Forum

Cameron.

Ik was doodsbang geweest dat mijn ouders het niet hadden gered. Dat was wel zo. Ze waren hier en ze waren veilig, maar ik wist hoe het was om je zorgen te maken over je ouders en dat was een vreselijk iets! Daarom wilde ik juist Jamy meenemen, ondanks dat Lotus het misschien niks zou vinden. Jamy zijn ouders waren misschien ook wel in gevaar, zijn jongere zusje! Dat was ook niet iets wat leuk was om aan te denken, daarom gunde ik het die jongen om mee te gaan. Ik had nooit echt met hem gepraat. Niet echt tenminste. Ik had hem gezien, maar daar hield het ook bij op. Lotus had gezegd dat hij was veranderd en haar broer niet meer was, maar blijkbaar vond ze het niet erg om hem mee te nemen. Iets wat ik heel erg knap van haar vond? Vanochtend had ze het nog verschrikkelijk gevonden om met hem te praten en ze had heel wat gemene dingen over hem gezegd, maar toch wilde ze hem nu wel mee laten komen naar Dauntless. In ieder geval zodat hij zijn ouders kon zien en misschien zijn zusje. Ik had geen idee waar ze was, ik had haar vrijwel nooit gezien. Ik wist alleen dat ze nog een zusje had en dat ze nog niet had mogen kiezen! Dat betekende dat ze best jong was. Iets wat heel erg was als Eric haar ook mee had getrokken in dit alles! Het had hem vast niet uit gemaakt hoe jong of oud iemand was geweest. Als iemand had kunnen vechten, had hij of zij vast wel meegekund. En als diegene dan een Divergent was geweest, was dat voor hem waarschijnlijk alleen maar handig geweest. Het was maar goed dat hij er nu helemaal niets meer aan had. ‘Dan nemen we hem mee,’ besloot ik. Ze vond het volgens mij niet het beste idee ooit, maar ze liet hem wel mee gaan! Iets wat wel heel erg aardig van haar was? Ik knikte toen ze zei dat ze zo snel mogelijk wilde gaan. Dat snapte ik ook nog wel. Ik liet Lotus daarom ook los en kwam overeind, waarna ik haar ook overeind trok. ‘Is het goed als ik gedag zeg tegen mijn ouders? Dan kan jij het aan Jamy uitleggen, of heb je liever dat ik dat doe?’ Want dat wilde ik ook wel doen! Ik wilde best naar Jamy lopen om hem te vertellen dat we naar Dauntless gingen en dat Lotus vond dat hij ook mee mocht, als hij dat wilde. Ik kon me haast niet voorstellen dat hij niet mee zou willen, want hij wilde vast zijn ouders nog een keertje zien, ondanks dat hij nu in een andere factie zat! Ondanks de hele situatie moest ik toch een beetje lachen om Lotus en kon ik het niet laten om mijn armen nog een keertje goed om haar heen te slaan. ‘Dat mag je doen, maar ik zorg wel dat hij zijn mond houdt.’ Ik wist zeker dat hij dat wel zou doen, zeker als Lotus echt tegen hem uit was gevallen vanochtend. Als ze ook zo erg tegen mij zou schreeuwen, zou ik niet eens weten wat ik tegen haar zou moeten zeggen! Misschien was het ook wel slimmer als ik Jamy op zou halen, zodat ik hem rustig uit zou kunnen leggen wat er aan de hand was en wat Lotus haar voorwaarde was. Die jongen begreep vast ook wel dat Lotus niet de makkelijkste was en dat het echt al een wonder was dat hij zomaar mee mocht. Hij moest misschien wel zijn mond houden, maar dat was serieus het enige! Hij hoefde niets anders te doen en hij mocht gewoon met Lotus mee. Iets waar hij ook wel heel erg blij mee moest zijn, maar dat was hij vast ook wel? Ik kon me eigenlijk geen andere reactie voorstellen, zeker niet in Amity. 

Lotus.
We gingen terug naar Dauntless, als je het zo kon noemen. Ik had geen idee of we daar bleven, waarschijnlijk niet. Jamy in ieder geval niet. Het was niet heel erg slim om hem mee te nemen, maar ik snapte wel dat hij dat wilde. Als ik had geweten dat er iets met mijn ouders en mijn zusje aan de hand was, terwijl ze hier waren, dan was ik ook wel met Jamy meegegaan. Factie ging misschien voor bloed, maar ik wist zeker dat Jamy nog genoeg om mijn ouders gaf, om mijn zusje. Misschien niet meer om mij, maar dat hoefde ook niet echt meer. Ik had me er nu wel een beetje bij neergelegd dat het niet zo was, maar ik kon hem niet van zijn ouders weghalen. Dat had ik niet bij Cameron gekund, dus ook niet bij mijn eigen broer. Ik knikte op de woorden van Cameron, natuurlijk wilde hij nog afscheid nemen van zijn ouders. Wij wisten ook niet echt wanneer we terug kwamen. Als het aan mij lag, helemaal niet. Ik moest er ook rekening mee houden dat Cameron ook iets te willen had. Maar het was niet zo dat ik hem overal naar toe zou volgen. Ik vond dit al erg genoeg en ik zou echt niet naar Abnegation gaan. Niet dat daar nog iets van over was. "Misschien is het beter dat jij het doet?" Het leek mij in ieder geval beter? "Dan zorg ik er wel voor dat we nog een paar wapens hebben. Ik weet zeker dat ze het ergens op hebben geborgen." Ik veegde de tranen van mijn gezicht en ging er nog een paar keer overheen met mijn vingers, zodat het in ieder geval niet meer te zien was dat ik had gehuild. Ik wilde niet dat mensen zagen dat ik had gehuild? Helemaal niet om Eric, want ik wist maar al te goed wat mensen daar van zouden vinden. Niemand vond het erg dat hij dood was, volgens mij de mensen uit Amity zelfs niet. Het maakte ook niets uit wat zij vonden, het ging om mij. Het ging altijd vooral om jezelf. Ik was het belangrijkste? Misschien niet helemaal meer, want ik vond Cameron ook behoorlijk belangrijk geworden, maar ik kwam wel op de eerste plaats, maar hij waarschijnlijk op de tweede? Ik gaf Cameron een kus op zijn wang en stond vervolgens op. "Zeg jij maar gedag tegen je ouders en haal Jamy op. Ik zie je over tien minuten hier terug?" Dat leek me het beste. De rest hoefde niet te weten wat we zouden gaan doen, dan wilden er misschien nog wel mensen mee en dat konden we niet gebruiken. Hoe meer mensen er waren, hoe eerder zij voor ophef konden zorgen, waardoor alles weer mis zou gaan. Ik wilde nu gewoon in rust naar Dauntless, daar doen wat ik wilde doen en dan zouden we wel kijken wat er allemaal nog meer gebeurde. Ik liet Cameron achter en liep terug naar de boerderijen. Ik wist eigenlijk wel waar ik moest zijn. Het kon niet anders dan dat er wapens waren in het kantoor van Zayn. Ik wist gewoon zeker dat die er waren. Hij hield zich toch niet echt aan zijn eigen regels, dus hij had de wapens die wij in hadden geleverd daar vast bewaard. Ik bleef zo goed mogelijk om me heen kijken om te weten waar hij precies was, want ik wilde niet dat hij me zou betrappen. Niemand kon dat doen? We hadden die dingen echt nodig om in Dauntless te komen. Alleen maar voor de veiligheid. Ik was niet van plan om te schieten, maar we moesten wel iets hebben. Want het kon ook zo maar zijn dat we een paar factielozen in de trein tegen kwamen? Die wilde je ook niet tegenkomen als je ongewapend was! Dat was gewoon niet goed, voor niemand niet! 

Cameron.

Ergens wilde ik ook gedag zeggen tegen Uriah? Ik had echter geen idee waar hij was en ik wist dat Lotus nu ook gewoon snel weg wilde. Ik kon niet heel Amity gaan af lopen zoeken omdat hij nu niet in de buurt was. Nu was het ook weer niet zo dat ik hem nooit meer zou zien, maar ik wist niet of we nog terug zouden komen in Amity. We konden in vrede naar Dauntless, dus er zou niets met ons gebeuren. Misschien zouden we daar blijven, misschien zouden we de anderen opzoeken in Candor. Ik had echt geen idee, maar er kon van alles gebeuren en hoogstwaarschijnlijk zou Lotus hier niet meer naar toe willen. Al moest iemand Jamy ook weer terug brengen, dus dan zou ik hem vast nog wel zien? Misschien klonk het stom, maar we waren wel vrienden en we hadden net zo goed nu samen in Erudite kunnen zitten, waar ze allerlei dingen op ons uit hadden willen testen. Dus dat zorgde wel voor een soort band, hoe dom dat misschien ook klonk. Ik had echt maar tien minuten en in die tien minuten moest ik mijn ouders vinden en hen gedag zeggen. ‘Tien minuten,’ herhaalde ik Lotus en ik keek toe hoe ze al terug liep richting Amity. Ik deed hetzelfde, maar besloot een iets andere kant op te lopen. Mijn ouders hielpen ook mee met alle klusjes en volgens mij waren ze bezig met het fruit plukken. Ik gokte dat de boomgaarden deze kant op waren en ik hoopte dat ik ze snel zou kunnen vinden, want het was best groot hier en er waren zoveel mensen! Al had ik wel het geluk dat mijn ouders nog steeds hun eigen kleding aan hadden en dat ze behoorlijk opvielen tussen alle anderen, die wel gewoon in kleur liepen. Ik liep iets sneller dan normaal tussen de rijen bomen door, aangezien ik niet echt heel erg veel tijd had. Het duurde even voordat ik ze had gevonden, maar ik zag ze uiteindelijk bij een paar bomen staan, waar ze volgens mij een soort appels aan het plukken waren. Zo zag het er tenminste uit. Ik had eigenlijk geen idee wat het precies waren. ‘Mam, pap,’ zei ik zachtjes, toen ik eenmaal bij ze stond. Ze keken beide om en volgens mij hadden ze al door wat ik zou gaan zeggen, maar ze zeiden niet meteen dat het een dom idee was, of dat ik gek was om terug te gaan. Sterker nog, ze wachtten gewoon tot ik weer verder ging met praten. ‘Lotus wil graag terug naar Dauntless, voor Eric. Ze wil ook kijken of de rest van haar familie daar is en hoe het met ze gaat. Ik heb besloten om met haar mee te gaan en ik denk niet dat we nog terug komen.’ Dit was gewoon niet Lotus haar plek en in dat geval was het ook niet mijn plek! Ik wilde bij haar zijn en haar helpen door dit alles. Als ik daarvoor naar een andere plek zou moeten gaan, dan zou ik dat maar moeten doen. Mijn moeder kwam op me af en sloeg haar armen om me heen. Iets wat niet echt heel gebruikelijk was en het voelde vreemd, maar ergens ook heel fijn. Daarom sloeg ik mijn armen ook stevig om haar heen. ‘Het is fijn om te weten dat je niet helemaal veranderd bent, Cam,’ hoorde ik mijn moeder fluisteren. Ik zuchtte, maar moest toch een beetje glimlachen om haar woorden. Ik zou ook nooit kunnen veranderen, niet op die manier. Ik kon gewoon niet mezelf voor een ander plaatsen. Op dit soort momenten tenminste niet. Ik nam afscheid van mijn vader en ik beloofde dat ik nog een keer terug zou komen, waarna ik weer terug ging naar de bossen. Het zou wel niet lang duren voordat Lotus terug zou zijn met de wapens en Jamy, als hij mee zou willen. 

Een uurtje later? (:

---

Lotus.
Gelukkig had het niet zo heel erg lang geduurd voordat ik wapens had gevonden. Ze hadden inderdaad in het kantoor van Zayn gelegen, geladen en al. Iets wat ik behoorlijk hypocriet vond. Ik vertrouwde hem niet. Dat was iets wat ik al niet had gedaan, maar door hetgeen wat er de afgelopen dagen was gebeurd, was dat alleen nog maar minder geworden. Hij deed alsof hij het beste voor had met zijn factie, maar ondertussen vond hij dat de regels niet voor hem telden. Gelukkig was ik daar nu heel erg ver weg! Zelfs alles met Jamy was heel erg snel gegaan. Ik had hem verteld dat we naar Dauntless zouden gaan en dat hij mee kon als hij dat wilde. Dan had hij in ieder geval geweten dat er niets met mijn ouders aan de hand was geweest. Ik wist niet of dat echt zo was, echt niet! Maar daar zouden we zo echt achter gaan komen. Ik had Jamy een wapen willen geven, maar hij had het echt niet gewild, de sukkel. Uiteindelijk had ik hem wel gewoon een mes in de hand gedrukt en maar gezegd dat hij niet mee mocht als hij het niet aan had genomen. Ik wist ook niet wat ik anders had moeten zeggen? Hij moest wel een beetje beschermd zijn, ondanks dat hij al heel erg lang geen mes meer vast had gehad, wist hij vast nog maar al te goed hoe hij er eentje moest gooien. Cameron en ik hadden samen besloten om de meest makkelijke weg naar Dauntless te nemen. Ten eerste wist ik niet wat we ons op de hals haalden als we van het dak af sprongen. Voor hetzelfde geld was het net gesneuveld tijdens al het ophef. Daarbij was het zo makkelijker te overzien of niemand ons aanviel. Ik ging uit van niet. Het was wel echt een hele belangrijke tijd. We waren hier gekomen voor Eric, niet voor een aanval of wat dan ook! Oké we hadden misschien iets anders op de agenda staan, maar dat vond ik net zo belangrijk? Ik moest ook weten of het goed ging met mijn ouders want anders zou ik me ook alleen maar slecht voelen. "Ik hoop dat je nog weet hoe je uit een trein moet komen." zei ik tegen Jamy, die behoorlijk stil was geweest tijdens de treinrit, iets wat ik ook echt van hem had gevraagd. Volgens mij had Cameron het zelfs nog een keer aangegeven. Ik sprong uit de trein en wachtte totdat Cameron naast me stond "Oké. Het is beter om onze wapens zo goed mogelijk te verbergen. We moeten niet overkomen als een bedreiging." Dat waren we namelijk niet, we kwamen in vrede, niet om hier verwarring te saaien. Daarom had ik mijn pistool, die klein genoeg was, ook goed weggestopt. Ik zag dat Jamy ook aardig normaal uit de trein was gekomen, wat me ergens nog best wel verbaasde. Hij had echt geen goede conditie meer, dat had ik al lang gemerkt. Maar een sprong lukte blijkbaar nog wel heel erg goed. Ik liep door de deuren die openstonden en keek om me heen. Het was rustig, heel erg rustig en ergens was dat behoorlijk eng om te zien en te horen? Ik wist niet precies wat de bedoeling van dit alles was, maar het was wel duidelijk dat de meeste mensen naar Candor waren. Ik hoopte er op dat mijn ouders dat ook waren, want anders voelde het toch een beetje alsof ze hun eigen factie een beetje hadden verraden. De meeste mensen in ieder geval. Alleen maar voor macht. Mijn vader had dat niet nodig. Totaal niet! En ergens zag ik hem er niet echt voor aan om hier te blijven als hij wist dat mijn moeder en zusje onder een simulatie hadden gezeten waarin ze om waren getoverd tot moordmachines. "Kom." Ik wenkte naar Cameron, ten teken dat hij mee moest komen. Ook naar Jamy, want ik wist dat ik hem het meest in de gaten moest houden.  

Cameron.

Het had niet heel lang geduurd voordat Lotus weer terug was gekomen, samen met Jamy. Hij had me nog beloofd dat hij echt zijn mond zou houden en dat hij alleen maar mee was gekomen omdat hij wilde kijken hoe het met zijn ouders en zijn zusje ging. Dat was dan ook de reden dat de treinreis in stilte was verlopen. Lotus en ik hadden zo nu en dan wel wat gepraat, over hoe we Dauntless in hadden willen gekomen. We hadden kunnen springen, maar we waren niet zeker geweest of er nog een net was geweest en als die er niet meer zou zijn, dan hadden we het niet heel erg ver kunnen schoppen. Daarom zouden we gewoon via de meest makkelijke weg kiezen en Dauntless binnen lopen. De mensen die er nog waren, zouden weten dat we hier in vrede zouden komen. Ze hadden ons immers het bericht gegeven dat we in vrede konden komen om afscheid te nemen van Eric! Niet dat ik dat nou wilde doen. Waarschijnlijk zou ik met Jamy opzoek gaan naar zijn ouders en zijn zusje. Het was beter als we Lotus even alleen zouden laten met Eric. Het was niet iets wat ik hoefde te zien en ik gokte dat Jamy het ook niet hoefde te zien! Toen we bij Dauntless kwamen, sprong ik als laatste uit de trein. Ondanks alles wilde Lotus volgens mij wel goed op haar broertje letten en daarom was het beter als hij tussen ons in bleef lopen. Al was het me al snel duidelijk dat Jamy nog lang niet alles was verleerd. Hij kwam met gemak uit de trein, dus hij wist duidelijk wat hij aan het doen was. Hij had misschien geen wapen aan willen nemen, maar er was nog wel een klein beetje Dauntless! Ik knikte naar Lotus en voelde aan mijn pistool, dat ik maar tussen mijn broek en mijn zij had gestopt. Met het wijde shirt van de Amity was het nauwelijks te zien. We wilden niet over komen als een bedreiging. We waren hier enkel voor Eric en de familie van Jamy en Lotus. ‘Waar moeten we heen?’ Ik had geen idee waar we precies heen moesten, waar ze Eric neer zouden hebben gelegd. Misschien in zijn appartement, misschien was hij al wel ergens anders. Ik had serieus geen idee, maar we moesten vast ergens heen. Anders hadden ze ons het bericht nooit gegeven. ‘De pit, daar worden de begrafenissen meestal gevierd,’ hoorde ik Jamy zeggen en ik trok mijn wenkbrauwen op, omdat hij het woord “gevierd” had gebruikt. Dit soort dingen hoorde je toch niet te vieren? Ik hield echter mijn mond en volgde de twee daarom maar richting de Pit, terwijl ik alles goed in de gaten hield. Vreemd genoeg had ik meer mensen verwacht, maar het was behoorlijk stil. Ik hoorde ook niet iets wat op een feest moest lijken, wat het volgens Jamy moest zijn. Ik had ook geen idee wat ik me er bij voor moest stellen, maar in ieder geval meer dan wat er nu aan de hand was! Nu was er immers helemaal niemand! We liepen met z’n drietjes de Pit binnen en ik kwam meteen tot stilstand toen ik zag wie er in de Pit stond, druk in overleg met de vader van Lotus en Jamy. Het was Eric! Eric! Hij stond recht overeind, was druk aan het schreeuwen en aan het gebaren met zijn handen. Hij was niet dood! Hij was levend! Zo levend dat hij ons voor de eerste paar seconden niet eens door leek te hebben! Ik wist niet eens wat ik moest doen op dit moment! Eric was helemaal niet dood! Hij was gewoon levend, wat betekende dat hij had gelogen over zijn dood! Dat was vast niet goed! Waarom zou hij liegen over zijn dood? Niet omdat het makkelijker was! Eric kreeg ons eindelijk in de gaten en hij leek behoorlijk geamuseerd te zijn. Daarom pakte ik meteen mijn pistool en richtte ik het op hem. We waren hier misschien gekomen zodat Lotus afscheid kon nemen, maar dat was duidelijk niet nodig.  ‘Ik had niet verwacht dat jullie zo dom waren om meteen terug te komen.’

Lotus.
We zagen wel wat er precies van kwam. Ik wilde niet terug naar Amity, maar we zouden Jamy uiteindelijk wel terug moeten brengen. Hij kon niet in Dauntless blijven. Ik wist niet of ik wel in Dauntless wilde blijven. We moesten echt zien hoe het hier was. Het was duidelijk dat het heel erg rustig was. Dat klopte niet, iedereen was naar Candor gegaan en ergens was dat ook niet meer dan logisch. Niemand wist hoe veilig hier was en er waren zoveel rare dingen gebeurd. Mensen hadden dingen tegen hun wil in moeten doen, vreselijke dingen. We waren niet gemaakt om te vermoorden. Het gebeurde wel eens, maar geen mensen die helemaal niets aan de situatie hadden kunnen doen. De mensen in Abnegation waren weerloos, dus eigenlijk was het gewoon zielig om die aan te vallen. Ze hadden helemaal niets terug mogen doen, zo was Abnegation. Het was vast niet goed als ze zich verweerden. Wat het ook was, hier was het stil en ergens stond me dat niet aan. Het was echter maar voor eventjes. Ik wilde Eric een laatste eer bewijzen, dat was het minste wat ik kon doen. Ik liep samen met Cameron en Jamy naar de Pit. Cameron stopte ineens met lopen en ik snapte eerst totaal niet waarom hij dat deed. Misschien had hij het lichaam van Eric gezien? Maar toen ik goed keek, was het iets anders, of misschien ook wel hetzelfde. Het was het lichaam van Eric, maar het was alles behalve levenloos. Hij stond! Hij stond met mijn vader te praten, al leek het al lang niet meer op een gewoon gesprek. Het was wel duidelijk dat ze er het ergens niet over eens waren. Wat wel vaker was gebeurd met die twee en ik gaf ze geen ongelijk. Ze wilden beiden hele andere dingen, helemaal nu. Eric wilde vooral macht! Had gewild, nee wilde. Ik snapte het niet meer! Eric leefde gewoon. "Eric." Zei ik zachtjes, ik wist niet wat ik anders moest doen. Ik was zo verbaasd door dit alles! Eric leefde! Hij was echt levendig! Spring levend! Ik wist niet hoe ik het mezelf anders uit moest leggen. Ik snapte het ook niet. Ze hadden gezegd dat hij dood was. Zayn was daar heel erg duidelijk in geweest. Had hij gelogen? Daar was hij namelijk heel erg goed in en misschien had hij me wel weg willen hebben. Nou op deze manier was hij van me af. Wat het ook was. Eric leefde en ik vertrouwde dit echt niet. Ik zag Cameron zijn pistool pakken, iets wat ik zelf ook deed. Ik hief mijn pistool op en richtte het ook in zijn richting. Niet dat ik hem neer zou schieten, maar hij kon ons ook niets maken! Dit was namelijk behoorlijk eng, omdat Jamy er bij stond. Iemand die hier niet hoorde zijn. "Pap." Was het enige wat ik hoorde en ik keek opzij naar Jamy, die echt opgelucht leek te zijn dat onze vader nog leefde. Ik was ook heel erg blij dat dat zo was en eigenlijk zou ik dat ook moeten zijn omdat Eric dat ook was! Het was vooral een hele grote shock wat ik voelde, ik snapte dit echt niet! Natuurlijk moest Eric meteen weer laten weten dat het dom was dat we waren gekomen. Dat terwijl ik hier voor hem was! Omdat ik had gedacht dat hij dood was. "En dat je die zielige broer van je mee hebt genomen is al helemaal lachwekkend? Moest hij mee om je handje vast te houden?" Ik zag die stomme grijns op zijn gezicht, waardoor ik me alleen maar dood irriteerde. Mijn vader leek het er ook niet helemaal mee eens te zijn, hij was duidelijk net al boos geweest, wat ik wel had begrepen, want Eric had over zoveel dingen gelogen. "En de zielige Stiff natuurlijk en dan is het geweldige drietal compleet." Ik zag hem met zijn hoofd schudden, hij leek echt geamuseerd te zijn. 

Cameron.

Eric was helemaal niet dood! Hij was springlevend! Ik snapte niet waarom we het bericht hadden gekregen dat hij dood was geweest! Had hij willen doen alsof? Had hij ons willen laten denken dat hij dood was geweest, zodat Lotus hier weer heen was gekomen? Wat wilde hij hiermee bereiken!? Hij had toch niet gedacht dat ik en de andere Divergents terug zouden komen naar Dauntless? Max was er nog steeds en dat betekende dat het niet veilig was voor ons! Ik was hier wel, maar ik was alleen maar mee gekomen omdat ik Lotus had willen steunen in dit alles! Ik had gedacht dat een vriend van haar was overleden en dat ze daar hulp mee nodig had gehad! Dat was dus niet zo! Lotus had ook gedacht dat Eric er niet meer was geweest en nu was het opeens niet zo? Volgens mij wist ze ook niet wat ze moest doen, maar ergens stelde het me gerust dat ze haar wapen had getrokken en het ook op hem richtte. Ze had ook in zijn armen kunnen springen omdat hij niet dood was, maar dat deed ze niet. Dat betekende dat ze nog steeds wist wie hij was en wat hij had gedaan. Ik keek opzij naar Lotus en Jamy en vervolgens weer naar Eric. ‘Volgens mij heb ik duidelijk gemaakt dat ik geen Stiff meer ben.’ Ik zag mezelf niet meer als een Stiff! Eric deed dat duidelijk nog steeds, maar waarschijnlijk zou het ook nooit anders worden. Ik had me vanaf het begin al wel beseft dat Eric me nooit zou zien uit iemand uit Dauntless, maar het was ook niet zijn goedkeuring die ik nodig had! Als ik mezelf maar zag als iemand uit Dauntless. Al wist ik niet of ik daar nu nog wel bij wilde horen, na alles wat er was gebeurd. ‘Oh, met die klap? Dat was niks. Daarnaast ben je Lotus wel heel braaf gevolgd, wat betekend dat je haar gevoelens belangrijker vond dan die van jezelf. Stiff,’ concludeerde Eric met een grijns op zijn gezicht. In één klap was het me helemaal duidelijk waarom hij en Erudite het zo goed konden vinden. Hij was Erudite! Ik wist wel dat hij er ooit vandaan was gekomen, maar hoe hij nu praatte, alsof het allemaal zo logisch was. Hij was niet veel beter dan de mensen uit Erudite zelf. Misschien zelfs nog wel erger, omdat hij hier in Dauntless was en deed alsof hij één van ons was. Iets wat hij duidelijk niet was en ik hoopte dat de vader van Lotus dat net ook in had gezien en dat ze daarom zo naar elkaar hadden geschreeuwd! Al wist ik niet of hij aan onze kant stond, wat die kant dan misschien ook was! ‘Wat wil je, Eric?’ Al wist ik het antwoord ook wel. Hij wilde de Divergents. Hij wilde zijn taak volbrengen en in een goed straatje komen bij Janine, dat was het enige wat hij wilde! ‘Ik wil de Divergents. Ik wilde ze zelfs nog komen halen, maar dit was een veel beter idee. Als ik zou doen alsof ik dood was, zou de dreiging weg zijn en dan zouden ze vroeg of laat wel terug komen naar Dauntless. Ik had alleen niet verwacht dat het zo snel was en al helemaal niet dat jullie als eerste terug zouden komen. Al had ik het wel van jou kunnen verwachten, Lotus,’ zei Eric grijnzend en hij zette een paar stappen naar ons toe. ‘Ik ga er vanuit dat je lieve broertje hier niet is om zichzelf aan te geven? Het is een beetje onwaarschijnlijk, maar aangezien we hier ook een Stiff hebben die Divergent is, kunnen we maar beter het zekere voor het onzekere nemen, of niet? En aangezien je vader toch al een hekel heeft aan alles wat met Amity te maken heeft, kunnen we hem er net zo goed even bij betrekken. Dan hebben we bijna een familie reünie.’

Lotus.
Ik snapte er echt helemaal niets van. Hij was gewoon niet dood! Hij was springlevend! Er was gelogen over zijn dood en ik dacht eerst dat Zayn het misschien had gedaan, maar zijn woorden waren eigenlijk wel genoeg om te weten dat Eric zelf diegene was geweest die had gevonden dat ze er over hadden moeten liegen. Alleen maar om ons te lokken, niet perse mij, maar de Divergents. Niemand was zo gek om terug te komen. Eric was misschien Erudite, maar dat was dom om te denken. Ze waren echt niet zomaar hier naar toe gekomen, dan waren ze wel eerst naar Candor gegaan. Dat ik hier was, samen met Cameron en Jamy had een hele andere reden. We hadden niet gedacht dat we hier weer konden gaan leven. Daar had ik eigenlijk wel op gehoopt, maar ik had zelf ook wel begrepen dat het niet had gekund. Er waren hier zoveel dingen gebeurd en ik was eerder een verrader dan dat ik hier weer werd verwelkomt. Ik haalde mijn schouders op. Die zak had gedaan alsof hij dood was geweest. Hij zei misschien dat hij het van mij had kunnen verwachten, maar op het moment wilde ik niet eens dat hij dat wist. Het liefst gaf ik hem een trap in de ballen zodat hij wist wat hij me echt pijn had gedaan. Ik had om hem lopen janken! Ik was weggerend van iedereen en had daar heel erg zwak tegen een boom aangezeten, alleen maar omdat ik had gedacht dat hij dood was geweest. Ergens was ik heel erg blij dat hij nog leefde, natuurlijk was ik dat! Maar het voelde niet goed dat het allemaal op deze manier was gebeurd. Hij had gelogen over zijn dood, iets wat heel erg was! Ik nam het hem ook echt kwalijk. Ik begreep de laatste woorden van Eric niet zo heel erg goed, totdat ik hem een pistool op zag heffen. Hij wilde Jamy dood hebben! Dacht hij echt dat hij Divergent was? Jamy was dat niet. Dat wist ik haast wel zeker. Maar alsnog, al was hij dat, dan hoefde hij niet dood. Ik was niet blij met de keuze dat hij naar Amity was gegaan, mijn vader evenmin. Voordat ik goed en wel na kon denken wat er allemaal gebeurde bewoog ik zo snel mogelijk voor Jamy, in de hoop dat Eric niets zou doen. Hij zou me niet neerschieten, hij kon veel doen, maar dat zou niet gebeuren. Toch begreep ik niet wat er in die paar seconden gebeurden. Het ene moment stond ik op de plaats waar ik had gestaan, het volgende werd ik met volle kracht op de grond gegooid, hoorde ik een snerpend geluid van een pistool dat over werd gehaald door de ruimte, maar voelde ik ook een vreselijke pijn door heel mijn lichaam heen gaan. Ik wist niet precies in welke volgorde, maar ik wist wel meteen dat het niet goed was. Ik wist niet precies waar Eric op gericht had bij Jamy, maar ik was heel wat kleiner, dus bij mij was het heel wat verder naar boven gekomen. Ik greep onder mijn schouder, want dat was de plaats waar het pijn deed. Heel veel pijn. Het was nat, bloed, dat kon haast niet anders. Ik probeerde overeind te komen, iemand moest me helpen. Die kogel moest eruit. Ik kwam echter niet overeind. Niets in mijn lichaam leek te luisteren naar mijn hoofd. Alsof ik buiten mijn lichaam stond of alsof het van lood was gemaakt. Ik kreeg heel wat commotie mee, het gezicht van Jamy leek dicht bij het mijne te hangen en dat was het enige wat ik nog uit kon maken naast de zwarte vlekken die mijn visie begonnen te verbleken. Ver weg hoorde ik echt van alles, allerlei woorden, maar vooral mijn naam, volgens mij. Maar ergens kreeg ik het echt niet meer voor elkaar om daar op te reageren, om ook maar iets te doen. Ik wist dat dit het was, ik had nooit gedacht aan dood gaan. Daar was het leven veel te kort voor, maar ik wist dat dit precies was hoe het moest voelen. Er was nog geen gezicht wat ik voor me zag voordat ik mijn laatste adem uitblies. Het enige gezicht dat ik nodig had: dat van Cameron. 

Cameron.

Ik snapte niet echt waarom Eric dacht dat Jamy een Divergent was. In dat geval had hij het goede gedaan door een paar jaar geleden over te stappen naar Amity, maar ik kon me niet voorstellen dat Jamy net zo was als ik en ik snapte al helemaal niet waarom Eric zijn pistool had geheven en op Jamy had gericht! Hij wilde toch juist meer Divergents? Waarom zou hij dan een Divergent dood willen maken? Waarschijnlijk omdat het toch niet zo was. Hij wist dat Jamy gewoon normaal was en dat hij niks aan hem zou hebben, maar moest hij daarom dood? Wilde hij alleen maar doen alsof? Misschien was het allemaal wel één grote truc om iets te bereiken, maar Jamy betekende niks voor mij? Hij betekende wel wat voor Lotus en Lotus was wel heel belangrijk voor me, dus wie weet? Al snapte ik gewoon echt niet wat er nu gebeurde en ik begreep er nog minder van toen ik iets uit mijn ooghoeken zag bewegen. ‘Lotus!’ riep ik uit toen ik haar naar Jamy zag rennen en heel even leek alles in slow motion te gaan. Ik zag Lotus rennen, maar tegelijkertijd zag ik hoe Eric zijn vingers naar de trekker gleden en het schot afvuurde. Jamy was niet degene die geraakt werd, maar Lotus. De kogel raakte met veel impact haar lichaam en ze viel zelfs neer! ‘Lotus!’ schreeuwde ik opnieuw en ik rende meteen naar haar toe. Het maakte me niet uit dat ik mijn zicht op Eric kwijt was en dat hij nog een kogel af zou kunnen vuren, hij had Lotus geraakt! Jamy zat met een lijkwit gezicht naast zijn zusje en knielde zo snel mogelijk naast haar neer. Het bloed welde veel te snel op uit haar schouder en aan alles was te zien dat ze er al niet meer was. Dat de wond haar veel te goed had geraakt en dat we haar niet meer zouden kunnen helpen. Ik beet op mijn lip om te tranen tegen te gaan, maar ik wist dat het niet zou helpen. Lotus was dood! Eric had haar dood geschoten! Ik sloeg mijn armen om Lotus haar lichaam heen en trok haar dicht tegen me aan. Het bloed maakte me niet eens uit, het was Lotus! Nog maar een paar uur geleden hadden we vredig naast elkaar in bed gelegen en nu dit! Ik keek op naar Eric, wie duidelijk niet wist wat hij net had gedaan. Hij verdiende dit! Hij verdiende het om zich te beseffen dat hij degene was die Lotus had gedood! Het liefst wilde naar hem blijven kijken om dat besef langzaam te zien komen, maar ik hoorde een behoorlijke schreeuw en voor ik het door had, stortte de vader van Jamy en Lotus zich op Eric. Niet eens met een wapen, gewoon met de blote hand! Ik richtte me weer op Lotus en drukte mijn lippen voor de laatste keer tegen haar voorhoofd. ‘Ik houd van je,’ fluisterde ik zachtjes. Ik wist niet of ze ooit van mij had gehouden, maar het was goed zo. Ik had mijn woorden gezegd en ik had het vanmiddag aan haar kunnen laten zien.  ‘Wil je voor haar zorgen?’ fluisterde ik tegen Jamy. Het duurde even voordat hij leek te snappen wat ik bedoelde, maar uiteindelijk knikte hij. Ik gaf Lotus voorzichtig over aan hem en kwam langzaam overeind. Liam en Eric waren in gevecht en het zag er naar uit dat Liam zou winnen, wat betekende dat Eric op de grond lag en behoorlijk vaak werd geslagen. Ik veegde de tranen van mijn gezicht en haalde mijn neus op, waarna ik richting de twee liep. ‘Wacht!’ zei ik toen ik zag dat Liam nog een keer uit wilde halen en ik pakte snel zijn hand vast.  Tot mijn verbazing stopte hij, want hij zou met gemak door kunnen gaan. Ik zag Eric naar me kijken en ik wist niet of hij er dankbaar voor was dat ik Liam stopte, maar hij zou me dankbaarder zijn als ik hem door had laten gaan. ‘Hij verdient het niet om dood te gaan. Hij verdient het om met dit te leven, om er elke dag aan herinnerd te worden wat hij Lotus heeft aan gedaan en waar zijn strijd om macht hem heeft gebracht,’ sprak ik. Hij verdiende nog een veel erger leven dan dat en ik hoopte dat hij het zou krijgen.