Forum

Eric.
Ik kon dit niet geloven. De Stiff was Divergent! Dat was echt een lachertje! Ik moest er ook gewoon zelf bijna om lachen. Dat kon toch haast niet? Al maakte het wel heel erg veel duidelijk. Hij was een grijze rat en daarom werkte hij ook echt vreselijk op mijn zenuwen. Dat had hij vanaf de eerste dag al gedaan en dat had ik hem ook wel laten weten. Als ik de keuze had gehad, was hij niet eens door de eerste ronde gekomen. In het begin was hij echt vreselijk slecht geweest, maar er waren uiteindelijk mensen die slechter dan hem waren, jammer genoeg. Ik had er toen gewoon voor moeten zorgen dat hij niet verder was gekomen, want hij verdiende het niet eens om hier te zijn! Dat gaf hij toch wel aan. Hij had niet één uitslag gehad, maar twee of misschien wel drie. Lotus had me hier over moeten vertellen, dan had ik er zelf voor kunnen zorgen dat hij op de grond van de Chasm belandde. Dat was wat ik op dat moment vast had gedaan, ondanks dat ze echt naar Erudite moesten. Nu in ieder geval. Ergens vond ik dat ook wel een leuk idee. Om hem helemaal weg te zien kwijnen door al die vreselijke testen die ze met hem zouden doen. Ze waren niet niets, ze gingen helemaal in op alle details van het brein. Wat betekende dat het niet altijd even goed ging. Ik had al wel van Janine gehoord dat ze er eentje had gehad, die het niet had overleefd. Ik hoopte dat Cameron daar achteraan zou gaan, maar niet voordat hij eens goed werd onderzocht. Het liefst door de pijnvolle dingen. Want die verdiende hij gewoon. Ik moest lachen om Uriah die duidelijk bitchie wilde gaan doen. Iets wat echt niet zou gaan helpen. Ik vond het wel grappig, want hij dacht dat hij me met een paar woorden van me à propos kon brengen. Echt niet. Ik moest er alleen door lachen! Het was ook veel te grappig. Ik wist niet wat hij dacht, maar ik had het niet op Divergents en dat had ik nooit ontkent. Ik was er achter gekomen dat Amar Divergent was en daar had ik gewoon wat aan moeten doen? Hij had ons gewoon niet kunnen trainen, in mijn ogen was dat gewoon niet mogelijk geweest. Hij had zijn verdiende loon gekregen! Hij had in de afgoot gehoord. "Zou ik vertellen wat er aan de hand is?" Ik deed even alsof ik echt nadacht, al was het heel erg duidelijk wat er aan de hand was. "Wat er aan de hand is, dat ik hier tegenover twee ratjes sta." Lotus had Divergents zo genoemd en ik vond het wel een heel erg goed woord, want ze zouden twee testratjes worden. "Twee afwijkende ratjes. Ik weet niet hoe jullie het voor elkaar hebben gekregen om onopvallend door de angsten te komen, maar ik denk dat ik Lotus daar later maar even moet voor straffen." Dat was vast iets wat Cameron niet zo heel erg leuk zou gaan vinden. Volgens mij had die jongen echt het idee dat hij iets met Lotus voor elkaar kon krijgen. Ze was toch echt meer van mij dan van hem. Niet letterlijk van mij, maar ze wist dat ze beter bij mij kon komen dan bij zo’n stomme Stiff. Daar had ze echt helemaal niets aan? Ik moest alleen nog maar harder lachen toen ik zag dat Cameron en Uriah in een vechtpositie gingen staan. "Ooh jullie willen vechten. Dat wordt interessant." Natuurlijk had ik een wapen bij me, wat wilden ze bereiken met hun handen tegenover een vuurwapen? Voor zover ik wist kon Cameron er amper iets van, Uriah was beter geweest, maar hij kreeg het echt niet voor elkaar om mij te verslaan? 

Cameron.

Wat er ook aan de hand was, dit was niet goed. De manier waarop Eric naar ons keek, alsof het haast lachwekkend was dat we hier stonden, maar tegelijkertijd was er ook nog iets anders. Ik wist gewoon niet wat er aan de hand was en dat was behoorlijk raar, zeker omdat Uriah behoorlijk vijandig tegenover Erid deed! Daardoor wist ik niet eens hoe ik mezelf een houding moest geven, maar ik was over het algemeen al tegen Eric, dus dat maakte het niet heel erg moeilijk om hem een pak slaag te willen verkopen. Ik wist alleen niet of het zou gaan werken. We waren dan wel met z’n tweetjes, maar Eric was wel langer dan ons en hij was sowieso breder dan dat ik was. Uriah woonde hier al zijn hele leven en hij was de levensstijl van Dauntless dan ook gewend, maar ik had geen idee of hij Eric aan zou kunnen, wat er dan ook aan de hand was! Het liefst wilde ik die uitleg ook nu hebben, maar ik wist dat ik die niet zou krijgen. Niet hele erg snel, in ieder geval! Ik luisterde naar de woorden van Eric en mijn ogen werden groot toen hij het woord “afwijkend” in zijn mond nam. Hij wist het! Hij wist dat we Divergents waren! Ik wist niet hoe hij het wist, misschien wel door Lotus? Ik was als laatste bij haar geweest! Dat klopte echter niet bij wat hij zei, want hij leek juist te zeggen dat Lotus dit niet aan hem had verteld! Hoe wist hij het dan? Hij wist het en blijkbaar leek hij het heel erg leuk te vinden dat hij het nu wist. Ik niet! Want ik was er nog steeds niet over uit wat hij met die Amar had gedaan, maar als hij hem echt in de Chasm had gegooid, dan was dit niet goed. Het was sowieso niet goed dat hij het wist! ‘Lotus heeft hier niets mee te maken.’ Dat had ze wel, maar ik wilde niet dat hij haar pijn zou doen! Hij wilde haar straffen! Hij had misschien een zwak voor haar, maar het leek me niet dat hij haar een preek zou geven en dat het allemaal weer over zou gaan! Sterker nog, wie weet zou hij haar juist nog meer straffen, omdat hij die band met haar hand! Die gast was vreemd! ‘Cam, dit is echt niet de tijd om je vriendinnetje te verdedigen,’ mompelde Uriah en ik zuchtte. Nou en! Lotus was belangrijk voor me! Ik wilde niet dat zij straf zou krijgen omdat ze ons had geholpen! We hadden juist zo voorzichtig gedaan, het zou zonde zijn als ze daarvoor nu nog straf zou krijgen! Ik keek naar Eric en ik liet mijn blik rusten op het wapen dat hij bij zich had droeg. Hij had een wapen, dat betekende dat zelfs als we met hem zouden vechten, hij één van ons neer zou kunnen schieten. Nu was het de vraag of hij dat wel wilde, maar aangezien we nou niet echt op de beste manier met elkaar om ging, leek het me dat hij me zo dood zou kunnen schieten als hij dat wilde. ‘Wij zijn met twee, dus dat wordt zeker interessant,’ zei Uriah en hij haalde al uit met zijn vuist. Ik wist niet waarom, maar ik leek niet meer te weten wat ik moest doen, hoe ik moest handelen. Ik keek alleen maar naar het gevecht dat voor me ontstond en naar het vuurwapen dat Eric bij zich had. Zelfs nu zou hij mij er nog mee kunnen verwonden! Uit de andere kant van de gang kwamen meer mensen aanlopen en pas toen ik zag dat het anderen uit Dauntless waren, leek ik wakker te worden. Ik probeerde tussen twee mensen door te rennen, in de hoop dat ik hulp zou kunnen halen, maar ze trokken me met gemak terug en al snel voelde ik een stomp in mijn maag. 

Eric.
Ergens leek het me geweldig om Cam mee te nemen en eens te kijken hoe alle testjes bij hem gingen, maar daarvoor mocht er ik toch ook wel even voor zorgen dat ik mezelf een beetje vermaakte. Ik kon ze nu niet naar Erudite brengen, iedereen was te druk met andere dingen. Daarom hadden we er voor gezorgd dat hier een kamer was, waar we er een paar met gemak konden houden. Ze zouden echt niet weg kunnen komen, er waren genoeg mensen die wisten waar ze naar moesten kijken. Ergens hoopte ik dat Lotus nog terug zou komen. Ik wist niet precies waar ze was, maar ik had haar in het begin verteld dat ze bij mij in de buurt had moeten blijven! Iets wat ze duidelijk niet had gedaan. Ze had ook een hele tijd geklaagd over dat zij de aanvoerder moest zijn van het leger en dat ze dat gewoon moest blijven. Of iets van die onzin. Ze moest gewoon naar mij luisteren! Dat was eigenlijk alles wat ik belangrijk vond! Nu was ze naar Abnegation en ik had geen idee wat dat kind allemaal aan het doen was. Soms was ze echt zo eigenwijs en dacht ze dat ze alles zelf maar even kon bepalen. Iets wat ze duidelijk ook had gedaan met deze twee, iets wat ik haar niet zomaar zou gaan laten vergeten. Daar kreeg ze echt genoeg over te horen en ze verdiende het ook! Daarbij was het echt geniaal om het gezicht van Cam te zien. Hij leek het echt vreselijk te vinden dat ik het over Lotus had gehad. Die jongens was gewoon verliefd op haar! Iets wat wel echt hele erg lachwekkend was. Lotus deed niet aan relaties en al helemaal niet aan een relatie met een Stiff, wat had hij haar te geven? Ik wist zeker dat ze hem de laatste weken alleen maar aan het lijntje had gehouden, omdat ze ook iets te doen moest hebben. Ze was heel erg goed in spelletjes spelen en ik kon het weten. "Ooh nee, ik denk dat ze hier genoeg mee te maken heeft. En daar gaat ze heel erg veel spijt van krijgen." Het was niet zo dat ik haar neer zou gaan schieten. Het was Lotus, dat zou ik niet doen. Maar ik zou haar wel heel erg duidelijk gaan maken dat ze zoiets niet weer moest flikken. Ze had een paar Divergents geholpen! Terwijl ze had geweten dat deze dag eraan had zitten te komen. Misschien had ze ze ook wel bewaard voor deze dag, iets wat ook wel weer leuk was, want nu kon ik lekker mijn gang met ze gaan, wat ik ook echt wel zou gaan doen. "Wat zou het zonde zijn als er iets met haar mooie gezichtje zou gebeuren of niet?" Ik wilde de reactie van Cam wel eens zien. Ik wist dat ik op het moment heel erg weinig kon gaan doen, dat kon hij normaal al niet. Ik was duidelijk niet meer alleen, wat alleen maar goed was. "En jullie zijn natuurlijk heel erg veel sterker dan ik ben." Zei ik op een lacherige toon. Dat waren ze echt niet! Uriah kon wel mooi doen alsof het zo was, maar zelfs met z’n tweeën tegen mij alleen zouden ze niet kunnen winnen. Daarbij was ik niet mee alleen. Ze waren veel te afgeleid om dat door te hebben. Iets wat ik alleen maar grappig vond. Ze kwamen er veel te laat achter dat ze ook konden rennen. "Neem ze mee naar beneden." Sprak ik de mensen toe, die duidelijk al bezig waren met er voor te zorgen dat ze niet meer weg konden. Het was zo handig dat mensen nu letterlijk alles deden wat ik vroeg. Ergens had ik Lotus ook onder het serum moeten laten gaan, dan had ik Cam eens kunnen laten zien wat het serum allemaal kon doen. Lotus had hem zo vermoord, als ik daar om had gevraagd, dan had ze dat gedaan. Pijnigen was iets leuker geweest. Ik zag het gezicht van Cam dan echt helemaal voor me. 

Cameron.

Hij moest van Lotus afblijven! Ze had hier wel degelijk iets mee te maken, maar dat zou ik nu niet toe gaan geven? Zij was degene die mij had beschermd, die me had willen helpen! Ons! Ze was er vanzelf achter gekomen dat we Divergents waren geweest en ze had er niet eens vreemd over gedaan! Ze had het haar prioriteit gevonden dat ze ons had moeten helpen, dat ze ons hier had moeten houden. Uriah voor zijn broer, mij misschien wel om… Mij? Ik wist niet precies wat haar redenen waren geweest, maar ze had haar best gedaan om ons te helpen, om ons te leren denken als iemand uit Dauntless en ondertussen had ze ons ook nog eens beschermd! Dan zou ik haar nu toch niet verlinken voor de ogen van Eric? Natuurlijk niet! Dat zou belachelijk zijn! Ik wilde niet dat hij haar iets aan zou doen, dat hij haar zou slaan of weet ik veel wat! Hij had misschien een ding voor haar, maar dat betekende niet dat hij haar niet eens aan zou raken. We hadden het hier wel over Eric en ik wilde niet dat hij Lotus ook maar iets aan zou doen! ‘Je blijft van haar af!’ schreeuwde ik naar Eric, terwijl ik me los probeerde te wrikken uit de greep van de anderen. Als hij Lotus iets aan zou doen, dan zou ik er voor zorgen dat hij het terug zou krijgen, maar dan nog vele malen erger. Hij mocht haar niet aanraken, hij mocht haar niet pijn doen. Ik wilde niet dat het zou gebeuren en al helemaal niet door mij! Ik had geen idee waar ze was, maar ik hoopte echt dat ze hier niet in de buurt was! Dat ze totaal ergens anders was en dat Eric haar niet zo makkelijk zou kunnen vinden. ‘Ik zweet dat als je haar aanraakt, dat je er spijt van gaat krijgen!’ Ik was misschien niet zo snel en sterk als Eric, maar ik kon wel iets! Ik had geen idee hoe ik ooit van hem zou moeten winnen in een gevecht, maar als het om Lotus ging, dan zou ik in ieder geval niet meteen opgeven! Dan zou ik blijven vechten, zeker als hij haar iets aan zou doen. Dat mocht niet! Hij moest haar gewoon heel laten en daarom hoopte ik ook echt dat ze hier niet in de buurt was! Ondanks dat ik tegenstribbelde, werd ik mee naar beneden getrokken, net zoals Uriah. Tot zover onze poging om weg te komen, al had ik nog steeds geen idee van wat er precies aan de hand was! Eenmaal beneden kwamen we in een kamer en werd ik in een stoel geduwd. Ik probeerde degene voor me te trappen, maar hij leek een stuk sterker te zijn dan ikzelf. Mijn handen werden vastgenomen en vastgebonden, net zoals mijn voeten en voor ik het wist, zat ik vast op de stoel. Wanhopig keek ik opzij naar Uriah, die uit alle macht probeerde om niet in de stoel te worden gezet door twee bewakers. Het leek echter niet veel te helpen, want ook hij zat uiteindelijk in de stoel, vastgebonden. Ik zag nog een paar anderen zitten, maar ik kende ze allemaal niet. Het waren Divergents, dat was wel duidelijk. Er zaten zelfs jongere kinderen tussen! Dat was toch niet normaal? Hadden ze hen echt zo behandeld als ze ons hadden behandeld? Dat was gewoon zwak! Alsof die kinderen ook maar een vlieg kwaad zouden doen! Natuurlijk niet! Het waren kinderen! ‘Kan je me nu tenminste vertellen wat er aan de hand is?’ mompelde ik. We konden nu geen kant meer op! Uriah zuchtte en knikte naar de mensen om ons heen. ‘Ze zoeken Divergents. Ik weet niet waarom, maar dat is wat ze nu doen en het is nogal duidelijk dat ze ons hebben gevonden.’ 

Eric.
Het was zo grappig om te zien hoeveel Lotus hem wel niet deed! Het was echt alsof Cam dacht dat ze op de een of andere manier een relatie hadden. Hij schoot meteen in de verdediging! Wilde er voor zorgen dat ik haar helemaal niets aandeed. Iets wat ik echt heel erg grappig vond, maar hij kon heel erg veel veranderen aan wat ik allemaal ging doen. Lotus kwam hier echt niet onaangedaan mee weg. Ze moest weten dat ze iets verkeerds had gedaan. Volgens mij wist ze dat zelf wel en ik hoopte maar dat ze dat nu een beetje goed aan het maken was in Abnegation. We konden niet hebben dat ze de redder van die Divergents werd. Dat ze iedereen die afwijkede weg zou gaan stappen alsof het helemaal niets was. Dat was het wel en dat had ik haar heel erg goed uitgelegd! Ik wist niet waar ze allemaal mee bezig was geweest, maar het stond me niet aan. Cam en Uriah! Allebei. Ik had het nog kunnen begrijpen dat ze bij één van hen niet had gezien dat hun angsten waren geweest. Maar bij allebei, dat kon gewoon niet? Het moest opzet zijn geweest en nu was ik daar echt achter gekomen. Ik hoopte echt dat ze hier nog zou komen voordat we Cam af zouden voeren naar Erudite, want dan kon ik hem nog wat leuke dingen laten zien. Ik vond het niet erg om Lotus pijn te doen, als ze dat verdiende, deed ik dat gewoon. Lotus wist hoe ik was en hoe ver ze kon, ze was nu ver over een lijn heen gegaan en wie dat deed moest de consequenties van aanvaarden. "Arme Cam toch. Denk je echt dat je er nog iets aan kan doen?" vroeg ik lachend aan hem. Hij dacht echt dat hij me nog tegen kon houden, maar dat zou hem echt niet gaan lukken. "Ik ben wel heel erg benieuwd wat je wilt gaan proberen als ik haar aanraak." Hij kon niet van me winnen en het leek me dat hij dat zelf toch ook nog wel inzag. Zo slim was hij toch nog wel? Of dacht hij nu echt dat hij alles was, omdat hij toevallig door de Inwijding was gekomen? Daar had hij uiteindelijk ook niet heel erg veel aan. Misschien had hij beter bij de factielozen kunnen gaan leven. Daar waren wel meer van de hopeloze gevallen als hij. Iedereen wist dat er heel wat Divergents waren die echt nergens pasten en daar maar naar toe gingen. Ik liep achter iedereen aan naar beneden. Er waren al genoeg mensen die wakker waren geweest. Te veel als je het mij vroeg. Het was best wel erg dat er heel veel van dat soort mensen tussen zaten. Als je ze al mensen konden noemen. Ze hoorden hier niet en dat zou ze ook wel heel erg duidelijk worden gemaakt. Ze kwamen hier niet meer terug, als ze het in Erudite zouden overleven, zou ik er wel voor zorgen dat ze niet meer thuis waren in Dauntless. Serum dat werkte op hen of niet, ik moest die dingen niet in mijn factie hebben. Dat betekende alleen maar dat ze zich voortgingen planten en dan kwamen er alleen nog maar meer van dat soort bij! Ik legde mijn pistool neer en trok mijn mes. Ik liep naar Cam en Uriah, die nu goed vast waren gebonden. Ik ging wat door mijn knieën heen, zodat ik ze eens goed aan kon kijken. "We zoeken omdat jullie ratten zijn. Ratten die uit moeten worden geroeid." Zei ik lachend op de woorden van Uriah. "Er staan jullie nu voor jullie dood alleen nog een paar leuke dingetjes te wachten." Ik mocht best wel eventjes met ze spelen toch? Ik had niet heel erg veel beters te doen, daarbij vond ik het leuk om Cam even de gek aan te steken. Ik hoopte echt dat Lotus hier nog kwam, zodat ze dit ook kon zien.

Cameron.

Voor zover ik had geweten, hadden ze altijd al naar Divergents gezocht in Dauntless? Het was niet zo dat Divergents tot nu toe altijd onder de radar hadden geleefd! Iedereen wist dat ze bestonden, iedereen wist dat die mensen er waren, dat ik er was! Ze hadden alleen geen idee dat ik ook degene was voor wie ze zo bang waren. Ik wist echt niet waarom ze bang waren, want ik deed echt helemaal niemand kwaad? Waarom zou ik ook! Op dit moment wilde ik alleen Eric voor zijn bek slaan, want dat verdiende hij! Hij had hier al een stuk of zes mensen zitten, misschien waren er nog wel veel meer! Dan hoopte ik toch echt voor die mensen dat ze veilig weg waren gekomen, wat er ook was gebeurd! Misschien had dit wel iets met dat serum te maken. Dat ons lichaam er anders op reageerde, omdat we Divergent waren. Ik had geen idee hoe dat werkte, ik was geen Erudite! Er was echter iets met dat serum geweest, dat kon haast niet anders? Eric had er veel te veel van genieten toen hij dat spul in mijn hals had geïnjecteerd. Ik had alleen gedacht dat het hem puur was gegaan om mijn angst. Dat hij het leuk had gevonden om een naald in me te steken, omdat hij een paar minuten geleden nog had gezien dat ik dat alles behalve leuk had gevonden. Ik slikte toen Eric de kamer binnen kwam, wie natuurlijk meteen weer antwoord moest geven op mijn vraag. Dat was volgens mij echt iets uit Erudite. Hij mocht er misschien uit zien als het beste lid van Dauntless, maar hij was net zo Erudite als dat ik Abnegation was! Het enige verschil was waarschijnlijk onze persoonlijkheidstest. Daar had ik drie facties naar voren gekregen. ‘Denk je nou echt dat niemand dit door heeft? Er zijn vast mensen die weten waar je mee bezig bent. Hoe heb je het überhaupt voor elkaar gekregen dat iedereen zomaar mensen afvoert?’ Het was zo vreemd geweest! Al de bewakers hadden me zonder twijfel meegetrokken. Ze hadden niets gezegd, maar ze hadden wel hun lichaam gebruikt. Het had haast geleken alsof ze er niet bij waren geweest. Ik had geen idee hoe dat kon. Misschien waren ze wel zo bang voor Eric, dat ze maar eden wat hij wilde, ondanks dat het nauwelijks nog menselijk was! Ze hadden ons vastgebonden. ‘Ze komen ons hoe dan ook helpen,’ hield ik vol. Lotus, Zeke, Lynn, Marlene! Ze zouden toch allemaal wel door hebben wat er aan de hand was? Dat we er niet meer waren! Dat kon echt niet anders! Ze zouden het vanzelf door hebben en dan zouden ze naar ons opzoek gaan! ‘Dat gaan ze niet, Cam,’ hoorde ik Uriah zeggen en ik keek verbaasd zijn kant op. ‘Hoe kan je dat nou zeggen?’ Hoe kon hij dat nou zeggen!? Hij wist toch dat het onze vrienden waren, dat ze ons wel zouden zoeken als ze ons misten!? ‘Omdat ik ze gezien heb. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar ze gedroegen zich vreemd. Ze bewogen, maar ze leken niets te zien van de wereld om hen heen. Marlene hoorde me niet eens.’ Geschrokken keek ik naar Eric. Wat had hij in godsnaam gedaan?! Hij had iets met iedereen gedaan, dat kon haast niet anders! Anders hadden ze Uriah toch wel gezien, of gehoord? Marlene zeker! Die twee waren zo close, ze zou hem nooit zomaar negeren. Hoe irritant hij misschien ook zou kunnen zijn. Ik keek naar het mes dat Eric vast had en ik probeerde in te schatten wat de kans was dat ik het uit zijn hand zou kunnen krijgen. Ik kon me niet bewegen, dus die kans was behoorlijk laag, jammer genoeg. Blijkbaar was hij er iets mee van plan, anders zou hij niet hebben gezegd dat er een paar leuke dingen zouden gebeuren. 

Lotus.
Dit was zo’n vreemde dag! Ik was het er niet mee eens geweest, een gevoel dat alleen nog maar erger was geworden toen ik had gezien wat dat stomme serum met mensen had gedaan. Het waren letterlijk zombies geweest! Niemand had echt meer echt geweten wat er om hen heen was gebeurd. Er was maar één ding geweest wat ze belangrijk hadden gevonden en dat waren de commando’s die ze hadden gekregen. Ik wist niet precies hoe, maar ze hadden echt naar Eric geluisterd. Niet alleen naar Eric, maar natuurlijk ook naar Max! Ze deden precies wat er van ze gevraagd werd. Het was best eng om te zien en helemaal om je te bedenken dat ik daar ook zo had kunnen staan. Als het niet aan Eric had gelegen dan was ik één van die zombies geweest en had ik onschuldige mensen vermoord. Iets wat echt was gebeurd in Abnegation zelf. Ik had het voor elkaar gekregen om daar even naar toe te gaan. Ik had een of ander stom smoesje gehad, maar het had wel gewerkt! Ik had mijn factie een beetje verraden door te doen wat ik had gedaan, maar ik had het niet over mijn hart kunnen verkrijgen. Cameron had nog een familie. Twee ouders die echt heel erg veel van hem hielden, waar hij ook naar toe was gegaan. Die twee mensen waren de enige uit Abnegation die ik ooit op bezoekersdag had zien komen. Ze gaven om hen, het ging er echt niet om dat ze niet egoïstisch hadden mogen zijn, maar het was puur uit liefde geweest. Daarom was ik mee gegaan naar de huizen van die grijze musjes. Ik had ze daar niet kunnen laten vermoorden. Dat sloeg helemaal nergens op. En helemaal niet als je je bedacht dat één van zijn ouders vast ook Divergent was. Zoiets ging toch over of niet? Eerlijk gezegd wist ik het niet heel erg goed, het was helemaal iets waar ik niet veel weet van had. Ik kon echter wel vechten en ik was snel. Dat had er voor gezorgd dat ik het juiste huis al snel had kunnen vinden en er voor had kunnen zorgen dat die twee snel weg hadden kunnen gaan. Ik wist niet waar ik ze naar toe had moeten sturen, er was eigenlijk maar één plaats waar ze andere mensen wel accepteerden en daarom had ik ze maar meegenomen in de trein en hen verteld dat ze bij Amity uit hadden moeten stappen. Ik hoopte echt van harte dat ze dat hadden gedaan. Ik had er niet veel meer aan kunnen doen. Ik was nu terug in Dauntless, waar ik als eerste even naar mijn kamer had willen gaan om te kijken hoe het met Cameron was, maar op het moment dat ik de deur open had gedaan, was het al wel duidelijk geweest dat er iets niet had geklopt! De deur van de kast waar ik hem in had gepropt was open geweest! Hij was weg gegaan! Ik wist niet waarheen, maar het was erg! Als mensen zagen dat hij wakker was, dan was het heel erg duidelijk dat hij Divergent was. Ik had daarom besloten om naar de controleruimte te gaan, waar genoeg camera’s hingen. Daar vanuit moest ik toch haast wel kunnen zien waar Cameron was? Toch?! Gelukkig deed helemaal niemand moeilijk. Ze waren zo geprogrammeerd dat ze wisten dat ik goed was. Ik opende de deur en schrok eigenlijk van het feit dat ik Cameron en Uriah zag zitten. Dit was nou precies de bedoeling geweest van het hele gedoe met de kast! Ik had hem neer moeten slaan zodat hij niets stoms had kunnen doen. Iets wat hij wel had gedaan. Eric was er verdomme aangekomen. "He. Kijk eens wie we hier hebben." Zei Eric vrolijk, die me wenkte, waardoor ik wel naar hem toe moest lopen. "Zij twee?" vroeg ik quasi verbaasd. "Ach Lotus, je hoeft echt niet zo dom te doen. Ik weet dat je niet het snuggerst bent, maar dit had je echt wel door. Iets waar ik je wel een beetje voor moet straffen. Zo ken ik je niet." Voordat ik het wist zat ik vast in zijn grip en had ik een mes op mijn keel staan.  

Cameron.

Dit was gewoon belachelijk! En heel erg! Eric had duidelijk iets te maken met het feit dat mensen rond hadden gelopen als een soort zombies, dat was aan alles te zien. Hij vond het geweldig dat hij ons hier had zitten. Waarschijnlijk vond hij het vooral heel erg leuk dat hij mij hier had zitten, want nu had hij een goede reden om me af te maken. Ik was een Divergent, ik hoorde niet hier rond te lopen. Waarschijnlijk had mijn beoordelaar mij al aan moeten geven op het moment dat ze had geweten dat er meer facties bij me naar voren waren gekomen. Iets wat ze niet had gedaan, maar niemand had het over haar? Eric had het nu alleen over Lotus. Dat terwijl ze het misschien niet eens had hoeven weten? Als ik eerder had geweten hoe ik om had moeten gaan met de angsten, dan had het allemaal niet meer uit gemaakt. Dan had hij waarschijnlijk ook niet geweten dat dit met Lotus te maken had! Iets wat ik ook echt niet eerlijk vond. Ik wilde niet dat er iets met haar zou gebeuren, dat mocht niet! Ze mocht geen pijn krijgen, zeker niet omdat ze mij alleen maar had willen beschermen! ‘Lotus!’ riep ik verbaasd uit toen ik haar opeens naar binnen zag lopen. Ik wist niet wat ze hier opeens deed, maar ze moest hier weg! Anders zou Eric haar echt iets aan doen! Ik wist gewoon zeker dat hij dat zou doen! Ik slikte toen ze naar ons toe kwam. Het was duidelijk dat ze nog een soort toneelstukje op wilde voeren, dat ze wilde doen alsof ze niet wist dat wij Divergent waren, maar dat wist ze wel en dat wist Eric ook! Hij had haar door! ‘Laat haar los!’ riep ik meteen uit toen Eric haar vast had genomen en een mes tegen haar keel aan had gezet. Hij zou haar niet doden, maar het was Eric! Hij was echt gek in zijn hoofd, dus wie zei dat hij dat mes niet zou gebruiken om haar huid te bewerken? Dat was haar angst! Ze zou het echt verschrikkelijk vinden als ze littekens in haar hals, of haar gezicht zou krijgen en dat wist Eric vast ook! Tenminste, ik ging er vanuit dat hij haar angsten wist, net zoals dat ik die wist! Eric schoot in de lach en nam Lotus nog wat dichter tegen zich aan. ‘Wat wil je doen, Cam? Je komt niet eens uit die stoel, dus hoe wil je haar ooit helpen? Daarbij weet je dat ik haar al iets aan kan doen, voordat jij al omhoog zou kunnen komen,’ zei hij grijnzend en hij keek naar Lotus. ‘Als je nou eens eerlijk toegeeft dat je het wist van die twee, dan kan ik misschien nog redelijk zijn. Als je blijft liegen, dan zal dit alleen maar minder prettig voor je worden. Dat is één ding wat zeker is.’ Ik beet op mijn lip om niet meteen te roepen wat er in me op kwam. Ik wilde namelijk niet dat er iets met Lotus zou gebeuren en als ik eerlijk zou zeggen dat ze ons had geholpen, dan zou hij niets met haar doen. Het bleef echter Eric en ik wist niet hoe ik met die jongen om moest gaan! Hij was echt verschrikkelijk! Hij kwam zijn beloften echt niet zomaar na! Natuurlijk niet. Hij wist dat hij het kon maken om dit soort dingen te doen, om Lotus op deze manier voor mijn neus te houden. Ik kon er niets aan doen en dat vond ik echt verschrikkelijk! Ik kon haar niet helpen, ik kon alleen maar toekijken hoe ze daar stond! Dat was echt heel erg!

Lotus.
Eric had me door! Hij had me echt door! Hij wist dat ik had geweten dat die twee Divergent waren. Iets wat heel erg logisch was. Ik had het moeten zien. In één van hun angsten had het haast wel naar boven moeten komen. Toch had hij zelf ook ogen en had hij zelf ook kunnen zien gisteren dat er helemaal niets mis was met hun angsten. Daar had het in ieder geval op geleken, door mij, maar dat hoefde hij niet te weten. Ik mocht hier niet ook eindigen in één van die verdomde stoelen of misschien nog wel erger. Ik wist niet wat Eric van plan was, maar het klonk niet heel erg gezellig. Deels deed hij dit vast ook wel om Cameron te stangen. Het kon niet anders dan dat Eric wel door had wat er een beetje tussen ons speelde. Het was in ieder geval meer dan de relatie die een trainster en een aspirant moesten hebben. Eric was vast ergens wel jaloers, helemaal omdat hij de laatste tijd wat minder aandacht had gekregen, iets wat hij natuurlijk heel erg vond. Nu stond ik echter niet in de plaats om daar iets over te zeggen. Ik had een mes tegen mijn keel aan! Cameron probeerde het wel voor me op te nemen, iets wat lief van hem was, maar het ging niets uitmaken. Alsof Eric ging luisteren! Die moest er alleen nog maar meer om lachen! Maakte het misschien nog een beetje erger om Cameron nog meer uit te lokken, want dat was wat hij graag deed: mensen uitlokken. Ik schudde even met mijn hoofd, ten teken dat Cameron zijn mond dicht moest houden. Hij maakte het erger, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor mij! Ik moest er voor zorgen dat Eric me geloofde, dat hij echt dacht dat ik er niets mee te maken had! Want dan liet hij me los en kon ik er straks misschien nog voor zorgen dat deze mensen in veiligheid kwamen. "Hoeveel heb jij gezien tijdens de angsten? Helemaal niets toch? Ik heb helemaal niets gezien in hun angsten wat afweek van de rest. Jij ook niet, jij hebt de angsten ook gezien toch? Dan is het toch ook jouw fout?" Het was geen goed idee, want ik voelde het mes echt in mijn vlees glijden, waardoor ik een pijnlijk kreetje niet kon onderdrukken. Het deed pijn! Daarbij was ik echt heel erg bang voor wat hij allemaal zou gaan doen. Ik haatte littekens, helemaal als ze op een plaats kwamen die ik niet kon verbergen. Iets wat voor Eric ook niet fijn moest zijn, hij moest immers ook naar mijn lichaam kijken. "Ik snap niet waarom je je tijd verdoet met mij? Waarom ben je niet bezig met hen." Ik knikte naar de rest van de mensen die er zaten. "Of met er meer vinden, want dat wil je toch zo graag? Heel erg veel Divergents vinden, zodat Janine je voeten zou kussen." Ik kon mijn mond soms echt niet dichthouden en op dit moment was dat nou niet zo heel erg handig om te doen. Ik stond er gewoon niet voor op de beste plaats en dat liet Eric ook wel even goed weten. De schoft! Ik voelde hoe zijn vingers in mijn huid boorden en keek om naar hem. Hij genoot hier echt van. Hij genoot er van dat hij mij pijn kon doen! Op het moment wilde ik dat ik er ook van kon genieten om hem pijn te doen, want dat verdiende hij echt. Een flinke trap ergens tussen zijn benen en hij was ineen gekrompen. Dat moest ik doen! Ik moest er voor zorgen dat hij niets meer kon! Daarvoor moest hij wel afgeleid worden. Ik keek naar Cameron en Uriah, zij moesten me helpen, maar hoe maakte ik hen dat duidelijk? 

Cameron.

Eric zou Lotus nooit geloven, wat ze ook zou zeggen. Hij was in de veronderstelling dat ze ons had geholpen en dat had ze ook gedaan! Ze had ons geholpen door te oefenen met onze angsten, haar angsten. Dat laatste had ze dan wel niet gedaan bij Uriah, maar ze had hem ook geholpen door naar zijn angsten te kijken en misschien had ze wel aan iemand anders zover gekregen om Uriah ook te helpen? Zeke had best met zijn broertje door het angstenlandschap kunnen gaan, toch? Hij had toch al geweten wat er met Uriah aan de hand was geweest, al klonk dat ergens zo belachelijk! Alsof er echt iets mis met ons was, maar dat was in mijn ogen niet zo? Ik had me nooit anders gevoeld. Ik had altijd gedacht dat ik net zo was geweest als iedereen en nu was dat opeens niet meer zo! Dat was toch raar? Hoezo was ik opeens anders dan een paar weken geleden, alleen maar omdat een computer had bewezen dat ik bij meer facties thuishoorde, in plaats van een? Ik voelde me echt niet anders! Nu wel een beetje, omdat het duidelijk iets was waar ik door in gevaar kon komen, maar ik voelde me niet een heel ander persoon? Ik slikte toen ik het mes in de huid van Lotus zag glijden en ik deed mijn best om niet weg te kijken, hoe erg het er ook uit zag. Het deed me denken aan de naalden en alleen al dat gevoel deed me rillen! Daarbij deed Eric haar pijn! Hij mocht haar geen pijn doen, dat was wat ik net had gezegd! Hij had echter ook gelijk.  Ik kon er nu helemaal niets aan doen. Ik zat hier vast en ik kon ook niet zomaar los komen, om haar te helpen. Iets wat ik wel wilde nu ik het bloed langs haar bleke hals naar beneden zag glijden. ‘Je hebt ze waarschijnlijk een hoop tijd gegeven om te oefenen, of niet? Waardoor het niet op is gevallen.’ Het scheelde dat het niet op was gevallen, maar daar hadden we nu helemaal niets meer aan! Blijkbaar viel het nu wel op, of wist hij het gewoon! Ik had geen idee! Iets met dat serum, maar ik snapte er ook helemaal niets van en ergens had ik ook echt geen zin om dit allemaal te onderzoeken, daar hadden we de tijd niet voor. We hadden geen tijd om dit uit te denken en na te denken over wat er allemaal wel niet zou kunnen gebeuren. Ik wilde hier weg, zeker als ik keek naar hoe Eric met Lotus om ging! Dit was gewoon te erg! ‘Oh, dus je wilt graag dat ik me op hen richt? Dat kunnen we best regelen hoor, geen probleem. We mogen onze ratjes zelf ook nog wel uittesten,’ zei Eric grijnzend en hij liet Lotus los, waarna hij mijn kant op kwam. Ik slikte en probeerde, tevergeefs, weer los te komen uit de stoel. Eric drukte me echter ruw terug in de stoel en kwam achter me staan. Met de punt van zijn mes wipte hij mijn muts van mijn hoofd en ik voelde vervolgens het koude metaal tegen mijn wang aan prikken. ‘Je hebt een dingetje voor deze Stiff, of niet Lotus?’ vroeg Eric grijnzend. Zijn handen grepen mijn haar vast, zodat ik mijn gezicht niet meer weg kon draaien. ‘Denk je dat je nog steeds iets voor hem voelt als we zijn gezichtje een beetje aanpassen? We weten allemaal hoe je denkt over littekens en het zou zonde zijn als er iets met hem gebeurd.’ Ik kreunde toen verder in mijn wang duwde en ik voelde al snel een dun straaltje bloed langs mijn gezicht naar beneden glijden. ‘Als jij mij nou eerlijk verteld dat je dit al wist, dan beloof ik je dat hij er nog een beetje heelhuids vanaf komt.’

Lotus.
Ik kwam hier toch niet meer onderuit!! Ik kon zeggen wat ik wilde, maar Eric geloofde me echt niet. Iets waar ik hem geen ongelijk in gaf. Het was ook wel heel erg duidelijk dat ik het had kunnen weten. In zijn ogen had ik het geweten, wat ook echt zo was. Daar moest ik nu dan maar mooi voor boeten. Dat was natuurlijk niet fijn, niet alleen voor mij, maar ook voor Cameron! Het was wel duidelijk dat hij ons allebei wilde pakken. Hij dacht echter niet heel erg goed na, want toen hij mij los liet om naar Cameron toe te lopen, was ik los en kon ik alles doen wat ik zelf maar wilde. Jammer genoeg stond hij wel achter de stoel van Cameron, waardoor hij ook naar mij keek. Hij keek me recht aan terwijl hij de punt van het mes in de wang van Cameron liet verdwijnen. Ik voelde gewoon een rilling over mijn lichaam heen gaan. Ik vond het echt vervelend om te zien, helemaal omdat ik me voor kon stellen hoe het voelde. Ik was als de dood voor dat soort dingen! Mijn huid moest netjes intact blijven en dat moest ook bij Cameron. Het was echt niet zo dat ik hem niet meer leuk vond als hij een litteken op zijn wang had. Helemaal niet zelfs! Maar ik wilde niet dat hij pijn had, deels door mij. Ik had Eric immers naar hem toe gestuurd, of in ieder geval duidelijk gemaakt dat ik niet wilde dat hij zich op mij richtte. Wat moest ik nou zeggen? Had ik een dingetje voor Cameron? Dat kon eigenlijk best wel, ik vond hem leuk en we hadden het ook heel erg leuk samen. We konden samen in bed liggen en het over echt van alles en nog wat hebben. Samen in slaap vallen! Het was zelfs zo dat ik zijn ouders net had geregd! Ik had zijn ouders echt gered! Ik vond het nog steeds heel erg raar van mezelf. Natuurlijk begon Eric over de littekens. Ik vond het op het moment echt vreselijk dat ik hem mijn angsten had verteld! Dat was echt heel erg! Hij zou op het moment alles uit de kast halen om er voor te zorgen dat ik geïrriteerd raakte. Hij wilde me zover krijgen dat ik ook wat dingen ging doen. Ik haalde mijn schouders op. "Het zou heel erg stom van je zijn als je er voor gaat zorgen dat hij er niet meer is. Janine zou het vast niet zo leuk vinden." Ze wilde zoveel mogelijk mensen die Divergent waren. Het liefst van iedere leeftijd. Nou was er de laatste jaren vast wat beter opgelet tijdens de inwijding, wat betekende dat Cameron en Uriah ongeveer de enigen waren in hun leeftijdscategorie. Daarbij had Cameron drie facties! Dat zou ik niet zomaar roepen, want dat ging alleen maar voor ellende zorgen. Het was volgens mij heel erg bijzonder, nog minder voorkomend dan dat je twee facties had. Ik snapte wel dat hij in Dauntless, Abnegation en in Amity paste. Dat was gewoon aan Cameron te zien. Uriah had toegegeven dat hij in Dauntless en Amity hoorde, wat ik eigenlijk ook best logisch was. Ze waren beiden niet typisch iemand voor Dauntless. "En wat heb je er dan alsnog aan? Je lijkt het zelf maar al te goed te weten." Zo was hij altijd al geweest! Hij dacht altijd dat hij het heel erg goed wist en dat hij zo slim was! Ik legde mijn hand op de halster van mijn pistool en overwoog mijn kansen. Eric stond achter Cameron, als ik hem neer probeerde te schieten, kon ik Cameron zo raken. Niet dat ik niet kon raken, want dat had ik geleerd. Mijn schot was perfect. Ik wilde Eric niet dood schieten? Ik wist het echt niet! 

Cameron.

Een litteken op mijn wang maakte me echt niets uit. Daar ging het nu niet om. Het ging er om dat ik er niets aan kon doen! Ik kon mezelf niet verdedigen, ik kon Eric niet aan de kant duwen. Ik kon helemaal niets doen en die machteloosheid was verschrikkelijk! Dat was net zoals in het drijfzand! Daar had ik ook vast gezeten. Het was echter een groot verschil of je in een domme angst zat, of dat je echt vast zat in een stoel, met iemand achter je, die je net zo goed dood kon maken als hij dat wilde! Ik snapte ook echt niet wat Lotus nu aan het doen was, of Eric. Ik wist niet eens wat hij op dit moment wilde bereiken. Hij wist al dat ik Divergent was, dat ik dit al die weken verborgen had gehouden. Daar was nu al genoeg bewijs voor. Volgens mij wilde hij dat Lotus zou bekennen dat ze ons had geholpen. Dat ze hem had geneerd, zijn regels had geneerd en ons had geholpen, omdat ze dat had gewild. Ik wist ook niet wat ik nu tegen hem moest zeggen, hoe ik er voor moest zorgen dat hij hier mee op zou houden! Dat mes in mijn wang kon me nog niet eens wat schelen, al zou ik ook liegen als ik zou zeggen dat het geen pijn deed. Ik wilde echter dat hij Lotus zou laten gaan, want ik wist zeker dat als ze toe zou geven dat ze ons had geholpen, ze dat niet zou doen. ‘Gelukkig hebben ze in Erudite genoeg middelen waardoor ze iemand zo weer op kunnen lappen. Al zou Janine het vast ook niet erg vinden als we er eentje minder aanleveren. Die Stiff is waarschijnlijk toch niet heel nuttig. Er zijn genoeg anderen om zijn plek in te nemen.’ Ik slikte en keek met ogen vol hulp naar Lotus. Ze moest me helpen! Ze moest laten zien dat we dit konden, dat we hier uit konden komen. Ik wist niet eens hoe, maar er moest vast een manier zijn? Eric en Lotus waren jammer genoeg niet de enigen van Dauntless die hier nog waren, op alle Divergents na. Er waren bewakers en iets in me zei me dat ze niet aan onze kant zouden staan. Dat ze eerder naar Eric zouden luisteren, zeker als hij zou roepen dat ze ons af zouden moeten maken. Iets wat hij hoe dan ook zou kunnen roepen, omdat hij nou eenmaal de leider was. Dat kon hij volgens mij zomaar bepalen. ‘Ik wil het gewoon graag uit jouw mond horen komen? Dan heb ik dat tenminste duidelijk, voordat ik dingen ga doen waar ik spijt van ga krijgen, omdat achteraf blijkt dat je helemaal niets hebt gedaan,’ zei Eric en ik kon de grijns in zijn stem gewoon horen. ‘Maar als je het niet wil zeggen, dan is dat niet erg. Dan moeten we Cam hier gewoon nog wat meer pijnigen, tot je het uiteindelijk wel zegt.’ Eric liep een rondje om de stoel en stond nu voor me. Bedenkelijk speelde hij met het mes en ik probeerde niet te letten op het bloed dat er al aan zat. Mijn bloed, of dat van Lotus. Ik wist het eigenlijk niet. ‘We zouden er natuurlijk voor kunnen zorgen dat je niets meer aan hem hebt, Lo. Al denk ik niet dat deze Stiff al verder is gekomen dan handjes vasthouden, of wel?’ Hij draaide het mes tussen zijn vingers en keek vervolgens naar mijn armen. ‘Je hebt hem natuurlijk ook al een keer in zijn arm geraakt. Dat is vast nog wel pijnlijk. Misschien dat we daar maar even naar moeten kijken.’ Hij stapte naar voren en keek naar mijn armen. ‘Welke arm was het ook al weer? Links, of rechts?’

Lotus.
Ik vond het vreselijk om te zien dat Cameron echt pijn leek te hebben. Eric deed er ook alles aan om er voor te zorgen dat die jongen band werd. Eric was daar goed in, hij kon op de een of andere manier in je hoofd gaan zitten en er voor zorgen dat je bang voor hem werd zonder dat hij er heel erg veel voor moest doen. Cameron was niet heel erg veel gewend, zelfs niet met Eric. Nu was het natuurlijk nog een klein beetje erger omdat hij echt in een hele vervelende situatie zat. Er waren nu genoeg mensen die wisten dat hij Divergent was. Daar was hij al bang voor en nu wilde Eric hem nu ook nog zo lang mogelijk martelen zodat ik uiteindelijk toe gaf dat ik het had geweten. Ondertussen wist hij maar al te goed wat er aan de hand was, hij kreeg het niet zomaar uit mijn mond te horen. Alsof hij Cameron geen pijn zou doen als ik toe gaf dat ik het had geweten! Zo was Eric niet! Hij wilde er alsnog voor zorgen dat hij vermaak had. "Ik denk dat hij behoorlijk nuttig is." Voor Erudite was hij sowieso nuttig, hij had drie facties! Drie! Dat waren er echt heel erg veel! Het overgrootste deel! Ik vond het heel erg bijzonder en zo moest hij zichzelf ook zien. Niet als een monster, zoals ze wilden dat hij zichzelf zag. Ik had misschien ook zo gedacht, maar dat deed ik nu niet meer! Cameron had me wel laten zien hoe hij was en juist misschien wel omdat hij in meerde facties thuishoorde, was hij zo bezig met verschillende dingen. Hij wilde dat andere mensen het goed hadden, Abnegation, maar hij wist ondertussen ook wel weer hoe hij voor zichzelf op moest komen, Dauntless. Dan had je nog de momenten waarop hij alles even los kon laten, de momenten waarop we samen cake hadden gegeven bijvoorbeeld. We hadden heel wat gelachen en dat was dan wel weer de Amity kant in hem die naar boven was gekomen. Ik zag de hulpeloze blik van Cameron, die me echt pijn deed. Hij vroeg om mijn hulp en het enige wat ik zou kunnen doen was dat ik Eric neer moest schieten, maar hij mocht niet dood. Ik wilde niet dat hij dood ging. Gelukkig liep hij om de stoel heen, zonder dat hij had gezien dat ik mijn pistool vast had gepakt. Ik haalde het wapen echt ter voorschijn en richtte in eerste instantie op de rug van Eric. "Het lijkt me behoorlijk duidelijk dat hij geen Stiff meer is." siste ik. Het was zo’n naar woord en Cameron was niet zo. Hij durfde echt wel wat. Hij was wat preutser, maar wat maakte dat nou weer uit? Het kwam allemaal vanzelf wel weer en ik vond het voor de verandering ook wel weer een keer. Ik liet mijn blik over de rug van Eric glijden, verder naar bedeneden, zodat ik uiteindelijk op zijn benen richtte. "Links." Bracht ik uit, terwijl ik de trekker overhaalde. De kogel raakte zijn doel, Eric’s linkerbeen. Ik draaide me om naar de mensen die nog onder het serum waren, die mij nog steeds niet als een bedreiging zagen. "Ga." Drong ik aan. Ze moesten weg en ze moesten naar mij luisteren. Iets wat ze raar genoeg echt deden. Zo snel als ik kon pakte ik een touw, maar het belangrijkste was het mes. Eric was ineen gedoken en had zijn been goed vastgepakt, terwijl er heel wat scheldwoorden over zijn lippen heen kwamen. Ik legde mijn hand op mijn schouder en zette het mes op zijn keel. "Een woord te veel en je gaat er zelf aan." Ik duwde hem verder op de grond, zodat ik hij op zijn buik lag. Ik drukte met mijn knie in zijn rug, waarna ik het mes wel even weg kon halen. Ik richtte me alleen op het touw en wel zodat ik hem vast kon binden. 

Cameron.

Ik had nog altijd liever dat hij mij iets aan zou doen, dan dat hij Lotus iets aan zou doen. Ik wist hoe ze over dat soort dingen dacht, hoe bang ze kon zijn om er minder mooi uit te zien. Ergens was het heel oppervlakkig, want de meeste mensen vonden een mooi gezicht echt niet zo belangrijk, maar Lotus wel! Misschien ook wel omdat ze het idee had dat dat hetgeen was wat haar leuk maakte, samen met haar lichaam? Dat terwijl er nog zoveel meer dingen waren die haar leuk maakten! Zoveel dingen! Ze was ook mooi, dat zou ik niet ontkennen. Ze had hele mooie ogen en haar lichaam was ook niet vervelend om aan te raken, al was ik daar nog steeds voorzichtig mee. Dat waren alleen niet de enige dingen die haar tot Lotus maakten! Ik vond het mooi dat ze nog steeds heel erg veel van haar broer hield, ondanks dat ze dat misschien niet zo snel liet zien. Ze was immers ook heel boos op hem, omdat hij haar hier achter had gelaten. Ik gaf hem nu geen ongelijk. Onder de leiding van Eric was dit echt een vervelende plek en ik begreep ook niet waarom ik had gedacht dat dit een goede plek voor me was geweest. Ik had het echter wel gedacht! Ik had echt gedacht dat ik hier niet door de mand zou vallen, maar dat was duidelijk niet de beste keuze geweest. Ik trok mijn wenkbrauwen op toen Lotus zei dat ik wel nuttig was. Misschien deed ze het om me te helpen, om er voor te zorgen dat ik niet dood zou gaan, maar daarmee maakte ze duidelijk dat ze wel wist wat er met me aan de hand was, dat ik drie facties als uitkomst had gekregen! Ik wendde geschrokken mijn gezicht af toen ik opeens een schot hoorde. Toen ik weer keek, zag ik Eric op de grond liggen, met Lotus op zijn rug. Ze had hem neergeschoten! Hij was dan wel niet dood, maar Lotus had hem neergeschoten en dat zei ook al heel wat! Want dit was wel Lotus! Lotus was toch degene die iets vaags had met Eric. Geen relatie, zo zou ze het zelf nooit noemen, maar blijkbaar was het ook weer wel zoiets. Hoe dan ook, ze had hem nu neergeschoten! Ze had hem geschoten, om mij te helpen! Om ons allemaal te helpen! Ze had de bewakers zelfs weggestuurd, waardoor er nu niemand meer was om ons in de gaten te houden. Ik zag Eric woedend naar me opkijken en ik keek eventjes naar Lotus. Zij had hem al neergeschoten, maar dat betekende dat hij nog om hulp zou kunnen roepen en dat mochten we ook niet hebben. Al kon ik momenteel niets doen, aangezien mijn voeten ook vast zaten. Als ik eenmaal los zou zijn, dan zou ik hem het liefst nog een trap verkopen, want hij mocht niet denken dat hij hier zomaar mee weg zou kunnen komen! ‘Het is vast moeilijk om je mond te houden, of niet?’ vroeg ik grijnzend. Ik vond dat ik hem best terecht mocht wijzen! Ik vond dat ik iets mocht doen, hij had me immers willen vermoorden, of in ieder geval willen verminken. Hij was in ieder geval iets van plan geweest en dat iets was in beide gevallen nooit goed geweest voor mij! Dus ik vond dat ik ook echt wel mijn zegje mocht doen, dat verdiende hij. Daarbij leek hij er heel erg veel moeite mee te hebben dat hij niks kon zeggen, al wist ik haast wel zeker dat Lotus dat mes toch niet in zijn keel zou drukken.  Het bleef Eric en hij bleef iets voor haar betekenen, zelfs nu ze hem neer had geschoten en hij dit allemaal had gedaan. 

Lotus.
Ik had Eric neergeschoten! Niet echt letterlijk, maar ik had hem in het been geschoten! Dat was al behoorlijk heftig! We waren er normaal gesproken al wel voor uit geweest om elkaar een beetje pijn te doen, op een goede manier, omdat we dan sterker konden maken. Ik had er echt nog nooit over nagedacht om een wapen te trekken en dat tegen hem te gebruiken. Ik had het niet over mijn had kunnen verkrijgen om hem echt op zo’n manier neer te schieten dat er een kans was dat hij niet meer leefde. Ik had het in ieder geval voor elkaar kunnen krijgen dat hij niets meer bij Cameron kon doen. Er mocht hem niets overkomen. Ik trok het touw nog wat strakker, zodat ik in ieder geval zeker wist dat hij echt niet meer weg kon. Hij moest ook niet meteen achter ons aankomen als we hier weg gingen. Ik wist niet zo goed waar we heen konden. Hier in blijven was in ieder geval geen optie. Nu niet, maar de komende dagen ook niet. Ik was mee geweest in Abnegation en mensen dachten vast dat ik daar verkeerde dingen had gedaan. Ik had niemand neergeschoten? Ik had alleen mensen geholpen! Iets wat ik niet had moeten doen, maar ik had het gewoon niet over mijn hart kunnen verkrijgen. Wij waren misschien getraind om te moorden, maar ik wilde niet dat onschuldige mensen neer werden geschoten. Er had ook een klein jochie onder schot gestaan. Dat was toch niet normaal?! De mensen die nu onder het serum waren, die waren zouden wakker worden als moordenaars, dat was toch wel heel erg! Zeker op die manier, omdat ze geen andere keuze hadden. Ik kwam wat overeind en pakte mijn mes erbij, ik kroop in de richting van Cameron en zette mijn mes achter het touw. Met wat moeite kreeg ik het doorgesneden. Ik maakte zijn voeten nog los en pakte vervolgens het mes dat uit de handen van Eric was gevallen om Cameron los te maken. "Help me even met de rest?" Dan konden we daarna weg. Ik wist niet of die mensen hier wel konden blijven. Ik moest in ieder geval weg en het was beter dat Cameron dat ook deed. De andere Divergents konden ergens onderduiken, maar we konden ze ook meenemen. Ze zouden er echter wel voor zorgen dat we wat trager werden, dat kon haast niet anders. We zagen vanzelf wel hoe het zou gaan lopen. We moesten hen eerst los krijgen. Ik liep naar een vrouw die ik maar al te goed kende: Jasmine. Ze was een hele goede vriendin van mijn moeder. Ik had echt nooit aan haar gemerkt dat ze anders was. Maar dat zag ik ook niet bij Cameron en Uriah. Ze hadden er voor gezorgd dat ze niet konden schreeuwen, dus ik zorgde er voor dat dat eerst goed kwam en daarna begon ik bij haar ook de touwen door te snijden. Zo ging ik verder met ieder andere die in de ruimte was. "Oké, we moeten dit zo voorzichtig mogelijk doen. Diegene die weten hoe ze een wapen moeten gebruiken, grijpen er zo een." Ik keek naar Eric, die zichzelf zo te zien wel heel erg zielig vond. Watje. "Hier komen jullie niet zo mee weg. Lotus je weet dat je hier niet mee weg komt, je gaat hier echt spijt van krijgen!" Ik besloot om hem totaal te negeren, want op het moment had ik niet eens zin om mijn tijd te verdoen! Daar hadden we ook echt helemaal niets aan, we moesten nu weg. "Cam, je mag er altijd voor zorgen dat hij zijn mond hield." Ik bukte me bij een klein meisje neer dat behoorlijk bang leek te zijn. "Kom, als je bij mij blijft, is alles goed. En anders blijf je met Jasmine hier." Ik wees naar de vrouw met de krullen die naast me stond. "Ze kan echt heel goede verhaaltjes vertellen en ze kan diertjes na doen. Dat is leuk toch­?" Ik zag haar voorzichtig knikken, terwijl ze even door haar ogen heen streek. "Waar zijn papa en mama?" vroeg ze zachtjes. "Papa en mama zijn veilig, we gaan ze meteen zoeken als we dat kunnen oké? Dan krijg je heel erg veel knuffels."