Forum

Cameron.

Hoe kon hij zo over haar praten, over zijn eigen zus?! Lotus was misschien zo nu en dan vervelend, misschien wel vaker dan dat, maar het was ook Lotus! Ik wist dat ze om haar broer gaf, dat ze hem miste! Ik had het gezien, toen we naar Amity waren gegaan! Ze had het verschrikkelijk gevonden om hem weer te zien, om er aan herinnerd te worden dat hij niet meer bij haar was en ze haatte het! Ze had het vooral niks gevonden dat ik het door had gehad, maar we hadden er over gepraat en daardoor wist ik juist al die dingen! Jamy deed dat blijkbaar niet! Of hij wilde het niet weten! Hij sprak over Lotus alsof ze echt verschrikkelijk was. Alsof het echt allemaal haar schuld was geweest! Dat was echt niet zo! Jamy was naar Amity gegaan omdat hij daarvoor had gekozen, ik wist zeker dat het niet met Lotus te maken had gehad! Natuurlijk niet! Ze was misschien vervelend, maar meer dan dat was het ook niet? Ze kon ook heel erg lief zijn, heel kwetsbaar! Dus ik kon me niet voorstellen dat zij echt degene was die Jamy weg had gejaagd! Ik zag dat Lotus het moeilijker kreeg, dat de woorden van Jamy haar pijn deden. Het was aan haar gezicht te zien, aan de manier waarop ze keek! Ze keek zo gekwetst! ‘Je wilt niet verlost van haar zijn!’ riep ik naar Jamy. Dat kon niet! Lotus was zijn zus, hij hield vast van haar! Wat er ook allemaal was gebeurd! ‘Hoe weet jij nou wat ik wil? Ik weet wat ik wil en dat is verlost te zijn van haar! Van hetgeen dat me weg heeft geduwd van Dauntless!’ riep Jamy. Gelijk schudde ik mijn hoofd. ‘Ik weet inderdaad niet wat ik wil, maar ik weet wel wat Lotus wilt!’ Dat wist ik wel! We hadden het over Jamy gehad. Niet zo heel erg vaak, maar wel een tijdje en daardoor wist ik nu wat er aan de hand was, dat ze hem miste. Dat deed ze ook echt! Dat kon haast niet anders, want ze had het zelf tegen me gezegd! Ik liep iets dichter naar Jamy toe en ik keek naar Lotus, wiens hand hopeloos in de lucht bleef hangen. ‘Lotus heeft nooit gewild dat je weg ging, ze houdt van je. Ze heeft om je gegeven en dat doet ze nog steeds,’ zei ik wat zachter en ik nam de hand van Lotus voorzichtig vast, zodat ik haar meer naar Jamy toe kon trekken. ‘Ze mist je,’ zei ik zacht. Dat deed ze echt! Ze miste haar broer en ik vond dat het nu ook moest worden gezegd! Want wat moest ik anders? Ik kon hem altijd naar achteren trekken, maar wie weet wat er dan zou gebeuren. Hij was groter dan dat ik was en hij zag er ook sterker uit, dus het leek me geen goed idee om dat te proberen. Wie weet wat hij dan zou doen. Misschien zou hij me wel aanvallen, omdat ik me er mee bemoeide? Ik zag iets veranderen in de blik van Jamy en hij keek naar Lotus. ‘Echt?’ vroeg hij, waarop ik knikte. ‘Echt.’ Lotus miste hem en ze gaf om hem! Misschien was dat wel hetgeen wat hij al die tijd had willen horen? Of wat Lotus toe had moeten geven. Ik haf Lotus nog een zetje naar Jamy toe. Ik hoopte dat dit zou gaan werken. Dat ze samen naar achteren zouden lopen en dat Jamy niet meer zou springen, want als dat zou gebeuren, dan zou ik het echt verschrikkelijk vinden om dat mee te maken. 

Lotus.
Jamy was een van de enige mensen die me zo pijn kon doen met een paar woorden. Normaal gesproken deden woorden me echt heel erg weinig. Die kon ik heel erg makkelijk ergens wegproppen. Het maakten iets uit wat mensen zeiden, maar Jamy was anders. Dat was hij altijd al geweest. We hadden een speciale band? Dat was toch best wel logisch als je een tweeling had. Niemand begreep mij zo goed als hij dat deed. We waren samen opgegroeid, hadden echt alles samen door gemaakt. Natuurlijk hadden andere mensen dat ook wel, maar voor ons was het echt anders. We waren altijd samen gezien. We deden ook van alles samen. Het was niet zo dat we echt naar vriendjes op zoek hadden moeten gaan, we hadden elkaar altijd gehad. Er was een vertrouwen geweest, alles hadden we samen kunnen doen. Op genoeg momenten waren dat dingen geweest die eigenlijk niet hadden gemogen. Het was wel eens voorgekomen dat we wapens hadden gestolen, zodat we daar zelf mee hadden kunnen oefenen of dat we in de grote zalen waren gesneakt, terwijl er niemand meer was geweest. Dan hadden we zelf geoefend op de stootzakken die er hingen. Jamy en ik waren een team geweest en ik had gewoon gedacht dat dat team in stand zou blijven door de Inwijding en daarna. We hadden het er over gehad om samen de baan van mijn vader over te nemen. Ik had dat gewild! In mijn ogen hadden we namelijk goed samen kunnen werken. We hadden van elkaar wel geweten wat we konden hebben en wat niet. In mijn ogen hadden we elkaar aangevuld. Nu was dat helemaal weg en deed hij ook nog eens zo tegen mij! Ik wist dat het een angst was, maar ergens, diep van binnen, dacht hij op die manier. Dat kon haast niet anders. Hij hoorde niet in Amity, dus waarom was hij daar naar toe gegaan? Om mij! Omdat hij niet bij mij had willen zijn. Hij had ook naar andere facties kunnen gaan, maar uiteindelijk had hij maar voor Amity gekozen. Ik wist niet precies waarom, misschien omdat de meiden daar makkelijk waren? Vrijheid, blijheid. Maar als hij zich zo voelde, kon dat ook niet zo heel erg goed zijn. Hij wilde een einde aan zijn leven maken! Hij wilde echt in het diepe springen! Het was lief van Cameron dat hij het voor mij opnam. Misschien was dat ook wel de manier waarop hij dacht dat het beter zou gaan, dat dit alles op ging lossen. Het kon dat hij een manier had gevonden om dit op te lossen, iets wat ik nog nooit had gedaan. Het was niet zo zeer fijn om te horen wat Cameron zei. Hij vertelde Jamy dat ik van hem hield en dat deed ik ook wel, nog steeds, maar daardoor leek ik op het moment alleen nog maar zwakker. Misschien dat ze me op die manier nog wel samen in de Chasm konden gaan duwen omdat ik te zwak was. Ik wist het ook niet. Ik keek even strak opzij naar Cameron. Ik miste Jamy echt, maar het was zo raar dat hij het zei! "Echt." zei ik zachtjes. Het was wel echt zo. Ik miste hem echt. Door het duwtje in mijn rug, moest ik wel naar Jamy toe lopen. "Kom. Alsjeblieft." Zei ik zachtjes. Ik kreeg het voor elkaar om Jamy’s hand vast te pakken en trok hem vervolgens naar me toe, zodat ik mijn armen om hem heen kon slaan. Zo kon hij in ieder geval niet springen en het was fijn om hem eindelijk weer een keer vast te houden, het was veel te lang geleden! Echt jaren! 

Cameron.

Ik had zelf ook voor Amity kunnen kiezen, dat was ook een factie geweest die naar voren was gekomen in mijn test. Dan had ik bij de broer van Lotus gezeten. Wie weet hoe anders mijn leven er dan uit had gezien. Ik was blij dat ik voor Dauntless had gekozen. Nou ja, zo blij als je kon zijn terwijl je leven aan een zijde draadje hing. Ik bleef immers een Divergent en die zouden ze hier heel makkelijk op kunnen sporen, als ik me niet zou gedragen zoals het hoorde tijdens de angsten. Lotus hielp me er echter mee en daar was ik blij om. Ze deed echt haar best en dat was lief. Ze liet me zelfs in haar angsten, wat echt niet iets was wat zomaar iedereen deed! Ik wist niet hoe goed ik het in de afgelopen angsten had gedaan, of hoe goed ik het nu deed. Misschien zei ik wel de verkeerde dingen, zorgde ik er voor dat Jamy echt weg wilde van Lotus. In dat geval had ik het behoorlijk verpest, maar wat had ik anders moeten doen? Ik durfde hem echt niet aan te raken! Wie weet zou hij vallen en mij mee trekken! Ik glimlachte toen Lotus het voor elkaar kreeg om Jamy zijn hand vast te nemen en hem naar haar toe te trekken. Hij leek het niet erg te vinden, hij leek opeens niet meer boos te zijn dat hij nu bij haar was. Hij sloeg zelfs zijn armen weer om Lotus heen! Dat betekende dat het nu goed was, toch? Dat ze niet meer bang hoefde te zijn dat hij haar helemaal alleen zou laten, of dat hij zou springen door haar. Hij stond nu veilig bij zijn zus. Misschien nog steeds dichtbij die rand, te dichtbij als je het mij vroeg, maar hij was veilig. Langzaam veranderde de ruimte weer en opeens waren we terug in de kamer waar we waren begonnen. De muren met de graffiti, het donkere licht dat door het glazen dak heen scheen. We waren uit haar angsten, we waren er helemaal doorheen gegaan! ‘Jamy is je laatste angst,’ zei ik zachtjes en ik liep naar Lotus toe. De laatste angst was het ergste, hetgeen waar je het meeste bang voor was. Dat was dus haar broer! Ik zuchtte en sloeg mijn armen om haar heen. Als dit niet betekende dat ze nog steeds heel veel van hem hield, dan wist ik het ook niet meer. Ik wist niet of ik nu nog iets moest zeggen. Het leek me van niet. Het leek me niet dat Lotus op dit moment wilde horen wat ik van haar angsten vond. Al vond ik dit ergens we heel lief? Ik had geweten hoe ze over haar broer dacht, maar dat hij haar laatste angst, en dus ook de eerste, was, dat had ik echt nooit verwacht! Ik streek zachtjes over haar rug en liet haar langzaam weer los. ‘Denk je dat dit oké was? Of is er nog werk aan de winkel?’ Waarschijnlijk was het dat laatste. Ik geloofde niet dat ik na één keer door iemand anders haar angsten heen te gaan, wist wat ik wel moest doen en wat niet, maar Lotus kon me wel vertellen wat ze er van vond dat ik op bepaalde manieren had gehandeld, toch? Dat leek mij in ieder geval! ‘We kunnen hier ook wel weg gaan, trouwens.’ Misschien wilde ze hier wel niet meer blijven? Als dit de plek was waar je je angsten onder ogen kwam, dan was het ergens logisch dat je daar zo snel mogelijk weg wilde, als je net weer uit je angsten kwam. Ik zou hier dan ook niet willen blijven, als ik alles achter elkaar zou zien. Dat leek me behoorlijk eng en vooral heel erg vermoeiend. 

Lotus.
Dit was echt heel erg vreemd. Ik kon Jamy gewoon weer vasthouden. Iets wat ik al een hele tijd wilde doen. Het was fijn om mijn armen om hem heen te kunnen slaan en even te genieten van de tijd die we hadden. Al was het niet heel erg veel. Voordat ik het echt door had, was de angst al weer afgelopen, wat in dit geval wel jammer was. Ondanks dat het niet echt was, was het fijn geweest om Jamy even vast te houden. Ik had hem nog willen zeggen dat ik hem miste, heel erg veel. Niet dat hij dat ooit zelf zou weten. Ik had nou eenmaal niet hele nette dingen gedaan toen ik in Amity was geweest en ik wist zeker dat Jamy me liever niet meer wilde zien. Ik opende mijn ogen en zag de bekende ruimte weer verschijnen. Dat waren ze weer. Alle angsten. Nu was er ik echter niet in mijn eentje doorheen gegaan, maar samen met Cameron. Ik vroeg me echt af wat hij er van vond. Hij kon nu ineens heel erg vreemd naar me kijken, dat zou ik niet eens heel erg raar vinden. Het waren hele vreemde angsten. Ik was niet bang voor spinnen of iets anders standaard. Nee het waren allemaal aparte dingen en daar vervloekte ik mezelf wel eens voor. Ik knikte voorzichtig, Jamy was mijn laatste angst. Dat was hij vanaf het begin al geweest en dat was hij nog steeds. Iedere keer had ik er weer tegen aan zitten hikken. Dat ik hem weer onder ogen moest komen. Het was nu niet beter geweest, maar ik was nu ergens wel blij dat ik hem echt vast had kunnen nemen. Ik sloeg mijn armen om Cameron heen en legde mijn hoofd op zijn schouder. Ik hoefde nu even niet sterk te zijn, dat kon helemaal niet. Hij had me net op mijn zwakst gezien, dat kon niet ineens helemaal veranderen. Ik kon mezelf nu even niet omschakelen in een sterk meisje, ondanks dat ik dat wel echt wilde zijn. Ik stapte ook een stukje van Cameron weg, toen hij me weer los liet. "Het ging wel oké. Veel dingen waren behoorlijk logisch. Behalve hetgeen bij het drijfzand." Er waren nog wel meer dingen waar ik een beetje mijn twijfels bij had. Maar hij wist nu wat hij moest verwachten en we konden best nog een keer door mijn angsten heen gaan. Al wilde ik de volgende keer eerst met hem door zijn angsten heen. Dan kon ik kijken of hij het op een goede manier deed. Daarna moest hij het toch wel alleen doen. Moest hij alleen beslissen of iets goed was of juist helemaal niet. Hij moest het uiteindelijk ook helemaal zelf doen. Ik kon er alleen maar bij zijn en ik mocht meekijken naar hoe hij het doen. Ik was echter niet diegene de besloot of het goed genoeg was. Dat waren toch vooral de leiders, iets wat nog wel moeilijk kon gaan worden omdat Eric daar dus ook bij zat. Het was wel heel erg goed duidelijk dat Eric gewoon een hekel had en Cameron en die zou zeker gaan proberen om hem verder naar beneden te trekken dan dat nodig was. Ik knikte, ik wilde hier wel weg. Ik pakte de lege spuiten en borg die weer op, vervolgens deed ik het apparaat uit. "We kunnen naar mijn appartement. Je kunt blijven slapen als je dat wilt?" Ergens hoopte dat ik dat hij bleef slapen, zodat ik gewoon iemand had om tegen aan te kruipen. Het was niet het fijnste om midden in de nacht door je angsten heen te gaan. Het was in ieder geval niet heel erg bevorderlijk voor je slaap? 

Cameron.

Dit zou nog lang niet genoeg zijn, dat wist ik ook wel. We zouden nog heel wat moeten oefenen voordat ik er echt klaar voor zou zijn, voordat ik Eric en ieder ander voor de gek kon houden, door te doen alsof ik echt Dauntless was. Lotus zou me helpen, wat ik echt waardeerde. Ze deed dit echt allemaal voor mij. Ze was door haar eigen angsten gegaan, voor mij. Ik had ze mogen zien, mee mogen maken. Dat was volgens mij echt het meest persoonlijke wat je hier in Dauntless kon doen. Iedereen was immers zo gefocust op het dapper zijn, op vechten en jezelf niet laten kennen. Angsten waren verschrikkelijk, dus als je die aan iemand liet zien, dan leek het me dat je diegene echt moest vertrouwen. Dat betekende dat Lotus me vertrouwde, ondanks alles wat er tussen ons was gebeurd. Ik had ook nooit zo jaloers moeten doen, maar het was vanzelf gegaan? Ik zou het nu nog steeds niet fijn vinden als ze nu opeens naar Eric zou gaan, ik mocht Eric echt niet! Zeker niet nu ik wist wat hij allemaal kon doen. Dat was echt verschrikkelijk! Ik keek naar Lotus en knikte. ‘Ik wist ook echt niet wat ik daar moest doen. Je zakte zo snel weg en ik kon je niet meer naar boven trekken…’ Ik had haar er in ieder geval uit kunnen krijgen en het was goed genoeg geweest om door te gaan naar de volgende angst. Of het nou ook echt de beste manier was geweest, wist ik ook niet. Was het niet dapper om jezelf voor een ander te plaatsen, om iemand te redden met gevaar voor eigen leven? Dat leek mij wel, maar misschien dacht ik nu wel te Abnegation. Dat was iets wat er niet zo makkelijk uit leek te gaan, hoe erg ik het ook probeerde. Ik was hier nog maar een paar weken en ik had jaren daar geleefd, dat wist ik ook wel, maar het was niet makkelijk om zo te denken, terwijl iedereen precies het tegenovergestelde dacht. Ik dacht na over haar vraag en uiteindelijk knikte ik. ‘Ik wil wel blijven slapen.’ Op dit moment voelde dat fijner dan dat ik terug moest naar de slaapzaal en weer tussen de anderen moest slapen. We waren net door de angsten van Lotus heen gegaan! Daardoor voelden dingen nu anders en ik wilde wel bij haar zijn, voor het geval ze nog ergens over wilde praten? Ze hoefde zich niet te verantwoorden, of iets uit te leggen. Ik begreep haar angsten volledig. Sommigen waren misschien anders dan dat ik had verwacht, maar ik kon er moeilijk over praten alsof het niks was, toch? Voor haar waren het angsten, dus voor haar was het verschrikkelijk om er doorheen te moeten. Ze had het vanavond wel gedaan, om mij te helpen. Dus het voelde verkeerd om haar nu alleen te laten, terwijl ze mij had geholpen. Dat was toch niet eerlijk? Dus ik kon beter met haar mee gaan. ‘Moet ik nog iets meenemen? Of wat dragen?’ Ze had niet veel bij zich, maar angsten waren volgens mij heel vermoeiend? Vooral als je er door een stuk of zeven moest! Of acht. Ik wist niet precies hoeveel het er waren geweest. Haar benen, haar gezicht, het drijfzand, het trouwen, Jamy, vergat ik nog iets? Ik wist het niet meer precies, maar hoe dan ook, het waren er een hoop geweest en als je er echt bang voor was, dan leek het me echt vervelend en vooral heel erg vermoeiend om het vol te houden! Dus wie weet hoe Lotus zich nu voelde! Wie weet wat ze wel echt moe. Niet dat ze dat zomaar toe zou geven. Natuurlijk niet. Het was Lotus. 

Lotus.
Gelukkig hadden we nog een paar dagen om er voor te zorgen dat hij het echt onder de knie kreeg. Hij was niet de enige wie ik moest helpen. We hadden Uriah ook nog, maar misschien dat hij het net iets beter begreep, omdat hij hier de rest van zijn leven had gewoond. Hij wist net iets beter hoe iemand uit Dauntless zich hoorde te gedragen. Cameron was hier nog maar een paar weken, voor hem waren er zoveel nieuwe dingen en gebruiken, waar hij zich ineens in onder moest dompelen. Hij moest er maar voor zorgen dat hij over kwam als een Dauntless en dat moest hij dan ook nog eens in de angsten gebruiken. Voor hem was het gewoon wat moeilijker, maar ik zou hem er de komende dagen gewoon mee gaan helpen. Hij had mijn angsten kunnen doen en daar moest hij heel erg blij mee zijn. Ik liet echt niet zomaar iedereen in mijn angsten toe. Daarom zou Lauren ook laten zien hoe het apparaat werkte. Eric en Four wilden het ook allebei niet hebben. Het gaf gewoon veel te veel van je weg. Het vertelde iemand hoe je was en waarmee ze je kunnen kleineren. Iets wat ik heel erg moeilijk vond om weg te geven. Ik wist dat Cameron het ook zou kunnen doen, maar zo was hij gewoon niet. Ik kon me niet voorstellen dat hij zijn rug ineens naar me toe zou keren. Hij was even boos op me geweest, maar zelfs toen had hij me nog wel goed in de gaten gehouden, waarschijnlijk om te zien of alles wel goed ging. Ik wist niet wat het met hem was, maar we hadden toch wel een soort van band. Ik had hem verschillende dingen verteld en ik wist nu zijn duisterde geheim. We moesten elkaar maar vertrouwen. Daar waren we gewoon een soort van toe gedwongen. Iets wat natuurlijk niet heel erg was. Met Cameron in ieder geval niet. Hij irriteerde me gelukkig niet zoals Peter deed. Wat echt een vervelend ventje bleef. Ik vond het wel grappig om met hem in discussie te gaan. Ondanks dat het soms leek dat ik leek te verliezen, omdat hij natuurlijk veel beter wist hoe hij zijn woorden moest gebruiken, kon ik er met een paar woorden al wel voor zorgen dat hij zijn mond gewoon dicht hield. "We moeten daar maar iets anders op verzinnen. Al scheelt het dat je in je eigen angst alleen bent met die drijfzand. Dan zak ik tenminste niet weg." Dan moest hij alleen voor zichzelf zorgen. Moest hij naar de tak zien te komen om zichzelf eruit te trekken. Iets wat hij in het begin ook had gedaan, wat ik echt goed had gevonden. Hij had echter alleen die fout gemaakt, wat wel een beetje jammer was. Ik knikte "Dat lijkt me ook beter, voordat je allemaal vragen krijgt waar je bent geweest." Dat zou hij morgen ook wel krijgen als ze zagen dat hij niet in zijn eigen bed had geslapen, maar dan kon hij desnoods gewoon zeggen dat hij het heel erg gezellig had gehad met iemand. Hij mocht mijn naam zelfs wel noemen. Al had ik geen idee of iemand er in zou trappen als hij zou zeggen dat hij seks had gehad. Hij bleef toch wel een beetje een Stiff, wat betekende dat hij dat soort dingen gewoon niet zo snel zou doen. Ik schudde mijn hoofd. "Nee het gaat prima. Kom." Ik pakte zijn hand vast en trok hem snel weg van die plaats. Ik wilde er gewoon niet veel langer zijn. "Ik hoop dat je nog kracht hebt om een paar trappen op te lopen. Ik ga echt niet met de lift." Het viel op en het maakte wat meer lawaai. Daarom trok ik hem ook mee naar het trappengat en begon ik de verschillende trappen op te lopen.

Cameron.

Als ik nu nog naar de slaapzaal zou gaan, dan zouden er zeker mensen zijn die nog wakker waren en die wilden vast weten waar ik vandaan kwam. Waarschijnlijk Peter. Hij was echt veel te nieuwsgierig, en irritant. Vooral irritant. Ik was blij dat ik hem in zijn been had geschoten, ondanks dat het niet de bedoeling was geweest. Hij had het verdiend. Jammer genoeg had het hem niet genoeg beperkt en was hij nog steeds hier. Ik had geen behoefte aan zijn gezeik, dus het was beter dat ik gewoon hier bleef, bij Lotus. Daarbij had ze het ook aan me gevraagd en het voelde dan niet goed om het af te wijzen. Ze had het vast niet gevraagd als ze het niet had gewild? Ze had het niet uit beleefdheid gedaan, zo was ze niet! Misschien dat iemand uit Amity, of Abnegation, dat had gedaan, maar iemand uit Dauntless? Nooit. Zeker Lotus niet! Dus ik wilde het ook niet weigeren. Ik zou best bij haar kunnen blijven slapen, daar was helemaal niets mis mee. Als ik morgen weer aan het ontbijt zou verschijnen, dan was er niets aan de hand. Waarschijnlijk zouden ze me niet eens missen! Ik keek naar Lotus en knikte. ‘Dat is waar. Als ik alleen ben, dan is het waarschijnlijk anders.’ Dan zou ik mezelf kunnen redden door een tak te zoeken en me daar aan op te trekken! Nu was Lotus er geweest en had ik haar wel moeten redden! Dat was in mijn ogen het meest logische ding geweest om te doen! Of het ook echt handig was geweest? Natuurlijk niet! Zeker niet als iemand mee had gekeken, maar op dat moment had ik echt niets anders geweten en had ik haar gewoon moeten helpen! ‘Ik denk niet dat ze het nog geloven als ik zeg dat ik bij de Chasm ben geweest.’ Ik vond het echt een verschrikkelijke plek en volgens mij waren de meesten daar ondertussen ook wel achter! Ik probeerde het namelijk echt te ontwijken. Ik nam liever een omweg, dan dat ik weer over die brug heen liep. Het was misschien een domme angst, maar wat moest ik anders? Het was doodeng om daar aan te hangen, te weten dat je ieder moment dood kon gaan! Het was gewoon echt verschrikkelijk! Ik gunde het niemand toe. Misschien Peter, maar die was sterk genoeg om zichzelf weer omhoog te houden. Ik liet me meetrekken door Lotus en ik keek naar de trappen die we op moesten. ‘Dat moet wel lukken.’ Ik had net ook niet de lift mogen nemen, dat had alleen maar opgevallen en dat was niet de bedoeling! Als mensen er achter zouden komen dat we deze plek hadden gebruikt, dat we dit oefenden, dan zouden er heel wat dingen kunnen gebeuren. Het leek er natuurlijk wel op alsof Lotus me hielp, wat ze ook deed, maar dat wisten de anderen niet. Daarbij kregen zij die hulp ook niet, dus dat zou betekenen dat ze me voor trok en dan wist ik zeker dat ik het wel kon schudden, omdat ik het niet in mijn eentje deed! Dat klonk misschien stom, maar ik zag Dauntless er wel echt voor aan om dat soort dingen te doen! Ik volgde Lotus naar boven en het duurde een paar minuten voordat we uiteindelijk bij haar appartement waren. Ik duwde de deur open en keek om me heen. Ik was hier nu toch al een paar keer geweest. De laatste keer was samen met Uriah geweest, wat me aan het denken deed. ‘Lotus?’ Ik draaide me om naar haar. ‘Ga je dit ook doen met Uriah? Door je angsten?’ Als dat het geval was, dan zou ik Uriah misschien kunnen vertellen wat er zou gebeuren, zodat hij er op voorbereid was?

Lotus.
We konden het niet hebben dat er mensen achter zouden komen dat ik hem hielp. Niet alleen omdat ze er dan achter konden komen dat hij Divergent was, maar ook dat ze aan de andere kant konden denken dat ik hem voortrok . Dat deed ik echt niet, of misschien ook weer wel. Ik wilde hem juist wel heel erg goed helpen. Hij moest gewoon door en op zo’n manier dat helemaal niemand het door zou hebben dat hij Divergent was. Ik wilde niet dat hij in de Chasm eindigde. Hij was er zelf al behoorlijk bang voor, dat was deels door mij gekomen. Ik had hem daar immers boeven laten hangen, het was wel duidelijk dat dat had gezorgd voor een echte angst. Ik had hem alleen maar willen laten zien dat hij sterk genoeg was en dat was hij ook echt wel! Uiteindelijk was hij er doorheen gekomen en nu moest hij gewoon over de volgde hobbel heen, wat duidelijk ook niet heel erg makkelijk had. Hij had mijn hulp en ik ging er alles aan doen om hem mee te trekken. Het kwam wel goed, dat wist ik zeker. Er was nog werk aan de winkel, maar uiteindelijk kwam dat allemaal wel goed. Ik schudde lachend met mijn hoofd. Dat zouden ze inderdaad niet geloven. Hij durfde er niet echt meer langs te lopen, dus hij zou er echt niet meer in de buurt gaan zitten. Ik had het altijd heel erg fijn gevonden om daar te zitten met Jamy. Het zorgde voor rust, heel veel rust. Ik kwam er nu minder graag omdat het toch een beetje onze plaats was geweest. Het was anders om er te zijn zonder hem. Apart. Alles was zo anders zonder hem en ik miste hem echt. Zeker na die laatste angst. Het was vreemd om nu gewoon weer door te gaan met mijn leven, om te weten dat hij hier niet meer was en ook niet zomaar meer terug zou komen. Ergens wou ik dat het kon, dat hij hier gewoon terug kon komen. Hij hoorde hier, ondanks dat hij misschien anders vond. Misschien dat Jamy ook wel Divergent was? Ergens was dat nog niet zo heel erg gek. Hij wist wel een beetje hoe men hier omging met mensen die Divergent waren en dat het beter was om hier weg te gaan. In Amity keek er volgens mij niet eens na. Al was het behoorlijk laf om weg te gaan alleen maar omdat je dacht dat je daar veiliger was. Uriah had dat ook niet gedaan. Hij had ook geweten dat het niet heel erg veilig was, maar hij was hier ook gewoon gebleven, ondanks dat hij ook naar Amity toe had gekund. Dat had ook nog wel eens goed gepast. Uriah was heel erg hyper, net zoals de mensen daar en hij deed ook echt aardig tegen iedereen. Daaraan kon iedereen eigenlijk wel merken dat hij wat anders was. Ik liep mee naar binnen en sloot de deur achter me, ik had geen zin om Eric ineens binnen te hebben staan. Misschien was hij wel gewoon langs geweest en had hij me al niet gezien, dan moest ik me daar weer uitpraten. Ik wist niet precies hoe ik dat moest doen, maar misschien was het ook niet gebeurd, dus ik hoefde me niet eens zorgen te maken. "Wil je nog wat drinken of wil je meteen naar bed?" Het was laat. Behoorlijk laat, dus slapen was ergens wel slim. Het scheelde dat ik de angsten morgen middag zou doen. Ik kon het zelf een beetje bepalen en als ik tegen een uur of twaalf begon, was ik tegen vijf uur ook wel weer klaar. Dus waarom zou ik dan vroeg binnen? Daarbij hadden de aspiranten ook wel even een vrije ochtend nodig. 

Cameron.

Ik hoopte dat ik er uiteindelijk doorheen zou komen. Dat iedereen zou geloven dat ik net zoals ieder ander was. Dat niemand, en vooral Eric niet, door zou hebben dat ik Divergent was. Lotus en Uriah wisten het. Uriah zou zichzelf niet gaan verlinken, dus mij hopelijk ook niet. Lotus moest ik maar vertrouwen, maar ze had me wel door haar angsten heen laten gaan? Dus dat liet ook wel zien dat ze dit echt meende en dat ze me wilde helpen. Dat ze niet samenwerkte met Eric om achter meer Divergents aan te gaan en ze op te jagen, misschien wel te doden. Als dat zo was geweest, dan was Eric hier waarschijnlijk al wel geweest? Dan waren we waarschijnlijk niet eens door haar angsten gegaan en had Eric me al van de Chasm af geduwd! Dus het was nu wel duidelijk dat Lotus echt te vertrouwen was? Ze liet me ook hier slapen en dat deed ze ook om me te beschermen? Als ik terug zou gaan naar de zaal, dan zou ik mezelf moeten verantwoorden tegenover verschillende mensen. Niet dat ik daar echt de verplichting toe had, maar ik wist zeker dat ze wel zouden willen weten wat er aan de hand zou zijn en dan zou ik niet moeten weten wat ik zou moeten zeggen! Dan zou ik waarschijnlijk een smoes moeten verzinnen, door te zeggen dat ik gewoon rond had gelopen. Iets wat ze toch niet zouden geloven, want het was ook niet zo. Ik kon wel liegen, maar liegen was iets wat je deed om jezelf te beschermen en dat hoorde volgens Abnegation niet! Je hoorde wel eerlijk te zijn, zeker als je iemand anders daarmee zou kunnen redden. Je zou jezelf nooit in bescherming mogen nemen, maar dat moest ik op dit moment wel doen! Anders zou het niet goed komen! Dan zou ik alsnog worden ontmaskerd en dat zou betekenen dat ik toch als die ene Amar zou eindigen, ondanks dat Lotus nu zo haar best deed om me te helpen! Iets wat ik echt heel erg waardeerde en ik wilde haar ook bedanken! Ik had alleen geen idee hoe ik dat zou moeten doen! Ik kon moeilijk een cadeautje voor haar halen, toch? Ik had immers nog helemaal geen punten, of weinig! Ik had zelf kleding moeten kopen, dus daardoor was het nu allemaal op! Misschien dat als ik meer zou hebben, ik iets zou kunnen doen om haar te bedanken! Ik keek naar Lotus en schudde mijn hoofd. ‘Ik hoef niets meer te drinken, bedankt.’ Het was aardig dat ze het aanbood? Ik hoefde echter niets! Ik schopte mijn schoenen uit, aangezien ik daar niet mee op het bed kon slapen, of misschien op de bank. Ik wist niet zo goed waar Lotus me wilde hebben? Het leek me dat ze het niet erg vond als ik naast haar zou liggen, maar misschien had ik dat wel fout en wilde ze toch liever dat ik gewoon op de bank zou blijven slapen? ‘Waar mag ik slapen’ vroeg ik daarom ook maar aan haar. Ik ging op de bank zitten en keek even naar de kleding die ik aan had. Ik kon moeilijk ergens anders in slapen, toch? Meestal sliep ik in de zaal in een shirt en een joggingbroek, maar die joggingbroek had ik hier niet! Er waren jongens die alleen in een shirt en een onderbroek lagen, of zelfs alleen in een onderbroek. Dat waren meestal degene die ook echt blij waren met hun lichaam en zich er goed bij voelden om het aan iedereen te laten zien. Dat hoefde ik nou ook weer niet! Mijn lichaam was sowieso niet zo gespierd, dus er was ook niet heel erg veel om naar te kijken! Dus het was net zo goed als ik het zou bedekken, toch? Vanavond zou ik hier wel in slapen, dat was niet erg!

Lotus.
Cameron had gewoon iets bijzonders en ik ging er niet omheen draaien. Er was een reden waarom ik hem wilde helpen en dat was echt niet omdat ik zo’n behulpzaam persoon was. Dat was ik normaal gesproken echt helemaal niet. Ik hoorde niet in Abnegation. Ik hoorde hier, net zoals Cameron. Ik wilde gewoon dat hij bij me bleef. Er mocht niet ineens van alles met hem gebeuren. Hij moest hier gelukkig worden, de rest van zijn leven blijven. Ik zag hem gewoon niet bij de factielozen wonen, daar hoorde hij niet. Die mensen waren idioot. Volgens mij zouden ze elkaar nog op gaan eten, als dat was wat het beste uitkwam. Ik besefte me dat ik over Cameron heen had gepraat. "Nee trouwens. Nee. Ik ben niet van plan om met Uriah door mijn angsten te gaan." zei ik zachtjes. Ik vertrouwde Uriah ook wel en ik wist dat hij dat ook bij mij deed. Toch wilde ik hem niet op die manier in mijn hoofd hebben, echt niet! Het was gewoon heel wat om iemand mee te nemen en ik voelde nu wel hoe kapot ik daar wel niet van was. Niet alleen maar omdat het echt heel erg veel van je vergde, maar ook omdat ik nu alleen maar na kon denken over wat Cameron er precies van vond. Misschien dacht hij wel op een negatieve manier over mij? Niet dat mensen dat zo snel zouden doen, ik was nou eenmaal leuk. Het was vast niet zo dat hij zo dacht, terwijl hij hier nog steeds wilde zijn. Hij zou bij me blijven slapen. Als hij raar over me had gedacht, was hij wel heel erg snel weggevlucht, iets wat ik ook nog best wel had begrepen. Hij was één van mijn angsten geweest. Iets wat ik nog steeds heel erg vreemd vond. Hij was niet zozeer diegene waar ik bang voor was geweest, maar misschien was ik echt bang om te trouwen met hem. Ik wist het niet zo goed. Het had ook kunnen zijn, omdat hij toevallig mee was geweest. Ik had het nog nooit eerder meegemaakt, dus het kon best? Dat het Uriah zou zijn als ik hem mee zou nemen in mijn angsten, ondanks dat dat nooit zou gaan gebeuren. Ik liep naar Cameron toe, toen hij op de bank ging zitten. Het was niet de bedoeling geweest om hem op de bank te laten slapen. Ik pakte zijn handen vast en trok hem overeind. "Bij mij in bed." Zei ik grijnzend. Voor hem was dat natuurlijk heel wat, ik wist zeker dat hij nog nooit eerder bij een meisje in bed had geslapen. Voordat hij hier naar toe was gekomen, zelfs niet eens in dezelfde kamer. Nou was ik heel wat anders dan de meiden met wie hij de slaapzaal moest delen. Ik was leuker, beter. Dus zou dit alleen nog maar beter worden. Ik liet één hand los en nam hem mee naar mijn slaapkamer. Ik had echt geluk met mijn appartement. Ik had er voor gekozen om alles een beetje gescheiden te houden. Al had dat niet perse gehoeven. Ik had ook gewoon een bed in het wat grote gedeelte kunnen proppen, maar dan had ik een kamer over gehad en deze kamer was gewoon goed? Ik had er een behoorlijke kast in staan voor mijn kleding en je kon er vanaf meteen naar de badkamer lopen. "Als je nog naar de badkamer wil." Ik wees naar de badkamer. "Ik heb hier nog wel een shirt liggen waar je in kan slapen, maar ik denk niet dat je die wil hebben." Mompelde ik wat. Hij was van Eric, natuurlijk was het van Eric. Cameron zou daar echt niet in gaan slapen en daar gaf ik hem wel een beetje gelijk in? "Misschien ook nog wel een trainingsbroek, ik heb geen idee, ik kan altijd voor je kijken."

Cameron.

Ik knikte. Ze zou het niet met Uriah doen. Dat zei toch ook wel heel wat? Want ze deed het dus niet bij hem, terwijl ze hem ook wilde helpen! Ze liet hem niet in haar angsten, maar dat had ze bij mij wel gedaan! Ik wilde eigenlijk nog vragen waarom ze het wel bij mij had gedaan, maar ik wist niet of ik het antwoord wel wilde horen en of zij wel een antwoord wist. Ik moest er blij mee zijn dat ze me zo vertrouwde en dat ze dit voor me wilde doen. Daar mocht ik eigenlijk niet aan twijfelen, of vragen over stellen. Ze had me vanavond al heel erg geholpen, door in ieder geval te laten zien hoe zij met die dingen om ging, maar ze had mij ook heel erg na laten denken en daardoor was ik me toch meer bewust geworden van hoe ik het moest doen? Ik de hoop dat het ook iets zou helpen bij mijn eigen angsten. Het drijfzand had sowieso geholpen, want nu wist ik dat ik mezelf omhoog moest werken door een tak vast te pakken, of iets in die richting! Dus daar was ik wel mee opgeschoten. ‘Dat vroeg ik me gewoon af.’ Uriah was immers ook belangrijk voor haar, ze had hem niet voor niets naar boven laten komen? Al ging het haar er volgens mij vooral om dat ze zijn broer kende. Ik kende Zeke vaagjes, maar ik wist dat ze geen vader meer hadden en dan was een grote broer toch al een soort van vader? Dat leek me dan! Ik had geen idee of dat ook echt zo was. Ik had immers geen broers of zussen! Ik zou er ook nooit achter komen hoe het precies was. Daar was het nu iets te laat voor. ‘B-bij jou?’ vroeg ik zacht en ik voelde het schaamrood naar mijn wangen trekken. Wilde ze nou echt dat ik bij haar in bed zou kruipen? Dat we naast elkaar zouden liggen? Dat was iets wat in Abnegation echt niet hoorde! Daar hoorde je alleen samen in bed te liggen als je al was getrouwd! Nu wilde ze dat ik gewoon naast haar zou liggen, maar ik had geen idee wat ze daar precies van verwachtte? Misschien deed ze het wel vaker, maar het was ergens toch heel vreemd om zo naast elkaar te liggen? Ik liet me door haar meetrekken naar de slaapkamer en ik keek even naar de badkamer, waarna ik mijn hoofd schudde. ‘Nee, dat hoeft niet.’ Het was wel fijn om te weten waar de badkamer was, als ik toch nog naar de wc zou moeten. Dan kon ik het vannacht in ieder geval vinden! Ik zag mezelf er nog wel voor aan dat ik het niet zou kunnen vinden en Lotus wakker zou moeten maken omdat ik geen idee had waar het zat. Aan de andere kant, het was al best laat. Dus wie weet zou ik ook wel aan één stuk door slapen. Ik keek naar mijn kleding en haalde mijn schouders op. ‘Ik slaap hier wel in, dat is niet erg.’ Ik kon wel raden van wie de spullen waren die hier nog lagen. Die hoefde ik niet aan. Dan hield ik nog liever mijn eigen kleding aan, dan dat ik in mijn ondergoed naast haar zou liggen! Dat zou echt behoorlijk ongemakkelijk worden! Ik haalde mijn beanie van mijn hoofde en ging met mijn hand door mijn haren. Ze waren al best een stuk gegroeid, voor mijn gevoel. Het leek langer, maar misschien kwam dat ook wel omdat het nu warriger zat. Het zat niet meer zoals het hoorde in Abnegation. Daar was het nogal standaard dat het haar niet te lang was, ook niet bij de meisjes. Meestal zat het bij hen nog in een knot, of een vlecht.

Lotus.
Volgens mij deed het Cameron wel wat dat ik hem wel in mijn angsten had gelaten en dat ik dat niet bij Uriah zou doen. Daar moest hij ook wel blij mee zijn ergens, ik vertrouwde hem meer dan wie dan ook hier. Op de een of andere manier. De leiders hadden mijn angsten gezien, maar daarnaast was Amar echt de enige geweest. Ik moest er niet over nadenken dat ik Eric ineens op die manier in mijn hoofd moest hebben. Ik wist hoe hij er mee om zou gaan, hij zou me de angsten echt niet laten vergeten. Met Cameron zou ik er over kunnen praten, zo was hij nou eenmaal. Ik had met hem ook over Jamy kunnen praten, maar ook over Abnegation en hoe het daar een beetje was geweest. Praten was ook best wel bijzonder. Ik was normaal gesproken niet echt iemand van heel erg veel woorden, dat zei alleen maar hoeveel het voor mij betekende dat ik hem wel dingen vertelde. Dat ik met hem op de bank had gelegen om het over van alles en nog wat te hebben. Ik moest grijnzen toen ik merkte dat Cameron toch weer even dat Abnegation jongetje werd. Zijn wangen waren rood en de woorden waren zo vertwijfelend over zijn lippen heen gekomen. "Ja bij mij. Dat ligt toch veel beter dan op de bank?"  Ik ging hem echt niet op de bank laten slapen. Geen van ons hoefde op de bank te slapen, we konden samen in het bed slapen, zo raar was dat toch ook niet echt. Ik vond dat Cameron zich er ook maar gewoon over heen moest zetten, hij moest er niet moeilijk over doen. Mensen moesten juist blij zijn als ze bij mij in bed konden kruipen. Er waren vast heel erg veel mensen die op zijn plaats hadden willen staan, dus dit ging hij echt niet afslaan. "Je kunt ook altijd je kleding gewoon uit doen?" zei ik grijnzend. Ik vond het niet erg als hij naakt zou willen slapen of misschien wel gewoon in een boxer, dat kon ook best? Ik was echt wel wat gewend, ik wist dat hij dat niet was, maar het was niet dat ik hem daarom raar aan ging kijken. Ik trapte mijn schoenen uit en trapte ergens in de hoek van de kamer. Ik ontdeed mezelf van mijn broek en mijn shirt, die ik ook maar ergens neergooide. Ik keek Cameron even goed aan en trok mijn wenkbrauwen een paar keer op. Hij zou wegkijken dat kon niet anders, maar van mij mocht hij best even blijven kijken. Daarom trok ik mijn beha ook gewoon uit en pakte ik de nachthemd waar ik wel eens in sliep. Het lag een beetje aan de avond zelf, maar het kwam ook wel eens voor dat ik in echt helemaal niets sliep. Ik haalde het elastiekje uit mijn haar en haalde een hand door mijn haar heen. Ik vond het fijner om zonder te slapen, helemaal omdat ik vaak genoeg een staart in had. Dat moest haast wel met al het trainen. Ik kon haast niet anders op dat soort momenten? Daarom genoot ik ook van de tijd dat ik andere dingen met mijn haar kon doen, maar ook met mijn kleding. Ik had echt heel erg veel dingen in de kast hangen. Ik had genoeg punten en ik kon het gewoon niet laten om leuke dingen te kopen. Het ging ook goed, als ik uit ging! Wat nog wel eens gebeurde. Ik liep naar het bed en opende de dekens, waar ik onder kroop. Ik klopte naast me op het bed. "Kom." Hij moest maar gewoon bij me komen liggen! Ik had geen zin dat hij moeilijk ging doen, desnoods trok ik hem naast me. 

Cameron.

Ze wilde echt dat ik bij haar zou slapen! Gewoon naast haar! Dat was echt iets wat ik nog nooit had gedaan! Ik zou niet eens weten hoe ik daar zou moeten liggen, wat ik moest doen! Ik had nog nooit naast iemand gelegen, zeker niet naast een meisje! Dus ik had geen idee hoe ik dan moest liggen, of wat ze wilde. Misschien maakte ik me er ook wel te druk over, maar ik had geen idee wat Lotus van me verwachtte op dit moment! Wat ze dacht dat ik zou doen op het moment dat ik naast haar zou liggen. Ze had misschien wel gelijk, een bed was altijd beter dan een bank, en naast Lotus liggen was niet echt een straf, maar alsnog was het heel vreemd dat ik zomaar naast haar mocht liggen? In Abnegation mocht dat echt niet! Als je daar werd betrapt dan… Ik wist niet eens wat er zou gebeuren! Waarschijnlijk omdat het nog nooit was gebeurd, of omdat ze het niet bekend wilden maken. Ik had eigenlijk geen idee hoe dat zat! Ik wilde er liever ook niet achter komen! Niet dat het nu nog iets uit zou maken, want ik zat nu in Dauntless. ‘Jawel…’ mompelde ik zacht. Ik keek naar mijn eigen kleding en vervolgens twijfelend naar het bed. Mijn kleding uitdoen kon wel, maar dat had ik liever niet! Ik zag er niet uit als Eric, of wie dan ook hier in Dauntless. Ik had misschien wel wat meer spieren gekregen, maar het waren er nog niet zoveel! Die zouden ook niet zomaar kijken! ‘Nee, ik laat ze wel gewoon aan,’ mompelde ik en ik keek wat ongemakkelijk de andere kant op toen ze zich om begon te kleden. Dat deed ze ook gewoon voor mijn neus! Natuurlijk zat ik nu in een zaal met meerdere mensen en ook de meisjes moesten zich daar omkleden, waar jongens bij waren, maar in mijn ogen zat er een verschil tussen die meisjes en Lotus. Natuurlijk, Lotus was ouder, maar ik had hele andere gevoelens voor Lotus dan voor die meisjes? Ik kende ze nauwelijks! Ik was net door de angsten van Lotus geweest! Dat was toch iets heel anders! Ik keek nog eens naar mijn eigen kleding en ik besloot om mijn broek toch maar uit te doen, aangezien dat vast niet zo lekker zou slapen. Dit was nog wel oké, toch? Zolang Lotus geen rare opmerkingen zou maken over me, waar ik haar ergens voor aan zag en ergens ook weer niet, dan was het wel oké. Ik keek naar Lotus, wie ondertussen al in haar bed lag. Ze zag er zo anders uit met haar haren los, zonder piercings! Net zoals in haar angst, toen ze had moeten trouwen! Toen hadden haar haren ook losgehangen en waren haar piercings er niet geweest. Net zoals nu! Daardoor had ze echt een heel ander gezicht! Het was heel vreemd om haar zo te zien, maar ik vond dit mooier dan met piercings? Ik knikte en kroop voorzichtig bij haar onder de dekens. Ik ging op mijn zij liggen en trok de dekens iets beter over me heen. Ik vouwde mijn hand over mijn hoofd, zodat ik daar nog een beetje op kon leunen. ‘Bedankt voor de hulp vandaag, of vanavond. Ik hoop dat het gaat werken.’ Dat hoopte ik echt! Ik wilde dat het ging werken, dat ik beter met mijn eigen angsten om zou kunnen gaan, zodat ik hier nog een hele tijd zou kunnen blijven. Want ondanks dat Dauntless heel anders was dan wat ik was gewend, vond ik het wel leuk hier. Ik had hier vrienden gemaakt, inclusief Lotus. We waren nu door een paar dingen gegaan en volgens mij kon je dat niet zomaar doen, als je geen vrienden was! Ze had me ook echt geholpen en daar was ik haar dankbaar voor. Dat mocht ze weten. 

Lotus.
Het was wel duidelijk dat hij dit helemaal niet gewend was. Hij had nog nooit bij iemand in bed geslapen, ik had ook niet verwacht dat hij dat wel had gedaan, maar daar was dit ook zo leuk. Ik kon hem nieuwe dingen laten zien en dat vond ik juist leuk. Dat had ik ook gedaan met het zoenen? Het was leuk om hem een beetje in de nieuwe dingen mee te trekken, dit had hij echt nog nooit kunnen doen. Daarom moest het nu juist! Hij moest er van genieten! Alles moest een beetje achter zich worden gelaten. Hij was dan nog wel deels Abnegation, dat was ook uit zijn test gekomen, maar hij was hier nu echt in Dauntless en daar moest hij zich wel aan aanpassen. Ik moest zachtjes lachen toen hij besloot dat hij zijn kleding aan wilde laten. Dat mocht van mij, maar voor mij hoefde hij zich echt nergens voor te schamen? Ik wist dat hij niet heel erg gespierd was en waarschijnlijk had hij geen strakke buik, maar dat hoefde toch ook niet. Dat kon je ook niet verwachten als je je hele leven niets had gedaan aan sporten. Dat was net een paar weken begonnen en het was al wel duidelijk dat het iets voor hem had gedaan. Ik streek even over mijn gezicht heen. Het was raar zonder piercings, maar op die manier sliep ik gewoon wat fijner, dus als ik er echt tijd voor had, dan deed ik ze in de avond uit. Ik had ze nu toch al lang genoeg, wat betekende dat ze echt niet meer dicht gingen groeien in één nachtje. Ik wist nog hele erg goed hoe het was om mijn eerste piercing te laten schieten. Dat had ik pas mogen doen toe ik hier echt had gezeten, of in ieder geval tijdens de Inwijding en ik had hem samen met Eric laten zetten. De eerste was de piercing in mijn lip geweest, maar daar had ik genoeg aan gehad, dus had ik ook maar meteen mijn navel laten piercen. Niet heel erg veel later had ik ook mijn eerste tatoeage laten zetten end at werden er nu steeds meer. Ik vond het heel erg mooi? Daarbij gaf het toch een klein beetje een kick. De naald die in je lichaam ging voelde toch wel wat pijnlijk, maar dat zorgde er juist voor dat ik het ergens echt heel erg leuk vond. Het was pijnlijk, maar ik had het er echter voor over. Ik merkte dat Cameron toch zijn broek uit deed. dat was toch heel wat, volgens mij vond hij dat al best wel eng. Maar het was echt niet zo dat ik hem ineens uit zou lachen? Echt niet! Het leek me dat we daar ondertussen al overheen waren? We vertrouwden elkaar heel erg in heel veel dingen, zelfs in die hele korte tijd. Ik kroop naar Cameron toe. Hij lag op zijn zij, dus deed ik dat ook. Ik sloeg mijn arm om zijn middel liet mijn hoofd dicht bij de zijn in het kussen vallen. Ik vond het fijn dat hij hier zou blijven slapen. "Graag gedaan." zei ik zachtjes. Het was heel wat moeite en het zorgde er ook wel voor dat ik echt vermoeid raakte, maar uiteindelijk was het de moeite waard. Als Cameron hier echt kon blijven in ieder geval wel. Dat moesten we wel eerst zien. Als hij maar zijn best deed, dan moest het wel goed komen. Ik bewoog mijn gezicht een beetje, zodat ik hem een kus kon geven. Iets wat nu best wel weer kon toch? Hij had een tijdje niet meer bij me in de buurt willen zijn omdat hij mij met Eric had zien zoenen, maar het leek me dat we daar nu wel weer overheen waren? Zo moeilijk was dat niet. Eric en ik hadden niets, echt niet. Dat zouden we ook echt niet gaan krijgen. 

Cameron.

Het was echt vreemd om zo tegenover elkaar te liggen? Ik snapte dat het hier misschien wat normaler was. Dat je dit als vrienden ook kon doen, maar voor mij was het vreemd? In Abnegation hoorde je op geen enkele manier lichamelijk contact met elkaar te hebben, zelfs niet als je verliefd was! Dan mocht je elkaar misschien een keer een kus geven als je samen in een kamer was, waar niemand anders zat, maar dat was het dan ook wel! Je zou echt niet hand in hand door de straten mogen wandelen. Ik had geen idee wat er gebeurde met de mensen die het wel deden. Ergens leek het me niet dat Abnegation die mensen zou straffen, want het was niet goed om je eigen waarden boven die van anderen te zetten, maar het waren ook weer de regels en daar moest je je aan houden! Het bleef vreemd, het was een vreemd wereldje. Dat terwijl we allemaal in dezelfde stad woonden, allemaal dicht bij elkaar. Toch leek ik op een hele andere plek te zijn beland sinds een paar weken. Een plek waar het niet meer dan normaal was om mensen met gekleurd haar te zien, of piercings en tatoeages. Lotus had er ook genoeg! Ze had behoorlijk wat tatoeages, waar ik nu net wat meer van kon zien dan normaal. Het paste bij haar, bij haar manier van doen en ze kwamen mooi naar voren door haar lichte huid. Ik had geen idee waar ze nog meer tatoeages had zitten. Ik wist dat er een paar op haar zij stonden, die zag ik vaak genoeg tijdens het trainen. Soms vroeg ik mee echt af hoe het voelde om er zelf ook één te laten zetten. Waarschijnlijk pijnlijk. Daarom zag ik er ook vanaf. Ik zou niet eens weten wat ik zou moeten laten zetten! Lotus had duidelijk genoeg ideeën gehad, anders had ze er nu niet zo onder gezeten! Niet dat het een slecht iets was, totaal niet. Als het echt wat betekende, wat het vast ook deed, dan was het alleen maar mooi. Ik slikte toen Lotus dichterbij kwam liggen en het leek alsof ik haar arm voelde branden op mijn zij, ondanks dat mijn shirt er nog tussen zat. Ze zat echt heel erg dichtbij! Met haar lichaam, maar ook met haar gezicht! Twijfelend sloeg ik mijn arm ook rond haar middel, al wist ik niet zo goed wat ik nu moest doen. Die verwarring werd alleen nog maar erger toen ik haar lippen voor enkele seconden op de mijne voelde. In eerste instantie hadden we het er vanmiddag nog over gehad dat er niks tussen ons was, net zoals dat er niks was tussen haar en Eric. Ik wilde nog steeds dat er meer tussen ons was dan tussen haar en Eric, dat ze Eric gewoon zou vergeten, maar ik wist dat ik dat niet van haar zou kunnen vragen zonder dat we weer in een ruzie zouden belandden. Dus ik moest maar kijken hoe dit zou lopen, toch? Wat moest ik anders? Ik wilde haar ook niet wegduwen, doen alsof dit net niets was gebeurd, want ik wilde wel dat dit gebeurde. Daarom boog ik me ook weer naar haar toe en zette ik mijn lippen op die van haar. Ze gaf me niet voor niets een kus! Dat deed ze niet omdat we nu weer vrienden waren en weer normaal met elkaar om konden gaan, in plaats van het gesnauw van de afgelopen paar dagen. Ik had het echt niks gevonden om haar met Eric te zien lopen, te zien praten, maar waarom zou ik Eric niet zo kunnen laten voelen? Waarom zou ik Lotus niet in kunnen zien dat ze dat nog veel beter met mij zou kunnen doen, dan met hem? Daarbij gaf ze om me, anders had ze me toch nooit geholpen? Dat kon niet anders!