Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ The Purge

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet doen. Moet ik degene die Adrian neer schoot daarnet gaan zoeken? Naja iemand moet hem gaan neerschieten en ik denk niet dat Adrian daarvoor in staat is op dit moment, hij zal vast pijn hebben door dat schot. Als iemand van ons hem niet gaat zoeken en neer gaat schieten, zijn we er waarschijnlijk allebei aan dus moet ik hem risico maar nemen. Misschien wordt dit mijn dood wel, maar als ik het niet overleef heb ik het tenminste geprobeerd. Ik kan het Adrian niet laten doen want de wonde bloedt nog heel hevig en als hij te veel zou gaan bewegen zou het bloeden alleen nog maar erger worden, daarom dat ik mijn vest iets steviger tegen de wonde aanduw, ik weet dat het misschien wat pijn kan doen, maar zo stopt het bloeden wel en dat is het gene dat moet gebeuren. Ik voel dat het hele vest al onder het bloed hangt, net als mijn handen en een stuk van mijn armen. Het is niet echt fijn om onder het bloed te hangen, ik wil niet weten wiens bloed ik allemaal aan me heb hangen, wat zal ik blij zijn als ik straks even kan douchen, als ik hier leven uit geraak tenminste.
Ik hoor hem dan vragen waar hij is. 'Ik heb geen idee,' antwoord ik dan op zijn vraag, ik heb ook echt geen idee waar de schutter is. Ik heb er niet op gelet waar hij heen ging aangezien ik meteen het bloeden van Adrians wonde probeerde te stoppen omdat dat wel iets belangrijker is. 'Wacht, hou dit er heel stevig tegen, dan stopt het bloeden sneller en probeer zo weinig mogelijk te bewegen. Ik ga hem wel zoeken, ik kom zo terug,' zeg ik dan. Ik hou het vest nog even tegen hem aan tot hij het zelf vast heeft, dan laat ik het los. Ik sta dan op. Ik wandel dan achter het ding waar we achter zaten vandaag en probeer de schutter dan te zoeken. Ik hoor opeens een schot waardoor ik meteen ergens achter ga staan om mezelf een beetje te beschermen. Ik heb bijna geen kogels meer over dus ik moet er zuinig mee zijn. Ik haal even diep adem om mezelf iets rustiger te maken. Ik ben bang ja, heel bang zelfs maar dit moet ik doen. Ik moet de schutter vinden en hem neerschieten. Hopelijk schiet hij mij niet eerst neer want dat zou echt een probleem zijn, dan zou ik dood zijn en Adrian waarschijnlijk leegbloeden door de wonde dus ik moet de schutter zien te vinden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het werd er kouder, steeds kouder. Het voelde alsof hij zich midden in een sneeuwbui bevond, terwijl hij in werkelijkheid zich in de arena was. Zijn tanden zette hij op elkaar, als hij probeerde om zich sterk te houden. Hij ging niet opgeven vanwege een schotwond. Het was wel pijnlijk, dat viel niet te ontkennen. De stof van een of ander kledingstuk werd er nog harder tegenaan geduwd, tot zijn grote ergernis. Een kreun ontsnapte uit zijn mond, zijn gezicht erg betrokken. Het bloed verspreidde zich over zijn schouder, het shirt plakte onderhand al aan zijn huid.
Clary wist ook niet waar de schutter was gebleven, bleek het. Hij had de neiging om op te staan en erachteraan te gaan, al werd al snel bekend dat hij niet ver kwam. Bij elke beweging die Adrian maakte gingen er steken door hem heen en blokkeerden zijn bedoelingen. Enkel een aantal centimeters kon hij overeind komen voor de pijn werd versterkt. Alleen was het idee van Clary verbazingwekkend. Wat wilde ze dan nu ineens? Was ze serieus gek geworden? Ze had een doodswens, dat kon niet anders.
"Are you kidding me? Wil je soms dood?" zei hij fronsend, ondanks het donker om hem heen. Ze kon hem waarschijnlijk niet goed zien, maar het was een gewoonte. "Dit is geen Suicide Squad, Clary." Als er hier iets mis ging, dan was er niets meer wat ze konden doen. Het kledingstuk pakte hij goed vast, maar voor hij nog wat kon zeggen was ze al verdwenen. Waar kwam dit dan ineens vandaan? Hij zuchtte diep en legde de stof wat beter op zijn schouder. Hij walgde ervan om zich hulpeloos te voelen, zoals hij nu was op dit moment. Om niets te kunnen doen dan te wachten op haar komst. In zijn eentje zou hij nu niet ver meer komen, de pijlen afschieten zou hij niet eens meer kunnen. Zijn handen trilden er te erg voor, laat staan dat hij zijn schouder amper tot niet meer kon bewegen. Hij schudde zijn hoofd en greep langzaam de nachtkijker van de grond, die hij met veel moeite op wist te krijgen. Hij kon hier immers moeilijk gaan zitten zonder iets te zien, toch?

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Na een tijdje ga ik achter het voorwerp uit zodat ik weer verder op zoek kan gaan. Ik wandel rustig en stil de arena door zodat ik diegene die daarnet in Adrians schouder schoot eventueel kan horen. Misschien dat ik zijn voetstappen wel kan horen als ik zo stil mogelijk ben. Na een tijdje wandelen hoor ik opnieuw een schot maar deze keer ga ik niet ergens achter staan aangezien het niet op mij gericht was, het was naar boven gericht, waarschijnlijk om me bang te maken, maar ik was al bang genoeg. Ik verklaar me zelf wel een beetje voor gek dat ik het in mijn hoofd gehaald heb om dit te doen, maar nu kan ik niet meer terug. Wat zou Adrian wel niet van me denken als ik opeens terug ga en zeg 'ik was te bang'? Ik wil niet overkomen als een meisje dat niets durft of zo, want normaal ben ik niet zo snel bang. Nu natuurlijk wel aangezien ik geeneens de zekerheid heb of ik dit wel zou overleven. Er is een kans dat ik dit allemaal overleef, maar de kans dat ik dit niet overleef is misschien wel groter.
Na een tijdje wandelen zie ik opeens een persoon voor me staan, degene die net in Adrian heeft geschoten. Ik hef mijn pistool dan en richt het op hem. Oké, nu gaat het gebeuren. Ik ga hem neerschieten, ook al is het idee om iemand te vermoorden niet fijn, het moet. Ik haal even diep ademen en schiet zonder verder nog na te denken. Ik zie hem meteen neervallen. Heel traag wandel ik naar hem toe om te zien of hij dood is of niet, het is wel belangrijk om dat te weten. Ik loop steeds dichter en dichter naar hem toe, op het eerste zicht lijkt hij dood te zijn. Opeens schrik ik als ik voel dat hij mijn been vastneemt, ik schiet dan nog eens, maar deze keer overleefd hij het niet. Ik zucht even een beetje opgelucht en ga dan terug naar de plek waar Adrian nu op me aan het wachten is, gelukkig vind ik de weg nog terug want anders was dat een groot probleem. Voor de rest is er niemand meer, nu zijn enkel Adrian en ik nog in de arena.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Won't you follow me into the jungle
Ain't no god on my streets in the heart of the jungle

Schoten gingen door de zaal en drongen met geweld zijn gehoor binnen. Het was niet af te leiden van wie het was. Straks was het niet de schutter die neergeschoten werd, maar Clary. Wat moest hij dan? Hij kon niet eens zijn belofte nakomen van een aantal jaren geleden. Hij kon niet eens voorkomen dat hij neergeschoten werd, om haar te kunnen beschermen. Wat was hij aan het denken toen hij hierbinnen liep? Toen hij de arena opnieuw binnenstapte, ondanks alles wat er gebeurd was? Ondanks alles wat hem tot de dag van vandaag achtervolgde? "Stupid," mompelde hij tegen zichzelf. Hij had het ook moeten weten..
Hij nam de nachtkijker af en gooide hem op de grond. Het maakte hem allemaal niets meer uit, het had geen zin meer. Waarom zou hij hier blijven zitten? Hij kwam langzaam overeind en wist met wat gevloek op zijn benen terecht te komen. Een pijl klemde hij in zijn hand, als hij stap voor stap verder van de vertrouwde plek liep. Een zachte ademhaling verstoorde de nu zo ijzige stilte. Het kwam niet ver van hem vandaan. Wie was het? Hij wilde ernaartoe lopen, desnoods onder wapen houden, om erachter te komen.
Echter hoefde hij geen moeite meer te doen, bleek het. Nog voor hij nog een stap kon verzetten werd de zaal al fel verlicht. Hij werd verblind door het licht in zijn ogen, verbijsterd over wat er net gebeurd was. Zijn ogen kneep hij samen om nog wat te kunnen zien. Veel hielp het niet maar hij wist wel een glimp op te vangen van de persoon voor hem. Was het... Clary? Hij liet de pijl uit zijn hand vallen en keek op in haar gezicht. Het beeld voor zijn ogen werd steeds duidelijker, en niet veel later kon hij normaal zien zonder vaak te hoeven knipperen. "Welcome back," zei hij mompelend, terwijl hij zijn blik rond de arena liet glijden. De lichamen lagen overal, hetzelfde met het bloed. De mensen waren er erg aan toe. Het was haast onmenselijk, hoe ze er maar lagen. Het waren verwondingen die Adrian zelfs zijn ergste vijanden nog niet toewenste. Hij kon het niet langer aanzien en wendde zijn blik al snel af, zijn gezicht neutraal. En nu?.. Nu zouden zij als winnaars gekroond worden. Winnaars van de hel, alleen omdat zij het overleefd hadden. Hij ging het niet eens aannemen. Het veranderde voor hem niets. Maar ze moesten wel gaan voor ze opgehaald werden. Het laatste waar hij zin in had, was door beveiligers meegenomen worden. "We have to go."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary.

Na een tijdje zag ik dat het licht aanging en dat de ruimte dus helemaal werd verlicht, ik deed mijn nachtkijker meteen af. Eerst was mijn beeld niet heel scherp doordat ik het donker gewend was geworden, ik heb hier ook heel wat uren in het donker gezeten dus het is normaal dat mijn ogen gewend zijn geworden aan de donkere ruimte. Als ik weer normaal helder kan zien, zie ik allemaal lijken liggen, doe vloer lijk wel een grote vijver van bloed te zijn. Ik word er zijn misselijk van om al die lijken en al dat bloed hier zo te zien, zelfs mijn kleren hangen onder het bloed van verschillende mensen. Ik wil niet weten van welke mensen ik het bloed aan mijn kleding heb hangen, het is gewoon smerig. Ik zag dan Adrian voor me staan, ik had hem nog zo gezegd dat hij moest blijven liggen, zo krijgt hij nog infecties op die wonde of begint het weer zo hard te bloeden als daarstraks en er is niet echt een ander kledingstuk dat ik uit kan trekken om er tegenaan te houden. Naja, dat vest van me is niet echt bruikbaar meer, het was ook niet slim van me om mijn favoriete vest aan te doen op deze avond, maar dat maakt verder ook niet uit. Ik heb het gehaald, ik heb het overleefd al weet ik niet zeker of ik daar wel zo trots op ben. Ik heb meerdere mensen vermoord deze avond, ik heb levende mensen vermoord. Ik voel me er zo schuldig over terwijl hun het niet eens uitgemaakt had als ze mij hadden vermoord.
Ik knik even als hij zegt dat we moeten gaan, ik wil hier het liefst zo snel mogelijk weg en thuis gewoon douchen en nooit meer terug denken aan wat er hier gebeurd is. Al denk ik niet dat ik het thuis zo fijn ga vinden met die lijken van mijn ouders. Wat moet ik daar mee doen? Ik kan de lichamen van mijn ouders moeilijk in het midden van de woonkamer laten liggen, maar geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om de lichamen aan te raken, nee dat gaat me wat te ver. Ik ga geen lijken aanraken, ook al zijn het de lijken van mijn ouders. Het niet terugdenken aan deze avond gaat volgens mij ook moeilijk worden. Ik denk dat ik altijd wel zal terug denken aan wat er hier allemaal gebeurd is, aan wat ik allemaal heb gezien. Zoiets vreselijks als dit vergeet je echt niet ook al is het liefste wat ik zou doen dit vergeten. Ik vind het zo erg dat ik geeneens een woord uit mijn mond krijg.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De stof van het vest op zijn schouder was doorweekt van het bloed. Roodgekleurd, net als een deel van zijn shirt. Veel zin had het niet meer om het erop te houden, het kon amper meer wat tegenhouden. Hij liet het dan ook van zijn schouder zakken. Het neergooien op de grond deed hij niet, het was tenslotte niet zijn kleding die hij in zijn handen had. Het zat dan wel onder het bloed, het kon altijd nog schoongemaakt worden. Hij knikte naar haar en begon langzaam richting de uitgang te lopen, aan de overkant van de zaal. Ver stonden ze er niet vanaf, bleek het. Enkel een tiental meters afstand zat ertussen. Het duurde dan ook niet lang voor ze zich buiten de deuren van de arena begaven en ze in de chaos van de zaal terechtkwamen. Het was het deel wat hij het meest haatte van allemaal.. De wachtende mensen op de zijlijn.
Een ijskoude blik stond op zijn gezicht geschreven, het moment dat ze langs alle royals liepen. Ze keken ze allemaal met een grote grijns aan, haast ongelofelijk. Hoe konden ze hier lol uit halen? Adrian bleef in een rechte lijn vooruit lopen, zonder ook maar oogcontact te maken met de omstanders. Velen staarden hen zwijgend aan, anderen schreeuwden vol trots of lieten hun respect blijken. Het was niet het respect waar hij voor streed. Nee, hij hoefde geen eerbetoon aan de moorden van die avond. Het enige wat hij wilde op dit moment, was met rust gelaten worden. Zo ook zijn vader zag hij langs de kant staan, echter was zijn uitdrukking wat hem scheidde van de rest. Het was geen trots wat op zijn gezicht te zien was, zoals de vorige keer dat Adrian zich deze weg baande uit de arena. Het was geen vreugde. Geen sprenkeltje blijheid was bij hem te zien. Hij vertikte het om zijn vader aan te kijken en liep stug door, zelfs al voelde hij zijn ogen in zijn rug branden. Het had geen zin om tegen hem te praten, de boodschap was luid en duidelijk overgekomen. Nu was het goed mis..
De weg voor hen leidde naar het podium, waar dezelfde vrouw op hen stond te wachten. De prijzenuitreiking, het was waar ze naartoe werden geduwd door de menigte. Hij schudde zijn hoofd en pakte Clary zacht bij haar arm vast. "Volg mij," zei hij knikkend. Hij keek kort om maar begon snel naar links te lopen, midden op de menigte af. Hij was niet van plan om hier te blijven voor de prijsuitreiking. Hij weigerde om ook maar iets aan te nemen voor deze avond. Het was niet een of ander spel waar hij aan mee deed. Het waren levens, echte levens, die hij ontnomen had deze avond. Hij ging zich er niet voor laten belonen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:
Ik volgde hem dan maar gewoon naar de uitgang van de arena, ik wilde hier het liefst zo snel mogelijk weg. Ik wilde gewoon naar huis toe gaan. Alhoewel, ik wist niet of ik wel zo graag naar huis wilde gaan. De lijken van mijn ouders lagen er nog steeds en ik wist niet precies hoe die uit het huis zouden geraken. Ikzelf was niet van plan om de levenloze lichamen van mijn ouders buiten te werken. Ik vond het al vreselijk om mijn ouders vermoord te zien worden, laat staan dat ik de lijken zelf zou opruimen. Maar toch wilde ik zo snel mogelijk dit gebouw uit, ik werd echt gek hier met al die verschrikkelijke achterbakse mensen.
Eenmaal dat we de arena uit waren, wat niet zo lang duurde, zag ik allemaal mensen. Het was erg luid aangezien ze allemaal aan het roepen en aan het juichen waren, ik zag veel mensen in onze richting grijnzen, alhoewel sommigen niets deden, die stonden er maar wat bij. Ik begreep de mensen hier niet. Stuk voor stuk waren het vreselijke mensen. Zelf vonden ze waarschijnlijk van niet, maar ze besefte volgens mij niet dat ze met levens aan het spelen waren. Levens van onschuldige mensen. Sommige mensen in de arena vonden het leuk om andere mensen neer te schieten, maar alsnog ging het ook om hun levens. Ik keek gewoon wat naar beneden terwijl ik Adrian nog steeds volgde, ik wilde de blikken van de mensen niet zien. Ze leken er blij mee te zijn dat er zo veel mensen vermoord waren. Hoe kon je zelfs blij zijn met zoiets?
Toen ik weer opkeek, zag ik het podium weer waar ook de vrouw van daarstraks weer opstond. Ook de vrouw had zo'n verschrikkelijke grijns op haar gezicht. Het leek alsof we trots moesten zijn op dat we iedereen daar in de arena hadden vermoord en dat wij waren overgebleven. Ik was er helemaal niet trots op, ik voelde me er alleen maar slecht door. Ik had wel gedacht dat ik me er beter door zou voelen als ik levend uit de arena zou geraken, maar dat was niet het geval. Ik voelde me er helemaal niet goed door. Ik had mensen vermoord daarbinnen, ik had sommige mensen hun levens ontnomen. Ik voelde dat Adrian mijn arm vast nam en hoorde hem zeggen dat ik hem moest volgen. Ik knikte even en volgde hem dan. Ik zou blij zijn als ik eindelijk weg was en gewoon kan douchen zodat ik dat bloed van me af kon spoelen, ik voelde me zo vies op dit moment. Mijn kleren hingen onder het bloed en dat was niet echt fijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was een lastig karwei, alleen al om door de menigte heen te komen. Iedereen leek tegen hen aan te duwen, wanhopig om ze bij het podium te krijgen. De grijnzen op hun gezichten kon hij onderhand al niet meer aanzien. Het geschreeuw maakte hem gek. Zijn oren begonnen haast te piepen. De stoten tegen zijn schouder lieten hem zo nu en dan pijnlijk achter. De kogel zat er nog steeds in en zorgde voor vele pijnsteken. Het bloed stroomde eruit, van zijn witte t-shirt was amper meer wat over. Het was grotendeels rood gekleurd, plekken van het bloed afkomstig uit de schotwond. Maar er was niets wat hij er nu aan kon doen om het te veranderen. Het zou dan toch moeten wachten.
Na veel geduw en getrek wisten ze beide een uitgang te bereiken, ondanks alle tegenwerkingen. Clary's arm had hij nog niet losgelaten, om te voorkomen dat ze de weg kwijt zou raken. Het was er groot, druk en haast overweldigend. De kans om er te verdwalen was groot, zelfs voor hem. Wat zou er dan wel niet met Clary gebeuren zodra ze alleen achter zou blijven bij de royals? Hardhandig duwde hij de deur open en loodste ze erdoorheen, volgend door een harde klap van de sluiting achter hen. Het geschreeuw stopte. De drukte was nergens meer te zien, het gepiep in zijn oor leek langzaam weg te vagen. Een opgeluchte zucht verliet zijn mond, als hij haar arm voorzichtig losliet en voor enkele momenten in haar ogen keek. Een zwakke glimlach sierde zijn lippen, desalniettemin verwaterde het al snel. Hij had niets om blij over te zijn. Onschuldige levens waren ten koste gegaan van die avond, hij gunde het zichzelf niet om zich nu goed te voelen. Hij ademde nog diep in en begon toen met grote passen naar zijn kamer te lopen, die zich slechts tientallen meters van hen vandaan bevond. Deze uitgang was een andere dan waar hij haar was komen zoeken. Het lag aan de andere kant van de zaal en bood hem een goede weg naar zijn slaapkamer, slechts een klein afstandje lopen.
De duizeligheid begon bij hem toe te slaan. Het zien ging steeds slechter, een wazig beeld vormde zich voor zijn ogen. De warmte begon hij te voelen, het shirt plakte aan zijn huid. In een versneld tempo liep hij naar zijn kamer, wetende dat Clary vlak achter hem was. Hij moest en zou nu er zijn, anders kon dit nog behoorlijk slecht aflopen.. In een handomdraai opende hij de deur en haastte zijn weg naar de badkamer naast zijn slaapkamer. Zijn hand drukte hij op de wond om het bloeden te stoppen. Veel hielp het niet, echter weerhield het hem er niet van om het te proberen. Gefrustreerd zocht hij in de kastjes naast de spiegel, opzoek naar de medische spullen. Waar waren de noodspullen wanneer hij ze nodig had?

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:
Aangezien hij zei dat ik hem moest volgen deed ik dat ook gewoon, wie weet raakte ik hier anders de weg wel kwijt en dat was niet echt de bedoeling. Het was hier heel erg groot dus ik zou hier sowieso verloren lopen. Ik wist daarstraks de weg al niet meer terug toen ik probeerde weg te lopen om te ontsnappen terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo ver weg was. Terwijl ik Adrian nog steeds volgde, keek ik wat naar beneden. Ik moest erg veel moeite doen om mijn tranen in te houden, ik begon echt de beseffen dat mijn ouders er niet meer waren en dat ik ze niet meer zou zien. Ik had geeneens afscheid kunnen nemen, opeens werden ze neergeschoten terwijl ze me gewoon wilden beschermen. Het was gewoon te ziek voor woorden. Door die vreselijke mensen, was ik de twee belangrijkste personen uit mijn leven verloren. Ik had echt een heel goede band met mijn ouders en opeens werd dat verpest door een aantal gekken.
Ik was toch best opgelucht als we eindelijk uit die drukke zaal werden. Het geschreeuw van de vele mensen was niet meer hoorbaar wat ergens toch best aangenaam was. Ik voelde dat hij mijn arm losliet waarna we even oogcontact hadden, maar al snel keek ik weer weer weg omdat ik niet wilde dat hij de tranen die ik ondertussen in mijn ogen had kon zien. Er vlogen constant beelden van vanavond door mijn hoofd, ik moest de hele tijd aan mijn ouders denken en de gedachte dat ik mensen had vermoord liet me nog slechter voelen dan dat ik me al voelde. Ik voelde me gewoon vreselijk. Ik was zo boos op mezelf dat ik toch die mensen had vermoord, ook al had ik geen andere keuze. Ik moest het doen, maar toch voelde het zo verschrikkelijk aan. Ik voelde me zo schuldig ondanks die mensen er waren met de reden om ons te vermoorden en hen geen schuldgevoel hadden gehad als het andersom geweest was. Ik kon er niets aan doen, ik was geen persoon die mensen zomaar zou gaan vermoorden. Ook niet op een dag als de zuivering, zelfs dan zou ik eigenlijk geen mensen vermoorden, maar ik kon gewoon niet anders.
Niet veel later kwamen we aan bij zijn kamer. Ik zag dat hij spullen begon te zoeken, waarschijnlijk om zijn wonde te verzorgen. Misschien was het beter als ik dat voor hem deed, hij kon moeilijk zelf die wonde verzorgen. 'Ga even zitten, als je zo veel beweegt gaat het zo nog harder bloeden, ik help je wel even met dat te verzorgen,' zei ik dan tegen hem. Hij moest mijn hulp maar aannemen, het was nog steeds een beetje mijn schuld dat hij daar in de arena terecht kwam dus mocht ik hem nu ook wel wat helpen. Zelf kon hij het ook niet doen. Als hij ging zitten, zocht ik eventjes verder naar de spullen die nodig waren. Gelukkig had ik die al redelijk snel gevonden. Hij had al redelijk veel bloed verloren en het zou niet goed voor hem zijn als hij nog meer bloed ging verliezen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Natuurlijk wilde ze hem proberen te helpen. Het schuldgevoel, hij wist dat het maakte dat ze iets terug wilde doen. Wat zou het anders kunnen verklaren? Een diepe zucht ontsnapte aan hem, terwijl hij langzaam opzij stapte en ruimte creëerde voor Clary. Hij hield er niet van om geholpen te worden. Sterker nog; hij deed altijd alles zelf. Het gaf hem het gevoel dat hij hulpeloos was, dat hij niets zelf kon doen en afhankelijk was van anderen zodra hij het niet zelf kon doen. Adrian had er altijd al een hekel aan gehad wanneer hij zich zo voelde. Hij kon immers prima voor zichzelf zorgen, nietwaar?
Hij knikte dan maar toestemmend en liep naar het bed toe, waar hij zich op neer liet zakken. Het was moeilijk voor hem om een houvast te kunnen vinden, of het nou aan een voorwerp was of aan een gedachte. Nog altijd was zijn zicht verslechterd vergeleken met eerder. Een vreemd gevoel ging door hem heen. Het liet hem voelen alsof er geen zwaartekracht meer was. Hij snapte niet waar het vandaan kwam, al had hij wel zo een vermoeden. Bloedverlies.
Met zijn handen steunde hij op de matras onder hem, zijn blik op de grond gericht en zijn mond dicht. Vanalles ging door hem heen, honderden gedachten en vragen. Toch kwam het niet in hem op om eraan toe te geven en ze te stellen. Het waren haar privé zaken. Dingen waar hij zich eigenlijk buiten moest houden. De nieuwsgierigheid was ondanks alles bij hem niet te missen. Hij vroeg zich zo af hoe ze hier terecht was gekomen. Althans; wat haar was overkomen. Hoe ze hierheen was gebracht was voor hem geen verrassing meer. Hij wist van de jaarlijkse plannen van de royals af, de massale ontvoeringen voor geld. Zijn broer deed er ook aan mee dus het zou raar zijn geweest als hij zich er niet van bewust was. Maar wat was eraan vooraf gegaan? Hij besloot het nog voor zich te houden, na er een tijdje over nagedacht te hebben. Hij kende haar daadwerkelijk nog maar een aantal uren. Misschien nog te vroeg om haar vragen te gaan stellen over zaken waar hij niets van hoefde te weten. Hij beet op zijn lip, niet wetend waar hij over moest beginnen, maar trok na een aantal minuten toch zijn mond open. "Je kan hier overnachten, als je wilt. In de chaos is het moeilijk om hier weg te komen." Hij sprak de woorden zorgvuldig, zijn ogen zochten contact met de hare. Het zag er niet naar uit dat ze hier snel een uitweg kon vinden, gezien de bewaking en het feit dat zowat elke guardian die er aanwezig was waarschijnlijk al naar ze opzoek was. Het zou hem niets verbazen als zelfs Troy al aan het werk was gezet, in de opdracht om hen te vinden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:
Waarschijnlijk vond hij het niet fijn dat ik hem hielp, zo waren jongens eenmaal. Jongens wilden nooit toegeven dat ze hulp nodig hadden, maar ik was al blij dat hij me niet tegen sprak. Het lag niet alleen aan het enorme schuldgevoel dat ik had, maar hij had hulp nodig. Hij kon zichzelf niet verzorgen, als de wonde op zijn been was kon hij het wel zelf doen, maar het was op zijn schouder dus als hij het zelf ging doen ging hij de wonde door verkeerde bewegingen alleen maar verder open rekken en dat was niet te bedoeling. Het was ook het minste dat ik kon doen. Ik hielp ook gewoon graag mensen. Mijn moeder was voor ze werkloos werd ook verpleegster en ze had me uitgelegd wat ik in situaties als deze moest doen, dus ik wist hoe ik hiermee om moest gaan. Het kwam dus goed van pas dat ik toch opgelet had tijdens de saaie uitleg van mijn moeder. Ze had me heel veel dingen over zulke dingen uitgelegd, ze zei altijd dat het nog van pas zou komen en in dit geval was het wel zo. Hem kon ik gelukkig nog helpen, mijn ouders waren opslag dood nadat ze neergeschoten werden. Het was vreselijk dat ik geeneens de kans had om ze nog te helpen. Ik had er ook niet de tijd voor, die mannen sleurde me meteen mijn huis mee uit. Ik wist nog steeds niet waarom ze mij wilde hebben. Ze konden toch ook mensen ontvoeren die wel mee wilde doen met de zuivering? Dan had iedereen hun zin en zat ik nog gewoon thuis met levende ouders. Hoe moest ik het gaan doen zonder mijn ouders? Ik was nog te jong om helemaal op mezelf te wonen en zorgen dat ik geld had om te overleven. Naja, ik zou het wel kunnen, maar het ging moeilijk voor me worden. Ik was zeventien jaar dus dat was nog niet echt de leeftijd om op me zelf te wonen. Hoe moest ik dat trouwens doen, ik had helemaal geen geld, niets. Mijn ouders hadden wel wat, maar dat was niet voldoende om echt mee te leven. We hadden eenmaal weinig geld, daardoor dat we ook in dat huis moesten wonen. Hadden we nog in ons vorige huis gewoond, was dit allemaal niet eens gebeurd.
Toen ik alle spullen had die ik nodig had om Adrians wonde te verzorgen, nam ik ook nog een doek waarmee ik de wonde proper kon maken. Anders was het moeilijk om de wonde te verzorgen natuurlijk. Ik liep dan naar hem toe met de spullen. Op dit moment was ik eigenlijk best blij dat ik wist hoe ik zulke wonden moest verzorgen, anders moest hij dat helemaal zelf doen en dat was waarschijnlijk ook moeilijk geweest. Ik hoorde hem dan zeggen dat ik hier kan overnachten als ik wil aangezien het moeilijk was om hier buiten te geraken in al die chaos. Ik knikte dan maar. Hij had wel gelijk, het was moeilijk om hier buiten te geraken met al die mensen. Ik was wel liever naar huis toe gegaan, alhoewel het thuis ook niet fijn ging zijn met die lijken. Ik zou de volgende dat ook zo snel mogelijk naar huis toe gaan, ik wilde hier niemand tot last zijn, maar vanavond was het misschien maar beter als ik hier bleef.
'Ehm.. Zou je misschien je shirt uit kunnen doen, anders kan ik niet goed aan de wonde,' vroeg ik toen. Ik wist niet of het raar was om dat te vragen, maar het moest wel, anders kon ik zijn wonde niet goed verzorgen natuurlijk. Er zat wel een gat in zijn shirt maar ik kon er zo niet goed bij.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij zag haar zijn kant op komen, haar handen vol met de spullen waar hij net nog naar opzoek was. Hij begon zich af te vragen hoe het zo snel kon. Het was zijn kamer waar ze waren, desondanks wist een vreemdeling het te vinden en hij zelf niet. Althans, een vreemdeling kon hij Clary niet meer noemen. Hij kende haar naam en meerdere keren had hij zowel haar leven gered als zij de zijne. Vanaf zijn opzicht waren ze vrienden. Hij kon er verder weinig over zeggen, normaal gesproken had hij niet zoveel contact met buitenstaanders. Op Troy na dan, maar hem kon Adrian onderhand al niet meer uitstaan. Het zou vast wel aan zijn karakter liggen, ze waren beide erg koppig en gaven niet snel iets toe, zelfs al wisten ze dat de ander gelijk had. En kon je hem wat kwalijk nemen? Hij werd opgejaagd en geschaduwd, en niet zo'n beetje ook. Blijkbaar had Troy het stadium 'stalker' al bereikt.
Bij haar vraag moest hij een beetje grinniken. Ze leek haast beschaamd om het te vragen, aan haar blik te zien dan. Zelf vond hij het niet zo'n vreemde vraag gezien zijn schotwond, toch had hij het niet van haar verwacht. En ach, wat zou het ook. Het verbaasde hem dat het nog niet in hem op was gekomen om het zelf te doen. Zijn gedachten waren weer eens op een andere plaats beland dan waar hij zich bevond. "Eeh, ja," zei hij, met zijn handen grijpend naar zijn shirt. Hij merkte al gauw dat hij met zijn linkerarm niet veel zou bereiken, gezien de wond. Verder dan een aantal centimeters kwam hij niet zonder zijn tanden op elkaar te moeten zetten om de pijnsteken te kunnen verdragen. Met zijn rechterhand probeerde hij het nog een keer, waarna het hem dit keer met veel moeite wel lukte. Het bebloede shirt legde hij naast zich neer, waarna zijn blik wederom door Clary vast werd gehouden. Iets zat haar dwars, zag hij nu. Het was voor hem onduidelijk wat het was maar het leek haar behoorlijk te raken. Even twijfelde hij maar zette het al gauw opzij. Hij wilde haar laten weten dat hij er voor haar was, wat er ook aan de hand was. "Wat is er?" vroeg hij, ergens een beetje bezorgd maar voornamelijk radeloos. Misschien waren het zijn zaken niet en moest hij er niet over beginnen. Voor spijt was het te laat, het was zijn mond al uit. "Je hoeft niets te zeggen als je het niet kwijt wilt," vervolgde hij zijn uitspraak vluchtig. Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan nu hij zich had laten gaan. Waarom kon hij het nou nooit voor zichzelf houden?

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:
Ik vond het raar om te vragen of hij zijn shirt uit kon doen, ondanks het was om zijn wond goed te kunnen verzorgen. Naja, het moest wel. Anders kon ik er gewoon niet bij, dat begreep hij vast ook wel. Als hij zijn shirt uit had gedaan, begon ik eerst de wonde maar schoon te maken. Aangenaam zag de wonde er niet uit, maar het moest verzorgd worden. Ik had geluk dat ik tegen wonden kon want veel mensen vonden het smerig om wonden te verzorgen. Als het schoon was, verzorgde ik de wond verder. Heel lang duurde het niet, waarschijnlijk deed het wel pijn bij hem, zeker het ontsmetten, maar het moest. Het was niet de bedoeling dat er een infectie op de wonde zou komen, dat zou het alleen nog maar ergens maken en dat wilde hij vast ook niet. Dat zou nog meer pijn gaan doen.
Nadat ik klaar was met de wonde te verzorgen hoorde ik hem vragen wat er is. Hij had vast al wel door dat ik me de hele tijd moest inhouden om niet te huilen en dat mijn stem bijna brak als ik praatte. Het was moeilijk om mezelf in te houden, maar tot nu toe was het gelukt, alleen had hij het gemerkt. Toen dat ik in de arena was, had ik het niet zo moeilijk dat mijn ouders vermoord werden, dat kwam doordat ik er toen niet zo veel aan dacht en ik het nog niet echt besefte, maar nu... Ik besefte me maar al te goed dat mijn ouders er niet maar waren door een stelletje gekken die het leuk vonden om even wat onschuldige mensen neer te knallen. Het enige wat ze wilden doen was me beschermen en wat kregen ze er voor terug? De dood, hun leven werd van hun afgenomen terwijl ze geen vlieg kwaad wilden doen. Had mijn vader me maar verteld waar hij dat geweer dat hij had had verstopt, dan had ik misschien nog een kans gehad om mijn ouders te redden. Ik hoorde Adrian nog zeggen dat ik niets hoefde te vertellen als ik het niet kwijt wilde. Misschien gaf het wel een opluchting als ik het hem vertelde, misschien zou ik me er beter door voelen. 'Daarstraks toen die mannen binnenvielen in ons huis, probeerden mijn ouders me te beschermen, maar ze werden gewoon neergeschoten en ze waren opslag dood,' zei ik waarna ik mijn ogen voelde vullen mijn tranen waardoor ik meteen weg keek, ik wilde niet dat hij me zag huilen. Ik wilde nooit dat iemand me zag huilen, ongeacht wat er aan de hand was. Het was allemaal zo oneerlijk. Ik wist zelfs niet eens wat ik moest doen, ik was helemaal alleen want andere familie had ik niet. Een groot deel hadden de vorige zuiveringen al niet overleefd en andere familie leden waren overleden door ziektes en al die dingen. Ik had dus helemaal niemand meer.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De pijn drong tot hem door. Al die tijd zat hij er met zijn tanden op elkaar gezet, proberende om de tijd te kunnen doden. De vorige keer was hij er met een aantal snijwonden vanaf gekomen die waren veranderd in littekens. Maar deze keer? Het was goed mis. Een stalen blik wist hij op zijn gezicht te toveren, zwijgend en wachtend tot het voorbij was. Het kon niet anders, dat was voor hem ook duidelijk. Toch haalde het het gevoel bij hem niet weg dat hij maar al te graag wilde dat hij de tijd door kon spoelen. Het brandde op zijn huid en liet het voelen alsof er een vuurtje tegen hem aan werd gehouden. Niet het prettigste gevoel wat er bestond dus.
Hij was dan ook opgelucht wanneer het klaar was en het doekje met een of ander ontsmettingsvloeistof, waarschijnlijk alcohol aan de geur te merken, van zijn wond verwijderd werd en de pijn langzaam weg vaagde. Het bleef een zwakke plek maar het werd in elk geval wat beter. Dankbaar keek hij naar Clary. "Thanks," zei hij zwak glimlachend. Ze had hem ook in de steek kunnen laten en proberen te vluchten. Het was tenminste wat hij ergens wel had verwacht, gezien het feit dat ze hem verder niet echt kende. Verder wist hij niet echt wat hij ervan moest denken, al hield hij wel zijn mond erover. Het had toch geen zin en hij wilde niet ondankbaar overkomen. Het was het tegenovergestelde van wat hij bedoelde, namelijk.
Hij had gelijk gehad, hij zag het aan haar gezicht. Een kwetsbaarheid kwam naar voren. De pijn was in haar ogen te zien, die zich langzamerhand vulden met tranen. Het was ronduit vreselijk wat haar overkomen was. Hij kon zich niet voorstellen hoe het gevoeld zou hebben. Het was überhaupt moeilijk voor te stellen voor hem, gezien zijn slechte relatie met zijn ouders, toch voelde hij medelijden. Niemand zou zoiets mee moeten maken. "I'm sorry," zei hij zacht. Ze leek zijn blik te ontwijken, wat hem nog erger liet voelen over dat hij er naar gevraagd had. Hij had het gewoon voor zich moeten houden. Voorzichtig bracht hij zijn hand naar haar kin en tilde het iets zijn kant op, zodat hij in haar ogen kon kijken. "Hey, het is niet erg om te huilen," mompelde hij zacht. "Gewoon alles eruit gooien. Als je het opkropt leidt het niet tot veel goeds." Hij sprak uit ervaring, hij zelf hield alles voor zichzelf. Het leverde voor hem weinig op, maar hij kende niet anders. Hij had niemand om naar toe te gaan en mee te kunnen praten. Om zijn problemen kwijt te kunnen, en hij was eraan gewend geraakt. Maar voor hem heeft het weinig geholpen. Hij wilde voorkomen dat hetzelfde zou gebeuren bij Clary als hij er wel degelijk wat aan kon veranderen. Misschien zou het voor haar opluchten of het wat gemakkelijker maken, al was het weinig.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:
Toen ik klaar was met zijn wonde te verzorgen, hoorde ik Adrian 'thanks' zeggen. Hij hoefde me eigenlijk niet te bedanken want ik kon hem hier moeilijk laten leegbloeden en laten zitten met zo'n diepe wonde. Hij had al veel bloed verloren en het zou echt niet goed zijn als nog meer bloed zou verliezen. Hij was vast al een beetje verzwakt door dat bloed verlies, zelfs ik had heel veel bloed aan mijn kleding hangen omdat ik in de arena geprobeerd had om het bloeden te stoppen en ook hijzelf hing onder het bloed dus hij was zeker veel bloed verloren, gelukkig bloedt het niet meer, maar dat was wel normaal aangezien ik het goed verzorgd had. Ik had het precies verzorgd zoals mijn moeder me het had aangeleerd en mijn moeder was zeker van haar zaak aangezien ze zulke dingen bijna dagelijks deed.
Het luchtte niet echt op dat ik het tegen hem vertelde, ik voelde me er enkel maar zwak door. Ik wilde niet huilen in zijn bijzijn, normaal huilde ik niet zo snel, maar ja, in deze situatie kon ik er niets aan doen. De tranen kwamen gewoon en ik kon ze niet inhouden. Ik hoorde hem dan zeggen dat het niet erg was om te huilen en dat ik er gewoon alles uit moest gooien aangezien het allemaal opkroppen niet goed was. Het was ook niet goed om alles op te kroppen, daar was ik me bewust van maar ik wilde me ook niet zwak laten lijken. 'Maar ik wil niet huilen, ik wil niet zwak lijken,' zei ik. Het was wel zo, ik wilde me nooit zwak laten lijken want dat was ik niet. Ik was gewoon zo bang, ik was geeneens oud genoeg om echt alleen te wonen en te werken voor mijn geld om te kunnen overleven, ik was zeventien... Ik wist zelfs niet wat ik moest doen met die lijken die nog in mijn huis in de woonkamer lagen. Ik kon ze moeilijk buitenwerken, maar ik moest wel weer terug naar huis gaan. Het zou nog heel moeilijk gaan worden voor me, ik had niemand waar ik heen kon gaan. Vrienden had ik sowieso niet echt dus daar kon ik ook niet heen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld