Forum

Cameron.

Ik merkte ook aan mezelf dat ik veel meer dingen kon dan aan het begin? Ik was naar Dauntless gekomen als een dun jochie, iemand die zichzelf nooit zou kunnen verdedigen, al helemaal niet tegenover Eric. Nu wist ik ook wel dat ik hem nooit aan zou kunnen als het ging om een lichamelijk gevecht. Hij was nog vele malen sterker en ik zou het nooit van hem kunnen winnen, maar ik wist wel dat ik minder kansloos was en dat was voor mij toch al een hele vooruitgang. Ik was sneller, ik kon meer volhouden. Er waren gewoon meer dingen die ik kon doen en daar was ik toch wel blij mee! Als ik terug keek naar hoe ik een paar weken was geweest, snapte ik niet dat ik niet meteen out was gegaan tijdens het eerste gevecht. Ik had nou niet bepaald de bouw gehad van iemand die kon vechten en ik had niet echt een goede maaltijd gehad in Abengation. Het was genoeg geweest om van te leven, maar het was niet zoiets als in Dauntless! Niet veel vlees en veel koolhydraten! Dat was wel echt iets wat je nodig had als je wilde vechten, of in ieder geval jezelf wilde verdedigen en anderen wilde beschermen! Al was het ook heel handig voor nu, als ik leuke dingen wilde doen met Lotus! Iets wat wel leek te werken, want ik hoorde haar lachen en ik zag haar glimlach! Dat was wel hetgeen wat ik hiermee wilde bereiken en ik was blij dat we zo gek en dom konden doen, zelfs in deze tijden. We moesten er even van genieten. We waren misschien niet op de meest geweldige plek, maar het was iets en we moesten er maar het beste van maken met z’n tweetjes! Iets wat vast ging lukken, als ik ons nu zo zag! ‘Natuurlijk wel! Ik ga winnen!’ riep ik lachend! Ik keek zoekend om me heen, of er nog een andere tak was waar ik makkelijk bij zou kunnen om nog wat hoger te komen. Ik zag er eentje en pakte hem vast. Ik probeerde mezelf er aan omhoog te trekken en mijn been er overheen te zwaaien, maar ik werd afgeleid door Lotus. Ze klom zonder moeite naar boven en ze zat zelfs al op een andere tak, nog hoger dan de tak die ik nu vast had! ‘Hoe doe je dat?!’ Ik begreep echt niet hoe ze zo snel naar boven was gekomen! Misschien zou ik het wel niet winnen. Al maakte dat natuurlijk helemaal niets uit! Het maakte echt niks uit wie er zou winnen of verliezen, als we het maar leuk hadden en volgens mij hadden we dal wel! Uiteindelijk lukte het me om op de volgende tak te klimmen. Ik keek omhoog naar Lotus en schudde grinnikend mijn hoofd. Ik pakte een andere tak en klom daar ook op. Hij was iets hoger dan de tak naar Lotus op stond, waardoor ik nu een stuk groter was dan zij! Ik aaide zachtjes door haar haren en grijnsde. ‘Kleintje.’ Ze was echt een kleintje, zeker nu! Al maakte dat echt niks uit. Ze was heel erg sterk en ik wist zeker dat ze mij zo zou kunnen verslaan in een gevecht. Haar lengte kwam haar juist heel erg goed uit! Ze was klein en snel, ze kon sneller ergens weg komen en zelfs nu, in een dom wedstrijdje wie het hoogste kwam, zou ze me kunnen verslaan, alleen maar omdat ze lichter en kleiner was. Ze klom zo de boom in en waarschijnlijk zou ze echt van me winnen. Al vond ik dat helemaal niet erg. Het was fijn om haar even te kunnen horen lachen en ik was degene die daar voor kon zorgen! Dus wat maakte het dan nog uit? Het was gewoon een geweldig iets om die lach te zien, dat had ik vanaf het begin al gevonden! 

Lotus.
Dit was best wel leuk! Ik had nooit gedacht dat ik zoiets stoms leuk kon vinden. Het was iets wat ze in Amity deden, dat kon dat toch haast niet leuk zijn? Niet in mijn ogen in ieder geval! Ik had het behoorlijk mis gehad, want stiekem vond ik dit echt heel erg leuk om te doen. Niet alleen maar omdat ik de kans had om te winnen, maar ook omdat het best wel leuk was om te klimmen. Het had altijd wel iets gehad. Ik had hoogtes altijd fijn gevonden. Het gaf je een soort van onverwinnelijk gevoel, alsof je de hele wereld aankon. Het was iets stoms om te denken, maar zo voelde het echt voor mij! Het was misschien iets wat je als kind vond, maar ik had dat gevoel nog steeds. Daarom vond ik het ook zo fijn dat ik hoog woonde, dat ik over de gebouwen om Dauntless heen kon kijken en precies wist wat er aan de hand was. Toch was het nog veel fijner om boven op een gebouw te staan, de wind in je gezicht te voelen snijden. Een boom als deze kwam niet eens in de buurt bij een gebouw, zelfs niet bij mijn kamer. Het was niet eens zo als de Chasm diep was, maar het had wel iets. Ik vond het fijn om naar boven te kunnen klimmen. "Natuurlijk niet! Echt niet!" Riep ik lachend. Cameron ging niet winnen, ik zou er voor zorgen dat hij niet kon winnen, ik was snel. Ik was lichter, kleiner en waarschijnlijk ook veel sneller. Het belangrijkste was eigenlijk nog wel dat ik sterker was. Cameron was ook echt geen watje meer, niet zo’n slap iemand als hij was geweest, maar na een paar weken was hij echt niet zo sterk geworden als ik dat in jaren was geworden. Ik had vanaf jongs af aan getraind om er voor te zorgen dat mijn benen en armen sterk genoeg waren. Ik had moeten rennen naar de trein. Had de handvaten vast moeten kunnen pakken en mezelf op moeten trekken. Mijn armen hadden dan ook echt wel training moeten hebben om mijn eigen gewicht omhoog te kunnen trekken. Daarom ging het nu ook wel makkelijk. "Je bent gewoon veel te langzaam Cameron!" Bracht ik lachend uit. Ik had niet echt iets bijzonders gedaan, ik had mijn kracht niet extra in de strijd gegooid of dat dan ook. Ik had de boom alleen een beetje gebruikt, wat in mijn ogen best wel handig was. Cameron klom weer iets verder omhoog, waardoor hij boven me uitkwam. Ik schudde lachend met mijn hoofd. Ik was klein, maar niet nietig en gelukkig zag hij het ook niet zo. Het klonk niet kleinerend. Ik pakte de stam vast, zodat ik mijn voeten op dezelfde tak kon zetten als waar Cameron op stond. Ik sloeg mijn armen om zijn middel, zodat ik ik de boom niet meer vast hoefde te houden. Ik ging er vanuit dat hij zich wel goed genoeg vast had. "Dit was nog best wel leuk. Voor iets in Amity." Ik haalde mijn schouders op en keek even om me heen. We konden net een beetje door de blaadjes kijken. Niet heel erg ver, omdat we nou ook niet meer zo hoog zaten, jammer genoeg! Ik wilde nog wel iets verder weg van alles wat daar beneden gebeurde. "Ik heb trouwens gewonnen." Ik vond dat ik gewonnen had! "Dus nu verdien ik een prijs." Bij winnen hoorde gewoon een prijs, het maakte me niets uit wat Cameron daar precies van vond. Hij moest er anders maar voor zorgen dat hij zijn eer even opzij zette. Ik vond dat ik afleiding verdiende en soms mocht het gewoon alleen even om mij draaien. Het liefst zo veel mogelijk. Ik was ook gewoon leuk?  

