Forum

Lotus.
Ik was blij dat Cameron dit in ieder geval snapte. Hij was ook bang voor drijfzand, dus hij zou dit ook vast niet fijn vinden. Hij leek lang niet zo bang, maar het was ook weer niet zo dat hij heel erg koel was. We moesten hier gewoon uit en daar moest hij op het moment voor zorgen. Hij had makkelijker praten, want hij was veel langer dan ik was, wat betekende dat ik al behoorlijk naar beneden was gezakt! Nog even en ik zou het zand in mijn mond krijgen. Ik kon mijn hoofd dan nog wel een beetje opheffen, maar hoever kwam ik daar mee. Misschien dat ik dan één minuutje won, als dat al zo was, maar uiteindelijk zou ik wel zo ver weg zakken dat ik er in stikte. Ik keek toe hoe Cameron probeerde eruit te komen. Het ging niet heel erg goed, het was ook heel erg zwaar en hij moest toch iets meer aan lichaam mee trekken. Bij mij was het normaal gesproken iets minder, maar ik was er ondertussen al wel uit geweest! Gelukkig was Cameron op de kant! Dat betekende dat ik er ook uit kon komen. Ik probeerde mijn hand uit te reiken naar de tak, maar dat lukte voor geen meter. Gelukkig stak Cameron zijn armen al uit, om de mijne vast te pakken. Ik legde mijn handen om zijn polsen heen, zodat ik in ieder geval een goede grip had, want anders zou dit niet eens gaan, dan kreeg hij me er echt niet uit. Ik voelde hem trekken, maar het leek alsof ik aan de andere kant ook weer verder naar beneden werd getrokken. Alsof er ook iemand was die aan mijn enkels aan het trekken was, omdat ik niet uit het drijfzand mocht komen. Ik greep Cameron alleen nog maar beter vast en begon wat te bewegen met mijn benen, zodat ik een beetje los kwam. Ik kon nu toch niet verder weg zaten, Cameron zette genoeg kracht om dat niet te laten gebeuren. Ik merkte dat Cameron niet helemaal op een goede plaats stond, waardoor ik even stopte met trekken. "Ga anders staan!" Ik kon het niet netjes zeggen, want hij moest gewoon anders gaan staan, want anders lag hij zo weer in het drijfzand en kwam ik er helemaal niet meer uit. Dat deed ik sowieso niet meer in mijn eentje, daarvoor was ik al te diep weggezakt! Het leek echt alsof dit niet goed zou kunnen komen, alsof dit ons einde was. Kon dat? Ik vroeg me echt af wat er dan met de angst gebeurde. Cameron had zich in het diepe van de Chasm laten vallen en hij was er ook gewoon nog, maar dat was anders toch? Daar kon je niet echt stikken of wat dan ook. Je viel alleen maar in een diep zwart gat, waarvan je niet wist wat zich er bevond. Voor hetzelfde geld had je er hele dikke matten die je val opvingen. In je angsten kon er echt van alles zijn. Vooral in de gevallen van Cameron, want hij leek gewoon op ieder moment er iets bij te kunnen verzinnen of doen. Ik had het Cameron het nog niet zien doen, maar volgens mij konden sommige mensen die Divergent waren dat wel. Ik voelde mijn handen wegglippen. "Cam!" Bracht ik bijna smekend uit. Hij moest me hier uitkrijgen, want anders ging het niet meer goed komen. Op het moment was ik ook gewoon veel te bang. Het voelde alsof mijn lichaam helemaal begon te trillen van angst. Misschien deed hij dat ook wel, maar daar kon ik op het moment niet stil bij blijven staan. 

Cameron.

Lotus glipte steeds meer weg en ik wist niet wat ik er aan moest doen! Ik wilde haar hieruit helpen, maar al te graag, maar het leek wel alsof het zand steeds harder aan haar lichaam trok en haar van me weg wilde hebben, want ze zakte steeds sneller en dieper, terwijl ik hier hopeloos aan haar armen stond te trekken, in de hoop dat het iets zou helpen. Ik wilde haar hier uit hebben! Het was doodeng om daar te staan, zelfs als het niet echt was! Het idee dat je weg zou zakken en zou stikken, tussen al het zand, ik moest er niet eens aan denken! Ik trok zo hard als ik kon aan haar armen, maar het leek gewoon niet genoeg te zijn! Niet voor mij, maar vooral niet voor Lotus. ‘Ik doe mijn best!’ riep ik naar Lotus. Ik deed echt mijn best! Ik probeerde haar uit het drijfzand te halen en dat was op dit moment ook echt wat ik op dit moment moest doen! Een deel van haar haren was al in het zand gezakt en ze deed haar best om haar gezicht boven het zand te houden, maar dat werd steeds moeilijker! Ik merkte aan mezelf dat ik de grip ook begon te verliezen, maar ik wist niet wat ik anders moest doen! Ik kon Lotus niet meer loslaten, ik had het gevoel dat ik het enige was wat haar nog boven het drijfzand hield. Als ik haar los zou laten, dan zou ze wegzakken en dan zou ze gewoon weg zijn! Dan was er helemaal niets meer aan te doen! Ik wist ook niet wat ik nu moest doen! Hoe moest ik haar in godsnaam helpen als ze bijna in het zand was gezakt! Het was niet zo dat ik er in kon springen en haar omhoog kon duwen, toch? Of misschien kon dat ook wel! Dit zand was niet echt, het was niet zo dik als het moest zijn en ik zou er niet echt dood aan kunnen gaan, dus misschien kon het wel! ‘Ik denk dat ik een idee heb!’ Ik zou het haar alleen niet vertellen wat het was, want ze zou het me nooit laten doen! Ze zou me echt voor mijn kop slaan als ze zou weten wat ik van plan was! Waarschijnlijk zou me uit dit zand trekken en me vervolgens zelf vermoorden, wat ergens volledig te begrijpen was! ‘Vertrouw me.’ Dat was wat ze nu moest doen, want iets anders wist ik op dit moment ook niet meer! Ik liet de handen van Lotus los en sprong het drijfzand weer in. Het was niet zoals water, maar al snel zakte ik volledig onder de grond. Ik zocht met mijn handen naar het lichaam van Lotus en ik voelde al snel haar benen. Met alle kracht die ik had, duwde ik haar omhoog. Ik wist niet of het werkte, maar voor mijn gevoel ging Lotus echt omhoog! Ik hoopte dat ze dan nog bij de tak kon! Gek genoeg hield ik mijn adem om me heen, maar het was niet alsof ik stikte. Ik kon ademen! Ik voelde het zand wel om me heen, ik voelde hoe het aan alle kanten van mijn lichaam trok, maar ik stikte niet! Dus ik zou het hier nog wel een tijdje uit kunnen houden, al had ik geen idee waar ik was, wat precies onder of boven was. Lotus kwam ondertussen wel steeds verder omhoog en op een gegeven moment voelde ik haar benen verdwijnen, wat betekende dat het moest zijn gelukt! Ik probeerde mezelf omhoog te werken en uiteindelijk kreeg ik mijn handen boven het zand. Ik hoopte dat de rand hier nog steeds in de buurt was, anders kwam ik hier nooit uit! 

Lotus.
Ik begreep even helemaal niet wat er allemaal gebeurde. Op het ene moment had ik de armen van Cameron vast en het volgende riep hij dat ik hem moest vertrouwen. Iets wat nog best wel eng was! Ik vond het moeilijk om andere mensen te vertrouwen. Helemaal in dit soort gevallen. Nou ging het drijfzand eigenlijk om vertrouwen, of misschien meer over controle kwijt raken. Nu was ik al helemaal de controle kwijt omdat ik Cameron als eerste naar boven had laten klimmen. Ik was al veel te ver weg gezakt om zelf ook maar iets te kunnen doen. Ik voelde mijn mond bijna openvallen toen Cameron het zand in sprong! Hij sprong er zomaar in! Dat hoorde hij niet te doen! Dat was toch misschien wel weer iets van zijn divergentie, dat naar boven kwam. Niemand sprong zomaar weer terug in het drijfzand! Tenzij hij me zo graag wilde redden, maar het leek me niet dat hij dat normaal gesproken ook zou doen. Als dit een echte situatie was. Ondanks dat dit niet echt was, voelde het wel zo! Ik wist zelfs dat het niet echt was, maar het leek alsof het echt was! Heel echt! Ik voelde dat Cameron me naar boven duwde, iets wat wel werkte. Daardoor zat ik niet meer met mijn gezicht bijna in het zand. Ik kon zelfs met mijn handen bij de tak! Ik kon mezelf vastgrijpen, iets wat ik dan ook deed met alle kracht die ik had. Ik kroop met de laatste kracht die ik had, op de kant, waar ik me op mijn rug liet vallen. Ik legde mijn hand op mijn buik, om een beetje bij te komen. Mijn adem was nog steeds wat omhoog geschoten, maar ik was in ieder geval uit het drijfzand en omdat dit mijn angsten waren, werkte het zo dat de omgeving weer veranderde. Ik was door mijn angst heen gekomen, maar hoe. Ik voelde nog steeds dat mijn ademhaling behoorlijk hoog was. We waren er door gekomen, maar niet omdat ik rustiger was geworden. Ik opende mijn ogen en zag mijn vader voor mijn staan. "Hee lieverd. Het is tijd. Hoe heb je kunnen slapen in dat ding?" Hoorde ik hem lachend vragen. Ik keek naar beneden. Mijn lichaam dat normaal in het Dauntless zwart was gehuld, was nu verkleed in een witte trouwjurk. Een jurk met alles er op en een aan. Een veel te groot ding, waar je niet eens in kon bewegen. Ik kwam overeind en keek naar mijn vader. Ik begreep deze angst echt niet. Soms was dit zo vreemd. Misschien ging het niet om trouwen, maar om mezelf sowieso te binden. Ik had geen idee, maar ik moest er iedere keer doorheen komen door rustig te worden. Iets wat moeilijk was als ik mee werd getrokken naar het altaar. Ik wilde het gewoon niet! Het was apart! Ik voelde hoe mijn vader mijn handen vast pakte. "Je ziet er echt prachtig uit Lo." Deed ik dat niet altijd? Ik zag er altijd mooi uit. Wit was nu zo wit. Ik wist niet of ik dat wel zag zitten. Ik vond zwart veel leuker. Ik keek in de spiegel. Al mijn piercings waren niet meer te zien. Mijn tatoeages kwamen wel ter voorschijn omdat die moeilijk weg te stoppen waren, ze stonden echt helemaal. Ik voelde de hand van mijn vader in de mijne en wist wat het betekende. Iets wat ik niet wilde! Daarom zette ik mijn voeten al stevig neer. Al ging dat wat moeilijker met hakken. Ik kon er prima op lopen, maar je had er echt helemaal niets aan als je stevigheid wilde of wilde vechten. Dan kon je er niets mee beginnen en die jurk hielp ook echt voor geen ene meter! 

Cameron.

Het ging er om dat Lotus haar angst onder ogen kon zien en volgens mij kon ze dat wel. Het was alleen een stuk lastiger nu we met z’n tweeën waren! Misschien was dit wel te afwijkend, hoorde het niet wat ik deed, maar ik had het anders ook niet geweten! Ik had iets willen doen om Lotus te helpen en dit was de enige manier geweest! Ik had haar uit het zand moeten halen, maar het was gewoon niet gelukt toen ik er al uit was geweest! Nu leek het wel te lukken. Zij was er uit, nu ik nog! Toch leek het niet meer alsof ik vast zat in het zand. Het voelde vrijer, er trok niets meer aan mijn kleding. Ik haalde mijn armen voorzichtig naar beneden, wat makkelijk ging. Ik opende mijn ogen en keek om me heen. We waren niet meer in de droge vlakte, niet meer bij het drijfzand. Sterker nog, ik was de enige die hier stond! Lotus was er niet eens! Ze was nergens te bekennen! Iets wat vreemd was, want dit was haar angst! ‘Lotus?!’ riep ik en ik keek om me heen. We waren weer binnen, of ik was binnen. Ik kende de kamer niet, maar het leek op Dauntless. Nu pas merkte ik dat ik een jasje aan had en toen ik naar beneden keek, zag ik zelfs een stropdas! Ik wist niet waar het opeens vandaan kwam, maar maakte dat echt uit? Op dit moment wilde ik Lotus vinden, want ik wist niet wat ik nu moest doen? ‘Als je bang bent dat je onzichtbaar bent, dan had je dat best even mogen zeggen voordat ik alleen in een kamer zou staan,’ mompelde ik en vervolgens moest ik lachen. Ik praatte vrijwel in het niets, dat voelde zo vreemd! Ik had ook geen idee of Lotus hier was. Als ze echt onzichtbaar was geweest, dan had ze daar ondertussen al wel iets aan moeten doen, toch? Dan had ze al aan mijn kleding kunnen trekken, desnoods aan mijn haar. Dus dat kon haast niet, maar waar was ze dan wél? Want op dit moment zag ik haar echt nergens! Ik hoorde verderop een paar stemmen, wat betekende dat er wel mensen waren! Dus misschien was Lotus daar wel? Al bleef dit echt heel erg vreemd! Ik liep naar de deur, die ik opende. Tot mijn verbazing kwam ik in een kamer die ik herkende als de slaapkamer van Lotus, waar we al eerder waren geweest. Nu waren we er weer! Ik zag Lotus en haar vader, ik had hem volgens mij wel eens gezien, samen staan. Haar vader had haar goed vast, maar dat was nog niet eens het meest verbazende. Lotus droeg wit! Niet Dauntless-zwart, zoals normaal, maar wit. Spierwit. Al haar piercings waren uit haar gezicht. De tatoeages stonden nog altijd op haar lichaam, maar die kon je moeilijk weghalen. Lotus haar gezicht zat echter niet meer onder het metaal, waardoor ze een andere uitstraling had. Zachter, liever. Misschien wel nog mooier. ‘Cam! Jullie mogen elkaar niet zien voordat jullie trouwen!’ hoorde ik een vrouwenstem roepen en ik draaide me om. Ik zag de moeder van Lotus achter me staan en ze haakte haar arm al door die van mij. ‘Ik snap dat je haar wilde zien, maar je zou toch echt moeten wachten. Daarna mag je los gaan op jouw bruid,’ zei ze lachend. Ik trok mijn wenkbrauwen op en ik keek verbaasd naar Lotus. ‘Mijn bruid? Trouwen?’ Was ze hier bang voor? Dat ze met iemand ging trouwen? Of met mij? Ik snapte het echt niet! Waarom was dit een angst? Was ze dan zo bang om haar leven door te brengen met mij? Of was het juist iets heel anders? Ik wist het echt niet!

Lotus.
Gelukkig was het drijfzand nu voorbij. De ergste angst kwam misschien aan het einde, maar soms voelde deze minste zo erg! Het voelde gewoon zo machteloos als je daar eenmaal in werd getrokken, dan kon je op een gegeven moment helemaal niets meer doen. Aan mijn laatste angst was nog wel een keer te doen. Daar kwamen we straks nog wel achter. Eigenlijk wilde ik helemaal niet dat Cameron dat zag. Over Cameron gesproken, waar was hij? Ik had echt geen idee. Ik keek eens goed om me heen, misschien dat hij achter mijn vader stond, maar dat deed hij niet. Dat was toch gek. Ik raakte en klein beetje in paniek. Wat als hij gewoon was gestorven in het drijfzand! Dat kon niet toch? Ik wist het niet! Ik wilde niet dat hij in een van mijn angsten was blijven hangen, maar anders was hij hier wel gewoon toch? Hij hoorde hier te zijn, want hij ging met mij door de angsten. Ik snapte er helemaal niets van en nu bleef mijn vader ook nog eens aan mijn hand trekken, waardoor ik me daar eerst bezig mee moest houden. Daar moest ik me eerst tegen verzetten! Iets waar ik dan ook mee bezig was totdat ik van schrik even helemaal verlamde. Ik hoorde mijn moeder praten, tegen Cameron! Ze praatte echt tegen hem! Daarom draaide ik me meteen om en zag ik Cameron ook echt staan, waardoor ik even opgelucht adem haalde. Hij was er nog! Hij leefde nog! Gelukkig maar! Toch voelde ik mijn maag al snel weer helemaal omdraaien door de woorden van mijn moeder. Hij mocht me niet zien voor het trouwen. Voor óns trouwen! Normaal gesproken was diegene met wie ik trouwde niet echt duidelijk te zien. Het was een vage gedaante waar ik naar toe moest lopen. Dan kwam ik wel gewoon uit deze kamer, maar nu was het niet zo! Deze angst was helemaal anders dan dat hij normaal was. Ik wist niet zo goed wat ik er op het moment mee aan moest. Ik wilde niet trouwen, ik wilde me niet binden en nu wilde ik me duidelijk niet binden aan Cameron. De afgelopen tijd was ik toch best wel ver naar hem toe getrokken. We hadden het leuk samen, hadden zelfs een paar keer gezoend, maar ik niet of hij echt iets met die bindingsangst te maken had. Was dat het goede woord? Bindingsangst? Het was meteen weer zo heftig! "Cam…" mompelde ik zachtjes. Ik stapte naar hem toe en bekeek hem eens goed, hij had een pak aan. Hij was echt diegene met wie ik ging trouwen. Ik kon dit niet! Ik wilde dit niet! We konden allebei uit roepen dat we niet wilde, maar dat ging echt niet helpen! Tegen deze angst was heel erg weinig te doen. Rustig worden, ik moest rustig worden. Maar ik raakte alleen nog maar gestreste! Cameron was bij mij in de angst. Hij zag dat! Het betekende dat hij straks over me oordeelde over deze angst. Ik moest met hem trouwen en dat wilde ik niet. Dat betekende misschien ook wel dat ik hem behoorlijk kwetste! Daar kon ik op het moment niet echt over nadenken. Ik moest een manier verzinnen om hier doorheen te komen. Cameron moest dat eigenlijk doen, maar ik wist niet of dat op het moment ging lukken. Hij was een deel van deze angst. Hij zat er middenin! Ik snapte wel dat hij dan ook een soort van angst voelde. We waren te jong om te trouwen, dus misschien voelde hij dat op het moment ook wel. Zat hij ook helemaal vol met angst, of in ieder geval met een behoorlijke spanning. 

Cameron.

Ik begreep het echt niet! Ze was bang voor trouwen, hoe kon iemand nou bang zijn voor trouwen? Ze hoefde toch ook helemaal niet te trouwen? Daar was ze veel te jong voor, wij waren hier veel te jong voor! Maar haar moeder had het toch echt gezegd. We zouden gaan trouwen en ik had Lotus niet mogen zien voordat we zouden gaan trouwen. Dus het was echt waar. Het was allemaal zo vreemd! Dit was niet iets waar ik een oplossing op kon bedenken! Dit was niet iets waar we tegen konden vechten, of iets in die richting. Trouwen was iets wat twee mensen deden uit liefde, maar hoe kon je hier in godsnaam een oplossing op bedenken? Het leek me niet dat ik zou kunnen zeggen dat ik niet wilde trouwen en dat het dan allemaal over zou zijn, toch? Ik wist wat het doel was van al deze simulaties. Dat Lotus rustig zou worden, maar hoe moest ze in godsnaam rustig worden? Ik was zelf niet eens rustig, want ik begreep het niet! Ik wist niet of ze bang was dat ze met mij haar leven door zou moeten brengen, voor altijd, of dat het er echt om ging dat ze met één iemand moest trouwen. Dat ze haar vrijheid dan kwijt was. Ik wist het niet! Hoe kon ik nou iets oplossen als ik niet eens wist wat er aan de hand was? Ik keek over mijn schouders naar Lotus, wie mijn naam had genoemd. Ik maakte me voorzichtig los uit de arm van Bailey. Op dit moment kon ik haast niet anders dan meespelen met dit alles, toch? ‘Volgens mij is ze nerveus, ik denk dat ik beter even met haar kan praten.’ Ik moest hoe dan ook bij Lotus in de buurt zijn, wilde ik dit oplossen! Ik zag haar moeder twijfelend naar me kijken, maar uiteindelijk knikte ze. Ik zuchtte opgelucht en liep snel naar Lotus toe. Ik stopte op een afstandje van haar af en bekeek haar nog eens goed. Ze zag er echt prachtig uit. Het was zo anders zonder de piercings. De tatoeages waren er dan nog wel, maar ze pasten bij haar. Het was totaal niet lelijk bij de jurk. Haar gezicht was echter wel anders, niet wat ik gewend was. Het was Lotus, maar ook weer niet. Ze zag er minder angstaanjagend uit. Nu leek zij juist degene die ergens bang voor was. Ik zette een stap naar voren en nam haar handen voorzichtig vast. Het bleef vreemd. Ze wilde niet met me trouwen, maar ik wist niet of het nou echt om mij ging. Niet dat ik nu met haar wilde trouwen, maar het bleef Lotus. ‘Je ziet er echt heel erg mooi uit, Lotus,’ zei ik zacht en ik kneep in haar handen. ‘Maar we hoeven niet te trouwen.’ Misschien was dat het beste om te zeggen? Ze zou er niet rustiger op worden als ik nu zou zeggen dat ik met haar zou gaan trouwen, als we samen naar het altaar zouden lopen, waar het dan ook was. ‘We kunnen het wel doen. Erheen lopen, kijken naar iedereen die ons wilde zien trouwen, maar het hoeft niet. Al zou het geen straf zijn om de rest van mijn leven met iemand zoals jij door te brengen.’ Dat was eruit voordat ik er erg in had. Had ik nou echt gezegd dat ik wel met Lotus wilde trouwen? Misschien niet letterlijk met die woorden, maar daar kwam het wel op neer! Beschaamd sloeg ik mijn ogen neer en liet ik haar handen los. Ik had geen idee of het wat zou helpen. Misschien was ik wel op de goede weg geweest, maar had ik het nu verpest door zoiets doms te zeggen. Hoe dan ook, het was duidelijk dat Lotus niet wilde trouwen. Dus zeggen dat het geen ramp zou zijn, was alles behalve slim. 

Lotus.
Waarom was het ineens Cameron?! Ik snapte het echt niet! Normaal zag ik diegene met wie ik moest trouwen echt niet! Ik kon me alleen maar indenken wie het was, maar het was nooit duidelijk. Ik kon aan het silhouet nooit echt opmaken wie het voor moest stellen. Gelukkig maar, want voor hetzelfde geld had Eric daar kunnen staan. Dat bleek nu wel! Het was ineens Cameron!  Hoe was dat ineens gebeurd?! Ik wist het niet! En ik wist ook niet waarom ik het wilde weten! Was ik bang geworden voor Cameron? Dat leek me niet! Was ik bang om aan hem vast te zitten? Dat kon misschien wel, maar dat bepaalde ik uiteindelijk toch zelfs nog wel. Als ik geen relatie wilde, dan kreeg ik die ik ook gewoon niet. In de angsten was er niet heel erg veel aan te doen. Dit was gewoon hoe het was. Ik moest trouwen met Cameron en ik had geen keuze. Ik merkte dat Cameron het voor elkaar kreeg om bij me te komen. Ik hoefde nog niet naar hem toe lopen, naar het altaar. Hij moest hier door zien te komen, hij moest door mijn angsten zien te komen. Ik wilde dit eigenlijk niet, ik wilde niet dat hij me rustiger probeerde te maken. Ik was bang voor hem! Bang om met hem te trouwen, of gewoon om te trouwen. Ik wist het niet, maar dit was toch een klein beetje meer paniek bij het alles. Normaal was het al een rare angst, maar nu was het gewoon zo anders. Het was Cameron! Ik keek naar onze handen, ergens wilde ik ze meteen weer los trekken. Ik wist niet waarom, maar het voelde nu echt alsof we ieder moment konden gaan trouwen. Dat deze aanraking al kon zorgen dat we echt in de echt werden verbonden. Dat kon niet, dat snapte ik ook nog wel, haar te voelde wel gewoon! "Daar heb ik op het moment heel erg weinig aan. Maar ik zie er altijd mooi uit." ik haalde mijn schouders op. Ik was mooi. Zo voelde ik me in ieder geval. Ik wist dat ik mooi was. Dat was ik net even niet geweest, maar dat was een angst. Normaal gesproken was ik iedere dag mooi. Ik deed mijn best er voor. Ik had genoeg punten om kleding en make-up te kopen, om er voor te zorgen dat mijn haar goed zat. Nu had ik er heel erg weinig aan, dat ik mooi was. Ik werd wel iets rustiger door de volgende worden. We hoeven niet te trouwen. Dat hoefden we ook niet. We konden er voor kiezen om niet naar buiten te lopen. Misschien moesten we allebei wel wegrennen. Mijn ouders voorbij. Normaal gesproken probeerde ik al een beetje tegen te stribbelen. Ik was echter niet sterk genoeg voor mijn vader, daarbij begon mijn moeder ook nog in de weg te staan. Nu konden we samen toch wel wegrennen. Ik voelde de moed al weer in mijn schoenen zakken toen Cameron zei dat hij het niet erg vond om te trouwen! Het leek alsof hij wilde trouwen. "We kunnen niet trouwen! We zijn veel te jong! We horen niet te trouwen! Ik wil niet trouwen, ik ga niet trouwen! Nee!" riep ik verbaasd uit. Ik was bang, echt bang om te trouwen. Dan moest hij niet doodleuk gaan zeggen dat hij wel met me wilde trouwen. Zo werd ik toch ook niet rustig! Ik moest rustig worden zodat ik verder kon! Ik wilde niet in deze angst blijven hangen, dat betekende namelijk dat ik zo echt naar het altaar moest lopen. Ik moest zeggen dat ik met Cameron wilde trouwen en dat er uiteindelijk een ring om mijn vinger heen kwam. Trouwen zou uiteindelijk er wel bij horen. Mijn ouders waren ook getrouwd, maar ik wilde nu gewoon nog vrij zijn!  

Cameron.

Ik wist ook niet wat ik op dit moment moest doen? Niet trouwen, dat leek me het meest logische, maar hoe moest ik dat nou weer doen? Ik had de andere angst al moeilijk gevonden, waar haar gezicht verminkt was geweest. Daar had ik nauwelijks een oplossing op kunnen bedenken, maar dit ging al helemaal niet meer! Daarbij was het nog steeds vreemd dat ik degene was met wie ze moest trouwen! Ik wilde helemaal niet trouwen, natuurlijk niet! We waren er veel te jong voor! Ik wist niet eens waarom ik had gezegd dat ik wel met haar zou willen trouwen. Misschien wel omdat ze er nu echt heel erg mooi uitzag. Ik wist gewoon niet wat ik moest doen en waarschijnlijk zou Lotus het er ook niet veel beter op maken! Zij wist waarschijnlijk wel wat ze moest doen, maar het was de bedoeling dat ik het deed! Ik moest hier iets van leren! Ik moest leren om hier als een Dauntless mee om te gaan, maar hoe ging je hier in godsnaam mee om als een Dauntless? Dit was geen angst waar je dapper in kon zijn! Was het dapper om weg te rennen, voor je eigen weg te kiezen, of was het dapper om je leven onder ogen te zien? Volgens mij verschilde het echt met wat iemand onder dapper verstond! Want je kon dit niet op één manier op lossen! Ik schrok behoorlijk toen Lotus begon te roepen en te schreeuwen en dat ze niet wilde trouwen. Ik sloeg mijn armen meteen om haar heen en trok haar stevig tegen me aan. ‘Shh, het is al goed. Sorry, we hoeven niet te trouwen. Natuurlijk niet. Je hebt gelijk,’ fluisterde ik haar zachtjes toe, in de hoop dat ze er echt iets rustiger van zou worden. Ik streek zachtjes door haar haren en bleef haar heen en weer. Ik hoopte dat ze er iets aan zou hebben, dat ze mijn woorden zou gaan geloven. Ik zou het ook snappen als ze dat niet zou doen, maar wat moest ik anders? Ik wist het op dit moment ook niet meer! Lotus moest rustig worden, ze moest inzien dat er helemaal niets aan de hand was. Dat dit niets meer was dan een angst. Eentje die echt niet uit zou komen, natuurlijk niet! We zouden niet gaan trouwen, waarom zou Lotus in godsnaam met mij willen trouwen? Dat sloeg sowieso al nergens op! ‘Ik zal nooit meer zoiets zeggen. Het was dom, we hoeven echt niet te trouwen. We kunnen gewoon door die deur lopen en weggaan,’ herhaalde ik mijn woorden. Misschien was het wel gewoon zo simpel? Door de deur heen lopen en weg gaan, moeilijker dan dat kon het ook niet zijn? Al was dat misschien niet Dauntless, weglopen voor je probleem. Het ging er om dat ze rustig zou worden, maar dit was de enige manier die ik kon bedenken? Op wat voor andere manier zou ze in godsnaam rustig worden? Dat werd je ook niet zomaar! Zelfs ik was op dit moment nog niet rustig. Om zoveel redenen! Ik had Lotus bekend dat ik wilde trouwen en ik wist niet eens waarom. Zij wilde niet met mij trouwen, en ik vroeg me nog steeds af of dat ging om mij, of om haar. Dat het net zo goed iemand anders had kunnen zijn die hier zou staan. Misschien stond ik nu hier, omdat ik mee was in haar angsten. Misschien was het normaal gesproken wel een ander? Ik wist het ook niet! Als het echt om mij ging, dan hoorde ik me gekwetst te voelen? Want het was nou niet echt fijn om te horen dat iemand bang was om haar leven met je te delen. Ik snapte het wel, ik zou ook niet willen trouwen, maar het stak wel?

Lotus.
Misschien was het geheel toevallig dat het Cameron was. Kwam het doordat hij hier nu was. Al wist ik heel erg diep van binnen wel dat dat niet het geval is. Het voelde heel erg vervelend dat ik met hem moest trouwen. Terwijl ik hem helemaal niet vervelend vond of wat dan ook. Ik had Cameron juist heel erg graag bij me in de buurt! Hij was een hele aardige jongen. Hij had geprobeerd om me op te beuren toen ik Jamy had gezien! Dat door chocoladecake! Dat was toch heel erg bijzonder! Er waren niet zo heel erg veel mensen die dat deden, helemaal niet in Dauntless. Hij had het Abnegation nog in zich en dat was ook niet zo gek, als je je bedacht dat ook uit zijn Test was gekomen. Samen met het vriendelijke van Amity, maar blijkbaar ook het dappere uit Dauntless. Hij hoorde hier wel dergelijk thuis en dat had ik ook vanaf het begin al wel aan gevoeld. Cameron was echt niet de meest sterke jongen die er bij zat, maar hij had gewoon iets over zich heen gehad. In zijn ogen was gewoon iets te zien, een soort van zekerheid. Hij moest heel erg veel laten zien en dat wist hij zelf ook wel, maar het was hem wel gelukt! Ik sloeg mijn armen om Cameron heen en liet mijn hoofd wat tegen hem aan rusten. Ik wilde niet met hem trouwen, maar ik wilde gewoon dat ik rustiger zou gaan worden. Dat kon ik op het moment niet in mijn eentje. Ik wist niet echt wat ik anders moest doen. In- en uit ademen, op een zacht tempo. Op een gegeven moment zou het wel over gaan. Als ze het me maar niet de hele tijd vertelden. Helemaal niet als Cameron begon over het feit dat hij wel gewoon wilde trouwen. Ik wist niet eens of het de echte Cameron was of dat hij dat van simulatie moest zeggen. Dat laatste klonk eigenlijk nog best wel logisch! Dit was immers mijn angst en er werd echt alles aan gedaan om dit nog net even erger te maken. Het was niet logisch dat Cameron met me wilde trouwen, daar was hij ook veel te jong voor! "Normaal trekken ze me dan dat terug." fluisterde ik zachtjes. Ik wilde het wel proberen, om hem te laten zien wat er gebeurde, maar daardoor zou mijn hartslag toch net weer iets verder omhoog gaan. Het kon ook werken, ik wist het niet hoe het op het moment zou gaan! Als de bruid en de bruidegom beiden zouden weglopen. Er kon echt van alles gebeuren dan, maar ik wist niet of ik het wilde riskeren. Dan zou ik alleen nog maar langer in die vreselijke jurk moeten staan. "We kunnen het proberen. Ik weet niet of het nu werkt." Cameron moest er achter proberen te komen en ik wist ook wel dat ik hem nu dingen voor had gezegd, maar ik wilde dit niet. Ik wilde hier weg! Ik moest hier gewoon weg! Al wist ik ook wat hierna kwam en dat wilde ik ook niet! Ik wilde Jamy niet weer zien, ook al was het in angst. Dat was minstens zo erg als hem gewoon te zien. Het was een paar weekjes geleden dat ik hem recht in zijn gezicht had kunnen kijken. Die blik zag ik nog zo weer voor me. Het was best wel moeilijk. Sindsdien was ik niet meer in de angsten geweest. Misschien kon ik dan net iets beter in deze jurk blijven staan. "Zeg jij het maar. Wil je het proberen?" fluisterde ik zachtjes. We konden het proberen, echt waar, maar als hij dat niet wilde, moest hij gewoon nog even zo met me blijven staan zodat ik rustiger werd. 

Cameron.

Natuurlijk was wegrennen een te simpele oplossing. Haar vader en moeder waren hier in de buurt. Als ze echt zou moeten trouwen, dan zou ze dat ook gaan doen en dan zouden de mensen in haar angst daar ook wel voor zorgen. Wegrennen was eigenlijk ook helemaal niet dapper, toch? Dan rende je weg voor het probleem. Dat was eerder laf, maar Dauntless zat vreemd in elkaar? Ze vonden het ook dapper dat iemand in de Chasm sprong om een einde aan zijn leven te maken. Dat was niet eens dapper! Dat was net zo laf! Als je je leven niet meer aan kon, dan hoorde je er toch juist omheen te vechten? Dat leek mij dan! Natuurlijk was het ook niet makkelijk geweest voor mij hier, maar ik had nog niet eens gedacht aan het beëindigen van mijn leven! Ik had door willen vechten, laten zien dat ik dit wel kon! En dat was wat Lotus en ik op dit moment ook moesten doen. Laten zien dat we niet bang waren, maar dat zou nooit lukken als ik met haar naar het altaar zou lopen. Dan zou ze waarschijnlijk weer beginnen te gillen en wie weet wat ze dan weet. ‘Ik ben aan het nadenken,’ zei ik hardop tegen Lotus. Ik probeerde echt een oplossing te vinden voor dit alles! In de tussen tijd stonden we hier, dicht tegen elkaar aan. Misschien werd ze er ook wel rustig van? Als dat zou werken, zou dat natuurlijk heel mooi zijn, maar dat zou ergens echt een domme oplossing zijn? Al ging het daar natuurlijk wel om. Dat ze rustig zou worden, dat ze de angst onder ogen zou zien, hoe erg ze hem misschien ook vond! Ik bleef dan ook zachtjes over haar rug strelen, misschien dat het iets hielp. ‘Wat als we wel naar het altaar gaan, maar nee zeggen?’ Wat zou er dan gebeuren? Misschien had ze het wel eens geprobeerd, maar dan zou de bruidegom waarschijnlijk nog ja zeggen, maar nu was ik de bruidegom! Nu kon ik zelf nee zeggen! Als Lotus dan ook nee zou zeggen, dan zouden we niet hoeven te trouwen, toch? Ik wist niet of dat de meest logische oplossing was, maar in mijn ogen was het een idee om uit te proberen! ‘Dan trouwen we niet, als we nee zeggen, kunnen ze ons niet trouwen.’ Dat was wel hoe het ging, volgens mij. Ik had geen idee of dat in Dauntless ook zo was, maar het leek me dat de hele ceremonie een beetje hetzelfde in elkaar zat? Dat we ja zouden moeten zeggen om in te stemmen met het huwelijk. Iets wat we niet zouden doen, want we zouden nee zeggen! Misschien was het ook wel een dom idee, maar dit was het enige idee wat ik kon bedenken! Misschien was het wel weer te Divergent. Dat wist ik ook niet. Misschien was het niet zoals een Dauntless dit zou doen, wie weet zou die zich er wel uit vechten, maar met een jurk zoals Lotus die aan had, ging dat toch niet? Ik zuchtte en keek om me heen in haar kamer. Er was geen spoor meer van haar vader, of haar moeder, maar dat betekende vast niet dat de kust klaar was. Wie weet zouden ze wel weer komen als we weg zouden proberen te gaan. Ik wist niet eens wat er achter die deur zat! Net had er een badkamer achter gezeten, maar wie weet zouden we dan opeens voor het altaar staan. Deze angst was vast niet zo makkelijk te ontsnappen. Misschien was dit wel haar ergste angst? Die kwam als laatste en ik had Lotus nog niet zo zien gillen zoals ze net had gedaan! Ze had echt niet willen trouwen en dat had ze ook meteen duidelijk gemaakt!

Lotus.
Ze deden er echt alles aan om me dit zo moeilijk mogelijk te maken. Als het moest, dan sleepten ze me gewoon mee naar die stomme zaal. Er waren echt moment waarop dat was gebeurd. Dan kon je toch ook moeilijk rustiger worden? Het ging echt niet makkelijk als je vader je ineens mee trok en maar bleef zeggen dat je moest trouwen. Ik vond het echt heel erg moeilijk. Nu was het zo anders en wist haast niet wat ik hier mee aan moest. Eigenlijk moest ik het niet, Cameron moest het. Het was raar, heel erg raar en ik zou hier echt iets van te horen krijgen als we hier uit waren. Dat wist ik haast wel zeker. Ik was heel erg bang dat hij anders naar me zou kijken. Hij kende me een beetje. Hij wist hoe ik was, maar dit soort dingen wist hij niet. Het zat ook wel heel erg diep. Ik was er zelf nog niet eens achter of het echt bindingsangst was of niet. Was ik bang om een hele leven met één iemand zijn? Ik had geen idee! Dat zag ik vanzelf wel. Ik hoefde nu bij niemand te zijn, echt niet, maar ik wist niet hoef ik daar over een paar jaar over dacht. Mijn ouders waren behoorlijk lang bij elkaar geweest voordat ze uiteindelijk waren getrouwd. Het was niet zo dat trouwen hier verplicht was. Vrouwen en mannen waren aan elkaar gelijk, dus moest het helemaal niets uitmaken of je getrouwd was of niet. Dat deed het ook niet, het was niet dat je dan ineens meer aanzien had of niet. Natuurlijk moesten er uiteindelijk kinderen komen, maar dat was ook niet verplicht voor iedere vrouw? Als er maar genoeg Dauntless kinderen werden geboren, maar dat was met iedere factie ongeveer wel zo. Ik keek verbaasd op naar Cameron. Nee zeggen? Zou dat kunnen? Ik had geen idee of het kon werken, maar ergens leek het wel zo! Alsof het echt kon werken. Daar naar toe lopen en dan alsnog ‘Nee’ zeggen. Maar was dat wel zo? Zou Cameron het dan echt zeggen of niet? Hij had net immers gezegd dat hij het niet erg zou vinden om met mij te trouwen. Dat was nou niet echt geruststellend. Het kon aangeven dat hij op dat moment alsnog toe zou stemmen of dat er wel voor werd gezorgd dat hij dat zou doen, alleen maar om mij banger te maken. Ik wist het echt niet! Ik vond het allemaal heel erg vreemd en het enige wat ik wist, was dat ik dit niet langer wilde. "We gaan het proberen." Ik liet hem los, zodat ik zijn hand vast kon pakken. Ik hield hem zo stevig mogelijk vast. "Maar je moet beloven dat je nee gaat zeggen. Ik wil geen fratsen daar." Dan zou ik helemaal gaan panikeren en dat wilde hij waarschijnlijk ook niet hebben. Niemand had er iets aan. We zouden toch niet echt trouwen, het was maar een angst en daarom moest hij gewoon doen wat ik van hem vroeg. "Anders sla ik je neer, dan kunnen we gewoon niet trouwen." Ik haalde lachend mijn schouders op, want dat idee vond ik ergens nog wel grappig, helemaal omdat ik het nu echt helemaal voor me zag!  "Kom." Ik trok hem met me mee, naar de deur. Ik opende hem, waarna ik wat rond keek. Mijn ouders stonden al klaar en er zaten echt heel wat andere mensen op ons te wachten. Ik zag zelfs Eric! Eric! Dat was toch wel heel erg vreemd. Ik probeerde niet naar hem te kijken en liep gewoon door naar het altaar waar ik stel bleef staan. Het moest nu gewoon gebeuren. ‘Nee’ zeggen, dat was alles! 

Cameron.

Wat moesten we anders? Lotus had al gezegd dat we niet weg konden rennen, dat ze ons dan gewoon weer terug zouden trekken, om er voor te zorgen dat we wel zouden trouwen. Dus dan was gewoon “nee” zeggen, toch de meest logische oplossing? Je had nog altijd de keuze als je met iemand ging trouwen. Er werd aan je gevraagd of je dat wilde. Dus als we beide nee zouden zeggen, dan zou het toch over zijn? Dan konden we niet trouwen, dat was vast tegen de wet. Ik wist het misschien niet zeker, maar het leek me dat je niet twee mensen kon laten trouwen als dat tegen hun wil was! Misschien ook wel, ik had geen idee hoe dat ging bij Dauntless, of bij Abnegation. Ik had het er nooit over gehad met mijn ouders, we hadden het eigenlijk nooit ergens over gehad. Volgens mij was zelfs dat egoïstisch. Ik kon me echt niet voorstellen hoe het moest zijn om voor altijd een geheim bij je te houden, een heel groot geheim, namelijk je hele leven! Dat terwijl zoveel mensen er van konden leren? Ik leerde hier toch ook van andere mensen? Vooral van Lotus!  Ze ging heel anders met dingen om, maar dat was juist mooi om te zien! ‘Laten we het inderdaad maar proberen.’ Het ergste wat er kon gebeuren, was dat de angst niet over was, maar dat zouden we dan vanzelf wel merken? Ik zou niet opeens ja gaan zeggen, natuurlijk niet! Dan zou het hele idee mislukken! We wilden juist weten of dit zou werken. Of we nee konden zeggen en gewoon weer weg konden lopen. Wie weet was het wel een heel dom idee en zouden ze ons dwingen, maar dat leek me haast van niet? Dat hoorde je gewoon niet te doen! ‘Ik beloof dat ik nee zou zeggen,’ zei ik lachend. Ik zou heus geen ja gaan zeggen! Ik had nog steeds de controle over mezelf, toch? Het was niet zo dat haar angst mij opeens een ander antwoord kon laten geven. Volgens mij kon dat echt niet! Zou dat wel kunnen, dan was dat behoorlijk eng! Ik wist echter wel zeker dat dat niet zo zou zijn! Ik volgde Lotus de kamer binnen en tot mijn verbazing zat hij helemaal vol met mensen. Iedereen uit Dauntless leek er opeens te zijn! Zelfs Eric! Ik kon een kleine grijns niet onderdrukken. Ik wist dat Lotus niet wilde trouwen, maar ze liep hier wel met mij en niet met hem. Het was maar een angst, geen werkelijkheid, maar het was wel zo! Dus daar mocht ik me nog wel een beetje goed om voelen, toch? Ik nam plaats voor het altaar en nam de handen van Lotus stevig vast. Ik wilde haar vasthouden! Niet omdat het fijn voelde, maar omdat ik wilde dat ze wist dat ik er voor haar was. Want dat was ik! Ik hoorde het hele verhaal aan van degene die voor ons stond. Ik kende hem niet, maar hij vertelde alles over mij en Lotus. Zelfs over dat ze me boven de Chasm had gehangen, wat voor een hoop gelach in de zaal zorgde. Ik moest er zelf ook om lachen, ondanks dat ik het alles behalve leuk had gevonden toen ik daar had gehangen. Sterker nog, ik had er een angst aan over gehouden! Ze was er voor gezorgd dat ik nauwelijks bij die plek in de buurt durfde te komen! ‘En dan rest ons nu nog maar één vraag,’ zei de man voor ons en hij keek naar Lotus. ‘Lotus Clark, neem jij Cameron Brennan tot jouw wettige echtgenoot?’ Gevolgd door het hele riedeltje over weet ik veel wat. Ik kneep zachtjes in haar handen en schudde voorzichtig met mijn hoofd. Dit was het moment. Ze moest nee zeggen!

Lotus.
Het klonk zo makkelijk, nee zeggen. Het was maar één woordje dat mijn mond uit hoefde te komen. Drie letters, zo moeilijk moest toch niet zijn? Ik had het nog nooit geprobeerd, maar dat kwam misschien ook wel omdat ik niet had geweten wie er tegenover me had gestaan. Als ik ‘Nee’ had gezegd, had diegene altijd kunnen zeggen dat ik gewoon zenuwachtig was en een grapje maakte! Cameron kon echter ook het woord uitbrengen. Hij kon zeggen dat hij niet met me wilde trouwen en dan waren we hier gewoon vanaf! Dan hoefden we niet te trouwen, dan was de angst echt afgelopen. Het voelde vreemd, maar ergens stond ik nog best met een goed gevoel voor het altaar, juist omdat ik wist dat Cameron niet in zou stemmen. Dat had hij gezegd! Hij had me beloofd om het woord ook uit te spreken en dat voelde gewoon goed. De angst was zo afgelopen en dat vond ik toch wel heel erg fijn. Misschien was het nog wel eerder afgelopen, omdat ik op het moment gewoon rustiger begon te worden, dat voelde ik aan mezelf. Ik hield de handen van Cameron zo goed mogelijk vast en zwaaide samen wat heen en weer tijdens het verhaaltje. Het duurde zo lang voordat we konden zeggen dat we niet wilden trouwen! In mijn ogen echt veel te lang! Ik keek naar de man die ons trouwde, eindelijk kwam de vraag! Eindelijk! Dat betekende dat ik eindelijk kon zeggen dat ik het niet wilde. Ik keek nog even naar Cameron, die ook voorzichtig met zijn hoofd schudde en glimlachte zachtjes, het was zo vreemd, maar dit was echt een grappig situatie. "Nee." Zei ik steevast. Waardoor er allemaal commotie ontstond in de zaal. Overal waren echt mensen die aan het praten waren, of iets riepen. Ik zag mijn vader onze kant op komen, maar voordat hij ons kon bereiken, veranderde alles alweer. Ze hadden Cameron niet eens gevraagd wat hij wilde! Wat ook niet hoefde natuurlijk, want ik wilde niet trouwen en dat was genoeg. Cameron had er niets op ingebracht, wat ik wel had verwacht. We waren hier doorheen! Maar dat betekende één ding! En dat was dat dit de laatste angst was. Jamy. Ik kneep in de handen van Cameron en liet ze vervolgens voorzichtig los. Ik keek om me heen, precies de plaats die ik had verwacht. De Chasm. Ik was niet bang voor de Chasm, maar er was gewoon iets met deze plaats. Ik wist nog maar al te goed hoe Jamy en ik de laatste nacht voordat we mochten kiezen, op de rand hadden gezeten. We hadden niet heel erg veel gepraat, dat had op dat moment ook niet gehoeven. Het was voor mij duidelijk geweest dat we beiden naar Dauntless zouden gaan. Daar was geen twijfel over mogelijk geweest. Ik wist niet hoe Jamy het had gedaan, maar hij had heel erg goed verborgen weten te houden dat hij eigenlijk iets heel anders van plan was geweest. Ik zag zijn gedaante al verschijnen en rende zo snel mogelijk naar hem toe. "Jamy!" Bracht ik uit. Ik wist wat hij van plan was, maar al te goed. "Kijk nou wat je met me hebt gedaan Lotus! Kijk nou wat je van me hebt gemaakt! Door jou is mijn hele leven veranderd! Door jou wilde ik hier niet meer blijven en moest ik tussen die hippie’s leven!" Het stak, natuurlijk, want hij zei eigenlijk gewoon dat hij niet bij me had willen blijven. Hij was mijn broer! Tweelingbroer! Hij had bij me moeten blijven, omdat we een hele goede band hadden! We hadden iets bijzonders! Hij zag dat gewoon niet en dat deed vreselijk veel pijn? 

Cameron.

Het had gewerkt! Het had echt gewerkt! Lotus had nee gezegd en daardoor was de situatie opeens weer veranderd. Opeens waren we totaal ergens anders! De Chasm! Ik zette meteen een stap naar achteren, zodat ik tegen de rotsen aan stond. Ik wilde niet bij die rivier, of die brug, in de buurt komen! Ik bleef liever hier staan! Ik wist dat Lotus niet bang kon zijn voor de rivier, of de hoogte. Niet als ze mij er vanaf had geduwd en daar had gezeten alsof het helemaal niet erg was geweest! Dus dat kon het echt niet zijn! Ik trok mijn wenkbrauwen op toen ze opeens de naam van haar broer riep en ik keek om me heen. Tot mijn verbazing zag ik hem echt staan! Lotus haar broer, Jamy! Was ze bang voor haar broer? Hoe kon ze nou bang voor hem zijn? Misschien had hij haar wel iets aan gedaan, vroeger? Al leek me dat niet! Ze had me verteld over haar broer, over hoe ze vroeger altijd samen waren geweest! Over hoe ze alles hadden gedaan en over hoe ze samen in Dauntless zouden blijven. Iets wat dus niet was gebeurd, maar ging het daar dan over? Lag het daar aan? Blijkbaar wel, want Jamy begon al snel te schreeuwen dat het allemaal haar schuld was. Dat hij alleen maar in Amity was beland door Lotus. Dat sloeg toch nergens op? Hij was degene die voor Amity had gekozen! Niet Lotus! Lotus had dat niet voor hem gedaan! Dus ergens snapte ik echt niet wat er aan de hand was! Het ergste was nog wel dat Lotus helemaal niets terug zei! Ze verdedigde zichzelf niet, ze trok haar mond niet open. Ze zei echt helemaal niets, alsof ze niet wist wat ze moest doen! Dat terwijl dit haar angst was, ze had dit dus al vaker meegemaakt! Al was dat nog niet het ergste. Dat was dat Jamy gevaarlijk dichtbij de rand van de Chasm stond. Hij zou zomaar kunnen springen! ‘Lotus heeft niks gedaan!’ riep ik naar hem. Ik wist niet eens tegen wie ik nou praatte. Tegen iets wat Lotus in haar hoofd had, maar ik wist ook niet wat ik anders moest doen! Lotus zei namelijk helemaal niets terug! Ze stond dan wel bij hem, maar ze zei niets! ‘Jawel! Door haar moest ik hier weg en nu zit ik ergens waar ik helemaal niet wil zijn!’ riep Jamy terug. Ik slikte en kwam voorzichtig wat dichterbij. Het was lastig om hem te verstaan, zeker met al het geruis van de rivier onder me! ‘Jamy, dat was een keuze die jij zelf hebt gemaakt! Net zoals dat je nu de keuze hebt om naar achteren te stappen en dit niet te doen!’ Wat moest ik anders?! Wat moest ik doen of zeggen om dit over te laten gaan? Ik vond dit zelf ook doodeng! Jamy stond zo dicht bij de rand, hij zou er met een klein duwtje al vanaf kunnen vallen. Een klein zuchtje van de wind zou zelfs al genoeg zijn! Hij zou echt kunnen vallen en dan zou hij dood zijn! Ik was ook bijna dood geweest toen ik daar had gehangen en ik zou niet het eerste slachtoffer zijn geweest! Er waren volgens Lotus al zoveel mensen dood gegaan daar! ‘Waarom zou ik blijven? Wat is er in godsnaam nog hier als ik zou blijven?’ Ik keek hopeloos naar Lotus. ‘Zij is er? Je zus?’ Dat was toch al een reden om te blijven? Lotus zou er kapot van zijn als hij dood zou gaan! Ik wist dat ze om hem gaf!

Lotus.
Dit was de laatste, maar verreweg de ergste angst die ik had. Het klonk zo dom, ik was bang voor mijn broer. Dat was misschien niet echt het geval. Ik was niet bang voor hém, maar voor het feit wat hij zei. Hoe hij zich voelde tegenover mij. Jamy was mijn broer. Ik hield echt heel erg veel van hem, altijd al gedaan en dat zou niet zomaar veranderen. Hij had me zoveel pijn gedaan toen hij uit het niets naar Amity was gegaan. Als hij dat had gewild, had hij het me toch wel kunnen zeggen? Iets, al was het maar iets. Een paar woorden, die duidelijk hadden gemaakt dat hij niet meer in Dauntless had willen blijven. Op het moment voelde het gewoon alsof hij om of door mij weg was gegaan. Dat was pijnlijk. Ik voelde me ook echt wel schuldig om. Het stak, heel erg had. Echt hard. Ik wilde hem hier hebben, dat kon nu echter niet meer. Ik kon niet meer samen met hem leven. Ik kon hem niet eens meer op een normale manier aankijken. De woede die naar boven was gekomen in Amity, zat heel erg diep. Ik was boos op hem, om wat hij wat gedaan. Ik keek geschrokken om naar Cameron. Natuurlijk hij was hier ook! Ik was het eventjes vergeten, omdat ik me echt druk aan het maken was om Jamy. Het was eng om hem daar te zien staan. Mensen zeiden dan wel dat het dapper was om in de Chasm te springen, om een eiden te maken aan hun leven. Ik wilde echter niet dat Jamy dat als laatste optie zag. Dat hij zich zo slecht voelde, door mij, om een einde te maken aan zijn leven. Dat mocht gewoon niet! Hij moest hier blijven. Ik kon gewoon niets zeggen, er kwam geen woord uit mijn mond. Ik wilde zoveel zeggen, hem van zoveel dingen beschuldigen, maar het lukte gewoon niet. Er kwamen tranen in mijn ogen, mijn blik verwaterde. Ik hoorde Jamy bespottelijk lachen om de woorden van Cameron. "Mijn zus. Laat me niet lachen." Klonk het op een gemene toon. Auw! Dat deed gewoon pijn. "Voor haar hier blijven. Echt niet. Door haar wilde ik juist weg. Ik wilde niet meer bij haar zijn! Daarom ben ik naar Amity gegaan, maar het is wel duidelijk dat ik daar niet hoor." Hij hoorde ook niet, maar hij was er wel gewoon naar toe gegaan, was dat echt door mij? Als hij niet bij mij wilde zijn, dan was het wel duidelijk dat het door mij was gekomen. "Ik wilde niet bij haar zijn. Ik kon niet meer bij haar in de buurt leven. Wat moest ik anders kiezen? Ik dacht van haar verlost te zijn, maar dat kan maar op één manier! Er is maar één manier om van dat vreselijke mens af te zijn." Ik stapte naar voren en stak mijn hand uit, ten teken dat hij hem aan zou moeten nemen. Jamy moest daar gewoon wegkomen! Hij moest veilig zijn! Het mocht niet dat hij daar naar beneden sprongen. Er werd alleen maar raar naar mijn hand gekeken, alsof het een vies bebloed ding was, wat hij echt niet aan wilde pakken. Hij moest! Jamy moest daar weg! Ik zuchtte zachtjes. "Alsjeblieft." Zei ik zachtjes. Het was het enige wat ik zei. Ik kon er gewoon niets aan doen. Ik had geen verweer voor deze angst. Ik probeerde normaal wel op hem in te praten, maar daardoor werd het met het woord erger. Ik had hem al zo vaak zien springen. Echt heel erg vaak. Daarna was het maar aan mij om rustiger te worden. Deze keer moest het anders zijn. Hij mocht niet springen! Dat mocht nooit! Ik wilde niet dat hij dat deed!