Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | The illiterate of the 22nd century will n

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Maar al te graag.’ Zelfverzekerd draaide Shae zich om en nam ze de voorste positie van de groep in. De weg omhoog bevond zich in de tunnels die toebehoorden aan haar kolonie. Jaren geleden hadden hun oudere generaties de tunnel zelf uit moeten graven, zowel vrijwel alle tunnels waren ontstaan. Natuurlijk was er een originele weg naar beneden geweest, maar deze was dicht gebouwd nadat alle mensen veilig ondergrond waren beland. Daardoor had er een nieuwe weg omhoog moeten komen. Momenteel bestond deze uit een tunnel die recht omhoog liep. Aan de wand was een lange, stevige ladder bevestigd en bovenaan was de uitgang, beveiligd met een mechanisme waarvan Shae haar groep wist hoe ze het moesten bedienen.
De groep arriveerde bij de tunnel omhoog. Langs de ladder hingen verschillende borden, die rebelse tieners nog waarschuwden voor het gevaar van bomen. Shae moest toegeven dat ook zij vroeger zelf wel eens een weddenschap had gesloten om te zien hoe hoog iedereen op de ladder had durven klimmen. Zeker binnen hun kolonie had men elkaar graag willen overtreffen. Er was echter ooit niemand zo dapper, of dom, geweest om zonder een masker het mechanisme te open. Toch werden de tienerlijke weddenschappen niet gewaardeerd.
‘Dit is het. Als iemand nog laatste bedenkingen heeft, dan kunnen die beter nu worden uitgesproken,’ zei Shae, met name gericht op de kolonie van Thomas. Daar bleef het echter stil. Allemaal keken ze afwachtend haar kant op, al keek een enkeling twijfelend omhoog naar de route die ze zouden moeten afleggen om buiten te komen.
‘Oké dan, laten we maar gaan.’ Shae pakte haar eigen masker en bracht deze voor haar mond. Zonder al te veel moeite hechtte het masker zich aan haar gezicht. Het was pijnloos en gaf haar de ruimte om vrij te ademen. Ook praten zou geen probleem moeten zijn. Ze hees haar rugzak iets beter op haar rug, waarna ze haar handen op de eerste spijlen van de ladder legde. Vervolgens klom ze omhoog. Zo nu en dan keek ze onder zich, om te zien of de groep achter haar allemaal één voor één de ladder op kwam. Eenmaal bovenin draaide Shae met één hand het mechanisme open, waarna er een doorgang ontstond. Fel licht begroette hen allemaal en Shae klom snel naar buiten, zodat ze de rest niet op zou houden. Voor haar was het al lang niet meer de eerste keer dat ze hier haar blik kon laten glijden over de wereld boven hen, maar ze wist dat het anders was voor slechts acht mensen van de grote groep.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was gek om door onbekende gangen te lopen. Alles voelde anders: De bochten liepen niet zoals Thomas verwachtte dat ze zouden lopen en de hellingen en dalingen klopten ook niet met zijn gevoel. Hij was niet de enige die er zo over dacht, maar ze hielden allemaal stil. Het kwam zeker doordat dit allemaal nieuw was, daardoor was het niet helemaal vertrouwd. Hun hele leven woonden ze in dezelfde gangenstelsels, om nu ineens door andere gangen te lopen, was nu eenmaal raar. Hij zou er toch aan moeten wennen, want ze zouden een hele andere wereld in gaan.
Uiteindelijk kwamen ze bij een ladder en een tunnel die recht omhoog leidde. Thomas wierp wel even een blik naar boven, maar zag het plafond niet. Dat gaf hem een zeer onveilig gevoel, dat hij maar van zich af probeerde te zetten toen bleek dat dit de weg naar boven was. Hij had het zich wat anders voorgesteld, als een tunnel die schuin omhoog liep, maar dit was natuurlijk veel praktischer en logischer. Dus toen de mensen uit Shae haar groep de ladder begonnen te beklimmen, verzamelde hij wat moed en zette ook hij het masker op. Zijn voorbeeld werd gevolgd door de zeven mensen die hij kende, waarna hij hun gebaarde dat ze eerst moesten gaan. Hij zou als laatste vertrekken, niet omdat hij bang was maar omdat hij zeker wilde zijn dat iedereen veilig boven aan zou komen.
Ergens van boven scheen al fel licht op hem neer, wat betekende dat de eerste klimmer een soort poort open gemaakt zou moeten hebben om de weg naar boven vrij te maken. Langzaam maar zeker kwam hij steeds dichter bij de uitgang en toen hij uiteindelijk zijn handen op een stabiele ondergrond kon zetten en zichzelf uit de tunnel hees, nam verbazing de overhand.
Het was wit. Het licht was zo fel dat hij nauwelijks dingen kon onderscheiden en hoe heftig hij ook knipperde om zijn zicht te verbeteren, het leek er niet op dat de witte waas voor zijn ogen zou verdwijnen. Was dit hoe de mens vroeger naar de wereld had gekeken? Een witte, kleurloze massa door de zon die er zo fel op scheen? Hij begreep niet waarom iemand daar naar terug zou willen keren.
Achter hem klonk een geluid dat erop doelde dat de deur naar beneden nu gesloten was. Hij wierp er een blik op en kon de vorm van een soort ronde deur nog onderscheiden, maar daar bleef het wel ongeveer bij. Het witte licht was een vreemde, nare gewaarwording en hij voelde zich zwaar belemmerd. Hij voelde aan de groep om hem heen, zijn eigen mensen, dat ze zijn gevoelens deelden. Er klopte iets niet bepaald aan deze wereld. Om nog eens extra te testen of zijn gevoel klopte, legde hij een hand boven zijn ogen om het felle licht iets tegen te houden. Dat hielp wel iets, hij kon nu ook de andere mensen om hem heen en Shae onderscheiden, die nogal afwachtend leek te zijn over hun eerste reactie op de bovenwereld.
Om hem heen groeide lange stengels van een zachte plant. Met zijn vrije hand raakte hij de grassprieten aan, die tot bijna zijn heup groeiden hier. Natuurlijk hadden ze ondergrond ook planten gekweekt om te kunnen eten, dit was anders. Deze wilde plant leek overal te groeien, voor zo ver hij kon zien. Dat was natuurlijk niet zo heel ver, maar het betekende voor hem toch iets. Wilde planten. Niet gekweekt omdat ze nodig waren om mensen te voeden, maar pure natuur. De zachte sprieten die nu nog steeds zijn hand kietelden, al aaide hij er niet meer overheen. Een zacht briesje deed het gras rondom hem ruisen, alsof de wereld om hem heen leefde. Het was een bijzondere gewaarwording.
Nog een paar maal knipperde hij en eventjes had hij het gevoel dat zijn zicht iets scherper werd, misschien omdat zijn ogen eindelijk aan de felheid van het licht gewend waren geraakt, maar het was maar een minimale verbetering. 'Hoe kunnen jullie onderzoek doen met dit licht?' vroeg hij, aan niemand specifiek.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Shae hoefde niet al te ver in haar herinnering te graven om te weten hoe zij zich had gevoeld toen ze voor het eerst buiten had gestaan. Al jaren hadden anderen haar verhalen verteld. Over het hoge gras, hoe het voelde als er wind tegen je gezicht aanblies en speelde met jouw haren. Alles hadden ze toen al plagend tegen haar beschreven en toch, toen ze eigenlijk boven was geweest, hadden die woorden lang niet genoeg eer gedaan aan wat ze had gezien. Ondertussen was de plek voor haar al bekend en keek ze niet meer op of om naar het lange gras, of de bomen die zich weer in de aarde hadden genesteld met hun wortels. Het enige wat haar opviel, was dat het gras nog hoger was gegroeid en dat de bomen meer bladeren hadden gekregen sinds de vorige keer dat zij er was geweest.
De groep van Thomas, en hijzelf, leek allereerst te moeten wennen aan het licht van de zon. Die reactie had zij ook gehad. Ondanks de lichten die ze beneden hangen, was het daar alsnog vrij donker en dan was het licht hierboven een grote verandering voor de ogen. Toch vond Shae het een grappig gezicht, hoe ze er allemaal bij stonden met dichtgeknepen ogen. Ook viel het Shae op dat haar groep er daadwerkelijk beter uitzag. Zo was de huid van Thomas wat grauwer en glansden zijn haren niet zoals die van haar dat deden in het zonlicht.
‘Het licht is iets waar je aan moet wennen, maar na een paar minuten zullen jullie dat wel merken,’ zei Shae. Ze had het zelf immers ook gehad. Heel even had het geleken alsof ze niets had kunnen zien, maar door de grote verandering van het licht hadden haar ogen tijd nodig gehad om te wennen. Dat zou waarschijnlijk ook het geval zou bij hen. Shae maakte er in ieder geval geen groter probleem van. Het was bij haar gehele groep ook altijd goed gegaan, dus er was geen reden om te denken dat het bij hen anders zou gaan.
‘We vertrekken richting het zuiden. Pas op voor eventuele dieren in het gras. Ze kunnen zich daar verschuilen. Waarschijnlijk zijn het nog niet de meest gevaarlijke dieren, maar je wil geen slang tegen komen.’ Waar slangen vroeger al gevaarlijk waren, waren ze dat nu nog meer. Sommige soorten hadden zelfs een giftige laag slijm op hun huid zitten. Bij aanraking zouden er nare wonden kunnen ontstaan, vergelijkbaar met een brandwond. Het was dan ook wel duidelijk dat de beet van de slang nog veel meer zou kunnen veroorzaken. En dat was nog één van de minst gevaarlijke dieren die nu rondslopen op de aarde.
Shae haalde het geweer van haar rug, zodat ze deze ten alle tijden kon gebruiken. Over het algemeen was het begin redelijk veilig en gebeurde er lang niet zo snel iets, maar ze wilde niet het zekere voor het onzekere nemen.
‘We gaan naar het basiskamp. Dat is zo’n drie uur lopen. Het is ooit opgezet voor onze onderzoekers die een aantal dagen hier wilden verblijven. Het is goed beveiligd en er zijn genoeg slaapplekken. Voor de eerste paar dagen kunnen we het daar mee doen.’ Daarna zouden ze waarschijnlijk zelf kampen op moeten slaan. Hoe verder ze de wereld in gingen, hoe minder ze zouden kunnen leven op de voorzieningen die Shae haar kolonie had verzorgd.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ergens fluisterde een stemmetje dat zijn ogen zich niet zo gemakkelijk aan zouden passen aan het licht als Shae suggereerde, maar Thomas negeerde het uitgebreid. Hij wist niets van de wereld hierboven en zij als het goed is wel, dus in dit geval zou hij het gewoon vertrouwen en er vanuit gaan dat ze straks beter zicht op de wereld zouden krijgen. Niet dat het gebrek aan zicht een groot probleem was, hij kon bijna aanvoelen waar de mensen uit de groep stonden en in welke richting ze gingen lopen, alsof hij het wel kon zien.
Richting het zuiden dus, ongeveer drie uur hiervandaan. Zou de hele weg overladen zijn met deze planten? Het geruis in zijn oren suggereerde dat dat het geval was, maar hij had niet het idee dat het kon. Hoe was het mogelijk dat er hier zo veel leven was, terwijl de mens hier niet kon overleven? Het leek bijna onwaarschijnlijk dat zij hier dood zouden gaan aan de lucht, maar Thomas was nog niet zo ver dat hij zijn masker af wilde zetten om het zelf te proberen. Als er gezegd werd dat de lucht dodelijk was, dan was de lucht dodelijk. Hij was niet de juiste persoon om daar commentaar op te gaan leveren of om daaraan te gaan twijfelen. Hij moest niet vergeten dat zij nieuw waren in deze wereld en nog een heleboel te leren hadden voordat ze ook maar iets van een kritische blik op deze wereld konden werpen. Letterlijk, want het licht leek niet echt beter geworden te zijn.
Hij nam voorbeeld aan de mensen die hun wapens al getrokken hadden en hield het zijn ook vast, puur voor de veiligheid. Als er iets in hun richting bewoog zou Thomas dat toch wel merken, zicht of niet. Hij zou het aanvoelen, of misschien zelfs wel horen. Hoe hij dat wist, wist hij niet zeker. Maar hij wist wel dat het waar was. Hij had zijn ogen niet nodig om gevaar aan te voelen, dat had hij nooit nodig gehad toen ze beneden waren. Altijd wisten ze of iets veilig was of niet en dat had niet te maken met het zien van instortende gangen of rare beesten die ondergronds leefden. Misschien was dat ook wel de reden dat hij na vijf minuten zich al niet meer stoorde aan het slechte zicht dat hij had, maar zich enkel begon te focussen op de planten die langs zijn lichaam streken, de geluiden van bladeren en het gevoel van de koele bries op zijn huid. Hij besloot naar voren te bewegen, zodat hij gelijk met Shae op kon lopen. Ze zou er waarschijnlijk weinig van willen weten, erg veel vriendelijkheid had ze niet uitgestraald eerder, maar hij wist dat als hij met iemand wilde praten over wat meer specifieke dingen, zij de persoon was die hij moest hebben. Dus zocht hij haar donkere haren in de groep mensen, wat niet al te makkelijk was, en liep hij uiteindelijk gelijk met de figuur die hij als haar herkende. Simpel. Hij had helemaal geen ogen nodig om zulke dingen uit te vogelen.
Hoewel hij nog steeds geïntrigeerd was door het gevoel van de natuur om hem heen, was hij niet puur naar voren gelopen om nog wat meer van het gras te genieten. Er was daadwerkelijk een praktische reden voor geweest, hij wilde namelijk even praten met Shae. Ze zou hun leidster zijn voor de komende weken en het leek hem geen slechte insteek om wat meer te leren over hoe ze normaal boven onderzoek deden. En hoe vaak. En dat soort dingen. Hij keek haar niet aan, dat zou toch geen meerwaarde hebben, maar hield zijn blik voor zich gericht in de hoop wat meer natuur te kunnen onderscheiden. 'Dus, hoe vaak doen jullie eigenlijk bovengronds onderzoek? En wat onderzoeken jullie normaal?' Zijn kolonie was zo onbekend met dit soort dingen, dat hij zelfs dit soort simpele dingen niet wist. En misschien hoopte hij ergens wel dat ze misschien normaal met hem zou kunnen praten, als ze dan toch samen moesten werken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Tot nu toe leek niemand aan haar leiding te twijfelen. Van haar eigen kolonie was ze dat gewend. Ondanks dat ze lang niet altijd een missie in de bovenwereld had geleid, had iedereen de beslissing van Adrian gerespecteerd. In andere groepen zou er misschien geroddeld zijn, bijvoorbeeld over haar en Will en hoe het wel heel toevallig was dat zijn toekomstige vrouw deze eer had gekregen, maar dat geroddel was al een lange tijd niet meer aanwezig in de kolonie. De sterksten werden nou eenmaal gewaardeerd, wat betekende dat iedereen met een gezond verstand in zag dat Shae de beste persoon was om hen te leiden.
Ook de kolonie van Thomas leek haar acties niet in twijfel te trekken. Ze hadden naar haar geluisterd en hadden haar gevolgd. Toen ze voetstappen naast zich had gehoord, had ze al snel gezien dat Thomas naast haar was komen lopen. Misschien deed hij het wel om ook zijn positie als leider duidelijk te maken, maar aan de andere kant leek hij een aantal vragen te hebben voor haar. Terwijl hij de vragen stelde, merkte ze dat zijn blauwe ogen niet echt op haar gefocust waren. Eerder een paar centimeter naast haar, maar dat kon nog een bijwerking zijn van het plotselinge licht wat zijn ogen opeens moesten verdragen.
‘Het doel is om eens in de zoveel maanden een onderzoek te doen. Uit metingen van voorgaande jaren is te zien dat er soms binnen enkele weken iets kan veranderen, dus we proberen zo vaak te gaan als we kunnen,’ legde Shae uit, terwijl ze opzij keek naar de jongeman naast haar. In het daglicht kon ze hem nog een stuk beter bekijken. Ondanks dat hij er wat grauw en grijs uitzag, was hij niet de meest onaantrekkelijk man die ze ooit had gezien. Hij zou overschaduwd worden door iemand zoals Will, maar hij was waarschijnlijk degene met het beste uiterlijk van de mensen die afkomstig was uit zijn kolonie. Shae richtte haar blik weer voor zich en ging verder met haar verhaal: ‘We onderzoeken eigenlijk verschillende factoren. Natuurlijk willen we weten hoe het zit met de samenstelling van de lucht. Door de jaren heen is deze minder giftig geworden, maar het is nog lang niet voldoende gezakt om het in te kunnen ademen zonder blijvende schade. Ook onderzoeken we de vruchtbaarheid van de grond. Zoals je ziet, groeit er overal gras en staan er ook bomen en andere planten. Dat betekent dat er voldoende voeding en water in de grond zit voor hen om te kunnen overleven. Het is echter, tot nu toe, nog niet genoeg om ook volledige gewassen te kunnen planten. Ook verkennen we keer op keer de omgeving en proberen we die in kaart te brengen.’
Shae haalde uit haar andere broekzak een stuk technologie wat hun voorouders zouden kunnen vergelijken met een telefoon of een tablet. Het scherm was echter uitschuifbaar en ging aan door enkel haar hand er boven te houden. Vervolgens gleden haar vingers over het apparaat en verscheen er een kaart van de omgeving op het touchscreen. Ze draaide het iets naar Thomas, zodat ze mee kon kijken. Ze was echter niet van plan om het zomaar aan hem te overhandigen.
‘We zijn tot aan de rivier gekomen. Daar is ook het basiskamp. Het is echter nog niet gelukt om de rivier over te steken. Zwemmen is onmogelijk door de wezens die in het water leven.’ Net zoals de dieren op het land, waren de vissen in de zee veranderd door de jaren heen. De giftige stoffen hadden ook het water gevonden en Shae had de meest vreemde wezens voorbij zien zwemmen. Ze had zelfs gezien hoe iemand een paar vingers was verloren aan iets.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoewel hij maar een paar vragen had gesteld, kreeg hij een heleboel informatie van de vrouw die naast hem liep. Hij had zijn tempo moeten aanpassen aan het hare, maar het voelde niet onnatuurlijk om op die manier te lopen. Hij was bang dat hij niet alles zou kunnen onthouden wat ze hem vertellen, maar ze had een prettige stem om naar te luisteren. En ja, hij deed zijn best om zo veel mogelijk te onthouden van wat ze hem vertelde. Hij had gezegd dat zijn kolonie geen last zou zijn voor het onderzoek, dan kon hij maar beter opletten en luisteren naar wat ze te vertellen had.
Goed, iedere paar weken waren er veranderingen in de natuur. Iedere paar weken veranderde de samenstelling van de lucht hierboven een beetje en wie weet zou het over enkele tijd niet meer giftig zijn voor de mens om in te ademen. Ze onderzochten blijkbaar niet alleen de lucht, maar ook de bodem. Of die vruchtbaar genoeg was voor gewassen. Over zoiets had Thomas nog niet eens nagedacht, maar het was heel erg logisch eigenlijk. Als de mens ooit weer naar boven wilde verhuizen, moesten ze ook hierboven voor zichzelf kunnen zorgen. De planten die nu ondergronds groeiden, waren niet meer geschikt om ook boven de grond te groeien dus de aarde zou vruchtbaar genoeg moeten zijn voordat het mogelijk was om weer te leven.
Dus de andere dingen, de vormen die hij nauwelijks kon onderscheiden, waren bomen. Was Shae vergeten dat hij die dingen nog niet kon zien, nog steeds zijn ogen liet wennen aan de omgeving? Hij zag de vormen van de bomen en hogere planten wel, maar zou ze nooit zonder haar hulp onderscheiden hebben van andere dingen in de omgeving. Hij knikte dus maar en richtte zijn aandacht nu weer op haar, want hij hoorde dat ze iets pakte. Zijn blik gleed, voor zover dat echt wat uitmaakte, naar haar handen toe. Als hij zijn ogen dichtkneep tot spleetjes, kon hij ongeveer zien wat er op het scherm gebeurde. Een streep blauw suggereerde een rivier. Een zwarte, grote stip gaf het basiskamp aan. Thomas lette niet zo veel op de kaart, luisterde nog steeds liever naar de dingen die ze vertelde. 'Ik snap het,' zei hij maar, omdat hij nu al hoofdpijn op voelde komen doordat hij zijn ogen op iets probeerde te forceren. Hij hoopte daarmee dit stukje gesprek af te kunnen sluiten zonder toe te hoeven geven dat het echt wel heel erg lang leek te duren voordat zijn ogen gewend waren aan het licht. Een ander onderwerp, misschien? Een rivier, ja daar had ze het over gehad. 'Wat voor dingen hebben jullie al geprobeerd om de rivier over te steken?' vroeg hij maar, om het gesprek deels gaande te houden en deels weer een kant op te sturen die hij zou kunnen volgen zonder te hoeven kijken naar iets wat hij helemaal niet goed kon zien.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Shae niet stond te trappelen om haar leiderschap met iemand te moeten delen, kon ze iemand ook niet in een wereld vol gevaren laten stappen zonder hem in ieder geval een paar waarschuwingen te geven en hem te vertellen over wat er tot nu toe al was gebeurd.
‘Aan het begin hebben mensen geprobeerd er simpelweg doorheen te zwemmen, maar doordat de vissen ook giftige stoffen binnen hebben gekregen, was dat onmogelijk. Er gaan verhalen rond dat je het nooit tot de helft zou kunnen halen,’ vertelde Shae. De enige keer dat haar groep zich er aan had gewaagd, was iemand zijn vingers kwijt geraakt. Toen had hun leider besloten dat het het niet waard zou zijn om nog meer schade op te lopen. Toch was het zwemmen niet het enige wat ze hadden geprobeerd. ‘Er zijn meerdere keren plannen opgezet om een brug te bouwen, maar daarvoor zou beneden materiaal moeten worden gemaakt en vervolgens met mankracht vervoerd moeten worden. Dat zou dagen kosten. Er is ook geprobeerd om met boomstammen een brug te bouwen, maar ook dat had tot nu toe geen succes.’
Een brug was een complex iets. Het moest immers sterk genoeg zijn om het gewicht van een aantal mensen te houden en dat lukte niet zomaar. Daarnaast was het ook gevaarlijk om er eentje met de hand te bouwen boven een rivier vol wezens die al klaar stonden om je op te vangen met hun tanden als je zou vallen.
‘De laatste keer dat we hier waren, hebben we beide kanten van de rivier geprobeerd te volgen. Een deel ging stroomopwaarts, de anderen gingen stroomafwaarts. We hoopten dat de rivier ergens smal genoeg zou worden, zodat we er zonder moeite overheen zouden kunnen. Dat punt hebben we echter nog niet gevonden, zoals je ziet,’ zei Shae en ze wees nogmaals naar de blauwe strook op de kaart, die een constante vorm aan leek te houden. Tot nu toe was er geen plek gevonden waar ze veilig over zouden kunnen steken, maar Shae had nog steeds de hoop dat ze drie vroeg of laat een keer zouden vinden.
Shae besloot de kaart weer op te bergen. Ze schakelde het apparaat uit en klapte het scherm als het ware weer in, zodat het in haar broekzak zou passen. Ondertussen hield ze stevig de pas er in. Ze was gewend dat het met haar tempo een uur of drie lopen was, maar ze verwachtte dat vroeg of laat iemand om pauze zou vragen, zou klagen over blaren of over de afstand in zijn geheel. Zelf had Shae daar geen tijd voor. Ondanks dat ze vroeg waren vertrokken, wilde ze niet tegen het einde van de middag pas arriveren bij het kamp. Er zou nog genoeg moeten gebeuren voordat het zou gaan schemeren.
Wederom keek Shae opzij naar Thomas. Ze had vrijwel geen idee hoe hij deze missie aan wilde pakken, of hoe hij hun samenwerking zag. Nu leek hij vooral veel informatie te willen verzamelen, zodat hij wist waar hij zich bevond en wat hij kon verwachten. Dat was iets wat ze hem niet kwalijk kon nemen. Ze besloot echter haar mond te houden over de eventuele samenwerking, die volgens Anna zo belangrijk was geweest. Op dit moment was zij de leider van de groep en ze vond die positie meer dan prima.
‘Geloven jullie eigenlijk nog steeds dat de meteoor een straf van een god was? Vroeg Shae uit het niets. Het leek haar een ouderwetste opvatting. Ze kon zich niet voorstellen dat iemand nog steeds zo dacht. ‘Is dat waarom jullie nog nooit boven de grond zijn geweest?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Zwemmen was geen optie. Een brug bouwen was ze nog niet gelukt. Hetzelfde gold voor het vinden van een smallere oversteek. Ditmaal deed Thomas enkel alsof hij naar de kaart keek, omdat hij de knallende hoofdpijn in zijn hoofd niet wilde stimuleren. Juist, ze hadden dus al een heel stuk langs de rivier gelopen in de hoop iets smallers te vinden, maar dat was niet gebeurd. Hij was dan ook opgelucht toen ze uiteindelijk het rare apparaat weg stopte en hij niet meer hoefde te doen alsof hij zich op de beelden kon focussen.
Hoewel zijn zicht iets beter was geworden, had hij nog steeds veel moeite met het kijken naar de omgeving en naar de jongedame die naast hem liep. Hij had eerder, ondergronds, haar donkere haren weten te onderscheiden. Ook had hij toen vastgesteld dat ze donkere ogen moest hebben, omdat hij ze niet had gezien in het smalle gezicht. Nu leek het wel alsof hij nog minder kon zien dan toen hij daar beneden was geweest, alsof het licht een averechtse werking op zijn zicht had. Hij was dichter bij haar dan de vorige keer dat ze elkaar zagen, maar hij had het idee dat hij alleen maar minder kon zien. Haar figuur, ja. De haren die langs het gezicht vielen. En hij had het idee dat haar huid een stuk minder grauw was dan de zijne, maar zelfs daar was hij niet helemaal zeker van. Misschien als hij zich heel erg inspande, zijn ogen weer samen zou knijpen, dat hij dan een beter onderscheid zou kunnen maken. Maar nogmaals: De hoofdpijn weerhield hem daarvan en in plaats daarvan richtte hij zich weer op de omgeving. Nu ze had gezegd wat de vormen aan hun weerszijden waren, was Thomas geïntrigeerd door de bomen. Ze waren groter dan welke plant dan ook die hij ooit eerder gezien had en nieuw. Beneden hadden ze geen bomen, enkel wortelen. Als er een mogelijkheid toe was, zou Thomas later nog wel eens een moment nemen om de bomen van dichterbij te gaan bekijken. Te voelen, want zo ver hij wist voelde een boom anders dan een plant.
Hij werd uit de overpeinzingen gehaald door Shae, die ditmaal begon te spreken. En niet eens over dingen als leiderschap, samenwerking of wat dan ook, maar iets wat daar geheel los van stond. Hij had het niet achter haar gezocht. 'Dat is wel het beginpunt van onze samenleving, ja,' begon hij langzaam. Dit was wat lastig uit te leggen, hoe vertelde je zoiets aan iemand die geloofde dat alles juist gebeurd was om het recht van de sterkste te laten gelden? Ze zou het sowieso belachelijk vinden. 'Maar ook binnen de samenleving zijn er verschillende opvattingen. Niet iedereen gelooft zo zwaar in een God, maar we leven wel vanuit het geloof dat we al die jaren geleden gestraft zijn voor ons gedrag. En nu wachten we op een teken dat die straf eindelijk voorbij is, dus daarom gingen we nooit naar boven.' Hij ging verder niet op de details in, dat er mensen waren die het niet eens waren met deze missie en mensen die juist geloofden dat het bericht van de andere koloniën een teken van God geweest was. Het was zo'n complexe samenleving, daar viel niet in drie zinnen uitspraak over te doen. Vroeger hadden ze bekend gestaan als zwaar gelovigen, maar over de jaren was dat minder geworden omdat er geen band meer met de God leek te bestaan. Er gebeurden geen wonderen meer. Wie had er nog nood aan een God als de prioriteit het overleven en het aanpassen aan de omgeving was?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De groep van Shae was inventief. Elke oplossing waar men aan kon denken bij het probleem met de rivier, was al eens geprobeerd. Zelfs touwbruggen waren een optie geweest, maar daardoor hadden ze het touw wel aan de overkant moeten krijgen en ook dat was hen niet gelukt. Het verbaasde Shae wel dat Thomas zelf niet met nog meer ideeën kwam, alsof ze die dan nog niet zouden hebben geprobeerd.
Thomas vertelde wel wat anders, namelijk dat zijn kolonie toch nog echt leek te denken dat er een god verantwoordelijk was voor dit alles. Shae kon het zich haast niet voorstellen. Haar kolonie had het nooit gehad over een god. In ieder geval niet op die manier. Ze had wel verhalen gelezen over vroeger, hoe er meerdere godsdiensten op de wereld waren geweest. Ze kon zich echter niet voorstellen dat er een god boven haar was geweest die had besloten dat hij de mensheid had willen vernietigen. De meteoor was een verschijnsel van de natuur, net zoals dat de sterren dat ook waren, en de zon. Zelfs de planten en bomen om hen heen hoorden bij de natuur, zo simpel als ze waren. Shae geloofde, net zoals de rest van haar groep, dat de natuur het in haar eigen handen had genomen. Survival of the fittest, alleen de sterksten zouden de ramp overleven. Iets wat voor Shae ook zo was, ongeacht de andere kolonies die nog leefden.
‘Jullie wachten op een teken?’ herhaalde Shae. Ze deed geen moeite om de bespottelijke toon in haar stem te verbergen. In haar oren klonk het dom. Hoe konden ze nou wachten op een teken? Als ze geloofden dat de meteoor een teken was, en er zou een soortgelijk iets komen om hen aan te geven dat ze weer naar boven konden, zouden ze dat waarschijnlijk niet eens meekrijgen? Niet als ze alleen maar onder de grond leefden. Misschien was hun precieuze teken al lang geweest en hadden zij het compleet gemist. ‘Wat zou het dan moeten zijn? De tunnels die instorten, een plotselinge overstroming van ons leefgebied?’ Het klonk haar behoorlijk vreemd in de oren en ze zou het belachelijk hebben gevonden als zij haar hele leven onder de grond had moeten blijven, alleen maar omdat er zogenaamd nog geen teken had plaatsgevonden.
Dat Thomas misschien ook wel anders over haar manier van leven dacht, was nog niet in haar op gekomen. Shae was immers opgevoed met het geloof dat zij in de beste kolonie leefde. Dat er geen andere was die het beter deed dan hen. Zij boekten de meeste resultaten, zorgen er voor dat de mensheid een plek had om weer te starten als ze eenmaal boven de grond zouden kunnen leven. Andere kolonies zouden bewondering voor hen moeten hebben. Sommigen hadden dat zelfs ook, wist Shae. Haar buren leken dat idee niet altijd te delen. Anna in ieder geval niet. Waarschijnlijk volgden velen haar mening. Niet dat hun mening er toe deed. Shae was nu immers boven en zij zaten nog steeds te wachten op een teken dat nooit zou komen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Thomas wist wel wat ze moest denken. Er schoten honderden dingen door zijn hoofd, dingen die zij zou denken en dingen die hij nog had kunnen zeggen, maar hij liet het gaan. Hij wilde niet nu al een ruzie beginnen met de persoon waarmee hij samen zou moeten werken de komende weken, misschien wel maanden. Al maakte ze het hem wel erg makkelijk met de toon die ze nu aansloeg. Even haalde Thomas diep adem, maar de serene glimlach verscheen weer op zijn gezicht. 'Zoiets had het kunnen zijn ja, of een letterlijke boodschap van boven. Maar veel mensen geloven dat de brief die we ontvingen van de andere koloniën, zo'n teken kan zijn. Dat is de reden dat we nu voor het eerst sinds de meteoorinslag onze voeten buiten de ons vertrouwde gangen zetten.' Dat ze last had van een superioriteitscomplex, had Thomas al bij hun eerste ontmoeting opgemerkt. Anna had haar toen subtiel op haar plek gezet, waardoor Shae ook nog eens in haar eer gekrenkt was geraakt. Wat Thomas in zijn korte gesprek met haar had opgemerkt, was toch wel een overduidelijke arrogantie. Haar kolonie was beter, had alles gedaan wat ze konden doen en waren nu eenmaal de sterkste en slimste mensen. Wij tegen de rest. Hij kon deze bekrompen manier van kijken naar het leven maar met moeite verkroppen, al helemaal omdat ze niet open leek te staan voor een andere blik op het leven. Zij hadden het goed, de rest van het gepeupel was te achterlijk om de kop van de staart te onderscheiden. Het gaf Thomas een naar gevoel, maar hij wist wel dat hij zijn vinger op de zere plek had gelegd ermee. Een superioriteitscomplex. Toch bleef hij rustig, minderde hij eventjes vaart om een afstand tussen hun tweeën te creëren. 'Je zult merken dat je met zo'n instelling lastig samen kunt werken,' zei hij zachtjes, 'maar excuseer mij even. Ik hoorde mijn naam.'
Hij had zijn naam inderdaad gehoord, achter in de groep. Te zacht voor de normale mens om te horen, maar hij had het wel meegekregen. Het grootste deel van zijn kolonie liep achteraan, al leek het erop dat sommigen een gesprek aan hadden geprobeerd te knopen met mensen uit de kolonie van Shae. Communicatie verliep stroef, er was duidelijk sprake van vooroordelen, maar iedereen wist dat er samengewerkt zou moeten worden. Iedereen deed zijn best.
De jongedame die zijn naam had genoemd, leek moeite te hebben om de groep bij te houden. Hij had haar niet meegenomen omdat ze fysiek sterk was, maar omdat ze bij uitstek veel kennis had van de wereld hierboven. Het leek er echter op dat ze haar voet verkeerd neergezet had, waardoor ze nu moeite had met lopen. Hij voelde even aan de enkel, sprak wat met haar en riep toen iemand anders uit zijn kolonie erbij om haar te ondersteunen. Dan hoefden ze niet te stoppen met lopen, maar konden ze gewoon door blijven reizen zonder een al te grote onderbreking. Het was lastig voor hun, ze leken allemaal wat moeite te hebben de grond onder hun voeten juist af te tasten, maar het ging. De tocht kon vervolg hadden en hoewel ze iets van een achterstand opgelopen hadden, was deze niet onmogelijk in te halen. Al snel liep Thomas weer richting Shae, opgewekter dan zojuist. 'Dus, waar ging het over?'

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nog voordat Shae had kunnen antwoorden dat ze haar houding niet afstemde op met wie ze moest samenwerken, maar op dat ze moest overleven, was Thomas al verdwenen naar achteren. Ze had hem eventjes nagekeken en gezien hoe hij naar iemand was gelopen die helemaal achteraan de groep had gestaan. Als er nu al iemand moeite zou hebben met het lopen, dan zouden ze nog problemen krijgen. Ze waren nog geen half uur onderweg, wat betekende dat het nog minstens twee uur en drie kwartier naar het basiskamp was, zonder pauzes en eventuele vertragingen. Vertragingen die Shae liever niet wilde hebben. Daarom was ze zelf stug door gelopen.
Shae wist dat ze prima in staat was om samen te werken met iemand die net zoals haar dacht, als dat nodig was. Als leider had iemand in haar kolonie het voor het zeggen, zo simpel was het. Als er echter overlegd moest worden, dan was iedereen daar toe bereid. De neuzen stonden immers toch vaak dezelfde kant op. Daarom was het ook niet moeilijk geweest om haar team voor deze missie te kiezen. Dit had ze in overleg kunnen doen met Adrian of Will, maar ze wist dat ook zij voor deze groep hadden gekozen. Samenwerking bestond ook uit vertrouwen naar elkaar toe. Zij had dat misschien niet richting Thomas, maar hij had dat waarschijnlijk ook niet naar haar.
Het had een paar minuten geduurd, maar uiteindelijk was Thomas weer naast haar komen lopen. Hij klonk een stuk vrolijker dan voorheen, wellicht omdat hij iemand geholpen had. Shae keek nog eens achterom en zag dat iemand anders nu de vrouw ondersteunde die hulp nodig had gehad. Dat betekende dat al twee mensen langzamer voort bewogen, wat vertraging op zou leveren.
‘We hadden het er over dat ik volgens jou niet kan samenwerken, of moeilijk dan, zoals jij het zei,’ hielp Shae hem herinneren. Ze wist niet of hij deels weg was gelopen om de discussie te vermijden, maar ze wist maar al te goed wat hij gezegd had en waarschijnlijk wist hij dat zelf ook nog wel. Toch zou ze het niet voor hem verzwijgen en doen alsof er niets aan de hand was. Dat was nergens voor nodig. Als Thomas een probleem had met hoe zij zich gedroeg, dan kon hij dat beter direct tegen haar zeggen. Ze zou hem immers hetzelfde plezier doen als er iets zou zijn waar zij zich aan zou irriteren.
‘Ik hoop trouwens dat je weet wat je doet. Ik weet niet wat er aan de hand is met degene die nu achterop loopt, maar ze zal ons hoe dan ook vertragen. Hoe langer we onderweg zijn, hoe minder tijd we hebben om in het basiskamp alles op te zetten en onszelf veilig te stellen van de wilde dieren.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Oh ja, dat was ook zo. Hoewel ze het er niet zo expliciet over gehad hadden, hij had het slechts voor haar aangestipt als mogelijk verbeterpuntje. Vooral toen ze daarna ook nog eens een opmerking durfde te maken over het tweetal dat met wat meer moeite vooruit kwam dan de rest, al leek het er nog niet op dat ze veel vertraging op zouden leveren. Een bijna té vriendelijke glimlach gleed over zijn gezicht toen hij haar, zo goed en kwaad als dat ging, recht aankeek door naar de plek te kijken waar bij een normaal persoon de ogen zouden moeten zitten. 'Mijn excuses voor het ongemak, maar je begrijpt zelf ook wel dat het moordtempo waarin jij mijn mensen door een voor hun onbekende natuur probeert te jagen niet bevorderlijk is voor hun lichamelijke gesteldheid, al helemaal niet wanneer je je bedenkt dat ons zicht nog niet gewend is aan dit toch wel pittig felle licht. Dat getuigt, in mijn persoonlijke optiek, niet van een erg goed gecoördineerde samenwerking, denk je niet?' Hij begreep heus wel dat ze zo snel mogelijk bij het basiskamp aan wilde komen, maar dit was overduidelijk niet de manier om dat te doen. Hij was niet de enige die last had van het licht en de jongedame die haar enkel verzwikt had, zou waarschijnlijk niet de laatste zijn als ze op dit tempo door bleven lopen. De grond was nu eenmaal instabiel en niet recht platgelopen zoals de gangen beneden, waar ze blindelings op konden vertrouwen. Dit was nu eenmaal nieuw en zelfs Shae moest begrijpen dat je soms rekening met anderen moest houden, zelfs al werd er niet expliciet om gevraagd. Hoezeer ze ook hun best deden om de andere kolonie bij te benen, er waren onmiskenbare verschillen tussen hun beiden en als zij zo graag de leider van beide groepen wilde zijn, kon ze beter leren en respecteren dat niet iedereen op dezelfde manier functioneerde als zij en haar kolonie. 'Maar los daarvan, vriendelijk dat je vraagt hoe het met haar is. Het is een simpele verzwikking, dus op zich zou het ons niet al te veel vertraging op moeten leveren.' Nogmaals die vriendelijke glimlach, waarna hij zijn blik weer afwendde. Het voelde apart, om naar de andere vrouw te kijken en haar niet te kunnen zien, zelfs in dit licht. Het maakte dat hij liever helemaal niet naar haar keek, hoe respectloos dat ook mocht lijken. Dan leek hij maar respectloos. Het was niet alsof ze een hoge pet van hem en zijn kolonie ophad, dus dat kon er op zich ook nog wel bij.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Thomas haar wel tegengas probeerde te geven, irriteerde het Shae eerder dan dat het haar uitdaagde. In haar eigen kolonie zou ze willen bewijzen dat zij het beter wist, dat zij de benodigde eigenschappen had om hier mee om te kunnen gaan en de groep te kunnen leiden. Hier wist ze al dat zij meer capabel was dan Thomas. Iets wat hij ook zou moeten weten.
‘Mijn moordtempo, zoals jij het noemt, is anders wel het tempo want het grootste gedeelte van de groep aan kan. Dat jullie nog niet gewend zijn aan het licht, hebben jullie volledig aan jezelf en aan degene voor jullie te danken. Ik had verwacht dat jullie tegen deze tijd wel in staat zouden moeten zijn om te kunnen zien en-.’ Shae beet op haar lippen om de woorden tegen te houden die ze in haar hoofd had gehad. Ze had zelf nog liever acht man uit haar eigen kolonie gewild in ruil voor die van Thomas, maar die woorden zouden waarschijnlijk totaal verkeerd bij hem vallen. Dat hadden haar vorige woorden immers la gedaan. Die vriendelijke glimlach was behoorlijk nep. Thomas deed echter ook niet veel moeite om dat te verbergen.
‘Als ze niet aan het doodbloeden is, zal het wel niet zo ernstig zijn,’ zei Shae, op dezelfde, lieflijke toon die Thomas al de hele tijd tegen haar had gebruikt. Hij was sarcastisch, probeerde haar felle woorden te ondermijnen met “lief” gedrag. Het liefst had ze hem willen vertellen dat het haar vrijwel niets uitmaakte wat er precies aan de hand was met het meisje. Het enige wat haar deerde, was dat het vertraging op zou leveren en daar had ze geen behoefte aan.
‘We hebben beide duidelijk andere ideeën over hoe we hiermee om gaan. Als je jouw idee duidelijk wil maken, dan kan je dat ook doen zonder zogenaamd lief te glimlachen,’ zei Shae, zonder te zeggen welke manier beter was. Haar manier was beter. Overduidelijk. Zwakte accepteren leek misschien een goed idee als leider, maar uiteindelijk zouden ze zien dat het de leider zelf ook zwakt maakte, waardoor hij minder zeggenschap over zijn groep zou krijgen. En wat was een groep zonder leider? Een bij elkaar geraapt zooitje van mensen, die handelden zonder duidelijke instructies en uiteindelijk zichzelf allemaal de dood in zouden leiden.
Zonder nog iets te zeggen versnelde Shae haar pas. Niet zozeer omdat ze wilde dat de rest van de groep ook sneller zou lopen. Ze wilde voornamelijk aan Thomas laten weten dat ze niet van plan was om de gehele reis naast hem te lopen, zeker niet als hij zijn neppe gedrag voort zou blijven zetten. Het leek haast alsof Thomas zich niet bewust was van de manier waarop hij met haar communiceerde, maar zelfs hij zou de eigen toon in zijn stem moeten kunnen horen en ook hij moest wel weten wat die lieflijke glimlach insinueerde.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was overduidelijk dat dit gesprek voorbij was en misschien was dat maar goed ook, want anders waren er ongelukken gebeurd. Thomas, vredelievend als hij was, voelde een lichte neiging om deze arrogante, bekrompen en bovenal in grootheidswaan gedrenkte dame een fikse opdonder te geven. In plaats daarvan liet hij dit trieste dametje hem passeren, nam hij zelfs tempo terug om maar niet meer in de aura van haar superioriteitscomplex te hoeven staan. 'Als je zo graag de leider wilt zijn, zul je toch echt moeten leren verantwoordelijkheid te nemen voor ál de mensen die onder je staan, Shae,' zei hij nog, luid genoeg dat iedereen het zou kunnen horen. Hij glimlachte, eerder een venijnige grijns. 'Hoe trots moet je wel niet op jezelf zijn, dat de mensen van de groep die aan jouw vakkundige leiding is toevertrouwd, al binnen het eerste halfuur blessures oplopen?' Ook hij wachtte niet meer op antwoord, liet meerdere mensen passeren en bleef toen bij de mensen uit zijn eigen groep, die hartelijk konden lachen om wat hij gezegd had. Allison, het meisje met de blessure aan haar enkel, vroeg zelfs nog wat meer over het gesprek dat hij met de leidster van hun grote groep gevoerd had en Thomas gaf de details, uitte zelfs zijn zorgen met betrekking tot hun slechte zicht. Het was een geluk dat bijna iedereen er last van leek te hebben, al betwijfelde hij nu of het nog veel beter zou worden. Ze zouden de rest van de weg af moeten gaan op hun andere zintuigen, gevoel en gehoor, om heelhuids het basiskamp van de andere kolonie te bereiken. Daarbij hielpen ze elkaar. Hoewel Thomas de voorste mensen uit de groep al niet meer kon zien, niet kon onderscheiden door de witte waas die nog steeds over zijn zicht lag, wist hij dat ze niet al te ver op hen voorliepen en om te zorgen dat het verschil in afstand miniem bleef, wisselde hij af met wat anderen om Allison te ondersteunen. Een derde persoon droeg haar tas, zodat ze die last ook niet meer op zich hoefde te nemen. Dát was de kracht van samenwerking. En vriendschap, en loyaliteit. Een kracht die Shae niet in had kunnen zien, zo gefocust als ze was op haar eigen mensen en haar eigen perfectie. Een zogenaamde team effort, die net zo veel opleverde als het strenge beleid dat de andere kolonie klaarblijkelijk opgelegd kreeg.
Thomas betwijfelde of ze het net zo zou zien als hij. Waarschijnlijk zou ze het gewoon op zwakte gooien, op het feit dat een echte leider zich autoritair zou moeten opstellen in plaats van te hulp te schieten, maar zo zag hij het niet en zo zou hij ook echt niet zijn. Zij mocht dan niets om een samenwerking geven en liet haar arrogantie, haar gore superioriteit en het idee dat zij beter was dan iedereen de overhand nemen. Tot zo ver de perfecte mens. Dan was hij liever imperfect, met mensen die om elkaar gaven om zich heen. Hem kon het niet schelen dat zij zo blind was voor die waarheid.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De rest van de tocht had Shae voorop gelopen met haar groep. Thomas was wat achter gebleven met zijn kolonie, maar was ook niet meer naar voren gekomen om haar aan te spreken op het tempo. De enige keer dat ze iets had vernomen van Thomas, was toen hij had gevraagd aan degene voor hen of zij aan Shae door konden geven dat ze na twee uur lopen wel een pauze hadden verdiend. In die pauze was Shae nog naar de achterliggende kolonie gegaan, om te controleren hoe het met iedereen ging. Ze had vooral willen peilen of de blessures mee vielen en of ze het basiskamp zonder al te veel moeite zouden halen, zonder nog een extra pauze in te lassen. Of de groep van Thomas had zich groot gehouden, of ze hadden het net iets beter volgehouden dat Shae had verwacht, want één pauze was voldoende geweest.
Ongeveer tien minuten geleden waren ze aangekomen bij de rivier, wat betekende dat het basiskamp niet ver meer was. De wereld om hen heen bestond nu voornamelijk uit bomen. Het was ooit een groot bos geweest, met hoge bomen en dikke takken die nauwelijks zonlicht door hadden gelaten. Nu waren de bomen misschien slechts honderd jaar, wat betekende dat ze nog lang niet zo groot en stevig waren. De takken waren echter wel ideaal voor brandhout.
Het basiskamp was in de jaren heen zo ontwikkelt dat het een afgesloten ruimte was geworden in de natuur. Binnen waren er zelfs luchtfilters, zodat ze daar vrijuit rond zouden kunnen lopen zonder de maskers. Ondanks dat de maskers niet de huid irriteerde en Shae vaak vergat dat ze er één op had, was ze toch altijd wel blij als ze een fatsoenlijke hap lucht kon nemen. Ook was het kamp zodanig beveiligd dat de wilde dieren hen niets zouden kunnen doen.
Shae stopte met lopen voor de ingang van het kamp en wachtte tot iedereen zich weer bij de groep had gevoegd. Thomas en zijn mensen hadden er wel degelijk iets langer over gedaan, maar ze waren nog wel steeds in de buurt geweest. Shae had ze in ieder geval ten alle tijden nog kunnen zien, dus ze had er niet veel voor gevoeld om haar pas te vertragen.
‘Oké allemaal, luister!’ zei Shae, omdat het kamp toch nog wat uitleg vergde. ‘Dit is het basiskamp. Hier zullen we de paar komende dagen verblijven. Binnen zijn er luchtfilters, maar deze moeten nog aan worden gezet en het zal ongeveer vijf minuten duren voordat de lucht volledig gezuiverd is. Dat kunnen jullie zien aan de groene lampjes op de luchtfilters. Dan kunnen de maskers in veiligheid af.’
Shae draaide zich om en opende met een code de deur van het kamp. Meteen in de gang zette ze de luchtfilters aan, zodat deze al hun werk konden doen. Ze wachtte totdat iedereen binnen was en sloot vervolgens weer de deur met de code.
‘De slaapruimtes bevinden zich in het achterste gedeelte van het complex. Jullie kunnen daar de spullen neer zetten en een bed uit kiezen voor vannacht en de aankomende dagen.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld