Forum

Cameron.

Ik had nooit gedacht dat Lotus zo ver zou gaan in ons helpen. Dat ze Eric neer zou schieten om ons hier weg te krijgen, maar ze had het wel gedaan! Ze had echt neergeschoten en daardoor kon ze ons nu helpen met ontsnappen! Iets wat ze ook deed! Al snel waren mijn polsen bevrijd van de touwen en moeten voeten ook. Ik knikte en pakte snel een mes, zodat ik de anderen ook los kon maken, waaronder Uriah. Ik had nooit gedacht dat er zoveel mensen zouden zijn die net zoals mij waren, zoals ons. Toch zat er nu al een hele kamer vol en er waren zoveel verschillende mensen! Nog een paar van mijn eigen leeftijd, zelfs wat jonger en ook nog eens kinderen! Er zaten ook een paar ouderen bij, die waarschijnlijk net zo oud waren als de ouders van Lotus, die ik wel eens rond had zien lopen. Ik maakte de laatste touwen los en zak het mes vervolgens achter mijn riem, aangezien ik het wel bij me wilde houden. Op dit moment waren er niet echt andere wapens en we zouden wel een wapen nodig hebben. Ik keek naar Eric en trok mijn wenkbrauwen op. Hij leek zichzelf heel erg zielig te vinden en hij probeerde echt duidelijk te maken dat Lotus dit niet kon maken, maar het was duidelijk dat Lotus zich er helemaal niets van aan zou trekken. Dat deed ze nu ook niet! Ik liep naar Eric toe en ging door mijn knieën. ‘Volgens mij komt ze er behoorlijk mee weg,’ zei ik en ik kon het niet laten om te grijnzen. Lotus kwam hier echt mee was. Ze deed gewoon haar ding, ze hield al deze mensen en ze ging tegen Eric in! Ik keek op naar Lotus, wie zei dat ik er wel voor mocht zorgen dat hij zijn mond hield, waardoor Eric begon te lachen. ‘Alsof die Stiff dat echt gaat doen.’ Ik rolde met mijn ogen en gaf hem een flinke trap tegen zijn kaak, waardoor zijn hoofd tegen een stoelpoot aan knalde. Het was vast niet hard genoeg om hem te doden, maar hij was in ieder geval stil en dat was wat ik wilde bereiken. ‘Ik ben geen Stiff, niet meer.’ Dat was zo! Ik was nu Dauntless, ik had me voldoende bewezen en ik hoorde hier. Dus ik was geen Stiff meer. Ik keek op naar Lotus, wie duidelijk maakte dat mensen de keuze hadden om hier te blijven met een vrouw die ze blijkbaar kende, of met ons mee te gaan. Waar we dan ook heen zouden gaan. Ik glimlachte toen ze neerknielde bij het jongste meisje. Ik had echt geen idee hoe oud ze was, maar heel veel ouder dan zes kon ze nooit zijn. Arm kind! Ze had waarschijnlijk niet eens geweten wat er aan de hand was geweest, waarom ze wakker was geweest en waar haar papa en mama opeens waren geweest. Lotus was echt heel erg lief voor haar! Iets wat ook betekende dat ze dat kon zijn, al had ik dat ook wel gezien! Lotus kon echt heel lief zijn, als ze dat wilde. ‘Waar wil je heen, Lotus?’ vroeg Uriah, die ook een wapen voor zichzelf had gepakt en er een paar uitdeelden aan anderen, die duidelijk met ons mee wilden gaan. Ik had geen idee waar Lotus heen wilde. Dauntless was duidelijk niet veilig en vroeg of laat zou Eric ook weer bij zinnen komen, dus dat betekende dat we hier echt weg zouden moeten gaan. Misschien zouden we naar Abnegation gaan? Ze zouden altijd mensen helpen, ook als ze echt in de problemen zaten! Dus daar zouden we altijd heen kunnen gaan, toch? Mijn ouders zouden vast hun best doen om mensen in huis te nemen en voor ze te zorgen. 

Lotus.
Dit was echt belachelijk! Ik kon haast niet geloven dat het zo ver had moet kunnen kopen. Ik ging tegen echt alles in waar ik voor stond. Ergens verraadde ik mijn eigen factie op het moment, aan de andere kant, ik hielp mensen uit mijn factie. Die mensen waren echter Divergent en hoorde helemaal niet in één factie. Ik wist niet meer wat ik moest denken! Ik was hier nu al zo ver in dat ik niet meer terug kon, ik kon deze mensen niet ineens laten vallen en maar zeggen dat ze het zelf moesten oplossen. Laat staan dat ik ze ineens naar Erudite zou brengen om ze daar aan hun lot over te laten. Als ik naar dat kleine meisje keek dan moest ik gewoon helpen. Het was fijn dat Jasmine op haar zou kunnen passen en op de andere mensen die mee zouden gaan. Ik kreeg vaag mee wat er tussen Cameron en Eric gebeurden en ik moest zeggen dat ik best wel trots op hem was? Cameron maakte wel even duidelijk dat hij geen Stiff meer was. Wat Eric ook vond. Eric verdiende nu ook echt wel zoiets, daarbij was het goed dat hij nu niet meer bij bewustzijn was. Dan kon hij ook niet roepen en zou hij niet zo snel mensen achter ons aan kunnen sturen. We hadden nu de tijd om weg te komen. Ik keek op naar Uriah. "Amity. Dat is het enige waar we naar toe kunnen. Ik weet niet hoe het gaat, maar daar maken we als enige eens kans. Misschien dat ik Jamy om kan praten." Ik haalde mijn schouders op. Ze moesten daar aardig zijn tegen iedereen toch? En vergeven, want dat was heel erg belangrijk. Dus hij moest haast wel kunnen zorgen dat we daar konden blijven toch. "Jasmine, neem jij diegene die niet mee willen mee?" Ik stond op en streek nog even door het haar van het meisje heen. "Neem  ze mee naar een plaats waar niet zomaar iemand binnen kan komen en blijf daar totdat het beter is. Een dag lijkt me genoeg." Ik wist ook niet wanneer het over was! Eigenlijk moesten we hier ook gewoon een einde aan maken, maar hoe deed je dat? Ik wist het niet! Ik wilde nu gewoon dat we allemaal veilig waren. Dan moesten we maar zien hoe het in Abnegation liep. Ik had echt geen idee hoe dat precies ging, echt niet, maar ik hoopte echt dat ze niet iedereen zouden uitmoorden. Ik keek naar de groep die achter bleef. Ik hoopte echt dat Jasmine haar mond zou houden tegenover mijn ouders, want anders zouden ze zich vast slecht voelen over wat hun dochter had gedaan. Ik stond aan de kant van de Divergents en dat was voor hen natuurlijk heel vervelend. Ik wist niet waar mijn moeder was, maar mijn vader was wakker. Ik was zo bang dat mijn moeder ergens rond liep en maar gewoon neer werd geschoten, om wat ze ook deed. Ik wenkte diegene die met mij meegingen en liep als eerste de deur uit. Ik moest wel goed kijken of er mensen waren. Er was op het moment niemand, maar de kans was groot dat we mensen tegenkwamen. "De mensen die rondlopen zullen er alles aan doen om je neer te schieten. Als je één van hen ziet, richt je en haal je de trekker over. Het maakte me niets uit wie het is. Desnoods zorg je er voor dat ze niet meer kunnen staan of lopen." Ik snapte dat ze niet meteen wilden moorden. Iedereen was onschuldig, zij konden er heel erg weinig aan doen dat ze waren zoals Erudite ze had gemaakt met dat rot serum. "Oké volg mij." Ik liep de gang in en besloot rechts te graag, een weg die wat langer zou gaan duren, maar die niet heel erg bekend was. 

Cameron.

Ze wilde naar Amity! Dat was heel wat voor Lotus? Ze vond de hele plek niks, vooral omdat haar broer daar nu was en dat vond ze helemaal niks. Ik had het hele verhaal van haar te horen gekregen. Hoe ze had gedacht dat zij en haar broer samen door zouden gaan naar de Inwijding en die ook zouden halen, terwijl hij juist naar Amity was gegaan en het haar nooit had verteld. Volgens mij had ze zich behoorlijk verraden gevoeld en dat kon ik ook echt wel begrijpen! Het was haar broer en daar had ze een hele diepe band mee gehad, die toch beschadigd was doordat hij zomaar weg was geweest. Daarom vond ik het juist heel erg knap dat ze daar nu heen wilde en dat ze zelfs met haar broer zou willen praten. Ik hoopte dat hij haar zou vergeven voor wat ze toen had gedaan, want ze had namelijk dat meisje aangevallen! Amity ging wel om het vergeven, dus ik gokte dat hij dat wel zou doen, maar Lotus zou ook goed met hem moeten praten! Ik wist niet of ze dat wilde, maar het leek me een goed idee? Zeker nadat ik haar angsten had gezien! Ik keek naar de vrouw met de krullen, die de mensen begon te verzamelen die met haar mee gingen. Het waren voornamelijk de jongere kinderen, maar de meesten leken bereid te zijn om met ons mee te gaan naar Amity. Iets wat ook wel heel wat was? Ik had niet iets wat me hier zou houden. Lotus, maar Lotus was hier en zou er ook heen gaan! Uriah zou ook mee gaan. Ik vroeg me wel af waar Marlene en Lynn dan waren. Ik hoopte dat we ze niet tegen zouden komen. Als ze zich net zo zouden gedragen als de bewakers die we net hadden gezien, dan zou het niet goed komen? Al kon het ook zomaar zijn dat ze ook hier ergens waren en dat ze veilig waren! Ik had nog steeds niet helemaal helder wat er nou precies aan de hand was, maar het was duidelijk dat we hier weg zouden moeten. Ik knikte naar Lotus, ondanks dat ik niet zo snel iemand zou kunnen doden met een mes. Ik zou wel iemand kunnen verwonden en dat was wel iets wat ik liever had. Ik wilde niet iemand doden, zeker niet als diegene niet helemaal bewust was van wat hij of zij deed! Dan was het toch niet meer zijn of haar fout? Het was Eric zijn fout, en die van Erudite! Eén van die twee had in ieder geval al een verdiende loon gekregen en daar was ik toch best trots op, want Eric buiten westen schoppen was iets wat ik niet zo snel had gedaan! Zeker niet aan het begin van de Inwijding! Toen had ik niet eens geweten hoe ik had moeten schoppen, of waar! Daarbij had Eric het nu verdiend. Hij had mij ook pijn gedaan? Al zou hij er vast meer aan overhouden dan ik. Ik wachtte tot iedereen de kamer uit was en Lotus had gevolgd, zodat ik als laatste kon gaan. Er moest ook iemand achteraan lopen, die de boel een beetje in de gaten zou kunnen houden. Wie weet zouden ze ons van achteren proberen aan te vallen en dat was niet wat we moesten hebben, zeker niet nu we veel meer mensen hadden waar we op moesten letten! Het waren er toch zeker een stuk of zeven, als je mij, Lotus en Uriah niet meetelde! Uriah liep ergens in het midden, zodat ook hij het allemaal een beetje in de gaten kon houden. Ik had geen idee waar Lotus precies heen wilde. Ik kende dit gedeelte van Dauntless niet, maar ik vertrouwde er op dat ze ons hier veilig weg zou halen en dat we straks in Amity aan zouden komen.

Lotus.
Amity was misschien wel de laatste plaats waar ik ooit zou willen zijn, maar op het moment konden we niet heel erg veel anders? Hier blijven was voor deze mensen geen optie, in ieder geval niet de komende dagen en helemaal niet nu we Eric in het harnas hadden gejaagd. Hij wist van deze mensen dat ze Divergent waren en hij zou er alsnog wel voor gaan zorgen dat ze bij Erudite uitkwamen. In Abnegation moesten ze misschien mensen helpen, maar dat was nu geen goede plaats om naar toe te gaan, het lag misschien wel helemaal aan puin. Ik wist het niet, maar ik wilde het ook niet uit gaan proberen. Er waren plaatsen die vrij stonden, maar ik wist zelf maar al te goed dat we daar ook niet naar toe konden omdat er genoeg factielozen rondliepen, die heel erg graag ruzie zochten. Die konden we niet met dit kleine groepje aan. Dus het werd Amity. We zagen wel hoe het ging lopen en hoe lang we daar precies zouden moeten blijven. We zagen het ook wel, nu was het het belangrijkste dat we er zouden komen. Veilig en wel. Met alle mensen die hier waren en misschien nog een paar mensen die we tegen zouden komen, als ze echt Divergent waren. Want ik wilde niet dat er een of andere ‘spion’ tussen zou zitten en meteen door ging geven waar we zaten. Ik liep door de verschillende gangen. Bij iedere hoek bleef ik staan om er voorzichtig om te kijken of er niet toevallig mensen waren. Ik wist niet hoe erg het zou zijn als ze ons zagen, het lag er een beetje aan wat voor bevel ze hadden gekregen. Misschien dachten zij ook wel dat we gewoon net als hun waren, als we netjes in één ritme zouden lopen. Ik wist niet precies hoe het zat, maar dat zagen we snel genoeg. Ik bleef abrupt stil staan toen ik Peter aan zag komen lopen. Ik wist dat hij wakker was, ik had nog met hem gepraat voordat ik naar Abnegation was gegaan en hij was zo trots geweest dat hij mee had mogen helpen. Ik had niet helemaal begrepen waarom Eric hem er bij had gewild, misschien kwam het wel omdat die twee te veel op elkaar leken. Ik bedacht wat ik moest doen, wist hij al dat ik niet meer deed wat Eric van me vroeg? Waarschijnlijk niet! Maar hoe kon ik verklaren dat ik een hele rij met mensen achter me aan had lopen, van wie duidelijk was dat ze wakker waren, want zelfs als ik ze zou zeggen dat ze in een mars moesten lopen, zou dat vast niet goed gaan, omdat ze het nog nooit eerder hadden gedaan. Ik ging ook niet ineens een andere kant op, want daar zouden ook nog genoeg mensen zijn. Daarom hief ik mijn pistool ook en richtte ik onder zijn knie. Als je aan mij vroeg, was dat één van de meest pijnlijke plaatsen om geraakt te worden. Ondanks dat ik het nog nooit zelf mee had gemaakt, maar het leek me pijnlijk en het kon heel veel schade aanrichten. Daarbij had Peter al last van zijn been door het schot van Cameron een paar weken geleden. Ik haalde diep adem en toen ik uitademde, haalde ik de trekker over, zodat hij precies op de goede plaats kwam. Peter viel al snel op de grond, te druk om zich ook maar zorgen te maken over zijn wapen dat een eind verder op de grond was gekomen. Ik wenkte de rest ten teken dat ze moesten rennen. Iets wat ik zelf ook deed. Ik nam toen ik langs Peter kwam, het geweer van de grond. Alles kwam nu van pas. Uiteindelijk liep ik naar de niet veel gebruikte uitgang, die dicht bij het spoor aankwam. "Het kan niet lang duren voordat de trein komt. Niemand zo gewond dat ze er niet in kunnen springen?" Dat moesten we weten, want diegene moesten we er dan als eerste inkrijgen. Het scheelde dat we geen kinderen hier hadden.   

Cameron.

Ik wist niet of Amity een plek zou zijn waar we veilig zouden zijn. Ik zou denken van wel, omdat het een plek was waar ze waren voor vrede. Ze deden niet mee in conflicten en ze konden nooit écht een partij. Daarom zou het haast niet anders kunnen dat ze ons toe zou laten in hun factie, om daar een tijdje te verblijven. Aan de andere kant was het wel zo dat Amity en Dauntless niet de beste banden met elkaar. Amity was niet van het geweld en de wapens en die hadden we natuurlijk wel. Ik hoopte echter dat ze in zouden zien dat we een plek nodig zouden hebben om te schuilen voor Eric. Die was er nu misschien niet meer bij, maar dat betekende niet dat hij het niet meer zou weten wat er was gebeurd. Als hij wakker zou worden, dan zou hij vast achter ons aan komen en dan zouden we wel ergens moeten zijn waar hij ons niet zo makkelijk zou kunnen vinden, of ons aan zou kunnen vallen! Ze konden niet zomaar naar Amity en daar naar binnen rijden! Dat zou tegen de regels van de factie in gaan en het was juist de bedoeling dat de facties netjes met elkaar om gingen. Opeens stopte de hele rij en ik keek naar voren. Ik zag Peter! Peter was dus gewoon wakker! Betekende dat dan ook dat hij Divergent was? Waarschijnlijk niet, anders was hij bij ons in de kamer geweest. Of hij was Eric te slim af geweest, maar hij zag er net zo uit als iedere andere bewaker die ik net had gezien. Misschien had Eric hem mee laten helpen, omdat hij… Ik wist het eigenlijk niet. Peter was gewoon vervelend en ik was blij dat Lotus hem ook snel neerschoot. ‘Kom op, rennen!’ riep ik naar de paar voor me, toen ik Lotus zag wenken. We hadden nu iemand neergeschoten en dat trok de aandacht! We moesten snel weg, anders zouden ze ons door hebben en dat mocht niet! Het zou zonde zijn als ze ons nu nog te pakken zouden krijgen. We kwamen al snel aan bij het spoor en blijkbaar zou de trein ieder moment komen. Ik schudde mijn hoofd. Ik kon gewoon springen. Het enige waar ik last van had, was de kleine snee in mijn wang en die zou vanzelf wel weer helen. Het prikte een beetje, maar dat was ook alles. ‘Zorg dat jullie iedereen er in krijgen,’ zei ik tegen Lotus en Uriah. ‘Ik probeerde laatsten er wel in te helpen.’ Ik wist niet of het me zou lukken om er dan zelf nog in te komen, maar dat maakte me op dit moment niets uit! Ik was de eerste keer bijna achtergebleven. Als Uriah me toen niet naar binnen had getrokken, was ik daar achter gebleven en was ik hier nooit geweest, maar ik was wel eens een keer in de trein gesprongen en toen was het beter gegaan? Dus het zou nu ook moeten lukken. Ik wilde alleen eerst zorgen dat iedereen in die trein zou zitten! De trein kwam er al aan en de eerste paar mensen begonnen te rennen, waaronder Lotus. Ik zag haar er al in springen en al snel volgde Uriah. Anderen begonnen ook te rennen en ik wachtte tot de laatste voor me dat ook deed. Een hoop kwamen er wel vanzelf in, wat scheelde, maar ik moest mensen toch een klein zetje geven, zodat Uriah en Lotus hen er in konden trekken. Als laatste pakte ik het handvat vast van de deur en trok ik mezelf in de trein. Hijgend keek ik naar wat we achterlieten. Dauntless was net mijn thuis geworden en nu was het dat niet meer. Ik liet me tegen de wand aan naar beneden zakken en keek naar de wagon vol mensen. Ik kon niet geloven dat we dit net hadden gedaan.  

Lotus.
We waren echt weg uit Dauntless! Ik kon het haast niet geloven, helemaal niet omdat ik geen idee had wanneer ik hier weer terug kwam. Ik was hier nooit langer dan één dag weg geweest. Het was mijn thuis, al vanaf mijn geboorte en nu liet ik dat toch een beetje achter me. Ik kon niet zomaar terug komen als Eric nog een leider was. Hij zou er alles aan doen om me af te schilderen als een verrader, iets wat ik misschien ook wel was. De Divergents had ik boven mijn eigen factie gekozen. Maar misschien hadden deze mensen wel allemaal Dauntless uit hun test gehad? Dauntless samen met een andere factie, dan hoorden ze toch ook deels met ons? Ik had maar al te goed gezien dat ze niet gevaarlijk waren. Als ze dat al waren geweest, dan hadden Cameron en Uriah er wel voor gezorgd dat ik hun geheim helemaal niet door had kunnen vertellen. Het waren gewoon goede jongens en ik kon me niet voorstellen dat de rest van deze mensen dat niet waren? Goede mensen. Ze verdienden het niet om als muizen behandeld te worden, om gewoon maar even onderzocht te worden omdat ze anders waren. Zo anders waren ze niet toch? Ze hadden meerde uitkomsten, maar ik kon niet aan hen zien dat ze er anders uitzagen of zich normaal gesproken gedroegen. Alleen in de angsten, maar verder niets. Ik keek de trein rond, om te kijken of we echt iedereen hadden met wie we net weg waren gegaan. Uiteindelijk kwamen mijn ogen bij Cameron uit, wat niet eens meer toevallig was. Ik liep naar hem toe en ging op mijn knieën voor hem zitten. Ik wist niet echt wat ik hem moest vertellen. Ik had geweten dat dit allemaal ging gebeuren, maar ik had er niets over gezegd. Het enige wat ik had gedaan, was hem neergeslagen. Ik wist niet eens of hij dat nog wel wist. Het kon best dat door de klap, hij dat niet eens meer helemaal goed door had. Ik wilde hem wel één ding vertellen en dat vond ik nu toch wel wat belangrijker dan of ik hem pijn had gedaan of niet. "Ik heb je ouders in Abnegation gevonden." Wat natuurlijk niet heel erg raar was, ze hoorden daar! Maar als hij een beetje mee had gekregen wat er allemaal was gebeurd, dan wist hij ook dat ze in gevaar waren geweest. "Ik weet niet hoeveel je weet. Maar het was daar niet veilig, dus ik heb ze opgezocht en als het goed is, zijn ze ook in Amity. Ik heb ze wel op de trein gezet en hen gezegd dat ze in Amity er weer uit moesten." Dan ging de trein toch veel langzamer, dus dan konden ze er makkelijk weer uitstappen. Ik had er zelf in Dauntless uit gemoeten, dus ik wist niet wat er in de tussentijd was gebeurd, maar het leek me wel dat ze veilig over waren gekomen. We zouden straks wel zien of ze er waren of niet? Een ding was zeker en dat was dat ze niet in Abnegation waren gebleven en daar hun ondergang tegemoet waren gekomen. Ik keek naar de pijnlijke plek die Cameron toch op zijn wang had zitten en daaronder de wond die Eric had gemaakt. Ik ging er even met mijn vingers overheen. "Ik hoop dat ze in Amity eten hoe ze wonden moeten helen." Voor hen was het natuurlijk niet heel erg veel voorkomend om wonden te hebben die door messen of kogels waren gekomen. Vast wel door sukkels die uit de boom waren gevallen. Daar waren er vast genoeg van. We zagen zo wel hoe het daar was, als ik er überhaupt nog zou moeten komen. Ik was nou niet echt iemand die daar een goede indruk achter had gelaten. 

Cameron.

Het was zo vreemd om hier te zitten en ergens van weg te rennen, terwijl ik nauwelijks wist wat er aan de hand was! Het enige wat ik wist, was dat er blijkbaar mensen rond hadden gelopen alsof ze niemand anders hadden kunnen horen of zien. Ik had echt niet geweten wat er aan de hand was geweest en ik wist het nog steeds niet! Ze hadden blijkbaar wel naar Lotus geluisterd, want ze waren zo weggelopen toen ze dat van hen had gevraagd. Toch hadden ze ons niet geholpen en dat kwam echter niet omdat ze er achter hadden gestaan, dat kon haast niet! Ik hoopte dat iemand me straks nog een beetje duidelijkheid zou kunnen geven over wat nou precies de situatie was geweest en waarom we zo snel weg hadden gemoeten. In mijn ogen waren ze vooral opzoek gegaan naar Divergents, maar als ze die al hadden gevonden, wat was er dan nog meer aan de hand aan de hand geweest? Misschien dat Lotus meer wist en het me zou kunnen vertellen, of misschien iemand anders die hier zat! Al kon het haast niet anders dan dat zij ook niet veel wisten. Lotus was degene die ik hiervoor als laatste had gezien, maar dat gedeelte snapte ik nog steeds niet. Ik had geen idee waarom ik in die kamer had gezeten, maar misschien was het achteraf wel beter geweest als ik daar was gebleven. Dan had Eric me misschien niet gevonden, maar aan de andere kant, dat zou hem er dan niet van hebben weerhouden om anderen te vinden en uit te leveren aan Erudite, want dat zou sowieso gebeuren! Dat had ik net wel meegekregen. Gelukkig zou dat nu niet gebeuren, want de meesten zaten nu hier en zouden met ons mee gaan naar Amity! Ik keek naar Lotus, wie voor me was komen zitten, en glimlachte zwak. ‘Mijn ouders?’ vroeg ik verbaasd. Wat had ze gemoeten in Abnegation? Waarom was ze daar geweest en wat hadden mijn ouders daar mee te maken? Blijkbaar was het daar niet veilig geweest, maar waarom dan niet?! ‘Ze zijn in Amity?’ vroeg ik zachtjes. Ik sloeg mijn armen om haar heen en trok haar tegen me aan. Ze waren niet veilig geweest, maar Lotus had er voor gezorgd dat ze dat nu wel waren, ondanks dat ze hen nauwelijks kende! Ze had hen net zo goed aan hun lot over kunnen laten, wat dat dan ook had kunnen zijn. ‘Dankjewel,’ fluisterde ik zachtjes. Ze had mijn ouders in veiligheid gebracht! Ik wist dan wel niet waarom ze onveilig waren geweest, maar er was iets aan de hand geweest en ze had er voor willen zorgen dat mijn ouders veilig zouden zijn, dat ze naar Amity zouden gaan. Dan zou ik ze straks zelfs kunnen zien! Als ze daar aan zouden zijn gekomen, maar daar ging ik wel vanuit! Lotus had vast haar best gedaan om hen in veiligheid te brengen en daar zouden ze haar vast dankbaar voor zijn! ‘Lotus?’ vroeg ik zacht en ik keek haar aan. ‘Wat is er precies gebeurd? Want ik heb echt geen idee wat er nu allemaal aan de hand is. Alleen dat Eric naar Divergents zocht, maar wat heeft Abnegation er mee te maken? En Uriah vertelde dat mensen als een soort zombies rondliepen. Hoe kan dat? En waarom doe jij dat dan niet?’ Ik snapte er gewoon helemaal niks meer van! Lotus was geen Divergent, dat was ze sowieso niet. Ze was altijd Dauntless geweest, ze hoorde daar thuis. Dus het kon niet dat zij ook divergent was, toch? Als het wel zo was, dan was Eric echt behoorlijk dom geweest dat hij haar nooit door had gehad, of Lotus was heel erg slim geweest om te doen alsof ze altijd aan zijn kant had gestaan. Iets wat niet zo was, want ze had ons allemaal gered van hem!

Lotus.
Ik wist niet wat er nu ging gebeuren en om eerlijk te zijn wilde ik er ook helemaal niet over nadenken. Ik wilde niet buiten Dauntless wonen, maar volgens mij had ik mezelf net een beetje factieloos gemaakt. De kans dat ik Dauntless binnen kwam, was heel erg klein, laat staan dat ik mijn baan weer mocht gaan doen. Ik zou nooit de kans krijgen om de plaats van mijn vader in te nemen. Dat had ik net in een half uurtje even weggegooid. Het was stom, maar ergens was het wel nodig geweest. Ik had niet met mezelf kunnen leven als ik had geweten dat onschuldige mensen op die manier werden gebruikt. Dat hoorde niet! Het maakte me niets uit wat Eric en Janine vonden, ik had mijn eigen ideeën en ik vond het niet kunnen. Er waren vast nog wel meer mensen binnen Dauntless die hetzelfde dachten al ik dat deed. Veel mensen wisten niet eens van het bestaan van Divergents. Ze dachten dat het hele afwijkend-verhaal maar grote onzin om mensen bang te maken. Ik was daar niet heel erg veel anders in geweest, maar als ze het wisten waren ze vast alleen maar bang. Terwijl deze mensen dat niet eens verdienden! De kleine kinderen al helemaal niet! Zij konden er ook heel erg weinig aan dat ze zo waren geboren. Werd je eigenlijk zo geboren? Ik wist het niet zo goed, karaktereigenschappen ontwikkelden zich lopende het leven en volgens mij werd daar wel het meeste op getest of niet. Dapperheid kon je jezelf aanleren. Slimheid misschien niet. Maar eerlijkheid was ook een keuze? Als je er lang over nadacht was het sowieso een belachelijk systeem. Ik knikte voorzichtig "Als het goed is wel. Ik ben niet helemaal met ze meegegaan, maar ik heb ze er naar toe gestuurd." Het was afwachten of ze er veilig waren gekomen, maar dat leek me wel. Ik had best wel meer mensen mee kunnen nemen, maar ik wist ook niet hoe groot de kans dan was voor ons dat we ook in Amity terecht konden, daarbij was het veel te gevaarlijk geweest om zoveel mensen weg te sluizen. Het had erop geleken alsof de belangrijke mensen  het hadden geweten, want ik had helemaal niemand van de regering gezien. Ik zuchtte, natuurlijk begreep Cameron er helemaal niets van. Dat was de reden dat ik hem in mijn kamer had opgesloten. "Eric en Max hebben een pact gemaakt Erudite." Daar kwam het op neer, het legde niets uit, maar dat zou ik wel verder doen. "Janine wil Divergents, ik weet niet precies waarom, maar ze wil jullie testen. Het schijnt dat ze in Abnegation veel Divergents verbergen. Daarbij is er het hele gedoe dat Erudite het liefst de leidinggevende factie wil worden, dus eigenlijk hadden ze een soort van excuus om de hele factie uit proberen te moorden of zich vrijwillig over te geven." Ik haalde mijn schouders op. Voor mij kwam het zo over. "Dat wijf was zo slim genoeg om te bedenken dat ze het nooit in haar eentje kreeg en volgens mij wisten Max en Eric maar al te goed dat niemand zomaar zou gaan moorden en dat ik en mijn vader het er nooit mee eens zouden zijn om het leger te gebruiken. Daarom hebben ze er voor gekozen om gebruik te maken van een serum. Iedereen die geïnjecteerd is zou kunnen worden bestuurd door een of andere machine. Een gunstige bijwerking is dat Divergents wakker blijven. Dus ze sloegen twee vliegen in één klap." Dat was wat ik van de situatie had begrepen. Heel erg veel meer niet. Ze zouden nog wel meer leugens hebben waarom ze perse een factie ten onder moesten brengen, want dat was wel wat ze de andere facties dan moesten vertellen. Vooral Amity zou het er totaal niet mee eens zijn. En hopelijk zag Candor in dat ze logen. Maar wat had je dan? Twee facties tegen twee factie. De kant van Dauntless won toch, die waren veel sterker. 

Cameron.

Lotus hoorde misschien in Dauntless, maar het was ook heel nobel en onzelfzuchtig van haar om mijn ouders te helpen? Dat was niet iets wat ze had hoeven doen. Ze kenden hen nauwelijks. Ze wist alleen maar wie het waren omdat ze hierheen waren gekomen, om mij op te zoeken. Iets waar ik toen heel erg blij mee was geweest, al was dat ook de laatste keer dat ik ze ooit zou zien. Blijkbaar niet, want Lotus had ze gered! Ze had ze op de trein gezet richting Amity en ik wist haast wel zeker dat ze niet zo gek waren om er uit te springen, voordat ze daar aan waren gekomen! Ze vonden het misschien belangrijk om anderen te helpen, maar dat zouden ze ook wel in Amity kunnen doen! Het was hoe dan ook heel erg lief van Lotus dat ze hen had willen helpen, dat ze hen daar weg had willen halen voordat er erge dingen hadden kunnen gebeuren. Want dat had echt zo kunnen zijn! Wie weet wat er met mijn ouders had kunnen gebeuren in deze vreemde situatie! ‘Ik ben je heel erg dankbaar en ik weet zeker dat zij dat ook zijn.’ Daarbij maakte dit alleen maar duidelijk dat iemand veel meer dan alleen dapper kon zijn, zelfs als diegene geen Divergent was! Want Lotus was toch echt Dauntless, maar ze had mijn ouders niet gered om er zelf beter van te worden, of om te laten zien hoe goed ze was. Ze had hen geholpen omdat ze dat oprecht had gewild, omdat ze hen in veiligheid had willen brengen en dat vond ik echt heel erg lief van haar! Want daardoor was er een grote kans dat mijn ouders nog in leven waren en misschien was het wel anders geweest als Lotus daar niet heen was gegaan! Ik luisterde het verhaal aan en ik moest het allemaal op me af laten komen en op me in moeten laten werken. Eric had een pact gesloten met Erudite, wie de regerende factie wilden zijn én ook nog eens Divergents zochten. Daarom was hij zo blij geweest met ons! Omdat hij ons aan Erudite uit had kunnen leveren en dan was hij vast in een goed straatje gekomen bij Janine, waar hij vast op had gehoopt. Daarbij hadden ze ook nog eens Abngeation aangevallen. Mijn oude factie! Daarom was Lotus er dus heen gegaan! Omdat ze had geweten dat dit zou gaan gebeuren en ze hen had willen redden! Ik tastte met mijn vingers langs mijn gezicht en stopte bij de pijnlijke plek. ‘Dus… Jij wist het?’ concludeerde ik zachtjes. Ze had nu geen serum in zich, dus het kon haast niet anders dat ze het wist! ‘Dan was jij degene die me in die kamer op heeft gesloten?’ Ik was misschien niet zo slim zoals de Erudite, maar dit simpele puzzeltje kon ik ook nog wel oplossen! Ik was als laatste bij Lotus geweest en ze had me daar dus opgesloten, misschien wel om me te beschermen! Iets waar ik ook niet boos op kon worden, zeker niet als ze mijn ouders echt had geholpen! Dat was juist een heel mooi iets van haar om te doen! Ik zuchtte en trok haar beter tegen me aan. We zouden nu naar Amity gaan. Ik wist niet of dat veilig zou zijn. Misschien voor nu, maar Eric zou wakker worden en dan zou hij wel achter ons aan komen. Dan zouden we niet lang meer veilig zijn, maar voor nu was Amity een goede plek om te schuilen, voor een paar dagen misschien. Ik begon zachtjes met haar haren te spelen en gaf haar voorzichtig een kus op haar voorhoofd. ‘Ik vind het echt dapper van je, Lolo. Alles.’ Ze had zelfs Eric neergeschoten! Dat was iets wat ze niet zo snel had gedaan, niet als het niet had gehoeven in ieder geval!

Lotus.
Het zou niet heel erg lang duren voordat we in Amity waren, met de trein ging het nog behoorlijk snel. Zolang we helemaal niemand tegen kwamen was het goed. De treinen zaten soms ook vol met factielozen, vooral ’s nachts. Ze leefden echt heel erg anders. In de nacht kwamen zij tot leven, terwijl wij dan juist rustte, maar he ze moesten op de een of andere manier ook aan dingen komen. Meer dan alleen het eten wat ze uit Abnegation kregen. Daar hadden ze lang niet genoeg aan. Ik wist dat er echt heel erg veel waren. Meer dan we allemaal dachten. Ik wist ook niet precies hoeveel, maar als je keek naar hoeveel mensen bij ons al ieder jaar factieloos werden, dan kon het niet anders dan het het ondertussen een behoorlijk grote bevolking was bevolking waren geworden. Bijna een eigen factie, zo kon je het eigenlijk wel noemen. Ik wist niet zo heel erg goed wat ik op de woorden van Cameron moest zeggen. Hij vond me dapper, ik had mijn hele leven dapper moeten zijn, maar dit was zo anders geweest en ik vond het gewoon een beetje vreemd van mezelf. Heel vreemd. Ik had ze willen helpen, om hem en zo was ik helemaal niet. Ik deed niet iets om andere mensen te helpen of er beter van te maken, niet als er niets voor mij in zat. Hier had helemaal niets voor mij ingezeten en toch had ik het gedaan. Ik knikte "Ja ik wist het. Eric heeft me ingelicht. Hij wilde niet dat ik onder het serum kwam." Daar moesten we hem maar dankbaar voor zijn, want anders had ik Cameron misschien nog wel neergeschoten. Die mensen wisten niet eens meer wat goed en kwaad was. Dat had ik dan ook niet geweten. Iets wat nou niet heel erg goed was. "Ja. Sorry voor de klap. Ik moest er voor zorgen dat je lang genoeg out bleef, dat je het niet mee maakte en dingen ging doen als rondzwerven." Iets wat niet goed was gelukt, want hij had het uiteindelijk alsnog gedaan. Ik wist niet hoe hij het voor elkaar had gekregen om zichzelf los te maken. Maar hij had daar gezeten en het leek me niet dat Eric mijn hele appartement overhoop had gehaald om Cameron te vinden alleen maar zodat hij hem maar een beetje kon pesten. Natuurlijk hield hij daar ook van, maar daar was het nu niet de tijd voor. Ik kroop zo goed mogelijk tegen Cameron aan en zuchtte zachtjes. "Je maakt me veel te soft." Mompelde ik. Hij noemde het dapper, maar ik vond het soft. Dat begon ik echt te worden, door hem. Ik wist echt niet wat het was. Ik vond Cameron gewoon leuk? Misschien wel veel te leuk? Hij was niet zomaar een jongen met wie ik één keer iets deed. We hadden zelfs niet heel erg veel meer gedaan dan wat gezoend. "Ik ken mezelf helemaal niet op deze manier." Ik wist ook niet precies wat het was, maar ik was wel degelijk anders door hem. Het was gewoon heel erg vreemd en ik wist niet wat ik er op het moment mee moest doen. Echt niet. Ik kon zelf wel uitvinden hoe het allemaal was, maar ik vond het gewoon raar? Ik was zo niet! Ik liet mijn hoofd tegen zijn schouder aan leunen en sloot mijn ogen even. Er waren veel dingen gebeurd de afgelopen uren en ik was echt kapot. Ik was gisteravond nadat ik Cameron had opgeborgen naar Eric gegaan om met wat dingen te helpen, of nou ik had een beetje getreuzeld en hij snapte nu zelf wel waarom precies. Het maakte me nu helemaal niets uit wat hij van me vond. "Ik hoop dat ze me toelaten in Amity. Ik ben nou niet altijd even aardig geweest." Misschien wilden ze me daar wel niet hebben omdat ik voor heel wat ophef had gezorgd. 

Cameron.

Lotus had het echt geweten! Ze had geweten dat Eric op Divergents had willen jaren en dat hij een pact had gesloten met Janine. Ze had het allemaal geweten en ze had me geprobeerd te beschermen, door me in die ruimte op te sluiten. Het was misschien een vreemde manier om iemand te proberen te beschermen, maar ergens paste het bij Lotus. Het was haar vreemde manier om aan mij te denken en er voor te zorgen dat er niets met me zou gebeuren. Uiteindelijk had het plan misschien niet gewerkt, aangezien Uriah me had gevonden en daardoor had Eric ons weer gevonden, maar daar had Lotus ook geen rekening mee kunnen houden! Die had echt gedacht dat ik daar veilig was geweest en dat had ze ook voor me gewild. Het was misschien niet de manier waarop het hoorde, want ze had het ook aan me kunnen vertellen, maar ik was blij dat ze me had willen beschermen en daarom kon ik ook echt niet boos op haar worden! ‘Ik ben blij dat Eric het je heeft verteld. Daardoor had je een kans om dit allemaal te voorkomen, om ons te helpen.’ Iets wat ze ook had gedaan! Het was niet zo dat ze iedereen had geholpen, niet met haar eerste intenties, maar daardoor had ze wel veel meer mensen gered! Ze had het me ook kunnen vertellen toen ze er achter was gekomen, misschien dat we dan samen een plan hadden kunnen maken, maar het was ook heel fijn dat Lotus iets had bedacht en dat ze ons nu allemaal had gered! ‘Het is oké. Waarschijnlijk had het een stuk beter gewerkt als ik niet als een gek op de deur had geslagen, of als Uriah me niet had gevonden.’ Dat was de reden geweest dat Eric ons had gevonden, maar aan de andere kant had dat er wel voor gezorgd dat ook Uriah nu was gered en nog veel meer mensen! Dus al met al was het alleen maar goed dat ze het op die manier had gedaan, want daardoor had Lotus zoveel meer mensen kunnen redden en ik vond dat ze daar echt trots op mocht zijn! Ik sloeg mijn armen beter om haar heen en grinnikte zachtjes. ‘Ik vind de softe Lolo anders wel heel leuk,’ fluisterde ik terug. Ze had ook een lieve kant en ik vond het juist heel erg leuk om te zien! Het was misschien niet zoals ik haar gewend was, maar zo kon ze dus ook zijn en dat was heel erg mooi om te zien! ‘Daarbij blijf je ook heel dapper.’ Ze was tegen Eric zijn wensen in gegaan, meerdere keren! Ze had ons gered, maar ook mijn ouders! Ik hoopte echt dat ze oké waren en dat ik ze straks zou kunnen zien. Voor zover ik wist, waren er geen Dauntless soldaten bij de treinen, zeker niet in de buurt van Amity. In dat geval zouden ze daar heelhuids aan moeten zijn gekomen en dan zouden we hen vast kunnen zien. Ik keek naar Lotus en ik haalde mijn schouders op. ‘Ik denk dat ze geen keuze hebben. Amity staat voor het vergeven en ik denk dat ze je dan ook moeten vergeven voor hoe je je hebt gedragen. Alhoewel, je hebt toen ook dat meisje op de grond gesmeten. Dat was niet erg aardig van je,’ zei ik grinnikend. Ik wist nog wel dat we allemaal heel verbaasd waren geweest en dat we niet hadden begrepen waarom ze dat had gedaan. Pas later was ik er achter gekomen waarom ze dat had gedaan, toen we de cake hadden gegeten! ‘Als je dat nou niet doet vandaag, en misschien met je broer gaat praten, laten ze je vast wel binnen.’ Ik wist haast wel zeker dat ze dat zouden doen. Als ze echt stonden voor het vergeven van mensen, dan zouden ze Lotus gewoon binnen laten, alsof er niets was gebeurd. 

Lotus.
Ik had wel verwacht dat Cameron iets bozer zou zijn over het feit dat ik hem zomaar neer had geslagen en hem ergens in een kast had verstopt. Ik zou woedend zijn geworden als ik in zijn plaats had gestaan. Mij gebeurde dat vast niet zo snel, maar alsnog! Zoiets was eigenlijk nou niet iets wat je hoorde te doen. gewoon een deel van de dag van iemand wegnemen. Ik had het wel gedaan om een goede reden, ik had Cameron willen helpen, maar ik had zijn hoofd ook kunnen beschadigen. Cameron kon niet echt boos worden volgens mij. Ondanks dat hij net wel even heel duidelijk had gemaakt wat hij van Eric vond en dat hij geen Stiff meer was. Dat was hij ook niet! In mijn ogen was hij dat al een tijdje niet meer. Hij had het heel erg goed gedaan tijdens de Inwijding en uiteindelijk was hij gisteren behoorlijk hoog geëindigd. Hoog genoeg in ieder geval! Het was jammer dat hij nu heel erg weinig meer zou kunnen doen. We konden niet zomaar terug naar Dauntless, dus hij was wel geteld een halve dag Dauntless geweest. Nu waren we juist op de vlucht van de mensen in die factie. Dat was niet wat we hadden geleerd, we moesten dingen juist onder ogen komen. Wegrennen was nooit goed, maar dat deden we wel. Het voelde zo dubbel, maar we moesten uiteindelijk veilig zijn. Dat was wel het belangrijkste. Ik knikte, ergens was ik daar ook wel blij mee, want anders had ik zelf ook dingen gedaan die ik niet eens had willen doen. Niets was zo erg dat iemand je dingen opdroeg en dat je daar niet tegen in kon gaan. Volgens mij hadden die mensen die eens helemaal dood wat ze allemaal aan het doen waren. Hun bewustzijn was gewoon helemaal weg. Ze hadden geen idee van wie ze precies waren en wat voor vreselijke dingen ze uit moesten voeren! Ik schudde even met mijn hoofd. "Dat was ook niet heel erg slim." Al had ik hem dan moeten vertellen wat er aan de hand was geweest, dan had hij het vast niet gedaan. Ik wist wel dat hij dan niet netjes was blijven wachten totdat ik weer terug was gekomen. Dan had hij kostte was het kost naar Abnegation gewild, om naar zijn ouders te gaan en misschien ook andere mensen te helpen. Daarom had ik daar al een deel van gedaan. "Ik weet niet zo goed wat ik van haar moet vinden." Ergens was het heel erg vervelend, want zo was ik niet! Ik was niet soft! Verre van zelfs! Nu kwam die kant wel echt helemaal naar boven en ik wist niet zo goed wat ik er mee moest doen, want ik was niet echt zo? Cameron maakte me een beetje zo, het kwam echt door hen, want voordat hij er was, was ik helemaal niet zo geweest. "Dat misschien wel." Dapper was het ergens wel, ik was opgekomen voor een groep mensen die anders hun dood wel hadden gevonden. Iets wat natuurlijk heel erg was geweest. Ik was tegen Eric ingegaan, dat was ook dapper. Ik moest lachen om Cameron. "Ik ben niet aardig Cam. Ik dacht dat je dat ondertussen wel door had?" We hadden het net over precies het tegenovergestelde gehad. Maar ik was echt niet altijd aardig, verre van zelfs. Ik was vaker niet aardig dan dat ik wel aardig was. En dat wijf had het gewoon verdiend. "Daarbij word ik niet graag geknuffeld door onbekenden." Iets waar ik nu wel iets aan moest gaan doen, want in Amity was dat de begroeting en als we daar wilden blijven, mocht ik niet iedereen die me knuffelde op de grond gooien. Ik liet Cameron los zodat ik op kon staan. Ik stak mijn handen naar hem uit. "We zijn er bijna." De trein begon vaart te minderen, wat al genoeg zei! 

Cameron.

Ik kon er wel boos om worden, maar wat had dat voor nut? Het was niet netjes dat ze me had voorgelogen, maar die leugen was er alleen maar geweest om me te beschermen. Dat zag ik ook wel in? Haar logica was geweest dat als ik lang genoeg out was geweest, ik dit allemaal niet mee had hoeven maken. Dat Eric me niet had kunnen vinden en dat ik niet naar Erudite zou worden gebracht, waar ze allerlei dingen met me hadden kunnen doen! Het was misschien een vreemde manier geweest, maar het was wel typisch een manier voor Lotus. Als ze me eerlijk had verteld wat Eric van plan was geweest, dan had ik waarschijnlijk willen vechten, Eric willen stoppen en naar Abnegation willen gaan. Iets wat sowieso niet goed was gegaan. Ik kon Eric niet aan! Dat zou ik misschien ook wel nooit kunnen! Uiteindelijk had Lotus me alleen maar willen beschermen en daarom kon ik ook echt niet boos op haar worden, hoe logisch dat misschien ook zou zijn. Ze had me veilig willen houden, dat was iets waar je niet woedend om kon worden! daarnaast had ze ook nog eens mijn ouders gered en op de trein gezet. Dat was al helemaal iets waardoor ik heel blij was met haar! Want door haar leefden mijn ouders nog! Niet dat het niet erg was dat er wel honderden anderen dood zouden kunnen zijn, maar mijn ouders waren er nog wel en dat vond ik zelf heel belangrijk! ‘Alsof jij anders had gereageerd,’ zei ik grinnikend. Ik wist zeker dat als Lotus wakker zou worden in een ruimte die ze niet kende en er achter zou komen dat ze opgesloten was, ze er ook alles aan zou doen om er uit te komen, op wat voor manier dan ook. Waarschijnlijk had ze niet heel veel anders gereageerd dan ik. Dan kon ze nu wel zeggen dat het niet slim was geweest, maar ik had ook niet geweten wat er aan de hand was geweest! Als ik die informatie wel had geweten, had ik daar waarschijnlijk met een hele andere insteek gezeten! Als Lotus diezelfde informatie niet had gehad, dan wist ik zeker dat zij ook niet heel erg anders had kunnen reageren dan hoe ik dat had gedaan! Al zou ze dat nu misschien ontkennen. ‘Ik vind haar leuk,’ zei ik glimlachend en ik gaf haar een kus op haar voorhoofd. Ik vond de lieve Lotus leuk! Ze mocht best een beetje soft zijn. Ze zou altijd Lotus blijven en dat betekende dat ze ook gemeen en vervelend kon doen, maar ze was ook een beetje soft en ik vond dat daar helemaal niks mis mee was! Ik vond het juist heel erg fijn om haar zo te zien. ‘Soms kan je wel aardig zijn.’ Dat was wel zo! Ze kon echt wel aardig zijn, als ze dat maar wilde! Ze was ook heel aardig geweest voor mijn ouders, toen ze naar Dauntless waren gekomen. Toen had ze zich ook niet zo achterbaks en gemeen gedragen tegenover hen, dus ze kon het wel! Ze koos er alleen voor om het niet te zijn, dat was iets heel anders! ‘Je knuffelde met mij, ik was ook nog zo goed als een onbekende.’ Ik haalde mijn schouders op en nam haar handen vast, zodat ik me overeind kon trekken aan haar. Ik liep naar de deur en keek naar buiten, we waren inderdaad al bijna bij het eindpunt en dan zouden we nog moeten lopen naar Amity. ‘Dezelfde volgorde als eerst?’ vroeg ik aan Lotus. Dan zou zij weer als eerste kunnen springen, vervolgens een paar anderen, dan Uriah en dan zou de rest nog kunnen springen, met mij als laatste. We zaten gelukkig in een trein met alleen maar Dauntless leden, dus ze konden het vast allemaal wel. Ze zouden eigenlijk wel moeten. 

Lotus.
Softe Lotus was raar, ze was nooit eerder naar bovengekomen, niet op zo’n manier in ieder geval. Natuurlijk had ik wel eens medelijden met iemand gehad of had ik iets zielig gevonden, maar dit was anders. Ik had hele rare dingen gedaan de afgelopen vierentwintig uur. Daarvoor ook al wel, ik had Cameron geholpen met zijn angsten, net zoals Uriah! Zoiets was nou niet echt iets wat iedereen deed, leek mij in ieder geval? Er waren vast genoeg mensen die ze aan zouden hebben gegeven als het nodig was. Dan waren ze geëindigd in de Chasm, waar ze eigenlijk gewoon hoorden, als ik Eric en andere mensen mocht geloven. Ik had het niet gevonden! Cameron was niet zoals Eric Divergents had beschreven, verre van zelfs. Ik had echt een zwak voor die jongen en daardoor werd ik toch wel een beetje soft. Ik wist niet waardoor het kwam, maar er was gewoon iets aan hem. Misschien zijn mooie blauwe ogen, die me echt aan konden kijken alsof hij me echt begreep. Zijn karakter dat heel erg rustig was, maar ook wel weer aangaf dat hij heel erg veel durfde en nieuwe dingen uit wilde proberen. Eigenlijk was het gewoon alles bij elkaar. Ik vond het gewoon echt heel erg fijn met hem. "Soms. Voor mensen die het verdienen. Maar voor mensen zoals haar niet." Zij had het niet verdiend! Ze had me maar gewoon even willen knuffelen alsof het heel normaal was, nou voor mij was dat het niet! Daarbij begreep ik niet waarom, want Jamy wilde duidelijk niet meer bij mij in de buurt zijn dus ik kon het haast niet geloven dat hij veel over me had verteld. Daar was hij vast veel drukker met andere dingen. Ik had geen idee wat precies, maar dat maakte me ook niets uit. Ik zou nu vanzelf wel zien hoe de komende dagen zouden lopen, hopelijk dat we daar konden blijven. Er zou toch wel iets tegenover staan, dan moesten we helpen met de dagelijkse gang van zaken en daar was ik best wel benieuwd naar. Wat deden ze daar überhaupt de hele dag? Je kon niet de hele dag bezig zijn met groente en fruit toch? Nah ik deed wel gewoon wat ik moest doen, als we daar maar een tijdje veilig konden blijven. Ik knikte "Dat lijkt me een goed idee." Dan konden we in ieder geval zicht houden op de mensen die meegingen. Ik zou wel vooruit gaan, want ondanks dat ik niet de meest geweldige ervaring had met de mensen daar, kenden ze mij wel. Ze wisten waarschijnlijk precies wie ik wist en anders zou ik er wel voor zorgen dat ik bij Zayn kwam. Hij was immers een oude vriend van mijn vader. Niet dat dat voor de meest geweldige dingen zou leiden, want die twee lagen elkaar nu vast niet meer. Het kwam wel goed uiteindelijk, ik zou er wel voor zorgen dat we er konden blijven. "We zijn bijna bij Amity, maak jullie klaar om te springen." Uriah stond ook dicht bij ons. "Hetzelfde als net." Zei ik tegen hem, zodat hij wist wat ik van hem verwachtte. We konden makkelijk onze plaatsen innemen en daarom sprong ik ook als eerste en liep ik meteen door. We moesten ons vooral niet ophopen, want dan kreeg je botsingen en dat was ook niet goed. Ik zag dat bij de omheining nu echt amper iemand stond,  iedereen was natuurlijk meegetrokken naar Abnegation, wat er voor zorgde dat we er makkelijk doorheen zouden komen.  Ik liep naar de man toe en knikte even naar hem. Zonder vragen opende hij de deur en konden we verder lopen naar Amity. Dit was zo makkelijk! Dat kwam natuurlijk omdat ze me kenden en dat kwam nu heel erg goed uit. 

Cameron.

Ze had wel met mij geknuffeld, maar misschien was ik dan iemand geweest die het had verdiend. Ik wist niet wat ik had gedaan om het te verdienen. Ik was bij haar geweest op het moment dat ze iemand nodig had gehad en ik was daar zelf wel heel blij mee? Want daardoor waren Lotus en ik toen wel wat meer naar elkaar toegegroeid. We hadden een hoop gepraat en vooral een hoop cakebeslag geweten, wat ook heel erg lekker was geweest! Al was het er vooral om gegaan dat Lotus een beetje afleiding had kunnen krijgen. Want ze was behoorlijk boos geweest op Jamy, maar ook op het meisje die haar zo spontaan had geknuffeld. Die was duidelijk heel blij geweest om Lotus te zien, maar daardoor was Lotus alleen maar geschrokken. Ze had gewoon niet zo graag mensen om haar heen die ze niet kende, of niet vertrouwde? Iets wat ook wel te begrijpen was! Dat vond ik in ieder geval! Het waren immers wel mensen waarvan je niet wist hoe ze echt waren! Zeker niet als ze constant vrolijk waren. Iets wat ergens best vreemd was, maar dat was blijkbaar hoe die mensen waren en ergens was het ook wel weer mooi. ‘Eén voordeel, ze knuffelt je nu vast niet?’ Die had haar lesje wel geleerd! Ze zou vast niet meer op Lotus afrennen om haar te knuffelen, want ze wist dat ze dan op de grond zou belanden, al was dat misschien ook een beetje overdreven geweest. Het meisje had in ieder geval haar lesje geleerd. Ze zou nu niet meer zo snel op iemand ad rennen voor een knuffel, nu ze wist dat we haar konden vloeren. Niet dat ik het zou doen, want het was nergens voor nodig, maar ergens gaf ik Lotus ook wel gelijk. Het was vreemd om opeens iemand te knuffelen die helemaal niet kende! Ik keek toe hoe iedereen uit de trein sprong en sprong zelf als laatste. Ik rende meteen door, aangezien ik anders zou vallen en dat lukte nu aardig goed. Het verbaasde me dat we meteen door konden lopen en dat niemand aan ons twijfelde. Er waren ook heel weinig mensen. Iedereen was waarschijnlijk bij Abnegation! Iets wat me geen lekker gevoel gaf. Die mensen waren zo hulpeloos! Ze konden niks doen, ze hadden geen wapens en ze wisten ook niet hoe ze moesten vechten! Ze zouden elkaar niet kunnen helpen, of verdedigen! Dat was toch ook heel erg? Dat vond ik in ieder geval! Ik keek om me heen toen we in Amity waren, in de hoop dat ik mijn ouders ergens zag staan. Dat was niet zo, maar ik zag wel Johanna staan, wie duidelijk had verwacht dat de mensen van Abnegation niet de enigen waren die hier zouden komen. Ze kwam naar ons toe en ik ging snel naast Lotus en Uriah staan, omdat ik het idee had dat Uriah en ik misschien beter het woord konden doen, dan zij. Ik nam de hand van Lotus vast en kneep er zachtjes in. ‘Waarmee kan ik jullie helpen?’ vroeg Johanna. Ik slikte en keek even naar de groep achter me. Dat waren allemaal Divergents en ik wist niet of we dat moesten vertellen. ‘Zijn jullie bekend met de situatie in de stad?’ vroeg ik daarom maar eerst, aangezien dat wel belangrijk was. Johanna knikte. ‘We weten dat Dauntless Abnegation aan heeft gevallen. Een paar van hen zijn hierheen gestuurd door iemand uit Dauntless, volgens mij bedoelden ze jou, Lotus.’ Haar ogen rustten op Lotus en ik kneep opnieuw in haar hand. Ze had echt goed gehandeld. ‘Hoe komt het dat jullie niet bij die groep in de stad zijn?’ Dat was natuurlijk ook vreemd. ‘Ze zijn onder invloed van een serum. Een serum dat niet werkt op Divergents, dus eh, we zijn nu hier,’ zei Uriah en hij gebaarde naar de groep. ‘Op Lotus na, zijn we allemaal Divergent.’