Forum

Uiteindelijk zou dit haar thuis worden. Iets waar ze misschien even aan zou moeten wennen, maar het was makkelijker voor haar dan voor Arriana. De prinses zou haar eigen thuis achter moeten laten, haar ouders. Dat was bij Jillayne niet zo. Haar ouders waren al vroeg overleden, toen zij een jaar of twaalf was geweest al. Sindsdien had ze voor zichzelf gezorgd door zo hard mogelijk te werken. Toen had ze een baantje gehad bij de plaatselijke bakkerij, wat had betekend dat ze er vroeg uit had gemoeten en hard had moeten werken. Met een beetje geluk had ze soms een verband brood mee naar huis mogen nemen, waar ze toen heel erg blij mee was geweest. Als ze de donkere delen er van af had geschraapt, was het nog best te eten geweest en eten was altijd goed geweest, aangezien ze niet veel eten had gehad. Dat was beter geworden toen ze in het paleis had mogen werken. Toen had ze daar mogen verblijven en had ze eten gekregen. Het waren ook geen hele maaltijden geweest, maar het was veel meer geweest dan dat ze ooit geweest was en ze was ook nog altijd heel dankbaar voor alles wat ze had gekregen in het paleis. Ze nu ook nog steeds dankbaar dat Arriana haar mee had genomen. Niet alleen voor vanavond, maar waarschijnlijk voor de rest van haar leven. Ondertussen deed ze het echt niet meer voor het geld, want ze was ook echt vriendinnen met de prinses.

Ze knikte instemmend naar de jongen en ze keek naar haar vriendin. Zelf had ze nog nooit zo gedanst. Sterker nog, ze had geen idee hoe het echt moest. Haar vader had het haar vroeger willen leren, ondanks dat hij als simpele arbeider het ook niet geweldig had gekund. Dan hadden ze alle spullen in hun kleine huisje aan de kant geschoven, had hij haar op zijn tenen gezet en zo hadden ze dan samen door de kamer gedanst. Ze had het geweldig gevonden en ze had haar vader constant gesmeekt om nog een keer met haar te dansen, omdat ze er zo van had genoten. Al wist ze dat ze nooit zo zou kunnen dansen zoals Arriana dat zo deed. Ze stond zo recht en elegant, ze leek precies te weten waar ze heen moest. Natuurlijk lach dat ook deels aan de prins, die haar hoorde te leiden, maar toch leek ze te dansen alsof ze de hele dag door niets anders deed.

Haar aandacht werd weer getrokken door de jongeman, wie zijn best deed om vriendelijk te blijven en het gesprek gaande te houden en daardoor bleef ze twijfelen of hij wel wist wie ze was. Of hij niet dacht dat ze misschien een nichtje was van de prinses. Ze wist echter ook dat het niet beleefd was om zomaar weg te lopen, of hem af te wijzen. Het maakte haar enigszins ongemakkelijk, omdat ze het gevoel kreeg dat ze nu iemand aan het bedriegen was. Ze wilde echter ook niet onbeleefd over komen en dat herinnerde haar er aan dat ze antwoord moest geven op zijn vraag. ‘Het paleis is echt prachtig,’ antwoordde ze dan ook snel. ‘Alles. Deze zaal, de dinerzaal, de verblijven. Het is echt indrukwekkend.’ Ze had haar eigen kamer bekeken en ook die was haar niet tegengevallen, al kon een kamer haar eigenlijk niet tegenvallen. Het was niet veel geweest. Gewoon een bed, een kleine badkamer en een kast waar ze haar kleding in kwijt zou kunnen, maar meer dan dat had ze ook niet nodig. Het was een plekje waar ze in de avond zou kunnen slapen en waar ze zich klaar zou kunnen maken voor haar werkzaamheden aan het begin van de dag. De rest van de dag was ze toch druk bezig met de prinses en alles wat ze voor haar moest doen, dus vaak zou ze er niet zijn. Ze waardeerde echter wel het gebaar.

Achlys wist dat er veel meer in iemand om kon gaan dan dat er vanaf de buitenkant werd laten zien. Zijn ouders waren er altijd heel erg goed in geweest om geheimen te bewaren, om geen zwakte te tonen als die aanwezig was geweest. Hij kon zich nog goed herinneren dat toen zijn moeder ziek was geweest, hij er pas achter was gekomen toen hij haar in dagen niet meer had gezien. In eerste instantie was dat niet zo vreemd, want het was een groot kasteel en soms had ze andere verplichtingen, zelfs tijdens het eten in de avond. Pas toen ze er meerdere malen niet was geweest, had de jonge prins gevraagd waar zijn moeder was gebleven en waarom ze niet met hen had gegeten. Toen had zijn vader uiteindelijk verteld dat zijn moeder ziek was geweest en dat ze niet heel lang meer had gehad. Iets waar hij, als een jonge jongen van acht, kapot van was geweest. Toen had hij Aidan gelukkig gehad, die hem een beetje af had kunnen leiden. Achlys had het eigenlijk geheim moeten houden, maar hij had het toen kwijt gemoeten aan zijn beste vriend. De rest van het land was er pas achter gekomen toen hun koningin echt dood was geweest. Het was voor de meesten een schok geweest, maar Achlys had ondertussen al gedag kunnen zeggen.

Hij keek naar het meisje, waarbij hij nu dichterbij was dan dat hij in de hele dag was geweest. Ze bleef er echt prachtig uitzien, zeker nu hij haar van nog dichterbij kon bekijken. Haar blauwe ogen hadden iets hards, iets waardoor hij eigenlijk af zou moeten schrikken, maar ergens had hij het gevoel dat die hardheid er hoorde te zitten. Dat het een deel was van haar meisje. Hij hoopte dat het niet tegen hem bedoeld was en dat het meer was omdat ze niet blij was om hier te zijn, omdat ze misschien wel met iemand anders had willen dansen op dit moment. Hij wilde haar niet ongemakkelijk laten voelen, of haar het idee geven dat hij dit ook niet zag zitten. Op dit moment wilde hij enkel zijn best doen om vrienden met haar te worden en samen te bepalen hoe ze dit zouden kunnen doen, want het was niet zomaar iets wat ze aan zouden gaan. Het was een huwelijk. Een huwelijk tussen twee mensen die elkaar nauwelijks kenden. Dat zou het moeilijk maken, maar niet onmogelijk.

‘Weet je zeker dat je het een mooie kamer vindt, of zeg je dat puur uit beleefdheid? Ik heb liever een eerlijk antwoord,’ liet hij haar weten, terwijl hij haar een rondje liet draaien onder zijn armen. Als ze de kamer niets vond, dan wilde hij dat liever weten dan dat ze deed alsof ze het wel wat vond, alleen maar omdat ze geleerd had om een gegeven paard niet in de bek te kijken. Hij vond het belangrijker dat ze eerlijk tegen hem zou zijn, want was eerlijkheid niet iets wat belangrijk was in een relatie? Niet dat hun relatie een relatie was om een voorbeeld aan te nemen. Sterker nog, ze hadden nog niet eens een relatie en ze loog nu al tegen hem. Er was iets aan de blik in haar ogen waardoor hij haast zeker had geweten dat ze niet eerlijk tegen hem was geweest.

Ondertussen hadden meer mensen zich op de dansvloer gevoegd en dansten er steeds meer mensen rond hen. Hij keek heel even om zich heen of hij zijn beste vriend misschien ergens stond te dansen, maar hij zag hem aan de kant van de zaal staan, pratend met een jong meisje en na een paar seconden herkende hij het gezicht van de bediende van de prinses. Hij trok zijn wenkbrauwen op en keek naar Arriane. ‘Je hebt je bediende meegenomen?’ vroeg hij, met een duidelijke afkeer in zijn stem. Wie nam er nou een bediende mee naar een feest? Het belangrijkste feest van de komende tijd zelfs! 

De jongen die naast haar stond was oprecht aardig en hij leek met haar te willen praten, anders had hij al de keuze gehad om weg te lopen en naar een ander meisje te lopen. Iets waar hij vast veel succes bij zou krijgen, wist Jillayne. De jongen was charmant, hij zag er goed uit en hij leek ook nog eens heel erg vriendelijk te zijn. Ze wist dat hij vanmiddag naar haar had gekeken, al was het maar voor een paar seconden geweest. Misschien herkende hij haar ook wel, maar in dat geval was het niet gebruikelijk voor hem om met haar te praten alsof ze een gast was, want dat was ze officieel niet en dat zou hij dan ook moeten weten. Of de jongen had echt een slecht geheugen, maar dat was hem dan nu vergeven. Het was ook moeilijk om iemand die met haar wilde praten, te negeren of in twijfel te nemen. Misschien wilde hij echt alleen maar aardig voor haar zijn.

‘Oh, wat is de mooiste ruimte van het kasteel?’ vroeg ze nieuwsgierig, misschien wel te. Ze had geen idee wat de mooiste ruimte was en stiekem wilde ze het heel graag weten, maar ze zou het vast een keer zien als ze hier zou blijven, waar ze haast vanuit ging. Als de prinses en de prins zouden trouwen, en zij hier zou mogen blijven als Arriana haar bediende, dan zou ze de ruimte vanzelf een keer tegenkomen. Ze was er echter wel nieuwsgierig naar, omdat ze deze ruimte al prachtig vond en de tuinen ook, zoals de jongen al zei. De tuinen waren inderdaad prachtig en die had ze nog deels kunnen zien vanuit haar eigen kamer. Door dat uitzicht had ze zich gerealiseerd waarom de prinses er zo van hield. Ze knikte, nog altijd met haar ogen gericht op de dansvloer. ‘Dat klopt. Het kasteel waar ik werkte voor de koninklijke familie is ook echt prachtig, maar de omgeving ook. Het kasteel zelf ligt iets op een berg en de stad is er eigenlijk omheen gebouwd,’ legde ze glimlachend uit, terugdenkend aan de smalle, hoge straatjes en de steile trappen die er waren. Ze keek opzij naar de jongeman, bang dat ze nu teveel over haar eigen stad had gepraat en dat hij zich nu beledigd zou voelen. ‘Maar het is hier ook echt heel mooi. De reis hierheen was prachtig.’ Er waren zoveel verschillende landschappen geweest waar ze doorheen hadden gereden, waardoor het constant een verrassing was geweest als ze uit het raam had gekeken.

Nu ze weer naar de jongen keek, besefte ze zich dat ze zijn naam niet eens wist. Ze had hem nooit gehoord, of ze had niet opgelet toen de namen werden genoemd, maar ze wist haast zeker dat ze de naam simpelweg nooit te horen had gekregen. Ergens zou ze heel dom over komen om er nu naar te vragen, maar het zou nog veel dommer zijn als ze met hem zou blijven praten, zonder te weten wat zijn naam nou precies was. ‘Excuseer me voor de domme vraag, maar volgens mij heb ik nooit uw naam te horen gekregen.’ Ze had niet eens getwijfeld om de jongen beleefd aan te spreken. Het was iets wat er automatisch uitrolde, omdat het beleefd was en omdat ze iedereen al zo aansprak, al jaren lang. Het enige moment waarop ze het niet deed, was als ze bij Arriana was. Die had haar vaak genoeg duidelijk gemaakt dat ze haar gewoon aan mocht spreken als ieder ander. Iets wat aan het begin wel even wennen was geweest, maar nu deed ze niets anders. 

Er was gewoon iets aan haar geweest waardoor Achlys had gedacht dat ze niet eerlijk tegen hem was geweest over de kamer. Blijkbaar had hij het verkeerd begrepen, of verkeerd gezien, want de prinses voelde zich duidelijk beledigd dat hij aan haar woorden had getwijfeld. Er was gewoon iets aan haar uitdrukking geweest waardoor hij had gedacht dat ze de kamer als mooi had bestempeld, omdat hij dat van haar had willen horen. Hij had liever willen horen wat ze er echt van had gevonden. Als ze iets niet leuk had gevonden, zoals het uitzicht of de kleuren, dan zou hij dat voor haar aanpassen. Dat was binnen een dag vast gebeurd en als het dan wel allemaal naar wens zou zijn, dan zou het in zijn ogen goed zijn. Jammer genoeg was het meisje nu duidelijk beledigt en herhaalde ze nog een keer dat ze het echt een mooie kamer vond, met een mooi uitzicht op de tuin. Achlys knikte maar, omdat hij het gevoel had dat als hij nu nog iets anders zou zeggen, ze waarschijnlijk nog duidelijker zou maken hoe eerlijk ze kon zijn en hij had het gevoel dat hij die eerlijkheid niet zou kunnen waarderen.

Zijn ogen bleven nog even hangen op het dienstmeisje van de prinses, waar Aidan nog steeds mee praatte. Hij had geen idee wat zijn vriend in het meisje zag. Hij wist wel zeker dat hij haar nog herkende, want hij was er vanmiddag bij geweest en Achlys had hem zien kijken naar de bediende van de prinses, maar daarom juist was het vreemd om Aidan met hem te zien praten. Het was ten eerste al niet gebruikelijk om een bediende mee te nemen naar een feest, laat staan dat zijn beste vriend er nu mee praatte. Misschien dat het voor Arriana normaal was, maar Achlys zelf vond van niet. Hij liet zijn lakeien hier toch ook niet rondlopen in feestelijke kleding en praten met zijn gasten? Het was iets wat volgens hem niet hoorde.

Hij trok zijn wenkbrauwen op om wat de prinses allemaal zei. Ze was er duidelijk niet van gecharmeerd dat hij er een opmerking over maakte en ze was ook heel duidelijk in haar standpunt, over dat ze vrije keuzes mocht maken, dat ze haar personeel als mensen wilde behandelen en dat ze leuke mensen om haar heen wilde hebben, omdat ze niet de hele avond achter hem aan wilde hollen. De woorden raakten hem wel degelijk, maar ze stonden momenteel tussen een hoop anderen te dansen en hij zou dan ook de schijn op moeten houden. Iets wat hij gelukkig nog kon, omdat hij dat mee had gekregen van zijn familie. Daarom was de glimlach op zijn gezicht ook niet weggegaan tijdens het pleidooi van de prinses.

 Hij nam haar iets dichter tegen zich aan en boog zich naar haar toe, zodat zijn woorden niet zo snel bij iemand anders op konden vallen. ‘Ten eerste vind ik het een groot verschil om een bediende te behandelen als een mens, of als een gast. Ten tweede is die toestemming niet aan mij gevraagd en voor zover ik weet, is dit nog altijd míjn feest en mijn kasteel, dus ik weet niet van wie jij de toestemming hebt gekregen prinses, maar deze dingen horen wel via mij te gaan,’ fluisterde hij in haar oor. ‘Oh, en ten derde, als je zo gevoelig bent over je eigen keuzes, zou ik nog maar eens nadenken over waarom je hier bent, want momenteel heb je geen vrije keuze.’ Hij ging weer rechtovereind staan en bleef met haar dansen, aangezien geen van hen het op dit moment kon maken om weg te gaan. Iets wat hij wel wilde, aangezien de prinses duidelijk een heel kort lontje had.

Een jongen wiens favoriete plek de bibliotheek was. Dat had Jillayne nog niet vaak gehoord. Uiteraard hadden ook haar werkgevers een grote bibliotheek gehad, maar ook veel gasten die over de vloer waren gekomen. Prinsen, hertogen, baronnen. Genoeg jongens en mannen, maar ze had nooit echt gehoord dat iemand de bibliotheek een mooie plek had gevonden. Ze hadden het er misschien mooi uit zien vinden, maar iets in haar zei dat deze jongeman het niet alleen had over de hoge kasten en kroonluchters, waarvan ze vermoedde dat die er waren, maar ook over de vele boeken en prenten die daar waren. Ze glimlachte om het plaatje dat ze in haar hoofd had gevormd. ‘Ik hoop dat ik de bibliotheek ooit kan bekijken. Als het uw favoriete plaats is, dan zal het wel een mooie plek zijn.’ Al bleef dit hele paleis een plaatje. Toen pas snapte ze dat hij ergens voor studeerde, in dit paleis. ‘Ik wil niet onbeleefd zijn, maar ik dacht dat u bij het hele gezelschap van de prins hoorde? Als ik het vragen mag, waar studeert u voor?’

Ze keek voor een paar seconden naar de jongen en zijn warrige haar, waardoor ze opnieuw moest glimlachen. Hij deed duidelijk zijn best om het zo netjes mogelijk over te laten komen, maar zijn haar leek niet echt mee te werken en ergens vond ze het heel vermakelijk hoe hij de plukken een beetje bij zich wilde houden. Zijn stem zorgde er echter voor dat ze haar aandacht er snel weer bij had. Hij wilde haar oude woonplaats bezoeken. Nou ja, hij wilde de stad bezoeken en dat was ook vrij logisch, want het was een mooie stad om te zien.  ‘Als u ooit eens de gelegenheid krijgt, dan zou ik zeker gaan. Het is de moeite waard. Oh, en aan het begin van de stad, op een klein pleintje, is een heerlijk bakkertje. Het is maar gewoon brood, maar wel het beste brood wat we hebben,’ verzekerde Jillayne hem. Het was vers, de korst kraakte, het was gewoon precies wat iemand wilde als hij vers brood wilde hebben. Ze was er vroeger heel erg vaak gekomen, zelfs toen ze in het paleis had gewerkt was ze er soms nog langs gegaan. Niet om brood te halen voor de familie, want die hadden hun eigen leveranciers, maar voor haarzelf en heel soms had ze het met de prinses gedeeld, samen op de kamer.

Toen hij haar eerst zijn naam vertelde, Aidan, en vervolgens haar naam opnoemde, kleurden haar wangen rood. Het kwam niet vaak voor dat iemand in één keer haar naam onthield. Daar was ze niet belangrijk genoeg voor en eigenlijk nam ze het ook nooit iemand kwalijk, maar Aidan wist haar naam nog wel. ‘Dat klopt, Jillayne Maria Moore,’ zei ze met een lichte glimlach, al waren haar namen niet zo belangrijk als die van hem, gokte ze. ‘Maar Jillayne is goed genoeg.’ Dat was hoe iedereen haar noemde, niemand zou haar ooit aanspreken met haar volledige naam, maar bij wie deed iemand dat nou nog wel?

Haar ogen gleden voor even naar de dansvloer en ze zag dat het niet al te goed ging met de prins en prinses. Arianna leek alles behalve blij te zijn en ook Achlys leek moeite te hebben om de schijn op te houden. Toch ging haar interesse op dit moment weer naar Aidan, ondanks dat het haar werk was om de prinses bij te staan.

Dit was toch belachelijk? Waar haalde ze het lef vandaan om een bediende mee te nemen naar zijn feest? Hun feest! Als ze het van te voren bij hem had gemeld en uit had gelegd dat ze het had gewild, had hij er ongetwijfeld anders op gereageerd, maar ze had hem zojuist afgeschilderd als iemand die een bediende niet behandelde als een mens en dat was absoluut niet waar. Hij erkende zijn bedienden en hij hield vaak genoeg rekening met een vervelende situatie, maar iemand meenemen naar een feest alsof het een gast was? Dat ging in zijn ogen gewoon te ver en Achlys snapte niet dat de prinses dacht dat ze dit zomaar kon doen. Ze was hier pas een dag en nu al dacht ze dat alles en iedereen het wel met haar eens zou zijn. Niet dus.

Natuurlijk was de prinses het niet eens met zijn woorden en hij liet haar woorden maar over zich heen komen, aangezien hij niet teveel aandacht wilde trekken van de gasten, maar makkelijk was het niet. Hij had haar al lang onderbroken als het had gekund en dan had hij haar ook flink duidelijk gemaakt dat dit niet kon én dat hij tevens helemaal geen slechte prins was, die zijn zaken niet op orde had. Hij wist wel zeker dat ze dit nu allemaal ter plekken verzon en dat zijn mensen ook geen weet hadden gehad van de bediende die nu mee was.

‘Mijn kasteel en mijn zaken lopen prima op orde. Die van mij nog wel, maar ik zal eens kijken hoe lang dat nog goed gaat als ik mijn bediendes ook naar het feest laat komen. Of beter nog, waarom zal ik niet mijn hele garderobe aan ze uitlenen? Het zijn toch allemaal mensen? Wat maakt het dan nog uit?’ Misschien dat ze zo wel eens door zou hebben hoe belachelijk ze klonk. Er was een lijn tussen bedienden en de werkgevers en Achlys vond dat die lijn gewoon duidelijk moest zijn. Wist hij veel wat de bediende van de prinses nu allemaal zou doen, omdat ze als gast op zijn feest rondliep.

 Hij klemde zijn kaken stevig op elkaar toen de prinses over zijn grootvader begon. Dat ze het gelijk in het verleden moest zoeken en hem moest beledigen, schoot bij hem in het verkeerde keelgat, maar hij probeerde in zijn hoofd tot tien te tellen om zo tot de volgende woorden te komen: ‘Je bent geëxcuseerd.’ Hij liet haar los en liep zelf al een andere kant uit, helemaal klaar met de prinses en wat ze net had gezegd. Zijn grootvader was wreed en cru geweest. Hij had mensen met gemak een doodstraf opgelegd, had zijn bediendes, in tegenstelling tot wat de prinses van Achlys dacht, wel behandeld alsof het levenloze wezens waren. Hij stond er om bekend om kil en wreed te zijn, maar Achlys was niet zo en dat de prinses het lef had om het recht in zijn gezicht te zeggen, nam hij haar heel erg kwalijk. Hij kon het echter niet laten zien, want ze waren op een feest. Hun verlovingsfeest nog wel. Hij liep zo snel mogelijk langs de gasten de tuin in, in de hoop dat daar minder mensen zouden zijn. Hij gokte dat dat het geval zou zijn, aangezien hij de tuin speciaal leeg had gelaten voor vanavond. 

‘Wie weet,’ sprak Jillayne zachtjes. Als ze constant bij de prinses in de buurt zou moeten blijven, wat eigenlijk haar hele werk wel omschreef, zou ze er niet heel erg vaak komen. Misschien als Arriana er heen wilde gaan, maar niet omdat zij er zelf persoonlijk heen zou willen. Daarnaast was ze niet de beste in het lezen. Ze had het wel eens geprobeerd en de prinses had haar een hoop geleerd, maar het ging lang niet zo vloeiend. Misschien dat ze ooit een boek zou kunnen pakken en het weer zou proberen, maar op dit moment was haar werk het belangrijkste, net zoals de prinses.

‘Raadsman?’ herhaalde ze, duidelijk onder de indruk. Hij zou de aanstaande koning mogen helpen, adviseren. Dat was iets waar je, waarschijnlijk, veel voor moest studeren. Hij zou waarschijnlijk een hoop regels en wetten moeten kennen, gokte Jillayne. Ze had wel gedacht dat deze jongeman een belangrijke afkomst had, of dat hij van adel was, maar raadsman van de koning? Ze had hem eerder op de dag natuurlijk ook gezien, maar toen was dat idee niet door haar hoofd gegaan. Misschien ook wel omdat ze heel snel weg had gekeken, vooral toen ze had gemerkt dat hij haar kant op had gekeken.

Een glimlach verscheen op haar gezicht toen de jongeman zei dat hij haar advies op zou volgen als hij ooit naar de stad zou gaan waar zij vandaan kwam. Misschien was het maar een formeel iets om te zeggen, maar ze kreeg het idee dat hij echt naar haar had geluisterd en dat was fijn om te denken, aangezien het nou niet vaak gebeurde dat iemand naar haar luisterde, niet naar de dingen die ze uit zichzelf vertelde tenminste. Als het ging over de prinses, was het een heel ander verhaal.

Toen hij haar vroeg om te dansen, wist ze niet zo goed wat het antwoord nou moest zijn. Natuurlijk wilde ze dansen, maar al te graag zelfs. Al vanaf het moment dat ze alle anderen had zien dansen, had ze de dansvloer op gewild. Ze had alleen niet gedacht dat iemand haar zou vragen om te dansen. Nu was er iemand die het wel deed, een hele knappe jongeman wie ook nog eens de raadsman van prins Achlys zou worden, en wist ze zich eigenlijk geen houding te geven. Ze was uiteindelijk maar een bediende van de prinses, die hier eigenlijk niet eens hoorde te zijn. Tenminste, niet op deze manier. Toch won haar nieuwsgierigheid naar het dansen het van de regels waar ze zich eigenlijk toch al niet aan had gehouden vandaag. ‘Ik zou graag met je dansen,’ zei ze zacht. ‘Al kan ik niet beloven dat ik zo sierlijk dans als ieder ander hier.’ Alle lessen die de vrouwen hier hadden gehad? Die had zij nooit gekregen. Ze had enkel toegekeken bij Arriana en haar lessen.

De tuin, zoals hij had verwacht, was volledig leeg. Ondanks dat er wel vele lampen hingen en hij de muziek van buiten kon horen, had Achlys het idee dat hij hier een tijdje in zijn eentje kon zitten om na te denken over wat er allemaal was gebeurd in die paar korte minuten. Dit was alles was hij bang voor was geweest. Dat er geen klik zou zijn en dat ze elkaar niet zouden kunnen luchten. Ze bleef een prachtig meisje, maar dat nam niet weg dat ze nou niet bepaald een geweldig persoon was. Ze was hier nog niet eens één dag en ze dacht al dat zij hier haar eigen regels kon maken. Dat ze haar bediendes mee kon nemen naar een feest waar ze hun verloving zouden vieren, hoe erg die verloving misschien ook was. Achlys snapte simpelweg niet waar ze het lef vandaan haalde.

Hij liet zich zakken op de rand van de fontein en keek bedenkelijk naar het kasteel. Hij hoopte dat de anderen het naar hun zin hadden, dat zij in ieder geval genoten van het feest waar hij en zijn personeel hard voor hadden gewerkt. Hij deed het immers niet. Hij had geen idee waar Aidan was op dit moment. Hij had hem zien praten met de bediende van Arriana, maar hij wist niet of hij dat nog steeds aan het doen was. Misschien probeerde hij haar wel met zijn vriendelijkheid weg te krijgen. Hij zag vast ook wel dat ze hier gewoon niet hoorde?

Zuchtend staarde hij om zich heen, niet wetend wat hij nu zou moeten doen. Hij zou uiteindelijk weer naar binnen moeten en hij zou ook naast Arriana moeten staan, zeker als mensen hen zouden willen feliciteren met de verloving. Dan zouden ze samen vrolijk naast elkaar moeten staan en doen alsof er helemaal niks aan de hand was, terwijl er van alles aan de hand was. Ze hadden niks met elkaar gemeen en zelfs op het front van de regels leken ze het niet eens te zijn. Als zelfs dat al een probleem zou worden, hoe zou het dan later moeten gaan? Het zou hoe dan ook verschrikkelijk worden, daar was hij nu wel van overtuigd. Hij wist ook niet waar de prinses nu heen was gevlucht, of wat ze van plan was, maar hij hoopte dat hij weer terug zou komen.

Achlys kwam overeind en liep langzaam weer terug naar binnen. Hij zocht naar zijn vriend, in de hoop dat hij hem een soort van goed advies zou kunnen geven. Uiteindelijk vond hij hem, nog steeds bij de bediende van de prinses en het leek er op dat ze het iets te gezellig hadden. Het leek er zelfs op dat zijn vriend het meisje ten dans vroeg. Achlys wist niet waar het vandaan kwam, maar hij liep naar de twee toe en legde zijn hand op de schouder van zijn vriend, waarna hij kuchte. ‘Aidan, kan ik je even spreken?’ Hij glimlachte licht naar het meisje. ‘Excuseer me, maar dit is belangrijk.’