Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMIO | “Where there is love, there is often

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Bovendien, denk ik dat een heksenmeester ervoor gezorgd heeft dat je ze niet hebt kunnen zien tot de dag van vandaag,"
Het was een uitspraak die Addison erg eigenaardig vond. Waarom mocht ze geen demonen zien? Het hoorde bij haar leven. Ze had er al lang op voorbereid kunnen zijn, maar nee, haar moeder vond dat ze er pas achter mocht komen na haar achttiende verjaardag. Bovendien kon ze zich geen bezoek aan een heksenmeester herinneren. Ze had nog steeds geen garantie dat alles wat Gideon haar vertelde authentiek was. Er zat een deel waarheid in zijn verhaal, dat wist ze, maar hij kon ook een deel gelogen hebben. Hij kon er misbruik van gemaakt hebben dat Addison zo onwetend was over de schaduwwereld, hij kon haar wijsmaken wat hij wilde. Vroeg of laat kwam ze erachter wat de waarheid en wat de onwaarheid was. Het was dus onverstandig van Gideon om tegen haar te liegen, ze hoopte dat hij gewoon eerlijk was. Ze kon er niet tegen als mensen tegen haar logen of belangrijke dingen voor haar verzwegen.
Een onhoorbare zucht rolde over Addison's lippen toen Gideon aan haar vroeg of ze er al bijna waren aangezien hij nog meer te doen had die dag. Wat was hij ongeduldig. "Jij hebt zelf besloten om met me mee te gaan," zei ze. "We zijn er bijna." Ze was liever in haar eentje geweest. Dan kon ze het schaduwjager gedoe eventjes laten bezinken, iets dat nodig was. Ze kreeg hoofdpijn door de grote hoeveelheid informatie die ze moest verwerken. Het was moeilijk om in één keer zoveel vreemde inlichtingen te krijgen. Zeker als het om bovennatuurlijke zaken ging. De gedachte dat ze half engel, half mens was, was al teveel voor haar, laat staan al de rest.
Het was ongeveer nog een driehonderd meter wandelen voor ze Addison's huis bereikten. Na ongeveer twee minuten waren ze ongetwijfeld al bij haar huis, als ze Gideon doorwandelde tenminste. Hij stopte regelmatig om Addison dingen uit te leggen, iets wat zij onnuttig vond. Ze zou toch niet leven zoals een schaduwjager. Ze had achttien jaar geleefd als een mundane zoals Gideon het noemde, dus ze zou dat leven gewoon verder zetten. Ze mochten haar niet dwingen om plotseling tegen demonen te vechten. Ze had iets heel anders bedoeld toen ze zei dat ze meer avontuur in haar leven wilde. Het leven van een mundane klonk saai, het was saai, maar het was hoe dan ook een stuk veiliger dan het leven van een schaduwjager.
Zonder er verder nog woorden aan vuil te maken, wandelde Addison verder. Tot dat Gideon haar tegenhield tenminste. Addison keek verward op toen Gideon zei dat het vandaag haar lucky day was. Wat bedoelde hij daar mee? "Hoezo? Wat bedoel je?" vroeg Addison met een lichte verbaasde toon in haar stem. Ze kon zijn grijns zien waardoor ze wist dat er iets ging gebeuren, maar wat? Addison vroeg zich af waarom Gideon de hele tijd zo mysterieus en geheimzinnig was. Hij vertelde steeds dingen waarvan de betekenis moeilijk te achterhalen was. Misschien dat andere mensen hem begrepen, maar Addison niet. Het kwam ongetwijfeld doordat Addison nog steeds verward was doordat ze er pas achtergekomen was dat ze een schaduwjager was. Het viel erg moeilijk te vatten.
"Alsjeblieft, schrik niet en maak geen rare bewegingen. Laat mij dit maar afhandelen,"
Een onaangename lucht drong haar neus binnen net toen Gideon de opmerking maakte. Ze zag hoe Gideon zijn cilinder tevoorschijn haalde. Plotseling zag ze één of ander vreemd wezen opduiken. Een wezen dat ze nog nooit had gezien. Ze zette wantrouwend een stap achteruit toen het beest een grom losliet. Addison zag dat hij zijn cilinder recht door de kop van het beest duwde waardoor het beest uiteen spatte met redelijk luide schreeuw. Gelukkig had Addison een paar stappen achteruit gezet, Gideon had bloed aan zich hangen en als Addison was blijven staan zat ze zelf ongetwijfeld ook onder. Het wezen had ongelofelijk veel bloed achtergelaten.
"Wat was dat?" vroeg Addison. Het was een demoon, dat wist ze honderd procent zeker. Van wat voor demoon het was had ze echter geen idee. Ze was dan ook nieuw in de schaduwwereld. Het was logisch dat ze bijna niks wist over demonen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Gideon leefde voor de actie die het schaduwjager leven met zich meebracht. Hij kickte op de adrenaline shot die hij kreeg wanneer hij moest vechten. De overwinning die hij voelde wanneer hij weer een demon uit elkaar had laten spatten. Vechten was altijd al zijn uitlaatklep geweest. Het was de beste afleiding die hij had. Hoe kon het ook anders? Hij was praktisch opgegroeid met een zwaard in zijn hand. Al sinds dat hij jong was keek hij op naar de oudere, echte, ervaren schaduwjagers. Hij las boeken over ze, over de daden van zijn vader. Hij keek uit naar zijn twaalfde verjaardag, de dag dat hij eindelijk mee mocht doen aan fysieke training. Voor die tijd had hij zich verdiept in de manieren van een echte schaduwjager, vastberaden om in zijn vader voetstappen te treden.
Met een triomfantelijke grijns op zijn gezicht keek hij Addison aan. Hij haalde even zijn schouders op en liep toen naar haar toe.
"Een Shax demon," antwoordde hij feitelijk. "Het is een van de zwakste demonen onder ons, geen partij voor mij dus."
Dat was waar, hij had met grotere demonen gevochten. De Thammuz demon was de grootste demon waar hij ooit mee gevochten had. Het was geen makkelijke strijd. Hij was samen met Aiden geweest toen de demon de trappen van het instituut op kwam klimmen, met zijn acht handen was hij sneller dan welke demon die hij ooit eerder gezien had. Het was een onaangename verassing geweest, maar het was de twee gelukt de demon terug te sturen naar Hel. Niet zonder kleerscheuren natuurlijk, er waren veel iratzes aan pas gekomen. En, tot de dag van vandaag waren ze er niet achter waarom de demon zo plotseling het instituut wilde bestormen. Vaak deden demonen dit niet, aangezien het instituut heilig grond was en de demonen dit niet konden betreden. Toch, had demon er vastberaden uitgezien.
In gedachten verzonken keek hij naar het meisje naast hem. Hij kon het zich niet voorstellen dat ze al die tijd onwetend als een mundane geleefd had. Het missen van de schaduwwereld zou voor hem een groot gemis zijn geweest. De schaduwwereld maakte hem wat hij was, een schaduwjager. Zonder die titel was hij niks, het zou zonde zijn van het engelen bloed dat hij bezat.
"Je zult heel wat training nodig hebben denk ik," zei hij tegen haar, waarna hij een hand door zijn warrige haar haalde wat helemaal plakte van het bloed van de Shax demon.
Hij gokte dat Addison rond de achttien jaar oud was, een leeftijd waarop 'normale' schaduwjagers al 6 jaar intensieve training achter de rug hadden. Dan spreken we nog niet over het feit dat Addison praktisch niks wist over de manier waarop de schaduwwereld in elkaar stak.
Gideon zuchtte even.
"Ik ben wel benieuwd naar de verklaring van je moeder," zei hij vervolgens. "Persoonlijk vind ik het nogal vreemd dat een schaduwjager die zo vereerd staat in de boeken, haar kind niet opvoed als een echte schaduwjager." Hij haalde zijn schouders op. "Wat een gemis voor de Hale familienaam."
Eer was alles in de wereld van de schaduwjagers, en zeker voor Gideon. Zeker om het feit dat hij niks wist van zijn moeder. Het enige wat hij van zijn ouders wist, was dat zijn vader een groot schaduwjager was geweest en dat niemand nu weet waar hij uithangt. Hij kon zich geen enkele moment met zowel zijn moeder of zijn vader herinneren uit zijn jeugd. Soms, wanneer hij nachtmerries had, leek het wel eens of zijn ouders naar hem riepen, maar nooit zag hij hun gezichten. Het was altijd een waas voor hem geweest. De enige familie die hij nu had, was zijn familie in het instituut, Grace, Aiden, Dru, Lucy en Aaron. Lucy en Aaron waren de ouders van Aiden, ze hadden hem ingenomen alsof Gideon hun eigen zoon was geweest. Al sinds dat Gideon zich kon herinneren waren de twee er voor hem geweest, hij zag ze als zijn ouders, evenals dat hij Aiden en Dru als zijn broer en zus zag.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison liet haar blik even glijden op het plasje bloed dat de zogenoemde Shax demon had achtergelaten. Het was blijkbaar één van de zwakste demonen, maar dat wilde niet zeggen dat het er niet angstaanjagend uitzag voor Addison. Nog nooit had ze zoiets als een Shax demon gezien, dat was waarschijnlijk de reden waarom ze ervan geschrokken was. In het vervolg schrok ze er ongetwijfeld een stuk minder van aangezien ze wist wat het was en dat een schaduwjager het aankon, Gideon tenminste. Addison had geen idee hoe ze zulke wezens kon doden. Wilde ze dat wel weten? Ze had het nare voorgevoel dat haar leven ging veranderen door het feit dat ze wist wat ze eigenlijk was. Ze moest ongetwijfeld ook leven als een schaduwjager. Iets waar ze heel erg tegenop zag. Ze was altijd een normaal meisje geweest. Een meisje dat gewoon naar school toe ging en afsprak met vrienden, maar in de plaats daarvan moest ze met demonen vechten. Doordat ze klaar was met de middelbare school, wilde Addison heel graag verder studeren, alhoewel dat waarschijnlijk niet doorging doordat ze een schaduwjager was.
Addison wandelde verder richting haar huis. Ze hoorde dat ook Gideon weer begon te wandelen, natuurlijk. Hij kon moeilijk in zijn eentje blijven terwijl Addison naar huis ging. Hij wilde per se met haar meegaan. Aannemelijk omdat hij ook nieuwsgierig was. Hij wilde net zoals Addison weten waarom het hele schaduwjager gebeuren verzwegen werd voor haar.
"Je zult heel wat training nodig hebben denk ik."
Addison was er bewust van dat ze heel wat trainingen nodig had als ze echt een leven moest leiden als schaduwjager. Ze leerde erg snel, maar of het bij de trainingen ook zo snel zou gaan wist ze niet. "Blijkbaar," mompelde Addison. Ze had er geen idee van wat die trainingen waarover Gideon het had precies inhielden. Ze wist dat ze door de trainingen leerde hoe ze tegen demonen moest vechten en hoe ze haarzelf moest verdedigen, voor de rest wist ze er niets over. Iedereen die de leeftijd van Addison had in de schaduwwereld, hadden er vast al een paar trainingsjaren opzitten. Addison daarin tegen moest nog met de trainingen beginnen, iets waar ze totaal geen zin in had.
"Ik ook," zei Addison toen ze Gideon hoorde zeggen dat hij benieuwd was naar de verklaring die haar moeder had. Blijkbaar werden haar ouders vereerd. Waren ze zulke bekende schaduwjagers? Als dat het geval was, begreep Addison al helemaal niet waarom ze het voor haar verzwegen hadden. Addison zou er snel achter komen. Ze bevonden zich inmiddels voor haar huis.
Ze opende de poort die naast haar huis bevestigd was. Als Gideon naar binnen was gegaan, sloot ze de poort weer en ging ze naar binnen toe. Vrijwel meteen zag ze haar moeder aan de keuken tafel zitten. Ze was bezig met papier werk, waarschijnlijk voor haar werk. "Hey Addy, je bent er eindelijk," zei haar moeder. Toen ze opkeek zag ze Gideon naast haar staan. Waarschijnlijk wist ze niet wie de jongeman naast Addison was, maar ze kon wel de runes zien die hij op zijn lichaam had. "Je weet het..." Addison knikte door de uitspraak van haar moeder. "Waarom heb je het voor me verzwegen?" vroeg Addison aan haar. Het was blijkbaar moeilijk voor haar om een reden te vertellen, ze het er behoorlijk wat moeite voor nodig een goede reden te vertellen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Rustig liep Gideon achter Addison aan. Hij kon zich niet voorstellen hoe het geweest zou zijn om te leven als een echte mundane. Een simpel, normaal leven. Een leven zonder de constante dood die om de hoek dreigde te komen. Een leven zonder verwondingen en intensieve trainingen. Zonder magie en zonder demonen. Dit leven was alles wat hij kende. Een normaal leven zou voor hem niks geweest zijn, te min voor iemand zoals hij. Gideon had actie in zijn leven nodig. Misschien wel omdat hij ergens een stiekeme doodswens had, had hij het nooit erg gevonden om roekeloze acties uit te voeren. Acties waardoor hij van Aiden altijd weer een preek kreeg. Vaak hielpen de preken nauwelijks, dat wist Aiden ook wel. Gideon dacht nooit na over de consequenties van zijn daden, dat deed hij deze keer ook niet. Hij werd geleidt door zijn nieuwsgierigheid.
Toen de twee het huis van Addison binnenkwamen zag hij een blonde vrouw aan de tafel zitten, een hoopje papierwerk voor haar neus. Ze zag er slank en slender uit, alleen de permanente voyance rune zichtbaar op haar linkerhand. De eerste rune die een schaduwjager kreeg op zijn 12 jarige verjaardag. Het was een permanente rune die ervoor zorgde dat een schaduwjager het zicht bezat om door de glamours heen te kunnen zien. Deze vaardigheid bezat een schaduwjager sowieso al wel, maar door de rune werd het zicht versterkt.
Het was duidelijk dat de moeder van Addison geschokt was dat ze erachter was gekomen. Ze sloeg lijkbleek uit, zoekend naar de juiste woorden.
Gideon had niet verwacht een van wat beschreven stond een van de geweldigste schaduwjagers zo aan te treffen. Ze zag eruit alsof ze een spook had gezien en alsof haar ergste nachtmerrie zojuist was uitgekomen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Verschillende gevoelens gingen door Addison heen, vooral woede en teleurstelling. Haar moeder had één van de belangrijkste dingen uit haar leven verzwegen voor haar. Haar hele leven had ze als een mundane geleefd terwijl ze een schaduwjager was. Altijd had ze het gevoel gehad alsof ze iets miste in haar leven, maar nooit had ze gedacht dat ze een schaduwjager was. Ze wist tot ze het ontdekte geeneens van het bestaan af. De enige wezens die ze kende waren demonen zoals vampieren en weerwolven, maar dat waren ook de enige wezens. Van schaduwjagers had ze nog nooit wat gehoord. Ze had er nog nooit een film over gezien of er een boek over gelezen, enkel over vampiers en weerwolven.
"Ik vroeg je wat," zei Addison tegen haar moeder. Ze was zo geschrokken dat ze geen enkel woord gezegd kreeg. "Ik vond het te gevaarlijk om te vertellen," zei mijn moeder. "Serieus?" vroeg Addison. Was dat de enige reden? "Je mag het werk van de schaduwjagers niet onderschatten, Addison. Je weet niets over de schaduwwereld," vertelde haar moeder waardoor Addison met haar rolde. "Dat is misschien logisch aangezien jij te egoïstisch was om er iets over te vertellen," ging Addison er lichtelijk geïrriteerd op in. Haar moeder leek het niet te waarderen, ook al kon Addison er niets aan doen dat ze boos was. Haar moeder had heel haar leven tegen haar gelogen. Nu ze achttien was, wist ze pas wie ze echt was. Achttien jaar lang had ze geleefd als iemand anders. Als een mundane. "Je spreekt nog steeds tegen je moeder, Addison," zei haar moeder door de opmerking die ze gegeven had. Addison was er bewust van dat ze sprak tegen haar moeder, dat was juist de reden waarom ze zo boos werd. Addison loog nooit over dingen -bijna nooit tenminste- terwijl haar moeder over alles had gelogen. Vermoedelijk had ze ook gelogen over de dood van haar vader. Haar vader was niet dood door een auto-ongeluk, dat wist ze zeker. Toch hield ze het voor zich. Ze had geen zin in een drama over haar vader. Niet opnieuw.
"Je moet mee naar het instituut, daar is het veel veiliger," zei Addison's moeder. "Wat? Nee. Ik blijf gewoon hier," bracht Addison uit. Het was onbegrijpelijk waarom ze per se naar het instituut moest gaan. Het was bij haar weten nog nooit gevaarlijk geweest in New York. Nou ja, in zo'n grote stad was het altijd gevaarlijk, maar niet gevaarlijk als in dat er demonen rondliepen. "Je moet, Addison. Punt uit," hoorde ze haar moeder opnieuw zeggen waardoor er een zucht over Addison's lippen rolde. Haar moeder kon niet zomaar haar leven regelen. Als ze achttien jaar als een mundane kon leven, kon ze dat de rest van haar leven ook. "Ik ben zelf oud genoeg om te beslissen waar ik heen ga en waar niet," vertelde Addison koppig. Ze had een erg koppig karakter op sommige momenten, zeker wanneer mensen haar leven probeerden te regelen. "Ik ben je moeder, als ik zeg dat je naar het instituut moet, ga je er ook geen. Einde discussie," zei haar moeder op een erg strenge manier. Addison wilde helemaal niet naar het instituut toe. Ze kende er niemand en wilde niets te maken hebben met al het schaduwjager gedoe.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Een beetje ongemakkelijk stond Gideon te kijken naar het tafereel dat zich voor hem afspeelde. Hij zag de emoties op het gezicht van de moeder van Addison. Eerst geschokt, daarna teleurgesteld, waarschijnlijk omdat haar plan uiteindelijk toch niet gewerkt had en Addison toch achter haar ware aard was gekomen. Vervolgens zag hij een bezorgde en serieuze emotie. Er was een reden voor het feit dat Addison's moeder, een van de beste schaduwjagers van de geschiedenis, de schaduwwereld voor haar verborgen hield. Het was duidelijk dat ze bezorgd was om het leven van haar dochter, deze bezorgdheid leek alleen maar erger te worden naarmate Addison zich verzette tegen de obligaties van haar moeder.
Uiteindelijk besloot Gideon om in te grijpen, ook al voelde hij zich niet erg op zijn plek midden in een moeder-dochter conflict.
"Addison," begon hij rustig terwijl hij haar aankeek. "Het is gevaarlijk voor een ongetrainde schaduwjager om gewoon thuis te wonen. Je bent heel kwetsbaar op die manier. Demonen zullen je zo gevonden hebben. Het is veiliger om in het instituut te verblijven. Daar kunnen we je training geven en bescherming," legde hij rustig aan haar uit.
Het was waar, maar hij wist niet of Addison het wel zou slikken. Ze keek nog steeds naar haar moeder alsof ze haar voor het eerst met echte ogen zag. Gideon kon het wel begrijpen, haar leven was van de ene op de andere dag drastisch veranderd en de enige die ze daar op dit moment de schuld van kon geven, was haar moeder.
Gideon herkende zichzelf een beetje in Addison, de ongecontroleerde woede die hij bezat, bezat zij ook. Hij zag het in haar ogen. Ongetwijfeld zou ze een goede schaduwjager kunnen worden, ook al begon ze pas op latere leeftijd met de training. Hij zag aan haar dat ze de passie en het vuur bezat, een eigenschap die een goede schaduwjager maakte. Maar, of ze zelf wel een schaduwjager wilde zijn, dat was een vraag. Aan de manier waarop ze reageerde, wist hij dat ze haar leven als mundane moeilijk kon achterlaten.
Gideon zuchtte even. "Mevrouw Hale, misschien kan uw dochter het begrijpen als u verteld waarom u haar de schaduwwereld zolang voor haar verborgen hebt gehouden," zei hij vervolgens.
Vaak hielp het hem als hij wist waarom mensen deden wat ze deden, hij gokte dat dit Addison ook wel zou helpen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison was woedend. Heel haar leven had moeten leven als een ander persoon doordat haar moeder zomaar besloten had te verzwijgen wie Addison echt was. Verscheidene gevoelens tierden door haar lichaam waarvan langzaamaan gek begon te worden. De woede en teleurstelling overheerste alle andere gevoelens. Ze wist dat haar vader haar altijd iets had willen vertellen, maar haar moeder hield hem tegen. Addison vond het onbegrijpelijk. Waarom zou haar moeder zoiets doen? Overal konden ze over praten, dat dacht ze tenminste. De afgelopen tijd gedroeg Addison's moeder zich heel erg vreemd. Elke keer vertelde ze dat ze met Addison wilde praten, maar uiteindelijk bleek het steeds over een stom onderwerp te gaan terwijl Addison iets serieuzer had gevraagd. Vreesde ze voor Addison's reactie als ze te horen kreeg dat ze een schaduwjager was? Addison was minder boos geweest als haar moeder het haar gewoon had verteld. Nu was ze er zelf achter gekomen, blijkbaar iets onverwachts voor haar moeder. Ze kon geeneens antwoorden op de belangrijkste vraag. Waarom ze het al die jaren had verzwegen voor Addison.
"Ik heb hier achttien jaar gewoond zonder problemen, dus dat zal de rest van mijn leven ook wel zo zijn. Ik ga niet mee naar dat instituut," zei Addison hardhoofdig. Ze vond het allemaal onzin. Ze was altijd veilig geweest thuis, dus ze begreep niet waarom ze plotseling naar het instituut moest. Ze kon er trainingen krijgen, maar die wilde ze niet. Ze leidde liever het leven als een zwakke mundane dan dat ze plotseling de schaduwjager moest uithangen en de wereld moest redden van demonen. Ze konden als excuus gebruiken dat het schaduwjager bloed door haar aderen stroomde en het haar plicht was, maar ze was bang. Wat moest ze doen met haar vrienden als ze mee zou gaan naar het instituut? Wat moest ze aan hen vertellen als ze plotseling minder tijd had? Ze kon niet zomaar zeggen dat ze moest trainen om een goede schaduwjager te worden. Vaak zette Addison haar angst om in woede. Ze was doodsbang voor haar toekomstige leven. Ze wist dat als ze meeging naar het instituut, er geen weg terug was naar haar normale, saaie leventje. "Je hebt geen keus, Addison. De bescherming en trainingen die je daar krijgt kan ik je niet geven," vertelde haar moeder. "Maar ik wil het niet," zei Addison. Het instituut leek haar geen slechte plek. Het lag er meer aan dat ze wilde blijven wie ze was. Ze vond haar leven goed zoals het was, ondanks het ontzettend saai werd.
"Ik moest het wel voor je verzwijgen, Addison. Je was er nooit klaar voor. Ik wil niet dat er met jou hetzelfde gebeurd als wat er met je vader gebeurde." Nadat haar moeder haar woorden uitgesproken had ze een blik in haar ogen alsof ze iets verteld wat ze niet had willen vertellen. Die blik had ze al wel eens eerder gezien. "Dus daar heb je ook al over gelogen?" vroeg Addison onbegrijpend. Dat ze over de dood van haar vader gelogen had vond ze het aller ergst. Haar moeder wist hoe hecht Addison was met haar vader en hoe erg ze hem mistte. Jarenlang had ze gedacht dat haar vader omgekomen was bij een auto-ongeluk. "Het spijt me, ik deed het voor je eigen bestwil," probeerde haar moeder het goed te praten. "Over zulke dingen lieg je niet, mam," zei Addison teleurgesteld. Ze wist niet meer wat ze moest denken. Was er wel iets waarover haar moeder eerlijk was geweest?

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Gideon zag de pijn en de moeite die het de moeder van Addison kostte om de waarheid te vertellen aan haar dochter. Het verlies van haar man had haar veel schade toe gericht. Hij begreep wel dat ze haar dochter had willen beschermen. De Schaduwwereld blijft een mooie maar zeker ook gevaarlijke wereld. Schaduwjagers werden niet oud, een groot deel stierf tijdens een gevecht. Het was een zwaar bestaan voor elke schaduwjager. Je was nooit veilig en je moest altijd op je hoede zijn. Gideon's ouders waren vermist of allang dood en toch deinsde Gideon niet weg van de Schaduwwereld. Aan de ene kant vond hij het zelfs enigszins laf dat mevrouw Hale wel weg was gedeinsd na de dood van haar man. Elke schaduwjager had de dood wel eens onder ogen gezien, elke dag werd je daar mee geconfronteerd. Gideon kende geen enkele schaduwjager die nog niemand was verloren. Dat hoorde erbij, zo was hun wereld nou eenmaal. En het bleek wel weer dat je niet voor de Schaduwwereld kan vluchten, als je erin geboren wordt, kom je er ook niet meer uit. Na die achttien jaar geheimhouding, was Addison toch achter de waarheid gekomen. De waarheid komt altijd uit.
"Met alle respect maar," begon Gideon. "Nou, eigenlijk niet met alle respect," herpakte hij zich. Hij schudde zijn hoofd.
"U bent laf mevrouw." Zijn woorden klonken denderend.
De moeder van Addison keek de schaduwjager die voor haar neus stond met grote blauwe ogen aan, dezelfde kleur als de ogen van haar dochter.
"Pardon?"
"Elke schaduwjager weet wat het leven in de Schaduwwereld met zich meebrengt. Het is egoïstisch om je te onttrekken uit deze wereld, puur en alleen omdat je je man verloren hebt."
"Jongen, je weet niet wat je zegt. Je weet niet wat ik heb meegemaakt," begon mevrouw Hale.
"Denk je dat je de enigste bent?"
Op die vraag kon de moeder van Addison niet direct antwoorden. Nerveus keek ze haar dochter aan.
"Dat dacht ik al," zei Gideon vervolgens. "Jij weet als geen ander dat elke schaduwjager wel iemand verloren heeft. Dood kijkt altijd om de hoek, elke minuut en zelfs elke seconden van ons leven. Het is daarom erg egoïstisch zelfs om te denken dat je het recht hebt om jouw eigen familie daaruit te onttrekken," zei Gideon.
Hij haalde zijn schouders op. "Het is zelfs onmogelijk, de waarheid is nu toch weer omhoog gekomen. En waarschijnlijk heb je je dochter nog meer in gevaar gebracht dan wanneer je haar gewoon als schaduwjager had opgevoed."
Mevrouw Hale keek hem met open mond aan, ze kon niks meer zeggen, ze had niks meer te zeggen.
"Als je het niet erg vindt neem ik dan wel de verantwoordelijkheid over je dochter, ze zal niks overkomen," zei hij met een grijns wanneer hij de hand van Addison pakte en haar het huis uit trok.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Fronsend bekeek ze Gideon door de woorden die hij volledig onverhoeds uitsprak, evenals haar moeder die hem minstens even verbaasd aankeek. Zijn bemoeienis was onterecht sinds hij niets met de familie te maken had, maar ze hield hem niet tegen. In een boze bui kon Addison vaker woorden uitspreken waarvan ze later spijt kreeg, het was verstandiger als ze haar mond hield. Buitendien had het geen zin meer, haar moeder leek niet te begrijpen wat ze op het spel zette om haar dochter zogezegd in veiligheid te houden. Het viel te verwachten dat ze er uiteindelijk achterkwam, de waarheid kwam hoe dan ook aan het licht. Het was een zeer oud cliché, maar het klopte.
In een mum van tijd werd haar hand vastgenomen, vervolgd door Gideon die haar het huis uit trok. Alsof hij haar zonder enige toestemming mee kon nemen naar de plaats die hij in gedachten had, in dit geval het instituut waar een hele boel andere schaduwjagers waren. Terugtrekken was onmogelijk, voor ze slechts één woord kon uitspreken stonden ze buiten het huis. "Je kan me niet zomaar meenemen," bracht Addison al mompelend uit. Eerst en vooral had hij Addison's toestemming nodig sinds ook zij een volwassen persoon met rechten was. Ten tweede had ze geen noodzakelijke spullen zoals kleding tot haar bij haar.

Haar hand trok ze uit de zijne zodra ze zich voor de oprit bevonden. Meegaan naar het instituut was iets waartegen ze opzag, hoewel Addison besloten had geen verzet meer te tonen. Zijzelf was zeer koppig, maar de jongen naast haar ook. Daarnevens had zelfs haar bloedeigen moeder verteld dat het beter was voorlopig in het instituut te verblijven, ze werd grofweg weggestuurd.

WIP

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld