Forum

Zayn.
Het was haast niet te bevatten! Het was alsof het gisteren was geweest dat Carole me had verrast met het nieuws dat we een kindje zouden krijgen! Nu wisten we al dat het een meisje zou gaan worden! Ons eigen bloempje! We hadden helemaal niets mis gedaan door haar die bijnaam te geven! Voor een jongetje was het natuurlijk ook niet erg geweest, maar het was toch wel iets vrouwelijker. We kregen echt een meisje! Ons schatje! Ons bloempje! Ik kon niet wachten totdat ze er echt zou zijn. Carole was uitgerekend rond mijn verjaardag. Negen dagen later om precies te zijn. Ergens was dat toch wel heel erg leuk, want dan zouden we dicht bij elkaar onze verjaardag kunnen vieren! Ik wist dat de datum waarop je uitrekent was uiteindelijk niet heel erg veel kon zeggen! Dat had de tweeling wel laten zien. Die hadden er toch heel wat eerder uit gewild. Het was goed als het bloempje negen maanden zou blijven zitten, dat was gewoon veiliger! Nu we wisten wat het werd, was het toch wel iets makkelijker om te zorgen dat alles klaar was, voordat ze er echt was. Daarom was ik ook bezig met haar kamertje. We hadden nog wel een paar kamers gehad, waar we echt een kinderkamer van kunnen maken. Dit was een soort van kantoortje geweest, waar Carole wel eens had gezeten om dingen voor de bakkerij te doen. Zoveel gebruik had ze er niet echt van gemaakt, het meeste was toch over gegaan naar de bakkerij zelf. Daarbij was dit gewoon een perfect plaatsje? We konden makkelijk bij haar komen als ze midden in de nacht iets nodig had. We wisten wel een beetje hoe het was, we hoorden vaak genoeg verhalen van Liam en Bailey, maar ook van mijn ouders of de ouders van Carole. Het was zo fijn dat iedereen blij voor ons was en dat ze ons allemaal een klein beetje wilden helpen. Het was niet zo dat ze zich met onze levens bemoeiden, want dat zou ik niet fijn hebben gevonden, maar dit was gewoon iets fijns? We moesten toch ook weten wat ons te wachten stond en waar we rekening mee moesten houden! Dat was nog best wel veel, maar het lukte ons allemaal. We hadden ook nog wel eventjes de tijd. Ik wilde de kamer echter deze maand wel een keer af hebben. De verf moest er nog helemaal uittrekken, want dat was natuurlijk niet goed voor ons bloempje. Maar het ging wel lukken. Ik was nu toch al wel een eindje, ondanks dat het behoorlijk wat werk was. Ik vond het leuk om te doen, dus het was helemaal niet erg! Ik hoorde Carole binnen lopen en niet heel veel later voelde ik haar armen om mijn middel heen. Ik hield even op met schilderen, want dat ging nu toch niet heel erg goed. "Ik hoop dat ons kleine bloempje het ook mooi vindt." In het begin begreep ze er vast niets van, maar naar een tijdje kon ze toch wel onderscheid maken in dingen! Dan kon ze de verschillende dingen op de muur herkennen en dat leek me toch wel heel erg mooi om te zien. "Als het geen combinatie van jou is, vind ik het helemaal prima." Carole begon echt hele rare buien te krijgen als het ging om eten. En dan was het niet zo dat ze midden in de nacht ineens zin in iets ananas, maar dat ze echt de meest rare dingen bij elkaar ging combineren. Iets wat ik zelf echt walgelijk vond, maar ik maakte het maar gewoon klaar voor haar. Als ze honger had en net even lekker op de bank lag, dan vond ik dat echt niet erg om te doen. Ik legde mijn kwast weg en draaide me om in de armen van Carole, zodat ik mijn armen ook even om haar heen kon slaan en haar een kus kon geven. "Dat lijkt me leuk." We hadden een soort van bodypaint gekocht, iets wat niet giftig kon zijn voor Carole of de baby en het leek me geweldig om haar buik te beschilderen. Ik legde mijn hand even op de buik van Carole. "Vindt jij dat ook een goed idee, klein bloempje?"

Carole.

Het was nog steeds ons bloempje en dat zou het toch ook wel zijn geweest als het een jongetje zou worden, maar het werd een meisje! Een prachtig meisje, dat wist ik nu al. Misschien was ze wel echt een bloempje, klein en kwetsbaar. Al zei dat natuurlijk helemaal niets! Lotus was ook vernoemd naar een bloem en ze zag er misschien heel lief en onschuldig uit, maar ze was behoorlijk eigenwijs! Alles behalve teer en kwetsbaar. Al waren kleine kindjes dat natuurlijk altijd wel! Het was ook lastig om ze te zien als iets gevaarlijks. Kindjes waren gewoon schatjes! Vooral Jamy en Lotus! Ze waren echt twee lieverds en ik vond het heerlijk om een beetje met ze te oefenen. Zo wisten we toch wel een beetje wat we konden verwachten. Al waren wij niet de enige! Carter en Niall waren ook zwanger en ze waren ongeveer een maand na ons uitgerekend! Dan zou ons bloempje meteen een vriendje hebben, of een vriendinnetje! Volgens mij wilden ze niet weten wat het was, want ze hadden het tegen deze tijd toch echt kunnen weten! Niet dat het erg was, natuurlijk niet! Het was hun keuze en het zou hoe dan ook een mooi kindje worden, want het was hun kindje! Ik keek naar de muur en legde één van mijn handen op mijn buik. ‘Ze vindt het vast prachtig, want haar papa heeft er heel hard aan gewerkt.’ Hij had natuurlijk eerst de hele schets op de muur moeten zetten! Hij was niet zomaar begonnen met schilderen, dat ging niet. Je moest in lagen werken, net zoals bij taarten! Daar kon je ook niet eerst de decoratie opzetten om er vervolgens fondant omheen te plakken, dat ging gewoon niet! Bij schilderen was dat ook zo. Dus Zayn was er al een behoorlijke tijd mee bezig, maar ik vond het heel lief dat hij echt iets speciaals wilde maken voor zijn kleine meid. Iets wat niemand anders had, want dat was het wel! Niemand anders zou zoiets op haar muur krijgen, want Zayn had het bedacht. Ik keek een beetje beledigd naar het broodje dat ik had gemaakt. 'Er zit gewoon pindakaas op hoor.’ Zo erg was ik echt niet! Ik had gewoon trek in een paar dingen op sommige momenten! In mijn geval kon ik alles combineren met kaas, maar dan ook echt alles! Daarbij had ik ook wel eens zin in iets zoets, maar ook in iets hartigs! Kaas met chocolade bijvoorbeeld! Zo smerig was dat echt niet! Al vond Zayn van wel en dat liet hij ook wel merken. Toch ging hij zonder mekkeren naar de keuken als ik om iets vroeg. Iets wat ik toch wel heel erg lief vond. Hij deed het wel, ondanks dat hij het zelf nooit zou willen eten. Hij deed het voor mij, en ons kleine bloempje. ‘Ze stemt er vast mee in.’ Waarschijnlijk zou ze er helemaal niets van merken, maar dat was ook de bedoeling! Ze zat daar lekker beschermd, weg van alles wat haar kon raken. ‘Ik pak de verf wel,’ zei ik glimlachend en ik gaf hem nog een kus. Ik vond het echt een leuk idee! Ik wist niet of het wat zou worden, maar dat zouden we vanzelf zien. Ik liep naar beneden en opende daar de kast, waar we het op hadden geborgen. Ik pakte de verf en liep weer terug naar de slaapkamer, waar ik de verf op de grond neerlegde. Ik trok mijn shirt over mijn hoofd en mikte hem op de gang, aangezien ik niet wilde dat er verf op kwam. ‘Denk je dat ik mijn bh aan kan houden?’ Ik wist niet of dat wel zou gaan. Wie weet zou hij wel net verkeerd verven, waardoor hij vies zou worden. Nu was het nog geen ramp, omdat het niet één van de duurste was, maar het zou wel zonde zijn. 

Zayn.
Het had me echt niet uit gemaakt of het een jongetje of een meisje was geweest. Ik had van allebei evenveel gehouden, maar Carole en ik hadden toch al wel een beetje gedacht dat het een meisje was. Bloempje had nou eenmaal vrouwelijk geklonken, dus heel erg vaak hadden we al ‘zij’ en ‘haar’ gebruikt als we over haar aan het praten waren. Nu was het echt een meisje en dat vond ik toch echt wel geweldig. Als ik naar Liam en Lotus keek, was dat toch wel iets bijzonders. Hij was ook gek op Jamy, maar Lotus was echt zijn kleine prinses. Dat kwam misschien ook wel omdat ze heel wat meer om aandacht vroeg dan dat Jamy dat deed. Lotus was gewoon wat duidelijker aanwezig. Ze waren echt heel erg leuk, helemaal nu ze iedere keer weer groter begonnen te worden. Zelfs als ik ze één dag niet had gezien, leek het alsof ze waren gegroeid. Over een tijdje lag ons kindje er ook bij. Jamy leek ergens wel nieuwsgierig te zijn naar de buik van Carole, al was het vast zo dat hij dacht dat het een kussentje was en hij er heel erg goed tegen aan kon slapen. Het was in ieder geval heel erg lief om te zien dat hij echt tegen haar buik aan kroop. Helemaal nu het steeds iets zichtbare begon te worden. Ik vond het ook geweldig om er tegen aan te kruipen. Het was gewoon bijzonder! Helemaal nu Carole ook echt dingen begon te voelen. Het was nog iets te vroeg voor mij, maar uiteindelijk kon ik het ook voelen en dat leek me echt heel bijzonder. We hadden haar ook al gezien en dat was toch ook wel heel erg mooi geweest! Carole en ik hadden beiden tranen in onze ogen gehad. Al was Carole toch ook best wel emotioneel de laatste tijd. Soms kon ze echt om iets kleins beginnen te huilen. Dan kwam ik wel gewoon naast haar zitten om haar even goed vast te houden. Ze had behoorlijk last van hormonen, die gierden natuurlijk door haar hele lichaam heen. Op die manieren kwam het gewoon naar boven en als ik er iets aan kon doen, dan deed ik dat gewoon. Ik probeerde haar meestal wel gewoon te troosten of mee te gaan in haar enthousiasme, wat niet moeilijk was. Ze had ook vaak genoeg tranen van verdriet. Ik pakte de boterham en nam er een flinke hap van. Ik was hier volgens mij toch al wel een tijdje, wat betekende dat ik toch wel honger had gekregen. Er ging ook best wel wat werk in zitten, maar achteraf zou het wel iets heel erg moois op gaan leveren, dus ik was er alleen maar blij mee dat ik dit kon doen. Hier zou ze de eerste paar jaren kunnen slapen. Op een gegeven moment zou ze vast iets anders willen, maar dat maakte niets uit. Dit ging ook nog wel een paar jaar! Ik draaide me wat bij, zodat ik mijn eigen werk kon bekijken. Het was echt mooi! Ik was er behoorlijk trots op. Ik at de rest van mijn brood op en veegde vervolgens mijn armen af. Ik keek naar de buik van Carole en liet mijn ogen een beetje naar boven glijden. Door de zwangerschap waren haar borsten toch ook wel een beetje groter geworden en dat was nooit vervelend om te zien bij je vriendin? "Hoe graag ik ook wil zeggen dat hij uit moet, denk ik dat het best wel aan kan blijven? Ik zou in ieder geval mijn best doen om hem schoon te houden." Het lag er wel een beetje aan hoeveel ze zelf zou gaan bewegen. Ik keek naar de verschillende kleurtjes. Ik ging op mijn knieën zitten en pakte één van de kwasten die ik hier nog had liggen, die gelukkig schoon was. Met de hand ging het echt niet lukken. "Wil je niet zitten?" Dat kon best. Staan werd volgens mij toch wel steeds vermoeiender. 

Carole.

Zwanger zijn was toch wel een raar iets. Ik had van hele andere dingen last dan dat Bailey had gehad, of Carter! Ik had blijkbaar zin in vreemde dingen, maar dan had ik er gewoon zin in? Ook ging het op emotioneel gebied ook niet altijd even goed en het was een wonder dat ik nu niet was gaan huilen om hoe mooi het was geworden. Zayn had echt zijn best gedaan en dat allemaal voor ons kleine meisje! Dat was echt heel erg lief! Het was ook echt heel erg mooi geworden! Ik kon om de gekste dingen huilen, maar ik kon ook heel erg vrolijk zijn, of juist weer boos. Het ging echt alle kanten op. Zelf vond ik het vervelend, vooral als ik wat snauwerig tegen Zayn deed! Dat verdiende hij helemaal niet! Hij gedroeg zich nu al als een geweldige papa en daar verdiende hij ook echt wel wat respect voor. Soms was ik gewoon chagrijnig en als hij dan iets verkeerds zei, dan ging het vanzelf? Vervolgens voelde ik me dan zo schuldig dat ik wel in huilen uit kon barsten, omdat hij het echt niet had verdiend. Het ging echt op en neer en ik was blij dat ik me nu goed voelde. Bailey had vooral last gehad van de hormonen op een andere manier. Ze had volgens mij echt constant zin gehad in seks! Ik moest er niet eens aan denken! Niet dat het ging om hoe ik er nu uit zag, want ik wist dat Zayn het prachtig vond, maar het idee dat we zo seks zouden hebben, dat vond ik gewoon niks! Ons kleine meisje was er toch ook bij? Ze zou er dan wel weinig van merken, maar het was gewoon een vreemd idee! Ik haalde een hand door mijn haren en keek vervolgens naar mijn borsten. ‘Wat ben je weer een nette papa.’ Natuurlijk werden ze groter, ze moesten immers melk aan maken! Ik wist dat Bailey geen borstvoeding gaf, maar dat was ook haast onmogelijk met die twee? Vooral als ze rond dezelfde tijd honger hadden. Dat ging dan gewoon niet! Wij zouden maar één kindje hebben en ergens was het toch juist iets heel moois dat ik mijn eigen meisje zou kunnen voeden? Daarbij was het ook heel erg goed voor haar! Ik maakte het niet voor niets aan, dus in mijn ogen zou het gewoon kunnen. Ik grinnikte toen Zayn ging zitten en ging zachtjes met mijn vingers door zijn haren. ‘Volgens mij gaat staan wel prima. We kunnen er altijd een stoel bij pakken, toch?’ Dit was waarschijnlijk ook makkelijker voor hem, want als ik zou gaan zitten, dan zouden mijn benen toch een beetje in de weg zitten en dat was nu niet zo. Dus dit kon best. Ik voelde me ook prima? Het was niet zo dat ik helemaal niet meer kon staan! Ik werkte ook nog in de bakkerij! Dat ging misschien wel wat minder naarmate het einde van de dag naderde, maar het ging wel! Dus ik zou nu best een tijdje kunnen blijven staan. ‘We moeten wel een foto maken als het klaar is.’ Uiteindelijk zou de verf er namelijk weer af gaan! Het kon er niet op blijven zitten voor de rest van de dag! Dus er zou toch echt een mooie foto van moeten worden gemaakt, zodat we er samen naar zouden kunnen kijken. Als het aan Zayn lag, was hij zo dicht mogelijk bij ons bloempje en dit was juist een manier om zo dichtbij te zijn. Daarbij was het ook heel erg leuk? Ik was toch wel heel nieuwsgierig naar wat hij ging maken! Misschien had hij al wel een idee! Ik had genoeg dingen gezien op het internet en soms waren het echte kunstwerken. Wat Zayn ook ging maken, het zou hoe dan ook prachtig zijn.

Zayn.
Carole kon er ook behoorlijk weinig aan doen dat ze zich zo voelde. Er gingen natuurlijk allerlei gevoelens door haar hoofd heen en op een gegeven moment werd het gewoon even wat te veel. Het hoorde er gewoon, er was volgens mij niets raars aan. Het was niet altijd even leuk om haar te horen snauwen, maar ze kon er ook weinig aan doen. Op dat moment irriteerde ik haar gewoon met iets en in haar ogen moest het er dan even uit. Alles werd een beetje aangedikt door de hormonen die door haar lichaam gierde. Ik had liever dit dan dat ze de hele tijd seks wilde hebben. Liam had er toch wel eens over geklaagd. Er waren genoeg mannen die een moord zouden doen voor seks terwijl hun vriendin zwanger was, want anders was het echt negen maanden zonder, maar voor mij hoefde het echt niet? Ik vond het een raar idee dat ons kleine bloempje op dat moment tussen ons in zat. Het was niet zo dat we helemaal van elkaar afbleven, dat hoefde ook helemaal niet, maar seks zat er voorlopig nog even niet in. Carole vond dat idee volgens mij ook niet fijn. Ik begreep wel wat Liam had gevoeld toen Bailey zich iedere keer toch weer een beetje op hem aan had gedrongen. Ik zou het op het moment ook niet kunnen, gelukkig hadden we dat probleem niet. Het waren emoties die naar boven kwamen en hele rare dingen die Carole at. Dat laatste was echt raar! Ze wilde echt de meest rare dingen bij elkaar. Wie at nou aardbeien met chilisaus? Dat was toch ranzig?! "Ik ben een hele nette papa!" Bracht ik lachend uit. Ik mocht toch nog wel een beetje naar haar lichaam kijken? Ik vond het echt mooi om naar te kijken. Haar buik begon steeds boller te staan en dat vond ik al mooi om te zien, maar het was ook niet vervelend dat haar borsten wat groter waren geworden? Niet dat ik normaal gesproken iets te klagen had gehad, helemaal niet zelfs! "Als je last krijg van je voeten, moet je het zeggen, dan kun je vast wel gaan zitten." Dat was iets onhandiger om te schilderen, maar ik snapte dat ze nu niet echt meer een hele lange tijd achter elkaar kon staan. Dat was normaal gesproken al behoorlijk vermoeiend en nu had ze toch ook nog een kleintje in haar buik die ze mee moest dragen. Dat koste ook heel wat energie! Ik besloot om met roze te beginnen, het werd een meisje dus dan mochten we het roze ook wel gebruiken toch! Het leek me mooi om een bloem te schilderen. Het was ons bloempje! Daarbij waren bloemen ook wel heel bijzonder voor ons. Voor mij was Carole nog steeds een hibiscus. Bloemen waren daarbij ook gewoon heel erg mooi. Als het tijd er voor was, dan hadden we vaak genoeg pioenrozen in huis staan! Carole was er gek op en ze vielen wel heel erg goed op. Het zorgde meteen voor een gezellige omgeving! Ik ging zachtjes met de kwast over de buik van Carole. Het kon niet anders dan dat het kriebelde. Uiteindelijk was het niet heel erg anders dan de gel die op haar buik was gekomen tijdens de echo’s! Ik had gewoon aan haar gezicht kunnen zien dat het kriebelde! Maar door die gel hadden we ons meisje wel kunnen zien. Ergens was het nog zo bijzonder. We hadden er wel een foto van gevraagd, waar ik gewoon niet van weg te trekken was! Het was zo mooi om te zien! Natuurlijk hadden we nog niet helemaal kunnen zien hoe ze eruit zag, maar het was al geweldig om te zien dat ze tien vingertjes en teentjes had en dat haar neusje ergens te zien was! 

Carole.

Zayn zorgde echt heel erg goed voor me? Hij was net zo blij met de baby als ik, misschien nog wel blijer. Hij wilde dat we het allebei heel erg goed hadden en daar zorgde hij dan ook graag voor. Zelfs als hij midden in de nacht een bakje aardbeien met chilisaus klaar moest maken. Ik wist ook niet waarom ik er zin in had gehad? Het was best lekker geweest! Het zoete van de aardbei, gecombineerd met dat pittige, ik had het echt lekker gevonden! Volgens mij had Zayn het echt niet in zijn buurt willen hebben, maar hij had het wel voor me gemaakt en dat was heel erg lief? Hij was gewoon een hele goede papa! Ik kon me niet voorstellen hoe het zou zijn als ons kleine bloempje iets zou willen. Misschien rende hij dan ook wel naar de keuken om het voor haar te pakken. Ik wist vrijwel zeker dat hij alles voor haar zou doen, als ze maar gelukkig zou zijn. Dat was toch ook het belangrijkste? Ze hoefde echt niet te zingen of te bakken, zoals wij dat deden! Ze mocht ook totaal andere dingen doen. Als ze maar gelukkig door het leven zou gaan, dat was toch wel het belangrijkste! En veiligheid! Mijn kleine meid moest toch wel beschermd worden. Ik wist dat het lang niet bij iedereen gebeurde, maar ik was het levende bewijs dat er vreselijke dingen konden gebeuren en ik wilde niet dat het bij ons meisje ook zo mis zou gaan! Want ik had er veel meer aan over gehouden dan de zichtbare littekens. Die waren dan nog lang zo erg niet, als ik terugkeek naar hoe ik me had gedragen, wat ik allemaal had gedaan. Dat was toch een stuk erger geweest dan een paar krassen op mijn arm. Ik keek naar Zayn en knikte lachend. ‘Dat ben je inderdaad.’ Ik gaf hem ook geen ongelijk als hij de bh uit had willen zien, hij bleef immers een man? Het was ook echt niet zo dat we elkaar niet meer aanraakten! We waren nog steeds gek op elkaar en dat lieten we ook echt wel zien! Ik was alleen niet van plan om op mijn rug te gaan liggen en seks te hebben! Negen maanden was misschien een lange tijd, maar we kregen er wel iets heel moois voor terug. Iets wat niemand anders had. We zouden ons eigen bloempje krijgen! Ik knikte, ik zou het wel aangeven als het staan te lastig zou worden, maar ik wist dat ik het nog wel een tijdje vol kon houden. Ik giechelde toen ik de kwast op mijn buik voelde en keek naar beneden. Het voelde gewoon heel grappig! Ik glimlachte om de roze kleur, dat hoorde toch wel een beetje bij een meisje. ‘Wat ga je maken?’ vroeg ik nieuwsgierig. Ik wilde wel weten waar hij mee bezig was! Iets roze, maar dat kon echt van alles zijn! Hij zou ongeveer alles kunnen schilderen wat ook maar een beetje te maken had met de baby. Schoentjes, kleertjes, iets totaal anders! Dus ik was nu toch wel nieuwsgierig naar wat hij ging maken. Wat hij ook zou maken, het zou altijd prachtig worden. Zayn was echt goed in tekenen! Ik had ondertussen wel beter leren tekenen, wat ook echt wel moest als ik een schets van een taart wilde presenteren! Dan kon ik niet aan komen zetten met een lelijk tekeningetje! Daar werden mensen echt niet enthousiast van! Dus daar was ik ondertussen wel beter in geworden. Ik zou echter niet kunnen wat Zayn kon, of Bailey! Die kon hele patronen tekenen en kleding in elkaar zetten! Misschien was dat wel hetzelfde idee, iets tekenen en het dan tot leven brengen, maar ik zou nooit een kledingstuk kunnen maken. Ik kon bakken en daar was ik wel heel erg blij mee! Het was immers heel erg leuk om te doen!

Zayn.
Ik wilde toch wel een beetje voor Carole zorgen, ondanks dat ze alles nog prima zelf leek te kunnen. Ze had nog niet echt ergens last van, maar er kwam een tijd dat ze het gewoon wat lastiger ging krijgen. Daarbij was het toch niet zo erg om wat meer voor haar te doen? Ik vond het in ieder geval niet erg om te doen en ik had haar er ook niet over klagen. Het was niet zo dat ik haar alles verbood. Ze kon zelf maar al te goed bepalen wat ze kon en wat niet. Haar eigen lichaam gaf wel aan als iets te veel werd. Ik vond het niet erg om iets meer te doen in huis. Normaal probeerden we het wel zo eerlijk mogelijk te verdelen, al bleef Carole toch nog wel een kleine sloddervos. Dat was ze de eerste keer dat ze bij mij had geslapen al geweest en je kreeg het er niet helemaal uit. Al was in haar bakkerij dan gek genoeg weer alles heel erg netjes geordend. Dat moest natuurlijk ook wel, want anders kon ze echt helemaal niets terug vinden! Andere mensen moesten er ook gebruik van maken en zij moesten ook wel weten waar ze iets vandaan moesten halen. Het ging heel erg goed! Er werkten ook echt hele leuke mensen in de bakkerij, die volgens mij allemaal even blij waren voor Carole. Ik had al wel gehoord dat ze er gewoon voor wilden zorgen dat de bakkerij goed bleef draaien als Carole er even niet meer kon zijn. Dat was toch wel fijn. Dan kon ze de eerste paar weekjes ook thuis blijven. Ik wist zeker dat het best wel moeilijk was om ineens weer weg te gaan van ons kleine meisje. Ik wist nog precies wat ik deed. Waarschijnlijk zou ik wat minder opdrachten aannemen, zodat ik zoveel mogelijk thuis kon zijn. Ik wilde zoveel mogelijk meemaken van het leven van ons kleine bloempje. Ik wist ook wel dat ik niet altijd thuis kon blijven, dan zou ik echt last krijgen van het lege-nest-syndroom als ze eenmaal naar school zou kunnen. Maar ik zou wel echt gaan proberen om zoveel mogelijk mee te maken. Het was toch bijzonder om het eerste woordje te horen? Of iets anders? Zoals lopen of kruipen! Alles was gewoon bijzonder. Ik wilde echt zoveel mogelijk zien. Net zoals ik nu zoveel mogelijk mee wilde maken van de zwangerschap. Ik zou echt geen een echo missen, ik hoorde er toch wel bij. Daarbij zou ik over een tijdje ook de trapjes kunnen voelen. Dat was toch mooi? Carole kon het al voelen en soms zag ik echt hoe haar gezicht ineens begon te stralen! Ik vond het echt geweldig om te zien. Ze verdiende het. Na alles wat er was gebeurd, verdiende ze echt alle geluk van de wereld en het was toch mooi dat ons bloempje daar voor kon zorgen. Ik keek op naar Carole, ik kon haar wat plagen, door te zeggen dat ze er vanzelf wel achter zou komen. Maar ik vond dat ze dit best wel mocht weten! Ze zou het nu toch nog niet geweldig kunnen zien, pas als ze in de spiegel keek, was het in zijn geheel te zien. "Ik zit te denken aan een bloem. Een mooie bloem voor mijn Precious en mijn bloempje." Ik drukte voorzichtig een kus op de plaats waar nog helemaal geen verf zat. Ik vond het gewoon fijn om haar buik te zitten. Het kon best dat Carole het op een gegeven moment vervelend begon te vinden, maar dat kon ze dan best wel zeggen. Dan zou ik er gewoon mee ophouden. Al was het gewoon fijn om te laten weten dat ik niet kon wachten op dat schatje! Ik ging weer verder met de kwast. Ik wist nog niet wat voor soort bloem het moest worden, maar dat moest ik nu toch wel gaan bedenken want anders ging het niet goed. 

Carole.

Het was toch wel speciaal dat ik nu ook een kindje kreeg! Bailey was in totaal al drie keer zwanger geweest, de eerste keer heel erg kort, maar ik vond dat het telde. Noah telde mee, net zoals dat Aibel dat deed. Het was zo vreemd dat Aibel nu een grote broer had kunnen zijn van Lotus en Jamy. Ergens was het ook een hele sombere gedachte, omdat je er dan aan herinnerd werd dat het mis kon gaan. Tot nu toe was er bij ons nog niets aan de hand. Ik was gezond, net zoals de baby. Ze deed het heel erg goed daar binnen! Ze groeide zoals het hoorde en we hadden al tien vingers en tien teentjes kunnen tellen. Op de foto die we hadden gezien, was er zelfs een klein neusje te zien! Ik had nooit gedacht dat ik had kunnen huilen om een klein neusje! Ik had echt moeten huilen toen ik ons meisje had gezien, toen we opeens hadden geweten dat het echt een meisje was geweest. Dat was speciaal! Zo speciaal dat er tranen van waren gekomen, maar in mijn ogen was het niet meer dan logisch geweest! Daarbij waren het wel tranen van geluk geweest. Over het algemeen waren de meeste tranen dat. Ondertussen hadden we geleerd dat we niet naar een zielige film moesten kijken, want dan zou ik hoe dan ook gaan huilen. Of ik nou wist dat het goed zou komen, of niet. Het waren gewoon de hormonen, daar kon ik ook weinig aan doen! Ik keek naar Zayn, terwijl hij bezig was met het schilderen. Het was leuk om hem bezig te zien! Hij vond het leuk om te doen en hij was er ook echt beter in geworden, nu hij zoveel bezig was met tatoeages! Iets wat ook wel moest, want hij moest wel iets op iemand anders zijn lichaam zetten. Iets wat niet meer weg ging, dus dan moest het er ook goed uit zien. Ik vond het nog steeds een mooi idee dat hij mijn tatoeage had gezet, op mijn voet. Het had behoorlijk wat pijn gedaan, maar ik had het niet door iemand anders willen laten doen. Het resultaat was echt prachtig en ik had gevonden dat hij het had moeten doen, omdat hij er deels voor had gezorgd dat ik die tatoeage had kunnen laten zetten. Er stond niet voor niets “freedom”  gespeld. Daar had Zayn deels voor gezorgd, dat ik me vrij voelde. Dus dat hij de tatoeage had mogen zetten, was in mijn ogen niet meer dan logisch. Ik glimlachte en keek naar de roze verf. ‘Het wordt vast een prachtige bloem.’ Het was fijn om zijn lippen op mijn buik te voelen. Dat gaf aan hoe dicht hij bij zijn dochtertje wilde zijn, hoe graag hij wilde dat ze er nu al zou zijn. Iets wat alleen maar heel erg lief was. ‘Is daar eigenlijk een vertaling voor in het Arabisch? Iets waar je een naam van kan maken?’ We moesten wel gaan nadenken over een naam! Een naam die echt bij het meisje zou passen en ergens leek het me heel mooi om Precious te vertalen, of misschien iets van een bloem? Precious was mijn bijnaam, zo noemde hij me nog vaak genoeg. En ons meisje was ons bloempje. Al was Lotus ook vernoemd naar een bloem, dus misschien zouden Bailey en Liam dat wel helemaal niet leuk vinden. Dat kon ik me haast niet voorstellen, maar je wist het nooit? Zij waren wel degene geweest die Lotus hadden vernoemd naar een bloem, dus misschien hadden ze het liever niet. We moesten hoe dan ook nadenken over een naam. Het moest een mooie naam zijn, eentje die echt bij haar paste. Misschien zouden we er pas één bedenken als we haar echt konden zien, maar het was altijd handig om iets achter de hand te hebben?

Zayn.
Dit was wel een heel erg bijzonder momentje. Hierdoor kon ik weer net een klein beetje beter bij ons meisje komen. Het was zo’n raar idee dat ze aan de andere kant van het beetje huid was. Natuurlijk zat er nog zoveel meer tussen, maar het voelde ergens heel erg dichtbij. Ik vond het heerlijk dat ik haar zo dicht bij had. Ik maakte me echt niet de hele dag zorgen dat er iets met Carole gebeurde. Ze paste heel erg goed op haarzelf en op ons schatje. Er konden heel erg veel dingen gebeuren, dat hadden we al wel gezien bij Bailey. We gingen er niet vanuit dat er iets mis zou gaan, met die gedachten wilde ik niet door het leven heen gaan. Het ging goed nu. Het kindje was heel erg gezond, ons lieve meisje had alles erop en eraan. Tijdens de echo hadden ze gezegd dat ze er kerngezond uitzag en dat de zwangerschap voorspoedig leek te gaan. "Ik hoop dat het mooi word. Ik ga mijn best doen." We konden het natuurlijk niet zomaar afwassen als er iets mis ging, dan ging er niet één klein stukje weg, maar meteen heel wat en dat zou zonder zijn. Daarom moest ik maar goed mijn best doen. Dat probeerde ik ook echt wel. Ik wilde iets moois maken voor mijn meisjes. Het was een bijzonder momentje waarop ik gewoon eventjes van wilde genieten. Het maakte me niets uit hoe lang het ging duren. Ik had de tijd wel, het was zo fijn dat ik echt veel thuis kon zijn. Er was ook echt een tijd geweest dat dat anders was. Carole en ik hadden het nooit samen meegemaakt, niet toen we samen waren geweest, maar ergens was dat juist wel het fijne. We hadden elkaar echt leren kennen omdat we vanaf het begin van de relatie samen hadden gewoond en heel wat tijd door hadden gebracht. Natuurlijk hadden we elkaar daarvoor al wel goed leren kennen, maar dat toch wat anders. We waren vrienden geweest, we hadden niet op een andere manier naar elkaar mogen kijken. Dat was gebeurd en hoe. We waren nu toch al wel wat jaartjes samen. Gelukkig ging het ook weer allemaal goed met Harry. Hij stond juist achter onze relatie op het moment. Ondanks dat hij het heel erg druk had met optreden en al de dingen die daar aan vast zaten, was hij laatst een keer langs geweest. Hij had voor de deur gestaan met een hele grote knuffel. Die we vast hier ergens in de kamer konden zetten. Ik wist zeker dat ons bloempje dat wel leuk zou vinden. Ik wilde nog wel een andere knuffel voor haar kopen, iets wat kleiner was. Helemaal omdat ik nu zag hoe Lotus en Jamy met hun knuffels waren. Lotus nam dat ding echt overal mee naar toe als ze rondkroop.  Ik haalde mijn schouders op. "Bloem in het Arabisch is Zahra?" Maar dat klonk zo standaard. Al was het dan iets wat hetzelfde klonk. Sarah of iets in die richting. Al was het wel heel erg mooi om ons kindje naar een bloem te vernoemen! Lotus was ook naar bloem vernoemd, maar het hoefde niet hetzelfde te klinken toch. "Maar het is best mooi als we haar naar een bloem kunnen vernoemen?" Volgens mij was dat toch wel de bedoeling geweest van haar vraag. Het leek me wel heel erg mooi, maar er waren zoveel verschillende bloemen! Je had hele standaard dingen, maar ook bijzonder bloemen, waar je ook een naam van kon maken. Nou gingen we onze dochter echt niet Hibiscus noemen, maar het kon wel een bloem zijn. 

Carole.

Iedereen was ook zo blij geweest met dat wij een kindje zouden krijgen! Mijn ouders zouden voor het eerst opa en oma worden, wat ze echt geweldig vonden! Ze waren hier nog niet geweest, maar over een paar weken zouden ze wel hierheen komen! Dat was toch ook wel een fijn idee. Het bleven mijn ouders en ik snapte maar al te goed dat het voor hen helemaal niets was geweest dat ik na nog geen jaar opeens weer terug was gegaan naar Londen, dat ik weer bij hen weg was geweest. Gelukkig hadden we altijd kunnen bellen, of even kunnen Skypen. Dat was altijd prima gegaan, maar nu zouden ze echt hier zijn! Dat was gewoon fijn. We zouden ze de babykamer kunnen laten zien, maar we zouden ook wat leuke dingen met ze kunnen doen! Al waren zij echt niet de enige die blij waren geweest met ons kindje! We hadden heel veel leuke reacties gekregen, van een hoop vrienden. Harry had zelfs met een gigantische knuffel voor de deur gestaan! Iets wat ik heel erg lief van hem vond. We waren echt weer goede vrienden en hij stond nu helemaal achter mij en Zayn. Volgens mij had hij zelf niet eens tijd voor een relatie, maar ik wist zeker at hij hier en daar wel een leuke, jonge vrouw tegen kwam. Harry was nou eenmaal nog steeds beroemd en hij zag er niet verkeerd uit? Daar zou ik ook geen nee tegen zeggen, mocht ik single zijn! Dat was ik niet! Ik hield heel erg veel van Zayn en ik was zo blij dat we hier nu zo samen stonden. Dat we echt een kindje kregen. Na alles wat we mee hadden gemaakt, wat we wel of niet hadden mogen doen. Het was het allemaal waard geweest en nu hadden we een kindje! Ik dacht na over de naam die Zayn noemde. Zarha. Het klonk zo simpel? Net als Sarah! Het was wel een mooie naam, maar het was tevens ook weer zo simpel! ‘Het is wel een beetje simpel, toch? Het verschilt niet veel van Sarah.’ Het was niet dat ik de naam meteen af wilde keuren, zeker niet als hij het wel een mooie naam vond, maar hij klonk er ook niet zo enthousiast over? Anders had ik dat wel aan hem kunnen merken, dus dit zou hem sowieso niet worden. Al was ik het wel met hem eens. Het was een mooie idee om haar echt ons bloempje te maken, want dat was ze nu al. ‘Zijn er nog andere dingen? Een roos, een lelie, een madeliefje?’ Ik grinnikte zachtjes en keek naar Zayn. Er waren heel erg veel namen! Zeker als het ging om bloemen, maar ik had geen idee wat het in het Arabisch zou zijn? Misschien zou het wel helemaal niet leuk klinken. ‘Ik denk niet dat we haar naar een hibiscus kunnen vernoemen, of wel?’ vroeg ik lachend. Dat ging volgens mij niet zo makkelijk. ‘Al is dat volgens mij ook een soort lelie.’ Misschien was er wel een mooie vertaling voor lelie? Dan was ze toch nog een beetje een hibiscus. Die bloem had ik ooit van Zayn gekregen en de uitleg er bij had ik echt heel erg mooi gevonden. Hij had zelfs een hibiscus als tatoeage! Ik keek er graag naar. Het deed me denken aan onze echte, eerste vakantie. Heel ver weg van alles, van alle problemen. We hadden het echt geweldig gehad samen. We hadden heel veel mooie dingen gezien en we hadden het vooral heel fijn gehad. Ik had dingen met Zayn durven delen die ik nooit met iemand had willen delen. Waarom ik me zo bij hem op mijn gemak had gevoeld, wist ik ook niet, maar dat was nou eenmaal zo geweest. Ergens was dat alleen maar goed? We hadden ons al heel vroeg op ons gemak gevoeld. Dat was nooit iets slechts!

Zayn.
Ons bloempje zou in toch in een behoorlijk drukke omgeving komen. Niet bij ons, want we hadden een huis op een heerlijke rustige plaats en we hadden geen andere kindjes of huisdieren. Maar er waren wel heel erg veel mensen die ook nieuwsgierig waren naar ons bloempje. Onze ouders natuurlijk, maar ook andere mensen! Wat ergens toch wel heel erg leuk was, was dat Carter op het moment ook zwanger was. Volgens mij was het niet helemaal gepland, maar dat maakte niets uit! Je kon alsnog heel erg veel van het kindje houden als je het er nooit eerder over had gehad. Dat hadden Liam en Bailey toch ook wel een beetje gehad. Al was het de eerste keer wel heel erg anders gegaan. Hoe dan ook, Carter was op het moment ook zwanger, ondanks dat ze een paar maandjes minder ver was dan Carole. Zo hadden ze toch wel een klein beetje houvast aan elkaar. Niall en Carter waren ondertussen ook in Oxford gaan wonen. Iets wat ik niet zo heel erg snel had verwacht. Het was ergens gewoon logisch geweest als ze in Ierland waren gaan wonen. Daar hadden ze beiden immers familie. Dat zei niet heel erg veel, want Carole en ik woonden ook niet bij onze familie in de buurt. Bij Liam en Bailey was het hetzelfde. Wij waren ook in Oxford gaan wonen en nu hadden we iedereen toch weer een beetje dichterbij. De meeste mensen in ieder geval. Dat was toch ook wel fijn. We zouden ons bloempje niet dwingen om vrienden te worden met Jamy of Lotus of het kindje van Niall en Carter, maar het zou wel heel erg leuk zijn. Daarbij was het wel zo dat we er alsnog veel over de vloer zouden komen. Dat hoorde er gewoon bij! Helemaal met verjaardagen en dat soort dingen! Dan kwamen gewoon met z’n allen bij elkaar en hadden we het heel erg leuk. Carole was laatst ook jarig geweest! Dat hadden we natuurlijk gevierd, uiteindelijk was het best wel druk geweest, maar dat had niets uit gemaakt. Carole kon dat volgens mij nog best wel hebben. Het ging heel erg goed met haar en ze moest ook helemaal geen dingen laten omdat ze er misschien een beetje moe van werd. Ik wist dat ze goed op zichzelf past en anders deed ik het ook wel. Ik mocht wel een klein beetje op haar passen toch? Het was niet zo dat ik alles voor haar bepaalde, dat hoorde ik ook helemaal niet te doen. We gingen hier samen doorheen en we moesten er juist van genieten. Ondanks dat er ook mindere momenten waren, ging het wel heel erg goed. Ik probeerde haar juist te helpen als ze moest huilen en ik vond het ook niet erg om die smerige dingen voor haar klaar te maken. Ik hoefde het zelf ook niet te eten? Ik knikte, ik was het met Carole eens. Het was een behoorlijke simpele naam en ons meisje moest toch wel echt een bijzondere naam hebben in mijn ogen! "Nee, ik denk het niet." Dat klonk gewoon vreemd. Ik haalde de kwast nog een keer door de roze verf en ging er weer zachtjes mee over de buik van Carole heen. Het was echt mooi dat we dit samen konden doen en het was vooral heel leuk om over namen te kunnen praten. Ik dacht na, een lelie. Een hibiscus was wel een soort van lelie ja! "Lelah." Fluisterde ik zachtjes. Het was een mooie naam! Lelah! Ik vond het echt heel erg mooi klinken. Carole moest er ook achter staan, maar ik vond het echt heel erg mooi. Misschien hadden we nu wel een naam gevonden voor ons meisje! Als dat zo was, kwam alles toch wel heel erg dicht bij! Ondanks dat we toch nog wel een tijdje moesten wachten! 

Carole.

Het was leuk om het over namen te hebben! Natuurlijk hadden we er wel een beetje over nagedacht, maar nu wisten we dat ons bloempje echt een meisje was! Dus daardoor konden we nu een veel betere naam bedenken. Iets wat ze ook verdiende. Ze verdiende een mooie naam, eentje die niet veel mensen hadden! Ik wilde niet een naam waar half Amerika mee rond liep, of Engeland! Ik wilde iets moois, iets wat echt bij haar zou passen. Daarbij was het toch ook leuk om Zayn zijn cultuur er een beetje in voort te laten vloeien? We hadden het er wel over gehad. We hoefden haar niet naar de ideeën van zijn geloof op te voeden. Ze mocht uiteindelijk zelf beslissen wat ze wilde geloven en wat niet, wat ik toch wel het beste vond. Ik wilde niet dat iemand iets opgelegd zou krijgen, zeker ons meisje niet! Wat het ook zou zijn. Het hoorde niet. Je hoorde zelf keuzes te maken in je leven en dat wilden we haar ook laten doen! Iets wat we dus zouden doen. Als ze uiteindelijk wel koos voor zijn geloof, dan was dat alleen maar een mooi iets, maar we zouden de keuze bij haar laten. We zouden haar altijd een keuze geven. Ik wist hoe verschrikkelijk het was om geen keuzes te hebben en dat over je eigen leven! Ik wist het maar al te goed en ik gunde het niemand. We hadden nooit een keuze gehad in de tijd dat we vast hadden gezeten. Ze hadden gedaan alsof we een keuze hadden gehad, maar beide opties waren vreselijk geweest. Misschien de één net wat minder dan de ander, maar beide waren altijd verschrikkelijk geweest, waardoor de keuze niet eens uit had gemaakt! Ik bleef toekijken hoe Zayn bezig was met het schilderen. Het zag er nu toch wel heel erg grappig uit, hoe hij alles aan het schilderen was. Ik had geen idee hoe het er nu precies uitzag, maar ik zou het straks in de spiegel kunnen zien! En we zouden natuurlijk wel een foto maken, dat hoorde er toch ook wel bij! Want anders zouden we het nooit meer zien en dat was toch wel jammer. Zeker als hij er echt een mooi plaatje van had gemaakt. Iets wat Zayn vast zou doen, want dit was wel waar hij goed in was! Tekenen was echt zijn ding. ‘Lelah,’ herhaalde ik glimlachend. Dat klonk heel erg mooi? Het kwam duidelijk van lelie, dat kon haast niet anders, maar ik vond het wel echt een hele mooie naam! Volgens mij vond Zayn dat ook, anders had hij het vast niet gezegd? Daarbij was er iets aan de manier waarop hij het had gezegd! Het was echt een prachtige naam en hij vond dat ook! ‘Dus ons bloempje gaat misschien Lelah heten?’ vroeg ik zachtjes en ik keek naar mijn buik. Een Hibiscus was een lelie, dus dan hadden we dat er wel in verwerkt? Iets wat ik wel heel erg mooi vond! Daarbij was het wel iets anders dan Daisy, Lilly of Rose. Daar liepen zoveel meisjes mee rond! Dan was Lelah toch net iets aparter! Het idee stond me echt heel erg aan! Als Zayn het ook echt een mooie naam vond, dan was het wel echt een heel goed idee? Misschien dat we over een paar maanden wel weer een andere naam zouden hebben gevonden, maar Lelah was wel echt mooi? Ze klonk ook wel als een Lelah, op de één of andere manier! Dus er bestond wel een grote kans dat dit hem zou worden! ‘Onze Lelah.’ Het klonk gewoon heel erg mooi! Dus als het aan mij lag, werd dat de naam! Voor nu in ieder geval. We konden  er nog van afwijken, maar het leek me niet dat we dat zouden doen! Waarom zouden we ook? Het was een prachtige naam!

Zayn.
Het was beter om een tijdje van te voren al een naam te hebben. Er waren heel wat ouders die pas na de geboorte op namen kwamen. Ik kon begrijpen dat het lastig was om te gokken of het een meisje of jongetje zou gaan worden, maar dan kon je toch ook wel twee namen kiezen? Bij Liam en Bailey was dat wel heel erg handig geweest. Gewoon één jongens- en één meisjesnaam. Het was helemaal bijzonder dat toen ze ons over de namen hadden verteld, Jamy en Lotus niet meer langer hadden willen wachten. Ze hadden gewoon bij iedereen wilde zijn, om te laten zien wat voor gezichtje bij de naam had gehoord. Ergens was dat toch wel een heel leuk idee. Namen maakten alles toch net weer een beetje echter. Het was zo’n vreemd idee dat we nu een naam verzonnen voor ons kindje, ons bloempje dat de rest van haar leven naar die naam zou gaan luisteren. We moesten niets belachelijk bedenken, dat was toch ook niet leuk. Dan zat je daar je hele leven aan vast? Er moest ook niets stoms op kunnen rijmen, want anders hoorde ze dat haar hele schooltijd lang. Het maakte kleine kinderen echt niet uit of ze iemand er pijn mee deden, die riepen gewoon uit wat ze maar wilden, zo waren kinderen nou eenmaal. Lelah was toch wel een hele mooie naam. Het leek me niet dat iemand daar ontevreden mee zou zijn? Ik vond het heel erg leuk klinken! Het paste ergens ook zo goed bij onze namen? Carole, Zayn en Lelah. Dat klonk toch leuk! Ik vond het leuk klinken! Ik was behoorlijk enthousiast over de naam. Het bekende niet meteen dat we die naam ook echt moesten nemen. Carole leek hem ook wel heel erg mooi te vinden, maar we hadden nog wel even en misschien zouden we uiteindelijk een naam tegen komen die nog veel beter zou passen. Ik knikte, het was nog niet zeker, maar ze zou misschien Lelah gaan heten en dat vond ik toch wel echt heel erg mooi. "Ik denk dat ze wel een Lelah is." Zei ik zachtjes. De naam zou bij haar passen, dat sowieso! Het was ons kleine bloempje! Een soort van lelie, want dat was een hibiscus. Die bloem was toch wel heel erg belangrijk voor ons geweest. Ik had hem zelfs op mijn arm laten tatoeëren. Het deed me aan Carole denken. Zo waren er wel meer dingen. Ik had ook een Ninja-konijn op mijn arm! Er waren vast mensen die het vreemd vonden dat ik een paar dingen voor Carole had gezet. Het was vooral voor mij, maar het idee aan Carole. Ze was gewoon heel erg belangrijk en ik kon me niet voorstellen dat er ooit een dag zou komen waarop ik niet van haar van zou houden. Dan was het toch een goede reden om een tatoeage met de gedachten aan haar te laten zetten? Het was toch mijn lichaam en niemand had er iets over te zeggen. Vond ik in ieder geval! "Onze Lelah." Herhaalde ik Carole. Het klonk echt geweldig! Onze Lelah! Ons meisje! Een kleine bloem! Ik legde de kwast weg en stond voorzichtig op, zodat ik Carole een kus kon geven. Ik moest wel een beetje oppassen met hoe ik stond, want anders zou de hele verf van haar buik gaan. Het maakte niets uit dat het in mijn shirt kwam, ik had toch een oud shirt aangetrokken, maar het zou zonde zijn dat nu alles er al af kwam. Toch wilde ik Carole even een kus geven! We hadden een naam bedacht! Daar leek het in ieder geval op. Dat was toch iets heel erg bijzonders! Dat was ons meisje en we hadden een naam! We konden natuurlijk altijd bedenken dat we iets anders wilden, maar op het moment was het Lelah. Dat kon je wel merken aan ons beiden. We stonden er echt allebei wel achter! 

TS naar 12 januari (:

~

Carole.

Een woord als geluk was nog niet goed genoeg om dit gevoel te omschrijven. Het was perfect en zelfs meer dan dat. Ik wist dat ik uit was gerekend rond de verjaardag van Zayn, een paar dagen later zelfs, maar ik had nooit verwacht dat ik op zijn verjaardag zou bevallen. Dat ons kleine bloempje zou komen op de verjaardag van haar vader, alsof ze hem een cadeautje had willen geven. Ik had moeten huilen om het idee, niet eens om de weeën die behoorlijk pijn had gedaan. Toen ik me opeens in een ziekenhuisbed had bevonden en me echt had gerealiseerd dat het vandaag zou gaan gebeuren, was ik gewoon zo blij geweest. Voor mij, maar ook voor Zayn. Een mooier cadeautje had ik hem niet kunnen geven! Het was misschien pijnlijk geweest, maar al die pijn was verdwenen toen ik haar voor het eerst had gezien, met haar pluizige, zwarte haartjes en haar perfecte, kleine gezichtje. Lelah was er, ze was er eindelijk. Ik kon het nog steeds niet geloven, zelfs niet nu Zayn naast me zat met haar in zijn armen. Ze zaten zo dichtbij en toch leek het alsof ik naar iets keek wat niet echt was, alsof het elk moment weer kon verdwijnen. Dat was het echter niet! Lelah was er echt! Ze lag nu in Zayn zijn armen en ze was prachtig. Alles was zo mooi aan haar en wij waren niet de enige die dat vonden! Omdat Zayn in het weekend jarig was, waren zijn ouders gisteren al gekomen, dus ze hadden Lelah ook al gezien! Ze hadden ons nu even onze rust gegund en waren weer terug naar ons huis, waar ze volgens mij de boel een beetje zouden versieren. Het was lief van ze, ondanks dat we de rust niet lang zouden behouden. Bailey en Liam zouden straks komen, met de tweeling! Die waren ondertussen al één geworden! Ze waren echt zo schattig! Ze konden al lopen en een beetje rennen, al was het meer waggelen, en ze konden zelfs een paar woordjes! Jamy noemde me zelfs Lolly! Ik wist niet hoe hij er bij was gekomen, maar ik vond het heel erg lief. Hij was ook gewoon een lieverd en ik wist zeker dat hij Lelah heel erg leuk zou gaan vinden, net als Lotus. Dat kon ook niet anders, want Lelah was echt een plaatje! Ik kwam met moeite een stukje overeind en legde mijn hoofd tegen de schouder van Zayn. ‘Ze is zo mooi,’ fluisterde ik zacht. Dat was ze echt. Ze had hele zachte haartjes en haar ogen leken nu blauw, maar ik dacht toch echt dat ik ze net ook wat groenig had gezien, maar misschien had dat ook wel aan mij gelegen? Het maakte ook helemaal niet uit! Ze was hoe dan ook heel erg mooi om te zien en ik was zo blij dat ze er nu was! Ik had er wel wat voor moeten doorstaan, maar ze was er! Op Zayn zijn verjaardag! ‘Gefeliciteerd.’ Ik glimlachte en gaf hem een kus op zijn wang. Vervolgens keek ik naar Lelah en aaide ik zacht langs haar wangetje. ‘En jij ook gefeliciteerd met je papa.’ Ze zouden altijd samen jarig zijn! Elk jaar weer opnieuw. Dat was toch iets moois? Ik vond van wel! Het was ook wel makkelijk om het samen te vieren, maar daar ging het helemaal niet om! Het ging er om dat ze samen zouden zijn, elk jaar weer opnieuw.  Dat we twee feestjes zouden vieren voor Lelah en Zayn. Als Lelah ooit haar verjaardag alleen zou willen vieren, dan zou dat mogen, maar het was ook heel erg leuk om het allemaal samen te doen! Dat vond ik in ieder geval. Ik wist zeker dat Zayn het ook helemaal niet erg zou vinden. 

Liam.

 Ik had wel verwacht dat we vandaag naar Carole en Zayn zouden gaan, maar niet op deze manier! Zayn was vandaag jarig en zoals altijd, had wel dat gevierd moeten worden. Nu was het echter zo dat het niet alleen zijn verjaardag was, maar ook die van Lelah! Want ze was geboren! Precies op de verjaardag van Zayn! De geboorte van een kindje was zo speciaal, maar nu al helemaal! Ze had haar papa gewoon een cadeau willen geven, wat ze ook had gedaan! Zayn had een uurtje geleden aan de telefoon gehangen en hij had zo blij geklonken! Blijkbaar was het vanochtend vroeg al begonnen, want het was nu pas middag, maar Lelah was er dus al! Ze was er echt, wat betekende dat we er een nichtje bij hadden, een soort van dan! En Lotus en Jamy een speelmaatje! Jamy had sowieso al een hele tijd op Lelah moeten wachten. Hij was echt dol op Carole en op haar buik. Het was zo schattig om die twee samen te zien en ik wist zeker dat hij het nu ook helemaal geweldig zou vinden! Lotus ook! Al zouden ze nog niet echt met Lelah kunnen spelen, daar was ze veel te klein voor! Ze zouden echter wel mogen kijken en ik wist dat ze dat ook wel leuk zouden vinden. Ze vonden tegenwoordig alles wat nieuw was, leuk! Ze waren echt alles aan het ontdekken, vooral nu ze konden lopen en zelfs al een klein beetje praten! Ze waren immers al één, zelfs een stukje ouder dan dat! Het ging heel erg goed met ze en ik was echt heel erg trots op ze. Ze waren ook zulke lieverds! Lotus hield dan wel een beetje van aandacht, soms iets teveel, maar ik was dol op mijn prinses en ik vond het dan ook niet erg om haar wat aandacht te geven! We waren net in het ziekenhuis en ik had Jamy in mijn armen, aangezien ik niet wilde riskeren dat Lotus ergens heen waggelde en hij er dan achteraan ging, wat vaak genoeg gebeurde. Daarom had Bailey Lotus ook stevig vast. ‘Ben je klaar om de baby te zien, kleine man?’ vroeg ik aan Jamy en hij knikte, al had hij volgens mij nog steeds geen weet van wat een baby precies was. Alleen dat het iets te maken had met Carole en haar buik. Dat leek hij dan wel weer te snappen! ‘Lolly toe!’ riep hij dan ook vrolijk. Ik grinnikte en knikte. ‘We gaan naar Carole toe.’ Ik wist niet waarom hij haar Lolly noemde, maar ik vond het heel erg lief klinken. Ondertussen was Carole wel opgehouden met Jamy een poepdoos te noemen, want volgens mij begreep hij wel dat poep vies was, en hij wilde vast niet horen dat ze hem vies vond. Ik liep alvast met Jamy de lift in en keek naar Bailey, wie Lotus vast had. Ik glimlachte en ging iets door mijn knieën. Ik nam het handje van Jamy vast en hield hem vervolgens voor het knopje van de verdieping waar we heen moesten. Hij drukte er meteen op en lachte vervolgens om het lichtje dat opeens aansprong, rondom het nummertje. Ik ging weer recht staan en hield Jamy goed tegen me aan. Ik was echt dol op hem en Lotus. Ze waren beide echt twee schatjes en het was zo leuk om hun ontwikkelingen te kunnen zien. Een jaar geleden hadden ze niets anders gekund dan slapen en huilen en nu konden ze zoveel meer! Ze konden lopen, zelfs een beetje rennen! Iets wat ze wel deden, vooral als ze achter Peaches aan gingen. Vaak vielen ze dan ook wel weer, maar dan kropen ze zo weer overeind om door te rennen. Het maakte hen echt helemaal niets uit! Al huilde Lotus nog wel eens, zodat ze dan een beetje aandacht kreeg. 

Bailey.
Het was zo bijzonder dat Lelah vandaag was geboren! We hadden allemaal geweten dat het er aan had zitten te komen, maar dat het vandaag zou gaan gebeuren, dat had niemand verwacht. Zayn was vandaag jarig! En als cadeautje had hij hun meisje gekregen. Dat was toch iets heel erg moois? Ik vond het iets moois! Ik wist zeker dat Zayn dat ook vond. Het was sowieso bijzonder om een kindje te krijgen. Ondanks dat het pijnlijk was, was die pijn zo vergeten als je je eigen kindje kon vasthouden. Ik kon haast niet geloven dat het al bijna anderhalf jaar geleden was dat we in dit ziekenhuis waren geweest, omdat Jamy en Lotus niet meer hadden kunnen wachten. Die twee waren nu al zo gegroeid! Iedere dag groeide ze weer een beetje meer. Het verbaasde me echt iedere keer, helemaal omdat ze nu ook zoveel dingen bij leerden. Ze konden zelfs al een beetje praten. Het waren niet heel erg veel woorden en ze begrepen er volgens mij nog helemaal niets van. Lotus riep naar elk dier dat ze zag, iets wat op Peaches moest lijken en elk jongetje was ‘Jamy’. Dat was toch wel heel erg schattig om te horen. Jamy wist ondertussen wie Carole was, hij noemde haar Lolly en dat was toch wel heel erg lief om te horen. Soms kwam dat woord er ook echt op de meest rare momenten uit. Alsof hij dan even aan Carole dacht en hij dat even met ons moest delen! Ik had Lotus in mijn armen en merkte wel dat ze steeds achter me keek, iets wat ze heel erg interessant leek te vinden. Ze vond andere mensen sowieso interessant, zeker als ze aandacht kreeg. Ze was gek op aandacht. Het maakte niet zo heel erg veel uit wat precies. Soms ging ze gewoon huilen, zodat ze maar aandacht kreeg, wat natuurlijk heel erg slim was gevonden. Liam gaf eigenlijk altijd wel toe. Dan haalde hij haar uit haar bedje, om even met haar te knuffelen. Ik vond het heel erg lief, maar ze moest ook leren dat ze niet op ieder moment aandacht van ons kon krijgen?! Ik gaf haar ook graag aandacht, net zoals Jamy. Het was toch leuk dat het haar van Lotus nu echt wat langer begon te worden. Al kon je er nog niet heel erg veel meer. Ik hield het bij haarbanden en klipjes, maar die stonden haar zo schattig! Natuurlijk kon ik dat niet zomaar bij Jamy doen! Hij had wel andere leuke dingetjes, maar vooral kleding. Ik kon het niet laten om zoveel mogelijk voor hen te kopen! Zeker als ik in de stad was. Ze moesten er toch ook leuk uitzien? Het waren mijn kindje! Die gingen echt niet in standaard dingetjes lopen. Ze moesten wel lekker zitten, maar dat kwam ook wel weer goed? Dat was toch ook wel iets waar Jasmine en ik rekening mee hielden. We wouden zelf een winkel opzetten en het liefste een lijn erbij. Het leek me echt geweldig om mijn eigen kleding te gaan verkopen. Ik had het niet alleen willen doen, maar samen met Jasmine was perfect! We konden heel goed samenwerken. Ik stapte in de lift en zette Lotus iets beter op mijn heup, zodat ik haar aan kon kijken. "We gaan naar Tante Carole en Oom Zayn." Ik had het net al verteld, maar ik vond het fijn om het voor die twee even duidelijk te hebben wat er allemaal was gebeurd, al snapten ze er nog helemaal niets van. "Er is een heel lief klein meisje bij. Lelah. Ik weet zeker dat jullie hele goede vriendinnetjes gaan worden. Je moet lief voor haar zijn oké?" Ik zag de twee grote blauwe ogen opkijken, alsof ze me wilde zeggen dat ze nooit niet lief kon zijn.

Zayn.
Dit was toch haast niet te bevatten! Lelah was geboren! Op mijn verjaardag! Echt vandaag! Het drong nog niet helemaal tot me door. De afgelopen uren waren toch wel een beetje hectisch geweest. Ik had aan Carole gemerkt dat ze zich niet helemaal op had haar gemak had gevoeld thuis en ik wist niet hoe snel we in het ziekenhuis waren geweest, maar het was toch best wel snel. Natuurlijk hadden we eerst even gebeld. Toen we hier waren geweest, was het eigenlijk best wel snel gegaan, gelukkig. Het was niet fijn om Carole in die pijn te zien, maar ik had geprobeerd om er zoveel mogelijk voor haar te zijn. Dat was het minste wat ik had kunnen doen. Ik had de pijn niet van haar af kunnen nemen, maar ik had haar hand vast kunnen houden. Ik had rustig over Lelah gepraat, maar zelfs toen had het nog zo ver weg geleken. Nu had ik haar toch echt in mijn handen. Ons kleine meisje! Mijn kleine cadeautje, want zo voelde het toch wel een beetje. Ze was hier gekomen op mijn verjaardag, dat was het beste cadeautje dat ik ooit had kunnen krijgen. "Gaat het?" Fluisterde ik, toen ik zag dat Carole toch een klein beetje moeite had met overeind komen. Natuurlijk het was heel erg pijnlijk geweest, maar ik kon haar best wel helpen, als ze dat nodig had. Mijn ogen gelden al weer af naar Lelah. Ze was zo perfect. Heel erg klein, maar perfect. Het was geweldig om alles te zien. Van haar kleine neusje, naar haar ogen die blauw leken. De vingertjes die zich zachtjes om mijn vinger heen hadden gewikkeld en het pluizige haar dat boven op haar hoofdje zat. Ze was perfect. Dat zou vast iedere vader zeggen, maar ik vond het echt. Ze zager heel erg mooi uit! Ik kon nu al uren naar haar kijken. Ondanks dat ze hier nog maar eventjes was. Ik knikte "Ze is prachtig. Ik kan niet geloven dat ze hier is." Dat was echt vreemd! Heel vreemd, maar wel heel erg mooi. Ik wist niet hoe we het vol hadden kunnen houden om negen maanden te wachten. Ik was vanaf de eerste dag al nieuwsgierig naar haar geweest! Toen had ik helemaal nog niet geweten dat het een meisje was, maar het had ook niet uitgemaakt. Nu wist ik het wel en nu kon ik haar ook echt zien! "Dankjewel." Het was echt bijzonder. We zouden onze verjaardag delen. "Jij bedankt." Fluisterde ik, waarna ik Carole een kus op haar haar drukte. "Je hebt me het mooiste verjaardagscadeautje gegeven wat ik me maar had kunnen wensen." We hadden geweten dat het in de buurt was geweest, maar nu was het echt precies op mijn verjaardag! Precies gewoon! Vanaf dit jaar was ik niet meer alleen jarig, maar samen met mijn kleine bloempje!  "Mama en ik zijn zo blij dat je er bent kleine meid." Zei ik zachtjes, terwijl ik haar iets omhoog hield, zodat ik haar een kus op haar voorhoofdje kon geven. Ik legde haar vervolgens weer goed tegen me aan, zodat ze desnoods nog even kon slapen. Ze moest vast moe zijn. Ze had al zoveel indrukken gekregen en voor haar was het natuurlijk ook niet heel erg fijn geweest om uit de vertrouwde omgeving te worden gehaald. Ze had heel erg lekker warm gezeten en ineens was dat wegeweest! Natuurlijk had ze wel even gehuild, wat niet heel erg fijn had geklonken, maar dat soort dingen gingen gebeuren. Ze zou huilen. Iets waar wij dan iets aan zouden doen. Ik zou haar beschermen tegen wat dan ook. Daarvoor was ik haar papa! Ik mocht haar beschermen! Al zou ik me niet te veel met dingen gaan bemoeien. Maar ze mocht gewoon geen pijn hebben!