ORPG | Never say die - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Never say die

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Hij keek nogmaals om zich heen om de ruimte goed in zich op te nemen. Het was naar haar smaak ingericht dat wist hij zeker. Het zag er meisjesachtig uit maar toch ook weer niet. Alles was zo ingericht dat het erg open en ruim leek. Hij kon nog wel even blijven kijken maar haar woorden lieten hem doen op kijken. Ze had het over haar vader en hoe hij beter deze kant niet kon laten zien. Dat snapte hij en hij wilde ook echt niet dat het zojuist gebeurde maar hij had er niet altijd invloed op. Zeker niet als zijn hoofd nog overuren maakte door het gevecht van een aantal uur geleden. Hij had het nog niet echt een plekje kunnen geven. Vaak was hij ook de gehele dag na een gevecht helemaal in zichzelf gekeerd. Het vermoorden van mensen was voor elke moordenaar lastig en dus ook voor hem.
Haar schoenen tikte op de vloer terwijl ze op een rustig tempo haar weg vond naar een lange hal. Er waren een aantal duren die vast naar verschillende ruimtes zouden leiden. Toen hij haar hoorde praten over zijn kamer keek hij op. Kreeg hij een eigen kamer? Ongeloof was zichtbaar op zijn gelaat terwijl hij haar volgde naar een deur. De deur werd geopend en hij keek de kamer in. Er stond een bed en hij kon niet beschrijven wat voor gevoel dat hem gaf. "It this really for me?" Hij stapte de kamer in en keek rond. Het was perfect en de grootste luxe die hij ooit durfde te dromen. Niet veel later zag hij de badkamer door de open deur en zijn mond viel nog net niet open. "I have a shower?" hij voelde zich zo ongelofelijk blij alsof hij zojuist de jackpot had gewonnen. Hij kon niet geloven dat dit van hem zou zijn en dat hij hier mocht verblijven wanneer het nodig was. "I don't know how to thank you guys." Hij zakte op zijn knieën en boog zijn hoofd voorover. Ze hadden in de dungeon geleerd om mensen te bedenken op deze manier. Hij bleef naar haar schoenen staren en wachtte tot hij haar bedankje had geaccepteerd. Pas dan mocht hij opstaan.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Roselynn bleef in de deuropening staan terwijl hij langzaam de kamer in liep en de ruimte in zich opnam. Een tikkeltje beschaamd frunnikte ze aan een loszittend draadje van haar kleren. Het voelde zo… oneerlijk dat hij het moest doen met zo’n schrale ruimte, terwijl zij honderden vierkante meters aan ruimtes had die ze nooit allemaal tegelijk kon benutten. Wat was er mis geweest met een iets grotere kamer, iets meer spullen? Een comfortabele bank of fauteuil bijvoorbeeld. Niet dat hij zo heel veel vrije tijd zou hebben om hier rond te hangen, maar het ging om het idee. Echter, in gedachten kon ze de stem van haar vader zo horen. Gewone mensen moet je geen luxe geven, zei hij altijd, dan gaan ze denken dat ze iets zijn terwijl dat niet zo is.
Ze knipperde verbaasd met haar ogen toen hij zich voor haar op haar knieën liet vallen. Rose kon het niet helpen dat haar mond een stukje open zakte van verbazing om het feit dat hij zo blij was met zo weinig. Het herinnerde haar er alleen maar meer aan dat hij nóg minder had gehad in de arena.
‘You don’t have to thank us,’ zei ze met een lichte frons. ‘You can stand up now.’ Ze keek nogmaals de kamer door. ‘This is the least we could give you.’ Rose liep langs hem heen de kamer in. Aangezien het gebouw aan de buitenkant bijna geheel uit glas bestond, had ook deze kamer een raam van de vloer tot aan het plafond, met een wijds uitzicht over de stad, die glinsterde in het zonlicht. In de verte waren de muren te zien van de binnenste paar ringen, daarachter verdween de rest van de stad richting de horizon, met daarachter de onherbergzame Buitenlanden, zoals de gigantische gebieden buiten de steden werden genoemd. Daar wemelde het van de gevaarlijke creaturen, misdadigers en leek alles erop gericht om de mens het zo moeilijk mogelijk te maken. Tenminste, dat was zoals de Buitenlanden af werden geschilderd in de verhalen waar zij mee op was gegroeid. Ze had ze nog nooit met haar eigen ogen gezien en de kans was klein dat daar ooit verandering in zou komen.
‘Would you like to rest a little now? Or I can have someone look at your injuries, if you like.’ Zodra ze de laatste woorden uit had gesproken, bedacht ze zich dat haar vader het nooit zou toestaan dat hij de medische hulp kreeg die voor de familie zelf beschikbaar was. Niet tot hij zichzelf had bewezen althans. ‘That means, I can take a look at it. Or I can give you some painkillers. Just let me know, okay?’

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Hij stond op toen hij haar toestemming gaf waarna hij nogmaals een dankbaar knikje gaf. Hij nam de kamer nog een keer in zich op waarna hij richting het grote raam liep. Met grote ogen keek hij de stad in. Het was prachtig. Het was enorm en levendig. Hij zag vele auto's over de wegen razen. Hij zag mensen op de stoepen lopen. Het was werkelijk alsof hij in een droom zat. "This is everything I've ever dreamt of." sprak hij meer tegen zichzelf dan tegen het meisje aan wie hij dit te danken had.
Bij het horen van haar stem draaide hij om. "I'd like to shower, if I can." hij wilde zo graag een keer een warme douche ervaren. Het koude ijswater wat elke ochtend over hem heen werd gegooid was niets bij wat hij nu in handbereik had. "i'm not sure if i'm allowed to rest, miss." sprak hij beleefd op waarna hij weer naar haar keek. Hij zag nu pas hoe mooi ze eigenlijk was. Haar haren glommen in het zonlicht en ze had het zachtaardigste gezich dat hij ooit had gezien. Hij was een soort van gerustgesteld dat hij bij haar in de goede handen was, dit kon ze niet perse zeggen over de rest van haar gezien.
Even keek hij naar zijn handen waarna hij zijn hoofd schudde. "It's nothing I haven't had before, I should be fine." Misschien was hij te trots om toe te geven dat hij ongelofelijk veel pijn had. Maar in de dungeon kregen ze ook geen medicatie of teveel zorg. Ze moesten er maar mee dealen, dus dit was precies wat hij nu ook zou doen. Dat hij nu hier was betekende niet dat hij zich meteen als een watje ging opstellen. Althans zo zou hij zichzelf dan zien, bij het vragen van haar hulp. Hij moest er juist voor haar zijn en niet andersom. "I'm supposed to keep you safe so will you wait here will I shower, I can't loose my eyes on you on my first hour here." Hij was doodsbang wat haar vader hem zou aandoen als er echt iets met haar zou gebeuren. Waarschijnlijk zou hij meteen afgemaakt worden. Hij wilde het daarom ook niet riskeren dat er iets met haar kon gebeuren, ook al waren ze op haar etage. Huurmoordenaars waren slim genoeg om toch binnen te komen als ze moesten.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Roselynn keek even opzij bij het horen van zijn gemompelde woorden, die meer bedoeld leken te zijn voor zichzelf dan dat ze ook voor haar oren bestemd waren. Toch lieten ze haar even zwakjes glimlachen, zij het een ietwat droevige glimlach. Dat hij zo gelukkig was met zo weinig… Ergens vond ze het moeilijk om daarbij te komen met haar gedachten. Tegelijkertijd benadrukte het nogmaals hoe weinig hij had gehad, hoe weinig de mensen in de buitenste ringen hadden. Haar vader zou het verafschuwen, het feit dat zoiets simpels het enige was waar hij ooit van had gedroomd. Hij zou het ambitieloos noemen en laag, zou zeggen dat dat nou precies was waarom de gewone burgers niet thuishoorden in de wereld van de elite.
‘Ofcourse you can shower,’ knikte ze. Ze kon het goed begrijpen dat hij het gevecht van die ochtend van zich af wilde wassen, evenals alle vuiligheid van de arena en de kerkers. Het leek haar niet dat ze daar beschikking hadden over warm water om zich mee te wassen, laat staan dat ze een douche zouden hebben. ‘Let me just quickly grab something to read. Oh, by the way, there should be some proper clothes in there.’ Terwijl ze naar de deur liep, gebaarde ze naar de kledingkast in de kamer, waarna ze over de drempel heen stapte. Met vluchtige passen begaf ze zich naar de bibliotheekruimte, waar ze blindelings een boek van een plank pakte om mee terug te nemen naar zijn kamer. Het was inderdaad geen goed idee als zij elders ging zitten terwijl hij zou douchen. Later zou dat wel kunnen, of kon hij in zijn vrije tijd douchen, maar als iemand erachter kwam dat hij haar op de eerste dag al alleen had gelaten, had hij een groot probleem. Haar vader mocht dan wel erg tevreden zijn met zijn vechtkunsten en agressie, hij zou er niet voor schromen om hem zonder pardon terug te sturen naar de arena als hij niet voldeed aan zijn wensen. Roselynn moest er niet aan denken om daaraan bij te dragen.
‘Allright, I’m back,’ zei ze op het moment dat ze de kamer weer instapte. Ze zag dat hij wat kleding uit de kast had gepakt, waar hij nog een tikkeltje ongelovig naar staarde, alsof hij niet kon geloven dat dit nu daadwerkelijk van hem was. Aangezien er niet echt een zitruimte was in de kamer en de simpele stoel aan het bureau er niet heel comfortabel uit zag om een tijdje op te zitten, liet ze zich neerzakken op de rand van het bed. ‘I believe there is soap and everything else you need, towels and stuff like that, in the bathroom,’ glimlachte ze. Rose schoof iets verder het bed op, tot ze met haar rug tegen de muur kon zitten, en klapte het boek open tegen haar opgetrokken knieën.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld