Forum

Lotus.
Het was fijn om Cameron hier te hebben liggen. Ten eerste had ik het geen fijn idee gevonden dat hij weer naar beneden zou gaan, om daar te slapen. Er waren zoveel nieuwsgierige mensen, die er echt alles aan zouden doen om te weten te komen waar Cameron vandaan kwam. Liegen was nooit altijd heel erg makkelijk, zeker niet als je het niet gewend was. Ik was behoorlijk gewend om te liegen, ik kon zeggen wat ik wel en volgens mij zou het dan ook nog gewoon op een normale manier overkomen. Cameron moest zijn mond houden over divergentie, iets waar hij toch echt wel rekening mee moest houden. Ik vond dat we niet te veel risico mochten nemen, dan zou alles opvallen en ik wilde niet dat we allebei naar beneden werden getrokken. Dit vergde ook wel echt heel wat van mij en ik hoopte dat Cameron dat ook door had. Net zoals Uriah. Hij moest ook weten dat dit me niks deed. Gebroken nachten, ondanks dat ik dat wel was gewend. Ik deed mijn best en dat zou ik blijven doen de komende week. Ik kon ook niet meer doen dan mijn best. Ik vroeg me ergens wel af of Zeke het wist, maar daar zou ik Uriah wel naar vragen. Op het moment was het ook niet heel erg boeiend om dat te weten. Het was veel leuker dat ik hier nu met Cameron lag. Het was wel duidelijk dat hij niet helemaal wist wat hij moest doen, maar dat vond ik juist schattig. Zijn onzekerheid en vooral zijn onervarenheid waren gewoon heel erg leuk om te zien? Hij lag hier echter wel met mij, hij deed zijn best om zich er overheen te zetten. Het had ook gekund dat hij gewoon weer weg was gekropen en alsnog op de bank was gaan liggen. Iets wat hij volgens mij niet echt durfde, omdat ik hem had gevraagd om hier te slapen. Hij moest hier ook wel van genieten, iedereen wilde hier liggen? Cameron mocht hier liggen, dus ik vond dat hij hier ook zoveel mogelijk van moest gaan genieten. Ik voelde hoe voorzichtig hij zijn arm om mijn middel heen liet glijden, hij deed het echter wel en dat was al heel wat. In de afgelopen weken was hij toch wel met stappen vooruit gegaan. In het begin had hij me niet eens aan durven kijken, nu was dat wel anders. Nu kon ik zijn mooie blauwe ogen zien als ik met hem praatte, want die had hij echt. Ze waren zo diep donkerblauw! Ik wist dat ze een heel contrast vormden met mijn eigen ogen, die ook blauw waren, maar zo’n andere kleur hadden! Ze waren lichtblauw en ik was er echt gek op. Er was niets aan mijn lichaam wat ik zou veranderen, waarom zou ik ook? Mensen wilden me en zolang dat zo was, wist ik ook dat het goed zat. Cameron wilde bij me zijn, misschien niet zoals andere mensen dat wilde hebben, maar dat was ook wel eens vernieuwend. Mijn lippen waren duidelijk ook heel erg misbaar, want heel snel nadat ze van de zijne af waren, had Cameron er al weer voor gezorgd dat ze er elkaar opzochten en dat ze weer op een hele goede manier tegen elkaar aanlagen. Ik kon niet klagen. Helemaal niet. Daarom vond ik ook gewoon dat het niet een kus was, maar ook gewoon een zoen. Ik hield zijn lippen dan ook gewoon vast. Dit was vaker gebeurd, we hadden vaker gezoend en ik wist dat Cameron er van genoot, dat kon niet anders. Hij wilde het nog steeds, ondanks dat hij boos op me was geweest omdat ik ook met Eric had gezoend.  

De volgende dag (:

~

Eric.

Geïrriteerd wachtte ik op Lotus, wie veel te laat was. Ik had haar gisteren laten weten dat ik met haar had willen praten over iets belangrijks, voordat de trainingen zouden beginnen. We hadden een uur van tevoren afgesproken, maar nu waren er al meer dan dertig minuten verstreken en ze was er nog steeds niet! Dat terwijl ze meestal wel op tijd was, zeker als ik zei dat het belangrijk was. Dit was ook belangrijk. Sterker nog, dit zou alles kunnen gaan veranderen als het goed zou gaan! Ik hoefde dit in eerste instantie niet te delen met Lotus, maar ze nam steeds meer taken over van haar vader en dat betekende dat zij uiteindelijk het zeggenschap over het leger zou hebben, dus in mijn ogen was het logisch om het aan haar te vertellen. Wat ik wilde bespreken, ging haar aan. Dan moest ze echter wel hierheen komen, anders had ze er niets aan! Dan was het ook haar probleem en dan zou ik het ook niet meer vertellen. Ik had wel betere dingen te doen dan op haar te wachten. Lotus was nou eenmaal Lotus en die had vast het idee in haar hoofd dat ik wel op haar kon wachten, omdat zij toch zo geweldig was. Op sommige momenten had ze daar misschien gelijk in, maar op dit moment vond ik dat ze gewoon op tijd moest zijn, zodat ik haar kon vertellen wat er over een paar dagen zou gebeuren. Sinds ik hier één van de leiders was, werkten Dauntless en Erudite nog nauwer samen. De twee facties hadden een goede band en daar was ik trots op. Erudite kon ons veel dingen bieden. Ik hoefde er alleen maar om te vragen en dan regelden ze het voor me. Beter kon haast niet! Nu wist ik dat Divergents een groot probleem waren. Het werden er steeds meer, maar velen bleven onderduiken. De plek waar ze dat deden, was ondertussen bekend: Abnegation. Slim, heel slim. Die idioten zouden iedereen beschermen die in gevaar zou zijn, wat betekende dat de meeste Divergents daar veilig waren. Nu we dit wisten, waren we klaar om die Divergents op te speuren. Jammer genoeg deelde niet iedereen dezelfde ideeën, maar daar kwam Erudite in het spel. Zij hadden een serum ontwikkelt waardoor de mensen van Dauntless onder… Een soort hypnose zouden raken. We zouden hen op kunnen dragen om naar Abnegation te gaan en daar de Divergents op te sporen. Tevens was die hele factie nutteloos, dus als er hier en daar een slachtoffer viel, was dat geen ramp. We zouden iedereen er op afsturen. Tenminste, iedereen die zou reageren op het serum en netjes zou doen waar we om vroegen. Het serum ontmaskerde namelijk ook de Divergents. Uit studies van Erudite was gebleken dat de Divergents zich konden verzetten tegen het serum, of dat het geen invloed op hen had. Daardoor konden ze vrij rondlopen tijdens de aankomende simulatie en als we dat zouden zien, dan was het gedaan met die sukkels. Ze waren een gevaar voor de samenleving, ze dachten anders dan dat er van de samenleving werd gevraagd, dus moesten ze uit de weg worden geruimd. Ik wilde dit vertellen aan Lotus, omdat zij een grote invloed had in Dauntless. Tevens wilde ik niet dat zij ook onder die hypnose zou vallen, dat zou rond zou lopen alsof ze één of andere hersenloze zombie was. Ze was namelijk goed genoeg in naar me luisteren, zonder dat serum. Als ik iets van haar vroeg, dan deed ze dat. Daarbij was ze veel te waardevol om daar heen te sturen. Als ze dood zou gaan, dan waren we onze aanvoerster kwijt en dat zou alleen maar voor meer werk zorgen. Daar had ik ook geen zin in.

Lotus.
Het was behoorlijk laat geworden vannacht. Cameron en ik waren al niet heel erg op tijd terug geweest bij mij in het appartement en daarna hadden we ook echt nog niet meteen geslapen. We hadden een hele tijd samen op bed gelegen. Heel erg rustig, dicht tegen elkaar aan. Er waren wel wat zoenen gevallen en ik was op een gegeven moment zo dicht mogelijk tegen hem aan gekropen, zodat ik op die manier in slaap was gevallen. Het had een hele tijd geduurd voordat ik weer wakker was geworden. Het was nog niet eens een half uur geleden geweest. Veel te laat! Want het was me ineens weer te binnen geschoten dat ik met Eric af had gesproken. Ik was het echt helemaal vergeten en ik was gewoon zo moe geweest dat ik door had geslapen. Ik had er niet eens aan gedacht dat ik een wekker had moeten zetten. Veel maakte het vast niet uit, het was Eric en die was wel wat van me gewend. Ik kwam normaal dan wel op tijd, maar één keer was niet zo erg. Ik was net nog snel even onder de douche gesprongen en nadat ik al mijn piercings weer in had gedaan, mijn make-up goed had zitten, had ik mijn haar maar gewoon nat in de staart gegooid. Cameron was voor het douchen al weggegaan. Hij had geweten dat ik het heel erg leuk had gevonden dat hij was blijven slapen, maar hij had ook wat moeten eten. Iets waar ik nog niet eens tijd voor had gehad. Ik rende door de gangen heen, naar de plaats waar ik met Eric af had gesproken. Ik wist niet precies waar hij over wilde praten, maar ik vreesde voor het ergste. Ik had een paar van de opgenomen angsten gedeleted, zodat het niet op zou vallen dat Cameron en Uriah divergent waren en ik was bang dat Eric daar achter was gekomen of dat hij op een andere manier wist dat die twee anders waren dan wij dat waren. Ik was er echt bang voor. Wat het ook was, ik liet het maar over me heen komen en ik verzon wel een smoesje als het iets was waar ik me niet uit kon lullen. Ik wist niet precies waarom ik met de trappen was gegaan, maar het duurde toch wel een tijdje voordat ik uiteindelijk bij de plaats was waar we af hadden gesproken. Ik zag Eric al staan en hij zag er niet heel erg vrolijk uit. Nou zouden heel veel mensen zeggen dat hij er nooit heel erg vrolijk uitzag, maar dat viel best wel mee. Mensen kenden Eric niet zo heel erg goed. Ze dachten dat hij altijd nors was en helemaal niets van vrolijkheid in zich had, maar dat was echt niet zo! Ik kende Eric dan misschien ook wel op een hel andere manier, ik kende zijn wat zwakkere kant ook. Hij die van mij ook, maar dan weer niet op de manier waarop Cameron me ondertussen had leren kennen. "Heee." Ik stak mijn hand op. "Sorry dat ik laat ben. Ik heb me verslapen." Ik haalde nonchalant mijn schouders op. Zo heel erg kon het niet zijn. Desnoods wachten de aspiranten maar even zo, als hetgeen wat Eric me wilde vertellen echt lang duurde. Het lag er net aan wat hij wilde vertellen. Het kon best wel dat hij gewoon wilde weten hoe iedereen het deed met de angsten. Dat hij mijn mening wilde hebben of ik dacht dat er mensen echt Divergent waren. "Waar wilde je het over hebben?" viel ik maar meteen met de deur in huis. Ik ging echt niet wachten totdat hij er helemaal overheen ging praten, omdat hij eerst wilde zeuren omdat ik te laat was. 

Eric.

Het was een plan dat goed uit was gedacht, maar dat was ook wel nodig. We moesten namelijk niet hebben dat we mensen mee zouden nemen die geen Divergent zouden zijn. Jeanine had het er al vaak genoeg over gehad. Ze wilde iemand hebben die ze kon gebruiken voor verschillende testen. Divergents kon je niet controleren, je kon ze niet gebruiken als ze onder een serum waren, omdat het geen effect op hen had. Daarom wilde ze graag een serum dat wel dat doel kon bereiken, maar daarvoor had ze iemand nodig die Divergent was. Dan kon ze zien hoe die hersenen werkten, waardoor ze een serum zou kunnen maken dat sterker was. In mijn ogen was dat een goed doel. We hadden geen mensen nodig die anders dachten. We hadden mensen nodig die inzagen dat deze samenleving werkte, dat het zo hoorde te gaan. Iedereen die het daar niet mee eens was, was over het algemeen factieloos. Waarschijnlijk zat daar ook een grote groep Divergents, dat kon haast niet anders. We wilden echter eerst naar Abnegation, zodat we daar achter de Divergents aan konden gaan. Daarna zouden we naar de factielozen gaan, aangezien die groepen toch dicht bij elkaar lagen. De Abnegation hielpen immers de factielozen, door hen eten en drinken te geven, maar wie weet wat ze nog meer deden! Daar wilden we achter komen, maar daarvoor zouden ze wel onze vragen moeten beantwoorden. Deden ze dat niet, dan zouden ze nooit meer een vraag kunnen beantwoorden. Ik wilde net weggaan toen ik Lotus aan zag komen. Dat betekende dat ze dus, uiteindelijk, wel kwam. Het had even geduurd en ik had op het punt gestaan om weg te gaan, maar ze was er. Gelukkig, want ergens had ik toch liever dat ze dit wist, dan dat er iets met haar zou gebeuren. ‘Dat merkte ik.’ Ik had wel door dat ze zich had verslapen, of dat er iets aan de hand was geweest, waardoor ze hier nu pas voor me stond, maar daar hadden we het later wel over. Ik had momenteel niet heel erg veel zin om een preek te geven over het feit dat ze te laat was. Dat wist ze zelf ook wel en het waren niet mijn zaken waar ze vandaan kwam. Misschien wel een beetje, maar volgens Lotus was het toch niet zo, dus ze zou zich hoe dan ook niet gaan verantwoorden. Ik keek om me heen, om er zeker van te zijn dat er niemand in de buurt was die dit zou kunnen horen. Want als dat zo zou zijn, dan zouden mensen er iets aan kunnen veranderen en dat wilde ik niet. Dan zou alles in de soep lopen. ‘Ik wilde het hebben over een aanval op Abnegation.’ Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek haar aan. ‘Erudite zoekt Divergents, dat weet je. Ik heb ze de kracht van Dauntless aangeboden om ze op te sporen en Jeanine vermoedt dat er veel verstopt zitten in dat grijze hol. Na de Inwijding begint de aanval, maar omdat niet iedereen het er mee eens zou zijn, zullen we zorgen voor een serum, zodat niemand er iets op tegen heeft. Tevens zorgt dat serum er ook voor dat wij hier meteen kunnen zien wie Divergent is, zodat we ze mee kunnen geven aan Erudite.’ Dat was eigenlijk het idee, in het kort. ‘Ik wilde het je laten weten, zodat je straks niet als een gek gaat rondrennen, waardoor iedereen denkt dat je ook een Divergent bent.’ Dat was ze niet! Natuurlijk was ze dat niet. Lotus was zo Dauntless als het maar kon. ‘Want het serum wordt alleen gegeven aan de leden, niet aan de leiders, bestuurders, dat soort dingen.’

Lotus.
Ik had serieus gedacht dat het niet zo heel erg belangrijk had kunnen zijn. Eric wilde me wel vaker spreken en op sommige momenten was het niet echt belangrijk geweest. Dan was het over iets heel erg kleins gegaan, maar had het helemaal niets betekent. Dan had hij het me alleen maar verteld, omdat ik dan eerder zou komen of iets sneller. Ik was normaal gesproken wel echt iemand die afspraken nakwam. Ik moest wel, ik had een behoorlijk belangrijke positie en mensen moesten me serieus nemen. Als ik niet op tijd kwam, dan werd dat echt al heel erg veel minder. Eric snapte maar mooi dat ik iets te laat was, ik ging hem namelijk niet uitleggen waarom het kwam. Dat wilde ik ergens best wel. Het leek me echt geweldig om zijn gezicht te zien als ik hem vertelde dat Cameron bij me had geslapen. Hij zou het niet leuk gaan vinden, dat was dan ook nog eens klein uitgedrukt. Het was niet dat hij jaloers was, maar volgens mij was het meer het idee dat hij me moest delen met een Stiff dat hem niet aan stond. Een paar jaar geleden had ik het op Four gemunt en Eric had dat ook echt niet leuk gevonden. Uiteindelijk had ik het niet voor elkaar gekregen, wat een gemis was voor Four zelf. Hij moest het zelf maar leven, het boeide mij verder niet veel. Cameron was heel anders dan Four, hij durfde al veel meer en ik merkte ook wel aan hem dat hij nieuwsgierig was naar dingen. Hij wilde bij me liggen, genoot er ook echt wel van. Ik was net wakker geworden en had een glimlach op zijn gezicht zien komen. Dat was zo lief! Ik luisterde naar het verhaal van Eric, ik moest hem uit laten praten, want hij vond het niet leuk als ik ineens tegen hem in ging. Dit was ook nog wel iets wat best wel belangrijk leek te zijn, dus daarom liet ik hem maar gewoon zijn gang gaan en praten. Hetgeen wat hij zei verbaasde me alleen heel erg. Een aanval op Abnegation!? Gestoord! Heel stom! Dat waren de eerste dingen die door mijn hoofd heen gingen. Ik snapte niet wat Abnegation zou hebben gedaan dat we daar moesten aanvallen! Daarbij lokte je het dan gewoon uit. De mensen uit Abnegation zouden dan wel niet terug vechten en uit Erudite ook niet, maar er was ook nog Candor! Amity ging ook niet vechten, maar ik wist zeker dat Candor het hier niet mee eens was. Die konden we dan wel aan, maar was het het waard om de helft van ons leger te laten sneuvelen om zoiets. We moesten onze krachten juist bewaren voor aanvallen van buitenaf! Mijn hoofd tolde nog meer toen Eric begon over Divergents! Hij had het over Cameron! En over Uriah! Erudite zocht hen en ik wist haast wel zeker dat het niet om een hele goede reden was! Om ze te testen, misschien ze te vermoorden! Ze mochten niet aan Cameron komen! Helemaal niet op deze manier! Eric had het natuurlijk aangeboden! Op het moment kon ik hem wel een klap in het gezicht geven. Ik knikte, ik zou geen serum krijgen. Ik zou niet als een idioot doen wat mensen van me vroegen. "Zeg maar wat je van me wilt." Zei ik tegen hem. Hij wilde iets van me, hij wilde vast dat ik op een speciale plaats zou gaan staan of ergens voor zorgde. Als ik er een beetje zegging in had, dan zou ik er in ieder geval voor zorgen dat ik vanaf die plaats er voor kon zorgen dat Cameron en Uriah veilig waren. Dat was wel het minste wat ik kon doen voor hen. Ik wilde hen door de Inwijding helpen, maar het was niet de bedoeling dat ze de dag daarna vermoord werden of als een paar muizen naar een lab werden gebracht!

Eric.

Ik wilde niet dat er iets met Lotus zou gebeuren. Ze was belangrijk genoeg, dus waarom zou ik haar dan onder een serum laten gaan? Ze deed sowieso wel wat ik wilde, dat deed ze altijd. Ze sprak me niet tegen op de momenten waarop ik praatte, ze luisterde. Als ik iets van haar vroeg, dan deed ze dat en als ik wilde dat ze me ergens ontmoette, dan deed ze dat ook. Er was geen reden voor om dat serum aan haar te geven. Uiteindelijk deed ze toch wel wat ik wilde, dus waarom zou ik het dan alleen nog maar moeilijker maken? Lotus deed nu toch ook al netjes wat ik van haar vroeg? Ze was misschien te laat geweest, maar ze had netjes naar me geluisterd, ze had me niet onderbroken en ze leek te begrijpen wat er aan de hand was. Al kon ik haar reactie op dit moment niet echt peilen. Ik had geen idee wat ze van het idee vond, wat ze precies dacht. Iets wat ik in principe niet hoefde te weten, maar er ging wel een hoop om in dat hoofdje en op sommige momenten kon het heel nuttig zijn om te weten wat er gebeurde daar. Wie weet wat ze dacht, wat er nu allemaal in haar om ging. Ik ging er niet vanuit dat ze het erg vond om op Divergents te jagen. Iedereen was het er hier wel over eens dat die mensen een gevaar waren voor de samenleving en dat we ze op moesten sporen nu het nog kon. Dat we ze niet rond moesten laten lopen, want dat zou alleen maar voor gevaar zorgen en dat moesten we niet hebben! Totaal niet! Dan zouden ze uiteindelijk in opstand komen en omdat ze niet onder invloed konden raken van een serum, zou het veel moeilijker zijn om ze weer onder controle te krijgen. Daarom moesten we ze juist zoeken! Zodat we dat wel zouden kunnen doen! De mensen in Erudite waren slim. Jeanine was slim. Zij was degene die er voor zou kunnen zorgen dat we de Divergents onder controle zouden kunnen houden, waardoor de samenleving geen last meer zou hebben van ze. Iets wat een grote zorg minder zou zijn. Als het aan mij zou liggen, dan zou ik de factielozen gewoon allemaal buiten de muur zetten. We hadden hier alleen maar last van ze en ze deden toch niks goeds! Ik keek naar Lotus en sloeg mijn armen over elkaar heen. ‘Ik wil dat jij, de avond nadat de Inwijding compleet is, bij mij, Max en de anderen in de buurt blijft.’ Dat was belangrijk! ‘We gaan namelijk het serum toedienen na de Inwijding. Dat gebeurd bij iedereen, maar bij jou is het niet noodzakelijk. Daarom moet je bij ons blijven, zodat mensen ook weten dat je bij ons hoort en dat ze niet denken dat je een Divergent bent.’ Lotus was het sowieso niet, maar mensen hier waren niet altijd even slim? Ze konden best denken dat ze wel Divergent was. Dat zou er dan voor zorgen dat we Lotus kwijt zouden raken, wat niet mocht. Ze was veel te waardevol om niet bij me te hebben, dus dat was wat ze moest doen. ‘Gewoon blijven staan en toekijken. Als het serum eenmaal is geactiveerd, dan zullen we in staat zijn om hen een commando te geven. Sterker nog, meerderen tegelijk. Dan kunnen we zorgen dat ze naar Abnegation gaan. Als we een Divergent vinden, dan nemen we die mee naar Erudite, waar Jeanine ze kan onderzoeken. Als je er één vindt, die nacht, dan zorg je er voor dat of Max, of ik er vanaf weet. Dan weten we zeker dat we iedereen hebben kunnen vinden. Dat elke Divergent die er is, mee wordt genomen voor verschillende soorten tests.’

Lotus.
Dit was niet goed! Ik kon me niet voorstellen dat ook maar iemand zoiets voor zou gaan stellen! Dat was toch belachelijk! Het was niet goed, niet voor onze factie en ook niet voor de mensen die hier in zaten. We zouden iedereen als een leger gaan gebruiken, zonder dat ze het zelf helemaal door hadden? Hoe wilde je dat ooit weer uitleggen. Dan wilde helemaal niemand meer naar je luisteren? Echt helemaal niemand! Als iemand mij een serum toe zou denken waardoor ik zelf niet meer normaal kon denken en me er vervolgens uit zou houden en me vertelde dat ik maar gewoon weer door moest gaan met mijn leven, zou ik diegene echt iets aandoen. Niemand hoorde iets tegen zijn wil in te doen. Het was misschien stom, maar dat was iets wat mijn ouders me vroeger hadden gezegd. Ik wist ook wel dat het over andere dingen was gegaan, maar dit was ook erg? Ik was heel erg blij dat ik het wist, want ik was echt in staat om iemand iets aan te doen als ik het echt had moeten doen en dat stomme serum was uitgewerkt! Ik hoefde het duidelijk niet te hebben, gelukkig maar, maar het betekende wel dat ik aan moest kijken hoe andere mensen niet meer helemaal wisten wie ze waren. Ik vond het echt belachelijk dat Eric dit allemaal goedkeurde, dat het idee misschien wel deels van hem was gekomen! Dat was belachelijk! Hij moest zelf maar eens bedenken hoe het moest zijn als hij diegene was die het serum kreeg. Hij kickte vast op de macht, maar dit was niet oké! En niet alleen maar omdat Divergents zochten, Cameron zochten, maar ook gewoon het hele idee er omheen. Ik wist wel dat ik op het moment van alles kon gaan vragen en zeggen dat ik het een belachelijk idee vond, maar het was wel duidelijk dat het hier niet ging om mijn mening. Eric wilde me laten weten wat er aan de hand was en wat ik moest doen. Daar moest ik dan ook maar rekening mee houden. Ik moest weten wat ik moest doen en verder moest ik mijn mond gewoon houden. Dat was volgens mij het enige wat hij van me wilde. Ik luisterde naar hem en zuchtte zachtjes. Het was best wel veel. Ik moest er misschien wel voor zorgen dat er mensen dood gingen! Dat Divergents in de vol werden gelokt en ik er voor moest zorgen dat het een paar muisjes werden. Dat mocht niet! Vroeger had ik het misschien allemaal prima gevonden, omdat ik ook had gedacht dat ze anders waren, dat ze misschien inderdaad een gevaar vormden voor ons allemaal, maar dat deden ze niet! Hoe konden Cameron en Uriah een gevaar voor ons volgen? Dat kon ik echt niet voorstellen! Ze deden helemaal niets verkeerd. Uriah was heel erg vrolijk, echt de hele dag door en Cameron had echt het beste met iedereen voor! Hij kon gewoon bij me zitten en goed naar mij luisteren, terwijl hij zijn armen om me heen sloeg. Niet iedereen was zo en ik vond het gewoon fijn. Die twee waren niet anders, apart of wat dan ook. Ze waren goede mensen en ze mochten geen muizen worden. Ik knikte "Prima." zei ik uiteindelijk maar, ik kwam er niets onderuit. "Worden ze allemaal getest?" Daar was ik wel benieuwd naar. Ik wist ergens wel zeker dat Eric, Cameron liever neer wilde schieten als hij wist dat hij Divergent was. Daar zag ik hem ook echt wel voor aan. Ik was echt bang dat dat ging gebeuren, maar ik kon dit niet aan Cameron vertellen. Die zou het door vertellen aan zijn ouders, op welke manier dan ook. Zijn ouders zouden er voor zorgen dat heel Abnegation dan leeg was en dat zou pas echt opvallen. 

Eric.

We hadden er niets aan om Divergents te hebben in de samenleving! In elke factie ging dat fout! Stel, we zouden er hier een paar in de Inwijding hebben zitten. Dat betekende dat we die mensen op zouden leiden om te vechten, om sterker te worden. Dat betekende dat ze zich tegen ons konden gaan verzetten, want ze dachten anders! Ze waren vaak tegen het factiesysteem dat we nu hadden, dus als we hier een groep Divergents hadden die wisten hoe ze moesten vechten en hoe ze een wapen moesten gebruiken, dan was dat gevaarlijk! In Candor zouden ze de waarheid kunnen manipuleren. Als ze echt tegen alle soorten serums zouden kunnen, dan ook tegen het waarheidsserum dat ze daar zouden krijgen. Dan zouden ze hun eigen versie van de waarheid kunnen vertellen en dat betekende dat ze alles bij elkaar zouden liegen! Daar hadden we ook niks aan! Ik zat dan wel niet bij Candor, maar ik kon ook wel inzien dat je meer had aan de waarheid. Soms was een leugen dan wel beter, maar de waarheid behoorde wel tot de dingen waar je feiten op kon baseren en dat was weer belangrijk voor Erudite! Dat alles zou in de soep lopen als de Divergents vrij rond zouden lopen. Als ze hun ideeën zouden verspreiden en er voor zouden zorgen dat er meer mensen in opstand zouden komen. Dat moesten we niet hebben, dat wilde ik niet hebben! Ik wilde niet dat er opeens een groep voor mijn neus zou staan en mij zou dwingen om afstand te nemen als leider, zodat zij het over zouden kunnen nemen! Dat ging ook niet gebeuren, want dat zou ik nooit zomaar doen. Ik had hard gewerkt voor deze plek en ik zou me niet door één of andere sukkel van die plek af laten duwen. Dan zou er geweld bij moeten komen kijken en dan zou ik winnen. Ik was immers behoorlijk sterk, sterker  dan de meesten hier. Dat hadden sommigen ook wel gevoeld, maar dat was dan volledig hun eigen schuld geweest. Ik keek naar Lotus en knikte goedkeurend. Ik had wel verwacht dat ze hier aan mee zou werken. Ze had vrijwel geen keuze. Haar vader deed ook netjes mee, al zat het er behoorlijk aan te komen dat Lotus uiteindelijk zijn werk helemaal over zou nemen, dus in principe deed hij er al niet meer toe. Lotus stond achter het idee, dus dat was prima. Ik dacht even na over haar vraag en schudde uiteindelijk mijn hoofd. ‘Erudite heeft maar een paar testobjecten nodig. Het liefst van een verschillende leeftijd en geslacht, zodat ze kunnen kijken op welk punt in het leven de hersenen van een Divergent het beste werken, waardoor het serum dat we tegen hen willen gebruiken, ook het beste effect kan leveren, maar nee. Niet iedereen wordt getest. Als hij of zij niet nuttig genoeg is, dan gaan ze dood.’ Met andere worden, dan zouden we gewoon een kogel door hun kop heen knallen. Er waren genoeg mensen bij wie ik dat wel zou willen doen, maar die waren waarschijnlijk geen Divergent. Ik vond die Stiff nog steeds niks, vooral niet hoe hij met Lotus omging, of zijn grote mond opeens open durfde te trekken. Als het aan mij lag, was hij er al niet meer geweest. Als hij Divergent was, dan zou ik wel weten wat er met hem zou gebeuren. Jammer genoeg wist ik wel zeker dat hij het niet was. Dat zou het allemaal veel te makkelijk maken. Daarbij gunde ik het hem niet om de hele samenleving uiteindelijk te helpen. Hij verdiende het gewoon om weg te gaan, zodat hij tenminste niemand meer zou kunnen irriteren met zijn stomme gedrag. Want in mijn ogen deed hij dat en ik was zeker niet de enige.

Lotus.
Ze wilden Cameron hebben! Hij klonk nu echt als een object dat je hier ergens beneden zou kunnen kopen met punten. Ja joh laten we maar gewoon even een Divergent meenemen om hem te laten testen! Erudite kon er mooi in stikken! Ik hoopte dat ze dat allemaal deden! Dauntless hoorde hier niet mee te helpen! Lieten ze maar mooi Divergents gaan zoeken in hun eigen domme factietje! Ze mochten niet aan de mensen hier zitten! Ik vond het niet oké! Ik wilde er niet eens aan denken dat ze door zouden hebben dat Cameron Divergent was. Eric zou er persoonlijk voor zorgen dat hij af werd geleverd bij Janine. Hij had toch een hekel aan Cameron, hij zou er echt voor zorgen dat hij helemaal kapot werd gemaakt. Ik vond het echt vreselijk! Het hele idee, want mijn hoofd ontplofte nu zo ongeveer! Ik kon dit Cameron niet vertellen, dat ging niet. Ik kon Eric niet laten merken dat ik dit een kut idee vond, wat helemaal niets uit zou halen, niets! Echt helemaal niets godverdomme! Wat wilde hij?! Wilde hij echt dat de rest van de facties hier ook in gingen vallen en dat we straks met de rug tegen de muur aan stonden! Dat ging namelijk echt gebeuren! Hij verdiende een klap voor zijn kop, met zijn stomme drang om aanbeden te worden door iedereen. Dacht hij nou echt dat hij echt iets bijzonders deed? Max zou hem altijd als maar een andere leider zien, Max was zelf altijd de betere. Janine zou hem zien als een of andere slijmbal die ooit bij haar in de factie had gezeten en over was gestapt en nu ook nog even aandacht wilde hebben omdat hij zoiets had gedaan. Belachelijk! Ik vond het echt vreselijk! Ik vond hem op het moment vooral heel erg zielig! Ik was zo klaar met hem en ik wilde echt het liefst uit deze ruimte stampen, maar dat kon ik niet. Ik was hier deel van, Eric had me er net een deel van gemaakt en misschien dat mijn vader het anders wel had gedaan. Mijn vader wilde echter niet overal aandacht vandaan krijgen, zoals Eric dat we wilde. Hij geilde gewoon op de goedkeuring, van Janine!? God dat sloeg echt helemaal nergens op. Als hij dan zo graag haar aandacht wilde hebben dan neukte hij haar maar gewoon! Daarvoor hoefde hij Cameron niet in gevaar te brengen! Niet alleen Cameron, maar ook nog eens zijn familie! Hoe groot was de kans dat zijn familie werd vermoord? Heel erg groot! Te groot. Ik wilde niet dat hij zijn familie kwijtraakte! Ondanks dat hij misschien niet meer in Abnegation was, het zou niet fijn zijn om te weten te komen dat ze ineens waren overleden. Ik kon een lach niet inhouden toen hij ze ‘testobjecten’ noemde. Het was meer een bespottelijke lach. "Dat zijn ze, ratjes die gewoon goed moeten worden getest." Zei ik maar snel, zodat het niet op zou vallen. Want dat waren ze niet! Het waren gewoon mensen! Echte mensen! Hele lieve mensen, die heel erg goed konden knuffelen, mooie blauwe ogen hadden en verlegen bloosden of je vroeg of ze bij je in bed wilden slapen. Ik legde mijn handen in mijn heupen, zodat ik daar even wat kracht in kon zetten. Ik moest de irritatie echt kwijt en ik kon het er op het moment niet uitgooien. Dat ging gewoon niet! Daarom moest ik er maar gewoon voor zorgen dat het weg ging. Ik wilde niet dat ik me verdacht gedroeg. Dan kon Eric ook nog wel eens denken dat ik Divergent was. "En ik blijf hier. Ik kan niet kiezen of ik naar Abnegation wil of misschien iets moet doen met mijn vader? Moet ik de mensen niet aansturen? Wij weten wat de meesten kunnen?" Ergens wilde ik naar Abnegation, dan kon ik de ouders van Cameron misschien nog helpen. Maar ik wilde ook bij Cameron blijven! Hij moest veilig zijn. 

Eric.

Lotus had gelijk. Het waren ratten, stuk voor stuk. Ratten zorgden toch ook voor een plaag, voor ziektes? Voor dingen die je liever niet wilde hebben? Dat deden Divergents ook, dus de naam was goed gekozen en ze had gewoon gelijk. We zouden ze testen, net zo lang tot we zouden weten hoe we ze wel onder de controle zouden kunnen krijgen. Totdat we zouden weten wat we moesten doen om er voor te zorgen dat ze naar ons zouden luisteren. Want dat deden ze nu nog niet. Iets wat heel vervelend kon worden, zeker als er opeens een grote groep naar voren zou komen. Dan zouden we hen niet een serum kunnen geven om ze te stoppen. Dat zouden we pas kunnen doen als we een serum zouden hebben dat goed genoeg zou werken, wat betekende dat we ze echt goed moesten testen. Niet alleen hoe ze reageerden op angst, maar ook op andere dingen. We zouden er achter moeten komen waarom ze niet bij één factie hoorden, waarom ze wisten dat een simulatie hen niks deed, want ook dat was zo. Tijdens de angsten waren ze zich er bewust van dat ze in een angst zaten, dat het niet echt was. Dat zou het ook weg moeten geven, ik had gedacht dat we meer Divergents zouden hebben. Dat we na de eerste paar angsten wel door zouden hebben wie er anders was en wie we al over konden leven aan Erudite, maar dat was dus niet zo. ‘Het is van groot belang dat ze getest worden, Lotus. Heel grappig is het niet,’ merkte ik op. Ik snapte niet zo goed waarom ze er om moest lachen. Het was namelijk totaal niet grappig? Dit was serieus! Het was de bedoeling dat we ze zouden vinden en dat ze zouden worden getest, voordat er dingen zouden gebeuren waar niet alleen wij, maar ook de rest van de samenleving last van zou hebben! We waren hier met zoveel mensen en het was belangrijk dat al die mensen goed bleven functioneren. Dat dit allemaal goed zou blijven lopen en dat zou niet gebeuren met al die ratten die er tussendoor zouden glijden! Dat was niet de bedoeling en ik ging er voor zorgen dat het ook niet zou gebeuren. Zelfs al zou ik er persoonlijk voor moeten vechten. Als ik er één of twee neer zou moeten schieten, dan zou dat moeten. Daar had ik echt geen problemen mee. Als ik één iemand zou moeten doden, om er voor te zorgen dat er veel meer mensen zouden blijven leven, dan was dat het goede om te doen! Sterker nog, er was gewoon geen andere optie! Ik keek naar Lotus en ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘Ik zeg dat je hier blijft, dat betekend ook dat je hier blijft. Je hoeft niet mee naar Abnegation om ze aan te sturen, want dat wordt allemaal via hier gebeurd, vanaf de apparaten die Erudite over een dag of twee komt brengen.’ Ze zouden apparatuur leveren waardoor wij ons leger aan zouden kunnen sturen. In mijn ogen was dat perfect. Ik zou ook hier blijven, ondanks dat ik niet kon wachten om Abnegation weg te vegen uit deze stad. Ze waren nergens goed voor, ze logen over van alles en nog wat en ze verborgen ook nog eens de Divergents! Dat waren redenen genoeg om ze weg te halen en ik wilde het graag zien gebeuren, maar ik wilde ook maar al te graag weten wie de Divergents precies waren, vooral in Dauntless. Ik was hier de leider, ik zou het door moeten hebben en ik wilde weten of mijn vermoedens misschien klopten, of juist niet. Al zou ik dat laatste echt niet zomaar toegeven.

Lotus.
Er schoot me nu ineens wat ter binnen wat er net nog niet had gezeten! Hij wilde gewoon dat er een leger werd gemaakt dat naar hem en de andere leiders –inclusief Janine– luisterden, door middel van machines! Dat betkende maar één ding en dat was dat mijn baan er gewoon aan ging! Ik had helemaal niets meer te zeggen. Ik moest hier blijven en mijn mond dichthouden. Dacht hij serieus dat ik daar als enige goed in was! In mooi zijn en er maar even blijven staan voor de sier?! Ik ging geen Divergents zoeken, echt niet! Dat kon hij mooi op zijn buik schrijven. Daar kon ik echter niet verontwaardigd over zijn, maar hierover wel! Het was mijn baan! Daar had ik de moeite voor gedaan tijdens de inwijding en nu vond hij dat hij het gewoon even opzij kon zetten! Het maakte geen sier meer uit dat ik er ook nog was! Ik had hier godverdomme ook nog iets te zeggen, genoeg! Waarom was dit niet eens met mij overlegd! Ik wist hoe het leger functioneerde. Hoe je andere mensen zo ver kon krijgen, dat ze zouden gaan vechten, want uiteindelijk was iedereen in Dauntless daar bereid voor! Het maakte niets uit wat voor baan ze hadden gekregen. Ze waren hier gekomen omdat ze onverschrokken waren. Ze deinsden niet terug voor dit soort dingen! Ze waren naar de factie gekomen dat er voor zorgde dat de stad veilig was. Hoe lekker dubbel was het dan wel niet dat juist deze factie er voor ging zorgen dat die veiligheid helemaal niet meer gewaarborgd bleef. Ik vond vechten geweldig, echt waar, je kon me inschrijven voor elk gevecht wat je maar wilde, zolang er maar geen onschuldige mensen dood bij neervielen. We waren één samenleving en ook al had ik het niet op de andere facties, we hadden ze nodig om te blijven leven! We hadden het eten nodig van de boerderijen. We hadden de hulp nodig uit de grijze huizen. Candor moest er voor zorgen dat alles eerlijk verliep en Erudite hielp met de ontwikkeling van nieuwe apparatuur. Maar dit was verdomme niet een uitvinding die je zo even kon gebruiken! Candor zou inzien dat we niet eerlijk bezig waren geweest en hoe erg Amity en Candor ook tegenover elkaar stonden, zouden ze er vast achter staan. Het was geweld, zinloos geweld waar helemaal niemand iets aan had! Dus we zouden geen eten meer krijgen! Hadden deze mensen echt geen hersenen! Erudite had meegeholpen, ha! Idioten! Zo slim waren ze daar dus ook niet! "Fijn, dus jullie hebben mijn baan nu mar even helemaal geschrapt. Heel erg fijn is dat Eric? En nu, wat moet ik nu gaan doen? Ik kan niet zomaar even een leider worden zoals jij. Dus ik moet hier maar gewoon blijven staan en kijken naar een paar hersenloze die in het rond gaan huppelen met wat wapens, zonder dat ik verdomme ook maar iets uit kan vreten?" Ik moest me op het moment zo erg in houden, ik was boos op hem, heel erg boos. Echt niet alleen om het hele gedoe met mijn baan, maar ook alles wat net door mijn hoofd heen gegaan. "Hoe lang duurt het? Ik mag toch niet hopen dat ik die baan helemaal op mijn buik kan gaan schrijven?! Je weet hoe hard ik mijn best er voor heb gedaan. Dat kun je mij niet aandoen." Ik bleef hem zo strak mogelijk aankijken. Ik moest mijn mond houden, ik wist ook wel dat dit er helemaal niet uit had mogen komen. Hij mocht niet denken dat ik het er niet mee eens was, maar dit was er gewoon uitgeschoten! Ik vond het echt heel erg dat ik straks misschien niet eens een baan meer had. Hij was namelijk niet heel erg duidelijk hoe lang dat serum precies ging werken! Op dit moment leek het in mijn ogen dat het voor altijd zou blijven werken. Want anders wilden ze het toch ook niet voor Divergents hebben? Ik wist het niet, ik snapte de helft natuurlijk niet!  

TS van een paar dagen (:

~

Cameron.

Ik had het gehaald! Ik kon het nog niet helemaal bevatten. Het leek seconden geleden dat ik door mijn angsten was gegaan, dat ik al die angsten op een “Dauntless” manier had moeten oplossen en blijkbaar had ik dat gedaan, want ik was nu Dauntless! Ik had het echt gehaald, wat betekende dat ik nu hier hoorde. Dat ik een baan zou krijgen en hier voor de rest van mijn leven zou blijven, met Lotus! Al had ze zich de laatste paar dagen wel vreemd gedragen. Ze had me geholpen met mijn angsten, maar om de één of andere reden had ze er meer op gehamerd dat ik echt als een Dauntless na moest denken, dat ik aan niemand zou moeten laten merken wat ik echt was. Ik begreep niet waarom ze zich opeens zo had gedragen, maar ik had maar netjes gedaan wat ze van me had gevraagd. Daarbij was het nooit erg om bij Lotus in de buurt te zijn. Ik had haar en Eric zo ver mogelijk van me af geprobeerd te duwen, gewoon het hele idee. Als ik Lotus wilde zoenen, dan deed ik dat en het maakte me niet uit dat hij dat ook wilde. Ik was uiteindelijk degene bij wie ze in de avond in bed lag. Ik was de laatste paar avonden echt bij haar blijven slapen en we hadden het heel erg fijn gehad samen. We konden uren over van alles en nog wat praten, maar er waren ook heel wat zoenen gevallen. Iets wat nu steeds meer als iets normaals aan begon te voelen, terwijl het dat ergens nog steeds niet was. Het bleef Lotus, een meisje waarvan ik had gedacht dat ze niet eens naar me zou kijken. Iets wat ze nu wel deed! Ik was nu juist naar haar opzoek, om haar in ieder geval te bedanken voor alle hulp! Zij was immers degene die me zo hard geholpen en er voor had gezorgd dat ik dit had kunnen halen! Dus ze verdiende een bedankje! ‘Hé, Cam!’ hoorde ik Uriah roepen en ik draaide me om. Aan zijn blije uitdrukking te zien, had ook hij het gehaald. ‘Ga je met ons mee naar de Pit? We willen vieren dat we door zijn. Die banen komen later wel, het is nu feest!’ Ik glimlachte om zijn vrolijke gedrag, ik was niet anders van hem gewend. Ik wilde echter eerst Lotus vinden! Ze had hem ook geholpen! Al had ze dat wel op een andere manier gedaan, ze had hem immers niet meegenomen naar haar angsten! Dat was iets van ons samen geweest. Zelfs Eric had dat nog niet gezien! ‘Ik kom er zo wel heen. Ik wil Lotus nog even opzoeken en haar bedanken.’ Hij snapte wel waarom ik haar wilde bedanken! Hij was immers ook geholpen door haar! Op een andere manier, maar Lotus had ook hem geholpen en het had duidelijk gewerkt, want we stonden hier nu wel samen en we hadden het allebei gehaald! ‘Oh, oké.’ Uriah grijnsde en wiebelde met zijn wenkbrauwen. ‘Veel plezier. Geen dingen doen die ik ook niet zou doen. Of juist wel.’ Lachend trok hij mijn beanie over mijn hoofd heen, waarna hij wegrende. Ik schudde lachend mijn hoofd en trok de stof weer een stuk omhoog. Die jongens had echt teveel energie. Al helemaal als ik me bedacht dat hij net nog in zijn angsten had gezeten. Gelukkig waren we nu allemaal vrolijk, omdat de meesten het wel hadden gehaald. Er waren er in ieder geval weinig die het niet hadden gehaald. Volgens mij waren de scores er nu voornamelijk voor de banen. Ik wist nog niet eens wat ik wilde doen! Of wat ik kon doen! Ik was nu gewoon opzoek naar Lotus! Ik liep echter al een tijdje door de menigte en ik had geen idee waar ze was.

Lotus.
De laatste dagen waren echt niet te doen geweest. Mijn hoofd had zoveel pijn gedaan, dat ik had gedacht dat het op een gegeven moment zelfs zou gaan ontploffen. Er waren te veel gedachten waar ik van mezelf ook echt naar had moeten luisteren en die ik had moeten overwegen. Ik had me om heel wat dingen druk moeten maken en ik had niet echt geweten hoe ik alles zelf goed uit had moeten leggen aan andere mensen. Dat kon ik ook niet, ik kon mezelf nauwelijks vertellen wat ik moest doen. Daarbij had ik mijn mond moeten houden. Ik had het Cameron kunnen vertellen, maar dan was de kans groot geweest dat hij naar zijn ouders was gegaan. Eric had echt wel iets door als er morgen helemaal niemand meer in Abnegation was. Dan wist hij gewoon dat het moest komen van iemand die uit die factie was gekomen. En aangezien er heel er weinig mensen uit Abnegation waren, waren de ogen vanzelf wel een keer op Cameron en dus ook op mij gericht. Op een gegeven moment had ik zelf op het punt gestaan om naar Four te gaan en er met hem over te praten. Ik wist niet echt waarom, maar het had me gewoon een goed idee geleken. Daar had ik ook vanaf gezien. Hij had ook familie in Abnegation. Ik wist nog precies wie hij was, maar dat leken niet heel erg veel mensen meer te weten. Hoe dan ook, ik had dit allemaal zelf op moeten lossen, op de een of andere manier. Het had er uiteindelijk voor gezorgd dat ik behoorlijk prikkelbaar was geweest. Vooral met de angsten. Ik had Cameron en Uriah een beetje te duidelijk gemaakt dat ze er door heen moeten gaan op een zo normaal mogelijke manier. Iets wat op sommige momenten echt tot irritatie van mijn kant uit had geleid. Volgens mij hadden ze er allebei niets van begrepen, vooral Cameron niet. Ik was niet altijd even aardig voor hem geweest, maar dat had ik wel weer een beetje goed gemaakt met de tijd die we samen door hadden gebracht in bed. De afgelopen dagen was er eigenlijk geen nacht geweest dat hij niet bij me was blijven slapen. Ondanks dat ik op sommige momenten er ook echt uit had gemoeten voor Uriah, om met hem te kunnen oefenen. Cameron had gewoon nog in het bed gelegen toen ik weer terug was gekomen. Het was fijn om tegen hem aan te kruipen en even te doen alsof er helemaal niets aan de hand was, wat het dus wel was! Het zou vandaag gebeuren. Eric had mensen bijeen geroepen om er voor te zorgen dat iedereen het serum toegediend kreeg. Ik wist niet hoe het werkte en dat wilde ik ook helemaal niet. Ik was het er nog steeds niet mee eens en i k wist ook niet helemaal wat ik moest doen. Cameron moest bij het alles uit de buurt blijven, anders zou het opvallen dat hij er niet op reageerde. Daarom was ik van plan om hem vanavond mee te nemen naar mijn kamer, zoals de afgelopen dagen. Maar ik zou er in ieder geval voor zorgen dat hij vannacht, wanneer het commando kwam, hij er niet was. Eric zou me ophalen, dat wist ik zeker. Dus ik kon Cameron niet echt ergens in het zicht verstoppen en ik kon er ook niet voor zorgen dat hij bij bewustzijn was. Ik was iets van plan, wat niet heel erg aardig was en waardoor Cameron mogelijk een hekel aan me zou krijgen, maar dat was beter dan dat hij mee werd genomen voor testen of misschien wel meteen dood werd geschoten door Eric. Want die zou dat met alle genoegen doen. Ik liep uit het kantoor van mijn vader, met wie ik nog even snel wat dingen door had genomen. Ik kon niet echt bepalen of hij het er wel mee eens was of niet. Onze banen werden eigenlijk gewoon aan de kant geduwd, maar uiteindelijk deed hij wel heel netjes mee, iets wat me irriteerde. 

Cameron.

Ik had verwacht dat Lotus wel in de buurt was geweest. Ik zat in haar groep, er waren meerderen uit haar groep die het hadden gehaald! Dat was ook door haar gekomen. Voornamelijk door haar, als ik keek naar mezelf. Zonder haar had ik nooit geleerd hoe ik met mijn angsten om had moeten gaan op de manier zoals het hoorde! Dan had ik dingen gedaan die niet eens mogelijk waren geweest, zoals het manipuleren van de simulaties, of oplossingen verzinnen die totaal niet logisch waren. Het had me wel meer tijd gekost om door te angsten heen te komen. Ik was nog steeds snel geweest, maar ik had meer moeten nadenken over wat ik had willen doen, hoe ik het op had kunnen lossen. Ik was naar de andere kant van de Chasm geklommen, in plaats van dat ik mezelf had laten vallen en ik had mezelf omhoog weten te trekken uit het drijfzand, in plaats van dat ik mezelf gewoon had laten zakken, omdat het toch niet echt was geweest. Ik had mijn best gedaan en blijkbaar was dat goed geweest! Ik had het gehaald en dat wilde ik graag met Lotus delen! Het was juist heel erg vreemd om dat niet te doen! De laatste paar avonden had ik eigenlijk gewoon bij haar geslapen en het was heel fijn geweest. Ook omdat we gewoon hadden kunnen blijven liggen in de ochtend. Soms had ze weg gemoeten om Uriah te helpen, maar dat was niet erg geweest. Dat had ik volledig begrepen! Ik had ook gewild dat hij het had gehaald, wat blijkbaar zo was! Daar was ik zelf heel erg blij mee, aangezien hij een vriend was geworden en ik had geen idee hoe het hier zou zijn zonder hem. Dan zou het vast een stuk minder leuk zijn. ‘Hebben jullie Lotus gezien?’ vroeg ik aan een paar anderen en die wezen naar boven, wat haast betekende dat ze in het kantoor van haar vader moest zijn! Ik knikte, bedankte ze en liep vervolgens naar de trappen. De lift duurde toch veel te lang en waarschijnlijk zou ik haar dan mislopen! De trap aflopen was immers geen ramp! Op was een ander verhaal, maar op dit moment wilde ik graag naar Lotus toe en dan maakte het me weinig uit dat ik al die trappen op moest. Ik was veel te blij om er ook maar over na te denken! ‘Lotus!’ riep ik uit toen ik haar zag en ik liep op haar af, zodat ik mijn armen om haar heen kon slaan. Ik had het gehaald en dat kwam door haar! Zij had me geholpen met alles, ze was gewoon een goede steun geweest en daar verdiende ze ook echt wel wat voor. Ik had geen idee wat, het zou vreemd zijn om haar opeens een cadeau te geven, maar ze verdiende het wel! Ik had er echter lang niet genoeg punten voor om iets voor haar te kopen. Ik wist niet eens wat ze zou willen hebben! ‘Ik heb het gehaald,’ fluisterde ik zacht. Het was de eerste keer dat ik het echt hardop zei! Het bleef echt heel erg vreemd om door te zijn, om dit gewoon mijn thuis te kunnen noemen! Ik had geen idee wat ik nu ging doen. Volgens Uriah was het normaal om bij iemand te gaan wonen, anders zou je een appartement voor jezelf krijgen. Misschien kon ik wel bij Lotus wonen? Al wist ik niet of ze dat wilde. Misschien wilde ze nog wel dat stukje vrijheid en dat wilde ik haar ook gunnen! Anders was het ook niet meer leuk! ‘Dankjewel, voor alles. Dankzij jou heb ik het gehaald.’ Zo was het gewoon en dat moest er ook echt even uit! Zij was degene die het me allemaal had geleerd en die de tijd had genomen om me het allemaal bij te brengen!

Lotus.
Ik wist dat ik de afgelopen dagen echt als een of andere zombie rond had gelopen. Ik had de hele tijd in mijn eigen gedachten gezeten, waardoor ik op sommige momenten niet eens door had gehad dat iemand tegen me had gepraat. Het was ook veel geweest om over na te denken en ik had met zoveel dingen rekening moeten houden. Iedere keer als ik een oplossing had bedacht, was er wel weer iets wat niet helemaal werkte. Zo had ik ook gewoon met Cameron weg willen lopen, hoe stom dat ook klonk, maar ik was een Dauntless en die liepen niet weg. Ik had Cameron willen verstoppen voordat iemand ook maar de kans had gekregen om hem met het serum in te spuiten, want ik wist nog steeds niet precies wat het was en als ze wel het juiste hadden voor mensen die Divergnent waren, dat hij er dan alsnog onder zou komen, door een of andere knop op de computer. Ik wist het echt niet! Eric zou er voor zorgen dat Cameron het serum toegediend kreeg, alleen al omdat hij net had gezien dat Cameron bang was voor naalden. Iets wat me heel erg had verbaasd toen ik het de eerste keer had gezien. Hij was namelijk echt heel erg goed omgegaan met de spuiten die ik hem had gegeven. Nou was één naald wel wat anders dan heel wat naalden die tegelijk op je lichaam afkwamen. Dat was echt een hele vieze angst geweest in mijn ogen. Ik had wel begrepen dat hij er bang voor was geweest. Ik snapte het precies. Ik zou er zelf niet zo heel erg snel bang voor worden, maar ik had wel begrip voor zijn angsten. Hij was niet voor hele onnozele dingen bang. Ik glimlachte toen ik Cameron zag lopen en ik hoorde hem ook al hele erg snel. Ik vond het leuk dat hij naar me toe was gekomen, maar ik vond het zo vervelend dat ik tegen hem moest liegen. Dat had ik namelijk wel een paar dagen achter elkaar moeten doen. Als ik bij hem was, was het allemaal wel een beetje weer weggevaagd. Ik vond het echt fijn om dicht tegen hem aan te kruipen in bed. Hij was het nu wel een beetje meer gewend en vond het fijn om bij me te slapen, anders had hij ook wel de keuze gehad om beneden te slapen. Volgens mij waren ze er ondertussen aangewend dat hij daar niet meer had geslapen. Nu hoefde hij zich daar ook geen zorgen over te maken. Hij mocht kiezen waar hij wilde wonen, als hij ook een baan had kon hij wel een beetje kiezen wat hij wilde. Als het zo ver kwam, ik kon niet anders dan de hele tijd daar aan denken. Er was zo’n grote kans dat hij hier morgen niet zou zijn. Dat hij ergens in Erudite vast werd gehouden! "Hé." Zei ik zachtjes, waarna ik me goed in zijn armen liet vallen. Het was gewoon fijn om even in zijn armen te staan. Nu was het heel even goed. Het maakte niets uit hoe lang dat precies was.  "Je hebt het gehaald." Zei ik zachtjes. Dat was echt een hele goede prestatie! Het was niet makkelijk geweest, helemaal niet met mijn hijgende adem in zijn nek. De afgelopen dagen was ik niet altijd even lief voor hem geweest voor en na de angsten. "Ik ben echt heel erg trots op je." Ik pakte zijn gezicht even in mijn handen en streek zachtjes met mijn duimen langs zijn wangen. "Gefeliciteerd." Ik gaf hem voorzichtig een kus. Ik hoopte echt dat hij het op het moment niet door had dat er iets aan de hand was. "Moet je het niet vieren?" Het was wel duidelijk dat hij bij mij wilde zijn, dat hij het me mij wilde vieren en dat wilde ik ook wel. Maar hij moest eerst dat serum hebben, voordat Eric achterdochtig werd, daarna konden we wel naar mijn appartement.