Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Van het ene vervoersmiddel waren ze naar het andere gegaan. Waar eerst alle studenten van Hogwarts in één trein hadden gemoeten, werden ze nu verdeeld. De eerstejaars werden opgewacht door een reusachtige man genaamd Hagrid. Anderen werden meegenomen naar koetsen die voort werden getrokken door onzichtbare paarden die hen naar het kasteel zouden brengen.
De treinreis van Rhi was behoorlijk rustig verlopen. Tenminste, als ze de paar kleine verstoringen niet meerekende. Ze had de blonde jongen die haar, naar haar mening, teveel en te nutteloze vragen had gesteld, niet meer gezien. Ze had in alle rust op het dak kunnen liggen, totdat er op de één of andere manier studenten achter waren gekomen dat er iemand op het dak had gelegen. Sommigen waren naar de achterkant van de trein gekomen om te kijken of het echt waar was, van anderen had ze enkel stemmen gehoord. Terwijl zij, nog altijd op haar rug liggend, op het dak had gelegen, had ze van onderen allerlei stemmen gehoord. Jammer genoeg hadden haar twee oudere pleegbroers ook bij die stemmen gehoord en het had dan ook niet lang geduurd voordat Evan en Ethan bij haar op het dak hadden gezeten. In eerste instantie had ze geweigerd om van het dak te gaan, vooral omdat de twee blonde jongens in haar ogen niets over haar hadden te zeggen, maar uiteindelijk had ze geen keuze gehad. Ethan had haar namelijk gewoon opgetild. Daar was ze het niet mee eens geweest en daarom had ze de rest van de reis ook met een chagrijnig gezicht door de trein gelopen.
Rhi had het behoorlijk vreemd gevonden dat toen ze uit de trein was gestapt, ze niet mee had gemogen met de ouderejaars. Een oude, grote man had hen verwezen naar het meer en een paar bootjes. Terwijl iedereen enthousiast reageerde, was Rhi vooral nieuwsgierig naar waar de ouderejaars dan naar toe gingen en of dat interessanter was dan een paar bootjes die uit henzelf naar het kasteel zouden varen. Ze moest toegeven dat het er indrukwekkend uitzag. Het kasteel, het grote meer en alle bootjes met lampionnen. Ze wist ook dat haar pleegzusje Edyn het helemaal geweldig zou vinden, wat nog een reden was om het meisje te ontwijken.
Rhi liet haar ogen bedenkelijk over de bootjes glijden. Ze zou er niet aan ontkomen om bij iemand in een bootje te stappen. Dat betekende dat ze nu de minst stomme mensen uit zou moeten zoeken om bij te zitten. Net toen ze had besloten in welk bootje ze zou stappen, hoorde ze de stem van Edyn. Zuchtend draaide Rhi zich naar het blonde meisje om, wie nog een ander meisje aan haar hand had. Natuurlijk, dacht Rhi. Edyn praatte tegen alles wat los en vast zat.
‘Er is niks gebeurd,’ zei Rhi en ze haalde haar schouders op. Het was vanaf het begin al haar bedoeling geweest om Edyn te ontwijken en ze was juist zo blij dat het voor een groot deel van de reis was gebeurd. Rhi bekeek het meisje dat met Edyn mee was gelopen. Aan de bloemen in haar haren gezien was Edyn helemaal los gegaan met haar speciale trucje. Er was echter nog niet meer dan een zachte begroeting uit het meisje gekomen. Ondanks dat Rhi liever een stil iemand naast zich had dan iemand als Edyn, wilde ze niet met de twee meisjes in een bootje.
Vanuit haar ooghoeken zag ze de jongen wie ze ontmoet had op het dak van de trein en ze besloot dat zelfs hij op dit moment beter gezelschap zou zijn dan de twee meisjes. ‘Ik ga,’ meldde ze Edyn, zonder zich verder voor te stellen aan het andere meisje. Ze liep om de meisjes heen en stapte snel in het bootje waar de blonde jongen al in was gestapt. Met haar erbij, was het bootje vol. Iets wat het magische bootje zelf ook leek te weten, want hij begon zich al langzaam te bewegen door het water.
Een beetje verbaasd en met enigszins met een slecht gevoel bleef Linn achter met Edyn nog altijd aan haar zijde. Ze had niet meteen direct verwacht dat ze naast Edyn nog een nieuwe vriendin zou maken, maar dat het meisje haar enkel had bekeken en zich vervolgens weer om had gedraaid, vond ze wel heel erg. Volgens Edyn was haar pleegzusje juist best aardig? Ze had wel gezegd dat ze het misschien niet altijd liet zien, maar dat het er wel zat. Misschien was dat wel zo, maar had ze gewoon geen interesse gehad in Linn. Het zou niet de eerste keer zijn, maar Linn vond het jammer dat het zusje van Edyn, wie ze na een paar uur in de trein steeds aardiger begon te vonden, haar juist niet aardig leek te vinden.
‘Oh, ze heeft vast al vrienden gemaakt! Jammer, want ik wilde met z’n drietjes in een bootje!’ zei Edyn, wie duidelijk niet leek te merken wat er net was gebeurd. Linn nam het haar ook niet echt kwalijk. Ze had in de afgelopen paar uur wel gemerkt dat Edyn echt iemand was die alleen maar keek naar het positieve en al het mooie om haar heen, zoals het kasteel en het meer met de bootjes. Het laatste wat Linn wilde was negatief doen, want ze was nog altijd bang dat Edyn haar vroeg of laat toch niet zo leuk zou vinden.
‘Kom, dan zoeken wij ook een bootje!’ Edyn had haar hand al vastgenomen, zodat ze samen opzoek naar een bootje konden gaan. Linn glimlachte flauw en liet zich meetrekken door het enthousiaste meisje. Ze had door Edyn haar actie nog niet eens tijd gehad om naar het kasteel zelf te kijken. Toen ze eenmaal haar plekje in had genomen in één van de bootjes, kon ze dat pas echt doen. Het kasteel zag er precies uit zoals ieder ander kasteel uit een sprookjesboek. Ondanks dat het omringd was door bossen en een meer, viel het op. Er waren zeker vijf torens en allemaal verschillende muren. Linn gokte dat de school minstens tien keer zo groot was als haar oude school, en dat was alleen nog maar wat ze van buiten kon zien.
Het bootje waar ze samen met Edyn en nog een paar anderen in zaten, begon te bewegen zonder dat er iemand roeide. Toen Linn om keek naar de andere bootjes, zag ze dat er in geen van de bootjes iemand zat om te sturen. Toch leken de bootjes precies te weten waar ze naartoe gingen.
Ondanks dat Linn en Edyn best veel hadden gepraat, al was het vooral van Edyn haar kant gekomen, leek Edyn nog lang niet uitgepraat te zijn. Al merkte Linn dat ook Edyn behoorlijk onder de indruk was van de omgeving, net zoals zijzelf. Al was het voor Linn één grote reis geweest die vol aan elkaar had gehangen van nieuwe dingen waar ze onder de indruk van was geweest. Ze was onder de indruk geweest van Edyn en haar gehele houding, maar ook van de jongen met gekleurd haar en van het verhaal dat rond de trein was gegaan dat er een meisje op het dak had gelegen alsof het de normaalste zaak van de wereld was geweest.
De twee meisjes waarmee ze in het bootje zaten, zaten een beetje te giechelen en te fluisteren. Linn kon nog net opvangen hoe het ene meisje iets zei over de vleugels van Edyn. Ze kon het niet precies verstaan, maar het was niet heel aardig. Ondanks dat Linn het liefst aardig wilde worden gevonden door iedereen, wilde ze vooral Edyn als haar vriendinnetje behouden en daarom schraapte ze ook haar keel. ‘Edyn, mag ik je vleugeltjes een keer lenen? Als je dan ook mijn haar doet met dezelfde soort kleur bloemen, dan past het allemaal bij elkaar!’ Ze durfde niet direct te zeggen dat de meisjes hun mond moesten houden, maar Edyn had haar vandaag heel erg geholpen en daarom wilde Linn hetzelfde voor Edyn doen.
‘Heeft zij jouw haar gedaan?’ vroeg één van de meisjes nieuwsgierig en onder de indruk, waarop Linn meteen knikte. ‘Ja, Edyn is daar echt heel goed in! Ze heeft de vlecht en de bloemen met magie gedaan!’
Iedereen was enthousiast over het kasteel. Zelfs Michael kon zijn enthousiasme niet echt tegenhouden. Het enige wat hij jammer vond was dat hij met een bootje het meer over moest in plaats van dat hij samen met de ouderejaars naar het kasteel zou reizen. Ergens was hij ook wel weer blij dat hij even zonder Naylene en de anderen ergens kon zitten, want Calum en Naylene hadden het naar zijn mening iets te goed met elkaar kunnen vinden. Het was niet zo dat hij zijn vrienden geen nieuwe vrienden gunde, maar Calum was wel zijn vriend en hij had gehoopt dat ze samen een leuke treinreis zouden hebben. Uiteindelijk was het lang niet zo spannend geweest als dat hij had gehoopt, wat deels was gekomen door Naylene en Calum die het over dingen als school hadden gehad.
Hij en Calum hadden echter snel een bootje gevonden en het had niet lang geduurd voordat het bootje zichzelf vooruit had geduwd. Michael wist vrijwel zeker dat dit één van de laatste momenten was die hij met Calum zou hebben. Het was hem namelijk wel duidelijk dat Calum eerder bij Naylene in het huis zou worden gedeeld dan dat hij ook bij Slytherin zou komen, ondanks dat de zus van Calum ook in Slytherin zat. Naylene had hem nog wel verteld dat er een kans bestond dat ze samen les zouden krijgen, in wat voor huis ze ook zouden belanden. Volgens Naylene waren de meeste lessen namelijk gemixt.
Michael keek naar het kasteel en vervolgens naar zijn vriend. Het leek alsof iedereen die al in een bootje zat, alleen maar aandacht had voor het kasteel. Michael moest ook wel toegeven dat het er heel indrukwekkend uitzag en dat hij niet kon wachten om er naar binnen te gaan. Er zou zoveel gaan gebeuren in dat kasteel. Ze zouden er lessen krijgen, maar er zouden ook veel andere dingen gebeuren. Michael en alle andere leerlingen zouden hier immers het hele jaar doorbrengen. Alleen voor de vakanties zouden ze naar huis kunnen, maar voor de rest zou dit hun thuis worden. Michael was toe aan een nieuw thuis, ondanks dat hij niets te klagen had over het huis van zijn ouders. Hij was gewoon toe aan iets nieuws. Iets spannends en hij hoopte dat Hogwarts hem dat zou kunnen bieden.
Hij begon een beetje heen en weer te bewegen in het bootje, waardoor het bootje zelf begon te wiebelen. Niet erg genoeg om hen om te kiepen, dus er zat niet heel erg veel gevaar in. ‘Het duurt wel lang zo,’ deelde Michael mee, al was het eigenlijk meer klagen. Er roeide misschien niemand, maar het bootje ging ook niet met een grote snelheid richting het kasteel. Ondertussen had Michael het gebouw wel bestudeerd en moest hij wachten totdat ze aan zouden meren. De twee anderen in het bootje van hem en Calum leken elkaar ook te kennen, aangezien ze met elkaar in gesprek waren. Het gesprek vond Michael echter ook niet boeiend genoeg.
‘Denk je dat we in hetzelfde huis komen?’ vroeg Michael uit het niets aan Calum. Hij vroeg zich eigenlijk wel af of Calum er hetzelfde over dacht als hij. Misschien had Calum wel het idee dat ze alsnog bij elkaar zouden komen, maar Michael wist ook wel dat Calum slim was. Die had er vast ook wel over nagedacht en misschien had hij zich ook al wel bedacht dat er een grote kans was dat ze niet bij elkaar zouden belanden. Michael was wel nieuwsgierig naar hoe Calum daar over dacht en of hij er ook al over na had gedacht hoe het tussen hen zou gaan als ze niet bij elkaar in één afdeling zouden belanden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er was een heel nieuw leven achter de grote muren van het kasteel. Een leven dat voor iedereen anders ging worden. Nieuw vrienden, heel veel nieuwe lessen. De eerste paar dagen zouden bestaan uit alleen maar nieuwe indrukken. Of ze er nou op voorbereid waren of niet, voor iedereen was het iets nieuws en in de komende uren ging er heel veel veranderen. Een nieuwe omgeving om in te wonen, maar zeker ook genoeg mensen wie ze nog moesten leren kennen en ook al zouden ze niet iedereen gaan mogen, zouden er genoeg vriendschappen ontstaan. In de afdelingen, want daar kwamen de mensen met dezelfde karaktereigenschappen bij elkaar. Er zouden ook genoeg vriendschappen ontstaan buiten de afdelingen.
Toch wist Calum niet heel erg goed of de vriendschap die hij jaren geleden op had gebouwd met Michael, wel stand ging houden. De twee hadden als kleine jongetjes samen gespeeld. Iedereen werd echter ouder en ontwikkelde een eigen idee van de wereld. Iedere had zijn of haar eigen unieke karaktereigenschappen, niemand kon precies hetzelfde zijn. In vriendschappen moesten die eigenschappen juist worden geaccepteerd. Calum vroeg zich echter af of hij en Michael niet té verschillend waren. Hij had de gezichten van Michael wel in de gaten gehad en in eerste instantie had hij er over nagedacht om het gesprek dat hij met Naylene had gehad af te kappen. Iets wat Calum eigenlijk niet had willen doen, want hij had het leuk gevonden om dingen van haar te horen.
Met een oudere zus wist Calum al wel wat dingen over Hogwarts. Mali had hem echter nooit iets willen vertellen over de lessen. De dingen die ze wel had verteld, waren behoorlijk oppervlakkig geweest. Van Naylene waren er wel enkele verhalen gekomen, ook over de vakken die de eerstejaars gingen volgen. Calum was dan wel geïnteresseerd in dat soort dingen, toch had hij nog heel vele andere dingen die hem interesseerde. De jongen had het nooit heel erg gevonden om alleen te zijn, op sommige momenten genoot hij zelfs ultiem van rust om hem heen. De laatste paar jaren was hij alleen thuis geweest met zijn ouders en in die tijd had hij veel geleerd over vliegen.
Eerstejaars mochten geen bezems meenemen naar Hogwarts, wat voor Calum een domper was geweest. Al een hele tijd geleden had hij zijn eerste Quidditch match gezien en sindsdien was hij toch wel gek geworden van de sport. Toen hij er oud genoeg voor was geweest, hadden zijn ouders hem een bezem gekocht, waar vaak genoeg mee rondvloog. Calum had geluk dat zijn ouders behoorlijk afgelegen woonden en dat hij de kans kreeg om te vliegen. Op dat soort momenten voelde hij zich echt rustig.
Rust was iets wat Calum nu niet voelde. Zijn bruine ogen hielden het kasteel zo goed mogelijk in de gaten, alsof er ieder moment iets kon gaan veranderen als hij er niet naar bleef kijken. Het geklaag van Michael kwam wel bij hem over, maar zelf vond hij niet dat het te lang duurde. Calum kon er juist wel van genieten dat ze nog even rust hadden voordat er straks van alles over hen heen gaan komen.
Wat Calum niet had aan zien komen was het gewiebel van het bootje, waar hij behoorlijk van schrok. Dat het van Michael kwam, verklaarde eigenlijk al heel erg veel voor Calum. "Michael." Bracht Calum dan ook wat geïrriteerd uit. Hij snapte niet waarom het zo leuk was om het bootje op die manier te bewegen. Helemaal niet als hij er over na dacht wat voor wezens er allemaal in het water konden zitten.
Michael leek nog behoorlijk serieus te worden en dat was toch wel de kant van hem wat Calum waardeerde. De jongen leek niet om dingen heen te willen draaien. Iets wat Calum hierin ook niet dacht. "Ik denk het niet." Gaf Calum eerder toe. In zijn hoofd had hij er al een paar keer over nagedacht. "We zijn te verschillend?" Calum bedoelde het niet op een vervelende manier, maar het was iets wat iedereen kon zien. "Maar misschien hebben we nog lessen samen, zoals Naylene zei." Probeerde Calum zich vast te houden aan de vriendschap die er nu nog was.
Edyn maakte zich helemaal geen zorgen of ze samen met haar nieuwe vriendinnetje in dezelfde afdeling zouden eindigen. Er waren genoeg andere dingen die door haar hoofd heen gleden en het leek alsof ze zich nooit echt zorgen kon maken. Zo kwam ze in ieder geval over. Daarom deed het haar niet heel erg veel dat Rhi zomaar weg was gelopen. Ze had het alleen maar heel erg leuk gevonden voor haar zusje dat ze vrienden had gevonden.
De magie van het kasteel was wat de meeste mensen aantrok. Edyn was echter drukker bezig met de rest om zich heen, met name met het meer. Voorzichtig leunde ze een klein beetje over de rand van het bootje heen om naar het water onder zich te kijken, nieuwsgierig naar wat er zich allemaal in het meer bevond. Met grote zekerheid durfde Edyn wel te zeggen dat er heel veel wezens in het meer woonden en ergens was ze een beetje teleurgesteld dat ze na een tijdje nog niets had zien bewegen. Al wist ze zelf wel beter, wezens kwamen pas tevoorschijn als ze zich helemaal op hun gemak voelde en daarvoor waren er nu te veel mensen. Daarom beloofde ze ook dat ze hier terug zou komen wanneer het rustiger was en minder donker, zodat ze de wezens kon zien.
Edyn werd al weer afgeleid van haar gedachten toen ze de stem van Linn hoorde, die vroeg of ze haar vleugeltjes mocht lenen. "Natuurlijk mag dat! En dat wil ik heel erg graag doen." Ze vond het altijd leuk om de haren van haar zusjes te doen en ze had het in de trein ook heel erg leuk gevonden om bij Linn te doen, want de blonde haren waren toch wel wat anders dan de mooie zwarte lokken die Linn had. De bloemen die erin zaten vielen daardoor op een hele andere manier op dan bij haar zelfde.
Beide meisjes die bij Linn en Edyn in de boot zaten hadden ondertussen interesse gekregen in de beide meisjes, doordat Linn was begonnen over haar vlecht. Edyn haar gezicht lichtte helemaal op.
"Wil je die van ons ook doen?" Vroeg één van de meisjes, waardoor Edyn alleen nog maar blijer werd. "Natuurlijk wil ik dat!" Ze verschoof al naar één van de meisjes en liet haar vingers er zachtjes doorheen glijden en al vlogen ook bij dit meisje de strengen haar door elkaar heen en kwamen er kleine bloemetjes in het haar van het meisje tevoorschijn. Iets waar Edyn alleen nog maar blijer door werd. Iedere keer weer als ze iets als dit deed, was Edyn misschien nog wel meer verbaasd als de mensen om haar heen. Ook omdat ze echt genoot van de schoonheid die de bloemen met zich mee brachten. Ze kon echt uren bij een paar bloemen zitten en kijken naar hoe bijzonder ze waren.
Een paar bootjes voor die van Linn en Edyn, was Luke verbaasd over het meisje dat bij hem in was gestapt. De andere twee waren druk met elkaar in gesprek geweest en Luke had nagedacht over wat er allemaal ging gebeuren, totdat hij Rhi bij hen in had zien stappen. Het leek alsof ze hem niet eens meer herkende of ze deed alsof ze niet door had wie hij precies was. Luke wist dat echter nog maar al te goed. Hij had zich al afgevraagd wanneer hij haar weer zou zien en hij was er niet vanuit gegaan dat het zo snel was gegaan.
Het verhaal over het meisje op het dak van de trein was door de hele trein gegaan. Luke had er zelfs net nog iemand over horen praten. Iedereen was benieuwd geweest wie het meisje op het dak was geweest, maar Luke wist ondertussen welk gezicht en zelfs welke naam bij dat meisje hoorde. Het meisje dat nu bij hem in het bootje was komen zitten.
"Hallo Rhi." Luke vond het alleen maar leuk dat hij nu haar naam wist, maar zij die van hem niet. Het meisje was niet heel erg spraakzaam geweest en het vast nog een hele tijd geduurd voordat hij haar naam had geweten als hij niet bij haar broers in de coupé hadden gezeten. Ze hadden haar van het dak af moeten halen en ergens had Luke wel verwacht dat het meisje dan bij hen was komen zitten, maar dat was niet zo. De kans was groot dat ze gewoon weer terug was gelopen en op het dak was gaan liggen. Ondanks dat hij nog steeds niet snapte waarom het meisje daar in eerste instantie was gaan liggen. Het was niet iets wat zomaar in iemand opkwam.
Luke kon het op de een of andere manier wel waarderen en dat was één van de redenen dat hij hoopte dat het meisje bij hem in de afdeling kwam. Het was nooit vervelend om iemand in de buurt te hebben die er voor zorgde dat er dingen gebeurden. Luke hield wel van wat leven in de brouwerij, hij was de zomers met zijn broers gewend en natuurlijk waren ze vroeger met z’n drieën thuis geweest. Waardoor Luke wel eens het slachtoffer was geweest van dingen die zijn broers uit hadden gehaald. Soms had zijn moeder hem zelfs op de kop gegeven terwijl hij er helemaal niets me te maken had. Daardoor was hij wel benieuwd hoe zijn broers waren op school.
Eigen vrienden maken was echter wel iets wat Luke belangrijk vond, hij kon niet hele dagen bij zijn broers zitten, alleen op deze dag was dat nog geoorloofd om dat te doen. Hij hoopte ook echt dat hij bij zijn broers in de afdeling kwam, maar wel op een manier dat hij daar zelf zijn eigen leven op kon bouwen, want na een tijdje zouden zijn broers ook van school zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In elk bootje werd wel een ander gesprek gevoerd. Het één was iets boeiender dan het ander. De meeste gesprekken gingen over het kasteel en wat hen te wachten stond. Andere gesprekken bestonden vooral uit de leerlingen die zich aan elkaar voorstelden en uiteindelijk draaiden ook die gesprekken weer uit op hoe ze straks zouden worden ingedeeld en wat er dan daarna zou gebeuren.
Ondanks dat Calum, Michael zijn gewiebel niet heel erg leuk leek te vinden, hield hij er niet mee op. Hij zag er zelf wel de lol van in. Het was niet zo dat hij zo hard zou wiebelen dat iedereen er uit zou vallen? Al zou dat ergens best grappig zijn. Hij had namelijk wel eens gehoord dat er monsters in dit meer woonden en misschien waren die monsters wel dol op een paar kinderen. Michael wilde eigenlijk wel uittesten of die verhalen ook echt waar waren, aangezien hij niet geloofde dat ze echt gevaarlijke monsters in een meer naast een school zouden plaatsen. Misschien Grindylows, maar die waren lang niet zo gevaarlijk.
Calum leek er ook na te hebben gedacht. Iets wat Michael wel aan hem waardeerde was dat Calum eerlijk was. Ondanks dat hij misschien rustiger was en ook eerst nadacht voordat hij iets zei, was Calum wel eerlijk. Hij zei wel eerlijk waar het op stond en Michael leek ook altijd wel te denken dat wat Calum zei, ook letterlijk uit zijn hoofd kwam.
‘Ik denk ook van niet,’ merkte Michael op toen Calum zei dat ze waarschijnlijk niet bij elkaar zouden komen. Calum had ook al de reden genoemd die Michael in zijn hoofd had gehad. Ze waren inderdaad te verschillend. Voor zover hij wist werden ze juist ingedeeld op karaktereigenschappen. Calum was veel rustiger en hij dacht heel anders na over bepaalde dingen. Dat nam niet weg dat hij en Calum het nooit leuk hadden gehad, of dat ze het nooit meer leuk zouden hebben, maar ze waren inderdaad wel anders en nu ze steeds dichterbij het kasteel kwamen, zag Michael het enkel als de realiteit die ze onder ogen moesten komen. Ze zouden niet bij elkaar komen.
‘Ja, dat misschien wel…’ zei Michael bedenkelijk. Naylene had wel gezegd dat ze met veel verschillende leerlingen les had gehad. Dat er niet één specifieke groep was waar je altijd les mee had. Volgens Naylene was dat om de eenheid tussen de leerlingen een beetje groter te maken. Iedereen leefde namelijk in zijn eigen huis of afdeling en ging dan ook vaak alleen met de mensen daar om. Iets wat Michael nog niet eens een slecht idee vond. Niet zozeer omdat hij van Calum af wilde, maar hij zou er niets op tegen hebben om wat meer mensen zoals hemzelf te zien. Misschien dat hij daar dan ook wel bepaalde dingen mee zou kunnen doen die Calum niet zou willen doen.
Michael keek bedenkelijk naar Calum. ‘Ik denk dat je bij Naylene komt.’ Hij wist het eigenlijk wel zeker. Hij was zo geïnteresseerd geweest in wat Naylene allemaal te vertellen had gehad en hij had het boek van Naylene ook al zo interessant gevonden. Michael had heus wel een belangstelling voor een paar vakken, aangezien hij ook wel bepaalde dingen wilde leren. Calum leek echter geïnteresseerd te zijn in alles. ‘En ik denk dat ik in Slytherin kom. Dus bij Mali.’ Al maakte het hem eigenlijk niks uit dat hij bij de zus van Calum kwam. Hij had wel eens met haar gepraat, maar het was niet zo dat ze elkaar zo goed kenden. Waarschijnlijk zou Mali hem negeren en zou ze hem zijn ding laten doen. Iets wat misschien ook maar beter was.
Er waren veel leerlingen die het over Rhi hadden gehad, zonder te weten dat zij het was geweest. Rhi hoefde ook niet de aandacht te trekken met dat ze op het dak had gelegen. Ze had het niet gedaan zodat mensen over haar zouden praten, of om aandacht te trekken. Ze had in haar achterhoofd wel geweten dat als mensen het door zouden hebben, ze er over zouden praten, maar het maakte haar niet heel erg veel uit wat mensen over haar dachten. Ze had daar enkel willen liggen omdat het daar rustig was geweest en ergens ook heel spannend. Ze had wel voorzichtig gedaan, dus de kans dat ze er af zou zijn gevallen was nauwelijks aanwezig geweest, maar de trein had toch met een behoorlijke vaart gereden. Het spannende had haar juist heel erg aangetrokken.
Haar naam klonk naast haar, waardoor ze verbaasd opkeek. De blonde jongen wie ze voor een paar seconden had gesproken wist haar naam. Ze wist vrijwel zeker dat ze zich niet aan hem voor had gesteld, dus hij had haar naam vast ergens anders moeten horen. Misschien van Edyn, of misschien wel van Evan en Ethan. Ze snapte echter niet waarom haar broers, die toch een behoorlijke reputatie leken te hebben, zich bezig zouden hangen met een eerstejaars. Misschien had hij wel een gesprek gehoord tussen Evan en Ethan, waarin haar naam was gevallen.
‘Hoi?’ Ze bekeek de jongens nog eens goed. Het was niet zo dat ze de jongen niet had herkend. Ze herkende hem juist nog van vanmiddag en dat was waarom ze bij hem was gaan zitten. Ze had gegokt dat dit een betere optie was dan bij Edyn en haar nieuwe vriendinnetje. Ze had hem enkel genegeerd, omdat Rhi nooit echt het type was geweest om vrienden te maken. Ze was graag op haarzelf. Ze gokte dat ze wel vrienden kon maken als ze dat wilde, maar ze had er nooit echt behoefte aan gehad. Zeker toen ze nog van gezin naar gezin was gereisd, omdat haar eigen ouders niet voor elkaar hadden zorgen. Vrienden maken op een plek waar ze toch niet zou blijven was in haar ogen een beetje nutteloos geweest. Nu zou ze echter een hele tijd op Hogwarts blijven. Dat betekende echter niet voor haar dat ze nu opeens wel de behoefte had aan vrienden. Die had ze niet en die zou ze ook nooit hebben.
De blonde haren van de jongen lagen nog steeds net zo plat op zijn hoofd als een paar minuten geleden. Nu hij wat dichterbij was, kon Rhi wel zien dat hij best blauwe ogen had. Op zijn gezicht stond een zelfvoldane blik, trots zelfs. Of dat echt kwam doordat ze nu naast hem zat, of dat hij haar naam wist, wist ze niet. Ze hoefde het eigenlijk ook niet te weten.
De mantel van de jongen hing iets van zijn schouder en daardoor kon Rhi de geborduurde letters “L. Hemmings” lezen. Rhi grinnikte. Het was toch belachelijk dat iemand zijn naam in zijn spullen moest worden geborduurd om er voor te zorgen dat hij het altijd weer terug zou krijgen als hij het kwijt zou raken. ‘Is je moeder bang dat je je spullen kwijt gaat raken, Hemmings?’
Een paar bootjes verderop werd er een stuk meer gepraat. Niet alleen door Linn, maar ook door de twee andere meisjes en Edyn. Linn had nooit echt voor haarzelf op durven komen. Ze had in ieder geval niet tegen iemand in durven gaan, terwijl ze dat achteraf best had mogen doen. Door niet voor haarzelf op te komen had ze het alleen maar makkelijker gemaakt voor de kinderen in haar klas. Er waren enkele momenten geweest waarop ze echt heel verdrietig of bang was geweest door iets wat haar klas had gedaan en toen waren er een paar vreemde dingen gebeurd. Dingen die nu opeens konden worden verklaard door magie. Iets wat hier misschien wel heel normaal was, maar Linn had nu al gezien dat kinderen met toverkrachten niet anders waren dan de kinderen waar zij jaren bij in de klas had gezeten. De twee meisjes hadden de vleugeltjes van Edyn alleen maar gezien en ze hadden er al een mening over gehad. Stiekem voelde Linn zich dan ook wel en beetje trots dat nu zij er iets over had gezegd, de meisjes het alleen maar mooi leken te vinden. Ze wilden het zelfs ook!
Omdat Linn het de eerste keer niet had kunnen zien, schoof ze voorzichtig iets naar Edyn het meisje toe. Ze was heel nieuwsgierig naar hoe Edyn het precies deed. Ze had in de trein geen spreuk gehoord en ook dit keer gebruikte Edyn geen spreuk. Linn zag haar nieuwe vriendin enkel naar de haren van het meisje staren en de plukken bewogen uit henzelf. Waar de bloemen precies vandaan kwamen, wist Linn al helemaal niet, maar het duurde niet lang voordat het meisje ook prachtige bloemen in haar haren zaten. Ze waren op een andere manier gevlochten dan op die van Linn, maar minstens net zo mooi.
‘Het staat echt heel erg mooi! De bloemen passen heel mooi bij je haren,’ liet Linn het meisje weten, wiens haarkleur een beetje tussen donkerblond en lichtbruin in zat. Ze vond het echt heel erg mooi staan. Zeker omdat Edyn er rekening mee hield welke kleuren goed stonden bij het haar.
Linn draaide zich naar het andere meisje, wie met grote ogen rustig zat te wachten tot Edyn hetzelfde bij haar zou kunnen doen. Dit meisje had juist veel donkerder haar, al was het niet zo zwart als de haren van Linn zelf. ‘Misschien dat je bij haar juist hele felle bloemen moet doen? Ik denk dat dat heel erg mooi staat,’ stelde Linn voor, al wist ze eigenlijk niet eens of Edyn dat wel echt kon.
Terwijl Edyn zich al richtte op het volgende meisje, begon het andere meisje al te praten tegen Linn. Ze had zich eerst voorgesteld en vervolgens had ze een paar dingen gevraagd. Veel minder enthousiast dan Edyn, maar juist doordat Linn al een gesprek had gehad met Edyn durfde ze iets meer te vertellen. Ze vertelde over het dorpje waar ze vandaan kwam en over Mitten, wie nu ook naar het kasteel werd gebracht. Het meisje vertelde over haar oudere zus, die blijkbaar al op Hogwarts zat en ze vertelde ook dat er over een paar minuten een heel groot feest zou beginnen, met heel erg veel lekker eten.
‘Ze hebben echt alles! En als je denkt dat je genoeg hebt, dan komen er nog allerlei soorten taarten en toetjes!’ vertelde het meisje enthousiast, waardoor Linn moest lachen. ‘Het is vast heel lekker. Al kunnen mijn vaders ook heel erg lekker koken,’ vertelde ze, zonder door te hebben dat ze zojuist had verteld dat ze twee vaders had in plaats van één.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De bootjes gleden langzaam maar zeker door het water, waardoor het zicht op het totale kasteel steeds minder werd. Nu torende het enorme gebouw over alle elfjarigen heen. Het zou niet lang gaan duren voordat ze uit konden stappen en hun eerste stappen in het grote kasteel konden zetten, waar nog zoveel geheimen voor hen lagen te wachten.
Calum was daar op het moment vooral mee bezig. Door zijn hoofd spookte één vraag: wat gaat er gebeuren als we daar binnen zijn?
Er waren genoeg dingen die door Calum zijn hoofd aan het spoken waren en het ging echt niet alleen om wat er de komende uren ging gebeuren, maar ook wel echt de eerste dagen, de eerste weken. Lessen, nieuwe mensen, zijn vriendschap met Michael, waar hij nu gelukkig rustig mee kon praten over de afdelingen.
Op het eerste gezicht leek het alsof Calum niet veel te zeggen had. In het begin keek hij vaak nog de kat uit de boom, daarna begon hij wel wat losser te worden. Calum kende Michael al jaren, dus met het praten had hij niet heel erg veel moeite meer, ondanks dat er nu wel een behoorlijk serieus onderwerp werd aangesneden. Beide vrienden wisten dat ze niet bij elkaar in de afdeling zouden komen. Iets wat Calum niet vreselijk vond. Hij hield zich vast aan het verhaal van Naylene, die had verteld dat ze genoeg lessen hadden met andere groepen en dat ze zo vanzelf een keer samen les kregen.
Er waren genoeg momenten geweest waarop Calum en Michael recht tegenover elkaar stonden als het ging om hun meningen. Nu waren ze het met elkaar eens, wat betekende dat ze niet bij elkaar kwamen, dat dachten ze tenminste. Niemand wist iets zeker totdat ze daar naar binnen gingen en onder de sorteerhoed kwamen zitten. Waar Mali het een en ander over had verteld aan haar broertje. Tot dat moment kon er nog van alles gebeuren, met een onverwachte wending konden de twee vrienden nog bij elkaar vonden, maar zelfs Calum was daar behoorlijk sceptisch over.
De redenering die Michael maakte, klonk nog niet zo gek vond Calum. Daarom knikte hij ook. "Ik denk inderdaad dat de kans groot is dat ik bij Naylene kom." Over Michael kon hij niet veel zeggen. Het was niet zo dat hij heel veel overeenkomsten zag, maar ook weer niet dat ze heel erg verschillende waren. Ze waren zeker heel wat meer uitgesproken dan Calum zelf was.
Veel tijd om er over te praten was er niet meer en de donkerharige jongen vond het ook totaal niet erg.
Tijdens de tocht naar de overkant was overal gepraat geweest, maar het was niet in vergelijking met het enthousiasme dat er nu weer leek te ontstaan. De eerste paar bootjes meerden aan, de leerlingen die daar in hadden gezeten werd de weg gewezen naar het kasteel, waardoor er vanzelf een soort van lijn met mensen ontstond.
Omdat Calum en Michael ergens vooraan in het bootje hadden gezeten, waren zij een van de eersten die op het land waren gekomen. Hij liep netjes achter de rest aan, in de hoop dat Michael dat ook ging doen. Eén van de grootste verschillen tussen de jongens was toch wel dat Michael zich sneller verveelde als ze iets simpels aan het doen waren in zijn ogen. Calum kon juist genieten van iets rustigs. Hij vond het nooit vervelend om in zijn eentje te zitten, daar kon hij juist van genieten. Toch kwam Michael op de meest rare momenten op een idee en op het moment hoopte Calum echt dat hij niet ineens ergens naar toe zou rennen om iets te gaan ontdekken.
Ook het bootje waar Edyn en Linn samen in zaten stond op het punt om aan te meren. Er was heel wat gezelligheid ontstaan tussen de vier meisjes. Beide nieuwe meisjes hadden hun haren gevlochten en er waren bloempjes in ter voorschijn gekomen die bij hun haarkleur paste.
Veel aandacht was er niet besteed aan het feit dat Linn had verteld dat ze twee vaders had gehad. De meisjes hadden wel even bedachtzaam gekeken. Edyn had het niet eens echt doorgehad. En ook al was ze zich er bewust van wat Linn had gezegd, maakte het haar ook nog niet heel erg veel uit. Voor Edyn bestonden er geen rare of gekke dingen, zeker niet als het ging om liefde. Liefde was in haar ogen iets moois, iets liefs, waar iedereen van moest genieten, wie of wat het dan ook was. Dat was de reden waarom ze even met Mitten had geknuffeld, maar er ook voor had willen zorgen dat Linn zich beter had gevoeld in de trein.
"Oooh kijk we mogen uit de boot!" De glimlach van het meisje was niet meer van haar gezicht te slaan. Vanmorgen was hij al groot geweest, ondanks dat het wel even wat minder was geworden toen ze eenmaal afscheid had moeten nemen van haar ouders, broertjes en zusjes. Nu was ze dat al lang en breed vergeten. Had ze een nieuw vriendinnetje gemaakt en was ze bezig met de volgende twee.
Edyn stapte makkelijk uit het bootje, waar ze haar hand naar de rest uitstak om hen te helpen ook om aan wal te komen. Toen ze Linn haar hand vast had, gaf Edyn er een klein kneepje in. Ze wist dat het meisje het een beetje eng vond om dit allemaal mee te moeten maken en ze wilde er zoveel mogelijk voor haar nieuwe vriendinnetje zijn.
Edyn liet de hand van Linn los, om zich nog even naar het meer te richten en zachtjes te vertellen dat ze echt snel terug zou komen om de wezentjes die zich ergens diep in het water verschuil hielden te bezoeken.
Met een kleine huppel in haar loopje viel Edyn vervolgens weer terug naar Linn, om hun armen weer in elkaar te kunnen haken. "Die meisjes waren echt heel erg lief. Hun haar is echt heel erg leuk geworden. Maar stiekem vind ik die van jou het leukste." Edyn had het in ieder geval het leukste gevonden om Linn haar haren te doen. Ze had echt wel haar best gedaan op de haren van de andere meisjes, maar omdat Linn haar vriendinnetje was geworden, had ze daar vanmiddag wel haar best voor gedaan. Voor zover het echt haar best doen was, ze hoefde alleen maar haar handen op de haren te leggen en daarna ging het vanzelf.
"Ik hoop echt dat we in dezelfde afdeling komen." Bedacht Edyn zich ineens. Haar moeder had haar duidelijk verteld dat er een grote kans kwam dat ze niet bij haar broers kwam. Er waren immers vier afdelingen. Het zou haar echt verdriet doen als ze niet bij haar nieuwe vriendinnetje zou komen.
Het bootje waar Luke en Rhi in zaten was niet eens heel erg veel achter de rest geweest, maar op een gegeven moment hadden de bootjes een bocht gemaakt, waardoor ze nu één van de laatsten waren die nog op het water zaten.
Luke was behoorlijk verbaasd geweest dat Rhi zijn naam had gekend. Die verbaasdheid was al snel overgegaan in een beschaamd gevoel, toen hij door had gehad hoe Rhi zijn naam had gekend. Snel had hij zijn mantel beter om zich heen getrokken.
Luke was niet de enige bij we de naam in zijn mantel stond, van wat hij wist, had zijn moeder dat altijd al gedaan bij zijn broers zodat ze niets kwijt zouden raken. Luke moest toegeven dat hij niet iemand was die behoorlijk netjes was. Als het er op neer kwam en hij zocht iets, dan kon hij het vaak niet vinden, wat alleen maar tot irritaties zorgde.
Luke had in de boot wel geprobeerd om een beetje een gesprek te voeren met Rhi, waar ze niet echt op had zitten te wachten. Op een gegeven moment durfde Luke te wedden dat ze hem luid en duidelijk had gehoord, maar dat ze gewoon niet had willen reageren. Heel veel meer dan een paar schouders die omhoog waren gegaan, had hij niet gekregen. Misschien dat hij die ook wel had verdiend voor de vragen die hij had gesteld toen ze boven op de trein had gelegen.
Het bootje lag ook al snel klaar om uit te stappen. Luke voelde zich ondertussen behoorlijk ongemakkelijk, hij had geen idee of hij nog moest proberen om met Rhi te praten of hij het gewoon moest laten. Het meisje was behoorlijk interessant en dat vond hij nu nog steeds. Hij vond het niet erg om iemand in zijn leven te hebben die er voor zorgde dat er interessante dingen gebeurden. Daar zou hij niet in zijn eentje voor kunnen zorgen.
"Onze broers zijn vrienden van elkaar?!" zei ik nog toen Rhi voor hem uitstapte om haar aandacht nog te trekken. Ondertussen probeerde Luke ook uit het bootje te komen. Er stonden een paar leraren te wachten en hij durfde te wedden dat die ook wel bij de rest liep. Hij was blij dat het niet weer een hele grote groep was. Er was overal chaos geweest en ondanks dat dit normaal zou moeten worden voor de rest van de jaren die Luke hier op school zou zitten, wat er iets wat hij er gewoon wat naar aan vond.
Luke wilde graag vrienden maken, maar dat hoefde niet met iedereen te zijn. Het liefst met mensen die bij hem in de afdeling kwamen en van Rhi wist hij ergens wel zeker dat ze ook in Gryffindor kwam te zitten. Haar broers zaten daar immers ook, net zoals die van hem. Meestal was het wel een familieding. De meeste leden van Luke zijn familie hadden immers in die afdeling gezeten en hij ging er voor de volle honderd procent vanuit dat hij daar dan ook kwam.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het kasteel was voor velen al een bekend plaatje, maar niemand wist echt wat voor geheimen en avonturen er op hen lagen te wachten als ze eenmaal naar binnen zouden gaan. Er was meer te beleven dan lessen op een school zoals deze. Iets wat de kinderen die hun boeken hadden bestudeerd misschien al wisten, maar voor sommigen was de school nog een compleet mysterie.
Het verbaasde Linn dat niemand echt iets had gezegd over haar vaders. Ze had in eerste instantie ook niet door gehad dat ze het had gezegd, totdat de twee nieuwe meisjes haar met een puzzelende blik aan hadden gekeken. Eén van de meisjes had zich echter al snel weer gericht op de vlecht die Edyn bij haar had gemaakt en het andere meisje had juist gezegd dat Linn geluk had met twee vaders, omdat haar moeder soms alleen maar kon zeuren over de kleinste dingen. Ondanks dat het maar iets heel kleins was, voelde Linn zich daardoor wel een stukje beter. Misschien was het wel helemaal niet zo gek in deze wereld dat twee mensen van hetzelfde geslacht verliefd op elkaar waren. Ze wist ook niet of het normaal was, maar tot nu toe hadden de drie meisjes er geen vreemde of nare opmerking over gemaakt.
Dankbaar nam Linn de hand van Edyn aan toen ze uit de bootjes konden stappen. Ondanks dat Edyn nu ook met de andere meisjes had gepraat, had Linn het idee dat Edyn nog steeds bij haar wilde zijn en dat stelde haar wel gerust. Ze was namelijk echt bang geweest dat Edyn meer vrienden zou maken en dat ze haar dan links zou laten liggen voor iemand anders.
Linn had niet eens door gehad dat Edyn niet meteen met haar mee was gelopen, totdat het meisje vrolijk haar arm weer door die van Linn haakte. ‘Ze waren inderdaad heel erg lief,’ stemde Linn met haar in. Ondertussen voelde ze met haar vrije hand nog eens aan haar vlecht. Edyn had gezegd dat zij die van haar het mooiste vond en ergens was Linn het daar ook wel mee eens. Toch had ze het heel bijzonder gevonden om het twee keer te zien gebeuren bij de andere meisjes. Linn wist niet precies hoe Edyn het deed, maar ze hoopte dat ze zoiets zou kunnen leren. Het kostte veel minder tijd en het zag er echt mooi uit! Daarnaast had Linn toch altijd wel het idee gehad dat vriendinnen elkaars haar deden. Ze wist niet of dit meteen betekende dat ze vriendinnen waren, maar ze zou het niet erg vinden als ze dit nog vaker met Edyn kon doen.
Toen Edyn plotseling zei dat ze hoopte dat ze samen met Linn bij dezelfde afdeling zou komen, voelde ze haar goede humeur weer naar beneden zakken. Ze had er nog niet eens over nagedacht dat het zou kunnen gebeuren dat ze helemaal niet bij Edyn terecht zou komen. Niet dat de vriendschap nu voor niks was, maar als ze niet bij Edyn in een afdeling zou zitten, zou ze alsnog weer vrienden moeten maken. Al wist ze eigenlijk ook niet hoe dat ging, met al die afdelingen. Ze wist dat er vier waren, want dat had in haar brief gestaan. ‘Mogen we zelf kiezen bij welke afdeling we komen? Want dan kunnen we dezelfde kiezen!’ Linn wist niet of het zo werkte, maar ze hoopte van wel. Ze had juist het idee dat ze het wel goed kon vinden met Edyn en ze wilde haar eigenlijk niet missen. Er bestond echter wel een kans dat dat zou gaan gebeuren.
Iemand die veel minder bezig was met in welke afdeling ze zou belanden en met wie dat zou zijn, was Rhi. Ze had de jongen naast haar, wie ze om had gedoopt tot Hemmings omdat ze zijn voornaam niet wist, zo goed als genegeerd tijdens het ritje in het kleine bootje. Dat ze bij hem was gaan zitten betekende niet dat ze enige interesse had gehad in het maken van vrienden, en al helemaal niet met hem. Hemmings had haar echter een paar vragen gesteld, waar ze kortaf op had gereageerd of soms zelf zonder woorden. Uiteindelijk leek hij te hebben begrepen dat ze geen vrienden had willen maken en was hij afgedropen. Ze had wel aan de jongen gemerkt dat hij er een beetje ongemakkelijk van was geworden, aangezien ze toch nog een paar minuten naast elkaar hadden moeten zitten.
Een groepje docenten stond hen al op te wachten en ergens vond ze dat jammer. Rhi had het nooit zo gehad met leraren en ze wist vrijwel zeker dat dat ook niet zou veranderen nu ze op een school zat waar haar interesses lagen. School was sowieso nooit echt haar ding geweest. Ze wist niet precies wat het was. Ze had een hekel aan regels en ze hield er niet van als iemand haar vertelde wat ze moest doen. De lessen en vakken waren voor haar nooit zo moeilijk geweest en ze hoopte eigenlijk dat dat hier ook zo zou zijn, want dan zou ze misschien hier en daar nog wel eens een dagje kunnen missen. Evan en Ethan deden dat ook vaak. Als die twee jongens dat konden, dan was Rhi er van overtuigd dat zij het ook zou kunnen én dat ze niet betrapt zou worden. Want dat was nog wel eens gebeurd bij haar twee pleegbroers. Rhi wist niet wat ze fout hadden gedaan, maar ze wist wel dat ze er zelf op zou letten dat het haar nooit zou overkomen. Al hielden de docenten de leerlingen dus wel goed in de gaten, al lag het er misschien ook aan dat ze de eerstejaars enkel wilden begeleiden.
Toen Rhi net uit was gestapt, hoorde ze Hemmings nog wat zeggen. Ze draaide zich naar hem om en grinnikte in eerste instantie om hoe klungelig de jongen uit het bootje probeerde te komen. Hij had echter iets over hun broers gezegd, wat betekende dat Jack en Ben, want die namen had ze vaak voorbij horen komen in de verhalen van Evan en Ethan, dus de broers waren van deze jongen. Ze dacht echter anders over die benaming als het ging om Evan en Ethan. ‘Die twee blonde sukkels zijn mijn broers niet.’ Ze waren haar pleegbroers, maar ze voelde er niet veel voor om dat toe te lichten. Ze zat misschien al wel een tijdje bij deze familie, maar dat betekende niet dat ze iedereen al had geaccepteerd als broer of zus. Laat staan dat ze haar pleegouders had geaccepteerd als echte ouders. ‘En als je denkt dat wij vrienden moeten zijn omdat zij dat zijn, dan heb je het mooi mis, Hemmings.’ Rhi draaide zich om en voegde zich vervolgens bij de groep die al was vertrokken richting het kasteel. Waarschijnlijk zou de blonde jongen nog wel achter haar aan komen, maar ze hoopte dat hij nu eens door zou hebben dat ze echt geen interesse had in hem of een eventuele vriendschap.
Michael was ondertussen aan het twijfelen over een bestaande vriendschap. Ergens was hij wel blij dat Calum er hetzelfde over leek te denken. Vooral omdat het behoorlijk rot zou zijn voor zijn vriend als ze plotseling niet bij elkaar zouden komen, terwijl hij dat wel had gedacht. Michael wist echter dat er behoorlijk veel in het hoofd om kon gaan van Calum. Het kwam er misschien niet altijd even makkelijk uit, iets wat bij hemzelf wel het geval was, maar Michael kende zijn vriend en hij wist dat hij over een hoop dingen nadacht, dus ook over waar hij zelf terecht zou komen en of dat dezelfde afdeling zou zijn als die van Michael.
Ze waren ondertussen aangemeerd bij het kasteel. Het liefst was Michael er meteen naar binnen gerend, omdat hij wilde weten wat er daar binnen allemaal was. Het aantal docenten had hem echter tegen gehouden. Hij had daaruit wel begrepen dat hij nu niet zomaar ergens anders naar toe zou kunnen rennen. Hij zou hier echter nog zeven jaar op school zitten, dus er zouden nog genoeg tijden komen om alles te verkennen. Of hij dat dan ook met Calum zou doen, of misschien wel met iemand anders, wist hij zelf ook nog niet. Ondanks dat hij niet op zijn mond was gevallen en best met iemand kon praten, wist hij niet of hij ook zomaar op iemand af zou stappen.
Omdat ze één van de eersten waren die aan waren gemeerd, waren Calum en Michael ook één van de eerste studenten die het kasteel binnen mochten treden. Natuurlijk had Michael van alles over Hogwarts gehoord. Dat het een oud, groot kasteel was. Dat er fakkels aan de muur hingen, het plafond in de grote eetzaal betoverd was zodat het leek alsof ze onder de buitenlucht aten, maar ook dat er geesten door het kasteel zwierven en dat gangen en trappen opeens zouden kunnen veranderen. In Michael zijn ogen klonk het allemaal als één groot pretkasteel, met heel erg veel mogelijkheden voor een beetje kattenkwaad. Jammer genoeg zou hij ook gewoon naar de lessen moeten. Dat was iets waar hij niet zo makkelijk vanaf zou komen.
Toen de groep stopte met lopen voor een grote, brede trap keek Michael nieuwsgierig om zich heen. Hij wist niet wat er zou gaan gebeuren, of waarop ze gestopt waren met lopen, maar het leek hem niet dat ze voor de rest van de avond voor een grote trap zouden blijven staan. Wel zag hij dat er tegen de muur allerlei hutkoffers en kooien met dieren stonden, die waarschijnlijk ieder moment naar de kamers van de studenten zouden kunnen worden gebracht.
‘Waar wachten we nu op?’ vroeg Michael, eigenlijk aan niemand in het bijzonder. Hij hield er niet van om te wachten zonder dat hij precies wist waar hij op wachtte. Ondertussen kwamen er wel steeds meer eerstejaars van buiten, waardoor de gang waar ze in stonden steeds drukker en drukker begon te worden. Michael ging op zijn tenen staan om om zich heen te kijken, maar behalve dat er aan het einde van de trap twee grote, hogen deuren waren, zag hij verder niets.
‘We wachten tot onze directrice jullie komt verwelkomen. Zij zal jullie verdere instructies geven,’ vertelde een mannelijke professor aan Michael, waardoor er een teleurgestelde blik op Michael zijn gezicht kwam. Hij had wel op meer gehoopt dat een oude vrouw die hem zou vertellen wat hij zou moeten doen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In het kasteel leken de elfjarigen nog kleiner dan ze eigenlijk waren. De grote muren die om hen heen torenden hoog boven hen uit. Zelfs diegene die boven de rest uit uitkwamen, leken een beetje ineen te krimpen van de hoogte van de muren. Het was een bijzondere tijd. Rond de leeftijd van elf jaar, kwam het nog heel erg vaak voor dat meiden diegene waren die groter waren dan de jongens. In de loop van de jaren ging dat naar waarschijnlijkheid heel erg veranderen. Iedereen ging hier heel anders weg op de laatste dag, dan dat ze hier op de eerste dag binnen was gekomen.
Luke was nog een redelijk klein jochie, misschien ook wel één van de jongsten die tussen de groep zat. In de zomer was hij elf geworden, wat ook wel te zien was aan de jongen zelf. Groot wat ze hij zeker niet. Veel mensen kwamen boven hem uit. Zo ook Rhi, wie hij nu een beetje uit het oog was geraakt. Hij had net nog wel even de groep rond gekeken of hij haar kon zien, want hij had niet begrepen waar ze het over had gehad. De jongen wist honderd procent zeker dat de jongens die bij hem in de coupé hadden gezeten, haar broers waren geweest. Ze hadden het zelfs gehad over het meisje dat boven op de trein had gelegen, daarbij had hij haar naam daardoor geweten en daar had ze wel op gereageerd. Luke vond het raar dat ze dan riep dat er niets van waar was. Jammer genoeg had hij er niet verder op in kunnen gaan, wat maakte dat hij nu in zijn eentje tussen de groep met mensen stond.
Luke kreeg mee hoe een jongen, die niet zo heel erg ver van hem af stond, vroeg waar ze op aan het wachten waren. Toen iemand hen vertelde dat ze op de directrice aan het wachten waren, begon er meteen een lampje bij Luke te branden. McGonagall, als hij zich goed herinnerende, was al een tijdje de leider van de school. Ben en Jack hadden vaak genoeg iets over haar verteld, vast met de reden dat ze vaak genoeg bij haar hadden moeten komen om iets wat ze uit hadden gevreten. Naar het scheen was ze streng, maar kon ze ook wel zeker dingen door haar vingers zien. Luke had altijd een beeld in zijn hoofd gemaakt van een wat ouder vrouwtje, want hij wist zeker dat ze dat was, dat stiekem in haar hand moest gniffelen als er een grap uit was gehaald.
Uit de verhalen, van niet alleen zijn broers maar ook zijn ouders, wist Luke dat de vrouw die er nu voor zorgde dat de school goed liep, ooit zelf in Gryffindor had gezeten en uiteindelijk ook hoofd van die afdeling was geworden.
Luke romantiseerde het idee van de afdeling, voor hem was er maar één afdeling. In zijn hoofd was er maar één afdeling waar hij in kwam, iets anders kon er in zijn hoofd niet bij. Geen Hufflepuff, Ravenclaw of Slytherin, waar hij ook echt wel dingen over te horen had gekregen. Niets ging voor Luke boven Gryffindor, het hoorde in zijn ogen bij zijn familie. Hij hoorde daar. Ondanks dat zijn ouders hem hadden gezegd dat het helemaal niets uitmaakte waar hij terecht zou komen. Zelf wilde Luke het graag. Hij wilde naar de plaats waar zijn ouders elkaar hadden leren kennen. Waar zijn broers van alles uithaalden. De plaats waar hij hopelijk heel wat vrienden zou krijgen. Maar bovenal heel veel ging leren. Op school hoorde dat op de eerste plaats te komen, maar Luke was er nog niet heel erg veel mee bezig, er gingen zoveel andere gedachtes, wensen, door zijn hoofd heen.
Toen de vrouw voor de groep kwam staan, viel het ineens helemaal stil. Niemand die nog praatte. De vrouw had een soort van autoriteit over zich heen, maar kwam wel op een vriendelijke manier over op de nieuwe leerlingen die voor haar stonden. In tegenstelling van wat Luke had gedacht was het geen klein oud vrouwtje. De leeftijd was dan wel op haar gezicht te zien, maar het was niet een typische oma dat iedere week koekjes voor haar kleinkinderen bakte of op een stoel zat om te breien.
Zelfs Edyn was stilgevallen door de vrouw die hen stond. Terwijl ze daarvoor Linn een beetje had proberen uit te leggen van hoe ze in een afdeling kwamen. Haar moeder had haar verteld wat er ging gebeuren om het meisje te voor te bereiden. Niet dat Edyn het nodig had, ze liet de meeste dingen over zich heen komen en negen van de tien keer vond ze alles heel erg leuk. Er moest wel veel gebeuren eer ze er anders over dacht. Eén ding was zeker, ze zou het niet leuk vinden als ze niet bij haar nieuwe vriendinnetje in de afdeling kwamen. De ideeën waren nu al door haar hoofd heen gevlogen. Hoe ze samen een kamer konden delen en dat ze Linn haar haren vaker kon vlechten.
De twee meisjes kenden elkaar nog maar een paar uur, wat niet het einde hoorde te zijn voor een vriendschap. Nou hoefde dat niet als ze in verschillende afdelingen kwamen, maar dan konden de dingen waar Edyn over had gefantaseerd allemaal niet. Daarom hield ze Linn ook heel erg dicht tegen zich aan, alsof het zou gaan helpen om uiteindelijk bij elkaar te komen.
"Welkom op Hogwarts." Begon de vrouw voor hen op een verwelkomende toon, waardoor Edyn zich meteen op haar gemak voelde en "Hallo!" Terug zei. Er waren wel wat mensen die omkeken om te zien wie het had gezegd, een paar die het duidelijk raar vonden, maar Edyn had dat zelf niet door. Die was alleen maar naar de vrouw voor hen aan het kijken, zoals iedereen dan moest doen.
Van de vrouw zelf, kwam een klein glimlachje, voordat ze verder ging met haar toch soort van speech. "Ik ben McGonagall en ik zal toe zien dat alles goed loopt." Edyn verplaats haar gezicht een beetje zodat ze in het oor van Linn kon fluisteren. "Ze lijkt me echt heel erg lief." Ondanks dat het geen typisch oud vrouwtje was, leek het Edyn een aardige vrouw. Daar hoefde niet heel erg veel voor te gebeuren, Edyn vond vrijwel iedereen aardig.
Edyn probeerde zo goed mogelijk om de rest van het verhaal te volgen, maar ze raakte afgeleid door alles om haar heen. Er waren zulke hoge muren, die maar niet op leken te houden. Edyn was één van de weinigen die zich niet klein voelde in de enorme ruimte, maar juist best wel groot. Haar ogen gleden vervolgens weer over de leerlingen, die overal stonden, het waren er echt heel erg veel, waardoor ze alleen nog maar meer zin had in alles wat er zou gaan komen. Ondanks dat ze niet wist wat het was.
Plots herkende ze de jongen die eerder bij hen in de coupé had gestaan, om te vragen of ze zijn vriend had gezien. Daarom boog ze zich weer even naar Linn toe. "Kijk daar heb je de jongen die zijn vriend kwijt was." Ondanks dat Edyn al had geweten dat ze elkaar terug hadden gevonden, vond ze het fijn om te zien dat ze met z’n tweeën stonden.
Calum was zo goed mogelijk aan het opletten wat de directrice hen te vertellen had, ondanks dat hij af en toe afgeleid raakte van wat gepraat of gefluisterde achter zich. Toch had hij ook al wel duidelijk meegekregen wat de bedoeling was. Ze zouden straks naar binnen gaan, daar werden ze één voor één naar voren geroepen, daar moesten ze dan gaan zitten en zouden ze de sorteerhoed op hun hoofd krijgen. Vervolgens zou die aangeven bij welke afdeling ze hoorden en dus ook aan welke tafel ze zouden moeten gaan zitten. Dan was het tijd voor eten. Ondanks dat Calum wel wat te eten had gehad in de trein, begon hij zich nu toch wel behoorlijk hongerig te voelen.
Toen hij weer wat gepraat achter zich hoorde keek Calum om. Niet heel erg ver achter hen stonden twee meisjes van wie het haast wel af had moeten komen. Ondanks dat het maar één iemand geweest. Meteen voelde hij zich weer een beetje ongemakkelijk, de meisjes waren wel heel erg aardig geweest, maar ze keken nu beiden in zijn richting. Toch gaf Calum ze een knikje en probeerde hij naar hen te glimlachen, want hij moest toegeven dat ze er wel heel erg aardig uitzagen. Ondanks dat hij niets van de meisjes wist, leek het hem dat de twee al aardig lang vriendinnen waren, misschien wel net zo lang als hij een Michael. Toch leek hun vriendschap heel erg anders te zijn, misschien zelfs een beetje jaloersmakend.
Na een tijdje merkte Calum dat iedereen begon te lopen. De grote deuren waar ze voor hadden staan wachten gingen open, waar een grote zaal opdoemde. Er stonden vier tafels in de ruimte, met aan iedere tafel de leerlingen van de verschillende afdelingen, die de kleuren van hun afdeling met trots droegen. Met dat te zien vroeg Calum zich echt af of hij morgen ook in het blauw aan de tafel zou zeggen of dat het toch, geel, rood of groen werd. Het was nog iets wat onzeker was en wat zou worden besloten door de hoed.
Nog even keek Calum naar boven, het betoverde plafond trok vrijwel ieder zijn aandacht. Het leek alsof ze in de buitenlucht waren, wat echt een prachtig gezicht was, maar ook voor rust zorgde, wat het totaal niet was in de zaal. Er waren overal mensen, die aan het juichen waren voor de nieuwe leerlingen die misschien bij hen in de afdeling kwamen. Nu maakte het nog niets uit waar ze kwamen, voor nu waren alle eerstejaars belangrijk voor de nieuwe toekomst van Hogwarts.
Vooraan in de zaal verzamelde iedereen zich weer in de grote groep waar ze net ook hadden gestaan. De hoed stond al voor hen klaar, waar Calum toch echt wel benieuwd naar was.
Voor de laatste paar minuten dat Calum en Michael nog geen stempel hadden dat ze veel te verschillende waren, keek Calum naar zijn vriend. "Succes." Zei hij zachtjes. Niet alleen doelend op alleen maar de komende minuten, maar misschien ook wel in zijn nieuwe afdeling, waar Calum zeker niet zou zitten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Waar Edyn juist om zich heen had gekeken en nauwelijks iets mee had gekregen van wat er precies werd verteld door de directrice van de school, had Linn geprobeerd om zo goed mogelijk op te letten. Toch was er hier en daar wel een lachje over haar lippen gekomen om haar nieuwe vriendin. Edyn had als enige de oudere vrouw begroet en ze had vervolgens in Linn haar oor gefluisterd dat McGonnagal, want zo heette de oudere dame, haar wel heel aardig leek. Linn wist zelf nog niet hoe ze over de dame moest denken. Ergens zag ze er uit als een echte heks, met haar donkergroene mantel en jurk en de puntmuts die op haar hoofd stond. Ze was oud, maar Linn gokte dat ze ook heel wijs was. Anders zou ze nooit de directrice van een school als deze kunnen zijn.
Het verhaal wat Edyn had verteld, over hoe ze in de verschillende afdelingen zouden worden gesorteerd, kwam redelijk overeen met het verhaal wat de oude directrice vertelde. Ze zouden één voor één naar voren moeten komen en dan zou er een hoed op hun hoofd worden gezet. Die hoed zou hen indelen. Linn was redelijk nerveus, omdat ze voor een grote groep naar voren zou moeten komen. Ze wist niet op wat voor volgorde het zou gaan, maar vroeg of laat zou ze toch een keer naar voren moeten lopen. Ze had het nooit fijn gevonden om voor een grote groep te staan, vooral omdat ze altijd het idee had gehad dat anderen over haar hadden gepraat. Misschien zouden ze dat ook wel doen als ze naar voren zou lopen. Daarbij kwam ook nog eens de angst dat zij en Edyn niet bij elkaar zouden komen. Stiekem wilde ze dat wel heel erg graag.
Linn had nog wat verlegen gezwaaid naar de jongen die zijn vriend kwijt was geweest. Edyn had hem enthousiast aangewezen en de jongen had hen een kort knikje gegeven. Hij leek Linn wel aardig, vooral heel erg rustig. Iets wat ze eigenlijk niet was gewend van jongens.
In de grote hal vergaapte iedereen zich aan het betoverde plafond, zo ook Linn. Ze had nog nooit zoiets gezien. Het leek haast alsof de hal geen plafond had, want het enige wat ze zag was een heldere sterrenhemel. Er waren echter plekken waarop ze de vormen van pilaren en steunzuilen kon ontdekken. Ze hoorde een paar anderen fluisteren dat het plafond betoverd. Iets wat Linn nieuwsgierig maakte. Ze wist niet welke spreuk er voor nodig was om dat voor elkaar te krijgen, maar ze had het idee dat het een hele ingewikkelde spreuk zou zijn.
De grote groep met eerstejaars had zich verzameld voor een grote verhoging. Achter hen bevonden zich vier tafels, waar Linn nieuwsgierig naar had gekeken. Ze had een tafel vol leerlingen met rode kleding gezien, maar ook met gele, blauwe en groene kleding. Ze vroeg zich af waar zij zou komen, maar vooral waar Edyn zou komen als ze niet bij haar zou komen. Edyn had net wel verteld dat het voor ieder persoon verschillende, dat was tenminste wat de moeder van Edyn aan haar had verteld. Linn hoopte oprecht dat ze in ieder geval samen aan een tafel zouden belanden. Welke kleur en afdeling dat dan zou zijn, maakte haar eigenlijk niet veel uit.
Linn haar haar arm nog steeds door die van Edyn gehaakt. McGonnagal had ondertussen een rol in haar handen en al snel klonk de eerste naam door de zaal. Eén van de meisjes die bij Linn en Edyn in het bootje hadden gezeten, stapte naar voren. Ze liep wat langzaam naar de kruk en nam daar op plaats. McGonnagal plaatste de hoed op haar hoofd. ‘Eens even kijken!’ Linn schrok zo erg van de stem die uit de hoed was gekomen dat haar grip om Edyn was verstevigd. Met grote ogen keek ze naar de oude hoed. De vouwen in de stof zorgden voor twee ogen en een mond en op dit moment keek de hoed bedenkelijk voor zich uit. ‘Ravenclaw!’ riep de hoed vervolgens uit, waardoor de leerlingen met de blauwe logo’s op hun mantels begonnen te juichen.
Ook Michael was behoorlijk geboeid door de hoed. Hij had geknikt op Calum zijn woorden en hij had hetzelfde terug gefluisterd. Ondanks dar er een grote kans was dat ze niet bij elkaar bestonden, betekende dat niet dat Michael zijn vriend geen succes toe kon wensen. Misschien zouden ze elkaar ook nog wel vaker zien en hadden ze het wat erger gemaakt in hun hoofd.
De eerste leerling was zojuist gesorteerd in Ravenclaw. Het meisje had behoorlijk wat bloemen in haar haren, waar hij net ook een ander meisje mee rond had zien lopen. Misschien dat een paar vriendinnen elkaars haar hadden gevlochten. Eigenlijk maakte hem dat ook niet heel erg veel uit. Zijn ogen waren namelijk al naar Calum geschoten toen de hoed “Ravenclaw!” uit had geschreeuwd. Ze hadden het er in het bootje al over gehad. Waarschijnlijk zou Calum daar ook terecht komen. Dat betekende dat hij het meisje met de bloemen in haar haren wel vaker zou zien. Al wist Michael niet of zijn vriend daar blij mee moest zijn. Als de hele afdeling vol zou zitten met mensen als Naylene, dan zou dat nog geen ramp zijn. Als het echter ook een afdeling was voor meisjes met bloemen in hun haren, dan trok dat het imago van de afdeling, en misschien ook wel dat van Calum, naar beneden.
Er waren nog twee andere leerlingen naar voren gelopen voordat Michael zijn eigen naam door de zaal hoorde klinken. Het duurde een paar seconden voordat hij zich besefte dat het echt zíjn naam was en hij dus naar voren moest lopen. Hij was niet bang voor de hoed, zoals één van de meisjes die hem voor was gegaan. Daarom rende hij haast naar voren en belandde hij met een kleine aanloop op de kruk. De directrice keek hem enigszins streng aan, maar dit was niet de eerste keer in zijn leven dat Michael een strenge blik van een docent had gekregen. Daarom deed hij ook niks anders dan lachen naar de vrouw, waarna hij afwachtend naar boven keek, wachtend op de hoed die ieder moment op zijn hoofd kon worden geplant.
De goed werd op zijn hoofd gezet door professor McGonnagal en Michael bewoog ongeduld met zijn benen. Hij wilde ondertussen maar al te graag weten in welke afdeling hij zou komen. ‘Oh, dit is een makkie,’ begon de goed.
‘Is dat zo?’ vroeg Michael aan de hoed, terwijl hij omhoog probeerde te kijken naar de hoed. Iets wat natuurlijk niet ging. Het enige wat hij zag, was de oude, vuile onderkant van de hoed. Hij zag zelfs dat de hoed een paar keer kapot was gegaan en aan elkaar had moeten worden genaaid.
‘Gemotiveerd, volhardend,’ somde de hoed op, waardoor Michael zijn benen alleen nog maar vaker heen en weer vlogen. Hij kreeg het idee dat de hoed hem nu puur aan het pesten was. ‘Maar je neemt ook graag risico’s én je bent erg gesteld op jezelf,’ ging de hoed verder, waardoor Michael ongeduldig zuchtte.
‘Slytherin!’ riep de hoed plotseling uit. Ondanks dat Michael het wel had verwacht, sprong hij met een tevreden gezicht weer van de stoel af, nog altijd met de hoed op zijn hoofd. Toen McGonnagel de hoed snel wist te pakken, voordat Michael al naar de tafel vol juichende Slytherins rende, waren de haren van Michael al verkleurd van zwart naar groen.
Er waren een paar plekken vrijgemaakt door de leerlingen aan de tafel van Slytherin en Michael nam meteen plaats. Hij was de eerste van de leerlingen die in Slytherin in was gedeeld en ergens was hij daar best trots op. Hij keek om zich heen naar de rest van de groep, die hem vrijwel allemaal feliciteerden. Michael zag het zelf als een prestatie om in Slytherin te komen, aangezien hij altijd al het idee had gehad dat Slytherin best selectief was in het kiezen van studenten. Hij zag een eindje verderop de zus van Calum zitten, die hem een knikje gaf. Ondertussen was de vorige naam al genoemd, waardoor de meesten hun aandacht al weer bij de sorteerhoed hadden en niet bij hun kersverse afdelingsgenoot.
Rhi haar ogen stonden echter nog op de jongen die plotseling groen haar had gehad en als een gek naar de tafel van Slytherin was gerend. ‘Uitslover,’ mompelde ze, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg en haar hoofd schudde. Ze wist zelf vrijwel zeker dat ze in Slytherin zou komen. Hufflepuff was sowieso uitgesloten, aangezien ze wist dat de meeste leerlingen in die afdeling sociaal, aardig en meelevend waren. Dat was ze allemaal niet, maar in haar ogen hoefde ze dat ook niet te zien. Ondanks dat ze van zichzelf wist dat ze slim was, zou ze ook niet in Ravenclaw komen. Ze zat er niet op te wachten om veel te leren en te lezen. Ze ging liever op avontuur uit. Misschien dat Gryffindor een goede tweede optie voor haar zou zijn, maar Rhi had het idee dat ze op sommige momenten nog iets beter nadacht over haar acties, waar Gryffindors dat juist vaak niet deden. Daarnaast voelde ze er ook niet veel voor om bij Evan en Ethan in de afdeling te komen.
Zelf verloor ze een beetje haar aandacht tijdens het indelen van de andere leerlingen. Het maakte haar vrij weinig uit waar anderen kwamen. Het enige wat misschien nog interessant was waar Edyn zou komen, al had ze daar ook al wel een idee van. De blonde jongen, wie ze in haar hoofd nog steeds Hemmings noemde, interesseerde haar ergens ook wel. Vooral omdat ze liever niet bij hem in de afdeling wilde zitten. Dan zou ze nooit meer van hem af komen. Gelukkig was ze hem door de drukte al kwijt geraakt, al had ze wel een idee van waar hij op dit moment stond. Ook zag ze een eindje verderop Edyn staan, met haar nieuwe vriendin. Linn, als Rhi het zich hoed kon herinneren. Ze was blij dat ze niet bij hen in het bootje was gestapt. Linn en Edyn stonden zo dicht tegen elkaar aan en Rhi wist zeker dat Edyn haar net zo stevig vast had gehouden als ze bij hen was gaan zitten, of op dit moment was gaan staan. Ze wilde namelijk liever zonder Edyn op deze school rondlopen. Iets wat vast niet meer zou lukken nu één iemand al wist dat Evan en Ethan haar “broers” waren. Als Hemmings de twee blonde jongens ook aan Edyn zou linken, dan zou hij vast ook snel weten dat Edyn haar “zusje” was. Hij had Rhi misschien domme vragen gesteld in de trein, maar Rhi had niet de indruk dat hij ook echt dom was.
Terwijl de ceremonie verder ging, bleef Rhi kijken naar Edyn. Ergens was ze wel blij dat het blonde meisje een vriendinnetje had gevonden. Edyn was een geval apart, dat wist iedereen. Zelf Jackie, wie de biologische moeder van Edyn was. Ondanks dat er in deze wereld, vol met magie, wel vreemdere dingen gebeurden, was Edyn toch een beetje het buitenbeentje. Rhi had zelfs het idee dat Jackie een tijd had gedacht dat haar dochter geen magische krachten had gehad en dus een Squib was geweest. Uiteindelijk had Edyn wel krachten, maar vrijwel iedereen wist dat ze anders waren dan anders. Iets wat een reden was om misbruik te maken van het meisje, zeker omdat ze zo nu en dan behoorlijk naïef kon zijn. Daar had Rhi zelf wel eens gebruik van gemaakt, maar nooit op een erge manier. Het meisje naast Edyn leek echter behoorlijk blij te zijn met Edyn haar aanwezigheid. Iets wat alleen maar goed was voor Edyn.
‘… Hemmings,’ werd er voorgelezen door de directrice, wie weinig indruk had gemaakt op Rhi. De vrouw leek haar iemand die ze wel aan kon. Hemmings had echter wel enige indruk op haar gemaakt. Daarom keek ze ook afwachtend naar de blonde jongen. Ze vroeg zich af in welke afdeling hij zou komen. Misschien wel bij haar, al hoopte ze daar niet op. Ze had liever dat hij bij één van de andere afdelingen terecht zou komen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Eén voor één moesten de nieuwe leerlingen naar voren komen om te bepalen waar ze de komende zeven jaar van hun leven door zouden brengen. Veel van de jongens en meisjes liepen nerveus naar voren en gingen op het krukje zitten, waar het in sommige gevallen even duurde, terwijl het bij andere mensen echt binnen een halve minuut was gebeurd. Gejuich en woorden die er voor zorgden dat de nieuwe leerlingen zich welkom voelden, vulden bij ieder persoon de zaal. Iedereen leek het als iets bijzonders te zien als er een nieuwe leerling bij zich voegde.
Luke had in de gaten gehouden welke leerlingen bij zijn broers aan de tafel waren geëindigd. Voor de rest vond hij de gebeurtenis saaier dan hij had verwacht. Er waren best wel veel mensen om hem heen en het aantal leek nog niet heel erg veel te slinken, terwijl er al wel een aardig aantal mensen waren genoemd en hij her en der al mensen heen had zien rennen. De jongen kon echter niet wachten totdat hij op die stoel zou zitten en vervolgens naar de tafel kon lopen waar het rood overheerste.
De naam van Luke klonk niet eens heel erg laat, er stonden nog zoveel mensen om hem heen, dat er best kon worden gezegd dat hij één van de eerste was. Luke had al wel een paar mensen naar het stoeltje zien rennen of andere mensen met lood in de schoenen naar voren waren gelopen. De jongste van drie broers had de twee ouderen al vaak genoeg horen zeggen dat hij vooral op een normale manier rond had moet lopen. Waardoor Luke voorzichtig naar het krukje begon te lopen. Hopend dat hij niet zou struikelen over de paar trede die hij nog moest nemen om op de verhoging te komen.
In Luke zijn hoofd ging het vlekkeloos, was hij op een behoorlijk normale manier op het krukje gekomen, maar daar begon de spanning. Hij had zich te druk gemaakt over hoe hij had gelopen dat hij even helemaal vergeten was dat hij zo ook nog terug zou moeten, maar zijn nieuwe afdeling. Iets wat hij niet zou willen als het niet Gryffindor was. Met een diepe zicht ging Luke op het krukje zitten en niet heel erg veel later had hij de hoed dan ook echt op zijn hoofd staan.
"Mmmh. Nog een Hemmings." Ondanks dat Luke net al had gezien dat de hoed had gepraat, ook op een zachtere toon met diegene wie hem op had gehad. Nu wist Luke ook niet zeker of de rest het ook kon horen. "Eens kijken of je net zoals je broers bent." Luke zijn ogen zochten langs de tafel van Gryffindor, waar hij zijn broers naar hem zag kijken. Alsjeblieft Gryffindor. Alsjeblieft. Was het enige wat door Luke zijn hoofd ging. "Gryffindor he?" Hoorde Luke de hoed zeggen, waardoor zijn wangen wat roder werden, omdat iedereen dit zeker had gehoord. "Daar ben ik het wel mee eens. Dapper, je hebt lef. Ja ik denk dat het wel duidelijk is." Luke zuchtte van opluchting en niet heel erg veel later hoorde hij "Gryffindor!" Door de hele ruimte schallen.
Luke probeerde zo rustig mogelijk op te staan en legde de hoed terug op het krukje, waarna hij naar de juist tafel liep, waar heel veel mensen voor hem aan het klappen waren. Meteen voelde Luke zich op zijn plaats, hij had ook niet anders verwacht. Dit was waar zijn hele familie had gezeten, waar nog een deel van zijn familie zat. De plaats waar hij in zijn hoofd ook echt hoorde. Luke nam plaats aan de lange tafel, niet eens heel erg ver bij zijn broers vandaan. Die beiden half over de tafel heen hingen, om hun duimen op te steken. Met een tevreden glimlach liet Luke zich op de bank vallen. Waar hij nog wel een paar klapjes op zijn schouders kreeg. Nu was het voor hem alleen maar afwachten wie er nog meer bij hem in de afdeling zouden komen. En of Rhi daar ook bij hoorde.
Terwijl Luke het meisje tussen de grote groep probeerde te vinden, was Calum vooral bezig met wat er zo zou gaan gebeuren. Michael was één van de eersten geweest die was ingedeeld en zoals zijn vriend zelf al had verwacht, had Calum hem naar Slytherin zien gaan.
Ergens was Calum wel echt heel erg blij voor zijn vriend, hij hoopte dat hij daar mensen zou vinden die hem op sommige momenten beter begrepen dan dat hij het zelf deed. Er waren genoeg momenten geweest waarop Calum had getwijfeld aan het doen en laten van zijn vriend. Het hoorde bij hem en dat was ook wel hetgeen wat hij had geaccepteerd, maar op veel momenten was hij niet bereid geweest om mee te doen aan de soms, hele wilde ideeën die er over zijn lippen waren gekomen.
Calum was zelf best wel rustig, dacht liever na over de dingen die gingen gebeuren, konden gebeuren op sommige momenten en Michael leek daarin toch wel heel wat zorgelozer. Natuurlijk hoopte Calum dat dit niet betekende dat hun vriendschap ineens over zou zijn. Hij had zich altijd kunnen vermaken met Michael, ondanks dat ze anders waren geweest. Iets wat ze nu nog steeds konden doen. Toch wist Calum ook dat het nu aan hemzelf was. Waar hij ook terecht kwam, hij zou zelf vrienden moeten maken. Hoe eng dat op sommige momenten ook voor de jongen zou gaan worden.
De leerlingen werden één voor één gesorteerd, iedereen leek blij te zijn met waar ze kwamen. Calum hechtte niet een bijzonder waarde aan een bepaalde afdeling. Het leek hem geweldig om bij Naylene in te worden gedeeld omdat het daar normaal was om te willen leren. Creativiteit was ook iets wat gewaarborgd werd binnen de afdeling. Als je het Calum vroeg, zou hij meteen zeggen dat hij niet creatief was. Toch gingen er genoeg dingen om in de hoofd van de jongen, die op sommige momenten alles uit zijn hoofd moest hebben en dat opschreef.
Calum hoefde niet eens heel erg lang te wachten. Ook zijn naam klonk door de zaal. Maar zo rustig als hij sommige leerlingen naar voren had zien lopen, kreeg hij niet voor elkaar. Nu waren er toch wel genoeg zenuwen te voelen in de buik van de donkerharige jongen. Die zo voorzichtig mogelijk op het krukje plaatsnam, om vervolgens eens rond te kijken in de zaal. Iets wat hij beter niet had kunnen doen, want daardoor voelde hij zich alleen maar meer opgelaten. Bijna iedereen was naar hem aan het kijken, wat hij ergens best eng vond.
De sorteerhoed leek bij Calum geen een moment te twijfelen, zonder dat Calum er veel van in de gaten had, was zijn hele hoofd al doorzocht. Wist de hoed misschien nog wel meer over hem dan hijzelf.
"Ravenclaw!" Klonk er door de zaal heen, wat Calum een logisch uitkomst vond. Daarom liep hij ook zonder twijfel naar de tafel waar iedereen al begon te klappen. Veel nieuwe gezichten. Maar toen hij tussen een paar andere eerstejaars was gaan zitten, zag hij de rode haren van Naylene, wie hem een glimlach toewierp. Calum was niet van plan om het meisje dat hij vandaag pas had leren kennen mee te liften, maar het deed hem goed om te weten dat hij op een plaats zat, waar mensen echt op hem leken. Dat had hij bij Naylene en haar vrienden wel echt gehad en hij wist zeker dat hij dat bij de rest ook zou krijgen.
Edyn was niet zo heel erg druk bezig met de mensen die naar voren werden geroepen, om te bepalen in welke afdeling ze uitkwamen. Iedereen was onder de indruk geweest van hetgeen boven hen, toen ze binnen waren gekomen. Edyn zat echter nog steeds af en toe te staren naar het plafond boven haar. De sterren die er aan stonden en de kaarsen die rondzweefden.
Ondanks dat Edyn helemaal onder de indruk van alles boven haar, had ze wel door gehad dat Linn het allemaal een beetje eng had gevonden. Een pratende hoed was ook wel een beetje raar en Edyn moest zeggen dat hij er best wel gemeen uitzag. Daarom had ze Linn ook wel gerust proberen te stellen dat alles goed zou komen. Dat de hoed iets gemeens ging doen, er gingen immers genoeg andere leerlingen naar voren, die allemaal best wel blij naar de tafels waren gelopen, sommigen zelfs hadden gerend. Als iedereen zo blij was, kon de hoed in Edyn haar ogen niet gemeen zijn.
Nog steeds had Edyn, Linn zo dicht mogelijk tegen haar aangetrokken. Ze hoopte dat de sorteerhoed zo lief was dat hij hen twee bij elkaar in de afdeling stopte. Ze zag het al helemaal voor zich. Ze stelde zich voor dat zij en Linn hun bedden naast elkaar uit konden kiezen. Ze elkaars haar konden doen. Samen konden leren. Maar ook vooral heel erg veel leuke dingen konden doen in de vrije tijd die ze hadden. Edyn kon nu eigenlijk niet meer wachten totdat zij twee waren ingedeeld, het duurde haar ook wel een klein beetje te lang, waardoor ze van allerlei andere dingen in haar hoofd had om te gaan doen.
Edyn haar ogen vlogen dan ook weer naar het plafond, waar de mooie sterren leken te twinkelen zoals ze ze buiten ook wel eens had zien doen. Het meisje hield van buiten, alles wat met natuur te maken had en ondanks dat de sterrenhemel daar niet bij hoorde, interesseerde wat boven haar hing, haar echt wel.
Het was wel duidelijk dat Edyn het moeilijk ging krijgen met de lessen. Snel afgeleid wat ze zeker, maar als het haar interesseerde dan zou ze daar wel echt haar best voor doen. Jackie, haar moeder, had haar vaak genoeg verteld dat ze echt haar best zou moeten gaan doen bij de lessen. Iets wat Edyn ook echt wel wilde proberen.
Er werden nog een paar mensen geroepen en ze gingen naar verschillende afdelingen. Edyn haar blik schoot echter pas weer naar de vrouw wie ze aardig had genoemd, toen ze haar "Linn Shawn." Had horen zeggen. Ondanks dat er meerdere mensen Linn konden heten, ging Edyn er voor de volle honderd procent vanuit dat het haar nieuw gemaakte vriendinnetje was. Daarom liet ze haar ook voorzichtig los. "Ik heb kriebels in mijn buik." Zei ze zachtjes, om te laten weten dat ze zenuwachtig was. Ze vond het ook echt eng, er kon van alles gaan gebeuren en ze hoopte echt dat ze bij haar vriendinnetje kwam, al zou ze dat pas weten wanneer ze zelf naar voren werd geroepen, iets wat nog wel even kon duren, ondanks dat de groep om haar heen wel voorzichtig aan het uitdunnen was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat de groep wel steeds kleiner werd, leek het voor degene die er nog standen alleen nog maar langer te duren. De leerlingen werden op willekeurige volgorde naar voren geroepen en niet zozeer op naam. Het was maar de vraag wanneer iemand naar voren mocht komen. Voor sommigen gaf hen dat wat meer tijd om zich voor te bereiden, terwijl anderen er liever zo snel mogelijk van af wilden zijn.
Toen haar naam door de grote zaal had geklonken, had Linn niet geweten wat ze had moeten doen. Terwijl zij het liefst Edyn vast was blijven houden, had het blonde meisje haar al los gelaten. Ze had ondertussen al wel een paar kinderen naar de hoed zien lopen en ze waren tot nu toe allemaal in een afdeling terecht gekomen, maar Linn was bang dat de hoed er bij haar zo lang over na zou moeten denken dat hij het uiteindelijk niet meer zou weten en dat ze nergens bij zou passen. Dat Edyn haar toefluisterde dat ze kriebels in haar buik had, hielp het jonge meisje ook niet echt. ‘Ik ook,’ fluisterde ze zo zacht dat haast Edyn het al niet kon horen.
Toch zat er nu niets anders op dan naar voren te lopen. Ze verzamelde alle moed die ze in zich had en ze probeerde zo zeker mogelijk de paar trappen op te lopen, waardoor ze voor de kruk uit kwam. Met onzekere ogen keek ze omhoog naar McGonnagal, in wiens hand de hoed afwachtend bungelde. De oudere vrouw leek haar een kleine glimlach te schenken, alsof ze wilde vertellen dat alles goed zou komen. Linn klom op de kruk en klemde haar vingers rond de houten zitten. De hele zaal, wat zeker een paar honderd mensen waren, keek afwachtend naar haar. Ze was al nerveus geweest en alle starende blikken maakten het voor haar niet beter. Het deed haar denken aan de keren dat ze een spreukbeurt had moeten houden op school. Ze was zelfs een keer zo zenuwachtig geweest dat ze niet meer uit haar wonden had kunnen komen. Dat terwijl het best goed was gegaan toen ze het voor haar vaders had geoefend. Linn probeerde het meest vriendelijke gezicht te zoeken tussen alle andere leerlingen, wat het gezicht van Edyn was. Het blonde meisje keek juist ook heel afwachtend naar haar, maar wel met een glimlach op haar gezicht en daardoor durfde Linn haar zenuwen een klein beetje los te laten.
De hoed werd op haar hoofd geplaatst en nog geen drie seconden later hoorde ze het woord “Hufflepuff” door de ruimte klinken. De tafel waar de kleur geel net iets meer opviel dan bij de anderen, begon te juichen en te klappen. Linn wist niet hoe snel ze weer van de kruk af moest komen, zodat ze naar die tafel toe kon gaan. Ze had niet verwacht dat de hoed zo snel zou hebben geweten. Ze was echt bang geweest dat ze nergens bij had gehoord en dat ze ergens in haar eentje had moeten zitten.
Linn kwam bij de tafel aan, waar al verschillende mensen voor haar op waren geschoven. Ze nam voorzichtig plaats tussen een jongen en een meisje, die beide wat ouder leken dan dat zij was.
‘Hoi, welkom bij Hufflepuff!’ zei de jongen meteen. Hij had zijn hand al op haar schouder gelegd en hij gebaarde naar de hele tafel. ‘Ik ben Ashton. Ik zit zelf in het tweede jaar, dus ik weet nog heel goed hoe het was om daar te zitten. Je hebt het echt goed gedaan!’ verzekerde hij haar.
Linn was een beetje verbaasd door hoe aardig de jongen naast haar was. Hij leek oprecht blij te zijn dat er iemand bij was gekomen, ondanks dat zij dan die iemand was. Als de aardige mensen hier kwamen, al leek haar dat een behoorlijk slechte indeling, dan hoopte ze dat ook Edyn hier terecht zou komen. ‘Dankjewel. Ik ben Linn,’ vertelde ze de jongen. Ze durfde zich niet echt weg te draaien van hem, bang dat hij haar onbeleefd zou vinden. Ze was echter wel nieuwsgierig wanneer Edyn zou komen en of ze dan ook in Hufflepuff zou belanden.
‘Moet iemand die je kent nog gesorteerd worden?’ vroeg Ashton, waarop Linn knikte.
‘Ja, een vriendin van me. Ik hoop dat ze ook hier komt.’ Ze hoopte het echt, al kreeg ze door de aardige jongen wel iets meer vertrouwen in de groep waar ze zojuist bij was gaan zitten.
Er waren echter nog veel meer leerlingen die gesorteerd zouden moeten worden. Rhi was daar één van. Ze had een paar leerlingen herkend, zoals de twee bij wie ze in de boot had gezeten, het meisje aan wie Edyn haar had voorgesteld en vervolgens had ze ook Hemmings, wie eigenlijk Luke heette, het podium op zien gaan. Ze had eigenlijk niet geweten wat ze bij hem had moeten verwachten, maar uiteindelijk was hij in Gryffindor beland. Iets waar Rhi zelf om had gegrinnikt, omdat hij niet eens op het dak van de trein had durven zitten. Hemmings, want zo zou ze hem blijven noemen, leek echter wel blij te zijn geweest met zijn keuze.
De groep om haar heen werd langzaamaan wel wat kleiner. Rhi hield voor Edyn in de gaten. Ze wist zelf nog goed hoe Jackie haar en Edyn bij zich had geroepen, waarna ze een heel verhaal op had gehangen over dat het heel goed mogelijk was dat ze niet bij hun broers zouden komen. Rhi had toen al door gehad dat het meer een voorbereidingsverhaaltje voor Edyn was geweest dan voor haar. Evan en Ethan waren niet Rhi haar echte broers, dus voor haar was het niet meer dan logisch dat ze in een andere afdeling zou belanden. Jackie had vooral Edyn voor willen bereiden, om drama te voorkomen. Edyn was dan over het algemeen een heel vrolijk meisje, maar als er iets gebeurde wat ze niet verwachtte of haar kwetste, dan kwamen er al snel tranen. Daarom hield Rhi haar ook in de gaten. Edyn haar vriendinnetje was al gesorteerd en ze wist dat als Edyn ergens anders zou belanden, dat niet goed zou vallen. Al gokte Rhi dat Edyn ook in Hufflepuff zou belanden. Ze paste namelijk, in Rhi haar ogen, nergens anders.
‘Rhiannon Whitmore.’ Rhi rolde met haar ogen om haar volle naam. Natuurlijk hadden ze die hier en blijkbaar hadden ze het nodig gevonden om die hardop voor te lezen. Ze had altijd al een hekel aan de naam gehad. Het was de naam die haar ouders aan haar hadden gegeven, maar vervolgens hadden haar ouders haar op jonge leeftijd achter gelaten. Daarnaast klonk Rhiannon zo braaf en dat was wel het laatste wat ze was. Rhi klonk beter.
‘Het is Rhi,’ zei ze dan ook, toen ze aan was gekomen bij de oudere vrouw. Ze zag er misschien streng uit, maar dat betekende niet dat Rhi haar mond zou houden als iets haar niet zinde, zoals bijvoorbeeld haar hele naam. De vrouw leek er niet op te reageren en toen Rhi eenmaal op de kruk zat, werd de hoed op haar hoofd gezet.
‘Iemand die weet wat ze wil,’ hoorde ze boven zich uit komen. Ze haalde enkel haar schouders op. Ze wist inderdaad wel wat ze wilde, maar ze zat niet te wachten op een hele analyse van een domme hoed.
‘Hé, wie noem je hier dom?’ werd er vervolgens aan haar gevraagd. Rhi keek iets omhoog, naar de vieze, bruine onderkant van de hoed. Blijkbaar keek hij mee in haar hoofd. Als dat echt zo was, dan wilde ze hier het liefst zo snel mogelijk weg. Ze hield er niet van als mensen probeerden te raden wat ze dacht, laat staan één of andere hoed.
‘Oké, als je dan echt zo snel weg wil… Slytherin!’ De hoed werd weer van haar hoofd gehaald en Rhi stond op van de kruk. Ze liep op de juichende tafel af en nam plaats zonder echt af te wachten of mensen wel voor haar aan de kant zouden gaan of niet. Ze herkende de jongen met groene haren, wie ze een uitslover had genoemd een klein kwartier geleden. Zijn haar was nog steeds net zo groen en zijn gezicht stond nog steeds zo blij. Iets wat Rhi niet snapte. Ze vond die afdelingen eerder een stom idee om leerlingen bij elkaar te houden, dan dat ze echt iets over iemand zeiden. Dat ze er ook nog eens een hele ceremonie bij deden, maakte het alleen nog maar een grotere onzin.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Alle ogen waren gericht op de leerlingen die naar voren werden geroepen. Sommige zaten er maar een paar seconden, maar er waren ook een paar van hen geweest die er langer hadden gezeten. Iedereen was uiteindelijk toch ingedeeld in een afdeling. Met iedere leerling die naar een afdeling kwam, leek een tafel heel erg blij te zijn. Het maakte niets uit wie er naar voren was gestapt.
Luke had zelf al een aantal keren geklapt voor andere leerlingen die ook naar Gryffindor waren gekomen. Zijn ogen waren wel over de verschillende mensen gegleden en tot nu toe was hij heel erg blij met de leerlingen met wie hij het meeste tijd door zou gaan brengen.
Toen Rhi naar voren werd geroepen had Luke in eerste instantie niet door dat zij het was. Totdat hij het meisje van het dak naar voren zag lopen en haar ook nog behoorlijk duidelijk hoorde zeggen dat haar naam Rhi was, waardoor er een grijns op het gezicht van Luke verscheen. Zo was het meisje wat hij had leren kennen op die rare plaats. Ze had haar mond op een goede plaats zitten en dat vond hij best leuk aan haar. Er waren genoeg jongens en meiden die vrienden met elkaar waren en daarom hoopte Luke stiekem ook dat ze naar Gryffindor kwam. Het meisje had lef, dat had ze al wel getoond. Iets wat hij ook wel een beetje zocht in zijn nieuwe vrienden. Op sommige momenten durfde Luke zelf nog niet de dingen die in zijn hoofd zaten, hoe graag hij ze ook wilde doen. Hij wist hoe erg dat kon gaan veranderen als hij iemand bij zich had die hem gewoon mee naar voren zou trekken.
Tot Luke’s grote teleurstelling werd Rhi, of Rhiannon wat haar hele naam was, niet ingedeeld in Gryffindor, maar in Slytherin. Hij keek haar na, totdat ze een plaatsje had gevonden aan de tafel waar hij redelijk op kon kijken, maar die toch nog werd geblokkeerd door de tafel van Ravenclaw. Hij vroeg zich wel af of hij lessen met het meisje had. Het zou nu wel wat moeilijker voor hem zijn om vrienden met haar te worden. Daarom richtte hij zich op de mensen die om zich heen zaten. Iedereen hield zich echter nog bezig met het selectie proces en Luke wilde hen ook wel de respect geven die hij ook had gekregen. Ondanks dat overal wel te merken was dat iedereen een beetje afgeleid was. Zoveel mensen stonden nu ook niet meer in het midden van de vier tafels.
Het meisje dat het meeste opviel, zelfs voor Luke, was het meisje dat vleugeltjes op haar rug had. Hij wist niet of hij er om moest lachen of dat hij respect moest hebben voor het meisje dat zomaar op die manier naar binnen durfde te lopen, niet alleen in de trein, maar ook in haar nieuwe school. Luke was zich zo bewust geweest van alle dingen die hij had gedaan vandaag. Van de plaatsen waar hij had gelopen in de trein en zelfs de manier waarop. Zijn broers hadden hem toch wel een beetje bang gemaakt. Toch hadden ze wel gelijk gehad. Ze hadden hem verteld dat een eerste indruk altijd bleef hangen. Natuurlijk vooral om hun kleine broertje bang te maken voor alles wat er zat te komen, maar ook zeker om hem voor te bereiden op het geen wat had kunnen komen. Luke wist dat hij niet iedereen zou mogen en dat hij niet iedereen kon dwingen om vrienden te maken, maar hij hoopte dat tussen de mensen die nu bij hem in de buurt zaten, een paar van zijn nieuwe vrienden zouden zitten.
Edyn was totaal niet bezig met haar eerste indruk op andere mensen. Nog steeds stond het meisje vol trots met haar vleugeltjes op haar rug. Ondertussen had ze al gezien hoe haar nieuwe vriendinnetje was ingedeeld in Hufflepuff en hoe haar zusje niet heel erg veel later naar de tafel van Slytherin was gegaan. Iemand had zich normaal gesproken zorgen gemaakt dat ze niet bij hen beiden in kon worden gedeeld, maar dat was niet hetgeen wat door Edyn haar hoofd heen ging. Ze was overal mee bezig, behalve de verschillende afdelingen. Waar ze ook terecht kwam, ze had nu bijna overal iemand, behalve in Ravenclaw.
Eén voor één werden de leerlingen gekozen. Toen er nog vier stonden, werd de naam van Edyn pas geroepen. Blij dat ze eindelijk iets te doen had, liep het meisje met de vleugeltjes op haar rug vrolijk naar het krukje dat voor haar klaar stond. "Hallo." Zei ze nogmaals tegen de oudere heks die ze eerder al had begroet, blij dat ze nog even tegen iets tegen de aardige vrouw had kunnen zitten. "Ga maar zitten Edyn." Ze deed wat er van haar werd gevraagd en ging op het krukje zitten waar al zoveel leerlingen haar voor waren gegaan.
Er waren een aantal leerlingen geweest die de sorteerhoed net op hun hoofd hadden gehad en hij daarna al uit had geroepen waar ze hadden gehoord. Bij Edyn was dat niet het geval. Maar het was ook niet zo dat ze het ding de kans gaf om ook maar iets anders te zetten. "Hallo, meneer hoed?" Zei ze zachtjes, omdat het een mannelijke stem was geweest ging ze er vanuit dat het een meneer was. Het leek zelfs dat ze de sorteerhoed een beetje aan het afleiden was. Veel kwam er echter niet terug op haar opmerking, de sorteerhoed was veel te druk met het doordringen tot het hoofd van het meisje. Iets wat niet veel mensen hadden kunnen doen en ook niet heel erg veel nog ging gebeuren.
"Ik vind het echt heel erg knap van u dat u zoveel leerlingen wil helpen met hun plaats vinden, het is echt heel erg lief van u." Zei Edyn terwijl ze naar boven keek, ondanks dat ze niet heel veel meer dan de rand van de hoed te zien kreeg. Het voelde grappig op haar hoofd, het leek zelfs een beetje te bewegen. Ondertussen hoorde Edyn wel wat gemompel boven haar. "Je bent een lastige Edyn." Hoorde ze zachtjes. "Is dat zo? Sorry ik wilde het u niet te moeilijk maken." Ze voelde zich best wel een beetje schuldig, de sorteerhoed had al zoveel moeten doen en ze wilde hem helemaal niet tot last zijn. "Dat ben je ook niet." Hoorde ze, waardoor Edyn echt even verbaasd was.
"Je kunt echt horen wat ik denk!" Edyn was echt heel erg blij dat ze dit gesprek konden voeren, maar ze vond het ook echt heel erg bijzonder dat er iemand was die kon horen wat ze dacht. "Dankjewel." Toen Edyn dat hoorde werd ze alleen nog maar blijer.
"Ben je de rest van het jaar ook hier ergens? Help je met lessen?" Edyn zag het voor haar dat de hoed voor de klas stond en iedereen dingen uitlegde, daar zou hij in haar ogen vast heel erg goed in zijn. "Nee, dat doe ik niet." Ondertussen had iedereen in de zaal wel echt de aandacht op Edyn gericht, ze was diegene die het langste op de kruk zat en het gesprek wat niemand anders kon horen dan McGonagall, was iets wat toch ook behoorlijk opvallend was. Anders dan bij ieder andere die op de kruk had gezeten. Het deed Edyn echter niet veel, ze kon hier nog wel een paar minuten zitten zonder dat ze nerveus werd. Ze vond de nieuwe beleving juist wel heel erg leuk.
"Ze zorgen voor de rest van het jaar toch wel goed voor je? Kan je met mensen praten?" Edyn had genoeg vragen, die ze het liefst allemaal wilde vragen. De hoed interesseerde haar echt heel erg. "Ja hoor lieverd. Kun je heel even stil zijn, dan kan ik kijken waar je thuis hoort." Edyn knikte en legde haar handen gesloten op haar schoot.
"Eens kijken." Begon de sorteerhoed, toen Edyn eindelijk stil was. "Creatief, op je eigen manier. Accepterend. Maar Ravenclaw, ik weet het niet. Je hebt zeker lef. Je durft jezelf te zijn. Dus Gryffindor is een optie. Op je eigen manier ben je heel erg vindingrijk en ik weet zeker dat je alles zou doen voor de mensen bij wie je in de afdeling komt. Slytherin misschien toch?" Edyn keek naar de verschillende tafels, waar ze volgens de sorteerhoed allemaal bij kon komen, maar op de een of andere manier toch ook weer niet. "En dan hebben we Hufflepuff, loyaal, vriendelijk, tolerant." Ging de hoed verder. "Je past overal, maar toch ook weer overal niet. Ik vind het moeilijk."
Edyn vond het alles behalve erg om naar de sorteerhoed te luisteren. Ze probeerde de dingen die hij haar vertelde op haarzelf te betrekken, wat ze op sommige momenten wel echt zag.
"Oké. Ja ik denk dat ik het heb. Je bent een van de weinigen die zoveel aan me heeft gevraagd. Dankjewel Edyn. Ik wens je heel veel succes, in Hufflepuff!" "Dankjewel!" Riep Edyn nog terug, waarna ze van de kruk op stond en de hoed terug zette op het krukje. "Ik hoop dat ik je nog een keer zie." Zei ze nog zachtjes, waarna ze zich omdraaide en zo snel mogelijk naar de tafel van Hufflepuff liep, naar Linn toe, om wie ze haar armen heen sloeg.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi had in stilte naar de sortering gekeken. Het verbaasde haar wel hoe het bij sommige zo snel kon gaan, terwijl het bij anderen juist langer leek te duren. Ze wist niet of de hoed er echt langer over na moest denken, of dat het een soort afwisseling was zodat het niet saai werd om naar te kijken. Rhi had echter haar interesse al snel verloren. Ze was immers niet van plan om vrienden te maken en daarom vond ze het ook niet heel belangrijk om op te letten wie waar kwam. Waarschijnlijk zou ze een groot deel van de kinderen toch nooit meer zien.
In plaats van dat ze aan het opletten was hoe de ceremonie verliep, keek ze de tafel rond. Het leek alsof de meeste leerlingen een beetje op zichzelf waren. Niemand praatte echt met elkaar, al waren er hier en daar een paar uitzonderingen. Rhi was het liefste ook op haarzelf. Als het even kon pakte ze haar schetsboek er bij en ging ze ergens apart zitten, zodat ze geen last had van de drukte thuis. Op die manier kon ze zich uren vermaken. Haar ogen dwaalden af naar de tafel met docenten. Dat waren de mensen die ze dit jaar het meeste zou zien. De mensen die haar les zouden geven en haar op zouden leiden tot een goede heks. Ze wist echter vrijwel zeker dat ze lang niet al die mensen nodig zou hebben. Ze was best slim en ze had op school nooit echt moeite hoeven doen voor haar vakken. Ze ging er vanuit dat het hier ook zo zou zijn.
De ceremonie was ondertussen nog steeds aan de gang. Het leek er niet op dat er echt een eerlijke verdeling zat. Soms waren er vier achter elkaar die in dezelfde afdeling kwamen, op andere momenten hoorde je twee afdelingen die steeds weer om en om werden genoemd. Rhi was blij dat ze zelf niet meer tussen de grote groep stond, maar dat ze al een plekje had bij Slytherin. Zo kon ze in ieder geval zittend wachten totdat de ceremonie voorbij zou zijn.
Pas toen de naam van Edyn op werd genoemd, keek Rhi weer naar het podium. Voor Rhi was het meer normaal dat Edyn rondliep met de vleugeltjes. Ze had ze nauwelijks afgedaan sinds ze die van haar moeder had gekregen. Daarnaast deed Edyn wel vreemdere dingen. Als ze een gewond beestje vond, nam ze die altijd mee naar huis om er voor te zorgen. Soms kon ze voor uren verdwijnen en dan wist niemand echt waar ze was. Als ze thuis kwam meldde ze dan wel dat ze in het bos was geweest, maar niemand begreep echt wat ze daar zo lang had gedaan. Soms kon ze ook midden in een gesprek afdwalen, al wist Rhi wel dat als je haar duidelijk maakte dat het belangrijk was, ze luisterde. Ondanks dat Edyn een heel vriendelijk meisje was en ze het pleegzusje was van Rhi, ging Rhi niet graag met haar om. Haar vrolijkheid vond ze over het algemeen irritant, zeker gepaard met het enthousiasme. Ze was echter wel een vriendelijk meisje en daarom verbaasde het Rhi ook niks dat ze in gesprek was gegaan met de hoed. Ze had niet alles kunnen horen, maar ze had Edyn haar mond wel zien bewegen.
‘Waarom heeft ze vleugeltjes op haar rug?’ hoorde Rhi iemand vragen. Ze draaide zich richting de stem, waardoor ze mistte hoe Edyn in Hufflepuff werd ingedeeld. De vraag was gekomen van de jongen met de groene haren en hij leek Edyn behoorlijk vreemd te vinden, of in ieder geval de vleugeltjes op haar rug. Ondanks dat Rhi niet dol was op Edyn, vond ze het wel vervelend dat anderen zich zo met haar bemoeiden om wat ze deed of wat ze droeg. Dat kind moest het lekker zelf weten. Daar had niemand anders iets mee te maken.
‘Misschien moet je je bek houden als je zelf groen haar hebt,’ snauwde ze naar de jongen. ‘Daar zegt toch ook niemand iets over?’
‘Ik ben een Transformagiër, dat is heel normaal,’ wierp de jongen tegen. ‘Die vleugeltjes niet.’
‘Alsof het me wat boeit wat je bent,’ zei Rhi enkel, waarna ze zich weer omdraaide. Ze kon nog net zien hoe Edyn naar de tafel van Hufflepuff was gerend en haar nieuwe vriendinnetje om de hals viel.
Ondanks dat Linn wel wist dat Edyn enthousiast was, werd ze een beetje overvallen door het meisje dat op haar af was komen rennen om haar te knuffelen. Haar eerste gedachte was echter wel om meteen mee te knuffelen, want ze was oprecht blij dat Edyn ook bij haar in was gedeeld. Ze wist niet precies waarom de hoed er voor had gekozen, aangezien het behoorlijk lang had geduurd. Misschien had hij Edyn wel ergens anders willen plaatsen. Linn vroeg zich af of de goed misschien haar smeekbede had gehoord om Edyn ook bij haar te plaatsen. Wat ook de reden was dat Edyn ook in Hufflepuff was geplaatst, Linn was er heel erg blij mee. Nu had ze al een vriendinnetje met wie ze samen naar lessen zou kunnen gaan, met wie ze zelfs op één kamer zou kunnen slapen. Linn had zelf nog nooit een slaapfeestje geattendeerd, dus ze wist niet precies hoe het zou zijn. Het zou vast ook niet elke avond een slaapfeestje worden, aangezien ze gewoon school hadden, maar ze keek er nu wel naar uit om een kamer te delen met Edyn.
‘Ik ben blij dat je bij mij zit,’ fluisterde Linn het meisje zachtjes toe. Ze vond namelijk dat ze dat wel mocht zeggen. Ze was best nerveus geweest toen ze de trein in was gestapt vanochtend en de plotselinge realisatie dat ze een hele tijd alleen zou zijn had het er niet beter op gemaakt. Edyn had haar echter weer op kunnen vrolijken en ze waren nu eigenlijk al vriendinnen. Linn had niet geweten wat ze had moeten doen zonder Edyn, aangezien alles makkelijker was met iemand aan je zijde. Ze hoopte dat Edyn het hele jaar ook haar vriendinnetje zou blijven, want ze keek best tegen haar op. Ondanks dat Linn de vleugeltjes van Edyn namelijk best mooi vond, zou ze er nooit zomaar mee rond durven lopen. Dat deed Edyn wel en dat vond ze best knap van het blonde meisje.
‘Is zij degene van wie je hoopte dat ze ook bij ons kwam?’ vroeg Ashton, waardoor Linn zich realiseerde dat ze al een tijdje met Edyn aan het knuffelen was. Ze liet Edyn dan ook voorzichtig los en knikte vervolgens naar de jongen naast haar. Ze had hem nog niet heel goed bekeken, maar hij leek haar wel aardig. Hij had hele vriendelijke ogen, die achter een bril waren verscholen, donkerblonde krullen op zijn hoofd en de toon in zijn stem was heel lief en ook heel oprecht. ‘Ja, dit is Edyn,’ stelde Edyn voor. Vervolgens schoof ze een stukje op, zodat Edyn naast haar kon zitten.
Terwijl Linn en Edyn een tijdje hadden geknuffeld, was de ceremonie weer verder gegaan. De laatste paar leerlingen waren gesorteerd, wat betekende dat iedereen nu een afdeling had. Naarmate het schooljaar zou vorderen, zou ook iedereen zijn of haar plekje vinden. Er zouden vriendschappen ontstaan, vakken en leraren geprefereerd worden en er zou ongetwijfeld ook een hoop lol aan te pas komen.
Professor McGonnagal had haar plek ingekomen en sprak de leerlingen voor de laatste keer die avond toe. Linn luisterde aandachtig naar de mededelingen en andere zaken die werden genoemd. Het meeste had ze al wel eerder gehoord, bijvoorbeeld in haar brief, maar toch wilde ze er zeker van zijn dat ze niets zou missen. Ze had het idee omdat zij niks wist van magie, ze achter zou lopen als ze iets niet mee zou krijgen.
McGonnagal bewoog met haar armen en plotseling waren de tafels gevuld met allerlei eten. Voor Linn stonden schalen vol met aardappelpuree, verschillende soorten vlees en groenten en er stonden schotels met eten waar Linn nog nooit van had gehoord. De meeste leerlingen waren al meteen begonnen met het pakken van eten, maar Linn staarde enkel verbijsterd naar de plek waar zojuist niks had gestaan. Het eten was zomaar tevoorschijn getoverd en ergens was dat veel makkelijker. Tegelijkertijd zou ze het thuis niet willen, omdat ze het juist leuk vond om samen met haar vaders in de keuken te staan. Het was haar echter nu al duidelijk dat magie haar heel erg veel tijd zou schelen in de toekomst. Misschien zou ze dit later ook wel kunnen.
‘Indrukwekkend, is het niet?’ vroeg Ashton aan haar, wie zelf al wat te eten op zijn bord had geschept. ‘Zo zat ik er de eerste keer ook bij. Ik snapte gewoon niet waar dat eten opeens vandaan kon komen!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Alle eerste indrukken waren al achter de rug toen de eerstejaars op maandag ochtend hun weg maakten naar hun eerste les. Potions, was waar ze mee begonnen. Bijna een hele week hadden alle leerlingen kunnen wennen aan de nieuwe omgeving. Er waren meerdere vriendschappen gesloten. Iedereen had de kans gekregen om de andere leerlingen in hun afdeling te leren kennen en al iets van de school te zien. De nieuwe leerlingen, maar ook vooral de ouderejaars hadden geluk gehad de 1 september op een woensdag was gevallen en dat de lessen pas op maandag van start waren gegaan.
Luke had zeker genoten van de eerste paar vrije dagen die hij had gehad, die hij had proberen te gebruiken om nieuwe vrienden te maken. Nou lag hij niet slecht bij de rest van de leerlingen die ook in het eerste jaar van Gryffindor zaten, maar hij had ook wel gemerkt dat er groepjes waren gevormd, waar hij een beetje buiten viel. De jongen werd niet helemaal buiten de gesprekken gehouden, hij kon juist wel praten met zijn leeftijdgenootjes, maar op sommige momenten had hij toch het idee dat ze elkaar al eerder hadden leren kennen. In de trein of misschien waren ze voor school al vrienden geweest.
Luke voelde zich al met al wel welkom in de groep met leerlingen, maar op sommige momenten, zoals deze kon hij wel merken dat hij meer alleen was als de rest. Al even geleden was hij met een paar van de anderen in de richting van de kerkers gelopen waar ze hun eerste les hadden. Ze waren behoorlijk vroeg geweest, ondanks dat Luke wel had gezien dat er al een paar leerlingen, veelal mensen uit Ravenclaw, in het lokaal hadden gezeten. Met het groepje waar Luke mee aan het ontbijt had gezeten had hij wel een plaatsje gevonden in het lokaal. Hij was echter de enige naast wie niemand zat. Er waren blokken met op iedere tafel, drie ketels. Luke ging er vanuit dat ze in tweetallen iets moesten doen. Wat betekende dat hij of alleen moest werken als het er op aan kwam, of hij met iemand anders samen moest werken.
Er stroomden steeds meer leerlingen binnen, waar Luke wel een beetje op probeerde te letten. De rest van de jongens waren al eventjes in gesprek, maar daar viel Luke wel een beetje buiten. Heel erg vond hij het niet. Hij wilde ook niet te veel zijn best doen. Al hoopte hij stiekem dat hij vandaag wat vrienden kon maken buiten zijn afdeling. Het was net anders geweest dan hij had gedacht. Er was niet meteen een band tussen twee mensen die in dezelfde afdeling zaten, hoe graag men dat op sommige momenten misschien ook wel wilden hebben. Eenzelfde soort karakter botste vaker dan dat het elkaar aanvulde, wat Luke ondertussen ook wel door had, want er waren al wel momenten geweest dat er een kleine irritatie was ontstaan. Dat had Luke voor bij de anderen gezien. Het was ook wel heel erg vreemd om ineens bij vreemden op een kamer te moeten slapen. Ondanks dat de jongens al een soort van bevriend was geraakt, was dat dus niet op alle momenten goed gegaan.
Luke probeerde zich niet te veel zorgen te maken over het alles. Heel erg vond hij het niet dat hij op het moment alleen zat. Vrienden buiten zijn afdeling zoeken was niet iets waar hij vorige week over na had gedacht. Toch had hij nog een paar keer nagedacht over Rhi. Hij had haar net al wel zien zitten in het lokaal, maar hij had er toch maar voor gekozen om niet bij haar te gaan zitten, ze had hem al een paar keer duidelijk gemaakt dat ze niet echt zat te wachten om met hem te praten en hij wilde niet dat ze straks een uur naast haar moest zitten en in die tijd ruzie zouden krijgen. Luke wilde niet de eerste dag al in de problemen komen.
Aan de andere kant van de klas had Calum ook een plaatsje gevonden. Hij had het alles behalve erg gevonden dat hij in zijn eentje moest zitten. Hij was zelfs al wat eerder van het ontbijt weg gegaan zodat hij een goede plaats uit had kunnen kiezen. In de dagen dat hij op school zat, had hij zich toch wel telkens iets meer op zijn gemak gevoeld. De rest van de leerlingen die bij hem in Ravenclaw zaten, waren heel erg aardig. Er waren niet alleen eerstejaars, maar zelfs een paar leerlingen uit het jaar van Naylene geweest die met hem hadden gepraat. Hij had overal al wel ouderejaars bij de wat jongeren zien zitten, in zijn afdeling. In de eetzaal was maar al te goed te zien geweest hoe er bij sommige afdelingen echt een onderscheid werd gemaakt tussen de verschillende jaren. Dat terwijl sommige leerlingen niet eens zo heel erg verschilden in leeftijd, soms nog niet eens een half jaar.
Calum was heel erg blij met de afdeling waarin hij terecht was gekomen. Niemand had het raar gevonden dat hij wat eerder weg had willen gaan en zelfs nu hij al een tijdje in het lokaal zat, kon hij zichzelf nog vermaken met het boek dat ze nodig hadden voor de komende les. Calum vroeg zich ondertussen wel af wat de bedoeling was van deze les. Ze hadden maar één uur, toch stonden er ketels voor hun neuzen. Veel wist Calum misschien nog niet van Potions, maar hetgeen wat hij wel wist, was dat de meeste dingen niet binnen één uur konden worden gedaan. Misschien had de leraar wel een speciaal drankje, dat snel te doen was om mee te beginnen. Calum vond het spannend om te beginnen met dit vak, helemaal omdat er heel wat verschillende brouwsel konden worden gemaakt, zelfs iets waarmee andere mensen mee om konden worden gebracht.
Een paar minuten voordat de les begon, kwamen er nog wat mensen binnen gehold in het behoorlijk volle klaslokaal. Calum keek om toen hij een gesprek achter zich opving van twee meisjes. "We kunnen niet meer bij elkaar zitten!" Het blonde meisje dat hij de eerste dag in vleugeltjes rond had zien lopen was één van hen. Het andere meisje was bij haar geweest op die eerste dag. Ze hadden beiden een gele stropdas om, wat aangaf dat ze in Hufflepuff waren gekomen samen. "Ik ga daar wel zitten." Het blonde meisje, huppelde bijna langs de tafel heen, waardoor het meisje met de zwarte haren in Calum zijn ogen een beetje verloren bij stond. Ergens vond hij het best eng om haar aan te spreken. Daarom schoof hij zijn krukje wat op, zodat de andere plaats iets meer vrij kwam. "Je mag best hier komen zitten als je dat wil?" vroeg hij zachtjes aan haar.
"De kerkers zijn echt een doolhof he? Ik vond het ook moeilijk om te vinden." Zei Calum zachtjes. Om er voor te zorgen dat het meisje zich niet naar voelde dat ze aan de late kant was. Het was ook echt wel rot geweest om te vinden. Calum had niet heel erg goed geweten welke kant hij op had moeten lopen en hij had het ook niet aan een Slytherin durven te vragen. De enige twee met wie hij durfde te praten waren Mali en Michael. De rest waren in zijn ogen best we intimiderend, maar dat was misschien juist de manier waarop ze over wilden komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De eerste lessen op Hogwarts stonden op het punt om te beginnen. Leerlingen hadden zich verzameld in klaslokalen, grote kassen vol magische planten, het veld waar er hen werd geleerd om op een bezem te vliegen en aan de rand van het verboden bos, waar leerlingen werd geleerd over de magische wezens in deze wereld. Ook in de kerkers had zich een groep verzameld en de les Potions stond op het punt om te beginnen.
Ondanks dat er pas een paar dagen voorbij waren gegaan, had Linn het idee dat ze hier haar hele leven al had moeten zitten. Alle leerlingen die ze tot nu toe had gesproken, leken haar heel erg aardig. Tot nu toe had ze nog niemand gezien waar ze geen goed gevoel bij gehad. Haaar hele afdeling. Hufflepuff, was heel verwelkomend geweest naar alle eerstejaars. Linn had haar ogen uitgekeken toen ze de leerlingenkamer, die alleen voor haar afdeling was, binnen was gelopen. Ze had het al bijzonder gevonden dat ze een aantal ronde, houten vaten aan had moeten tikken om binnen te komen, maar de kamer zelf was nog specialer geweest. De kamer had warmte uitgestraald, met veel licht van buiten, verschillende soorten planten en verschillende banken met allerlei gehaakte kleden. Zij en Edyn waren meteen door gerend naar hun kamer, waar hun spullen al hadden gestaan. De drie andere meisjes met wie ze de kamer deelden, waren ook heel aardig. Linn vond het zelf te voorbarig om te zeggen dat ze al heel veel vriendinnen had gemaakt, maar ze had er in ieder geval al één. Zij en Edyn waren niet uit elkaar te halen geweest in de afgelopen dagen.
Iets wat ook zo was geweest op de eerste ochtend van het schooljaar. Ondanks dat Linn en Edyn wel op tijd wakker waren geworden, hun juiste boeken, stukken perkament en andere benodigdheden in hadden gepakt én naar het ontbijt waren gegaan, waren ze onderweg naar de kerkers een beetje verdwaald geraakt. Linn wilde niet de schuld afschuiven op Edyn, maar het was wel Edyn geweest die haar plotseling een andere kant op had getrokken omdat ze iets anders had gezien. Vervolgens was Linn, door Edyn haar enthousiasme, ook heel nieuwsgierig geworden naar wat Edyn precies had gezien en dat had er in geresulteerd dat ze een paar minuten voordat de les zou beginnen haastig het lokaal hadden gevonden. Ze konden niet meer naast elkaar zitten, omdat alle leerlingen al een plekje hadden gevonden. Edyn was zelfs al vrolijk naar een vrij plekje gehuppeld, waardoor Linn wat beduusd was blijven staan, niet wetend waar ze plaats had moeten nemen.
De zachte stem van een jongen nodigde haar uit om naast hem te gaan zitten en toen Linn zag bij wie de stem hoorde, kwam er een lichte glimlach op haar gezicht. Het was de jongen die zijn vriend kwijt was geraakt in de trein, maar hem gelukkig ook snel weer had gevonden. Aan het blauwe in zijn mantel te zien, hoorde hij bij Ravenclaw. Al wist Linn eigenlijk niet of dat echt belangrijk was.
Ze legde haar tas op de tafel en klom op de kruk. ‘Dankjewel,’ zei ze zacht, aangezien het nog nooit was gebeurd dat iemand haar uit had genodigd om ergens te gaan zitten. Meestal hadden ze de stoel aangeschoven in plaats van dat ze plaats voor haar hadden gemaakt. Ze knikte vervolgens op wat de jongen zei. De kerkers waren best verwarrend. Ze durfde ook niet te zeggen dat ze eigenlijk bijna te laat was gekomen omdat Edyn iets had gezien. ‘Het was even zoeken,’ gaf ze daarom ook toe.
Ze haalde haar kopie van Magical Drafts and Potions uit haar tas en legde het naast de ketel op de tafel. Ze keek opzij naar de jongen, van wie ze nog niet eens zijn naam wist. Als ze samen zouden moeten werken tijdens deze les, leek het haar best handig om te weten wie de vriendelijke jongen was wie haar een plek aan had geboden. ‘Ik ben Linn, trouwens,’ fluisterde ze zachtjes naar de jongen, omdat ze vanuit haar ooghoeken kon ze zien dat hun leraar, een jonge vrouw met een paars gewaad, ieder moment kon beginnen. Ze was al bijna te laat gekomen. Het laatste wat ze wilde, was de les ook nog eens verstoren.
‘Dames en heren, welkom bij jullie allereerste les! Potions!’ begon de vrouw. Iedereen was meteen stil. Zelfs Edyn keek aandachtig naar voren, van wat Linn kon zien. Linn draaide zichzelf nog iets bij, zodat ze er zeker van zou zijn dat ze alles mee zou krijgen.
‘Dit is een les waarin jullie één ding heel goed moeten doen: lezen. Er wordt hier niet gedaan aan spreuken, toverstokbewegingen of vliegende bezems. Het is van groot belang dat de ingrediënten zo worden toegevoegd als er wordt beschreven in jullie boeken.’
Terwijl de les Potions voor de eerstejaars al van start was gegaan, was er nog een enkeling die door het kasteel zwierf. Michael zijn leerlingenkamer bevond zich in de kerkers, wat betekende dat hij niet eens heel ver hoefde te lopen om bij zijn les te komen. Tenminste, dat was wat hij had gedacht toen hij de vorige avond zijn rooster nog eens door had gekeken. Hij had, net zoals een paar anderen uit zijn kamer, het liefst zo lang mogelijk in bed willen blijven liggen. Op een gegeven moment was hij er maar uit gegaan en had hij wat te eten gehaald in de ontbijtzaal, waar hij ook nog een tijdje was blijven hangen. Pas toen hij had gemerkt dat de les ieder moment had kunnen beginnen, was hij terug gegaan naar de kerkers. Daar had hij echter niet zo makkelijk de weg kunnen vinden. Michael liep echter nog met een rustige pas door de donkere gangen, terwijl hij om zich heen keek.
Zijn eerste paar dagen op Hogwarts waren aangenaam verlopen. Hij had al een paar anderen van Slytherin ontmoet waar hij het wel mee kon vinden. Het meisje dat hem tijdens de ceremonie toe had gesnauwd, had hij nog een paar keer gesproken. Hij had haar wel cool gevonden, omdat ze zoiets tegen hem had durven zeggen. Er waren niet veel mensen die iemand terechtwezen en een grote mond hadden, maar Rhi, want zo heette ze, had dat wel. Hij hoefde niet meteen vrienden met haar te worden, en hij had de indruk gekregen dat zij dat ook niet met hem hoefde, maar het was fijn om iemand mee te hebben waarmee hij kon praten.
Michael was echter ook heel erg goed in het in zijn eentje zijn. Hij vond het nooit erg om rustig ergens rond te lopen en alles in zich op te nemen. Dat was dan ook precies wat hij momenteel in de kerkers aan het doen was. Hij was de donkere muren nog lang niet zat, eveneens als de fakkels aan de wanden. Hij was zich er van bewust dat hij naar de les moest, dat die waarschijnlijk al in volle gang was, maar hij vond het zelf niet erg dat hij te laat was. De gangen van de kerkers interesseerden hem. Hij wilde het liefst elke gang verkennen, zodat hij zou weten waar die dan naar toe zou leiden. Het liefst zou hij een paar geheime plekjes vinden, die nog niemand anders in het kasteel wist.
Jammer genoeg kwam Michael aan bij het lokaal. Iets waar hij wel opzoek naar was gegaan, maar ondertussen was hij een paar keer naar links en rechts gegaan in de kerkers. Dus het verbaasde hem dat hij het lokaal had gevonden. Hij duwde de zware, houten deur open en liep het lokaal binnen. De meeste leerlingen die er zaten, draaiden zich om om te kijken wie er naar binnen was gekomen. Ook de lerares, die midden in haar verhaal had gezeten, was stilgevallen.
Michael bleef stilstaan in de ingang van het lokaal en keek afwachtend naar de docent. Hij wist niet wat er ging gebeuren, maar hij ging er vanuit dat een docent niet boos kon worden omdat hij op zijn eerste dag te laat was gekomen. Het was een groot kasteel en het was makkelijk om te verdwalen.
‘Krijgen we nog een reden waarom je hebt besloten later binnen te komen?’ vroeg de vrouw, waarop Michael enkel zijn schouders ophaalde. ‘Ik ben gewoon te laat.’
De lerares zuchtte. ‘Ik zal geen punten van Slytherin afhalen omdat dit de eerste dag is, maar ik verwacht dat jullie allemaal op tijd zijn voor mijn lessen.’
Michael haalde nog een keer zijn schouders op en keek vervolgens het lokaal rond. Er was nog maar één plekje vrij en dat was naast een blonde jongen uit Gryffindor. Hij had tijdens zijn eerste dagen hier wel een paar verhalen gehoord over de studenten uit Gryffindor en hij was tot nu toe niet echt enthousiast over hen. Misschien dat deze jongen er verandering in zou brengen, maar Michael ging daar niet vanuit. Hij nam nonchalant plaats naast de blonde jongen en liet zijn tas met een doffe klap op de grond vallen. Hij keek even opzij om zijn partner, want het leek er op dat ze samen zouden moeten werken, te bekijken. Michael had het idee dat hij jonger was en er was iets aan de blonde jongen dat hij wat zelfvoldaan, misschien zelfs arrogant, over kwam. Iets waar Michael niets van hoefde te hebben.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Dit was het begin van alle lessen die er zouden worden gegeven. Aan de lange dagen die de nieuwe leerlingen zouden hebben dit eerste jaar. Dagen vol met lessen en vrije momenten die aan huiswerk zouden worden besteed. Zelfs veel van de weekenden zouden bestaan uit school. De meeste leerlingen hadden nog niet door hoeveel werk en tijd ze in school moesten stelen. De meesten zagen het nog als iets wat hen veel lol zou brengen. Iets wat in het lokaal ook wel goed duidelijk was geweest. Er waren overal vrolijke gesprekken aan de gang geweest totdat de lerares aan had gegeven dat de les zou gaan beginnen. Maar zelfs op dat moment was er nog een jongen naar binnen komen lopen.
Luke had zich, net zoals bijna ieder andere in de klas, omgedraaid zodat hij kon kijken wie de jongen was die te laat binnen was gekomen. Te laat komen op de eerste dag was niet echt iets wat je wilde doen. Luke had er wel opgelet dat hij behoorlijk op tijd was geweest, al had het een beetje aan de rest gelegen, want ze waren immers samen naar het lokaal gelopen. Daardoor waren ze er wel in één keer geweest en was er niemand te laat geweest.
De jongen die binnen was gekomen werd van alle kanten bekeken. Luke snapte hoe de jongen het voor elkaar had kunnen krijgen om te laat te komen, aangezien aan zijn kleren goed te zien was dat de jongen uit Slytherin kwam. Iedereen wist dat de leerlingenkamer van Slytherin zich ergens in de kerkers bevond. Mensen die niet in die afdeling zaten, wisten niet precies waar en al zeker niet hoe ze naar binnen moesten komen. Luke ging er vanuit dat ze ook gewoon een wachtwoord hadden net zoals bij Gryffindor. Luke had nog niet heel erg veel contact gehad met andere leerlingen uit andere afdelingen, maar hij ging er ook wel vanuit dat het niet de bedoeling was om de wachtwoorden aan andere mensen te geven. Hij wist haast wel zeker dat er zoiets was gezegd toen ze naar de leerlingenkamer waren gelopen of toen ze voor de fat lady stonden.
Ergens had Luke nog de hoop dat de jongen door zou lopen en ergens anders in de klas zou gaan zitten. Alle plaatsen waren echter al bijna verdeeld, op alle stoelen zat al wel iemand. Wat betekende dat de jongen niet heel erg veel andere keuzes had gehad. Toch zat Luke er niet op te wachten om samen te moeten werken met de jongen waar hij nog niet heel erg veel van wist, behalve dat hij te laat was gekomen en dat de kans groot was dat ze zo samen moesten werken.
"Dit is voor jullie het begin van het vak Potions. In de komende jaren help ik jullie met het brouwen van verschillende dranken. Het is heel interessant om alle wijsheid uit boeken te halen, maar om jullie te laten zien wat jullie te wachten staat, leek het me een goed idee dat jullie alvast in zouden zien wat het is om een Potion te brouwen. Daar gaan we vandaag mee bezig en dan kunnen jullie bij de volgende les zien wat er van is geworden. Geen zorgen, ik loop rond en help waar het nodig is. Als er een vraag is hoef je alleen maar je hand op te steken." De vrouw kwam aardig over op Luke, wat hij er van mee had gekregen was ze ook het hoofd van Hufflepuff.
"Jullie gaan de Wideye Potion maken. Het staat op pagina 36 van jullie boek. Jullie werken in tweetallen. Diegene naast wie je bent gaan zitten is voor deze week je partner. Samenwerken is misschien nog wel belangrijker dan alles perfect doen. Van ieder tweetal mag er één iemand naar voren komen om de ingrediënten te halen. Veel succes!"
Ondanks dat de ketels op de tafel hadden gestaan, vond Luke het nog steeds heel wat dat ze de eerste dag meteen een Potion moesten maken, zeker in zo’n korte tijd, toch pakte hij zijn boek er gewoon bij en bladerde naar de juiste pagina, om te kijken wat ze moesten doen, voordat hij zich op de jongen naast zich richtte, hij zat er echter al niet meer en Luke kon nog net zien hoe hij als één van de eersten naar voren stoof.
Calum had het meisje dat naast hem was komen zitten al een paar keer eerder gezien, natuurlijk in de trein, maar ook later toen ze hadden moeten wachten op het praatje van McGonnagal. De twee meisjes waren echt heel erg goed met elkaar omgegaan, van wat Calum had gezien en nu zaten ze bij elkaar in de afdeling. Iets wat bij hem en Michael niet was gebeurd. Van te voren hadden ze dat allebei al geweten en heel erg vond Calum het niet. Hij had het goed naar zijn zin in zijn afdeling, iets wat misschien wel niet zo geweest als hij in was gedeeld in Ravenclaw.
Linn, want zo heette het meisje, leek Calum echt een aardig meisje en hij vond het wel fijn dat ze naast hem was gaan zitten en niet iemand met wie hij een stug gesprek zou gaan krijgen, alleen maar omdat het zogenaamd moest.
Voorzichtig had Calum zichzelf voorgesteld, al hadden hij en Linn niet heel erg veel tijd gehad om verder te praten. De lerares was al begonnen met praten en niet heel erg ver in haar uitleg, was Michael naar binnen gekomen. Het was Calum nog niet opgevallen dat de jongen er nog niet was geweest. De klas was heel erg vol geweest. Ergens had Calum het typisch iets voor Michael gevonden dat hij op de eerste dag te laat was geweest. Hij wilde niet meteen oordelen, maar het leek hem niet dat Michael net zoals hijzelf of Linn en haar vriendin de weg moeilijk had gevonden. In de buurt van zijn eigen leerlingenkamer wist Calum nu ook wel een beetje de weg. Ondanks dat er nog genoeg verborgen gangen waren en Calum wist ook niet of hij daar wel mocht komen.
De woorden die de lerares vertelde, zorgden er voor dat de klas wel een beetje rumoerig werd. In tegenstelling tot heel veel van de mensen, stond Calum niet meteen op om de ingrediënten op te halen en hij merkte aan Linn dat ze ook nog was blijven zitten, iets wat hij ergens best wel prettig vond. "Wil je het eerst doorlezen voordat we de ingrediënten ophalen? Het is daar nu toch nog heel erg druk. Als je het op wil halen, mag dat ook hoor." Calum wilde haar niet meteen dwingen tot iets wat hij in zijn gedachten had. De Potions Lady had dan wel verteld dat de wijsheid niet alleen maar uit boeken kwam, maar Calum vond het toch wel fijn om te weten wat hij moest doen. Dan zou het tijdens het maken gewoon wat makkelijker gaan in zijn ogen.
"Ik wil het ook wel ophalen." Zei Calum toen hij zich bedacht dat hij Linn net een beetje had gedwongen om het straks misschien op te halen. Iets wat hij niet wilde doen? Hij wilde alleen maar dat ze goed samen konden werken en daarvoor moesten ze gewoon rustig met elkaar praten, in zijn ogen. Als ze beiden hetzelfde ergens over dachten dan konden ze het veel makkelijker voor elkaar krijgen. Zeker omdat ze niet eens zo heel erg veel tijd hadden, terwijl er nog wel een paar stappen waren, die in het boek stonden. Calum zag ook dat het brouwsel een tijdje moest rusten, dus ze zouden vrijdag waarschijnlijk weer in tweetallen moeten zitten en hij wilde niet dat Linn straks nog met tegenzin naar de les ging, omdat hij veel te commanderend was geweest.
Ondertussen voelde Calum al hoe zijn wangen rood waren geworden. Iets wat hij in de afgelopen dagen wel vaker had gehad toen hij met de rest van de Ravenclaws had gepraat. Voor de jongens was het allemaal nog een beetje aftasten hoe iedereen was en terwijl hij dat deed kon hij zich behoorlijk onzeker voelen. Toch wist hij zelf ook wel dat niemand hem daar een reden toe had gegeven en dat iedereen tot nu toe echt heel erg aardig vond. Hij voelde zich echt op zijn plaats.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De eerste les was meteen heel praktisch. Er zouden nog veel andere lessen komen waar ze enkel met een boek voor hun neus zouden zitten en waar ze nog niks zouden doen. Ze zouden wel veel leren. Elke les zou immers nieuwe informatie bevatten voor iedereen, ongeacht of de kinderen twee tovenaars als ouders hadden of, zoals Linn, twee menselijke ouders hadden. Er had vrijwel niemand een grote voorspong.
In eerste instantie had Linn zich een beetje schuldig gevoeld toen er nog een jongen te laat binnen was gekomen in de les. Die jongen was namelijk de vriend geweest waar Calum, want zo heette haar partner voor deze week, naar had gezocht in de trein. Misschien hadden ze wel gepland om samen te zitten. Aan de andere kant was Calum degene geweest die haar een plek aan had geboden en hij leek ook niet heel erg geboeid te zijn doordat zijn vriend te laat was gekomen. Het leek de normaalste zaak van de wereld te zijn en toen de Potions Lady weer verder was gegaan met haar verhaal, had Linn gezien hoe hij weer geïnteresseerd naar voren had gekeken. Ze kreeg het idee dat ze naast iemand was gaan zitten wie heel erg graag wilde leren. Iets wat zij ook wilde, dus ze hoopte dat haar eerste les goed zou verlopen.
De docent had het startsein gegeven en de meeste leerlingen waren al naar voren gelopen om alle ingrediënten te verzamelen. Linn en Calum waren echter beide op hun krukje blijven zitten. Linn was zelf behoorlijk onder de indruk dat ze al meteen iets zouden moeten brouwen. De Potion Lady had wel de naam van het drankje genoemd, maar ze zou zelf niet weten wat het betekende of wat het zou doen. Daarom was ze ook blij, en opgelucht, toen Calum voorstelde om het eerst te lezen, omdat het toch druk was bij de tafel vooraan in de klas. Ze moest wel om hem lachen, want nog voordat ze hem echt een antwoord had gegeven, had hij ook al gezegd dat zij het nu op kon halen, of hij eventueel later. ‘Ik denk dat het wel slim is als we eerst alles doorlezen, zodat we ook weten wat we moeten maken.’
Ze pakte het grote boek en sloeg het open. Het boek zag er echt uit alsof het uit een oude film kwam. De kaft was nog ingebonden met leer en de letters waren zo sierlijk in het boek gezet dat Linn haast moeite had om het te lezen. Er stonden verschillende tekeningen van ingrediënten, ketels en andere dingen naast de tekst. Nadat Linn een paar keer door het boek had gebladerd, kwam ze bij de juiste pagina. Bovenaan stond in sierlijke letters Widey Potion wat ook wel Awakening potion werd genoemd. Daar onder stond een samenvatting van de werking van het drankje en weer daar onder stond een lijst met ingrediënten.
Linn las het aandachtig door. Het was een drankje dat er voor zorgde dat degene die het dronk, langer wakker kon blijven. Ook las ze dat het iemand kon genezen van een hersenschudding en dat het hielp als iemand teveel medicijnen in had genomen en niet meer wakker werd. Vervolgens gleden haar bruine ogen naar de lijst van ingrediënten, waar ze de meest vreemde woorden las die ze ooit had gezien. ‘Billywig angels…. Wolfsbane?’ las ze hardop voor. Vervolgens keek ze op naar de tafel waar alle ingrediënten lagen. Er was al een hoop van verdwenen, maar ze had vrijwel geen idee wat precies wat was. Ze herkende de namen al niet, laat staan dat ze zou weten hoe het er uit zou zien. Anderen wisten het blijkbaar wel.
Een zucht verliet haar lippen en ze las het recept verder. Blijkbaar hoorde de Wolfsbane pas bij de tweede stap, die ze nu nog niet zouden kunnen doen. Ze zouden het drankje namelijk voor een aantal uur moeten laten pruttelen. Er was echter nog genoeg wat er moest gebeuren voor ze zover zouden zijn. Ze keek wat nieuwsgierig opzij naar Calum, wiens donkere ogen vast waren gekluisterd aan het boek. Ze hoopte dat hij wel wist wat het allemaal was. Ze durfde echter niet aan hem toe te geven dat zij geen idee had van wat ze straks zou moeten pakken bij de ingrediënten. Tot nu toe voelde ze zich behoorlijk thuis op Hogwarts en dat gevoel wilde ze niet kwijtraken door kenbaar te maken dat ze hier vrijwel geen verstand van had.
‘We mogen het zeker niet samen halen?’ vroeg ze zacht aan Calum. De Potions Lady, wie ook het hoofd was van Linn haar afdeling, had immers gezegd dat één iemand per groepje naar voren mocht komen op het op te halen.
Iemand die zijn ingrediënten al lang op had gehaald, was Michael. Zodra het startsein had gekregen, was hij al naar voren gerend om alles op te halen. Hij had de jongen naast zich niet eens gevraagd of hij het misschien had willen halen. Het was toch niet veel wat hij weer mee terug moest nemen. Alle ingrediënten stonden zelfs al bij elkaar, zodat ieder groepje het meteen kon pakken. Michael nam de drie potjes die er stonden mee en liep vervolgens weer terug naar de tafel waar de blonde jongen uit Gryffindor zat.
Ondertussen was hij ook langs de tafel van Calum gekomen. Ze hadden elkaar nog wel een paar keer in de gangen gezien, maar ze hadden eigenlijk niet meer echt met elkaar gepraat. Naylene had wel gelijk gekregen, want ze hadden samen les gehad en Michael had op het rooster, voor zover hij het had bekeken, wel gezien dat hij nog een aantal keer les zou hebben met de groep uit Ravenclaw. Hij had echter wel verwacht dat hij tijdens de lessen dan ook met Calum om zou gaan. Hij was dan wel te laat geweest, maar ergens had hij gehoopt dat hij nog naast Calum had kunnen zitten. Iets wat niet het geval was, want er zat nu een meisje naast hem. Als Michael het zich goed kon herinneren, want het één van de meisjes die in de coupé had gezeten toen hij Calum weer in de trein had gevonden. Het meisje zat niet eens bij Calum in het huis, aangezien zij een gele mantel had en Calum een blauwe.
Michael probeerde het echter vooral te negeren. Als Calum niet naast hem wilde zitten, dan hoefde het voor hem ook niet. Hij zat immers nu naast de blonde jongen uit Gryffindor. Hij had geen idee hoe de jongen heette, maar hij was ook niet echt geïnteresseerd om vrienden te maken met iemand uit de afdeling Gryffindor. Hij zou er wel voor zorgen dat hij de volgende les naast iemand uit zijn eigen huis zou zitten. Dit duurde immers toch maar een uurtje.
‘Volgens mij is dit een heel saai drankje,’ zei Michael toen hij alles op de tafel had gezet. In één van de potjes zate een aantal slangentanden, terwijl er in een ander potje een paar Billywig angels zaten. Die herkende hij, al wist hij niet meer precies waarvan. Daarnaast was er nog een ander kruid dat ze waarschijnlijk zouden moeten gebruiken. Hij wist nog niet hoe en wat, maar hij gokte dat het wel ergens in het boek zou staan. Hij was echter alweer de pagina vergeten waar het op stond. Luke had het boek al opengeslagen en Michael trok het naar zich toe, zodat hij kon lezen wat er moest gebeuren. De eerste stap was dat de slangentanden in het bakje moesten. Vervolgens moest er wat van het standaard ingrediënt bij en daarna moesten de Billywiigs in de ketel.
‘Waarom kunnen we de Billywiig angels niet meteen in de ketel doen?’ vroeg Michael. De ketel stond immers al boven het vuur en Michael zag niet echt in waarom hij daar mee zou moeten wachten. ‘Als jij nou de tanden verbrijzeld, samen met het andere ingrediënt, dan doe ik deze alvast in de ketel.’ Hij pakte het bakje met de Billywig angels. Hij ging op zijn knieën op de kruk zitten, zodat hij er iets beter bij kon. Er zat nog helemaal niets in de ketel, maar daar zou snel verandering in komen. Hij pakte een handjevol met gedroogde Billywig angels, waarvan hij gokte dat het er wel ongeveer zes waren, en gooide die al in de ketel.
‘Je moet ze wel tellen!’ hoorde hij naast zich. Hij keek opzij naar de blonde jongen. ‘Ik heb ze geteld! Ik ben niet dom!’ Hij had ze dan wel niet geteld, maar hij gokte dat het niet erg was als er één meer of minder in zou zitten.
‘Maar ze zei dat we goed moesten lezen en hier staat dat er zes in moeten! Laat me eens kijken.’ De blonde jongen boog zich al naar de ketel toe, maar Michael drukte de jongen snel naar achteren. ‘Ik weet heus wel wat ik aan het doen ben. Ik heb er zes in gedaan!’ Misschien niet precies, maar het maakte vast niet heel erg veel uit.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld