Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ The Purge

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:
Ik vond het niet zo erg dat hij die vraag stelde, ik bedoel, het wilde niet zeggen dat ik geen familie meer had, ik elke keer als iemand iets over mijn familie vroeg of zei ik in tranen uit zou barsten want dat was niet zo. Ik had mijn moeilijk momentje al gehad. Oké, ik wist ook wel dat ik nog meer moeilijke momenten ging hebben, maar daar dacht ik liever niet aan. Het ging op dit moment redelijk goed met me ondanks mijn ouders een aantal uren geleden vermoord waren, wat je goed kon noemen tenminste. Ik voelde me al een klein beetje beter dan daarnet, maar dat kwam doordat Adrian zo naar me luisterde en me wilde troosten. Naja, of hij dat wilde wist ik niet, maar dat maakte verder ook niks uit. 'Daar hoef je geen sorry voor te zeggen,' zei ik dan. Hij hoefde geen sorry te zeggen omdat hij dat vroeg, ik kon er wel tegen hoor. Ik kon me best sterk houden vaak, maar dat kwam omdat ik me altijd zo inhield en het gewend was om me sterker voor te doen dan dat ik was. Ik wist hoeveel pijn het mijn ouders deed als ik ongelukkig was, dus had ik het mezelf aangeleerd om me altijd zo sterk mogelijk voor te doen en het werd een gewoonte na een tijd. Oké, daarnet kon ik me echt niet inhouden, maar dat was wel normaal. Ik was de belangrijkste personen uit mijn leven verloren en als je daarom huilde, was dat vrij normaal. Ik was eigenlijk best moe aan het worden, maar ik wist niet of ik wel kon slapen. Waarschijnlijk niet omdat ik nooit kon slapen als ik dingen aan mijn hoofd had.
'Ik heb geen idee,' antwoordde ik toen hij vroeg waar ik van plan was om heen te gaan. Het was ook zo, ik had werkelijk geen idee waar ik heen wilde gaan. Het liefst ergens waar iedereen gewoon even normaal kon doen, maar ik die plek bestond waarschijnlijk niet. Overal waren er gekke mensen en dan bedoelde ik niet gek op een goede manier. Er gebeurde zo veel dingen tegenwoordig en dan had ik het niet alleen over de zuivering. Op gewone dagen moest je ook opletten dat je niets zou overkomen omdat sommige mensen gewoon ziek waren in hun hoofd. Er werden zo veel moorden en ontvoeringen gepleegd tegenwoordig, het was niet normaal. Daarom dachten ze dat de zuivering ervoor zou zorgen dat dat ophield, maar effect had het niet hoor, toch niet veel. Er was misschien een kleine verandering, maar veel was er niet veranderd. Het enige dat er veranderd was, was dat er nu één dag in het jaar was waarop opeens iedereen gehersenspoeld leek te zijn en probeerde iedereen te vermoorden.
Ik hoorde dan zijn antwoord op wat ik hem vroeg. Ik was er best verbaasd van dat hij dat zei. Ik wist zijn situatie ook niet dus ik kon er ook niet over oordelen natuurlijk. 'Zou je er dan helemaal geen spijt van hebben als je weg zou gaan en alles en iedereen achter zou laten?' vroeg ik dan aan hem. Naja, er zou toch wel iets zijn waardoor hij niet weg zou gaan? Er was altijd wel iets en ik kon het me niet voorstellen dat hij weg zou kunnen gaan zonder spijt of zo.

{option}

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze deed hem aan iemand denken, hoewel hij het niet voor de geest kon halen aan wie. Het geluid van haar stem, hoe ze eruit zag.. Het kwam hem zo bekend voor en toch kon hij zich niet bedenken waarvan. In elk geval zorgde het er niet voor dat hij zich minder schuldig ging voelen over zijn eerdere opmerkingen en vragen. Hij kon het gewoon niet helpen, vaak voor hij doorhad wat hij zei was het al te laat om het terug te nemen.
"Het is een traditie dat de winnaars in het koningshuis verblijven, tenminste tot de volgende zuivering. Mocht je nergens heen kunnen dan kan je altijd hier nog terecht," mompelde hij, terwijl hij nadacht over de consequenties. Hij vond het in elk geval geen probleem, nieuw gezelschap was zo erg nog niet. Hoe de situatie er nu voor stond tussen hem en zijn familie zou het enkel iets goeds op kunnen leveren. Maar het was niet zijn keuze, natuurlijk. Toch bedacht hij zich wel wat.. Wilde ze haar leven doorbrengen, of nouja, in ieder geval een jaar, in een omgeving als deze? Waar ze een guardian toegewezen kreeg om haar te beschermen ofwel hoe Adrian het zag; achtervolgd worden waar ze ook maar heen gingen? Was ze bereid om zich in zoiets te wagen? "Maak geen overhaaste beslissing, het is er anders dan wat ze je vertellen," zei hij er nog achteraan. Een preek zou volgen voor hen, het moment dat ze zich beide zouden vertonen in een andere ruimte dan zijn kamer. Voor hem gold die niet meer, hij woonde er immers met zijn familie. Hij wilde dat ze wist dat ze zich niet zomaar over moest laten halen, er zat meer aan vast dan gedeeld werd met het publiek. Mensen verwachtten een geweldig leven vol luxe, macht en geld. Hij zelf vond het allemaal niet waard om er te blijven. Hij wilde het nog steeds ontvluchten en zocht nog voor een goede kans om te ontsnappen.
"Nee, ik zou er geen spijt van hebben," antwoordde hij eerlijk. "Ik probeer hier al jaren weg te komen." Hij vermeed oogcontact met haar en bleef voor even stil. Het was ongebruikelijk om er zo over te denken, aan haar te zien. Ze leek in elk geval wat meer verbaasd dan hij had verwacht. Was het dan zo vreemd dat hij er zo over dacht?

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:
Ik hoorde hem dat zeggen dat het een traditie was dat de winnaars in het koningshuis verblijven tot de volgende zuivering. Ik wilde hier natuurlijk niet blijven, ik wilde gewoon naar huis toe gaan. Gewoon het huis waar ik met mijn ouders woonde, al had ik geen idee hoe ik die lijken uit dat huis zou krijgen, er zouden ook veel herinneringen zijn in dat huis en dat ging best moeilijk worden, maar toch leek het me het fijnst om gewoon naar huis toe te gaan. 'Ik kan nog gewoon naar het huis waar ik met mijn ouders woonde, als ik een manier zou vinden om die lijken uit dat huis te krijgen tenminste,' zei ik dan. Ik kon er wel over praten hoor, ik ging niet elke keer huilen als ik erover praatte. Ik kon er best over praten, maar daarnet kreeg ik het gewoon moeilijk omdat ik alles opeens besefte terwijl ik dat in de arena nog niet deed. Natuurlijk was het aardig van hem dat hij zei dat ik hier ook kon blijven, maar ik wilde niemand tot last zijn en ik wist ook niet of ik dat wel wilde. Waarschijnlijk had ik weinig rust als ik hier zou blijven, dus misschien wat het wel het beste om zelf mijn eigen plek te zoeken. Waarschijnlijk ging dat het huis worden waar ik met mijn ouders woonde, maar als het me niet lukte en het te moeilijk werd met alle herinneringen moest ik iets anders zoeken, maar dat kon eigenlijk ook niet aangezien ik geen geld had. Ik kon het geld dat mijn ouders hadden nog wel gebruiken, maar daar kon ik ook niet lang mee doen aangezien het echt heel erg weinig was.
Ik was eigenlijk wel opgelucht dat ik uit die arena was, maar toch had ik verwacht dat het overleven van dat gedoe in de arena er voor ging zorgen dat ik me beter voelde, maar dat was dus niet zo. Ik voelde me er eerder slecht door. Op dit moment had ik liever gehad dat ze mij gewoon neer hadden geschoten, dan hoefde ik niet met dat enorme schuldgevoel rond te lopen. Ik had me al wel vaker schuldig gevoeld om iets, maar nu voelde het nog vreselijker aan dan ooit. Ik wist niet hoe ik die schuldgevoelens aan de kant moest zetten, wist ik dat maar, dan had ik dat meteen gedaan. Het waren ook niet alleen schuldgevoelens die ik had, er gingen verschillende gevoelens door me heen, behalve blijdschap natuurlijk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Look, maybe you should try to get some sleep," zei hij met een kleine knik. Bij hem begonnen de pillen onderhand al te werken en langzamerhand voelde hij zijn ogen dichtvallen. Hij was kapot van deze nacht, elke spier in zijn lichaam leek het begeven te hebben na wat ze doorstaan hadden. Het was niet vreemd, verre van, toch was hij blij dat hij misschien eindelijk kon slapen zonder de onderdrukte herinneringen. Zonder de vreselijke herinneringen die hem teisterden, elke keer als hij zijn ogen sloot en probeerde rust te pakken. Het was misschien te veel gevraagd, hij kon het niet anders. Hij had het nodig dit keer, écht nodig. Nachtenlang had hij niet kunnen slapen tot nu, hij had flink wat in te halen.
Hij ging liggen op zijn goede schouder om de pijn te voorkomen, en keerde zich van haar weg. Voornamelijk omdat hij niet anders kon vanwege de schotwond, maar ook deels om te zorgen dat ze hem niet kon zien. Hij had geen idee hoe de nacht zou verlopen, het laatste wat hij wilde was dat Clary zag wat het met hem gedaan had. Hoe hij eraan toe was wanneer hij opschrok midden in de nacht, totaal overdonderd. Het had zo zijn schommelingen, toch wilde hij niet dat ze het zou zien. Het zou haar zeker afschrikken, het was wat hij wilde vermijden. Wat moest ze anders dan van hem denken?
Hij reikte naar de lichtknop en zette dan de lamp uit, om het er donker te maken. Of Clary de lamp aan wilde houden wist hij niet, echter was hij zich ervan bewust dat hij het dan wel van haar zou horen. Het leek hem dat ze wel voor haar eigen mening uit kon komen. Hij ademde diep in en uit om zichzelf rustig te krijgen, zo zacht mogelijk, en staarde afwezig voor zich uit.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:

Ik knikte even toen hij zei dat ik misschien moest proberen om wat te slapen. Wat slaap zou me misschien wel goed doen, ik was namelijk best vermoeid en moe, dus ik hoopte dat ik wat slaap kon vatten. Toen hij zich van me weg draaide, ging ik wat beter liggen omdat ik natuurlijk niet recht zittend kon slapen. Ik draaide me dan met mijn rug naar hem toe, gewoon omdat ik dat fijner vond. Niet dat ik het super erg vond om hier te overnachten, maar ik vond het nog steeds een beetje raar. Ik wist ook niet of ik me hier juist gemakkelijk of ongemakkelijk bij moest voelen, maar klagen mocht ik niet. Ik moest eigenlijk blij zijn dat hij het aanbood dat ik hier een nachtje kon slapen, anders moest ik nog helemaal naar huis toe terwijl er buiten nog gekken rondliepen die je zo neer konden schieten als je even niet oplette.
Ik zag dat de kamer opeens donker werd doordat Adrian het licht uit deed, niet dat ik dat erg vond. Ik kon beter in slaap vallen in een donkere ruimte dus ik hoopte dat dat me ging helpen om in slaap te vallen. Ondanks ik erg moe was, ging het in slaap vallen niet echt heel makkelijk. De beelden van de afgelopen avond bleven door mijn hoofd spoken dus fijn was het niet, helemaal niet zelfs. Ik wilde gewoon slapen en even al die dingen die er gebeurd waren uit mijn hoofd krijgen, maar dat lukte me niet. Ik kreeg al mijn gedachtes maar niet uit mijn hoofd, het begon zelfs enorm vervelend dat ik er gek van werd. Ik had echt het gevoel dat ik me aan het aanstellen was, maar wat er gebeurd was, was ook best wel heftig. Ik wist nog steeds niet waarom ze per se ons huis binnenvielen, dit was de eerste zuivering dat we in dat huis woonde en meteen gebeurde er zo iets. Het was niet de eerste keer dat ze ons huis probeerde binnen te vallen hoor, in ons vorige huis hadden ze dat ook al geprobeerd maar toen was ons huis natuurlijk heel erg goed beveiligd en was het bijna onmogelijk om binnen te vallen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Kleine ts -> een uur later

Flashback;

Vele gedaantes verzamelden zich om hem heen. De drukte werd alsmaar groter, evenals de benauwdheid en de paniek die bij hem toesloeg. De omstanders maakten het voor hem onmogelijk om aan de gebeurtenis te kunnen ontsnappen. Hij zat daar vast tussen alle aanwezigen, geen kant om uit te gaan. "Leave me alone," siste hij keer op keer. Het bleek een mislukte poging te zijn. De mensen weigerden om ook maar een stap opzij te zetten. De duwen in zijn rug zorgden ervoor dat Adrian toch vooruitkwam, ondanks zijn wanhoop om weg te kunnen komen. Niemand die hem leek te horen, het boeide hoe hij eraan toe was. Bloed stroomde van zijn gezicht en armen, de stof van zijn kleren plakte tegen zijn huid. Enkele snijwonden teisterden zijn lichaam. Zweet liep van zijn voorhoofd, gepaard met een hitte waar hij niet mee overweg kon. Zijn voeten voelden licht evenals zijn hoofd. Het gaf hem een illusie alsof hij aan het zweven was over de grond, al was hij zich ervan bewust dat het niet het geval was. Zijn gedachten die hem normaal gesproken tot waanzin dreven waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Een leegte vulde hem vanbinnen, zijn ogen starend voor zich uit. Hij keek in het niets, was verloren in tijd en zijn omgeving was onduidelijk. Het geschreeuw was het enige wat hij waar kon nemen. Geschreeuw van alles om zich heen wat door zijn gehoorgang drong. Hij schudde van onwetendheid zijn hoofd en probeerde achteruit te stappen. Weg te komen van alles om zich heen. Maar zijn lichaam liet hem voor de zoveelste keer in de steek, terwijl zijn adem in zijn keel stokte en zijn ogen groot werden van ontsteltenis.

"No.. Go away.."
"Leave me alone.."
Abrupt openden zijn ogen opnieuw en jachterig wierp hij een blik om zich heen. Zijn ademhaling was versneld tot een punt waarop hij compleet de weg kwijt was. Het beeld voor zijn ogen wilde maar niet focussen en bleef alsmaar wazig. Een duisternis omringde hem en zorgde voor weinig tot geen zicht verder dan een meter van hem verwijderd. Ondersteund door zijn handen kwam Adrian van zijn positie af tot hij overeind zat. Het duurde even voor hij besefte waar hij was; namelijk in zijn eigen kamer. Het was weer zover.. Hij had het punt bereikt waarop zelfs de slaappillen geen effect meer hadden om zijn dromen te onderdrukken. Hetgeen waarvoor hij had gevreesd. Langzaam wreef hij in zijn ogen, vooraleer een zucht over zijn lippen rolde. Again.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:
Ongeveer een uur later sliep ik nog steeds niet, ondanks ik wel de hele tijd probeerde op te slapen. Het was echt vervelend om niet in slaap te kunnen vallen aangezien ik echt heel erg moe was. Wat een beetje slaap echt te veel gevraagd? Ik wilde gewoon wat rust, maar het lukte me niet om de slaap te vatten zoals ik al wel had verwacht. Hoe veel moeite ik er ook voor deed, ik kon de slaap niet vatten. Het was wel normaal, zeker na al de dingen die gebeurd waren. Ik kreeg de gebeurtenissen van de afgelopen dag niet uit mijn hoofd, ook al probeerde ik het. Ik deed niets anders dan proberen te slapen en proberen om alles voor eventjes vergeten, maar het lukte niet. Of Adrian sliep wist ik niet, ik keek ook niet naar hem of zo. Het zou maar eng zijn als ik naar hem aan het kijken was terwijl hij sliep. Ik lag met mijn rug naar hem toe dus ik kon hem niet zien natuurlijk. Ik hoopte maar voor hem dat hij wat kon slapen, want ikzelf vond het erg frustrerend dat het me niet lukte om in slaap te vallen. Ik zat de hele tijd met mijn ouders in mijn hoofd en met de mensen die ik had neergeschoten. Ik kreeg niet uit mijn hoofd hoe ik die jongen probeerde te zoeken om hem neer te schieten aangezien hij al in Adrian geschoten had. Het moment dat ik die jongen neer schoot, ging er zo veel adrenaline door me heen, het voelde zo raar aan om iemand neer te schieten. Fijn was het in ieder geval niet. Ook al was er een kans dat die gast mij had willen neerschieten, toch voelde ik me er enorm slecht door. Zeker toen dat ik hem een tweede keer moest schieten aangezien hij het eerste schot overleefd had.
Ik hoorde opeens dat Adrians adem wat versnelde, natuurlijk kon ik dat horen aangezien hij naast me lag. Ik draaide me dan even om naar hem en ik zag dat hij recht zat. Ik wist niet of hij al geslapen had en opeens wakker werd of nog niet geslapen had en de hele tijd net zoals ik al wakker was. 'Is alles oké?' vroeg ik dan toch voor de zekerheid aan hem. Naja, ik wist niet of hij het vervelend vond dat ik het vroeg, maar toch vroeg ik het. Het was eigenlijk weer zo'n vraag waarover ik geeneens nadacht, maar dat maakte verder ook niet uit. Als hij het niet fijn vond dat ik die vraag stelde zou hij er vast wel wat over zeggen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het geluid, het was te luid. Hij had haar wakker gemaakt. Hij had zojuist haar kans op een normale nachtrust verstoord, alleen maar vanwege zijn 'dromen'. Damned.
Stukje bij beetje draaide hij zich naar haar toe, zijn vuisten gebald om de een of andere reden. Elke nacht ging hij door hetzelfde, noch vertelde het elk een eigen verhaal. De ene keer zaten zijn gedachten vast bij zijn familie, een andere tijd leek hij de gebeurtenissen in de arena nogmaals te ervaren. Beide extreem storend en gekmakend. Hem dreef het in elk geval tot waanzin. Hij dwong een kleine glimlach op zijn gezicht en keek in haar ogen. "Eh.. Ja," stamelde hij wat verstomd. Het was nooit de bedoeling geweest dat ze het op zou merken of ze gewekt zou worden. Ergens beschaamd probeerde hij zijn ademhaling rustig op gang te krijgen, wat geen lange tijd innam. Hoezeer hij de nachtmerrie's of dromen totaal niet kon waarderen, was hij eraan gewend geraakt en werden de paniekaanvallen minder. Duidelijk wist hij er ongeveer mee om te gaan en was hij zich ervan bewust hoe het eraan toe ging. Echt daadwerkelijk stoppen zou het niet, toch weerhield het hem er niet van om het te proberen.
"Ik heb je toch niet wakker gemaakt?" vroeg hij aan haar. Ergens wilde hij dat de dag voorbij zou zijn. Dat hij de tijd door kon spoelen totdat hij het slapen achterwege kon laten. Hij was kapot en verlangde naar wat slaap, noch zou het niet veel meer worden. Nogmaals ging hij weer liggen, dit keer op zijn rug, en richtte zich tot Clary. Ze zag er zelf ook vermoeid uit door alles. Zou ze eigenlijk wel wat geslapen hebben deze nacht?

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary:
Ik hoorde hem 'Ja' antwoorden op mijn vraag of alles oké was, dat was natuurlijk een uitvlucht aangezien ik duidelijk aan hem zag dat het niet oké ging, ik was niet dom natuurlijk. Ik kon heus wel zien aan hem dat het niet oké ging, maar ik ging er niet over door vragen. Aangezien dat hij een uitvlucht verzon kon ik al wel raden dat hij toch niet zou antwoorden als ik er nog meer over vroeg, toch geen eerlijke antwoorden en aan antwoorden die niet eerlijk waren had ik natuurlijk niets. Niet dat ik hem dat kwalijk nam, hij hoefde me geen dingen te vertellen die hij niet wilde vertellen. We kenden elkaar nog geeneens een dag dus het was normaal dat we elkaar niet alles vertelde, dat hoefde ook niet. Ik had eigenlijk nog nooit bij iemand het gevoel gehad dat ik hem of haar alles kon vertellen, ik vertrouwde mensen niet heel snel. Natuurlijk vertrouwde ik hem wel, als hij niet te vertrouwen was, was hij de belofte die hij gemaakt had voor we de arena in moesten niet nagekomen. Dus ik wist wel dat hij te vertrouwen was, maar ik vertrouwde hem natuurlijk niet goed genoeg om hem opeens mijn hele levensverhaal of zo te vertellen. Ik vond het al genoeg dat hij wist dat mijn ouders vermoord waren door die gestoorde mannen die mij uit het huis wilden krijgen.
Ik hoorde hem vragen of hij me wakker gemaakt had. 'Nee, ik sliep toch nog niet,' antwoordde ik dan. Ik sliep inderdaad nog niet, ik kon ook niet slapen ondanks ik eigenlijk best moe was en de slaap kon gebruiken. Ik had de vorige nacht al bijna geen oog dicht gedaan omdat ik me zo ongerust voelde over de zuivering en dacht dat er wat ging gebeuren en dat was zo. Door één avond werd mijn hele leven veranderd, het grootste deel dan toch. Ik werd er zo boos van, van alles, maar ik liet er natuurlijk niets van merken. Ik was er best goed in om mijn gevoelens te verbergen, soms dan toch.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Welcome to the club," mompelde hij sarcastisch. Slapeloosheid hoorde inmiddels bij zijn dagelijkse leven en nu had Clary zich erbij gevoegd. Walgelijk voor haar natuurlijk, maar zolang de nachtmerrie's niet toesloegen viel het nog te overleven. Althans, hoe hij het zag. Of het voor haar ook gold was moeilijk te zeggen vanuit zijn positie. Enkelingen leden er helemaal niet onder en voelden er nauwelijks wat van, bij anderen beïnvloedde het hun leven. Met heel zijn hart hoopte Adrian dat zij bij de eerste groep hoorde. Het was geen lolletje om iedere avond hetzelfde te moeten beleven zonder het te kunnen laten stoppen. Mocht ze zich bij hem aansluiten dan was het goed mis.
Zijn handen grepen naar zijn mobiel op het nachtkastje, nieuwsgierig naar de tijd. Hij wilde weten hoelang ze al zo hadden gelegen. Naar buiten kijken ging tot slot niet; de donkere gordijnen zaten ervoor. Ook zou het weinig informatie opleveren, de tijd zou dan nog altijd onduidelijk zijn. Aan de geluiden buiten hen om te horen waren er nog aanwezigen in de zaal, hoewel het al behoorlijk wat minder was geworden. Tot Adrians grote opluchting was de geluidssterkte erg afgenomen tot een normaal niveau. Hoefden zijn oren geen pijn meer te lijden door het kabaal.
Het scherm lichtte op, het moment dat zijn hand doorgleed naar het aan-knopje en alles zichtbaar werd. Half 5. Het was nog maar half 5. Een zucht wist zijn weg naar buiten te vinden, volgend door zijn mobiel die hij terug legde op het houten oppervlak van het meubelstuk. Nog een aantal uur voor het licht zou worden. Nog een tijd te gaan voor hij geen excuus meer hoefde te verzinnen om wakker te zijn in het midden van de nacht; niemand die overdag de tijd nam om hem te vragen naar zijn 'nachtrust'.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Clary
Ik hoorde hem dat zeggen, dat wilde vast zeggen dat hij ook niet echt goed kon slapen. Het was erg vervelend. Naja, volgens mij kon er niemand echt vredig slapen na zo'n heftig gedoe in de arena en de dood van mijn ouders maakte het er niet simpeler op. Hoe laat het was wist ik niet, maar aangezien ik nog nergens licht zag, was het waarschijnlijk nacht. Ik hoorde nog wel steeds wat geluiden, misschien waren dat nog wat mensen die nog steeds in de zaal waren. Ik wist niet waarom ze daar nog steeds waren, want zo fijn was het niet dat enkelen in de zaal waarschijnlijk een paar familieleden verloren waren. Misschien dat hen dat fijn vonden, maar dat zou heel het gebeuren nog erger maken. Ik was in ieder geval blij dat ik daar weg was. Ik wilde daar echt geen seconde langer zijn hoor.
Ik draaide me maar weer om zodat ik weer met mijn rug naar hem toe lag, ik wilde nog wat proberen te slapen. Ik hoopte in ieder geval dat ik nog kon slapen. Waarschijnlijk wilde Adrian ook nog wel wat rust hebben, dus het was het beste om gewoon even te zwijgen, misschien voelde ik me al wat beter door gewoon even wat gerust te hebben, daarvoor hoefde ik nog niet te slapen, al leek wat slaap natuurlijk wel fijner.

Ondertussen was het al weer een paar uur laten, zo voelde het in ieder geval. Het licht van buitenaf probeerde naar binnen te dringen door de gordijnen die voor Adrians ramen hingen. Ik had niet geslapen, geen enkele seconde. Het werd een beetje frustrerend dat het niet lukte om te slapen, hoeveel moeite ik er voor deed, zover je moeite kon doen om te kunnen slapen tenminste. Ik wist niet hoe laat het was, maar aangezien het licht al door de gordijnen heen wilde komen, was het waarschijnlijk al weer dag geworden. Misschien moest ik daar maar blij om zijn, slapen ging ik toch niet meer doen en dan kon ik zo naar huis toe gaan. Ik wilde hier niemand meer tot last zijn, maar nu kon ik niet zomaar vertrekken. Ik wist ook niet of Adrian wakker was of nog sliep en ik wilde hem natuurlijk niet wakker maken. Dat zou ook heel erg egoïstisch van me zijn. Ik wist hoe vervelend het was om wakker gemaakt te worden als je de slaap goed kon gebruiken, ik kon ook wel wat slaap gebruiken, maar toch lukte het me niet om te slapen. Hopelijk sliep ik als ik vanavond weer thuis was weer wat, want zo lang zonder maar een beetje slaap was niet echt gezond. Had ik misschien een uurtje geslapen was het nog niet zo erg geweest, maar ik voelde me echt niet goed nu. Ik was zo moe. Misschien lag het eraan dat ik in een niet vertrouwde omgeving was en dat ik thuis veel beter kon slapen, ik hoopte maar dat het zoiets was al betwijfel ik me dat. Het waren vooral die gedachtes die me dwars zaten waardoor ik niet kon slapen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld