Forum

Lotus.
Ik hoopte echt dat we er konden blijven, al was het maar voor een paar nachtjes. Het maakte niets uit wat er daarna gebeurde, als we nu maar even veilig waren. Dan kon alles in Dauntless bedaren en konden wij nog zien hoe het allemaal was gelopen. Misschien konden we ook wel gewoon terug, omdat het veilig was? Dat konden we nu nog niet inzien, morgen of overmorgen wel. Tot die tijd moesten we uitrusten van alles wat er is gebeurd. Volgens mij hadden vooral de mensen die gevangen waren genomen dat nodig. Daarbij hoopte ik wel dat Cameron zijn ouders even kon zien. Het was toch een tijdje geleden en ze moesten wel weten wat hij voor elkaar had gekregen tijdens de inwijding. Want hij had het echt heel erg goed gedaan en dat mocht hij ook wel eventjes vertellen! Ondanks dat hij er nu helemaal niets aan had, hadden zijn ouders wel iets om trots te zijn. Ouders waren sowieso wel trots, het maakt niets uit waar hun kinderen precies waren. Mijn vader had liever niet over Jamy willen praten en ik had ook wel geweten waarom, hij had zich net zo verraden gevoeld als ik dat had gedaan. Maar ik had mijn moeder wel eens met Noah over Jamy horen praten. Volgens mij hadden Noah en Jamy een soort van contact gehad, door middel van het vriendinnetje van Jamy. Iets wat mij alleen maar aan het gegeven dat hij echt van mij weg had gewild. Hij had nog wel dingen met Noah willen bespreken, maar niet met mij. Jamy had me de afgelopen jaren heel veel pijn gedaan en mede daardoor had ik het de vorige keer leuk gevonden om zijn vriendinnetje even pijn te doen, daar pakte ik hem namelijk mee meer, dan dat ik hem aanviel. Nu moest ik netjes tegen hem doen, iets wat nog wel moeilijk ging worden. Ik wist dat Cameron vond dat ik met hem moest praten. Iets wat hij ook in mijn angst had gevonden, dus ik wist haast wel zeker dat dit op precies dezelfde manier zou gaan lopen. Ik wilde het niet, maar we zagen het zo vanzelf wel. Ik kon hem ook niet negeren en ik wist ook niet precies wat hij wilde. Misschien had hij geen behoefte om met me te praten, bleef hij ook liever uit de buurt? Al snel stonden we voor Johanna, die duidelijk al door had wat er allemaal aan de hand was. Cameron en Uriah hadden besloten dat zij het woord zouden gaan doen, iets wat beter was. Ik kon me vaak niet inhouden en ik wilde nu ook niet dat het helemaal mis ging lopen omdat ik mijn mond niet netjes kon houden zoals ze van me verwachtte, want dat deden ze hier wel in Amity. Alle lelijke woorden, of iets wat maar een klein beetje op een belediging kon voor hen al lijken op het einde van de wereld, waardoor ze er echt iets aan moesten gaan doen. Belachelijke mensen. Nu moest ik me netjes gaan gedragen. Ik knikte toen ze direct tegen mij sprak, dan kon ik mijn mond toch niet meer dichthouden. "Ze hadden hulp nodig en ik wist zeker dat hier altijd hulp aan werd geboden, zeker voor mensen die in nood zijn." Ik hoopte ook echt dat ze dat voor ons wilden doen. Ik hoefde niet meteen een hele grote kamer te hebben. Als ik maar een plaats kreeg om te slapen. Ik zag de blik van Johanna nog even over me heen glijden. Alsof ze nog wilde vragen waarom ik dan bij hen was. Maar ze moest niet gaan zeuren! Ook niet over het feit dat ik niets had gedaan. Ik kon niet in mijn eentje een hele factie redden! "Als jullie ons normen en waarden accepteren dan kunnen jullie hier van mij part blijven. Maar het ligt niet alleen bij mij. De hele factie zou moeten stemmen voordat ik zelf kan oordelen. Het ligt immers niet alleen bij mij."

Cameron.

Misschien zouden we haar broer straks al wel zien. Ik had geen idee wat er dan ging gebeuren. Ik hoopte dat ze naar hem toe zou lopen en hem zou begroeten, hem misschien wel knuffelen. Ze miste hem! Ze had zelfs al gedacht dat hij niets om haar had gegeven, dat zij de hele reden was geweest dat hij naar Amity was gegaan. Natuurlijk was dat niet zo! Hij was vast naar Amity gegaan omdat zijn test dat naar voren had laten komen. Omdat hij had gedacht dat hij hier had gehoord. Het had vast niks met Lotus te maken gehad en ik wist zeker dat hij dat ook zou vertellen als ze dat tegen hem zou zeggen! Al was het nog maar de vraag of we hier zouden mogen blijven. Dauntless en Amity waren nou niet heel erg goed met elkaar bevriend. Het was dat we elkaar nodig hadden, elke factie had de ander nodig en daarom was Abnegation ook de leider geweest! Omdat wij, als onzelfzuchtigen, hadden kunnen zien wat er nodig was geweest voor de stad, wie iets aan een ander zou moeten leveren. Erudite wilde dat nu duidelijk verpesten en volgens mij deden ze dat ook nog eens op een hele goede manier. Want ze hadden Abnegation aangevallen en volgens Lotus waren ze echt in gevaar geweest! Gelukkig waren mijn ouders nu hier, tenminste, daar hoopte ik op! Ik wilde dat ze hier waren, dat ze veilig waren. Ik knikte naar Johanna, het was te begrijpen dat het niet alleen aan haar was. Dat de hele factie mee zou moeten beslissen over wat er zou gebeuren. Zo deden ze dat soort dingen hier! Er was niet één leider, eerder een vertegenwoordiger. ‘We zullen ons aan jullie normen en waarden houden,’ beloofde ik. Als dat hetgeen was wat we moesten doen, om er voor te zorgen dat we hier zouden kunnen blijven, dan zouden we dat moeten doen! Dit was de enige plek waar we heen hadden gekund, er was niets anders! Als we hier niet konden blijven, dan zouden we waarschijnlijk rond moeten zwerven, opzoek naar een plek waar we wel zouden kunnen blijven, maar vooral waar we veilig zouden zijn voor Eric. Iets wat niet zo snel zou gebeuren. Amity stond voor vrede, dus dit was de beste plek waar we zouden kunnen blijven! ‘Wel vraag ik van jullie om jullie wapens in te leveren.’ Johanna pakte één van de kratten, die ze waarschijnlijk gebruikte voor het vervoeren van fruit, en hield het naar ons uit. Ik zuchtte en legde met tegenzin mijn mes in het krat. Het was het enige wapen wat ik had gehad, maar op dit moment ging het er om dat we ergens konden blijven, dat we ergens een veilige plek hadden en dat wilde ik niet verpesten door moeilijk te doen over een paar wapens. De anderen legden ook hun wapens in het krat en ik keek afwachtend naar Lotus. Het zou me niet verbazen als ze hier nog moeilijk over zou doen. Het waren haar wapens en als iemand uit Dauntless, waren dat wel de dingen waar je het mee moest doen. Natuurlijk konden we ook vechten, maar we zouden het niet redden met alleen onze handen en voeten als er soldaten zouden komen met meerdere wapens. ‘Als jullie willen, kan ik een deel naar de ziekenboeg brengen? Dan zorg ik ondertussen dat ik de rest van Amity bijeenroep voor een vergadering en dan kunnen we beslissen wat er verder gaat gebeuren.’ Ik knikte. ‘Dat zou fijn zijn.’ Mijn wang viel volgens mij wel mee. Het prikte een beetje en er zat waarschijnlijk een hoop bloed op, maar het was geen ernstige verwonding? Ik kon er wel mee leren leven! Volgens mij waren er mensen die er wel wat erger aan toe waren, maar het was vast niet zo erg als de mensen uit Abngation. 

Lotus.
Ik wist echt niet hoe ik zou reageren als ik Jamy zag. Ergens wilde ik gewoon dat hij wist hoeveel pijn hij me had gedaan door weg te gaan, maar volgens mij had ik dat de vorige keer ook al geprobeerd. Iets wat niet heel erg goed was gegaan, want ik had vooral zijn vriendinnetje aangevallen en daardoor hadden we toch bijna problemen gekregen. Het was dat Eric er bij was geweest en hij duidelijk had gemaakt dat het allemaal een misverstand was geweest. Naar Eric luisterden mensen over het algemeen wel. Hij was ook de leider en die hadden ze duidelijk ook niet tegen hem willen hebben. Nu waren wij hier en ik had niet echt een goede indruk achter gelaten, jammer genoeg. Maar ze konden ons hier gewoon niet wegsturen en gelukkig dezen ze dat ook niet! Ze  moesten nog wel stemmen, maar Johanna stuurde me in ieder geval niet meteen weg. Ik was heel erg benieuwd naar wat ze zouden stemmen en hoe dat ging? Misschien moest iedereen wel unaniem zijn? Dan zou de kans heel erg groot zijn dat we hier niet mochten blijven. Jamy zou sowieso tegen stemmen, die wilde me echt hier niet hebben en anders was zijn vriendin wel diegene die er voor zou zorgen dat ik weg ging. Misschien moest ik er maar even voor zorgen dat ze weer bang voor me werd? Dan durfde ze dat niet! Ik kon hier niet weg! We moesten hier nu even blijven. We hadden een paar dagen nodig om te bedenken wat we allemaal konden gaan doen. Het moest rustiger worden om terug te kunnen naar Dauntless. Als dat al ging en anders moesten we ergens anders naar toe. We konden niet in Amity blijven, dat wist ik ook wel. Dit was niet de factie die we hadden gekozen, we hoorden hier gewoon niet. Dan kon het niet ineens dat we hier zouden gaan blijven! Niemand zou dat toelaten, zeker deze mensen van Amity niet. Ik keek naar de krat die Johanna had gepakt en trok mijn wenkbrauwen even op. Ze wilde onze wapens hebben? Dat sloeg echt helemaal nergens op! Ik kon mijn wapens niet zomaar in leveren. Maar het was wel duidelijk dat ze er echt op stond. Ze stond er echt treuzelend op mij te wachten. Volgens mij mocht ze niet onaardig doen, maar ze stond er echt een beetje geïrriteerd. Ik rolde met mijn ogen en legde mijn pistool maar in het krat. Ik had ergens nog een mes, die zou ik echt niet inleveren. Ik moest iets hebben als iemand me aanviel? Ik ging het niet laten gebeuren dat ik helemaal niets had om mezelf mee te verdedigen. Wat nou als Eric hier naar toe kwam omdat hij wist dat de Divergents hier waren? Dan moesten wij er voor zorgen dat we hem tegenhielden en dat ging niet met blote handen! Ik zag Johanna weglopen en legde mijn hoofd tegen de schouder van Cameron aan. "Ik mag haar niet. Wat gaat ze met onze wapens doen?" Ik was er echt benieuwd naar. Misschien gebruikte ze ze wel voor haarzelf? Dan waren we dus echt niet op een goede plaats. Wij konden heel erg weinig! Een kogel was zoveel sneller dan een paar handen. Er begonnen al een paar mensen achter Johanna aan te lopen, zij zou hen immers meenemen naar de ziekenboeg. "Ik denk dat het beter is dat jij ook even gaat." Ik wist niet wat Jamy deed, maar ik hoopte van harte dat het niets was met opknappen van mensen. Al hoefde ik nu niet mee. Het was verstandig als we met z’n allen bij elkaar bleven. 

Cameron.

Misschien zouden ze ons hier wel niet willen hebben. Die kans bestond er natuurlijk altijd. Er waren hier heel wat mensen die tegen geweld waren en wie weet zouden ze er echt op tegen zijn om ons hier te hebben. In dat geval zouden we hier niet kunnen blijven, maar daar zouden we vanzelf achter komen, toch? Als we hier niet zouden kunnen blijven, zouden we iets anders moeten zoeken. Ik had geen idee wat precies, en vooral waar, maar daar zouden we dan vanzelf wel achter komen. Uiteindelijk zouden we wel een plan moeten maken. Eric wist dat we levend waren en hij wist dat ik een Divergent was, dat hij er nog veel meer had! Die zou hij alsnog uit willen leveren aan Erudite en dat zou er voor kunnen zorgen dat hij achter ons aan zou komen. Iets wat hij zeker weten zou doen, zo was hij gewoon! Dus we zouden wel moeten bedenken hoe we tegen hem zouden moeten vechten, hoe we er voor zouden kunnen zorgen om hem één stap voor te zijn. Iets wat niet makkelijk was bij iemand zoals Eric. Hij had zijn hele leven bij Erudite gezeten, dus hij was slim. Veel te slim, als het aan mij lag! Ik keek toe hoe Lotus, uiteindelijk, haar wapen in het krat legde en ik sloeg mijn arm rond haar middel. ‘Ik denk dat ze die gewoon ergens neer gaat leggen, zodat wij niet willekeurig mensen neer gaan schieten? Ze doet er vast niets mee, ze zijn hier gewoon tegen wapens.’ Volgens mij was dat het vooral. Dat ze bang was dat we iemand aan zouden kunnen vallen. Iets wat we echt niet zomaar zouden doen? We waren misschien Dauntless, maar we staken echt niet iemand voor de lol neer! Dat was belachelijk! Het raarste wat ik mee had gemaakt, was dat Uriah een muffin van Marlene haar hoofd af had geschoten, maar dat geweer was niet eens echt geladen geweest? In ieder geval niet met de kogels die we nu wel bij ons hadden! Ik tastte voorzichtig mijn wang af. Het voelde vooral heel vies en plakkerig, wat waarschijnlijk door het bloed kwam. Het deed ook wel pijn, maar ik had geen idee hoe het er precies uit was en ik hoopte dat het allemaal wel mee viel, maar als Lotus dacht dat ik er maar beter heen kon gaan, dan moest dat ook maar? ‘Is het zo erg dan?’ Ik had geen idee hoe diep de snee was, of hoe lang hij precies was. Het begon nu wel heel erg te prikken en het deed ook pijn nu ik praatte, maar daar had ik net geen last van gehad. Iets wat waarschijnlijk door de adrenaline was gekomen. Ik liep maar achter de anderen aan, aangezien Johanna ons zou brengen. Als Lotus maar bij me zou blijven. Op dit moment wilde ik niet zonder haar? Niet dat ik bang was voor dat er iets zou gebeuren, maar alsnog had ik haar liever hier! We kwamen al snel aan bij de ziekenboeg, waar ook een paar mensen van Abnegation waren. Jammer genoeg zag ik mijn ouders er niet tussen en ik wist niet of ik dat nou een goed teken moest vinden of niet. Als ze niet gewond waren, dan hadden ze hier natuurlijk niets te zoeken, maar waar waren ze dan wel? ‘Lelah, zou jij deze leden van Dauntless na willen kijken? Ze zijn nog maar net binnen,’ legde de vrouw uit aan een jonger meisje. Toen ik zag wie het was, keek ik meteen naar Lotus. Het was hetzelfde meisje dat ze een paar weken geleden had getackled, of op de grond had gegooid. Het was in ieder geval dat meisje! Toch kwam ze met een glimlach naar onze groep, vooral richting mij en Lotus. ‘Dat ziet er heel naar uit. Kom, dan maak ik het schoon.’ Voor ik het wist, nam ze mijn hand al vast en trok ze me mee naar één van de bedden, waar ze me neerzette. 

Lotus.
Eigenlijk had ik hier helemaal niets te zoeken. Ik had niet hoeven te vluchten omdat ik anders was. Ik had best in Dauntless kunnen blijven om te kijken wat daar uit kwam. De kans was groot dat ik het niet heel erg lang vol zou houden, uiteindelijk belandde ik misschien wel in de Chasm. Ik had toch een soort van verraad gepleegd en ik wist zeker dat Eric iedereen naar zijn hand kon zetten. Ook de mensen die hem niet mochten, of juist van mij hielden. Mijn vader zou hem zo geloven en misschien was hij dan wel diegene die er voor zou zorgen dat ik er niet meer was. Hij hield dan wel echt van zijn familie, maar hij kon niet tegen verraad. Ik ook eigenlijk niet, dat was het ergste wat je iemand aan kon doen. Jamy had me op die manier het meeste pijn gedaan. Niemand had me ooit zo hard kunnen raken dan hij dat toen had gedaan en nu misschien nog steeds deed. Het voelde voor mij echter niet als verraad. Ik had mensen geholpen, mensen die onschuldig waren geweest in mijn ogen. Hoezo zouden ze niet in onze samenleving kunnen horen? Daar snapte ik dus echt helemaal niets van! Ze waren juist hele normale mensen, ze hielden misschien wel meer rekening met dingen, omdat ze meerdere facties hadden waar ze in pasten, maar dat leek me niet heel erg verkeerd? Het was niet fijn om niet te weten waar je echte huis was. Cameron had drie facties die uit zijn test naar voren waren gekomen. Hij had er uiteindelijk voor gekozen om naar één te gaan, maar het leek me toch lastig om dan die andere twee achter je te laten. Hij hoorde daar wel. Van Abnegation wist hij precies hoe alles ging en in Amity waren ze in mijn ogen iets té vrolijk voor hem. Hij was een vrolijke jongen, maar dit was gewoon geen gedrag die een gewoon persoon hoorde te vertonen. Daarom had hij uiteindelijk voor Dauntless gekozen en in mijn ogen was dat een hele dappere keuze geweest? De rest van de leven was hij zich vast af blijven vragen hoe de rest was, maar hij had de knoop gewoon doorgehakt. Hij had ook kunnen kiezen om bij de factielozen te wonen, want volgens mij waren daar heel erg veel mensen Divergent. Men zei dat ze zich nergens thuis voelden en dat ze uiteindelijk maar in het ‘niets’ gingen leven. Want een factie was het niet. Ze waren niets. Gelukkig zag Cameron het niet zo. Hij had juist heel erg gelukkig geleken in Dauntless, op zijn plaats. Maar daar waren we nu weg. We waren in Amity en ik had geen flauw idee of we ooit wel terug zouden kunnen komen. Ik haalde mijn schouders op. "Het valt wel mee, maar het kan altijd dat iets niet helemaal goed is? En wie weet wat ik aan heb gericht. Ik ben best sterk." Ik had hem met een behoorlijke knal tegen de muur aan gegooid, dat had niet heel erg goed kunnen zijn voor alles. Ze zouden hem in ieder geval na gaan kijken, al was ik niet heel erg blij met wie hem na ging kijken. Het was het vriendinnetje van Jamy! Ik mocht haar echt niet. Gelukkig kwam ze me dit keer niet knuffelen, maar ik moest wel even met Cameron meelopen. Ik vertrouwde haar helemaal niet. Niemand was zo vrolijk! Er moest gewoon iets achter haar zitten en ik wilde niet dat ze té vriendelijk met Cameron werd. Dat hoorde ze niet te doen. Daarom liep ik ook mee en plaatste ik mezelf tegen de muur aan. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen. Ik bekeek het meisje eens van top tot teen. Ze had niet echt kleding aan die er voor zorgde dat haar lichaam uitkwam, maar je zag maar al te goed dat ze een goed lichaam had? Dat was waarschijnlijk waarom Jamy bij haar was. 

Cameron.

Het was jammer dat net nu ik me thuis had gevoeld in Dauntless, dit had moeten gebeuren. Ik had echt gedacht dat ik een beter leven zou krijgen daar. Ik was door de Inwijding heen gekomen, ik had Lotus zelfs gehad! Al hadden we er officieel geen label opgeplakt, maar ze was steeds minder bij Eric geweest en ik had ze ook niet zo snel samen zien kleffen, zoals ze dat eerst wel hadden gedaan? Ik was er natuurlijk niet zeker van, maar ik had echt gedacht dat mijn leven de goede kant op zou gaan en nu was dit gebeurd! Opeens hadden we moeten vluchten, hadden we ergens anders heen gemoeten omdat het daar niet meer veilig was geweest. Dat terwijl ik altijd had gedacht dat Dauntless een veilige plek was, omdat er veel mensen waren die je konden beschermen. Nu bleek het echter niet zo te zijn, want de leider van Dauntless was degene die dit allemaal had gepland, die dit samen met Janine had gepland! Niet alleen Eric had dat gewild, maar Max ook! Ik snapte echt niet waarom, want ik zag mezelf niet als een groot gevaar. Op dit moment was Janine dat, heel Erudite zelfs! Daardoor waren we nu hier. Ik had ook voor Amity kunnen kiezen, ik had hier al kunnen zijn, maar dan had ik al mijn vrienden nooit ontmoet en dan had ik Lotus ook nooit gekend? Dat was niet wat ik wilde. Ik was blij dat ik Lotus in mijn leven had, ondanks dat we dit nu allemaal moesten doorstaan. Ik had haar wel en het was duidelijk dat ze om me gaf? Anders had ze me nooit gered van Eric! Dan had ze hem wel zijn gang laten gaan, misschien was ik dan nu wel in Erudite geweest en waren we al bezigt geweest met de eerste paar tests. Ik keek naar het meisje, dat haar vingers onder mijn gezicht legde en de wonden bestudeerde. ‘De snee moeten we even schoonmaken en verder heb je wel wat blauwe plekken op je slaap, maar daar is weinig aan te doen. Heb je ergens anders nog pijn?’ vroeg ze en ze keek me aan, waardoor het me opviel dat haar ogen echt een bijzondere kleur hadden. Zelfs meerdere kleuren! Ik schudde snel mijn hoofd. ‘Nee, niet echt.’ Misschien een lichte hoofdpijn, maar dat was waarschijnlijk iets wat Lotus had veroorzaakt door de klap die ze me had gegeven. Ik keek naar Lotus, wie mee was gelopen en Lelah uitgebreid leek te bestuderen. ‘Aan die blauwe plekken te horen, heb je me inderdaad hard geraakt.’ Ik had echt geen idee hoe ik er op dit moment uit zag en misschien was het ook maar beter dat ik het niet wist? Het was vast niet heel erg charmant. Lelah had ondertussen een doekje gepakt en die nat gemaakt met water. Ze kantelde mijn hoofd een stukje en al snel voelde ik de koude, natte stof tegen de wond aan prikken. ‘Alvast sorry als ik je pijn doe, dat is niet de bedoeling,’ zei ze zachtjes. Ik haalde mijn schouders op. Het viel wel mee. Waarschijnlijk zou het veel meer pijn doen als ik het zo zou laten en het misschien zou ontsteken. Daar zou niemand blij van worden. Terwijl ik Lelah haar gang liet gaan, keek ik naar Lotus. Ik wist niet of ze me zou haten als ik zou vragen naar Jamy, maar dit was, als het goed was, de vriendin van Jamy en ik vond echt dat die twee even met elkaar moesten praten! ‘Jij kent Jamy, toch?’ vroeg ik voorzichtig, aangezien ik wist dat dit voor Lotus een gevoelig puntje was en ik wilde haar ook niet ergens toe dwingen. ‘Weet je misschien waar hij is?’ Ze hoefde alleen maar te vertellen waar hij aan het werk was, dat was alles! Dan kon Lotus zelf nog besluiten of ze er heen wilde, of niet. 

Lotus.
Ons lot lag nu in mensen die het totaal niet eens waren met de normen en waarden van Dauntless. Zo’n beetje alles uit onze factie keurden ze af. Geweld was niets, dat hoorde niet en dat was één van de dingen waar ze over zou gaan zeuren. Er zou vast ophef ontstaan omdat wij hier zouden willen blijven. Die hippies waren vast bang dat we de rust kwamen verstoren. Misschien hadden ze dat ook wel een keer nodig. Ze leken dan wel altijd heel erg vrolijk, maar ze moesten eigenlijk ook wel leren wat echt plezier maken nou eigenlijk was, want volgens mij hadden ze daar echt geen weet van. Zij vonden plezier als ze met z’n allen bomen konden knuffelen of zoiets. Ze maakten rare muziek en deden hele rare dansjes. Dan was dansen bij ons wel wat anders, want dat kenden wij in Dauntless ook echt wel. Maar niet op de manier zoals zij dat deden, in rare kringen of wat dan ook. Ik hoefde daar echt niet aan mee te doen en als dat één van de voorwaarden was om hier te blijven, dan zou ik hier zo snel mogelijk weer weg gaan. Ik wilde nog best rekening houden met het feit dat ik niet iedereen pijn kon doen als ze me irriteerden, maar ik ging echt die rare dingen niet doen. Dan zou ik wel een andere plek zoeken waar ik een tijdje kon blijven. Ik wist zeker dat er nog wel iets te regelen was. Maar daarvoor had ik mijn wapens wel weer nodig. Met wapens was echt alles te regelen! Alles! Ik snapte niet waarom ik zo dom was geweest om dat ding echt in te leveren. Ik had misschien nog een mes, maar daarvoor moest je weer heel wat dichter bij een persoon staan om er echt schade mee aan te kunnen richten. De kans was groot dat de andere je dan al drie keer neer had geschoten! Daarom hadden we juist vuurwapens, omdat die dingen verrekt handig waren. "Misschien moet je haar vragen of ze er ook een kusje op wil geven voor de pijn." Zei ik op een sarcastische toon toen Lelah even weg was om een doekje te pakken. In mijn ogen was ze echt veel te vriendelijk bezig! Niemand was zo vriendelijk! Daarbij had Cameron haar net ook wel even goed aangekeken en dat had ik ook wel gezien. Ik rolde even met mijn ogen toen ze weer terug kwam en zich meteen verontschuldigde om ze hem misschien pijn kon doen. Dat soort dingen hoorden er gewoon bij en Cameron was echt wel iets gewend. Hij had een mes in zijn arm gekregen, in Dauntless hadden ze dat echt niet heel erg voorzichtig ontsmet. Volgens mij ging het er daar juist precies het omgekeerde aan toe. Zo snel mogelijk ontsmetten en vooral niet nadenken of het pijn deed of niet. Zo’n klein beetje pijn was toch alleen maar voor watjes. "Cameron!" Bracht ik verbaasd uit toen hij ineens over Jamy begon. Dit was echt zo’n naaistreek! Ineens over Jamy beginnen en vragen waar hij was! "Ja ik ken Jamy!" Bracht ze vrolijk uit, waarna ze even over haar schouder naar mij keek en me een veel te grote, in mijn ogen neppe, glimlach toewierp. "Hij is bij de dieren! Hij werkt met de dieren, dat vindt hij echt heel erg leuk! Ik kan jullie zo wel meenemen als jullie dat willen!" Ik schudde mijn hoofd, dat wilde ik niet! Ik wilde niet naar Jamy en ik kon niet geloven dat Cameron er zomaar over was begonnen, zonder mij even te waarschuwen. Natuurlijk had ik hem hier op een gegeven moment gezien, maar ik wilde niet meteen naar hem toe! Ik wilde niet eens met hem praten, hij wilde me hier toch niet hebben. Waarschijnlijk zou hij dan alleen maar duidelijk maken hoe slecht Dauntless wel niet was of hoe slecht ik met had gedragen tegenover mij factie. Wat dan ook, er kwamen vast geen aardige dingen uit en dan zou ik ook niet netjes kunnen blijven. 

Cameron.

Ik keek even naar Lotus en ik trok mijn wenkbrauwen op. Ze was toch niet jaloers omdat Lelah haar best deed om mijn wond te verzorgen? Het was haar idee geweest om hierheen te gaan, om er zeker van te zijn dat het allemaal goed was! Daarbij was dit ook maar gewoon een meisje? Ik zou ook niet ontkennen dat ze mooi was, want dat was ze echt wel, maar het was gewoon niet Lotus? Een meisje kon wel mooi zijn, want dat was Lotus ook, maar Lotus had nog zoveel meer dan dat en daarom moest ze zich ook geen zorgen maken over zoiets! Daarom reageerde ik er maar niet op. Dat zou alleen maar voor een discussie zorgen en dat was nergens voor nodig. Ergens was het wel lief dat ze zo sarcastisch deed, aangezien dat alleen maar aangaf dat ze me niet zo snel kwijt wilde raken aan een ander. Iets wat ook niet zo snel zou gebeuren! Lotus was veel leuker en dat zou ze ook altijd zijn! Ze hoefde zich echt nergens zorgen over te maken. Ze had me net gered en daar was ik haar heel dankbaar voor? Daarbij had ik haar vanaf de eerste dag in Dauntless al zien staan en stiekem had ik haar toen ook al heel erg mooi gevonden? Eric had me toen alleen betrapt, omdat ik toe had gekeken hoe ze had getraind. Dat was wat minder geweest, maar dat was wel de eerste keer dat ik Lotus echt goed had bekeken! Ik grinnikte om Lotus, aangezien ze mijn naam nogal hard had geroepen en het duidelijk was dat ze het niet heel leuk had gevonden dat ik de naam van Jamy op had gebracht, maar ik wilde gewoon weten waar hij was! Dat betekende niet dat we er ook heen zouden moeten! ‘Dat is aardig van je, maar dat hoeft niet. Ik denk dat we het zelf wel kunnen vinden,’ zei ik tegen Lelah. Als Lotus al naar haar broer zou gaan, dan wilde ze vast niet dat Lelah mee ging. Daarnaast was ze ook nog eens heel overtuigend met haar hoofd aan het schudden, dus dat zei wel meer dan genoeg. Ze wilde absoluut niet dat Lelah mee ging en dat zou dan ook niet hoeven. Nu wisten we in ieder geval waar hij was! Dan wisten we waar we heen moesten, of wat we zouden moeten ontwijken. Het zag er immers niet naar uit dat Lotus haar broer wilde zien. ‘Oh oké. Het is echt heel dichtbij. Als je gewoon hier rechtdoor loopt, dan ben je er zo en dan zie je hem vanzelf wel zitten. Hij heeft meestal zijn shirt uit,’ zei ze grinnikend, terwijl ze een paar dunne pleisters pakte en die op mijn wang plakte. ‘Je bent helemaal klaar. Je gezichtje is weer een beetje opgeknapt.’ Ze glimlachte en wreef nog even over mijn wang, waarna ze zich omdraaide naar Lotus. ‘Moet ik jou ook nog ergens mee helpen?’ Het was duidelijk dat ze Lotus niets meer kwalijk nam. Dat terwijl Lotus haar toen behoorlijk hard op de grond had geduwd, terwijl ze dat echt niet had verdiend. Het was wel duidelijk dat ze hier echt niet zo moeilijk deden! Anders was ze vast nog wel boos geweest op Lotus. ‘Volgens mij is Lotus niet gewond, maar bedankt voor de hulp.’ Er was niets met Lotus aan de hand en aan haar gezicht te zien, wilde ze hier ook heel erg graag weg! Dus dat konden we dan ook maar beter doen. Ik kwam overeind en ik kreeg al snel een knuffel. Ik sloeg mijn armen voorzichtig om Lelah aan, maar liet haar al weer snel los. Ik liep naar Lotus en nam haar hand vast. ‘Ik denk dat we naar opzoek moeten naar Johanna, om te zien wat iedereen over ons beslist.’ Dat was wel belangrijk om te weten? Dan wisten we waar we aan toe waren!

Lotus.
Ik mocht die Lelah gewoon niet? Ze had de vorige keer ook al heel erg vrolijk gedaan en nu deed ze precies hetzelfde, terwijl ik haar de vorige keer op de grond had gesmeten en ik er voor had gezorgd dat ze een tijdje niet had kunnen ademen! Als iemand dat bij mij zou doen, dan deed ik echt de volgende keer niet dat ik diegene weer zag als vrienden. Ze reageerde veel te vrolijk op alles! In mijn ogen kon dat haast niet! Niemand kon zo vrolijk zijn! Echt helemaal niemand en ik vond het vervelend dat zij dacht dat het heel erg normaal was om te doen. Volgens mij dacht iedereen dat hier! Dat was gewoon heel erg raar! Ik vond de mensen hier echt vreemd! Totaal niet leuk! Ze dachten misschien zelf wel dat ze leuk waren, maar dat waren ze in mijn ogen niet. Gelukkig zei Cameron niet dat Lelah hem de weg moest wijzen, want dat betekende dat we er echt naar toe moesten. Hij in ieder geval. Hij mocht best naar Jamy, maar ik zou niet zomaar met hem meegaan. Ik wilde niet met Jamy praten en Cameron kon dat zomaar niet even voor mij bepalen en als hij dacht dat hij dat wel kon, dan had hij het mooi mis! Dan was hij echt bij de verkeerde persoon aangekomen! Ik vond het niets als mensen dingen voor me gingen bepalen en zelfs bij Cameron kon ik dat niet hebben. Helemaal niet als het ging om Jamy! Hij wist wat ik allemaal dacht en daar kon ik me niet zomaar overheen zetten! Dat wilde ik ook niet eens! Hij mocht het mooi bekijken. Ik schudde mijn hoofd, ten teken dat ik geen hulp nodig had. Ik had een dunne snede in mijn hals, omdat Eric zijn mes daar op had gelegd, maar volgens mij had het niet echt gebloed en ik voelde het ook amper. Daar kon ik ook helemaal niet aan geholpen worden en al kon ik dat, wilde ik niet door Lelah geholpen worden. Als ik haar was zou ik er dan wel voor zorgen dat het ging ontsteken namelijk en ik wist zeker dat zij dat ook kon doen. Ze zag er misschien heel erg lief uit en ze deed veel te vrolijk, maar ik wist haast wel zeker dat ze heel erg achterbaks kon zijn! Dit soort mensen waren gewoon het ergste. Ik kwam er in ieder geval voor uit dat ik een bitch was en het maakte me ook echt heel erg weinig uit. Mensen mochten dat best wel weten? Ik vond het gewoon achterbaks om te doen alsof ik het niet was, want ik was het wel en ik zou het ook echt altijd blijven! En als iemand daar een probleem mee had, dan hadden ze maar mooi pech. Ik keek naar het hele tafereel tussen Cameron en Lelah. Ze ging met haar hand langs zijn wang en niet heel erg veel later had ze haar armen om hem heen geslagen. Gelukkig stond Cameron al snel bij me en had nam hij mijn hand vast. Ik kneep er even in en trok hem mee naar buiten. "Dat wijf moet een stoppen met zo vriendelijk doen." Dat had ze de vorige keer ook gedaan! Nu was het me gewoon iets te vriendelijk! Ze mocht mooi naar shirtloze Jamy gaan kijken als ze dat zo leuk vond, want daar had ze om lopen giechelen! Dan hoefde ze niet zo aan Cameron te zitten. "Ik dacht dat je heel erg graag naar Jamy toe wilde?" vroeg ik op een geïrriteerde toon. Daarom had hij er toch om gevraagd? Hij wilde naar Jamy! Ik ging daar echt niet naar toe! Wat dacht hij wel niet? Dat ik even met mijn broertje zou gaan knuffelen! We konden inderdaad beter naar Johanna op zoek gaan, of misschien wel naar zijn ouders! 

Cameron.

Lotus leek Lelah echt niet leuk te vinden! Ik had gedacht dat het de vorige keer was gegaan om het hele idee dat haar broer een ander leven had gehad, dat hij iemand had gevonden van wie hij hield en bdat hij haar niet meer nodig had gehad, want Lotus en Jamy waren wel een tweeling en dat had er voor gezorgd dat ze als twee handen op één buik waren geweest. Nu was dat niet meer zo en ik had gedacht dat het daar wel eens aan had kunnen liggen, maar volgens mij mocht ze dit meisje gewoon niet. Misschien kwam het door al het vrolijke gedoe. Dat was nou niet echt iets voor Lotus. Ze kon ook heel erg vrolijk zijn, maar rondrennen en knuffelen was nou niet echt haar ding. Tenminste, ze knuffelde niet zomaar iedereen en dat ze dat bij mij wel deed, vond ik best wel wat? Ze kon met iedereen seks hebben en zoenen, maar knuffelen was iets wat ze niet zomaar met iedereen deed, maar wel met mij! Het was misschien stom om daar blij mee te zijn, maar ik was er wel echt blij mee en dat mocht Lotus ook weten! Ze hoorde in ieder geval te weten dat ze niet jaloers moest zijn op Lelah, of wat dan ook, aangezien Lelah simpelweg Lotus niet was en dat zou ze ook nooit kunnen worden! Lotus was mijn Lolo! Ik vond het toch heel erg leuk om haar zo te noemen, ondanks dat zij het misschien niks vond. ‘Ze horen hier aardig te zijn, Lo. Dat is waar deze hele factie om draait, maar gelukkig voor jou val ik niet op hele aardige meisjes.’ Lotus was nou niet echt als aardig te omschrijven? Ze was het wel, maar het was niet het eerste woord waar ik aan dacht als ik naar haar keek! Ze was aanwezig, dat vooral. Dat was waarschijnlijk de beste manier om haar te omschrijven. Waar je ook keek, waar je ook was, je hoorde of zag Lotus altijd en iedereen wist ook wie ze was! Iedereen kende Lotus, iedereen wist wie je bedoelde als je het over haar had. Ik sloeg buiten mijn arm rond haar middel en trok haar tegen me aan. Ze moest echt weten dat Lelah gewoon aardig had gedaan omdat het hier hoorde. Het was echt niet zo dat ze iets in mij zag? Ze had geleerd om aardig te zijn, het was het enige wat je hier hoorde te doen. Daarom was het volgens mij ook heel makkelijk om in Amity te leven. Al wist ik niet of ik boosheid en andere dingen zomaar aan de kant kon zetten. Dat hoorde toch ook bij een menswaardig leven? Dat vond ik in ieder geval. ‘Ik vroeg het alleen maar zodat we wisten waar hij was, mocht jij er heen willen. Dat wil je niet, dus nu weten we welke plek we moeten ontwijken. We hoeven niet naar Jamy als jij dat niet wil.’ Ik ging haar niet dwingen om haar broer te zien! Dan konden we beter opzoek gaan naar Johanna om te kijken hoe het er aan toe ging, of misschien zelfs mijn ouders zoeken! Die moesten hier ook ergens zijn, ik had al andere mensen van Abnegation gezien. ‘We gaan opzoek naar Johanna, kom.’ Ik gaf Lotus een kus op haar wang en trok haar zachtjes mee in de richting waar meerdere mensen heen gingen. Al snel kwamen we aan bij een grote, ronde kas waar een hoop mensen naar binnen gingen. Ik gokte dat dit de plek was waar de beslissing zou worden gemaakt. Tot mijn verbazing zag ik mijn ouders aan één van de tafels zitten. Stil en afwachtend, zoals altijd. Ik kon niet geloven dat ze er echt waren, dat ze veilig waren! Iets wat echt door Lotus kwam. ‘Mam, pap!’ Ik liet Lotus los en rende snel naar ze toe, zodat ik mijn armen om hen heen kon slaan. Ik was zo blij dat ze veilig aan waren gekomen!

Lotus.
Aardig en iemand de hele tijd aanraken was in mijn ogen twee hele andere dingen. Het was wel duidelijk dat Lelah het heel erg leuk had gevonden om Cameron aan te raken en echt niet alleen maar omdat het hem had geholpen! Het was wel duidelijk dat ze hem ook heel erg graag even had willen knuffelen. Ik vond dat ze maar mooi van hem af bleef. Ze had helemaal niets bij hem in de buurt te zoeken, want ze was het vriendinnetje van Jamy. Ik vond dat soort labels normaal heel erg stom, maar ze moest maar gewoon mooi bij Jamy blijven. Het maakte me niets uit of ze Cameron leuk vond. Ze bleef lekker bij hem uit de buurt en anders zou ik er wel voor zorgen dat het heel erg duidelijk voor haar werd dat ze dat deed. We waren hier nog maar een paar minuten en nu al irriteerde ik me dood aan de mensen hier en in het bijzonder aan haar. "Moet ik even blij zijn dat ik een bitch ben." Zei ik lachend. Dat was ik echt wel en daar zou ik ook altijd voor uitkomen. Ik was niet altijd even aardig en dat hoefde ik in mijn ogen ook helemaal niet te zijn. Wat had je er nou aan aardig zijn? Daar kreeg je geen dingen mee voor elkaar! Je moest mensen juist bang voor je laten maken. Dat hielp heel erg goed? Angst deed hele grappige dingen met mensen en je kon er echt heel erg veel mee elkaar krijgen. In Dauntless ging dat gewoon zo en ik wist dat mensen uit Amity best wel bang voor ons waren. Nou was Lelah duidelijk niet heel erg bang geweest, wat ik ergens wel weer jammer vond. Maar ze zou nog wel te weten krijgen dat ze niet zo aan Cameron moest hangen, zeker als ze dat vaker zou gaan doen. "Dat wil ik inderdaad niet." Ik wilde echt niet bij Jamy in de buurt komen. Ik wist wel hoe hij zou gaan reageren, heel erg betweterig, dat ik ineens zijn hulp nodig had en dat ik hier naar toe was gekomen. Hij vond niet dat ik het verdiende om hier te zijn, dat ze me niet moesten helpen en volgens mij zou hij er echt alles aan doen om me hier ook weer gewoon weg te krijgen. Als hij ook mocht stemmen, dan stemde hij maar mooi tegen als hij wist om wie het ging. Ze mochten me hier toch al niet, dat was wel heel erg duidelijk. Ik had me de vorige keer misschien ook niet heel erg netjes gedragen, maar dat had dat wijf ook verdiend. Dat vond ik nu nog steeds! Ik mocht nu niet doen want anders was er gewoon een kans dat we hier niet mochten blijven. Ik liep maar gewoon met Cameron mee, ik wist echt niet hoe alles hier in elkaar zat, maar er waren vast genoeg mensen die wel wisten waar de vergadering plaats zou vinden, want volgens mij was het toch zoiets. Een soort van vergadering? Ze moesten over ons bepalen en ik hoopte echt dat we hier een tijdje mochten blijven. We kwamen uiteindelijk niet uit bij de vergadering, maar Cameron zag zijn ouders! Gelukkig waren ze hier naar toe gekomen! Het was te zien dat ze gezond waren op het moment! Helemaal niets aan de hand volgens mij. Gelukkig maar! Dan was het echt wel goed geweest om hen te helpen. Cameron leek echt blij te zijn dat hij ze weer kon zien. Ik liep achter hem aan, al wilde ik ze wel een beetje alleen laten. Ze moesten vast nog heel erg veel met elkaar bespreken en ik wist niet of ze dat wel wilden doen waar ik bij was. Het leek me toch wel dat ze dat wilden doen?

Cameron.

Lotus was gewoon niet aardig. Iets wat ze zelf ook wist en daarom was het ook niet erg om dat over haar te zeggen? Ze wist het! Ze wist dat ze niet zoals de mensen hier was, maar zo zou ik Lotus ook niet willen zien? Ik vond het fijn om met haar te knuffelen en met haar te lachen, maar ik zou Lotus niet zo leuk vinden als ze constant op me af zou rennen voor een knuffel en lacherig aan me zou hangen? Dat was gewoon niet het meisje wat ik leuk vond! Ik vond Lotus leuk omdat ze juist van die rare trekjes had. Omdat ze tegen iemand kon schreeuwen als er iets mis was, omdat ze mij op een rare manier had kunnen helpen om door dit alles heen te komen en omdat ze behoorlijk gevaarlijk was met een geweer in haar handen. Dat was Lotus! Dat was de Lotus die ik leuk vond en daarom zou ik haar ook nooit zo willen zien zoals de mensen hier. Niet dat er iets mis was met Lelah, ze was vast een leuk meisje, maar meer dan dat was ze ook niet? Lotus was sowieso veel leuker! Iets wat ze zelf ook wel wist? Dat leek me in ieder geval! Ze wist in ieder geval wel heel zeker dat ze niet naar Jamy wilde. Iets wat ergens wel te begrijpen was. Dat het in haar angst goed af was gelopen, betekende niet dat het nu ook goed af zou lopen, al wist ik wel heel zeker dat Jamy niet boos op haar was, dat hij haar ook had vergeven voor de dingen die ze had gedaan. Lelah had dat immers ook en zij was degene die op de grond was beland? Dus Jamy zou er vast niet meer boos om zijn! Daarnaast wist ik ook wel zeker dat Jamy niet naar Amity was gegaan om Lotus, dat zij het allemaal voor hem had verpest. Als hij dat aan haar zou vertellen, was het vast goed voor haar. Jammer genoeg wilde ze hem niet zien. Dan hield het daar bij op! Ik kon haar niet dwingen om haar broer te zien als ze het echt niet wilde, hoe goed het misschien ook voor haar zou zijn! Het bleven uiteindelijk Lotus haar keuzes en die moest ik maar respecteren? Zo werkte dat! Ik had gelukkig mijn ouders gevonden en dat was al heel wat! Ze waren hier en ze waren veilig! ‘Cameron, wat is er gebeurd?’ vroeg mijn moeder bezorgd, terwijl ze mijn gezicht pakte en de wond bekeek. ‘Oh, het valt wel mee. Het is niets,’ zei ik zachtjes. Het was maar een snee, eentje die wel weer zou helen! ‘Zijn jullie oké?’ Dat vond ik veel belangrijker! Dat er niets met hen was gebeurd! Wie weet wat er had kunnen gebeuren als ze daar waren gebleven! Dan hadden ze misschien wel gedood kunnen worden, want dat was wat Eric wilde! ‘We zijn oké, dankzij Lotus. Zij kwam ons waarschuwen,’ zei mijn vader en hij knikte naar Lotus. ‘We hebben geprobeerd om zoveel mogelijk mensen mee te nemen, maar we konden ook niet teveel opvallen,’ legde hij uit. Ik knikte, natuurlijk hadden ze dat geprobeerd. Ze waren niet voor niets Abnegation! Ze hadden meer mensen willen helpen en dan dat ze eigenlijk hadden gekund, maar gelukkig waren ze nu hier en waren ze veilig! ‘Waarom was jij eigenlijk niet daar, Cam?’ vroeg mijn moeder. Ik zuchtte en gebaarde dat ze weer konden gaan zitten. ‘Het is een lang verhaal, ik vertel het nog wel.’ Ik kon het nu niet gaan vertellen! Ik kon nog steeds niet aan iedereen vertellen wat ik was! Ik had het wel aan Johanna moeten vertellen, maar dat was belangrijk geweest voor ons verblijf hier! Ik hoopte maar dat ze het niet zo zou brengen aan de rest van de factie, anders zouden ze ons hier vast niet willen hebben. 

Lotus.
Ik hoefde van mezelf ook helemaal niet aardig te zijn. Daar had je uiteindelijk heel erg weinig aan. Wat bereikten aardige mensen nou? Niemand nam ze serieus als ze iets gedaan wilden krijgen? Je kon dan wel een beetje gaan dreigen, maar dan zouden ze alleen maar lachen. Bij mij wisten mensen in ieder geval dat ik het meende. Bij mij hoefden ze echt niet te proberen om me uit te lachen. Dat zouden ik alleen maar bozer worden. Cameron wist ook wel wat ik kon doen. Het was niet echt uit woede geweest dat ik hem het mes in zijn arm had gegooid. Ik was wel geïrriteerd geweest en ik had het wel gemoeten, want anders had Eric het echt niet goedgekeurd. Hij kon gewoon niet zo heel erg goed tegen dat soort dingen. Hij had Cameron niet gemogen en hij had echt gewild dat hij een soort van straf had gekregen. Uiteindelijk had hij dat wel en ik had er geen spijt van, maar ik zou het ook niet zo snel weer doen. Ik had Cameron niet gered en nu waren we ineens samen in Amity! Het was echt een heel erg vreemd idee dat we hier nu echt waren. Dat we hier misschien wel bleven voor een tijdje. Bij mijn broer in de buurt! Ik kon hem niet blijven ontwijken, jammer genoeg. Er kwam gewoon een moment dat ik hem recht aan moest kijken en dat hij me misschien wel wilde spreken. Ik wist niet of hij dat echt wilde en ik wilde eigenlijk niet eens weten wat hij te zeggen had, want het waren vast pijnlijke dingen. Dan kon ik me echt niet inhouden als hij dat soort dingen zouden gaan zeggen! Ik moest me hier gedragen en dat wist ik ook echt wel. Als we hier al mochten blijven, kon het gewoon niet dat ik ineens iemand aanviel? Ondanks dat ik het misschien wel wilde hebben. Ik keek naar de ouders van Cameron. Het was zo anders dan ik met mijn ouders om zou gaan. We waren misschien ook niet echt van het knuffelen, niet zoals ze dat hier waren, maar ik wist zeker dat mijn moeder al lang haar armen om me heen had gegooid. Er waren toch wel heel erg veel dingen gebeurd! Ik hoorde niet precies wat ze allemaal vertelden tegen elkaar, ik wilde ook niet inbreken op hun privacy. Het ging echter wel over mij, dat was te zien, omdat zijn vader even naar mij knikte. Ik hoorde iemand zijn keel achter me schrapen en draaide me daardoor geschrokken om. Ik was even bang dat het Jamy was geweest, maar dat was het niet. Ik keek in het gezicht van Zayn. "Lotus." Hij knikte even naar me. "Hallo Zayn." Ik ging niet netjes doen omdat hij de leider was. Dat had ik ook nooit gedaan met Eric en ook niet bij Max, dus waarom zou ik dat bij hem wel doen. "Ik heb van Johanna vernomen dat jullie hier een tijdje willen blijven als een soort van bescherming." Ik knikte, ten teken dat dat was wat we wilden, want in feite was dat het ook echt. "De stemming zou zo plaats vinden. Ik wilde even zeker weten dat we een afspraak kunnen maken en dat jij en de rest uit Dauntless zich zouden gedragen. We hebben hier misschien geen strikte regels, maar ik tolereer het niet als één van mijn leden geweld aan wordt gedaan." Het was wel heel erg duidelijk dat hij doelde op hetgeen wat er tussen mij en Lelah was gebeurd. "Geen zorgen. Als je dochter er geen reden voor geeft, zou ik haar met rust laten." Ik zag zijn gezicht een beetje vertrekken, waardoor ik zachtjes moest lachen. "Je lijkt echt precies op je vader." mompelde hij. "Ik denk dat Jamy meer op hem lijkt, maar met hem heb jet natuurlijk al vaak genoeg te doen gehad." Het leek me niet dat hij het heel erg leuk vond dat Jamy met Lelah samen waren. "Maar he. Daarom waren we niet hier? Wanneer is de stemming?" Dat moest ik gewoon weten, misschien moesten we er zelf wel bij zijn? "Ik ga er nu naar toe. Ik moet de laatste mensen nog verzamelen. Je zult het snel genoeg horen. Maar hier blijven is je echt aan onze regels aanpassen." Maakte hij nog even duidelijk. 

Cameron.

Het belangrijk was dat mijn ouders nu veilig waren! Lotus had ze er echt weg gekregen en daar was ik haar echt heel erg dankbaar voor! Ze had aan hen gedacht, ze had hen gered voor mij! Nu konden we elkaar weer zien en waren ze veilig. In ieder geval een stuk veiliger dan dat ze in Abnegation zouden zijn geweest! Ik wist nog steeds niet precies wat daar aan de hand was, maar er was daar een leger en Erudite wilde de hele factie uitmoorden! Dat kon nooit goed zijn! Het was zo vreemd als Marlene en Lynn daar ook waren, of Zeke! Er zouden allemaal mensen zijn die ik kende, mensen om wie ik gaf! Die mensen waren nu bezig met een aanval op Abnegation! Ze waren bezig met mijn thuis te vernielen! Ergens wilde ik daar heen, maar ik wist dat ik het nooit van ze zou winnen en het zou belachelijk zijn om daar nu heen te gaan, terwijl Eric naar ons opzoek was! Dan konden we beter hier blijven voor een tijdje, als ze ons hier zouden laten blijven! ‘Mogen jullie hier blijven?’ vroeg ik aan mijn ouders, dat was ook wel belangrijk! Misschien hadden zij daar al nieuws over gekregen? Mijn vader knikte. ‘Ja, Amity heeft er voor gekozen om ons te beschermen, omdat we nergens anders heen kunnen,’ legde hij uit. Ik knikte begrijpend en nam naast hem plaats. Dan zouden mijn ouders in ieder geval veilig zijn, dat vond ik veel belangrijker dan of ik hier zou mogen blijven of niet! Ik keek naar Lotus, wie in gesprek was met Zayn. Ik kon niet alles horen, alleen iets over haar vader. Misschien dat hij haar vader kende, omdat er mensen van het leger bij het hek stonden. Ik had geen idee en eigenlijk waren het ook niet mijn zaken. ‘Lotus, kom je? Volgens mij gaan ze zo beginnen.’ We zouden zelf niet mee mogen stemmen en waarschijnlijk de mensen uit Abnegation ook niet, maar ik was wel benieuwd naar wat hier uit zou komen. Of ze ons zouden laten blijven en hoe ze dat vast zouden stellen! Ik voelde de hand van mijn moeder in de mijne en ik nam hem stevig vast. We hadden elkaar een hele tijd niet gezien en ik kon me niet eens voorstellen wat zij hadden gedacht toen ze al die Dauntlessleden hadden gezien. Misschien hadden ze gedacht dat ik er ook tussen had gezeten. Dat ik ook mensen uit huizen had getrokken en neer had geschoten. Iets wat ik nooit zou doen! Al was dat serum onmogelijk om tegen te vechten, want ik kende genoeg mensen die het nooit zouden doen! Ik zag dat Zayn en Johanna plaats hadden genomen in het midden van de halve cirkel, die om hen heen was gevormd. Ik zuchtte en keek naar Lotus. Ze zouden nu over ons gaan beslissen! Dat was wel heel vreemd? Zeker omdat ze nauwelijks een idee hadden van wat er was gebeurd! ‘We hebben zojuist een kleine groep uit Dauntless ontvangen, met de vraag of wij hen onderdak willen bieden voor de komende paar dagen, om hen te beschermen,’ begon Johanna en ze keek de groep rond. ‘Deze groep is gevlucht uit de factie en van wat ik mij heb laten vertellen, is er een grote kans dat er Divergents tussen zitten.’ Ik slikte toen er meerdere mensen begonnen te mompelen en te praten. Dat was dus geen goed teken! Iedereen was een Divergent, op Lotus na! Als alleen Lotus hier zou mogen blijven, dan zou ze dat moeten doen! Ik zou haar dan echt niet ergens anders mee naar toe nemen! ‘Nu ligt bij ons de vraag: nemen wij deze groep in onze bescherming en laten wij hen hier verblijven? Ik wel er nog wel aan toevoegen dat hun wapens al af zijn gepakt en dat ze niemand op die manier pijn kunnen doen.’

Lotus.
Het was zo zonder dat Zayn uit Dauntless weg was gegaan. Ik wist zeker dat hij het daar heel er ver had kunnen schoppen, net zoals mijn vader had gedaan. Mijn vader had heel erg weinig over hem willen vertellen, maar mijn moeder had dat wel gedaan? Mijn beide ouders waren vanaf hun geboorte Dauntless geweest. Ze hadden in hetzelfde jaar gezeten op school en hadden dus ook samen mogen kiezen. Samen met Zayn, want die was er ook bij geweest. Zayn was heel erg goed bevriend geweest met mijn vader. Volgens mij moeder waren ze een beetje zoals mij en Jamy geweest. Broers, ondanks dat die twee niet echt een bloedband hadden, had het wel zo voor hen aangevoeld. Ik kon me alleen maar voorstellen hoe mijn vader zich had gevoeld toen hij zelf had gekozen voor Dauntless en zijn beste vriend ineens voor Amity had gekozen. Zonder daarvoor ook maar iets te zeggen. Precies wat bij Jamy bij mij had gedaan en dat koesterde een behoorlijk wrok. Mijn vader had hier vaak genoeg bij het Hek moeten zijn, wat had betekend dat hij vast ook nog behoorlijk wat met Zayn had moeten praten. Ik kon me alleen maar voorstellen hoe die gesprekken waren gelopen. Heel erg stroef en ik zag het er wel voor aan dat mijn vader zich echt heel erg in had moeten houden. Zayn was in mijn ogen niet iemand voor Amity. Dat was al te zien aan zijn tatoeages! Iedereen kon zo zien dat hij in Dauntless thuis had gehoord voor heel wat jaren. Volgens mij was dat de reden dat mijn ouders het niet goed hadden gevonden dat wij tatoeages namen voordat we de Inwijding door waren. Je kon nooit een goed leven opbouwen in een andere factie, als je oude factie je je hele leven door bleef achtervolgen. Ik kon me dan wel niet voorstellen om weg te gaan uit Dauntless, maar als ik daar wel voor had gekozen, dan had ik niet willen hebben dat ik er echt iedere dag aan herinnert werd. Dat andere mensen het daar de hele tijd over hadden. Zoiets was het ook wel bij Cameron geweest. Die was de hele tijd als Stiff gezien. Ze hadden zijn Abnegation achtergrond maar niet los willen laten, terwijl hij in mijn ogen al lang geen Stiff meer was. Nu niet, maar tijdens de Inwijding ook niet. Hij had dingen gedaan, die mensen uit Abnegation echt niet zouden doen. Ik knikte op de woorden van Cameron en liep naar hem toe. Ik vroeg me echt af wat er ging gebeuren. De mensen hier mochten me niet. Ik had hun kleine bloempje de vorige keer pijn gedaan. Volgens mij kende de hele factie de dochter van Zayn wel en was ze zo geliefd, dat er gewoon een kans was dat ze me daar nooit voor vergaven. Ondanks dat het in natuur zat. Ze moesten vergeven. Dat hoorde bij hen. Ik hoorde heel wat mensen door elkaar heen praten, met elkaar om te weten wat de andere er van vonden. Er kwamen heel wat blikken onze kant op en ze waren niet allemaal even vrolijk. "Ik stel voor dat we dit met een simpele stemming oplossen. Diegene die voor zijn, mogen op mijn teken hun hand opsteken. Ik wil erbij zeggen, dat wanneer ze één misstap maken, onze regels overtreden worden, dat we daar streng op toe gaan zien. Veiligheid en vrede gaat voor, zoals altijd." Ik rolde met mijn ogen op de woorden van Zayn. Hij dacht volgens mij echt dat hij heel veel was! Dat was hij niet? Hij was misschien een leider, maar wat had hij nu te zeggen! Helemaal niets! Hij moest overal de stemmen van het volk bij hebben. Ik mocht die gast niet en dat kwam misschien ook wel door het wrok dat mijn vader koesterde. Voor wat hij mijn vader aan had gedaan, want dat was heel erg pijnlijk. Zayn gaf een teken, waardoor er behoorlijk wat handen omhoog gingen. Ze wilden ons onderdak geven zo te zien!