Forum

Cameron.

Volgens mij hadden we gewoon weer weg mogen gaan. Ik had eigenlijk geen idee gehad. Uriah was ook zomaar weggerend naar de Pit? Dus ik had ook wel naar Lotus gekund! Ik had haar gewoon moeten vinden, want ze verdiende het om een bedankje te krijgen en ik wilde dit met haar vieren! We hadden dit samen gedaan. We waren samen door haar angsten gegaan, maar ook door de mijne. Ze had me geholpen door er samen naar te kijken. Ik was wel degene geweest die had moeten bedenken hoe ik het uiteindelijk had moeten oplossen, maar Lotus had me ook verteld als mijn idee helemaal nergens op had geslagen. Als het totaal niet Dauntless was geweest. Iets wat best vaak het geval was geweest, omdat ik nou eenmaal zo dacht! Ik kon daar moeilijk iets aan veranderen! Ik kon het niet uitzetten! Ik had wel anders leren denken en daar was ik echt trots op! Dat ik dit had kunnen leren, wat echt door Lotus was gebeurd. Als ik haar niet had gehad, dan had Eric me waarschijnlijk al lang door gehad en dan was ik hier niet meer geweest! Dan was ik misschien al wel dood geweest! Ik keek glimlachend naar Lotus en streek haar haren uit haar gezicht. Ze had vandaag geen staart in hoeven hebben. Er was geen training geweest en we waren niet nog een keer door onze angsten gegaan, dus het was niet nodig geweest en daar was ik blij mee, want het stond haar heel erg leuk. ‘Ik heb het gehaald, echt dankzij jou. Ik had het nodig, zelfs het strenge gedoe.’ In de afgelopen dagen had ze er meer op gehamerd. Ze had echt willen laten zien dat ik dit had moeten kunnen, dat ik niet had mogen falen. Ze was anders geweest dan anders, maar ik had gedacht dat het vooral was gekomen door de tijdsdruk, omdat het steeds dichterbij was gekomen. We hadden steeds minder tijd gehad om te oefenen en ik had gedacht dat ze daarom zo nu en dan had geschreeuwd. Ik had het begrepen en nu leek ze niet meer zo te zijn? Ze leek juist blij te zijn dat ik door was! Al was ze ook niet zo uitbundig blij, zoals ze kon zijn. Misschien was ze alsnog bang dat er iets zou gebeuren? Ik wist het niet, maar ik wilde er eigenlijk ook niet over nadenken! We hadden het immers samen gehaald! ‘Ik wilde het samen met jou vieren?’ Dat mocht wel, toch? Ik vond dat het mocht! We waren misschien niet bij elkaar, we hadden niks samen, zoals Lotus dat dan zou zeggen, maar ik had het gehaald door haar, dus ik vond dat zij er bij moest zijn op dit moment. Dat we samen naar beneden moesten om dit allemaal te vieren en achter ons te laten. Mijn nieuwe leven zou nu echt beginnen, maar ik vond dat ik daar nog niet aan hoefde te denken. Nog niet. Ik wilde eerst dit vieren, samen met Lotus! Ik nam haar hand vast, al liet ik hem snel los toen er iemand naar boven kwam lopen. Eric. Ik slikte en zette een stap naar achteren, aangezien hij volgens mij niet wist dat ik een hele tijd bij haar had geslapen. ‘We willen iedereen beneden hebben, in de kamer van het angstenlandschap,’ zei Eric en vreemd genoeg leek ik een glimlach bij hem te zien, maar ik had geen idee waar die vandaan kwam. Ik zag dat hij naar Lotus keek, alsof hij iets duidelijk wilde maken, maar ik had geen idee wat precies. Daarna viel zijn blik op mij. ‘Vooral de aspiranten, we hebben immers wat te vieren.’ Hij feliciteerde me niet, natuurlijk niet. Er was sowieso iets aan de hand met hoe hij zich gedroeg. Het klopte niet, het was vreemd. Gewoon niet zoals Eric hoorde te doen. 

Lotus.
Ik wist niet hoe ze het voor elkaar wilden krijgen om een hele factie onder het serum te krijgen binnen en paar uren. Het zou ook niet meteen werken. Het was de bedoeling dat ze wakker zouden worden door een seintje dat ze kregen in hun hoofd en dat ze dan meteen alles klaar maakten. Ik vroeg me echt af hoe het zou gaan. Cameron had nergens last van, dat kon haast niet. Maar ik moest er wel voor zorgen dat hij aan niemand anders kon laten zien dat hij niet onder invloed was. Ik vond het echt heel erg eng. Ik was bang dat hij echt door de mand viel en dat hij dan hier dood op de grond lag of dat ik kreeg te horen van Eric dat hij naar Erudite was gebracht. Als mensen dat wisten, dan was ik er ook geweest. Want ik had dan natuurlijk niet door gehad dat hij niet was zoals de rest van de mensen waren. Er waren zoveel dingen waar ik aan moest denken en ik wou dat ik ze uit kon zetten. Dat ik nu kon genieten van de tijd die ik met Cameron had, want dat wilde ik echt doen. Ik glimlachte een beetje door Cameron. Hij had het gered door mij, maar we wisten allebei niet hoe de komende uren af gingen lopen. Ik was echt bang. Dat strenge gedoe had er echt wel iets mee te maken gehad. Hij had zijn best moeten doen. Niemand het hem net door mogen hebben, want anders was hij nu al echt wel meegenomen. "Het was wel even nodig." Ik haalde mijn schouders op. "Maar nu is het helemaal nergens meer voord nodig." Ik hoefde niet meer streng voor hem te zijn. Ik was zijn trainster niet meer, maar dat was ik de afgelopen paar dagen sowieso wat minder geweest. Ik had hem geholpen met zijn angsten, ik had hem bij me in bed laten slapen. We hadden heel wat gezoend, maar ook geknuffeld. Iets wat ik verbazend genoeg echt fijn vond. Ik was nooit iemand van de knuffels geweest, maar met Cameron klopte het gewoon. Er was iets aan hem, waardoor ik gewoon dicht tegen hem aan wilde kruipen en mijn armen zo goed mogelijk om hem heen wilde slaan. "We kunnen het samen vieren." Zei ik zachtjes. Natuurlijk wilde ik dat, de laatste avond voordat er echt van alles ging gebeuren.  Ik keek om toen ik iemand de gang in hoorde lopen en natuurlijk zag ik Eric. Soms had ik echt het gevoel dat hij een zendertje op me had geplakt, zodat hij wist waar ik was. Al was het in dit geval wel logisch. De kans was groot geweest dat ik bij mijn vader in het kantoortje was geweest om even met hem te praten. Het was voor vast een behoorlijke verrassing dat Cameron hier op het moment ook was. Ik snapte het wel dat hij dat niet zo heel erg leuk vond, maar dat was zijn eigen schuld. Daarbij leek hij heel iets anders aan zijn hoofd te hebben, iets wat hij wel heel leuk vond. Ik knikte even, ik wist wat hij wilde. Ik ging onschuldige mensen echter niet inenten. Ik wilde best mee gaan, al was het maar om even met Cameron mee te gaan en hem te steunen wanneer hij een naald in zijn nek gedrukt kreeg, maar ik ging zelf geen serum toedienen, ondanks dat ik wist hoe het moest. Natuurlijk wist ik dat, want anders kon ik de angsten niet met de aspiranten hebben gedaan. "Ik kom er aan." Ik keek om naar Cameron en knikte, ten teken dat hij ook mee moest komen. Ik liep langs Eric heen. Ik kon hem op het moment wel wat aandoen. Hij had er voor gezorgd dat ik de afgelopen dagen zoveel hoofdpijn had. Al moest ik ergens wel blij zijn dat hij het me had verteld, want nu kon ik mezelf voorbereiden. 

Cameron.

Er waren genoeg banen waar ik uit kon kiezen. Ik zou geen leider kunnen worden, maar dat hoefde ik ook echt niet! Dan zou ik elke dag samen moeten werken met Eric, wat hoe dan ook niet goed zou gaan. Gelukkig hoefde ik ook niet meteen naar het hek, om daar nutteloos voor me uit te staren. Dat was iets wat ik echt niet had gewild, het was veel te saai! Volgens mij kon ik wel uit een paar dingen kiezen, misschien kon ik wel naar de factielozen om ze te helpen? Of in de gaten te houden, dat was hetgeen wat je hier hoorde te doen. Je moest er voor zorgen dat ze elkaar niet aan zouden vallen en elkaar heel zouden laten, maar dat leek me nog best leuk om te doen? Misschien zou ik dan ook mijn ouders  tegenkomen en dat was iets wat ik stiekem wel wilde. Ik wilde ze laten weten dat ik hier nog was en dat het goed met me ging. Dat ik het had gehaald! Al zouden ze die conclusie misschien wel trekken als ze me niet tussen de nieuwe groep factielozen zouden zien zitten. Al waren er volgens mij veel meer factielozen dan dat de meeste mensen wisten. Ze waren heel erg goed in verstoppen, in doen alsof ze er niet waren. Ik had vroeger wel eens door de stad rond gelopen, omdat ik niet met de bus had kunnen gaan, en toen had ik er een hoop zien zitten, of zien lopen. Dat terwijl je dat echt niet zag als je in de stad was, of in je eigen factie! Pas als je rondliep, dan zag je hoeveel het er eigenlijk waren! Ik keek naar Lotus en Eric en ik knikte maar. Dan zou ik dus gewoon naar beneden moeten, of ik dat nou wilde of niet. Lotus leek ook te denken dat we dat moesten doen, dus volgde ik haar naar beneden. Daar waren rijen gevormd. Niet alleen van aspiranten, maar ook van andere leden. Tenminste, ik herkende een grote groep niet en aan de manier waarop ze eruit zagen, leek het alsof ze al een hele tijd hier waren. ‘Onze nieuwe leden hoeven natuurlijk niet in de rij te staan,’ hoorde ik Eric zeggen en ik trok mijn wenkbrauwen op. Hij was achter ons aan gelopen, dat had ik wel gemerkt, maar dat ik niet in de rij hoefde te staan, was vreemd? Ik draaide me naar hem toe en ik zag hoe hij één of ander apparaat van de tafel pakte. Wat het ook was, er zat een behoorlijk scherpe naald aan. Ik wist dat ik me goed groot had gehouden tijdens de simulaties, maar ik had Lotus ook vertrouwd met die naalden! Ik vertrouwde Eric niet met dat ding, echt niet! ‘Wat is het?’ Ik wilde wel weten wat het was, voordat hij opeens naar me toe zou komen met dat ding! Wie weet wat daar in zat! En waarom ik het in me moest krijgen. ‘Oh, gewoon. Dit is een nieuw systeem. Het serum dat hier in zit, zorgt er voor dat we kunnen zien waar onze leden zijn. Behoorlijk handig, zeker als iemand gewond raakt.’ Hij zie het zo logisch dat ik niet eens tijd had om er aan te twijfelen, voordat Eric de naald in mijn nek duwde. Ik greep met een pijnlijk gezicht naar mijn hals toen hij klaar was en ik wreef over de plek waar hij met de naald had gezeten. ‘Dat viel wel mee toch? Geen reden om bang voor te zijn, of wel?’ vroeg hij grijnzend. Natuurlijk, had hij had mijn angsten gezien, wat betekende dat hij had gezien waar ik bang voor was. Dus ook voor de naalden. Ik vond het gewoon niks om die dingen in mijn lichaam te hebben!

Lotus.
Ik stuurde Cameron misschien wel naar zijn dood. Ik wist echt niet wat ze later met dat spul konden doen. Iets zei me dat het anders was dan het serum dat we gebruikten met de angsten. Dat dit nog behoorlijk lang kon werken. Ze konden mensen besturen met computers. Dat betekende misschien ook wel dat er iets anders in was gespoten. Ik wist het allemaal niet, maar als het zo was en ze vonden een oplossing om er voor te zorgen dat mensen die Divergent waren er ook naar zouden luisteren, dan was Cameron echt de pineut! Ik wilde niet dat hij dan ineens een hersenloze zombie zou worden. Maar dit moest, Eric moet zien dat hij die spuit in zijn nek geduwd kreeg en dat het goed verdween in zijn slagaarder. Ik liep maar netjes meer, ondanks dat ik het echt vreselijk vond om al de mensen te zien die straks helemaal zichzelf niet meer zouden zijn. Ik zag Uriah de ruimte uit lopen, terwijl hij even langs zijn hals wreef. Hij had er al een. Ik kon het gewoon niet geloven. Hij zou er niet op reageren, hij zou naar Erudite worden gebracht. Ik voelde de pijn op mijn borst nog groter worden toen ik Zeke in de rij zag staan, samen met Shauna. Die twee kwamen er ook niet onderuit. Ik wist niet of ze Divergent waren, misschien zat zoiets wel in de familie en had Zeke het ook? Al wist ik dat Uriah het aan Zeke had verteld en het was wel duidelijk geweest dat hij zijn broertje niet had kunnen helpen, daarom had ik dat gedaan. Ik liep met Cameron en Eric mee. Natuurlijk wilde Eric er zelf voor zorgen dat hij Cameron een beetje kon pijnigen. Je kon aan Cameron ook wel zien dat hij het helemaal niet zag zitten, het was ook echt een hele grote naald en normaal gesproken deed ik wel echt heel erg rustig als ik iemand een spuit in de nek drukte, maar Eric leek er helemaal geen erg in te hebben en met volle vaart kwam dat ding ook in de huid terecht. Daardoor vertrok mijn eigen gezicht ook een beetje. Het kon geen heel erg prettig gevoel zijn. Ik rolde met mijn ogen toen Eric ook nog even over de angst begon te praten. "Ik denk dat ik maar eens naar de echte gezelligheid ga. Jij hebt het vast te druk." zei ik tegen Eric. Die hier nog wel eventjes moest blijven. "En ik hoorde net dat Lynn naar je opzoek was? Dus ga je mee?" Ik gaf Cameron aan duwtje ten teken dat hij moest lopen. Ik wilde hier zo snel mogelijk zijn, ik voelde me niet op mijn gemak. Ik had me nog nooit echt schuldig gevoeld, maar op het moment deed ik dat echt. Ik wist wat er met deze mensen ging gebeuren en het was niet goed, helemaal niet goed zelfs. Het was iets heel erg naars en het was deels mijn schuld. Het was altijd je schuld als je het wist, maar je er helemaal niets aan deed. "Wat denk je. Kunnen we samen nog een cake krijgen?" vroeg ik aan Cameron. Ik zou hem echt niet naar Lynn laten gaan. Ik wilde dat hij dicht bij mij bleef. Tot vanavond laat. Dan zou ik er voor zorgen dat hij niet meer in staat was om ook maar iets te doen. Het klonk gemeen, maar in mijn ogen was dat het makkelijkste. Als hij buiten bewustzijn was en ik er voor kon zorgen dat hij helemaal vast zat, zodat hij niet meer kon bewegen als hij eenmaal wakker zou worden, niet weg kon komen. "Ik wil het op een goede manier vieren dat je door bent." Ik keek even om naar Eric, die me een beetje vreemd aankeek, maar op het moment kon ik niet anders dan hier weggaan. Hij had me nooit verteld dat ik mee moest helpen.

Cameron.

Die naald had echt pijn gedaan! Waarschijnlijk had Eric het gewoon persoonlijk bij mij willen doen, omdat hij net had gezien dat ik die dingen alles behalve fijn had gevonden. Eén naald was verschrikkelijk, maar in mijn angst waren het er nog veel meer geweest en ik had het verschrikkelijk gevonden. Of het nou echt was geweest of niet. Het was moeilijker om na te denken als je echt bang was! Ik was er wel doorheen gekomen door al die naalden uit mijn huid te trekken, hoe erg dat ook was geweest, maar om nu weer een naald in mijn lichaam te krijgen, zonder dat ik het wilde, was al helemaal verschrikkelijk! Het was nu gelukkig over, al wist ik nog steeds niet waarom het had gemoeten. Nou ja, ik wist het wel, maar ik begreep het niet. Waarom moest Lotus dan niet in de rij staan? Misschien had zij ook al wel het serum in zich, ik had geen idee. Ze leek het niet vreemd te vinden, dus ik zou er maar op moeten vertrouwen dat dit inderdaad was wat Eric had gezegd. Ondanks dat het Eric was en hij ook wel eens door zou kunnen hebben wat ik was. Ik zag echter dat ook een hoop anderen het serum kregen en daardoor voelde ik me enigszins beter. ‘Lynn zoekt me?’ herhaalde ik vragend. Hoe kon dat nou weer? Niet! Want dan had ze Lynn moeten zien en dat had ze niet gedaan! Al snel had ik door dat ze me hier weg wilde hebben, of dat ze ergens anders heen wilde. Anders zou ze zoiets niet zeggen. Daarom knikte ik ook snel en volgde ik haar. Het was ook onmogelijk dat zij had kunnen weten dat Lynn me zocht. Daarbij had ik Uriah net al gezien en die had me verteld dat ze in de Pitt zouden zijn! Hier dus! Ik had echter geen idee waar ze precies waren en Lotus wilde duidelijk ergens anders heen, maar dat vond ik op dit moment niet erg. Alles was beter dan in de buurt zijn van Eric en we zouden altijd nog naar mijn vrienden kunnen, toch? Dat zou prima gaan! We hadden immers nog de hele avond. Die was nog lang niet voorbij en dat zou ook nog wel een tijdje duren. ‘Oh, ik snap het al. Jij wil gewoon eten, omdat ik door ben,’ zei ik lachend en ik sloeg mijn arm rond haar middel. De cake was ook wel heel erg lekker en ik vond ook wel dat we die hadden verdiend. Zij al helemaal! Ze had me immers zo goed geholpen, dat ze het echt verdiende! Ik werkte dan niet meer in de keuken, maar ik kon vast wel zorgen voor een klein beetje cake, of misschien wel meer dan dat! ‘Laten we maar opzoek gaan naar de cake dan,’ zei ik glimlachend en ik nam haar mee naar de keuken. Het was nu al helemaal duidelijk dat Lynn me niet zocht, maar dat had ik ook wel geweten. Ik liep naar de keuken, die natuurlijk behoorlijk leeg was. Bijna iedereen was wel bij de angsten geweest en anders waren ze het eten wel aan het opdienen, dat kon haast niet anders. ‘Ik vraag me af of ze nog ergens cake hebben, aangezien ze waarschijnlijk alles al naar de eetzaal hebben gebracht.’ Dat kon haast niet anders. Het moest immers gevierd worden dat we nieuwe leden waren, echt nieuwe leden. Leden die hier ook zouden blijven en niet meer zouden kunnen afvallen. Daar hoorde een groot feest bij, maar ook heel erg veel eten. Ik keek nog eens goed rond en liep vervolgens naar één van de koelkasten, om te kijken of daar misschien iets in stond. Restjes, misschien. Dat was op dit moment ook al goed!

Lotus.
Ik kon niet te lang bij Eric in de buurt zijn op dit moment. Het ging gewoon niet. Ik raakte alleen nog maar meer verward als ik bij hem in de buurt was. Ik wilde hem het liefst slaan of nog iets wat nog zoveel erger was. Zodat dit allemaal niet meer door zou gaan, het was zijn verdomde idee geweest. Dat had niet anders gekund. Hij met zijn stomme connecties bij Erudite en de behoefte om daar iedereen geweldig te worden vonden. Het irriteerde me alleen maar om zijn stomme kop te zien. Dit was nog anders dan in het begin. Toen had ik een hekel gehad ondanks dat ik niet precies had geweten wie hij was geweest, nu wist ik dat maar al te goed! Jammer genoeg. Ik vond het vreselijke dat hij zo was en dat hij er echt alles aan deed om aandacht te krijgen. Ik moest Cameron daar gewoon even van weg nemen. Ik wilde dat het allemaal goed ging, dat we even een paar uurtjes hadden waarin het goed was. Dat alles tussen ons even klopte. Ik wist niet waarom maar er was iets met Cameron wat er voor zorgde dat ik alleen met hem wilde zijn. Ik werd rustig bij hem in de buurt. Het was heel erg raar, maar wel weer heel erg fijn. "Sorry, ik moest iets? Je weet hoe Eric is." Ik kon hem niet zomaar meetrekken en zeggen dat we iets leuks samen konden doen. Dan zou Eric er wel voor zorgen dat er iets gebeurde zodat het niet deur zou gaan. Hij zou het willen verpesten. Hij mocht Cameron niet en hij wilde gewoon niet dat ik bij Cameron in de buurt was. Jaloezie? Waarschijnlijk niet. We hadden geen relatie en ik was niet de enige die dat vond. Eric dacht er precies zo over, dus jaloezie hoefde er ook helemaal niet zien. Hij gunde Cameron gewoon niets, hij had het niet op Stiffs sinds hij onder Four was gekomen bij de Inwijding. Die twee hadden heel wat tegen elkaar moeten vechten en ik vond het heel erg grappig dat hij gewoon niet van Four had kunnen winnen. Dat was toch ook wel om te lachen? Helemaal omdat Eric altijd had gedacht dat hij zo goed was. Dat hij iedereen met gemak omver kreeg of zelfs out. Maar hij had van een Stiff verloren, wat hij blijkbaar erger vond dan van een meisje verliezen, want hij had ook vaak genoeg van mij verloren. Ik knikte "Dat vind ik de beste manier om te vieren." Eten was altijd goed, zeker als het cake was! Ik was gek op de zoetigheid hier. Ik kon me niet voorstellen dat Cameron dit altijd had moeten missen. Ik liep dan ook gewoon met hem mee naar de keuken, waar het echt heel erg rustig was, gelukkig maar. Niet dat mensen moeilijk tegen me gingen doen. Waarschijnlijk was iedereen hier ook bijeen geroepen om er voor te zorgen dat ze dat stomme serum kregen of ze waren inderdaad in de zaal waar het feestmaal zou worden gehouden. Ik had geen zin om daar bij te zijn. Om vrolijk te doen, terwijl ik wist dat die mensen over een paar uur zelf niet meer na konden denken. Ik stapte achter Cameron en sloeg mijn armen om hem heen. "En is er wat?" Er moest maar iets zijn, het maakte niets uit of het cake was of muffins, want die hadden ze hier ook wel eens. "Of moeten we de feestzaal samen overvallen? Dat kunnen we vast samen." Ik had hakken aan dus ik kon makkelijk een kus op de wang van Cameron geven, wat ik dat ook deed. Het was fijn om gewoon even alleen met hem te zijn, we zouden zo wel naar boven gaan, maar dan moest er wel eerst eten zijn! Ik had namelijk echt wel trek! Misschien lekkere trek, maar dat telde ook. 

Cameron.

Lotus had wel gelijk. Eric zou het niet leuk vinden als hij zou horen dat Lotus en ik samen wat zouden gaan doen, of dat we samen zouden gaan vieren dat ik door was. Dat wilde hij niet eens horen en waarschijnlijk zou hij Lotus dan ook naar hem toe trekken om er voor te zorgen dat ze niet mee zou gaan met mij, maar met hem. Zo was Eric gewoon, dus ergens was het niet meer dan logisch dat Lotus iets had verzonnen, waardoor we alsnog samen konden zijn. Ik vond dat we het samen moesten vieren, want we hadden dit samen gedaan! ‘Eten is altijd een goede manier om iets te vieren,’ zei ik lachend. Lotus was echt dol op eten! Iets wat ik om de één of andere reden heel grappig vond, maar ik begreep het ook wel! Het eten hier was echt veel beter dan in Abnegation! Meestal hadden we een stukje vlees gehad, met aardappels en wat groente. Heel speciaal was het niet geweest! Hier had je echt van alles! Verschillende soorten vlees, aardappels, pasta en dan ook nog muffins en taart! Het was echt heel wat en het smaakte ook allemaal heel erg goed! De hamburgers waren vooral heel erg lekker. Wie had gedacht dat vlees met een broodje en wat saus, heel erg lekker kon smaken? Ik niet! Sterker nog, in Abnegation zouden ze me heel vreemd aan kijken als ik het daar zou laten zien, of zou eten. Waarschijnlijk zouden ze het heel erg vreemd vinden. Want het brood, of het vlees, kon je ook aan iemand geven die het echt nodig had! Zo dachten ze daar en die gedachten gingen nog steeds door mijn hoofd, maar het werd steeds minder nu ik had geleerd hoe ik precies moest denken! Ik glimlachte toen ik de armen van Lotus om me heen voelde, maar ik hield mijn blik gericht op de koelkast. Er stonden hier en daar wel wat dingen en uiteindelijk vond ik een bakje waar nog een stuk of vier muffins in zaten. ‘Muffins zijn ook wel goed, toch?’ Er was duidelijk geen cake en we zouden het nu ook niet meer kunnen maken, maar er waren nog wat muffins en die waren ook heel erg lekker? Als had ik een beetje vreemde herinneringen aan die dingen, aangezien Uriah er ooit één van het hoofd van Marlene af had geschoten. Een rare manier om te laten zien dat je iemand leuk vond, want hij vond haar overduidelijk leuk, maar blijkbaar was het in Dauntless heel normaal om dingen van elkaars hoofd af te schieten. Ik had de messen van Lotus overleefd, maar ik zou nog niet zo snel een muffin op mijn hoofd zetten en iemand er op laten schieten. Ik voelde Lotus haar lippen op mijn wang en glimlachte. Ik pakte de muffins en deed de koelkast vervolgens weer dicht. Ik zette de muffins aan de kant en sloeg mijn armen om Lotus heen. Met haar hakken aan was ze toch een stuk langer. ‘Ik denk dat ik wel kan wennen aan de Lotus met hakken,' zei ik glimlachend. ‘Als je me er maar niet mee gaat trappen.’ Volgens mij was dat toch wel heel erg pijnlijk. Het zag er in ieder geval heel erg pijnlijk uit! Ze waren behoorlijk hoog en ook nog eens heel erg dun. Ik had geen idee wat voor schade die dingen aan konden richten, maar waarschijnlijk wel wat. Al had ze die natuurlijk niet aan om te vechten. Die had ze aan getrokken voor het feest, dat nu aan de gang was. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en tilde haar vervolgens op één van de werkbanken. Ik pakte de muffins, opende de doos en haalde er eentje uit voor Lotus, die ik aan haar gaf. Ik pakte mijn eigen muffin en tikte er mee tegen die van Lotus. ‘Proost.’

Lotus.
Dit was gewoon een betere manier om de avond door te brengen dan in de Pitt. Op het moment zou echt iedereen daar zijn. Ook de mensen die normaal gesproken er amper kwamen. Mensen die dachten dat ze heel erg grappig waren met drank op of juist mensen die dachten dat ze echt vreselijk goed tegen het spul konden. Vervelende mensen dus. Ik vond het toch niet zo leuk om er dan ook tussen te zitten. Normaal deed ik het ieder jaar wel hoor, maar nu had ik er gewoon geen zin in. Het was het schuldgevoel dat langzaam aan me aan het knagen was. Ik kon niet eens geloven dat het bij mij kon gebeuren. Dat ik me ergens schuldig om kon voelen, helemaal over iets waar ik zelf helemaal niets aan kon doen. Dit waren niet mij ideeën. Ik ging er niet voor zorgen dat dit allemaal gebeurde. Ik was echter wel iemand die het tegen kon gaan. Ik kon er voor zorgen dat het allemaal werd gestopt en dat deed ik niet. Maakte me dat dan iets van medeplichtig? Ergens was ik dat al. Ik zou gaan helpen. Dat was in ieder geval de bedoeling. Ik wist niet echt wat daar van terecht zou gaan komen. Ik wilde eigenlijk helemaal niet helpen. Ik wilde gewoon zo ver mogelijk weg gaan. Dat maakte me een lafaard en dat wist ik ook wel. Dat was ik niet! Ik was geen lafaard! Dat had ik hier toch al wel jaren bewezen, al van kleins af aan! Eric deed dat pas een paar jaar en toch was hij om de ene of andere reden veel gevreesder. Hij zag er misschien sterker uit, maar dat viel nou ook wel weer mee. Zo intimiderend was hij nou ook weer niet. Ik vond in ieder geval van niet. Andere mensen duidelijk wel. Ze werkten er allemaal aan mee. Je kon mij niet vertellen dat zij dit allemaal een goed idee vonden? "Eten is de beste manier om te vieren. Misschien de op één na beste." Zei ik lachend. Seks was nog beter, maar het was wel duidelijk dat Cameron en ik het niet op die manier zouden gaan vieren. Cameron was daar volgens mij nog niet klaar voor en ik had hem ook helemaal nergens toe gedwongen? Ik vond het ergens ook wel weer fijn dat alles zo knuffelig was. Ik was er helemaal niet van, maar misschien kon de seks dan ook wel op die manier gaan. Ik wist niet of ik hem dat op een of andere manier kon geven. Dat hij zich gelieft voelde, want dat wilde toch wel heel erg veel mensen. Ik had dat niet perse willen voelen, ik had gewoon willen weten dat ik geweldig was en dat mensen van mijn lichaam konden genieten. Het kon ook wel anders, dat wist ik ook wel, maar daar had ik eigenlijk nog nooit zo bij nagedacht. Ik grinnikte zachtjes. "Ik kan ze jammer genoeg niet heel erg vaak aan." Ik haalde mijn schouders op. Het ging gewoon niet makkelijk. Ik moest veel rennen. Ook als we naar de verschillende bewakers gingen. Soms gingen we naar de omheining, soms naar diegene die bij de factielozen stonden. Vooral dat laatste kon er nog wel eens voor zorgen dat ik ook in actie moest komen. Dat ging niet makkelijk met hakken. Hakken zouden er dan alleen maar voor zorgen dat ik langzamer was. Ik vond ze wel echt heel erg leuk! Ze maakten me langer, wat beter was omdat ik toch niet zo heel erg lang was. Ik sloeg mijn benen om Cameron’s middel heen. Hij was echt losser geworden. "Ik denk dat ik wel kan wennen als lossere Cam." Dat was gewoon heel erg leuk! Ik pakte de muffin van hem over en tikte hem tegen de zijne aan. "Op jouw overwinning. En Lotus met hakken en Cammie die losser is." Dat waren goede dingen om op te proosten! Daarom nam ik ook al snel een hap.

Cameron.

Misschien zouden we niet eens naar beneden gaan. Wie weet zouden we wel naar het appartement van Lotus gaan! Dat zou ik niet eens erg vinden. Dat was toch een beetje ons plekje. We konden er samen zitten en vooral na het oefenen van de angsten was het heel erg fijn geweest om tegen haar aan te kruipen. Angsten waren iets persoonlijks, iets wat niet iedereen hoefde te zien. Lotus had bij mij al mijn angsten gezien en ze was er in mee geweest, dus ze had precies geweten wat er aan de hand was en waar ik bang voor was. Daarom was het alleen maar fijn dat ik daarna naast haar had kunnen liggen. We hadden er soms over gepraat, maar soms ook niet. Soms hadden we daar gewoon gelegen en waren er wat zoenen gevallen. Er was nog niets anders gebeurd, maar dat hoefde ook nog helemaal niet? Ik wist dat Lotus andere dingen was gewend, dat ze zelfs al heel vaak seks had gehad. Ik niet, nooit! Daarom was het ook vreemd om dat in één keer wel te doen! Ik merkte aan mezelf dat ik het heel erg fijn vond om bij Lotus te liggen en wie weet zou het wel een keer gebeuren, nu ook alle spanning er vanaf was. Want dat had e rook wel mee te maken? We hadden zoveel dingen geheim moeten houden. Niet alleen wat ik was, maar ook dat zij me had geholpen! Dat had niemand mogen weten, dus daardoor was er een hoop spanning geweest. Die was nu weg! Iets wat ik ook echt merkte aan mezelf. Ik was opgelucht dat ik het had gehaald, dat er nu minder gevaar was voor mij. Mensen zouden het niet meer zo snel door hebben, daar hoopte ik in ieder geval op. Dan zou ik toch een stuk relaxter hier kunnen lopen. ‘Het één na beste?’ vroeg ik lachend. Ik kon wel raden wat Lotus dan het beste vond, maar ze wist ook hoe ik daar over dacht? Ze wist in ieder geval hoe dat er in Abnegation aan toe ging, of hoe het daar eigenlijk niet aan toe ging. Niemand had daar seks! Voor zover ik wist, was het alleen om kinderen mee op de wereld te brengen, niet voor het plezier. Lotus had me echter al vaak genoeg duidelijk gemaakt dat je er ook heel erg veel plezier van kon hebben. Ik had geen idee, maar ik wist wel dat ik zoenen heel erg leuk vond? ‘Dat is jammer, want ik vind ze leuk.’ De hakken zorgden voor een hele andere Lotus. Ze kreeg er een hele andere houding door! Vrouwelijk. Niet dat ze dat niet was, maar het was anders dan in platte schoenen en haar haren in een staart. Dat was gewoon een hele andere soort Lotus, maar ik vond dat ook heel erg leuk? Dit echter ook! Ik grinnikte om haar woorden en nam een hap van mijn muffin. Blijkbaar was ik losser geworden, maar dat was misschien ook wel zo? Ik trok sneller mijn mond open en ik was toch wat meer Dauntless geworden. Dat Lotus dat op had gemerkt, vond ik ergens ook alleen maar vleiend? ‘Cammie?’ vroeg ik lachend. ‘Volgens mij kom ik daar nooit meer vanaf.’ Ik wist niet hoe ze er ooit bij was gekomen om me Cammie te noemen, maar dat deed ze zo nu en dan wel! Niet tijdens de angsten, of iets in die richting. Ook niet als anderen in de buurt waren, maar in de avonden wel? Als we samen in bed hadden gelegen, had ze me wel eens Cammie genoemd. Niet dat ik het heel erg vond. Het klonk als iets liefs, maar ik was wel meer dan alleen lief? Want ik had me nu toch wel bewezen tegenover iedereen hier! Ik had de inwijding immers gehaald!

Lotus.
Ik kon wel begrijpen dat Cameron het met zijn vrienden wilde vieren, iets wat eigenlijk ook wel hoorde. Hij had echt wel wat vrienden gemaakt. Uriah sowieso, die twee waren al met elkaar omgegaan toen ze nog niet van elkaar hadden geweten dat ze Divergent waren, maar volgens mij was het toch wel iets sterker geworden toen ze het hadden geweten. Zij begrepen toch ook wel van elkaar hoe het was. Ik kon dat niet. Ik wist niet hoe het was om in twee of drie facties te passen. Ik hoorde hier, dat was uit mijn test gekomen, maar ik had het daarvoor ook al wel geweten. Cameron had het misschien wel nooit geweten of hij had gedacht dat hij ergens thuis had gehoord, terwijl er echt iets anders uit de test was gekomen. Ik hoopte dat hij zich hier nu thuis voelde en dat hij er uiteindelijk zoveel mogelijk van kon genieten, net zoals ik deed. Dat kon een tijdje gaan duren met het gedoe wat nu voor de deur stond, maar het kwam wel goed. Hoopte ik dan. We zagen vanzelf wel wat er ging gebeuren. Ik had besloten wat ik ging doen en nu kon ik alleen maar afwachten hoe het ging lopen. Ondertussen was het enige wat ik kon doen, gewoon genieten van deze avond en dat ging wel op deze manier. Het was leuk om hier samen met Cameron te zijn. Ik knikte "Ja het één na beste. Seks is echt nummer één." Hij wist dat niet, maar er zou vast wel een moment komen. Ik zou er voor zorgen dat hij er van genoot, want ergens vond ik gewoon dat ik hem dat moest laten beleven. Het hoefde nu niet meteen, maar het kwam er wel een keer van. Vanavond was ook al weer zo dubbel en waarschijnlijk was Cameron daar ook niet eens aan toe, maar ik wilde het wel? Ik was zelfs bereid om op hem te wachten, iets wat raar was voor mijn doen. Ik hield niet van wachten en helemaal niet op dat soort dingen, maar bij Cameron was toch alles anders, dus daar kon ik ook wel op wachten. Ik wist ook helemaal niet hoe je dit kon noemen. Het label ‘relatie’ vond ik helemaal niets, maar het was wel anders. Ik vond het niet erg dat hij iedere nacht bij mij in bed sliep. Dat we dicht tegen elkaar aan konden kruipen en zoenen, samen uiteindelijk in slaap vielen. Dat was hoe het de afgelopen dagen was geweest. "Ik vind ze ook leuk." zei ik, waarna ik pruilde. Ik vond het hele erg jammer dat ik die dingen niet vaker aan kon doen. Als het had gekund, dan had ik het ook echt wel gedaan. Ik kon er zelfs wel mee rennen en springen, maar vechten ging gewoon moeilijker en als ik moest vechten wilde ik toch wel stevig kunnen staan. Ik nam een flinke hap van de muffin, het was misschien geen cake, maar het smaakte wel echt heel erg goed! Ze wisten hier wel hoe ze dat soort dingen moesten maken en ik had er al heel wat gehad. Ze hadden echt allerlei alle smaken! Je moest ook wel genoeg van dat soort dingen eten om de hele dag door te kunnen komen! "Cammie klinkt gewoon lief en jij bent lief, dus ik vind het een hele goede combinatie." Ik haalde mijn schouders op. Hij was echt een schat. Zo was hij misschien ook wel een beetje gemaakt in Abnegation. Daar moesten ze alles over hebben voor andere mensen en dat had hij er nog in. Nog steeds wilde hij gewoon dat anderen zich fijn voelde. "Wil je zo mee naar boven, of wil je nog naar je vrienden?" Hij mocht kiezen! Hij mocht ook even goed met zijn vrienden feesten! 

Cameron.

Misschien dat ik straks wel naar Uriah en de rest zou gaan. Uriah was wel degene die dit ook door had gemaakt. Die had ook geweten dat hij Divergent was en dat mensen hem hadden kunnen betrappen. Hij had in ieder geval één iemand gehad die het wel had geweten, namelijk Zeke. Ik had geen idee of Marlene en Lynn het wisten. Ik ging er vanuit dat dat niet het geval was, want er waren een hoop verhalen over Divergents en ik had ze er wel eens over horen praten! Ze hadden echt gedaan alsof het slechte mensen waren, die de wereld wilden veranderen en alles wilden verbranden. Ze hadden misschien niet geweten dat ze het ook over ons hadden gegaan en op sommige momenten was het best lastig geweest om er niet iets van te zeggen, want ze hadden ook naar onze mening gevraagd! Ik had maar gezegd dat ik niet precies had geweten wat Divergents waren en dat als ze er waren, ze hulp nodig zouden hebben. Iets wat heel “Abnegation” van me was geweest, dus ze hadden er niet over doorgevraagd, waar ik blij iom was geweest. Het had echter wel pijn gedaan dat ze hadden gedacht dat ik een slecht persoon was! Ze kenden me, ze wisten hoe ik in elkaar zat en dat ik echt niet zo was! Ik dacht misschien anders, maar anders hoefde niet verkeerd te zijn? Zo zag Lotus het in ieder geval! Ze zag mij niet als iemand die uit de weg moest worden geruimd. Ze wilde me juist heel erg graag hier houden! Want anders had ze me niet geholpen. Als ze dat eerste had gedacht, dan had ze me waarschijnlijk al verlinkt aan Eric. Dat had ze niet gedaan, dus ze zag me als een gewoon persoon? Ik haalde blozend mijn schouders op toen ze zei dat seks het beste was. ‘Geen idee.’ Ik had geen idee hoe het was om iets op die manier te vieren. Ik had niet eens geweten dat het iets was wat je kon doen als je iets wilde vieren! Als je van elkaar hield, dan deed je dat soort dingen. Dat had ik ook nog wel geweten, maar het was anders in Dauntless dan in Abnegation. Daar ging het puur om de kinderen en hier mocht je gewoon doen waar je zin in had, als je maar veilig was! Dat was ergens gewoon heel erg vreemd? Ik glimlachte toen ik Lotus zag pruilen en ik boog me naar voren om een kus op haar pruillip te drukken. ‘Je bent best schattig als je pruilt.’ Dat was ze echt! Ondanks dat ze dat vast niet wilde horen. Volgens hadden al die tatoeages en piercings daar toch wel iets mee te maken. Ze was een meisje en ze was niet heel erg groot, waardoor ze al snel als lief en schattig kon worden gezien. Dat was ze niet, en dat wist ik ook wel, maar er waren vast mensen die dat dachten en misschien probeerde ze er daardoor wel wat stoerder uit te zien? Ik vond nog steeds dat ze er beter uit zag zonder de piercings. De tatoeages konden natuurlijk niet weg en die pasten ook wel bij haar, maar het was wel iets anders dan zonder? ‘Hm, mag ik jou dan Lolo noemen?’ vroeg ik grijnzend. Als zij mij Cammie mocht noemen, vond ik dat ik haar Lolo mocht noemen. Ik wist eigenlijk niet waar die naam vandaan kwam. Mensen noemden haar vaak Lo, wat logisch was, dus als je het achter elkaar plakte, dan kreeg je Lolo? Ik nam een hap van mijn muffin en ik keek bedenkelijk naar Lotus. ‘Ik weet het niet. Het klinkt allebei wel goed.’ Naar beneden om te feesten met vrienden was leuk, maar bij Lotus zijn ook? En als we naar boven zouden gaan, dan zouden we kunnen zoenen zonder dat Eric ons zou zien. ‘We kunnen naar boven,’ besloot ik uiteindelijk. 

Lotus.
Misschien kon ik er beter voor zorgen dat hij meteen met me meeging. Dan hoefde ik hem straks ook niet op te zoeken. Ik wist haast wel zeker dat ik dat met gemak voor elkaar zou moeten krijgen. Hij vond het niet erg om bij me te zijn, de hele avond en nacht met me door te brengen. Dat had hij de afgelopen dagen al wel bewezen. Als ik het nu voor elkaar kreeg om er voor te zorgen dat hij niet weg kon komen tijdens het hele gedoe, dan hoefde ik ook niet bang te zijn dat ik te laat was. Ik wist namelijk niet precies hoe laat alles ging gebeuren. Eric had alleen gezegd dat hij me op tijd op zou halen, maar wat betekende dat en hoe laat was dat? Ik had echt geen idee en ik wist ook niet of ik het een beetje in kon schatten. Ik kon er nu beter voor zorgen dat Cameron gewoon veilig was en dan zag ik vanzelf wel wat er allemaal ging gebeuren. "Ooit zal je het weten." Zei ik lachend. Ooit zou hij er wel achter komen dat seks een hele goede manier was. "Als we nog een keer wat te vieren hebben." Ik kon het niet laten om even te knipogen. Hij wist zelf ook al wel dat ik seks met hem wilde, dat leek me in ieder geval wel? Ik had het toch wel een beetje duidelijk gemaakt, in mijn ogen dan. Het was niet zo dat we normaal gesproken stil naast elkaar lagen in het bed. Er was vooral veel gezoen, maar Cameron werd zich ook wel steeds bewuster waar hij zijn handen precies nee kon leggen. Ik gaf Cameron een kleine klap tegen zijn schouder. "Ik ben niet schattig." Ik had het niet zo op het woord, het leek meteen alsof je zo zwak was. Schattig. Zo noemde je een klein meisje van een jaar of vier, dat helemaal nog niets voor elkaar kreeg. Ik was niet schattig! Ik kon me niet voorstellen hoe ik dan schattig moest zijn. De piercings en tatoeages hielpen namelijk niet echt in het schattig zijn. Ergens was het ook wel weer leuk dat Cameron het wel vond. Ik dacht na. Lolo, was dat echt iets voor mij? Niet echt, maar ik mocht hem Cammie noemen, dus dan moest Lolo ook maar kunnen. "Jij mag me Lolo noemen. Alleen jij en alleen als we echt alleen zijn." Zei ik lachend. Ik vond het niet nodig dat andere mensen het zouden kunnen horen. Lolo was nou niet echt een bijnaam waar je trots op moest zijn. Het klonk schattig en nogmaals, ik was niet schattig. In mijn ogen in ieder geval niet! Ik vond mezelf in ieder geval niet schattig! Ik was wel opgelucht toen Cameron er ook voor koos om naar boven te gaan. Dan kon ik er in ieder geval voor zorgen dat hij niets mee kreeg. Ik kroop iets verder op het werkblad, zodat ik mijn benen naar één kant kon trekken en er uiteindelijk van het werkblad af kon glijden. Ik pakte de hand van Cameron mee en trok hem mee naar boven. Er was toch helemaal niemand die we tegen kwamen. Ik had er bijna gelijk in. Met uitzondering van een paar stelletjes die duidelijk niet van elkaar af konden blijven, was er echt helemaal niets te zien! Toen we eenmaal in mijn appartement waren keek ik even rond. Ik had geleerd dat wanneer je iemand zo hard mogelijk op de slaap raakte, diegene vanzelf out zou gaan. Ik ging voor Cameron staan. Ik legde mijn hand op zijn wang. "Sorry." Mompelde ik zachtjes, waarna ik hem nog een kus gaf en niet wist hoe hard ik zijn gezicht moest bewegen, zodat zijn slaap zo hard mogelijk tegen de hoek van de muren aan kwam. Het moest pijnlijk zijn, dat kon haast niet anders, maar het was nodig! 

Een paar uurtjes later (:

~

Cameron.

Met een bonkend hoofd was ik ergens tussen het wakker worden en het bewusteloos zijn. Ik was me er van bewust dat ik ergens lag, op een harde ondergrond, maar ook dat er een bonkende pijn in mijn hoofd zat, waar ik maar niet van af leek te komen. Langzaam opende ik mijn ogen en keek ik om me heen. Het duurde even voordat ik door had waar ik was, al wist ik eigenlijk nog steeds niet! Ik lag in een kleine kamer, niet veel groter dan vier bij vier. Ik kwam meteen overeind en liep naar de deur, om te proberen of hij open was. Dicht! Ik zat opgesloten! Heel even dacht ik dat ik nog in mijn angsten zat, maar dat was niet zo. Die had ik afgesloten en ik was niet bang om ergens opgesloten te zitten? Dat was in ieder geval nog nooit naar voren gekomen, dus dat kon het haast niet zijn! Dit was iets anders, maar ik wist niet was! ‘Lotus?!’ riep ik, zonder te weten waarom die naam eigenlijk over mijn lippen rolde. Het was de eerste naam die in me op was gekomen! ‘Lotus?!’ Nu wist ik het weer! Ik was naar haar opzoek gegaan en voor zover ik had geweten, had ik haar gevonden! We waren samen naar de Pit gegaan en toen was Eric er geweest, iets met een naald en een serum. Ik wreef langs mijn hals en keek om me heen. Had dat hier iets mee te maken? Had het serum er voor gezorgd dat ik hier was, of dat ik nauwelijks meer wist wat er was gebeurd? Ik had echt geen idee! Ik wist alleen dat ik daarna weer met Lotus weg was gegaan. Eerst naar de keuken, waar we muffins hadden gehaald en vervolgens waren we naar haar kamer gegaan. Daarna wist ik er weinig van! Ik had geen idee wat er daarna was gebeurd en dat was een behoorlijk eng idee. Ik wilde weten wat er aan de hand was! Wat er was gebeurd en waarom ik me nu zo voelde, waarom ik die hoofdpijn had! ‘Is daar iemand?!’ Ik bonkte op de deur, in de hoop dat hier iemand in de buurt was die me zou horen. ‘Hallo? Is daar iemand?!’ herhaalde ik mezelf. Ik wilde hier weg, dan kwam ik tenminste aan antwoorden! Anders zou ik hier blijven zitten en daar had ik helemaal niets aan! Ik trok nog eens goed aan de deur en probeerde er vervolgens tegen aan te duwen, wie weet dat hij wat mee zou geven. Opeens zag ik de klink bewegen en ik zette een paar stappen naar achteren, voordat ik er uit zou vallen. De deug ging open en tot mijn verbazing zag ik Uriah er staan. ‘Uriah?’ herhaalde ik verbaasd. Wat deed hij nou weer hier? Niet dat het op dit moment erg was, want hij had die deur in ieder geval open gemaakt! Dat betekende dat ik hier weg kon en daarom liep ik al de gang op, maar Uriah trok me snel terug. ‘Wat?’ vroeg ik verward. Hij gedroeg zich echt vreemd! ‘Cam, we moeten stil blijven,’ fluisterde hij zacht. Ik keek goed om me heen, ik zag helemaal niemand! Wel zag ik dat ik in de gang was waar het appartement van Lotus ook zat. Lotus! Die hoorde hier dan ook ergens te zijn, toch? ‘Hoezo? Is het feest er nog? Als iedereen daar is, dan is het toch niet erg?’ Ik snapte het echt niet. Uriah schudde zijn hoofd. ‘Het feest is al lang afgelopen, het is midden in de nacht man. Wat deed je daar eigenlijk?’ Ik keek naar de kamer en ik haalde mijn schouders op. Ik wreef over mijn hoofd en trok een pijnlijk gezicht toen ik bij de zijkant kwam. ‘Maakt ook niet uit, we moeten hier weg,’ besloot Uriah en hij trok me al met zich mee. 

Eric.

Eindelijk was het zo ver! Hier hadden we een hele tijd naar toegeleefd. We zouden er voor zorgen dat Abnegation niet langer wegkwam met het bewaken van die stomme Divergents. Niemand ontkwam eraan. Iedereen die protesteerde werd neergeschoten en dat was maar goed ook. Erudite zou eindelijk de leidinggevende factie kunnen worden, zoals het altijd de bedoeling was geweest. De wijzen moesten er immers gewoon voor zorgen dat alles goed liep. Waarom zou je dat overlaten aan de onbaatzuchtigen? Wat had je daar nou aan? Er gebeurden daar toch wel dingen die niet klopten! Dat werd wel heel erg duidelijk doordat ze die stomme Divergents daar gewoon hielden, alsof het echt gewoon mensen waren! Dat was niet zo, ze waren juist heel erg gevaarlijk! We wisten niet wat er in hun hoofd om ging, ze hoorden niet bij één factie en dat hoorde gewoon niet! Het was een duidelijk systeem en dat was het altijd al geweest. Iedereen hoorde in één factie. Je mocht uiteindelijk zelf kiezen of je er naar toe wilde of niet, dus vrijheid zat er zeker wel in. Toch koos bijna iedereen de factie die uit de Test was gekomen. Een Divergent had niet maar één uitslag! Vaak waren het er twee, maar ik had ook al gevallen gehoord waar het er drie waren! Iets wat heel ernstig was! Het kon gewoon niet dat dat soort mensen in onze samenleving leefden. We hadden er al een paar gevonden, waarvan we er enkelen mee hadden laten nemen naar Erudite voor testen, maar er waren er ook een paar geweest die ik niet nuttig genoeg had gevonden, dus daarom waren die er nu niet meer. Ze konden beter meteen weg zijn, het had niet heel erg veel goeds. Uiteindelijk zouden diegene die mee waren genomen hun dood wel vinden in Erudite. Janine ging het niet laten gebeuren dat die dan nog rond konden lopen. Tenzij ze er echt voor kon zorgen dat ze een serum kon maken waardoor ze ook zouden luisteren. Dat was het meest ideale natuurlijk. Al mochten ze van mij gewoon afgeschoten worden. We waren beter af zonder ze dan met ze. Ik had net al heel wat troepen naar Abnegation zien gaan, maar ik wilde weten of iedereen echt onder het serum was. Daarom was ik samen met wat andere mensen in Dauntless gebleven, op zoek naar mensen die zogezegd nog ‘wakker’ waren.  Het kon altijd! Zij deden immers niet wat de rest wel deed, die waren allemaal in Abnegation bezig met de meeste mensen daar gewoon afmaken. Over een paar uur zou de hele factie niet meer bestaan, waren we eindelijk af van die vieze grijze ratten. Want dat waren ze allemaal. Eén voor één waren ze ratten. Ik liep de lege gangen door. Op deze manier had ik Dauntless nog nooit gezien, maar het had ergens ook wel weer wat. Ik grijnsde toen ik stemmen hoorde. Ik wist niet eens heel erg ver van het appartement van Lotus af, maar er waren hier wel meer appartementen op de gang. Ik keek even om de hoek, waardoor ik bijna moest lachen. De Stiff?! De Stiff was Divergent! Dat was echt de slechtste grap die ik ooit had gehoord. Ik stapte de hoek om en zag dat de andere die erbij stond Uriah was. Had Lotus echt zo slechts opgelet?! Of had ze er iets mee te maken dat we nog niet hadden geweten dat die twee Divergent waren. Ik wist niet of ze zo dom was. Snugger was ze in ieder geval niet, maar waarschijnlijk had het wel iets moeten opvallen? "Zo, zo. Kijk eens wie we hier hebben." zei ik lachend, terwijl ik voor ze ging staan, zodat ze niet verder weg konden lopen. "Wat schattig dat jullie elkaar hebben gevonden." 

Cameron.

Ik snapte het niet! Uriah deed raar! Hij wilde hier weg, maar waarom? Dat was nog niet eens het meest rare. Dat was dat ik wakker was geworden in een kamer, waar de deur op slot was geweest! Waar was dat voor nodig geweest? Had Eric dat gedaan? Ik kon me niet herinneren dat ik hem voor het laatst had gezien. Ik kon me het serum herinneren, en wat daar allemaal mee was gebeurd, maar ook de dingen daarna? Dat ik met Lotus muffins had gegeten en dat we naar haar appartement waren gegaan! Daarna wist ik echter helemaal niets meer! Dat bleef echt heel erg vreemd, want ik was opeens hier geweest. Daardoor leek het net alsof Lotus hier voor had gezorgd! Alsof zij degene was die me in die kamer had gelegd, en of ze me neer had geslagen. Dat zou echt gestoord zijn! Lotus had misschien haar vreemde manieren, ze had me immers boven de Chasm laten hangen, maar dat soort dingen deed ze nu niet meer? Daarnaast bleef het gewoon vreemd, aangezien we een soort van iets hadden en ook genoten van elkaars aanwezigheid? Dus waarom zou ze me dan hier laten? Dat sloeg nergens op! ‘Kun je me alsjeblieft vertellen wat er aan de hand is? Want ik snap het echt niet!’ Ik had geen idee van wat er nu aan de hand was en wat er nu speelde! Uriah deed gewoon vreemd! Hij wilde hier weg, maar waarom dan? Wat was er in godsnaam gebeurd in de tijd dat ik hier had gelegen? Ik wist niet eens hoe laat het was, welke dag het was! Misschien had ik daar wel een hele tijd gelegen? Ik wist het echt niet en ik wist ook echt niet hoe ik daar achter zou moeten komen, want Uriah leek niets los te willen laten! ‘Cam, ik heb nu echt geen tijd om het uit te leggen, maar we moeten hier gewoon weg,’ zei Uriah zuchtend en hij trok me al mee, maar stopte snel met lopen toen hij iemand anders zag. Eric! Het was Eric! En ergens leek hij heel erg blij om ons te zien, maar aan de andere kant ook weer niet? Hij leek in ieder geval niet op de goede manier blij! Niet blij dat hij ons had gevonden, alsof hij uren naar ons had gezocht. Hij leek eerder blij, alsof hij ons ergens voor nodig had. Dat was in ieder geval een ander soort blij. Ik trok mijn wenkbrauwen op toen hij begon te praten en ik keek vragend naar Uriah, die naar voren was gestapt en daardoor tussen mij en Eric in stond. ‘Dat verbaast me nou helemaal niks, dat jij dat vindt,’ zei Uriah en hij sloeg zijn armen over elkaar heen. Ik had echt geen idee waar dit over ging! Eerst kreeg ik één of ander serum in mijn nek gespoten, vervolgens lag ik bewusteloos in een kamer en haalde Uriah me er uit, waarna Eric opeens voor onze neus stond en hij leek dit allemaal heel erg leuk te vinden, maar ik snapte echt niet wat er nou aan de hand was en wat ik nu moest doen, of zeggen! ‘Beter vertel je ons wat er aan de hand is, Eric. Wij zijn met z’n tweetjes en jij bent alleen. Wat is er met iedereen aan de hand? Waarom lopen ze rond als zombies?’ Zombies? Waar had Uriah het in godsnaam over?! Hoe kwam hij er bij dat ze allemaal zo rondliepen! Sterker nog, ik had helemaal niemand gezien die zo rond liep! Het sloeg gewoon helemaal nergens op! Uriah was in de vechtpositie gaan staan en wat onzeker nam ik dezelfde in. Al zag dit er waarschijnlijk alleen maar lachwekkend uit voor Eric.