Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Constrained

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zijn ogen waren gesloten, maar er was geen enkele slaap merkbaar. Hoeveel moeite hij ook deed, een goede nacht rust was zeer ver te zoeken. Sinds hij de afgelopen nacht ontzettend weinig had geslapen kon hij een aantal uurtjes rust goed gebruiken, hij voelde zichzelf erg vermoeid, de hele dag al. Bovendien was zijn humeur niet zoals het hoorde te zijn, hij was chagrijniger dan anders, al was zijn slechte nachtrust niet de enige reden van zijn slechte humeur. Ook het bed bleek plotseling minder comfortabel te liggen, vermoedelijk een oorzaak van zijn humeur. Toch was de reden ernaar ver te zoeken. Aurora's vervelende gedrag was hij onderhand wel gewend, maar misschien kwam het doordat Maerlynn die dag heel afstandelijk was? Ook piekerde hij nog steeds over het voorval van Aurora die hem besloot te zoenen. Het stond op zijn netvlies gebrand wat duidelijk niet positief was. Het waren niet de lippen die hij wilde zoenen.

Flashback;
"Wat is er zo leuk aan haar wat je niet leuk vindt aan mij? Je hoort het ook leuk te vinden om met mij om te gaan." Het antwoord wist hij snel te bedenken. Wat vond hij leuk aan Maerlynn wat hij niet leuk vond aan Aurora? Hij vond Maerlynn niet leuk om de liefdes manier, maar hij wist wel dat hij haar karakter kon waarderen en dat van Aurora niet. Eerst en vooral was Aurora zeer aanhankelijk en deed ze er alles voor Tyrrell toch over te halen om met haar iets te doen terwijl het met Maerlynn vanzelf ging. "Als je eens wat aardiger zou zijn, zou ik het misschien wel leuk vinden om met je om te gaan. Ik weet dat je aardig kan zijn, dus waarom ben je het dan niet?" vroeg hij aan Aurora die naast hem op het bed had plaatsgenomen, tegen zijn verlangens in sinds hij het liefst had dat ze zo snel mogelijk verdween uit zijn zicht. Een goede vraag was het zeker, hij vroeg zich af wat haar bezielde om haarzelf op die manier te gedragen, kwaadaardig. Geen woorden kwamen er uit haar mond. Enkel haar gezicht die steeds dichterbij het zijne kwam kon hij waarnemen, geen enkel spoor van het antwoord op zijn vraag. "Is dit aardig?" vroeg ze. Hij kon haar adem tegen zijn gezicht aanvoelen, maar tijd om na te denken kreeg hij echter niet. Onverhoeds had Aurora haar lippen tegen de zijne verplaatst en het enige wat Tyrrell kon doen was meewerken, hij dacht niet helder na.

Meteen schoot hij recht toen hij geklop op zijn deur hoorde gecombineerd met een luid geschreeuw van een stem die bekend in zijn oren klonk. Maerlynn. Tyrrell sliep niet, hij was eerder in een soort trance tussen de slaap en de bewuste wereld in. Alles rondom hem kon hij waarnemen, behalve het uitzicht van de omgeving sinds zijn ogen gesloten waren. Gesnik drong zijn oren binnen waardoor hij niets anders kon dan bezorgd zijn bed uitstappen en zijn weg banen naar de deur die de uitgang en ingang van zijn kamer vormde. Zijn shirt had hij nog steeds niet aangedaan aangezien hij het welzijn van Maerlynn veel belangrijker vond dan een shirt aantrekken.
Zijn duur maakte hij open waardoor er een zacht, krakend geluid ontstond. Zoals hij verwachtte stond Maerlynn voor zijn kamerdeur, met een machteloze blik in haar ogen die Tyrrell verontruste. Tranen gleden over haar wangen, er was iets ernstigs gebeurd, maar wat kon er gebeuren tijdens het late uur waarin ze zich bevonden. "Kom binnen," zei hij waarna hij een beetje aan de kant ging staan om plaats te maken voor haar. Wanneer ook zij zich in de kamer bevond, sloot hij zijn deur weer. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij.Er konden verscheidene dingen gebeurd zijn en hij hoopte dat wat er ook gebeurd was, het niet te ernstig was.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Haar angst werd iets weggenomen toen de slaapkamerdeur van Tyrrell open ging. Ze was nog nooit zo blij om een koninklijk iemand te zien. Maerlynn haastte zich gelijk naar binnen en keek nog snel over haar schouder voor het geval dat de mannen er ook waren. Ze was best verbaasd dat de mannen plots nergens meer te bekennen waren op de gang, maar ergens vond ze het maar beter zo. Even schoot er een beeld bij haar naar binnen. Wat nou als ze niet weg kon komen? Dan was het nu heel anders geëindigd.
Haperend hapte Maerlynn naar adem toen Tyrrell haar vroeg wat er gebeurd was. Ze was te geshockeerd om nog een fatsoenlijk woord uit te brengen. Angstvallig klampte ze zich plotseling aan Tyrrell vast, denkend aan net. De tranen bleven maar over haar wangen stromen, en ze wist dat ze deze nacht niet gauw zou vergeten. Het leek wel alsof ze steeds zwakker werd door alles wat er gebeurde. Sinds ze op het kasteel was, waren dit soort fratsen haast normaal geworden.
Toen Maerlynn weer wat rustiger werd, keek ze op van de grond, recht in Tyrrell's ogen. Kort gleed haar blik over zijn ontblootte bovenlichaam, wat haar nu pas opviel. Ruw veegde ze wat tranen weg en keek Tyrrell opnieuw aan.
'Ik weet niet hoe, maar plotseling stonden er drie mannen aan mijn bed die een poging deden om-' Huiverend onderbrak ze zichzelf. Ze vond het verschrikkelijk om dit alles zo te vertellen als ze er zo over nadacht. '-die een poging deden om mij te verkrachten,' maakte ze haar zin af. Ze schaamde zich kapot. Gauw keek ze weg, terwijl ze haar tranen weer voelde opkomen. Huilen deed ze niet graag en vaak, aangezien het je zwak maakt, maar nu kon het haar niks meer schelen. Ze was toch al zwak gemaakt door de koning.
'H-het spijt me zo da ik je hiervoor wakker heb gemaakt, maar ik kon gewoon niemand anders bedenken om naar toe te gaan,' piepte ze na een tijdje. Natuurlijk schoot Lilian door haar hoofd, maar ze wist dat ook Lilian niet op kon tegen drie van dit soort mannen. Stel nou dat ze haar wel achterna kwamen en Lilian plots zagen? Dan hadden ze haar waarschijnlijk ook wat aangedaan. Gauw veegde Maerlynn een traan weg die over haar wang rolde. Ze voelde zich echt verschrikkelijk, en ook... Vies. Waarom wist ze niet, maar misschien omdat één man een aantal keer een kus in haar nek had gedrukt. Haar hand gleed langzaam naar de plek waar hij zijn lippen op had gedrukt en voelde gelijk dat haar nekharen overeind gingen staan. Gauw haalde ze haar hand weg en frummelde ze wat aan haar nachtjapon. 'Ik snap niet hoe die mannen hier binnen zijn gekomen,' zei Maerlynn plots. De tranen sprongen in haar ogen en voordat ze nog iets kon zeggen, stond ze weer snikkend tegenover Tyrrell

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Angst viel te lezen in haar ogen waardoor het verontrustende gevoel dat hij al bezat steeds erger werd. Hij zag hoe ze naar achteren keek terwijl ze de kamer binnenwandelde voor hij de deur sloot. Zat er iemand achter haar aan? Afwachtend tot ze hem haar uitleg gaf, keek hij haar aan. In een mum van tijd bleek ze zo gechoqueerd te zijn, dat ze haarzelf aan hem vastklampte. Die angst was een oorzaak van een zeer traumatiserende gebeurtenis, dat wist Tyrrell zeker, wat er daadwerkelijk gebeurd was bleef echter een groot vraagteken sinds het moeilijk leek te zijn om te vertellen. Het was geen probleem voor hem, ze kreeg alle tijd die ze nodig had, of hij de hele nacht voor haar moest wakker blijven of niet, hij had het voor haar over. Hij was ontzettend vermoeid, maar hij kon de vermoeidheid aan de kant zetten totdat Maerlynn rustiger was. Wellicht vond hij haar iets belangrijker dan zijn eigen slaaptekort.
Hij keek haar weer aan toen haar stem de geluidloze kamer vulde. Het duurde even voordat ze uit haar woorden kwam, maar wat ze zei nam ook hij geschrokken op. Het was een plannetje van de koning, daar was Tyrrell honderd procent zeker van. Opnieuw was er een moment van stilte doordat Tyrrell niet wist wat hij moest doen en zeggen. Hij was sowieso niet goed in mensen opbeuren, vooral niet na zulke tragische gebeurtenissen.
"Je hoeft je niet te verontschuldigen Maerlynn, je mag me altijd wakker maken, wat er ook gebeurd. Zeker na zoiets," vertelde Tyrrell. Haar excuses aanbieden was onnodig, het was belangrijk dat ze steun had als er ernstige dingen gebeurde en als Tyrrell haar die steun kon bieden, wilde hij dat zeker doen. Tyrrell wilde haar altijd helpen, dag of nacht. Het tafereel ter spraken brengen bij de koning zou hij zeker doen, koning of niet, hij hoorde zulke dingen niet te doen. Als koning was het belangrijk dat je ervoor zorgde dat je volk veilig was, het enige wat hij deed was zijn volk juist in gevaar brengen. Zelfs zijn bloedeigen vader was een betere koning terwijl Tyrrell hem eerder vervloekt had.
Voor even keek hij in haar ogen die zich alweer met tranen gevuld waren. De verdwaalde tranen die over haar wangen rolden veegde hij weg met zijn handen. Zijn armen sloeg hij om haar heen als poging om haar rustiger te maken. "Je hoeft niet bang te zijn, ik ben bij je. Je kan gewoon bij me slapen vannacht," murmelde hij om haar gerust te stellen. Als het aan hem lag, sliep Maerlynn de rest van het verblijf in Schotland bij hem, het maakte hem niet uit wat de koning ervan vond. Hij had het er tenslotte zelf veroorzaakt.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
'Maar jij hebt je nachtrust nodig, Tyrrell, en geen gehuil van een dorpsmeid,' mompelde ze tussen haar gesnik door. Maerlynn vond het verschrikkelijk dat ze Tyrrell had wakker gemaakt, maar ze kon er eigenlijk niks aan doen. Haar instinct zei dat ze gelijk naar zijn kamer moest, wat haar ergens wel verbaasde. Het leek wel alsof ze geobsedeerd was door de jongen die nu voor haar stond... Kort schudde ze haar hoofd. Nee, dat was echt onzin. Ze vond Tyrrell een ontzettend lieve jongen en had ook niet verwacht dat hij zo was. Ze dacht dat hij net zoals alle andere prinsen was: arrogant, egoïstisch, verwend... Maerlynn zat echt fout, en dat wist ze al na de eerste dag. De jongen die voor haar stond was lief, behulpzaam, had respect voor iedereen en... Best knap. Ondanks haar gesnik ontstond er toch een kleine, ietwat droevig ogende glimlach op haar gezicht.
Plotseling voelde Maerlynn een paar armen om haar heen. Terwijl de tranen nog over haar wangen stroomden, luisterde ze naar wat Tyrrell zei. 'Bedankt,' zei ze ietwat zacht. Ze vond het een erg prettig idee dat ze nu hier kon slapen en niet meer terug moest naar haar eigen slaapkamer, want dat was wel de laatste plek waar ze nu wilde zijn. Wat als ze terug zouden komen? Natuurlijk wist Maerlynn dat dit het onmogelijke was, maar na wat er net was gebeurd durfde ze gewoon niet meer alleen te slapen. Ze draaide haar lichaam wat meer naar Tyrrell toe, waardoor ze nu tegen zijn blote bovenlichaam stond. Het boeide haar vrij weinig dat hij er zo bij liep. Ze slikte kort toen ze opeens in haar hoofd haalde dat hij er eigenlijk best goed uitzag zo. Hij had een schitterend lichaam, waar iedere man trots op zou zijn. Maerlynn besefte zich dat ze gestopt was met huilen en luisterde naar de hartslag van Tyrrell. Het maakte haar vrij rustig, en dat was net hetgeen dat ze nodig had op dit moment. Ze legde voorzichtig haar hoofd tegen Tyrrell's borst aan en had haar handen ietwat onhandig net onder zijn borstbeen geplaatst. Comfortabel was het wel, al zag het er niet zo uit.
'Zullen we anders zo gaan eh, slapen? Je hebt je nachtrust nogmaals nodig, Tyrrell,' zei Maerlynn na een tijdje. Ze keek op van zijn borst en keek hem vervolgens doordringend aan. Zijn ogen waren zo aantrekkelijk. Net zoals hijzelf. Er ontstond een zwakke glimlach op Maerlynn's gezicht toen ze hem zo aankeek. Ze had al een tijdje niet meer zo lang in zijn ogen gekeken, en het voelde ontzettend goed om weer eens te doen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Maak je maar geen zorgen Maerlynn, ik sliep nog toch nog niet zo lang."
Veiligheid was ontzettend noodzakelijk, zeker na wat ze had moeten doormaken in haar eigen slaapkamer. Tyrrell had zich er slechter bij gevoeld wanneer hij de volgende dag moest horen wat er gebeurd was en dat het haar misschien niet gelukt was om te ontsnappen. Buitendien vond hij het zeer fijn dat ze meteen naar zijn kamer besloot te gaan, het toonde aan dat Maerlynn vertrouwde, of niet soms? Die dag had hij zeer vaak gepiekerd over het feit dat Maerlynn hem amper had bekeken, het was verdacht. Zou Aurora haar iets verteld hebben over de zoen? Het zou geen reden zijn voor Maerlynn om hem daardoor te negeren, toch? Zijn gedachten schoof hij aan de kant, opnieuw zijn aandacht gericht op het meisje voor zijn neus. Hopend dat hij erin slaagde haar te kalmeren. Diep vanbinnen was er buiten zijn ongerustheid evenzeer woede te bekennen, al hield hij het onopgemerkt. Wat de bedoeling van de koning was bleef een raadsel, hoe kon hij een meisje als Maerlynn nou kwaad doen met opzet? Tyrrell wist van de spanning tussen Maerlynn en de koninklijke familie van Schotland, maar een verkrachting was gewoonweg overdreven. Hij zette zijn eigen koningschap op het spel om een dorpsmeisje kwaad te doen.
Tijdens hij zijn armen om haar heen had, streelde hij zachtjes over haar rug heen. Iemand troosten was nooit één van zijn beste kwaliteiten geweest, maar hij probeerde het. Hij kon het niet maken om haar zo overstuur te laten zitten, hij deed het met plezier. Nou ja, plezier. Hij vond het niet erg om haar te kalmeren. Stiekem vond hij het best prettig om haar in zijn armen te hebben, het voelde vertrouwd aan, ondanks de korte duur dat ze elkaar kenden. Het was verkeerd dat hij zich beter bij Maerlynn voelde dan bij Aurora, maar hij kon er niets aan doen. Hij koos er niet zelf voor bij wie hij liever was.
Een vijftal minuten later voelde hij haar iets rustiger worden waardoor hij haar losliet. De kamer werd gevuld door haar stemgeluid. "Eh ja, is goed," antwoordde hij. Slapen was voor hen beide verstandig, ook Maerlynn had een goede nachtrust nodig. Hij werd afgeleid door haar groene ogen die hem aankeken. Elke keer weer moest hij opletten er niet in te verdrinken. In een mum van tijd waren zijn lippen tegen de hare te vinden, zijn ogen sloot hij terwijl hij zich liet meevoeren met het moment.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Het liefst wilde Maerlynn zo de hele nacht blijven staan in Tyrrell's armen. Het gaf haar een warm en veilig gevoel merkte ze, en dat was precies wat ze nodig had na wat er was gebeurd. Het gestreel over haar rug zorgde voor een kleine glimlach op haar gezicht. Nog nooit had iemand haar zo weten te troosten. Natuurlijk had ze haar moeder en Elyar als er wat gebeurde, maar dan was het toch anders. Misschien voelde dit zo goed omdat ze eindelijk het gevoel had dat er toch nog mensen van adel waren die haar wel accepteerde om wie ze was.
Even schrok Maerlynn van Tyrrell's lippen, maar binnen een fractie van een seconde drukte ze de hare wat dichter tegen zijn lippen. Haar hand ging via zijn borst omhoog naar zijn wang, waar ze haar hand op liet rusten. Met een klein glimlachje op haar gezicht sloot ze haar ogen en duwde ze zichzelf iets dichter tegen Tyrrell aan. Dit voelde goed, heel goed als het aan haar lag. Ze had nooit durven toegeven dat dit was waar ze echt naar verlangde sinds zijn aankomst in Schotland, maar die verlangens schreeuwden gewoon dat dit het was. Zo snel als Maerlynn's verlangen omhoog kwamen, kwam ook haar schuldgevoel naar boven. Ze kon dit niet maken. Tyrrell zou met Aurora gaan trouwen, en kon het eigenlijk niet tegenover haar maken om met een ander te zoenen. Met een rood hoofd stopte ze en keek ze kort weg. Maerlynn had dan wel een hekel aan Aurora, maar ze wist dat ze dit echt niet kon maken.
'Het is echt beter als we nu gaan slapen denk ik.' Ze keek Tyrrell kort aan en glimlachte zwak naar hem. Ze kon nog steeds niet geloven wat er net was gebeurd. Hadden ze nou echt gezoend? Gauw liep ze naar het bed toe en ging er op zitten. Het voelde vreemd, maar ook best goed. Dit was de eerste keer dat ze een jongen had gezoend. Toen dat door haar hoofd schoot werd ze nog wat roder. In de 17 jaar dat ze al op deze aarde was, was dit de allereerste jongen die ze gezoend had. Het was gelijk ook een goede die ze gezoend had, daar kon ze moeilijk omheen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hij voelde zich schuldig tegenover Aurora, desondanks het rot karakter dat ze bezat. Tyrrel wist dat hij ontzettend slecht bezig was, maar hij kon het niet helpen. Hij wist dat hij er al sinds zijn aankomst in Schotland naar verlangde en wie weet had hij er juist spijt van gekregen als hij weer terugkeerde naar Engeland zonder Maerlynn slechts één keertje te zoenen. Daarnevens hoefde Aurora er niets van te weten, hij deed het slechts uit impulsiviteit, toch? Of voelde hij er daadwerkelijk iets bij? De afgelopen dagen waren verwarrend voor hem. Al sinds het begin ging hij vaker om met Maerlynn dan met Aurora, het meisje waarmee hij eigenlijk zijn tijd moest doorbrengen. Hoe dan ook voelde tijd met haar doorbrengen als een kwelling, hij gaf niet om haar, nee, hij haatte haar. Zijn vrijheid werd steeds minder naarmate de dagen verstreken. Het huwelijk met Aurora zat eraan te komen en in plaats van zijn toekomstige vrouw beter te ontmoeten, zoende hij met een ander meisje waarmee hij geen toekomst kon hebben. Maar waarom voelde hij zich er goed bij?
"Eh... Ja," antwoordde hij toen Maerlynn voorstelde om te gaan slapen. Ze moesten de rust nemen die ze te pakken konden krijgen, vooral zij sinds ze zeer hard moest werken als "straf". Ze moest de koning gehoorzamen en zijn slaafje spelen, het zou eerder egoïstisch van hem zijn om haar wakker te houden. Kort volgde hij haar bewegingen toen ze naar het bed toe liep waarna hij zijn weg zelf al snel baande naar de andere kant van het bed. Zijn bed delen was geen ernst, zolang ze de veiligheid kreeg die ze nodig had, was alles oké voor hem. Wat de koning zijn probleem was, was onzeker. Dat hij alles deed voor zijn "lieftallige" dochter wist iedereen, kreeg ook hij door dat Tyrrell liever omging met Maerlynn dan zijn dochter? Hij wilde niet de reden zijn tot het gevaar waarin Maerlynn steeds weer terecht kwam. Hoe vaak hij besloot met haar om te gaan in plaats van Aurora, het huwelijk stond vast, al jaren. Hij had geen andere keus dan trouwen met haar, die keuze werd namelijk jaren geleden voor hem gemaakt.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn kroop voorzichtig onder de dekens en trok hem tot aan haar kin op. Op de een of andere manier voelde ze zich zo veilig bij Tyrrell in de buurt, alsof ze elkaar al jarenlang kenden en hij haar voor alles zou beschermen. Natuurlijk was dit niet zo, omdat ze elkaar pas een paar dagen kenden. Bij het horen van een geluid schrok Maerlynn enorm. Haar hart ging als een bezetene tekeer en als een klein kind lag ze opgekruld in het bed. Het gevoel dat ze net nog had in haar slaapkamer kwam weer in één klap terug waardoor ze steeds sneller begon te ademen. Het lukte Maerlynn niet meer om rustig te worden en voordat ze het doorhad stroomden de tranen weer over haar wangen. Geruisloos draaide ze zich naar Tyrrell om en ging ze tegen hem aanliggen, met haar hoofd op zijn borstkas. Ze was er klaar mee, met alles en iedereen. Sinds de eerste dag dat ze vervloekt zit aan die vervloekte kasteel gaat het gewoon fout. Zelfs daarvoor al, toen ze nog bevriend was met Aurora ging alles fout. Maerlynn perste haar lippen op elkaar en voel dat de tranen maar bleven komen.
Het idee dat ze nu bij Tyrrell lag vond ze best prettig, zeker ook omdat zij, naast Lillian, niemand vertrouwde hier in het kasteel. Ze vond het erg vreemd, want in de meeste gevallen zou de koning juist betrouwbaar zijn. Maerlynn keek gauw naar Tyrrell. Hoe zou hij met zijn volk omgaan? Waarschijnlijk veel vriendelijker dan de koning van Schotland.
'Ik weet echt niet hoe ik je moet bedanken voor dit alles, Tyrrell. Wat je allemaal voor mij doet is gewoon... Bizar.' De woorden sprak ze zacht en ietwat schor uit, en even dacht ze dat ze onverstaanbaar was. Gauw veegde Maerlynn een aantal tranen weg, in de hoop dat het niet zo erg zou opvallen, maar doordat ze maar bleven stromen kon ze er weinig tegen doen. Ze besloot om maar gewoon te gaan slapen, aangezien ze morgen weer vroeg op moest om aan de bak te gaan. Maerlynn kroop wat beter tegen Tyrrell aan en sloot zacht snikkend haar ogen, in de hoop dat het haar snel lukte om in slaap te vallen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tyrrell trok de dekens iets beter over zijn lichaam heen om de kou die contact met zijn lichaam wilde maken te verbreken. Desondanks hij een frisse ruimte vaak aangenaam vond om te slapen, hield hij ervan om onder een lekker warm deken te liggen. Erg om zijn bed te delen met Maerlynn vond hij het niet, sterker nog, hij vond het best wel prettig. Niet alleen om haar te kunnen beschermen, hij vond haar aanwezigheid gewoon ontzettend aangenaam. Onverhoeds hoorde hij haar ademhalen versnellen, vermoedelijk uit angst die hij helaas niet kon laten verdwijnen, hoe graag hij dat ook mocht willen. Een angst was iets waarover alleen zij heen kon komen en hij kon wel vertellen dat alles goed kwam, maar er was geen garantie of het daadwerkelijk effect op haar angst kon hebben. Al tientallen keren had hij haar verteld dat alles goed kwam en nog steeds maakte ze verschrikkelijke dingen mee.
Een zwakke glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij plotseling Maerlynn tegen zich aan kon vinden, haar hoofd had ze op zijn borstkas gelegd waardoor hij om het voor hemzelf comfortabeler te maken, zijn arm een beetje om haar heen had geslagen. Bij Aurora moest hij ontzettend veel moeite doen om zichzelf kalm te houden en geen verwijten naar haar hoofd te gooien en zich te gedragen alsof ze daadwerkelijk zouden trouwen en bij Maerlynn ging alles vanzelf. Het was gewoonweg oneerlijk allemaal. Hij moest de rest van zijn leven delen met een meisje waarmee hij niets wilde terwijl er misschien wel een meisje was waarmee hij dat wel wilde. Hij wist dat het egoïstisch was om te denken op die manier, al kon hij er verder weinig aan veranderen. Het was hoe het was. "Je hoeft me ook niet te bedanken, ik help je graag," vertelde Tyrrell. Hij meende het, hij wilde haar met haar problemen helpen, wat hij er ook voor hoefde te doen. Toen hij voelde dat ze zich wat beter legde, begon hij zachtjes over haar schouder te strelen. Meestal maakte het mensen kalmer, bij zijn jongere zusje werkte het tenminste wanneer ze overstuur was. Desondanks Tyrrel zelf nogal vermoeid was, bleef hij wachten tot ze in slaap viel, dat was voor nu even prioriteit. Daarnevens moest ze de volgende ochtend alweer vroeg aan de slag, het was belangrijk dat ze een goede nachtrust kreeg. Belangrijker dan ze zijne, dat vond hij tenminste.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
'Jawel Tyrrell, natuurlijk moet ik je bedanken,' zei ze zacht. 'Ik heb nog nooit iemand gezien zoals jij die zoveel gaf om... Een dorpsmeisje.' Maerlynn was hem enorm dankbaar, maar dat bleek ook. Ze was ontzettend blij dat ze Tyrrell had leren kennen, ondanks het een prins is. Nu besefte ze zich pas dat niet iedereen van adel hetzelfde was. Natuurlijk wist ze dat ook wel, maar het drong gewoon nooit tot haar door. Ze zag iedereen van die groep als gelijken, puur omdat ze gewoon geen leuke herinneringen aan de mensen die ze kent van adel heeft. Bij het voelen van zijn strelingen zuchtte Maerlynn zachtjes. Haar tranen bleven maar komen, maar de paniek de ze voelde ebde langzaam weg. Het voelde fijn dat hij haar zo streelde. Het maakte haar rustig en zorgde ervoor dat ze langzaamaan in slaap viel.

Haar blote voeten renden zo hard ze konden door het dichtbegroeide bos. Haar witte nachtjapon zat onder de modder en in haar haren zaten allemaal bladeren. In wat voor hel was ze beland? De koning had zijn wachters achter Maerlynn aangestuurd omdat hij ze samen in bed zag liggen en dat veel te ver vond gaan. Het kon volgens hem gewoon niet. "Tyrrell hoort met Aurora een bed te delen, niet met een dorpsmeisje!" Waren de letterlijke woorden die galmden door het paleis. Maerlynn had geen idee wat ze wilde bereiken nu ze zo door het bos rende, maar wat ze wel wist was dat ze zo ver mogelijk van het paleis wilde komen. Ze werd ruw uit haar gedachtes geschopt toen ze met een harde klap tegen de grond kwam. Een omgevallen boom was hier de oorzaak van, en zorgde er ook gelijk voor dat de wachters weer wat dichterbij haar waren. Moeizaam klauterde ze overeind en rende ze door. Het bos leek zich oneindig uit te strekken over de wereld, en overal waar ze keek zag ze de bomen. Een paniekerig gevoel borrelde in haar op toen ze de wachters vlak achter haar hoorde schreeuwen. Ze moest aanstalten maken, en wel nu. Gauw rende ze door, althans, dat probeerde ze. Haar voeten zaten plotseling vast in een moeras. Een moeras dat er nog niet eerder was in het bos. 'Daar!' De bewakers kwamen met een volle vaart op haar af en trokken haar ruw uit het moeras. Hijgend lag ze op de grond, tussen de bewakers in. 'Opstaan grietje,' beval een bewaker haar. Kreunend kwam ze overeind, en voor ze nog een poging kon doen om weg te komen pakten twee wachters haar armen beed. De wachter voor haar wierp haar een grote grijns toe terwijl hij zijn zwaard trok. 'Vaarwel dorpsmeid,' zei hij nog voordat hij het zwaard door haar buik stak.

Met een ruk schoot Maerlynn overeind. Haar hart bonkte in haar keel, en tastend op de deken ging ze na waar ze zich bevond. Ietwat hijgend keek ze opzij, en tot haar grote opluchting lag Tyrrell naast haar. Kort wreef ze in haar ogen en nestelde ze zich weer naast hem in. Maerlynn was behoorlijk geschrokken van de droom, maar dat weerhield haar er zeker niet van om terug te gaan naar haar eigen kamer. Ze had namelijk nog steeds het gevoel dat de mannen ergens in dit kasteel waren. Ze trok de deken weer wat beter over Tyrrell en zichzelf heen en voelde hoe haar hartslag wat rustiger werd. Ze kon beter nog even gaan slapen, aangezien ze het gevoel had dat de zon ieder moment op kon komen. Daarom sloot ze weer haar ogen en viel ze weer langzaam in slaap.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Het feit dat je een dorpsmeisje bent maakt je niet minderjarig, Maerlynn," begon Tyrrell te vertellen. Hij beschouwde mensen van adel en mensen uit het dorp niet als verschillende soorten mensen. Nee, ze waren gelijk. Ze hadden verschil in geld, dat wel, maar het geld maakte geen deel uit van de persoonlijkheid, hetgeen wat echt belangrijk was voor Tyrrell. "Je hebt een goed hart en daarom wil ik je helpen." Natuurlijk was het fijn om iemand te helpen en er vervolgens dankbaarheid voor terug te krijgen. Maerlynn had hem al zo vaak bedankt voor zijn hulp, het was onnodig. Tyrrell deed verboden dingen, net zoals nu, hij liet haar in zijn bed slapen en dat om haar de veiligheid die ze nodig had aan te bieden. Of de koning het nou kon waarderen of hem er een preek over zou geven, het maakte niets uit. Maerlynn was veilig en dat was het enige wat er voor hem toe deed. Waarom? Tyrrell had geen flauw idee waarom hij haar zo graag wilde hebben en haar het liefst zo vaak mogelijk bij zich had. Ook de kus die pasgeleden plaatsvond had geen duidelijke reden. Had hij gevoelens voor haar? Was het slechts uit nieuwsgierigheid? Alle vragen die door zijn hoofd spookten vormden één groot vraagteken waar onmogelijk een antwoord op te bedenken was. Hij moest afwachten om erachter te komen. Hoe dan ook wilde hij haar, nu Tyrrell voor even in Schotland, haar helpen tot ze een beter leven kon leiden en ervoor zorgen dat de tijd die ze in het kasteel moest doorbrengen prettig verliep.

Wait a second, let me catch my breath
Remind me how it feels to hear your voice
Your lips are movin', I can't hear a thing
Livin' life as if we had a choice
Anywhere, anytime
I would do anything for you
Anything for you
Yesterday got away
Melodies stuck inside your head
A song in every breath

► Vermoeidheid was overal in zijn lichaam te bekennen tijdens hij langzaam ontwaakte uit een prettige slaap. Zijn ogen die hij ondertussen opende, kneep hij in een handomdraai weer dicht door het zonlicht dat door het grote raam naar binnen scheen. Alweer was Tyrrell vergeten de gordijnen te sluiten voor het slapengaan, iets wat dagelijks voorkwam sinds hij in dat opzichte nogal vergeetachtig kon zijn. Zijn ogen opende hij uiteindelijk nogmaals en na enkele seconden vechten tegen het prikkelende gevoel raakte hij eindelijk gewend aan het felle licht dat zijn kamer binnen scheen. Zwak glimlachend nam hij Maerlynn die nog steeds in zijn armen lag waar, hij vond het jammer dat hij haar al moest wekken. Desondanks voor zijn part iedereen mocht weten dat Maerlynn bij hem had geslapen moest het, uit haar veiligheid. Tyrrell kon niemand wat maken, Maerlynn kon echter meer gestraft worden dan ze al werd.
"Maerlynn?" zei hij zacht in de hoop dat hij haar wakker kreeg. Bruut wakker gemaakt worden was geen pretje dus hield hij het rustig. Het was een zeer korte nacht geweest, dat wist en merkte hijzelf ook, maar ze moest wakker worden. Hijzelf had ook liever nog enkele uurtjes verder slapen, al werd de slaap hun niet gegund. Daarnevens zou zo meteen het ontbijt zijn, ze hadden geen andere keus dan opstaan.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Bij het horen van Tyrrell's stem ontstond er een zwakke glimlach op Maerlynn's gezicht. Kort knipperde Maerlynn toen het zonlicht in haar gezicht scheen, maar algauw wendde ze zich tot Tyrrell. Ze glimlachte zwak naar hem en keek hem doordringend aan. 'Goedemorgen,' zei ze zacht. Kort wreef ze in haar ogen om de slaap eruit te krijgen. Het was een korte nacht geweest, en dat was duidelijk te merken. Ze was wel wakker, maar kon ieder moment weer in slaap vallen. Ze leunde wat op haar elleboog en probeerde zo wat rustig wakker te worden. Na een paar tellen haalde ze diep adem en kwam ze overeind. 'Heb je nog lekker geslapen?' Vroeg ze aan Tyrrell. Maerlynn rekte zich helemaal uit door op haar tenen te gaan staan en haar vingers zo ver mogelijk naar het plafond te reiken. Charmant vond ze het niet, maar lekker voelde het wel.
Bij het horen van een paar zware voetstappen op de gang kromp Maerlynn ietwat ineen. Ze rechtte haar rug wat meer voor het idee en keek kort naar Tyrrell. Er waren dus al wat mensen wakker. 'Ik denk dat ik mij gauw maar ga aankleden. De koning zal mij zo weer nodig hebben,' zuchtte ze zacht. Ze glimlachte zwak naar Tyrrell en liep vervolgens naar de deur. 'Het was erg fijn om bij je te kunnen slapen Tyrrell, echt. Je bed kom ik straks wel opmaken, maar eerst kleed ik mij even aan,' grinnikte ze nog voordat ze de kamer uitliep.
'En waar kwam mevrouw Fenton vandaan?' De stem van de koning drong haar oren binnen. Langzaam draaide Maerlynn zich om naar de koning, die ruim boven haar torende en haar met samengeknepen ogen aankeek. 'Ik eh, kwam uit prins Tyrrell zijn kamer,' zei ze zo rustig mogelijk. 'En wat deed je daar, hm? In je nachtjapon?' Haar ogen werden groot, en gauw keek ze naar de grond. 'Nou? Ik wil antwoord Fenton!' Siste de koning. "Prins Tyrrell had mij even nodig,' zei ze maar gauw om van hem af te zijn. 'Oh, en waarvoor dan?' De koning begon langzamerhand op haar zenuwen te werken, en even wist Maerlynn niet wat ze moest zeggen. 'Hij eh, er was eh...' Ze slikte kort en keek de koning voorzichtig aan. 'Ik liep net over de gang omdat ik iemand hoorde hoesten, en het bleek dus dat het prins Tyrrell was. Hij riep mij naar binnen en vroeg of ik wat water kon halen. En ja, dat heb ik dus gedaan.' Maerlynn hoopte maar dat de koning haar geloofde, anders had ze echt een probleem. 'Hm, ik hoorde anders niks,' zei hij, denkend over wat ze zei. 'Niet? Oh, dan heeft u vast goed geslapen,' antwoordde Maerlynn met een kleine glimlach. 'Ik ga mij maar gauw omkleden aangezien ik het ontbijt moet serveren.' Maerlynn wist niet hoe snel ze weg moest komen. Met snelle pasjes liep ze naar haar kamer, waar ze met een bonkend hart de deur achter haar dichtdeed.
Aangekleed en wel stond Maerlynn weer op de gang. Haar haren had ze met een lintje losjes in een staart gehangen zodat het niet in haar gezicht hing. Met een zwakke glimlach keek ze naar Tyrrell's slaapkamer. Ze vond het echt fijn dat Tyrrell zo tegen haar deed. Hij was zo lief en begripvol. Snel schudde ze haar hoofd. Ze moest niet steeds met haar hoofd bij hem zitten, ze moest zich focussen op andere dingen. Het ontbijt bijvoorbeeld. Een diepe zucht rolde over haar lippen. Ze was kapot na afgelopen nacht. Tyrrell en zij hadden hooguit een paar uur geslapen, en dat was niet genoeg om de hele dag te functioneren. Maerlynn streek haar jurk glad, deed haar haren wat beter en liep vervolgens richting de eetzaal.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Toen Maerlynn zijn kamer verliet hoorde hij enkele stemmen op de gang, niet slechts die van Maerlynn, ook die van de koning van Schotland. Natuurlijk, hij wilde zich weer eens bemoeien. Hij begon langzaamaan op Tyrrell's zenuwen te werken. Hij maakte zich geen zorgen, als Maerlynn geen goed uitvlucht wist te verzinnen zou hij de koning nadien wat wijsmaken. Keer op keer wist hij de koning zodanig rond zijn vinger te winden dat hij er zonder problemen van af kwam. Met een half oor luisterde hij naar het gesprek dat zich in de gang plaatsvond en hij was ervan verwonderd hoe goed Maerlynn haarzelf uit de situatie kon redden, iets wat overigens ook goed uitkwam voor hemzelf. Een hele last werd voor hem gespaard.
Toen geen stem meer hoorbaar was in de hal die zich naast zijn kamer bevond, stond ook hijzelf op om zijn kleding aan te trekken. Hoe graag hij het ook wilde, blijven luieren in zijn bed kon niet. Nee, zo meteen moest hij keurig en net aan de ontbijttafel verschijnen. Vluchtig nam hij wat willekeurige kledingstukken die hij vervolgens aantrok. Wat hij aandeed boeide Tyrrell vrij weinig, hij gaf nooit wat om zijn uiterlijk wat niet vanzelfsprekend was voor een prins. Het liefst liep hij met de meest slordige kleding rond, die zaten tenminste nog comfortabel. Hoe dan ook moest hij zich toch een beetje net kleden, ook al was hij van mening dat het te veel moeite kostte.
Hij had net zijn kleding aangetrokken toen hij de deur in één vlotte beweging open zag gaan. "Kloppen is blijkbaar ook niet meer nodig," mompelde hij lichtelijk chagrijnig. "Zoals ik eerder al zei, ik ben je toekomstige vrouw, ik hoef niet te kloppen." Aurora's woorden klonken koppig, net zoals hij het gewoon was van haar. Wanneer hij vermoeid was, kon hij nogal bot reageren vooral nu dat Aurora voor hem stond. Het geluid van een deur die gesloten werd drong zijn gehoorgang binnen. "Anyways, wat deed die dorpsmeid hier?" vroeg Aurora alsof enkel zij mocht beslissen wie Tyrrell's kamer mocht betreden en wie buiten moest blijven. Het huwelijk had geeneens plaats gevonden, waarom dacht ze dan dat ze het recht had om zoveel over hem te beslissen? "Ik had haar hulp nodig, dus ik riep haar en daarna kwam ze me dus helpen. Waarom anders?" antwoordde Tyrrell, hoewel het slechts leugens waren die hij uitkraamde. "Stop met liegen tegen me, ze was niet hier omdat je haar hulp nodig had. Ze is hier de hele nacht geweest, nietwaar?" vroeg Aurora waardoor Tyrrell simpelweg zijn schouders ophaalde. "Als je het zo graag wil weten. Je, ze is hier de hele nacht geweest. Nu tevreden?" Hij moest toegeven dat het hem niets deerde wat haar mening erover was. Waar haar haat voor Maerlynn dan ook vandaan kwam was een onzekere zaak. "Oh en ik mag niet bij je blijven slapen als ik het vraag? Wat zie je toch in haar, Tyrrell. Je kan geen toekomst met haar hebben. Ik word je vrouw, niet zij. Hoe vaak moet ik het je nog vertellen voordat je het eindelijk door hebt?" vertelde Aurora, iets wat hij al duizend malen had moeten aanhoren sinds hij haar kende. "Het gaat daar niet eens over, Aurora. Ik kan haar moeilijk aan haar lot overlaten als die vader van jou mannen op haar afstuurt om haar te verkrachten wanneer ze slaapt," zei Tyrrell. Aurora vroeg zelf hoe alles zat, dus het was haar eigen probleem of ze wat hij vertelde leuk vond of niet. "Dat deed hij waarschijnlijk omdat ze het verdiende. Ze moet maar bij je uit de buurt blijven," zei Aurora lichtelijk gefrustreerd waarna ze zich omdraaide en vervolgens zijn kamer boos uit wandelde. "Ook een goedemorgen," mompelde hij tegen zichzelf. De dag was pas begonnen en de drama begon nu al, logisch dat hij sinds zijn aankomst in Schotland zo vermoeid was.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
'Goedemorgen slaapkop,' lachte Lilian toen ze het vermoeide gezicht van Maerlynn zag. Op een normale ochtend zouden zei beiden gaan lachen, maar na afgelopen nacht had ze er niet zo'n behoefte aan. 'Gaat het wel met je?' Vroeg Lilian toen ze doorhad dat Maerlynn iets dwarszat. 'Ja het gaat prima,' mompelde ze, terwijl ze het servies meenam naar de eetzaal. Ze zette alles neer zoals het moest en zuchtte vervolgens een keer onhoorbaar. Ze wilde het liefst niet op deze plek erover praten met Lilian, omdat ze bang was dat de koning straks binnenkwam. Of nog erger, Aurora.
De stem van een jong meisje trok de aandacht van Maerlynn. Het kon geen Aurora zijn, daar was dit stemmetje nog te hoog voor. Ze draaide zich om en zag het zusje van Tyrrell staan. 'Goedemorgen prinses,' zei Maerlynn met een klein glimlachje. Ze liep naar haar toe en streek haar rok wat glad. 'Lekker geslapen?' Evelyn, dat was als het goed was haar naam, knikte met een kleine glimlach. 'Het ontbijt is zo klaar, dus je kan al plaatsnemen aan tafel,' zei Lilian, die bij de twee meiden was komen staan. 'Ik ga de anderen even wekken,' zei Maerlynn snel, waarna ze de eetzaal verliet. Ze liep richting Tyrrell's kamer en klopte voorzichtig op zijn deur. 'Eh Tyrrell, het ontbijt staat zo klaar,' zei ze tegen de dichte deur. Ze glimlachte zwak en liep vervolgens door naar de kamer van zijn ouders, die van de koning en koningin, en uiteindelijk die van Aurora. Net voordat ze wilde kloppen vloog haar slaapkamerdeur open. 'Ik was al wakker,' zei ze met een opgetrokken wenkbrauw. 'Oh, nou eh, het ontbijt staat zo klaar,' zei Maerlynn maar. Aurora keek niet al te vrolijk. Dat deed ze nooit, maar nu al helemaal niet. 'Is er iets?' Vroeg Maerlynn toen Aurora haar maar bleef aankijken. 'Alsof jou dat wat aangaat,' snauwde ze, waarna ze langs Maerlynn heen stampte. Ze duwde haar hard opzij en liep met een hoog tempo richting de eetzaal. Met gefronste wenkbrauwen keek Maerlynn haar na, trok ze de slaapkamerdeur dicht en liep ze vervolgens ook maar richting de eetzaal. Ze keek naar Aurora, die naast Evelyn was gaan zitten aan de tafel. Nog voordat Maerlynn wat kon zeggen, hief Aurora haar hand. 'Houd maar je mond oké? Voordat ik je nog wat aandoe straks,' zei ze geïrriteerd, maar wel op een zodanige toon dat ze wel afstand hield.
Met een kan water liep Maerlynn weer de eetzaal binnen, wachtend totdat ze wat kon inschenken bij de families. Ze vond het nog steeds verschrikkelijk om hier te zijn. Het enige lichtpuntje hier was Tyrrell... Er ontstond een zwakke glimlach op haar gezicht toen ze aan hem dacht, en het gevoel van afgelopen nacht kwam weer terug. Het veilige, warme gevoel toen ze bij hem in bed lag. 'He, wat sta je nou te lachen?' Onderbrak Aurora haar. 'Alsof jou dat wat aangaat,' mompelde ze zacht, waarna ze een keer onhoorbaar zuchtte.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tyrrell baande zijn weg naar het raam waar hij zijn aandacht vestigde op het uitzicht dat zijn raam hem bood. Desondanks het vaak gek klonk voor anderen, werkte het bij hem rustgevend. De zon die nog lichtjes roze kleurde, de dieren die ontwaakten en zich in de grote weide bevonden. Uren kon Tyrrell Wernaar kijken, als hij wat minder vermoeid was tenminste. Hij koste moeite om zijn slaap tegen te houden, ook al stond hij rechtop. Hij werd echter uit zijn diepe gedachten gehaald door een kort geklop op zijn deur vervolg door Maerlynn's stem die vertelde dat het ontbijt zo klaar stond. Hij besloot zijn kamer al te verlaten en de eetzaal te bezoeken. Zin in het ontbijt had hij niet, de koning van Schotland én Aurora tegelijk onder ogen komen was geen pretje. De koning was gewoonweg te vriendelijk en Aurora... Zij was gewoon zichzelf.
Nadat hij zijn kamerdeur achter zich sloot, vervolgde Tyrrell zijn weg naar de eetzaal waar elke maaltijd werd gehouden. Het verwonderde hem dat hij zijn jongere zusje, Evelyn, al aantrof aan tafel. Normaal gezien was zij altijd de laatste die aan de ontbijttafel kwam zitten. "Zo, iemand heeft zo te zien een kort nachtje gehad," grinnikte Evelyn waardoor Tyrrell kort met zijn ogen rolde. "Sinds wanneer ben jij 's ochtends zo vrolijk?" ging Tyrrell tegen haar in. Evelyn had het ergste ochtendhumeur dat iemand zich kon voorstellen, niemand wilde bij haar in de buurt komen wanneer ze net wakker was. Zelfs Tyrrell niet, desondanks hij meestal goed met zijn zusje overweg kon. De band met zijn broertje was echter een stuk minder goed, hij zag hun vader als een held en gedroeg zich net hetzelfde als hem, hoewel het gelukkig iets minder heftig was. "Nou, ik ben altijd vrolijk in de ochtend hoor," vertelde Evelyn, die overigens zelf van haar helse ochtendhumeur afwist waardoor de opmerking eerder sarcastisch bedoeld was. "Tuurlijk," grinnikte Tyrrell. Uit zijn gezin kon hij het slechts vinden met zijn moeder en zusje, zijn vader en broertje ontliep hij het liefst altijd. Hij mocht dan ook van geluk spreken dat zijn broertje in het kasteel was gebleven, het bespaarde iedereen heel wat gedoe sinds hij een ontzettend verwende jongeman was. Weinig tijd verstreek voordat iedereen zich aan de ontbijttafel bevond. Aurora was voor de verandering tegenover hem gaan zitten nu zijn zusje naast hem zat, waar hij dan ook best dankbaar voor was. Aurora was geen slecht uitzicht, zolang ze haar mond hield vond Tyrrell het prima.
"Tyrrell, ga je vandaag wel mee naar het dorp toe?" hoorde hij Aurora plotseling vragen, alsof ze aanvoelde dat Tyrrell haar een beetje negeerde en ze het vroeg om hem te pesten. "Kan dat geen andere keer?" vroeg Tyrrell. Nog steeds nam de vermoeidheid zijn lichaam over en kon hij amper normaal functioneren. "Komaan Tyrrell, je hebt beloofd om een keer mee te gaan. Ik wil vandaag gaan," smeekte Aurora bijna. Hij besloot geen antwoord te geven, misschien dat Aurora het op die manier vergat. "Nou, oké dan," antwoordde hij, gewoonweg omdat hij geen andere keus had.

Dit is Evelyn (:

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld