Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Constrained

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Toen Maerlynn Aurora hoorde praten over het dorp keek ze gelijk op. Voorzichtig schuifelde ze wat naar voren, en schonk maar wat water in. Wat moest Aurora nou in het dorp? Ze gaf niks om de mensen daar. Kort wierp Maerlynn een blik op Tyrrell. Hij was gesloopt, net als zijzelf. De nacht hakte er goed in bij beide, en zeker omdat dit niet de eerste nacht is die zo verliep. De eerste nacht hier, toen de stal waar Maerlynn in lag in brand vloog, verliep ook al onrustig. Een kleine gaap verliet haar mond. Ze had er moeite mee om nog een vrolijk gezicht op te zetten, aangezien al haar spieren tegenwerkte voor haar gevoel. Ze wendde zich af van de tafel en botste vervolgens vol tegen Lilian aan. De waterkan kwam met een doffer klap op het tapijt terecht, waar een enorme donkere plek van het water op verscheen. 'Sorry Lilian, ik zag je helemaal niet,' zei Maerlynn ietwat geschrokken. 'Fenton!' Hoorde Maerlynn de koning boos zeggen. Langzaam draaide ze zich om. 'Sorry, ik zal het gelijk opruimen,' mompelde ze. Het zachte gegiechel van Aurora zorgde ervoor dat Maerlynn haar vuisten balde. Waarom moest ze nou overal op reageren? In de tussentijd dat ze zo stond te piekeren was Lilian al heen en weer gegaan om doeken te halen. 'Bedankt,' zei ze toen ze de doeken aannam. Gauw hurkte ze neer en begon ze het tapijt schoon te maken. 'Laat dit niet nog eens gebeuren, grietje,' bromde de koning. 'Ik zal mijn best doen... Majesteit.'
Het spookte steeds door haar hoofd heen dat Aurora naar het dorp ging. Het dorp waarin haar vrienden leven en haar moeder... Haar ogen werden groot toen ze zich iets besefte. Ze kon aan Tyrrell vragen of hij naar haar moeder wilde gaan om haar te vertellen dat het goed ging met haar. Haar moeder was waarschijnlijk doodongerust, wat ze wel vaker was wanneer Maerlynn zo lang van huis wegbleef. Er verscheen een zwakke glimlach op haar gezicht bij die gedachte. Het geruststellen van haar moeder was het enige wat Maerlynn van Tyrrell wilde. Hij hoefde haar niet zoveel te helpen, al waardeerde ze het wel. Maar het geruststellen van haar moeder was het enige wat ze echt wilde. Haar moeder verdiende het niet om te lijden of om bezorgd te zijn.
Het ontbijt verliep verder wel normaal naar haar idee. De koning praatte ontzettend veel over het paleis en het land, iets wat niemand hoefde te horen. Hij schepte altijd zoveel op over hoe geweldig het hier was. Schotland was ook wel geweldig, maar niet als je onder gezag van deze koning leefde. Het land zelf was schitterend, en Maerlynn droomde er altijd al van om te paard het land door te reizen. 'Maerlynn?' Geschrokken keek ze op toen er iemand tegen haar begon te praten. 'Gaat alles wel goed met je? Je ziet zo... Bleek,' zei Lilian ietwat bezorgd. Maerlynn knikte met gefronste wenkbrauwen. 'Het gaat prima, echt,' antwoordde ze. Maerlynn was kapot, maar dat wilde ze liever niet zeggen. Het kostte haar daarom ook veel moeite om een geloofwaardige glimlach op te zetten. Hoe graag ze ook haar bed in wilde kruipen, het kon gewoon niet.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het gegiechel van Aurora nadat Maerlynn de waterkan per ongeluk op de grond liet vallen irriteerde hem mateloos. Hoe dan ook hield hij zijn mond, desondanks hij het liefst wilde zeggen dat ze moest ophouden met het getreiter waarmee ze al een tijdje bezig was. Keer op keer tegen haar ingaan was geen optie sinds iedereen bij hen aan tafel zat. Ook al wilde Tyrrell haar zo vaak mogelijk helpen, soms moest ze het alleen doen voor het opviel waar hij eigenlijk mee bezig was. Hij deed niets verkeerd, integendeel, hij zorgde ervoor dat Maerlynn nadat hij weer vertrok veilig en wel naar huis kon gaan. Door de plannetjes die de koning uitvoerde moest hij daar echter wat moeite voor doen, hoewel die moeite geen probleem was voor hem. Een bed delen met een bloedmooi meisje voor haar veiligheid was geen straf voor hem en ook het aanleren van boogschieten bezorgde hem vermaak. Hij profiteerde er niet van, maar erg vond hij het zeker niet. Aurora daarentegen vond zijn goed hart iets minder fijn, al moest ze zich erbij neerleggen. Het was hoe hij was.

Het ontbijt was al snel afgelopen waarover hij meer dan tevreden was. Tijdens de loop van het ontbijt had hij alle woorden die er vielen simpelweg genegeerd, hoewel dat niet volledig zijn intentie was. Hij was zodanig vermoeid dat de woorden langs hem voorbij vlogen en hij amper hoorde wat voor onderwerpen besproken werden. Bijna iedereen verliet de tafel, behalve de koning van Schotland die nog even bleef doorpraten met zijn vader, de koning van Engeland. "Ga je mee naar buiten toe? Het weer is lekker vandaag," stelde Evelyn aan hem voor. Tyrrell kon niet anders dan haar aanbod weigeren, het was zijn kleine zusje waartegen hij amper 'nee' kon zeggen. Ze had een bepaalde blik in haar ogen die hem altijd wist te overhalen en hij was er bijna zeker van dat ze het expres deed. Bovendien kon de gezonde buitenlucht hem goed doen, hem iet of wat van zijn vermoeidheid verhelpen of het toch in ieder geval te verminderen. "Ja, is goed," antwoordde hij uiteindelijk waardoor er een glimlach ontstond op haar gezicht.
In een mum van tijd bevonden ze zich buiten in de grote tuin van het kasteel waar ze wat wandelden. "Ik zal blij zijn als we terug in Engeland zijn," mompelde Evelyn die het blijkbaar ook niet naar haar zin had. "Daar vertel je mij wat." Tyrrell keek ernaar uit om weer naar Engeland toe te gaan en daar zijn leven weer te leiden zoals het was, zonder Aurora, zolang het nog mogelijk was. "Vind je het niet gezellig met Aurora dan?" grinnikte Evelyn waardoor Tyrrell even met zijn ogen rolde. "Ik vraag me af of het überhaupt wel mogelijk is om het gezellig te hebben met haar. Het enige wat ze kan is zeuren en moeilijk doen," mompelde hij. "Ach, jullie zijn nog niet eens getrouwd en er zijn nu al relatieproblemen. Ik begrijp je wel hoor, tegen mij is ze ook niet super aardig. Maar nu we toch bezig zijn, jij kan het wel goed vinden met dat ene meisje, hé? Wat was haar naam ook alweer? Maerlynn?" vertelde Evelyn grijnzend. "Ze is gewoon aardig," antwoordde Tyrrell. Wat moest hij anders zeggen? Daarnevens was het geen onderwerp waar over wilde praten met zijn vijftienjarige zusje. "Oh, vind je haar echt alleen maar aardig?" Evelyns woorden klonken grinnikend en vooral plagend. "Je bent irritant, Evelyn. Ik ga het hier niet met jou over hebben," antwoordde Tyrrell die het vertikte een deftig antwoord te geven op haar vraag.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Het ontbijt was inmiddels afgelopen en Maerlynn begon met het afruimen van de tafel. Ze had er totaal geen zin in, maar het moest gebeuren. Maerlynn wilde liever niet dat de koning boos zou worden of zo. Met een stapel borden liep Maerlynn richting de keuken. Lilian was druk bezig met het schoonmaken van het servies, en had overal kleine stapeltjes van gemaakt. 'Zal ik het even wegzetten?' Vroeg Maerlynn, wijzend naar de stapeltjes schoon servies. 'Oh, dat hoeft niet hoor,' zei Lilian zonder op of om te kijken. 'Ach, het scheelt jou weer wat.' Ze nam het servies en zette het netjes terug in de kast, op de plaatsen waar het hoorden. Lilian helpen met opruimen was voor haar geen probleem, aangezien Lilian haar handen al vol had met haar werk. Plotseling schoot er weer door Maerlynn's hoofd wat er net aan de eettafel werd besproken. Aurora zou met Tyrrell naar het dorp gaan. Haar ogen werden wat groter. Ze moest hem nog vinden voordat hij erheen zou gaan. 'Eh Lilian, ik kom zo terug!' Riep Maerlynn, die al bijna buiten de keuken stond.
Nadat ze het hele kasteel had doorgezocht, hoorde ze buiten wat stemmen. Met snelle passen liep ze richting haar slaapkamerraam, en zag ze twee mensen buiten lopen. Tyrrell en Evelyn. Er ontstond een zwakke glimlach op haar gezicht, en zo snel als ze kon liep ze de trap af. Ze opende de deuren die leidden naar de tuin en voelde de warme zonnestralen weer in haar gezicht schijnen. Ze stapte naar buiten toe en zag vanaf een afstandje dat de twee een gesprek voerden. 'Tyrrell!' Maerlynn versnelde haar pas en stond uiteindelijk voor ze. 'Eh sorry Tyrrell,- prins Tyrrell bedoel ik, maar ik wilde je wat vragen.' In het bijzijn van Evelyn gedroeg Maerlynn zich gewoon hoe het hoorde. Ze sprak Tyrrell netjes aan bij zijn titel, aangezien ze niet wist hoe streng zijn familie daar op lette. 'Ehm, je ging toch straks met Aurora naar het dorp toe?' Vroeg ze voorzichtig. 'Ik vroeg mij namelijk af of je iemand wat kon vertellen namens mij. En met iemand bedoel ik mijn moeder.'' Kort glimlachte ze naar hem, maar algauw ging ze verder. 'Ze is nogal ongerust doordat ik nu hier verblijf, en dat weet ik omdat ik de tweede dag van jullie verblijf snel naar huis was gegaan om te kijken hoe het was met haar. Ze is altijd ongerust als ik langer wegblijf van huis, maar dit is in haar ogen natuurlijk extreem lang. Zou je alsjeblieft langs mijn moeder willen gaan om te vertellen dat het gewoon goed met mij gaat zodat ze zich geen zorgen hoeft te maken om mij?' Even viel ze stil, denkend over wat ze nog meer kon zeggen. 'Oh, mijn moeder bezit een bakkerij, dus daaraan zal je ons huis wel herkennen. Als je dat voor mij zou willen, dan... Dan ben ik je nog dankbaarder dan ik al was,' eindigde ze haar verhaal. Ze haalde diep adem en vouwde haar handen voor haar lichaam in elkaar. Eigenlijk vond ze het te belachelijk voor woorden dat ze dit aan hem vroeg. Hij had al zoveel voor haar gedaan in zo'n korte tijd, en dan wilde ze dat hij nóg wat ging doen voor haar?

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Waarom ben je altijd zo mysterieus, Ty? Het is irritant."
De stem van zijn zusje maakte dat hij even met zijn ogen rolde. Het was gewoonweg een onderwerp waar hij het liefst niet over sprak, vooral omdat hij zelf nogal in de war was. Hoe dan ook, mocht Evelyn er niet zo over doorzeuren. Het was niet dat hij wat zou vertellen over zijn gevoelens, waar hij overigens nog niet over wist of hij die überhaupt had, waren.
"Jij bent irritant. Ik vertelde je een aantal seconden geleden dat ik er niet over wil praten. Ik vraag toch ook niet aan jou met welke jongens jij uithangt?" ging Tyrrell tegen haar in. Het was zo, dit was geen onderwerp waar hij het met zijn zusje over wilde hebben. Hij vond de aanwezigheid van Maerlynn zeer prettig, sterker nog, ze was de enige persoon die hij in Schotland had leren kennen waar hij zich echt goed bij voelde.
"Nou, ik wil gerust zeggen met welke jongens ik uithang als jij zegt dat je Maerlynn leuk vindt," grinnikte Evelyn waardoor Tyrrell haar een waarschuwende blik gaf. "Komaan Tyrrell. Ze is helemaal jou type. Ze is aardig, bloedmooi en iedereen kan zien hoe goed je het met haar kan vinden," vertelde Evelyn vervolgens. Het enige wat Tyrrell deed was zijn schouders ophalen. "Wat heeft het voor zin Eve? Het staal al lang vast dat ik binnenkort met Aurora moet trouwen," mompelde Tyrrell.
"Is dat een bekentenis?" vroeg Evelyn met een zeer hoopvolle glimlach op haar façade. "Maar er is voor alles een oplossing, nietwaar? Je vind overal wel een oplossing voor, dus waarom niet voor deze situatie?" vertelde Evelyn. Tyrrell vond het zeer aardig van zijn zusje dat ze de moeite deed om hem moed in te spreken, maar het had geen zin. Hun vader was ontzettend koppig, vooral wanneer het om het huwelijk van Tyrrell ging. "Je weet hoe vader is," mompelde hij als antwoord.
Hij keek op door enkele voetstappen die hij vanuit de verte hoorde aankomen. Een zwakke glimlach werd op zijn gezicht getoverd door het geratel van Maerlynn. Hij vond het zeer vermakelijk hoe stuntelig ze overkwam in gesprekken, vooral tijdens conversaties waar anderen bij waren in plaats van alleen hij en Maerlynn zelf.
"Ja?" antwoordde hij toen de jongedame aan hem verduidelijking vroeg of hij daadwerkelijk met Aurora de stad in ging. Het stond inderdaad op zijn planning, hoewel hij er zeer weinig zin voor vertoonde. Het liefst bleef hij bij het kasteel en hing hij wat rond in de tuin of verbleef hij voor de rest van de dag in zijn kamer. "Ja, natuurlijk. Dat is het eerste dat ik zal doen wanneer ik in het dorp ben," verzekerde hij haar. Het was geen moeite voor hem. Hij was zelfs ontzettend blij met het feit dat hij Maerlynn met iets kon helpen en hij daardoor haar moeder een stuk minder ongerust maakte.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Op dat moment ging er van alles om in Maerlynn's hoofd. Aan de ene kant vond ze het te idioot voor woorden dat ze dit aan Tyrrell vroeg na alles wat hij al voor haar had gedaan. Daardoor voelde het ook niet echt goed dat ze het had gevraagd. Het leek in haar ogen wel alsof ze gebruik maakte van de situatie, wat eigenlijk ook wel een beetje was. Aan de andere kant vond ze het juist goed dat ze het aan Tyrrell vroeg, omdat ze gewoon al wist dat hij opkeek tegen de rondleiding die hij zou krijgen door het dorp en dit was dan wel een manier voor hem om eronderuit te komen.
Een gevoel van opluchting ging er door Maerlynn heen toen Tyrrell zei dat hij zeker naar haar moeder zou gaan. Het idee dat haar moeder nog een paar dagen gespannen in de keuken stond vond ze geen prettige gedachte, maar nu Tyrrell naar de bakkerij ging om haar moeder gerust te stellen, kon ze weer met een gerust hart verder met haar "werk" op het kasteel. Haar ogen begonnen ietwat te twinkelen en de glimlach op haar gezicht was breed en ontspannen. 'Ontzettend bedankt eh, prins Tyrrell. Je wilt niet weten hoe blij ik nu ben.' Ze keek kort van Tyrrell naar zijn jongere zusje, en haar blik bleef kort rusten op Evelyn. Het was een schitterende griet om te zien, daar kon ze moeilijk omheen. Ze had wel iets weg van haar broer, maar het was niet veel. Tyrrell en Evelyn leken ook qua gedrag niet echt op elkaar, maar dat nam Maerlynn alleen maar aan op basis van haar waarnemingen.
De korte stilte die er viel maakte haar ietwat verlegen. Maerlynn richtte haar blik op de grond en bleef een tijdje naar het grind onder haar voeten staren. Ze wist dat de koning haar op dit moment nodig had, maar dat maakte haar niet heel veel uit. De hele dag opgesloten zitten in een kasteel vond ze verschrikkelijk. Natuurlijk was het wel een mooi kasteel, maar niet als je alleen maar klusjes moest uitvoeren.
Goed, dan ga ik maar weer verder,' zei ze wat zacht. Ze kuchte kort en keek weer naar de prins en prinses. 'Echt onwijs bedankt dat je dit wilt doen,' zei Maerlynn vervolgens op dezelfde, zachte toon. Er verscheen een glimlach op haar gezicht toen ze diep in Tyrrell's ogen keek, de ogen waarin ze het liefst uren naar keek. Ze waren verschrikkelijk mooi, net zoals hijzelf. Maerlynn dacht weer aan de avond ervoor, toen hij met een ontbloot lichaam tegen haar aan stond. Het voelde erg prettig, net als de kus die daarop volgde... Bij die gedachte kleurde haar wangen wat rood. Ze schrok gelijk weer op uit haar gedachtes en draaide zich snel om, waarna ze met kleine, vlugge pasjes over het pad liep. Omdraaien durfde ze even niet meer, omdat ze dan bang was dat haar blos nog roder werd.
Een korte botsing zorgde ervoor dat Maerlynn weer opkeek. 'En wat dacht jij te doen?' Het was Aurora, die haar niet al te vrolijk aankeek. 'Ik wilde net naar binnen gaan,' antwoordde ze met gefronste wenkbrauwen. Ze knikte langzaam, maar haar blik gleed langs Maerlynn heen naar iets achter haar. Ze volgde Aurora's blik en zag dat die bij Tyrrell en zijn zusje uitkwam. Een diepe zucht verliet haar mond, wat de aandacht van Aurora trok. 'Zeg, dat je tegen mij opbotst is al één ding, maar om dan nog zo'n vermoeide zucht te laten horen is echt niet hoe je tegen mij doet, Lynn.' Maerlynn perste haar lippen op elkaar en deed moeite om zich in te houden. Ze vond het verschrikkelijk als Aurora zich zo gedroeg. Ach, ze deed nooit anders tegen Maerlynn.
'Weet je wat, misschien kun je de paarden straks maar gereed maken voor de tocht naar het dorp. Dan doe je toch nog iets nuttigs vandaag,' zei ze met een minachtende glimlach, terwijl ze een plukje van Maerlynn haar bruine krullen rondom haar vinger wond. Ze liet het plukje haar los en liep vervolgens weer weg, waardoor ze Maerlynn, die diep vanbinnen op het punt stond om uit te barsten, achterliet. Met grote passen liep ze richting de stallen, vanwaar een hoop gehinnik kwam. Kort wierp ze nog een blik over haar schouder naar Tyrrell, maar algauw richtte ze haar aandacht weer op de paarden. Stop met dagdromen Lynn, dacht ze bij zichzelf. Stop ermee.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Geen probleem, ik doe het met plezier," meldde hij nog alvorens ze wegging. Tyrrell ervoer het aanzicht van haar prachtige glimlach als iets zeer prettigs, vooral wanneer hij die veroorzaakte. Het maakte haar nog mooier dan ze al was. Hij volgde haar gedaante met zijn ogen, totdat zijn zusje, Evelyn, hem verstoorde uit zijn dagdromen. Hij was genoodzaakt zijn aandacht op de vijftienjarige jongedame te vestigen voordat ze haar vragenuurtje over de vriendschap, waarvan zij overtuigd was dat het meer bleek te zijn, weer verderzette.
"Heb je haar niet zien blozen voordat ze wegging? Ik denk dat ze je echt leuk vindt, Ty," vertelde Evelyn met een stem vol enthousiasme en een glimlach van oor tot oor. Hoewel hij het hinderlijk vond, werd hij er niet boos om. Eve was een jong meisje met een zeer grote verbeelding waar ze niemand kwaad mee deed. Tyrrell daarentegen wist dat Maerlynn hem enkel zag als een goede vriend, dat is toch hetgeen waarop hij hoopte. Of hij daadwerkelijk wat meer voor haar voelde dan dat, was onzeker, al hoefde het feit dat hij haar de vorige avond gezoend had niks te betekenen, nietwaar? Hij was eerder het afwachtende type en zou later wel zien wat er gebeurde, alhoewel de kans dat er iets gebeurde zeer klein was. Hij was en bleef verloofd met Aurora.
"Je ziet dingen die er niet zijn Eve," bracht hij uiteindelijk ietwat mompelend uit, desondanks hij geen zin had om opnieuw dezelfde discussie te voeren. Zelfs al zou ze gelijk hebben, het maakte niks uit.
"Ik ben misschien pas vijftien, maar niet blind," vertelde zijn zusje nog om hoe dan ook het laatste woord te krijgen. "Laten we maar weer naar binnen toe gaan," stelde hij voor, gevolgd door een instemmend knikje van zijn zus.Vervolgens vervolgden ze hun weg naar de ingang van het kasteel. Hoe graag hij zijn tijd ook verdeed in de buitenlucht, hij begon zich te vervelen. Hij had heimwee zijn geliefde en vooral prachtige de tuin in Engeland.
Nog geen vijf minuten later bevond hij zich alweer in zijn 'slaapkamer'. Hij vermeed zijn vader en de koning van Schotland zo veel als mogelijk, hij werd namelijk gek door al die verdomde trouwplannen. Toch bleek zijn rust van korte duur te zijn sinds niemand minder dan zijn, al dan niet gewenste, toekomstige vrouw zijn kamer zonder sein binnen kuierde. Zijn opmerkingen hield hij voor zich, het hield toch niks uit.
"Wanneer zou jij naar het dorp toe willen gaan?" vroeg Aurora terwijl ze de rok van haar jurk even gladstreek en mettertijd naast hem op de rand van zijn bed ging zitten. Zelfs één enkele centimeter van haar wegschuiven kostte te veel moeite aangezien hij wist dat het geen zin had. Aurora had een sterk karakter, al bedoelde hij dat alles behalve in de positieve zin. Voor hem was ze welwillend, maar tegenover anderen gedroeg ze zich als een heks en dat was wat ertoe deed. Moest Maerlynn er niet zijn geweest, had hij haar vast nog meer preken gegeven dan hij al had gedaan, maar helaas was Maerlynn degene die er steeds weer van langs kreeg wanneer Tyrrell aangaf dat hij niks van het huwelijk moest weten. Het enige wat hij nog deed was keurig antwoorden op haar vraag. "Dat maakte me niet zoveel uit, jij mag kiezen."

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Het was warm voor de tijd van het jaar. Al de hele dag scheen de zon en was het droog. Maerlynn hoorde je niet klagen, niet daarover in ieder geval. Aurora en Tyrrell waren al een aantal uur weg van het kasteel, wat betekende dat Maerlynn alleen was met de koning en zijn gezelschap. Veel heeft ze niet met hen gesproken, maar de koning had haar wel een aantal keer op haar vingers getikt toen ze iets "fout" deed. Ze was er klaar mee, en hoopte dat ze gewoon gauw naar huis kon. Al de hele dag had ze een tegenstrijdig gevoel bij deze gedachte. Wat nou als de koning haar niet meer naar huis zou laten gaan en haar op het kasteel hield? Wat dan? Tyrrell zou uiteindelijk terugkeren naar Engeland en dan zou Maerlynn alleen achterblijven bij de familie McCallum. Een diepe zucht verliet haar mond toen ze de koning hard hoorde lachen in de rozentuin. Langzaam liep ze naar het raam toe en zag ze de koning daar zitten met zijn gasten. Vanaf haar plek zag ze dat Evelyn wat ongemakkelijk tussen de families in zat. Maerlynn keek verder door de tuin en zag vanuit de verte twee mensen op paarden aankomen. Haar hart maakte een sprongetje toen ze zich besefte dat het Tyrrell en Aurora waarschijnlijk waren. Met vlugge passen verliet ze de slaapkamer, en botste toen tegen iemand op in de gangen. Evelyn. Hoe kan je opeens zo snel hier zijn? Net zat je nog in de tuin, wilde Maerlynn zeggen, maar ze hield het voor zich. 'Sorry prinses, ik zag u niet aankomen,' verontschuldigde Maerlynn zich. Ze streek haar rok wat glad en keek Evelyn aan. Evelyn glimlachte terug en schudde haar hoofd. 'Geen probleem, ik zag jou ook niet aankomen. Oh, en je kan mij gewoon bij mijn naam noemen, daar heb ik geen probleem mee.' Beide meiden zuchtten zacht. 'Volgens mij zag ik je broer en zijn toekomstige vrouw vanuit de verte aankomen,' zei Maerlynn om de stilte te verbreken. Er ontstond een brede grijns op het gezicht van de prinses. 'Waarom grijns je?' Vroeg Maerlynn aan haar, terwijl er op haar gezicht een schuine glimlach ontstond. 'Hm, ik weet het niet... Je wangen kleurden opeens wat rood toen je over mijn broer begon.' Maerlynn haar ogen werden wat groot toen Evelyn dat zei. 'Je vindt hem dus echt leuk hè?' Grijnsde ze. Kort slikte ze en probeerde ze de blos op haar wangen weg te denken, maar in plaats van dat het wegging, werd het voor haar gevoel nog erger. 'Evelyn, dit is niet wat het lijkt. Ik-' 'Je hoeft het voor mij niet te verzwijgen hoor Maerlynn, ik wist toch al dat je hem leuk vond,' onderbrak Evelyn haar met een klein lachje. Langzaam schudde Maerlynn haar hoofd. 'Nee, ik... Laat maar, het doet er niet toe. Ik vind hem niet leuk, en als dat wel het geval was, dan was het nog maar de vraag of hij op een dorpsmeisje kon vallen. Hij hoort bij Aurora, niet bij een grietje zoals ik Evelyn,' zei ze uiteindelijk. Een klein zuchtje verliet haar mond. 'Ik ga de prins en prinses verwelkomen, tot later Evelyn.'
Met haar handen voor haar lichaam gevouwen stond Maerlynn halverwege het grindpad de twee op te wachten. Af en toe legde ze haar hand op haar wang, om te voelen of ze nog warm waren, maar gelukkig was de blos alweer weggetrokken. De twee kwamen steeds dichterbij, en ook de koning kwam nu aangelopen. Een harde schouderklop liet haar bijna voorover vallen. 'Beetje genoten van je rustige middag?' Vroeg hij aan haar. Rustig? Haar middag was alles behalve rustig. 'Het is maar wat je rustig noemt,' zei ze met op elkaar geklemde kiezen. De koning liet een diepe, geïrriteerde zucht horen. 'Weet dat jíj de paarden straks weer mag verzorgen Lynn,' zei de koning wat boos. 'Goh, het verbaasd mij niks,' antwoordde ze koeltjes, terwijl ze opzij keek naar de koning. Hij werd steeds bozer, maar hield zich tot haar verbazing in. Hij liep ruw langs haar heen richting zijn vrouw, die ergens rechts achter Maerlynn stond. De neiging om op de koning te reageren was groot, maar ze wist dat het niet verstandig was. Maerlynn haalde diep adem, draaide zich weer om en keek hoe Tyrrell en Aurora het hof weer opkwamen rijden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het had een enige tijd geduurd vooraleer ze weer aankwamen bij het kasteel. Uren waren verstreken toen Tyrrell verplicht samen met Aurora naar het dorp trok. Hoe dan ook had hij hetgeen dat hij enkele uren geleden nog aan Maerlynn had beloofd kunnen doen. Tyrrell had haar moeder in een iets minder bezorgde toestand gebracht door te laten weten dat ze veilig en wel in het kasteel was. Hoewel ze niet compleet veilig was, kon het haar geruststellen dat ze onderdak had en dat ze niet zomaar ergens rondzwierf op straat of verdwaald was. "Tyrrell, ik had je net nodig! Kom even mee naar binnen." hij was nog geen vijf seconden van zijn paard af of zijn vader had alweer iets nodig van hem. "Natuurlijk...," bracht hij al mompelend uit waarna hij zijn vader gewoonweg gehoorzaamde en hem achterna wandelde, het grote kasteel in. "Ik heb enkele papieren die je zou moeten ondertekenen, prinses Aurora heeft dat vanochtend al gedaan, maar ik mis jou handtekening nog," vertelde zijn vader, een opmerking die Tyrrell liet fronzen. "Moet dat?" vroeg hij. De kans dat het over hun huwelijk ging was zeer groot, waarover zou het anders gaan? "Ja, dat moet Tyrrell. Doe nou niet moeilijk en onderteken die papieren nou," zuchtte zijn vader streng. Onverhoeds schoot er iets anders door zijn hoofd; de ketting die Maerlynn's moeder aan hem overhandigd had. "Sorry vader, maar ik moet iets belangrijks doen, ik heb geen tijd," zei Tyrrell plots. "Jij verlaat deze kamer niet vooraleer je die papieren getekend hebt!" De boze blik van zijn vader maakte dat hij ophield met de discussie. Hij nam simpelweg de pen vast die op het bureau lag en signeerde de papieren zo snel als hij kon. Zonder verder nog een woord aan de situatie vuil te maken, verliet hij de kamer, zoekend naar een teken van Maerlynn. Een bekend individu wandelde door de gang, namelijk de koning die vermoedelijk op weg was naar zijn kantoor. "Sorry dat ik u stoor, maar kunt u mij vertellen waar Maerlynn is?" vroeg hij, ook al bestond het risico dat hij het nogal eigenaardig zou vinden. "In de stallen, ze is de paarden aan het verzorgen, maar waarom?" Het was alles behalve een onverwachtse vraag wat maakte dat hij er het perfecte antwoord op wist. "Gewoon, iemand moet toch kijken of ze haar werk wel goed doet?" vertelde Tyrrell, doende alsof hij geen ene moer om de jongedame gaf. "Dat is waar, goed zo jongen! Vertel haar ook meteen dat ze mensen in de keuken straks nog wat hulp kunnen gebruiken nu er enkele mensen ziek gevallen zijn," commandeerde de koning hem. "Zal ik doen!" zei hij nog snel voordat hij zijn weg verderzette naar de stallen.

"Zou ik u om een gunst mogen vragen? Dit is misschien een beetje onbeleefd en ongepast, maar zou u deze halsketting aan mijn dochter kunnen bezorgen? Het is belangrijk en ze zal er blij mee zijn."

De stem van de vrouw bleef door zijn hoofd spoken terwijl hij richting de stallen wandelde, die zich achter de rozentuin bevond. Zijn eindbestemming was al inzicht, nog enkele meters en dan kon hij hopelijk haar dag opfleuren. Hij opende de houten deur van de stal waardoor er een krakend geluid veroorzaakte.
"Hey...," begon hij, zijn blik gericht op Maerlynn die zich met de paarden bezighield. Hij bezat nog steeds dezelfde mening; het was gewoonweg sneu hoe hard ze moest werken, simpelweg doordat de koning én Aurora een hekel aan haar hadden. "Ik ben bij je moeder geweest zoals je had gevraagd en ze heeft iets voor je meegegeven."

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Met een schuine glimlach borstelde Maerlynn de paarden. Het paard hinnikte en schudde haar hoofd even. 'Wat doe jij nou?' Grinnikte ze, terwijl ze haar hand even over het hoofd van Maggy haalde. Het paard blies een zucht uit en keek even naar de grond. Paarden hebben Maerlynn altijd al weten te boeien. Het waren schitterende beesten vond ze. Helaas had zij zelf geen paard, maar ach, haar moeder en zij hadden er thuis toch geen ruimte voor in hun kleine bakkerij. Maerlynn aaide het paard eventjes en ging daarna door met borstelen. Ze vond het fijn om in de stallen te zijn, hier wist ze bijna zeker dat niemand haar kwam storen. Toen ze zich dat besefte ging er een opgelucht gevoel door haar heen. Dit was zowat de enige plek waar Maerlynn kon zijn zonder dat de koning of zijn bloed irritante dochter haar kwamen storen met vervelende klussen of vragen.
Maerlynn liep door naar April, het lievelingspaard van zowel Aurora als Maerlynn zelf. Maerlynn heeft April zien groeien vroeger, omdat April hier in de stallen is geboren. Toen Aurora en Maerlynn nog veel met elkaar omgingen en vaak samen speelden, zag Maerlynn de paarden iedere dag. Sinds de dag waarop April geboren is, zocht zij het paard dagelijks op in de stallen. April is aardig gewend geraakt aan Maerlynn, en dat is te merken ook. Toen Maerlynn een borstel pakte om April te borstelen, hinnikte ze al vrolijk. 'Hey lieverd,' zei ze, terwijl ze zachtjes het beest begon te borstelen. Ze glimlachte zwak en drukte een kus op haar vacht. 'Je bent zo mooi April, sinds de dag dat je hier kwam ben je al een schoonheid.' Het was best raar dat Maerlynn zo tegen de paarden praatten, maar het gaf haar een fijn gevoel. Het gevoel dat er toch nog wat mensen, of in dit geval dieren, waren die naar haar luisterden en het ook niet uitmaakten wat zij allemaal zei.

Ietwat geschrokken draaide Maerlynn zich om bij het horen van Tyrrell's stem. Ze was zo diep in haar gedachtes gezonken dat ze hem niet eens hoorde aankomen. 'Oh, hey Tyrrell,' zei ze met een kleine glimlach. Ze was blij om hem weer te zien na zo'n lange dag. Waarom wist ze ook niet, maar ze vond het gewoon prettig om Tyrrell in haar buurt te hebben. Hij gaf om haar, en dat gevoel had ze bij niemand hier, op Lillian na dan.
Een opgelucht gevoel ging er door haar heen toen hij dat zei. 'Oh Tyrrell, echt ontzettend bedankt. Ik ben zo blij dat je bij haar langs bent geweest,' zei ze met een opgeluchte glimlach. Ze legde de borstel weg en bond vervolgens haar twee voorste bruinen plukken haar achterop haar hoofd, zodat deze uit haar gezicht waren. 'Oh?' Was het enige wat Maerlynn uitbracht. Ze wist niet echt hoe ze hierop moest reageren, aangezien ze niet wist wát Tyrrell had meegekregen van haar moeder. Ze keek hem doordringend aan en voelde een klein glimlachje opborrelen. 'Ik ben trouwens blij om je weer heelhuids op het kasteel te zien,' bracht Maerlynn plotseling uit. 'En ik denk dat je zusje daar ook zo over denkt,' vervolgde ze haar zin snel, om de aandacht van zichzelf af te leiden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Geen probleem hoor, het was geen moeite," vertelde Tyrrell. Het was gewoonweg onmogelijk om iets te weigeren. Maerlynn deed zoveel in het kasteel terwijl elkander koninklijk individu haar alsmaar meer werk bezorgde. Als hij haar een plezier kon doen met zoiets klein, deed hij het zonder moeite. "Je moeder is ontzettend aardig trouwens," vertelde hij nog. Ze mocht blij wezen met een moeder als de hare. Je kon duidelijk aan de vrouw zien hoeveel ze om haar dochter gaf, iets dat hijzelf af en toe mistte bij zijn bloedeigen moeder. Hij wist dat zijn moeder van hem hield, ook al was Tyrrell voor hen meer bedoeld als iemand die het koninkrijk zou overnemen, dan een gewilde zoon. Liefde krijgen van zijn ouders was iets dat hij sterk gemist had in zijn kinderjaren, maar hij had geen reden tot klagen. Materieel gezien kreeg hij alles wat zijn hart begeerde, ook al verlangde hij af en toe naar oprechte liefde. Aan zijn jongere zusje had hij ontzettend veel, hun band was ontiegelijk sterk, maar het was anders. Hij vroeg zich af of hij er überhaupt achter zou komen hoe echte liefde voelde, zeker nu zijn huwelijk met Aurora definitief was. Hij hield niet van haar, maar zij wellicht ook niet van hem. Tyrrell liet haar niet veel langer wachten en haalde het kettinkje uit zijn broekzak. Hij hoopte dat ze er oprecht zo blij mee was zoals haar moeder hem vertelde. Hij deed er alles voor om die prachtige glimlach weer op haar gezicht te toveren. Hij haalde het kettinkje tevoorschijn en hield het zodanig omhoog dat het zichtbaar was voor Maerlynn sinds hij oprecht benieuwd was naar haar reactie. "Je moeder gaf dit met me mee en zei dat je er heel blij mee zou zijn," vertelde Tyrrell. Hij had geen idee wat er nou zo cruciaal was aan het sieraad, maar er kon heus een goede reden achter zitten waarom het o zo belangrijk bleek te zijn. "Zal ik het bij je omdoen?" stelde hij voor aangezien het nogal moeilijk zou zijn om het in haar eentje om haar hals te krijgen.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
'Dat is ze zeker,' antwoordde Maerlynn met een duidelijke trots in haar stem. Haar moeder was de liefste vrouw die ze kende in haar hele leven. Ze zorgde altijd goed voor Maerlynn en probeerde haar altijd gelukkig te maken met wat er was. Toen Maerlynn wat ouder werd besefte ze zich dat pas goed. Het was een unieke vrouw, die na de verlating van haar man toch sterk bleef en de bakkerij bleef voortzetten. Maerlynn hield met heel haar hart van haar moeder, en zou de dag vervloeken waarop haar moeder iets overkwam.
Bij het zien van het kettinkje werden Maerlynn's ogen groot. Haar mond viel een beetje open zonder dat er ook maar iets uitkwam. Haar ogen waren gericht op het groene steentje dat aan het lederen koortje hing. Het was een vrij eenvoudige ketting, die voor de mensen van adel, en dan zeker voor Aurora, niets meer was dan een steentje aan een koortje. 'Tyrrell... Ik ben hier meer dan blij mee,' wist Maerlynn wat zacht, uit te brengen waarna ze hem om zijn nek vloog. Een paar tellen bleef ze zo staan, terwijl de glimlach op haar gezicht steeds groter werd. De ketting die Tyrrell had meegekregen was al een aantal generaties in hun familie en werd overgegeven van moeder op dochter, in tijden waarin zij de ketting het meest nodig had. De ketting droeg dus een soort boodschap met zich mee, zoals haar moeder altijd vertelde. "Volhouden, kom op, ga ervoor," was hetgeen wat haar grootmoeder tegen haar moeder zei toen zij de ketting kreeg. Kort beet ze op haar lip. Haar moeder had een goede tijd uitgekozen, de timing kon echt niet beter. Langzaam liet Maerlynn hem weer los en keek wat stilletjes weg, bang om een verbaasde reactie op het gezicht van Tyrrell af te lezen. Toen hij vroeg of hij de ketting bij haar om kon doen, knikte ze. 'Ja, graag zelfs.' Ze ging wat rechter voor Tyrrell staan en keek hem weer diep in zijn ogen. De mooiste ogen die zij ooit had gezien en wel uren in kon blijven kijken. Langzaam bracht Maerlynn haar gezicht dichterbij het zijne, zonder dat ze het ook maar enigszins doorhad. Haar hand ging naar zijn wang, terwijl haar blik maar op zijn bloedmooie ogen gericht bleven. Toen hun gezichten nog maar een paar centimeter van elkaar verwijderd waren,
drukte Maerlynn zachtjes haar lippen op de zijne. Ze deed het heel voorzichtig, alsof hij van porselein was.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een glimlach verscheen op zijn façade door haar omhelzing. Hij had verwacht dat het haar blij zou maken, al had hij zeker niet verwacht dat het effect zo groot zou zijn. Het maakte hem blij om haar in een vrolijke bui te aanschouwen. Dat mocht wel eens na alles dat ze had meegemaakt de afgelopen dagen. Ze had genoeg te verduren gehad en verdiende volgens hem al het geluk van de wereld, hoewel hij haar dat moeilijk kon geven in het kasteel van Engeland dat boordevol zat met zelfzuchtige individuen. De kans om het sieraad om haar nek te doen kreeg hij echter niet, zijn aandacht trok ergens anders naar. Geen woord wist Tyrrell nog uit te brengen, het leek wel of hij aan de grond genageld stond bij het aanblik van haar prachtige ogen waarbij hij elke keer als hij erin keek, moeite moest doen om er niet in de verdrinken. Roerloos bleef hij staan, in haar ogen kijkend alsof hij niet in staat was nog iets anders te doen. Plotseling was er niks zo interessant dan haar mooie ogen. Voor hij het wist, had Maerlynn haar zachte lippen tegen de zijne gedrukt. Hoe onverwachts het ook mocht zijn, het kostte hem nog geen seconden om te beseffen wat er gebeurde en deel te nemen aan haar handelingen. Hij wist hoe verkeerd had was, ook al voelde het totaal niet zo. Terwijl hij eigenlijk zou moeten terugtrekken, was het enige dat hij deed zich grofweg laten meevoeren door het moment, desondanks zijn verloofde ergens binnen in het kasteel rondliep. Stiekem had hij gehoopt dat hij Aurora's aanwezigheid even prettig kon ervaren als dat hij deed wanneer Maerlynn in zijn buurt was. Hoe dan ook verdwenen zijn gedachten over Aurora als sneeuw voor de zon. Het enige wat ertoe deed was Maerlynn en het prettige contact tussen hun lippen, iets aangenaams dat hij voor de tweede keer mocht meemaken. Hun eerste kus was zijn idee geweest, hoewel dat minstens even onverwachts voor hem was als de positie waarin Maerlynn hen had gebracht. Geen seconde dacht hij er nog aan om te stoppen. Zijn handen bevonden zich ietwat bij haar smalle taille terwijl zijn lippen zich ondertussen tegen die van haar bewogen. Zijn hart ging als een wilde tekeer, maar hij was er nog steeds niet over uit wat het betekende. Het gevoel dat door heb heen ging was vreemd, onbekend, iets dat hij nog nooit eerder had gevoeld, maar onwaarschijnlijk prettig.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Langzaam bracht Maerlynn haar handen naar de wangen van Tyrrell, en liet ze daarop rusten. Ze vond het bizar om te bedenken wat ze aan het doen was, maar vond het te mooi om het af te kappen. Een kriebelig gevoel ging er door haar heen toen ze zijn handen op haar taille voelde. Nog nooit had een jongen haar zo beetgepakt als dat Tyrrell op dat moment deed. Het voelde goed, héél goed. Zonder dat Maerlynn het doorhad ging het kleine, voorzichtige kusje over in iets dat meer leek op zoenen. Ze wreef een keer zachtjes met haar duim over zijn wang en liet zich meegaan in het moment. Haar hart ging als een bezetene tekeer. Ze was best bang, maar waarom wist ze niet. Misschien was het omdat dit alles zo nieuw was en zo plotseling kwam. Of misschien was het omdat ze bang was dat ze betrapt zouden worden in de stallen. Ook al voelde ze wat spanning, het hield haar zeker niet tegen om te stoppen. Sterker nog, ze ging juist door en liet hem merken dat ze het niet eens zo heel verkeerd vond. Bij die gedachte verscheen er een lichte glimlach op haar gezicht. Kort liet ze zijn lippen los om wat lucht tot haar te kunnen nemen. Maerlynn's ogen zochten kort contact met die van hem, zodat ze hem kon laten zien hoe ze zich hierbij voelde. Goed, maar ook weer niet.
Het geluid van stro dat over de grond schuurde haalde Maerlynn uit haar gedachtes. Met een ruk draaide ze zich om, om te kijken of er iemand was. 'Tyrrell... Hoorde je dat?' Vroeg ze bijna onverstaanbaar. Ietwat bezorgd keek ze Tyrrell weer aan. Wat nou als er iemand zat en hen had gezien? Langzaam liet Maerlynn haar handen zakken en liep ze naar de plek toe waar het geluid vandaan kwam. Het was niet eens zo'n hard geluid, maar ze kon prima het geluid van stro dat door de wind werd verplaatst, en stro dat onder iemands voeten over de vloer schuurt van elkaar onderscheiden. Met voorzichtige passen kwam ze dichterbij. Haar hart bonkte nog altijd in haar keel, al liet ze dat niet graag merken. Ze duwde wat stro opzij en keek achter de strobaal.
'Evelyn..?' Bracht Maerlynn ietwat geschrokken uit. Zij was de laatste die ze hier had verwacht. Maerlynn zette een paar stapjes naar achteren en keek Tyrrell even aan. Evelyn zat hier niet net, dat kon gewoon niet. 'H..Hoe lang zit je daar al?' Wist ze uiteindelijk nog te zeggen. Ze voelde zich een kind dat betrapt werd op het stelen van eten en wist dat ze in de problemen zou komen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
haha dit is al een half jaar geleden lol, zal hier wel weer wat leven inbrengen :')

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"De hele tijd al,"

"Oh mijn God! Dit was net een stukje uit één van mijn boeken, dit was zo romantisch!"

"Wees niet zo luidruchtig, Evelyn."

"Zie je, ik wist het wel dat jullie elkaar leuk vinden. Mijn mensenkennis is zo goed,"

"Ik moet gaan."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld