Forum

Lotus.
Niemand hier zou het begrijpen, helemaal niemand. Zelfs mensen in Dauntless zouden het amper begrijpen. Er waren niet heel erg veel mensen die Eric echt mochten. Er waren juist heel erg veel mensen geweest die hem met afgunst aan hadden gekeken. Er waren veel mensen jaloers geweest omdat hij zo snel leider was geworden. Daarbij was hij nou ook niet echt iemand geweest die veel vrienden had gehad. Er waren gewoon heel erg veel mensen die het niet op hem hadden, wat betekende dat hij was gestorven zonder dat hij echt werd gemist. Er waren zelfs mensen die blij zouden zijn. Dat was echt heel erg gemeen! Ik miste hem! Ergens miste ik hem nu al! Het hele idee dat hij nooit meer een opmerking tegen me zou maken om me uit te lokken. Geen avonden waarop we zo dronken werden dat we niet meer wisten wat er precies aan de hand was. Al die momenten waren er gewoon niet meer! Ik vond het echt vreselijk dat ik hem nooit meer zou zien en ergens wilde ik wel echt afscheid van hem nemen. Ik kon echter niet zomaar naar Dauntless. Mensen zagen me daar al aankomen, dat ging gewoon niet. Daarom moest ik nu maar gewoon hier blijven, maar dat betekende niet dat ik bij de rest hoefde te blijven. Die zouden toch alleen maar hun schouders ophalen en verder gaan met hun leven. Eric had hun leven willen verpesten en hij was er ook nog in geslaagd als ik niet op tijd was geweest. Zij mochten vinden wat ze wilden vinden, maar mij kregen ze echt niet zo ver. Ik wist wat ik wilde en ondanks dat voelen niet altijd goed was, voelde ik dat nu echt. Ik wilde echt zo ver mogelijk weg van andere mensen! Jammer genoeg leek Cameron dat niet heel erg goed te begrijpen. Hij rende achter me aan. Gelukkig was ik sneller. Ik had ook een betere conditie dus ik ook een tijdje langer rennen. Al was ik nou niet echt van plan om ergens naar toe te rennen? Niet heel erg ver in ieder geval. Als het echter moest om alleen te zijn, dan deed ik dat. Ik vond het normaal niet erg om bij Cameron in de buurt te zijn, nu dacht ik daar echter wel anders over. Ik wilde gewoon even niet bij hem in de buurt zijn! Cameron begreep me niet, hij was vast alleen meer blij dat Eric dood was en als hij daar over wilde gaan zeiken, dan deed hij dat maar mooi tegen Uriah of zo. Ik wilde hem liever niet bij me in de buurt hebben zodat hij over Eric kon komen zeuren! Echt niet! Daar zat ik niet op te wachten. Ik keek me even om, Cameron was nog best wel een eindje weg. Hij riep dat ik moest wachten, maar dat wilde ik niet? "Ga weg Cam! Ga gewoon weg!" Ik wilde niet wachten, maar ik wilde ook niet rennen. Ik wilden u gewoon zitten en gewoon even alles laten gaan. Ik hoorde niet te huilen en waarschijnlijk al helemaal niet om Eric, maar dit voelde toch wel als iets waar ik echt om moest huilen. Het was alsof het ergens diep in mijn hart sneed. Er was iemand die er behoorlijk op aan het trappen was. Ik vond een stukje bos, waar ik zo snel mogelijk in rende. Ik hoopte dat ik Cameron dan zo snel mogelijk kwijt raakte. Ik rende door de verschillende bomen door, totdat ik dacht dat ik hem wel kwijt was en liet me vervolgens tegen de grootste boom die ik kon vinden aanzakken. Ik trok mijn knieën op en sloeg mijn armen er om heen. Ik verborg mijn gezicht in mijn armen en liet de tranen maar gewoon gaan. Ik haatte het om te huilen, maar op het moment kon ik er niet veel aan doen. Ik was Eric kwijt en het was gewoon niet fijn om iemand te verliezen die zo belangrijk voor je was? 

Cameron.

Ze kon nu niet alleen zijn! Ik snapte dat ze dat wilde, maar ze had juist iemand nodig om vast te houden! Ik haatte Eric dan misschien voor wat hij van plan was geweest en voor alles wat hij al had gedaan, maar dit was Lotus! Ik gaf meer om Lotus dan dat ik Eric haatte en ik wilde er voor haar zijn, zelfs als ze verdrietig was om Eric! Ik snapte het misschien niet, ik zou zelf nooit zoiets kunnen voelen voor iemand die zoveel erge dingen had gedaan, maar ik wist hoe het voor Lotus was geweest en ze had het er duidelijk moeilijk mee! Ze rende zelfs weg! Als dat niet betekende dat er echt iets aan de hand was, dan wist ik het ook niet meer! Ik moest mijn eigen gevoelens voor Eric gewoon aan de kant schuiven en Lotus helpen, want dat had ze op dit moment wel nodig! Ik wist niet wat ze wilde. Misschien wilde ze praten, misschien wilde ze gewoon haar mond houden en even alles er uit gooien. Wat ze ook zou willen doen, ik wilde er wel voor haar zijn! Ondanks dat zij me hier duidelijk niet wilde hebben, want ze riep zelfs nog dat ik weg moest! Ik wist niet of ik dat serieus moest nemen en me echt om wilde draaien, maar dat wilde ik helemaal niet! Ik wilde er voor haar zijn! Ik wilde haar helpen om hier doorheen te komen! Daarom bleef ik ook achter haar aan rennen, al werd dat een stuk moeilijker toen er steeds meer bomen om ons heen verschenen en Lotus zelfs begon te zigzaggen. Het was steeds moeilijker om haar nog te zien en op een gegeven moment had ik echt geen idee waar ze was! ‘Lotus?!’ Ik wist niet wat ze van plan was om te doen, maar volgens mij was het helemaal niet goed voor haar om alleen te zijn! Ik wachtte heel even tot ik weer iets op adem was gekomen, want volgens mij hadden we een flink stuk gerend en ondanks alles was mijn conditie nog lang niet zoals die van Lotus. Ik zuchtte en begon maar rustig een kant op te lopen, in de hoop dat ik Lotus ergens zou vinden. Misschien zat ze wel in een boom? Daarom probeerde ik zo goed mogelijk om me heen te kijken, overal. Ze moest hier ergens zijn! Ik had geen idee welke kant ze op was gerend. Het kon ook zo zijn dat ik nu totaal de verkeerde kant op ging en dat ik haar niet zou vinden, maar ze was hier ergens in dit bos en zo heel erg veel kon ze nou toch ook weer niet zijn?! Ze was dan wel snel, maar ze kon niet opeens aan de andere kant zijn! Ik liep nog een stukje door en draaide me uiteindelijk maar om, omdat ik hier geen succes had. Ik liep terug en koos voor een andere kant, in de hoop dat ik Lotus daar wel zou vinden. Uiteindelijk zag ik haar tegen één van de bomen aan zitten. Ik zuchtte zacht en liep naar haar toe, waarna ik voorzichtig naast haar ging zitten. Ik wist niet zo goed wat ze nu wilde, maar toch sloeg ik mijn armen stevig om haar heen en trok ik haar dicht tegen me aan. Ik wilde gewoon dat ze wist dat ik er voor haar was, ondanks alles! Ik zou niet meedoen met praten over Eric alsof hij een heilige was, maar ik wilde wel dat ze dat ze dat hier zou kunnen doen, ondanks dat ik het misschien niet eens zou zijn met de woorden die ze zou zeggen. ‘Het spijt me, Lo,’ fluisterde ik zachtjes. Ik wist niet precies wat me speet, maar het klonk als het goede om te zeggen? Wat moest ik anders zeggen? Ik kon niet zeggen dat Eric dit niet had verdiend, want dat had hij wel. 

Lotus.
Ik had mijn tijd alleen nodig. Ik wilde niet dat mensen zagen dat ik moest huilen. Mensen zouden me toch wel voor gek verklaren. Als ze dat deden had ik alleen maar zin om ze een klap voor hun kop te geven. Iets wat nu niet zomaar ging. Emoties waren stom en die dingen gingen normaal wel weg als ik iets flink kon meppen. Ik wilde dat ik nu gewoon ergens naar de trainingsruimtes kon gaan en daar even los kon gaan op een stootzak. Dat was wat ik op het moment nodig had. Dat hadden ze hier alleen niet! Ik kon mijn vuisten ook niet hun gang laten gaan op de boom, want dan zou ik zo iets breken. Dat was geen verstandig idee. Mijn lichaam werkte ook niet echt mee. De tranen zorgden er niet alleen voor dat ik emotioneel verzwakte, dat ik te veel van mezelf liet zien, maar ook mijn lichaam leek er uitgeput van te worden. Gelukkig was hier niemand in de buurt, kon niemand zien wat ik echt aan het doen was. Volgens mij was ik Cameron ook kwijt geraakt, gelukkig maar. Ik had hem wel graag in mijn buurt. Vooral voor dit hele nieuws was verteld, maar nu wilde ik hem hier niet eens hebben. Ik hoefde niet over mijn gevoelens te praten. Ik wilde niet dat hij me zag huilen. Maar jammer genoeg kwam hij al weer aan lopen. Ik wist niet hoe hij het voor elkaar had gekregen om mij te vinden! Ik was echt alle kanten op gerend. Ik wist niet eens hoe ik zelf terug zou moeten komen! Daar maakte ik me ook helemaal niet druk om. Dit was de plaats waar ik een tijdje wilde blijven zitten, maar wel in mijn eentje! Niet met Cameron en ik snapte niet waarom hij dat niet begreep. Zo moeilijk was het toch niet? Als ik ineens weg liep dan was dat niet omdat ik wilde dat mensen me volgde. Dat zou wel heel erg aandachtstrekkerig zijn! Zo was ik niet. Ik kreeg wel aandacht als ik dat wilde, daar hoefde ik niet jankend voor in het rond te rennen! En ik wilde al helemaal niet dat mensen me vroegen hoe het ging! Ik voelde de armen van Cameron om me heen en zuchtte zachtjes, ik wilde helemaal niet dat hij hier was, daarom drukte ik zijn arm ook weg. Ik wilde niet dat hij me vast hield! Deed alsof hij begreep wat ik voelde, want ik wist maar al te goed dat hij dat niet deed. Cameron was alleen maar blij dat hij Eric dood was! Hij kon niet begrijpen waarom ik hier aan het huilen was, zelfs niet als hij zijn best deed. Hij had een hekel aan Eric gehad, dus voor hem was het alleen maar raar. "Ga weg Cameron." Ik wilde hem niet hier! Ik drukte nog een keer tegen zijn arm aan zodat ik wist dat ik het meende. Ik wilde hem hier niet! Hij maakte het niet beter, ondanks dat hij misschien dacht dat hij dat wel deed. Het hele idee dat hij me zag terwijl ik aan het huilen was maakte het niet veel beter, maar ook het hele idee dat hij het nooit op Eric had gehad hielp ook niet mee! "Dat doe je niet!" Nu voelde ik me ook nog boos worden ook. Ik was boos omdat dit was gebeurd! Eric had niet dood gemogen! Hij was misschien wel dood door mij. Ik kon het haast niet geloven, maar ik had er voor gezorgd dat hij dood was, dat was misschien nog wel het ergst. "Je bent alleen maar blij dat hij er niet meer is! Je haatte hem!" Haat was een groot woord, maar volgens mij waren er heel wat mensen die Eric haatte, die helemaal niets met hem hadden gehad! "Ga weg." mompelde ik nog een keer, hij moest me gewoon alleen laten! 

Cameron.

Misschien was ik niet de beste persoon om Lotus te helpen, maar ik was wel de enige die dat zou willen op dit moment. Niemand anders zou haar willen troosten omdat Eric dood was! Hij had ons allemaal uit willen leveren aan Erudite, echt ons allemaal! Toch was ik nu wel hier en wilde ik haar helpen, er voor haar zijn. Ik wist niet op welke manier ik dat moest doen. Of ik haar moest vasthouden of dat ik haar moest sussen. In Abnegation gingen ze ook vreemd om met de dood, dus ik had geen idee hoe ik dit op zou moeten lossen! Ik wilde gewoon op de één of andere manier duidelijk maken aan haar dat ik niet mijn problemen met Eric boven dit stelde, hoe erg het misschien ook was! Hij had me echt dood willen hebben en hij had me voor de lol ook nog eens open willen snijden! Die wond viel best mee, maar het bleef iets waardoor ik toch zou denken aan hoe ik vast had gezeten in die stoel en hoe Eric tegenover me had gestaan! Iets waardoor ik woedend kon worden, maar dat was niet wat ik nu wilde! Ik wilde er voor Lotus zijn! Ik zuchtte toen ze zei dat ik weg moest en ik haalde mijn armen maar weer van haar af. Ik zou niet weg gaan, maar als ze niet wilde dat ik haar vast zou houden, dan zou ik dat niet doen. ‘Het spijt me wel. Voor jou, niet voor hem,’ zei ik zacht. Ik wist niet of dit de goede woorden. Ze had gelijk, het speet me inderdaad niet als het om Eric ging. Hij was beter af dood. Hij verdiende het ergens niet eens! Hij moest de schade eens zien die hij aan had gericht! Al was ik ergens wel heel blij dat hij er niet meer was en dat hij dit soort dingen niet meer zou kunnen doen. Met niemand! Hij was geen goede leider geweest, niet eens een goede vriend! Hij was gewoon corrupt geweest en hij had macht gewild! Iets wat hij nu niet eens meer hand, want hij was dood! Ik zuchtte en legde mijn hoofd tegen de stam van de boom aan, terwijl ik naar Lotus luisterde. ‘Dat is misschien waar…’ Het was absoluut waar. Ik was blij dat hij er niet meer was en ik haatte hem inderdaad, maar dat betekende niet dat ik er nu niet voor Lotus kon zijn, want dat wilde ik wel! ‘Ik ga niet weg. Je bent overstuur en ik laat je niet alleen. Eric was misschien niet mijn favoriete persoon in deze stad, maar jij gaf blijkbaar wel iets om hem en daarom wil ik er voor je zijn.’ Misschien zou ze dat vreemd vinden, ik vond het zelfs heel erg vreemd om te zeggen! Ik wilde Eric ook echt niet gaan herdenken, maar als Lotus dat wel zou willen doen, dan zou ik wel met haar mee gaan? Ik moest haar toch op de één of andere manier laten weten dat ik er echt voor haar was! We hadden net nog seks gehad! Ik wist niet precies wat dat voor Lotus betekende, maar ik had niet zomaar seks met iedereen! Alleen met Lotus en dat had ik gedaan omdat ze speciaal was! Ze was belangrijk voor me! Daarom zou ik haar nu niet alleen laten, wat ze ook wilde! Ze hoefde niet tegen me aan te kruipen, ze hoefde zelfs geen hand vast te houden, maar ik zou hier niet weg gaan. ‘Wil je dat ik Jamy ophaal? Of heb je dat liever niet?’ Ik wist eigenlijk wel zeker dat ze me zou slaan omdat ik de naam van Jamy had genoemd, maar hij bleef haar broer en misschien wilde hij haar helpen! Dat wist ik eigenlijk wel zeker! Ik wist niet of Lotus hem wilde zien, zeker na de ruzie van vanochtend, maar ik kon het proberen?

Lotus.
Was het echt om mijn schuld geweest? Die kans was heel erg groot, dat was toch echt wel heel erg. Ik vond het niet erg dat ik een dood op mijn naam had, dat was wel vaker gebeurd. Ik had niet alleen maar geoefend met een pistool op stomme dummies. Er waren ook wel eens situaties waarop ik het had moeten doen om er voor te zorgen dat er rust bleef. Ik had wel eens een factieloze neer geschoten, maar dat was veel beter geweest. Voor hem, maar ook voor de mensen om hem heen. Nu had ik er voor gezorgd dat Eric dood was! Het was echt niet mijn bedoeling geweest om hem zo erg te verwonden! Het eerste wat ik had gewild was dat hij gewoon even niets meer had kunnen doen. Hij had duidelijk niet meer kunnen lopen, wat had betekend dat wij veilig weg hadden kunnen komen. Toch was hij nu dood! Was er dan zoveel bloed geweest? Cameron had hem ook een behoorlijke trap gegeven, maar ook door mij! Ik had hem daar toe aangezet! Ik kon hem daar niet op aanspreken, want hij had alleen maar gedaan wat ik van hem had gevraagd! Gelukkig leek Cameron door te hebben dat ik niet wilde dat hij me op het moment vast hield. Ik wilde dit in mijn eentje doen, op mijn eigen manier. Dat betekende voor mij dat ik niet wilde praten over mijn gevoelens, hier een tijdje wilde blijven zitten en mijn emoties gewoon even hun gang laten gaan. Ik huilde niet waar andere mensen bij waren, daarom probeerde ik de tranen nu al weer zo veel mogelijk tegen te houden. Toch sloeg ik mijn arm weer om mijn been, nu ik me niet meer zorgen hoefde te maken om de armen van Cameron, kon ik er wel voor zorgen dat ik mezelf een beetje groot hield. Dat ging als ik zo ver mogelijk weg kroop in mijn armen! Ik wilde er helemaal niet meer aan denken! Eric mocht niet weg zijn! Ik snapte niet dat Cameron niet begreep dat ik hem hier niet wilde hebben. Ik kon wel tegen hem blijven schreeuwen, maar daar had ik helemaal de kracht niet voor. Ik wilde alleen zijn, echt alleen, maar dat kreeg ik duidelijk niet. Cameron zou dat niet toelaten. Ergens was het heel erg lief dat hij een beetje voor me wilde zorgen, heel lief, maar dat was niet wat ik op het moment wilde! "Je bent veel te eigenwijs geworden." mompelde ik. Normaal had ik het wel leuk gevonden, omdat hij zo niet meer echt op de Abnegation jongen leek die hij was geweest, maar nu vond ik het vervelend. Ik wilde geen hulp! Ik wilde alleen zijn! Geen knuffels helemaal niets, alleen maar rustig! Hij moest me gewoon even laten huilen, maar nu moest ik de tranen weer tegenhouden. Ik beet op mijn lip, terwijl ik zachtjes met mijn benen heen en weer te wiebelen, alleen maar om mezelf af te leiden. Dat was het enige wat ik nodig was. Niet aan Eric denken. Toch ging dat niet. Hij was mijn enige vriend geweest in Dauntless. Verder had ik nou ook niet meer echt vrienden? Ik had Cameron nu, maar dat was toch weer anders. Ik moest bijna lachen toen Cameron over Jamy begon. "Ben je helemaal gek geworden?! Natuurlijk wil ik Jamy hier niet hebben!" Wat had ik aan Jamy. Die zou vast alleen maar iets zeggen dat Eric in een goede plaats was gekomen. Met heel erg veel leuke regenbogen, bloemen en alle andere stomme vrolijke dingen. Nu wilde ik dat helemaal niet horen! Ik had Cameron vanmiddag toch behoorlijk duidelijk gemaakt dat Jamy mijn broer niet meer was?! Dat was hij ook niet meer! In mijn ogen in ieder geval niet. Hij leek op een vreemde en ik wilde hem nu ook zo behandelen. 

Cameron.

Ik begreep echt wel dat ze me hier niet wilde hebben. Ze was verdrietig om Eric en dan wilde ze niet iemand naast zich hebben die Eric wel iets aan kon doen om wat hij heeft gedaan. Misschien was dat ook wel gebeurd? Misschien waren er wel meer mensen geweest die hadden gevonden dat Eric iets had gedaan wat echt niet kon. Dat ze gewoon zo woedend waren geweest dat ze terug waren gegaan naar Dauntless en hem iets aan hadden gedaan. Ik wist ook niet wat ik er van moest denken! Het was in ieder geval gebeurd! Hoe vreemd het ook was, het was gebeurd en dat zorgde er voor dat Lotus nu zo overstuur was. Ze wilde me hier echt niet hebben, maar ik wilde er wel voor haar zijn! Ik wist ook niet wat ik moest doen, ik had geen idee hoe ik hier mee om moest gaan! Ik wilde er wel echt voor haar zijn en dat zou ik ook gewoon doen, hoe eigenwijs en dom dat misschien ook was. Misschien was het vooral heel erg gevaarlijk, aangezien Lotus niet heel erg vriendelijk was en misschien zou ze me wel een klap verkopen omdat ik hier zou blijven zitten, ondanks dat ik hier alleen maar was om haar te helpen. ‘Ik wil je echt alleen maar helpen, Lo…’ zei ik zachtjes en ik keek naar haar. Ze zag er zo overstuur uit en het liefst wilde ik haar gewoon in mijn armen nemen om haar te knuffelen, maar dat had ze net ook al helemaal niks gevonden! Ze had me zelfs weer weggeduwd, dus het was wel duidelijk dat ze het echt niet wilde! Toch ging ik niet zomaar weg. Dan vond ze me maar eigenwijs en irritant, het maakte me helemaal niks uit! Ik ging hier echt niet weg! Ik zou hier gewoon blijven tot ze zich weer wat beter zou voelen, wanneer dat dan ook zou zijn! Ik zou haar zelfs wat eten brengen als ze hier voor de rest van de dag wilde zitten! Als ze maar wist dat ik er voor haar zou zijn, wat er ook aan de hand was. Dit was alles behalve iets goeds, maar we hadden net wel seks gehad en dat betekende iets voor mij! Dit was dan misschien geen relatie, dat wilde ze niet horen, maar ze betekende wel heel erg veel voor me en daarom wilde ik haar hier gewoon doorheen helpen! ‘Ik weet ook niet wat je wil? Ik probeer je alleen maar te helpen! Weet ik veel wie je wil zien, wat je wil doen. Ik wil gewoon iets voor je doen!’ Zo was het gewoon! Ik had geen idee wat ik moest doen, hoe ik hier mee om moest gaan. Ik had nog nooit meegemaakt dat iemand dood was gegaan en al helemaal niet iemand die best dichtbij iemand anders had gestaan! Niet op deze manier! Ik wilde gewoon iets voor haar doen, zodat ze hier niet in haar eentje zou zitten! Ik keek opzij naar Lotus en ging op mijn knieën zitten, zodat we ongeveer op gelijke hoogte zaten. ‘Luister, ik weet dat dit moeilijk voor je is. Dat snap ik echt en ik probeerde je daarmee te helpen. Ik probeer al mijn gevoelens tegen Eric aan de kant te schuiven zodat ik er voor jou kan zijn, omdat ik dat wil! Als je me hier echt niet wil hebben, dan ga ik wel weg, maar ik wil je hier niet alleen laten! Ik wil niet dat je hier alleen zit!’ Wie weet wat ze dan wel zou gaan doen!? Misschien zou ze wel besluiten dat ze dit hele leven niet meer wilde? Ik had serieus geen idee! Ik wist niet wat er op dit moment door haar heen ging, wat ze dacht over dit alles! Ik wilde gewoon iets doen voordat ze hier in haar eentje zou zitten!

Lotus.
Als ik op het moment iets niet kon hebben dan was het wel gezeik aan mijn hoofd. Ik had gedacht dat Cameron wel kon begrijpen dat ik hier in stilte wilde zitten, alleen. Maar volgens mij was het toch iets heel erg raars. In Dauntless was rauwen om een dood een raar proces. Vaak werd er juist een feestje gebouwd ter ere van het leven dat diegene had gehad. Drank werd genuttigd omdat diegene vaak was overleden als een ware Dauntless. Dapper. Het gebeurde vaak genoeg dat er mensen in de Chasm sprongen, wat men zag als de meest dappere daad ooit. Daardoor was het vaak genoeg verkeerd gegaan. Ik wist zeker dat er jongens en meisjes waren geweest die dat hadden gehoord, die vervolgens een hele verkeerde beslissing hadden genomen omdat ze ook gezien hadden willen worden. Ik wist niet zo zeer of dit dapper was te noemen. Eric was een ware Dauntless, dat had hij wel bewezen, zelfs aan Max en de rest van de leiders. Ze hadden hem aangenomen als leider, in plaats van Four. Misschien was Four een betere keuze geweest, maar dat was niet gebeurd. Eric had me wel verteld dat Four zich terug had getrokken, toch had hij tegen de rest gedaan alsof hij juist boven Four was verkozen. Ik wist niet of dit iets was geweest waardoor hij met eer heen was gegaan. Hij had een heel erg groot deel van zijn factie omgetoverd in hersenloze zombies. Ze hadden gedaan wat hij ze op had gedragen. Ineens had hij samen gewerkt met Janine. Er waren dingen geweest die totaal niet hadden geklopt, maar dat betekende niet meteen dat hij dood moest? Ik vond dat hij niet dood mocht zijn! Ik keek op naar Cameron, die duidelijk maakte dat hij me wilde helpen. Als hij me wilde helpen dan moest hij eigenlijk gewoon zo ver mogelijk weg van hier. Die woorden kon ik nog inhouden. "Voel je je dan niet eens een klein beetje schuldig? Eric is dood door ons!" Het was echt wel iets wat ik gewend was. De eerste dood was misschien een beetje zwaarder gevallen dan de rest, maar ondertussen had ik er wel een paar op mijn naam staan. Mensen die toch beter dood af waren dan levend. Eric was niet beter dood af. Er waren misschien niet heel erg veel mensen die achter hem hadden gestaan. Hij was best wel gehaat, maar hij had wel zijn hele leven op orde gehad! Hij had niet ergens in een oud gebouw moeten wonen omdat hij uit zijn factie was gestapt of gegooid! "Je helpt niet!" Hij probeerde het misschien, maar het hielp voor geen meter en dat moest hij toch ook wel door hebben! Of was hij echt zo achterlijk dat hij dat niet begreep! "Ik kan het hier ook niet van het één of het andere moment mee eens zijn Cam!" Er was tijd nodig voor dit soort dingen. Ik stond nu niet eens op en zei dat het allemaal wel goed was. Dat het beter was dat Eric dood was en dat hij naar een of andere stomme hemel was gegaan. Hemels bestonden niet eens! Alleen als je een of andere stomme Amity hippie was! Ik kon niet met mijn gevoelens om gaan, dat had ik nog nooit geleerd en ik vond niet dat Cameron mocht verwachten dat ik nu ineens wel kon! Hij kon niet zomaar denken dat het allemaal wel goed was, dat ik over een paar minuten precies zou vertellen wat ik allemaal voelde. Ik wist niet eens wat ik allemaal voelde! Het was alsof iemand me flinke klappen had gegeven en dat ik even niet meer wist hoe ik moest ademen! Zo voelde het! Maar ik wist ook wel dat je op die manier geen gevoel kon beschrijven! Het was zoveel makkelijker geweest dat Cameron ook in Dauntless was geboren, dan wist hij in ieder geval hoe we hier mee omgingen, of beter gezegd niet. 

Cameron.

Ik snapte niet eens dat iemand Eric een leider had gemaakt! Waarom zou iemand Eric nou willen? Het sloeg echt helemaal nergens op! Uriah had me wel een hoop dingen verteld. Zeke had bij hem in het jaar gezeten en hij was juist weer goed bevriend geweest met Four, wie blijkbaar ook mee had gedaan om zo de baan van de leider te krijgen, maar volgens Uriah had hij zich teruggetrokken en hadden ze daarom Eric gekozen. Dat klonk al een stuk logischer, maar ik snapte nog steeds niet dat Eric ook maar in de buurt kwam van een leider! Een leider hoorde zijn eigen belangen aan de kant te zetten en te kijken naar wat de groep nodig had. Had hij dat gedaan? Nee! Hij had gekeken naar wat hij had gewild en dat was duidelijk wat eer van Janine en de mensen bij Erudite. Hij had hen willen helpen en daardoor had hij zijn eigen factie op willen offeren! Blijkbaar was Max het ook nog eens met hem eens geweest! Dat sloeg toch helemaal nergens op? Ik snapte gewoon niet dat iemand Eric als leider had kunnen kiezen en dat er mensen waren die achter zijn idealen hadden gestaan, want het klopte gewoon voor geen meter! Ik keek naar Lotus en ik dacht na over haar woorden. Voelde ik me schuldig? Voor zover ik wist, was hij niet dood door ons! Ze hadden gezegd dat hij dood was gegaan aan zijn verwondingen, maar het kon niet dat hij door de wond in zijn been en de trap tegen zijn hoofd was overleden?! Peter zijn wond was ongeveer hetzelfde geweest en hij leefde nog! Eric niet meer, maar dat was echt niet direct onze schuld! ‘We weten niet wat er gebeurd is, Lo. Misschien heeft iemand anders hem nog wel meer toegetakeld. We kennen de rest van het verhaal niet,’ probeerde ik haar te sussen. Het was toch zo!? We hadden geen idee wie er nog meer bij Eric was geweest, nadat wij weg waren gegaan. Het kon best dat er nog iemand anders was geweest die hem een lesje had willen leren! Je wist het niet! Misschien had Erudite het wel gedaan, omdat hij alle Divergents had laten ontsnappen! Er waren zoveel verklaringen voor dit alles, maar ik weigerde te geloven dat dit door ons kwam, dat wij Eric hadden vermoord. Mocht het wel zo zijn, dan wist ik niet eens of ik me wel schuldig zou voelen.  Ik zuchtte en keek wanhopig naar Lotus. Ik had echt geen idee hoe ik dit beter zou kunnen maken! ‘Je hoeft het er ook niet mee eens te zijn, Lotus! Dat vraag ik niet eens van je! Ik zeg alleen maar dat ik begrijp dat dit moeilijk is en dat ik er voor je wil zijn, maar ik heb geen idee hoe als jij me dat niet vertelt!’ riep ik uit en ik kwam overeind. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek haar aan. ‘Ik accepteer dat je je zo voelt, ik weet dat Eric voor jou een heel ander persoon was dan voor mij, maar dan moet je ook accepteren dat ik me hier niet zo slecht over kan voelen!’ Dat was nou eenmaal zo! Ik voelde me er niet slecht over en ik wist ook niet of ik dat wel zou gaan doen! We hadden het hier over iemand die mijn hele factie uit had gemoord én ook nog eens Dauntless als zombies had gebruikt om dat te doen! Het was gewoon een verschrikkelijk iemand geweest en ik kon er gewoon niet verdrietig om zijn! Misschien wilde Lotus wel dat ik me ook zo voelde, maar dat kon ik gewoon niet! Wat er ook aan de hand was, het ging gewoon niet! Dit ging om Eric en ik voelde niks anders dan woede en boosheid als ik aan hem dacht! Toch bleef ik dit niet leuk vinden! Ik wilde Lotus niet zo zien!

Lotus.
Er waren zoveel dingen gebeurd en ik wist niet hoe ik er nu naar moest kijken. Het was raar, het idee dat ik voor de rest van mijn leven zonder Eric moest, was niet oké. Ergens had ik al lang besloten dat ik zonder Eric kon. Ik had me tegen hem gekeerd in Dauntless, ik had er voor gekozen om andere mensen te helpen, tegen hem. Ik had hem neergeschoten. Die keuze had ik gisteren allemaal gemaakt, maar ik vond ze nu echt heel erg. Eric was een vriend, mijn vriend! Een rare vriend misschien, maar hij had wel dingen voor mij gedaan. Alleen al als je keek naar de afgelopen dagen, hij had niet gewild dat ik onder de simulatie had gezeten, dus hij had er voor gezorgd dat ik het serum niet had gekregen. Hij had om mij gegeven, iets, het maakte me niet uit hoeveel. Ik wist dat het er was. Geweest, in ieder geval. En nu kwam ik er ook pas achter dat ik ook daadwerkelijk iets om hem had gegeven. Het deed alleen nog maar meer pijn als ik me dat nu bedacht. Hij was er niet meer! Ik kon hem nooit terugbetalen voor wat hij voor me had gedaan! Het was iets heel bijzonders geweest namelijk! Hij had me niet in een kille moordmachine willen maken, iemand die niet meer had geweten wie ze was geweest. In dank daarvoor had ik hem vermoord! Nah, ik had hem zo erg verwond dat hij daaraan was bezweken. "Dan hebben wij er aan meegeholpen Cam." Dat was hoe dan ook zo, we hadden meegeholpen! Dat was niet te ontkennen. Ik had voor een wond in zijn been gezorgd, Cameron had er misschien wel voor gezorgd dat er iets mis was gegaan in zijn hoofd? Ik wist het niet! Ik was geen Erudite en had geen idee hoe dat soort dingen precies gingen. Uiteindelijk was er iets heel erg slechts gebeurd! "Het helpt echt als je tegen me blijft schreeuwen!" Ik snapte dat hij dat deed omdat ik dat nu ook deed, maar het hielp voor geen meter. Als hij me nu ook nog boos wilde hebben dan moest hij vooral zo verder gaan. Hoe meer hij schreeuwde, hoe meer ik schreeuwde, waardoor het maar door bleef gaan. Dat was echt heel erg! Ik had helemaal geen zin om te schreeuwen, er waren juist hele andere dingen aan mijn hoofd nu! Ik voelde gewoon hoe ik verscheurd werd door andere dingen! "Het boeit me helemaal niets of het je iets of niet! Daar vraag ik ook helemaal niet om!" Hij mocht vinden wat hij wilde. Hij haatte Eric, andere mensen deden dat ook! Het maakte me echt niet meer uit, ik wist dat er ook wel mensen waren die mij echt niet mochten. Maar haat zorgde er vaak wel voor dat je sterker werd. Eric kon niet meer sterker worden, maar het mocht best dat andere mensen het koud liet dat hij dood was. Ik verborg mijn gezicht weer goed in mijn armen. Ik vond het niet nodig om naar Cameron te kijken. Op het moment kreeg ik dat niet eens voor elkaar! Ik wilde niet praten over deze onzin. Hier hoorden we ook helemaal niet over te praten! Praten was stom! Toch moest Cameron een beetje begrijpen dat ik me gewoon kut voelde en dat hij me op die manier maar gewoon moest laten doen wat ik wilde doen. "Hij was mijn vriend Cameron! Ik weet dat je hem niet mocht en dat hij dingen heeft gedaan die niet kunnen, maar dat betekent niet dat hij meteen dood moest!" Ik zuchtte en liet mijn tranen nu maar gewoon echt gaan. Ergens had ik de armen van Cameron wel nodig, maar ging dat er voor zorgen dat ik me beter voelde? Waarschijnlijk niet! Op het moment zou niets er voor zorgen dat ik me beter voelde. 

Cameron.

‘Maar we wilden hem niet dood hebben!’ Dat wilden we echt niet! Dat was in ieder geval niet de bedoeling geweest! We hadden Eric alleen duidelijk willen maken dat we dit niet meer zouden pikken. Misschien dat mijn trap niet noodzakelijk was geweest voor dit alles, maar ik had dat gewoon moeten doen voor mezelf! Ik had hem moeten laten zien dat ik meer was dan de Stiff die een paar weken geleden in Dauntless was begonnen! Dat had ik gedaan, maar ik had hem ook niet willen doden!? Al had hij dat misschien wel verdiend? Ik wist het ook niet meer! Ik wist niet wat er in Dauntless was gebeurd, wie Eric de uiteindelijke klap had gegeven. Ik ging er echt vanuit dat iemand dat had gedaan, maar dat wij het niet waren geweest! Ik wilde gewoon niet geloven dat wij daar toe in staat waren geweest en dat we iemand hadden vermoord! Al dacht Lotus duidelijk van wel en ik wist ook niet hoe ik dat beter voor haar moest maken! Misschien dat ik haar toch alleen moest laten, maar dat leek me echt geen goed idee! Wie weet wat ze dan zou doen! Het was veel te gevaarlijk om haar hier alleen te laten! Misschien was ze wel zo boos op zichzelf dat ze in een boom zou klimmen en zichzelf zou laten vallen? Dat was niks voor Lotus, maar ze was duidelijk heel erg overstuur en het leek me gewoon niet goed om haar alleen te laten! ‘Jij schreeuwt tegen mij!’ riep ik uit. Zij was degene die de hele tijd al tegen me schreeuwde! Wat moest ik anders dan? Ik moest wel terug schreeuwen, anders zou ze niet eens naar me luisteren! Dan zou ze me gewoon negeren, omdat ik normaal tegen haar praatte! Al was het nu wel duidelijk dat ze het geschreeuw niet leuk vond! Dat ik het waarschijnlijk alleen maar erger maakte en dat was ook niet de bedoeling! Ik wist gewoon niet hoe ik er mee om moest gaan, maar ik zou in ieder geval niet weg gaan! Ik zou haar hier niet alleen laten! Wat ik dan wel zou doen, dat wist ik ook niet. Ik moest echter wel iets voor haar doen en ik hoopte dat ze me uiteindelijk zou kunnen vertellen wat ze wilde, want er was vast wel iets wat ze wilde! Ik zuchtte en knielde voor Lotus neer. ‘Ik weet dat hij je vriend was, Lo. Het spijt me echt dat dit is gebeurd. Ik weet dat dat een beetje onmogelijk klinkt, maar het spijt me wel. Ik wil je niet zo zien,’ zei ik zacht en ik sloeg mijn armen maar gewoon weer om haar heen. Ik wist ook niet hoe ik haar anders duidelijk moest maken dat ik er voor haar wilde zijn en haar hiermee wilde helpen, ondanks dat ik net ook had gezegd dat ik Eric inderdaad niet mocht. Dat was ook zo! Maar Lotus was echt overstuur en dat ging echt voor! Ik trok Lotus goed tegen me aan en plaatste een kus in haar haren. ‘Ik verwacht echt niet dat je hier nu binnen een paar minuten overheen bent, dat hoeft ook niet. Ik snap dat het een vriend van je was en dat hij voor jou iets heel anders betekende dan voor mij, of voor de anderen.’ Hoe vervelend hij ook was geweest, Lotus en hij hadden een vriendschap gehad. Volgens mij was het haast de enige vriend geweest met wie ze echt goed om had kunnen gaan. Ze hadden misschien ook heel veel andere dingen gedaan, maar ze waren vrienden geweest. Ze hadden een hoop dingen samen meegemaakt en ik begreep ook echt wel dat ze een vriend was verloren! Dat deel van Eric was ze kwijt. Hij was nog veel meer dan dat, maar hij was wel een vriend geweest voor Lotus!

Lotus.
Dit was heel erg vreemd allemaal! Ik wist ook wel dat Cameron nooit zomaar iemand dood had willen maken. Zelfs Eric niet. Toch was Eric waarschijnlijk dood door ons toedoen. We waren dan wel niet de directe oorzaak, maar door ons was er wel iets gebeurd waardoor hij uiteindelijk dood had kunnen gaan! Het kon zomaar zo zijn dat hij echt heel erg veel bloed had verloren en dat er iets met de klap tegen zijn hoofd aan, was gebeurd. Het kon allemaal oorzaak zijn waardoor hij nu dood was. We wisten niet wat er allemaal nog meer was gebeurd, maar er was een hele grote kans dat we een aandeel hadden in zijn dood. Door ons was Eric heel wat verzwakt! Iemand anders had hem daardoor zo aan kunnen vallen en er voor kunnen zorgen dat hij niet meer leefde. "Omdat ik heb gezegd dat je me niet moest volgen!" Dat heeft hij wel gedaan! Hij had helemaal niet naar me geluisterd. Iets wat uiteindelijk niet zoveel uitmaakte. Hij was behoorlijk eigenwijs geweest, iets wat ik ook was, maar op het moment vond ik het alleen maar vervelend dat iemand dat was. Ergens was het ook wel fijn dat ik hier niet in mijn eentje te zitten. Toch was het ook niet fijn om hier met Cameron te zitten. Het was dubbel! Alles was dubbel op het moment. Ik wist niet wat ik moet voelen en wat ik moest doen. Ik voelde de armen van Cameron weer om me heen en had geen eens meer kracht om hem weg te duwen. Ik kroop dicht tegen hem aan en legde mijn hoofd tegen zijn schouder aan. "Het is oneerlijk Cam." fluisterde ik zachtjes. "Hij heeft oneerlijke dingen gedaan, maar hij verdiende het niet om dood te gaan." Dat had gewoon niet mogen gebeuren! Ik snapte niet echt waarom dit was gebeurd. Misschien dat mensen het eerlijk vonden dat hij dood was, maar het was alles behalve eerlijk! Ergens wilde ik zo graag naar Dauntless, al was het maar om een laatste eer aan hem te bewijzen. Iets wat ik als een vriendin eigenlijk wel moest doen. Ik wist zeker dat hij datzelfde beetje respect ook aan mij zou hebben gegeven. Er was nu echter niet heel erg veel aan te doen. Ik was bang dat het helemaal de verkeerde kant op ging als ik naar Dauntless toe ging. Ik wist niet waar mijn ouders waren, maar als ze daar waren dan ging het gewoon niet goed. Die zouden willen hebben dat ik daar bleef. Dan zou ik er op een gegeven moment toch wel bij zijn omdat ik tegen iedereen in was gegaan. Ergens hoopte ik dat mijn ouders in Candor waren, zoals er heel wat mensen duidelijk wel waren. Mijn vader had echter precies geweten wat er zou gaan gebeuren en waarschijnlijk ging hij daar wel voor boeten. Daar moest ik dan echt iets aan doen! Alle dingen waren zo onzeker, eng bijna. Ik wilde mijn ouders niet verliezen. Ik was vandaag mijn broer en mijn beste vriend al verloren! "Dit had gewoon niet mogen gebeuren. En ik ben heel erg bang voor wat er nog meer is gebeurd." zei ik zachtjes. "Mijn ouders waren daar ook ergens. Ik weet niet wat er met hen is gebeurd." Wat nou als we morgen te horen kregen dat er iets met hen was gebeurd? Als Zayn ineens zou vertellen met een gemene grijns op zijn gezicht dat mijn vader er niet meer was. Ik wist dan echt niet meer in voor mezelf. "Ik weet dat ik mezelf nu gek maak." Dat hoefde hij me niet te vertellen! Daar had ik helemaal geen zin in! Ik wilde gewoon dat hij zei dat het wel goed zou komen, dat wat er ook was gebeurd we er wel bovenop zouden komen. Dat hij me misschien zou helpen om mijn ouders op te zoeken. Ik wist niet wat ik wilde, maar er waren zoveel dingen! Alles met Eric, maar ook met mijn ouders. Ik wilde dat het goed was. Dat we nooit uit Dauntless weg hadden hoeven gaan. 

Cameron.

Uiteindelijk kroop Lotus tenminste tegen me aan en daar was ik al blij mee. Dat betekende dat ze in ieder geval niet alleen midden in een bos zou zitten en dat ik haar goed vast zou kunnen houden, zodat ik haar kon troosten. Ze hoefde vanavond echt niet vrolijk aan  het eten te zitten, dat was echt een belachelijk idee. Ze vond dit heel erg en het deed haar pijn! Dat betekende alleen maar dat ik er voor haar moest zijn en dit was de enige manier waarop ik kon bedenken. Gelukkig zat ze nu tegen me aan en had ik mijn armen om haar heen. Ik wist niet of het iets zou helpen. Misschien wel totaal niet. Misschien zou ze zich er alleen nog maar erger door voelen, maar ze schreeuwde nu in ieder geval niet meer tegen me en dat was eigenlijk al een hele vooruitgang! Ik streek zachtjes over haar rug en plaatste een kus in haar haren, terwijl ik naar haar gesnik luisterde. Het deed me echt pijn om haar op deze manier te horen! Ik vond het helemaal niet leuk! Al was er op dit moment ook weinig wat ik er aan kon veranderen. Ze zou alleen stoppen met huilen als Eric opeens voor mijn neus zou staan! Ik zuchtte en hield haar goed tegen me aan. ‘Eric heeft een hoop oneerlijke dingen gedaan tegenover een hoop mensen. Er waren vast een paar die dachten dat hij het wel verdiende,’ zei ik zacht. ‘Maar je hebt gelijk.’ Ondanks dat ik dacht dat hij het wel verdiende, was er ergens ook stukje waardoor ik moest twijfelen. Je hoorde niet zomaar het leven van een ander af te nemen, of iemand pijn te doen. Dat deed je gewoon niet! Iemand had dat nu wel gedaan bij Eric. Ik wist niet wie het was geweest, of wat het motief er van was geweest, maar het was gebeurd en dat betekende dat deze stad verlost was van Eric. Niet van Max en al helemaal niet van Erudite, maar het was wel één persoon minder. Ik slikte toen ze over haar ouders begon. Ik had me aan het begin alleen maar druk gemaakt om mijn ouders. Of zij wel weg waren gekomen uit Abengation. Lotus had ze geholpen, maar ik had geen seconde gedacht aan haar ouders! Die waren inderdaad ook nog daar, wie weet wat er was gebeurd! ‘Wil je terug? We kunnen terug om te kijken of ze oké zijn?’ stelde ik zachtjes voor. Ondanks dat Max daar nog steeds was. Ze hadden gezegd dat het veilig was om terug te komen, toch? Dat we voor Eric daarheen konden komen, zonder dat er iets zou gebeuren. Ik wist niet of het echt te vertrouwen was, maar Lotus was echt bang dat er iets met haar ouders was gebeurd! Als we naar Dauntless konden gaan en vast konden stellen dat er niets aan de hand was, zouden we daar ook weer weg kunnen komen? Tenminste, daar hoopte ik op! Het was ons al eens gelukt, dus wie weet zou het ons nog een keer lukken. We waren sterk genoeg en misschien zouden haar ouders zelfs wel mee gaan? Niemand zou tegen haar vader durven vechten! Hij wist veel te goed hoe hij met een wapen om moest gaan en hoe hij moest vechten! ‘Het komt hoe dan ook goed, Lo. We kunnen naar Dauntless, we kunnen van alles doen. Het is maar net wat je wil. Als jij daar heen wil voor Eric en om te kijken of er nog andere gewonden zijn, dan ga ik met je mee. Ik laat je niet alleen gaan, absoluut niet alleen gaan.’ Dat zou ik nooit van mijn leven doen! Het was veel te gevaarlijk voor haar om alleen op pad te gaan! ‘Vertel me maar wat je wil, dan doen we dat.’

Lotus.
Het was ergens wel heel erg fijn om de armen van Cameron om me heen te hebben. Ze hielpen niet heel erg veel. Het was niet zo dat ze ineens van alles weg konden nemen. Eric was er nog steeds niet meer en ik wist echt niet wat er met mijn ouders was gebeurd, maar het was wel even alsof ik een klein beetje veilig was. Zo voelde het in ieder geval in de armen van Cameron en zo wilde ik me het liefst blijven voelen. Iets wat niet kon. Het was niet goed, Eric was weg. Ik had geen idee wat er met mijn ouders aan de hand was. Het kon best dat ze er niet eens meer waren en dat idee voelde benauwend. Het was niet zo dat we in Dauntless echt lieten zien dat we gek op iemand waren? Zelfs houden van je ouders was iets wat niet echt werd gezegd, maar ik hield wel echt van mijn ouders. Vroeger was ik wel bij één van hen op de bank gekropen om te knuffelen. Maar een paar jaar later was het toch al wel duidelijk geworden dat dat niet de bedoeling was van hoe we leefden. Knuffelen was iets stoms en daarom was ik dat precies zo gaan voelen. Knuffelen was niets voor een Dauntless. Toch wist ik nu weer hoe fijn het wel niet was. Samen met Cam knuffelen was heel erg fijn, ondanks dat we nu misschien elkaar vasthielden omdat er iets vreselijk was gebeurd. Ik probeerde niet te zeggen op de woorden van Cameron. Hij vond duidelijk dat Eric het ergens had verdiend, ondanks dat hij mij gelijk gaf. Hij was geen fan van Eric geweest en dat zou hij waarschijnlijk ook niet worden. Ik snapte wel dat Eric vijanden had gemaakt, maar hij hoorde gewoon niet door te zijn. Maar nu ik over alles na had gedacht voelde ik me alleen maar slechter om mijn ouders. Wat nou als mijn moeder naar Abnegation had gemoeten? Dan was de kans groot dat ze er niet meer was! Ik wist niet waarom mijn vader toe had gelaten dat ze wel onder het serum mocht worden gedaan. Misschien had hij wel helemaal niet te zeggen gehad. Ik had dat eigenlijk ook niet. Eric had dingen voor mij geregeld en bij hem had ik een klein beetje mijn eigen zin doorgedreven. Hij had niet gewild dat ik naar Abnegation was gegaan, iets wat ik toch had gedaan. Ik had de ouders van Cameron moeten helpen! Maar ik had er niet eens over nagedacht om mijn moeder of mijn zusje te helpen! Ik voelde me echt vreselijk dat ik dat niet had gedaan! Wat voor dochter of zus was ik nou om daar geen rekening mee te houden?! Een hele beroerde in ieder geval! Het was vreselijk dat ik er tot nu toe niet eens over na had gedacht! "Ik wil graag terug." zei ik zachtjes. Ik hoorde hier ten eerste niet thuis, ik werd gek als ik hier nog één dag langer zou moeten blijven. Daarbij wilde ik gewoon weten hoe het daar ging. Ik wilde Eric mijn laatste eer bewijzen, juist omdat ik wist dat andere mensen dat niet zouden gaan doen. Daarbij kon ik kijken of mijn ouders er waren. Het klonk als iets simpels en misschien was dat het ook wel. Ik was het niet eens met de idee die Max waarschijnlijk nog steeds had, maar ik hoefde daar ook niet te blijven? We konden daar kijken en anders gingen we naar Candor waar de rest van onze factie zat. Misschien dat Uriah ook wel mee zou willen, hij had immers zijn moeder en zijn broer achter moeten laten. Maar ik wilde niet met te veel mensen terug gaan. Dat viel alleen maar op en misschien zouden we iemand in ons harnas jagen! Dat was ook niet de bedoeling van dit alles. Ik wilde rustig daarna toe, doen wat er van mij verwacht was. Als vriendin, dochter en zus.

Cameron.

Het was misschien moeilijk voor Lotus om te geloven, maar ik wilde er wel echt voor haar zijn. Eric had dingen gedaan die niet konden en ergens was ik blij dat we één probleem minder hadden, maar ik kon ook nog wel inzien dat Eric ook anders kon zijn? Hij was anders geweest tegenover Lotus. Ze hadden iets gehad samen, wat dat iets dan ook had mogen zijn. Ik moest op dit moment mijn best doen om zijn daden te scheiden van de persoon die er voor Lotus was geweest in al die jaren. Dat was lastig, maar wel hetgeen wat ik moest doen voor Lotus! Ze was er echt heel overstuur door en ik vond het niet fijn om haar zo te zien. Ik verwachtte ook echt niet dat ze over een paar uur weer lachend aan de tafel zou zitten en dat ze dit allemaal zou hebben verwerkt, dat hoefde ook helemaal niet. Ik wilde gewoon dat ze er doorheen zou komen, samen met mij! Ik wilde er voor haar zijn en ik was blij dat ze me nu in ieder geval bij haar liet zijn. Nu kon ik haar vasthouden en haar een beetje troosten, al wist ik niet of het enigszins zou werken! Het was immers Lotus en ze was nou niet echt een kei in haar gevoelens tonen, dus wie weet zou ze straks wel besluiten dat het genoeg was en dat ze niet meer zou huilen, ondanks dat het haar wel raakte. Mensen gingen nog steeds heel vreemd om met gevoelens in Dauntless, voor mijn gevoel dan. Al werd er wel veel meer gezegd dan in Abnegation. Daar werd echt alles, maar dan ook echt alles, achtergehouden. Iets wat ook niet gezond was, maar daarom was ik juist zo bang dat Lotus het ook zou doen. Het verbaasde me dat ze zei dat ze terug wilde, maar ik begreep het wel. Ze wilde naar Eric toe, misschien ook wel naar haar familie. Ik wist niet of ze daar waren of dat ze naar Candor waren gegaan, zoals Johanna dat had gezegd. Ik hoopte ergens dat ze daar waren, want daar was het veiliger. Aan de andere kant hoopte ik ook dat ze daar waren, zodat Lotus kon zien dat haar familie oké was. ‘Als je dat wil, dan vertrekken we. Vanavond nog. We nemen de eerstvolgende trein terug,’ beloofde ik haar en ik gaf haar voorzichtig een kus op haar wang. Ik zou wel afscheid moeten nemen van mijn ouders, maar dat moest dan maar. Dit was voor Lotus en ik vond dit zelf toch wel heel erg belangrijk! Ze had dit nodig en het was beter als ik samen met haar zou gaan, al dacht ik dat er misschien nog wel iemand mee zou kunnen. Niet dat Lotus dat zou willen, maar ik gokte dat hij zelf wel mee zou willen en ik hoopte dat Lotus dat ook in zou kunnen zien. ‘Als jouw familie daar ook is, denk je dat Jamy dan ook mee wil? Ik weet dat het een stomme vraag is, maar je hoeft niet met hem te praten? Sterker nog, ik kan er ook wel voor zorgen dat hij dat niet probeert?’ Al wist ik niet zo zeker of ik Jamy wel aan kon. Hij was langer en breder dan dat ik was. Hij zat misschien al twee jaar niet meer in Dauntless, maar dat zei eigenlijk helemaal niks. Het werk wat je hier deed was ook best zwaar en hij had wel zestien jaar in Dauntless gezeten, dus hij wist zeker meer van het vechten dan ikzelf! Al was hij nu wel een echte hippie, als ik Lotus moest geloven. Dus misschien zou hij ook wel netjes zijn mond houden als ik dat aan hem zou vragen. Dat zou de reis terug in ieder geval een stuk makkelijker maken! Dan zou Lotus niet zo hoeven schreeuwen en dan zou er ook geen ruzie zijn.  

Lotus.
We zouden naar Dauntless gaan! Gelukkig maar! Ik hoefde hier niet meer te blijven, ik wist niet of ik wel in Dauntless kon blijven, maar iedere minuut die ik hier niet was, was goed! Ik had hier misschien één nachtjes geslapen, maar voor mij was dat genoeg om te weten dat ik hier echt zo ver mogelijk vandaan wilde zijn. Natuurlijk was het ook wel fijn dat ik tenminste iets voor Eric kon doen. Het was niet veel, maar wel het minste wat ik kon doen. Even naar hem toe gaan. Ik wist niet hoe ze het hadden gedaan, wat nou als ze hem ergens op hadden gebaard? Dat wilde ik nou ook weer niet hebben! Dat kon ik echt niet zijn. Echte begrafenissen waren er nou ook weer niet geweest in Dauntless. Dood was meestal een soort van feest, dan hadden we het leven van diegene die overleden was gevierd. Hoe kort die op sommige momenten ook was geweest. Iedereen verdiende het om geerd te worden. Iedereen uit Dauntless had een goed leven gehad, dat kon haast niet anders. Dauntless was een goede plaats om te leven! Veel beter dan hier en dat werd me nu alleen maar duidelijker. Misschien dat het nu allemaal een chaos was, maar er kwam een dag waarop Dauntless weer was zoals het maanden geleden was geweest. Ik moest zelf toegeven dat ik achteraf wel had gemerkt dat mensen van alles van plan waren geweest. Het was raar om te zeggen, maar iedereen had een eigen agenda gehad. Eric was vaak weg geweest, naar Erudite blijkbaar, waar hij met Janine allerlei dingen had besproken. Mijn vader was ergens best wel afstandelijk geweest, dus misschien dat hij ook wel wat had geweten? Mij hadden ze natuurlijk in onwetendheid gelaten, wat slim van ze was geweest. Al was ik waarschijnlijk ook nog wel zo gek geweest om mee te werken, als ik niet geweten hoe Divergents echt in elkaar hadden gezeten. Voordat ik Cameron had leren kennen, had ik echt gedacht dat ze gevaarlijke wezens waren geweest. Wezens nog wel. Maar Cameron was niet een naar wezens. Hij was ergens een geweldig mens, die me echt dingen kon laten voelen die ik totaal niet begreep. Maar ik had hem kosten wat het kost willen beschermen en nu leek hij precies hetzelfde voor mij te willen doen. Hij wilde me beschermen van de pijn die ik voelde, het verdriet dat door mijn lichaam heen gierde en me zo nu en dan echt vreselijk hard raakte, maar dat was niet het enige. Cameron wilde me ook beschermen tegen mijn eigen broer! Iets wat ik heel erg lief van hem vond, ondanks dat ik het zelf ook wel voor elkaar kreeg? Ergens had Cameron wel gelijk. Jamy moest eigenlijk wel mee. Hij had zich heel erg veel zorgen gemaakt om mijn ouders, onze ouders. En natuurlijk Noah. We konden hem altijd meenemen, als hij dat zelf wilde. Zolang ik niet met hem wilde praten, wilde ik dat nog wel doen. Cameron wist eigenlijk precies wat hij moest zeggen, alsof hij een soort van mijn geweten was. "Ik denk dat hij dan ook wel mee moet ja." zei ik zachtjes. Hij had echt gelijk! Ik vond het fijn dat hij het toch zei, ondanks dat het behoorlijk onzeker was geweest. Ik snapte het wel, aan de andere kant kon ik ook gaan schreeuwen. Daar had ik nu echter totaal geen zin in. "Ik wil er zo snel mogelijk naar toe." Zei ik zachtjes. Ik wist niet hoe we het moesten doen, wat we hadden geen wapens, maar ze hadden ook gezegd dat we daar ik vrede naar toe hadden gekund toch? Dan leek het me niet dat we wapens nodig hadden. Ik had nog altijd iets, maar dat was niet heel erg veel? Door kon ik geen drie mensen mee beschermen, mocht het toch nodig zijn. "En als Jamy zijn mond niet houdt, druk ik hem uit de trein." Ik vond het een goede compromis!