Cameron.

Dit was iets heel anders dan de Chasm? Dat vond ik eng, maar dat was nog veel hoger en hier waren geen puntige rotsen in stromend water! Hier was alleen zacht gras, al was het vast niet zo zacht als ik me zou laten vallen. Waarschijnlijk zou het zelfs heel erg veel pijn doen, maar het was geen stromende rivier vol rotsen en een boom was toch ook wel beter vast te houden dan de railing van een brug! Dat was nog steeds iets wat ik Lotus nooit had vergeven, waarvoor ze het ook had gedaan! Ik had het echt verschrikkelijk gevonden en ik had ook echt niet geweten of ik daar een lange tijd had kunnen blijven hangen! Mijn armen waren lang niet sterk genoeg geweest! Dat waren ze nu ook niet, maar wel iets sterker. Dat betekende echter niet dat ik er zomaar daar boven zou gaan hangen en doen alsof het allemaal niets was, want het was heel erg veel om daar te hangen! Dit was maar een simpele boom en dit was juist heel erg leuk om te doen, vooral met Lotus! Ze leek het echt leuk te hebben en ze deed heel erg haar best om te winnen! Ik ook, maar ergens wist ik toch al dat Lotus zou winnen en dat vond ik ook helemaal niet erg! Als ze won, was ze namelijk heel erg vrolijk en dat was juist heel erg leuk om te zien! Zeker omdat ze zich net wat minder had gevoeld! ‘Oh ja, ik ben ergens slecht in en je gebruikt mijn hele naam!’ zei ik lachend. Ze had Cameron gezegd! Dat terwijl ze normaal altijd Cam zei, wanneer dan ook. Ik vond het niet erg, het was alleen anders om te horen! Het was mijn oude naam geweest, al was het ergens nog steeds mijn naam! Het was echter zo dat nu iedereen me Cam noemde, echt iedereen! Behalve mijn ouders dan, maar wat kon ik daar nou van verwachten? Dat waren mijn ouders! Daarbij mocht Lotus het echt wel zeggen, dat vond ik niet erg! Het was Lotus! Al zou ik haar nooit echt anders kunnen noemen. Ik had haar wel een paar keer Lolo genoemd, ik vond het wel heel schattig klinken? Lotus was ergens ook wel schattig, als ze alle piercings uit had en nauwelijks meer make-up op had. Dan was ze gewoon lief! Lotus had uiteindelijk al gewonnen, waardoor ik moest lachen. Ze vond dat ze een prijs verdiende en dat verdiende ze ergens ook wel! Ze had gewonnen en daar hoorde toch ook wel een prijs bij! Ze kwam al snel bij me op de tak staan en ergens was ik bang dat de tak het niet zou houden, maar het leek er toch op alsof we hier samen zouden kunnen staan! Ik voelde haar armen stevig om me heen en ik glimlachte, waarna ik één van mijn armen ook rond haar middel legde. Met mijn andere hand hield ik de tak boven me vast, zodat ik mezelf en Lotus goed staande zou kunnen houden. ‘Ik denk dat die prijs ook wel een troostprijs is voor mij.’ Als het tenminste ging over een zoen, zou ik het helemaal niet erg vinden om haar een zoen te geven! Daarom plaatste ik mijn lippen ook gewoon op die van haar en trok ik haar dichter tegen me aan. Zoenen met Lotus was iets speciaals. Lotus dacht dan wel dat we niks hadden en ik wist dat ik me daar aan moest houden, maar soms leek het op meer dan dat? Misschien liep ik wel te hard van stapel, vooral door alles wat er was gebeurd, maar soms leek het gewoon alsof Lotus ook bij mij wilde zijn, net zo graag als dat ik bij haar wilde zijn! Al was het misschien wel gewoon dat Lotus graag aandacht wilde, maar ze zocht die aandacht tenminste bij mij!

Lotus.
Ik haalde lachend mijn schouders op. "Dan kan ik je heel vaak bij je hele naam noemen, want je bent altijd slechter dan ik ben." Ik stak lachend mijn tong even naar hem uit. Iets wat vreselijk kinderachtig was, maar ik vond het leuk om te doen. En ik had ergens wel gelijk. Ik was sterker dan hij was en dat was in heel erg veel dingen te zijn. "Misschien alleen in koken. In koken ben je Cam. Al heb je die positie net ook wel een klein beetje verknald." Hij had me echt iets vreselijks voorgeschoteld! Hij had echt gedacht dat hij iets lekkers aan me had gegeven, maar dat was het echt niet! Ik wilde niet eens weten hoe die dingen smaakten als ze eenmaal klaar waren. Dat kon namelijk niet goed zijn! Ik had ze heel erg vies gevonden en het beslag moest toch wel goed smaken voordat hetgeen wat je maakte ook goed was. Dat was bij de cake in Dauntless ook zo! Daar hadden Cameron en ik ook wel eens van gesnoept, maar het was wel heel erg lekker geweest. Niet heel erg goed voor ons, omdat rauwe eieren blijkbaar niet goed waren voor je lichaam, maar het was wel lekker geweest! Er waren wel meer dingen niet goed voor je lichaam. In Dauntless was het toch wel verstandig om daar rekening mee te houden, want anders zou het uiteindelijk niet heel erg goed aflopen! Je had je lichaam gewoon nodig! Daar moest je dan ook gewoon goed voor zorgen. Je moest er voor zorgen dat je er mee kon doen wat je maar wilde doen, dus je moest uiteindelijk wel goed eten! Iets wat hier niet ging gebeuren. Ik wist niet hoe ik aan voldoende energie moest komen, helemaal niet omdat het uiteindelijk misschien wel weer op een gevecht met Eric, Max en de aanhangers zou kunnen uitdraaien! "En ik vind dat ik je zo mag noemen, want jij noemt me Lolo." Soms. Niet heel erg vaak. Hij moest het niet proberen om me zo te noemen waar andere mensen bij waren. Dat was veel te schattig en ik was alles behalve schattig! Cameron was tenminste zijn echte naam, het was niet een bijnaam, zoals Lolo. Ik noemde hem ook echt niet zo als er andere mensen bij waren. Hij had er voor gekozen om onder een andere naam naar Dauntless te komen. Iets wat toch wel wat beter bij de factie had gepast. Zijn ouders noemden hem echter nog gewoon Cameron. Iets wat ik best wel grappig vond om te horen. Hij vond het volgens mij niet heel erg, want hij liet het gewoon toe. Misschien kwam het ook wel omdat hij zijn ouders niet tegen durfde te spreken? Ik wist niet hoe hun relatie was, maar ik wist wel zeker dat hij niet veel met ze had gepraat toen hij nog in Abnegation had gewoond. Hij wist vast nog veel minder van zijn ouders dan ik van de mijne wist! Ik glimlachte toen ik de lippen van Cameron tegen de mijne aan voelde. Gelukkig was het niet meer zo twijfelig als aan het begin. Nu kon hij zijn lippen gewoon op de mijne drukken omdat hij wist dat het kon. Al was het ook wel weer schattig geweest. Ik vond zijn gedrag sowieso wel schattig omdat hij zo voorzichtig met me was. Dat hoefde niet eens! Ik was heel wat meer gewend, maar hij natuurlijk niet en daarom was hij zo voorzichtig. Ik vond onze lippen die alleen maar wat tegen elkaar aan lagen eigenlijk veel te weinig, daarom maakte ik ook gewoon wat meer van de zoen. Het maakte me normaal gesproken helemaal niets uit wie het precies zag, maar ik vond dit echt ook wel iets hebben. We stonden boven in een boom, iets wat alles alleen maar spannender maakte?

Cameron.

Het was niet zo dat het erg was dat ze mijn hele naam gebruikte. Het was immers gewoon mijn naam, dat was het altijd al geweest! Mijn ouders noemden me nog steeds zo, maar die waren ook niet echt anders gewend en ik deed er ook echt niet moeilijk over? Het was maar een naam! Het was echter vreemd om het uit de mond van Lotus te horen komen, omdat ze me normaal altijd Cam noemde. Dat was ook de naam die ik op had gegeven toen ik in Dauntless was gekomen. Ik wist eigenlijk niet waarom. Het was korter, iets mysterieuzer misschien wel? Vooral korter en dat was in Dauntless toch wel een dingetje. Er waren nooit echt hele lange namen, ik had ze tenminste niet gehoord! Volgens mij was Marlene haast de langste naam die ik voorbij had zien komen in de tijd dat ik er was geweest, maar we noemden haar ook vaak genoeg gewoon Mar, dus dat was ook weer kort! Daarbij had Lotus ook wel gelijk. Ik noemde haar Lolo, maar dat deed ik niet waar anderen bij waren. Dat zou ik eens moeten doen! Dan zou Lotus me echt neer slaan! Het was nou niet echt een naam die heel erg veel angst inboezemde, al was Lotus dat ook niet! Ze was vernoemd naar een bloem! Dat was meer iets voor de mensen uit Amity om te doen! Het zou me niets verbazen als we nog mensen tegen zouden komen die Clover heetten, of iets in die richting! Er was immers ook al een Lelah! Lotus paste hier met haar naam wel mooi tussen, maar ook dat was iets wat ik beter niet kon zeggen. Ze hield niet van deze plek, dat had ze me net ook wel duidelijk gemaakt! Ik zou haar echter wel gewoon Lolo blijven noemen, want ze was mijn Lolo! Stiekem, want ze vond het vast niet leuk als ik het woordje “mijn” gebruikte. Ik vond het echter wel bij haar passen, maar de rest van Dauntless zou me waarschijnlijk voor gek verklaren. Lotus was niet schattig en lief, maar dat kon ze echt wel zijn! Misschien niet bij iedereen en al helemaal niet als je haar dwars zat, maar ze kon het echt wel! Ze had mij en Uriah immers ook geholpen om door de angsten heen te komen? Iets wat haar heel erg goed was gelukt, al hadden we er nu niet heel erg veel aan. Ik probeerde mijn balans zo goed mogelijk te houden, aangezien ik dit moment niet wilde verpesten door naar beneden te vallen! Het lukte nog aardig goed , aangezien ik één van de takken vast had en de tak waar we op stonden breed genoeg was voor ons beiden om op te staan, maar Lotus maakte me al snel duidelijk dat ze meer wilde dan alleen een kus. Iets waar ik helemaal niks op tegen had, natuurlijk niet! Het was echter wel zo dat zoenen en proberen niet te vallen best lastig was, maar tegelijkertijd was het ook wel weer heel erg leuk dat we hier in een boom stonden? Ik wist niet om iemand ons door had, maar wat dan nog als ze ons wel door zouden hebben? Dan zouden ze een beetje wijzen en lachen, maar ik stond hier wel mooi met Lotus! Lotus was gewoon een geweldig iemand en als er één iemand was met wie ik hier in een boom wilde staan, dan was zij het wel! Vanaf het begin had ik al iets in haar gezicht en natuurlijk was ik heel erg blij dat ik nu hier met haar kon staan, maar ik was er achter gekomen dat ze nog zoveel meer was dan alleen haar uiterlijk en dat ik ook heel erg blij mocht zijn dat zij ook wat meer in mij zag, ondanks dat ik er niet zo uit zag als de meesten in Dauntless?

Lotus.
Ik vond het juist wel leuk om zijn hele naam te gebruiken. Niet veel mensen wisten zijn naam, in ieder geval niet in Dauntless of ze moesten op hebben gelegd tijden de keuzeceremonie op hebben gelet. Op de een of andere manier deden mensen dat echt nooit. Heel veel mensen wisten ook niet meer wie Four was, gewoon omdat ze nooit op hadden gelet. Voor ons als Dauntless was het ook niet heel erg boeiend als er iemand uit Abnegation koos. Vaak kozen die toch wel voor hun eigen factie. Eigenlijk was geen enkele factie boeiend genoeg, behalve Dauntless. Uiteindelijk ging het toch om onze eigen factie en we wilden wel weten waar mensen dan eindigden. Al was het vaak niet zo heel erg leuk als ze uit onze factie gingen. Niet dat we daar iets op mochten doen. We wisten ook wel dat de keuze aan de mensen zelf lag. Maar als er iemand voor Dauntless koos was het wel meteen een heel erg groot feest. Diegene werd wel heel erg goed begroet, uit welke factie hij ook was gekomen, want uiteindelijk moest diegene zich wel thuis voelen. Ondanks dat het misschien nog niet hun thuis was. Cameron was ook zo begonnen, voor hem hadden mensen ook heel erg hard geklopt, geroepen, gestampt. Ondanks dat hij misschien uit Abnegation was gekomen. Dat had voor ons helemaal niet uitgemaakt, toen niet in ieder geval. Daarna was het wel anders gegaan, want Cameron had nog heel erg lang het woord Stiff naar zijn hoofd geslingerd gekregen en dat was toch best wel hard? Eigenlijk was hij niet eens een Stiff, hij had gekozen voor Dauntless en hij was net zo Dauntless geweest als de rest van de aspiranten. Uiteindelijk had hij wel laten zien dat hij strek was, niet zoals mensen van hem dachten of verwachten. Hij kon behoorlijk goed vechten, rennen, alles was eigenlijk wel oké geweest. Niet het meest geweldig, maar ook zeker niet het aller slechtst. Ik had het vanaf het begin in ieder geval leuk gevonden om met hem te moeten trainen omdat we met een oneven aantal waren geweest. Daardoor was ik ook wel een beetje anders naar hem gaan kijken. Hij had misschien niet echt in zichzelf geloofd, maar ik had wel geprobeerd dat hij dat uiteindelijk wel had gedaan? Misschien niet op de meest normale manier, maar ik had het heel erg logisch gevonden. Het had mij echt niet uitgemaakt dat hij misschien even bang was geweest! Natuurlijk, iedereen was bang als je boven de Chasm had, als je dat niet was, dan was je gewoon niet menselijk? Maar angst en een kick lagen wel heel erg dicht bij elkaar. Je kon er op de een of andere manier toch ook el van genieten!  Ik probeerde me zo goed mogelijk vast te houden aan Cameron, zodat ik in ieder geval niet op de grond zou eindigen. Ik hoopte maar dat Cameron zich ook een beetje goed vast had. Want op sommige momenten waren er gewoon dingen die ik deed, waardoor hij rare bewegingen maakte. Alsof hij niet helemaal meer zeker wist of hij me wel aan mocht raken of niet. Dat mocht hij wel! Heel erg graag zelfs. Het werd een keer tijd dat hij me op een andere manier aan zou raken. Ik probeerde zo rustig mogelijk aan te doen met hem, omdat hij niet heel erg veel gewend was en ik ook niet wilde dat hij van me wegrende.  Er was iets speciaal aan Cameron, iets waardoor ik hem graag bij me had en ik wilde ook niet dat dat zomaar over zou gaan! Dat hij ineens weg was! Niet dat hij op het moment makkelijk weg kon. We stonden in een boom, daarbij zaten we hier in Amity en konden we niet echt ergens anders naar toe? 

Cameron.

Het scheelde dat we hoog in een boom zaten, want dan zou niemand ons kunnen zien. We hadden een hoop bladeren om ons heen, waardoor we goed beschut waren en het was niet zo dat mensen ons zouden zien als ze er langsheen liepen. Tenminste, dat dacht ik. Misschien was het wel een ander verhaal als ze er onder zouden staan. Dan zouden ze vast roepen dat we er uit zouden moeten komen, maar dan zouden ze toch eerst naar boven moeten klimmen om ons hier weg te halen! Ik vond dat we mochten genieten van wat deze plek te bieden had, dus ook deze boom! Wat maakte het nou uit dat we hier stonden en dat we elkaar zoenden? Natuurlijk maakte het mij wel veel uit, maar wel op een goede manier! Ik vond Lotus echt heel erg leuk en dat we nu eindelijk echt van elkaar konden genieten, was iets waarvan ik had gedacht dat het nooit zou gaan gebeuren. Vooral niet met Eric er bij! Die was altijd in de buurt geweest, waardoor hij altijd had gedaan alsof Lotus van hem was. Iets wat nu duidelijk niet meer zo was! Anders was ze vast in Dauntless gebleven! Dat terwijl we nu ook wel iets Dauntless deden en dat bewees maar weer dat je alles kon doen wat je maar wilde, in welke factie je misschien ook zat! Wij klommen in bomen, maar dat deden de kinderen hier ook! Die waren net zo erg bezig geweest als dat wij nu waren, al waren wij elkaar nu aan het zoenen en dat was toch wel een groot verschil met aan takken hangen, maar het kwam toch haast op hetzelfde neer? Je kon veel meer zijn dan één ding en ergens werd het ook hoog tijd dat mensen dat door zouden hebben! Ze zouden gewoon in moeten zien dat je niet alleen maar eerlijk of slim hoefde te zijn, maar dat je ook aardig en onzelfzuchtig kon zijn! Ik merkte dat Lotus me zo goed mogelijk vasthield, zodat ze niet zou vallen, waardoor ik toch wel een beetje moest lachen. We stonden hier gewoon niet zo heel erg handig, maar het was wel heel erg leuk! Het was iets wat weinig anderen waarschijnlijk hadden gedaan en het had ook wel iets om hier te staan. Doordat ik moest lachen, had ik de zoen gestopt. Ik legde mijn voorhoofd tegen dat van Lotus aan en keek haar aan. ‘Was dat een goede prijs?’ Ik vond het in ieder geval wel een goede prijs, maar ik wist ook niet wat Lotus in gedachten had gehad! Zij was immers nog altijd meer gewend dan ik! In Dauntless deed je gewoon veel sneller dingen, in Amity duidelijk ook! Daar was Urih het bewijs van. Hij was hier nog maar één dag en hij had al met een meisje in bed gelegen, met de dochter van één van de vertegenwoordigers zelfs! En de vriendin van Jamy! Ik vond het nog steeds vreemd dat hij dat niet erg vond. Dat hoorde je wel erg te vinden? Ik zou het zelfs erg vinden als Lotus opeens weer seks zou hebben met Eric, ondanks dat wij dat nog niet eens hadden gedaan en we niet een officiële relatie hadden.  Ik wist niet precies hoe het zat, maar seks was iets wat tussen twee personen gebeurde en het hoorde toch wel speciaal te zijn? Of in ieder geval goed! In Abengation ging het gewoon om het maken van kinderen, maar in Dauntless ging het om plezier en als het ging om plezier, moest het haast wel leuk zijn? Ik had geen idee! Lotus had het vaak genoeg gedaan, dus daaruit kon ik eigenlijk wel opmaken dat het ook echt leuk was? Ik keek naar Lotus en gaf haar een kus op haar wang. ‘Ik vind dit wel een heel goed plekje.’ We stonden gewoon in een boom! Dat hadden vast niet veel mensen uit Dauntless gedaan!

Een paar uurtjes later (:

---

Lotus.
Ik wist niet meer precies hoe het was gebeurd, maar van de zoenen in de boom waren heel veel meer dingen gekomen. Toen we er eenmaal uit waren geweest hadden we over de heuvels hier gerend en omdat we waren gevallen, hadden we een beetje als twee idioten over elkaar heen gerold. Cameron had me weer kunnen laten, op een manier waarop ik eigenlijk nog nooit had gelagen. Voor een korte tijd waren we gewoon kleine kinderen geweest. Maar kleine kinderen die heel erg snel op waren gegroeid en uiteindelijk zoenend in het gras hadden gelegen. Van zoenend in het gras, tot aan zoenend op een bed in de schuur waar we in overnachten. Het was een goede plaats om te zijn, helemaal omdat we alleen waren geweest. Ik had niet echt geweten waar het vandaan was gekomen, maar het was duidelijk geweest dat Cameron ook klaar was geweest voor seks. Ik had nog een paar keer netjes gevraagd of hij het wel had gewild. Oké, misschien één keer. Voor mij was dat genoeg geweest om te weten dat hij het echt wilde. Wie wilde nou geen seks met mij? Mensen die daar voor zouden passen zouden wel echt heel erg idioot zijn! Ik had wel rustig aan met hem gedaan, dat had ook gewoon gemoeten? Hij was echt nog helemaal niets gewend, dan was het ook niet goed geweest om meteen van alles met hem uit te gaan proberen. Het was goed genoeg voor me geweest en ik wist haast wel zeker dat het vaker zou gaan gebeuren. Nu lagen we nog goed tegen elkaar aan. Ik had nog geen zin gehad om iets van kleding aan te doen, waarom zou ik ook? Er was niemand! Volgens mij was het bijna etenstijd, maar hier hoefde je daar niet meteen vanaf het begin bij te zijn. Aan het einde was er ook nog wel genoeg eten over, waardoor we zo ook nog wel wat konden eten. Ik drukte mijn lippen nog even op de borstkas van Cameron, waar ik goed bij kon omdat ik dicht tegen hem aan lag geplakt. Het was ook maar een eenpersoonsbed, dus heel erg veel ruimte hadden we niet. Al moest ik zeggen dat er genoeg momenten waren geweest waarop ik nog minder ruimte had gehad. Ik wist nu niet echt hoe Cameron ons zag, misschien dat hij dat we nu wel echt samen waren en misschien waren we dat ook wel. Ik wist het niet zo goed. Ik was dat niet gewend, echt niet, maar ik wilde ook niet dat hij zomaar weg ging. Ik wilde niet dat hij er ook maar over nadacht dat hij dit met andere mensen te willen doen! Dat was gewoon geen fijn idee. Ik wist ook wel dat hij zelf ook niet wilde dat ik straks weer naar een andere zou gaan. Hij had het ook niet leuk gevonden toen ik voor zijn ogen met Eric had gezoend. Nou dat ging op het moment echt niet zomaar meer gebeuren! Echt niet! Eric zou me eerder de strot dichtknijpen dan dat hij me weer zou zoenen. Ik hoorde wat gerommel beneden en zuchtte zachtjes, want dat zou betekenen dat we zo wel uit bed moesten komen. Ik had wel honger en ik wilde kijken of er nog een stuk vlees lag. Niet dat ze daar heel erg happig op waren, totaal niet zelfs. De meeste mensen leken zelfs vegetariërs te zijn, wat ik niet begreep. "Cam?" Hoorde ik Uriah roepen. Duidelijk Uriah. Ik rolde even met mijn ogen. Ik had niets tegen hem, maar hij had nou niet echt het geweldige moment uit te gekozen om een beste vriend van Cameron uit te gaan hangen. "En juist dit moment kiest hij om niet met Lelah bezig te zijn." zei ik terwijl ik mijn hoofd schudde.  

Cameron.

Hoe het ook was gekomen, uiteindelijk waren Lotus en ik in een bed beland! We hadden het eerst gewoon heel leuk gehad? We hadden wat rond gerend over het gras en hadden elkaar achterna gezeten. De ene keer was ik op Lotus gedoken en de andere keer zij op mij, tot we er genoeg van hadden gekregen en ons gewoon in het gras hadden laten vallen om daar te zoenen. Zoenen met Lotus was nooit vervelend, zeker niet als we het ook nog eens zo leuk hadden gehad! Lotus was met het idee gekomen om het naar binnen te verplaatsen en ik was er zonder twijfel mee akkoord gegaan. Ik had niet echt in mijn achterhoofd gehad dat er meer zou kunnen gebeuren, maar dat was wel gebeurd! We hadden seks gehad! Iets wat voor mij totaal iets nieuws was geweest, maar het was alles behalve heel vervelend geweest! Wie zou het ook vervelend vinden om op die manier tegen Lotus aan te liggen? Ze was geweldig! We hadden het heel erg goed gehad samen en we lagen nu al een tijdje samen in het bed, gewoon om na te genieten van wat er net was gebeurd. Iets wat ik waarschijnlijk beter kon gebruiken dan Lotus, want zij had dit ongetwijfeld vaker gedaan en dan ik en dat was ergens ook wel te merken? Ze had het echter totaal niet erg gevonden als ik niet had geweten wat ik had moeten doen en ze was best rustig geweest? Dat had er toch wel voor gezorgd dat ik nog steeds met een glimlach op mijn gezicht in het bed lag, met Lotus dicht tegen me aan. Ik streek zachtjes door haar haren en grinnikte toen ik haar lippen op mijn borstkas voelde. Het liefst wilde ik hier nog een hele tijd blijven liggen, gewoon om een beetje te genieten van de rust die we nu hadden. Jammer genoeg werd de rust verstoord door Uriah, die mijn naam riep. Ik keek naar Lotus en ik boog me grijnzend naar haar toe. ‘Misschien is hij wel bezig met haar geweest in de tijd dat wij heel druk bezig waren met elkaar.’ Ik gaf haar een kus en ging vervolgens rechtop zitten. ‘We zijn boven! Wacht even!’ riep ik naar Uriah, al was het natuurlijk al te laat. Ik hoorde hem al de trap op komen en ik trok snel de deken iets meer over mij, maar vooral over Lotus heen. Het maakte me niet uit dat er al genoeg waren die haar zo hadden gezien. Daar hoefde Uriah niet bij te komen. ‘Wow…’ zei Uriah grijnzend toen hij boven kwam en ons in bed zag zitten. ‘Goed gedaan, Cam.’ Ik fronste, al wist ik zeker dat ik ook moest blozen. Ik wist niet eens wat hij er mee bedoelde! Waarschijnlijk dat het goed was dat ik Lotus in bed had gekregen, maar zo was het helemaal niet gegaan? Het was gewoon zo gebeurd! Daar zei niemand nee tegen, ik ook niet! Ik was juist blij dat ik die eerste keer nu achter de rug had! Dat het ook nog eens met Lotus was geweest, was alleen maar goed. ‘Oh, stel je niet aan, Stiff,’ zei Uriah, al bedoelde hij het duidelijk als een grapje. ‘Ik wilde vertellen dat Johanna alle Dauntless bijeen wil hebben. Ze heeft een bericht uit Dauntless? Ik weet het niet precies, maar we moeten dus naar de kas komen. Dus kleed je aan en kom mee!’ Uriah pakte mijn shirt van de grond en gooide die mijn kant op. Ik ving hem op en schudde kort mijn hoofd. Die jongen was af en toe soms zo vrolijk dat ik me echt afvroeg of er niet iets mis was met hem. Zelfs nu was hij vrolijk! ‘We komen er zo aan,’ beloofde ik en ik wachtte tot hij weg ging. Als Johanna ons allemaal bij elkaar wilde hebben, zou het wel serieus zijn. Dan zouden we dus ook wel moeten komen. 

Lotus.
Volgens mij had Cameron het wel heel erg goed naar zijn zin gehad. Iets wat haast wel had gemoeten, wie had het nou niet als ze zoiets met mij konden doen? Het was echter ook wel eens fijn om erna ook zo te liggen. Ik was wel eens naast Eric in slaap gevallen, maar daar waren echt geen knuffels bij gekomen en ook geen liefdevolle zoenen. Als je ze zo kon noemen. Ergens waren ze zo te noemen, maar dat was ook wel weer een eng woord. Het woord liefde vond ik het al veel te veel! Cameron had het gelukkig ook niet in zijn mond genomen en ik wilde ook niet dat hij dat zomaar deed. Dan kon ik nog wel een tijdje bij hem blijven, het leuk met hem hebben, want dat hadden we echt wel. Zelfs op een plaats als dit hadden we het goed naar onze zin gehad. Niet alleen in het bed hier, maar ook op de heuvels en in de boom! Het waren dingen die we beiden niet gewend waren omdat we in hele andere facties op waren gevoeld. Bij ons kon je niet zomaar je ergens op de grond laten liggen en dan naar beneden rollen. Dan kwam je tegen een rots aan of nog erger, je donderde van de Chasm af. Volgens mij mochten ze in Abnegation niet eens rennen, want rennen had iets met haast te maken en dat had dan weer met egoïsme te maken. Uiteindelijk had alles met egoïsme te maken? Je ademende toch ook, terwijl er misschien op een gegeven moment niet genoeg lucht meer zou zijn voor andere mensen, was dat dan ook niet zelfzuchtig? Ergens wel toch? Ik zou er niet te veel over vragen, zeker niet aan Cameron, hij hield zich niet meer aan de idealen daar. Ik kon het altijd aan zijn ouders vragen, maar daar kwam alleen maar een discussie van, die zij niet aan mochten gaan omdat het zelfzuchtig was. Alles was dat, daarom was het eigenlijk zo belachelijk. Ik vond de andere facties sowieso maar raar. "Ik durf te wedden dat zij hem nooit zo goed heeft kunnen laten voelen als ik bij jou." Zei ik grijnzend terug. Voor een jongen was de eerste keer niet zo heel erg, verre van zelfs. Heel wat jaren geleden was het bij mij wel iets anders, ik was nog best wel jong geweest. Een jaar of veertien? Misschien nog iets jonger, maar het was voor een meisje gewoon de eerste keer best pijnlijk? Daar had ik nu al helemaal geen last meer van, maar Cameron ook niet! Ik kon me niet voorstellen dat er überhaupt iets pijnlijk was? Ik keek naar Uriah en wiebelde even met mijn wenkbrauwen. Uriah en Cameron waren volgens mij al best wel eventjes bevriend en hij dacht toch ook wel anders over seks dan Cameron dat had gedaan, of misschien nog wel deed. Het was juist wel grappig dat hij hier zo stond. Hij mocht ook wel even weten dat Cameron had gescoord? Al was ik meer diegene die dat had gedaan. Hoe het dan ook was, het was duidelijk dat Cameron geen Stiff meer was. Ondanks dat Uriah die term nog wel gebruikte. Wat waarschijnlijk iets meer vriendschappelijker was, het klonk niet echt plagend. Ik wachtte totdat Uriah zich om had gedraaid en kwam uit bed. Van mij mocht hij ook best wel even hebben gekeken, zeker om even te vergelijken met Lelah, maar Cameron had dat vast niet zo heel erg leuk gevonden. Ik raapte als eerst mijn ondergoed bij elkaar en trok die aan. Vervolgens wurmde ik mezelf in de zwarte broek en moest even omlopen om het topje te vinden, die half op het andere bed lag, omdat ik die zelf uit had gegooid. Ik was iets minder voorzichtig geweest dan Cameron. Ik trok het topje ook nog over mijn hoofd en wachtte totdat Cameron ook klaar was.  

Cameron.

Wat Lelah en Uriah ook hadden gedaan, het was vast niks bij dit! Dit was met Lotus geweest! Ik wist niet of het voor haar net zoveel had betekend voor mij en ik had er tot nu toe wijselijk mijn mond over gehouden, maar het betekende wel degelijk iets? Die gevoelens die ik voor Lotus had gehad, die waren er nog altijd en ze zouden ook niet zomaar weg gaan. Ik wist dat Lotus graag afstand wilde, dat ze niet wilde denken aan iets wat ook maar op een relatie leek. Alleen het woord al vond ze verschrikkelijk, dus daarom hield ik mijn mond er over. Ze kon echter ook niet ontkennen dat er niets aan de hand was tussen ons? Het was allemaal vanzelf gegaan en ik wist zeker dat ze nog nooit zo met iemand anders had gelegen, nadat ze seks had gehad! Dat ze was blijven liggen om elkaar gewoon vast te houden, misschien een beetje te praten over alles. Dat was wat wij in ieder geval net hadden gedaan, tot Uriah dan naar boven was gekomen. Gelukkig was hij nu al weer weg. We konden alleen niet blijven liggen, want blijkbaar was er iets belangrijks aan de hand! Misschien was het wel een goed bericht vanuit Dauntless? Ik hoopte het in ieder geval! Misschien dat er anderen waren geweest die Eric te pakken hadden gekregen, die er voor hadden gezorgd dat alles was gestopt! Uriah had er best vrolijk uitgezien, dus het was vast wel goed nieuws? Daar hoopte ik in ieder geval op! Ik trok mijn kleren maar snel aan en kwam overeind. Ik sloeg mijn armen om Lotus heen en gaf haar nog een kus. We hoefden niks te zeggen, zeker niet als het ging om relatiedingen, maar ik mocht haar best een kus geven toch? Dat had ik net ook gedaan en toen had ze het ook lang niet zo erg gevonden! ‘Denk je dat het goed nieuws is?’ Ergens moest het haast van wel? Ze wilden alleen de Dauntless spreken! Het ging sowieso over Dauntless en wat er daar allemaal was gebeurd, dus het kon haast niet anders dat ze goed nieuws voor ons hadden! Ik nam de hand van Lotus vast en liep samen met haar naar beneden. Ik zag een paar anderen ook al naar de kas lopen en toen we daar aankwamen, leek bijna iedereen er al te zijn. Behalve Johanna stond Zayn er ook nog, maar ze leken beide niet heel erg vrolijk. Tenminste, het was ook niet zo dat ze echt in een sombere bui waren, maar ze keken wel heel erg zorgelijk! Ik nam plaats op één van de banken die er stonden en trok Lotus goed tegen me aan. Als Uriah ons net al in bed had zien liggen, dan was het vast niet zo erg als ze ons zo zouden zien zitten? Al kon Lotus daar nog wel eens anders over denken. ‘Bedankt dat jullie allemaal zo snel zijn gekomen,’ startte Johanna en ze zette een stap naar voren. Ze keek naar de ruimte vol Dauntless en vervolgens naar Zayn, wie het duidelijk over moest nemen. ‘We hebben zojuist een bericht ontvangen vanuit Dauntless. De simulaties waar de anderen onder waren, zijn gestopt. Jammer genoeg is een groot deel van Abnegation vernietigd. Velen zijn omgekomen, anderen zijn gevlucht.’ Ik slikte en kneep in de hand van Lotus. Ik wist dat mijn ouders hier waren, maar er waren daar nog zoveel meer mensen die ik wel kende! Die waren nu misschien wel dood! ‘Een groep Dauntless is terug gegaan naar jullie gebouwen, een andere groep is naar Candor gegaan. De groep in Dauntless stond achter Eric en zijn acties…’ Zayn viel stil, alsof hij niet leek te weten wat hij op dit moment moest zeggen. ‘Eric heeft het echter niet gehaald. Hij is dood gegaan aan zijn verwondingen. Max staat er nu in zijn eentje voor.’

Lotus.
Ik was best wel benieuwd waarom we bij elkaar werden geroepen. Ze hadden een bericht uit Dauntless en ik wist niet zo heel erg goed wat ik daar van moest verwachten. Misschien wilden ze wilde dat we ons overgaven en als we dat niet deden dat ze hier ook naar binnen zouden vallen alsof het helemaal niets was. Dat Amity precies zou eindigen zoals Abnegation. Maar dan zouden ze al moeten weten dat wij hier zaten en volgens mij deden ze dat niet. We hadden namelijk niet echt willen opvallen en volgens mij hadden Johanna en Zayn het ook behoorlijk stil gehouden. Dat was ze in ieder geval geraden! Ik haalde mijn schouders op, op de vraag van Cameron. Ik had geen idee of het goed nieuws was of niet. Echt niet. Ergens verwachtte ik van niet. Hoe kon er goed nieuws zijn? Waarschijnlijk was het chantagemateriaal, daar was Eric nou eenmaal goed in. Een bericht sturen om ons schuld aan te praten en er voor te zorgen dat we iemand kwamen redden of wat dan ook. Ik zag hem er nog wel voor aan om even te vertellen dat ze mijn vader gevangen hadden genomen en dat ze wilden dat ik in ieder geval terug kwam, want anders zouden ze hem vermoorden. Zoiets, iets anders kon het nieuws niet zijn. Toch dacht ik niet te veel na terwijl ik samen met Cameron naar de kas, waar ze het duidelijk aan iedereen wilden vertellen. Ik was echt heel erg benieuwd, maar niet op een hele goede manier. Ik liet me naast Cameron trekken terwijl ik rond keek. Er waren niet zo heel erg veel mensen uit Dauntless. De helft was immers gaan schuilen samen met Jasmine. Dat waren vooral kinderen geweest en die hadden we hier ook echt niet mee naar toe kunnen nemen. Ik vroeg me nu wel af hoe het daar was gegaan. Ik hoopte dat ze zichzelf en de rest had kunnen verstoppen, want anders was alles wel een beetje voor niets geweest. Voor hun gedeelte in ieder geval. Ik luisterde naar Zayn die begon te vertellen wat er aan de hand was. er waren mensen die naar Candor waren gegaan? Dat was best wel logisch, zij waren blijkbaar diegene die het er totaal niet mee eens waren geweest, wat er allemaal was gebeurd. Het was misschien rot om te zeggen maar eerlijk gezegd boeide het andere me niet. Wat er allemaal was gebeurd in Abnegation zou me een zorg wezen. Ik had gezien hoe het eruit had gezien en dat was vreselijk, maar ik had er ook helemaal niets meer aan kunnen doen. In mijn eentje tegen heel wat mensen vechten? Dat ging gewoon niet! Cameron leek het duidelijk wat erger te vinden, daarom kneep ik ook zachtjes in zijn hand. Ik dacht na over Candor. Als de rest daar was, konden we daar misschien ook wel naar toe? Dat was beter dan Amity. Ik kon hier niet te lang blijven, ik hoorde hier niet en over een paar dagen, misschien al wel een paar uur zou ik het gewoon niet meer trekken om aardig te moeten doen. De aardigheid te moeten accepteren, dat werd gewoon veel te veel met al die hippies hier. Ik schrok een beetje van de laatste woorden. Niet echt een beetje, ik schrok gewoon van de laatste woorden. Eric was dood? Eric?! Dood?! Ergens voelde het zo leeg van binnen. Hij was er gewoon niet meer. Ik had de afgelopen jaren van alles met hem gedaan. We waren samen door de Inwijding gegaan, waar we best wel veel aan elkaar hadden gehad. We hadden wel echt een band gehad samen. Dat klonk nu zo stom om te zeggen, maar het was echt zo. We waren sowieso vrienden geweest, vaak hadden we nog meer dan vrienden gedaan. Maar als ik me slecht had gevoeld, had ik dat op hem af kunnen reageren. En nu was hij er niet meer? 

Cameron.

Het was goed dat het nu tenminste over was? Al was er niet veel meer! Ze hadden Abnegation beschoten en er was gewoon bijna niks meer over, als ik de woorden van Zayn moest geloven! Dat was wel mijn thuis geweest voor een hele lange tijd! Ik had er toch zestien jaar gewoond en ondanks dat het misschien niet de ideale manier van leven was, was het wel mijn leven geweest en dat het nu weg was, was behoorlijk vreemd! Het was gewoon weggevaagd, door Eric! Ik snapte niet eens waarom hij Abnegation had moeten hebben! Lotus had het me wel uitgelegd, maar in mijn ogen sloeg het helemaal nergens op. De rest was blijkbaar naar Candor gegaan. Ik hoopte dat Marlene en Lynn daar ook zaten, samen met Zeke en Shauna. Ik ging dan wat minder met die twee om, maar Zeke was de broer van Uriah en ik wist dat Uriah zich ook zorgen om hem maakte! Natuurlijk deed hij dat, het waren broers! Hij maakte zich ook echt wel zorgen om Marlene. Hij probeerde dat alleen aan de kant te schuiven door met Lelah naar bed te gaan. Als dat zijn manier was om met dingen te dealen, dan moesten we hem dat maar laten doen. Daarnaast was het niet zo dat hij en Marlene echt een relatie hadden. Misschien dat we wel naar ze toe konden? Lotus wilde toch niet in Amity blijven, dus misschien was het beter als we ook naar Candor zouden gaan. Niet iedereen hoefde natuurlijk mee, dat was nergens voor nodig, maar degene die mee zouden willen, zouden mee mogen! Ik keek opzij naar Lotus toen Zayn zei dat Eric dood was. Ik kon het zelf niet echt geloven. Eric en dood? Hij was helemaal niet zo zwaar verwond geweest! Lotus had hem misschien in zijn been geschoten en ik had hem een klap tegen zijn hoofd gegeven, maar daar ging hij niet dood van!? In ieder geval niet van de klap en ook niet van het been? Ik had Peter in zijn been geschoten en daar was hij ook niet dood van gegaan? Hij had misschien gedaan alsof, maar hij had makkelijk kunnen lopen na een tijdje en hij had ook de Inwijding gehaald, dus het was haast onmogelijk dat Eric er ook dood aan was gegaan! Toch was dat echter wel het bericht uit Dauntless! Ik kneep zachtjes in de hand van Lotus, ik wist ook niet wat ik nu moest doen! ‘Max heeft ons laten weten dat als jullie rauw willen betonen, jullie welkom zijn in Dauntless,’ zei Johanna en ik kon het niet laten om met opgetrokken wenkbrauwen naar haar te kijken. Dacht ze nou echt dat de meesten hier zouden gaan huilen om zijn dood!? Hij had ons af willen geven aan Erudite, zodat ze experimenten op ons uit hadden kunnen voeren! Hij was een verschrikkelijk mens! Als er één iemand was om wie ik niet zou huilen, dan was het Eric! ‘Dat was alles. Als er mensen van jullie terug gaan naar Dauntless, dan snappen wij dat volkomen en we leven met jullie mee.’ Ik snapte echt niet hoe ze dat konden zeggen! Dit was Eric! Eric had zijn eigen factie nog uit willen roeien als hij daarmee Janine had geholpen! Daar gingen we toch geen rauw om tonen? Ik zou er in ieder geval niet voor terug gaan en ik kon me niet voorstellen dat anderen dat wel zouden doen! Al wist ik ook dat hij voor Lotus ook een hele andere betekenis kon hebben. Ze waren wel samen door de Inwijding gekomen. Al bleef Eric echt een slecht iemand en dat had zij nu ook wel ingezien? Anders had ze me niet geprobeerd te beschermen voor hem! Het was misschien een vreemde manier geweest, maar ze had het geprobeerd! Ze had mij toen boven Eric verkozen. Al was het daardoor nu wel moeilijk om te raden wat ze dacht. 

Lotus.
Eric was gewoon dood! Dood! Ik wist niet echt hoe ik hier op moest reageren! Voor sommige mensen was het alleen maar fijn dat Eric dood was. Ergens moest het ook wel fijn zijn? Daardoor hoefden we niet echt meer na te denken over het feit dat hij achter ons aan kwam, dat we gewoon verder konden leven zoals we wilden, maar hoe kon ik op deze manier leven? Eric was ergens wel heel erg belangrijk voor me geweest, we hadden heel erg veel dingen samen gedaan. We waren samen door de inwijding gegaan, misschien op een andere manier. Maar ik had hem wel gehad als ik even stoom af had willen blazen? Ondanks dat het in het begin vooral afgunst voor elkaar was geweest, was dat best wel snel over gegaan. Op de een of andere manier waren we altijd bij elkaar uitgekomen. Iets wat heel erg makkelijk was geweest, Eric was er altijd geweest. Vervelend, dat soms wel, maar hij was er wel. En nu was dat ineens weg! Hij was er niet meer. Hij was weg! Dat kon toch niet? Hij kon niet dood zijn? Ik vond dat dat niet mocht! Helemaal niet op deze manier! Ze zeiden dat hij aan zijn verworden was overleden! Ik had in zijn been geschoten. Het was misschien niet iets wat er meteen voor had gezorgd dat zijn leven was ontnomen, maar uiteindelijk had het dat blijkbaar wel gedaan? Hij was dood gegaan aan zijn verwondingen! Door mij! En misschien ook wel de trap van Cameron, maar daar ging het nu niet over. Ik had hem het meeste aangedaan! Ik vond het echt vreselijk. Het hele idee dat hij door mij dood was stak. Eric mocht namelijk echt niet dood zijn. We stonden nu even niet op één lijn, maar dat had niet meteen betekend dat hij maar dood moest? Natuurlijk moest hij dat niet! Ergens had ik heel erg veel om hem gegeven? Ik wist niet hoe, maar dat hadden we voor elkaar wel gedaan. Als je bijna iedere dag met iemand was, deed je dat gewoon! Ik kreeg niet echt meer mee wat Johanna zei, iets over rauwen volgens mij, maar ik wist echt niet hoe ik hier mee om moest gaan. Ik wist al niet wat ik moest denken! Laat staan wat ik moest doen. Daarom stond ik zo snel als ik kon op. Ik wilde helemaal niets meer luisteren en ik wilde ook niet bij deze mensen zitten. Het was allemaal zo dubbel! Deze mensen waren er niet meer geweest als ik Eric niet tegen had gehouden. Maar nu was Eric er niet meer. Zij waren natuurlijk alleen maar blij dat Eric was overleden, volgens mij was zelfs Cameron dat. Ik kon hier echter niet blij om zijn! Hoe moest ik hier nou blij om zijn? Hij was mijn vriend! Een vriend, niet mijn vriend, maar we waren vrienden! Hoeveel mensen hadden wel gezegd dat we een relatie hadden? Heel veel! Maar dat was echt niet zo geweest! Helemaal niet, we hadden het leuk gehad op de manier zoals wij waren. Ik rende de kassen uit en rende maar door een kant op. Ik had echt geen idee waar ik naar toe ging, maar dat maakte nu ook niet zo heel erg veel uit. Ik wilde zoveel mogelijk weg van alles! Kon ik maar weg van echt alles. Ik wilde weg van de gedachten van Eric! Dat mocht gewoon niet in mijn hoofd komen! Ik wilde niet huilen, maar ik voelde dat er tranen in mijn ogen opwelden. Het deed pijn, veel te veel pijn. Als iemand uit Dauntless mocht ik geen emoties laten zien en al helemaal niet over Eric? Er waren zoveel mensen die dit heel erg raar zouden vinden. Ze vonden toch dat Eric niets was. Ze hadden nooit in hem geloofd, de meesten in ieder geval. Eric was namelijk best gehaat geweest.

Cameron.

Wie wilde er nou naar Eric toe na alles wat hij had gedaan? Iedereen die nu nog achter hem stond, moest haast wel gek zijn! Dat kon toch niet anders? Als ze dit soort dingen zouden vergeven, wat bleef er dan nog over? Waarschijnlijk waren degenen die nog bij hem waren gewoon bang voor wat er zou gebeuren als ze niet meer bij hem zouden zijn, of Max in ieder geval. Eric was immers dood! Iedereen die nu in Dauntless was, had waarschijnlijk achter Eric gestaan. Meer mensen zouden er niet komen en dat zou ik me ook niet echt voor kunnen stellen! Hij had heel Abnegation uit willen moorden, hij had mij en vele anderen aan Janine willen overhandigen alsof we objecten waren in plaats van mensen! Ik had geen idee war Erudite precies met ons had willen doen, maar als ze ons hadden willen testen, hadden ze vast bepaalde dingen in hun hoofd gehad die niet heel erg goed voor ons zouden zijn geweest! Ik wilde er niet eens aan denken dat ik terug kon naar Dauntless om hem te eren, want wat viel er nou te eren? Hij was geen goede leider geweest! Hij had zijn eigen factie niet eens voorop gezet, hij was gewoon teruggekrabbeld naar Erudite! Waarom?! Zodat hij niet zou worden afgeslacht door Janine?! Uiteindelijk zou dat toch wel gebeuren! Ik snapte echt niet hoe hij zijn hele factie gewoon kon laten hersenspoelen alsof het de normaalste zaak van de wereld was! Dat was het niet! Hij had mijn vrienden naar Abnegation gestuurd en ik wilde niet eens weten wat ze daar precies hadden gedaan, maar ze hadden mijn ouders neer kunnen schieten als ze daar nog waren geweest! Mijn ouders hadden dood kunnen zijn en dat zou dan allemaal Eric zijn schuld zijn! Als je het aan mij vroeg, verdiende hij het om er nu niet meer te zijn. Hij had slechte dingen gedaan, hele slechte dingen! Ik vond het niet meer dan logisch dat ik zo dacht en ik hoopte dat Lotus er ergens ook zo over zou denken, maar toen ze plotseling op stond en ik naast me keek, was ze de kas al uitgerend! ‘Lotus!’ Ik kwam zo snel mogelijk overeind en rende achter haar aan. Het nieuws van Eric had haar toch heel erg geraakt en ergens begreep ik het wel, maar ik wilde het helemaal niet begrijpen! Ik snapte niet waarom ze zo overstuur kon raken door een sukkel die zijn eigen factie niet eens meer als een factie had gezien, maar als een groep poppen die hij had kunnen bedienen! Dat was wat hij had gedaan! Al kende Lotus een hele andere kant van hem. Ze waren samen begonnen in Dauntless en volgens mij waren ze sindsdien onafscheidelijk geweest. Ik wist het ook niet! Het klonk alsof ze een vriend had verloren, maar Eric was geen vriend te noemen! Vrienden hoorden dat soort dingen niet te doen! Zeker niet als het ging om de vrienden van een ander, of de familie! Ik probeerde Lotus bij te houden, maar ze was veel sneller dan dat ik was en ze had ook nog eens een veel grotere conditie. Toch probeerde ik haar in ieder geval in mijn zicht te houden, zodat ik wist welke kant ze op ging. ‘Lotus, wacht nou!’ Ik wilde er ook alleen maar voor haar zijn! Ik wilde haar helpen! Ondanks dat dit om Eric ging en ik ergens niet kon begrijpen waarom ze zo overstuur reageerde, wilde ik er wel voor haar zijn! Ze was verdrietig en overstuur, dat betekende dat ze iemand nodig had en ik wilde er voor haar zijn, ondanks dat ik geen aardig woord over Eric wist te zeggen! Ze had iemand nodig die haar even vast zou nemen en naar haar zou luisteren, wat ze ook kwijt zou willen. Ik zou er naar luisteren, zelfs als het over Eric ging.