Forum

Lotus.
De jongen die hier stond, was mijn broer gewoon niet. Dit was niet de jongen die ooit in Dauntless had geleefd. Van die jongen was zelfs heel erg weinig over. Ik kon echt helemaal niets zien van hem. Ik had ergens stiekem gehoopt dat hij de verkeerde keuze had gemaakt. Dat hij zichzelf in ieder geval zo voelde, want zo hoorde hij zich te voelen! Hij had ons allemaal achter gelaten en hij moest ons toch wel missen?! Iets wat hij duidelijk niet deed. Het was Jamy niet eens meer, ik kon helemaal niets van hem terug vinden. Hij nam het op voor Zayn! Dit was echt factie voor bloed. Hij nam het eerder op voor zijn factieleider dan voor zijn eigen vader! Al was het wel duidelijk dat Zayn iets verkeerd deed, dus als ik van de week ergens mee in de problemen kwam, kon ik die woorden nog gebruiken. Het kon er voor zorgen dat ik hem tegen de muur aan zetten en hij niet heel erg veel meer kon zeggen. Maar nu was Jamy wat belangrijker. Hij gedroeg zich echt belachelijk! Niet alleen over onze vader en Zayn, maar ook over Lelah! Hij keek me niet eens raar aan, misschien een klein beetje, maar hij werd niet eens boos! Hij hoorde boos te worden! Vreemd gaan was niet iets wat normaal was, zelfs ik wist dat en ik had nog nooit een relatie gehad! Ik had gehoopt dat daardoor het klein beetje Dauntless wat hij nog in zich had zitten, weer naar boven was gekomen, maar niet dus. Het was helemaal weg! "Ga jij er maar met Lelah over praten." mompelde ik. Wat een vreselijke gast! Hij wilde er over praten? Over zoiets hoorde je niet te praten, daar hoorde je boos om te worden, desnoods jaloers, maar er was echt helemaal niets aan het gezicht van Jamy te zien! Hij deed alsof het helemaal niets was godverdomme! Het was wel wat! En hij knuffelde me er voor? Als iemand me zoiets vertelde, zeker op de manier waarop ik dat deed, zou ik hartstikke boos worden! Het deed hem echter geen flikker! Echt helemaal niets! Ik rolde met mijn ogen, iets wat hij gelukkig niet kon zien, omdat hij me nu vast had en ik wilde hem helemaal niet vast houden! Dat stomme geknuffel, was helemaal niets voor mij. Ze deden dat misschien hier alsof het heel erg normaal was, maar voor mij was dat niet! Jamy moest dat ook maar mooi begrijpen. Ik vond het helemaal niets dat hij ook nog even over Cameron begon, alsof hij me gewoon even met woorden wilde steken, want zo voelde het wat hij deed! "Nee we hebben niets." Mompelde ik. We hadden ook echt niets  en al was er iets dan had ik gewoon helemaal niets aan Jamy verteld. Ik wilde hier helemaal niet met hem over praten. "Als het kan, dan wil ik toch even rust vandaag?" Ik kon het gewoon niet meer om hier te zijn. Ik raakte veel te veel geïrriteerd en als ik heir nog een half uur langer was, dan zou ik uit de slof schieten en zou ik dingen doen waardoor ik weg werd gestuurd, want op het moment wilde ik Jamy maar al te graag klappen geven. Ik maakte me zo snel mogelijk los uit zijn armen en liep de schuur uit voordat hij echt de tijd had om iets te doen. Volgens mij was Cameron naar de keukens gestuurd om daar te helpen, daarom liep ik daar ook naar toe, zo snel als mijn benen het toe lieten, zonder echt te rennen. De deuren stonden open, waardoor ik naar binnen kon lopen. Waar Cameron ook echt stond. "He!" Ik was niet enthousiast, totaal niet, maar ik was blij om hem even te zien. Ik hoopte echt dat hij hier weg kon, anders moest hij maar gewoon ik werd hier gek dus ik wilde even ergens anders naar toe! 

Cameron.

Lotus.
Het boeide me echt heel erg weinig wat Jamy nu vond. Ik wilde nu even niet meer bij hem in de buurt zijn. Hij mocht na gaan denken waar hij precies met Lelah over ging praten. Het zou toch niet worden zoals het eigenlijk hoorde te zijn. Hij hoorde boos te zijn, zijn stem te verheffen en haar duidelijk te maken dat dit niet kon, maar dat ging hij toch niet doen. Hij was veranderd en ik hoefde niet langer bij hem in de buurt te zijn. Ik was hier gekomen met het idee dat hij mij niet meer in zijn leven had gewild, dat hij daarom weg was gegaan uit Dauntless. Nu wist ik dat het precies andersom was. Ik wilde hem niet meer in mijn leven hebben, in ieder geval niet op de manier waarop hij nu was. Hij was een Hippie, er was helemaal niets meer van hem over, geen één greintje waardigheid. Als iemand vreemd ging werd je boos! Deed je iets! Maar hij deed helemaal niets! De hele dag was hij bezig met die stomme dieren en vanavond ging hij vast zo weer naar Lelah heen, had hij het even over Uriah en was het allemaal weer goed. Misschien was ze goed in bed, maar dat was dan niet echt een reden om zo’n relatie te hebben? Dan was een relatie gewoon een stom woord, dan hadden ze gewoon nooit iets moeten beginnen en beiden met andere mensen moeten gaan neuken. Iets wat Jamy vast niet deed. Het was ook helemaal niet mijn zaak en ik ging me er niet meer mee bemoeien. Hij mocht zelf gewoon kiezen wat hij deed. Ik keek naar Uriah en haalde mijn schouders op. "Moet jij geen seks hebben met Lelah?" Wierp ik terug. Dat was iets heel erg anders, maar alsnog. "Je kunt seks met haar hebben wat je wilt, voor Jamy hoef je niet bang te zijn." Nu hoopte ik dat Uriah ook nog vaker met dat wijf wat deed. Misschien dat Jamy er dan wel de pest in zou gaan krijgen. Waarschijnlijk niet en ik deed mijn best om te doen alsof het me echt geen flikker boeide. Over een paar uur zou het me ook echt geen flikker meer boeien. Dan kon ik helemaal aan de kant zetten, ook in mijn hoofd. Ik wist dat ik daar wel toe in staat was en dat het uiteindelijk wel moest gaan gebeuren. Ik keek naar het beslag wat Cameron voor hield en likte de lepel af, er van uitgaand dat het heerlijk zoet was zoals het cakebeslag in Dauntless. Dit was echter vreselijk, daarom spuugde ik het ook meteen uit. "Wat is dat?! Dat is niet te vreten Cameron!" Ik gaf hem een duwtje tegen zijn schouder aan en liep naar de kraan zodat ik mijn mond kon spoelen. "Hoe kon je me dat geven!?" Het was echt alles behalve lekker! Dat wist hij zelf waarschijnlijk ook wel? En als hij dat niet deed, moest hij er echt iets aan gaan veranderen, want dat was echt niet te vreten. Misschien dat mensen daar hier van hielden, van iets wat voor geen meter smaakte, maar ik ging het echt niet eten! Het kon ook best zo zijn dat het geen goed idee was geweest om Cameron hier in de keuken te zetten! Dat eten was echt niet te vreten. Ik veegde mijn mond af en keek naar Cameron, in de hoop dat hij een goede verklaring had om hem geen flinke klap te geven, want die verdiende hij op het moment! Misschien meer omdat ik zelf gewoon van al die haat gevoelens in me af wilde. Er moest op een gegeven moment gewoon iets uit en ik kon hier niet vechten! Vechten hield gewoon om stoom af te blazen? 

Cameron.

‘Wacht, Lelah heeft iets met Jamy? Jouw Jamy?’ vroeg Uriah verbaasd aan Lotus, wie het had over Jamy. Waarschijnlijk had Lotus net met haar broer gepraat, maar dan was het dus niet heel erg goed gegaan. Zeker niet als ze zo’n gezicht trok. Ik had geen idee waar ze het over hadden gehad, maar duidelijk over Lelah en Uriah. Die twee hadden uitgebreid tijd aan elkaar besteed en Uriah had het vooral heel erg leuk gevonden. Dat was zijn ding, hij mocht natuurlijk doen wat hij wilde, daar had ik niks over te zeggen, maar nu hij leek te weten dat Lelah de vriendin was van Jamy, leek hij er wel wat anders over te denken. Al had Lotus toch net gezegd dat het Jamy niks uit leek te maken, dus dan zal dat ook wel zo zijn? ‘Als hij er geen problemen mee heeft, dan zal ik er over nadenken,’ zei hij met een grijns tegen Lotus. Ik rolde met mijn ogen en gaf hem een duwtje, waarna hij zich weer richtte op het eten. Ik gaf hem heus geen ongelijk. Lelah was een mooi meisje, dat had ik ook wel gezien. Het was echter behoorlijk vreemd om zomaar met iemand in bed te duiken, of diegene nou een vriend had of niet. Seks was in mijn ogen gewoon niet iets wat je zomaar deed! Het was iets wat je deed als je van elkaar hield, maar dat was in Dauntless gewoon niet zo snel zo. Hier misschien ook wel niet? Anders deed Lelah er vast niet zo makkelijk over, laat staan Jamy! Die had het niet eens erg gevonden dat zijn vriendin met iemand anders naar bed was gegaan! Dat terwijl ik het niks zou vinden als ik nu zou horen dat Lotus seks zou hebben met iemand uit Amity. We hadden niks, dus ze mocht eigenlijk doen en laten wat ze wilde, maar ik vond het gewoon niet leuk, zelfs niet nu ik er alleen maar aan dacht! Dat terwijl het alleen maar denken was. Ik schoot in de lach toen Lotus haar gezicht vertrok door het beslag wat ze in haar mond had genomen. Blijkbaar was het echt niet lekker! Dat terwijl ik had gedacht dat het nog wel lekker had moeten zijn! ‘Pannenkoekenbeslag! Het zou lekker moeten zijn!’ Ik had alles gedaan volgens het recept, dus het kon toch haast niet anders dat het smerig was? Dat klopte gewoon niet! Ik stak mijn vinger in de pan en stopte hem vervolgens in mijn mond, al spuugde ik het al snel weer uit. ‘Je hebt gelijk, het is echt smerig.’ Hoe konden mensen hier nou iets lekkers van maken? Ik snapte het echt niet! Ik pakte het recept en keek nog eens naar alles. Ik had het er allemaal in gedaan en ik had het allemaal gevolgd, dus het kon haast niet dat ik iets verkeerd had gedaan! ‘Sorry, ik dacht dat het beter zou smaken. Het lijkt op cakebeslag.’ Zo zag het er wel een beetje uit? Misschien iets witter, maar het deed me er wel aan denken! Daarom snapte ik ook echt niet waarom het niet lekker was. Misschien aten ze hier gewoon hele vreemde dingen. Ik keek om me heen en pakte een bakje met bessen. ‘Deze smaken beter,’ beloofde ik Lotus en ik gaf haar het bakje. ‘Beloofd,’ zei ik nog maar, want er bestond een grote kans dat ze me niet zou geloven na dit alles en ergens was dat ook niet meer dan logisch. Dat spul had echt nergens naar gesmaakt! Ergens had ik dat ook wel moeten weten, nu ik nog beter naar het recept had gekeken. Er zat helemaal niets zoets in! Geen suiker, of iets in die richting. Al konden hartige dingen ook wel lekker zijn? Dit echter niet! Dit had helemaal nergens naar gesmaakt en dat had Lotus ook wel gemerkt! 

Lotus.
"Nou het is mijn Jamy echt niet meer." Ik haalde mijn schouders op. Ik hoopte echt dat ik nooit meer iets met hem te maken hoefde te hebben. Voor mij was hij mijn broer niet meer. Misschien had ik dit wel nodig gehad om verder te gaan, wie weet. Het was dan wel geen fijn idee, maar het stond me ook niet aan om nog met hem om te gaan. Hij was mijn Jamy niet meer. Niet de jongen met wie ik elke dag van alles had ontdekt. "Lelah heeft er volgens mij ook geen problemen mee, dus veel plezier?" Ik had liever dat Uriah seks met haar had dan dat ze ook nog achter Cameron aanging, want dat wilde ik echt niet hebben! Waarschijnlijk zou ze haar zin ook nog krijgen ook. Ik ging er wel voor zorgen dat daar echt helemaal niets van kwam! Ik wilde niet dat ze bij hem in de buurt kwam, wat er ook aan de hand was. Dan was ik maar jaloers, het maakte me helemaal geen flikker meer uit! Ik wilde dat Cameron van mij was en niet van iemand anders en helemaal niet iemand zoals Lelah! "Het is alles behalve lekker!" Het smaakte voor geen meter! Hoe konden mensen dat nou eten?! We hadden nog nooit pannenkoeken gehad, niet wat ik me kon herinneren in ieder geval. In Dauntless lageren er eieren bij het ontbijt. Dingen met chocolade er in en van stevig deeg. Dingen die echt vulden , waar je lichaam een hele tijd door mee konden gaan. Pannenkoeken hadden misschien lekker geklonken, maar nu wist ik niet meer of ik ze wel wilde proberen. Als ze ook maar een beetje smaakten naar wat ik net had geproefd, hoefde het voor mij echt niet meer! "Dit is echt veel vieze dan cakebeslag!" In mijn ogen had het er helemaal niets mee te maken! Er waren vast rare Amity dingen ingegaan! Ik wist niet wat ze hier allemaal hadden, maar ze waren echt wel van de organische dingen. Veel groente en fruit en misschien wel andere dingen van het land, dingen die echt helemaal niemand wilde eten. Het leek nou niet heel erg groenvoer te bezitten, maar heel erg goed kon het niet zijn. Ik liep naar Cameron toe en keek naar de besjes die Cameron me voorhield. Ik pakte er eentje van en stak er eentje van in mijn mond. Ze waren een klein beetje zuur, maar het was wel heel erg lekker. Veel beter dan dat stomme beslag. Ik sloeg mijn armen om Cameron heen. "Kun je hier zo weg?" Ik wilde hier niet staan met hem waar allerlei mensen bij stonden. Ik wilde gewoon even met hem praten over Jamy en dat ging niet als Uriah ook luisterde. Hij kende Jamy net iets te goed. Cameron kende alleen de verhalen die ik had verteld en dat was beter. Er waren echt niet dingen gezegd om hem in een kwaad daglicht te zetten. Ik had hem ook verteld over de goede dingen die we samen hadden gedaan. Hoe we vroeger waren geweest, maar nu was het heel erg anders. "Zoveel smaak hebben ze hier toch niet in het eten, dus het lijkt me niet dat je hier nog heel erg lang nodig bent?" Ik vond dat hij hier gewoon eventjes weg moest, met mij. Ik liet hem al weer los, want ik wilde niet dat Uriah zag dat ik hem te veel knuffelde. Ik was niet van het knuffelen, dat hoorde ik in ieder geval niet te zijn. Bij Cameron was ik wel van de knuffels, maar dat hoefde iedereen nou niet weer te weten. Misschien wist Uriah het ook wel, hij was immers best wel goed bevriend met Cameron.  

Cameron.

Wist ik veel dat dit beslag niet lekker was! Ik had gedacht dat het nog wel te eten was geweest, net zoals cakebeslag! Dat was dus niet zo! Dat had Lotus me wel duidelijk gemaakt en ik had het ook geproefd, waardoor ik er wel achter was gekomen dat het inderdaad niet zo lekker was als dat ik had gedacht. Ik had echter wel het recept gevolgd! Misschien was het wel helemaal geen lekker? Al hadden we gisteren ook hier gegeten en toen was het ook niet zo smerig geweest? Niks had gesmaakt naar wat ik net in mijn mond had gestoken, maar misschien lag het wel aan ons en waren we helemaal niks gewend? Misschien was dit wel heel normaal voor de mensen van Amity! Ik had ook geen idee wat pannenkoeken waren. Ronde flappen van deeg, of zoiets. Het was echter niet iets waar ik naar uit keek nu ik dit had geproefd! Sterker nog, ik hoefde het echt niet te hebben! Ik zou wel wat anders eten. ‘De bessen zijn beter, toch?’ Die smaakten wel lekkerder! Een beetje zuur, maar het was best te eten! In ieder geval beter dan het beslag dat we net hadden geproefd. Dat smaakte gewoon helemaal nergens naar! We zouden straks wel zien wat het precies was en hoe het zou smaken, maar misschien dat ik het toch zou houden bij het andere eten! Dan maar wat meer groenten en fruit. Alles was toch vers, dus het smaakte vast beter dan dit! Ik voelde armen van Lotus om me heen, waardoor ik begon te glimlachen. Ik sloeg mijn armen ook om haar heen en trok haar zachtjes tegen me aan. Het was gewoon fijn om te knuffelen. Misschien een beetje stom, aangezien het niet echt iets was voor de mensen uit Dauntless. Het was meer iets voor de mensen hier, maar we hadden ook kleding gekregen van de mensen hier, dus ergens vielen we niet meer zo op en dat was goed? Ik had nog wel mijn broek van gister aan, maar ik had een rood shirt gekregen en dat zat wel prima. Een beetje wijd, maar het was al heel aardig dat ze wat van hun kleding af hadden willen staan aan ons! Het was ook wel nodig geweest, want de kleding van gister had bij mij in ieder geval onder het vuil en bloed gezeten! Dus daar had ik ook niks meer aan gehad. Volgens mij zouden ze het wassen? Iets wat ook heel aardig was! Al hoorden ze dat hier misschien ook wel te doen, het was hun ding om aardig te zijn en vriendelijk te doen. Ik keek om me heen en ik haalde mijn schouders op. ‘Het beslag is klaar en dat was het enige wat ik moest doen, dus ik denk dat ik wel weg kan.’ Ik had dat moeten maken en het was nu gemaakt! Dus in mijn ogen mocht ik ook weg en als Lotus ergens over wilde praten, dan kon die pan met het smerige beslag me echt gestolen worden! Ik liet Lotus even los en bracht de pan naar één van de andere koks, die het had willen hebben als ik klaar was. Ik hing het short nog aan de kapstok die aan de muur was gemaakt en liep vervolgens weer naar Lotus. ‘Veel plezier, Uriah!’ zei ik grijnzend, aangezien hij nog lang niet klaar was. Al zat hij volgens mij met zijn hoofd al weer bij Lelah, aangezien hij net het groene licht had gekregen van Jamy! Iets wat nog steeds een beetje heel erg vreemd was, want niemand wilde dat toch? Zeker niet als je elkaar kende! Lotus had echter gezegd dat Jamy het niet erg vond, dus dan zou het ook wel zo zijn en het waren ook helemaal niet mijn zaken! Als ik maar bij Lotus kon zijn, dan vond ik het wel goed. 

Lotus.
Ik kon ook moeilijk boos worden om een stom beslagje dat niet smaakte? Daar kon Cameron helemaal niets aan doen, hij had zelf duidelijk ook niet heel erg goed geweten dat het voor geen meter had gesmaakt. Hij had het alleen niet eerst geproefd, maar dat was niet slecht? Dat was hoe hij was, iemand anders eerst laten proeven omdat hij Abnegation was. Het was allemaal zo duidelijk, aan hem kon je wel echt zien dat hij meerde facties had en misschien was het daarom wel fijn dat hij hier even kon zijn. Hij had zijn hele leven in Abnegation gewoond, had de regels daar geleerd. Een paar weken was hij in Dauntless geweest en had daar dingen kunnen oppikken. Twee van de drie facties die bij hem hoorden had hij uit kunnen proberen, had hij bij kunnen horen en natuurlijk was er dan nog de derde waar hij vast wel nieuwsgierig naar was. In mijn ogen hoorde hij hier totaal niet, ik kon me niet voorstellen dat hij ineens een Hippie zou worden. Toch mocht hij hier ook wel even rondkijken om te zien hoe het hier was en wat voor persoon hij hier had kunnen zijn. In mijn ogen was hij nog altijd het beste af in Dauntless. Dat was waar hij hoorde. Ondanks dat hij niet op dezelfde manier door de angsten was gegaan als de rest. Er waren hier vast ook dingen die hij best wel dingen waar hij niet helemaal in paste, ook in Abnegation. Ik wachtte totdat Cameron klaar was, met wat hij precies ook deed. Heel boeiend was het eerlijk gezegd ook niet. Ik vond het wel heel erg leuk om naar hem te kijken. Het werd ook steeds leuker om naar hem te kijken. In het begin was het ook wel leuk geweest, maar nu kreeg hij toch iets meer spieren en dat stond hem heel erg goed. Het maakte hem iets ouder, niet meer zo klein. Ik pakte zijn hand vast toen hij eenmaal klaar was en trok hem me naar buiten. "Ik word echt helemaal gek hier." Mompelde ik. Dit was echt niet mijn plaats, ik hoorde hier niet en ik wilde hier ook niet te lang blijven. Een paar dagen hooguit, we moesten in ieder geval zeker weten of het veilig was. Geen idee hoe we dat te weten hoorden te komen, maar uiteindelijk was er vast wel een manier. Niet iedereen in Dauntless stond achter Eric, helemaal niet als ze eenmaal wakker waren uit die rare simulatie. Dan waren ze het er echt niet meer mee eens en zouden ze wel tegen hem en de rest van de leiding opstaan. Ik was alleen heel erg bang dat mijn vader er dan ook onder hoorde. Ik misschien ook wel. Mensen wisten dat we ook wakker waren geweest en misschien wilden ze ook wel dat ik dan zou gaan boeten voor wat er allemaal was gebeurd. Ik kneep zachtjes in de hand van Cameron. "Zayn heeft me bij Jamy neergezet. Kun je het geloven. Die man heeft zo’n hekel aan mijn vader dat hij dat ook op mij projecteert." Ik had er zelf ook wel wat aan gedaan, ik had dingen met zijn lieve dochtertje gedaan die hij liever niet had gezien. Daar had ze echt zelf voor gezorgd. Ze was echter geen engeltje, ze had seks met andere jongens terwijl ze met Jamy was! "Ergens is dat best wel grappig, want Jamy zei dat dat dat niet mocht. Dus ergens is de leider hier zo fout bezig als wat." Wat een geweldige factie was het toch ook. Het was gewoon een schijnheilig zooitje! Te belachelijk voor woorden! Gelukkig was ik hier niet in mijn eentje, Cameron was er ook. En Uriah, al zag ik hem er zo voor aan om te vragen of hij hier mocht blijven. Hij had immers ook een Amity uitkomst uit zijn Test en hij leek zich hier echt wel thuis te voelen. 

Cameron.

Mijn taak was als het goed was afgerond, dus ik vond dat ik even met Lotus mee naar buiten mocht. Zeker als ze me nodig had! Iets waar het wel op leek, dus dan maakte dat stomme beslagje me ook niet heel erg veel uit. Het was Lotus! Ze praatte niet heel erg vaak over problemen en dat soort dingen, dus als ze dat wel wilde doen, dan wilde ik er wel voor haar zijn en dan ging ik niet dom verder met mijn klusjes. Dat zou toch stom zijn? Wilde ze eindelijk eens over iets praten, wilde ze naar iemand toe om over iets te praten wat haar dwars zat, ging ik het afwijzen! Dat was eigenlijk wel het domste wat ik kon doen, dus daarom maakte dat stomme klusje me helemaal niks uit. Ik wilde er voor Lotus zijn! Ik wilde gewoon naar haar luisteren en haar goed vasthouden, misschien wel helpen? Ik wist niet in hoeverre ik haar ergens mee zou kunnen helpen. Lotus was zelf heel erg goed in het oplossen van haar problemen! Ze was Lotus. Ze deed het wel op haar eigen manier en het liefst zonder hulp van anderen. Misschien wilde ze nu ook alleen maar iemand die naar haar luisterde? In dat geval zou ik dat voor haar doen! Als ze een mening wilde, of hulp, dan zou dat ook wel komen. ‘Misschien is het even wennen? Het is geen Dauntless, maar het is niet de ergste plek waar we nu kunnen zijn.’ Volgens mij was dat eerder Dauntless! Daar was het nu echt slecht. Het stond immers nog steeds onder het regime van Eric en Max en dat kon er voor zorgen dat het echt een verschrikkelijke plek was. Volgens mij was het dat ook! Dus ergens was ik blij dat ik er niet was, maar ik snapte wel dat Lotus hier niet wilde zijn en dat ze liever daar was. Dauntless was haar thuis. Ze was daar al jaren, ze was er geboren! Het was haar factie. Dus ik begreep ook wel weer dat ze zich hier niet echt thuis voelde. Al zat er vast wel meer achter dan dat! Ik wist niet of ze dat zou vertellen, maar daar kwam ik vanzelf wel achter. ‘Waarom heeft Zayn een hekel aan jouw vader?’ vroeg ik verward. Ik snapte dat Zayn uit Dauntless kwam, dat was nogal heel erg duidelijk door alle tatoeages die hij had op zijn armen en lichaam, maar wat had haar vader er mee te maken? Misschien kenden ze elkaar wel? Dat kon best! Ik nam Lotus haar hand beter vast en nam haar mee naar een plekje verderop. Ik ging tegen een boom aan zitten en trok Lotus tussen mijn benen, zodat ze met haar rug tegen mijn borstkas kon leunen. Ik streek zachtjes langs haar arm en legde mijn kin op haar schouder. ‘Maar je bent dus even bij Jamy geweest?’ Dat was waarschijnlijk waar ze boos om was, of wat er dan ook precies met haar aan de hand was. Ze was bij haar broer geweest en ze hadden duidelijk gepraat, anders had ze ook niet kunnen weten wat Jamy had gedacht over Lelah en Uriah. Al leek dat dan weer niet te zijn waar ze boos om was, dus het was waarschijnlijk weer iets anders. Ik had geen idee, maar Lotus moest het maar vertellen! Tenzij ze dat niet wilde, dan hoefde het ook echt niet! ‘Je hoeft het trouwens niet te vertellen, over je vader. Of over Jamy, beide. Geen van beide, zoiets,’ mompelde ik zachtjes en ik voelde mijn wangen gloeien omdat ik niet meer zo goed uit mijn woordenkwam. Het was ergens zo vreemd dat het nog steeds gebeurde, maar misschien was het gewoon iets wat nooit meer weg zou gaan. Dat het een beetje Abnegation was dat er altijd zou zijn. 

Lotus.
Ik hoopte dat ze niet te veel controleerden op wat we deden, want ik voerde eigenlijk geen flikker uit. Ik had dan wel dat vieze eten van die rare beesten opgeruimd en ik had ze ook wel wat nieuws gegeven, maar Jamy kon de rest zelf wel doen. Volgens mij was het niet eens heel erg veel. Daarbij zou hij er wel voor zorgen dat ik er niet bij gelapt werd. Het leek erop dat hij dat nog wel voor me zou doen. Zo was hij gewoon. Hij was mijn broer misschien niet meer, maar hij had me net ook wel een beetje willen helpen en dat voelde dan nog wel best wel fijn? Ik had er wat aan, dan was het gewoon altijd heel erg fijn. Ik deed eigenlijk niet zo heel erg veel als ik er zelf niet beter van werd. Waarom zou je het anders doen? Ik was niet gemaakt om aardig te doen. Ik had Cameron misschien geholpen met zijn angsten, zodat hij niet door de mand was gevallen, maar daar had ik zelf ook wel wat aan gehad? Uiteindelijk was hij wel gebleven en dat had ik heel erg fijn gevonden. Ondanks dat hij er niet heel veel aan had gehad. Hij was één dag Dauntless geweest, niet eens echt. Dat was toch wel helemaal vervelend, maar we konden wel weer terug, daar was ik zeker van! We moesten alleen zeker weten dat Eric en de rest ons niet meer aan zouden vallen. Als het goed was, was het serum al weer uitgewerkt, maar ik wist niet precies hoe dat zat. Eric had me niet echt uitgelegd wat er allemaal had moeten gebeuren. Ik had er naar moeten vragen! Dan had ik in ieder geval zeker geweten wanneer we terug hadden gekund. Nu moesten we er maar gewoon voor zorgen dat we zeker wisten dat we veilig waren en terug konden gaan. "Ik hoop gewoon dat het niet heel erg lang gaat duren." Ik haalde mijn schouders op. Ik kon hier niet te lang leven, echt niet! Dat ging gewoon niet. Ik werd na één dag eerlijk gezegd al gek genoeg, ik wilde me niet eens voorstellen hoe het zou zijn als ik hier nog langer bleef. Dan zou ik echt helemaal gek worden en rare dingen gaan doen! Ik kon me gewoon niet inhouden als mensen om me heen domme dingen deden? Wat ze hier allemaal deden! Ik liet mezelf maar bij Cameron op de grond trekken en leunde tegen hem aan. Ik legde mijn handen op zijn armen en streek zachtjes over de huid heen. "Mijn vader en Zayn waren vroeger echt beste vrienden. Totdat het moment dat ze mochten kiezen en Zayn zonder ook maar iets te zeggen weg ging. Ik snap niet echt waarom Zayn een hekel aan mijn vader heeft, terwijl mijn vader niet echt iets mis heeft gedaan." Ik begreep het echt niet, misschien dat er daarna wel eens was gebeurd. Ik wist dat mijn vader hier af en toe wel even moest komen om te kijken of hier alles goed ging. Het leek me dat ze dan heel erg anders dachten over dingen, want Zayn wilde hier vast geen wapens hebben bij de beveiligers, terwijl die hier wel nodig waren. Ze leefden hier immers net buiten de stad! Buiten het hek! Dus er kon van alles gebeuren. Waarschijnlijk was daar al wel meer dan eens een ruzie over geweest. Ik keek om toen Cameron begon te ratelen over Jamy, waardoor ik zachtjes moest lachen. Het stond hem heel erg schattig! Ik haalde mijn schouders even op. "Ja. Zayn heeft me daar neergezet zodat ik wel met hem samen moest werken. Ik herkende helemaal niets meer van mijn broer." Dat was echt heel erg! Ik hoopte dat Cameron zoiets niet met zijn ouders had. Of zijn ouders met hem. Die waren hier immers ook en die zagen nu ook wel dat hun zoon een beetje was veranderd. 

Cameron.

Ik snapte dat dit iets heel anders was voor Lotus. Ze had al die jaren in Dauntless gewoond en dat was haar thuis. Dit was eigenlijk het tegenovergestelde van Dauntless. Voor mij was het ook vreemd, maar ergens deed het me ook denken aan Abengation? Mensen waren vriendelijk, boden aan om je ergens mee te helpen en deden niet zo moeilijk over bepaalde dingen. Mijn ouders waren hier nu ook en dat vond ik wel heel erg fijn. De vorige avond, na het eten, had ik goed met ze kunnen praten en toen had ik ze alles verteld, maar dan ook echt alles. Over Lotus en Eric, maar ook over de angsten en dat ik Divergent was. Dat had er uit gemoeten, ondanks dat ik bang was geweest voor hun reactie. Ze hadden het helemaal niks kunnen vinden, ze hadden me misschien wel raar gevonden. Dat was echter niet zo geweest! Ze waren echter nu wel bang dat er alsnog mensen naar me toe zouden komen om op me te experimenteren, want dat was wat Janine wilde. Ik had ze echter verzekerd dat ik wist hoe ik mezelf moest verdedigen en ik had ze zelfs een paar dingen laten zien. Al had ik wel voorzichtig moeten zijn, want de mensen uit Amity hadden het nou niet bepaald leuk gevonden als ze hadden gezien dat ik met een mes had gegooid. Al had ik het maar één keer gedaan, om te laten zien wat ik had geleerd in Dauntless! Ik streek zachtjes langs de arm van Lotus en ik knikte. ‘Ik hoop dat dit alles niet lang duurt.’ Ook niet het gedoe met Erudite! Ik hoopte dat de andere facties er tegenin zouden gaan, want dat hoorden ze wel te doen! Ze mochten niet toekijken hoe dit gebeurde, hoe graag sommigen ook de vrede wilde bewaren. Dit was gewoon fout! Erudite hoorde niet aan de macht te komen, ze dachten niet aan anderen. Alleen maar aan henzelf en alle kennis die ze hadden! Ik zou zeggen dat Candor het beste kon regeren, want die bekeken alles van twee kanten! Al kon de waarheid misschien ook verkeerd worden geïnterpreteerd. Ik luisterde naar het verhaal van Lotus, wat ergens een beetje vreemd klonk. Zayn was zonder iets te zeggen weg gegaan, dus het zou logisch zijn als Liam boos was op Zayn, maar andersom? Dat was toch wel heel erg vreemd. Misschien was er ook wel meer, ik had geen idee! Ik hoorde maar één kant van het verhaal! Al waren dit ook niet echt mijn zaken. Het was echter wel iets waardoor Lotus zich niet fijn voelde en dat wilde ik ook niet! Ik vond het belangrijk dat ze zich goed voelde. Misschien dat ik wel iets zou kunnen regelen met Zayn, als Lotus echt niet meer bij Jamy wilde werken! ‘Het is een vreemd verhaal,’ zei ik zachtjes. Ergens was het dan ook wel heel gemeen dat Zayn zijn woede, of irritatie, uitte door Lotus bij haar broer neer te zetten. Ik had ergens gehoopt dat het goed was voor die twee om even samen te praten, maar het was wel duidelijk dat het voor Lotus alles behalve goed was! Ze herkende haar broer zelfs niet meer terug! Dat was toch ook wel heel erg? Dat zei je echt niet zomaar! ‘Dat is echt verschrikkelijk.’ Ik zuchtte en nam één van haar handen goed vast. Ik plaatste voorzichtig een kus in haar haren, aangezien we nog altijd niet echt iets hadden, op de knuffels en zoenen na dan. Ik wist niet zo goed wat ik er van moest denken, maar op dit moment was het eigenlijk ook niet aan de orde. Het was niet iets wat belangrijk was op dit moment! Dat we veilig waren van Eric en Janine was veel belangrijker. ‘Wil je iets leuks doen? Iets om je af te leiden?’

Lotus.
Ik kon altijd kijken hoe alles ging, maar ik liet Cameron hier liever niet alleen achter. Je wist maar nooit wat hier precies ging gebeuren. Misschien was het allemaal wel zo ver dat Eric mensen achter ons aan had gestuurd om de Divergents op te speuren. Hij had er zoveel mogelijk willen hebben voor Janine en dat was hem niet gelukt omdat iedereen nu overal en nergens was. Wat hij dacht in ieder geval. Hij had volgens mij niet het idee dat we hier waren met z’n allen. Gelukkig vonden ze het hier niet heel erg om te liegen, waardoor ze niet meteen zouden verklikken dat we hier waren. Het kon best dat ze er uiteindelijk achter kwamen, maar dan konden we er zelf op reageren. Niet dat dat ging zonder wapens, iets wat ze zij dan wel weer hadden, maar we hadden de tijd om een plan te bedenken. Het liefst zo snel mogelijk. Ik had niet heel veel geduld, maar ik wist ook wel dat we dat op het moment juist moesten hebben. We konden niet als idioten in de stad rondlopen. Dan vielen we op en als één verkeerd iemand wist waar we waren, dan wist iedereen het en dat kon wel eens het einde van ons leven betekenen. Mijn toekomst was op het moment namelijk niet veel beter dan dat van Cameron of de rest. Zij zouden worden gebruikt om te worden getest. Ik zou waarschijnlijk in de Chasm eindigen. "Dat hoop ik ook niet. Anders word ik hier echt helemaal gek." Ik kon het echt niet aan om hier weken lang te blijven! Helemaal niet als ik dan echt bij Jamy moest blijven werken. Vandaag was ik er nog goed mee weg gekomen. Jamy zou echter niet iedere dag vertellen dat ik wel weg mocht en dat hij alles voor me zou regelen. Zo gek was hij nou ook weer niet op mij, volgens mij was hij dat nu niet eens. Misschien was hij wel net zo graag bij mij uit de buurt geweest als ik bij hem. Zelfs als dat zo was, voelde ik me daar best wel dankbaar voor, want ik wilde er niet eens aan denken om op het moment nog bij hem in de buurt te zijn. "Dat is het ook. Ik snap het ook niet helemaal en ik denk dat ik de helft niet weet, want mijn vader had veel meer recht om boos te zijn." Ik haalde mijn schouders op. "Voor hem voelde het vast alsof hij een mes in de rug gestoken kreeg." Dat had ik ook gehad met Jamy! Hij was mijn broer, hij had van me moeten houden, dat hoorde bij familie. Maar mijn vader had de keuze gehad wie hij als vrienden had willen hebben en het was wel duidelijk dat hij Zayn echt als vriend had gezien. Ineens had hij echter besloten dat het genoeg was geweest. Dat vriendschap niet meer zo belangrijk was. "En Jamy had het er over dat hij zoiets niet mocht doen. Je mag geen wrok koesteren. Dus het is toch raar dat de leider dat wel doet?" Hij zou het voorbeeld moeten zijn! Niet dat Eric en Max bij ons nou zo’n goed voorbeeld waren. Zij deden ook dingen die eigenlijk niet konden en ik was best wel blij dat ik daar nog iets aan had kunnen doen. "Het is wel goed zo. Ik wil hem niet eens meer in mijn leven op deze manier." Ik haalde mijn schouders op. Het klonk gemeen en ergens was dat het ook wel, maar zo voelde ik me op het moment wel. Ik wilde hem niet in mijn leven hebben als hij zich zo bleef gedragen en dat zou hij doen, want dat was hoe mensen hier waren. Ik keek om naar Cameron en knikte, ik wilde graag iets doen om me af te leiden. "Waar zat je aan te denken?" vroeg ik lachend. Ik vroeg het me echt wel af! Ik wist nooit wat er in zijn hoofd om ging en het was nou net zo dat hij veel leuke dingen gewend was uit Abnegation. 

Cameron.

Het was behoorlijk vreemd dat Zayn boos was op Liam, terwijl Zayn degene was die zonder een woord te zeggen weg was gegaan! Dan zou Liam eerder boos moeten zijn, maar misschien had Liam ook wel iets gedaan om daar voor te zorgen? Lotus had alleen maar de helft van haar vader gehoord, niet de helft van Zayn. In Dauntless werd er vaak maar aan één iemand gedacht en dat was jezelf. Op sommige momenten was dat echt niet verkeerd, maar daardoor kon je verhalen zo verdraaien dat het beter werd voor jezelf en daar had Lotus op dit moment niks aan! Al wist ik niet of het iets was waar ze echt mee zat, of ze het zou willen weten! Misschien was het nu iets wat naar boven kwam, door Jamy. Hij had natuurlijk wel hetzelfde gedaan! Hij was ook zonder iets te zeggen weggegaan en dat was niet leuk geweest voor Lotus! Dat was ook echt wel te begrijpen! Ik zou het ook niks vinden om wakker te worden en horen dat Lotus er niet meer zou zijn, omdat ze ergens anders heen had willen gaan! Niet dat ze dat zou doen. Tenminste, dat hoopte ik! Ze was sterk genoeg om hier doorheen te komen! ‘Misschien is het dan echt iets heel ergs? Of hij gaat inderdaad tegen de regels van zijn eigen factie in.’ Dat hoorde niet. Aan de andere kant, Eric was degene die onze factie had veranderd in zombies om Divergents te zoeken en ze uit te leveren aan Janine! Mensen uit zijn eigen factie! Mensen die hij misschien al een paar jaar kende! Al was Eric nou niet echt het type voor vrienden! Ik was blij dat ik ze wel had, in ieder geval een paar! Al lag dat voornamelijk aan Uriah. Zonder hem had ik de rest nooit leren kennen en nu had ik Marlene en Lynn! Al was het natuurlijk nog beter dat ik Lotus had, voor zover ik haar had. We waren vrienden, met wat extra’s er bij en op dit moment pakte ik alles wat ik maar kon krijgen! ‘Snap ik,’ zei ik zacht. Ze wilde de Jamy die er jaren geleden was geweest, die echt haar broer was geweest. Dat was hij nu niet meer, wat kwam omdat hij hier al twee of drie jaar zat. Iets wat een mens heel erg kon veranderen en ik begreep dat Lotus die oude versie wilde hebben. Dat ging echter niet meer en ergens was het heel erg knap dat ze dat had geaccepteerd! Ze zag het in en daardoor zou ze misschien wil verder kunnen! ‘Eh…’ Ik keek bedenkelijk om me heen. Ik had eigenlijk geen idee wat we zouden kunnen doen. Ik wilde wel iets doen om haar gedachten een beetje af te leiden van Jamy, maar ik wist niet precies hoe! ‘Ik zag net een paar kinderen in bomen klimmen. Dat lijkt me wel leuk?’ stelde ik voor. Misschien was het wel heel stom? Ik had het nooit gedaan! Dauntless mensen hielden echter wel van klimmen en dat soort dingen en de kinderen hadden er echt heel erg veel plezier in gehad? Ik had het gezien vanuit de keuken, aangezien er veel ramen waren geweest. Ze hadden heel erg moeten lachen en ze hadden zelfs aan hun benen aan takken gehangen! Iets wat er toch wel heel grappig uit had gezien en als kinderen het konden, dan zouden wij dat toch ook moeten kunnen? ‘We kunnen ook eten stelen, maar het eten hier is lang niet zo goed als in Dauntless.’ Als ik keek naar die pannenkoeken, was het toch niet echt geweldig! Het beslag was in ieder geval niks geweest, dus de echte dingen zouden ook wel nergens naar smaken! Het eten in Dauntless was gewoon veel beter, het beste wat ik ooit had gehad! Al zouden ze daar nu ook wel geen cake en vlees eten. 

Lotus.
Het was niet iets wat Zayn op mij hoorde te projecteren en ik wist ook wel zeker dat het niet allemaal maar kwam omdat ik Lelah per ongeluk een beetje pijn had gedaan. Zijn dochter was echt geen heilige. Hij kon misschien doen alsof ze dat wel was, maar ondertussen wist ik maar al te goed dat het niet zo was en volgens mij kwamen wel meer mensen daar achter. Uriah wist in ieder geval dat ze niet zo heel erg braaf was, niet als het ging om seks in ieder geval. Op het moment kreeg hij meer dan ik kreeg, maar dat maakte niet zo heel erg veel uit. Ergens wel weer wel, maar ik kon er ook niet heel erg veel aan doen. Cameron ging het niet heel erg leuk vinden als ik hem zomaar ging bespringen, ik wist haast wel zeker dat hij dan gillend weg zou rennen. Iets wat niet nodig was, want seks was nou niet heel erg eng? Totaal niet zelfs. Daarbij was het voor hem niet eens pijnlijk de eerste keer. Hij dacht vast nu niet eens na over zoiets, we waren gevlucht en ik vroeg me echt af of Uriah dat geen raar idee had gevonden. We waren net gevlucht en hij had daar meteen over nagedacht. Ik was niet eens zo geweest! Ik had daar echt niet over nagedacht. Iets wat toch best wel vreemd was, want normaal dacht ik daar eigenlijk gewoon altijd over na, in ieder geval wel heel erg veel. Ik haalde mijn schouders op. "Ik heb echt geen idee." Ik wist echt niet wat er allemaal was gebeurd. Vaak was het ook wel zo dat ouders lang niet alles aan hun kinderen vertelden. Mijn moeder was daar wel iets anders in geweest dan mijn vader en mijn vader moest me heel erg veel vertellen over het begin van zijn carrière. Niet over de rest van zijn leven, iets waar ik ook echt niet alles over wist. Ik bleef nog even goed tegen Cameron aan zitten omdat ik het wel fijn vond zitten. Op de een of andere manier voelde ik me best wel rustig bij hem in de buurt en dat had ik vanaf het begin al wel gevonden. Hij had me ook wel een beetje op proberen te vrolijken toen het even niet zo goed was gegaan. Nu deed hij dat weer! Ik vond het heel erg lief van hem dat hij zoiets deed. Ik kon niet echt zien als mensen hulp nodig hadden, in ieder geval niet op deze manier. Ik was niet zo van die emotionele shit. Voor mij was het iets duidelijker als iemand een wapen op zich had gericht. Dan kon iedereen wel zien dat er hulp nodig was! "Bomen klimmen?" vroeg ik lachend. Ergens klonk het niet heel erg vervelend om te doen. Het was juist wel iets Dauntless om te doen, zeker als het een hele hoge boom was. Ik keek omhoog om te zien of de boom waar we onder zaten een beetje hoog was. Iets wat nog wel ging. "Zullen we het hier maar proberen?" vroeg ik lachend. Ik wilde het wel proberen. Eten stelen ging hier echt niet, je kon het vast makkelijk meekrijgen, maar het was echt vreselijk vies! Ik had vanmorgen ook niet lekker gegeten. "Het eten is hier echt niet zo goed. Kun je het geloven dat ze hier amper op vlees leven?" In mijn ogen kon dat echt niet. Dat had je nodig voor je spieren en botten. Je hele lichaam had het nodig! Eiwitten zat ook wel in andere dingen, maar volgens mij toch wel het meeste in vlees. Ik kwam overeind en strekte me even uit. "Volgens mij valt dit best wel mee. Hier moeten we zo omhoog kunnen komen."

Cameron.

Er waren hier vast wel genoeg dingen die we zouden kunnen doen! We zouden er alleen het beste van moeten maken, wat niet zomaar ging. Daarvoor zouden we het beste uit de situatie moeten halen en daar was wat positiviteit voor nodig, maar ik wist zeker dat het ons wel ging lukken als we even niet meer zouden denken aan al het vervelende wat we hadden meegemaakt! Uriah deed dat toch ook? Die zou vast nog een keer naar Lelah gaan. Als hij er zo mee om wilde gaan, dan moest hij dat doen. In mijn ogen betekende het niet zoveel wat hij zou gaan doen, aangezien hij haar nog maar net kende en het eigenlijk alleen maar deed om al zijn gevoelens een beetje kwijt te kunnen. Lotus en ik probeerden gewoon iets leuks te doen en ergens anders aan te denken? Dat zouden we gaan doen door een beetje Dauntless te doen en in bomen te klimmen! Ik wist niet of het echt Dauntless was als kindjes van zeven het deden in Amity, maar we konden het altijd proberen! Lotus vond het duidelijk heel grappig klinken, maar misschien kwam dat wel omdat ze geen bomen hadden in Dauntless? Daar was alles zo goed als onder de grond! ‘Wat? Het kan toch heel erg leuk zijn?’ vroeg ik lachend. Misschien was het dat wel! De kinderen hadden het heel erg leuk gevonden, dus wie weet zouden wij het ook wel wat vinden. Al waren de bomen er natuurlijk niet voor om in te klimmen! Ik keek omhoog naar de boom waar we nu bij zaten. Misschien zou dit ook wel kunnen? Lotus leek hetzelfde te denken. Ergens maakte het toch ook niet uit wat voor boom het was? Als de boom ons maar zou kunnen houden en we niet zouden vallen! Ik kwam overeind en keek nog eens goed naar de boom. ‘Ik denk dat het wel moet lukken. Zolang je niet naar beneden valt,’ zei ik plagend, al zou ik waarschijnlijk eerder degene zijn die naar beneden zou vallen. Lotus was veel kleiner en ook lichter, dus zij zou waarschijnlijk veel makkelijker naar boven kunnen klimmen en de takken zouden haar met gemak kunnen houden! Al was ik nou ook niet heel erg zwaar! Ik was wel langer en dat zorgde toch wel voor wat meer gewicht. Tenminste, dat dacht ik. Ik had eigenlijk geen idee hoe dat allemaal zat, maar het was ook niet echt iets waar ik over na wilde denken! Ik stak mijn handen uit naar de eerste tak en klemde mijn handen er goed omheen. We hadden ons ook wel op moeten trekken tijdens de trainingen. Iets waar ik aan het begin veel moeite mee had gehad. Iets wat nu wel anders was. Het ging misschien nog niet heel gemakkelijk, maar ik kreeg het voor elkaar om mijn lichaam op te trekken en zo kwam ik op de eerste tak. Ik zorgde er eerst voor dat ik de volgende tak vast had en ging vervolgens staan. Ik bewoog voorzichtig op de tak, om te kijken of hij me zou houden. Als hij mij zou houden, zou hij Lotus immers ook houden! Iets wat nu wel goed ging, dus ik ging er vanuit dat we niet zo snel zouden vallen! Ik keek naar beneden en keek naar Lotus. ‘Kom je? Anders ben ik eerder boven!’ We konden onmogelijk tegelijkertijd naar het zelfde punt klimmen, laat staan dat we een wedstrijdje zouden kunnen doen, maar het was leuk om haar een beetje uit te dagen! Dat vond Lotus immers ook heel erg leuk, ze ging graag een uitdaging aan. Dat deed ze eigenlijk altijd wel! Zelfs als het ging om Eric, al wilde ik nu helemaal niet aan Eric denken! Ook niet aan het feit dat Lotus hem had verwond om ons te helpen, aangezien het daardoor toch leek alsof ze mij had gekozen en dat was stom om te denken. 

Lotus.
Gelukkig waren de mensen hier nog niet complete idioten en deden ze ook nog iets om zichzelf te vermaken. In een boom klimmen klonk ergens nog best wel leuk? Ik vond het niet erg om het uit te proberen. Ik wilde het eigenlijk best wel doen! Het had iets met hoogte te maken en in Dauntless was dat al een kick. Hier was het natuurlijk anders. Een boom was lang niet zo hoog als een gebouw, waar ik ook wel eens op was geklommen. Ik wist niet of Cameron dat wist, maar als hij er echt een wedstrijdje van wilde maken, dan ging hij sowieso verliezen. En alsof ik uit een boom zou vallen! Echt niet! "Alsof dat ooit gaat gebeuren. Ik zou me maar heel erg goed vasthouden, want jij bent eerder diegene die uit een boom valt." Zei ik lachend. Hij was nog lang niet zo lang Dauntless als ik dat was. Ik wist niet veel van bomen, maar ik wist wel hoe ik moest klimmen en misschien nog wel beter: hoe ik niet moest vallen. En als ik uiteindelijk wel viel, hoe ik dan moest vallen. Ik kwam overeind en veegde mijn broek af. Het was niet zo dat ik nooit vies werd in Dauntless, maar ik vond het gewoon niet fijn om zand op mijn kont te hebben? Helemaal niet omdat ik mijn eigen kleding nog gewoon droeg en ik geen idee had wanneer ik weer schone kleding aan kon doen. Mij zou je echt niet zien in een of ander veel te wijd rood shirt of welke kleur ze hier ook droegen. Iedereen had een mengelmoes aan. Alsof ze restkleding van zo’n beetje iedere factie hadden gekregen. Kleding die normale mensen al niet meer wilde dragen. De kleding van Cameron was eigenlijk ook gewoon veel te groot? Mij zou je echt niet in zijn zo’n shirt zien. Tenzij je mij een schaar zouden geven en ik een beetje mijn gang kon gaan om er wel echt iets normaals van te maken. En een veel te lange rok zou je me al helemaal niet in zien. Je moest kunnen bewegen in kleding en dat ging niet als je benen vastzaten in een rok waar je niet ineens in kon springen! Ik zag dat Cameron de eerste tak al vast had gepakt. Hij was echt heel erg vooruit gegaan, hij kon zichzelf nu best wel goed dragen en ook nog eens omhoog trekken. Iets wat je hem echt de eerste dag niet had hoeven te vragen, want dan was hij echt zo geflikkerd. Nu waren we maar een paar weken verder, maar hij was echt wel goed vooruit gegaan. Hij had meer spieren gekregen, meer kracht. Maar hij zou dit echt niet van mij winnen. Echt niet. "Je bent echt niet eerder boven!" Riep ik lachend uit. Ik moest een beetje springen, zodat ik aan de eerste tak hing, maar voor de rest ging dat wel goed. Ik zette mijn voeten tegen de boom, om me zo iets sneller op te kunnen trekken, zodat ik uiteindelijk op de tak kon staan. Ik besloot om een andere tak als Cameron te nemen, want anders zou ik sowieso nooit eerder boven zij als hij en ik ging dit echt niet verliezen. Als hij hier graag een wedstrijdje van wilde maken, dan was het een wedstrijd! Het maakte me niets uit of er iets mee te winnen was of niet. Als ik maar won, ik wilde geen verliezer zijn. Dat had ik eigenlijk altijd wel gehad. Vroeger hadden Jamy en ik vaak genoeg ergens een wedstrijdje van gemaakt. Eric en ik waren daar ook altijd heel erg goed in geweest. Wedstrijdje was gewoon leuk! Het gaf je gewoon een kick als je won? Ik kreeg er in ieder geval wel een. Ik trok mezelf op de volgende tak en keek even naar Cameron. "Ik denk dat je iets sneller moet zijn Cam." zei ik lachend.