Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Light up a spark

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Eenmaal op straat waren de geluiden van het feest weer volop te horen. In plaats van meteen haar weg terug naar de herberg te zoeken, bleef Rheana even staan kijken naar de feestgangers verderop. Aan het einde van de straat zag ze een klein stukje van versierde marktkraampjes, lachende feestgangers en lampionnen die tussen de kramen hingen. Een feest voelde zo misplaatst, maar tegelijkertijd lonkte de vrolijkheid naar haar. Heel even kijken bij de kraampjes kon geen kwaad toch? Na haar gesprek met Kaspian voelde ze zich al een stuk minder gespannen dan voor die tijd en eigenlijk zat ze er nog niet op te wachten om alweer terug te gaan naar de herberg, waar ze alleen maar in het krappe kamertje kon zitten met veel te veel tijd om na te denken.
Nog voor ze de knoop in haar hoofd helemaal door had gehakt, voerden haar benen haar al richting het plein aan het einde van de straat. Rheana hees tas met eten beter over haar rug en glipte tussen twee kraampjes door het plein op. Verwonderd keek ze omhoog naar de lampionnen die door de lucht waren gespannen. Ze lieten de omgeving baden in een warm, gouden licht en tussen de lampionnen hingen talloze bloemen om de lente mee te vieren.
De mensen om haar heen waren zo druk bezig met drinken, praten en lachen dat niemand op haar lette. Met langzame passen liep Rheana een rondje over het plein, waarbij ze uitgebreid in haar opnam wat er bij de kraampjes uitgestald lag. Sieraden, edelstenen, kunstwerken, prachtige stukken stof. Bij een kraampje met bewerkte houtfiguren bleef ze iets langer staan. De man erachter glimlachte vriendelijk en liet haar rustig rondkijken. Even nam ze hem in zich op en beeldde ze zich in dat het niet deze man was, maar Dain van wie dit kraampje was. Zou hij in een ander leven misschien liever voor dit hebben gekozen dan voor het vechten en moorden?
Doe niet zo absurd. Hij heeft er zelf voor gekozen om een Onyx te worden.
Rheana knikte kort naar de man en liep snel verder. Ze was bijna aan het einde van haar rondje toen haar blik viel op een kraampje dat wat werd weggedrukt door twee andere. Met grote ogen bekeek ze alle kralen die er uitgestald lagen. Kralen van glas in alle kleuren van de regenboog, kralen van steen, ronde kralen en kralen in talloze figuurtjes. Ernaast lagen koorden in verschillende soorten en maten. Zodra Rheana voor het kraampje stond, wist ze dat ze iets zou kopen. Ze móest iets kopen, al deze kralen schreeuwden haar naam.
‘Goedenavond jongedame’, glimlachte de oudere vrouw achter het kraampje vriendelijk. ‘Ik heb nog nooit iemand met zoveel verwondering naar mijn handelswaar zien kijken. En ik doe dit al heel erg lang.’
Rheana had een paar seconden nodig om het zware, Verosiaanse dialect van de vrouw uit te puzzelen, maar lachte toen. ‘De kralen zijn allemaal prachtig’, reageerde ze. Hoe kon ze hier ooit een keuze uit maken? Het liefst nam ze ze allemaal mee.
In haar zak voelde ze naar het geldbuideltje. Er zaten nog een paar muntstukken in. Kon ze het maken om Dains geld stiekem uit te geven aan iets voor zichzelf?
Hij merkt het toch niet. Peinzend boog Rheana zich dichter naar de kralen van glas toe. Als ze zei dat al het geld op was gegaan aan eten, zou hij geen reden hebben om daaraan te twijfelen. Bovendien kreeg ze al een maand geen loon nu ze weg was van het kasteel, dus was het niet alleen maar eerlijk om dan een klein beetje van haar baas te nemen?
Ondanks dat hier niemand was om haar te betrappen, bonkte haar hard in haar keel toen ze naar de glaskralen gebaarde. ‘Ik zou graag een paar van deze willen.’
‘Erg goede keuze’, knikte de vrouw instemmend. Ze pakte een klein juten zakje om de kralen in te doen. ‘Welke wil je graag? En hoeveel?’
Rheana schudde de muntstukken uit het geldbuideltje en liet ze zien. ‘Hoeveel kan ik er hiervoor krijgen?’
‘Een stuk of dertig’, antwoordde de vrouw na een inschattende blik op het geld. ‘Maar omdat ik kan zien hoe mooi je ze vindt, zal ik daar veertig van maken.’
Met grote ogen keek Rheana haar aan. ‘Dat… Dat is heel erg lief van u. Dankuwel’, stamelde ze. Ze wees de kleuren aan die ze mooi vond en koos er ook een rolletje koord bij. Het zakje met kralen stopte ze goed weg in de zak van haar jurk, waarna ze de vrouw nogmaals bedankte en haar weg vervolgde. Voor het eerst in tijden lag er een brede glimlach op haar gezicht. Voortdurend ging ze even met haar hand naar haar zak, om te controleren of dit alles geen droom was. Dain had gezegd dat ze op de academie misschien wat tijd voor zichzelf zou hebben tussen het werken door. Ze hoopte met heel haar hart dat hij gelijk had.
Via een korte straat belandde Rheana op een enorm plein. De mensenmassa aan de zijkant was zo dicht dat ze er nauwelijks doorheen kwam en in het midden waren mensen aan het dansen. Ze werkte zich tussen de mensen door toen een hand haar arm vastgreep. Geschrokken draaide ze zich om. Had toch iemand haar gezien bij de kralen?
Maar het was een onbekend, lachend gezicht waar ze in keek.
‘Je kan hier niet zonder masker rondlopen!’ riep de feestganger boven de muziek uit. Voor ze het wist, had het meisje een masker voor haar gezicht gelegd en de touwtjes vastgemaakt. ‘Hier, neem wat drinken. Geniet!’
Voor Rheana goed en wel besefte wat er gebeurd was, was het meisje alweer tussen de mensen verdwenen. Ietwat onwennig voelde ze aan het masker dat haar ogen en neus bedekte. Haar vingers gingen al naar de touwtjes om ze los te maken, maar toen bedacht ze zich.
De vrolijkheid, de muziek. Nu ze hier toch was, kon ze daar wel even van genieten, toch? Ze kon eventjes vergeten dat ze in Veros was en dat ze over twee dagen op de academie zou zijn. Rheana trok het lint uit haar vlecht, zodat ze haar haren los kon schudden. Dimitri ging ook naar het feest, had Dain gezegd. Ze wilde niet dat hij haar per ongeluk herkende.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De minuten hadden zich gevormd naar kwarten van een uur. In stilte had Dain toegekeken naar het feest dat voor zijn ogen afspeelde. Zoals verwacht had hij Dimitri niet meer gespot, dus had hij voor zichzelf een warme, kruidige drank gehaald waar voldoende alcohol in zat om hem op de plek te brengen waar hij wilde zijn. De dampen van de drank roken naar kaneel en rood fruit en bij elke slok kalmeerde het zijn gedachten, in ieder geval genoeg om daadwerkelijk te genieten van de muziek die werd gemaakt en de mensen van Valerin die vrolijk voor hem dansten.
In de tijd dat hij toe had gekeken, waren er al zeker drie vrouwen naar hem toegekomen met het aanbod om te dansen. Allemaal had hij ze afgewezen. Ondanks dat Dimitri en de mannen waar hij zijn avondmaal mee had gegeten hem hadden te weten overtuigen, was hij niet van plan om daadwerkelijk een vrouw op te zoeken om de nacht mee door te brengen. Om te voorkomen dat hij iemand het verkeerde idee zou geven, had hij al hun aanboden vriendelijk afgewezen.
De toon van de muziek werd opzwepender en de groep Valerianen die stonden te dansen, vormden een grote cirkel door elkaars handen vast te pakken. Ze bewogen naar binnen en buiten op de maat van de muziek, draaiden rond en dansten onder elkaars armen door. De cirkel werd door het midden gedeeld en de twee slierten van mensen dansten langs het toekijkende publiek. Willekeurig werden toeschouwers in de dans getrokken. Bewust van wat er ging gebeuren, schoof Dain langs de muren en probeerde hij zich te verstoppen achter anderen die zich op het plein bevonden.
Hij wierp een blik over zijn schouder, zodat hij de mensen in de gaten kon houden. Er waren echter ook mensen die gretig stonden te wachten totdat ze op de dansvloer zouden worden getrokken. Juist die mensen bewogen langs hem en maakten het lastiger voor Dain om zich door de menigte te bewegen.
Weer keek hij achterom, dit keer stond hij al dichter bij het plein en zag hij dat een blonde dame haar zinnen op hem had gezet. Haar masker bedekte slechts de helft van haar gezicht en een uitdagende glimlach rustte rond haar mondhoeken. Het was te donker om de kleur van haar irrissen te zien, maar haar blik was overduidelijk voor hem bedoeld.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat een jonge vrouw aan de andere kant van het plein ook mee werd getrokken, terwijl haar tas over werd genomen door iemand anders. Haar hand greep naar de tas en haar lichaam leek in eerste instantie te weigeren om zich over te geven aan de muziek. Dan was hij in ieder geval niet de enige die probeerde weg te komen van de verplichting om te dansen.
‘Excuseer, sorry,’ mompelde Dain, terwijl hij weg probeerde te komen van het plein. De mensen die hij tegen kwam, leken het echter niet eens te zijn met zijn beslissing om de dans te ontspringen. Ze duwden hem richting het plein en voordat hij het door had, omsloot een hand die van hem en werd hij meegetrokken in de dansende groep.
‘Je kunt niet iedere vrouw afwijzen die naar je toe komt. Zeker niet als iedereen zich afvraagt hoe je eruit ziet als je danst, vreemdeling,’ sprak de blonde vrouw in zijn oor. Hij wierp een blik opzij. Ze droeg typische kleding voor een vrouw uit Valerin, haar losse blonde haren gaven aan dat ze nog niet getrouwd was. Lang had Dain niet om naar haar te kijken, want de groep kwam weer samen op het midden van plein en meerdere, kleinere cirkels werden gevormd.
Het overzicht wat hij aan de rand van het plein had gehad, was hij nu volledig kwijt. Hij probeerde de bewegingen te volgen, waaronder hij ook probeerde weg te komen. De blonde vrouw liet hem los, wat hij zag als een kans. Voordat hij het door had, dook echter al iemand anders voor hem op en nam ze zijn handen vast, zodat ze in een duo verder konden dansen.
Zo wisselde hij van partner terwijl de muziek verder deinde. De eerste paar keer dat hij voor een paar tellen zonder iemand tegenover hem stond, probeerde hij het plein te ontsnappen, maar naarmate hij de passen onder de knie kreeg, begon hij er zowaar lol in te krijgen.
Hij draaide een vrouw rond onder zijn arm en zette zelf een stap naar achteren, klaar voor een nieuwe danspartner. Een vrouw met donkere haren werd als het ware naar haar toe geleid en hij nam haar hand aan van de man die hiervoor met haar had gedanst.
Ze legde haar hand op zijn schouder, zachtjes en vriendelijk. Anders dan de anderen hem vast hadden gepakt. Hij spotte een onzekere glimlach en geruststellend legde hij zijn linkerhand rond haar middel.
De muziek stopte. Het nummer was afgelopen en de muzikanten hadden een paar seconden nodig om zich te focussen op hetgeen wat ze hierna zouden spelen.
Haar hand lag nog altijd in de zijne, zijn hand op haar middel. Haar bruine ogen straalden kalmte uit vanonder het masker, maar er was ook een zekere terughoudendheid die hij in zichzelf herkende. Haar donkerbruine haren golfden over haar schouders als een rivier van chocolade. Plotseling schoten haar ogen de andere kant op, naar het publiek. Dain volgde haar blik en ze kwamen uit bij een oudere vrouw die een tas vasthield. Ze knikte bemoedigend naar het stel.
Voor hem stond de jonge vrouw die ook niet had willen dansen.
‘Als je niet verder wil dansen,’ begon Dain. Haar ogen schoten weer terug naar hem en op dat moment werd de muziek weer gestart. Twijfelachtig keek ze hem aan en hij besefte zich dat hij door het dansen heen plezier had gekregen in de simpele bewegingen op de muziek.
‘Ik bedoel,’ Dain schraapte zijn keel, ‘Je bent vrij om te gaan, maar als je met me zou willen dansen? We hoeven niet te wisselen, als dat niet is wat je wenst.’

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Het was geen goede keuze om op het plein te blijven rondhangen, dat besefte Rheana toen een meisje van haar leeftijd vanuit het niets naast haar opdook, haar tas aan een oudere vrouw in het publiek overhandigde en haar meetrok de groep dansende mensen in. Rheana probeerde nog aan de greep van het meisje te ontglippen en haar tas terug te pakken, maar er was geen ontkomen aan. De eerste paar liedjes voelde het dansen onwennig en verkeerd, en ze probeerde voortdurend te zien of de vrouw met haar tas er nog was. Wat zou ze in vredesnaam aan Dain moeten vertellen als ze zonder eten én zonder geld terugkwam?
Maar naarmate er meer liedjes werden gespeeld en ze doorkreeg dat haar tas nergens naartoe ging, lukte het haar om te ontspannen. Tegen de tijd dat ze bij haar derde danspartner belandde en de muziek een moment stilviel, begon ze er zowaar plezier in te krijgen.
Terwijl ze controleerde of de oude vrouw er nog stond, ging haar borstkas gejaagd op en neer. De dansen hier waren een stuk sneller dan ze gewend was. Het was een uitdaging om alle passen bij te houden, niet op de tenen van haar danspartner te gaan staan en ondertussen andere mensen te ontwijken. Het voelde goed, het rondzwieren en opgaan in de muziek. Ze kon heel even vergeten waar ze was en waarom, maar zodra ze zich daar bewust van werd, voelde ze zich schuldig.
Twijfelend keek ze in de ogen van de man voor haar. Ze had hem even geleden aan de zijkant van het plein opgemerkt, waar hij net als zij had geprobeerd weg te schuifelen van de dansvloer. Eigenlijk wilde ze helemaal nog niet stoppen met dansen, merkte ze. De afgelopen dagen had ze gesnakt naar wat afstand van de luitenant en Dimitri en dit feest bood een betere afleiding dan ze had durven hopen.
De man voor haar wachtte nog steeds op een antwoord. ‘Ik zou graag met je willen dansen’, antwoordde Rheana. Om hen heen waren de andere koppels alweer begonnen en ze liet zich door haar danspartner meevoeren op de muziek.
‘Voor iemand die probeerde weg te sluipen van het dansen lijkt het alsof je er veel plezier in hebt’, merkte ze met een glimlach op. De muzikanten speelden een langzamer nummer dan de vorige, waardoor ze de man voor haar rustig kon bekijken. Het was jammer dat zijn ravenzwarte masker het grootste deel van zijn gezicht bedekte, maar dat gaf hem ook iets mysterieus. Ze kon alleen zijn ogen zien, waarin de warme gloed van de lampionnen werd weerspiegeld. De kleur deed haar denken aan zonovergoten ebbenhout en stille woestijnnachten aan de Resa. En de levendigheid die erin stond, werkte aanstekelijk.
Hij moest lachen om haar opmerking. Het was een zachte, warme lach met een rauw randje, alsof hij dat niet vaak deed. ‘Dat is mede te danken aan mijn danspartners’, antwoordde hij. Rheana was blij dat hij haar op dat moment een rondje om haar as liet draaien, zodat hij de kleur die naar haar wangen kroop niet zag. Maar toen het rondje voorbij was, boog hij zich iets dichter naar haar toe. ‘Houd je me in de gaten, dat je dat hebt opgemerkt?’
Nu kon ze de blos op haar wangen niet verbergen. Ze hoopte dat het licht van de lampionnen het verhulde. ‘Nee!’ antwoordde ze. Te snel, veel te snel. ‘Ik… Het viel me alleen op net. En je masker is goed herkenbaar.’ Rheana vervloekte haar gestamel. Het liet haar totaal ongeloofwaardig klinken, terwijl ze wel de waarheid sprak.
‘Het is al goed.’ Aan zijn stem hoorde ze dat hij glimlachte. ‘En daarnaast, ik heb ook wel gezien dat jij probeerde weg te komen van het dansen.’
Rheana trok haar wenkbrauwen iets op. ‘Dus jij beschuldigt mij ervan dat ik je in de gaten heb gehouden, maar eigenlijk is het andersom?’ zei ze met een lachje. De man haalde zijn schouders op. In gedachten stelde ze zich voor dat hij grijnsde onder zijn masker. Ze kon de fonkeling daarvan in zijn ogen zien.
‘Je komt hier niet vandaan.’ Het was geen vraag, maar een observatie. ‘Wat brengt je naar Valerin?’
Hoewel ze wist dat het een onschuldige vraag was, schoot haar hartslag iets omhoog. Ze kon niet ontkennen dat ze van elders kwam, daarvoor was haar accent te duidelijk, zelfs al onderdrukte ze het zoveel mogelijk.
‘Het feest’, antwoordde ze daarom. De leugen kwam makkelijker over haar lippen dan ze verwachtte. ‘Wat anders? Al deze mensen, de markten, de muziek…’ Ze glimlachte, in de hoop dat het hem afleidde. 'Kom jij hier wel vandaan?'

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dat de vrouw met hem wilde dansen, bevorderde alleen maar zijn goede humeur. Dat ze, net als hij, had willen vluchten voor de vreugde en het dansen, stelde hem gerust. Ze leken allebei niet comfortabel te zijn op het feest, maar het dansen had hen bij elkaar gebracht en nu kozen ze er bewust voor om samen te blijven bewegen op de maat van de muziek. Aan hun gesprek merkte Dain al snel dat hij de juiste keuze had gemaakt. Het was een oppervlakkig gesprek, met kleine grapjes tussendoor. Een gesprek zoals hij in jaren al niet meer had gevoerd. Nu pas besefte hij zich hoe erg hij dat had gemist in zijn leven als luitenant.
Dat ze hier niet vandaan kwam, was voor hem een duidelijk gegeven. Haar accent was veel zuidelijker, maar niet van Laerin. Ook haar kleding verried dat ze niet bij de vrouwen uit Valerin hoorde. Haar antwoord klopte echter niet met zijn eerdere observatie. Als ze daadwerkelijk voor het feest was gekomen, de mensen en de muziek, waarom had ze dan eerst geprotesteerd toen ze in de dans werd getrokken? Geamuseerd glimlachte hij. Hij kon het haar niet kwalijk nemen als ze allebei besloten om enkele waarheden achter te houden.
‘Ik kom niet uit Valerin. Ik ben opgegroeid in de hoofdstad, Sattra.’ Dat was geen leugen. Voordat hij naar de academie was verhuisd om daar zijn training te volgen, had hij altijd in de hoofdstad gewoond. Zijn vader had daar voor zijn werk moeten zijn en woonde daar nog steeds, ondertussen genietend van zijn pensioen.
‘En wat doe je in Sattra, als ik zo brutaal mag zijn?’ Een brutale vraag was het niet, maar het was er wel eentje waar hij niet meteen een antwoord op wist. De lachende mensen om hen heen zorgden voor een afleiding. Nog net op tijd kon Dain de armen van hem en zijn danspartner omhoog tillen, zodat een lange rij van mensen onder hun armen door kon rennen. Lachend keek hij over de gebukte hoofden van de mensen naar haar. De verlegen blos op haar wangen was nog steeds niet weggetrokken.
‘Ik werk als smid.’ Hij gaf het antwoord zodra alle mensen waren gepasseerd. Het was het enige antwoord dat in hem op kwam en waar hij nog enigszins iets van wist als ze hem vak-gerelateerde vragen zou stellen. Hij betwijfelde of ze dat zou doen. Ze leek genoegen te nemen met zijn antwoord.
Hij miste het langzamere liedje, waar ze korte passen op hadden kunnen maken en hun lichamen enigszins tegen elkaar aan hadden gestaan. Nu het tempo weer omhoog was gegaan, danste ze verder van hem af en was het moeilijker om elkaar te verstaan.
‘En de hoofdstad zal zijn smid niet missen?’ vroeg ze aan hem, waarop Dain meteen zijn hoofd schudde.
‘Er zijn meerdere smeden in de hoofdstad. En ik ben zeker niet de beste,’ bekende hij met een scheve glimlach op zijn gezicht, ook al kon zij die niet zien. De sprankeling in zijn ogen zei al genoeg.
Wat zou het leven simpel zijn geweest als hij daadwerkelijk een smid in de hoofdstad was geweest. Als hij enkel naar Valerin was gereisd om te genieten van dit feest en dat hij over een paar dagen zich weer zou kunnen focussen op zijn werk in de smederij. ‘Daarbij, dit feest kon ik niet missen. Het is waar Valerin bekend om staat.’
Ze keek omhoog, naar de lampionnen die boven het plein hingen. Het warme licht viel op haar licht getinte huid en haar masker glinsterde. De pracht van het licht deed haar glimlachen en haar ogen vielen weer op hem. ‘Ik kan zien wat je bedoelt.’
Dain liet haar weer een rondje draaien. Haast automatisch, alsof zijn lichaam de muziek volgde zonder dat hij er bij nadacht, nam hij haar vast en trok hij haar dichter tegen zich aan. Hij besefte zich dat het misschien te snel of direct was, maar ze legde enkel haar hand op zijn borstkas en behield haar positie. Op datzelfde moment wisselden de muzikanten weer van tempo en werd een langzamer lied weer ingezet.
‘Wist je dat na driemaal met dezelfde partner te hebben gedanst, je verplicht bent om je masker af te zetten?’ vroeg hij op een plagende toon, omdat hij zelf ook niet de intentie had zijn identiteit te onthullen. Achter het masker voelde hij zich veilig. Hij hoefde geen Onyx te zijn. Hij hoefde zelfs niet Dain te zijn, als hij daarvoor wilde kiezen. Een naamloze smid uit Sattra was voor nu voldoende.
Geschrokken keek ze naar hem op en haar lichaam stond meteen strakker, wat hem deed beseffen dat zijn grap misschien niet de juiste was geweest.
‘Maak je geen zorgen,’ sprak hij kalm. ‘Het is geen echt gebruik en ik moet toegeven dat ik me veel te comfortabel begin te voelen achter mijn masker. Wat je misschien kan merken aan mijn humor, maar ik heb zelf ook geen intentie om hem van mijn gezicht te halen.’ Al kroop de nieuwsgierigheid naar de vrouw die met hem danste wel omhoog.
Als zijn grap een kern van waarheid in zich had gehad, dan had hij haar gezicht kunnen bestuderen. Zelfs met het masker op kon hij zien dat ze prachtig was, maar het volledige beeld zou vast nog mooier zijn.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Zijn woorden lieten haar zo schrikken dat de plagende ondertoon in zijn stem voor haar verloren ging in de muziek en in de paniek die plots opwelde in haar lichaam. Ze wilde haar masker niet afzetten, ze kón haar masker niet afzetten. Als Dimitri in de buurt rondhing en haar toevallig zag of nog erger, als een van de mannen met wie ze het avondeten hadden gedeeld haar in het oog kreeg… Ze wilde niet denken aan wat er dan zou gebeuren.
Rheana lachte een tikkeltje nerveus toen de man aangaf dat het een grapje was. Het duurde even voordat de schrik helemaal was weggeëbd. Ze hield haar hoofd schuin en bekeek hem opnieuw, ditmaal met de wetenschap dat ook hij geen intentie had om het masker af te zetten.
‘Voor wie verberg jij je dat je je gezicht niet prijs wil geven?’ Vragend keek Rheana naar hem omhoog. Bij zulke donkere ogen en zo’n warme stem kon alleen maar een aantrekkelijke verschijning horen. Zij was niet de enige die dat opmerkte. Om haar heen voelde ze de ogen van andere meisjes heimelijk op hem rustten, wachtend tot hij van danspartner zou wisselen en zij hun kans konden grijpen.
Haar danspartner keek even weg van haar en dat liet haar beseffen dat haar vraag misschien een stap te ver was gegaan. Achter het masker was het eenvoudig om te vergeten wie ze was en vooral wat ze was, een simpele bediende ergens onderaan de ladder. Maar deze man gaf haar het gevoel dat ze meer was dan dat. Hij keek naar haar alsof de antwoorden op al zijn vragen in haar ogen lagen en hij hield haar dichtbij zich, alsof hij bang was dat iemand haar van hem af zou pakken. Zijn stem bracht de storm in haar gedachten tot rust.
Rheana opende haar mond om aan te geven dat hij het niet hoefde te vertellen als hij dat niet wilde, maar op datzelfde moment antwoordde hij.
‘Voor mezelf’, zei hij luchtig. ‘Dat is waar ik me voor probeer te verbergen.’
Ze sloeg haar ogen naar hem op en probeerde de onpeilbare blik in zijn ogen te ontcijferen. Waarom zou een man als hij wegrennen van zichzelf? Hij was vriendelijk, charmant en bovenal liet hij haar een moment vergeten met wat voor verdriet haar leven doordrenkt was.
‘Je begrijpt het niet’, concludeerde hij. Hoewel het niet verwijtend klonk, keek ze beschaamd weg. Plots voelde ze een paar warme vingers onder haar kin, die haar zachtjes dwongen haar hoofd terug te draaien. ‘Het is niet erg. Ik ben blij dat je het niet begrijpt, ik wens dit gevoel niemand toe.’
De somberheid in zijn stem brak een stukje in haar hart.
Het liefst nam ze zijn handen vast en vertelde ze hem hoe goed hij haar liet voelen, en dat dat belangrijker was dan de dingen in hem waarvoor hij wegrende, maar de muziek versnelde en het moment stierf weg.
Zijn handen hielden haar stevig vast toen hij haar rondzwierde over de dansvloer. ‘En voor wie verberg jij je?’ vroeg de man haar tussen twee draaiende passen door. Hij nam haar hand vast en draaide haar in het rond. Rheana sloot haar ogen. Haar jurk dwarrelde rond haar benen en haar haren zweefden achter haar aan. Voor het eerst sinds de revolutie voelde ze zich vrij. Vrij van de onderdrukking, vrij van het verdriet dat haar achtervolgde en de gruwelen die ze gezien had.
Toen het rondje afgelopen was, de man haar zachtjes weer tegen zich aantrok en ze naar hem omhoog keek, wist ze precies wat ze moest antwoorden. ‘Voor de persoon die ik moet zijn zonder dit masker op.’ Ze dacht aan Dain en Dimitri, aan de haar dekmantel die ze voortdurend hoog moest houden. ‘En voor de herinneringen die bij haar horen.’
‘Het spijt me om dat te horen.’ Zijn woorden waren bijna niet hoorbaar boven de muziek uit, maar het medeleven dat erin lag, bereikte haar tot diep in haar ziel. Hij maakte het haar zo makkelijk om zichzelf te zijn. De warmte waarmee hij haar aankeek, maakte het verleidelijk om hem alles te vertellen. Ze haatte het dat ze dat niet kon.
De muzikanten zetten alweer een nieuw lied in en de vrolijke tonen verdreven de somberheid. Haar voeten konden de danspasjes nauwelijks bijhouden. Ondanks dat ze verwoed probeerde om niet over haar eigen voeten te struikelen, gebeurde dat toch. De sterke armen van haar danspartner vingen haar moeiteloos op en hij lachte. Het geluid maakte haar warm van binnen.
‘Het gaat zo snel’, zei ze met een lachje, hopend dat het de aandacht afleidde van haar blozende wangen. Aan de manier waarop zijn ogen iets samenknepen, kon ze zien dat hij grijnsde.
‘Geen zorgen, ik vang je met alle liefde nog een keer op.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hoe kon het plotseling zo gemakkelijk zijn om met een persoon zoals haar te praten? Alle angst en stress die hij de afgelopen dagen, weken, had gevoeld, verdreef ze zo gemakkelijk uit zijn hoofd. Ze deed hem lachen, bracht een kant in hem naar boven die hij voor een lange tijd niet in zichzelf had opgemerkt. Hij kon de meest sombere woorden uitspreken, de gevoelens en gedachten die hij al een lange tijd in had gehouden, en ze bleef bij hem staan. Ze liet hem niet los en haar donkere ogen verzekerden hem dat ondanks dat ze het misschien niet begreep, ze wel met hem meeleefde en dat ze hem niet veroordeelde.
Het stelde hem gerust dat ook zij zich aan het verstoppen was voor een deel van haarzelf. Voor iemand die ze moest zijn, maar niet was. Achterin zijn hersenen kriebelden de vragen die hij als Onyx aan haar zou stellen, maar hij wilde diep van binnen geen antwoorden. Hij hoefde niet te weten wie ze moest zijn, welke verhalen en pijn dat met zich meebracht. Als haar verhaal ook maar voor een klein deel zou lijken op dat van hem, dan kende hij de pijn maar al te goed.
Hij bracht haar weer overeind, zodat haar twee voeten weer stevig op de grond stonden. Hij nam haar hand stevig vast en zocht naar haar ogen. ‘Let niet op je voeten, die zitten je alleen maar in de weg. Het enige wat je hoeft te doen, is mij te volgen.’
Ze knikte en Dain zette de passen in, maar al snel ging haar blik weer naar beneden om haar eigen voeten in de gaten te houden, waardoor ze stappen miste en bijna weer struikelde. Lachend om haar aandoenlijke onhandigheid, pakte hij wederom haar kin tussen zijn vingers en bracht hij haar gezicht omhoog. ‘Ik meen het. Houd je ogen op die van mij gericht en dan komt alles goed.’
‘Oké,’ fluisterde ze, met nog altijd de permanente, rode blos op haar wangen. Met dat simpele woord gaf ze al haar vertrouwen aan hem, in de hoop dat hij haar goed door de dans heen zou leiden. In stilte bedankte hij zijn moeder, die hem als tiener al had gedwongen om lessen te volgen op de momenten dat hij thuis was geweest. Daardoor kon hij, voor het eerst dat hij zich kon herinneren, een avond genieten met een danspartner die hij nog lang niet wilde laten gaan.
Zacht telde hij af, zodat alleen zij het zou kunnen horen. Hun blikken bleven gehaakt in elkaar, terwijl Dain haar door de snelle stappen en draaien loodste. Halverwege het nummer zag hij iets in haar blik veranderen, wat aangaf dat ze niet meer in haar hoofd zat bij de dans en de angst om te vallen, maar dat ze zich volledig liet leiden door hem en dat ze genoot van iedere tel die het nummer in zich had.
Tegen het einde van het nummer was het zowel haar borstkas als de zijne die op en neer ging van de inspanning. Hij mocht dan getraind zijn om te vechten en zijn conditie op niveau hebben gehouden, dansen was een hele andere inspanning, die veel meer van hem vroeg dan dat hij in eerste instantie had verwacht.
‘Ik zei toch dat alles goed zou komen?’ vroeg hij triomfantelijk aan haar. Ze had hem haar vertrouwen moeten geven en al haar zorgen aan de kant moeten schuiven, maar ze had het gedaan en het was een vlekkeloze dans geweest, gevuld met gelach en plezier.
‘Je hebt geen woord gelogen.’ Haar glimlach die gepaard ging met haar woorden, verwarmde zijn hart. Steeds meer verlangde hij naar een stukje van haar identiteit. Haar ogen, stem en lippen waren niet meer genoeg. Wie was deze vrouw, die hem kon laten geloven dat hij nog kans had op een normaal leven? Dat hij als een burger zijn intrekken zou kunnen nemen in een dorpje als Valerin en dat hij daar iemand tegen het lijf kon lopen die al zijn negatieve gedachten en gevoelens als sneeuw voor de zon lieten verdwijnen.
‘Een muntstuk voor je gedachten?’ vroeg ze aan hem, onder de begeleiding van het volgende nummer. Langzamer, wat voor haar vast een opluchting moest zijn.
‘Een vraag die ik je niet kan stellen,’ vertelde hij haar eerlijk, ‘want dan zou ik je terug drijven naar de persoon aan wie je probeert te ontsnappen vanavond. Dat is iets wat ik onmogelijk van je kan vragen, omdat ik nog altijd geen intentie heb om hetzelfde antwoord aan jou kenbaar te maken.’

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Rheana was verdronken in zijn ogen tijdens het dansen. Haar lichaam bewoog uit zichzelf, alsof het één was met dat van hem en met de klanken van de muziek, terwijl zij al haar gedachten verloor als ze hem aankeek. Hoe kon deze man delen van zichzelf hebben waarvoor hij zich wilde verbergen als hij het voor haar zo makkelijk maakte om alles aan hem te willen vertellen. Alle verschrikkingen van de revolutie, maar ook alle mooie herinneringen van voor die tijd. Hij deed haar denken aan die goede dingen, als de troostende warmte tijdens een slapeloze zomernacht.
Zwijgend nam ze hem in zich op. Wat was de vraag die hij haar wilde stellen? Was het dezelfde die zij ook aan hem uit wilde spreken? Haar hart brandde om te weten wie er schuilging achter het masker. Als ze straks weg moest, wilde ze het niet moeten doen met slechts een herinnering aan zijn ogen, hoe betoverend die ook waren. Ze wilde zijn gezicht voor haar gedachten kunnen toveren als ze op de academie was, en zijn lach een punt van kalmte en vrede laten zijn te midden van de bruutheid daar.
Omdat ze het niet moeilijker wilde maken, voor hen beide niet, door te praten over iets dat ze allebei niet konden geven, besloot ze terug te gaan naar een veiliger onderwerp. Bovendien wilde ze de lach terug in zijn ogen zien, in plaats van de somberheid die er nu in lag.
‘Is het gewoon in Sattra dat een smid zo goed kan dansen?’ Hij had haar vlekkeloos door de snelle dans heen geleid, zonder zijn blik van de hare los te maken om te kijken naar de omgeving of naar zijn voeten. Ook nu keek hij in haar ogen en verdrong hij de omgeving voor haar naar de achtergrond. Er waren alleen maar hij en de dans en verder niets.
‘Mijn moeder vond het erg belangrijk dat ik dat leerde’, antwoordde hij op haar vraag. ‘En daar ben ik haar nu erg dankbaar voor.’ De fonkeling in haar ogen bracht een glimlach op haar gezicht. Maar daaronder lag een emotie die ze niet goed wist te plaatsen.
Zijn hand gleed omhoog langs haar rug, tot zijn vingers de blote huid boven haar jurk bereikten. Zachtjes blies Rheana haar adem uit en zonder dat ze het doorhad, sloot ze een moment haar ogen. Toen ze ze weer opende, keek hij haar nog steeds aan.
‘Waar denk je aan?’ vroeg hij zacht en hij tilde een hand op om langs haar wang te strijken. Zijn aanrakingen brandden op haar huid, die snakte naar meer. In gedachten stelde ze zich voor dat ze niet op het feest waren, maar ergens alleen op een plek waar ze zich niet hoefden te verstoppen.
‘Ik hoop dat je je op een dag niet meer hoeft te verbergen voor jezelf’, deelde ze haar gedachte. Om hen heen stierf de muziek langzaam weg. Hij boog zijn hoofd en liet zijn voorhoofd zachtjes tegen het hare rusten.
‘En ik hoop dat jij op een dag niet hoeft te verbergen voor de mensen bij wie je niet jezelf kan zijn’, fluisterde hij. ‘En voor haar herinneringen.’ Zijn arm gleed om haar middel en trok haar voorzichtig dichter tegen hem aan. Haar lichaam vormde zich automatisch naar het zijne, alsof ze voor elkaar gemaakt waren. Zijn adem kriebelde langs haar wangen.
Haar ogen zakten af naar zijn lippen, naar de plek waar deze schuilgingen onder zijn masker. Plotseling wilde ze dat masker heel graag af hebben, zelfs als dat betekende dat die van haar ook af moest. Ze wilde hem zien, met haar vingers langs zijn gezicht strijken en zijn lippen verkennen met de hare. Langzaam bracht ze haar handen omhoog naar zijn masker. Hij ademde scherp uit en zijn lichaam verstrakte, maar hij hield haar niet tegen.
Ze had het touwtje dat het masker op zijn plek hield bijna los toen er iemand tegen hen aan botste. Heel even was Rheana afgeleid, lang genoeg om te zien dat er door de menigte iemand hun kant op kwam. Het onyxembleem op zijn borstkas trok haar ruw weg uit de betovering. Dimitri.
‘I-Ik moet gaan.’ Gehaast maakte ze zich los van de man voor haar, die haar verward aankeek.
‘Wacht!’ Hij pakte haar hand vast en hield haar tegen. ‘Vertel me je naam, alsjeblieft.’
Haar ogen schoten naar Dimitri, die langzaam maar zeker dichterbij kwam. Had hij haar al gezien? Had hij haar herkend? Hij was inmiddels dichtbij genoeg om te horen wat ze zei.
‘Dat kan ik niet’, antwoordde ze en ze trok haar hand zachtjes los. Ze had net zo goed haar hart uit haar borstkas kunnen rukken en kunnen verscheuren. ‘Het spijt me.’ Daarna verdween ze in de menigte.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hij had haar onderarmen vastgehouden terwijl ze het touwtje van zijn masker los had willen maken In dat moment had hij er vrede mee gehad. Als ze hier niet vandaan kwam, als ze hem niet kende, wat hield hem dan nog tegen om zich te ontdoen van zijn masker en haar de zoen te geven waar hij zelf zo naar verlangde? Hij had nog steeds zijn naam niet hoeven noemen, had hij had zelfs niet met haar terug hoeven keren naar de herberg waar hij als Onyx naar binnen was gelopen. Zijn geheim zou veilig zijn geweest bij haar. En hij zou haar een wederdienst hebben gegund.
De magie die al het andere op een afstand had weten te houden, was verdwenen toen ze haar actie had gestaakt en zich terug had getrokken. Wat er was gebeurd, wist hij niet. Wanhopig, omdat hij geen afscheid wilde nemen van de enige persoon die hem voor het eerst in weken volledig leek te begrijpen, zelfs al snapte ze zijn gevoelens misschien niet, had hij haar hand vast gepakt. De mouw van haar jurk was omhoog geschoven. Toen had hij het gezien.
De armband.
Een armband van glazen kralen. Hun warme kleuren hadden het licht van de lampionnen gevangen. Donkerbruin, oranje en rood. Een armband die zelf was gemaakt, niet door een juwelier. Het was een sieraad die hij slechts bij één persoon om haar pols had gezien.
‘Rheana,’ hij mompelde haar naam zo verslagen dat de klanken verloren gingen in de muziek. Het kon niet. Ze had gezegd dat ze naar de markten zou gaan. Dain was er vanuit gegaan dat ze daarna weer terug zou keren naar de herberg. Dat had ze niet gedaan. Ze was al die tijd onderdeel geweest van de avond. Ze had met hem gedanst, met hem gelachen. Ze had op het punt gestaan om zijn masker bij hem af te doen. Dat zou een ramp zijn geweest.
Toch wenste hij dat ze het wel had gedaan.
Hij had niet verlangd naar een willekeurige vrouw. Het waren niet de kalmerende ogen van een vreemdeling geweest die al zijn angsten weg hadden genomen. Het waren die van zijn bediende geweest. Zijn bediende, aan wie hij al zijn geheimen dagen geleden al had willen vertellen. Dat moment dat ze samen bij de rivier hadden gezeten, toen al had hij overwogen om zijn plannen met haar te delen. De enige reden dat ze het voor elkaar gekregen had om met hem te dansen, om het gesprek lopende te houden, was omdat zij degene was geweest die tegenover hem had gestaan.
Het duizelde hem, want hij wist niet wat dit betekende. Het enige waar hij naar verlangde, was om Rheana te achtervolgen. Hij wilde zijn masker af doen, haar laten zien wie tegenover haar had gestaan en alsnog de zoen toe-eigenen waar hij zojuist op had gewacht. Hij wilde de hele avond met haar praten en alles van zichzelf blootgeven, totdat er niks meer tussen hen in zou staan.
‘Volgens mij halen mijn ogen een truc met me uit! Mijn beste vriend, dansend op het feest waar hij eerst zo huiverig over was.’ Dimitri zijn woorden en de klap op Dain zijn rug deden hem beseffen waarom Rheana weg was gerend. Ze had Dimitri gespot. Daarom had ze haar naam niet genoemd.
‘Ik ben eigenlijk wel klaar met de avond.’ Hij duwde de hand van Dimitri aan de kant en liep van het plein. Hij kon Rheana nog inhalen. Als hij Dimitri zou afschudden, dan zou hij naar de herberg kunnen gaan en bij haar deur kunnen aankloppen, zodat hij haar zou kunnen vertellen dat hij het was geweest.
En dan wat? Wat moet ze met jouw liefde?
Zijn eigen gedachten lieten hem stoppen. Wat had hij Rheana te bieden? Iemand die haar niet op de juiste manier lief kon hebben. Hij was iemand die op het punt stond om zijn leven achter zich te laten. Hij mocht haar daar niet in mee trekken. Hij had al besloten om niet langer egoïstisch te zijn als het op haar aan kwam. Dit viel daar ook onder. Als hij aan haar zou bekennen dat hij haar danspartner voor de avond was geweest, dan zou hij haar in gevaar brengen.
Dus besloot hij om dat niet te doen. Hoe erg het zijn hart ook brak.
Dimitri was hem gevolgd door de menigte. ‘Dain, kom op! Ik heb een plek gevonden waar we kunnen zitten, wat kunnen drinken. En twee vrouwen die niet kunnen wachten om een Onyx luitenant te ontmoeten.’
Dain balde zijn vuisten en vervloekte Dimitri in zijn gedachten. Hij kon echter niet terug naar de herberg. Hij wist niet of hij zichzelf in zou kunnen houden, wetende dat Rheana zo dichtbij zou zijn. Hij ademde uit en draaide zich om naar Dimitri.
‘Leid de weg.’
‘Zo ken ik je weer!’ Enthousiast sloeg Dimitri een arm om hem heen en nam hij hem mee naar de tafel waar hij over had gesproken. De twee lege plekken waren gereserveerd voor hen. Daar tegenover zaten de twee vrouwen waar zijn rechterhand het over had gehad. Dain nam plaats en haalde het masker van zijn gezicht. Hij kon niet langer doen alsof.
Nog voordat de twee tegenover hem een kans kregen om hem aan te spreken, voelde hij een lichte hand op zijn schouder. Het kon Rheana niet zijn, maar toch keek hij met hoop op. Teleurstelling trok over zijn gezicht toen hij zag dat het de blondine was die hem mee had getrokken in de dans.
‘Eindelijk zien we dat knappe gezicht van je.’ Ze dwong degene naast hem om plek voor haar te maken. ‘En dan moet ik ook nog opvangen dat het toebehoort aan een luitenant van de Onyx. Wat is je naam?’
‘Dain.’ Hij greep naar de drank die op tafel neer werd gezet en nam een flinke slok. Zijn gevoel dwong hem haast om op te staan. Om toch Rheana te zoeken, maar hij kon het niet. Misschien was de blonde dame naast hem de afleiding die hij nodig had. Iemand die het gevoel van Rheana haar lichaam tegen het zijne zou kunnen laten verdwijnen.
‘Aangenaam, luitenant Dain.’ Ze glimlachte verleidelijk en hield haar hand naar hem uit. ‘Mijn naam is Damaris.’

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Die nacht droomde ze over bruine ogen, een warme stem en armen veilig als een schild om haar heen die haar over de dansvloer begeleiden. En dit keer was er geen Dimitri om het moment te verstoren. Ze waren helemaal alleen middenin de woestijn, omringd door een zee van zandduinen en met een eindeloze sterrenhemel als hun enige getuige. Zij vertelde hem over haar thuis aan de rivier en hij vertelde haar over Sattra. Ze hoefden niet weg te vluchten voor zichzelf, voor anderen of voor hun herinneringen. Als ze bij elkaar waren, was dat als een stilte in het midden van een storm, en was er niets anders om hen heen. De ochtend kwam met een gloeiende hemel in het oosten en doofde één voor één de lichtjes van de sterren. En toen ook de laatste ster vervaagde, bracht ze haar handen omhoog om het masker van zijn gezicht te halen.
Het geluid van voetstappen en stemmen drong haar droom binnen. Rheana klampte zich wanhopig vast aan de beelden, maar ze vervaagden als woestijnzand dat tussen haar vingers doorglipte. Met gesloten ogen bleef ze in bed liggen, terugdenkend aan de vorige avond. De herinneringen aan de vreemdeling met wie ze had gedanst stemden haar somber, wetende dat ze hem niet weer zou zien, maar tegelijkertijd brachten ze een glimlach op haar gezicht.
Omdat er al zonlicht onder het gordijn door piepte, kon ze niet langer blijven liggen. Ze verwachtte niet dat Dimitri zich in had gehouden op het feest gisteravond, wat zou betekenen dat zij de paarden klaar moest maken voor het laatste stuk van de reis. Terwijl ze zich omkleedde en haar haren in twee vlechten vastzette rond haar hoofd, merkte ze dat de gedachte aan hun aankomst op de academie een stuk minder zwaar op haar rustte. Het liefst zocht ze het meisje op dat haar gisteravond een masker had gegeven, evenals de jonge vrouw die haar had meegetrokken de dans in, om ze te vertellen dat ze haar zonder dat ze dat op dat moment door had gehad, precies hadden gegeven wat ze nodig had.
Toen ze de rokken van haar jurk gladstreek, bleef haar hand hangen bij een kleine bolling in de stof. Haar hartslag schoot verrukt iets omhoog. De kralen! Haar gedachten waren zo bezeten geweest van het dansen dat ze geen moment meer aan de kralen had gedacht. Hoewel de neiging om het zakje te pakken en de kralen te bestuderen groot was, liep Rheana naar de deur van het kamertje toe. Zodra ze een moment had voor zichzelf op de academie, beloofde ze, dan zou ze naar de kralen kijken. Tot die tijd was het beter om ze goed te verbergen.
Rheana stapte haar kamer uit op hetzelfde moment dat verderop in de gang een deur openging. Aangezien alleen Dain en Dimitri in dezelfde gang een kamer hadden, draaide ze zich om in de veronderstelling Dain te zien.
‘Goede…’ De begroeting stierf weg op haar lippen bij het zien van de vrouw die uit Dains kamer kwam. Ondanks dat haar blonde haren enigszins warrig zaten en haar jurk gekreukt was, was haar schoonheid niet te missen. En het was ook niet te missen dat ze de nacht door had gebracht met de luitenant.
‘Oh, hallo.’ De blondine kreeg Rheana in het oog en glimlachte schaamteloos.
Met een lichte frons stapte Rheana opzij om haar erlangs te laten. Haar ogen vielen op het masker dat de vrouw in haar hand hield - pastelroze met gouden accenten in de zwierige figuren die ze herkende van het lentefeest. Was Dain dan toch naar het feest gegaan gisteravond? En had hij deze vrouw mee terug genomen?
Terwijl Rheana de blondine na staarde, voelde ze een steek door zich heen trekken die ze niet goed kon plaatsen. Een mengeling van somberheid en, tot haar verbazing, jaloezie. Verward schudde ze haar hoofd. Ze trok haar kamerdeur achter zich dicht, draaide Dains deur de rug toe en liep naar beneden. Het was belachelijk om jaloers te zijn op een vrouw die de nacht had gespendeerd met Dain. Hoe vaak had ze zich de afgelopen weken wel niet in herinnering gebracht dat hij een Onyx was?
Niet zo vaak als je aan zijn menselijke kant hebt gedacht, fluisterden haar gedachten. Rheana drukte het weg, verdrong het door te denken aan de vreemdeling van de dans. Meteen voelde ze een kalmte over zich heen vallen en haar mondhoeken bewogen een stukje omhoog. Het was prima als Dain de nacht met iemand door had gebracht, zij had haar eigen fijne herinneringen gemaakt.
Met hernieuwde voldoening begaf ze zich naar de stallen bij de herberg, waar ze de paarden poetste en klaarmaakte voor vertrek.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Was het oneerlijk om het bed te delen met een vrouw, terwijl hij een ander in zijn gedachten had? Ongetwijfeld. Damaris had dan als een fysieke afleiding gediend, maar ze had Rheana niet uit zijn gedachten kunnen verdrijven. Hij had zich die nacht laten leiden door zijn frustratie, wat de blondine vast had opgemerkt. Zijn zoenen waren kort en ruw geweest, zijn handen hadden haar lichaam gretig verkend. Ieder moment was hij opzoek geweest naar verschillen met Rheana. Hoe hun lichamen hadden verschild, van hun haren tot aan de kleur van hun ogen. Hoe het lichaam van Damaris haar best deed om zich te vormen naar het zijne, maar er nooit zo goed in was geslaagd als dat van Rheana. Dat was moeiteloos gegaan.
Uitgeput was de Valeriaanse vrouw in slaap gevallen, tevreden over de nacht. Dain had echter niet kunnen stoppen met nadenken. De seks had hem dan wel de tijd gegeven om even te ontsnappen aan zijn gevoelens, maar ze zaten er nog steeds. Rheana was het enige wat hem bezig hield. Hij speelde hun dans en gesprekken keer op keer af in zijn hoofd. Hij haatte het warme gevoel dat werd veroorzaakt door iedere herinnering die hij aan haar had. Niet omdat hij niet verliefd op haar wilde zijn, maar omdat hij dat niet kon.
De gehele nacht had hij zich afgevraagd hoe hij Rheana nu onder ogen moest komen. Was zij zich ook bewust van wie hij was geweest? Wat deden ze als dat wel zo was? Negeerden ze het, alsof het een sprookjesachtige nacht was geweest die nooit had plaatsgevonden? Of bespraken ze het, met de kans dat het Rheana in gevaar zou brengen? De enige persoon van wie hij het antwoord zou ontvangen, was Rheana. Hij wist echter niet hoe hij deze onmogelijke vraag aan haar moest stellen.
Dan was er ook nog hetgeen geweest wat ze tegen hem had gezegd. Ze was gevlucht voor degene die ze moest zijn. Wat had dat betekend? Vanzelfsprekend had ze toen niet geweten dat hij tegenover haar had gestaan, anders had ze haar geheim misschien wel niet met hem gedeeld. Hij had nooit gemerkt dat Rheana niet volledig haarzelf was geweest, als dat al was waar ze op had gedoeld met haar mysterieuze woorden.
Het ontleden van die ene zin had hem zijn hele nachtrust gekost.
Die ochtend had hij afscheid genomen van Damaris. Op de gang had hij haar stem gehoord, gepaard met die van Rheana. Hoe had hij ook kunnen denken dat hij er mee weg had kunnen komen, zonder dat zij het had geweten? Als ze al op de hoogte was van zijn identiteit, dan had hij nu vast zijn eigen ruiten ingegooid.
Dain was opgestaan en had zich aangekleed. Uit zijn raam had hij kunnen zien dat Rheana zich ontfermd had over de paarden. Dat was iets wat Dimitri normaal gesproken op zich nam, maar die lag ongetwijfeld nog in zijn bed en zou de komende paar uur niet vooruit te branden zijn.
Twijfelend legde hij zijn handen op de vensterbank en boog hij zich naar voren om Rheana beter te bekijken. Haar haren had ze verdeeld in twee vlechten in plaats van één. Hij herinnerde zich hoe het er de vorige avond uit had gezien. Los, met slag door de vlecht die ze normaal gesproken droeg. Hij had er bijna doorheen kunnen gaan met zijn handen, als Dimitri hen niet had gestoord.
Hij moest naar haar toe. Hij moest uitvinden of hij de enige was die door had dat ze met elkaar hadden gedanst, of dat ook Rheana het wist. Dat zou hem meer duidelijkheid geven voor de volgende stap. Of hij het moest laten rusten, of juist niet.
Met een blok zenuwen in zijn maag liep hij naar de begane grond van de herberg, waarna hij zijn weg vervolgde naar de plek waar ze hun paarden hadden gestald. Rheana was bezig met het opzadelen van haar eigen paard. Ze zag hem aankomen, maar keek snel de andere kant op. Alsof ze iets wist wat ze niet hoorde te weten.
‘Goedemorgen,’ begroette Dain haar. Zijn stem klonk samengeknepen door de zenuwen. ‘Je had niet in je eentje hoeven te starten met de paarden gereed te maken. Ik had je kunnen helpen. Dat kan nog steeds, als je hulp nodig hebt.’ Hij haalde een hand door zijn losse haren. Waarom moest hij nou weer over de paarden beginnen?
Rheana schudde haar hoofd. ‘Het gaat goed zo.’
Dain knikte kort. Daarmee leek het gesprek afgelopen te zijn, maar hij was niet voor niets naar beneden gekomen. Hij moest het weten, wat betekende dat hij door moest vragen.
Zijn ogen vielen op haar. Hoe had hij haar niet kunnen herkennen? De zachtheid in haar stem, haar manier van bewegen. Alleen zij kon hem zo onvoorwaardelijk aankijken, zonder oordeel in haar blik. Hij had haar nog nooit vastgehouden, maar toch was het niet meer dan vanzelfsprekend dat alleen zij dat gevoel in hem los had weten te maken.
‘Heb je een rustige avond gehad? Nadat je terug kwam van de markt?’ Als ze hem zou vertellen dat ze het feest had bezocht, dan bestond er een kans dat ze wist dat hij het was geweest. Als ze er voor zou kiezen om te liegen over haar bezigheden van de vorige avond, dan wist hij dat hij geen vragen meer hoefde te stellen.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Vanuit haar ooghoeken zag ze de luitenant in stilte naar haar kijken. Terwijl Rheana met routineuze bewegingen een borstel over de vacht van haar paard haalde, gluurde ze over de rug van het dier heen Dains kant op. Uiteindelijk vroeg hij haar hoe haar avond was geweest. Meteen dacht ze aan haar ontmoeting met Kaspian, aan het zakje kralen waaraan ze de laatste muntstukken had uitgegeven en aan het feest. Rond haar lippen voelde ze een glimlach opkomen, maar ze drukte het weg.
‘Ja’, antwoordde ze schouderophalend. Ze focuste zich op de bewegingen van haar hand om zijn ogen te vermijden. ‘Ik ben vroeg gaan slapen, dat was wel een keer fijn.’ Het paard begon onrustig te worden omdat ze fanatiek op één plek bleef borstelen. Rheana maande zichzelf tot kalmte en dwong zichzelf om de borstel weg te leggen. Dain stelde alleen maar een beleefde vraag, het was geen verhoor.
Het masker in de hand van de vrouw die uit zijn kamer was gekomen schoot haar gedachten binnen. ‘Jij bent nog wel naar het feest geweest’, merkte ze op.
‘Dat klopt.’ Dain lachte een tikkeltje verbitterd, alsof hij spijt had van die keuze. ‘Dimitri kan erg overtuigend zijn soms.’
Had Dimitri hem overgehaald om naar het feest te aan? Dat verbaasde haar, omdat Dimitri juist degene was die elke afwijking in Dains gedrag aan opzichter Dragos zou rapporteren. Misschien was Dain daarom juist wel met zijn beste vriend meegegaan, om ervoor te zorgen dat hij geen reden had om achterdochtig te worden.
‘Laat mij dat doen’, zei Dain toen hij haar zag slepen met het zadel. Voor ze kon protesteren nam hij het van haar over. Terwijl hij het over de rug van het paard gooide, wierp hij een blik haar kant op. ‘Hoe weet jij eigenlijk dat ik naar het feest ben geweest?’
Rheana drukte haar lippen op elkaar. Vanuit haar hals voelde ze een lichte blos omhoog kruipen. ‘De vrouw die uit je kamer kwam… Ze had een masker vast. Iedereen in de stad leek daar gister mee te lopen.’ Waaronder zijzelf. Ze zou er alles voor over hebben om terug te kunnen naar de vorige avond. Om iemand haar opnieuw een masker op te laten zetten en mee te laten trekken in de dans, om weer met haar mysterieuze danspartner te kunnen praten. Alleen zou ze hem dit keer mee trekken als ze wegvluchtte voor Dimitri.
‘Oh, Damaris.’ Dain trok de singel van het zadel zo hard aan dat het paard naar achteren hapte. Rheana greep het hoofdstel vast en gaf er een zachte ruk aan. In haar hoofd galmde de naam na die Dain zei. Damaris. Dus zo heette de blondine die hem gezelschap had gehouden. ‘Ja, ik had haar ontmoet op het feest en…’ Hij schudde zijn hoofd en mompelde iets. Het was te zacht voor haar om te verstaan. Alles aan zijn houding straalde uit dat hij niet over het onderwerp wilde praten en Rheana kon het daar alleen maar mee eens zijn. Ze wilde niet denken aan zijn lichaam tegen dat van Damaris, of aan zijn handen die haar blote huid verkenden.
Maar daar was het duidelijk al te laat voor. Ze vervloekte haar eigen gedachten.
‘Je, eh… Je had gelijk over de drukte’, zei ze om het onderwerp weg te drukken. ‘In de stad, gisteravond. Het was erg druk toen ik naar de markt ging.’ Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan om hoe onsamenhangend de zin over haar lippen kwam.
‘Heb je wel alles kunnen vinden?’ Door Dains stem klonk dankbaarheid of opluchting - of allebei - nu hij over iets onschuldigs kon praten.
Rheana knikte naar de tas die aan de staldeur hing. ‘Dat moet genoeg zijn voor de komende twee dagen.’ Ze glimlachte zwakjes. ‘Ik hoop dat je van appels houdt.’
Zijn wenkbrauwen bewogen zich verward iets omhoog. Hij liep naar de tas toe en keek er in. Daarna verscheen er een begrijpende blik in zijn ogen. ‘Je hebt geluk, ik houd wel van appels.’ Na een korte pauze voegde hij eraan toe: ‘Maar Dimitri niet.’
Rheana voelde haar hart neerstorten naar de grond. De schrik straalde levendig van haar gezicht af en maakte Dain zachtjes aan het gniffelen. ‘Nee, dat is niet waar. Hij houdt wel van appels.’ Opgelucht ging Rhea verder met het vastmaken van de zadeltassen. ‘Sorry, dat was een flauwe grap van me.’
Haar vingers vielen een moment stil met een van de gespen. Het was de eerste keer dat ze Dain een grap had horen maken, tegen haar in ieder geval. Ondanks dat ze het vanbinnen haatte om toe te geven, had een nacht met vrouwelijk gezelschap hem misschien toch goed gedaan. Of wellicht was ook hij in een betere stemming door het feest. Maar dat paste niet bij hoe hij erbij stond: ietwat stijfjes, gespannen haast, en als ze zijn gezichtsuitdrukking goed ontrafelde, dan leek het alsof hij verscheurd werd door een dilemma.
De deur van de stallen ging open en twee andere gasten liepen naar binnen. Rheana groette ze met een kort knikte, waarna ze zich tot Dain richtte. ‘De paarden zijn klaar. Maak jij Dimitri wakker?’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Met Eyad aan hun zijde zou hun plan eindelijk een plan van slagen hebben. Heer Eyad kende de omgeving, hij had connecties. Hij zou Kian zelfs in contact kunnen brengen met de verzetsleden die de dans waren ontsprongen en zich verdekt opstelden in de buitenwereld. Het zou tijd kosten, maar vroeg of laat zouden ze een bericht krijgen met de boodschap dat hun ontsnapping nabij was.
In de tussentijd had Maurelle haar gebruikelijke taken uitgevoerd. Ze was niks meer dan een slaaf en zo stelde ze zich ook op, zelfs naar de man die de sleutel was tot haar ontsnapping. Zo had Kian hen immers geïnstrueerd. Er waren korte momenten waarop ze elkaar net iets langer aankeken, waarop Eyad woorden noemden die niet voor haar oren bestemd waren, maar nooit in het bijzijn van anderen. Ook keek hij met een nieuw soort bewondering naar haar, iedere keer als ze voor zijn deur verscheen. Hij had haar onderschat en dat gaf haar een triomfantelijk gevoel.
Ook deze avond werd Maurelle verwacht achter de barak, tussen alle gebroken spullen en de kar die standaard als Kian zijn verstopplek diende. Vanavond was alleen voor haar en Kian. Geen heer Eyad, geen bijbedoelingen. Enkel elkaars aanwezigheid, om te controleren hoe het met hen ging. Kian zijn wonden heelden langzaam, maar het zware werk in de steengroeve belemmerde het herstel. Om Kian zijn pijn te verlichten, wilde ze een tussenstop maken in de voorraadkamer van de wachters en opzichter.
Op lichte voeten sloop ze de gang door. Niet al te lang geleden was ze nog bij heer Eyad op de kamer geweest. Lucion, zoals ze hem mocht noemen, had haar aangeboden om haar terug te brengen naar haar eigen barak, maar dat had ze geweigerd. Ze wilde niet dat Kian het zou zien. Dat zou het verkeelde beeld afgeven, al wist ze niet eens wat het beeld precies zou zijn.
Maurelle kwam aan bij de deur naar de voorraadkamer en haar hand gleed om de deurknop. Op het moment dat ze de deur wilde openen, grepen twee grote handen haar vast en trokken ze haar ruw naar achteren. ‘Dat dacht ik dus niet, meisje.’
Nee.
Haar hele lichaam bevroor, niet in staat om terug te vechten of om direct een excuus te verzinnen. Ze herkende de stem van Lazar, de man die zich Valeria toe had geëigend. Had hij haar gezien? Wát had hij gezien? Wist hij van de afspraak met heer Eyad? Wist hij zich waar Kian bevond en zo ja, was Kian dan nog wel veilig terwijl hij nietsvermoedend op haar wachtte?
‘Meekomen,’ snauwde de man in haar oor. Aan haar arm trok hij haar mee door de donkere gangen. Ze verwachtte de trap op te worden geduwd, naar Dragos. Ze passeerden echter de trap en arriveerden in de slaapkamer van de man. Daar op het bed zat Valeria. Ze keek niet op of om toen ze de kamer betraden.
Lazar duwde Maurelle op de grond en gaf haar nog een trap na in haar maag. Ze kreunde en maakte haar lichaam zo klein mogelijk, bang voor een volgende klap. Zelfs al had ze wel eens een kleine misstap gemaakt als kind, ze was nog nooit zo bang geweest als nu. Ze keek op naar Valeria, maar haar voormalige, beste vriendin ontweek haar blik.
‘Toen ze me vertelde dat er een slaaf was die misbruik maakte van haar privileges, wilde ik haar niet geloven,’ zei Lazar. De man had het brede postuur van een vechter en zijn voetstappen trilden na in haar lichaam bij elke stap die hij nam. Hij haalde een zweep tevoorschijn en draaide zich om naar Maurelle. ‘Ik kon me niet indenken dat iemand zó dom zou zijn.’
Langzaam kwam Maurelle overeind, zodat ze kon zitten. Was het Valeria die hiervoor had gezorgd? Waarom? Wat had zij te winnen van dit alles? Hoe graag Maurelle ook haar vragen wilde stellen, haar eigen zaak wilde verdedigen, ze hield haar kaken op elkaar. Ze wist dat het haar niets zou opleveren als ze een grote mond zou hebben. En als dit het enige was, dan betekende dat dat Kian geen gevaar liep. Hij was degene die absoluut het kamp moest verlaten. Zij was slechts een bijzaak.
‘Valeria hier was echter zeker van haar zaak: ze heeft je meerdere nachten rond zien lopen nadat je al was geëxcuseerd. Ze zag je ronddwalen bij onze voorraden.’ Liefkozend streek Lazar met het uiteinde van de zweep langs Valeria haar gezicht. De griezel.
De man veegde een nachtkastje leeg en greep het van de grond. Hij plaatste het voor Maurelle en instrueerde haar om haar handen er vlak op te leggen, met haar palmen naar boven. Lazar nam zijn positie in tegenover haar.
‘Ik ga je één kans geven om schuld te bekennen. Als jij me kan vertellen wat je al die nachten deed, waarom je het nodig vond om ons te beroven, terwijl we toch best vrijgevig zijn geweest in mijn ogen, dan beloof ik je dat het meevalt. Je weet wat we doen met dieven.’ In het ergste geval: hun handen afhakken.
Maurelle kende deze truc. De zogenaamde deal. Ze had het vaak zien gebeuren op het rotspodium, of tijdens executies. Het zou haar niets opleveren als ze schuld zou bekennen. Het zou alleen maar meer problemen met zich mee brengen. Zodra ze de naam van Kian zou laten vallen, zou het over zijn voor hen allebei. Dus koos ze ervoor om haar mond te houden, haar kin geheven en haar blik gericht op de man voor haar.
‘Tong verloren?’ vroeg Lazar geamuseerd. Hij bracht zijn arm naar achteren en zwaaide met de zweep. De gil van Maurelle moest buiten het gebouw nog te horen zijn. De pijn sudderde door haar armen en meteen trok ze haar handen weg van het kastje. Tranen prikten in haar ogen. Rode striemen hadden zich gevormd op haar palmen.
‘Ik wist wel dat je geluid kon maken,’ prevelde de man. Hij boog zich over het kastje naar Maurelle en trok haar handen terug naar het oppervlak. ‘Laten we dat een oefenronde noemen. Tien zweepslagen. Voor iedere keer dat je je handen wegtrekt, komt er één bij.’
Zijn gezicht was haast zo dichtbij als die van de Onyx, die ochtend dat Kian werd gemarteld. De Onyx had echter hardop geteld. Lazar schonk haar geen enkele voorbereiding op de eerstvolgende slag op haar handen. Meteen daarna volgde er nog eentje. Het kostte haar alles om haar handen niet naar achteren te schuiven.
‘Kan je ons nu dan al vertellen wat je deed?’ Maurelle schudde haar hoofd. Ze kon het niet. Het waren maar tien zweepslagen. Kian had veel meer moeten verduren. Hij had aan het plafond gehangen, de Onyx had hem geslagen en gestoken. Tien zweepslagen waren niks. Ze moest het volhouden, voor Kian.
Haar stilte werd bestraft met een vierde zweepslag. Of as het pas de derde? De pijn vond zijn enige uitweg in geschreeuw en gekrijs van Maurelle. Warm bloed welde op in haar palmen en droop van haar vingers.
Nog twee slagen volgden. Ze trok het niet meer. Ze was niet langer in staat om haar handen te laten liggen, wetende wat er zou gaan gebeuren. Huilend en bibberend van de immense pijn die ze voelde in haar ledematen, trok ze haar handen beschermend naar haar toe. Nog vijf? Zes? Hoe had Kian dit volgehouden?
‘Dat is één extra, slaaf,’ siste de man en hij greep naar haar handen. ‘Het lijkt erop dat je simpelweg brutaal wil doen.’
Jammerend keek Maurelle op naar de roodharige vrouw. Ze zocht de ogen van haar beste vriendin. Degene die haar door de jaren heen had gekalmeerd, die voor haar klaar had gestaan. Ze gaf niets meer om de ruzie, om hun meningsverschillen. Ze wilde enkel de veiligheid voelen die Valeria voor een lange tijd aan haar had kunnen bieden.
Zodra ze elkaar aankeken, draaide Valeria zich af van het geheel.
Maurelle vloekte. Tegelijk kwam de zweep neer op de dunne lijn waar haar haar eerste vingerkootjes begonnen. De pijn zorgde voor een witte flits voor haar ogen en het maakte haar hoofd leeg. Als ze zich nu zou overgeven aan de pijn, dan zou het voorbij kunnen zijn. Dan zou ze niets meer voelen, in ieder geval niet voor de komende tijd.
Haar verlossing was haar echter niet gegund.
De wereld om haar heen was wazig, de kamer om haar heen draaide. Iets in haar hoofd fluisterde haar niet op te geven. Het was de stem van Kian, die haar het motto van het verzet toesprak: Hoe donker het ook wordt, dat je niet zal breken.
‘Heer Eyad!’ riep ze uit, wat de volgende slag van Lazar tegenhield. Ze haalde diep adem, niet zeker waar ze nu naar toe zou gaan. Wat het verhaal zou worden. Ze moest het echter proberen, voordat Lazar haar zo zou pijnigen dat ze uiteindelijk het echte verhaal zou bekennen. ‘Hij… Hij wi-wilde-‘
‘Wát?’ beet Lazar haar toe, terwijl hij voor haar neerknielde. ‘Wat wilde hij?’
‘Ik moest voorkomen dat ik een kind zou dragen,’ bracht Maurelle rillerig uit. ‘Mijn maancyclus was laat, en ik,’ stamelde ze. De man tegenover haar trok een gezicht vol met afkeer en kwam overeind. Maurelle liet haar gespannen schouders zakken. Het was een kleine leugen, maar hopelijk was het proces van haar vrouwelijke lichaam en de wens om slaven kindvrij te houden genoeg om hem af te leiden.
‘Jij idioot!’ Het woord was niet gericht op haar, maar op Valeria. ‘Is dit waar je mijn tijd mee verdoet? Een slaaf die simpelweg doet wat van haar gevraagd wordt?!’
‘Ze liegt! Ze heeft mezelf verteld dat zij en heer Eyad niet met elkaar hebben gelegen.’ Valeria kwam overeind van het bed en wees naar Maurelle. ‘Ze is iets van plan, dat weet ik gewoon!’
‘Zwijg!’ Met een klap in haar gezicht werd Valeria tot stilte gebracht. Dat was vast nog niet het einde van haar straf.
‘Ga,’ zei Lavar tegen Maurelle. Een excuses zou ze nooit krijgen, maar ze was blij met de toestemming om de ruimte verlaten. Met moeite kwam ze overeind, haar handen deden teveel pijn om haar lichaam te ondersteunen. Met haar lichaam duwde ze de deur open. Zodra ze was ontsnapt aan de harde geluiden en het gegil van Valeria, zette ze het op een rennen naar de enige plek die ze nu in haar hoofd had: naar Kian.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Hun ontmoetingsplek tussen de rotswand en de vervallen kar begon Kian bijna vertrouwder te worden dan zijn eigen bed in de slaapbarak. Toch was het alweer drie avonden geleden dat hij Maurelle voor het laatst had gesproken. Dat was de avond geweest dat Eyad had beloofd hen te helpen, in ruil voor hulp bij het vernietigen van het kamp als de tijd daar was. Kian wist nog steeds niet goed wat hij moest vinden van het idee dat hij de overblijfselen van het verzet bij elkaar moest rapen. Vanaf het moment dat hij opgepakt was, was hij vastbesloten geweest om op een dag te ontsnappen en door te gaan met waar hij bij het verzet was begonnen, maar hij had nooit durven denken dat dat in de vorm van zo’n cruciale rol zou zijn. Wat als hij zou falen? Wat als zijn geloofwaardigheid was gesneuveld in Kamp Haldor?
Nu de storm over was gewaaid en de lente verder zijn intrede nam, was de wind niet zo heftig als een paar nachten geleden. Daarom hoorde hij Maurelles lichte, vlugge voetstappen al voordat hij haar zag. Kian keek op en maakte zich los van de rotswand waar hij tegenaan had geleund. Het klonk alsof ze aan het rennen was. Zijn hartslag schoot omhoog. Rende ze weg voor iemand? Of was ze bang dat ze gevolgd werd?
Maurelle glipte langs de kar heen en stortte zich in zijn armen voor Kian met zijn ogen kon knipperen. Net zo overvallen als de eerste keer dat ze dat gedaan had, sloeg hij zijn armen om haar heen, terwijl hij een vlugge blik achter haar wierp om te controleren of ze niet was gevolgd.
‘Maurelle?’ Hij voelde haar over haar hele lichaam beven in zijn armen. Zachtjes legde hij zijn handen op haar bovenarmen om haar iets van zich los te maken. ‘Is er wat aan de hand?’
Toen ze naar hem opkeek, viel het zwakke maanlicht op een glinstering op haar wangen. Zijn ogen vernauwden zich. Ze had gehuild.
‘Het doet zo’n pijn’, fluisterde ze. Kian kon haar bijna niet horen. ‘Kian, het doet zo’n pijn.’
Ze hield haar trillende handen tussen hen in omhoog. Geschrokken hapte Kian naar adem. Zelfs in het donker kon hij het bloed zien dat haar handpalmen bedekte en de door striemen ontsierde huid daaronder. Woede welde als een stortvloed in hem op. Hij zou de persoon die haar dit aan had gedaan met zijn blote handen vermoorden.
Heel voorzichtig nam hij haar polsen vast, zodat hij haar handen beter kon bekijken. Het was geen ongeluk dat de wonden veroorzaakt had. De striemen waren onmiskenbaar van een zweep.
‘Wie heeft dit gedaan?’ Zijn stem was slechts een fluistering, maar de woede erin klonk net zo luid als een donderslag.
Maurelle keek met haar betraande ogen bezorgd naar hem op. ‘D-Dat doet er niet toe. Het is-’
‘Dat doet er wel toe’, onderbrak Kian haar met een grom. Hij zou het complete kamp tot de grond toe platbranden om de ene persoon die haar dit aangedaan had de verdiende loon te geven.
Hij opende zijn mond om haar te vragen wie het was geweest, maar de smekende blik in zijn ogen schudde hem wakker uit de razernij die in hem woedde. Ze had pijn.
Zijn schouders zakten iets naar beneden en met zijn duim streek hij een traan weg van haar wang, terwijl hij nadacht over wat hij kon doen. Hij had geen kruiden, geen medicijnen of geen thee tegen de pijn, zoals zij aan hem had gegeven. De frustratie vanwege hoe nutteloos hij was voor haar was nog erger dan de woede.
‘Je moet naar je kamer’, sprak hij zacht. ‘De wonden wassen. Misschien kan…’ Kian pauzeerde even. Zijn gedachte beviel hem allerminst, maar hij herinnerde zichzelf eraan dat het het beste was voor Maurelle. ‘Misschien kan Eyad aan iets tegen de pijn komen.’ Zijn ogen schoten naar haar gezicht. ‘Of is hij degene die…’
‘Nee!’ Maurelle schudde meteen haar hoofd. ‘Nee, hij had er niets mee te maken. Het was mijn eigen fout. Iemand zag me bij de medicijnkamer.’
‘Bij de medicijnkamer? Wat deed je daar?’ Hij nam haar nogmaals in zich op. Waarvoor had ze medicijnen nodig?
‘Ik wilde wat kruiden pakken en… En een zalfje’, antwoordde ze.
‘Dat snap ik. Maar voor wie?’
Maurelle keek naar hem op en terwijl hij terugkeek in haar ogen, daalde het besef over hem neer. ‘Voor mij’, fluisterde hij.
‘Je wonden herstellen zo traag. En met al dat werken in de groeve… Ik wilde iets doen.’ In een trillerige zucht blies ze haar adem uit. Er trok een steek van schuldgevoel door hem heen. Maurelle was afgeranseld vanwege hem.
‘Mau’, zei hij zacht. ‘Dat had je niet hoeven doen. Ik red me wel.’ Iedere dag opnieuw zou hij de pijn van zijn verwondingen verkiezen boven het in gevaar brengen van Maurelle.
‘Dat weet ik’, mompelde ze, starend naar haar bebloede handen. Daarna ademde ze scherp in en rechtte ze haar rug. ‘Maar dit was mijn keuze. Ik wilde dit doen en ik heb er geen spijt van.’
Een flauwe glimlach brak door op zijn gezicht. Ergens kon hij haar niet kwalijk nemen wat ze had gedaan. Als de rollen omgedraaid waren, had hij zonder aarzelen precies hetzelfde gedaan. Haar kapotte handen waren niet haar schuld, het was de schuld van het monster dat het veroorzaakt had.
‘Is Valeria al in je kamer?’ vroeg Kian haar.
Maurelle schudde haar hoofd. ‘Die is er voorlopig nog niet.’
‘Dan breng ik je naar je kamer en zal ik wat aan je handen doen’, antwoordde hij vastbesloten. Zonder haar een kans te geven om te protesteren, legde hij een hand tegen haar rug en leidde hij haar mee tussen de slaapbarakken door naar de slavenvertrekken, er zorgvuldig op lettend dat ze geen andere mensen tegen het lijf liepen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Had ze een andere keuze gemaakt, als ze had geweten dat ze betrapt zou worden voor de medicijnenkamer? Waarschijnlijk niet. Alles in haar had iets voor Kian willen doen. Ze haatte het dat hij pijn had, dat hij de klappen op had gevangen voor het eerste gedeelte van hun plan. Het was niet haar schuld dat hij de twintig zweepslagen had moeten ontvangen, maar soms spookte de angstaanjagende stem van de Onyx nog door haar hoofd. Die hele ochtend in de Zangkamer stond in haar geheugen en ze wist niet of ze de schreeuwen van Kian ooit zou kunnen vergeten. Het enige wat ze kon doen, was Kian iets meer verzachting bieden.
Diep van binnen was Maurelle zelfs opgelucht dat ze betrapt was voor het pakken van medicijnen. Wat als Lazar haar naar buiten was gevolgd? Dan had ze hem naar Kian geleid. Dan zou hun straf nog vele malen erger zijn geweest. Hoe erg de pijn in haar handen ook aanwezig was, ze zou hem overleven. Net zoals dat Kian zijn pijn droeg alsof het niks was.
Kian leidde haar naar de slaapvertrekken. Ze wilde niet protesteren. Het was geen goed idee, dat wist hij ook. Ze hadden het voordeel dat Valeria nog lang niet terug zou keren. Maurelle had haar achter gelaten bij een woedende Lazar en wie weet wat hij met haar zou doen. Maurelle verlangde naar de veiligheid van de muren, naar de zachte stem van Kian die haar niet snel zou verlaten. Hij zou in ieder geval bij haar blijven totdat hij haar handen had verbonden. Dat was een geruststelling, al hoopte ze dat hij haar voor de gehele nacht niet alleen zou laten.
Aangekomen in de kamer die ze met Valeria deelde, plaatste Kian haar op het bed. Hij stak de kaarsen aan, zodat ze wat licht hadden. Maurelle legde haar handen in haar schoot, het bloed op haar kleding zou ze er later wel weer uit wassen. Kian ging opzoek naar hetgeen wat hij nodig had om haar bij te staan.
‘Het was Valeria,’ fluisterde Maurelle. Het verraad van haar beste vriendin zat haar hoog. Dat had het al gezeten, vanaf het moment dat de roodharige haar trots had verteld dat ze als slaaf had mogen werken, in plaats van als gevangene. Toen ze had geholpen bij de executie, was Maurelle haar respect voor Valeria verdwenen. Toch had ze nooit verwacht dat ze haar op deze manier zou verraden. Het deed haast nog meer pijn dan de wonden op haar handen.
‘Valeria?’ vroeg Kian. Hij had een emmer water gevonden en een schone doek, voor zover die echt schoon kon zijn. Hij nam voor haar op zijn knieën plaats en reikte zo voorzichtig mogelijk naar één van haar handen, zodat hij eerst het overtollige bloed weg kon vegen.
‘Ze heeft mij gezien, buiten. Of op de gangen. Ik weet het niet precies.’ Maurelle schudde haar hoofd. Tranen bleven van haar wangen vallen. ‘Ze had het verteld, daardoor wist hij het. En toen ik zei wat ik daar deed-’
Kian zijn hoofd schoot op. Maurelle schudde meteen haar hoofd. Ze zou hem nooit hebben verraden. Niet zoals Valeria dat had gedaan. ‘Ik zei dat ik het nodig had om een zwangerschap te voorkomen. Wat niet waar is.’ Dat laatste voelde als informatie die ze aan Kian moest vertellen.
Maurelle kromp in elkaar toen Kian met de doek haar wonden raakte.
‘Sorry,’ fluisterde hij. Weer sprak hij zacht, maar klonk er zoveel emotie in zijn stem. Hoe deed hij dat toch? ‘Geloofde hij je?’
Ze knikte langzaam. ‘Hij werd woedend op haar. Ze beweerde nog dat ik loog, maar gelukkig nam hij het aan. Waarschijnlijk omdat het zo gebruikelijk is.’ De realiteit van haar zin vond ze verschrikkelijk. Er waren zoveel vrouwen op het kamp die werden misbruikt, dat haar leugen zo klakkeloos was geloofd door Lazar.
Teder gleden zijn vingers langs die van haar. Hij was zo voorzichtig met haar handen, bang om haar pijn te doen. Zijn hele gezicht liet zien dat hij gefocust was op zijn taak. ‘Waarom zou Valeria dit doen?’
Maurelle haalde haar schouders op, voor zover ze daar toe in staat was. Ze had geen antwoord op Kian zijn vraag. Zelfs met hun ruzie had ze niet gedacht dat Valeria hier toe in staat zou zijn. Dat ze geen medelijden had gevoeld toen Maurelle daar op haar knieën had gezeten. Terwijl zij wel medelijden met haar had gehad toen ze elkaar op de gang hadden getroffen, enkele dagen geleden. Het was haar een raadsel waarom haar voormalige beste vriendin zich zo gedroeg.
Nu ze haar verhaal had gedaan, wilde ze vurig aan iets anders denken. Het verraad van Valeria, de pijn, ze wilde het allemaal niet meer voelen. ‘Leid me af?’ vroeg ze aan Kian. ‘Met een verhaal, iets. Iets over de buitenwereld, waar het goed kan zijn. Beter dan hier.’

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Vertel me een verhaal. Maurelle keek hem smekende ogen aan, wanhopig voor iets om haar af te leiden van de pijn, van het verraad van haar beste vriendin. Vertel me over de buitenwereld, waar het goed kan zijn.
Zijn eerste ingeving was om te snuiven en te zeggen dat de goedheid het land lang geleden had verlaten. Maar dat was niet waar. En dat was ook niet wat ze wilde horen. Kian bevochtigde de doek opnieuw, nam haar andere hand in de zijne en veegde zachtjes het bloed weg. Ondertussen tastte hij dieper in zijn geheugen, voorbij het kamp, voorbij de revolutie. Voorbij de verschrikkingen die een laag van bloed en pijn over al het andere heen legden. Hij dacht aan de glooiende heuvels achter de boerderij waar hij was opgegroeid, aan hoe de zon op zomeravonden de wereld in een gouden vuur zette, en een vuur knisperde in de haard, vergezeld door de zachte stemmen van zijn ouders die praatten over de dag en lachten om dingen die alleen zijn snapten.
‘Kian?’ Maurelles stem was zacht een voorzichtig en liet hem beseffen dat hij nog niets had gezegd. Hij keek even op naar haar afwachtende gezicht en ging iets verzitten.
‘Vroeger, toen ik kleiner was en Avarena nog niet zolang in handen was van de keizer was er vaak onrust’, begon hij te vertellen. ‘Ik kan me er niet veel van herinneren, behalve dat een tijdlang een avondklok gold. Niemand mocht dan nog naar buiten na zonsondergang. Ik was een jaar of dertien en ik leefde voor het buiten zijn. In de herfst, wanneer de dagen korter werden, sloop ik vaak stiekem naar buiten als de zon al onder was. Achter de boerderij lag een bos, waar ik dan werkte aan het maken van een hut.’ Hij glimlachte om de gedachte aan het krakkemikkige bouwwerk dat hij gemaakt had. De naam hut mocht het eigenlijk niet dragen. ‘Alleen op een avond zag mijn broertje me.’
Hij hoorde Maurelle kort inademen en bang dat hij haar pijn had gedaan, keek hij op. De bezorgdheid die in zijn lichaam opvlamde, zwakte af bij het zien van de verraste uitdrukking op haar gezicht. ‘Ik wist niet dat je een broertje had.’
Kian had er geen moment bij stilgestaan dat hij Josh nooit genoemd had tegen haar. Het was simpelweg niet voorbij gekomen in hun gesprekken.
‘Hij is vijf jaar jonger’, zei hij, terwijl hij terugkeek naar haar handen. ‘Hij was toen acht en wilde perse mee, dus die avond gingen we samen naar het bos. We zochten goede takken, maakten een tapijt van bladeren op de vloer van de hut en daarna speelden we een verstopspel in het bos. Ik was aan de beurt om hem te zoeken toen er een patrouille langskwam, dus ik moest me verbergen langs het pad.’
‘Hadden ze je gezien?’ vroeg Maurelle ademloos.
‘Bijna.’ Hij grimaste bij de gedachte aan wat er gebeurde met mensen die de avondklok overtraden. ‘Toen de soldaten gepasseerd waren, bleef ik nog een paar minuten zitten voor ik me weer durfde te bewegen. Ik kon maar aan één ding denken: dat ik zo snel mogelijk naar huis moest. Dus ik rende terug naar de boerderij, sloop mijn kamer in en kroop in bed.’ Kian veegde het laatste restje bloed weg van haar hand en legde de doek weg. ‘De volgende ochtend stormde mijn moeder in paniek mijn kamer binnen.’
Maurelle maakte een zacht geluidje en hij knikte. ‘Josh’ kamer was leeg. Toen pas realiseerde ik me dat ik de vorige avond helemaal was vergeten dat hij mee was naar het bos. Ik was zo geschrokken van de patrouille dat ik er totaal niet aan gedacht had.’
‘O nee’, fluisterde Maurelle. ‘Hebben jullie hem wel weer gevonden?’ Haar ogen werden groter. ‘Hij is toch niet… De patrouille…’
‘De soldaten hebben hem niet gezien’, antwoordde hij snel. Hij voelde Maurelles hand weer ontspannen in de zijne. ‘Mijn ouders sleepten me mee naar het bos om te laten zien waar we waren geweest de avond ervoor. Uiteindelijk vonden we hem helemaal aan de andere kant, verdwaald en bang.’ Kian schudde zijn hoofd. Achteraf was het een grappig verhaal waar zowel hij als Josh hard om konden lachen, maar hij besefte zich heel goed dat het anders af had kunnen lopen. De patrouille had Josh kunnen vinden, misschien zelfs wel hen allebei.
‘Waren je ouders boos?’
‘Boos is heel zacht uitgedrukt.’ Hij gniffelde zachtjes. ‘Ze waren razend. Ik heb hun woede dagenlang aan moeten horen.’
‘Je bent daarna vast nooit meer stiekem weggeslopen ‘s avonds’, zei Maurelle met een klein lachje. Toen Kian met een scheve grijns naar haar opkeek, rolde ze met haar ogen. ‘Ik had het kunnen weten.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld