Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG; The Rain

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Jessica

Voor de paar seconde dat Kristian haar strak aankeek geloofde ze echt wat hij zei en keek ze hem onderzoekend aan. Het vreemde was misschien wel dat het niet hun eerste kus zou zijn, maar in het verleden hadden ze beide al ondervonden dat er verder geen toekomst voor hun samen was.
Op het moment dat Kristian in de lach schoot wist ze te ontspannen en gaf ze hem plagend een duw tegen zijn schouder. Ze had moeten weten dat hij niet serieus kon zijn. Alhoewel het verlangen naar aanraking misschien wel steeds hogerop liep, het was soms een eenzaam leven.
Ze draaide zich half om op het moment dat Kristian naar Aleksei toeliep en schudde lachend haar hoofd. 'Zingen?' Herhaalde ze verontwaardigd, al wist ze dat ze zich niet kon terugtrekken van de opdracht. Zo zat Jessy niet in elkaar.
Over haar schouder kon ze meekijken hoe Kristian de rugzak van Aleksei probeerde over te nemen, maar de jongen weigerde hulp aan te nemen. 'Het gaat wel,' zei hij, maar Jessica kon aan zijn gezichtsuitdrukking zien dat het niet gemakkelijk voor hem was. Ze besloot er echter niets over te zeggen en glimlachte naar hem eenmaal hun blikken kruisden.
'Hmm. Nee, kan ik niet.' Beantwoorde ze hem echter, terwijl ze even naar Kristian keek, al lukte dat niet zonder dat ze in de lach schoot. Ze deed haar best om na te denken over de songteksten van haar favoriete nummers, al waren het maar twee zinnen, maar ze had er moeite mee om de tekst te herinneren. Totdat ze de juiste woorden vond, die tegelijkertijd over haar lippen rolden.
'What a wicked game you played, to make me feel this way.
What a wicked thing to do, to let me dream of you...'
Haar ogen waren even op Kristian gericht, en gleden af naar de bomen en de natuur om haar heen. Op dat moment stopte ze met zingen en stak haar handen in haar zakken. De realiteit drong weer hard terug naar boven. Soms leek ze te vergeten dat een enkele regendruppel alles kon beëindigen, dat één misstap en ze zou uitglijden levensgevaarlijk kon zijn, als er bijvoorbeeld nog vochtigheid in de grond zat van een regenbui. Ze wilde er niet aan denken, maar soms ging het vanzelf.
'Oké, volgende.' Zei ze, om haar gedachtes ergens anders naartoe te brengen. 'Aleksei, doen, durf of de waarheid?' Ze richtte haar uitdagende ogen nu op Aleksei. Ze hoopte dat hij voor de laatste zou kiezen. Er waren veel dingen die ze hem nog wilde vragen, maar bovenal hoefde ze dan niet een opdracht te bedenken waarbij hij in ieder geval zijn rug niet zou bezeren.

* SONG
Wicked Games - Parra for Cuva ft. Anna Naklab
(Original: Chris Isaak)

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij keek niet verbaasd op toen Aleksei zijn aanbod in de wind sloeg. Na twee jaar aldoor aan zijn zijde te hebben gestaan, was hij onderhand al wel gewend geraakt aan zijn koppigheid. Hij nam het hem echter niet kwalijk; hij was namelijk net zo hardleers als hij. Ook toen romantiseerden mannen al gauw hun smart om hun kwetsbaarheden te bemantelen onder een laag van grootheidswaanzin en regelrechte leugens.

'What a wicked game you played, to make me feel this way,
What a wicked thing to do, to let me dream of you ..'

De woorden die Jessica zacht naar buiten bracht, wekten het gevoel van nostalgie op. Hij herkende het nummer als geen ander. Circa anderhalf jaar terug neurieden hij, zij en Aleksei Chris Isaak’s nummers om de tijd tijdens onbewogen en serene nachten te doden. Hij haatte het nummer, maar de herinneringen die zij bij hem losmaakte, was meer dan genoeg om op eigenaardige wijzige van Wicked Games te kunnen houden.
‘Prachtig, zoals altijd.’ Hij gaf haar een knipoog. ‘Als je ooit niets te doen hebt, mag je me altijd in slaap zingen.’
Hij beende hen bij. Ook al wilde hij soms graag alleen lopen, achterop lopen in je eentje beschouwde niemand als fijn.
Hij keek hen aan, had de intentie om de stilte te breken door een vraag te stellen aan Aleksei, maar Jessica was hem voor. Het amuseerde hem dat zij nonchalant doen, durf of de waarheid continueerde. Al helemaal nadat Aleksei hem eerder nog het idee had gegeven dat hij geen zin had in zijn ‘kinderachtige gedoe’. Schijnbaar was hij niet de enige die het nodig vond om de sfeer wat op te fleuren.
Hij wierp Aleksei een blik toe. Ging hij voor ‘doen’ of voor ‘waarheid’? Hij had het wel geweten.

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Aleksei.

Aleksei had gezien hoe Jessica verstrakte na Kristian’s vraag en hoewel hij nieuwsgierig was geweest naar de reden van die reactie, had hij het afgeschoven op het feit dat om een kus vragen überhaupt een aparte uitdaging was geweest. Blijkbaar had ze zingen minder erg gevonden hoewel ze ontkende dat ze er talent voor had. Naast het feit dat hij verrast was door het feit dat ze überhaupt begon te zingen, was haar keuze voor het nummer Wicked Games ook niet iets wat hij had verwacht.
Het deed hem denken aan de tijd dat de drie de nummers van Chris Isaak als manier hadden gebruikt om stille nachten door te komen. Hoewel Aleksei van te voren niet veel van zijn teksten kende, wist hij na enkele nachten de nummers woord voor woord op te noemen. Het was echter meer het samenzijn waarin hij kracht vond dan de woorden.
Het was grappig dat zo iets simpels als die enkele zinnen gezongen door Jessica een vergane wereld naar boven konden halen. Het liet hem terugdenken aan de radio die werd aangezet in de auto, toen de wereld nog normaal was en mensen naar muziek luisterden voor ontspanning. Aleksei kon zich niet herinneren wanneer hij voor de laatste keer muziek had geluisterd of een apparaat waar muziek op kon worden geluisterd zonder verbinding. Hij betwijfelde of een traditionele radio enige radiostations zou kunnen ontvangen in rekening nemend dat het hele Zuiden overhoop was gegooid en andere kanalen hoogstwaarschijnlijk te ver waren. Misschien zouden ze nog ergens een cd-speler en cd’s vinden in een van de huizen die nog zouden komen. Het huis van oude mensen of een retro-lover. Ontspanning was ook niet iets waar nog sprake van was. Het had plaatsgemaakt voor constante angst.
Het werd duidelijk dat het lied vergelijkbare gedachten ophaalde bij Jessica toen ze stopte met zingen. Toen hij omkeek zag hij dat ze aan het rondkijken was, waarschijnlijk peinzend over de verandering die hun wereld in korte tijd had doorgaan. Hij schonk haar een bemoedigende glimlach toen hun blikken kruisten. Haar volgende woorden lieten hem zacht lachen. Hij had verwacht dat ze de vraag aan Kristian zou stellen maar blijkbaar was het zijn beurt geweest. Dit soort spelletjes waren niet echt zijn forte
Hij dacht even na. Er waren niet veel speciale uitdagingen die ze hem kon opleggen, behalve misschien een zoen met Kristian. Aangezien hij zijn twee metgezellen vertrouwden besloot hij de andere optie te kiezen. Ze zouden hoogstens vragen stellen over zijn verleden in het leger of misschien een kortzichtige vraag over de liefde. Deze vragen beantwoorden waren geen moeite voor hem.
‘’Waarheid,’’ zei hij zelfverzekerd. Er waren geen geheimen die hij voor hen had. Geheimen houden voor mensen die je elke dag zag was ook lastig en er was eerlijk gezegd niks waar hij zich voor schaamde of wilde verbergen voor hen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Jessica

Met een tevreden glimlach keek Jessica voor even naar Christian, die haar een compliment gaf en daarbij knipoogde. 'Anytime...' Antwoordde ze zachtjes lachend op zijn voorstel, toen hij aangaf dat ze hem wel eens in slaap kon zingen. Het herinnerde haar vooral aan de avonden dat dit het enige nummer was dat ze toerloos zongen, net zo lang tot iedereen er gek van werd of ervan in slaap viel. Vreemd genoeg waren ze er na loop van tijd mee opgehouden voor geen reden in het bijzonder.
Daarna zette ze het spel voort en Aleksei koos tot haar genoegen voor waarheid. Dat was niet zo moeilijk te bedenken, want er schoten direct meerdere vragen door haar hoofd. Ondanks dat ze dag in dag uit samen waren en ze het over talloze onderwerpen hadden kunnen hebben, waren er nog altijd dingen die niet spreekbaar waren gemaakt. Er was slechts een ding in het bijzonder wat ze graag van hem wilde weten.
'Oké, stel... Je kan de tijd terug draaien naar het normale leven. De regen, de honger en angst, alle ellende is nooit gebeurd en gaat nooit gebeuren... Maar je zou ons nooit tegenkomen, zou je dat dan doen?'
Het was een vraag waar Jessy zelf vaak genoeg over nadacht. Vooral in de nachten wanneer ze niet kon slapen, bang dat ze overvallen zouden worden of het dak door zou breken en ze alle drie zouden sterven in de stromende regen. Van de regen zouden de jongens haar waarschijnlijk niet kunnen beschermen, maar los van dat voelde Jessica zich meer dan veilig. Het was de reden dat ze nog kon lachen en af en toe een grapje kon maken. De reden dat ze soms zelfs vergat hoeveel ellende ze hadden meegemaakt en hoopvol naar de toekomst durfde te kijken. Ze kon geen antwoord bedenken als dezelfde vraag aan haar werd gesteld. Wellicht zou ze het doen, puur om de tijd terug te draaien voor alle slachtoffers die waren gevallen. Maar de lege plek die overbleef zouden niemand anders behalve Aleksei en Christian kunnen opvullen.

Account verwijderd

schreef:
Isme

Haar blik schoot alle kanten op. Het voelde niet juist aan, alsof er nog iets op de loer lag. Echter duwde Isme door en negeerde ze al haar voorgevoelens. De voortuin lag er verlaten bij. De natuur had net zoals op alle plekken feest gevierd op de geraamtes van de verdwenen mensheid. Isme schoof wat planten opzij terwijl ze het tuinpaadje afwandelde en opmerkte dat de auto verdwenen was.
"Ik denk het ook niet," constateerde ze en hield alsnog haar mes stevig in haar hand geklemd ter hoogte van haar kin.
Telkens als ze in zulke situaties kwam flakkerde de hoop weer op. Hoop dat ze een grote voedselvoorraad vonden en hoop dat ze hier, al was het maar heel even, veilig was. Wie weet was er hier nog een stroom generator en konden ze zich zelfs wat luxe permitteren. Konden ze maar eens even geen zorgen hebben en plek maken voor plezier.
Isme keek achterom en hield Kristine in de gaten die aan het raam naar binnen stond te kijken. Algauw haalde de blondine haar in en met een zucht kwamen ze tot de constatatie dat de deur op slot zat. Het zou zoveel makkelijker geweest zijn als niemand in hun vlucht eraan dacht om deuren op slot te draaien. Aan de aanhangsels van de voordeur kon ze zien dat hij naar buiten toe draaide. Met hun vermoeide lichamen hadden ze nooit genoeg kracht om zulke sloten kapot te stampen. Als de deur naar binnen toe draaide, dan was het makkelijker geweest.
"Wat?" bracht Isme plots verbaasd uit als Kristine triomfantelijk een sleutel omhoog hield. "Serieus? Ik ben nog nooit zo blij geweest met domme mensen," grinnikte Isme en wachtte ongeduldig af tot Kristine de eerste stap naar binnen zette.
Heel even keek ze achterom naar Perci die nog dicht in hun buurt was, maar zoals gewoonlijk wat achterop bleef. Met een hoofdgebaar wenkte ze hem dichter.
"Geef ons wat rugdekking, wij scannen het huis, jij zorgt dat we niet langs achter beslopen worden. Oké?" zei Isme en keek even naar Kristine voor goedkeuring.
Ze waren met niet veel, dus ze moesten hun vaardigheden goed gebruiken en taken verdelen om zich veilig overal te kunnen begeven. Omdat ze nu de middelste man was, voelde ze zich ergens wat veiliger. Als er iets fout ging, dan had ze sowieso een waarschuwing van diegene voor of achter haar en dat liet haar toch iets minder gestresseerd voelen om het huis binnen te dringen. Het engste van al vond ze keer op keer de eerste te zijn die binnensloop. Gelukkig wisselde Kristine dat evenveel af.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Kristine
‘Domme mensen?’ herhaalde ze met opgetrokken wenkbrauw, waarna ze kort haar schouders ophaalde. ‘Tot je buiten het huis staat en beseft dat je, je sleutels kwijt bent geraakt.’ Hoewel ze Ismes oordeel over de intelligentie van de mensen wat hard en eenzijdig vond, zou Kristine zelf echter ook niet zomaar een reservesleutel buitenshuis liggen. Naast dat er bij haar appartement simpelweg geen geschikte verstopplek voor was geweest - de deurmat met een cliché “welcome” erop, was een veel te voordehandliggende plek - zou zij het idee niet los kunnen laten dat iedereen die bij toeval op de sleutel zou stuiten, zomaar haar huis binnen kon komen.
‘Het zal je verbazen hoeveel mensen in dit soort dorpjes een sleutel verstopt hebben ergens. Mijn opa en oma waren ook zo’, zei ze met een klein lachje. Een lach die vlak daarna weer van haar gezicht verdween. Op sommige momenten klampte ze zich vast aan de herinneringen van voor de uitbraak, maar op andere momenten drukte ze deze zo snel mogelijk weg, wetende dat het haar uiteindelijk enkel somber zou maken, dat het haar er alleen maar aan zou herinneren hoe wreed het leven was.
Kristine stak de sleutel in het slot, welke gemakkelijk meegaf. Het scheelde heel wat moeite vergeleken met wanneer ze de deur open hadden moeten breken - iets dat waarschijnlijk ronduit onmogelijk zou zijn geweest, gezien het een aardig stevige deur was. Een raampje intikken was in dat geval een alternatief geweest, maar Kristine was blij dat ze alle ramen heel konden laten en een eventuele regenbui volledig buiten konden sluiten. Vlak voor ze deurklink naar beneden drukte en de deur open duwde, wierp ze een korte blik op de wolken in het westen. De stapels wit en grijs dreven langzaam dichterbij, stukje voor stukje de blauwe lucht opslokkend.
Haar ogen hadden een paar seconden nodig om te wennen aan de schemerige gang. Vloerplanken kraakten onder haar voeten toen ze verder naar binnen liep, langs de openstaande deur naar de woonkamer heen naar de volgende deur in de gang. Kristine krulde haar vingers steviger om het mes, terwijl ze met haar andere hand de deur open duwde. De houten vloer ging over in zwart-wit geblokte tegels, die verdwenen onder een ruim aanrecht dat langs twee muren liep. Door een raam boven het aanrecht was een deel van de tuin te zien, met een eindje verderop een houten tuinhuisje.
Kristine liet haar blik vluchtig de ruimte doorgaan, bleef iets langer kijken naar een tussendeur die ook weer uitkwam in de woonkamer alvorens zich om te draaien en terug de gang op te stappen. De volgende deur onthulde een bijkeuken, waar een wasmachine en een droger stof stonden te vangen en een aantal kledingstukken nog op een wasrek hingen.
‘Zo te zien is hier al jaren niemand meer geweest.’ Kristine keerde de bijkeuken de rug toe en liep terug naar Isme, die uit een studeerkamer kwam gestapt. ‘Alleen nog boven kijken.’
De dikke laag stof op de houten traptreden verraadde al dat er lange tijd niemand gebruik van had gemaakt. Inmiddels iets meer ontspannen liep ze naar boven toe, waar ze vluchtig doch behoedzaam een blik de verschillende kamers en de badkamer in wierp. Stuk voor stuk waren ze leeg en spookachtig stil. Het voelde een beetje alsof de tijd in dit huis stil was blijven staan.
Kristine stopte haar mes weg en trok een kledingkast open in een slaapkamer waar een paar foto’s aan de muur verraadden dat het van een meisje iets jonger dan zijzelf was geweest. Ze liet haar hand door de stoffen aan de kledinghangers gaan en glimlachte voor zichzelf uit. Het werd wel weer een keer tijd voor een paar nieuwe kledingstukken.
Ze duwde de kastdeuren dicht en trok haar afgedwaalde gedachten terug naar het hier en nu. Kleding was leuk, maar het was niet het belangrijkste. Na haar jas op het bed in de slaapkamer te hebben gegooid, samen met haar slaapzak, liep ze met enkel haar rugtas terug naar beneden.
‘Ik hoop dat deze mensen hun voedselvoorraad een beetje op orde hadden’, grijnsde ze.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij hoorde geamuseerd toe hoe Jessica in één woord, al dan niet lachend, zacht spottend, uitte dat zij hem op elk gewenst moment in slaap wilde zingen. Daar zou zij zich ongetwijfeld niet aan houden, maar hij kon haar reactie zeer zeker waarderen.
'Oké, stel, je kan de tijd terugdraaien naar het normale leven. De regen, de honger en angst, alle ellende is nooit gebeurd en gaat nooit gebeuren, - maar je zou ons nooit tegenkomen, zou je dat dan doen?'
Hij wendde zich nieuwsgierig tot Aleksei. Hij was wel benieuwd wat hij, de jongeman wie hij zag als zijn tweede broer, op die vraag te zeggen had. Niet dat hij zijn antwoord en beredenering hermetisch kon noemen, want dacht iedereen niet hetzelfde tijdens het rationaliseren van zo’n soort vraag? De één meer dan de ander, maar dat achterwege gelaten.
De zon trok weg achter de wolken. Hij kon het hem niet kwalijk nemen eens hij Jessica’s vraag met een ‘ja’ beantwoordde. Hij zou hetzelfde gezegd hebben. Ook al hechtte hij veel waarde aan hen, hij zou nooit miljoenen levens inruilen voor twee vriendschappen die in de tijd van dood en bederf zijn ontstaan.

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Aleksei.

De vraag van Jessy verraste hem zo erg dat hij stilstond voor een moment. Het was duidelijk een vraag waarover ze eerder had nagedacht en zelf geen duidelijk antwoord op had kunnen geven. Hij vroeg ze af of dat er enige onzekerheid was van haar kant over hoeveel hij om haar en Kristian gaf. Had hij niet genoeg laten merken dat hij hun waardeerde op alle fronten?
Een antwoord geven op een vraag als deze vond hij lastig. Zou hij terug willen naar het leven zonder ‘de regen, de honger en angst? Daar zou geen twijfel over mogelijk zijn. Dit was nauwelijks leven te noemen vergeleken met wat hiervoor was maar zomaar ja antwoorden zou te simpel zijn. Als hij erover nadacht, zou hij nooit op enige manier in contact gekomen zijn met beiden in zijn wereld hiervoor. Hij was bijna nooit thuis geweest en als hij korte periodes van verlof had, was hij niet op plekken waar hij een meisje zou tegengekomen. Kristian woonde op verre afstand van Aleksei’s oorspronkelijke geboortestad maar enige contact tussen hen was ook nihil. En toch waren het nu de twee belangrijkste personen in zijn leven.
‘’Jess,’’ hij zuchtte en liep verder. ‘’Ik dacht dat je een sappige vraag ging stellen of iets gerelateerd aan mijn oude leven.
“Ja. En ik hoop dat jij dat ook zou doen. Ik bedoel, rustig een koud biertje drinken zonder enige stress lijkt nu iets uit een ander leven. We kunnen toch niks veranderen aan hoe de wereld nu is.’’
Hij bleef doorlopen in stilte en toen hij merkte dat de stemming verslechterde, liet hij een zacht kuchje horen.
‘’Nou, Jess. Doen, durf of de waarheid?’’

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Kristine
Een afwezige reactie klonk van Isme op haar hoopvolle woorden. Terwijl Kristine het elastiekje uit haar haren trok en deze vervolgens opnieuw in een staart draaide, om ook de losgewaaide plukjes weer met het elastiekje te vangen, liep ze terug de keuken in. Isme draaide aan de knoppen van het gasstel. Het liet een veelbelovend getik horen, maar vooralsnog ontvlamde er geen vuurtje waarmee ze iets op konden warmen.
‘We kunnen altijd een kampvuur maken’, zei Kristine met een klein lachje, doelend op de stapels brandhout onder het afdak van de oprit. Peinzend gleden haar blauwgrijze ogen de ruimte door, langs de vele, houten kastjes, een niet al te modern ogende oven en een tafeltje dat tegen het aanrecht aan was geschoven. Erop stond een emaille broodbox met een verroest slotje. Een stukje plastic van een zak brood stak tussen de deksel uit. Haar maag draaide zich iets om bij alleen al de gedachte aan hoe het brood dat daarin zat, er nu uit zou zien - als er überhaupt iets van over was. De twee smalle, openslaande houten deuren naast het tafeltje zagen er daarentegen meer veelbelovend uit.
Kristine zwaaide de rugtas van haar schouder af en legde deze naast de broodbox op het tafeltje. De drie blikjes geconserveerd eten die er nog in zaten, tikten zacht tegen elkaar aan. De afgelopen maanden was dat een rustgevend geluid geworden - het geluid van weten dat ze nog zeker twee keer iets te eten hadden.
Terwijl ze naar de deurknoppen reikte om de kast, die was verwerkt in de muur, open te trekken, wierp ze over haar schouder een blik richting de keukendeur. ‘Komt Perci zo ook naar binnen of -’
Een luid kabaal, gevolgd door een hevig gevloek en nog meer gestommel, liet haar me teen ruk opkijken. Haar vingers bevroren rond de deurknoppen en een paar seconden hing er een doodse stilte in de keuken. Geschrokken keek Kristine Isme aan. Ze had het gevloek niet precies verstaan, maar de pure angst die erin door had geklonken, was niet te missen. Dat had ze te vaak gehoord de afgelopen twee jaar - maar nooit eerder van Perci.
Pas toen het geschreeuw begon, schoot Kristine in beweging. Ze liet de voorraadkast voor wat het was en haastte zich de keuken uit, in het voorbijgaan een vlugge blik door het raam werpend. Het regende niet - een kleine opluchting die slechts van korte duur was zodra het geschreeuw over ging in een verstikt klinkend gegorgel. Het geluid van iemand die stikte in zijn eigen bloed, nog een geluid dat ze veel te vaak gehoord had sinds de uitbraak.
Ze rende gang door, wierp nog een blik door het glas van de voordeur om te controleren of het écht niet regende, en trok vervolgens de deur open. Ondanks dat het niet regende, hoorde ze het geluid van water dat op de bestrating kletterde. Haar hart bonkte hevig in haar borstkas op het moment dat ze met langzame passen in de richting van het geluid liep. Langs het woonkamerraam, de hoek van het huis om.

Account verwijderd

schreef:
Isme

Alles lag er zoals gewoonlijk verlaten en stil bij. Isme zag geen voetstappen in het stof staan, behalve die van henzelf gecreëerd in de afgelopen seconden. Kristine besloot algauw de omgeving als veilig te bestempelen en Isme kon dat enkel beamen. Met een klein knikje bevestigde ze naar één van haar metgezellen dat zij boven alles zou controleren.
Haastig zette ze wat passen de trap op, maar algauw zag ze het grote probleem met dit huis. De storm had duidelijk misbruik gemaakt van de afwezigheid van de mensen, want een stuk dak was weggewaaid en liet een groot gapend gat achter. Isme voelde een fris tochtje wind op haar gezicht en ze staarde even naar het roerloze water in de dakgoot dat zachtjes begon te rimpelen bij een zuchtje wind.
"Boven regent het binnen. Alleen deze voorplaats van het huis is veilig, ik denk dat de bovenverdieping en de achterbouw misschien wel al rot zijn."
Het was een vlugge waarschuwing die ze zometeen wel zou meegeven met Perci ook. Al was het wel heel duidelijk als je de trap opging en verplaatste zich niemand effectief naar andere kamers op momenten dat het regende. Als je veilig was, bleef je gewoon waar je was tijdens regenvlagen.
Isme begaf zich naar beneden en allereerst begon ze het gasvuur te controleren. Als ze hoopvol mocht zijn, zoals Kristine daarnet klonk, dan werkte dit vuur. Echter tikte het slechts, maar ontvlamde het niet. Met een zucht liet Isme haar armen weer langs haar zij zakken en met een plof legde ze haar rugzak op de grond. Meteen voelde het alsof ze een veertje was, een goede vijftien kilogram lichter.
"Een kampvuur," herhaalde Isme met een grinnik.
Nu het gevaar geweken was, kon ze Kristine haar woorden weer aandacht schenken. Anders maalden haar gedachten continu, klaar om te reageren indien nodig en gefocust op overleven. Nu kon ze wel een amusant grapje kwijt.
Haar blik bleef haar tegenwoordig beste én enige vriendin volgen hoe ze haar rugzak uitdeed en op onderzoek uitging. Beide hadden ze de houten deuren opgemerkt die naar een berging leidden. Haar buik begon al pijnlijk te trekken als ze eraan dacht dat ze straks konden eten én misschien meer eten vonden. Op het moment dat Kristine haar handen op de knoppen legde, stortte er iets in. Of het een deel was van het huis, of iets anders, kon ze niet meteen thuisbrengen. Wat ze wel kon thuisbrengen, was het geluid dat erop volgde. Hun blikken kruisten elkaar en de paniek vlamde in Kristines ogen op. Isme deelde dat gevoel zeker. Perci stond namelijk alleen buiten, werd nu misschien aangevallen en zij stonden in een oud krot dat het mogelijks volledig aan het begeven was. Dit kon alleen maar fout aflopen.
Vanaf die gedachte in haar opkwam, werd het al bevestigd. Isme deed haar best om het geluid te negeren, maar het drong door merg en been. Bij mensen die ze niet kende, viel het mee, dan werd het een walgelijke gewoonte om te doen alsof het niet gebeurde. Maar dit was niet zomaar iemand. Dit was Percival, haar vriend...
"Kristine, wacht," bracht Isme uit als ze uit haar trance kwam omdat Kristine wegliep.
Overstuur en gehaast, stak Isme haar voorbij, haar mes weer in haar hand geklemd. Ook al kon het Perci niet meer redden, ze moest kostte wat het kost zichzelf en Kristine beschermen.
"Shit, nee," vloekte Isme luid en gooide haar handen in de lucht terwijl ze door haar benen op de grond zakte.
Die vervloekte dakgoot en een stuk dak waren naar beneden getuimeld. Los gekraakt van de muren en rechtstreeks op Perci beland die om het huis heen aan het lopen was. Gelukkig maakten haar tranen haar zicht zo troebel, dat ze zijn verwrongen lichaam nog amper tussen de brokstukken zag liggen.
"Niet weer," jammerde ze zacht, gefrustreerd dat zelfs op het meest ad random moment, zomaar iedereens leven weer overhoop gegooid kon worden of compleet verdwenen na één knipper je ogen.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Kristine
Ismes constatering over de bovenverdieping - dat deze waarschijnlijk rot was - had haar even haar wenkbrauwen iets op laten trekken. Immers, de kamer waar zijzelf was geweest, had in een prima staat verkeerd. Kristine hield echter wijselijk haar mond. Hoezeer ze Isme ook mocht, na maandenlang dicht op elkaar te hebben geleefd, voelde het altijd als een kleine verademing om eventjes iets afstand van elkaar te kunnen zoeken. Om zich even alleen terug te kunnen trekken ergens. De laatste keer dat ze voldoende privacy had gehad om het aan te durven het logboek uit haar tas te halen, was alweer een tijdje geleden, en haar vingers prikten om het in leer gebonden notitieboek er weer eens bij te pakken. De met ingewikkelde formules, tabellen, grafieken en stukken tekst volgekrabbelde bladzijden vormden dan wel niet veel dat ze daadwerkelijk begreep, maar het uitpuzzelen van wat er ongeveer stond, was desondanks een goede afleiding.
Achter haar hoorde Kristine Ismes haastige voetstappen op de plankenvloer, daarna op de tegels van het smalle paadje dat langs het huis liep. Zodra Kristine de hoek omsloeg, bevroor ze op haar plek. Een groot stuk van de dakgoot was naar beneden gezakt, hing nu nog slechts aan één kant met een paar schroefjes vast. Water drupte uit de goot op de grond, de druppels tikten zachtjes in de plas water die zich daar gevormd had. En te midden van die plas water lag Perci. Waar ze zichzelf even geleden nog de naïeve hoop in had kunnen praten dat het vast niet zo erg was als het geschreeuw had geklonken, sloeg de realiteit haar nu hard in het gezicht.
‘Perci?’ Met grote ogen staarde ze naar de jongeman. Hij was op de grond in elkaar gezakt. Zijn huid was bleek en grauw. Het enige beetje kleur in zijn ooit zo levendige houding was afkomstig van het bloed dat rond zijn mond aan zijn huid kleefde.
Maar het gruwelijkste aanzicht waren zijn ogen - wijd opengesperd in een paniek en angst zo duidelijk dat het haast tastbaar was.
‘Nee’, fluisterde ze. ‘Nee, nee.’ Kristine liet haar handen voor haar mond wegzakken en bracht ze naar haar hoofd. Hoe had dit kunnen gebeuren? Van alle dagen die de dakgoot had kunnen kiezen om in te storten, uitgerekend het moment dat Percival eronderdoor liep.
‘Wat moeten we doen?’ Kristine knipperde de tranen die achter haar ogen prikten verwoed weg. Het voelde verkeerd om hem hier te laten liggen, maar het water spatte nog steeds op hem, was in zijn kleren getrokken. Hem aanraken zou zelfmoord zijn.
Ze slikte het misselijke gevoel weg, tevergeefs, en trok zacht aan Ismes arm. ‘We kunnen beter teruggaan naar binnen’, zei ze zacht. Kristine wierp een schuine blik op de rest van de dakgoot, die er ongeschonden uitzag. Nog wel.

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Aleksei.

Het was al een tijdje sinds ze het bos hadden verlaten. De afstand die ze hadden afgelegd begon Aleksei nu wel te voelen in zijn rug, zoals altijd liet hij echter niks merken. Vooral niet op dit moment. De wolkeloze hemel was gekleurd met verschillende (of 50

) tinten grijs dat op sommige plekken donkerder was. Hij kon de komende bui praktisch ruiken terwijl het kleine groepje over het gras rende, op zoek naar een plek om te schuilen.
Aleksei voelde zijn hart zo snel kloppen dat het leek alsof het op de ene of andere manier wilde ontsnappen. De pijn in zijn rug was vergeten, weggedrukt door de adrenaline die nu door zijn aderen stroomde.
Eerder had hij de weilanden en akkers opgemerkt waar ze langs waren gekomen. Deze zouden een indicatie moeten zijn van een nabije boerderij of schuur maar hij had nog niks gezien, tot er in de verte een gebouw opdoemde. Even zei hij niks, bang dat het een illusie van zijn eigen wanhopigheid kon zijn maar iets achter het gebouw zag hij allerlei andere huisjes. Een opgeluchte glimlach verscheen kort op zijn gezicht voordat hij omhoog keek, de wolken die hem vroeger niks deden waren nu levensgevaarlijk en de donkergrijze tint was angstaanjagend.
“We kunnen ons daar verschuilen. Kom op,” zei hij resoluut terwijl hij kort achterom keek naar Jess en Kristian voordat hij harder begon te rennen, zo snel als zijn benen konden.
Instinctief ging zijn hand naar de holster op zijn heup waar zijn pistool in zat.
De plek waar de boerderij stond was iets hoger gelegen en leek hem een perfecte schuilplaats. Echter voor degenen die zich in dat huis bevond was dat ook zo. Ze zouden hen zien aankomen, rennend over het vlakke land zonder enige schuilplaats afgezien van een eenzame boom hier en daar maar op dit moment hadden ze niet veel keus. Er stonden verderop nog enkele kleine huisjes maar een losstaand gebouw zou veiliger zijn en Aleksei was niet iemand die graag risico's nam om die extra afstand nog te overbruggen.
Zijn aandacht was gefixeerd op de ramen om te zien of er enige beweging was wat zou betekenen dat er zich inderdaad mensen bevonden in het gebouw. Daarnaast controleerde hij of alle ramen intact waren en of de voordeur in orde was maar voor zover hij kon zien was er geen teken van geforceerde inbaak.
Een kapotte voordeur of gebroken ramen zouden een teken van geforceerde inbraak zijn maar alles leek veilig voor zover hij van deze afstand kon zien. Als er wel mensen aanwezig waren met wapens en iemand die goed kan mikken, zou elk van hen nu neergeschoten kunnen worden. Ze hadden wel vaker losstaande gebouwen benaderd over een vlak veld en eerder had Aleksei hen verteld om niet in een rechte lijn te rennen en daarnaast op de ramen te letten. In tijden van paniek was logisch nadenken echter lastig en merkte hij zelf dus niet het vertrapte onkruid op het paadje op terwijl hij naar de voordeur rende.
Zijn passen vertraagden echter toen hij iets opmerkte aan de zijkant van het huis, iets verder dan waar hij stond. Een lichaam. Een kleine plas bloed had zich om het hoofd van de jongen gevormd en druppels water vielen op zijn middel, afkomstig van de kapotte dakgoot. Het bloed was nog helder en er waren geen tekenen van rotting te zien. Een ongelukkige dood, vond hij zelf. Er waren zoveel risicovolle situaties waarin iemand kon belanden en dan sterf je door toeval. Een kapotte dakgoot.
Hij bekeek het lijk voor slechts enkele seconden voordat hij zijn focus weer verplaatste naar de deur en het openkrijgen hiervan. Of er nou iemand binnen was of niet, hij had een veel betere kans tegen vijandige mensen dan de regen. Naar hoe het ernaar uitzag zou hij óf de deur open moeten rammen óf een van de ramen kapotslaan om binnen te komen.
Hij keek om, naar Kristian, wachtend op zijn beoordeling van de situatie.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Jessica

Geamuseerd keek Jessica naar Aleksei die na even nadenken zonder twijfel antwoord leek te geven. Ze glimlachte zwakjes. Ze realiseerde zich dat hij gelijk had, en dat ze zich er niet perse beter of slechter om voelde. ''Ja, ik zou hetzelfde kiezen.'' Zei ze tenslotte. Al kon ze zich het moeilijk voorstellen, een leven zonder de jongens, aangezien ze bij elkaar waren gebleven sinds ze hen was tegengekomen. Zij was nog in leven, dankzij hun. Daar was ze zich maar al te bewust van. Niet dat het uitmaakte want als de regen er niet was, dan ging het namelijk niet om leven of dood.
Ze richtte haar blik op de wolken boven haar verduisterden, evenals de stemming onderling. Ze hoorde Aleksei de vraag weer aan haar stellen om het spel voort te zetten en om de gedachtes ergens anders op te brengen. Tijd om te antwoorden was er echter niet, voordat het drietal het op het lopen zette. Zonder woorden uit te wisselen waren ze het alle drie eens dat het weer zou kunnen omslaan en dat ze maar beter een schuilplaats konden vinden.
Ieder moment kon het te laat zijn. Een druppel was al te veel, en dat realiseerde ze zich maar al te goed. Het was juist daarom dat ze kon blijven rennen, ondanks haar spieren die begonnen te verzuren, de bagage die ze met zich meedroeg op haar rug, en het feit dat het ze voor enige tijd niks voor zich zag behalve meer en meer vlakte. Op het moment dat dan langzaam ook een boerderij in zicht begon te komen durfde ze opgelucht adem te halen en kwamen ze stap voor stap dichterbij het gebouw. Of er zich al mensen in bevonden wist ze niet, en ze speurde onderzoekend naar sporen van leven. Ze had haar hand om haar pistool gelegd, al zou ze die alleen gebruiken in noodsituaties, wat voor haar nog niet eerder was voorgekomen. Jessica hield er niet van om wapens en geweld te gebruiken en was het dan in sommige opzichten ook niet eens met de aanpak van Kristian en Aleksei, maar ze wist dat dat soms ook nodig was om te overleven en daar had ze weinig tegenin te brengen.
Ze liep schuin achter Aleksei die voorop liep het pad op richting de voordeur, toen haar ogen op het levenloze lichaam op de grond waren gericht. Geschrokken wende ze haar blik af, en bestudeerde even later de kapotte dakgoot, wat de oorzaak van zijn dood had moeten zijn. Direct schoten haar ogen over de rest van de dakgoot om te zien of het ergens nog meer kon doorbreken, maar dat durfde ze niet te zeggen. Ze wilde het liefst gewoon zo snel mogelijk naar binnen en zette daarom een stap opzij. Ze zag Aleksei en Kristian blikken uitwisselen, aangezien hun vaak de eersten waren die een gebouw betraden en draaide zich daarom instinctief om, en bespeurde de omgeving af. Aan de andere kant van de boerderij waren nog enkele andere huisjes, maar ze vond het moeilijk inschatten of hier recent nog iemand geweest was. Zover ze in ieder geval kon kijken zag ze geen spoor van leven en er heerste een vreemde stilte rondom de boerderij. Ze gokte dat het leeg was, dat hoopte ze, maar ze kon ook fout zitten en dan zouden ze de confrontatie aan moeten. Aleksei en Kristian waren sowieso niet van de vriendelijke aanpak, en dus bereidde ze zich vanbinnen voor op wat er zou kunnen komen. Ze wilde niet de zwakke schakel lijken van de groep en trok daarom haar pistool uit het holster en hield het zelfverzekerd in haar handen. Ze gaf een kort knikje naar Aleksei, ze was er klaar voor.

Account verwijderd

schreef:
Isme

Heel even hoorde Isme enkel een luide fluittoon in haar hoofd. Alsof haar zintuigen in lockdown gingen en hierdoor niet langer naar behoren functioneren. Het eerste wat weer tot haar doordrong, was de zachte stem van Kristine op de achtergrond. Om de woorden te verwerken, had Isme wat tijd nodig. Met beide handen duwde ze zich af van de grond waarna ze zich omdraaide naar haar allerlaatste reisgenoot.
"We kunnen niets meer doen," zei Isme zacht wanneer Kristine haar arm aanraakte als aanmoediging om haar mee naar binnen te volgen.
"We moeten de wacht zelf houden, binnen," mompelde ze nog.
Hoewel Isme een hekel had aan lichamelijk contact, voelde Kristines hand op haar arm als een geruststelling. Voorlopig was ze nog niet alleen. Helaas wist ze niet voor hoelang ze nog sociaal contact zou hebben.
"Ik vraag me af hoe lang het nog duurt voor we ook de dupe worden van alles," zuchtte ze terwijl ze zich losmaakte uit Kristines grip om een stoel uit de keuken te gaan halen.
Van het naderende gevaar was ze zich niet bewust. Diep in gedachten verzonken en heel even weg van de wereld, zette ze de stoel tegen de achterdeur zodat de deur daar niet zomaar opengebroken kon worden zonder al teveel kabaal. Erna boog ze zich naar haar rugzak om haar slaapzak uit te halen. Nu ze beide nog wakker waren, kon ze beter even liggen en rusten. Een nachtshift op zich nemen, vond ze namelijk niet zo erg. In het verleden was ze een vroege vogel geweest. Nu echter niet meer. Tegenwoordig was ze iemand die het liefst zo lang mogelijk opbleef om de nachtelijke hemel en sterren te bestuderen in alle rust en stilte. Slapen 's ochtends vond ze fijner. Met de natuurgeluiden en dierengeluiden die langzaam weer tot leven kwamen dienend als achtergrondlawaai om haar doem gedachten te onderdrukken.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij hief zijn Colt M4A1 carbine op ter verdediging toen hij Aleksei probeerde bij te benen. Hij zocht om zich heen en luisterde naar geluiden die mogelijk gewag van het bijzijn van andere intriganten konden maken. Het was op het door flaneren gecreëerde geruis en het gedonder na, echter muisstil. Jessica, Aleksei en hij waren de enigen die het buitenterrein met hun voetafdrukken besmeurden. Althans, -
Hoe dichter hij bij de schuur kwam, des te meer hij dan toch het vermoeden kreeg dat de bergplaats niet onbewoond is. De grond was nat en afdruksels van meerdere, verschillende schoenzolen hadden zich op het bouwland gezet. Het duurde hem nog geen seconde of hij werd nauwgezetter in zijn doen en laten, alsof hij en zijn kameraden op ieder moment in de rug aangevallen konden worden. Dit wordt nog leuk, dacht hij.
Hij keek achterom, naar Jessica, en wendde zich weer tot de omgeving nadat hij het wapen in haar handen had gesignaleerd. Jessica loste confrontaties eerder met woorden op dan met geweld, dus hij waardeerde de momenten waarop zij haar wapen - met de intentie om hem ook daadwerkelijk te gebruiken - trok.
Hen uitleggen hoe hij precies de schuur binnen wilde vallen, deed hij niet. Zij hadden immers al zo vaak deuren ingetrapt en gangen, kamers en kelders onder de loep genomen, dat ieder wel wist wat hem of haar op dat moment te doen stond. Hij wisselde blikken uit met Aleksei, wachtte op toestemming en eens hem die gegeven was, trapte hij de deur in en nam hij het initiatief om als eerste naar binnen te gaan. De ruimte die de deur achterhield, was leeg; geen persoon die zich erachter ophield om hen in de rug te kunnen bestormen met zijn wapens. Het centrale gedeelte, mogelijk de woonruimte van kennelijk een woonschuur, was niet leeg. Hij richtte de loper van zijn geweer op de jongedame met bruin haar, hopend dat Jessica de ander onder schot zou nemen. Het was de taak aan Aleksei om te kijken of er nog meer mensen waren die mogelijk een bedreiging konden vormen.
Hij bestudeerde zijn benadeelde van top tot teen, zoekend voor enige verdedigings-/aanvalswapens, maar zo met het blote oog kon hij niks bespeuren waar zij hem mee kon toetakelen eens hij zijn aandacht er niet bij had. Desalniettemin hield hij zijn vinger op de hendel. Beoordeel een boek niet bij zijn kaft.
‘Is er nog iemand anders in de ruimte? Op jullie dode vriend na.’ Hij showde geen genade; met een als uit graniet gehouwen gezicht keek hij op hen neer.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld