Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | The illiterate of the 22nd century will n

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Brynn. Brynn had hen ontdekt. De vrouw die door Simon was neergeschoten. Daardoor had ze sowieso al iets van een achterdocht ontwikkeld voor de mensen van Thomas' kolonie, wat begrijpelijk was. Het werkte nu echter nog meer tegen hen.
Terwijl Shae het gesprek aanging met Brynn, pakte Thomas stilletjes zijn eigen shirt van de grond. Hoewel zijn lichaam nog stijf stond van de spanning, de seksuele opwinding, ebde dat steeds meer weg onder de woorden van Brynn. Snel trok hij het kledingstuk aan, nog steeds luisterend naar wat er gezegd werd. Brynn was hard. Misschien mede door het voorval met Simon, was haar beeld van de andere kolonie verslechterd. Toch vond Thomas het niet fijn dat ze op die manier over hem sprak en hij kwam overeind, al hield hij wel nog iets afstand van het tweetal.
Gelukkig had Shae de manier van praten ook gehoord. Ze was fel en hoewel ze misschien niet ontkende wat Brynn had gezegd, gaf ze wel duidelijk aan dat de toon van de andere vrouw niet op prijs gesteld werd. En dat bracht nogal wat teweeg. Tenminste, bij hem. Alhoewel hij eigenlijk wel geweten had dat Shae minstens verliefd op hem moest zijn als ze hier überhaupt met hem had willen liggen, was het anders om het te horen. Zijn hart maakte een klein sprongetje en hij kwam nog wat dichterbij, tot hij schuin achter Shae stond. Hij wilde dichterbij komen, een hand op haar schouder leggen, maar wist dat dat niet gepast was op dit moment. Het zou de woede van Brynn waarschijnlijk alleen maar aanwakkeren.
Brynn leek even verbijsterd door wat Shae had gezegd. Hoewel de vrouw het zelf had gesuggereerd, leek ze gehoopt te hebben dat Shae het ontkende. Dat gebeurde niet. Ze zuchtte. De bekentenis van Shae deed niets af aan het oordeel dat Brynn had. In tegendeel, het maakte het misschien nog wel erger. 'Ik moet dit doorgeven aan Will en Adrian, Shae. Dat weet je. En die zullen hier nog minder blij mee zijn dan ik.'
Thomas' gezicht betrok. 'Brynn...'
Haar blik verschoof naar hem en zo mogelijk werd haar gezicht nog meer afkeurend. 'Jij mag al helemaal niets zeggen. Ik neem het jou nog meer kwalijk dan haar, want jij zou beter moeten weten. Voor jou is dit normáál. Shae heeft al een man en jij hebt haar verleid om haar kolonie te verraden.' Thomas' gezicht betrok. Helemaal eerlijk was het niet van Brynn, maar natuurlijk was ook hij niet zonder schuld. Als Will en Adrian hierachter kwamen, zou Anna vanzelf ook op de hoogte worden gesteld. En de missie zou afgeblazen worden. Het was niet alleen desastreus voor de samenwerking tussen twee kolonies, Thomas had ook een vermoeden dat hij Shae dan nooit meer te zien zou krijgen. Natuurlijk was het voor haar veel erger dan voor hem, Anna zou wel boos op hem zijn, maar er was veel meer begrip voor liefde in zijn kolonie. Shae daarentegen was voorbestemd om leider te worden, zou trouwen met Will en een paar perfecte baby's op de wereld zetten. Thomas vroeg zich af in hoeverre dat nog doorging als uitkwam dat ze bijna met hem het bed in gedoken was. Zouden Adrian en Will zoiets zomaar vergeven?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Brynn begreep het niet. Hoe zou ze het ook kunnen begrijpen als ze nog nooit had gevoeld wat Shae nu voelde? Ze wilde niet als een rebelse tiener klinken, maar Brynn had gewoonweg geen idee hoe het voelde om verliefd te zijn, om zo naar iets te verlangen als dat zij naar Thomas kon verlangen. Ze had dit niet gedaan voor een avondje plezier, of omdat ze nieuwsgierig was geweest. Het laatste wat ze had gewild, was haar kolonie verraden. Al had ze ook wel kunnen voorspellen dat anderen het wel zo zouden zien. Shae haar positie was een behoorlijk goede en dat alles had ze nu verpest, en dat voor Thomas. Toch had ze daar, momenteel, geen spijt van. Haar gevoelens voor Thomas waren echt.
‘Thomas, het is oké,’ suste ze de man die achter haar stond. Ze vond het lief dat hij haar probeerde te helpen en ze waardeerde het, maar Shae wist dat ze een fout had gemaakt en daar zou ze de gevolgen van moeten accepteren. Ook als die gevolgen zouden resulteren in een bezoek van Will en Adrian, en alles wat daar bij kwam kijken. ‘Ze heeft gelijk. Ze moet wel contact met hen opnemen.’
Brynn leek verrast te zijn dat Shae er niet tegenin ging. Iets wat ze wel had kunnen doen, het zou logisch zijn geweest als op haar knieën was gevallen om Brynn te smeken het niet te doen, maar Shae was zich bewust van haar fouten. Ze had haar opdracht niet uitgevoerd zoals ze dat had moeten doen, wat kon ze daar over zeggen? Het had geen zin om smoesjes te verzinnen, om te doen alsof er niks was gebeurd. Ze was misschien geen goede leider geweest, maar ze koos er voor om die rol nu alsnog op zich te nemen. Een goede leider zou haar fouten accepteren, dus dat was wat ze nu ook zou doen.
‘Dus je biedt geen weerstand? Je gaat hier niet voor vechten?’ vroeg Brynn aan haar, duidelijk verbaasd over de rustige houding van Shae.
‘Ik weet wat ik heb gedaan, Brynn. De gevolgen zijn dan nog wel onbekend, maar ik ben bereid om toe te geven dat ik een fout heb gemaakt. Smeken om jou niet te laten bellen, staat beneden me en zou, bovendien, onterecht zijn. Dus, Brynn. Doe wat je moet doen, ik zal je niet tegenhouden. Thomas ook niet.’
Het duurde even voordat Brynn wel degelijk door had wat Shae had gezegd, maar uiteindelijk liep ze weg, met de boodschap dat ze nu meteen contact op zou nemen met Adrian en Will. Pas toen ze uit het zicht was, durfde Shae haar adem te laten ontsnappen. Ze had zich groot gehouden, rustig. Zoals van haar verwacht werd als leider. Al was ze die leider de afgelopen dagen misschien niet meer geweest. Ze wist zeker dat er nu leden zouden zijn die over haar leiderschap zouden klagen, al hadden ze dat vast niet gedaan als ze niet van haar en Thomas hadden geweten.
Shae draaide zich om naar Thomas, niet wetend wat ze nu zou kunnen zeggen. ‘Ik weet niet wat er nu gaat gebeuren, Thomas. Maar het zou heel goed zo kunnen zijn dat Will en Adrian drastische maatregelen gaan ondernemen. Will had ons al aangesproken en nu lijkt het alsof we hebben gelogen. Iets wat ons, en voornamelijk mij, alleen maar tegen kan werken op het moment.’ Ze sloeg haar armen over elkaar en schudde haar hoofd. ‘Ik denk niet dat ze me hier zullen laten blijven.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Brynn liep weg en Thomas volgde haar figuur totdat ze helemaal uit het zicht verdwenen was. Een diepe zucht rolde over zijn lippen, zijn hoofd vol met gedachten, rampscenario's en verwijten naar zichzelf. Het was zijn schuld dat dit gebeurd was, in ieder geval voor een deel. Als hij niet... Dan was dit nooit gebeurd. Dan was Brynn er nooit achter gekomen. Nu was de hele missie in gevaar, de kans groot dat zowel Thomas als Shae weer naar huis gestuurd zouden worden. In het ergste geval zou de kolonie van Shae niet meer samen willen werken met die van Thomas. Ze hadden al eerder een verrader gehad en nu had Thomas ook nog eens de leider van de missie verleid. Haar er niet alleen toe gezet om andere prioriteiten te stellen, maar ook om haar eigen mensen te verraden. Ze zou de leider van een kolonie worden, de sterkste en meest perfecte van haar generatie, maar zelfs dat had hij nu voor haar verpest. Hij geloofde niet dat alles nog goed zou kunnen komen. Shae wist niet wat de gevolgen exact zouden zijn, maar hij kon met zekerheid stellen dat ze ernstig zouden zijn. Er waren een heleboel dingen die hij wilde zeggen. Hij wilde zijn spijt betuigen. Hij wilde haar troosten, zelfs al leek het niet alsof ze de troost op dit moment nodig had. Aan de andere kant, dat was waarschijnlijk geen goed idee. Slechts een extra teken dat ze te close met elkaar geworden over de afgelopen tijd. Toch kon hij het niet laten, pakte hij een hand van haar vast. Wie weet was dit wel de laatste keer dat dat kon. Als ze beiden naar huis gestuurd zouden worden, wie zei dat ze elkaar dan ooit nog konden zien? Zeker omdat Shae Will verraden had, haar toekomstige man en leider van de kolonie.
'Ik weet het ook niet,' gaf hij direct toe, 'maar ik denk dat je gelijk hebt. En zelfs als ze je laten blijven... Ik ben bang dat ik de samenwerking tussen onze koloniën zo geschaad heb, dat ik toch wel weg zal moeten. Als het niet Anna is die het eist, zullen het Adrian en Will wel zijn die mij als aanstichter aanwijzen en me hier niet meer willen zien.' Niet geheel onterecht natuurlijk, maar wel klote. Hij haatte dat dit gebeurd was, maar er was niets meer dat ze eraan konden doen. Als hij nooit die lenzen had gekregen, niets tegen Shae had hoeven zeggen, dan was dit alles nooit gebeurd. Dan waren ze gewoon vrienden geweest en gebleven. Niets aan de hand. Voor dat soort hypothetische situaties was het echter te laat en daarbij, hij wist niet of hij dat überhaupt zou willen. Hij tilde haar hand op, drukte een kus op de zachte huid. 'Het spijt me,' zei hij uiteindelijk dan toch. Hoewel hij de woorden in eerste instantie niet had willen spreken, voelde het niet natuurlijk om ze voor zich te houden. Misschien wilde Shae het wel helemaal niet horen. Misschien wel. Misschien zou ze de schuld nu op hem schuiven. Maar het was toch te laat. 'Het spijt me dat we ontdekt zijn, Shae. Maar ik heb geen spijt van de afgelopen tijd.'

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Heel even stak het haar dat Thomas zijn excuses aanbood. Had hij spijt van hun relatie, van alles wat ze samen hadden gedaan? Speet het hem dat hij haar had gezoend? Gelukkig vulde hij zijn zin al snel aan, waaruit bleek dat het hem enkel speet dat ze betrapt waren. Dat speet haar ook, maar er was nu weinig aan te doen. Brynn had hen gezien, ze had al verteld wat er nu zou gebeuren. Er was niets meer te doen, behalve het accepteren van de gevolgen van hun acties.
‘Ik heb ook geen spijt van de afgelopen tijd,’ liet ze hem weten. Het was fout geweest, was tegen de wil van haar kolonie in gegaan. Alles eraan had geschreeuwd dat ze het niet had moeten doen, maar haar gevoelens voor Thomas hadden anders gewild. Elke keer als ze bij hem in de buurt was geweest, waren haar gevoelens sterker geworden. Na alle verhalen die hij had verteld over zijn kolonie, over zijn jeugd en de kleine details die hem maakten tot de man wie hij was, was haar verliefdheid alleen maar erger geworden. Het was zelfs zo ver gegaan dat ze op het punt hadden gestaan om seks te hebben met elkaar. Ondanks dat Shae wel eens haar eigen leven zou kunnen hebben verpest door dit alles, had ze geen spijt.
‘Maar ik denk niet dat ze me zullen laten blijven. Ik zou degene moeten zijn die geen fouten zou moeten maken. En dat heb ik wel gedaan. Ik heb toegegeven aan mijn gevoelens. Gevoelens die ik niet had voor de man met wie ik uiteindelijk samen zou moeten eindigen. Iets wat hij me hoe dan ook kwalijk zou nemen. Wie weet jou ook, maar ik weet zeker dat ze mij hier weg zullen halen.’ De vraag was echter waar naar toe. Shae had namelijk niet het idee dat ze heel vergevingsgezind zouden zijn. In feite had ze Will bedrogen, ze had haar taken genegeerd. Welke straf daar op stond, wist ze niet. Maar ze wist zeker dat na de woorden van Will, het niet mild zou zijn.
‘En als ze jou wel als aanstichter aanwijzen, dan ben ik bereid om mijn aandeel hierin aan hen duidelijk te maken.’ Het was niet Thomas zijn fout geweest. Ja, hij was degene die haar als eerste had gezoend en ja, wellicht waren zijn gevoelens er eerder geweest dan de hare, maar het was niet zijn schuld. Zij was er in mee gegaan, omdat ze dat had gewild. Zij had net zo graag bij hem willen zijn als hij bij haar. Hoe meer tijd ze samen door hadden gebracht, hoe meer ze had gewild.
Shae liet Thomas los. Ze vroeg zich af hoe lang het zou duren voordat Will en Adrian deze kant op zouden komen. Het was laat, dus de kans dat ze al sliepen was groot. De reis naar het basiskamp was toch zeker drie uur. Met het geluk dat ze sliepen, zouden ze nog enkele uren hebben voordat Shae geconfronteerd zou worden met de leiders van haar kolonie.
‘Ze zullen hier over een paar uur wel zijn,’ sprak ze. Ze draaide zich om, keek door de dikke, glazen wand naar buiten en schudde haar hoofd. ‘Tegen die tijd zal Brynn het wel aan iedereen hebben verteld.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het duurde inderdaad maar een paar uur voordat Adrian, Will en enkele andere mensen uit de kolonie van Shae bij het kamp aan kwamen. Tegen die tijd was het kamp al gewekt en waren de meeste mensen op de hoogte van hetgeen dat gaande was. Mensen uit de kolonie van Shae waren neerbuigend geweest, hadden negatieve opmerkingen gemaakt. Mensen uit zijn eigen kolonie vroegen zich af waarom ze het niet eerder in hadden gezien. Hoewel er in zijn eigen kolonie wel wat steun te vinden was voor wat Thomas had gedaan, begreep iedereen dat Anna er niet blij mee zou zijn. Will en Adrian waren ingelicht en zij hadden Anna ingelicht, die direct contact opgenomen had met Thomas. Voor hem was het al duidelijk dat Anna zeer teleurgesteld in hem was en hij was verplicht om onmiddellijk naar zijn eigen kolonie terug te keren. De woorden die ze gebruikte waren "teleurgesteld", "onverwacht" en bovenal "onacceptabel". Anna had overduidelijk beter van hem verwacht en Thomas begreep het ergens wel, maar misschien had hij toch gehoopt dat de vrouw wat milder zou zijn. In tegendeel, haar preek over de lijn was hard bij hem binnen gekomen en de afgelopen uren was hij bezig geweest met het inpakken van zijn spullen. Hij zou met Will en Adrian mee terug naar beneden moeten reizen, een reis waar hij misschien nog wel meer tegenop zag dan de fysieke confrontatie met de rest van zijn kolonie. Hij wist nu al dat de twee mannen uit de andere kolonie alles behalve mild voor hem zouden zijn. Dat het zijn schuld zou zijn dat Shae zo over de scheef was gegaan. Anna had al doen doorschemeren dat de andere kolonie ook erg teleurgesteld en boos was geweest, maar ze wist niet wat er met Shae zou gebeuren. Logisch, dat was dan ook aan haar kolonie om te beslissen. Thomas hoopte maar dat het mee zou vallen, al was de kans daarop klein. Shae had al aangegeven dat ze vermoedde dat ze niet mocht blijven en Thomas vermoedde zelf ook dat het te optimistisch was om dat te denken. Maar daarnaast? Wat gebeurde er in haar kolonie met mensen die geen plek meer verdienden in de samenleving? Hij had gehoord van veertigjarigen die bovengronds gestuurd werden om daar hun laatste dagen uit te vechten, maar was dat ook wat er gebeurde als je het leven in de kolonie niet waard meer was? Of werd je dan enkel gereduceerd tot een minder vooraanstaand persoon? Hij wist het niet, maar hoopte met heel zijn hart dat Shae er zonder al te veel kleerscheuren uit zou komen. Hij gunde haar een leven als banneling niet. Sowieso al niet, maar hij kon er niets aan doen dat zijn gedachten terug bleven gaan naar de woorden die ze eerder die nacht had gesproken. Ze had hem gewild. Hij had haar gewild. En nu waren ze zwaar de pineut.
'Thomas?' Één van de vrouwen uit zijn kolonie stond in de deuropening van de slaapvertrekken. Hij keek op, wat voor haar een teken leek om dichterbij te komen. Ze nam plaats op zijn bed, dat nu niet meer van hem was. 'Het spijt me,' zei ze zachtjes. Hij glimlachte gemaakt. 'Het is niet jouw schuld, toch?'
Ze schudde haar hoofd. 'Nee. Maar ik had het je wel gegund. En haar ook. Jullie zouden samen goede leiders geweest zijn.'
'Wist je ervan dan?'
Ze haalde haar schouders op. 'Ik had mijn vermoedens. Maar ik heb er niemand over verteld, want ik wist dat je dat niet zou willen. Ik vind het jammer dat het uitgekomen is.'
Hij glimlachte nogmaals, nog steeds gemaakt en zelfs een beetje grimmig. 'Dankjewel, denk ik.'
Ze wilde antwoorden, maar werd onderbroken door een roep van iemand die buiten stond. Adrian en Will waren eindelijk gearriveerd en iedereen moest zich verzamelen. Publieke schande.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was overduidelijk wat haar eigen kolonie er van vond. Het werd haast als verraad gezien dat Shae was gevallen voor de leider van de andere kolonie. In zekere zin was het dat ook. Haar leven was gekoppeld aan dat van Will. Will was de toekomstige leider en zou Adrian binnen enkele maanden opvolgen. Aan haar was de taak om voor het perfecte nageslacht te zorgen, wellicht een nieuwe leider. In principe zou ze die taak nog steeds uit kunnen voeren. Er was niks mis met haar lichaam, er was zelfs geen kans dat haar eicellen bevrucht waren, want het was er nooit van gekomen tussen haar en Thomas. Ze had echter een fout gemaakt en dat zou haar duur komen te staan. Fouten maken was niet iets wat mensen uit haar kolonie deden. Zeker niet op dit gebied. Dat maakte het des te erger.
Geslapen had ze nauwelijks. Ze had enkel gewacht op het moment dat Will en Adrian haar op zouden komen zoeken, om haar vonnis aan te horen. Ze had de eerste mensen wakker zien worden en ze had gemerkt hoe snel het verhaal rond was gegaan. Sommigen waren naar haar toegekomen om te vertellen wat ze er precies van vonden. Shae had zich geprobeerd in te houden, zoals ze dat in de nacht ook bij Brynn had gedaan, maar het was moeilijker en moeilijker geworden om dat vol te houden. Ze zeiden immers allemaal hetzelfde en Shae was er ondertussen wel klaar mee om te horen dat ze een fout had gemaakt. Dat wist ze zelf ook wel.
Zelf had Shae al voor de ingang van het kamp gewacht. Meerderen had zich er ook verzameld. Zodra ze had gezien dat Adrian, Will en nog een paar anderen er aan waren gekomen, waren er nog meer mensen bij komen staan. Iedereen leek te willen weten wat er zou gebeuren met haar. Shae wist al dat Thomas terug zou moeten naar zijn eigen kolonie. Anna was er niet blij mee geweest, maar er hadden geen andere gevolgen aan vast gezeten. Shae dacht in ieder geval dat de gevolgen voor haar erger zouden zijn dan voor hem.
Haar ogen gingen het publiek rond, maar ze zag Thomas nog nergens. Misschien wilde hij het niet aanzien. Dat zou ze hem niet kwalijk mogen nemen. Ze zou het echter wel fijn hebben gevonden om te weten dat hij er tussen zou staan. Dan zou ze zich een stuk minder alleen voelen in de grote groep.
Will en Adrian waren ondertussen ook binnen. Hun maskers hadden ze af gedaan, net als de rest die met hen mee was gereisd. Shae slikte, maar zette dapper een stap naar voren. Ze wist wat er zou gaan komen en ze wist ook dat ze het zou moeten ondergaan, ondanks dat de woede in haar zich had verzameld bij elke preek die ze had gekregen van haar kolonie.
‘Ik zie dat de rest van de groep ook is ingelicht,’ zei Adrian, doelend op het publiek wat ze hadden. Shae sloeg haar ogen neer, niet wetend of ze op dit moment wel iets mocht zeggen. Ze gokte dat Will en Adrian degene waren die aan het woord zouden zijn. Ze zou vast geen kans krijgen om haarzelf te verdedigen. Er viel ook niks te verdedigen, want alles wat ze wisten, was waar. Ze was voor Thomas gevallen, ze had hem gezoend. Ze had op het punt gestaan om seks met hem te hebben.
‘En de boosdoener zelf is ook aanwezig,’ sprak Will. Shae dacht eerst dat hij op haar doelde, maar toen ze opkeek, zag ze dat Thomas toch nog op was komen dagen. Een paar mensen gingen zelfs voor hem aan de kant, nu Will het over hem had gehad.
‘Shae,’ zei Will toen. Hij liet Thomas verder buiten beschouwding. ‘Heb ik wel, of heb ik je niet weken geleden gewaarschuwd voor Thomas zijn bedoelingen?’
‘Dat heb je.’ Ook dat kon Shae niet ontkennen, want Will was met zijn zorgen naar haar toe gekomen. Op dat moment had ze echter niks van Thomas zijn bedoelingen gedacht. Nu wist ze dat het anders was geweest, maar op dat moment had ze er niets van geweten.
‘En heb jij me toen niet verzeker dat er niets aan de hand was?’
Shae knikte. Dat had ze inderdaad. Ook dat kon ze niet ontkennen.
‘Dan kan je me voorstellen dat ik erg verbaasd was toen ik hoorde dat jullie betrapt zijn op het moment dat jullie op het punt stonden om geslachtsgemeenschap te hebben. Een handeling die in onze kolonie enkel wordt toe beloofd aan één persoon, om voor het perfecte nageslacht te zorgen. In jou geval, was dat met mij. De toekomstige leider van de kolonie. Een gift, al zeg ik het zelf. Een perfecte positie, voor een perfecte vrouw zoals jij. Althans, dat leek je te zijn. Totdat je alles vergooide voor een blinde mol zoals hij.’
Shae klemde op haar lippen om niet tegen Will uit te vallen. Dat zou het alleen maar erger maken. Uiteindelijk wist ze de rust te vinden om te praten: ‘Zeg gewoon wat je wil zeggen, Will. Iedereen hier wacht met smart op de straf die jullie voor me in petto hebben.’
‘Shae Stanely,’ Will stapte naar haar toe. ‘Wij, als huidige en toekomstige leider van de kolonie, hebben besloten om je per direct van de missie te halen en je te verbannen uit onze kolonie. Je hebt onze waarden ernstig geschonden en er is niet langer plek bij ons voor iemand zoals jij.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De boosdoener. De blinde mol. Het was heel duidelijk dat Will niet al te positief over hem dacht en hoewel het misschien terecht was, maakte dat het niet beter. Thomas voelde de lichte steek wel. Andere mensen uit zijn kolonie moesten zich ook aangesproken gevoeld hebben bij de belediging vanwege hun zicht, maar spraken er niet van. Thomas sloot zijn ogen maar gewoon, alsof hij daarmee de wereld buiten zou kunnen sluiten. Dat werkte natuurlijk niet zo, de woorden die Will sprak drongen door, misschien nog wel dieper dan hij zou willen. Verraad. Shae was nu een verrader geworden, had haar eigen kolonie verloochend. Ze had haar toekomst weggegooid voor hem. En waar hij dat enkel had moeten bekopen met een enkele reis terug naar huis, zou zij dat niet eens krijgen.
Verbannen. Thomas wist wat het inhield voor de kolonie van Shae. Het betekende dat ze geen thuis meer zou hebben daar beneden. Geen plek om naar terug te keren. Ze zou hierboven moeten blijven, maar mocht geen gebruik maken van de faciliteiten van het basiskamp. Ze zou zelf moeten overleven, totdat de natuur hier haar leven zou nemen. Alleen de gedachte daaraan gaf Thomas al rillingen.
Om hem heen klonken instemmende geluiden op. Blijkbaar vonden de mensen de straf gepast, alsof Shae het verdiende om te sterven voor de liefde. Zijn eigen kolonie bleef stil. Net zoals de andere kolonie had toegezien hoe Simon op gepaste manier gestraft werd, hielden zij zich hier nu ook buiten de straf van Shae. Hoe graag Thomas er ook tegen had willen protesteren, het was niet zijn plaats. Al helemaal niet omdat hij de aanstichter was. De boosdoener. De blinde mol aan wiens schuld dit hele gebeuren te wijten was.
Er werden wat logistieke dingen geregeld. Adrian en Will waren niet voor niets met meer mensen gekomen. Er was een nieuwe expeditieleider meegekomen, die direct orde op zaken zou proberen te stellen. Thomas’ mensen zouden zonder leider achterblijven, want daar was geen rekening mee gehouden. Dus, na de toespraak, liep hij naar een van zijn mensen toe. De jonge vrouw die hen door had gehad. Zij zou de boel over mogen nemen omdat Thomas haar het meest vertrouwde met de missie. Ze was meer zoals hij, kon de omgeving nog steeds scherp in de gaten houden. Hij instrueerde haar, maar was er eigenlijk niet meer met zijn hoofd bij. Verbannen. Dat was bijna hetzelfde als haar regelrecht vermoorden, want iedereen wist dat het niet te lang vol te houden was buiten de veilige muren van het basiskamp. Ze zou sterven. Aan onderkoeling, of aan een beest wat haar opvrat als ze ’s nachts eindelijk probeerde te rusten.
‘Thomas.’ Allison, de vrouw, probeerde zijn aandacht te trekken. Dit was een van de redenen dat hij haar als leider wilde. Ze glimlachte naar hem. ‘Het gaat wel goed komen hier. Maar jij en Shae…’
‘Ik wil het daar niet over hebben, All.’ Hij brak haar zin af. Als respons haalde ze haar schouders op. ‘Ze is verbannen uit haar eigen kolonie. Maar niet uit die van ons. Denk daar maar eens over na, voordat jullie moeten vertrekken.’ Ze legde eventjes een hand op zijn schouder, waarna ze bij hem vandaan liep.
Shae was niet uit hun kolonie verbannen. Het duurde eventjes voordat hij begreep wat Allison daarmee bedoelde. Ze was niet verbannen uit zijn kolonie. Ze hoefde niet hierboven te blijven. Ze zou, als ze dat wilde, naar beneden kunnen gaan. Niet naar haar eigen thuis, maar ze zou ook niet boven hoeven sterven. Was dat dan een optie?
Het zou nog een uur duren voordat de groep terug naar huis keerde. Wanneer dat gebeurde, zou ook Shae officieel verbannen worden uit het basiskamp. Ze zouden de overkoepelde omgeving samen verlaten, maar vanaf daar zouden hun wegen direct scheiden. Tenzij ze een plek in zijn eigen kolonie wilde accepteren.
Normaal moest dat met toestemming van Anna gaan. Een lange procedure, want niet iedereen wilde zomaar mensen uit andere koloniën aannemen. Maar dit was een uitzonderingssituatie en dat moest Anna ook kunnen begrijpen, al was ze er misschien niet erg blij mee als Thomas zomaar iemand anders mee zou nemen. Fuck, Anna zou het moeten begrijpen. Hij hield van Shae. Hij was de reden dat ze verbannen was. Hij wilde dit oplossen.
Zo onopvallend mogelijk liep hij naar de jonge vrouw toe, de banneling. Ze zou wel iets van spullen meekrijgen, maar niets daarvan zou voldoende zijn om het daadwerkelijk te kunnen overleven. ‘Shae,’ zei hij zachtjes, zodat niet iedereen het zou hoeven horen. Er was genoeg achtergrondgeluid dus Thomas vermoedde niet dat er veel mensen aandacht aan hen zouden besteden, maar alsnog. Het was nu toch al uitgekomen at het tweetal samen wel erg intiem had willen zijn, dus wat deerde het nog? Hij beet op zijn lip. ‘Dit hoeft niet het einde te zijn. Als je wilt… Als je zou willen… Je kunt mee teruggaan. Het is niet optimaal, maar je weet zelf ook dat je hierboven zult sterven. Anna zal er niet blij mee zijn, maar ik… Ik wil je niet kwijt. Ik wil dat je mee teruggaat met mij. Er is daar een plek voor jou, als je zou willen.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ze was verbannen. Dat betekende dat ze niet meer welkom was in haar eigen kolonie. Ze zouden haar niet eens meer meenemen ondergronds. Ze zou boven de grond moeten blijven, zoals anderen dat ook al voor haar hadden gedaan. Die anderen waren echter op leeftijd geweest, hadden geweten dat ze niet lang meer hadden gehad en waren bereid geweest om hun lot te accepteren. Shae wilde nog niet dood, bij lange na niet. Ze wilde niet dagen door de wildernis zwerven, vechtend tegen alles wat ze tegen zou komen. Ze had echter niets te willen. Ze had de regels gebroken, haar kolonie verraden. Daar stond een straf op en blijkbaar waren Adrian en Will het er over eens geweest dat deze passend was geweest.
Shae had zich afgezonderd van de rest, maar niet zonder alles mee te krijgen. Een uur had ze, voordat ze voorgoed verbannen zou worden. Spullen zouden voor haar gepakt worden, dit zou ze zelf niet mogen doen. Er was een andere leider meegekomen. Eentje die het van haar over zou nemen, maar hij nam de moeite niet voor een overdracht. Die zou hij waarschijnlijk bij één van de anderen halen. Shae kon niks anders doen dan wachten totdat het tijd was.
Er was nog zoveel wat Shae had willen doen. Natuurlijk wilde ze de missie nog blijven leiden, maar haar gedachten gingen voornamelijk naar Thomas. Ze hadden maar een paar weken gehad, enkele uren samen. Er was nog zoveel wat ze van elkaar zouden kunnen leren, nog zoveel wat ze samen zouden kunnen ontdekken. Hij zou uiteindelijk verder gaan met zijn leven, maar dat van haar zou binnen enkele dagen ophouden. Toen hij dan ook op haar af was gekomen, had Shae gedacht dat hij afscheid zou komen nemen. Hij kwam echter met iets heel anders.
‘Mee terug, naar jouw kolonie?’ herhaalde ze zacht. Dat was iets heel anders dan dat ze in eerste instantie had verwacht van hem te horen.
Het aanbod van Thomas was iets waar ze zelf nog niet eens aan had gedacht. Hij bood haar mee aan terug te gaan naar zijn kolonie. Ze was niet meer welkom in de hare, maar wel in die van hem. Anna zou er niet blij mee zijn, ongetwijfeld. Ze had Thomas immers al teruggeroepen en ze had nooit echt enige vorm van vriendelijkheid laten zien naar Shae, dus ze zou er zeker niet om staan te springen dat Shae daar naar toe zou gaan. En wat voor een plek was het? Een totaal ander leefgebied dan dat ze gewend was. Mensen die nog nooit bovengronds waren geweest, die anders dachten dan zij. Niet dat Shae iets te kiezen had. Het was dit, of het einde van haar leven. Want hoe goed ze ook was in vechten, hoe lang ze het ook vol zou houden. Vroeg of laat zou ze het daarboven niet meer overleven, en dat wist Thomas ook. Er was echter één ding wat haar tegen hield.
‘Als ik tegelijk met jullie vertrek, zullen ze het weten. Ze zullen me nooit mee laten lopen in de richting van de kolonies,’ verzuchtte Shae. Ze begreep het wel. Zelf zou ze dat waarschijnlijk ook niet doen. Het was immers niet de bedoeling dat ze daar naar toe zou lopen. Ze was verbannen. Er was echter maar één weg naar de kolonie van Thomas en daarvoor zou ze toch echt naar de tunnel moeten die haar eigen kolonie had gemaakt. De enige manier waarop haar dat zou lukken, was als ze een paar uur zou wachten, en dan pas aan haar tocht zou beginnen. Onmogelijk was het niet, maar zelfs als ze het zou halen, zou het gevaarlijk zijn. Als mensen haar zouden zien, dan zou haar straf nog kunnen verergeren.
Shae keek over haar schouders, om er zeker van te zijn dat er niemand in de buurt was van haar eigen kolonie die hen kon horen. Als ze zouden weten van haar plan, was het ook meteen over. ‘Ik kan… Als ik buiten een paar uur wacht, totdat ik zeker weet dat jullie ver genoeg voor me uit zijn, dan kan ik alsnog naar de tunnel lopen. Als ik dan ongezien naar beneden kan gaan en naar jullie deel kan lopen, dan zou het kunnen lukken,’ sprak ze op een zachte toon. ‘Het kan echter ook mis gaan. Als ik wel wordt gezien…’ Ze wist niet eens wat er dan zou gebeuren. Dit was vrijwel voor iedereen onbekend terrein.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het aanbod leek haar te verbazen. Niet gek ook, hij zou er zelf ook niet op gekomen zijn zonder de hulp van Allison, die het tweetal van een grotere afstand een beetje in de gaten hield.
De toon waarop Shae zijn aanbod herhaalde was niet direct afwijzend. In tegendeel. Ze herhaalde het op zachte toon, alsof ze het bijna niet kon geloven. Hij knikte. Ze had het goed begrepen. Mee terug naar zijn kolonie. Natuurlijk, dat was niet zo makkelijk als hij het nu stelde, want ze kon onmogelijk rustig met Will en Adrian mee terug lopen. Daar leek ze zelf ook al aan gedacht te hebben en daar was hij blij om. Het betekende dat ze het wilde. Natuurlijk, veel keuze had ze niet echt, maar het was alsnog een goed gevoel.
Shae ging steeds zachter praten en Thomas, zelfs met zijn goed gehoor, moest aandachtig luisteren. Een paar uur verschil. Anders zou ze het sowieso niet halen. Langzaam knikte hij. 'Als ik terug ben, zal ik waarschijnlijk per direct naar Anna gestuurd worden. Ik kan niet op je wachten. Maar als je... Als het je lukt om binnen te komen, om tot de vergaderruimte te komen en daar op me kunt wachten, kom ik je halen voor wanneer ik kan.' Hij wist dat Shae, naast een wapen, ook proviand voor een of twee dagen mee zou krijgen. Niet voldoende om het lang uit te houden, maar het was een start. Ze zou niet sterven als ze enkele uren ondergronds zou moeten wachten tot hij haar kon komen halen. Mits ze het überhaupt tot de ruimte haalde.
De ruimte was neutraal. Die vergaderruimte waar ze elkaar voor het eerst ontmoet hadden, was van beide kolonies en daardoor van geen van beiden. Ze hadden er geen zeggenschap over, een soort neutraal terrein. Als Shae daar kon komen, dan was ze veilig. Dan kon Thomas haar meenemen door het complexe stelsel van gangen dat hij normaal zijn thuis zou noemen. Dan was ze veilig. En bovenal: Dan hoefde hij haar niet kwijt te raken.
Misschien was het ook wel goed dat er een paar uur tussen zijn aankomst en de hare zou zitten. Dan had Thomas nog even de kans om Anna in te lichten, de situatie beter uit te leggen en aan te kondigen dat hij had besloten de vrouw op te nemen in hun kolonie. Of dat veel zou helpen, dat wist Thomas niet, maar hij wist wel dat Anna niemand moedwillig voor de leeuwen zou gooien, simpelweg om liefde. Zelfs al mocht de vrouw Shae niet. Zelfs al kwam Shae uit een andere kolonie. Nooit zou Anna haar wegsturen omdat Shae toevallig op de verkeerde man verliefd zou worden. Hij glimlachte dan ook op een hopelijk opbeurende manier naar de vrouw om wie hij zoveel was gaan geven de afgelopen tijd. 'Niet aan denken, Shae. Je bent snel, intelligent en stil. Als er iemand ongezien naar onze kolonie kan komen, ben jij het.'

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Oké,’ besloot Shae. De vergaderruimte, daar zou ze moeten kunnen komen. De gangen zouden niet druk zijn, sinds iedereen die terug had moeten keren, dan al terug zou zijn. Het enige probleem was dat ze ongezien naar de ruimte toe zou moeten komen, maar als ze daar eenmaal zou zijn, zou ze veilig zijn en zou Thomas haar op kunnen halen.
Thomas leek vertrouwen in haar te hebben. Dat was fijn. De reis was in principe niet heel lang en Shae had vaker uren doorgebracht in de wildernis, maar dat was altijd met een groep geweest. Iedereen wist dat een wild beest eerder één persoon aan zou vallen dan een grote groep. Ze moest echter in haarzelf geloven, dat ze in staat was om die paar uur vol te houden en vervolgens naar de vergaderruimte te gaan, zoals Thomas dat had voorgesteld. Daar zou ze op hem kunnen wachten, maar ook dat was niet zonder risico. Ondanks dat de ruimte van beide kolonies was, zou haar er vast niet blij mee zijn als ze haar daar zouden vinden. Er was echter geen reden om momenteel de ruimte te gebruiken, dus Shae hoopte op het beste.
‘Je hebt gelijk,’ zei ze tegen Thomas, waarna ze haar armen om hem heen sloeg. Nu iedereen al van hen wist, was het ook geen ramp meer als ze hen zouden zien knuffelen. Een hoop mensen zouden er niet vrolijk van worden, maar ze hadden Shae al verbannen. Het minste wat ze dan nog zouden kunnen doen, was haar –zogenaamd- afscheid laten nemen van de man voor wie ze al haar normen en waarden in de steek had gelaten.
Jammer genoeg leek het kleine uur veel sneller te gaan dan normaal. Shae en Thomas hadden ook niet de hele tijd bij elkaar kunnen staan, want zo had het nog kunnen lijken alsof ze een plan hadden bedacht. Iets wat ook daadwerkelijk zo was, maar dat betekende niet dat iedereen het mocht weten. Langzaam maar zeker had Shae de rugzak met proviand gekregen, samen met een wapen. Het wapen had echter maar aan aantal kogels erin zitten en ze zou geen extra krijgen, dus ook daar zou ze niet veel aan hebben. Als het maar genoeg was om haar door de wildernis naar Thomas zijn kolonie te leiden, dat was wat Shae op dit moment het belangrijkste vond.
Shae werd verzocht om naar de uitgang van het kamp te komen, waar iedereen al klaar stond. Ook Thomas was er. Hij moest met Adrian en Will mee terug. Iets wat vast geen leuke reis zou worden voor hem. Shae vroeg zich af of Will hem lastig zou vallen, of dat hij de andere man compleet zou negeren. Will had echter zijn leven nog. Hij zou een andere vrouw krijgen, eentje die er waarschijnlijk fysiek net zo goed uitzag als zij zelf. Hij had niks te klagen. Al leek hij maar al te graag de slachtofferrol op zich te nemen.
Adrian richtte zich op Shae. ‘Je begrijpt dat als we eenmaal buiten zijn, het niet toegestaan is om ons te volgen?’
Shae knikte. Al was dat wel haar plan. Hij zou het echter niet door hebben, omdat er uren tussen zouden zitten. Ze zou haar leven niet hierboven laten eindigen, niet op deze manier. Ze mocht echter geen argwaan wekken.
‘Goed dan, dan kunnen we vertrekken.’ De maskers werden opgezet, de mensen die niet meer thuishoorden in het kamp, zetten hun eerste stappen naar buiten. Shae volgde de groep voor haar, waar Thomas ook bij hoorde. Ze hield haar ogen gericht op zijn rug, maar zodra ze echt buiten het kamp was, werd ze gedwongen om een andere kant op te lopen dan hij. Het zou maar een aantal uur duren voordat ze hem weer terug zou zien.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Natuurlijk had hij de schijn opgehouden dat alles goed zou komen. Maar toen ze eenmaal begonnen te lopen, Shae achterlieten in de wildernis, voelde hij zijn hart zwaar worden met iedere stap die hij zette. Hij hoopte dat alles goed zou gaan. Dat ze het die paar uur vol zou houden, veilig bij de andere kolonie aan zou komen. Er waren echter zo veel dingen die fout konden gaan, zo veel mogelijkheden dat ze het niet zou overleven, of betrapt zou worden op weg naar beneden... Thomas kreeg al rillingen als hij eraan dacht. Twijfels die hij niet aan de andere vrouw had laten merkten toen hij nog een keer omkeek, naar haar glimlachte. Alsof hij haar op die manier meer moed in zou kunnen spreken, zonder de woorden daadwerkelijk uit te spreken.
Ze keerden elkaar de rug toe, begonnen te lopen. Thomas had het gevoel dat hij een gevangene was, werd gedwongen om tussen de perfecte figuren van Shae haar kolonie te lopen. Nee, niet meer Shae haar kolonie. Hij moest tussen en Will en Adrian lopen, die hem heel erg in de gaten hielden. Er werden opmerkingen gemaakt die niet voor herhaling vatbaar waren, maar Thomas luisterde er zo min mogelijk naar. Ze waren vooral negatief over zijn hele kolonie, over hoe veel ze wel niet verloren waren door de blinden. Thomas kauwde op de binnenkant van zijn wang om zijn rust te bewaren, maar proefde al gauw bloed. Geen geschikte manier om de frustraties te beheersen, dus.
Er werd geen pauze gehouden. Dat hadden deze mensen blijkbaar niet nodig, of ze wilden gewoon zo snel mogelijk naar huis. Beide mogelijkheden waren mogelijk. In ieder geval was het zo dat ze snel bij de tunnel naar beneden aankwamen en hoewel Thomas nog een blik op de omgeving wierp, zag hij Shae, of haar figuur, in geen velden of wegen. Misschien maar goed ook. Het was pas toen hij zijn eerste voet op de ladder zette, dat hij zich realiseerde dat dit misschien wel de laatste keer was dat hij bovengronds kwam. Nog een laatste keer ademde hij diep in, waarna hij afdaalde. Will maakte nog een snerende opmerking over de snelheid waarmee hij afdaalde, maar Thomas reageerde er nauwelijks op. Ze waren beneden. Nog een klein stuk lopen en ze zouden vanzelf gescheiden wegen krijgen. Nog even volhouden, nog even zijn kiezen op elkaar zetten.
En uiteindelijk waren ze dan toch bij de vergaderruimte, waar al mensen stonden te wachten. De mensen uit zijn eigen kolonie. Hij herkende ze door hun houding, hun kenmerken. Deze mensen waren zo anders dan de mensen die hij bovengronds had leren kennen. Zo veel vertrouwder. Voorop, Anna. Hij merkte aan haar houding dat ze niet blij met hem was, maar dat hij ook niet verwacht. Zwijgend liep hij naar haar toe. De leiders, Adrian en Anna, wisselden nog wat woorden. Korte woorden, maar dat was het dan ook. Daarna gingen de twee koloniën hun eigen weg. Het verbaasde Thomas dat hij niet direct een preek kreeg, maar hij zei er niets over. Die preek zou vanzelf wel komen, daar was hij vrij zeker van.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Shae had haar horloge niet meer gehad, waardoor ze op een andere manier de tijd in de gaten had moeten houden. Ze had het moeten doen met de schaduwen van de zon. Nog nooit was de tijd zo langzaam vergaan. Het enige wat ze had kunnen doen, was de situatie over en over afspelen in haar hoofd. Hoe ze daar samen met Thomas had gezeten. Het had een intiem moment moeten zijn, alleen voor hen beide. Door de ontdekking van Brynn was het er echter nooit van gekomen en sindsdien was het allemaal in een sneltreinvaart gegaan. Ze was verbannen uit haar kolonie, maar wellicht was er plaats voor haar in die van Thomas. Shae zou Anna haast voor gek verklaren als ze haar echt op zou willen nemen in haar samenleving, maar op dit moment was het haar enige hoop.
Toen Shae zeker had geweten dat er meer dan twee uur was verstreken, was ze opgestaan en was ze vertrokken in de richting van de kolonies. Het was een warme dag, waardoor het zweet al snel op haar voorhoofd had gestaan. Ze probeerde rustig aan te doen met haar water, aangezien het nog uren zou duren voordat ze weer nieuwe zou krijgen, als ze al welkom was bij Thomas. Haar toekomst hing op dit moment aan een zijde draadje en het was onduidelijk of hij zou knappen, of dat ze het nog net zou redden. De onzekerheid vrat aan haar, terwijl ze verder liep. Het idee dat ze daar weg zou worden gestuurd, beangstigde haar. Waar zou ze dan naar toe moeten? Terug naar boven, maar daar zou ze het nooit lang volhouden. Men zou haar niet toelaten in het basiskamp en de codes die ze voorheen had gebruikt, waren nu al aangepast. Ze zou geen keuze hebben dan haar dood te ondergaan, als ze zouden worden geweigerd.
Ze had gedacht zonder problemen uit de wildernis te ontsnappen, maar dat was jammer genoeg niet uitgekomen. Ze was tegenover één van de wilde beesten komen te staan en dat was niet zonder slag of stoot gegaan. Het was overduidelijk een soort beer geweest, maar veel gevaarlijker dan dat hij vroeger was geweest. Ondanks dat Shae hem wel had verslagen, hadden zijn klauwen haar wel geraakt in haar armen. Net nu haar eerdere verwonding, de schaafwond die de kogel van Thomas weken geleden had veroorzaakt, weer weg waren getrokken.
Vermoeid door het gevecht en hongerig was ze na vele uren te hebben gelopen eindelijk aangekomen bij de tunnel die haar naar de kolonies zou brengen. Ze had hem geopend en had naar beneden gekeken. Er was niemand geweest, wat een goed teken was geweest. Voorzichtig was ze naar beneden geklommen, wat pijn had gedaan aan haar rechterarm. Toen ze eenmaal weer beneden, onder de grond, had gestaan, had ze haar masker af gedaan. Nu ze hier was, hoefde ze alleen nog maar naar de vergaderruimte. Dan zou ze er zijn.
Stilletjes liep ze naar het neutrale terrein. Tot nu toe was ze niemand tegen gekomen. Ze had wel stemmen gehoord, maar door de vele gangen was het onmogelijk om er zeker van te zijn waar ze vandaan kwamen. Op dit moment zou ze alles doen voor het gehoor van Thomas. Toch kwam ze aan bij de vergaderruimte zonder gezien te worden. Aangezien de ruimte haast rond was, was er geen echte plek om zich te verstoppen. Ze kon niet anders dan zichzelf tegen de wand aan te laten zakken. Haar voeten deden pijn en haar hele lichaam verlangde naar rust. Ze wist dat ze moest wachten op Thomas, zoals ze hadden afgesproken. Heel eventjes haar ogen dichtdoen zou echter geen kwaad kunnen, hoopte ze.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
En de preek kwam vanzelf. Meerdere malen werd hij door de oudere vrouw uitgefoeterd. Ervan beschuldigd dat hij de missie opzettelijk in gevaar had gebracht door aan te pappen met de leidster van de andere kolonie. En waarom? Waarom had hij het in godsnaam gedaan, waarom had hij niet gewoon een leuke vrouw in zijn eigen kolonie kunnen uitzoeken?
'Omdat ik verliefd op haar ben,' had Thomas geantwoord. Het had Anna het zwijgen opgelegd. Ze wist overduidelijk niet hoe ze moest reageren.
'Je... Wát?'
'Het gebeurde gewoon, Anna. Het is niet iets waar ik bewust voor gekozen heb.'
De vrouw liet zich verslagen in een stoel zakken, haar handen voor haar gezicht. Thomas vroeg zich af wat er op dit moment door haar hoofd ging, wat zijn woorden met haar deden. 'Je bent verliefd op haar geworden,' herhaalde Anna, alsof ze daarmee bevestiging zou krijgen dat het écht zo was. Thomas knikte. Een zucht ontsnapte de oude vrouw.
'Je snapt zelf ook wel dat ik hier niet blij mee ben, Thomas. Maar liefde... Liefde is een ongrijpbaar iets, niet iets wat we kunnen beheersen. Iets dat we moeten koesteren, zelfs al gaat het tegen de regels in.' Haar blik gleed weer naar hem, hij kon haar ogen op zich voelen branden. 'Maar dat betekent niet dat ik blij ben met wat er gebeurd is, Thomas. Je hebt geluk dat Will en Adrian er enkel op stonden dat ik je naar huis stuurde. Van je liefde zal weinig meer over zijn na enkele dagen.'
Thomas kuchte. 'Eigenlijk...'
'Eigenlijk wat?'
'Aangezien ze uit haar eigen kolonie verbannen is... Ik heb gezegd dat ze wel hierheen kon komen. Dit is de enige plek waar ze nog veilig zal kunnen leven, Anna. Ik kan mezelf niet vergeven als ze doodgaat dankzij mij.'
'Je hebt... wát? Thomas, zoiets kun je niet maken zonder te overleggen.'
'Dat weet ik wel, maar had ik tijd om te overleggen? Anna, ze komt eraan. Ik heb haar gezegd dat ze in de vergaderruimte moest wachten als ze het gehaald was. Ik kon haar niet laten sterven daarboven.'
De vrouw was nu nog meer ontevreden dan daarvoor. Haar mond was in een strakke streep vertrokken en het was erg duidelijk dat ze niet blij was met dit nieuws. Toch kon ze haar jonge, verliefde leider niet weigeren. 'Vooruit dan. Maar ze is jouw verantwoordelijkheid en bij de eerste klacht die ik hoor, leveren we haar uit aan de andere kolonie. Is dat duidelijk?'
'Glashelder. Dankjewel, Anna.'
'Bedank me niet te snel, Thomas. Ga haar halen.'
En dat deed hij. De tocht door de donkere tunnels was niet lang, maar toch voelde het alsof iedere stap er een te veel was. Iedere meter die hij aflegde, te veel afstand. Zou ze het gehaald hebben? Of zou ze onderschept zijn, gedood terwijl ze probeerde om de vergaderruimte te bereiken? Hij bad zachtjes dat het niet zo was. Dat ze veilig was. En even voelde hij zijn hart in zijn maag zakken toen hij Shae niet hoorde in de ruimte. Had ze het niet gered? Ze had ruim de tijd gehad om hier te komen, betekende dat ze gefaald had?
Nee. Hij hoorde de zachte, regelmatige ademhaling en volgde het geluid. Langs de muur zat de jonge vrouw in een ontspannen houding. Thomas hurkte voor haar neer, hoefde haar niet duidelijk te kunnen zien om te weten dat ze sliep. Haar armen waren verwond, de geur van bloed drong zijn neus binnen. Maar ze sliep, dus heel ernstig kon het niet zijn, toch? Voorzichtig tilde hij haar op. Shae was zo licht als een veertje en moeiteloos nam hij haar mee, naar zijn eigen kolonie. Geruisloos liep hij door de gangen, in de hoop haar niet wakker te maken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De stappen veerden door haar lichaam, maar zij was niet degene die aan het lopen was. Dat kon niet. Tenzij ze het droomde, maar daarvoor voelde het te echt. Het leek haast echter alsof ze boven de grond zweefde. Hoe meer Shae weer wakker werd, hoe meer ze zich ook begon te beseffen wat ze had gedaan. De reden dat haar arm pijn deed, was omdat ze in gevecht was geraakt met een wild beest. De reden dat haar voeten als lood aanvoelden, kwam door de vele kilometers die ze af had gelegd. Ze was gevlucht naar de vergaderruimte, hopend dat niemand anders haar zou treffen. Niemand, behalve Thomas. Ze hoopte dat het zijn voetstappen waren die ze voelde. Haar eigen kolonie zou haar vast wakker hebben geschreeuwd.
Shae opende haar ogen. Ze moest wennen aan de donkere omgeving, nadat ze weken buiten was geweest. Ondanks dat de gangen wel verlicht waren, was het toch anders. Het was niet het natuurlijke licht van de zon wat haar zicht gaf op Thomas. Het was het zachte schijnsel van de lampen, die overigens ook veel minder fel waren dan die in Shae haar kolonie. Al zou ze misschien moeten stoppen met het zo te noemen. Ze hadden haar immers verbannen, wat betekende dat ze er niet meer bij hoorde.
Dat Thomas degene was die haar had gevonden, zorgde ervoor dat er een hele last van haar schouders viel. Het was goed zo. Ze had zijn kolonie bereikt en hopelijk zou ze, als Anna er mee in had gestemd, hier kunnen verblijven. Ze hoopte er wel op. Waar anders zou hij haar naar toe brengen? Als Anna haar hier niet had willen hebben, had hij het niet alsnog gedaan. Shae kende hem goed genoeg om te weten dat hij niet tegen de orders van de oude vrouw in zou gaan, zelfs niet voor haar.
‘Thomas?’ vroeg Shae zacht, omdat ze hem niet wilde laten schrikken. Al had hij waarschijnlijk al gehoord dat haar ademhaling veranderd was en ze dus wakker was geworden. Ze legde haar hoofd tegen zijn borstkas en sloot haar ogen weer. Ondanks dat ze even in slaap was gevallen, voelde ze zich nog altijd erg moe. De nacht ervoor had ze ook nauwelijks geslapen. Ze had veel te veel nagedacht over de mogelijke straffen die ze had moeten ontvangen van Will en Adrian. Daarvoor voelde haar lichaam nog steeds moe aan. Misschien wel meer dan voor het dutje dat ze had gehad.
Ze besefte zich dat ze nu Thomas zijn leven binnen zou treden. Hij had haar wereld gezien. De bovenwereld, het onderzoeken. Zijn wereld was hier beneden, diep onder de grond. Andere mensen, andere regels, andere normen en waarden. Daarnaast zou ze hém zien. Ze zou zien waar hij woonde, waar hij zijn tijd doorbracht en met wie. Natuurlijk zou ze ook haar eigen leven hier proberen om te bouwen, in de mate waarin Anna haar dat toe zou laten, maar het voelde toch vreemd om opeens zo aanwezig te zijn in Thomas zijn leven.
‘Waar gaan we naar toe?’ Ze gokte zijn woonplek, maar wie weet had hij andere afspraken gemaakt met Anna. Als Shae de leider zou zijn, zou ze ook willen zien wie Thomas mee had genomen naar huis. Zeker in dit geval, aangezien Anna en Shae elkaar niet erg goed lagen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dat ze wakker was geworden had Thomas inderdaad al gemerkt. Niet dat hij tegen haar sprak, niet zo lang zij nog bezig was met ontwaken. Hoewel hij zijn best had gedaan om haar niet wakker te maken, zo zacht mogelijk te lopen, was het te verwachten geweest dat Shae niet in haar diepe rust zou verblijven als hij haar ging verplaatsen. Het was wel goed zo. Nu ze toch wakker was, verschoof hij haar iets in zijn armen zodat het vasthouden wat makkelijker ging. Ook lag dit waarschijnlijk iets comfortabeler voor haar, want ze kon nu wat meer tegen hem aan leunen.
'Hey,' reageerde hij, toen ze zijn naam sprak. Ze klonk slaperig, moe. Hij waarschijnlijk ook, hij had ongeveer net zo veel geslapen als zij. Toch was ze er erger aan toe, deels door de overlevingsstrijd die ze had moeten voeren. En het feit dat ze uit haar eigen kolonie gegooid was, speelde waarschijnlijk wel een beetje mee. Hoe zou het nu verder gaan? Ineens voelde het raar om Shae zijn eigen kolonie binnen te dragen. Hij nam haar mee zijn eigen leven in. Waar hij eerder een schijn op had gehouden, zich boven had moeten gedragen als een leider, was dit zijn thuis. Shae zou, in ieder geval tijdelijk, in zijn huis moeten wonen. Anna was niet bereid om de nieuwe vrouw een eigen woonplek te geven en op zich was dat wel begrijpelijk, aangezien Shae hier eigenlijk helemaal niet had moeten zijn. En omdat Anna er waarschijnlijk vanuit ging dat het verblijf van de andere vrouw van korte duur zou zijn, dat ze het leven hier niet lang aan zou kunnen. Ze zouden moeten bewijzen dat dat niet het geval was.
'We gaan naar mijn woonplek,' antwoordde hij. 'Je zult nog wel een gesprek met Anna moeten hebben over je verblijf hier, maar niet vandaag. Eerst mag je in ieder geval uitrusten en dan zien we morgen wel verder.' Hij stopte met lopen en glimlachte eventjes. Ze waren thuis. Het was een grote ruimte, het bruisende middelpunt van de kolonie. Op dit moment waren er vrij veel mensen. De dag liep al op zijn einde hier, er werd gezamenlijk gegeten en gepraat. Niemand merkte Thomas überhaupt op. Hij liep dan ook door, een zijgang in. Hier was het rustiger, met meerdere vertakkingen die naar aparte ruimtes leidden. Woonruimtes, om het maar zo te noemen. Die van Thomas was vrij groot en vrij dicht bij de grote ruimte. Er waren zelfs meerdere "kamers" hier, uitgegraven aan de originele ruimte.
In de voorste ruimte zat Anna. De woonruimtes werden niet afgesloten en waren voor iedereen vrij begaanbaar, diefstal kwam nooit voor en niemand zou zich zonder toestemming of zonder goede reden in de ruimte van een ander begeven. Dat Anna hier was, was dan ook met een goede reden. Voorzichtig zette Thomas de jonge vrouw op de grond neer en hij wist gewoon dat Anna haar blik over de vrouw liet glijden. Toen kwam ze overeind, sneller dan je zou denken voor iemand van haar leeftijd. 'Dus zij is het,' zei Anna zacht. Thomas realiseerde zich dat Anna waarschijnlijk pas zojuist de exacte link had gelegd met Shae en het meisje dat al die weken geleden in de vergaderruimte tegen zijn leider gesproken had. Er werd een glimlach geforceerd. 'Welkom, Shae. Er zijn een hoop dingen die we moeten bespreken voordat we je verblijf hier officieel kunnen maken, maar rust eerst maar uit. De reis hierheen is zo te zien niet geheel soepel verlopen.' Anna richtte haar blik even op de wonden op de armen van Shae, waarna ze naar Thomas keek. 'Ik spreek jullie morgen wel,' zei ze, meer tegen hem dan tegen Shae. Daarna verliet de vrouw zijn woonruimte.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld