Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ The Purge

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

Vanaf dat moment ging alles vreselijk snel. Ik schoot alle pijlen die ik in mijn handen had weg, zo snel als ik kon. Het was moeilijk om de kogels voor te zijn. Bijna alle mensen hier in de arena hadden voor een geweer of een pistool gekozen, een wapen dat zo razendsnel was dat het haast onmogelijk was om eraan te ontkomen. Maar toch stond ik er nog, met de boog in mijn handen geklemd, en mijn blik gericht op de levenloze lichamen voor me. Ik was niet doorboord met kogels, ik was niet geraakt of dood neergevallen. Ik had het gedaan. Ik had het overleefd. Een opgeluchte zucht verliet mijn lippen en voor even bleef ik zo staan. Verbluft van de omstandigheden voor me, het bloed dat de lichamen omringde. Echter kwam ik al snel weer bij de werkelijkheid terecht. We moesten hier weg. En snel ook.
Snel keek ik opzij en zocht ik naar het meisje, dat net nog naast me stond. Een man verscheen uit het niets voor haar, met een wapen op haar gezicht. "Pas op!" wilde ik nog roepen, maar het was al te laat. Een schot werd gelost, en liet me verward achter. De man voor haar viel met een harde klap op de grond. Ze had niet geaarzeld. Ze had het geflikt! Ik haalde diep adem en liep toen met grote passen naar haar toe. "Kom" fluisterde ik, volgend door mijn hand die de hare pakte en haar meetrok naar een van de obstakels. Hier zouden we wel voor even veilig zijn. Tenminste, dat dacht ik. Totdat een erg bekend figuur zich voor ons plaatste.
"Blake" mompelde ik geïrriteerd. Uit reflex pakte ik een pijl uit de koker en richtte die op hem. "Don't you dare" Het klonk kil, haast emotieloos. Ik hoorde mijn eigen stem en herkende mezelf niet meer terug. Een ijskoude blik stond op mijn gezicht geschreven. Nee, deze jongen mocht ik totaal niet en ik zou ook niet doen alsof. Dat er publiek bij stond maakte me nu niets meer uit. Alleen bleek dat hij niet de enige was die op ons afkwam.. Uit de schaduwen kwam nog een jongen tevoorschijn. Er was geen twijfel over mogelijk wie het was. Het was zijn lieftallige tweelingbroer, Tyler. "Laat je wapen vallen Ozera, of ik schiet je vriendinnetje hier neer." Een geweer werd op haar gericht. Het werd door Tyler geladen en hij stapte dichterbij, naar haar toe. Ik gromde naar hem en liet de pijl wat zakken. Niet genoeg om me niet te kunnen verdedigen, maar ver genoeg om hem ervan te overtuigen dat ik hem niets aan wilde doen. Het was een truc, natuurlijk. Ik had altijd een plan B achter de hand, voor situaties als deze. Nu moest het alleen nog maar geloofwaardig overkomen. "Wat zal je vader er wel niet van gaan denken, als je één van de Ozera's vermoord?" zei ik, met een bespottende grijns op mijn gezicht. Ik wist precies hoe ik ze uit de tent moest lokken, en daar ging ik nu ook gebruik van maken.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Een beetje verbaasd keek ik naar de man die voor mijn voeten neerviel. Ik heb hem vermoord... Ik heb me nog zo voorgenomen om niemand te vermoorden maar ik kon niets anders, anders was ik eraan geweest en ik wil dit echt overleven, ook al zal ik heel mijn leven of toch een groot deel steeds hieraan denken. Het is gewoon vreselijk hier, ik begrijp niet wat het nut hiervan is. Wat ik nog het ergste vind, is dat er sommige mensen nog plezier hebben in dit gedoe, sommige mensen hierbinnen vinden het leuk om andere mensen te zien leiden en vermoord te zien worden. Wel, ik zou meteen duizenden dingen kunnen opnoemen die leuker zijn dat dit, alles is leuker dan hier even wat mensen te gaan vermoorden. Ik vond het al erg dat ik die man daarnet vermoord heb terwijl ik eigenlijk geen andere keuze had. Naja, ik had wel een keuze, ik kon hem mij laten neerschieten maar dat was geen optie dus moest het maar. Ik mag eigenlijk geen medelijden hebben aangezien die man ook van plan was mij te vermoorden, maar ik kan er niets aan doen dat ik het erg vind dat ik dat deed. Ik ben gewoon niet zo.
Nog steeds ben ik een beetje verwacht, tot ik voel dat Adrian mijn hand vastneemt en me meetrekt achter iets. Ik ga maar met hem mee, hij zal wel weten wat hij doet aangezien hij dit nog al eens heeft overleeft. Ik hoop maar dat ik vanavond niemand meer moet doden, ook al zou het noodzakelijk zijn voor mijn eigen leven. Het gekke was ook nog dat ik daarnet niet eens twijfelde, ik schoot hem gewoon neer. Het gevoel erna was ook raar, al die adrenaline maar toch het schuldgevoel en spijt dat ik die persoon vermoord had. Ik heb er zo veel spijt van dat ik mezelf zelfs lichtjes haat op dit moment, ik weet dat ik dat niet moet doen maar toch is het zo, ik kan me schuldig voelen over alles, dat is gewoon een slechte eigenschap van me.
Opeens zie ik dat er iemand toch weer naar ons toekomt waardoor ik even onhoorbaar zucht. Hoeveel mensen zijn hier wel niet? Het lijkt wel of de mensen blijven komen om ons aan te vallen. Ik dacht dat er maar één iemand op ons afkwam maar dat had ik verkeerd gezien, er komt nog iemand op ons af. Ik zie hoe de andere jongen zijn op mij richt, dat heb ik weer. Aangezien ik het niet erger wil maken, doe ik gewoon niets. Het is maar beter dat ik even niets zeg of doe. Daarbij heb ik ook geen zin om weer iemand te moeten vermoorden omdat ik even niet uitkijk of dat ik iets doe waardoor ik het erger zou maken. Ik hoop maar dat Adrian dit opgelost krijgt want zo te merken kent hij ze en het lijkt niet dat ze goede vrienden zijn. Ik denk wel dat hij weet hoe hij dit kan oplossen, volgens mij is hij wel slim genoeg om een plan of strategie te bedenken zoals hij het de afgelopen uurtjes al heeft gedaan hier. We zijn hier nog maar een paar uurtjes binnen maar het lijkt echt zo lang te duren, maar dat komt doordat ik het hier zo vreselijk vind. Ik zal echt blij zijn als ik hier weg ben, echt heel blij.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

Ik kon zien dat ik Tyler behoorlijk op had gefokt, gezien zijn veranderde blik. De haat was in zijn ogen te zien, dezelfde die nu ook bij mij te bekennen was. Vijanden, dat was wat we waren geworden na dit alles. Tyler en Blake, de twee meest vreselijke jongens die ik ooit had ontmoet. En hen moest ik juist nu, in de arena, tegenkomen. Dit zou nog eens wat worden.
"Denk je dat je vader het wat zou boeien, Adrian? Ze staan daarboven allemaal te kijken, door die grote ruiten. Je vader heeft wel gezien wat je allemaal gedaan hebt." beet Tyler hem toe. Een grijns kwam op de lippen van de jongen terecht. Eentje die ik maar al te graag van zijn gezicht wilde slaan. Maar ik probeerde me nog in te houden. Ik hield mijn hoofd wat schuin en keek hem doordringend aan. "Jij weet net zo goed als ik dat dit alles nergens op slaat, McCain." siste ik naar hem. Ik wist niet hoe die jongens het voor elkaar kregen, maar mijn bloed begon al te koken van woede. Ik drukte de pijl steviger in mijn handen en nam een paar stappen naar voren. "Vraag het maar aan je vader, waar dit allemaal over gaat. Zo te zien zal hij het je straks duidelijk uit gaan leggen. Misschien dat een pak slaag je eens zal leren." Tyler wees naar boven, naar de grote glazen wand helemaal bovenaan de zaal. Achter het dikke glas zaten alle royals op een rijtje, met veel plezier te kijken naar wat er allemaal in de arena aan de hand was. Alcohol werd er uitgedeeld, waaronder grote glazen champagne, en geld werd uitgewisseld. Er werd naar ze geschreeuwd en geklapt, maar één gezicht in het bijzonder viel me op. Het was mijn vader, die het harst van allemaal aan het schreeuwen was. De blik op zijn gezicht was duidelijk leesbaar, zelfs al was die kamer boven de zaal geluiddicht. Ik had het bij hem verpest, opnieuw. En dit keer ook goed.
Snel richtte ik mijn blik weer op Tyler. In een fractie van een seconde deed ik de boog weer omhoog en schoot ik de pijl af. Hij kwam in de borst van de jongen terecht. Met grote ogen keek hij me aan, mond opengevallen van verbazing. "W-Wat doe je" waren zijn laatste woorden. "D-Dit kan je niet maken." Daarna volgde een harde klap. Niets was er meer over, van de net nog zo levende jongen. Alleen zijn roerloze lichaam, op de koude vloer van de arena.
Ik draaide me snel om, om nu Blake aan te pakken, maar hij was al nergens meer te bekennen. Verdwenen in het niets, zo snel als dat hij voor ons had gestaan. "Verdomme" vloekte ik boos. Hoe kon hij zo snel weggekomen zijn? Ik zuchtte diep en nam toen het meisje weer bij haar arm, waarna ik haar met me mee trok achter het obstakel waar we net nog naar onderweg waren.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Ik luister even naar het gesprek dat ze hebben. Ik weet niet echt goed wat ik moet doen nu, misschien kan ik ook maar beter niets doen. Het is gewoon een heel rare situatie. Ik wil zo graag iets doen, ik wil Adrian niet alles alleen laten regelen en oplossen maar ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Eigenlijk mag je niemand helpen tijdens de zuivering, het is zelfs een soort van strafbaar, dus wat Adrian nu voor me doet hoort eigenlijk niet volgens de regels, wat niet wil zeggen dat ik hem niet dankbaar ben dat hij zijn leven voor me riskeert. Er zijn echt weinig mensen die dit zouden doen voor iemand en al zeker niet voor een vreemde. Ik zou niet weten hoe ik hem ooit zou kunnen bedanken als we hier uit zijn, waarschijnlijk niet aangezien ik hem niet dankbaar genoeg kan zijn hiervoor.
Nog steeds probeer ik me een beetje buiten de situatie te houden. Nog steeds begrijp ik niet goed waarom precies ik hier moet zijn, hadden ze niet iemand anders uit een huis kunnen sleuren om hier in de arena te zetten? Oké, het klinkt erg egoïstisch maar op dit moment kan ik niet anders denken dan dat. Daarbij zijn de mensen die hier zijn en voor hun plezier mensen vermoorden veel egoïstischer dan mijn gedachtes, heel dit gedoe is gewoon egoïstisch. Door de gek die dit alles heeft bedacht zijn zelfs mijn ouders dood, dat maakt me nog het meest woedend maar dit is niet het moment om me daar boos of verdrietig in te maken. Als ik hieruit geraak heb ik tijd genoeg om erover na te denken en me slecht te voelen over dat gedoe, ik weet niet hoe ik het zonder mijn ouders wil doen. Ik weet zelfs niet of ik ooit nog een stap wil zitten in ons huis, zeker niet als die bloedende lichamen van mijn ouders nog in de woonkamer liggen, de gedachte alleen al laten me walgen. Ik krijg het beeld van de lijken van mijn ouders van daarstraks al niet uit mijn hoofd terwijl ik het maar een paar seconden zag.
Ik kijk even op als ik merk dat Adrian de jongen waarmee hij in het gesprek zat neerschiet met zijn pijl, dat zag ik niet echt aankomen en aan de jongen te zien hij ook niet. Misschien is het wel gewoon beter zo, nu moet er niet gedacht worden aan medelijden of zo want dat helpt toch niet. Nu is het gewoon het beste om je verstand op nul te zetten en niet te denken aan de families van deze mensen die er misschien verdriet van zullen hebben. Nu zitten ze wel te juichen achter dat raam maar daar zal later wel verandering in komen als ze merken dat ze echt iemand verloren zijn. Misschien zijn er ook wel mensen die het helemaal niet erg zouden vinden maar die zouden dan echt wel ziek zijn in hun hoofd, het is altijd erg als een familielid sterft, naja, dat is toch mijn mening.
Ik voel dat Adrian me al snel weer meetrekt achter het obstakel waar we daarnet onderweg naar waren, tot we werden opgehouden. Ik hoor opeens een boog opspannen, wat dus wil zeggen dat iemand gaat schieten. Ik zie opeens dat er een pijl richting Adrian wordt geschoten maar net voor de pijl hem kan raken, trek ik hem een stukje opzij zodat de pijl hem niet kan raken, hij had het zelf niet door dat de pijl in zijn richting kwam aangezien hij niet op die kant lette. Gelukkig heb ik de boog horen opspannen want anders was hij er geweest.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian;

Gehaast klonken zijn stappen over de harde vloeren. In de arena was het stil geworden, haast te stil, nu hij er zo over nadacht. Nog nooit eerder had Adrian zoiets meegemaakt. In zijn eerdere jaren hier was er altijd wel wat te horen. Het was net alsof iedereen van de aardbodem verdwenen was. In rook opgegaan, weggevaagd uit deze hel. En ergens hoopte hij dat hij bij ze hoorde, al zal het meisje het waarschijnlijk nooit uit zijn mond te horen krijgen. Hij werd de gevechten beu, de druk op zijn schouders en alle verwachtingen. Zijn familie die hem tot het uiterste dreven. Misschien was het maar beter als hij de spelen niet zou overleven en het einde van de Purge niet meer mee zou maken. Dan was Adrian tenminste verlost van alles om zich heen. Wellicht zou het hem wat rust bieden, hetgeen wat hij al erg lang niet meer had gevoeld.
Hij nam een zacht, haast onhoorbaar geluid waar. Het kwam niet ver van hem vandaan, maar wat was het? Echter had Adrian geen tijd om ernaar te vragen. Zonder dat hij het door had gehad, werd hij weggetrokken van zijn plaats. Zijn evenwicht wist hij met veel moeite te behouden. Een zachte windvlaag vloog langs zijn gezicht, en liet hem voor even verbijsterd achter. Wat was er zojuist gebeurd? Vluchtig keek hij rond, waarna een gedaante voor hem zijn blik vasthield. Hij was gewoon beslopen, en had helemaal niets gemerkt.. Het had zo hun dood kunnen worden, alleen maar door zijn onoplettendheid. Gauw pakte hij een pijl uit de koker en schoot hem af. Blijven staan om te kijken wat er zou gebeuren, deed hij niet. Adrian was niet van plan om nog af te wachten. Hij greep haar opnieuw beet en trok haar omlaag, achter een groot object. Zo te zien was het een legertank. Het was in elk geval gigantisch, een groot voordeel dus.
Adrian ademde diep in en liet zijn boog naast zich zakken. "Thanks," mompelde hij naar haar. Een woord dat niet veel mensen van hem gehoord hadden, en eigelijk ook niet in zijn woordenboek voorkwam. Toch maakte hij nu wel een uitzondering, ze had tenslotte wel zijn leven gered.
"Wat is je naam?" Hij had zich net pas bedacht dat hij het niet eens van haar wist. Zijn naam had ze vast al wel gehoord in de zaal, het werd immers door een microfoon door de hele zaal geschreeuwd.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Het is gek dat het opeens zo stil is in de arena, ik hoor geen geschreeuw of schoten meer. Ergens is het best fijn om die vreselijke geluiden even niet aan te hoeven horen, maar erg gerust ben ik niet. Helemaal niet zelfs. Het is zo stil hierbinnen dat het verdacht begint te worden. Alles is hier erg verdacht, je moet erg alert zijn want anders ben je er meteen geweest en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Toch is er iets in me dat het niet heel erg zou vinden als ik dit niet zou overleven, dan ben ik tenminste bij mijn ouders. Als ik dit zou overleven sta ik er helemaal alleen voor, een meisje van net zeventien jaar oud. Ik weet niet hoe ik dat allemaal ga doen, ik weet dat ik er nu niet aan moet denken, maar ik denk er toch aan. Niet dat ik me daardoor zou laten doen, ik moet dit gewoon overleven. Ik ga me niet laten vermoorden door een aantal gekken die dit gedoe leuk vinden, ik gun ze het plezier gewoon niet. Dat is de grootste reden waarom ik dit zou willen overleven. Eerlijk gezegd hoop ik eerder dat Adrian dit zou overleven, ik zou me ontzettend schuldig voelen als hij dit niet zou overleven door mij. Ik zou me er voor altijd schuldig om voelen aangezien hij door mij hier is beland. Ik weet dat ik me niet schuldig moet voelen omdat dit grotendeels zijn eigen keuze was, maar ik had hem ook kunnen zeggen dat ik zijn hulp niet hoefde en dat heb ik niet gedaan doordat ik zo bang was. Nog steeds ben ik enorm bang, maar ik probeer het niet te tonen. Ik wil mezelf niet zwak laten lijken.
Maar goed dat ik net die pijl hoorde aankomen, anders was die recht in Adrian geweest en was hij nu gewoon dood geweest. Waarschijnlijk zou het dan ook niet lang duren voor ik dood zou gaan, want als hij hier niet geweest zou zijn, was ik al lang dood geweest. Ik ben ergens ook best blij dat ik hem eens heb kunnen redden want hij is me de hele avond al aan het beschermen en aan het redden. Ik heb er nog steeds geen idee van hoe lang dit nog gaat duren, maar ik hoop niet te lang meer. Het zal nog wel een paar uurtjes duren aangezien we nog maar een paar uurtjes hier zijn. Ik hoop maar dat als ik hier uit geraak, ik dit nooit meer hoef te doen want het is gewoon vreselijk. Ik glimlach even zwak als ik hem me hoor bedanken, naja, ik moest hem wel wegtrekken, ik kon hem moeilijk neer laten schieten.
'Clarissa, maar je mag me Clary noemen,' antwoord ik als hij vraagt wat mijn naam is. Ik heb gewoon veel liever dat mensen me Clary noemen, dat vind ik zelf leuker klinken dan Clarissa. Meestal noemen de mensen me ook gewoon Clary omdat ik ze mijn volledige naam nooit vertel zodat niemand het zou zeggen. Zijn naam weet ik natuurlijk wel aangezien het daarnet door de zaal geroepen werd en hij het zelf ook al heeft verteld toen we hier pas in de arena waren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Clarissa. Een naam die hij nog niet vaak had gehoord. Het was een naam die zelden voorkwam, voor zover hij wist. Het paste bij haar, naar zijn mening. Adrian dacht vaak diep over dat soort dingen na, nutteloze dingen vanuit iemand anders zijn oogpunt gezien. Voor hem was het een gewoonte, en hij stoorde zich er allang niet meer aan. Een gepaste reactie kon hij niet echt vinden, dus hield hij zich aan zijn oude principes. "Nice to meet you, Clary." Een kleine glimlach sierde zijn lippen, desondanks zijn geweten dat ze het toch niet goed zou kunnen zien. Beleefdheid had hij nog wel, zelfs al stonden ze in de arena. Ze was tenslotte ook maar een mens. De boog liet hij langzaam uit zijn handen vallen. Zijn knieën trok hij op en met zijn rug steunde hij tegen het object achter hem. Zijn ogen sloot hij vermoeid, zijn stem murmelend op de achtergrond. Wellicht onhoorbaar, maar toch. Het was een beetje in zichzelf gesproken, niet bestemd voor de oren van medespelers. Een oud gezegde wat hij tot de dag van vandaag nog door zijn hoofd had spoken.

"Forgive her and have mercy upon her.
Excuse her and pardon her. Make honorable her reception
Protect her from the punishment of the grave
And the torment of the Fire."

De woorden sprak hij niet voor zichzelf. Adrian had zich overgelaten aan het lot, en het geaccepteerd. Ze waren voor het meisje naast hem, Clary. Om haar de vreselijke dood te besparen die velen vonden deze avond. Het was misschien onnozel, nutteloos om erin te geloven. Woorden die niets uit maakten en het geheel niet konden veranderen. Desalniettemin deed hij het toch, uit bijgelovigheid. Anderen zouden hem voor gek verklaren, maar het maakte hem niets uit. Hij moest het gezegd hebben om door te kunnen gaan. Om te kunnen weten dat als het niet zou gaan zoals gepland, hij alles had gedaan om het te voorkomen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Ik glimlach even zwak als hij dat dan zegt. Een klein onhoorbaar zuchtje verlaat mijn lippen. Ergens ben ik blij dat het op dit moment zo rustig is hier, maar ik weet niet voor hoe lang die rust er zal zijn. Alles hier gebeurd onverwacht, dat is het meest verontrustende hier in de arena. Je weet niet wat je te wachten staat of wat er gaat gebeuren. Zeker nu er nog maar weinig mensen zijn. Er zijn meer verstopplekken over dus je kan niet meteen weten waar iemand is. Ondanks het nu rustig is, moeten we toch alert blijven. Je weet maar nooit wanneer er wat gaat gebeuren. Net zoals daarnet, toen was Adrian er ook bijna geweest doordat hij even niet oplette, gelukkig kon ik hem op tijd wegtrekken doordat ik het per toeval wel had gehoord dat er iets naar hem geschoten werd. Ik zou niet weten war ik zou moeten doen als ik hier alleen zou zijn, wat ik wel weet is dat ik het alleen niet zo mang zou uithouden hier in de arena.
Het is een tijdje stil. Naja, ik weet ook niet goed wat ik tegen Adrian moet zeggen aangezien ik hem nog steeds niet echt ken. Ik weet alleen zijn naam, that's it. Maar ja, veel tijd om elkaar te leren kennen heb je hier niet natuurlijk. Nog steeds vind ik het raar dat hij me wilde helpen. Niet dat ik hem niet dankbaar heb, maar het is raar. Wie zou er nu zijn leven op het spel zetten voor een vreemde? Wel, Adrian dus. Ik weet niet of dat wel zo'n slimme keuze van hem was, maar dapper was het natuurlijk zeker wel.
Na een stilte van een paar minuten besluit ik toch maar wat te vragen. 'Waarom doe je dit eigenlijk?' Vraag ik dan aan hem, doelend op dat hij zich opofferde om mee naar de arena te gaan om me te helpen terwijl ik eigenlijk een vreemde voor hem ben, maar hij weet zelf ook wel wat ik bedoel. Naja, ik wil natuurlijk wel weten waarom hij dit voor me doet want blijft een beetje raar.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een songtekst herhaalde zich in zijn hoofd. Het was wellicht het stomste moment ooit, maar hij kon het niet helpen. Het bleef maar haken, de woorden steeds maar weer in zijn oren hoorbaar. Nee, Adrian was niet aan het zingen, verre van. Hij zweeg, terwijl hij het bleef horen. In zijn hoofd gingen de woorden aan hem voorbij, keer op keer. Adrian zelf begon er bijna werkelijk in te geloven. Gelovig was hij in elk geval niet, tenminste, niet op de manier wat van hem verwacht werd. Wel degelijk geloofde hij in iets. Volgens hem was er meer dan de aarde alleen. Of het een geloof te noemen was, was hem een raadsel. Toch was hij er heilig van overtuigd. Nogmaals klonken de woorden van het liedje in zijn hoofd, en lieten hem voor even wegvaren van de werkelijkheid.

Well it's too long living in the same old lives
I feel too cold to live, too young to die
Will you walk the line, like it's there to choose
Just forget the wit, it's the best to use

Won't you follow me into the jungle
Ain't no god on my streets in the heart of the jungle
Won't you follow me into the jungle
Ain't no god on these streets in the heart of the jungle
Won't you follow me into the jungle

De stem van Clary doorboorde zijn gedachten en liet hem weer bewust worden van zijn omgeving. Een zucht rolde over zijn lippen. Het was de vraag die hij wel had verwacht, maar had gehoopt nog even op zich liet wachten. Natuurlijk verdiende ze een antwoord, in tegendeel, ze verdiende veel meer dan dit. Clary verdiende zoveel beter dan in een arena zitten, om te vechten voor haar leven. Hij opende zijn ogen langzaam en draaide zijn hoofd wat bij, zodat hij in haar ogen kon kijken. Of nouja, ogen, haar nachtkijker. Of ze hem aankeek kon hij immers niet zien. Voor hetzelfde geld was ze hem aan het vermijden. Focus Adrian. Je dwaalt af. Hij slikte en trok toen, na enkele seconden gewacht te hebben, zijn mond open. Misschien was het niet het antwoord wat ze wilde horen, maar toch. "Omdat ik je wil besparen dat je door dit alles in je eentje moet. De enige manier om te overleven, is door de anderen van het leven te beroven en je een weg naar de uitgang te kunnen banen. Het is een trauma, geloof me." Hij stopte even met praten en haalde diep adem, en zette vervolgens het gesprek voort. "Het is een zware last op je schouders, zodra je een stap zet in de arena. Ik ben hier om de jouwe te verlichten."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Ik voel me eigenlijk helemaal niet goed, ik maak me de hele tijd zorgen of ik het wel zal halen hier en de dood van mijn ouders maakt het er niet beter op. Het verbaasd me dat ik nog niet in tranen ben uitgebarst aangezien ik echt een enorm sterke band had met mijn ouders, ze waren alles voor me en plots worden de belangrijkste personen uit mijn leven van me afgenomen. Dat in tranen uitbarsten zal er nog wel aankomen, maar waarschijnlijk is het de adrenaline die je hier in de arena krijgt dat mijn tranen tegenhoudt. Dat is misschien maar goed, het is nu niet echt bepaald een goed moment om te huilen ondanks ik me echt rot voel. Ik voel de leegte nu al, laat staan als ik hier uit geraakt ben. Ik heb altijd een grote hekel gehad aan de bedenkers van de zuivering, maar nu is die haat nog duizenden keer groter geworden. Ze terugpakken gaat natuurlijk niet, ik ben ook niet iemand die meteen aan wraak denkt, maar dat wil niet zeggen dat ik het goed praat. Helemaal niet zelfs, de mensen die dit organiseren verdienen één voor één de doodstraf, op de pijnlijkste manier die er bestaat. Dan weten ze het hoe het voelt voor andere mensen die opeens vermoord worden door een stelletje gekken.
Ik luister dan naar het antwoord dat ik van Adrian krijg. Naja, dat is niet echt precies het antwoord waarop ik gehoopt had, dat had ik zelf ook wel kunnen bedenken, daar ben ik nog niet veel mee. 'Maar waarom zou je een vreemde helpen?' vraag ik dan. Dit is niet gewoon even helpen, hij zet zijn leven op het spel om me te helpen, daar moet toch wel een reden voor zijn? Waarom zou iemand zijn leven op het spel zetten om iemand te helpen die eigenlijk een vreemde is. Het enige wat hij over me weet is mijn naam, dat is het enige en die heb ik hem net pas verteld. Toen hij me zijn hulp aanbood, dacht ik dat het een truc was voor me mee terug te krijgen naar het podium, maar ik had niet gedacht dat hij zichzelf echt zou opofferen. Zoiets heeft nog nooit iemand voor me gedaan, dat verwacht ik ook van niemand. Ik wil niet dat mensen hun leven op het spel zetten voor mij, dan voel me alleen maar schuldig. Wie weet gebeurd er wel wat met hem, dat zou ik mezelf echt nooit vergeven want het is mijn schuld dat hij hier ook zit.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een kleine zucht ontglipte aan hem, als hij terugkeek naar het meisje, Clary. Ze bleef maar vragen stellen. Natuurlijk kon hij het wel snappen. Ze wist niets van hem en ineens waagde hij zijn leven voor haar, in een of andere arena. Maar was het dan niet genoeg? Het was niet het tijdstip om dit soort vragen te stellen. 'What about a thank you, instead of a why?' dacht hij in zichzelf, waarna hij kort met zijn hoofd schudde. Hij moest het zichzelf echt gaan afleren om in zijn gedachten te verzinken. Een slechte gewoonte, zeker op dit soort momenten. Adrian kon het gewoon niet helpen, zo nu en dan was het beter voor hem. Het liet hem alles om zich heen vergeten, al het gedoe rondom zijn leven. De wereld leek vanuit dat opzicht beter, in zijn ogen. Het maakte het allemaal wat minder zwaar, liet wat over voor hem om te doen op momenten waarop hij niet wist hoe het verder moest. Het liet hem achter in een wereld waar hij niemand kon kwetsen, maar toch alles kwijt kon wat hij kwijt moest. Misschien was het dan wel kinderachtig of dom, het leek hem wel te helpen op een manier waarop geen ander persoon dat kon.
"Omdat ik weet hoe het is om hier in je eentje te komen zonder je te realiseren hoe het er hier aan toe gaat." Het bleef een moeilijk onderwerp voor hem, om erover te praten. De herinneringen bleven maar naar boven komen, en keer op keer zag de gezichten van de overledenen weer voor zich. Lijkbleek, bloed stromend van het levenloze lichaam en die lege blik gericht op hem. Nee, zijn tijd hier had hem zeker niet goed gedaan. Hij probeerde zijn gedachten ervan af te zetten en zich weer te richten op Clary, wat na een aantal minuten weer lukte. Hij schraapte zijn keel en zette toen zijn woorden voort. "Toen ik hier kwam, was er niemand die me had verteld hoe het zat, wat ik moest doen of waarom ik hierheen gestuurd werd. Ik had niemand om op te rekenen, niemand die mijn rugdekking had of me vertelde hoe ik moest overleven. Ik heb het op eigen houtje moeten doen en het op het nippertje weten te overleven." Hij haalde diep adem en liet zijn hoofd toen rusten op het object achter hem. "Ik had mezelf gezworen dat als ik uit de arena zou komen, ik niemand hetzelfde zou laten overkomen als mij was gebeurd. Ik heb me aan die belofte gehouden."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Waarschijnlijk vindt hij het irritant of misschien zelfs wel vervelend dat ik hem deze vragen stel, maar ik heb toch recht op antwoorden op mijn vragen? Of niet? Naja, natuurlijk kan ik hem beter bedanken dat hij me wil helpen, maar dat kan ik beter doen als we hier beide levend uitraken, daar heeft hij meer aan dan dat ik hem nu zou bedanken. Daarbij weet ik niet eens hoe ik hem moet bedanken. Ik kan toch moeilijk gewoon bedankt zeggen? Dat zou echt stom zijn. Als hij hier niet was geweest, was ik al lang dood geweest, dus gewoon bedankt zeggen is gewoon stom.
Ik luister dan opnieuw naar wat hij allemaal verteld, ik merk wel dat hij het er best moeilijk mee heeft, wat ik natuurlijk ook helemaal begrijp. Ik zou dit ook echt niet nog eens willen meemaken en hij heeft dit dus al eens meegemaakt, nu voor de tweede keer door mij. Ik voel me er echt ontzettend schuldig door. Misschien zou het me opluchten als ik tegen hem vertel hoe schuldig ik me erover voel? 'Ik voel me er gewoon heel schuldig over dat je hier een tweede keer moet zijn door mij,' zeg ik dan tegen hem. Oké, het voelt niet bepaald als een opluchting, maar misschien voel ik me zo wel beter. Ik hoop het eigenlijk vooral.
Ik voel me ook steeds slechter bij het idee dat mijn ouders dood zijn. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Het beeld van de leegbloedende lijken van mijn ouders maakt me gewoon kapot. Ik voel dat er wat tranen in mijn ogen komen te staan, maar ik probeer ze te negeren. 'Komaan Clary, niet huilen, niet nu,' zeg ik een paar keer in mezelf. Ik wil nu niet geen huilen, ik wil niet dat Adrian denkt dat ik zwak ben. Oké, het zijn mijn ouders wel die net voor mijn ogen vermoord werden, maar ik wil niet hier en nu gaan huilen. Gelukkig valt het moeilijk te zien door mijn nachtkijker. Ik wist wel dat ik ooit mijn ouders zou moeten afgeven, maar nooit had ik gedacht dat het nu al zou zijn. Ik had nog super leuke dingen geplant met mijn ouders en nu kan dat allemaal gewoon niet meer. Woonden we maar in ons vorige huis, dan waren mijn ouders er nog geweest en dan zaten Adrian en ik hier niet. Het is gewoon niet eerlijk allemaal, het is vreselijk hoe wreed sommige mensen kunnen zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Flashback;

"Doe het dan! Vermoord me maar." Met trillende handen richtte hij een pijl op het gedaante voor hem. Op zijn knieën was de man gezakt, het was degene die Adrian maar al te goed kende. Het was een kennis van zijn vader die dit jaar had besloten om ook mee te doen. Echter waren zij de enige twee overlevenden van de urenlange strijd. Het bloed stroomde van zijn gezicht, afkomstig van de gevechten die hij aan had moeten gaan. Zijn spieren verslapten bij elke gezette stap, zijn ogen konden elke seconde dicht vallen door gebrek aan slaap. En toch stond hij nog overeind, met de gespannen boog in zijn hand. "Doe wat er van je verwacht wordt en sluit de Purge af, jongen. Ik ben het zat om te strijden." Gefrustreerd, onwetend maar boven alles getraumatiseerd stond Adrian daar dan, zijn pijl gericht op de laatste man in de arena. De tranen sprongen in zijn ogen, als hij zijn hoofd schudde van radeloosheid. "Let me rest in peace, away from this terrible world." Hij probeerde zich te verzetten tegen de principes. De boog te laten zakken en het te stoppen. Maar het lukte hem niet. Zijn handen bleven steken op hetzelfde punt, zijn armen weigerend om omlaag te zakken. Het enige wat hij kon was toegeven.

"Forgive me and have mercy upon me.
Excuse me and pardon me. Make honorable my reception
Protect me from the punishment of the grave
And the torment of the Fire."

Het waren de laatste woorden geweest die door de hal hadden gegalmd, het moment dat de pijl losschoot en in zijn hart terechtkwam. Ze hadden sindsdien in zijn hoofd gespookt. Adrian was zijn blik altijd nog niet vergeten, zijn grote ogen die hem vol angst aankeken maar tegelijkertijd vastbesloten waren. Hoe bleek zijn huid werd en hij met een harde klap op de grond viel, na bemoedigend naar hem geknikt te hebben. Hij had zichzelf gezworen om nooit meer iemand dood te laten gaan door zijn schuld. De man was immers hulpeloos, op een leeg pistoolmagazijn na. Elke nacht als hij ging slapen, elke keer wanneer Adrian zijn ogen sloot, zag hij de man weer voor zich. En tot de dag van vandaag had hij nog spijt gehad.

"Ik voel me er gewoon heel schuldig over dat je hier een tweede keer moet zijn door mij."
Gelijk schoot hij wakker en vloog een beetje overeind, zijn ogen opengevlogen van schrik. Meteen greep hij met zijn hand naar de boog naast hem. Althans, tot hij merkte dat er niets aan de hand was en het zijn eigen dromen waren die hem hadden laten schrikken. Vluchtig liet hij zijn handen weer zakken en ademde diep in en uit, om zijn ademhaling weer op gang te krijgen. Hij was ondertussen aan het hijgen, het zweet druppelend van zijn voorhoofd. Het was wat de arena met hem had gedaan. Het waren de herinneringen, ze belemmerden zijn zintuigen en het beeld voor zijn ogen. In één handomdraai haalde hij de nachtkijker van zijn ogen af en legde het naast hem neer, op de grond. Met zijn handen wreef hij over zijn gezicht, totaal overdonderd. "Don't be. Het had niets uitgemaakt." mompelde hij, waarna hij zijn knieën op trok en wat meer tegen het oppervlak achter hem leunde. Wat hem net overkomen was, was het bewijs dat het helemaal geen extra effect op hem had. De gevolgen waren sowieso voor hem geweest, of hij nou nog op zijn kamer zou zitten of hier in de arena zat, zoals nu. Hij kon er niets aan veranderen en had het geaccepteerd.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:
Ik kijk even kort naar Adrian als ik hem een beetje zwaarder hoor ademen, hij begint zelfs een beetje te hijgen, het lijkt wel of dat hij diep in zijn gedachtes verzonken is. Zou hij misschien trauma's overgehouden hebben aan de vorige keer dat hij hier was? Het zou me in ieder geval niets verwonderen aangezien wat hier binnen in de arena gebeurd gewoonweg verschrikkelijk is. 'Ehm.. Gaat het wel?' vraag ik dan aan hem voor de zekerheid, als er iets zou zijn mag hij dat gerust tegen me vertellen ook al weet ik niet of hij het type is dat over problemen zou praten. Misschien is hij wel het type dat zijn problemen voor zichzelf houdt, dat kan ook natuurlijk. Zelf praat ik ook niet snel over dingen die me dwarszitten, soms kan ik wel wat lossen, maar dat gebeurd zelden. Ik vond het daarnet al moeilijk om tegen hem te zeggen dat ik me enorm schuldig voel doordat hij hier weer zit door mij. Maar als hij wil vertellen wat er is, mag hij dat gerust zeggen tegen me want ik ben altijd bereid om te luisteren.
Opeens hoor ik voetstappen deze richting opkomen wat niet echt iets positiefs is natuurlijk. Dat wil zeggen dat er iemand hierheen komt. 'Ik hoor iets,' zeg ik dan iets zachter zodat ik Adrian een beetje kan waarschuwen aangezien ik niet weet of hij het ook gehoord heeft, hij is er niet echt met zijn gedachten bij heb ik het gevoel dus ik kan hem maar het beste waarschuwen. Ik zie een soort van schim door mijn nachtkijker. Ik heb nu wel het voordeel dat ik een nachtkijker heb maar dat wil niet zeggen dat ik super goed kan zien want het beeld dat je door een nachtkijker hebt is niet echt bepaald helder. Met mijn hand neem ik het pistool dat ik naast me neer had neer gelegd. Plots hoor ik opeens een schot, maar naar mij was het niet gericht, ik kijk kort naar Adrian voor de zekerheid en zie dat hij in zijn schouder gesloten is. Shit, wat moet ik nu doen? Ik zie dat het echt enorm hard bloed waardoor ik mijn vestje dat ik aanhad uittrek en dat er tegen hou om het bloeden een beetje tegen te houden, alhoewel het bloed een beetje door de stof van het vest heen gaat waardoor het niet lang zou duren voor mijn handen ook vol zouden hangen met zijn bloed, fijn.. Maar ik moet iets doen. Godzijdank dat ik weet hoe ik hier om moet gaan omdat mijn moeder me dat altijd uitlegde voor de zekerheid. 'Probeer niet te veel te bewegen,' zeg ik dan anders blijft het ook bloeden omdat de wonde steeds wordt opengetrokken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Verdomme," murmelde hij gefrustreerd tegen zichzelf. Flitsen vlogen aan hem voorbij, van zowel het verleden als de werkelijkheid. Het ene moment zag hij zichzelf zitten naast Clary, nog geen paar seconden later zag hij opnieuw de slachtoffers van eerdere jaren voor zich. Hun gezichten gingen aan hem voorbij, hun lichamen maar vooral al het bloed. Het maakte het voor zijn ogen draaierig. Was het wat hij zag wel echt of verbeeldde hij het zich?
Hij probeerde diep in en uit te ademen om rustiger te worden. Om de chaos in zijn hoofd weg te laten gaan en weer helder na te kunnen denken. "I'm fine," wist hij ijzig uit te brengen. Snel wreef hij met zijn handen in zijn ogen en knipperde een aantal keren, in de poging om zich wat meer bewust te worden van zijn omgeving. Om zijn herinneringen te blokkeren en te hopen dat ze zich zouden verbergen. Tenminste tot het moment dat het allemaal over zou zijn. Het kon hun dood betekenen, voor zowel hem als Clary. 'Damned Adrian, stop it.' ging keer op keer door zijn hoofd. Hij moest het stoppen, hij moest doorgaan met dit alles en zich ertegen verzetten. Het zou hen niet helpen, sterker nog; het maakte het allemaal alleen nog maar erger.
Ze had gelijk. Iemand baande zijn weg naar hen toe. Het geluid van de voetstappen was niet te missen, zelfs hij kon het zo horen. Er waren nog maar een aantal mensen aanwezig, al had hij de tel niet bijgehouden. In elk geval was één ding zeker; het aantal lijken overtrof het aantal levenden die zich in de arena bevonden. Hij reikte naar zijn nachtkijker naast zich en wilde hem in zijn handen nemen. Echter kreeg hij geen kans om hem op te zetten. Een schot werd gelost en vormde een oorverdovende echo in de zaal. Steken van pijn trokken door zijn lichaam. Geschokt viel hij wat achterover, zijn blik gericht op de duisternis voor hen. Geen woord kreeg hij uit zijn keel, op een pijnlijke kreun na. Hij voelde het bloed over zijn huid stromen. Kou trok over zijn lichaam, als hij trillend naar zijn schouder greep. Clary leek te weten wat ze moest doen en ondernam meteen actie, in tegenstelling tot hem. Iets werd tegen hem aangeduwd, of beter gezegd tegen de wond. Hij zette zijn tanden op elkaar en knikte. "Where is he," mompelde hij moeizaam. De schutter, hij was hier in de buurt. Ze moesten eerder bij hem zijn dan hij bij hen was zou komen. Ze moesten hier weg, voor het te laat was. Maar waarheen?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld