Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' || ft Lespoir.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Khloe liep zonder na te denken maar een onbekende weg in en stopte haar handen in haar zakken. Het zag eruit alsof het elk moment kon gaan regenen maar dat maakte haar op dit moment niet uit, ze liep liever buiten in de regen dan dat ze binnen zat en de hele dag aan Alec zou denken. Ze wou hem graag gaan opwachten op het moment dat hij vrij zou komen, maar ze heeft het niet gedaan. Ze dacht dat hij er misschien niet eens blij om zou zijn en heeft er toen toch voor gekozen om het niet te doen.
De straat was druk en er liepen allemaal mensen heen en weer, de auto's raasde voorbij wat Khloe liet zuchten. Ze had haar oortjes in gedaan en luisterde momenteel naar de lyrics van Charlie Puth ft. Selena Gomez - We Don't Talk Anymore. Het was een liedje wat ze vroeger al veel luisterde toen met Alec, maar vooral nadat het uit ging luisterde ze heel veel naar dit nummer, het nummer liet zien hoe zij zich voelde negen van de tien keer nadat ze niks meer hoorde van hem.
Terwijl ze na het liedje luisterde staarde ze naar de grond terwijl ze liep, wat misschien niet de beste idee was dat ze de afgelopen dagen had gehad aangezien ze zodra ze de hoek om liep meteen weer terug was en op dezelfde straat, maar dit keer op de grond. Een oortje floepte uit haar oor terwijl ze vloekend naar haar handen keek die een beetje geschaafd waren. Oké, het was heel dom maar wie loopt er nu tegen iemand anders aan? Met een chagrijnige blik keek ze omhoog naar de persoon waar ze tegen aan was gelopen en voelt haar blik veranderen van chagrijnig naar geschrokken. Khloe was van plan om wat te zeggen, maar sloot meteen haar mond. Ze kon niet geloven wie er momenteel voor haar stond en merkte dat haar ogen waterig werden en klaar stonden om tranen te lossen. 'Alec...' zei ze zachtjes.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Nog steeds had Alec zijn blik gericht op het scherm van zijn telefoon. Hij las te berichtjes niet oplettend naar wat er rondom hem gebeurde. Hoe meer berichtjes hij las, hoe meer zijn hart brak. Nu hij de berichtjes die ze drie jaar geleden naar elkaar verstuurden, besefte hij pas wat hij echt kwijt was geraakt. Het was een domme en een goede keuze tegelijk om het uit te maken met Khloe. Het was dom omdat hij nooit iemand zoals haar kon vinden, ze was zo uniek. Niemand was vergelijkbaar met haar. Ze was niet alleen één van de mooiste meisjes die hij was tegengekomen, maar ze was ook nog eens ontzettend aardig en lief, veel te goed voor hem. Mensen zeiden altijd dat perfectie niet bestond, maar volgens hem was Khloe perfect. Voor hem was zij perfect. Het was een gouden meisje. Ze had iemand nodig die goed voor haar was en Alec hoopte dat Khloe die persoon gevonden had en dat ze gelukkig was met haar leven. Misschien was ze wel gelukkiger met iemand anders dan dat ze met Alec was. Alec zou het oké vinden en blij voor haar zijn als dat zo was, ook al hield hij nog van haar en was hij ongetwijfeld nog steeds verliefd op haar. Elke keer als hij aan haar dacht, versnelde zijn hartslag. Hij dacht vaak aan hoe goed hij zich voelde toen haar zachte lippen tegen de zijne en het leek alsof hun lippen voor elkaar gemaakt waren of hoe het voelde toen hij haar nog in zijn armen kon sluiten. Het voelde keer op keer perfect en hij had het gevoel dat het nooit zo perfect met iemand anders kon voelen. Dat had hij allemaal opgegeven omdat hij de gevangenis in moest. Was het dat waard? Was de gevangenis het waarom om die gevoelens nooit meer te kunnen voelen? Waarschijnlijk niet, maar het was te laat. Toch wist hij dat het de beste beslissing was. Ze had het nooit aangekund. Het zou te zwaar voor Khloe geweest zijn.
Alec keek op van zijn telefoon toen hij voelde dat hij tegen iemand aanbotste. "Ehm... Sorry," zei hij terwijl hij nog niet gekeken had tegen wie hij was gebotst. Hij kreeg een krop in zijn keel toen hij zag tegen wie hij was gebotst. Khloe. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij had verwacht haar nooit meer te zien, maar daar was ze dan. Voor hem in levende lijve. Hij wist niet goed wat er in hem omging. De gevoelens die door zijn lichaam gierden waren moeilijk te beschrijven. Was het blijdschap? Verdriet? Spijt? Hij wist het niet. Hij kon in haar ogen die blauwer waren dan hij zich herinnerde zien dat ze waterig werden. Hij wilde haar niet aan het huilen maken.
Uiteindelijk stak hij zijn hand naar haar uit zodat hij haar recht kon trekken. Ze was namelijk op de grond gevallen toen Alec tegen haar botste. Toen ze zijn hand aannam trok hij haar recht zoals hij al van plan was. Zodra ze recht stond, liet hij haar hand weer los. Hij keek haar even aan, niet wetende wat hij moest doen of zeggen. Hij had er niet op gerekend om Khloe weer terug te zien of ooit nog wat van haar te horen nadat hij het contact met haar had verbroken.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Khloe was sprakeloos en had dan ook even op de grond gezeten terwijl ze hem alleen maar aan keek, verder niks. De jongen waar ze een relatie mee had voor hij de gevangenis in moest stond voor haar neus en van alles ging door haar hoofd. Woede, verdriet, pijn.. Ze voelde het allemaal weer in een klap, maar ook voelde nog steeds wat ze altijd al voor hem gevoeld had, liefde. Langzamerhand schudde ze haar hoofd om de gedachtes die ze had weg te schudden en zijn hand aan te pakken om overeind te komen.
Daar stonden ze dan, tegenover elkaar, beide niks zeggend waardoor Khloe hard op haar lip beet. De stilte deed het hem, de reden waarom ze weer een traan liet gaan maar voordat ze het wist had ze die al snel weg geveegd. Of het nou kwam door hem of door de pijn die door haar handen ging wist ze niet honderd procent zeker, maar wat ze wel zeker wist is dat ze hier weg wou, ze had verwacht dat ze hem niet meteen nu tegen zou komen en toch is dat wel gebeurd. Het voelde ongemakkelijk voor haar om hem weer te zien naar drie jaar, naar drie jaar helemaal niéts van hem gehoord te hebben. Al die jaren had ze aan hem gedacht over wat ze zou doen als ze hem tegen zou komen maar dit was niet wat zij in haar hoofd had hoe het zou gaan.
Uiteindelijk verliet er een zucht uit haar mond, ze besefte dat het niet zo door kon gaan om elkaar te zien en dezelfde gebroken gevoel te hebben als toen hij het uitmaakte in de politiekamer. Ze haalde een hand door haar haren zodat die weer goed zou zitten en keek even naar de grond. 'Je bent niets veranderd wist je dat.' zei ze zachtjes. Hij was nog precies het zelfde als drie jaar terug, misschien stonden zijn ogen dan wel anders dan voor dit gedoe, maar verder was hij nog het zelfde dan toen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alec vroeg zich af wat er in Khloe omging. Het zag er niet uit dat ze blij was om hem te zien, wat hij volkomen begreep. Hij wist zelf niet of hij wel blij was om haar te zien. Hij voelde zich er nog rotter door. Hij had zichzelf er niet op voorbereid om Khloe weer te zien, zeker niet door tegen haar op te botsen. Nog steeds had hij er geen benul van wat hij tegen haar moest zeggen. Moest hij vragen hoe het met haar ging? Moest hij gewoon niets zeggen en weg gaan? Hij wist het echt niet. Het voelde bovendien heel erg ongemakkelijk om haar na drie jaar weer te zien. Dat terwijl het toen ze nog een relatie hadden nooit ongemakkelijk was tussen hen. Nog steeds hield hij van haar, nog steeds was hij verliefd op haar, maar er viel niets aan te doen. Hij kon niet zomaar zeggen dat hij nog steeds hopeloos verliefd was op haar en dat hij de tijd wilde terugdraaien zodat hij het nooit uit had gemaakt met haar? Dat zou zo egoïstisch zijn.
Alec hoorde haar zeggen dat hij niets veranderd was. Qua uiterlijk was Alec niets veranderd, de manier waarop hij dacht en de manier hoe hij naar het leven keek daarin tegen was wel veranderd. Hij voelde zich ongelukkig. Het leek hem niet meer te lukken om zo optimistisch te worden als eerst. Hij was fysiek en mentaal helemaal op. Hij voelde zich alleen. Niet gewild. Hij voelde zich waardeloos. "Jij ook niet," zei Alec dan. Nou ja, hij bedoelde dat ze qua uiterlijk niet was veranderd. Of haar karakter en innerlijk veranderd was, wist hij niet. Dat kwam hij ongetwijfeld ook nooit te weten doordat vast een uitzondering was. Waarschijnlijk kwamen ze elkaar niet meer tegen of wilde Khloe hem niet meer zien.
Misschien was het beter als Alec weg ging en haar alleen liet. Bovendien zag de lucht er erg grauw uit wat wilde zeggen dat het kon gaan regenen. "Ik ehm... Ik wil je nog wat geven," zei hij waarna hij een stapeltje enveloppen waar brieven inzaten uit zijn rugzak haalde. Hij gaf het stapeltje aan haar. Of het verstandig was, wist hij niet. Wat hij wel wist was dat ze er recht op had, ze had recht om te weten wat hij tegen haar te zeggen had terwijl dat hij in de gevangenis zat. "Dit zijn de brieven die ik terug wilde sturen naar je, maar ik heb zo nooit opgestuurd. Ik wist niet of dat wel een goed idee was," zei hij dan. Hij hoopte dat ze zich niet slecht zou voelen door de brieven, maar hij wilde ze aan haar geven. "Ik ehm... Ik moet gaan," zei Alec waarna hij haar nog even aankeek en daarna weg ging. Hij kon niet langer bij haar zijn, dat deed hem nog meer pijn en hij moest nog een plek zoeken waar hij heen kon voor het begon te regenen. Hij hoopte dat hij niet ergens op straat moest slapen, daar had hij geen zin in.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Khloe keek even weg nadat Alec had gezegd dat zij ook niet veranderd was, misschien niet qua uiterlijk, maar van binnen was ze hartstikke erg veranderd. Haar leven was een stuk serieuzer geworden naar alles wat er gebeurd was. Ook al wist ze dat Alec het niet had uitgemaakt als er ook een andere manier was geweest, maar die was er niet. Met een diepe zucht stopte ze haar handen in haar jaszak en keek ze weer terug naar hem.
De stilte die af en toe viel tussen hun was aardig ongemakkelijk dus daarom leek de stem van Alec haar te verassen nadat hij weer begon te praten. Ze keek hoe hij iets uit zijn rugzak haalde en keek toen vreemd op. Pas toen hij had uitgelegd wat het waren beet ze op haar lip en keek ze er na nadat ze het had aangepakt. Had hij dan toch terug geschreven en was alles waar ze de laatste jaren had gedacht dan niet waar?
Zijn stem sprak weer waardoor Khloe uit haar gedachten werd getrokken en weer naar de jongen keek waar ze nog steeds dat gevoel door in haar buik kreeg, die vlinders die ze elke keer had nadat ze hem zag waren er zelfs naar drie jaar nog... 'Uhm... Ja ik ook,' zei ze zachtjes waarna ze keek hoe hij weg liep. Het liefste wou ze hem achterna rennen en haar armen om hem heen slaan, maar ze deed het niet. Ze was nu volwassen en dat zou er raar uit gezien hebben, bovendien erg ongemakkelijk.
Met tegenzin liep ze terug naar huis, met nog steeds de enveloppen in haar hand. Ondertussen begon het al met regenen waardoor ze haar pas een stuk versnelde en niet veel later kwam ze aan bij haar huis. Ze legde de brieven op de kleine tafel en trok toen haar jas en nike's uit. Khloe wist niet hoe ze zich moest voelen. Boos, verdrietig, blij en zelfs verliefd, dat was maar een kleine omschrijving van haar emoties op dit moment. Het liefste wou ze huilen in een klein hoekje van haar slaapkamer, wat ze toen der tijd ook deed. Maar ze was geen tiener meer waardoor ze dat niet meer deed. Nadat ze op de bank was gaan zitten, richtten haar ogen op de brieven. Ze twijfelende om ze te lezen, maar deed het toch. Ze pakte de brieven erbij en las ze, liggend op de grijze bank.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alec wandelde, niet wetende waar hij heen zou gaan. Hij kon een poging wagen om aan te kloppen bij zijn ouders die eerder duidelijk hadden vermeld dat ze geen contact meer met hem wilden. Ook zij waren ervan overtuigd dat Alec de moord expres gepleegd had, alleen hij wist wat er precies gebeurd was. Niemand geloofde hem, alleen Khloe leek hem te geloven, ook al was hij haar voorgoed kwijt door een domme fout van hem. Het feit dat hij haar uit zijn leven had verbannen knaagde aan hem. Hoe langer hij eraan dacht, hoe schuldiger hij zich voelde. Hij kon zich amper voorstellen hoeveel pijn dat de breuk tussen hen haar had gedaan. Hij wist hoeveel ze van hem hield, net zoveel hij van haar hield. De tijd die ze samen hadden gehad was mooi geweest, dat viel niet te ontkennen. Het gevoel dat hij die mooie tijden nooit meer opnieuw met haar kon meemaken deed hem pijn. Nooit kon hij opnieuw in die mooie blauwe ogen kijken zoals hij voorheen deed. Nooit kon hij haar zachte lippen nog tegen de zijne voelen. Nooit kon hij in slaap vallen met haar in zijn armen. Het was allemaal voorbij. Al drie jaar was het voorbij en nog steeds was hij niet over haar heen. Was hij dan toch de ware? Hij geloofde nooit in ware liefde, maar met Khloe was het altijd anders. Zijn mening over liefde was veranderd. Hij voelde zich anders bij haar dan de andere exen die hij had gehad. Dat gevoel was gebleven, zelfs na die drie jaar dat ze elkaar niet hadden gezien. Hij was nog steeds verliefd op haar.
Enkelen minuten later voelde Alec water druppelen op zijn huis. Regen. Langzamerhand begon de hoeveelheid water steeds groter te worden. Het voelde aan zoals de douches in de gevangenis. Koud en onaangenaam. Zijn kleding plakte aan zijn huid, een erg onprettig gevoel volgens hem.
Ongeveer tien minuten later stond hij voor het huis van zijn ouders. Nog steeds zag het eruit zoals hij het zich kon herinneren, erg vertrouwelijk. Hij wandelde naar de voordeur, hopend dat zijn ouders hem binnen lieten in het huis. Ze konden hun zoon toch moeilijk op straat laten staan in de regen, toch? Langzaam hief hij zijn hand op naar de bel die hij vervolgens indrukte. Een aantal tellen later zag hij een vertrouwd persoon staan. Zijn moeder. Haar ogen zagen er geschrokken uit. "Alec..." wist ze met moeite uit te brengen. "Kom binnen jongen," zei ze, een uitspraak waardoor Alec haar voor een aantal seconden verbaasd aankeek. Alec wandelde naar binnen toe. Vrijwel meteen voelde hij de warmte op zich af komen. "Ik dacht dat ik hier niet meer welkom was," zei Alec. Het stond duidelijk in de brieven geschreven dat ze hem nooit meer wilden zien, toch liet zijn moeder hem binnen. "Dat kwam door de emoties, Alec. We kunnen het niet vergeten dat je iemand hebt vermoord, maar we kunnen je niet zomaar op straat laten staan. Je mag hier blijven tot dat je zelf wat gevonden hebt." Het was niet het antwoord waarop Alec gehoopt had, maar hij moest tevreden zijn. Hij was binnen en niet in de koude, natte regen. "Het was per ongeluk," zei Alec licht gefrustreerd. "Ga maar snel douchen voor je zo nog ziek wordt," veranderde zijn moeder het onderwerp. Alec ging naar zijn kamer toe waar hij een joggingbroek en een wit shirt uit zijn kast nam. Alles in zijn kamer zag er nog uit zoals voorheen.
Hij vervolgde zijn passen naar de badkamer waar hij de douche alvast aanzette. Hij deed zijn natte kleding uit en sprong al snel onder de douche, iets wat hem goed deed. De warme stralen voelde goed aan op zijn lichaam, zeker doordat hij drie jaar lang onder een koude douche moest als hij zich wilde wassen. Ook al zorgde de douche voor ontspanning, zijn gedachtes blijven bij slechts één iemand. Khloe. Het lukte hem niet om haar uit zijn gedachtes te zetten. Hij vroeg zich af of ze bezig was met de brieven te lezen. Het waren antwoorden op de brieven die zij naar hem had geschreven. Er stond in beschreven hoe het was in de gevangenis, hij had het vaker een hel genoemd. Er stond in geschreven dat hij nog steeds van haar hield en hoe erg hij haar miste. Bijna alles over hoe hij zich voelde stond er in te brieven. Hij voelde zich vreselijk en dat was ook te merken in de brieven.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Hoe verder ze ging met het lezen van de brieven die Alec had gegeven, hoe meer tranen er over haar wangen liepen. Alles wat ze dacht was dus niet zo, Alec gaf nog om haar maar hij wou haar de pijn besparen die ze mogelijk kon krijgen terwijl hij in de gevangenis zat. Af en toe veegde ze de tranen weg als haar gezicht helemaal vochtig werd. Ze beet hard op haar lip nadat ze de laatste brief had gelezen en vervolgens weglegde.
Ze wist niet meer wat ze moest doen, moest ze opzoek gaan naar Alec? Moest ze kijken of hij thuis was of moest ze uitproberen of zijn nummer nog werkte en ze hem kon sms'en? Met een diepe zucht stond ze op en besloot ze een douche te nemen. De warme stralen raakte haar redelijk koud aanvoelende huid. Het voelde verfrissend om even alles af te kunnen spoelen, alles wat je dwars zat, al wist je diep van binnen dat je na het douchen er nog mee zou zitten.
Niet veel later zat ze in een trainingsbroek en een wit T-shirt die Alec bij haar had laten liggen 3 jaar geleden aan, voor de televisie. Ze keek naar een serie op netflix genaamd Sense8 en speelde met haar handen aan de onderkant van het T-shirt. Zonder eigenlijk ook echt goed na te denken besloot ze toch maar om te proberen of Alec's telefoonnummer nog werkte en stuurde hem een sms met daar in één ding: Alec?

- Sorry, kort.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De warme douche zette hij met een lichte tegenzin uit waarna zijn hand greep naar de handdoek die hij had klaargelegd. Zijn blik was op zijn spiegelbeeld in de spiegel voor zijn neus gericht. Het was moeilijk te geloven dat hij weer thuis was, weg uit de verstikkende gevangenissen. Geen muffe kamer, geen vreemde celgenoot. Vreugde voelde hij echter niet, geen geluk was te bespeuren. Waarom? Hij had geen idee. Misschien doordat het nog tot hem moest doordringen of omdat hij heel wat mensen verloren was door zijn daad, ondanks hij terug vocht wegens zelfverdediging. Met zijn toenmalige vrienden had hij geen contact meer gehad, zelfs zijn ouders hadden hem met tegenzin ontvangen. Bovendien mistte hij een belangrijk iemand, hij mistte Khloe, maar hij had haar gekwetst. Hij wist dat het beter was om haar met rust te laten, ze was hem vermoedelijk al lang vergeten. Waarom zou ze stilstaan bij een jongen die een aantal jaren had doorgebracht in de gevangenis? Haar ouders mochten hem sowieso al niet, laat staan nu hij weer vrijgekomen was. Hij had zijn leven verpest door slechts één stomme slag. Hij dacht er vaak over na hoe hij de situatie had opgelost als hij het opnieuw had kunnen doen.
Nadat hij zijn joggingbroek had aangetrokken baande hij zijn weg naar zijn kamer toe. Diep zuchtend plofte hij op zijn bed neer.

WIP

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld