken weinig mensen die hun eigen leven op het spel zetten om iemand te helpen. Natuurlijk ben ik hem erg dankbaar dat hij dit wil doen om me te helpen en dat hij zich ook aan de afspraak houdt. Hij had me evengoed wat wijs kunnen maken om me terug te lokken maar hij stak echt zijn hand op om zich op te geven alhoewel ik ergens toch liever niet had dat hij dat deed. Natuurlijk is de gedachte dat iemand je wil helpen fijn maar de gedachte dat iemand zichzelf in gevaar brengt door jou te helpen is echt vreselijk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

De stem van de vrouw kwam weer keihard in mijn oren terecht, wat me voor de tweede keer deze avond uit mijn gedachten liet ontwaken. Meteen schiet ik wat meer overeind, aandachtig luisterend naar wat ze nog te zeggen had. "Deelnemers, maak je klaar voor de strijd. Over 5 minuten gaan we beginnen" Nu was het zover.. Er was nu geen weg meer terug. Ik had me opgegeven, en kon nu niet anders dan me aan mijn beloftes houden. Natuurlijk wilde ik het meisje hepen. Ik wist maar al te goed dat je hier niet alleen doorheen moest gaan. Het zou vreselijk worden, dat was in elk geval zeker. Het beste wat ik kon doen was bij haar zijde zijn wanneer de hel los barst in de arena. En alles geven wat ik in me had om te overleven. Bijtend op mijn lip liep ik achter de anderen aan, de grote zaal uit. Ik wilde voor geen goud een stap in die arena zetten. Ik wilde niet terug naar de ene plaats die me voor altijd is bijgebleven. Waar ik zulke slechte herinneringen aan over had gehouden dat ze zelfs nu, een paar jaar later, nog steeds in mijn geheugen geprent staan. Maar ik moest iets doen. ik moest haar helpen, voorkomen dat ze hetzelfde zou eindigen als ik. Wat maakte dat ik ineens zo om haar gaf? Daar was ik zelf ook nog niet achter. Hopelijk zou ik daar snel genoeg een antwoord op krijgen.
Ik word naar een wapenkamer geleidt, waar ik al een paar keer eerder was geweest. Net als toen hing er een muffe lucht, die je haast liet denken dat je aan het stikken was, zo benauwd was het. Er hingen enkele gloeilampen aan de muren om de kamer te verlichten. Erg goed werkten ze niet, maar een klein deel van de kamer was belicht. Een paar flikkerden, wat het niet bepaald beter maakte. Aan de grote muur hingen allerlei wapens, waarvan je er ééntje uit mocht kiezen. Er hing vanalles, van katana's en kleine handpistolen, tot snipers en kruisbogen. Zelf greep ik meteen naar de kruisboog en de koker met pijlen, hetzelfde wapen wat ik de laatste keer ook gebruikt had. Ik kon er het beste mee overweg. Ook had ik niet veel verstand van wapens. De keuze was voor mij dus snel gemaakt. Bovendien maakte het geen geluid, wat alleen maar in mijn voordeel werkte. Zo kon ik onopgemerkt rond de omgeving lopen en bleef ik onder de radar. Althans, voor zover dat kon. Wij kregen ook nachtkijkers mee, die ervoor zorgden dat we in het donker nog alles konden zien. Het zal dan ook erg moeilijk worden om een goede verstopplek te kunnen vinden.
Ik greep, net als iedereen, de spullen die ik pakken kon. Een nachtkijker en een wapen wist ik te bemachtigen. De rest was allemaal al weg. Deze mensen hadden zich dan wel opgegeven om te gaan zuiveren, maar dat nam de paniek om een goed wapen te kunnen vinden niet weg. Ze zetten tenslotte hun eigen leven ook op het spel, al waren ze minder in gevaar als de kandidaten die net op het podium zaten. Zij kregen niets mee. Geen nachtkijker, om toch nog wat te kunnen zien in de arena. Geen wapen om zich mee te verdedigen. Geen eerlijke kans om de nacht te overleven dus. Zo onmenselijk waren de royals geworden. Ik walgde ervan, al moest ik me op dit moment inhouden. Het laatste wat ik nu kon gebruiken, was de argwaan wekken van de andere deelnemers. Ik gooide de koker met pijlen over mijn schouder. De boog en de nachtkijker klemde ik in mijn handen, alsof ieder moment iemand me kon aanvallen. Uit ervaring wist ik dat vooral het begin levensgevaarlijk was. Mijn gewapende mededeelnemers waren dan nog vol energie en adrenaline, wat ze erg beruchte vijanden maakten. Hoe langer ze in het spel waren, hoe minder dat werd. En dus hoe groter de kans was dat je de spelen zou overleven, en er heelhuids weg zou komen. Ik zuchtte nog één keer diep en sloot me dan aan bij de rest van de groep. Nu was het wachten geblazen tot het aftellen van wanneer de Purge, of beter gezegd de hel, zou beginnen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Ik hoor de vrouw achter de microfoon steeds dingen zeggen over een strijd maar nog steeds heb ik geen idee wat er gaat gebeuren. Wat bedoeld ze er zelfs mee? Kan ze niet gewoon wat meer uitleg geven voor de mensen die niet weten wat er gaat gebeuren want ik begrijp er helemaal niets van en zo te zien de mensen naast me ook niet. Er gaat een heel raar gevoel door me heen. Angst en verwarring gemengd met schuldgevoel. Angst omdat ik gewoon doodsbang ben wat volgens mij volkomen normaal is aangezien alles gewoon angstaanjagend is, verwarring omdat ik helemaal niet weet wat er gaat gebeuren en dit gewoon heel raar is allemaal en schuldgevoel omdat door mij die jongen ook in gevaar zal raken. Ik begrijp niet eens waarom ik akkoord ben gegaan toen hij de hulp aanbood aangezien ik niet eens wist of ik hem wel kon vertrouwen want het kon evengoed een truc zijn om me mee naar het podium te krijgen. Toen ik hem zag, had ik eigenlijk ook niet echt het gevoel dat hij niet te vertrouwen was. Hij zag er daarnet ook heel vertrouwelijk uit, dat gevoel had ik in ieder geval bij hem toen hij zijn zaklamp van zijn telefoon aan deed. Ik kon hem niet helemaal zien doordat het licht niet heel scherp was maar toch, iets in me zei dat ik hem wel kon vertrouwen en het is denk ik ook wel zo nu hij zich heeft opgegeven voor het gedoe dat zo meteen gaat gebeuren. Het is natuurlijk wel erg dapper van hem dat hij dat deed om me te willen helpen, ik had ook helemaal niet verwacht dat hij dat zou doen aangezien er tijdens de zuivering niemand geholpen mag worden wat ik ook echt onzin vind. Waarom zou je niemand mogen helpen? Helpen is juist goed, toch? Omdat mensen op deze avond elkaar zonder straf mogen vermoorden, mag er niemand iemand gaan helpen. Ik heb nog nooit zoiets stoms en onnuttig gehoord. Altijd wordt er gezegd dat je een beter mensen wordt als je mensen helpt en nu mag het zelfs geeneens, op de gevaarlijkste dag van het jaar. Ik blijf erbij dat degene die dit heeft bedacht, de domste persoon op aarde is. Hoe kan je het in je hoofd halen om iets als dit te organiseren? Waarom zou je dat zelfs doen? Ik merk dat ik al snel recht word getrokken en meegetrokken word naar een andere plek. De rest van de mensen mogen wel gewoon loslopen maar ik moet weer vastgehouden worden, fijn hoor. Waarschijnlijk omdat ze bang hebben dat ik weer weg loop maar ik ben verstandig genoeg om te weten dat ik dat niet meer moet doen. Het is niet dat ik er voordelen mee gehad heb of zo aangezien ze me nu amper los durven laten en het lijkt of ze veel ruwer met me zijn. Ergens ben ik wel een klein beetje opgelucht dat ik er niet helemaal alleen voor sta aangezien die jongen me wilde helpen. Niet dat dat de situatie beter maakt aangezien ik nu twee mensen in gevaar breng, niet alleen mezelf maar ook die jongen. Hoe later het wordt, hoe harder mijn hartslag lijkt te gaan en hoe banger ik lijk te worden. Ik was al enorm bang toen ik in dat busje terecht kwam en ik dacht dat ik toen al heel bang was maar ten opzichte van nu was ik toen maar een beetje bang. Dit is gewoon allemaal zo eng, het is gewoon verschrikkelijk. Die onzekerheid of je wel overleeft of niet helpt er ook niet echt bij. Ik wil de avond zo graag overleven, net als iedereen waarschijnlijk en ik kan nu al raden dat niet iedereen het gaat overleven, sowieso niet. Ik hoop maar niet dat ik zelf iemand moet gaan vermoorden aangezien ik dat echt verschrikkelijk zou vinden. Ook al zou die persoon mij bijvoorbeeld ook willen vermoorden of iets anders willen aandoen, ik zou het nog vreselijk vinden. Ik ben niet zo'n persoon die het heeft op wraak. Ik vind het gewoon niet nuttig. Als iemand me iets doet, zou die persoon later toch wel tegen de lamp lopen dus wraak heeft geen zin. Er zijn ook mensen die andere mensen vermoorden omdat ze willen weten hoe het is om iemand te vermoorden wat ik echt gewoon ziek vind. Van die mensen die iemand vermoorden omdat ze het leuk vinden vind ik ook gewoon walgelijk. Ik ben totaal niet zo'n persoon. Daarom ben ik ook grotendeels tegen de Purge, dat en omdat het gewoon geen zin heeft. Oké, het zal de misdaadcijfers misschien wel laten dalen maar dan nog, dat de mensen die het leuk vinden elkaar dan vermoorden en de mensen die er niets mee te maken willen hebben gewoon met rust laten. Is dat te veel gevraagd of zo? Blijkbaar wel dus. Er zijn veel mensen die echt gesmeekt hebben om het af te lassen, meestal de mensen die het geld niet hebben om beveiliging of wapens te kunnen betalen maar er wordt niet geluisterd. Ik vind het gewoon zo erg. Wij hadden thuis nog een wapen liggen alleen wilde mijn vader me niet vertellen waar het lag maar wij hadden tenminste iets. Er zijn veel mensen die er gewoon het geld niet voor hebben en dus geen enkele bescherming hebben en misschien zelfs nog wel kinderen hebben. Ik heb echt geen idee hoe het voor een kind zou zijn, dit allemaal. Ik was hier nog niet als klein kind, ik kwam hier pas wonen toen ik elf of twaalf was en toen hadden we een huis met een goede beveiliging waardoor ik er nooit echt last van heb gehad maar het lijkt me echt verschrikkelijk voor kleine kindjes die geen beveiliging hebben thuis. Natuurlijk is het voor elke leeftijd verschrikkelijk maar kinderen weten al helemaal niet wat er aan de hand is en dat weten volwassen mensen wel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

Daar was het dan.. Het signaal dat de spelen officieel waren begonnen. Het alarm galmde door de wapenkamer, waar het ondertussen toch wel erg stil was geworden. Iedereen leek, net zoals ik, erg gespannen te zijn en keek zwijgend voor zich uit. Ik voelde me misselijk worden, alleen al bij het idee dat ik binnen enkele momenten in dezelfde hel terecht zou komen als een paar jaar geleden. De spanning was om te snijden, en zelfs in deze kamer begon het stikbenauwd te worden. Het liefst wilde ik hier wegrennen, zo hard als ik kon. Weg van deze spelen, van de royals, en boven alles: mijn familie. En toch stond ik daar, haast bevroren, met mijn voeten vastgenageld aan de grond. Wachtende op de deuren voor me, die over een paar seconden open zouden gaan. De boog nog steeds in mijn handen geklemd, als verzekering dat ik mezelf goed kon verdedigen wanneer ik de arena binnen zou stappen. Mijn blik was alleen gericht op de ingang van de zaal. Het was net één grote waas voor mijn ogen geworden. Op de een of andere manier wist ik mezelf wel staande te houden, tussen deze grote groep van zo'n 15 mensen. Allemaal royals, die hier kwamen voor maar één ding: moorden, en zorgen dat er geen enkele overlevende uit die ruimte zou komen, op uitzondering van hen zelf. Dit zou nog een grote ramp worden. Een ramp, waar ikzelf ook een deel van uit zou maken.
Met een krakend geluid werden de deuren voor ons geopend. Veel was er niet te zien, zag ik nu. Enkel een grote duisternis was er te bekennen. Het was onzeker wat we daar allemaal zouden tegenkomen. Velen die nu met me mee naar binnen liepen, zouden hier niet eens meer uitkomen, ging door mijn hoofd. En misschien was ik wel één van hen.. Ik probeerde die gedachte van me af te zetten en me te concentreren op wat er nu voor mijn ogen gebeurde. 'Focus Adrian, focus' herhaalde ik steeds maar weer voor mezelf, terwijl ik de arena binnenstapte. 'Focus je op wat er gebeuren gaat' Het licht, dat net nog te zien was vanuit de kamer waar ik vandaan kwam, verdween in één klap. Uit reflex pakte ik snel de nachtkijker en deed die op. Erg fijn keek het niet, met zo'n zwaar ding voor je ogen. Ik zag alles in het groen, met een paar zwarte tinten die het beeld wat duidelijker maakten. Natuurlijk liep ik liever zonder dit ding op mijn hoofd, maar ik had nou niet echt bepaald een keuze. Zonder de nachtkijker zal ik het niet lang overleven hier. Mijn handen werden vastgepakt en ik werd naar een plaats getrokken. Dat was ik bijna vergeten, het ritueel zou nu beginnen. Al was de neiging groot om hier niet aan mee te doen, het moést. Het zal anders argwaan wekken bij de anderen, wat niet veel goeds voor mij óf het meisje zal betekenen. Ik was niet van plan om op die manier dood te gaan. Met tegenzin mompelde ik dan ook met ze mee. "Blessed be our New Founding Fathers, for letting us Purge and cleanse our souls. Blessed be America, a nation reborn."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Ik hoor opeens een luid alarm afgaan. Ik voel mezelf steeds banger en banger worden maar ik probeer het niet te laten merken aangezien ik de andere mensen niet banger wil maken dan dat ze al zijn. Ik haal even diep adem, in de hoop dat mijn angst zo een beetje verdwijnt maar helaas heeft het niet echt een effect, ik ben nog steeds even bang, banger dan ooit. Het heeft volgens mij echt geen zin meer om te hopen dat alles nog goed zal komen en dat ik hier levend uit zal komen. Mijn ouders vertelde me dat het altijd zin heeft om te hopen maar ik weet niet of dat nu ook wel het geval is. Ik kan toch niet hopen dat ik dit ga overleven terwijl de kans dat ik dood ga veel groter is dan de kans dat ik dit overleef. Oké, ik weet zelf ook wel dat ik de hoop niet zo snel moet opgeven maar toch, in deze situatie weet ik niet zo goed wat ik moet denken. Niet dat ik geen moeite meer zou doen om te overleven hoor, ik zal er alles aandoen om dit te overleven. Of ik iemand zou vermoorden om dit te kunnen overleven, weet ik niet. Op dit moment weet ik het gewoon allemaal niet. Daarstraks vertelde ik mezelf nog dat ik nooit maar dan ook echt nooit iemand zou vermoorden, ook al zou het mijn eigen leven kosten maar ik weet niet of ik nu nog zo denk. Misschien zou ik het wel overwegen als het echt moet en als ik het anders niet zou overleven maar ik denk niet dat het een keuze zou zijn die ik meteen zou kunnen maken. Als je iemand vermoord, kan je die daad niet meer ongedaan maken. Je kan niet terug gaan in de tijd al had ik op sommige momenten graag gehad dat dat kon maar helaas. Ik richt mijn blik kort even op de mensen die naast me staan die duidelijk in paniek zijn. Ik daarin tegen zie er nog best rustig en kalm uit maar vanbinnen ben ik ook een beetje in paniek hoor. Het is vooral angst dat door me heengaat maar nog steeds die schuldgevoel tegenover die jongen. Ik had nooit akkoord mogen gaan met zijn hulp en gewoon zonder zijn hulp mee moeten gaan of gewoon niet moeten ontsnappen. Naja, een poging tot ontsnappen dan aangezien het niet echt gelukt is want nu ben ik alsnog hier. Als ik zijn hulp niet had aanvaard had ik alleen mezelf in gevaar gebracht en hem niet. Waarom bood hij me ook hulp aan? Dat is nog steeds iets wat ik totaal niet begrijp. Ik kan mijn aandacht eigenlijk beter niet daarop vestigen aangezien me dat alleen maar afleidt. Ik moet alert zijn voor wat er allemaal gaat gebeuren en niet stilstaan bij de gedachtes en gevoelens die door me heen gaan.
Nog steeds is het me niet echt duidelijk wat er allemaal gaat gebeuren. Er begint meer duidelijkheid te komen maar ondanks dat weet ik niet wat me te wachten staat. Waarschijnlijk zal er zo wel iets zijn waarbij ik moet zorgen dat ik overleef en zorgen dat ik niet vermoord word. Wat zou er anders gebeuren tijdens de Purge? Deze hele avond is een kwestie van leven of dood dus zal het gene wat er zo zal gebeuren, ook wel een kwestie van leven of dood zijn. Heel de avond draait om overleven of vermoord worden dus het enige waar ik aan zal moeten denken is overleven. Wat ik me echt wel afvraag, is wat er eigenlijk zal gebeuren als ik dit overleef. Zou ik er dan helemaal alleen voor staan aangezien ik geen familie meer heb? Ik weet niet of ik nog wel in het huis wil wonen waar ik eerst woonde met mijn ouders. Mijn ouders liggen er nog leeg te bloeden, als ze nog niet helemaal leeggebloed zijn. Er zijn daar ook gewoon te veel herinneringen dus ik denk dat het alleen maar pijn zal doen als ik er alleen zou wonen. Oké, nu lijk ik er niet zo emotioneel over te zijn maar dat kan op dit moment ook niet aangezien ik aan iets anders dan aan mijn ouders moet denken en ik het ook nog niet helemaal besef volgens mij. Ik zal er natuurlijk ook wel gewoon overheen komen maar volgens mij zal het wel erg moeilijk voor me worden als ik dit overleef en ik dus helemaal alleen ben.
Opeens voel ik dat mijn armen weer vastgepakt worden, net nu ze me een dertigtal seconden hadden losgelaten. Er gaat een deur open waardoor ik naar binnen word geduwd samen met de andere die bij me stonden daarnet. De deur gaat weer dicht, er is geen enkel licht te zien hier. Ik zie ook gewoon zo goed als niets. Wat is dit zelfs? Hoe kan ik de avond overleven als ik in een pikkedonkere kamer zit?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

De stemmen om me heen vervaagden weer, en opnieuw viel er een stilte in de zaal. Maar dit keer was het niet zoals normaal, wanneer ik genoot van dit soort momenten. Nee, dit was angstaanjagend. De beelden van de laatste keer dat ik hier in de ruimte was flitsten weer voor mijn ogen. De levenloze lichamen op de grond, het bloed. De mensen die ik allemaal had moeten vermoorden, om hier maar levend uit te kunnen komen. Het was dan ook niet vreemd dat toen ik uit de arena kwam, mijn familie haatte. Zij waren de reden voor alles wat me die avond overkomen was. En nu was het weer zover..
Ik zette een paar stappen achteruit en ademde diep in. 'Damn it Adrian, kop erbij' vloekte ik binnensmonds. Ik kon het nu niet gebruiken om mijn concentratie te verliezen. Als ik dood wilde vanavond, moest ik vooral zo doorgaan. Mijn ogen sloot ik voor kort, met volledige focus op mijn adem. Ik moest en zou me hier overheen zetten, als ik het meisje wilde helpen.
'Het meisje, ik moest haar zien te vinden.' Snel greep ik een pijl uit de koker op mijn rug en richtte die voor me uit. Vanaf nu was iedereen die ik tegenkwam, mijn vijand geworden. Niemand kon je vertrouwen, niet bij een spelen als deze. Het ging hier om leven of dood, en ik vertikte het om hen het spel te laten bepalen. Gehaast keek ik om me heen, zoekende naar de andere ingang van de zaal. Het meisje had niet bij mijn groep gestaan, zoals verwacht. Zij was waarschijnlijk samen met de andere kandidaten naar de andere kant gebracht. Een paar schimmen vielen me op, in de uiterste hoek van de zaal. Ze stonden met zijn allen nog steeds bij elkaar, in paniek voor zich uit te kijken. Niet slim om te doen, nu waren ze een gemakkelijk doelwit. Ik aarzelde geen moment en rende meteen in die richting. Mijn voetstappen waren haast onhoorbaar, over de harde vloer. De obstakels die in mijn weg stonden, wist ik te ontwijken zonder al te veel moeite. Bepaalde punten herkende ik nog van de vorige keer, al waren er amper goede verstopplekken. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat de mensen zich hier de hele tijd gingen te verschuilen, hadden de makers hiervan blijkbaar bedacht. Niet amuserend genoeg voor de 'rijke' gasten, bleek het.
Maar ik merkte dat ik niet alleen was. Twee jongen van zo te zien mijn leeftijd, renden me achterna. Nadenken over wie het waren deed ik niet, het was allang duidelijk. Tyler en Blake McCain, alwéér. Nooit konden ze me ook voor een moment alleen laten. Ik rolde met mijn ogen en versnelde mijn tempo om ze voor te blijven. Zij hadden de mensen achterin ook al gespot, en renden er net als ik met volle vaart op af. "Rennen, nu!" riep ik door de zaal. Ik pakte de hand van een meisje beet en trok haar achter me aan. Zeker weten of het hetzelfde meisje als net was, wist ik niet. Op het podium had ik weinig mensen van haar leeftijd gezien. Het was dus maar hopen dat ik de goede te pakken had. Snel trok ik haar achter één van de kleine muren. Ik zakte door mijn knieën en trok haar snel omlaag, om te voorkomen dat ze gezien werd door mijn medespelers. "Ik ben het, Adrian" fluisterde ik zo zacht mogelijk. Ze kon natuurlijk niets zien, dus kon ze ook niet weten wie het was die haar vastgegrepen had. "Luister, we kunnen hier niet lang blijven. Het is nergens veilig" voegde ik nog toe, waarna ik een klein beetje overeind kwam en snel een blik over het muurtje worp.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Ik probeer wat rondom me te kijken wat moeilijk gaat aangezien het echt pikkedonker is. Het enige wat ik kan zien is zwart, meer niet. Wat is hier zelfs nuttig aan? Nu is er nog een grotere kans dat ik dit niet ga overleven. Waarom zouden ze mensen in een donkere kamer laten zetten tijdens de zuivering? Ik bedoel, ik kan zo aangevallen worden door iemand aangezien ik niemand zie aankomen. Het enige wat ik kan doen is dingen horen dus zal ik me moeten focussen op de dingen die ik kan horen wat ook niet handig gaat door de paniekerige mensen naast me. Hoe eng en gevaarlijk dit ook is, helemaal in paniek zijn gaat hen echt niet helpen. Ik probeer gewoon zo rustig mogelijk te blijven en mijn hartslag een beetje onder controle te houden aangezien mijn hart tot in mijn keel lijkt te kloppen. Ik doe mijn best om niet te bang te zijn aangezien angst ervoor zorgt dat ik minder alert word.
Ik hoor dan iemand wat door de zaal roepen, de stem komt me bekend voor. Het was die jongen die me wil helpen, Adrian. Naja, zijn naam had hij niet verteld maar ik wist het doordat de oude vrouw van daarnet achter de microfoon het zei. Ik schrik als ik voel dat ik meegetrokken wordt maar ik heb geen idee wie me net meetrok. Ik heb ook geen idee waar ik nu ben aangezien het nog steeds donker is. Ik voel dan dat ik omlaag getrokken word, waarschijnlijk zodat niemand me zou kunnen zien of zo. Ik voel een kleine opluchting als hij fluistert dat hij Adrian is. Daar ben ik toch al blij om. Wie weet was hij iemand anders die me opeens zou willen vermoorden of zo. Ik had misschien al wel een klein vermoeden want meestal trekken ze je niet mee om ergens achter te staan om je daarna te vermoorden en vermoorden ze je gewoon meteen zonder veel moeite. Ik hoor dan dat hij zegt dat we hier niet lang kunnen blijven en dat het nergens veilig is. Wat moeten we dan doen? Ik bedoel, ik zie helemaal niets dus ik weet ook niet goed wat er allemaal gebeurd dus het enige waar ik op dit moment een beetje op kan rekenen is op hem aangezien hij de enige van ons twee is die kan zien waarschijnlijk, anders zou hij me ook niet hebben kunnen vinden. 'Maar wat moeten we dan doen?' vraag ik zacht maar toch wel hoorbaar voor hem. Naja, ik weet niet wat er gaat gebeuren of wat we moeten doen aangezien hij zegt dat het hier nergens veilig is.
Af en toe hoor ik wat schotgeluiden van één of ander geweer en wat schreeuwende mensen. Het is gewoon zo vreselijk om dat aan te horen. Het is het verschrikkelijkste en ergste geluid dat ik in mijn hele leven gehoord heb. Dit geluid is zelfs erger dan het geluid van een piepend krijtje. Ik krijg gewoon rillingen van die schreeuwende mensen. Ik hoor ook gewoon mensen pijn hebben. Ik haat het sowieso als mensen pijn hebben, ik heb dan altijd medelijden. Dat kan ik nu niet hebben natuurlijk, ik moet er eerst voor zorgen dat ik dit overleef want ik kan gewoon nog niet doodgaan. Ondanks dat ik weet dat ik er helemaal alleen voor zal staan moet ik dit gewoon overleven. Ik heb geen idee of dat echt wel zal lukken maar ik ga er gewoon mijn best voor doen. Natuurlijk hoop ik dat Adrian dit ook overleefd want anders heb ik een dood op mijn geweten. Het is nog altijd door mij dat hij hier nu is. Hij moet dit zelfs voor een tweede keer meemaken, dat is gewoon zo verschrikkelijk. Had ik dat geweten, had ik zijn hulp echt nooit aanvaard maar ik wist dat natuurlijk niet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

Wat ik zag, bevestigde alleen nog maar mijn vermoeden. We waren hier niet lang meer veilig. Een klein aantal mensen was al gedood door mijn medekandidaten. De lijken zag ik op de grond liggen. Geen beweging was er meer te herkennen. Ik had het er nog steeds moeilijk mee, al zal ik dat niet snel toegeven. Moorden was niet mijn ding, het zat gewoon niet in mijn bloed. In tegenstelling tot mijn familie kon ik het niet zonder medelijden. Nee, ik leek totaal niet op mijn vader in dat opzicht. De enige reden waarom ik dit deed, was omdat het moést. Niet voor mijn lol, waarvoor de rest meedeed. 'Focus' Ik moest me concentreren op hoe wij dit gingen overleven, niet de slachtoffers. Hoe erg ik het ook haatte om te zeggen, ik kon niets meer voor ze doen. Ze stonden er helemaal alleen voor. Een stuk of drie schimmen vielen me op, die onze kant op kwamen. Ze hadden ons natuurlijk opgemerkt met de nachtkijkers. De arena was dan wel donker, in hun ogen waren we duidelijk zichtbaar. Zelfs van ver vielen we ze nog op, dankzij die stomme nachtkijkers. Ze konden dan wel een groot voordeel zijn, maar ook behoorlijk tegen je werken, zoals nu. Ze leken echter wel op te splitsen, tot ons geluk. Nu hoefde ik maar één man uit te schakelen, in plaats van alle drie.
Ik wierp nog snel een laatste blik om me heen en liet me dan weer zakken. Een zucht rolde over mijn lippen. "Zometeen komt er een man van mijn linkerkant. Schrik niet van wat je zo gaat horen, het is hem of ons" fluisterde ik zacht. Ik pakte een pijl en drukte die in haar handen. Ik had verder geen ander wapen om haar te geven, helaas. Maar daar zou zo verandering in komen. Bovendien ging ik er niet vanuit dat ze die nu nodig zou hebben, de overige schimmen waren de andere kant op gegaan. "Wanneer ik 'nu' zeg, houdt je je zo stil mogelijk, oké?" De pijl in mijn handen richtte ik voor me uit. De boog was in mijn handen geklemd, klaar voor gebruik. Ik schoof wat meer van haar af, om haar uit het bereik van de vijand te houden. Ik wist tenslotte niet wat voor wapen deze mee had genomen, en ik kon geen risico's nemen. Voetstappen vormden een echo in de ruimte. Ze klonken steeds harder in mijn oren. Hij was niet ver weg meer.. "Nu" fluisterde ik haastig, waarna ik mezelf overeind duwde en van het muurtje vandaan kwam. Het gedaante wat ik net zag, stond nu vlak voor me. Ik had zo te zien het voordeel van een verrassingsaanval. In een fractie van een seconde schoot ik de pijl weg, precies gemikt op zijn hart. Het beste wat ik voor die man kon doen, was hem een snelle dood geven. Hem in zijn arm schieten had ook gekund, maar dan had hij hier liggen te creperen van de pijn. Nee, dit was de meest menselijke optie die ik had, helaas. Met een klap viel hij voor me op de grond. Zijn ogen waren groot van schrik, en keken me zelfs nu hij levenloos op de grond lag nog aan. Een koude rilling ging over mijn rug. Ik wilde dit niet, ondanks dat ik wist dat ik geen andere keuze had. Het strijden was niet voor me weggelegd. Ik schudde mijn hoofd en probeerde me eroverheen te zetten. Ik kon hem of de anderen dan wel niet redden, voor het meisje kon ik nog wel mijn best doen. Ik was haar enige kans om hier levend uit te komen, die moest ik nu niet gaan vergooien. Snel liep ik naar het lichaam toe, waar ik de nachtkijker van zijn hoofd haalde. Die had ik immers nodig voor het meisje, als ik wilde dat ze haar weg hier kon vinden. Nu kon ze niets, behalve naar het geluid van mijn stem luisteren. Een handpistool lag naast hem op de grond, voor zover ik kon zien was het een Glock. Blijkbaar was dat het wapen wat hij uitgezocht had, net in de wapenkamer. Geen slimme keus, als je het mij vroeg. Toch greep ik het pistool van de grond. We konden nog wel een wapen gebruiken. Met de spullen in mijn handen haastte ik me weer terug naar het muurtje, waar ik haar zag zitten. Zo te zien had ze naar me geluisterd, gelukkig. Ik kon anders weinig doen om haar te verdedigen, als ze besloot om opstandig te zijn. Ik haalde diep adem en liet me weer naast haar neerzakken. "Hier, zet deze op" fluisterde ik naar haar. Ik legde de nachtkijker op haar schoot. Het pistool had ik nog steeds in mijn handen. Een geladen Glock aan iemand geven zonder ervaring, was nou niet echt bepaald een goed idee. "Kan je overweg met een pistool?" vroeg ik zacht. Het was niet dat ik geen vertrouwen in haar had, maar ik was niet van plan om zó aan mijn einde te komen vanavond.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Ik hoor dan wel verschillende dingen maar zien kan ik niet. Misschien is het maar goed dat ik niets kan zien want ik wil geen mensen vermoord zien worden. Het aanhoren ervan vind ik al vreselijk, laat staan het zien ervan. Daarstraks toen ik in dat busje zat, besefte ik wel dat me iets ergs stond te wachten maar zoiets als dit had ik echt totaal niet verwacht. Hoe kan ik dit zelfs overleven zonder een wapen terwijl hier mensen zijn die wel een wapen hebben en kunnen kijken in het donker. Oké, Adrian helpt me wel maar hij kan moeilijk mij en zichzelf de hele avond beschermen. Er zijn te veel mensen die een wapen hebben. De meeste mensen zonder wapen zijn volgens mij al vermoord aangezien ze niets konden zien en zich niet konden beschermen met iets, dan ben je er meteen geweest natuurlijk. Ik heb nog het geluk dat Adrian me wil helpen, hij kan natuurlijk niet iedereen hebben. Misschien heb ik er ergens toch voordeel uit gehaald toen ik weg liep, aangezien hij me hulp aanbood. Het klinkt misschien wel een beetje egoïstisch aangezien hij zijn leven op het spel zet om mij te beschermen maar het is wel zo.
Ik luister dan even naar wat hij zegt. Gelukkig kan hij wel dingen zien waardoor hij dus kan vertellen wat er allemaal gebeurd, nu weet ik tenminste iets. Ik knik maar even als hij zegt dat ik me zo stil mogelijk moet houden als hij 'nu' zegt. Ik luister maar gewoon naar wat hij zegt, iets anders kan ik niet doen omdat ik mezelf niet kan verdedigen. Het is vervelend dat ik mezelf niet kan verdedigen aangezien mijn leven op dit moment een beetje van iemand anders afhangt en dat wil ik gewoon niet.Als hij opeens 'nu' zegt, doe ik wat hij me net gevraagd heeft, ik hou me zo stil mogelijk. Het blijft echt zo vervelend dat ik helemaal niets kan zien nu. Ik hoor zo veel dingen maar zien kan ik niet. Ik begrijp echt niet waarom ze het hier zo donker hebben gemaakt, nu hebben alleen de mensen met een wapen en degene die kunnen zien kans want als je dat niet hebt, moet je er niet aan denken om te kunnen overleven. Oké, ik heb misschien nog wel een kans maar dat is alleen omdat Adrian me helpt, als hij me niet zou helpen zou ik ook al lang dood zijn geweest dus daar ben ik hem natuurlijk ook heel erg dankbaar voor zijn. Als ik hier levend uit geraak, zal ik hem ook gewoon voor altijd dankbaar zijn want er zijn weinig mensen die zoiets voor iemand zou doen. Hij kent me dan ook niet eens dus er zijn weinig mensen die hem dit na doen. Hij heeft dit dan ook al eens meegemaakt wat ik nog dapperder van hem vind. Ik vind het al erg om dit één keer mee te maken, laat staan twee keer.
Niet veel later merk ik dat hij weer terug bij me is. Ik voel dat hij iets op mijn schoot legt en zegt dat ik het op moet zetten. Waarschijnlijk zal je daardoor in het donker kunnen krijgen. Ja hoor, het werkt, ik kan weer zien. Ik zie een paar lijken liggen, daarom vond ik het dus minder erg dat ik niets kon zien. Al die dode lichamen, dat bloed.. 'Ja, normaal wel,' antwoord ik dan nog steeds zacht maar verstaanbaar genoeg voor hem. We mogen niet te hard praten natuurlijk aangezien niemand ons mag horen. Ik kan wel overweg met een pistool, mijn vader heeft me geleerd hoe ik het moet gebruiken voor als ik in nood was tijdens de Purge dus misschien komt het wel goed uit dat ik weet hoe ik een pistool moet gebruiken. Dan heb ik tenminste iets om me te verdedigen aangezien ik anders zelf niet echt iets kan doen en Adrian me moet verdedigen. Als ik iets heb om me mee te verdedigen heb ik ook gewoon meer zekerheid en vertrouwen. Het is niet dat ik Adrian niet vertrouw hoor maar het is beter dat ik mezelf ook een beetje kan verdedigen want anders moet hij ervoor zorgen dat hij mij en hem kan verdedigen en dat is gewoon moeilijk om te doen. Ik blijf dit alles toch maar eng vinden. Ook al kan ik nu zien, er is nog steeds een kans dat ik vermoord kan worden net als een groot deel van de mensen die hier in de ruimte zijn. Ik begrijp ook nog steeds niet echt waarom ze per se mij moesten hebben daarstraks. Mijn vader had me ook gewoon moeten vertellen waar hij het geweer verstopt had zodat ik me iet of wat tegen die mannen die me kwamen halen kon verdedigen en dan was ik hier misschien ook niet geweest. Natuurlijk neem ik hem dat niet kwalijk, het heeft ook geen nut omdat hij nu dood is maar toch, hij had me gewoon moeten vertellen waar het lag. Dan was alles nu beter afgelopen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

Ik laat mijn handen naar het magazijn glijden en haal deze er snel uit. Veel kogels zullen er vast nog niet verloren zijn gegaan, maar het is altijd handig om te checken. Bij deze mensen wist je het maar nooit. Hij zat nog behoorlijk vol, zoals verwacht. Enkel een paar kogels misten er wel, maar het was genoeg om een tijdje mee door te kunnen. Waarschijnlijk zaten er nog rond de 12 kogels in, voor zover ik kon zien door de nachtkijker. Snel stop ik het magazijn weer terug op de plek en trek ik de veiligheidspal eraf. "Oké, dat moet goed genoeg zijn. Deze Glock is geladen dus pas ermee op. Niet mee schieten behalve als je niet anders kan, er zitten niet veel kogels meer in." fluister ik, waarna ik het pistool naar haar uit reik. Het leek me niet dat ze overweg kon met de boog, dus een andere optie had ik niet.
Ik laat mijn lichaam rusten tegen de muur. Een korte zucht verlaat mijn mond, als ik luister naar wat er in de arena gebeurt. Het geluid van schreeuwende mensen, schoten die gelost worden en het gelach van mijn medekandidaten vulde de ruimte. Het was vreselijk om aan te horen, en weten dat je niets kon doen om het te stoppen. Maar dan vangen mijn oren wat op, nadat er een stilte ontstond. Iets wat ik liever niet had willen horen.. 'Daar, achter het muurtje zitten er twee verstopt. Volgensmij is het die jongen van Ozera, die een aantal jaar geleden had gewonnen.' Meteen schiet ik overeind. We moeten hier weg, en wel nu meteen. Voetstappen kwamen steeds dichterbij, in de nu zo akelig stille arena. Meerdere mensen hadden hun dood hier al gevonden, maar de spelen waren nog lang niet voorbij. Dat mensen samen gingen werken kwam dan ook niet vaak voor. Althans, ik had het nooit meegemaakt. Ik vloekte binnensmonds. Mijn hand bewoog ik naar de mond van het meisje, als teken dat ze niets moest zeggen. De boodschap was vast wel duidelijk, leek me. "Ik ga zo aftellen. Op één kom je tevoorschijn en schiet je waar je schieten kan, oké?" fluister ik gehaast, zo zacht mogelijk om onze precieze locatie niet weg te geven. Als ik dood zou gaan, zou ik het ze zeker niet gemakkelijk maken. In mijn hoofd probeerde ik uit te vinden waar ze waren in de zaal. Ze kwamen steeds dichterbij, dat was zeker. Het gelach werd harder, samen met het geluid van de wapens die geladen werden. Het was nu of nooit. "Drie..." Ik schoof zo stil mogelijk een paar pijlen uit de koker op mijn rug, die ik in mijn handen hield. "Twee..." Ik kwam alvast iets overeind, klaar voor de strijd. "Één!" riep ik keihard door ze zaal. Ik duwde mezelf overeind, geen moment twijfelend of wat ik deed wel goed was. Het enige wat door mijn hoofd ging, was overleven. Hier levend uit zien te komen, samen met het meisje. Iets in mijn hersenen werd omgezet, waardoor ik niet meer helder nadacht. Nee, ik was niet meer te stoppen. De pijlen in mijn hand schoot ik af op de paar mensen, die zich voor ons verzameld hadden. Mijn hart begon sneller te kloppen, mijn handen begonnen te trillen. De adrenaline pompte op een hoge snelheid door mijn lichaam heen. Ik voelde helemaal niets meer, enkel de drang om door te gaan.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Ik luister dan naar wat hij zegt over dat pistool waarna ik maar even kort knik aangezien ik het beste zo stil mogelijk kan zijn voor iemand doorheeft dat we hier zitten. Natuurlijk weet ik dat ik niet zomaar moet schieten maar enkel moet schieten als het echt nodig is. Ik wil eigenlijk helemaal niet schieten en al zeker niet als ik er iemand mee zou vermoorden maar als het moet, moet het. In deze situatie mag je niet bang zijn om iemand pijn te doen of medelijden hebben, dat kan gewoon niet. Je moet in een situatie als deze aan jezelf denken, hoe egoïstisch het ook klinkt, het is zo. Het is moeilijk om zo te denken aangezien ik eigenlijk helemaal niet zo ben, ik heb die instelling niet echt. Ik zou nooit, maar dan ook echt nooit iemand pijn willen doen maar nu is er wel een kans dat het moet. Niet dat ik er echt heel erg moet inzitten want er zijn weinig mensen hier die iets geven om de gevoelens van andere mensen of er aan denken dat de mensen die ze vermoorden ook gewoon een familie hebben die er kapot van zullen zijn. Als hij het pistool naar me uitreikt, pak ik het aan. Ik heb geluk dat mijn vader me een aantal jaren geleden heeft geleerd hoe dat ik moet schieten aangezien het nu van pas kan komen. Met een ander wapen kan ik niet werken, waarschijnlijk wel als ik het aangeleerd zou krijgen maar dat is op dit moment niet het geval dus moet ik het maar doen met dit pistool. Heel veel doet het niet aangezien hier mensen zijn met veel grotere geweren, dat hoor ik maar het is beter dan niets natuurlijk.
Ik zucht even onhoorbaar. Ik heb echt geen idee hoe laat het is of hoelang dit nog zal duren maar ik kan nu al wel zeggen dat ik hier zo snel mogelijk weg wil. Ik word gewoon gek van al de vreselijke geluiden die hier te horen zijn, al dat geschreeuw en die schotgeluiden. Er liggen door heel de ruimte ook allemaal lijken van mensen die dus geen wapen of wat dan ook hadden, ik kijk er liever niet naar. Nooit heb ik zo veel lijken gezien en ik hoop maar dat ik dit nooit meer hoef te zien. Ik vind het ook echt verschrikkelijk dat Adrian dit voor de tweede keer moet meemaken door mij, had ik dat geweten had ik zijn hulp echt nooit aanvaard hoor. Hij kent me ook niet eens waardoor ik het nog raarder vind dat hij me wil helpen. Hij weet zelfs mijn naam niet maar dat kan ik beter vertellen als we hier beiden levend uitkomen. Ik hoop dat we hier beiden levend uitkomen want als hij het niet zou overleven zou ik me echt schuldig voelen, hij is hier doordat hij mij wilde helpen dus zou het ook mijn schuld zijn als hij het niet zou overleven. Natuurlijk wil ik het zelf ook heel graag overleven en nu dat hij me helpt is de kans toch al iets groter dat ik hier levend kan uitraken en daar ben ik hem dan ook heel erg dankbaar voor. Ik zou niet weten hoe ik hem zou moeten bedanken als we hier levend uitgeraakt zijn.
Na een tijdje begint het iets stiller te worden maar ik hoor wel voetstappen. Ik weet niet of dat wel een goed teken is. Ik hoor wat stemmen maar ik weet niet precies wat er wordt gezegd maar aan de reactie van Adrian te zien is het niet echt goed. Ik merk dat Adrian zijn hand tegen mijn mond legt, wat waarschijnlijk wil zeggen dat ik stil moet zijn, wat ik dan ook ben natuurlijk. Ik ben eigenlijk de hele tijd al stil aangezien ik niet wil dat iemand zou ontdekken waar we zitten maar ik denk dat iemand het ondertussen al wel ontdekt heeft. Ik hoor wat Adrian dan tegen me zegt waardoor ik even knik. Ik hoor hem dan ook aftellen en als hij bij één is, sta ik net als hem recht. Ik volg hem maar een beetje omdat ik geen idee heb waar ik anders heen zou moeten gaan want de ruimte is redelijk groot en ik heb geen zin om hem kwijt te raken want dan ben ik er meteen geweest. Ik zie hoe hij een aantal mensen neerschiet, ik weet ook wel dat hij dat niet voor zijn plezier doet en dat hij niet zoals de andere mensen is die hier de mensen lopen te vermoorden. Ik zie dat er opeens iemand voor me staat met een geweer naar mij toe gericht. Shit, dat ook weer. Ik haal even diep adem. Net voor dat hij kan schieten, schiet ik hem recht door zijn hart heen. Hij valt recht voor mijn voeten neer. Dit had ik liever niet gedaan maar ik had geen andere keuze, het was hij of ik en dan moet ik voor mezelf kiezen. Ik loop dan maar weer verder Adrian achterna aangezien dat ook wel een beetje de bedoeling is.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld