Het was een geweldige avond geweest, althans was Emily zich er nog van kon herinneren. Ze hadden het geweldig gehad, misschien iets teveel alcohol, maar dat kon je achteraf altijd makkelijker zeggen dan tijdens het uitgaan zelf.
Ze was net een paar momenten wakker door een beweging naast haar in het bed, maar omdat ze gelijk de barstende hoofdpijn erbij had gekregen toen ze wakker was geworden, probeerde ze haar hoofd nog dieper te verbergen onder de dekens. Toen ook dat niet lukte, draaide ze haarzelf kreunend om en stootte tegen iets of iemand aan die blijkbaar naast haar lag. Ze probeerde voor een moment haar ogen te openen, maar het licht dat haar tegemoet kwam, was absoluut te veel om te handelen nu. Gauw verstopte ze haar gezicht weer in haar kussen en rolde ze zich op tot een bolletje tegen de persoon naast haar. Ze had absoluut geen behoefte om nu op te moeten staan, want ze wist dat dat de hoofdpijn alleen maar erger zou worden dan.
Maar juist omdat ze zoveel moeite deed om weer in slaap te komen, werd ze alleen maar wakkerder en na een aantal minuten besloot ze toch maar om dapper haar ogen te openen. Ze mompelde iets wat op een begroeting kon lijken, maar door haar hese morgenstem en de moeite die ze immers moest doen om haar ogen open te houden, vond ze het een redelijke begroeting geworden.
Ze verborg haar hoofd weer in haar kussen toen het licht haar toch teveel werd en vroeg of Ashton ook zo’n verschrikkelijke hoofdpijn had. Ze maakte zich niet druk om het feit dat de jongen naast haar lag in haar bed, de hoofdpijn was veel te overheersend om zich daar druk over te maken.
Kreunend probeerde Luke zich om te draaien in het nog onbekende bed voor hem. Het was een late avond geweest, of een vroege ochtend, ligt eraan hoe je het einde van de nacht wilde noemen. De hoofdpijn die had, was nog erger dan de hoofdpijn die gisteren had na het uitgaan en hij wist niet of dat een goed of juist heel slecht teken was. Veel herinneringen van hoe ze in het appartement waren gekomen van de meisjes had hij niet meer. Hij wist alleen nog dat hij zich verantwoordelijk voelde voor de twee meisjes en dan voornamelijk voor Tesh, want ze waren allemaal zo dronken dat ze alleen niet meer konden lopen. Hij en Tesh vormden een tweetal dat elkaar overeind kon houden, Ashton en Emily en dan had je Michael en Calum nog die om de tien meter op de grond lagen van het lachen. Waar die twee waren, wist hij trouwens niet.
“Goedemorgen,” mompelde hij tegen het meisje dat half over hem heen gedrapeerd lag en hij sloeg zijn armen om haar middel heen. Vervolgens draaide hij zich half om zodat hij op zijn zij lag en trok hij de deken weer over hen heen. Net als Tesh had hij nog geen zin of energie om overeind te komen, laat staan zijn ogen te openen, want het licht was hem nog veel te fel om nu te trotseren.
Met zijn hoofd weer verborgen in haar nek, zuchtte hij even van de kloppende hoofdpijn die hij had en mompelde hij iets wat leek op dat hij verder wilde slapen, maar dat de hoofdpijn hem niet met rust wilde laten.



0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 


13