Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ The Purge

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn hand zat nog steeds bij haar kin, merkte hij op, waardoor hij hem langzaam terug liet zakken. Hij wilde het niet ongemakkelijk maken voor Clary. Wat moest ze nu wel niet van hem denken? Haar woorden drongen tot hem binnen. Ze wilde niet zwak lijken.. Zwakte, het was het probleem. Hij ademde diep in en antwoordde terug, zijn stem rustig. "Het is geen zwakte wat ik zie, Clary." Het was niet de oplossing om een barrière om haar heen te bouwen. Om alles van haar weg te houden en te doen alsof het haar niets deed. Het zou haar niet helpen, misschien zou het het zelfs nog wel erger maken. Een kleine pauze onderbrak hem, maar al gauw zette hij het voort. "Vroeg of laat zal het weer naar boven komen, geloof me," mompelde hij, zowel voor zichzelf als voor Clary. Bij hem was het ook zo gegaan, het moment dat hij de arena uitkwam. Een aantal jaren geleden, 2 jaar om precies te zijn. Hij had alles van zich afgebeten -zoals hij altijd deed- en moet je kijken wat het met hem had gedaan. Na al die tijd kon hij amper meer slapen door de beelden die dag en nacht door zijn hoofd spookten. De gebeurtenissen stonden in zijn geheugen, permanent. Er was geen ontkomen meer aan.. Hoe langer ze ermee rond zou lopen, hoe erger het zou worden zodra alles terug kwam bij haar.
Hij keek toe hoe de tranen over haar wangen stroomden. Het leken er steeds meer te worden. Hij wist nooit zo goed hoe hij met dit soort dingen om moest gaan. Adrian had zich er altijd buiten gehouden. Zolang hij mensen op een afstand hield, konden ze hem ook niet in de steek laten. Dan zou hij geen pijn voelen wanneer ze zomaar verdwenen of zich tegen hem op zetten. Maar hij kon haar toch moeilijk zo laten zitten?
Hij twijfelde even maar sloeg uiteindelijk zijn armen om haar heen, waarna hij haar zachtjes tegen zich aan drukte. Het was wellicht onbeleefd, toch was het de enige optie die hij zag. Hij kon het gewoon niet aanzien hoe ze leed zonder er iets aan te doen. "It's going to be okay," suste hij bemoedigend. "It's all going to be okay."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:
Ik hoorde hem dan zeggen dat het geen zwakte was die hij zag, wat was het dan? Sterkte was het in ieder geval niet. Ik kon er gewoon niets aan doen dat ik huilde, ik kon het ook niet stoppen. Ik wist niet eens dat iemand zoveel tranen kon hebben. Natuurlijk had ik al wel eens gehuild, maar op die momenten zat ik meestal alleen in mijn kamer waar niemand me kon zien of horen, ik wilde zelfs nooit dat mijn ouders me zagen huilen. Ik wist hoe verschrikkelijk ze het vonden als ik ongelukkig was. Mijn ouders deden er alles voor om me gelukkig te maken, ze waren zo aardig en lief, voor iedereen en dan gebeurde er zoiets vreselijks met ze. Ze waren te goed om zo'n dood te hebben. Op dit moment had ik liever gehad dat ze mij gewoon hadden neergeschoten en dat ze mijn ouders gewoon met rust hadden gelaten, maar dan zaten mijn ouders natuurlijk weer met dat verschrikkelijke gevoel en dat wilde ik ook niet. De gedachte om geen familie meer te hebben was ook gewoon verschrikkelijk. Ik bedoel, ik was nog zo jong en opeens heb ik niemand meer. Ik vrienden, geen familie, niks. Oké, Adrian was er nu wel, maar ik wist niet of ik hem een vriend kon noemen. Misschien wel, misschien niet. Ik had ergens het gevoel van wel, maar misschien wilde hij wel geen vriendschap met me en deed hij dit allemaal uit medelijden. Ik kende hem dan ook nog niet goed genoeg om te weten of het uit vriendschap of medelijden was.
Ik voelde dat hij opeens zijn armen om me heen sloeg en me een beetje tegen zich aandrukte. Ik hoorde hem zeggen dat alles goed zou komen, maar of dat echt was wist ik niet. Ik wist nog steeds niet wat ik moest doen. Ik was bang. Heel erg bang zelfs. Ik wilde gewoon niet helemaal alleen zijn, niemand wilde zoiets. Ik voelde me toch een beetje rustiger worden, alhoewel de verschrikkelijk pijn die ik had niet verdween. Mijn hart deed zo veel pijn, alles wat er gebeurd was maakte me kapot. Oké, ik wist wel dat ik nu veilig was, maar daar ging het me niet om. Ik had verschrikkelijke dingen gedaan, terwijl ik geeneens de keuze had. Dat kwam allemaal door die zieke mensen die het nodig vonden een zuivering te organiseren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Misschien was het verkeerd van hem om zo te doen. Om zich met haar te bemoeien, in haar buurt te zijn. Hij had uit haar buurt moeten blijven of haar weg moeten brengen. Weg van de chaos die er intussen aan het ontstaan was. Dan was ze thuis geweest, in een omgeving waar ze zich waarschijnlijk meer op haar gemak voelde. Waar ze in alle rust kon rouwen om haar ouders, zonder een of andere vent om zich heen. Maar hij kon haar toch moeilijk weg sturen? Zeggen tegen haar dat ze het zelf maar moest uitzoeken? Het knaagde aan hem. Het gevoel dat hij egoïstisch deed om te denken dat hij haar ermee kon helpen. Ookal was zijn situatie vergelijkbaar, gezien het feit dat hij zowel dood was voor zijn familie als zij voor hem. Het was niet te bedenken waar ze nu wel niet doorheen moest gaan.
Na een tijdje haalde hij zijn armen voorzichtig weg. Een klein afstandje ontstond tussen hen twee in, zodra hij in haar ogen staarde en voor korte tijd zweeg. Lang duurde het niet voor hij zich wist te herpakken. Het was immers niet al te beleefd om te staren, bedacht hij zich. Het zou haar alleen maar ongemakkelijk laten voelen. Hij schonk haar een kleine glimlach. "Misschien helpt het om wat te proberen te slapen. Je zal vast wel doodop zijn," zei hij tegen haar, waarna hij op stond en naar zijn kledingkast liep. Of hij überhaupt in slaap zou kunnen vallen was de vraag, desondanks was hij bereid om een poging te wagen. Hij zag er al uit als een of andere zombie, veel slechter kon het toch niet worden. Hij zocht even rond tussen zijn kleding en vond al snel een zwart shirt. Het zal haar zeker te groot zitten maar hij had nou eenmaal geen meidenkleding in zijn bezit. En wat zou het ook, ze zou er niet al te lang blijven. Hij kon zich voorstellen dat ze stond te trappelen om er morgen weg te gaan, of nouja morgen, vandaag. Het was allang middernacht geweest. Hij pakte nog snel zijn joggingbroek en stapte dan naar Clary toe, aan wie hij het shirt overhandigde. "Het lijkt me niet dat je in die kleding wilt slapen," zei hij grinnikend. Ook zij zat onder het bloed, althans, zijn bloed. Met veel zekerheid kon hij het niet zeggen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:
Aan de ene kant wilde ik liever thuis zijn, aangezien ik daar gewoon alleen kon zijn, maar aan de andere kant wilde ik ook niet naar huis toe aangezien de lijken van mijn ouders er lagen en ik het niet zag zitten om die lijken voor een tweede keer te zien. Ik vond het al erg om het één keertje te zien, laat staan voor een tweede keer. Ik had al lijken genoeg gezien toen het licht aanging in de arena, dat was echt geen aangenaam zicht. Al die levenloze lichamen vol met schotwonden en al dat bloed, het was echt smerig. Natuurlijk was ik wel blij dat ik niet alleen was in de arena, ik wist sowieso al niet wat ik moest doen toen Adrian bij me was, laat staan als ik alleen geweest was. Dan was ik waarschijnlijk na een paar minuten al dood geweest. Ik dacht eerst ook dat het mijn dood ging zijn, maar ik had het overleefd al weet ik niet of ik daar wel zo blij om moest zijn. Het was fijn dat ik niet dood was natuurlijk, maar ik voelde me heel slecht. Beelden van heel de avond bleven maar door mijn hoofd spoken wat helemaal niet prettig was. Ik kreeg het allemaal niet uit mijn gedachten, wat ook wel normaal was, zoiets vergat je eenmaal niet snel. Ik wist niet eens of ik dit wel zou kunnen vergeten, waarschijnlijk niet, daar was het allemaal te heftig voor. Het was een situatie die je voor altijd zou onthouden, wat natuurlijk helemaal niet fijn was want ik wilde het liefst alles vergeten dat er was gebeurd. Ik hoopte nog steeds dat dit één van mijn nachtmerries was en dat ik wakker zou worden door mijn moeder doe aan mijn deur stond te kloppen en zei dat ik moest opstaan. Waarschijnlijk was dit niet het geval, dit was jammer genoeg allemaal echt.
Ik voelde dat hij zijn armen na een tijdje weg haalde, die omhelzing had wel geholpen, ik was rustiger geworden. Het was me gelukt om mijn tranen te stoppen. Ik was sowieso iemand die snel rustiger werd als iemand me omhelsde, maar dat hing er ook vanaf wie het deed. Eigenlijk was het best gek dat hij me zo rustig kon krijgen, normaal lukte dat alleen als mijn moeder of vader dat deed, voor de rest kon niemand me rustig krijgen door me een knuffel te geven. We hadden een tijdje oogcontact, maar na een tijdje keek ik toch weg aangezien ik niet wilde dat het ongemakkelijk zou worden. Oogcontact kon voor een ongemakkelijke situatie zorgen en dat wilde ik het liefst vermeiden. Ik zag hem naar zijn kast lopen, ik keek gewoon even naar hem. Naja, wat moest ik anders doen? Ik zag dat hij een shirt van hem overhandigde. 'Dankje,' zei ik dan waarna ik even kort, zwak glimlachte. Meer dan een zwakke glimlach kon ik hem niet geven, dat lukte me niet maar dat begreep hij vast ook wel. Het leek me niet bepaald fijn om in deze kleding te slapen, het hing onder het bloed, van hem en nog wat andere mensen. Ik wist niet van welke mensen ik bloed aan me had hangen en ergens wilde ik het ook niet weten. 'Ehm... Waar moet ik eigenlijk slapen?' vroeg ik dan aan hem, naja, we staan natuurlijk in zijn kamer dus ik wist niet waar ik moest slapen. Niet dat ik veel zou slapen, dat ging me waarschijnlijk niet lukken na die zware en drastische avond in de arena.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Bij het horen van haar antwoord knikte hij maar, als teken dat het goed was. Het was wel het minste wat hij kon doen. Insgelijks kon hij haar niet zomaar ergens achterlaten. Hij had niet van haar gehoord of ze nog broers of zussen had, maar aan haar stemming te zien had het geen nut om ernaar te vragen. Het zou haar alleen nog maar meer laten voelen alsof ze echt helemaal in haar eentje was.
Hij was net van plan om naar de badkamer te lopen en zich om te kleden, wanneer ze een vraag stelde. Het leek hem wel duidelijk waar ze kon slapen, anders hadden ze zich allang niet meer hier bevonden. Waarschijnlijk had ze die hint dan nog niet opgepakt. Hij stopte met het lopen en draaide zich langzaam om. "Je kan in het tweepersoonsbed slapen," zei hij met een kleine glimlach, om haar er wat beter over te laten voelen. "Ik slaap wel op de grond als je dat fijner vind," voegde hij er nog aan toe. Hij kon zich voorstellen dat ze zich niet echt op haar gemak zou voelen met hem naast zich. Ze kende hem tenslotte niet zo lang, laat staan goed. Hem maakte het vrij weinig uit, hij zou afwachten wat ze wilde. Stel dat ze liever in haar eentje sliep, kon hij altijd nog wat kussens pakken en het gebruiken als een matras. Hij had het al vaker gedaan. Het lag dan wel minder fijn als zijn eigen bed, slapen zou hij waarschijnlijk toch niet. Of hij nou lag op het bed of op een aantal kussens, het zou zijn slapeloosheid niet weg kunnen halen. Met een beetje geluk had hij nog net genoeg slaappillen om hem buiten bewustzijn te krijgen. Het zou Adrian in elk geval opluchten, een nacht ondoordringbare slaap. Hoeveel hij erdoor heen had gewerkt de afgelopen weken, maanden? Hij was de tel kwijtgeraakt. En eerlijk gezegd deed het hem niets. Het was de enige manier voor hem om toch nog te kunnen slapen, veel meer zat er niet op. Het was dat of zich hele nachten wakker moeten houden en zich voor te moeten bereiden op paniekaanvallen. De nachtmerrie's van de arena en de overledenen deden hem verder ook niet veel goeds. Als hij dan moest kiezen nam hij nog liever de pillen. Zelfs al wist hij dat hij er mee zou moeten kappen, hij kon niet zonder. Hij merkte dat zijn gedachten afdwaalden en probeerde bij het onderwerp te blijven. "Je kan je hier omkleden, ik ga wel even naar de badkamer."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:
Het voelde eigenlijk best wel raar om geen levende ouders meer te hebben. Ergens besefte ik het nog niet helemaal, maar ergens ook weer wel. Het was moeilijk om uit te leggen, ik begreep er zelf eigenlijk niet heel veel van. Ik probeerde er dan ook niet te veel meer over na te denken. Ik moest even wat rust hebben in mijn hoofd want steeds nadenken over mijn ouders liet me eigenlijk alleen maar slechter en slechter voelen. Ik hoopte dus ook maar dat ik zo wat kon slapen want ik was wel een beetje vermoeid, het was ook een zware avond geweest. Ergens had ik het gevoel dat ik eigenlijk blij moest zijn, blij dat ik nog leefde, maar dat was ik niet. Ik was alles behalve blij. Ik was natuurlijk wel heel dankbaar dat Adrian me had geholpen, al had ik eigenlijk het gevoel dat ik liever dood had willen zijn. Niet dat ik gekke gedachtes kreeg hoor, helemaal niet, maar dan had ik me niet zo rot gevoeld en was ik gewoon bij mijn ouders geweest.
Ik hoorde hem dan zeggen dat ik in het tweepersoonsbed kon slapen. Daarna zei hij ook dat hij op de grond kon slapen als ik dat fijner vond. 'Nee, dat hoef je niet te doen,' zei ik. Hij moest niet op de grond slapen. Ik vond het niet zo erg om bij hem te slapen en het was maar voor één nachtje dus ik ging er geen probleem van maken. Waarschijnlijk ging hij sowieso al weinig slaap hebben, dat kon niet anders na zo'n dramatische avond dus ik wilde hem de grond besparen. Zo erg was het ook niet, ik bedoel als ik zou kunnen slapen merkte ik er toch niets van dat er iemand naast me lag. Als hij op de grond zou slapen zou ik me nog schuldiger voelen en dat wilde ik eigenlijk ook mezelf besparen want ik voelde me al schuldig genoeg. Ik had die avond een paar mensen vermoord en dat vond ik al erg genoeg. Hij zat al met zijn schouder en misschien ging hij dan ook nog rugpijn krijgen als hij op de grond ging slapen en dat wilde ik hem ook besparen. Ik knikte even toen hij zei dat ik me hier kon omkleden en dat hij dan wel even naar de badkamer ging. Wat zou ik blij zijn als ik eindelijk die bebloede kleren uit kon doen. Ik moest dan wel een shirt van Adrian aan doen maar dat was ook niet zo erg, het wist nu al dat het veel te groot zou zijn dus het zou eruit zien als een soort van jurkje.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze antwoordde gelijk terug, wat hem ergens verbaasde. Desondanks hield hij het voor zichzelf en zette een glimlach op. Het verwaterde al snel en was misschien niet zo geloofwaardig als hij het bedoeld had, maar hij was te vermoeid om er verder nog moeite in te stoppen. "Oké, maar als je het toch anders wilt moet je het maar zeggen," zei hij tegen Clary, waarna hij zich omdraaide en naar de badkamer liep. De deur sloot hij achter zich als teken dat ze zich kon omkleden. Zelf wisselde hij zijn jeans om voor zijn joggingbroek en was al snel klaar. De broek legde hij op de wasmand neer, gezien hij geen zin had om het ergens anders heen te brengen. Ook wilde hij zich niet nogmaals wagen in de drukte, uit ervaringen wist hij dat het er nog lang niet voorbij was. Pas rond een uur of 4, half 5, dan waren de meesten weg. Hoe laat het nu was was voor Adrian onduidelijk, maar aan het vage geluid te horen waren er nog vele mensen aanwezig. Te veel voor de gebeurtenis om voorbij te zijn dus.
Een zucht rolde over zijn lippen, terwijl hij zich omdraaide en passen zette naar de wasbak. De spiegel die erboven hing stond recht tegenover hem en maakte dat hij zichzelf kon zien. Lang hield hij het niet vol, na een paar seconden liet hij zijn hoofd al zakken. Zijn handen steunden op het oppervlak van de wasbak, zijn ogen gesloten. Hij kon het niet aanzien hoe hij was veranderd. Er was niets meer over van hoe hij eerder was. Het liet hem walgen van zichzelf en maakte dat hij het vertikte om zich er nog een keer mee te confronteren. Zijn blik wendde hij - nadat hij zijn ogen weer geopend had - af naar het kastje naast zich, de plek waar het potje met pillen stond. Zou hij..? Het zou hem kunnen helpen om de nacht door te komen. Om de rust in zijn hoofd weer te laten terugkeren en zijn gedachten over alles achter zich te kunnen laten. "Verdomme," siste hij zacht, volgend door zijn bewegingen naar het kastje toe. Het potje pillen nam hij in zijn hand, waarna hij het wat liet zakken. Hij wist dat het slecht was, dat hij ermee op moest houden. Maar hij had genoeg gehad van de nachten waarin hij alleen maar voor zich uit kon staren. Waarin hij zijn ogen niet kon sluiten zonder alles opnieuw voor zich te zien. Hij wilde het niet, ondanks alles gaf hij er toch aan toe. Hij draaide de deksel eraf en nam een aantal pillen in zijn hand. In een beweging werkte hij ze naar binnen met een glas water.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:
Ik knikte maar toen hij zei dat als ik het toch anders wilde ik het maar moest zeggen. Ik zou niet van gedachte veranderen, ik ging hem niet op de grond laten slapen. Dan sliep ik nog liever op de grond. Ik vond het ook niet zo'n probleem om bij hem in hetzelfde bed te slapen, het bed was toch groot genoeg dus er was plek zat. Naja, normaal zou ik niet zo snel met een jongen het hetzelfde bed slapen, maar ik wilde op het moment ook niet naar huis toe gaan. Ik was er te vermoeid voor. De volgende ochtend zou ik dan ook meteen naar huis toe gaan want ik wilde niemand hier tot last zijn. Dat wilde ik nooit, ik vond het altijd vervelend als ik ergens anders moet overnachten als het niet anders ging. Ik kon ook niet naar huis toe gaan want buiten was het zeker nog niet veilig. De zuivering was nog steeds niet gedaan. Ook al was ik al uit de arena, buiten liepen er nog steeds wat gekken rond en daar wilde ik liever niets te maken mee hebben. Wat er al gebeurd was vanavond was al heftig genoeg. Nog steeds hoorde ik af en toe wat geroep van mensen, waarschijnlijk was het nog steeds heel erg druk daar in de zaal. Ik was blij dat ik daar weg was, al die juichende mensen met die verschrikkelijke grijns op hun gezichten...
Ik zag dat hij naar de badkamer toe liep en de deur achter zich sloot wat dus wilde zeggen dat ik me kon omkleden en dat ik eindelijk die bebloede kleren uit kon doen. Het was echt vies. Ik hield sowieso niet echt van bloed, dus was het niet fijn om kleding vol met bloed aan te hebben. Ik deed mijn kleren dan maar uit en trok het shirt dat hij me gaf. Het shirt was natuurlijk te groot, maar dat was juist de bedoeling. Zo werd alles bedekt wat bedekt moest worden. Het zat eigenlijk ook verrassend comfortabel, in ieder geval beter dan de kleding die ik daarnet aan had. Alles was beter dan kleren die onder het bloed hingen. Ik voelde me dan ook meteen iets beter, wat wel normaal was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij baalde flink van zichzelf op dit soort momenten. Hoe hij zich zo over kon laten gaan om wat pillen, alleen maar om normaal te kunnen slapen. Hij zou het helemaal niet op zo'n manier moeten doen. En toch deed hij het steeds weer, haast elke avond, voor een uitweg aan de realiteit van eerder die zich na al die tijd nog in zijn hoofd afspeelde. Hij ademde nog diep in, waarna hij het potje dicht draaide en het terug zette. Hij wist niet of Clary het nodig zou hebben, maar anders zou hij het wel merken. In elk geval hoopte hij dat het bij hem zou helpen..
Hij was voor even doodstil om te kunnen horen of ze al klaar was. Hij kon tenslotte niet ineens door de deur lopen wanneer ze zich aan het omkleden was, toch? Hij hoorde nog zacht wat geluiden, echter duurde het niet lang voor het gestommel was gestopt. Lang zou het niet moeten duren om je om te kleden, dacht hij zo. Hij twijfelde dan ook niet aan zijn gehoor en dronk nog snel wat water, waarna hij de deur opende en terug liep naar binnen. Clary zag hij er staan in zijn shirt. Of nouja.. shirt, eerder een jurkje bij haar. Het was een aantal maten te groot, toch kon ze het wel hebben. Het zag er schattig uit, al zou niemand het uit zijn mond horen. Hij was te koppig om het toe te geven, laat staan dat hij haar nog niet lang kende. Hoe zou het wel niet overkomen voor haar? In plaats van wat te zeggen, kruiste zijn blik de hare en liet hij een zwakke glimlach zien. Hij baande zijn weg naar het tweepersoonsbed en liet zich er neerzakken. Voor een tijdje bleef hij zo zitten, tot zijn ogen naar een voorwerp op zijn nachtkastje werd getrokken. Een papiertje met een of andere foto nam het kleine beetje ruimte wat er nog was in. Hij schoof het naar zich toe en pakte het vast, zijn vingers gleden over de tekst. Het was zijn moeder's handschrift, hij had het zelfs nog van ver kunnen zien. Net, met veel krullen en klein geschreven. Veel was er niet op te lezen, op 1 zin na die bij hem bleef steken. Het stond helemaal onderaan gekrabbeld, haast onleesbaar. 'Family Ozera, 23-06-2010.' Het was de familie reünie, besefte hij nu. Een ijskoude uitdrukking stond op zijn gezicht, zijn ogen kil op hetgeen in zijn handen gericht. De foto.. Hij kon het niet aanzien hoe ze er bijstonden. Ze waren gelukkig, oprecht gelukkig. En kijk wat er van over was gebleven. Hij ademde diep in en begon het papier hardhandig in stukken te scheuren, die elk terechtkwamen op het oppervlak van zijn nachtkastje. Het maakte hem niets uit waar, zolang het maar uit zijn zicht bleef. "Damned," mompelde hij gefrustreerd. Waarom deed ze hem dit aan? Hadden ze dan nog niet door dat ze hem niet konden helpen? Een foto uit de tijd waarin er nog niets aan de hand was zou niets veranderen, het maakte het bij hem alleen maar erger. Het was zijn moeder's manier om zijn vader te vergeven, maar hij? Hij kon niets dan toekijken hoe alle omstandigheden met de dag erger werden. Zonder nog iets te zeggen ging hij liggen op zijn rug, zijn gezicht naar het plafond gericht.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:
Ik keek even kort om me heen, zijn kamer zag er eigenlijk wel als een typische jongenskamer uit, maar het was wel ordelijk. Ordelijker dan een normale jongenskamer eruit kon zien want ik wist dat veel jongens erg slordig konden zijn. Ik was al wel eens op een jongenskamer geweest, van vrienden dan toch. Toen dat ik nog vrienden had tenminste. Toen ik nog in ons vorig huis woonde en mijn ouders nog gewoon werk hadden, was alles gewoon normaal. Toen had ik ook nog een vriendengroep waar ik eerst best hecht mee was. Die groep bestond uit drie meisjes waaronder ik dus en nog drie jongens. Daarom was ik dus al eens op een jongenskamer geweest en het zag het veel slordiger uit dan Adrians kamer. Toen ik naar het andere huis moesten verhuizen omdat we geld problemen kregen, vonden ze me opeens niet meer goed genoeg waar ik niets van begrijp, maar zo wist ik ook meteen dat ze helemaal geen goede vrienden waren. Het was wel jammer en ik voelde me echt heel erg verraden toen, heel die tijd was ik voorgelogen door die vrienden die eigenlijk helemaal geen vrienden waren.
Ik zag dat Adrian niet heel veel later zijn kamer binnen kwam, net na dat ik me had omgekleed. Ik vond het het niet zo erg dat hij me zag met enkel een t-shirt van hem aan. Je zag ook niets verkeerd, alles wat bedekt moest worden was bedekt. Oké, ik moest natuurlijk wel niet gaan bukken want dan kon je wel dingen zien die niet hoefde, maar ik was ook niet van plan om dat te doen. Zijn shirt zat eigenlijk heel erg comfortabel en het rook ook best lekker, wat het natuurlijk toch iets aangenamer maakte. Misschien vond ik het ook wel zo lekker ruiken omdat ik daarnet die lucht van dat bloed had, en bloed rook ook niet bepaald aangenaam. Nog steeds vond ik het toch een beetje raar om hier te slapen, maar dat wilde niet zeggen dat ik het erg vond. Ik vond het niet erg, maar ik vond het gewoon een beetje raar. Ik had nog nooit bij een jongen geslapen of zo.
Toen ik zag dat hij op het bed ging zitten, deed ik dat ook maar. Ik kon moeilijk wachten tot dat hij zei dat ik moest gaan zitten of zo. Ik zag dan dat hij papiertje vast nam en er even naar keek. Na een tijdje zag ik dat hij het papiertje in stukken scheurde. 'Waarom deed je dat?' vroeg ik dan aan hem doelend op waarom hij dat papiertje in stukken scheurde, maar dat had hij vast wel door. Ik wist niet of ik her eigenlijk wel mocht vragen, maar oké. Wat moest ik dan doen? De hele tijd stil zijn? Dan vond hij me vast ook maar saai en dat wilde ik ook niet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Waarom? Wat deed de foto op zijn nachtkastje? Wilde ze hem eraan herinneren wat er veranderd was? Aan hoe het er vroeger aan toe ging toen hij wel gelukkig was? De tekst van het briefje ging steeds door hem heen. Elk woord werd alsmaar herhaald alsof het een irritante songtekst was die hij onmogelijk uit zijn hoofd kon krijgen.

Do you still remember this? Because I do. A lot has changed since this picture was taken, I know that. But can't you remember what it used to be? Without all the fights that take place every night?
You might feel like giving up, but I can't. I'm not going to give up on this. And you shouldn't either.
You were so happy that day. We were so happy. We can still be, I just know it.
Just have a little faith and you'll see, Adrian. I promise you, you will.

Het was onvoorstelbaar hoe ze erin kon geloven. Hoe ze kon denken dat alles weer goed zou komen na alles wat er gebeurd was. De spanning was om te snijden, alleen al wanneer hij in de buurt van zijn vader en zijn broer was. Beide waren ze bezweken onder de eisen van de royals. Jake werd gewoon meegetrokken in de afgrond tijdens de val. Was het dan zo vreemd dat hij afstand hield? Dat hij in tegenstelling tot de rest er niets mee te maken wilde hebben? Hij zuchtte diep en plaatste zijn handen achter zijn hoofd. De gedachten probeerde hij weg te drukken, terwijl hij langzaam voelde hoe de pillen begonnen te werken. Zijn ogen vielen nog niet dicht, verre van zelfs, maar de vermoeidheid werd steeds groter.
Clary's vraag had hij wel gehoord maar het duurde even voor hij antwoorde. Wat moest hij zeggen? Dat daar is een foto van de meest gehate personen in mijn leven? Nee, hij kon het niet maken om het er uitgebreid met haar over te hebben. Hij kon zich niet zomaar laten gaan voor haar ogen in zaken waar zij niets vanaf wist. "Omdat het me aan dingen doet denken waar ik niet aan herinnerd wil worden," zei hij met weerzin. Hij had er geen baat bij om herinnerd te worden aan het verleden, iets wat zijn moeder blijkbaar nog niet gemerkt had. Het liet hem alleen nog maar meer denken aan hoe het eerder was.
Een vraag schoot hem te binnen. Een die totaal uit het niets kwam, random. Hij had het al gezegd voor hij er over na had gedacht, zoals wel vaker het geval was. Toch was hij wel nieuwsgierig naar het antwoord.
"Heb je ooit wel eens.. weg willen lopen? Weg van alles om je heen en gewoon ergens overnieuw beginnen?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:

Ik wist eigenlijk niet of hij het wel fijn vond dat ik hem die vraag stelde. Ik moest me eigenlijk ook helemaal niet bemoeien met zijn privéleven. Ik wist geeneens waarom ik die vraag aan hem stelde, het was eruit voor ik kon nadenken. Ik was ook een erg nieuwsgierig iemand, dat was soms een best slechte eigenschap van me. Als ik me dan echt heel goed voelde bij iemand, was ik nog nieuwsgieriger. Daarom probeerde ik me nooit ergens heel goed te voelen, ik wist dat het erg irritant kon zijn als ik té nieuwsgierig werd. Wilde hij zelfs wel antwoorden op die vraag? Misschien lag het wel te persoonlijk en dan begreep ik het wel als hij geen antwoord wilde geven.
Ik hoorde dat hij na toch een stilte antwoord gaf op mijn vraag, hij deed het omdat het hem aan dingen deed denken waaraan hij niet herinnerd wilde worden. Ik begreep wel wat hij bedoelde. Naja, de situatie zelf begreep ik natuurlijk niet omdat ik er niets over wist, dat hoefde ik ook niet. Ik had zelf ook veel dingen waaraan ik niet herinnerd wilde worden. Daar hoorde de afgelopen avond ook bij, maar het was niet alleen deze avond waaraan ik niet meer herinnerd wilde worden. Er waren genoeg dingen gebeurd waaraan ik niet herinnerd wilde worden. Er waren zelfs heel veel dingen gebeurd waar alleen ik afwist, ik wilde er helemaal niet meer aan herinnerd worden waardoor ik het zelfs niet tegen mijn ouders wilden vertellen aangezien hun het waarschijnlijk toch weer gingen aanhalen. Ik kon vaak goed doen alsof ik gelukkig was terwijl ik dat soms helemaal niet was. Niet dat ik altijd ongelukkig was hoor, helemaal niet, maar ik deed vaak ook alsof zodat niemand vragen zou stellen. Ik wilde ook nooit zwak lijken, dat was ook een groot probleem. Elke keer als iemand me zag huilen, was ik zo bang dat diegene me zwak zou vinden, net zoals ik daarnet ook bij Adrian had toen ik moest huilen. Ik voelde me zo zwak en het lukte me niet om mijn tranen te stoppen. Gelukkig had hij me rustig gekregen door die omhelzing van hem, daar was ik hem nog steeds wel dankbaar voor. Ik was hem heel dankbaar, voor veel dingen. Hij had me geholpen in de arena, ik mocht van hem blijven overnachten in zijn kamer zodat ik niet meer door die chaos moest, het was hem net gelukt om me te troosten en hij luisterde naar me. Ik vond het toch fijn dat er iemand was die naar me wilde luisteren terwijl ik eigenlijk niet zo graag over mijn problemen sprak.
Ik hoorde Adrian na een tijdje wat vragen. Ik wist niet echt goed wat ik op zijn vraag moest antwoorden. Ik had het al wel vaker gehad dat ik eens weg wilde lopen en ergens overnieuw wilde beginnen. 'Ja, eigenlijk best vaak,' antwoordde ik dan. Het was wel waar, ik had het veel vaker gehad dat ik dat wilde. Het leek me soms ook best wel fijn om gewoon weg te gaan van alles en iedereen om me heen en opnieuw beginnen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het stelde hem ergens gerust wanneer ze hem meedeelde dat ze er zelf ook wel eens aan gedacht had. Het liet hem minder voelen alsof hij gek aan het worden was, sinds hij er haast elke dag over nadacht om te ontsnappen. Om het koningshuis achter zich te laten en ergens anders heen te gaan. Ver weg van deze plaats, kilometers weg van de herinneringen aan vroeger, maar het belangrijkste; weg van iedereen die hem omringde. Helaas was het makkelijker gezegd dan gedaan, gezien de maatregelen om het gebouw bewaakt te houden. Afgezien van zijn privé stalker Troy, die hem tot de dag van vandaag nog achtervolgde en hem geen enkele meter liet lopen zonder hem in de gaten te houden. Geen moment dat Adrian zich alleen kon begeven op een andere plaats dan zijn kamer. Een van de redenen waarom hij zich er vaak zowel overdag als 's nachts bevond. En deels omdat hij de rest van de bewoners wilde ontwijken, waaronder zijn vader. Het was er op zijn zachtst gezegd geen plezier voor hem om bij hen opgescheept te zitten.
"En je familie dan? Zou je ze achterlaten?" vroeg hij zich hardop af. Het was misschien niet het slimste om te vragen, gezien haar eerdere opmerking over haar ouders. Had ze verder überhaupt familie? Zijn vragen waren wellicht te persoonlijk, nu hij er zo over nadacht. Waarom kon hij nooit eerst nadenken voor hij iets zei?
Zijn ligpositie was niet al te best, toch kon hij haast niet anders. Zijn schouder was te pijnlijk om op te gaan liggen. Daarbij praatte Clary anders tegen zijn rug, wat ook niet het beste plan was. Het zou in ieder geval onbeleefd van hem zijn. Hij sloot zijn ogen maar voor hij zou slapen, zou het nog wel even duren. Het nam meestal een half uur voor de medicijnen begonnen te werken, hij was nu amper vijf minuten verder. Het slapen zal nog even op zich moeten laten wachten.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:
Ik wist niet precies waarom hij die vraag stelde, misschien had hij die gedachte soms ook wel eens. Volgens mij had iedereen wel eens dat hij/zij weg wilde lopen van alles en iedereen en opnieuw wilde beginnen, ik had dat in ieder geval vaker. Tot ik me besefte dat eigenlijk overal problemen waren. Ook al ging ik ver weg van hier, dan kreeg ik waarschijnlijk nog te maken met allerlei problemen dus ik wist niet of het dat wel waard ging zijn. Niet dat iemand me kon tegenhouden als ik toch besloot om weg te gaan, ik had toch niemand meer. Ik was helemaal alleen. Het klonk gek, maar het was zo. Ik wist niet of ik nog ergens familie had, de familie die ik kende was al dood. Misschien had ik ergens op deze wereld nog andere familieleden, maar het zou een eindeloze zoektocht worden om familieleden te zoeken die er misschien helemaal niet waren tussen de miljarden mensen op deze wereld. Ik was eigenlijk ook helemaal niet benieuwd of ik nog ergens familie had, die mensen kende ik toch niet en dan kon ik ze ook niet beschouwen als familie. Dan kon ik beter naar een paar vreemde mensen toestappen en doen alsof hun mijn familie waren, dan kreeg ik hetzelfde effect. Niet dat ik dat ging doen, ik was niet gek of zo. Dan bleef ik maar eenzaam in mijn eentje.
Ik hoorde na een tijdje Adrians stem weer, hij vroeg iets. 'Als ik nog familie had niet nee,' antwoordde ik. Had het aan mij gelegen, dan was ik al lang weg geweest, maar mijn ouders waren er nog. Nu niet meer natuurlijk, dus als ik nu weg wilde was er niemand die me tegenhield. Mijn ouders wilde ik nooit achterlaten, ik wist ook niet waar ik heen zou gaan. Maar mijn ouders kon ik gewoon niet achterlaten, daarvoor hield ik te veel van ze. Ik had echt een heel goede band met ze, ik kon alles tegen ze zeggen. Niet dat ik dat deed want ik had ook wel dingen die ik liever privé hield, maar ik kon wel alles zeggen. Ik vond het gewoon zo jammer dat ze er opeens niet meer waren. Ik kon het nog steeds niet echt geloven. 'Jij wel dan?' vroeg ik aan hem doelend op dat hij wel zijn familie achter zou laten. Ik kon zoiets echt niet doen. Ik wist sowieso al dat ik het erg zou vinden als ik zonder ouders moest leven, maar dat het zoveel pijn deed als nu had ik niet verwacht. Ik wist ook niet hoe ik me ooit nog normaal kon voelen in ons huis. Morgen moest ik weer terug naar huis toe gaan en ik wist dat het raar ging worden. Eigenlijk moest ik vandaag al naar huis toe, het was al lang middernacht voorbij. Ik was ook best vermoeid, maar het gevoel dat ik kon slapen had ik niet. Ik hoopte maar dat ik een oog dicht ging doen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Als ik nog familie had niet nee."
Damn. Hij had het inderdaad beter voor zich kunnen houden. Hij ook met zijn onhandige vragen elke keer, alles wat in hem opkwam was verkeerd. Verkeerde tijdstip, plek en de persoon. Het zou totaal niet meehelpen met hoe ze zich voelde, gezien het overlijden van haar ouders nog geen dag geleden had plaatsgevonden. Hij was goed op weg om haar serieus overstuur te maken, had hij zo het gevoel. Hij beet op zijn lip en volgde haar bewegingen. "Sorry, ik had er niet naar vragen," zuchtte hij onhoorbaar, terwijl hij zichzelf wat omhoog duwde tot een zitpositie. Hij kon niet lang hetzelfde liggen, laat staan wanneer hij wakker was zoals nu. Insgelijks maakte het het wat moeilijker om haar aan te kunnen kijken wanneer hij of zij zelf sprak. En het laatste wat hij wilde was nu in slaap vallen terwijl hij met haar aan het praten was. Hem hoorde je niet klagen over een beetje slaap, hij snakte ernaar, noch kon hij het niet maken tegenover Clary. Het zou respectloos zijn.
"Maar.. waar ben je van plan om heen te gaan?" vroeg hij aarzelend, zijn hoofd een lichtelijk gekanteld. Als ze echt niemand meer had, wat ze hem net verteld had, waar wilde ze dan heen? Waar wilde ze haar leven voortzetten als ze niemand of niets meer had? Hij kende haar dan wel amper, hij was niet van plan om haar op straat te zetten. Hij ging haar niet ergens achterlaten als ze nergens had om überhaupt heen te gaan. Hij vertrouwde mensen niet snel en Clary vertrouwde hij nog altijd niet goed, toch kon hij het niet in zijn hoofd halen om haar zomaar ergens af te zetten en te vertrekken. Nee, niemand zou buiten huis worden gezet als hij er wat aan kon veranderen.
"Ja, ik zou met alle plezier alles achter me laten," mompelde hij, na even gezwegen te hebben over een antwoord. Het klonk misschien hard van hem om zo te denken, maar konden ze het hem kwalijk nemen? Het leven hier was veranderd samen met de mensen die hij eerder nog beschouwde als zijn grote voorbeelden. Een paar jaar geleden zou hij alles hebben gedaan om zijn familie te ondersteunen en ze te helpen. En nu? Nu zou hij er alles aan doen om weg te komen, zelfs al zou het betekenen dat hij alles wat hij had ervoor op moest offeren. Hij ademde diep in en drukte zijn rug tegen de muur achter hem aan. "Maar ik kan dat plan wel vergeten."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld